Kinderen
alle pijlers
Zoontje heeft misschien autisme
donderdag 1 juli 2021 om 21:04
Graag zou ik even mijn hart willen luchten en tips/ervaringen willen lezen.
Ons zoontje is bijna 5 jaar en eigenlijk hebben man en ik al vanaf snel na zijn geboorte het gevoel gehad dat er 'iets' is met ons zoontje.
Hij heeft veel gehuild, heel veel frustraties bij hem, veel hoofdbonken.
Vanaf 2 jaar het traject in bij Kentalis ivm amper taal laten horen en vanaf 2,5 jaar tot ruim zijn vierde daar op de vroegbehandeling ivm TOS (taalontwikkelingsstoornis).
Inmiddels al verschillende keren hulp gezocht ivm de grote moeite die we hadden met zijn gedrag en hoe we goed konden opvoeden: hulp van het CJB, hulp van een gezinscoach via Kentalis, een fysiotherapeut via Kentalis, later een gezinscoach aan huis. En nu naar de ADHD poli bij een kinderarts, omdat wij dachten dat hij wel eens ADHD zou kunnen hebben.
Mijn man zegt al jaren dat het hem niet zou verbazen als hij autisme zou hebben, ik kon me daar niet zoveel bij voorstellen, want ik was ervan overtuigd dat alle mensen met autisme moeite hebben met sociaal contact.
En als er iets is dat ons zoontje heel veel doet is het contact zoeken, met ons, familie en vrienden, maar ook met vreemden. Soms juist wel heel erg vrij.
Ook in zijn klas maakt hij veel contact, veel vriendjes en vriendinnetjes die graag met hem spelen.
Maar vandaag dus het gesprek met de kinderarts en zij gaf aan dat ze toch wel heel veel kenmerken bij hem ziet die kunnen wijzen op ASS, maar zeker ook op ADHD. Zij stelde voor om verder diagnostiek te laten doen via een kinderpsycholoog om vooral te achterhalen waar de hulpvraag nu vooral ligt. En dan daarop volgend ook therapie/behandeling/hulp voor hem en voor ons.
En tja...nu ligt iedereen hier te slapen en daalt het bij mij in.
Het komt ook weer niet als donderslag bij heldere hemel en het veranderd natuurlijk ook niets aan hoe/wie hij is en hoeveel we van hem houden.
Maar poe hee, wat staat ons nog te wachten?! Ik weet het niet en dat maakt me toch verdrietig.
Ons zoontje is bijna 5 jaar en eigenlijk hebben man en ik al vanaf snel na zijn geboorte het gevoel gehad dat er 'iets' is met ons zoontje.
Hij heeft veel gehuild, heel veel frustraties bij hem, veel hoofdbonken.
Vanaf 2 jaar het traject in bij Kentalis ivm amper taal laten horen en vanaf 2,5 jaar tot ruim zijn vierde daar op de vroegbehandeling ivm TOS (taalontwikkelingsstoornis).
Inmiddels al verschillende keren hulp gezocht ivm de grote moeite die we hadden met zijn gedrag en hoe we goed konden opvoeden: hulp van het CJB, hulp van een gezinscoach via Kentalis, een fysiotherapeut via Kentalis, later een gezinscoach aan huis. En nu naar de ADHD poli bij een kinderarts, omdat wij dachten dat hij wel eens ADHD zou kunnen hebben.
Mijn man zegt al jaren dat het hem niet zou verbazen als hij autisme zou hebben, ik kon me daar niet zoveel bij voorstellen, want ik was ervan overtuigd dat alle mensen met autisme moeite hebben met sociaal contact.
En als er iets is dat ons zoontje heel veel doet is het contact zoeken, met ons, familie en vrienden, maar ook met vreemden. Soms juist wel heel erg vrij.
Ook in zijn klas maakt hij veel contact, veel vriendjes en vriendinnetjes die graag met hem spelen.
Maar vandaag dus het gesprek met de kinderarts en zij gaf aan dat ze toch wel heel veel kenmerken bij hem ziet die kunnen wijzen op ASS, maar zeker ook op ADHD. Zij stelde voor om verder diagnostiek te laten doen via een kinderpsycholoog om vooral te achterhalen waar de hulpvraag nu vooral ligt. En dan daarop volgend ook therapie/behandeling/hulp voor hem en voor ons.
En tja...nu ligt iedereen hier te slapen en daalt het bij mij in.
Het komt ook weer niet als donderslag bij heldere hemel en het veranderd natuurlijk ook niets aan hoe/wie hij is en hoeveel we van hem houden.
Maar poe hee, wat staat ons nog te wachten?! Ik weet het niet en dat maakt me toch verdrietig.
woensdag 28 juli 2021 om 16:10
LFN, ik herken veel in wat je schrijft over je kinderen. Mag ik vragen hoe oud ze zijn?
Na de zomervakantie hebben wij een intake met zoon (10) bij het Autismeteam. Al een aantal jaar geleden is hij uitgebreid getest maar is er geen etiketje geplakt omdat hij verschijnselen toonde van het hele rijtje diagnoses. Inmiddels zijn wij op het punt gekomen dat we echt hulp nodig hebben, en omdat we vinden dat hij nu wel oud genoeg is handvatten aangereikt te krijgen om er zelf mee te leren omgaan.
Na de zomervakantie hebben wij een intake met zoon (10) bij het Autismeteam. Al een aantal jaar geleden is hij uitgebreid getest maar is er geen etiketje geplakt omdat hij verschijnselen toonde van het hele rijtje diagnoses. Inmiddels zijn wij op het punt gekomen dat we echt hulp nodig hebben, en omdat we vinden dat hij nu wel oud genoeg is handvatten aangereikt te krijgen om er zelf mee te leren omgaan.
woensdag 28 juli 2021 om 16:11
Zo ervaar ik dat inderdaad. En daar kun je heel verongelijkt over doen. Maar ik geef je gewoon terug wat jouw ‘ bla bla bla punt.’ met mij doet.Solomio schreef: ↑28-07-2021 15:43'Ja maars' als in oplossingen?
Jij ervaart het als het probleem platslaan, jammer.
Blijkbaar werkt het bij jullie niet om naar je kind te kijken, omdat daar niks te zien is.
Toch blijf ik erbij dat ook jij naar je kind kijkt en dat een diagnose op zich niks verandert in dat blanco A4'tje. Meer dan dat zeg ik niet.
Prima dat je nu over diagnoses begint. En dat dat niets verandert. Klopt. Maar ik viel/val over de simpificatie van wat voor sommige mensen een giga groot probleem en zorg is.
anoniem_65537e7f5e90c wijzigde dit bericht op 28-07-2021 16:39
16.54% gewijzigd
woensdag 28 juli 2021 om 16:28
Een kind dat niet registreert dat iemand interactie wil, kun je niet zeggen dat hij antwoord moet geven. En als hij al door heeft dat iemand met hem wil praten, moet hij in zich opnemen wat er wordt gezegd en daarna ook nog eens antwoord geven. Dit gaat zelden goed. Een open vraag wordt daarom meestal beantwoord met een “weet ik niet”.
Mijn stiefzoon heeft altijd 1 favoriet onderwerp. En dat is nu al ruim een jaar hetzelfde onderwerp. Ik heb nu al ruim een jaar elke keer als hij bij ons is meerdere keren per dag (denk aan tig keer) vrijwel hetzelfde gesprek met hem. Met dezelfde vragen aan mij, zijn kijk er op, etc. Ik weet zelf veel van het onderwerp dus ik kan er ook zelf een wending aan geven. En dan is er plezier, discussie, verwondering, alles. Een volkomen normaal gesprek. Maar buiten dit onderwerp is vrijwel geen enkel gesprek mogelijk.
Als ik hem iets vraag. “Heb je vandaag geoefend voor de musical?” Dan komt er als reactie: “Jij vindt die [zijn onderwerp] ook erg goed toch?”
woensdag 28 juli 2021 om 16:55
De oudste wordt volgende maand 19. Hij is gediagnosticeerd toen hij 2,5 was. De DSMIV was toen nog van kracht en hij heeft in eerste instantie de diagnose pdd-nos gekregen, het was wel heel duidelijk dat hij ergens op het autistisch spectrum zat. Toen hij 9 was werd dat Asperger.Superuser2020 schreef: ↑28-07-2021 16:10LFN, ik herken veel in wat je schrijft over je kinderen. Mag ik vragen hoe oud ze zijn?
Na de zomervakantie hebben wij een intake met zoon (10) bij het Autismeteam. Al een aantal jaar geleden is hij uitgebreid getest maar is er geen etiketje geplakt omdat hij verschijnselen toonde van het hele rijtje diagnoses. Inmiddels zijn wij op het punt gekomen dat we echt hulp nodig hebben, en omdat we vinden dat hij nu wel oud genoeg is handvatten aangereikt te krijgen om er zelf mee te leren omgaan.
Hij is in eerste instantie naar een medisch kinderdagverblijf gegaan, daarna een paar maanden cluster 4 onderwijs en ingestroomd op het regulier onderwijs.
Jongste is 14 en kreeg de diagnose toen ze 11 was. We hebben 7 jaar gedaan over een diagnose. Wij zagen al heel jong, met haar broer in ons achterhoofd, dat er waarschijnlijk ook sprake was van autisme, maar men zag het niet en dus was onze gezinsdynamiek de boosdoener. Jammer, we hadden veel eerder hulp kunnen en moeten krijgen, dat had een hoop ellende gescheeld.
Tien jaar is idd een leeftijd waarop ze zelf ook handvatten aangericht kunnen krijgen en zelf meer inzicht kunnen krijgen in hun autisme. Wij hebben als ouders ook een aantal gesprekken gehad met een psycholoog van het autismeteam. Dat gaf een aardig inkijkje in haar belevingswereld en leverde daardoor ook meer begrip op. Ook bleek dat ze op sociaal-emotioneel niveau veel jonger was dan haar kalenderleeftijd en ze dus eigenlijk voortdurend overvraagd werd.
woensdag 28 juli 2021 om 16:59
Hier idem.LaFleurNoire schreef: ↑28-07-2021 15:56Nou ja, wij hadden behoefte aan een diagnose omdat er anders geen hulp te krijgen was.
En wij hadden die hulp echt nodig.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 28 juli 2021 om 17:03
Maar je leest dingen die ik niet zeg en daar val ik over.kindrebel schreef: ↑28-07-2021 16:11Zo ervaar ik dat inderdaad. En daar kun je heel verongelijkt over doen. Maar ik geef je gewoon terug wat jouw ‘ bla bla bla punt.’ met mij doet.
Prima dat je nu over diagnoses begint. En dat dat niets verandert. Klopt. Maar ik viel/val over de simpificatie van wat voor sommige mensen een giga groot probleem en zorg is.
Ik zeg nergens dat het simpel is, ik simplificeer niks. En je hebt geen idee hoe het hier gegaan is.
Ik verbaas me alleen over het feit dat ouders hun kind een feestje 'gunnen', dat vervolgens blijkt dat dat feestje helemaal niet bij dat kind past en dat daar dan blijkbaar een diagnose voor nodig is.
Waarom is dat?
Zonder diagnose past dat feestje niet en dat is teleurstellend voor de ouders?
En met diagnose past dat feestje niet en is dat ineens niet meer teleurstellend voor de ouders?
Wat voegt die diagnose toe, voor jezelf?
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 28 juli 2021 om 17:04
Klinkt als mijn oudste zoon.kindrebel schreef: ↑28-07-2021 16:28
Een kind dat niet registreert dat iemand interactie wil, kun je niet zeggen dat hij antwoord moet geven. En als hij al door heeft dat iemand met hem wil praten, moet hij in zich opnemen wat er wordt gezegd en daarna ook nog eens antwoord geven. Dit gaat zelden goed. Een open vraag wordt daarom meestal beantwoord met een “weet ik niet”.
Mijn stiefzoon heeft altijd 1 favoriet onderwerp. En dat is nu al ruim een jaar hetzelfde onderwerp. Ik heb nu al ruim een jaar elke keer als hij bij ons is meerdere keren per dag (denk aan tig keer) vrijwel hetzelfde gesprek met hem. Met dezelfde vragen aan mij, zijn kijk er op, etc. Ik weet zelf veel van het onderwerp dus ik kan er ook zelf een wending aan geven. En dan is er plezier, discussie, verwondering, alles. Een volkomen normaal gesprek. Maar buiten dit onderwerp is vrijwel geen enkel gesprek mogelijk.
Als ik hem iets vraag. “Heb je vandaag geoefend voor de musical?” Dan komt er als reactie: “Jij vindt die [zijn onderwerp] ook erg goed toch?”
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 28 juli 2021 om 17:18
En mijn neefje. Twee jaar geleden werden we een jaar lang alleen maar vergast op opera’s. Maakte niet uit welke, hij wist echt alles over de bekende opera’s, kon meezingen in de juiste taal en een ander onderwerp was nicht im frage.
Vorig jaar waren het dino’s en dit jaar ninja’s. Ik heb net bijna een week met hem in een huisje gezeten samen met mijn moeder. De hele dag rollenspellen. Hij heeft er niemand bij nodig, stond de hele dag te oreren in zijn eentje en is daar helemaal gelukkig mee.
Verstandelijk beperkt is hij beslist niet, eerder het tegenovergestelde. Hij is 6…
Vorig jaar waren het dino’s en dit jaar ninja’s. Ik heb net bijna een week met hem in een huisje gezeten samen met mijn moeder. De hele dag rollenspellen. Hij heeft er niemand bij nodig, stond de hele dag te oreren in zijn eentje en is daar helemaal gelukkig mee.
Verstandelijk beperkt is hij beslist niet, eerder het tegenovergestelde. Hij is 6…
woensdag 28 juli 2021 om 19:14
Ik laat de discussie even langs me heen gaan, want ik heb niet het gevoel dat ik me daar in wil mengen.
Qua feestje gunnen bedoel in ons geval dat hij het liefst zoveel mogelijk kindjes wilde uitnodigen en allerlei activiteiten wilt. Hij kent duidelijk zijn grenzen nog niet (natuurlijk!) en daardoor is het voor ons ook lastig inschatten.
Dus ik bedoelde dat ik hem gun wat hij wenst, maar wat hij wenst bleek dus niet het beste voor hem te zijn.
Hoe ik er nu in sta, is dat we vooral het traject voor een diagnose ingaan om hulp te krijgen. Hoe kunnen we hem het beste begeleiden en hoe trekken wij dit zelf ook nog.
Het besef dat het sowieso een uitdaging zal blijven is er zeker wel.
Ik vind het ook lastig wat anderen soms als oplossing zien en dan met name mijn vader en stiefmoeder. Die moeten ook nog maar een cursus gaan doen
Morgen de intake, ik ben benieuwd!
Qua feestje gunnen bedoel in ons geval dat hij het liefst zoveel mogelijk kindjes wilde uitnodigen en allerlei activiteiten wilt. Hij kent duidelijk zijn grenzen nog niet (natuurlijk!) en daardoor is het voor ons ook lastig inschatten.
Dus ik bedoelde dat ik hem gun wat hij wenst, maar wat hij wenst bleek dus niet het beste voor hem te zijn.
Hoe ik er nu in sta, is dat we vooral het traject voor een diagnose ingaan om hulp te krijgen. Hoe kunnen we hem het beste begeleiden en hoe trekken wij dit zelf ook nog.
Het besef dat het sowieso een uitdaging zal blijven is er zeker wel.
Ik vind het ook lastig wat anderen soms als oplossing zien en dan met name mijn vader en stiefmoeder. Die moeten ook nog maar een cursus gaan doen
Morgen de intake, ik ben benieuwd!
woensdag 28 juli 2021 om 19:27
Ik ook!
Wat anderen er van vinden moet je van je af leren glijden. Mijn schoonmoeder beweerde dat het autisme van zoon mijn schuld was, want ik was een kille, koude moeder. Duidelijke grenzen stellen is in haar optiek streng, koud en kil.
En toen hij later naar het regulier onderwijs en daarna naar het gymnasium ging was zijn autisme volgens haar over, want hij deed weer normaal.
We hebben ons best gedaan het ze uit te leggen, ze zijn mee geweest naar een voorlichting, maar ze ontkennen gewoon zijn autisme. Niks aan te doen.
Succes en sterkte morgen!
Wat anderen er van vinden moet je van je af leren glijden. Mijn schoonmoeder beweerde dat het autisme van zoon mijn schuld was, want ik was een kille, koude moeder. Duidelijke grenzen stellen is in haar optiek streng, koud en kil.
En toen hij later naar het regulier onderwijs en daarna naar het gymnasium ging was zijn autisme volgens haar over, want hij deed weer normaal.
We hebben ons best gedaan het ze uit te leggen, ze zijn mee geweest naar een voorlichting, maar ze ontkennen gewoon zijn autisme. Niks aan te doen.
Succes en sterkte morgen!
woensdag 28 juli 2021 om 19:28
Ik denk dat iedere ouder weleens een verkeerde inschatting maakt en iedereen maakt weleens een volledig mislukt feestje mee. Dat zeg ik niet, omdat ik je zorgen wil bagatelliseren, want ik snap jullie algemene zorgen heel goed.eenhoornn schreef: ↑28-07-2021 19:14Ik laat de discussie even langs me heen gaan, want ik heb niet het gevoel dat ik me daar in wil mengen.
Qua feestje gunnen bedoel in ons geval dat hij het liefst zoveel mogelijk kindjes wilde uitnodigen en allerlei activiteiten wilt. Hij kent duidelijk zijn grenzen nog niet (natuurlijk!) en daardoor is het voor ons ook lastig inschatten.
Dus ik bedoelde dat ik hem gun wat hij wenst, maar wat hij wenst bleek dus niet het beste voor hem te zijn.
Hoe ik er nu in sta, is dat we vooral het traject voor een diagnose ingaan om hulp te krijgen. Hoe kunnen we hem het beste begeleiden en hoe trekken wij dit zelf ook nog.
Het besef dat het sowieso een uitdaging zal blijven is er zeker wel.
Ik vind het ook lastig wat anderen soms als oplossing zien en dan met name mijn vader en stiefmoeder. Die moeten ook nog maar een cursus gaan doen
Morgen de intake, ik ben benieuwd!
De discussie over naar je kind kijken (waarvoor je je niet hoeft te verantwoorden) snap ik ook wel. Mijn jongste is 8, er is geen aanleiding om aan ASS te denken, maar toch heeft hij nog nooit een feestje gehad. Dat gun ik hem heel erg, maar ik ken hem goed genoeg om te kunnen voorspellen dat dat voor niemand leuk gaat worden. Wellicht gaat het volgend jaar wel lukken, maar nu is het gewoon teveel voor hem.
Ik hoop dat de onderzoeken jullie duidelijkheid gaan geven.
woensdag 28 juli 2021 om 21:06
Denk je niet dat een diagnose helpt te duiden wat je ervaart en waarneemt? Ik kan me heel goed voorstellen dat je minder teleurgesteld bent over iets als je weet waar de oorzaak ligt. Dat je ergens simpelweg geen invloed op hebt.Solomio schreef: ↑28-07-2021 17:03Ik verbaas me alleen over het feit dat ouders hun kind een feestje 'gunnen', dat vervolgens blijkt dat dat feestje helemaal niet bij dat kind past en dat daar dan blijkbaar een diagnose voor nodig is.
Waarom is dat?
Zonder diagnose past dat feestje niet en dat is teleurstellend voor de ouders?
En met diagnose past dat feestje niet en is dat ineens niet meer teleurstellend voor de ouders?
Wat voegt die diagnose toe, voor jezelf?
Dan weet je bijvoorbeeld dat dat feestje een symptoom is en niet het probleem. Dat is nogal een verschil.
woensdag 28 juli 2021 om 21:10
woensdag 28 juli 2021 om 21:15
Hoe reageert hij als je hem uitlegt dat mensen ook wel eens over andere dingen willen praten?kindrebel schreef: ↑28-07-2021 16:28
Een kind dat niet registreert dat iemand interactie wil, kun je niet zeggen dat hij antwoord moet geven. En als hij al door heeft dat iemand met hem wil praten, moet hij in zich opnemen wat er wordt gezegd en daarna ook nog eens antwoord geven. Dit gaat zelden goed. Een open vraag wordt daarom meestal beantwoord met een “weet ik niet”.
Mijn stiefzoon heeft altijd 1 favoriet onderwerp. En dat is nu al ruim een jaar hetzelfde onderwerp. Ik heb nu al ruim een jaar elke keer als hij bij ons is meerdere keren per dag (denk aan tig keer) vrijwel hetzelfde gesprek met hem. Met dezelfde vragen aan mij, zijn kijk er op, etc. Ik weet zelf veel van het onderwerp dus ik kan er ook zelf een wending aan geven. En dan is er plezier, discussie, verwondering, alles. Een volkomen normaal gesprek. Maar buiten dit onderwerp is vrijwel geen enkel gesprek mogelijk.
Als ik hem iets vraag. “Heb je vandaag geoefend voor de musical?” Dan komt er als reactie: “Jij vindt die [zijn onderwerp] ook erg goed toch?”
Ik heb mijn dochter best vaak geïnstrueerd, vooral in het zaken ook eens met de blik van een ander te bekijken. Dat heeft niet helemaal goed uitgepakt, want nu is ze naar anderen dan familie soms wat te inschikkelijk (imo).
woensdag 28 juli 2021 om 21:32
Probleem lijkt dat mensen denken dat als iets door autisme komt, dat er dan niks aan te doen is, of dat iemand er dan niks aan kan doen. Want wat maakt het uit of dat feestje een symptoom is of het enige probleem?kindrebel schreef: ↑28-07-2021 21:06Denk je niet dat een diagnose helpt te duiden wat je ervaart en waarneemt? Ik kan me heel goed voorstellen dat je minder teleurgesteld bent over iets als je weet waar de oorzaak ligt. Dat je ergens simpelweg geen invloed op hebt.
Dan weet je bijvoorbeeld dat dat feestje een symptoom is en niet het probleem. Dat is nogal een verschil.
Daarbij weet niemand wat autisme is.
Het is dan dus niet zo dat een kind niet tegen feestjes kan door zijn autisme.
Het is andersom: doordat hij niet tegen feestjes kan (en uiteraard nog wat dingen) en daarom krijgt hij de classificatie autisme.
Bij die 'diagnose' weet je dus helemaal niet of een probleem blijvend is of niet.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 28 juli 2021 om 22:13
Dat herken ik totaal niet. Iedereen vindt juist dat er van alles aan te doen is. Als je maar meer zus doet. Of wat meer zo. De maakbare wereld. Diagnose? Ja doei. Daar leggen we ons niet bij neer.
Volgens mij voelen veel ouders een constant falen omdat er aan heel veel dingen geen reet te doen is behalve een werkbare manier vinden, als dat al bestaat. Terwijl je omgeving grossiert in ‘oplossingen’ of verwacht dat je continu bezig bent om van je kind een zo’n normaal mogelijk kind te maken zodat ie straks kan meedoen in de maatschappij.
woensdag 28 juli 2021 om 22:26
Dit ja.kindrebel schreef: ↑28-07-2021 22:13Dat herken ik totaal niet. Iedereen vindt juist dat er van alles aan te doen is. Als je maar meer zus doet. Of wat meer zo. De maakbare wereld. Diagnose? Ja doei. Daar leggen we ons niet bij neer.
Volgens mij voelen veel ouders een constant falen omdat er aan heel veel dingen geen reet te doen is behalve een werkbare manier vinden, als dat al bestaat. Terwijl je omgeving grossiert in ‘oplossingen’ of verwacht dat je continu bezig bent om van je kind een zo’n normaal mogelijk kind te maken zodat ie straks kan meedoen in de maatschappij.
donderdag 29 juli 2021 om 06:25
In mijn beleving stopte dat toen er een diagnose kwam.kindrebel schreef: ↑28-07-2021 22:13Dat herken ik totaal niet. Iedereen vindt juist dat er van alles aan te doen is. Als je maar meer zus doet. Of wat meer zo. De maakbare wereld. Diagnose? Ja doei. Daar leggen we ons niet bij neer.
Volgens mij voelen veel ouders een constant falen omdat er aan heel veel dingen geen reet te doen is behalve een werkbare manier vinden, als dat al bestaat. Terwijl je omgeving grossiert in ‘oplossingen’ of verwacht dat je continu bezig bent om van je kind een zo’n normaal mogelijk kind te maken zodat ie straks kan meedoen in de maatschappij.
En ik lees het hier eigenlijk ook: als kind van TO niet geschikt is voor een feestje is dat een probleem, maar als het door autisme komt is het ineens een gegeven.
Een diagnose ontschuldigt.
Hoe vaak ik hier op het forum al niet te horen heb gekregen: ja, maar jij hebt autisme.
Of: ja, maar jouw kind heeft autisme.
Alsof mijn ervaringen dan ineens heel anders zijn en niet gelden voor mensen zonder autisme.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
