Kinderen
alle pijlers
Wanneer echt klaar voor het ouderschap?
donderdag 29 juli 2021 om 13:23
Zoals in de OP al staat: wanneer weet je zeker dat je er klaar voor bent om aan kinderen te beginnen?
Ik ben twintiger, lang samen met mijn vriend en gelukkig binnen mijn relatie, woning met genoeg ruimte, vast contract, schaapjes op het droge zeg maar. Ik weet ook zeker dat ik ooit kinderen wil.
Mijn vriend wil het liever vandaag dan morgen. We hebben het er vaak over. Ergens wil ik het, maar ik twijfel ook heel erg. Ben ik hier klaar voor, heb ik alles gedaan wat ik wilde doen in mijn nog kinderloze leven, kan ik het wel, wat als het te vroeg is? Ik twijfel over heel veel, dat is mijn karakter ook wel, maar dit is niet zomaar iets natuurlijk.
Hoe was dat bij jullie? Wisten jullie het op een bepaald moment 100% zeker? Wanneer was dat en hebben jullie misschien adviezen? En als je er achteraf op terugkijkt: was het een goede keuze?
Ik weet dat het zeker niet bij iedereen direct lukt en misschien bij ons ook niet, maar dat zou ik nu graag even ter zijde houden. Dat weten we namelijk niet van tevoren.
Ik ben twintiger, lang samen met mijn vriend en gelukkig binnen mijn relatie, woning met genoeg ruimte, vast contract, schaapjes op het droge zeg maar. Ik weet ook zeker dat ik ooit kinderen wil.
Mijn vriend wil het liever vandaag dan morgen. We hebben het er vaak over. Ergens wil ik het, maar ik twijfel ook heel erg. Ben ik hier klaar voor, heb ik alles gedaan wat ik wilde doen in mijn nog kinderloze leven, kan ik het wel, wat als het te vroeg is? Ik twijfel over heel veel, dat is mijn karakter ook wel, maar dit is niet zomaar iets natuurlijk.
Hoe was dat bij jullie? Wisten jullie het op een bepaald moment 100% zeker? Wanneer was dat en hebben jullie misschien adviezen? En als je er achteraf op terugkijkt: was het een goede keuze?
Ik weet dat het zeker niet bij iedereen direct lukt en misschien bij ons ook niet, maar dat zou ik nu graag even ter zijde houden. Dat weten we namelijk niet van tevoren.
donderdag 29 juli 2021 om 14:07
Alleen maar fijn toch als een moeder ook af en toe de hort op is en de vader ook de kans geeft om het op zijn manier te doen zonder dat alles op haar manier moet.CharlotteCcc schreef: ↑29-07-2021 13:36Ik reis bijvoorbeeld graag, soms alleen en soms met een vriendin. Nu even minder ivm corona natuurlijk. Mijn vriend is niet zo’n reiziger en geeft aan prima thuis te kunnen/willen blijven met het kind, hij bleef voorheen ook thuis als ik ging (soms gingen we ook samen natuurlijk). Wat dat betreft geven we elkaar veel vrijheid, wat heel fijn is. Maar dan vraag ik me meteen af of dat wel is wat je hoort te doen als moeder, je kind thuis laten om met een vriendin een stad te bezoeken oid. Als ik het doe, wil ik het goed doen en een goede moeder zijn. Ik kom zelf uit een gebroken gezin, een goed voorbeeld heb ik eigenlijk nooit gehad. Dat maakt het ook moeilijk, denk ik.
Ik vind dat hele moederschap zwaar overrated. Ja je bent als moeder heel belangrijk, maar dat is de vader ook en daarbij: "It takes a village to raise a child". Tuurlijk, als je er helemaal niet voor je kind kunt zijn dan kun je er beter niet aan beginnen, maar ze kunnen prima af en toe zonder je hoor. En al helemaal als de andere ouder er dan voor ze is.
donderdag 29 juli 2021 om 14:09
Bedankt voor de reacties tot zover. De wens om moeder te worden is bij mij ook heel sterk. Soms zit ik met mijn vriend op de bank en dan zie ik het plaatje ook helemaal voor me. Maar tegelijkertijd wil ik dat de tijd juist is en dat ik het achteraf niet verprutst heb, bijvoorbeeld omdat ik te vroeg begonnen ben. Maar dit gevoel had ik vorig jaar ook en ik weet zeker volgend jaar ook nog. Ik denk het gewoon nooit zeker te weten.
donderdag 29 juli 2021 om 14:12
Dan gewoon niet bespreken met je omgeving en doen wat jij ( en je partner) fijn vinden. En discussies niet aangaan.CharlotteCcc schreef: ↑29-07-2021 14:05Ik ben in een vrij conservatieve omgeving opgegroeid met de mening dat dit zeker niet hoort. Ik bedoel dit niet veroordelend naar wie dan ook en ik vind zeker dat hetzelfde voor vaders geldt, alleen ik schrijf dit even vanuit mijn perspectief (moeder dus).
Zo doen wij het. Volgende onderwerp. Teflon en afkappen zonder opening voor discussie.
Als je denkt dat je dat kan en je wil zelf echt kinderen... dan ben je er wel klaar voor.
donderdag 29 juli 2021 om 14:13
Het punt is: mensen vinden altijd wel iets om een oordeel over te hebben. De één vindt dat je teveel werkt, de andere vindt dat je te weinig werkt. Truus van hiertegenover vindt dat je de baby wat meer moet laten huilen, terwijl Mien het weer zielig vindt dat je zo lang wacht met optillen.CharlotteCcc schreef: ↑29-07-2021 14:05Ik ben in een vrij conservatieve omgeving opgegroeid met de mening dat dit zeker niet hoort. Ik bedoel dit niet veroordelend naar wie dan ook en ik vind zeker dat hetzelfde voor vaders geldt, alleen ik schrijf dit even vanuit mijn perspectief (moeder dus).
Mensen hebben oordelen over wat je kind mag en moet, of juist niet mag en moet. Dat is nou eenmaal zo. Als je naar andermans regels probeert te leven, is er altijd wel iemand die vindt dat je het fout doet.
De kunst is om te leren doen wat jij en je partner het beste vinden. Mensen oordelen toch no matter what.
donderdag 29 juli 2021 om 14:13
Ik zou me afvragen of je wens om kinderen te krijgen voortkomt uit dat het nou eenmaal zo hoort en het plaatje, of dat je echt graag kinderen wilt. Niet lullig bedoeld trouwens, maar je lijkt wat andere mensen denken en vinden nogal belangrijk te vinden.CharlotteCcc schreef: ↑29-07-2021 14:09Bedankt voor de reacties tot zover. De wens om moeder te worden is bij mij ook heel sterk. Soms zit ik met mijn vriend op de bank en dan zie ik het plaatje ook helemaal voor me. Maar tegelijkertijd wil ik dat de tijd juist is en dat ik het achteraf niet verprutst heb, bijvoorbeeld omdat ik te vroeg begonnen ben. Maar dit gevoel had ik vorig jaar ook en ik weet zeker volgend jaar ook nog. Ik denk het gewoon nooit zeker te weten.
Wat eten we vanavond?
donderdag 29 juli 2021 om 14:15
Misschien nog wat therapie doen om van zware weging van de hoe het hoorts van anderen af te komen.CharlotteCcc schreef: ↑29-07-2021 14:05Ik ben in een vrij conservatieve omgeving opgegroeid met de mening dat dit zeker niet hoort. Ik bedoel dit niet veroordelend naar wie dan ook en ik vind zeker dat hetzelfde voor vaders geldt, alleen ik schrijf dit even vanuit mijn perspectief (moeder dus).
donderdag 29 juli 2021 om 14:16
donderdag 29 juli 2021 om 14:19
Dat is een goede tip, die ik zelf ook zo goed mogelijk probeer na te leven. In plaats van mensen proberen te overtuigen, gewoon niet in discussie gaan. Jezelf niet verantwoorden. Mensen die veroordelend zijn, zijn sowieso erg overtuigd van hun eigen gelijk. Die overtuig je niet.FeeLucifer01 schreef: ↑29-07-2021 14:12Dan gewoon niet bespreken met je omgeving en doen wat jij ( en je partner) fijn vinden. En discussies niet aangaan.
Zo doen wij het. Volgende onderwerp. Teflon en afkappen zonder opening voor discussie.
Als je denkt dat je dat kan en je wil zelf echt kinderen... dan ben je er wel klaar voor.
Maar het is wel de toon die de muziek maakt. Klein voorbeeldje, ik heb één kind. Als mensen daar iets over zeggen ( al jaren niet meer, kind is inmiddels puber, maar vroeger gebeurde dat vrij vaak) dan kan het als volgt gaan, afhankelijk van de toon.
- wanneer komt de tweede? (Kort antwoord: niet. Geen fijne toonzetting, dus geen discussie of toelichting)
- vind je het niet zielig dat kind maar alleen is? (Kort antwoord: nee. Ook hier, zeer onprettige toonzetting, dus geen toelichting)
- mag ik vragen of het een bewuste keuze is dat je één kind hebt? (Vraagsteller krijgt gewoon antwoord, want ik ervaar dit niet als een oordeel maar als een belangstellende vraag)
donderdag 29 juli 2021 om 14:24
Mwah, geen therapie voor nodig hoor. Ik vond de oordelen (ook conservatieve omgeving) eigenlijk meteen zó absurd dat het geen probleem was om het van me af te laten glijden.
Dat begon met een volslagen vreemde die me aansprak toen ik met ongeveer vier weken oude baby in de wandelwagen in een winkel was. Volslagen vreemde bleek mijn schoonmoeder te kennen en had gehoord dat mijn baby nog niet doorsliep. Bleek achteraf. Maar ze sprak me aan, voor mij dus nog steeds een vreemde, en zei: ik hoor dat je hem verwent. Je moet hem gewoon laten huilen hoor, anders gaat hij nooit doorslapen.
Ehh... oké?
Dat vond ik direct zo'n ontzettend absurde ervaring dat het snel makkelijker werd om dat soort idioterie meteen van me af te laten glijden.
donderdag 29 juli 2021 om 14:30
Jij, TO blijkbaar niet, want maakt zich er nu al druk om.Jufjoke schreef: ↑29-07-2021 14:24Mwah, geen therapie voor nodig hoor. Ik vond de oordelen (ook conservatieve omgeving) eigenlijk meteen zó absurd dat het geen probleem was om het van me af te laten glijden.
Dat begon met een volslagen vreemde die me aansprak toen ik met ongeveer vier weken oude baby in de wandelwagen in een winkel was. Volslagen vreemde bleek mijn schoonmoeder te kennen en had gehoord dat mijn baby nog niet doorsliep. Bleek achteraf. Maar ze sprak me aan, voor mij dus nog steeds een vreemde, en zei: ik hoor dat je hem verwent. Je moet hem gewoon laten huilen hoor, anders gaat hij nooit doorslapen.
Ehh... oké?
Dat vond ik direct zo'n ontzettend absurde ervaring dat het snel makkelijker werd om dat soort idioterie meteen van me af te laten glijden.
donderdag 29 juli 2021 om 14:34
donderdag 29 juli 2021 om 14:39
Dit inderdaad! Het kan wel zijn dat je het zelf lastiger vindt om lang van huis te zijn zonder kind, maar misschien ook niet. Niet teveel aantrekken van wat andere mensen er van zouden vinden. Dat is sowieso wel belangrijk als je een kind krijgt en vind ik soms nog wel lastig aan het ouderschap.Jupiter1995 schreef: ↑29-07-2021 13:44Je hoort als ouders (niet specifiek als moeder) ervoor te zorgen dat het kind wordt verzorgd. Dat hoeft niet eens per se ouders zelf te zijn; genoeg ouders maken gebruik van opa's/oma's of kinderopvang. En als je kind bij je vriend is is dat toch ook helemaal prima? Mannen gaan over het algemeen toch ook vaak van huis als ze kinderen hebben?
Je zult misschien wel wat reacties krijgen, maar dat is zowel beledigend naar jou als naar je vriend (dingen als "wat zielig voor het kind dat de moeder niet thuis is") en zou ik snel links proberen te laten liggen.
Wat betreft klaar zijn voor een kind: ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en nooit getwijfeld. Maar de stap om er echt voor te gaan vond ik toch doodeng. Ik vond het echt een beetje alsof je een achtbaan in stapt.
donderdag 29 juli 2021 om 15:36
Ja dit! En verder wat er aan veel gezegd is: je bent er nooit echt klaar voor en het is hartstikke spannend, zelfs als je allebei een sterke kinderwens hebt. En tegelijkertijd is het een fantastisch mooi avontuur
donderdag 29 juli 2021 om 15:40
Ik wist gewoon dat ik kinderen wilde en toen we getrouwd waren gestopt met de pil en paar mnd later was ik zwanger. Eerlijk gezegd nooit zo over nagedacht of we er klaar voor zijn. Want ja, wanneer ben je er klaar voor? We hebben een huis, een baan, een spaarrekening. Dan ben je er volgens mij prima klaar voor. Je groeit er vanzelf in zodra kind er is.
En tuurlijk is het geen probleem dat je alleen op vakantie gaat zonder kind. Waarschijnlijk mis jij kind meer dan kind jou
En tuurlijk is het geen probleem dat je alleen op vakantie gaat zonder kind. Waarschijnlijk mis jij kind meer dan kind jou
donderdag 29 juli 2021 om 15:51
Ik herken mijzelf heel erg in je verhaal, de twijfel, de achtergrond van je leven, je gedrag ( om het zo maar even te formuleren)CharlotteCcc schreef: ↑29-07-2021 13:36Ik reis bijvoorbeeld graag, soms alleen en soms met een vriendin. Nu even minder ivm corona natuurlijk. Mijn vriend is niet zo’n reiziger en geeft aan prima thuis te kunnen/willen blijven met het kind, hij bleef voorheen ook thuis als ik ging (soms gingen we ook samen natuurlijk). Wat dat betreft geven we elkaar veel vrijheid, wat heel fijn is. Maar dan vraag ik me meteen af of dat wel is wat je hoort te doen als moeder, je kind thuis laten om met een vriendin een stad te bezoeken oid. Als ik het doe, wil ik het goed doen en een goede moeder zijn. Ik kom zelf uit een gebroken gezin, een goed voorbeeld heb ik eigenlijk nooit gehad. Dat maakt het ook moeilijk, denk ik.
Mijn (inmiddels) man was er ook al eerder klaar voor dan ik (dacht) te zijn en toen zijn we er voor gegaan. Inmiddels is ons tweede kindje vorige maand geboren en het is zoals ze zeggen: je groeit er vanzelf in.
Het is niet gek als je iets wilt doen zonder man/kind, ik denk juist vanwege je opgroeien dat je duidelijker weet wat je niet wilt en juist wel wilt voor jullie kind(eren). Tenminste zo ervaar ik het.
donderdag 29 juli 2021 om 16:13
Je bent er nooit echt helemaal klaar voor denk ik.
Ik/wij voelen ons nog helemaal niet serieuze volwassenen, ookal hebben we een vaste baan/eigen bedrijf, een koophuis, zijn we getrouwd, en kregen vorig jaar al de zorg over een inmiddels 3jarige en ik ben momenteel hoogzwanger van ons eerste biologische kind. Alles gaat hier onder het mom 'iedereen doet ook maar wat'
Wij hebben wel eerst nog de dingen gedaan die we wilden voordat we de verantwoordelijkheid over kinderen kregen, zoals verre lange reizen, al staan wij er best makkelijk in.
Ik vind het typisch dat heel veel mensen hier roepen 'je leven is niet over als je kinderen krijgt'. Wat velen bedoelen is: je kan kinderen meenemen. Niet: met zn 2en dingen ondernemen blijft gewoon kunnen.
Je zal zien dat je een hele hoop shit over je heen krijgt als je rustig een weekje op skivakantie gaat en de kinderen dan laat logeren bij oma en opa. Ik werd hier zelfs 'tegennatuurlijk' en 'geen moederinstinct' genoemd. Tja.. Kind geniet hier volop bij opa en oma. Ons huwelijk blijf ik ook heel belangrijk vinden, we gaan met regelmaat samen met 2 uiteten of naar de bios. Dat helpt wel als je dan de financiën hebt voor oppas of liefdevolle familie in de buurt.
Ik/wij voelen ons nog helemaal niet serieuze volwassenen, ookal hebben we een vaste baan/eigen bedrijf, een koophuis, zijn we getrouwd, en kregen vorig jaar al de zorg over een inmiddels 3jarige en ik ben momenteel hoogzwanger van ons eerste biologische kind. Alles gaat hier onder het mom 'iedereen doet ook maar wat'
Wij hebben wel eerst nog de dingen gedaan die we wilden voordat we de verantwoordelijkheid over kinderen kregen, zoals verre lange reizen, al staan wij er best makkelijk in.
Ik vind het typisch dat heel veel mensen hier roepen 'je leven is niet over als je kinderen krijgt'. Wat velen bedoelen is: je kan kinderen meenemen. Niet: met zn 2en dingen ondernemen blijft gewoon kunnen.
Je zal zien dat je een hele hoop shit over je heen krijgt als je rustig een weekje op skivakantie gaat en de kinderen dan laat logeren bij oma en opa. Ik werd hier zelfs 'tegennatuurlijk' en 'geen moederinstinct' genoemd. Tja.. Kind geniet hier volop bij opa en oma. Ons huwelijk blijf ik ook heel belangrijk vinden, we gaan met regelmaat samen met 2 uiteten of naar de bios. Dat helpt wel als je dan de financiën hebt voor oppas of liefdevolle familie in de buurt.
-
donderdag 29 juli 2021 om 16:28
Ik ben blij dat ik gewacht heb tot ik ouder was. Niet in het minste omdat ik ergens tussen de 30 en 35 er opeens geen flikker meer om gaf wat andere mensen van mij vonden. Dat is best chill als je moeder bent en iedereen en zijn opa een oordeel over je heeft.
Dat hoeft voor jou niet gelden, natuurlijk. Sommige mensen ontwikkelen eerder een teflon laagje - andere mensen nooit, en die overleven het ook.
Dat hoeft voor jou niet gelden, natuurlijk. Sommige mensen ontwikkelen eerder een teflon laagje - andere mensen nooit, en die overleven het ook.
donderdag 29 juli 2021 om 16:28
je bent er nooit klaar voor en dat is maar goed ook denk ik. als ik alles van tevoren had geweten…. maar goed, ik heb er nu 2 van 6 en 11, werk sinds een paar jaar aan een nieuwe carriere en volg een HBO opleiding. Mijn man is zijn bedrijf gestart toen we een kind hadden. en in de tussentijd zijn we ook nog getrouwd, verhuisd, 1 keer grote verbouwing van een half jaar en staan aan de rand van opnieuw een flinke verbouwing. dus ik kan niet zeggen dat ze me in iets belemmeren. Daarnaast vind ik ze geweldig om te hebben. en fantastisch om te zien hoe ze zich ontwikkelen en opgroeien. en ik was 30 bij de eerste dus niet eens heel jong.
en lekker schijt hebben aan wat anderen van je vinden hoe je het doet, je zal toch nooit iedereen tevreden kunnen stellen.
en lekker schijt hebben aan wat anderen van je vinden hoe je het doet, je zal toch nooit iedereen tevreden kunnen stellen.
Don't cry, buy a bag and move on.
donderdag 29 juli 2021 om 16:50
Of je leert het als je kind geboren wordt. Ik heb er van tevoren niet zo over nagedacht en had wel veel last van de meningen en oordelen, maar het deed me steeds minder.
Ik denk dat 'eraan toe zijn' altijd klinkt alsof er een moment is dat je dit bereikt, maar geloof niet echt dat dat komt. Je waagt de sprong, leert ondertussen en maakt er iets moois van in de situatie waarin je zit. Ik wilde altijd al kinderen en voor mij was dat een makkelijke keuze, mijn man heeft nog wel lang getwijfeld of hij eraan toe was. Hij heeft niet gewacht tot hij het zeker wist en zegt altijd: "dat moment was misschien wel nooit gekomen".
donderdag 29 juli 2021 om 16:59
Ik heb 2 meisjes van 2 en bijna 4 en ik vraag me af of ik er klaar voor ben
Nee zonder gekheid, ik wilde graag kinderen, man idem. We hadden een aantal dingen die we graag wilden doen voordat we bezig gingen met het vervullen van onze kinderwens en hebben geluk gehad dat ik relatief snel zwanger was van de oudste en op mijn 28e moeder werd. Ik weet nog goed dat mijn moeder toen tegen me zei ‘ ik had je nog een paar rustige jaren gegund’. Toen vond ik dat een gekke opmerking, dit was toch wat ik wilde?
Maar nu ik 2 kleine kinderen heb, snap ik wat ze bedoelde. En daar kon niets of niemand mij op voorbereiden. Tuurlijk wist ik dat het vermoeiend zou zijn, dat ons leven op z’n kop zou komen te staan, kinderen zich niet in een keurslijf laten drukken. Dat is niet wat ze bedoelde, dat snapt iedereen namelijk wel.
Wat ik wel heb onderschat is hoe ze beiden in mijn hoofd zitten, 24 uur per dag. Ze zijn er altijd bij. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik kan zo ineens een link leggen naar een van beiden. Iemand kan je dat van tevoren vertellen, het is anders als het daadwerkelijk zo is.
Dat is niet heel erg vreselijk, maar wel iets waar ik van tevoren gewoon geen rekening mee had gehouden. En volgens mij is dit ook persoonsafhankelijk en ik, vrouw die juist tijd en ruimte voor zichzelf nodig had in het verleden, was ineens iemand die alleen haar kinderen in haar hoofd had.
Gelukkig kan ik er verder prima mee leven en door functioneren, niet in de laatste plaats door mijn man, leuke werk (4 dagen, minder is niets voor mij op dit moment) en een fijn opvangnetwerk.
Dus klaar zijn? Er is altijd wel iets uiteindelijk.
Nee zonder gekheid, ik wilde graag kinderen, man idem. We hadden een aantal dingen die we graag wilden doen voordat we bezig gingen met het vervullen van onze kinderwens en hebben geluk gehad dat ik relatief snel zwanger was van de oudste en op mijn 28e moeder werd. Ik weet nog goed dat mijn moeder toen tegen me zei ‘ ik had je nog een paar rustige jaren gegund’. Toen vond ik dat een gekke opmerking, dit was toch wat ik wilde?
Maar nu ik 2 kleine kinderen heb, snap ik wat ze bedoelde. En daar kon niets of niemand mij op voorbereiden. Tuurlijk wist ik dat het vermoeiend zou zijn, dat ons leven op z’n kop zou komen te staan, kinderen zich niet in een keurslijf laten drukken. Dat is niet wat ze bedoelde, dat snapt iedereen namelijk wel.
Wat ik wel heb onderschat is hoe ze beiden in mijn hoofd zitten, 24 uur per dag. Ze zijn er altijd bij. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik kan zo ineens een link leggen naar een van beiden. Iemand kan je dat van tevoren vertellen, het is anders als het daadwerkelijk zo is.
Dat is niet heel erg vreselijk, maar wel iets waar ik van tevoren gewoon geen rekening mee had gehouden. En volgens mij is dit ook persoonsafhankelijk en ik, vrouw die juist tijd en ruimte voor zichzelf nodig had in het verleden, was ineens iemand die alleen haar kinderen in haar hoofd had.
Gelukkig kan ik er verder prima mee leven en door functioneren, niet in de laatste plaats door mijn man, leuke werk (4 dagen, minder is niets voor mij op dit moment) en een fijn opvangnetwerk.
Dus klaar zijn? Er is altijd wel iets uiteindelijk.
donderdag 29 juli 2021 om 17:00
Ik wist altijd al dat ik kinderen wilde, maar of je er ooit klaar voor bent weet je denk ik nooit. In iig niet bij de 1e. Zelfs toen ik dacht er klaar voor te zijn en eenmaal zwanger dacht ik de 1e weken 'help wil ik dit wel'. En zelfs toen 1e net geboren was moest ik ontzettend wennen en vroeg ik mij af of ik wel gemaakt was voor het moederschap.
Eenmaal gewend aan de situatie wist ik wel dat ik klaar was voor een 2e. En daarna wist ik ook dat het zo prima was, en er geen 3e ging komen.
Eenmaal gewend aan de situatie wist ik wel dat ik klaar was voor een 2e. En daarna wist ik ook dat het zo prima was, en er geen 3e ging komen.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
donderdag 29 juli 2021 om 23:18
Ik had ook niet het gevoel dat ik er klaar voor was maar heb het gewoon laten gebeuren.
Ook omdat ik niet zo heel jong meer was vond ik dat ik de knoop moest doorhakken.
Eenmaal moeder groei je in je nieuwe leven en als alles meezit kan je nog zoveel dingen doen met een kind erbij.
Het leven stopt niet he..
Ook omdat ik niet zo heel jong meer was vond ik dat ik de knoop moest doorhakken.
Eenmaal moeder groei je in je nieuwe leven en als alles meezit kan je nog zoveel dingen doen met een kind erbij.
Het leven stopt niet he..
vrijdag 30 juli 2021 om 08:38
Dit vond ik bij mijn oudste serieus het meest lastige aan het ouderschap. Bij mijn jongste stond ik er gelukkig al een stuk relaxter in.Jufjoke schreef: ↑29-07-2021 14:13Het punt is: mensen vinden altijd wel iets om een oordeel over te hebben. De één vindt dat je teveel werkt, de andere vindt dat je te weinig werkt. Truus van hiertegenover vindt dat je de baby wat meer moet laten huilen, terwijl Mien het weer zielig vindt dat je zo lang wacht met optillen.
Mensen hebben oordelen over wat je kind mag en moet, of juist niet mag en moet. Dat is nou eenmaal zo. Als je naar andermans regels probeert te leven, is er altijd wel iemand die vindt dat je het fout doet.
De kunst is om te leren doen wat jij en je partner het beste vinden. Mensen oordelen toch no matter what.
Herinner je gisteren, droom van morgen, maar leef vandaag
