Kinderen
alle pijlers
wanneer begint het opvoeden
zaterdag 16 juni 2007 om 16:50
Vanaf wanneer gaat het pure verzorgen over in opvoeden. Dat vraag ik me af.
Zoon (5 1/2 maand) ligt nu in bed te brullen. Het is eigenlijk tijd voor zijn slaapje. We gaan eigenlijk altijd naar hem toe als hij ligt te huilen of te piepen omdat hij dan niet wil slapen. Je leest altijd dat je kindjes vanaf een maand of 6 kunt verwennen. Ik wil mijn zoon niet aanleren dat hij maar een kik hoeft te geven of mama staat bij zijn bed.
Ik vind het wat anders wanneer hij tijdens een slaapje wakker wordt, dan loop ik altijd meteen naar hem toe omdat hij wel moet weten dat ik er ben.
"Moet" je nu al bezig gaan met opvoeden en kun je hem nu al dit soort dingen aanleren?
Zoon (5 1/2 maand) ligt nu in bed te brullen. Het is eigenlijk tijd voor zijn slaapje. We gaan eigenlijk altijd naar hem toe als hij ligt te huilen of te piepen omdat hij dan niet wil slapen. Je leest altijd dat je kindjes vanaf een maand of 6 kunt verwennen. Ik wil mijn zoon niet aanleren dat hij maar een kik hoeft te geven of mama staat bij zijn bed.
Ik vind het wat anders wanneer hij tijdens een slaapje wakker wordt, dan loop ik altijd meteen naar hem toe omdat hij wel moet weten dat ik er ben.
"Moet" je nu al bezig gaan met opvoeden en kun je hem nu al dit soort dingen aanleren?
zondag 17 juni 2007 om 13:54
zondag 17 juni 2007 om 14:42
tjonge jonge, omdat ik mijn kind laat huilen als ik haar in de box zet omdat ik even iets moet doen en haar er dan niet meteen uithaal, vind ik haar niet meteen een monster wat ik onder de duim moet houden. Sommige hier doen altijd zo enorm of laten huilen betekent dat je je kind geen aandacht geeft, niet zorgt voor voldoende hechting etc etc, terwijl dan later blijkt, dat ze bij piepen ook niet meteen komen en dat is precies wat ik ook omschrijf, als dochter na een uurtje slapen ineens gaat huilen, ga ik natuurlijk kijken, het gaat mij erom dat ze nu dondersgoed door gaat krijgen wat ze wel en wat ze niet wil en dat dat nou eenmaal niet altijd hetzelfde is als wat ik wil. Soms moet ze in de box, met fietsen moet ze een helm op, met eten moet ze een slap om en in de winkel mag ze niet de wagen uit, en als ze dan gaat piepen of huilen, jammer dan. Dat is heel wat anders dan een verdrietig kind wat geborgenheid zoekt.
zondag 17 juni 2007 om 14:55
Monsters die je onder de duim moet houden (of zoiets was het)? Hahahaha. Geweldige omschrijving, maar echt niet relevant lijkt mij. Er zit echt een mega verschil tussen huilen omdat er iets is en jengelen voor aandacht. je hebt kinderen die de hele dag rondgedragen willen worden door mamma. Leuk voor uk als mamma dat doet, maar wat dan met huishouden, werk, de andere kinderen etc. Een kindje kan echt wel leren wat even niet betekent. Ik sta in de keuken te koken, om mij heen vertellen de oudste twee over school, vriendjes, spelletjes etc en Max ligt in de box. Hij heeft net gegeten, geboerd, is verschoond etc. Dan zal hij dus moeten wachten als hij begint te jengelen. Punt uit. Ik kan domweg niet de hele dag met hem gaan rondsjouwen. Dat is iets heel anders dan echt gehuil negeren. ik vraag me echt af of de mamma´s die zeggen er ALTIJD voor hun uk te zijn zich realiseren hoe vaak dat dus niet gebeurd. Omdat je staat te koken, in de auto rijd, naar de wc moet etc. ALTIJD kan niet en NOOIT is het andere uiterste. Daartussen zit een wereld van verschil hoor.
zondag 17 juni 2007 om 15:20
Ónze dochter (6mnd) doet niet alleen dr mondje open bij het zien van een fles maar brengt daarbij haar handjes naar voren, pakt de fles aan weerszijde vast en probeerd de speen in dr mondje te mikken...... is dit ook een reflex?
Persoonlijk vind ik het helemaal niet erg om een paar keer te gaan kijken als ze huilt, ookal kán dr eigenlijk niet veel aan e hand zijn maar is het pure slaap/ van zich afhuilen...
We aaien dr over dr bolletje, ze lacht naar mn man en/of mij,
*tongetje staakt langs dr speen afO+*
Fluister ''Sssssssssssssssssssssttt lekker slapen meisje, papa en mama houden van jou''
En ga weer weg.
Soms begint ze weer maar dit is dan van korte duur, moet zeggen dat ik/we steeds beter gaan aanvoelen wanneer een aai over dr bol volstaat en wanneer ze dr uit wilt.
Dat ze steeds meer een echt persoontje wordt, dat vind ik alleen maar leuk!
(jajaaaaaaa wacht maar over een jaar of 2, kijken hoe leuk het dan af en toe is:D:P)
Wat ik veel moeilijker vind is de opa's en oma's (niet lullig bedoeld, maar vooral van mn man zn kant) 'aanleren' welk huiltje wat is en hoe ze het beste met dr om kunnen gaan.
Als ze schrikt oid en je gaat dr in mee bijv.
''Ooooooohhhhhhh meisje toch!''
Dan kun je donderop zeggen dat de pruillip doorzet.
Heb al een paar keer meegemaakt (als ze oppassen als wij weg zijn) dat ze het niet kunnen aanhoren dat ze soms van zich af moet huilen in bed en dat hun dat dan zien als écht huilen zeg maar -----> haar dr uit halen ---------> wordt ze oververmoeid en je hebt een cirkeltje.... op een gegeven moment kun je dan haast niets meer met dr.
Ze hebben ons toen gebeld, zijn we naar huis gegaan, ik heb dr nog een fles aangeboden, neergelegd in bed, lief toegesproken, gesust, kus gegeven, speen gegeven, 10-15 min laten jengelen en hoppa, slaapt als een roos....
Ze hebben dr dus moeite mee de huiltjes te interperteren en staan zó aan dr bedje/box ect. bij iedere kik waar het soms alleen maar erger van wordt.
Ze hebben een beetje zoiets van ''bij opa en oma hoef je niet te huilen, kom maar...''
Hoe leer je ze mn dochter goed 'lezen'
Door oefening? is ook nogal wat hè?
Een hele gebruiksaanwijzing meegeven? Zoiets moet je eigenlijk aanvoelen...
Deze situaties vind ik nog wel eens moeilijk.
Persoonlijk vind ik het helemaal niet erg om een paar keer te gaan kijken als ze huilt, ookal kán dr eigenlijk niet veel aan e hand zijn maar is het pure slaap/ van zich afhuilen...
We aaien dr over dr bolletje, ze lacht naar mn man en/of mij,
*tongetje staakt langs dr speen afO+*
Fluister ''Sssssssssssssssssssssttt lekker slapen meisje, papa en mama houden van jou''
En ga weer weg.
Soms begint ze weer maar dit is dan van korte duur, moet zeggen dat ik/we steeds beter gaan aanvoelen wanneer een aai over dr bol volstaat en wanneer ze dr uit wilt.
Dat ze steeds meer een echt persoontje wordt, dat vind ik alleen maar leuk!
(jajaaaaaaa wacht maar over een jaar of 2, kijken hoe leuk het dan af en toe is:D:P)
Wat ik veel moeilijker vind is de opa's en oma's (niet lullig bedoeld, maar vooral van mn man zn kant) 'aanleren' welk huiltje wat is en hoe ze het beste met dr om kunnen gaan.
Als ze schrikt oid en je gaat dr in mee bijv.
''Ooooooohhhhhhh meisje toch!''
Dan kun je donderop zeggen dat de pruillip doorzet.
Heb al een paar keer meegemaakt (als ze oppassen als wij weg zijn) dat ze het niet kunnen aanhoren dat ze soms van zich af moet huilen in bed en dat hun dat dan zien als écht huilen zeg maar -----> haar dr uit halen ---------> wordt ze oververmoeid en je hebt een cirkeltje.... op een gegeven moment kun je dan haast niets meer met dr.
Ze hebben ons toen gebeld, zijn we naar huis gegaan, ik heb dr nog een fles aangeboden, neergelegd in bed, lief toegesproken, gesust, kus gegeven, speen gegeven, 10-15 min laten jengelen en hoppa, slaapt als een roos....
Ze hebben dr dus moeite mee de huiltjes te interperteren en staan zó aan dr bedje/box ect. bij iedere kik waar het soms alleen maar erger van wordt.
Ze hebben een beetje zoiets van ''bij opa en oma hoef je niet te huilen, kom maar...''
Hoe leer je ze mn dochter goed 'lezen'
Door oefening? is ook nogal wat hè?
Een hele gebruiksaanwijzing meegeven? Zoiets moet je eigenlijk aanvoelen...
Deze situaties vind ik nog wel eens moeilijk.
zondag 17 juni 2007 om 17:00
Even vooraf: wat Isa beschrijft, komt overeen met mijn visie. Ik geloof niet dat je een kind met aandacht kunt verwennen, en hieruit volgt dat als onze dochter huilt, wij haar aandacht geven. Overigens houdt dat dus niet in, dat ze nooit in de box huilt. Als we stofzuigen, dan zit ze in de box, tenminste, dat gebeurt nog wel eens. En daar is madam het niet altijd mee eens. Ik laat haar wel weten wat ik doe en geef haar vaak een knuffel over haar bol. En ja, als ik klaar ben, dan gaat ze er direct uit en troost ik haar en gaan we even spelen.
In bed, als ze alleen is, waar ze dan ook alleen is, als ze huilt (of jengelt, of piept, of hoe je hetnoemen wilt), dan ga ik even kiijken. Altijd ja. Soms pas na een minuut omdat mijn broek op mijn enkels hangt (wc) of het gas lager moet, maar dat zijn dus praktische dingen.
Het is voor mij gewoon een basisbeginsel. Tuurlijk is dat niet zwart of wit. Maar de visie of je denkt dat een kind van een paar maanden je manipuleert door te huilen, of niet, tsja, daar verschillen we toch in een basisgedachte. So be it. Ik snap ook wel dat je met een ander uitgangspunt niet perse een vreselijke misdaad begaat. Maar goed dat was de vraag ook niet. Krokus stelt heel duidelijk dat ze haar kind niet wil verwennen. Ik geef aan dat ik daar niet zo in geloof, verwennen met aandacht en al helemaal niet met 5 maanden. Hoe zih dat uitwerkt is dan nu even niet zo relevant, lijkt me.
zondag 17 juni 2007 om 17:19
Ik zat net dit topic te lezen, maar werd steeds gestoord door een huilende baby waar ik even bij moest gaan kijken. Ja, inderdaad, kijken, want als mijn baby huilt, vind ik dat hij moet weten dat hij gehoord wordt en dat er iemand is die hem komt helpen. Dat betekent niet automatisch dat er gebeurt, wat hij vindt dat er moet gebeuren. Ik weet namelijk zeker dat hij vond dat hij uit bed gehaald moest worden, maar daar was ik het niet mee eens.
Ik had hem namelijk net gevoed, laten boeren, verschoond en lekker ingestopt, kortom, er was niks aan de hand. Als ik dan bij hem ga kijken (begroet met een enthousiaste smile en schreeuw), stop ik hem opnieuw in, aai hem even over zijn bolletje, zeg dat hij gewoon lekker mag gaan slapen en dan ga ik weer. Desnoods herhaal ik dat een paar keer, maar hij blijft wel in bed. Slaaptijd is slaaptijd en geen knuffel- of speeltijd.
Dat vind ik wel opvoeden. En dat doen wij eigenlijk al een hele tijd zo, vanaf dat hij een week of 6/8 was. Toen begon het al dat hij begon te lachen als we binnenkwamen, terwijl hij vlak daarvoor nog moord en brand schreeuwde. Alles goed, lief en aardig en natuurlijk ga ik even kijken of hij niet half uit bed valt of verstrikt in de lakens ligt, wanneer hij huilt, maar ik laat me niet bij de neus nemen door een half jaar oud spook.
Soms heb ik wel het idee dat hij het iedere keer even moet proberen. Gewoon, om te kijken of ik wel kom als hij roept. Vaak is het namelijk zo dat hij hartverscheurend begint te huilen als hij net in bed ligt. Als ik dan binnenkom, is hij helemaal blij, laat zich heerlijk nog eens instoppen en valt vervolgens in slaap voordat ik de kamer uit bed. Dat gebeurt echt heel vaak. Ik vind dat ook niet zo erg, eigenlijk wel lief, dat hij zich zo lekker laat geruststellen door mijn aanwezigheid.
Ik had hem namelijk net gevoed, laten boeren, verschoond en lekker ingestopt, kortom, er was niks aan de hand. Als ik dan bij hem ga kijken (begroet met een enthousiaste smile en schreeuw), stop ik hem opnieuw in, aai hem even over zijn bolletje, zeg dat hij gewoon lekker mag gaan slapen en dan ga ik weer. Desnoods herhaal ik dat een paar keer, maar hij blijft wel in bed. Slaaptijd is slaaptijd en geen knuffel- of speeltijd.
Dat vind ik wel opvoeden. En dat doen wij eigenlijk al een hele tijd zo, vanaf dat hij een week of 6/8 was. Toen begon het al dat hij begon te lachen als we binnenkwamen, terwijl hij vlak daarvoor nog moord en brand schreeuwde. Alles goed, lief en aardig en natuurlijk ga ik even kijken of hij niet half uit bed valt of verstrikt in de lakens ligt, wanneer hij huilt, maar ik laat me niet bij de neus nemen door een half jaar oud spook.
Soms heb ik wel het idee dat hij het iedere keer even moet proberen. Gewoon, om te kijken of ik wel kom als hij roept. Vaak is het namelijk zo dat hij hartverscheurend begint te huilen als hij net in bed ligt. Als ik dan binnenkom, is hij helemaal blij, laat zich heerlijk nog eens instoppen en valt vervolgens in slaap voordat ik de kamer uit bed. Dat gebeurt echt heel vaak. Ik vind dat ook niet zo erg, eigenlijk wel lief, dat hij zich zo lekker laat geruststellen door mijn aanwezigheid.
..
zondag 17 juni 2007 om 17:26
ik denk niet dat je kunt verwennen. wel gedrag aanleren. wij zijn dus al begonnen met opvoeden. dus soms is iets, nee, dat mag niet. of juist, goed zo grote jongen. zo heeft zoon geleerd dat als hij begint te miepen dat mama dan meestal een wenkbrauw omhoog trekt en nu begint hij dan zelf ook al te lachen en houdt op met jengelen. ik leg hem wel uit wat ik doe. of hij het doorheeft weet ik niet maar het is gewoon een respect ding. zou niet blij zijn als ik op een mat gekwakt zou worden, mijn luiertje uitgedaan worden en een koude lap over mijn kontje zou gaan zonder uitleg. werkt meestal, we hebben een rustig, vrolijk kind. paar probleempjes met voeden maar daar werken we samen aan!
zondag 17 juni 2007 om 17:53
Ik ken vreselijke onwetende moeders van twee kinderen en veel wetende ontwikkelingspsychologen zonderen kinderen om maar een voorbeeld te noemen, en vind Cohelian's oopmerking naast off-topic daarom ook erg dom.
Iza, goed verwoord (jij hebt trouwens ook maar 1 kind zo te lezen? Dan mag je dus niet te stellig zijn he?:P) en Eowynn (nog even en je bent moeder van 2 dus dan mag je!) ook. Dat scheelt mij weer typen. Ik laat mn kind ook niet huilen, zie het nut er niet van in en inderdaad, het is de enige manier van communiceren voor babies. Ik vind huilen uit angst of eenzaamheid of een combinatie daarvan, net zo legitiem als huilen om honger of een poepbroek. Ik geloof ook echt dat kinderen meer zelfvertrouwen krijgen en zich veiliger voelen als het huilen 'gehoord' wordt. Dat betekent niet dat mijn kind nooit huilt of heeft gehuild ofniet jengelig mag zijn en de dag niet mag verwerken, maar dat doet ze dan met mij erbij of in mn armen, wel getroost en geknuffeld. Als ze jengelig zijn houden ze echt niet altijd (soms wel) op als je ze knuffelt, dus wat mij betreft haakl je daar de 'even moeten huilen' theorie mee onderuit.
Heb hier laatst nog een artikel over soortgelijk onderwerp geplaats, ging erover dat kinderen later beter met stressvolle situaties omgingen als ze in vroege leven veel huidcontact (veel dragen, knuffelen, troosten) van ouders hadden gehad en niet alleen werden gelaten tijdens het huilen. Zal weer even googlen.
Wel handig trouwens eigenlijk die opmerkingen over Star & Fleurtje. Kan ik jullie voortaan met een nog grotere korrel zout nemen:P Oh nee, heb zelf ook nog maar 1 kind, k*t. Waar is mn ei, waar is mn vent, waar is mn thermometer;)
Iza, goed verwoord (jij hebt trouwens ook maar 1 kind zo te lezen? Dan mag je dus niet te stellig zijn he?:P) en Eowynn (nog even en je bent moeder van 2 dus dan mag je!) ook. Dat scheelt mij weer typen. Ik laat mn kind ook niet huilen, zie het nut er niet van in en inderdaad, het is de enige manier van communiceren voor babies. Ik vind huilen uit angst of eenzaamheid of een combinatie daarvan, net zo legitiem als huilen om honger of een poepbroek. Ik geloof ook echt dat kinderen meer zelfvertrouwen krijgen en zich veiliger voelen als het huilen 'gehoord' wordt. Dat betekent niet dat mijn kind nooit huilt of heeft gehuild ofniet jengelig mag zijn en de dag niet mag verwerken, maar dat doet ze dan met mij erbij of in mn armen, wel getroost en geknuffeld. Als ze jengelig zijn houden ze echt niet altijd (soms wel) op als je ze knuffelt, dus wat mij betreft haakl je daar de 'even moeten huilen' theorie mee onderuit.
Heb hier laatst nog een artikel over soortgelijk onderwerp geplaats, ging erover dat kinderen later beter met stressvolle situaties omgingen als ze in vroege leven veel huidcontact (veel dragen, knuffelen, troosten) van ouders hadden gehad en niet alleen werden gelaten tijdens het huilen. Zal weer even googlen.
Wel handig trouwens eigenlijk die opmerkingen over Star & Fleurtje. Kan ik jullie voortaan met een nog grotere korrel zout nemen:P Oh nee, heb zelf ook nog maar 1 kind, k*t. Waar is mn ei, waar is mn vent, waar is mn thermometer;)
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
zondag 17 juni 2007 om 18:10
Volgens mij heb ik niet gezegd dat ik denk dat een kind je doelbewust manipuleert met die leeftijd. Maar ze leren wel degelijk bepaalde dingen aan. Bijvoorbeeld dus fles = eten, of speeltje = geluidje. Net als wat Nurse beschrijft over het willen pakken van de fles en proberen te mikken op hun mondje (bij Max eindigt die fles vooral in zijn oor), dat is aangeleerd gedrag en geen reflex. In die zin kun je wel degelijk een kindje van een maand of vijf (acht, tien whatever) aanleren dat piepen en jengelen mamma of pappa betekent. En zie dat maar weer eens af te leren. Heeft dus weinig met manipuleren te maken volgens mij, maar heel veel met aanwennen danwel verwennen.
zondag 17 juni 2007 om 18:17
Het lijtk me toch dat je na een tijdje de huiltjes vanje uk wel leert kennen. Tenminste ikken ze uit mijn hoofd en hoor zo wat hij precies wil. En als dat aandacht is op een moment dat dat gewoon niet gaat, dan zal hij moeten wachten. Klaar uit. Het er altijd voor je ind willen zijn etc. is leuk, maar werkt domweg niet. Wel op alle belangrijke momenten uiteraard, maar altijd alle aandacht is gewoon onmogelijk. Zeker als je meer dan een kind hebt, is het niet haalbaar. Wil natuurlijk niet zeggen dat Max een uur ligt te krijsen van de honger en ik niets doe. Wil wel zeggen dat hij rustig een minuutje of vijf in de box ligt te mopperen als hij eruit wil en ik sta te koken.
zondag 17 juni 2007 om 18:40
Hmm
ik heb het gevoel dat ik hier enkele maanden terug ook op gereageerd heb, maar goed
Ik ging vrijwel altijd naar m'n kinderen als ze huilden. EN inderdaad, bij de 2e werd dat lastiger, als ik aan 't koken was ook, naar de wc lukte ook nog net, maar in principe ging ik altijd. Gewoon, omdat ik ze dat veilige gevoel wilde geven dat mama er is.
En bovendien.. als ze dan 8 en 9 zijn, dan verlang je er nog wel eens naar, zo'n lekker klein babylijfje de hele avond, slapen bij je op schoot, omdat het in bedje niet wilde. (of omdat ze zo aan de borst in slaap vielen en opstaan e.d. te 'vermoeiend' was voor mama en dit zo gezellig)
En nee, ik vind dat geen verwennen
En ja, ze sliepen wel in hun eigne bedje, alleen hebben ze allebei huiluurtjes gehad 's avonds. Die periode ging ook weer over. NIets aan 't handje. Nu zijn het 2 vrolijke blije niet al te verwende kinderen.
ik heb het gevoel dat ik hier enkele maanden terug ook op gereageerd heb, maar goed
Ik ging vrijwel altijd naar m'n kinderen als ze huilden. EN inderdaad, bij de 2e werd dat lastiger, als ik aan 't koken was ook, naar de wc lukte ook nog net, maar in principe ging ik altijd. Gewoon, omdat ik ze dat veilige gevoel wilde geven dat mama er is.
En bovendien.. als ze dan 8 en 9 zijn, dan verlang je er nog wel eens naar, zo'n lekker klein babylijfje de hele avond, slapen bij je op schoot, omdat het in bedje niet wilde. (of omdat ze zo aan de borst in slaap vielen en opstaan e.d. te 'vermoeiend' was voor mama en dit zo gezellig)
En nee, ik vind dat geen verwennen
En ja, ze sliepen wel in hun eigne bedje, alleen hebben ze allebei huiluurtjes gehad 's avonds. Die periode ging ook weer over. NIets aan 't handje. Nu zijn het 2 vrolijke blije niet al te verwende kinderen.
Later is nu
zondag 17 juni 2007 om 20:01
Ik heb niet alles doorgelezen, dus wellicht zet ik hier wat neer wat iemand anders al heeft gezegd.
Ik denk zelf ook dat je kinderen tot 1 jaar niet kunt verwennen. Je kunt ze wel dingen gewennen (dus ritueeltjes bijv). Als Ella huilt, sta ik graag voor haar klaar. Of dat nou om een aaitje over haar bolleke te geven is, of omdat ze een poepbroek heeft en verschoning wil. Natuurlijk wil ik niet een kindje wat bij de minste of geringste kik verwacht dat er iemand komt, maar ik denk niet dat dat nu al zo is. Wat anderen ook al zeiden; ons mupke is bijna 6 maanden en kan alleen nog maar door te huilen laten weten dat er iets is. Ze kan ook schreeuwen en jengelen maar eigenlijk reageren we er altijd op. Als is het maar om haar te laten weten dat we er voor haar zijn. En soms zit ik er ook wel even doorheen en heb ik totaal geen zin om wéér naar boven te gaan, maar als ze dan door blijft piepen/huilen/jengelen/schreeuwen realiseer ik me dat zíj er niks aan kan doen dat ik er doorheen zit. Zij heeft me op dat moment nodig, dus ben ik er voor haar. En idd als ik dan boven ben, word ik getrakteerd op de mooiste lach die er is en dat is voor mij dé bevestiging dat ik het goed gedaan heb, mijn meisje is gewoon blij me te zien!
Ik vind het wel vervelend als anderen (schoonouders, ouders) zeggen "zie je wel, ze heeft je door" (omdat ze lacht nadat ze aandacht heeft gekregen). Ik blijf maar herhalen dat ze mij niet "door" heeft, maar dat ze gewoon blij is omdat ze zich fijn voelt op dat moment. (klinkt wat vaag misschien).
Maar goed... dat zal wel op meer fronten zo blijven.
Ik denk zelf ook dat je kinderen tot 1 jaar niet kunt verwennen. Je kunt ze wel dingen gewennen (dus ritueeltjes bijv). Als Ella huilt, sta ik graag voor haar klaar. Of dat nou om een aaitje over haar bolleke te geven is, of omdat ze een poepbroek heeft en verschoning wil. Natuurlijk wil ik niet een kindje wat bij de minste of geringste kik verwacht dat er iemand komt, maar ik denk niet dat dat nu al zo is. Wat anderen ook al zeiden; ons mupke is bijna 6 maanden en kan alleen nog maar door te huilen laten weten dat er iets is. Ze kan ook schreeuwen en jengelen maar eigenlijk reageren we er altijd op. Als is het maar om haar te laten weten dat we er voor haar zijn. En soms zit ik er ook wel even doorheen en heb ik totaal geen zin om wéér naar boven te gaan, maar als ze dan door blijft piepen/huilen/jengelen/schreeuwen realiseer ik me dat zíj er niks aan kan doen dat ik er doorheen zit. Zij heeft me op dat moment nodig, dus ben ik er voor haar. En idd als ik dan boven ben, word ik getrakteerd op de mooiste lach die er is en dat is voor mij dé bevestiging dat ik het goed gedaan heb, mijn meisje is gewoon blij me te zien!
Ik vind het wel vervelend als anderen (schoonouders, ouders) zeggen "zie je wel, ze heeft je door" (omdat ze lacht nadat ze aandacht heeft gekregen). Ik blijf maar herhalen dat ze mij niet "door" heeft, maar dat ze gewoon blij is omdat ze zich fijn voelt op dat moment. (klinkt wat vaag misschien).
Maar goed... dat zal wel op meer fronten zo blijven.
zondag 17 juni 2007 om 20:08
zondag 17 juni 2007 om 20:27
Mwa, ik vind een zin als "Ik heb donderstenen. En die wisten met een maand of acht negen iedereen om de vingertjes te winden. Max begint nu ook al. " toch wel vrij stellig. Goed, je zegt het met een lieve glimlach, om het zo maar eens te zeggen, (en die hoor ik er ook echt wel in door) maar het gaat dus wel uit van het standpunt dat je kind je bespeelt. Onze dochter is een lieve ondeugd, maar ik denk gewoon niet dat ze ons bespeelt om aandacht te krijgen. Aandacht heeft ze gewoon nodig.
Nou moet ik ook toevoegen dat bij ons ook niet geldt dat borst=eten. Borst is ook mamatijd, tot rust komen aan het eind van de dag, troost, aanraking, liefde. Het omvat zoveel meer dan alleen eten, dus simpele connecties als je hier maakt, zie ik sowieso al anders. Om even een ander voorbeeld te geven, ik draag mijn dochter inderdaad op sommige dagen veel (ok papa nog meer, maar dat heb je met een huisman). Die dagen spelen we ook meer samen, zijn we gewoon simpelweg meer beschikbaar. Ze is dan jengeliger, zit niet lekker in haar vel en vraagt meer aandacht. Soms komt het door tanden maar meestal is me niet zo duidelijk waarom ze een mindere dag heeft. Ik ga haar dan niet nog extra rottigheid bezorgen, als ze al zo overduidelijk matig in haar vel zit.
Zoals ik al zei, ik heb niet het idee dat je het nu bewust zo heel anders doet ofzo, het zit hem eerder in de basisgedachte, in uitgangspunten. Daar denken we waarschijnlijk gewoon heel anders over.
zondag 17 juni 2007 om 20:32
Nou zijn er weinig mensen die dat zeggen in onze omgeving (mensen zeggen niet zoveel meer naarmate je je zekerder voelt, merk ik) maar op de paar keer dat mensen aangaven "ze heeft je door", heb ik iets geantwoord als "wat heeft ze door? dat er op haar gereageerd wordt als ze om me vraagt? dat ze blij wordt als haar moeder (of vader) er voor haar is?". Niet zo stellig, niet zo sarcastisch, maar gewoon als uitleg bij hoe wij erover denken.
zondag 17 juni 2007 om 20:53
Cohelian, ik heb je nooit dom genoemd, alleen je opmerking.
Dus over uit z'n verband rukken gesproken..
Aan jouw opmerking viel overigens erg weinig te rukken. Was niet nodig.
Ik was bij vorige verhaal nog vergeten te zetten dat babies ook helemaal geen benul van tijd hebben. Dus wat voor jou een schappelijk kwartiertje laten huilen lijkt is voor een baby een oneindige tijd in onzekerheid, want hoe weet een baby dat jij na een kwartier wel weer op komt draven?
En dan gewoon uit interesse: wat doe je dan in zo'n kwartier? Iets leuks voor jezelf? Op je nagels bijten? Zelf huilen?
Dus over uit z'n verband rukken gesproken..
Aan jouw opmerking viel overigens erg weinig te rukken. Was niet nodig.
Ik was bij vorige verhaal nog vergeten te zetten dat babies ook helemaal geen benul van tijd hebben. Dus wat voor jou een schappelijk kwartiertje laten huilen lijkt is voor een baby een oneindige tijd in onzekerheid, want hoe weet een baby dat jij na een kwartier wel weer op komt draven?
En dan gewoon uit interesse: wat doe je dan in zo'n kwartier? Iets leuks voor jezelf? Op je nagels bijten? Zelf huilen?
Wat Supersmollie zegt vind ik ook
zondag 17 juni 2007 om 20:57
Het gaat volgens mij inderdaad om een bepaalde uitgangspunten, je verwachtingen over wat een kind al moet kunnen of juist niet. Het verbaasd me in het algemeen dat mensen een baby meteen al willen opvoeden, in mijn ogen wordt dan voorbij gegaan aan de basis die volgens mij eerst moet worden gelegd. Mijn theorie tot nu toe is dat mensen zo graag controle willen houden over hun leven, dat er meteen opgevoed moet worden. Kinderen worden vanaf dag 1 in schema's gestopt. Een kind moet zo snel mogelijk doorslapen, mag maar om de zoveel uur drinken, volgens Ria Blom zoveel minuten huilen, als ik dit allemaal zou gaan toepassen zou ik echt helemaal gek worden! Waar gaat het nu allemaal over? Ik heb me altijd voorgenomen om goed naar mijn kindje te kijken om erachter te komen wat hij bedoeld/wat er aan de hand is. Natuurlijk ben ik knetter onzeker geweest in de beginperiode, en ben ik gezegend met een geweldig makkelijk kindje, en staat dit wel heel erg simpel/makkelijk op papier. Ik heb inderdaad maar 1 kindje, en ik begrijp dat als je meerdere kinderen rond hebt 'lopen' het veel drukker is en je niet altijd zou kunnen reageren hoe je zou willen.
In een reactie, ik weet niet meer van wie, stond dat je natuurlijk ook het huishouden etc. hebt, en dat je natuurlijk niet altijd kan reageren. Nu ben ik een hele slechte huisvrouw, gezin loopt er schoon bij en eet gezond, maar daarbij houdt het wel op ;). Dat wil niet zeggen dat ik constant met mijn kindje bezig ben. Hij kan zich heerlijk vermaken, rustig een half uurtje alleen in de box spelen, en ik geef hem veel aandacht juist op momenten dat hij lekker vrolijk is.
Hihi, herkenbaar vlinderbloem, die vraag stelde ik ook vaak als mensen die opmerking maakte.
zondag 17 juni 2007 om 22:13
Ik vond het wel grappig te lezen dat even laten jengelen of het niet aanleren van bij idere kik komt mamma of opvoeden of hoe je het ook wilt omschrijven, meteen in verband word gebracht met regelmaat, schema´s etc. Ik heb namelijk helemaal geen schema voor Max. De ene dag is anders dan de andere dag. Alleen het aandacht geven bij iedere jengel of kik doe ik dus niet. Ik zie niet in waarom ik hem dat soort dingen moet aanleren of gewennen. En dat betekent niet meteen dat je kindje zich dus onveilig voelt of het idee heeft in de steek gelaten te zijn. In de lijn dat sommigen vinden dat een baby niet bewust is van de connectie huilen - mamma, zou een baby zich dus ook niet bewust zijn van even moeten huilen - ik ben in de steek gelaten. Aan de ene kant roept men stellig dat babies zich niet van dingen bewust zijn maar gebruiken aan de andere kant wel het argument dat de baby in kwestie kan begrijpen dat hij niet veilig zou zijn of in de steek gelaten is als ze even huilen zonder reactie. Dat vin dik een beetje vreemd eigenlijk. Aan de ene kant zou een baby het allemaal niet weten (reflexen) en aan de andere zou een baby zich wel bewust in de steek gelaten voelen?
Ik blijf trouwens opvoeden een zwaar woord vinden in dit geheel. Het niet aanleren van gedrag is mijns inziens anders dan opvoeden. Dat vind ik meer het afleren van onwenselijk gedrag en aanleren van wel wenselijk gedrag. Dat doe ik met de oudste twee wel, maar met Max zeker nog niet.
Ik blijf trouwens opvoeden een zwaar woord vinden in dit geheel. Het niet aanleren van gedrag is mijns inziens anders dan opvoeden. Dat vind ik meer het afleren van onwenselijk gedrag en aanleren van wel wenselijk gedrag. Dat doe ik met de oudste twee wel, maar met Max zeker nog niet.
zondag 17 juni 2007 om 22:17
quote: blindje reageerde
Aan de ene kant roept men stellig dat babies zich niet van dingen bewust zijn maar gebruiken aan de andere kant wel het argument dat de baby in kwestie kan begrijpen dat hij niet veilig zou zijn of in de steek gelaten is als ze even huilen zonder reactie.
Niet is maar voelt. Dat is nogal een verschil.
Aan de ene kant roept men stellig dat babies zich niet van dingen bewust zijn maar gebruiken aan de andere kant wel het argument dat de baby in kwestie kan begrijpen dat hij niet veilig zou zijn of in de steek gelaten is als ze even huilen zonder reactie.
Niet is maar voelt. Dat is nogal een verschil.
zondag 17 juni 2007 om 22:17
Zodra de heertjes begonnen te begrijpen dat ze bij oma ineens veel verder konden gaan dan bij mamma noem ik het toch echt wel om de vingertjes winden hoor. Bij mijn moeder deden ze ineens véél meer dingen die ze waar ik bij was niet deden. Simpelweg omdat het niet mag. Aan de tv zitten bijvoorbeeld (ik had wel extreem snelle lopertjes, dus hier begon nee al vroeg). Ik zei nee en na een keer of wat bleven ze van de tv af. Zodra oma in de buurt was, zaten ze vrolijk aan alle knoppen. Tot mamma weer terug kwam, was het meteen weer over. Ze doen het trouwens nog. Zeven en acht jaar inmiddels. Thuis liggen ze tussen half acht, acht uur (iets later in vakanties) in bed. Bij mijn moeder slapen ze om elf uur nog niet. :D
zondag 17 juni 2007 om 22:20
Kleine kinderen hebben nog geen geweten en koppelen dingen die niet mogen aan een persoon (mama zegt nee). Als het van jou niet mag en jij bent er niet, doen ze het vrolijk weer. Zodra jij weer in de kamer bent 'weten' ze weer dat het niet mag. Zo werken alle kinderen, daarmee zijn die van jou niet specifiek donderstenen.
zondag 17 juni 2007 om 22:21
Zo'n klein kindje snapt dan op den duur misschien wel dat jouw 'nee' nee is. Maar als jouw moeder 'nee' zegt is dat voor een kind weer een heel andere 'nee'. Ze koppelen een verbod aan een persoon en niet persé aan het apparaat waar ze niet aan mogen komen. Een ander zal dus ook eerst tig keer 'nee' moeten zeggen, voordat het gesnapt wordt.
Of ben ik nu te stellig, als moeder van twee kinderen? ;)
Of ben ik nu te stellig, als moeder van twee kinderen? ;)
Loretta is De Mol. Punt.
