Kinderen
alle pijlers
Zorgen om zoon van 22
woensdag 5 juli 2023 om 15:16
Ik wilde eigenlijk reageren in het 'mijn puber wil niks' topic, maar het is zo'n verhaal dat ik toch maar een eigen topic open. Situatieschets: zoon, net 22, ADD diagnose (met kenmerken van ASS) staat nu al een paar jaar bijna stil. Achtergrond; altijd een lief, rustig kind geweest, probleemloze kindertijd. Op de basisschool al wel signalen dat ie dromerig was/niet gefocust/weinig aansluiting bij andere kinderen vond. Maar hij had altijd wel 1 of 2 vrienden en het was verder niet problematisch. Op de middelbare school ging het echter keihard mis. Liep compleet vast in de eerste klas, vond geen aansluiting, kortom, redelijk traumatisch geweest wat als ik er op terug kijk wel zijn sporen heeft achtergelaten. Zoon veranderde in een jaar van een zacht, open kind in een stuurse, wantrouwend puber die een enorme muur om zich heen bouwde. Oo zijn 14e kreeg hij de diagnose ADD, startte met medicatie (methylfenidaat, gebruikt ie nu nog steeds), dat hielp wel iets qua focus. Met veel vijven en zessen HAVO gehaald (na VMBO VAVO gedaan). Ernstig verlegen, heeft 1 vriend, daarnaast nog 1 of 2 contacten maar die ziet hij zelden, blowt veel, drinkt veel, studeert niet, werkt bij als fietskoerier (houdt zich perfect aan zijn verplichtingen, is altijd op tijd, nooit ziek, zal wel hyperfocus zijn), verder geen noemenswaardige hobby’s, is veel thuis, gaat zelden uit (kan slecht tegen prikkels en drukte), spreekt regelmatig met die ene vriend af (die op zichzelf woont). Hij heeft ook online contacten/dates maar deelt daar weinig over met ons.
Wil eigenlijk graag het huis uit maar neemt geen enkel initiatief, neemt eigenlijk nergens initiatief toe. Ik heb wel eens het idee dat hij een sociale angststoornis heeft, hij is zich altijd hyperbewust van alles en iedereen, denkt veel te veel na (want slim is hij wel). Dus hij zit vast, en ik en zijn vader dus ook. Hij ontwijkt ons zoveel mogelijk en leeft min of meer alleen op zijn kamer, een enkele keer (steeds minder) hebben we een goed gesprek. En dan zie ik een leuke slimme gast met humor en een mooie open blik en lach– alleen, dat laat ie dus bijna nooit zien. De meeste mensen om hem heen zien iemand die een enorme muur om zich heen bouwt, letterlijk, hij duikt weg achter capuchons en petten, praat binnensmonds en monotoon, straalt enorme afweer uit en durft mensen niet eens aan te kijken.
Hij probeert ons zoveel mogelijk te vermijden maar toch zitten we elkaar enorm in de weg. Ik erger me aan zijn gedrag en zijn passiviteit (en ben ook gewoon teleurgesteld over hoe en wie hij is geworden). Tot voor kort ‘bemoeide’ ik me nog met een aantal zaken (oriënteren op een opleiding, een woning zoeken) maar op een gegeven moment kreeg ik door; hij doet dit niet voor zichzelf, hij doet dit om mij een plezier te doen. Of in elk geval om van het gezeik af te zijn. Er werden telkens afspraken gemaakt die hij toch niet nakwam, het was eigenlijk trekken aan een dood paard. Dus vroeg ik mezelf af: voor wie doen we dit nu eigenlijk? Voor mij, zodat ik toch nog tegen beter weten in kan blijven hopen dat het goed komt/dat er iets gebeurt? Nouja, dat bleek het dus inderdaad te zijn. Want sinds ik dat uit mijn handen heb laten vallen, gebeurt er nog minder dan daarvoor (wat al bijna niets was). En het lijkt nu wel alsof alle hoop weg is. Mijn reserves zijn op. En dit drukt een grote stempel op hoe ik me voel en gedraag in mijn eigen huis. Vriend ontwijkt de situatie en vlucht in zijn werk, ik probeer dat ook te doen maar realiseer me ook dat we hier iets mee moeten. Vriend heeft ‘geen ruimte in zijn hoofd om er nu iets mee te doen’. En is dus niet emotioneel beschikbaar (herkenbaar patroon als het lastig wordt) Dus komt het blijkbaar op mij neer. Wat weer voor spanning zorgt tussen ons.
Ik weet serieus niet wat te doen. Denk dat zoon professionele hulp nodig heeft, of in elk geval hulp, al is het maar van ons, maar zolang hij dat zelf niet accepteert kunnen wij ook niets. Ik voel woede, boosheid, frustratie, verdriet, alles door elkaar. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil, ik snap dat er geen pasklare oplossing is. Maar het van me afschrijven helpt al, merk ik. En misschien zijn er ervaringsdeskundigen die toch nog een andere blik hierop hebben want ik loop inmiddels compleet vast.
Wil eigenlijk graag het huis uit maar neemt geen enkel initiatief, neemt eigenlijk nergens initiatief toe. Ik heb wel eens het idee dat hij een sociale angststoornis heeft, hij is zich altijd hyperbewust van alles en iedereen, denkt veel te veel na (want slim is hij wel). Dus hij zit vast, en ik en zijn vader dus ook. Hij ontwijkt ons zoveel mogelijk en leeft min of meer alleen op zijn kamer, een enkele keer (steeds minder) hebben we een goed gesprek. En dan zie ik een leuke slimme gast met humor en een mooie open blik en lach– alleen, dat laat ie dus bijna nooit zien. De meeste mensen om hem heen zien iemand die een enorme muur om zich heen bouwt, letterlijk, hij duikt weg achter capuchons en petten, praat binnensmonds en monotoon, straalt enorme afweer uit en durft mensen niet eens aan te kijken.
Hij probeert ons zoveel mogelijk te vermijden maar toch zitten we elkaar enorm in de weg. Ik erger me aan zijn gedrag en zijn passiviteit (en ben ook gewoon teleurgesteld over hoe en wie hij is geworden). Tot voor kort ‘bemoeide’ ik me nog met een aantal zaken (oriënteren op een opleiding, een woning zoeken) maar op een gegeven moment kreeg ik door; hij doet dit niet voor zichzelf, hij doet dit om mij een plezier te doen. Of in elk geval om van het gezeik af te zijn. Er werden telkens afspraken gemaakt die hij toch niet nakwam, het was eigenlijk trekken aan een dood paard. Dus vroeg ik mezelf af: voor wie doen we dit nu eigenlijk? Voor mij, zodat ik toch nog tegen beter weten in kan blijven hopen dat het goed komt/dat er iets gebeurt? Nouja, dat bleek het dus inderdaad te zijn. Want sinds ik dat uit mijn handen heb laten vallen, gebeurt er nog minder dan daarvoor (wat al bijna niets was). En het lijkt nu wel alsof alle hoop weg is. Mijn reserves zijn op. En dit drukt een grote stempel op hoe ik me voel en gedraag in mijn eigen huis. Vriend ontwijkt de situatie en vlucht in zijn werk, ik probeer dat ook te doen maar realiseer me ook dat we hier iets mee moeten. Vriend heeft ‘geen ruimte in zijn hoofd om er nu iets mee te doen’. En is dus niet emotioneel beschikbaar (herkenbaar patroon als het lastig wordt) Dus komt het blijkbaar op mij neer. Wat weer voor spanning zorgt tussen ons.
Ik weet serieus niet wat te doen. Denk dat zoon professionele hulp nodig heeft, of in elk geval hulp, al is het maar van ons, maar zolang hij dat zelf niet accepteert kunnen wij ook niets. Ik voel woede, boosheid, frustratie, verdriet, alles door elkaar. Weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil, ik snap dat er geen pasklare oplossing is. Maar het van me afschrijven helpt al, merk ik. En misschien zijn er ervaringsdeskundigen die toch nog een andere blik hierop hebben want ik loop inmiddels compleet vast.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 15:22
Och wat verdrietig als ik het zo lees.
Ik heb heel erg het idee bij het lezen van je verhaal dat hij zijn gevoel heel graag wil uitschakelen. Zichzelf verdoofd. Omdat hij niet goed in zijn vel zit.
En jullie bevestigen dat beeld, omdat jullie op het gedrag gaan zitten en niet op de redenen waarom hij dit doet.
En ik denk dat dáár de oplossing zit. Volgens mij heeft hij nooit gelijkgestemden gevonden die hem begrepen voor wie hij is. En dat zorgt voor veel moeilijkheden. Denk je echt dat hij ADD heeft of zou hij wellicht meer/ hoogbegaafd kunnen zijn en dáárom geen aansluiting hebben gevonden in het verleden. Dat hij misschien denkt dat hij dom is, het niet snapt of wat dan ook, terwijl in feite hij gewoon peers mist? Lees je eens kort in over hoogbegaafd en kijk of je er iets van herkent. Wellicht is daar de start van het omslagpunt....
Ik heb heel erg het idee bij het lezen van je verhaal dat hij zijn gevoel heel graag wil uitschakelen. Zichzelf verdoofd. Omdat hij niet goed in zijn vel zit.
En jullie bevestigen dat beeld, omdat jullie op het gedrag gaan zitten en niet op de redenen waarom hij dit doet.
En ik denk dat dáár de oplossing zit. Volgens mij heeft hij nooit gelijkgestemden gevonden die hem begrepen voor wie hij is. En dat zorgt voor veel moeilijkheden. Denk je echt dat hij ADD heeft of zou hij wellicht meer/ hoogbegaafd kunnen zijn en dáárom geen aansluiting hebben gevonden in het verleden. Dat hij misschien denkt dat hij dom is, het niet snapt of wat dan ook, terwijl in feite hij gewoon peers mist? Lees je eens kort in over hoogbegaafd en kijk of je er iets van herkent. Wellicht is daar de start van het omslagpunt....
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 5 juli 2023 om 15:26
“ teleurgesteld in hoe en wie hij is geworden” je moeder zal t je maar zeggen. Ten eerste een stoornis kun je niets aan doen. Ten tweede niet ieder houdt van drukte, gezelligheid en een heftig sociaal leven.
Zoek hulp idd. Want zoals jij over je zoon praat kan jullie relatie alleen maar beschadigen.
Zoek hulp idd. Want zoals jij over je zoon praat kan jullie relatie alleen maar beschadigen.
woensdag 5 juli 2023 om 15:34
Ik lees ook echte verslavingsproblematiek, klopt dit? Wellicht dat bijvoorbeeld Jellinek of Brijder jullie kan adviseren. Zij helpen ook omstanders van verslaafden. IK verwacht ook dat zij veel ervaring hebben met combinatie verslaving en ADD, hoogbegaafdheid e.d..
Is hij onder invloed als hij zijn werk uitvoert?
Is hij onder invloed als hij zijn werk uitvoert?
woensdag 5 juli 2023 om 15:36
"Liep compleet vast in de eerste klas, vond geen aansluiting, kortom, redelijk traumatisch geweest wat als ik er op terug kijk wel zijn sporen heeft achtergelaten. Zoon veranderde in een jaar van een zacht, open kind in een stuurse, wantrouwend puber die een enorme muur om zich heen bouwde."
Misschien heb je iets aan een andere invalshoek dan een ontwikkelingsstoornis: trauma's kunnen zich vermommen als stoornissen, vooral in jonge kinderen. Als dat bij jullie zoon ook het geval zou zijn, zou traumatherapie zoals EMDR ook op deze leeftijd nog heel helpend kunnen zijn.
Veel sterkte, het is zwaar als het niet goed gaat met je kind, en nog zwaarder als je die last alleen moet dragen
Misschien heb je iets aan een andere invalshoek dan een ontwikkelingsstoornis: trauma's kunnen zich vermommen als stoornissen, vooral in jonge kinderen. Als dat bij jullie zoon ook het geval zou zijn, zou traumatherapie zoals EMDR ook op deze leeftijd nog heel helpend kunnen zijn.
Veel sterkte, het is zwaar als het niet goed gaat met je kind, en nog zwaarder als je die last alleen moet dragen
woensdag 5 juli 2023 om 15:36
Kan me ergens goed vinden in je bericht, mijn zoon is 20 en heeft ASS en ADHD. Hij blowt ook helaas, verleden ook hard drugs gedaan. En is enorm gevoelig voor anderen en meningen.Naast zijn vriendin heeft hij geen vrienden. Gaat wel naar school, maar dat gaat vaak heel lastig en moeizaam. Baantjes houden heel lastig maar wel ontzettend lief tegen mij moet ik zeggen en behulpzaam. Maar door de stoornis zijn de dingen gewoon heel moeilijk ook mijn vriend gaat hier lastig mee om.
En ook emotie regulatie is gewoon moeilijk denk net als jou zoon..Soms wil je alles voor ze doen wat ik eigenlijk altijd gedaan heb en nu laat je los en dan gaat het niet? Hij moet wel zelf hulp willen maar misschien kun je het gooien op dat hij dit leven zo ook niet wil. En jullie wonen wel samen in een huis dus je kan elkaar ook niet even ontlopen natuurlijk en dat wil je ook niet natuurlijk.
Wat misschien wel wil helpen is een paar dagen samen weg te gaan, gewoon met z'n tweeën vaak komen er dan hele andere gesprekken op gang. Ik zelf doe dit elk jaar met mijn zoon omdat het helpt om dicht bij elkaar te blijven ook al gebeurd er van alles om je heen. Sterkte!!!
En ook emotie regulatie is gewoon moeilijk denk net als jou zoon..Soms wil je alles voor ze doen wat ik eigenlijk altijd gedaan heb en nu laat je los en dan gaat het niet? Hij moet wel zelf hulp willen maar misschien kun je het gooien op dat hij dit leven zo ook niet wil. En jullie wonen wel samen in een huis dus je kan elkaar ook niet even ontlopen natuurlijk en dat wil je ook niet natuurlijk.
Wat misschien wel wil helpen is een paar dagen samen weg te gaan, gewoon met z'n tweeën vaak komen er dan hele andere gesprekken op gang. Ik zelf doe dit elk jaar met mijn zoon omdat het helpt om dicht bij elkaar te blijven ook al gebeurd er van alles om je heen. Sterkte!!!
I,m gonna keep on running.. cause winners never quit.
woensdag 5 juli 2023 om 15:40
Dat zeg ik uiteraard niet tegen hem, ook niet tegen anderen trouwens. Maar ik worstel inderdaad met de acceptatie ja.Gizz1979 schreef: ↑05-07-2023 15:26“ teleurgesteld in hoe en wie hij is geworden” je moeder zal t je maar zeggen. Ten eerste een stoornis kun je niets aan doen. Ten tweede niet ieder houdt van drukte, gezelligheid en een heftig sociaal leven.
Zoek hulp idd. Want zoals jij over je zoon praat kan jullie relatie alleen maar beschadigen.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 15:41
Nee, blowen en drinken doet ie alleen in zijn vrije tijd. Maar wel teveel.Dahlia74 schreef: ↑05-07-2023 15:34Ik lees ook echte verslavingsproblematiek, klopt dit? Wellicht dat bijvoorbeeld Jellinek of Brijder jullie kan adviseren. Zij helpen ook omstanders van verslaafden. IK verwacht ook dat zij veel ervaring hebben met combinatie verslaving en ADD, hoogbegaafdheid e.d..
Is hij onder invloed als hij zijn werk uitvoert?
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 15:42
Zit hij ook heel veel te gamen?
Veel jongeren verschuilen zich tegenwoordig achter capuchons en petjes, het is net of ze teveel prikkels moeten filteren. En dat geldt natuurlijk zeker voor gamers.
Het zou trouwens ook positief kunnen werken als hij op zichzelf gaat wonen. Het lijkt er ook op dat hij zich schaamt en dat hij daardoor ontwijkend is. Eenmaal uit huis is hij vrijer om zijn eigen leven te ontwikkelen. Als hij trots is op wat hij opbouwt zal hij ook leuker in de omgang worden.
Gameverslaving, vaak met blowen erbij is wel een serieus probleem. Zoveel jongeren verkloten jaren van hun leven daarmee. Ik zeg niet snel "zoek hulp!", maar in zo'n geval zie ik het zonder hulp somber in.
Veel jongeren verschuilen zich tegenwoordig achter capuchons en petjes, het is net of ze teveel prikkels moeten filteren. En dat geldt natuurlijk zeker voor gamers.
Het zou trouwens ook positief kunnen werken als hij op zichzelf gaat wonen. Het lijkt er ook op dat hij zich schaamt en dat hij daardoor ontwijkend is. Eenmaal uit huis is hij vrijer om zijn eigen leven te ontwikkelen. Als hij trots is op wat hij opbouwt zal hij ook leuker in de omgang worden.
Gameverslaving, vaak met blowen erbij is wel een serieus probleem. Zoveel jongeren verkloten jaren van hun leven daarmee. Ik zeg niet snel "zoek hulp!", maar in zo'n geval zie ik het zonder hulp somber in.
woensdag 5 juli 2023 om 15:45
Ik heb eerder het gevoel dat die verdoving te maken heeft met het feit dat ie ADD heeft (hij heeft ook een diagnose hoor, ik denk dat niet alleen). Om het teveel aan prikkels te dempen, zeg maar.Doreia* schreef: ↑05-07-2023 15:22Och wat verdrietig als ik het zo lees.
Ik heb heel erg het idee bij het lezen van je verhaal dat hij zijn gevoel heel graag wil uitschakelen. Zichzelf verdoofd. Omdat hij niet goed in zijn vel zit.
En jullie bevestigen dat beeld, omdat jullie op het gedrag gaan zitten en niet op de redenen waarom hij dit doet.
En ik denk dat dáár de oplossing zit. Volgens mij heeft hij nooit gelijkgestemden gevonden die hem begrepen voor wie hij is. En dat zorgt voor veel moeilijkheden. Denk je echt dat hij ADD heeft of zou hij wellicht meer/ hoogbegaafd kunnen zijn en dáárom geen aansluiting hebben gevonden in het verleden. Dat hij misschien denkt dat hij dom is, het niet snapt of wat dan ook, terwijl in feite hij gewoon peers mist? Lees je eens kort in over hoogbegaafd en kijk of je er iets van herkent. Wellicht is daar de start van het omslagpunt....
Hoogbegaafdheid lijkt me onwaarschijnlijk.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 15:45
“teleurgesteld in hoe en wie hij is geworden” dit vind ik echt heel zielig om te lezen. Ik snap nog ergens dat je dit als moeder zegt van een jongen die het criminele pad is op gegaan en ernstige misdaden heeft gepleegd. Maar ik lees hier vooral een jongen die met zichzelf in de knoop zit (is dat eigenlijk wel zo?) en die wat passief is.
Mijn broer was ook zo vroeger, hij stopte met zijn opleiding en ging de hele dag thuis gamen. Hij heeft twee keer in zijn leven zo’n periode gehad. Nadat hij gestopt was met zijn eerste opleiding en nadat hij ontslagen was bij zijn eerste baan. Beide keren lieten mijn ouders hem even bijkomen en hielpen hem vervolgens met het maken van een keuze. Hij heeft nu een glansrijke carrière, een leuk gezin en twee goede vrienden.
Ik gun het hem van harte, want het is ook echt een leuke man, hij had alleen soms een zetje nodig. Mijn ouders hebben altijd in hem geloofd en hem altijd gesteund in zijn keuzes. Ik denk dan ook dat dit hem geholpen heeft. Maar de teleurstelling die doorsijpelt in je post, dat moet je zoon ook voelen. Ik lees nergens dat hij zelf aangeeft ongelukkig te zijn.
Mijn broer was ook zo vroeger, hij stopte met zijn opleiding en ging de hele dag thuis gamen. Hij heeft twee keer in zijn leven zo’n periode gehad. Nadat hij gestopt was met zijn eerste opleiding en nadat hij ontslagen was bij zijn eerste baan. Beide keren lieten mijn ouders hem even bijkomen en hielpen hem vervolgens met het maken van een keuze. Hij heeft nu een glansrijke carrière, een leuk gezin en twee goede vrienden.
Ik gun het hem van harte, want het is ook echt een leuke man, hij had alleen soms een zetje nodig. Mijn ouders hebben altijd in hem geloofd en hem altijd gesteund in zijn keuzes. Ik denk dan ook dat dit hem geholpen heeft. Maar de teleurstelling die doorsijpelt in je post, dat moet je zoon ook voelen. Ik lees nergens dat hij zelf aangeeft ongelukkig te zijn.
woensdag 5 juli 2023 om 15:46
Ja, sorry. Als ik hier niet eerlijk kan zijn, waar dan wel? Ik zeg dit (uiteraard!) niet tegen hem en sowieso tegen niemand.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 15:50
Nee, dat valt wel mee.Lieneke schreef: ↑05-07-2023 15:42Zit hij ook heel veel te gamen?
Veel jongeren verschuilen zich tegenwoordig achter capuchons en petjes, het is net of ze teveel prikkels moeten filteren. En dat geldt natuurlijk zeker voor gamers.
Het zou trouwens ook positief kunnen werken als hij op zichzelf gaat wonen. Het lijkt er ook op dat hij zich schaamt en dat hij daardoor ontwijkend is. Eenmaal uit huis is hij vrijer om zijn eigen leven te ontwikkelen. Als hij trots is op wat hij opbouwt zal hij ook leuker in de omgang worden.
Gameverslaving, vaak met blowen erbij is wel een serieus probleem. Zoveel jongeren verkloten jaren van hun leven daarmee. Ik zeg niet snel "zoek hulp!", maar in zo'n geval zie ik het zonder hulp somber in.
En wat betreft op zichzelf wonen: Het zou voor ons allemaal denk ik heel goed zijn. Hij zegt dat ie dat ook graag wil (al denk ik dat ie het tegelijkertijd heel eng vindt), maar ja. Hij toont geen enkel initiatief dus ook op dat vlak gebeurt er gewoon niks. Nog afgezien van het feit dat het sowieso lastig is om een woning of kamer te vinden.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 15:50
Maar ik begrijp het wel. Net als elke ouder hoopt ze dat kind gewoon normaal mee kan draaien in de maatschappij en een fijn leven heeft. Het leven dat zoon heeft, daar hoopt geen ouder op als ze aan kinderen beginnen. Ze mag best teleurgesteld zijn, dat het niet gelukt is om zoon zo'n normaal leven te geven. Ook niet met alle hulp mbt zijn stoornis/beperkingen. Dat ligt niet aan zoon of aan TO dat het niet gelukt is, maar de gecombineerde factoren. Ze is niet teleurgesteld in zoon als persoon, maar teleurgesteld dat ze zoveel meer voor hem wilde dan dit.Gizz1979 schreef: ↑05-07-2023 15:26“ teleurgesteld in hoe en wie hij is geworden” je moeder zal t je maar zeggen. Ten eerste een stoornis kun je niets aan doen. Ten tweede niet ieder houdt van drukte, gezelligheid en een heftig sociaal leven.
Zoek hulp idd. Want zoals jij over je zoon praat kan jullie relatie alleen maar beschadigen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 5 juli 2023 om 15:51
Je mag dit gevoel voelen en denken hoor. Ik heb zelf ASS dus het komt gewoon even hard aan. Ik weet bijna zeker dat mijn ouders (eigenlijk, mijn moeder) dit ook voelde voor mij.
Dat staat eigenlijk nog steeds tussen ons in.
woensdag 5 juli 2023 om 15:51
Van veel blowen word je asociaal en ongemotiveerd. In de zin dat je je steeds meer onttrekt aan (sociale) activiteiten en daar ook geen zin meer in hebt. Je wordt er ook sociaal angstig van, zeker als je daar aanleg voor hebt. Dus ook zonder gamen kan blowen een grote negatieve rol spelen. Ik heb zelf ook lang geblowd (en heb add/ ass). Toen ik daarmee stopte, werd ik een ander mens en had ik ook veel minder last van ass, m.n. qua sociaal en anderszins actief zijn. Terwijl ik altijd dacht dat blowen me hielp bij add, was dat juist andersom. Het maakte alles erger.
Blowen is niet zo onschuldig. Lees maar eens wat op reddit/leaves (topic voor mensen die willen stoppen met blowen) Iedereen zegt daar hetzelfde.
Maar ja, het duurt doorgaans erg lang voor blowers dat onderkennen.
En ik snap heel goed dat je teleurgesteld bent. Dat zou elke moeder toch zijn. Alleen weinigen durven het toe te geven.
impala wijzigde dit bericht op 05-07-2023 16:28
18.01% gewijzigd
.
woensdag 5 juli 2023 om 15:53
Ik vind dat je hier wel gewoon eerlijk mag zijn en ook moet kunnen zijn. Daar is een forum toch voor. Dat je de dingen eens hier kan opschrijven in alle veiligheid. Dat alleen al lucht misschien op en dat is al mooi meegenomen.
Is er in je omgeving niet een club/vereniging o.i.d. waar hij zich kan aansluiten en gelijkgestemden kan ontmoeten?
woensdag 5 juli 2023 om 15:53
Je hebt het dan opgegeven, dat vind ik echt verdrietig om te lezen. Zo fijn, bah, hij is mislukt. En als zijn eigen moeder hem al niet neemt voor wie hij is, naast hem kan staan en kan kijken waar ze de verbinding weer met hem kan maken en hem weer wat horizon kan geven..... Waar zou hij het dan nog voor doen?
Ik snap dat je even het niet meer weet. Maar dan nog zul je moeten kijken wat je nog als moeder voor hem kan doen.
Enne.. diagnoses kunnen er ook naast zitten he? Er is veel overlap met hb en add en adhd en ass. Just saying.
Sta jij nog open voor je kind en heb jij nog puf om hem uit de put te trekken?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 5 juli 2023 om 15:54
Klinkt als mijn jongste, ook 22, alleen woont die allang niet meer thuis.
Je schrijft dat je teleurgesteld bent over wie hij is geworden en dat je je ergert aan zijn passiviteit.
Zonde dat je dat zo negatief benoemt.
Ik heb vooral te doen met mijn angstige passieve kind, want ik zie dat hij niet gelukkig is, maar hij is ook niet in staat om er iets aan te veranderen.
Voor jezelf zou ik echt proberen die irritaties om te zetten in mededogen, dan wordt de situatie hopelijk draaglijker.
Je schrijft dat je teleurgesteld bent over wie hij is geworden en dat je je ergert aan zijn passiviteit.
Zonde dat je dat zo negatief benoemt.
Ik heb vooral te doen met mijn angstige passieve kind, want ik zie dat hij niet gelukkig is, maar hij is ook niet in staat om er iets aan te veranderen.
Voor jezelf zou ik echt proberen die irritaties om te zetten in mededogen, dan wordt de situatie hopelijk draaglijker.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 5 juli 2023 om 15:54
Zo lang je het niet tegen je zoon zegt en laat doorschemeren mag je als ouder toch echt wel gevoelens hebben over je kinderen.
Die gevoelens zijn niet altijd even leuk. Dat mag gewoon he.
Als hij over een jaar weer helemaal lekker in zijn vel zit, studeert en voor zichzelf zorgt denkt TO er misschien weer anders over.
En als hij zo blijft doormodderen mag je daar als ouder gewoon iets van voelen.
Iedereen hoopt dat je kinderen gelukkig opgroeien en hun eigen weg vinden.
Zoon van TO doet dat (nu) duidelijk niet en dat betekent dat de toekomsthoop van TO (nu) ook niet uitkomt.
woensdag 5 juli 2023 om 15:54
Nogmaals, ik zeg dat natuurlijk niet. Maar ik denk inderdaad dat hij het wel meekrijgt en dat vind ik ook heel akelig. En dat hij zelf niet ongelukkig zou zijn; in de schaarse goede gesprekken die we hebben zegt ie dat ie het leven vaak lastig vindt, dat ie het gevoel heeft dat ie niet thuishoort in deze wereld bijvoorbeeld (hij kan ook vrolijk zijn hoor, en we hebben ook nog wel eens lol, voor het lijkt alsof het een groot tranendal is. Maar dat wordt wel steeds minder de laatste tijd).madamecannibale schreef: ↑05-07-2023 15:45“teleurgesteld in hoe en wie hij is geworden” dit vind ik echt heel zielig om te lezen. Ik snap nog ergens dat je dit als moeder zegt van een jongen die het criminele pad is op gegaan en ernstige misdaden heeft gepleegd. Maar ik lees hier vooral een jongen die met zichzelf in de knoop zit (is dat eigenlijk wel zo?) en die wat passief is.
(.....)
Maar de teleurstelling die doorsijpelt in je post, dat moet je zoon ook voelen. Ik lees nergens dat hij zelf aangeeft ongelukkig te zijn.
Nothing happens for a reason
woensdag 5 juli 2023 om 15:54
En dit!Solomio schreef: ↑05-07-2023 15:54Klinkt als mijn jongste, ook 22, alleen woont die allang niet meer thuis.
Je schrijft dat je teleurgesteld bent over wie hij is geworden en dat je je ergert aan zijn passiviteit.
Zonde dat je dat zo negatief benoemt.
Ik heb vooral te doen met mijn angstige passieve kind, want ik zie dat hij niet gelukkig is, maar hij is ook niet in staat om er iets aan te veranderen.
Voor jezelf zou ik echt proberen die irritaties om te zetten in mededogen, dan wordt de situatie hopelijk draaglijker.
woensdag 5 juli 2023 om 15:58
En toch begrijp ik best dat deze moeder dat gevoel wil benoemen. Mag dat alstublieft?
Ik zou willen denken in termen van: zoon steunen in hoe hij is, ipv afkraken om wat hij niet is. Maar dat ljkt mij ook niet makkelijk. Het lijkt erop dat je er maar weinig in slaagt echt contact met hem te krijgen en in zijn confort zone te komen.
Dus weg met die teleurstelling en probeer je zoon echt te leren kennen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan na 22 jaar.
woensdag 5 juli 2023 om 15:59
Groot gelijk dat je eerlijk bent hier. Het is een heel logisch gevoel dat je hebt, maar hier op Viva moet je je eigen gevoelens altijd uitschakelen.
Heel veel sterkte, lijkt me een pittige situatie!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
