Kinderen
alle pijlers
Zoontje heeft misschien autisme
donderdag 1 juli 2021 om 21:04
Graag zou ik even mijn hart willen luchten en tips/ervaringen willen lezen.
Ons zoontje is bijna 5 jaar en eigenlijk hebben man en ik al vanaf snel na zijn geboorte het gevoel gehad dat er 'iets' is met ons zoontje.
Hij heeft veel gehuild, heel veel frustraties bij hem, veel hoofdbonken.
Vanaf 2 jaar het traject in bij Kentalis ivm amper taal laten horen en vanaf 2,5 jaar tot ruim zijn vierde daar op de vroegbehandeling ivm TOS (taalontwikkelingsstoornis).
Inmiddels al verschillende keren hulp gezocht ivm de grote moeite die we hadden met zijn gedrag en hoe we goed konden opvoeden: hulp van het CJB, hulp van een gezinscoach via Kentalis, een fysiotherapeut via Kentalis, later een gezinscoach aan huis. En nu naar de ADHD poli bij een kinderarts, omdat wij dachten dat hij wel eens ADHD zou kunnen hebben.
Mijn man zegt al jaren dat het hem niet zou verbazen als hij autisme zou hebben, ik kon me daar niet zoveel bij voorstellen, want ik was ervan overtuigd dat alle mensen met autisme moeite hebben met sociaal contact.
En als er iets is dat ons zoontje heel veel doet is het contact zoeken, met ons, familie en vrienden, maar ook met vreemden. Soms juist wel heel erg vrij.
Ook in zijn klas maakt hij veel contact, veel vriendjes en vriendinnetjes die graag met hem spelen.
Maar vandaag dus het gesprek met de kinderarts en zij gaf aan dat ze toch wel heel veel kenmerken bij hem ziet die kunnen wijzen op ASS, maar zeker ook op ADHD. Zij stelde voor om verder diagnostiek te laten doen via een kinderpsycholoog om vooral te achterhalen waar de hulpvraag nu vooral ligt. En dan daarop volgend ook therapie/behandeling/hulp voor hem en voor ons.
En tja...nu ligt iedereen hier te slapen en daalt het bij mij in.
Het komt ook weer niet als donderslag bij heldere hemel en het veranderd natuurlijk ook niets aan hoe/wie hij is en hoeveel we van hem houden.
Maar poe hee, wat staat ons nog te wachten?! Ik weet het niet en dat maakt me toch verdrietig.
Ons zoontje is bijna 5 jaar en eigenlijk hebben man en ik al vanaf snel na zijn geboorte het gevoel gehad dat er 'iets' is met ons zoontje.
Hij heeft veel gehuild, heel veel frustraties bij hem, veel hoofdbonken.
Vanaf 2 jaar het traject in bij Kentalis ivm amper taal laten horen en vanaf 2,5 jaar tot ruim zijn vierde daar op de vroegbehandeling ivm TOS (taalontwikkelingsstoornis).
Inmiddels al verschillende keren hulp gezocht ivm de grote moeite die we hadden met zijn gedrag en hoe we goed konden opvoeden: hulp van het CJB, hulp van een gezinscoach via Kentalis, een fysiotherapeut via Kentalis, later een gezinscoach aan huis. En nu naar de ADHD poli bij een kinderarts, omdat wij dachten dat hij wel eens ADHD zou kunnen hebben.
Mijn man zegt al jaren dat het hem niet zou verbazen als hij autisme zou hebben, ik kon me daar niet zoveel bij voorstellen, want ik was ervan overtuigd dat alle mensen met autisme moeite hebben met sociaal contact.
En als er iets is dat ons zoontje heel veel doet is het contact zoeken, met ons, familie en vrienden, maar ook met vreemden. Soms juist wel heel erg vrij.
Ook in zijn klas maakt hij veel contact, veel vriendjes en vriendinnetjes die graag met hem spelen.
Maar vandaag dus het gesprek met de kinderarts en zij gaf aan dat ze toch wel heel veel kenmerken bij hem ziet die kunnen wijzen op ASS, maar zeker ook op ADHD. Zij stelde voor om verder diagnostiek te laten doen via een kinderpsycholoog om vooral te achterhalen waar de hulpvraag nu vooral ligt. En dan daarop volgend ook therapie/behandeling/hulp voor hem en voor ons.
En tja...nu ligt iedereen hier te slapen en daalt het bij mij in.
Het komt ook weer niet als donderslag bij heldere hemel en het veranderd natuurlijk ook niets aan hoe/wie hij is en hoeveel we van hem houden.
Maar poe hee, wat staat ons nog te wachten?! Ik weet het niet en dat maakt me toch verdrietig.
woensdag 7 juli 2021 om 10:01
woensdag 7 juli 2021 om 10:20
Ik heb er vier. Oudste zoon heeft geen autisme en jongste zoon ook niet. Van zoon twee hebben ze het minste “last” gehad. Hij is veel eerder gediagnosticeerd en kreeg ook veel eerder hulp. Op het medisch kinderdagverblijf verbeterde hij gedragsmatig ook enorm en ze waren zelf toen ook een stuk jonger.
Dochter is een heel ander verhaal. Als baby al ziekenhuisopname, de sonde die wij zelf moesten verwisselen elke vier weken, wat voor iedereen traumatisch was. Ze waren er niet bij maar hoorden het wel. Jongste zoon en dochter hebben het samen altijd goed kunnen vinden, maar zij hebben het zeker lastig gehad. Maar sinds een jaar of twee is de boel met haar in veel rustiger vaarwater gekomen.
Wat Solo schrijft, het is wat het is en behalve er voor waken dat de andere kinderen niet ondergesneeuwd worden door het kind met autisme en alles wat daarbij komt kijken. kun je niet zo heel veel.
Dochter is een heel ander verhaal. Als baby al ziekenhuisopname, de sonde die wij zelf moesten verwisselen elke vier weken, wat voor iedereen traumatisch was. Ze waren er niet bij maar hoorden het wel. Jongste zoon en dochter hebben het samen altijd goed kunnen vinden, maar zij hebben het zeker lastig gehad. Maar sinds een jaar of twee is de boel met haar in veel rustiger vaarwater gekomen.
Wat Solo schrijft, het is wat het is en behalve er voor waken dat de andere kinderen niet ondergesneeuwd worden door het kind met autisme en alles wat daarbij komt kijken. kun je niet zo heel veel.
woensdag 7 juli 2021 om 10:20
Wij hebben bewust gekozen om het bij 1 kind te houden.
Ik heb vanwege mijn eigen ASS ook zo mijn handleiding....
Zoon is nu 10 en zit nu in redelijk rustig vaarwater. Hij heeft het geweldig naar zijn zin op school (HB klas, minder kinderen). Hij vraagt wel vaak naar wat we gaan doen zodat hij zich daar op kan voorbereiden. We laten hem ook best veel met rust zodat hij z'n eigen ding kan doen. Hebben kleine routines/gewoontes ingebouwd zodat hij weet hoe dingen zullen gaan. Proberen ook echt rekening met hem te houden als we er op uit gaan door ook iets leuks voor hem in het vooruitzicht te stellen. Maar dat voorkomt helaas niet dat hij nog wel eens een woedeuitbarsting krijgt 'omdat hij zich verveeld'.
Je bent goed bezig! Je hebt hulp gezocht voor jullie situatie. Nu is het even overbruggen tot die hulp ook goed op gang komt en dat is even extra zwaar. Daarnaast is het ook geen makkelijke leeftijd (in mijn ogen)... Het is tenslotte nog steeds 'maar' een kleuter die vooral aan zichzelf denkt.
Ik heb vanwege mijn eigen ASS ook zo mijn handleiding....
Zoon is nu 10 en zit nu in redelijk rustig vaarwater. Hij heeft het geweldig naar zijn zin op school (HB klas, minder kinderen). Hij vraagt wel vaak naar wat we gaan doen zodat hij zich daar op kan voorbereiden. We laten hem ook best veel met rust zodat hij z'n eigen ding kan doen. Hebben kleine routines/gewoontes ingebouwd zodat hij weet hoe dingen zullen gaan. Proberen ook echt rekening met hem te houden als we er op uit gaan door ook iets leuks voor hem in het vooruitzicht te stellen. Maar dat voorkomt helaas niet dat hij nog wel eens een woedeuitbarsting krijgt 'omdat hij zich verveeld'.
Je bent goed bezig! Je hebt hulp gezocht voor jullie situatie. Nu is het even overbruggen tot die hulp ook goed op gang komt en dat is even extra zwaar. Daarnaast is het ook geen makkelijke leeftijd (in mijn ogen)... Het is tenslotte nog steeds 'maar' een kleuter die vooral aan zichzelf denkt.
woensdag 7 juli 2021 om 10:32
eenhoornn schreef: ↑07-07-2021 08:41Nou, daar ben ik weer met mijn dagelijkse luchtmomentje.
Vandaag dag 3 dat ik huilend op de fiets naar huis zit, nadat ik de kinderen naar school heb gebracht.
Ik probeer de tranen in te houden tot ik thuis ben, maar ze rollen gewoon uit mijn ogen, ik kan ze niet stoppen en dan thuis komt eerst een vreselijke huilbui en daarna zakt het weer.
Het lijkt wel dat alle emoties er nu bij me uitkomen.
Nu we de verwijzing hebben, voelt het als een soort bevestiging: we zijn geen slechte ouders, het ligt niet aan ons, we doen niets verkeerd en we gaan er hulp bij krijgen.
Maar tevens ook het gevoel: dit gaat dus niet over. Ja, het gaat hopelijk beter te reguleren zijn met de juiste handvatten.
Maar we moeten dit volhouden, maar hoe dan...
Het is nu even moeilijk, maar het komt goed. Het gaat niet over, maar iedereen heeft wel wat. Hij kan gelukkig worden en een normaal leven hebben. Hou dat vast.
Tenzij je naam Google is, hou op met te doen alsof je alles weet
woensdag 7 juli 2021 om 10:46
Ik heb twee kinderen. De oudste als jongen geboren, maar sinds een paar maanden een meisje is 20 en de jongste een meid van 17. De oudste heeft ASS, de jongste ADD en depressie als gevolg van trauma's. Eigenlijk alle mijn aandacht ging aan de jongste. Toen ze beide wat ouder werden, heb ik altijd open gesprekken met jongste over haar zus gehad. Ik erken dat het ook moeilijk voor haar is en laten ook blijken.eenhoornn schreef: ↑07-07-2021 09:32Voor degene met een kind met autisme of andere label: hebben jullie ook nog andere kinderen?
Ik vind het echt heel erg moeilijk voor mijn oudste om een broertje met dit gedrag te hebben.
Het is nooit echt rustig in huis. Ja, we doen ook echt dingen apart met haar.
En als haar broertje 's avonds in bed ligt, doen we graag spelletes met haar of samen een film kijken, samen knuffelen. Dus we proberen haar echt wel alleen tijd met ons te geven.
Maar ze krijgt natuurlijk wel de onrust mee en zij schikt heel vaak in, zodat er geen woede-aanval van haar broertje uitgelokt wordt en dat vind ik niet altijd terecht.
Zij is ook nog kind...
Ik vind dat echt heel erg moeilijk.
Ondanks dat jongste drukker en moeilijker was dan oudste, herken ik wat je zegt, dat zij altijd schikt, omdat de andere dat niet kan. Maar denk dat kinderen meer kunnen dan wat we denken en dit ook haar voor de toekomst voorbereid. Wat belangrijk is, is altijd open met haar blijven praten en altijd laten blijken dat je haar ziet en begrijpt.
Tenzij je naam Google is, hou op met te doen alsof je alles weet
zaterdag 24 juli 2021 om 21:47
Het is weer even geleden dat ik hier geschreven heb.
Inmiddels hebben we de intake al kunnen plannen voor as donderdag, dus dat is erg fijn dat het zo snel gaat.
Vandaag weer even flink met onze neus op de feiten gedrukt.
Ons zoontje wordt in de vakantie 5 jaar en dus mocht hij zijn 1e kinderfeestje houden. We hebben het bewust klein gehouden (5 kindjes waar hij veel mee speelt), bij ons thuis en geen druk programma ofzo.
Maar ook voor ons vandaag weer een leerschool...dit is toch teveel voor hem. Hij wist het pas kort van tevoren, want anders zouden de dagen er naar toe te lang voor hem zijn. We hebben vanochtend samen alles versierd en klaar gezet, hebben hem overal bij betrokken en hij mocht alles neerzetten en ophangen zoals hij wilde.
Samen duidelijk gesproken over hoe laat de vriendjes dan zouden komen en het begin ging ook echt goed. Kadootjes uitpakken/zingen/cake versieren en daarna gingen ze even spelen samen, gewoon in onze woonkamer.
Ik zag hem al drukker worden, dus hebben we een film opgezet, die alle kinderen wilden zien.
Hij kreeg buikpijn, ging naar de wc en wilde daarna even in bed liggen. Mijn man is bij hem gaan liggen en ik ben bij de andere kindjes gebleven.
Daarna even een spelletje gedaan buiten, toen het nog niet regende en daar ging het mis. Iets ging niet zoals hij wilde (hij kreeg een andere kleur speelgoed dan hij wilde) en kreeg een driftbui die niet meer te corrigeren was.
Nadat iedereen klaar was met het spelletje, wilde hij ook nog. Dat mocht natuurlijk, maar hij vond het niet leuk dat de andere kindjes al niet meer zo geconcentreerd meededen en raakte daardoor weer in een driftbui.
Binnen ging het weer even goed, maar toen begon hij andere kinderen te klieren door steeds vervelende geluiden te maken en door te trappen. Wij hebben dit natuurlijk steeds gecorrigeerd door hem uit de situatie te halen.
Maar een paar van de kindjes zeiden dat dit het stomste feestje ooit was en daar werd hij verdrietig van.
Het einde ging wel weer goed en toen iedereen weg was, ben ik met hem in zijn bed gaan liggen om samen te knuffelen en hem te aaien en samen een boekje te lezen en toen viel hij zo in slaap.
Wij zeiden tegen elkaar: dit is onze fout, dit hadden we zo niet moeten doen.
We gunden hem ook een kinderfeestje en dachten het goed aan te pakken.
Maar het was voor hem toch te druk/te lang en doet we dus niet meer zo doen.
Maar ja, nu zijn we allemaal bekaf en hebben mijn man en ik een behoorlijk kater gevoel.
Inmiddels hebben we de intake al kunnen plannen voor as donderdag, dus dat is erg fijn dat het zo snel gaat.
Vandaag weer even flink met onze neus op de feiten gedrukt.
Ons zoontje wordt in de vakantie 5 jaar en dus mocht hij zijn 1e kinderfeestje houden. We hebben het bewust klein gehouden (5 kindjes waar hij veel mee speelt), bij ons thuis en geen druk programma ofzo.
Maar ook voor ons vandaag weer een leerschool...dit is toch teveel voor hem. Hij wist het pas kort van tevoren, want anders zouden de dagen er naar toe te lang voor hem zijn. We hebben vanochtend samen alles versierd en klaar gezet, hebben hem overal bij betrokken en hij mocht alles neerzetten en ophangen zoals hij wilde.
Samen duidelijk gesproken over hoe laat de vriendjes dan zouden komen en het begin ging ook echt goed. Kadootjes uitpakken/zingen/cake versieren en daarna gingen ze even spelen samen, gewoon in onze woonkamer.
Ik zag hem al drukker worden, dus hebben we een film opgezet, die alle kinderen wilden zien.
Hij kreeg buikpijn, ging naar de wc en wilde daarna even in bed liggen. Mijn man is bij hem gaan liggen en ik ben bij de andere kindjes gebleven.
Daarna even een spelletje gedaan buiten, toen het nog niet regende en daar ging het mis. Iets ging niet zoals hij wilde (hij kreeg een andere kleur speelgoed dan hij wilde) en kreeg een driftbui die niet meer te corrigeren was.
Nadat iedereen klaar was met het spelletje, wilde hij ook nog. Dat mocht natuurlijk, maar hij vond het niet leuk dat de andere kindjes al niet meer zo geconcentreerd meededen en raakte daardoor weer in een driftbui.
Binnen ging het weer even goed, maar toen begon hij andere kinderen te klieren door steeds vervelende geluiden te maken en door te trappen. Wij hebben dit natuurlijk steeds gecorrigeerd door hem uit de situatie te halen.
Maar een paar van de kindjes zeiden dat dit het stomste feestje ooit was en daar werd hij verdrietig van.
Het einde ging wel weer goed en toen iedereen weg was, ben ik met hem in zijn bed gaan liggen om samen te knuffelen en hem te aaien en samen een boekje te lezen en toen viel hij zo in slaap.
Wij zeiden tegen elkaar: dit is onze fout, dit hadden we zo niet moeten doen.
We gunden hem ook een kinderfeestje en dachten het goed aan te pakken.
Maar het was voor hem toch te druk/te lang en doet we dus niet meer zo doen.
Maar ja, nu zijn we allemaal bekaf en hebben mijn man en ik een behoorlijk kater gevoel.
zaterdag 24 juli 2021 om 21:50
Morgen hebben we onze plannen gewijzigd en alles afgezegd.
We gaan morgen helemaal niets doen. Als hij en zijn zus heel de dag in pyjama willen hangen is dat prima.
Mijn man en ik zijn allebei zo total loss dat we elkaar morgen om beurten even gaan ontlasten en zodat we allebei zo even kunnen slapen of in bad liggen oid.
We gaan morgen helemaal niets doen. Als hij en zijn zus heel de dag in pyjama willen hangen is dat prima.
Mijn man en ik zijn allebei zo total loss dat we elkaar morgen om beurten even gaan ontlasten en zodat we allebei zo even kunnen slapen of in bad liggen oid.
zaterdag 24 juli 2021 om 22:27
zaterdag 24 juli 2021 om 22:43
Eenhoornn, ik pak even een zin eruit:
We gunden hem ook een kinderfeestje en dachten het goed aan te pakken.
Herkenbaar, maar dat is dus jouw invulling.
Mijn oudste heeft nooit een kinderfeestje gehad, hij wilde dat helemaal niet.
Mijn jongste wilde het wel en trok het dan vervolgens niet.
Maar probeer vooral je eigen ideeën over wat leuk is los te laten.
We gunden hem ook een kinderfeestje en dachten het goed aan te pakken.
Herkenbaar, maar dat is dus jouw invulling.
Mijn oudste heeft nooit een kinderfeestje gehad, hij wilde dat helemaal niet.
Mijn jongste wilde het wel en trok het dan vervolgens niet.
Maar probeer vooral je eigen ideeën over wat leuk is los te laten.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 24 juli 2021 om 23:18
zondag 25 juli 2021 om 00:11
Een kinderfeestje wat fout gaat kan iedereen overkomen. Al doende leert men. Zo weet ik dat ik niet in de wieg ben gelegd voor thuisfeestjes. Onze voorkeur ging uit naar het weekend of direct uit school, dan naar een locatie (bowlen, manege, lasergamen, overdekte speeltuin), en daarna de kinderen weer thuis afzetten. Mijn dochter, met autisme, was dan soms wel gespannen (overgeven hebben we ook gehad), maar omdat het een overzichtelijke tijd met duidelijke activiteiten was, genoot ze er ook erg van. De andere kinderen waren vooral bezig met de activiteit, dus ze hoefde ook niet de hele tijd te entertainen of het middelpunt te zijn.
zondag 25 juli 2021 om 07:12
Wat jammer zeg, dat het feestje geen leuke ervaring was!
Je schrijft dat je hem een feestje gunde. Wilde hij zelf ook graag een feestje?
Het was voor mezelf een eye-opener toen ik ergens iets las over vrienden. We gunnen onze kinderen allemaal heel veel vrienden. Maar vaak WIL een kind met ASS helemaal niet veel vrienden. 1 of 2 goede is veel overzichtelijker.
Ik gun kind een leuk schoolfeest dus stimuleer ik het te gaan (of liever: ik verplicht het. Het was een schoolfeest). Bij thuiskomst (totaal afgemat) was de reactie: Zo, dat heb ik overleefd. Maar ik ga écht niet nog een keer.
Inmiddels weet ik dat kind gewoon andere behoeftes heeft. Kind gunt het mij bijvoorbeeld dat ik in de Efteling óók in de Baron ga ipv bij de jongste te wachten. No way dat ik daarin ga! Dat wil ik helemaal niet. Daar maak je me niet blij mee! En zo denkt kind dus ook over dingen. Gelukkig is kind oud genoeg om hier samen over te praten en het elkaar uit te leggen.
Mocht je kind toch een feestje willen de volgende keer, misschien heb je dan iets aan het volgende:
- wie zou hij uit willen nodigen? Moet dat echt een clubje van 5 zijn of heeft hij liever 2’of 3 beste vriendjes? Of zelfs maar 1! Zijn feestje, zijn keuzes.
- kan hij tegen winnen en verliezen? Nee? Dan een feestje zonder wedstrijdelement.
- vindt hij het lastig dat er zoveel kinderen tegelijk zijn ‘veilige haven’ (thuis) binnendringen ? Dan misschien elders vieren.
- aan een bioscoopfilm kan vaak weinig mis gaan als je kind dat tenminste vol houdt. Geen plek voor discussie.
- in een Monkeytown of iets dergelijks kan je kind indien gewenst ook lekker even z’n eigen plan trekken terwijl de rest gewoon doorspeelt. (Als jullie kind het daar tenminste leuk vindt en niet totaal overprikkeld raakt)
- misschien juist wél al lang van te voren vertellen en samen met kind de planning/inhoud maken. Dan kan hij zich er lang op voorbereid (verwerken/plekje geven)
- niet teveel verschillende activiteiten. Is steeds een overgang, voor jullie kind dus steeds weer even schakelen.
- kijk eens naar hoe lang jullie zoon dit maximaal kan hebben. Een feestje heeft geen standaard duur maar mag ook best wat korter zijn.
- zorg voor voldoende volwassenen zodat een persoon er helemaal kan zijn voor jullie zoon (en meteen kan ingrijpen als het ergens mis dreigt te gaan)
- opvoeden komt later wel weer. Soms is meeveren even belangrijker. Als zoon graag de rode bal wil, dan kan hij tijdens dat feestje de rode bal misschien ook wel gewoon krijgen (of anders tijdens de tweede ronde van het spelletje even de materialen doorschuiven zodat hij alsnog de rode krijgt)
- soms gaat het bij ASS niet om wat kind aangeeft. Gaat het niet om de rode bal, maar heeft kind een onprettig gevoel en kan dit niet plaatsen. Gaat dus op zoek naar een ‘oorzaak’ die hij nu nog helemaal niet kan begrijpen. Dus gooit hij zijn onvrede op de rode bal.
En denk niet dat je alles kunt voorzien. Je moet hierin gewoon groeien. Je zult echt steeds meer gaan herkennen van wat op dat moment voor jouw kind helpend is.
Natuurlijk zijn deze tips niet voor ieder kind hetzelfde, kijk vooral naar wat jullie kind nodig heeft.
Heel veel succes. Dit is een lang traject maar je zult echt merken dat je hier steeds beter in wordt!
Je schrijft dat je hem een feestje gunde. Wilde hij zelf ook graag een feestje?
Het was voor mezelf een eye-opener toen ik ergens iets las over vrienden. We gunnen onze kinderen allemaal heel veel vrienden. Maar vaak WIL een kind met ASS helemaal niet veel vrienden. 1 of 2 goede is veel overzichtelijker.
Ik gun kind een leuk schoolfeest dus stimuleer ik het te gaan (of liever: ik verplicht het. Het was een schoolfeest). Bij thuiskomst (totaal afgemat) was de reactie: Zo, dat heb ik overleefd. Maar ik ga écht niet nog een keer.
Inmiddels weet ik dat kind gewoon andere behoeftes heeft. Kind gunt het mij bijvoorbeeld dat ik in de Efteling óók in de Baron ga ipv bij de jongste te wachten. No way dat ik daarin ga! Dat wil ik helemaal niet. Daar maak je me niet blij mee! En zo denkt kind dus ook over dingen. Gelukkig is kind oud genoeg om hier samen over te praten en het elkaar uit te leggen.
Mocht je kind toch een feestje willen de volgende keer, misschien heb je dan iets aan het volgende:
- wie zou hij uit willen nodigen? Moet dat echt een clubje van 5 zijn of heeft hij liever 2’of 3 beste vriendjes? Of zelfs maar 1! Zijn feestje, zijn keuzes.
- kan hij tegen winnen en verliezen? Nee? Dan een feestje zonder wedstrijdelement.
- vindt hij het lastig dat er zoveel kinderen tegelijk zijn ‘veilige haven’ (thuis) binnendringen ? Dan misschien elders vieren.
- aan een bioscoopfilm kan vaak weinig mis gaan als je kind dat tenminste vol houdt. Geen plek voor discussie.
- in een Monkeytown of iets dergelijks kan je kind indien gewenst ook lekker even z’n eigen plan trekken terwijl de rest gewoon doorspeelt. (Als jullie kind het daar tenminste leuk vindt en niet totaal overprikkeld raakt)
- misschien juist wél al lang van te voren vertellen en samen met kind de planning/inhoud maken. Dan kan hij zich er lang op voorbereid (verwerken/plekje geven)
- niet teveel verschillende activiteiten. Is steeds een overgang, voor jullie kind dus steeds weer even schakelen.
- kijk eens naar hoe lang jullie zoon dit maximaal kan hebben. Een feestje heeft geen standaard duur maar mag ook best wat korter zijn.
- zorg voor voldoende volwassenen zodat een persoon er helemaal kan zijn voor jullie zoon (en meteen kan ingrijpen als het ergens mis dreigt te gaan)
- opvoeden komt later wel weer. Soms is meeveren even belangrijker. Als zoon graag de rode bal wil, dan kan hij tijdens dat feestje de rode bal misschien ook wel gewoon krijgen (of anders tijdens de tweede ronde van het spelletje even de materialen doorschuiven zodat hij alsnog de rode krijgt)
- soms gaat het bij ASS niet om wat kind aangeeft. Gaat het niet om de rode bal, maar heeft kind een onprettig gevoel en kan dit niet plaatsen. Gaat dus op zoek naar een ‘oorzaak’ die hij nu nog helemaal niet kan begrijpen. Dus gooit hij zijn onvrede op de rode bal.
En denk niet dat je alles kunt voorzien. Je moet hierin gewoon groeien. Je zult echt steeds meer gaan herkennen van wat op dat moment voor jouw kind helpend is.
Natuurlijk zijn deze tips niet voor ieder kind hetzelfde, kijk vooral naar wat jullie kind nodig heeft.
Heel veel succes. Dit is een lang traject maar je zult echt merken dat je hier steeds beter in wordt!
maandag 26 juli 2021 om 06:55
Zijn jullie weer een beetje bijgekomen? Het is een behoorlijke zoektocht om te ontdekken wat werkt voor je kind en voor jullie. Mijn zoon is 10 en wij vergissen ons ook nog wel eens. Je kind reageert ook niet elke dag hetzelfde. De ene dag kan hij meer aan dan de andere. (Dat geldt voor ons ook trouwens!)
Colette de Bruin heeft een aantal boeken geschreven over autisme. Wat zij schrijft gaat ook over prikkelverwerking, dus ook als je kind geen autisme heeft heb je er iets aan. Zij heeft een heel praktische kijk op autisme/prikkelverwerking, misschien heb je er iets aan. Haar methode heet Geef me de Vijf.
Colette de Bruin heeft een aantal boeken geschreven over autisme. Wat zij schrijft gaat ook over prikkelverwerking, dus ook als je kind geen autisme heeft heb je er iets aan. Zij heeft een heel praktische kijk op autisme/prikkelverwerking, misschien heb je er iets aan. Haar methode heet Geef me de Vijf.
dinsdag 27 juli 2021 om 23:14
Mijn kinderen hebben geen autisme maar hadden vroeger ook altijd moeite met hun eigen feestjes. Dochter met 6, spelletjes niet winnen, drama. Zoon met 7 bij ons thuis en andere kinderen die aan zijn spullen zaten, ook drama. Jongste met 5, haar vriendinnetjes wilden liever met haar stoere grote zus spelen, drama.
woensdag 28 juli 2021 om 07:10
Dat is waar ik eigenlijk altijd op uitkom bij dit soort topics: wat maakt het uit of het kind autisme heeft. Kijk naar je kind en zie dat hij/zij niet blij wordt van zo'n kinderfeestje.MoPa50 schreef: ↑27-07-2021 23:14Mijn kinderen hebben geen autisme maar hadden vroeger ook altijd moeite met hun eigen feestjes. Dochter met 6, spelletjes niet winnen, drama. Zoon met 7 bij ons thuis en andere kinderen die aan zijn spullen zaten, ook drama. Jongste met 5, haar vriendinnetjes wilden liever met haar stoere grote zus spelen, drama.
Echt, het maakt voor de aanpak niet uit of het kind wat 'mankeert' of niet.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 28 juli 2021 om 08:19
Heb jij een autistisch kind? Waarschijnlijk niet. Want dan wist je dat de aanpak voor een autistisch kind toch net wat complexer en minder vanzelfsprekend is.
woensdag 28 juli 2021 om 09:52
Het maakt super veel uit. Djeez.
Dat downplayen altijd van mensen die niet dezelfde ervaring hebben. Vermoeiend.
woensdag 28 juli 2021 om 11:11
Solomio heeft zelf autisme, en een of meerdere van haar kinderen geloof ik ook.
Als autist en moeder van een autist snap ik wel wat ze bedoelt. Als je naar je kind kijkt zoals het echt is, zonder de lens van wat "normaal"is, of wat jij zelf als kind leuk had gevonden, dan zie je wat voor jouw kind het beste is, ook als het een stoornis heeft, weet je dan wat je wel of niet moet doen, zelfs als de stoornis moeilijk en ingewikkeld is. Word Pietje blij van een feestje? Het maakt voor het antwoord niet uit of Pietje autisme heeft of niet.
Dat is wel moeilijk hoor, dat begrijp ik, want het referentiekader waar mensen normaal van uit gaan valt weg. Je moet je "normaal"gekleurde bril afzetten en vanuit Pietje gaan denken. Want autisme is moeilijk te begrijpen, maar je eigen kind ken je als moeder heel goed, laat je blik niet vertroebelen door de gekleurde bril, en je ziet en weet wat Pietje nodig heeft.
woensdag 28 juli 2021 om 11:12
Ik heb wel een kind met autisme en wat Solomio zegt, klopt juist helemaal. Bij alle kinderen moet je naar het kind kijken en bedenken wat bij hem past, bij een kind met autisme zijn dat wellicht alleen wat meer randvoorwaarden.
Toen mijn kind jong was, wisten we niet eens dat ze autisme had. Gaandeweg kom je er dan toch wel achter hoe ze in elkaar zit en wat wel of juist geen verstandige dingen zijn om te doen. Eigenlijk was ons hele leven al ‘autiproof’ ingericht voordat we de diagnose kregen.
kamillet wijzigde dit bericht op 28-07-2021 11:15
23.15% gewijzigd
woensdag 28 juli 2021 om 11:15
Hahaha, ik heb er twee.
En qua aanpak heeft de diagnose echt niks toegevoegd.
Ik wist namelijk allang dat mijn kinderen het beste gedijden bij een bepaalde aanpak.
Alleen voor de buitenwereld (m.n. school) was een diagnose nodig.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 28 juli 2021 om 11:18
Nogmaals: als je gewoon naar je kind kijkt maakt die diagnose niks uit.
Wat betreft je eigen verwachtingen mss, maar dat geldt voor meer zaken: als jij hoopt dat je kind een goede voetballer wordt en het blijkt liever te gaan paardrijden, dan moet je je verwachtingen bijstellen.
Niet je kind alsnog op voetbal doen omdat jij hem dat gunt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
