Lijf & Lijn
alle pijlers
Aankomen na eetstoornis
zondag 8 juni 2014 om 21:21
Ik moet aankomen na een eetstoornis. Ik heb een paar maanden 700 kcal gegeten en dat langzaam opgevoerd naar 1800 kcal. Maar toch bleef ik afvallen. Nu zit ik al 11 weken op zo'n 2250 kcal per dag en heb nu het bewijs wel gehad dat ik niet razendsnel aan ga komen. Er is 1,5 kilo aan gekomen, maar die zijn er ook weer af. Ik zit nu op het gewicht waar ik 2,5 mnd geleden mee begonnen ben. Dus ik zal meer moeten gaan eten. Maar de angst om aan te komen blijft. Aan de ervaringsdeskundigen hier de vraag. Hoe lang duurde het bij jullie totdat je accepteerde dat je aankwam. En wordt het aankomen makkelijker naarmate je langer bezig bent?
Ik loop bij de GGZ. Ik heb momenteel geen diëtist. Zij zag het niet zitten met mij. Ik zal het eten (voorlopig) dus op eigen houtje moeten doen. Bij de GGZ zijn ze wel aan het proberen een diëtist van de GGZ te regelen. Maar daar zijn nogal strenge regels aan verbonden, dus nog niet zeker of ik er eentje krijg.
Mijn BMI zit tegen ernstig ondergewicht aan. Ik moet dus vol aan de bak. Ik ben nu vol goede moed. Maar zo begon ik 11 weken geleden ook en toen zakte het ook weer in. Ik hoop dat ik het nu wel vol kan houden.
(die 2250 kcal per dag zijn het gemiddelde van de laatste 11 weken. En dan is het wel zo dat ik de eerste maand boven de 2350 per dag zat en dat dat steeds een beetje minder werd. Daarom is wat er aan kwam ook weer af).
Ik loop bij de GGZ. Ik heb momenteel geen diëtist. Zij zag het niet zitten met mij. Ik zal het eten (voorlopig) dus op eigen houtje moeten doen. Bij de GGZ zijn ze wel aan het proberen een diëtist van de GGZ te regelen. Maar daar zijn nogal strenge regels aan verbonden, dus nog niet zeker of ik er eentje krijg.
Mijn BMI zit tegen ernstig ondergewicht aan. Ik moet dus vol aan de bak. Ik ben nu vol goede moed. Maar zo begon ik 11 weken geleden ook en toen zakte het ook weer in. Ik hoop dat ik het nu wel vol kan houden.
(die 2250 kcal per dag zijn het gemiddelde van de laatste 11 weken. En dan is het wel zo dat ik de eerste maand boven de 2350 per dag zat en dat dat steeds een beetje minder werd. Daarom is wat er aan kwam ook weer af).
zondag 8 juni 2014 om 21:59
quote:sabbaticalmeds schreef op 08 juni 2014 @ 21:55:
[...]
Je bent al doorgeslagen, en daardoor heb je nu ongezond ondergewicht. Het kan geen kwaad om calorierijk eten te eten.
Je weet hoe gevaarlijk ondergewicht is? want ik begrijp niet dat je zegt dat je voor jou prima altijd op dit gewicht mag blijven. Je hebt verdorie twee kinderen.
Ik hoor van iedereen hoe gevaarlijk het ondergewicht is. Maar het gekke is dat mijn bloedwaarden perfect zijn. Dat ik nu ineens wel regelmatig ongesteld word, nooit meer hoofdpijn heb en me goed voel.
Het was beter geweest dat ik me beroerd zou voelen. Alle signalen die ik nu krijg van mijn lichaam, is dat het nu heel goed gaat. En ikj weet dondersgoed dat ik mezelf daarmee dus heel makkelijk voor de gek kan houden. En dat het alleen maar een smoes isom niet aan te hoeven komen.
[...]
Je bent al doorgeslagen, en daardoor heb je nu ongezond ondergewicht. Het kan geen kwaad om calorierijk eten te eten.
Je weet hoe gevaarlijk ondergewicht is? want ik begrijp niet dat je zegt dat je voor jou prima altijd op dit gewicht mag blijven. Je hebt verdorie twee kinderen.
Ik hoor van iedereen hoe gevaarlijk het ondergewicht is. Maar het gekke is dat mijn bloedwaarden perfect zijn. Dat ik nu ineens wel regelmatig ongesteld word, nooit meer hoofdpijn heb en me goed voel.
Het was beter geweest dat ik me beroerd zou voelen. Alle signalen die ik nu krijg van mijn lichaam, is dat het nu heel goed gaat. En ikj weet dondersgoed dat ik mezelf daarmee dus heel makkelijk voor de gek kan houden. En dat het alleen maar een smoes isom niet aan te hoeven komen.
zondag 8 juni 2014 om 22:01
Klopt, eerst het ondergewicht behandelen, dan pas verder denken en praten...
Heb je trouwens steun van je partner/ familie/ vrienden? Want dat heb je nu wel nodig! Lukt het je om nog te functioneren op eventueel werk en w.b.t. Je kinderen?
Ik zou je ook een gespecialiseerde setting aanraden (bv Rintvelt omgeving Utrecht) en niet "zomaar" een GGZ. Ik weet niet in welke regio je woont?
Heb je trouwens steun van je partner/ familie/ vrienden? Want dat heb je nu wel nodig! Lukt het je om nog te functioneren op eventueel werk en w.b.t. Je kinderen?
Ik zou je ook een gespecialiseerde setting aanraden (bv Rintvelt omgeving Utrecht) en niet "zomaar" een GGZ. Ik weet niet in welke regio je woont?
Ik voel me zo moedellooos
zondag 8 juni 2014 om 22:02
Weet je, het is niet eerlijk voor je kinderen. Zij zullen je probleemgedrag zien en kopiëren. Zij zullen zich zorgen maken en als je straks wel last van je ondergewicht gaat krijgen zullen ze voor je moeten zorgen en zich schuldig voelen. En weet je, op een dag zijn ze volwassen en dat hebben ook zij een problematische relatie met eten.
Dit drama duurt nu al een jaar.
Stop er mee!
Dit drama duurt nu al een jaar.
Stop er mee!
zondag 8 juni 2014 om 22:02
quote:sabbaticalmeds schreef op 08 juni 2014 @ 21:58:
het is vrij simpel;
1. Hou je aan het lijstje van de dietist
2. leg jezelf geen verboden op. Eet kaas (wat is er mis mee) en pizza en alles wat je gezin ook eet.
3. niet meer sporten, maar in plaats daarvan Yoga
Kan je dat?
1=geen probleem
2= ik eet alles wat iedereen eet (gezin heeft ook al die tijd geen pizza gehad en patat lust de oudste ook niet. Dus die ene dag in de week dat we hier patat eten, kookte ik al)
3= yoga geprobeerd. Daar word ik helemaal opgejaagd van. Sporten minderen gaat moeilijk worden, maar is het proberen waard.
het is vrij simpel;
1. Hou je aan het lijstje van de dietist
2. leg jezelf geen verboden op. Eet kaas (wat is er mis mee) en pizza en alles wat je gezin ook eet.
3. niet meer sporten, maar in plaats daarvan Yoga
Kan je dat?
1=geen probleem
2= ik eet alles wat iedereen eet (gezin heeft ook al die tijd geen pizza gehad en patat lust de oudste ook niet. Dus die ene dag in de week dat we hier patat eten, kookte ik al)
3= yoga geprobeerd. Daar word ik helemaal opgejaagd van. Sporten minderen gaat moeilijk worden, maar is het proberen waard.
zondag 8 juni 2014 om 22:05
quote:madelief_je schreef op 08 juni 2014 @ 22:02:
[...]
1=geen probleem
2= ik eet alles wat iedereen eet (gezin heeft ook al die tijd geen pizza gehad en patat lust de oudste ook niet. Dus die ene dag in de week dat we hier patat eten, kookte ik al)
3= yoga geprobeerd. Daar word ik helemaal opgejaagd van. Sporten minderen gaat moeilijk worden, maar is het proberen waard.Als je 3 niet doet, gaat 1 niet werken. Zolang jij blijft zwemmen en wandelen in de mate waarin je dat nu doet zal je dagelijks sowieso 500 tot 1000 calorieën extra per dag moeten eten dus dan heb je het over 2500 tot 3000 calorieën.
[...]
1=geen probleem
2= ik eet alles wat iedereen eet (gezin heeft ook al die tijd geen pizza gehad en patat lust de oudste ook niet. Dus die ene dag in de week dat we hier patat eten, kookte ik al)
3= yoga geprobeerd. Daar word ik helemaal opgejaagd van. Sporten minderen gaat moeilijk worden, maar is het proberen waard.Als je 3 niet doet, gaat 1 niet werken. Zolang jij blijft zwemmen en wandelen in de mate waarin je dat nu doet zal je dagelijks sowieso 500 tot 1000 calorieën extra per dag moeten eten dus dan heb je het over 2500 tot 3000 calorieën.
zondag 8 juni 2014 om 22:07
quote:tjjjjjemig schreef op 08 juni 2014 @ 22:01:
Klopt, eerst het ondergewicht behandelen, dan pas verder denken en praten...
Heb je trouwens steun van je partner/ familie/ vrienden? Want dat heb je nu wel nodig! Lukt het je om nog te functioneren op eventueel werk en w.b.t. Je kinderen?
Ik zou je ook een gespecialiseerde setting aanraden (bv Rintvelt omgeving Utrecht) en niet "zomaar" een GGZ. Ik weet niet in welke regio je woont?
Mijn vriend is een grote steun. En ook vriendinnen die me op allerlei manieren anders laten denken. Mijn ouders wonen ver weg en weten niet alles (dan zou mijn moeder geen oog meer dichtdoen).
Ik woon in het noorden en het gekke is dat er door heel Nederland diëtisten zitten die gespecialiseerd zijn in eetstoornissen, maar dat die hier (buiten die van de GGZ om), niet te vinden zijn.
De therapeut van de GGZ werkt met veel eetgestoorden en ik heb wel het idee dat ik met haar wat kan bereiken.
Klopt, eerst het ondergewicht behandelen, dan pas verder denken en praten...
Heb je trouwens steun van je partner/ familie/ vrienden? Want dat heb je nu wel nodig! Lukt het je om nog te functioneren op eventueel werk en w.b.t. Je kinderen?
Ik zou je ook een gespecialiseerde setting aanraden (bv Rintvelt omgeving Utrecht) en niet "zomaar" een GGZ. Ik weet niet in welke regio je woont?
Mijn vriend is een grote steun. En ook vriendinnen die me op allerlei manieren anders laten denken. Mijn ouders wonen ver weg en weten niet alles (dan zou mijn moeder geen oog meer dichtdoen).
Ik woon in het noorden en het gekke is dat er door heel Nederland diëtisten zitten die gespecialiseerd zijn in eetstoornissen, maar dat die hier (buiten die van de GGZ om), niet te vinden zijn.
De therapeut van de GGZ werkt met veel eetgestoorden en ik heb wel het idee dat ik met haar wat kan bereiken.
zondag 8 juni 2014 om 22:09
Oh, ik reageerde op een "oud" bericht (van Meds).
Het lijkt me voor jou heel lastig om tegenstrijdige signalen te krijgen: enerzijds vanuit je omgeving dat het niet goed is om zo'n laag gewicht te hebben en misschien ook wel van je eigen lijf (maar negeer je de signalen), anderzijds vanuit je gevoel en gedachten (controle hebben, je spiegelbeeld nog niet waarderen, geen labafwijkingen hebben, nog wel menstrueren) juist het idee hebben dat je goed bezig bent.
Maar: GELOOF ER NIET IN! Je bent NIET goed bezig. Dit is een levensbedreigende aandoening die behandeling (en verbetering) behoeft! Hoe langer 'ie duurt, hoe groter de kans dat het chronisch wordt. Denk trouwens ook aan wat je je kinderen meegeeft: een moeder die eigenlijk te ziek is om er daadwerkelijk voor hen te zijn en hen eventueel ook een schadelijk voorbeeld geeft.
Dit bedoel ik echt niet vervelend, maar denk daar ook alsjeblieft aan! Heel veel sterkte gewenst!
Het lijkt me voor jou heel lastig om tegenstrijdige signalen te krijgen: enerzijds vanuit je omgeving dat het niet goed is om zo'n laag gewicht te hebben en misschien ook wel van je eigen lijf (maar negeer je de signalen), anderzijds vanuit je gevoel en gedachten (controle hebben, je spiegelbeeld nog niet waarderen, geen labafwijkingen hebben, nog wel menstrueren) juist het idee hebben dat je goed bezig bent.
Maar: GELOOF ER NIET IN! Je bent NIET goed bezig. Dit is een levensbedreigende aandoening die behandeling (en verbetering) behoeft! Hoe langer 'ie duurt, hoe groter de kans dat het chronisch wordt. Denk trouwens ook aan wat je je kinderen meegeeft: een moeder die eigenlijk te ziek is om er daadwerkelijk voor hen te zijn en hen eventueel ook een schadelijk voorbeeld geeft.
Dit bedoel ik echt niet vervelend, maar denk daar ook alsjeblieft aan! Heel veel sterkte gewenst!
Ik voel me zo moedellooos
zondag 8 juni 2014 om 22:11
quote:sabbaticalmeds schreef op 08 juni 2014 @ 22:03:
Je weet heel goed hoe je moet aankomen, je weet immers ook alles van afvallen. Het enige dat je tegenhoudt is je angst dik te worden. Maar het gevaar van mager zijn zie je nietKlopt. Ik zie het echt niet. En dat begrijp ik dus ook echt niet. Ik sta voor de klas geef biologie (dus weet ook nogal wat over hoe het lichaam werkt). Ik heb wel eens een leerling met anorexia gehad,. En dan begreep ik werkelijk niet hoe zo'n meisje zo ver kon gaan. Dat is dan het enige positieve van dit verhaal. Ik heb wel geleerd nooit meer te oordelen over het gedrag van een ander.
Je weet heel goed hoe je moet aankomen, je weet immers ook alles van afvallen. Het enige dat je tegenhoudt is je angst dik te worden. Maar het gevaar van mager zijn zie je nietKlopt. Ik zie het echt niet. En dat begrijp ik dus ook echt niet. Ik sta voor de klas geef biologie (dus weet ook nogal wat over hoe het lichaam werkt). Ik heb wel eens een leerling met anorexia gehad,. En dan begreep ik werkelijk niet hoe zo'n meisje zo ver kon gaan. Dat is dan het enige positieve van dit verhaal. Ik heb wel geleerd nooit meer te oordelen over het gedrag van een ander.
zondag 8 juni 2014 om 22:17
quote:madelief_je schreef op 08 juni 2014 @ 22:11:
[...]
Klopt. Ik zie het echt niet. En dat begrijp ik dus ook echt niet. Ik sta voor de klas geef biologie (dus weet ook nogal wat over hoe het lichaam werkt). Ik heb wel eens een leerling met anorexia gehad,. En dan begreep ik werkelijk niet hoe zo'n meisje zo ver kon gaan. Dat is dan het enige positieve van dit verhaal. Ik heb wel geleerd nooit meer te oordelen over het gedrag van een ander.
Je ziet het niet omdat je brein niet normaal functioneert. Je hebt simpelweg te weinig reserves om je hersens te laten functioneren. enerzijds kan dat handig zijn want het vlakt je gevoel af, anderzijds is dat een groot probleem omdat je de realiteit uit oog verliest.
Anorexia lijkt qua uiting erg op een verslaving.
[...]
Klopt. Ik zie het echt niet. En dat begrijp ik dus ook echt niet. Ik sta voor de klas geef biologie (dus weet ook nogal wat over hoe het lichaam werkt). Ik heb wel eens een leerling met anorexia gehad,. En dan begreep ik werkelijk niet hoe zo'n meisje zo ver kon gaan. Dat is dan het enige positieve van dit verhaal. Ik heb wel geleerd nooit meer te oordelen over het gedrag van een ander.
Je ziet het niet omdat je brein niet normaal functioneert. Je hebt simpelweg te weinig reserves om je hersens te laten functioneren. enerzijds kan dat handig zijn want het vlakt je gevoel af, anderzijds is dat een groot probleem omdat je de realiteit uit oog verliest.
Anorexia lijkt qua uiting erg op een verslaving.
zondag 8 juni 2014 om 22:22
Hier een "ervaringsdeskundige"
Allereerst, Meds, ik weet dat je het goed bedoelt, maar ik denk dat je harde aanpak averrechts werkt bij eetgestoorden. TO weet zelf ook wel dat het niet goed is wat ze doet, alleen is die stem van de eetstoornis nog vrij overtuigend aanwezig. Het kost heel veel tijd, overtuiging, moed en discipline om hier tegenin te gaan. Wel ben ik het met je eens qua sporten: TO, stoppen met zoveel lichaamsbeweging. Het kost enorm veel energie en die energie heb je nodig om te groeien. Elke dag een half uur wandelen is normaal. Als je echter ook naar je werk fiets, moet je die tijd eraf trekken. Een half uur bewegen, meer niet. Is je beweging ook dwangmatig?
Dan qua eten: toen ik weer normale hoeveelheden ging eten, viel ik eerst juist nog meer af. Dat bleek volgens mijn therapeut normaal. Blijkbaar gaat je stofwisseling juist nog een standje hoger! Maar na verloop van tijd verandert dit. Let wel, je moet aardig veel eten om aan te komen. Ik at in de ochtend drie boterhammen en tussen de middag vier en 's avonds behoorlijk avondeten. Daarnaast 3 tussendoortjes. Ook verrijkte ik mijn yoghurt en melk met eiwitpoeder, omdat ik gewoon niet nóg meer eten naar binnenkreeg Ik wilde eerst niet aankomen, maar toen de knop eenmaal om was, ging het aankomen ineens ook makkelijker. Dat ging overigens alsnog niet met kilo's tegelijk hoor.
Wat betreft je verboden voedsel: dat hoef je niet ineens te gaan eten. Het gaat erom dat je genoeg eet en dat hoeft niet persé met verboden voedsel. Dat probleem kun je later wel aanpakken. Want het is echt zo: als je gewicht normaliseert, wordt het eten ook gemakkelijker en word je ook weer aardiger voor jezelf. Ik ben alweer een aantal jaren op een normaal gewicht, maar het heeft echt heel lang geduurd voor ik weer onbezorgd kon snoepen (dat lukt nu heel goed, dus er is hoop
).
Ben je aan de pil of andere anticonceptie? Dat vraag ik in verband met je menstruatie. Ik menstrueerde ook gewoon dus het moest wel meevallen, totdat ik met de pil stopte. Ik menstrueerde meteen niet meer...
Sterkte. Het is een moeilijke, zware, eenzame strijd maar geen onmogelijke. Je kunt het, buig je niet-eten-discipline om in wel-eten-discipline. Je bent ook de moeite en het naar omkijken waard met een gezond gewicht. Het leven, zul je zien, wordt alleen maar makkelijker met meer gewicht. Als je wat wilt weten, geef een gil
Allereerst, Meds, ik weet dat je het goed bedoelt, maar ik denk dat je harde aanpak averrechts werkt bij eetgestoorden. TO weet zelf ook wel dat het niet goed is wat ze doet, alleen is die stem van de eetstoornis nog vrij overtuigend aanwezig. Het kost heel veel tijd, overtuiging, moed en discipline om hier tegenin te gaan. Wel ben ik het met je eens qua sporten: TO, stoppen met zoveel lichaamsbeweging. Het kost enorm veel energie en die energie heb je nodig om te groeien. Elke dag een half uur wandelen is normaal. Als je echter ook naar je werk fiets, moet je die tijd eraf trekken. Een half uur bewegen, meer niet. Is je beweging ook dwangmatig?
Dan qua eten: toen ik weer normale hoeveelheden ging eten, viel ik eerst juist nog meer af. Dat bleek volgens mijn therapeut normaal. Blijkbaar gaat je stofwisseling juist nog een standje hoger! Maar na verloop van tijd verandert dit. Let wel, je moet aardig veel eten om aan te komen. Ik at in de ochtend drie boterhammen en tussen de middag vier en 's avonds behoorlijk avondeten. Daarnaast 3 tussendoortjes. Ook verrijkte ik mijn yoghurt en melk met eiwitpoeder, omdat ik gewoon niet nóg meer eten naar binnenkreeg Ik wilde eerst niet aankomen, maar toen de knop eenmaal om was, ging het aankomen ineens ook makkelijker. Dat ging overigens alsnog niet met kilo's tegelijk hoor.
Wat betreft je verboden voedsel: dat hoef je niet ineens te gaan eten. Het gaat erom dat je genoeg eet en dat hoeft niet persé met verboden voedsel. Dat probleem kun je later wel aanpakken. Want het is echt zo: als je gewicht normaliseert, wordt het eten ook gemakkelijker en word je ook weer aardiger voor jezelf. Ik ben alweer een aantal jaren op een normaal gewicht, maar het heeft echt heel lang geduurd voor ik weer onbezorgd kon snoepen (dat lukt nu heel goed, dus er is hoop
). Ben je aan de pil of andere anticonceptie? Dat vraag ik in verband met je menstruatie. Ik menstrueerde ook gewoon dus het moest wel meevallen, totdat ik met de pil stopte. Ik menstrueerde meteen niet meer...
Sterkte. Het is een moeilijke, zware, eenzame strijd maar geen onmogelijke. Je kunt het, buig je niet-eten-discipline om in wel-eten-discipline. Je bent ook de moeite en het naar omkijken waard met een gezond gewicht. Het leven, zul je zien, wordt alleen maar makkelijker met meer gewicht. Als je wat wilt weten, geef een gil
zondag 8 juni 2014 om 22:28
@Pelikaan, hoe lang heb jij er over gedaan om op je streefgewicht te komen.
Ik ben niet aan de pil, gewoon natuurlijk ongesteld.
En het is inderdaad een strijd. Ongelooflijk. Het lastige vind ik ook, dat het zo wisselt. 11 Weken geleden ging ik vol overtuiging aan de slag. Maar dat werd steeds een beetje minder. Nu ik gezien heb dat ik na 11 weken dus niks aangekomen ben, heb ik ook geen excuus meer om niet te veel te eten. Ik heb immers bewijzen genoeg gehad dat ik niet ineens met kilo's te gelijk aankom.
En weet je wat ik ook zo bizar vind. De hele wereld kan op de kop gaan staan, maar zolang je het zelf niet wilt/doet gebeurt er dus helemaal niks. Dit moet je echt zelf doen.
Ik ben niet aan de pil, gewoon natuurlijk ongesteld.
En het is inderdaad een strijd. Ongelooflijk. Het lastige vind ik ook, dat het zo wisselt. 11 Weken geleden ging ik vol overtuiging aan de slag. Maar dat werd steeds een beetje minder. Nu ik gezien heb dat ik na 11 weken dus niks aangekomen ben, heb ik ook geen excuus meer om niet te veel te eten. Ik heb immers bewijzen genoeg gehad dat ik niet ineens met kilo's te gelijk aankom.
En weet je wat ik ook zo bizar vind. De hele wereld kan op de kop gaan staan, maar zolang je het zelf niet wilt/doet gebeurt er dus helemaal niks. Dit moet je echt zelf doen.
zondag 8 juni 2014 om 22:32
quote:sabbaticalmeds schreef op 08 juni 2014 @ 22:27:
Pelikaantje, de softe aanpak werkt ook niet. Bij eetgestoorden werkt eigenlijk niks totdat ze zelf in gaan zien dat het zo niet langer kan
Dat klopt. Soms gebeurt er wel eens iets dat er voor zorgt dat je gemotiveerder bent (b.v. de oudste zit al op het VO. Laatst was er op zijn school iets te doen. Ik mocht hem wel ophalen, maar niet in school komen. Want ik had zo'n enge dunne kop. Shit dat komt dan wel binnen, maar hij heeft natuurlijk gewoon gelijk). Het moet echt uit jezelf komen.
En bij mij werkt de softe aanpak niet, maar de harde aanpak kan ik ook niet van iedereen hebben (al vind ik die beter te behappen dan de medelijdende blikken).
Pelikaantje, de softe aanpak werkt ook niet. Bij eetgestoorden werkt eigenlijk niks totdat ze zelf in gaan zien dat het zo niet langer kan
Dat klopt. Soms gebeurt er wel eens iets dat er voor zorgt dat je gemotiveerder bent (b.v. de oudste zit al op het VO. Laatst was er op zijn school iets te doen. Ik mocht hem wel ophalen, maar niet in school komen. Want ik had zo'n enge dunne kop. Shit dat komt dan wel binnen, maar hij heeft natuurlijk gewoon gelijk). Het moet echt uit jezelf komen.
En bij mij werkt de softe aanpak niet, maar de harde aanpak kan ik ook niet van iedereen hebben (al vind ik die beter te behappen dan de medelijdende blikken).
zondag 8 juni 2014 om 22:38
Meds, dat is zeker waar. Zolang je het zelf niet inziet, kom je helemaal nergens. Maar dat is nu juist het punt. Mensen konden me vertellen dat ik dood zou gaan, dat ik mijn ouders vreselijk verdriet deed, dat mijn leven nergens naartoe ging...het hielp niets. Pas toen ik zélf dacht, is dit nu mijn leven, blijft het nu altijd zo donker en zwart, toen ging de knop echt om. Tot die tijd dronk ik bij wegingen gewoon heel veel water en smokkelde ik met de eiwitpoeder...
Ah, ik lees nu dat Madelief het zelf ook al zegt Helemaal waar. Eenzamer dan toen ben ik nooit meer geweest. De constante strijd die je de hele dag voert is voor niemand te begrijpen. Het duurt lang, kan ik je vertellen, voor alles weer normaal is. Dat zeg ik niet om je te ontmoedigen, maar om je voor te bereiden. En dan bedoel ik nog niet eens het aankomen, maar hoe het in je hoofd voelt. Het is erin geslopen, en het sluipt ook voetje voor voetje weer uit je systeem. En pas op, bij moeilijke tijden steekt het altijd de kop weer op. Aan jou de schone taak om het ook weer de kop in te drukken. Het mooie is dat je als anorect vreselijk gedisciplineerd bent. Die discipline ga je nu inzetten om aan te komen
Het eiwitpoeder is, naast een geweldige therapeut en een geweldige moeder, mijn redding geweest. Mijn hersenen gingen er weer beter door functioneren en daardoor werd die stem meer naar de achtergrond verdrongen. Ik kon weer zelf gaan denken, ipv de anorexia.
Ik weet niet meer precies hoe lang ik erover gedaan heb om op mijn streef te komen. Denk toch wel zeker een jaar. Maar elke kilo is er eentje moet je maar rekenen, en elke kilo maakt het ook makkelijker. Je kunt het hoor!
Ah, ik lees nu dat Madelief het zelf ook al zegt Helemaal waar. Eenzamer dan toen ben ik nooit meer geweest. De constante strijd die je de hele dag voert is voor niemand te begrijpen. Het duurt lang, kan ik je vertellen, voor alles weer normaal is. Dat zeg ik niet om je te ontmoedigen, maar om je voor te bereiden. En dan bedoel ik nog niet eens het aankomen, maar hoe het in je hoofd voelt. Het is erin geslopen, en het sluipt ook voetje voor voetje weer uit je systeem. En pas op, bij moeilijke tijden steekt het altijd de kop weer op. Aan jou de schone taak om het ook weer de kop in te drukken. Het mooie is dat je als anorect vreselijk gedisciplineerd bent. Die discipline ga je nu inzetten om aan te komen
Het eiwitpoeder is, naast een geweldige therapeut en een geweldige moeder, mijn redding geweest. Mijn hersenen gingen er weer beter door functioneren en daardoor werd die stem meer naar de achtergrond verdrongen. Ik kon weer zelf gaan denken, ipv de anorexia.
Ik weet niet meer precies hoe lang ik erover gedaan heb om op mijn streef te komen. Denk toch wel zeker een jaar. Maar elke kilo is er eentje moet je maar rekenen, en elke kilo maakt het ook makkelijker. Je kunt het hoor!
zondag 8 juni 2014 om 22:39
quote:elfje26 schreef op 08 juni 2014 @ 22:36:
Laat je motivatie je kinderen zijn. Want neem een ding van mij aan, de kans dat jouw kinderen ook een eetstoornis gaan ontwikkelen als jij dit niet stopt is heel groot.
Wil je dat op je geweten hebben?De kinderen zijn ook de motivatie. Gelukkig nooit moeite gehad met het normale eten. Dus alle maaltijden eet ik gewoon met ze mee. Ik snoep niet en eet geen vet. Gelukkig trekken de jongens zich daar (nu in ieder geval) niks van aan en smullen nog gewoon wel van al het lekkers. En dat heb ik dus ruim voldoende in huis.
Laat je motivatie je kinderen zijn. Want neem een ding van mij aan, de kans dat jouw kinderen ook een eetstoornis gaan ontwikkelen als jij dit niet stopt is heel groot.
Wil je dat op je geweten hebben?De kinderen zijn ook de motivatie. Gelukkig nooit moeite gehad met het normale eten. Dus alle maaltijden eet ik gewoon met ze mee. Ik snoep niet en eet geen vet. Gelukkig trekken de jongens zich daar (nu in ieder geval) niks van aan en smullen nog gewoon wel van al het lekkers. En dat heb ik dus ruim voldoende in huis.
