Lijf & Lijn
alle pijlers
Aankomen na eetstoornis
zondag 8 juni 2014 om 21:21
Ik moet aankomen na een eetstoornis. Ik heb een paar maanden 700 kcal gegeten en dat langzaam opgevoerd naar 1800 kcal. Maar toch bleef ik afvallen. Nu zit ik al 11 weken op zo'n 2250 kcal per dag en heb nu het bewijs wel gehad dat ik niet razendsnel aan ga komen. Er is 1,5 kilo aan gekomen, maar die zijn er ook weer af. Ik zit nu op het gewicht waar ik 2,5 mnd geleden mee begonnen ben. Dus ik zal meer moeten gaan eten. Maar de angst om aan te komen blijft. Aan de ervaringsdeskundigen hier de vraag. Hoe lang duurde het bij jullie totdat je accepteerde dat je aankwam. En wordt het aankomen makkelijker naarmate je langer bezig bent?
Ik loop bij de GGZ. Ik heb momenteel geen diëtist. Zij zag het niet zitten met mij. Ik zal het eten (voorlopig) dus op eigen houtje moeten doen. Bij de GGZ zijn ze wel aan het proberen een diëtist van de GGZ te regelen. Maar daar zijn nogal strenge regels aan verbonden, dus nog niet zeker of ik er eentje krijg.
Mijn BMI zit tegen ernstig ondergewicht aan. Ik moet dus vol aan de bak. Ik ben nu vol goede moed. Maar zo begon ik 11 weken geleden ook en toen zakte het ook weer in. Ik hoop dat ik het nu wel vol kan houden.
(die 2250 kcal per dag zijn het gemiddelde van de laatste 11 weken. En dan is het wel zo dat ik de eerste maand boven de 2350 per dag zat en dat dat steeds een beetje minder werd. Daarom is wat er aan kwam ook weer af).
Ik loop bij de GGZ. Ik heb momenteel geen diëtist. Zij zag het niet zitten met mij. Ik zal het eten (voorlopig) dus op eigen houtje moeten doen. Bij de GGZ zijn ze wel aan het proberen een diëtist van de GGZ te regelen. Maar daar zijn nogal strenge regels aan verbonden, dus nog niet zeker of ik er eentje krijg.
Mijn BMI zit tegen ernstig ondergewicht aan. Ik moet dus vol aan de bak. Ik ben nu vol goede moed. Maar zo begon ik 11 weken geleden ook en toen zakte het ook weer in. Ik hoop dat ik het nu wel vol kan houden.
(die 2250 kcal per dag zijn het gemiddelde van de laatste 11 weken. En dan is het wel zo dat ik de eerste maand boven de 2350 per dag zat en dat dat steeds een beetje minder werd. Daarom is wat er aan kwam ook weer af).
maandag 9 juni 2014 om 09:24
Hier nog een ervaringsverhaal. Het heeft bij mij destijds een jaar of zeven geduurd om op gewicht te komen. Die acceptatie van het aankomen was er de eerste jaren inderdaad niet echt. Ik wilde het heel graag en met name ook heel graag om normaal te kunnen omgaan met voeding en voldoende energie te hebben voor toen de studie en later het werk. Maar achteraf gezien hield ik mezelf de eerste jaren wel voor de gek, ik wilde echt maar kon de controle niet echt loslaten. Maar soms viel ik na een periode van aankomen ook geheel tegen mijn wil in een week van ziek zijn weer kilo's af. En dan leek alle moeite ineens wel vrij zinloos.
Voor mij was het vooral belangrijk dat de menstruatie op gang kwam. Dat was eigenlijk aanvankelijk mijn grootste drijfveer. En die drijfveer zorgde ervoor dat ik het echt wilde.
Maar toen ik echter na de eerste jaren merkte dat ik ook daadwerkelijk veel meer energie kreeg ging de acceptatie snel en was het bereiken van het streefgewicht (en mogelijk een normaal menstruatie cyclus) meer een uitdaging dan dat ik er tegenop zag. Heb de controle over de voeding niet losgelaten maar echt omgebogen naar controle over een gezond voedingspatroon.
Ben vrij kort na het behalen van mijn streefgewicht en daarmee inderdaad het op gang komen van de menstruatie zwanger geworden. Mijn buik mocht toen niet hard genoeg groeien. Wat die overigens niet deed. Maar heb toen wel het hele probleem rondom eten achter kunnen laten. Sindsdien zit mijn BMI nu ook al ruim twintig jaar stabiel rondom de 20. Prima dus. Maar belangrijker nog heb in al die jaren ook weer een gezonde relatie met eten. Doordat ik de laatste jaren veel en vaak ook intensief sport ben ik nu weer verplicht om bewust om te gaan met voeding en gewicht. Dat ik dat nu probleem loos kan is voor mij een bevestiging dat ik het echt helemaal achter me heb gelaten.
Maar mijn ervaring is dus inderdaad dat de acceptatie met de jaren echt groeit en dat de eerste jaren een kwestie van vallen en opstaan is. Belangrijk is denk ik wel dat je het echt heel graag wil. De omgeving kon in de jaren dat het niet zo goed ging niet veel voor me betekenen. In die zin dat waarschijnlijk goedbedoelde acties vanuit de omgeving eerder averechts werkte. Het meeste heb ik uiteindelijk gehad aan de mensen om me heen die mij zijn blijven accepteren hoe ik was. Die me niet steeds confronteerde met mijn toenmalige ondergewicht maar me daadwerkelijk hielpen bij de problemen waar ik tegenaan liep.
Laat jou motivatie de kinderen zijn. Want als ouder heb je toch een heel belangrijke voorbeeld functie. En ik begrijp dat bij jou het ondergewicht en een vrij korte periode is ontstaan. Terwijl bij mij eten of eigenlijk nauwelijks eten van baby af aan al een issue is geweest. Misschien heeft dat ook invloed over de duur naar de weg terug.
Voor mij was het vooral belangrijk dat de menstruatie op gang kwam. Dat was eigenlijk aanvankelijk mijn grootste drijfveer. En die drijfveer zorgde ervoor dat ik het echt wilde.
Maar toen ik echter na de eerste jaren merkte dat ik ook daadwerkelijk veel meer energie kreeg ging de acceptatie snel en was het bereiken van het streefgewicht (en mogelijk een normaal menstruatie cyclus) meer een uitdaging dan dat ik er tegenop zag. Heb de controle over de voeding niet losgelaten maar echt omgebogen naar controle over een gezond voedingspatroon.
Ben vrij kort na het behalen van mijn streefgewicht en daarmee inderdaad het op gang komen van de menstruatie zwanger geworden. Mijn buik mocht toen niet hard genoeg groeien. Wat die overigens niet deed. Maar heb toen wel het hele probleem rondom eten achter kunnen laten. Sindsdien zit mijn BMI nu ook al ruim twintig jaar stabiel rondom de 20. Prima dus. Maar belangrijker nog heb in al die jaren ook weer een gezonde relatie met eten. Doordat ik de laatste jaren veel en vaak ook intensief sport ben ik nu weer verplicht om bewust om te gaan met voeding en gewicht. Dat ik dat nu probleem loos kan is voor mij een bevestiging dat ik het echt helemaal achter me heb gelaten.
Maar mijn ervaring is dus inderdaad dat de acceptatie met de jaren echt groeit en dat de eerste jaren een kwestie van vallen en opstaan is. Belangrijk is denk ik wel dat je het echt heel graag wil. De omgeving kon in de jaren dat het niet zo goed ging niet veel voor me betekenen. In die zin dat waarschijnlijk goedbedoelde acties vanuit de omgeving eerder averechts werkte. Het meeste heb ik uiteindelijk gehad aan de mensen om me heen die mij zijn blijven accepteren hoe ik was. Die me niet steeds confronteerde met mijn toenmalige ondergewicht maar me daadwerkelijk hielpen bij de problemen waar ik tegenaan liep.
Laat jou motivatie de kinderen zijn. Want als ouder heb je toch een heel belangrijke voorbeeld functie. En ik begrijp dat bij jou het ondergewicht en een vrij korte periode is ontstaan. Terwijl bij mij eten of eigenlijk nauwelijks eten van baby af aan al een issue is geweest. Misschien heeft dat ook invloed over de duur naar de weg terug.
maandag 9 juni 2014 om 10:16
Ik wil iedereen alvast heel erg bedanken voor alle reacties. Ik heb heel wat om over na te denken. En ben nu ook vol goede moed (weer) begonnen met de strijd. Maar ja, dat heb ik al eerder geprobeerd, dus het is niet gezegd dat het nu wel gaat lukken. Maar zoals meerdere van jullie zeggen: Laat de kinderen de motivatie zijn. En ja dat klopt. Ik ben het aan hen verplicht de strijd aan te gaan en die ook af te maken. Ik hoop dat het deze keer wel gaat lukken (maar dat heb ik zelf dus in de hand en dat weet ik heel goed).
Laatst ergens een opmerking gelezen die me heel erg raakte. Een eetstoornis is een psychische ziekte. Een lichamelijke ziekte wil je ook niet houden, waarom een psychische dan wel. Laat los die eetstoornis.
Laatst ergens een opmerking gelezen die me heel erg raakte. Een eetstoornis is een psychische ziekte. Een lichamelijke ziekte wil je ook niet houden, waarom een psychische dan wel. Laat los die eetstoornis.
maandag 9 juni 2014 om 13:12
Ik haak even in; herken veel in jouw verhaal. Ben werkzaam in het onderwijs, na jaren van te hard werken - teveel van mezelf eisen - met een burn out thuis komen te zitten. Gewichtsverlies als gevolg, niet eten vervulde mijn prestatiedrang. Vrij snel de diagnose anorexia gekregen, met twee opnames als gevolg. Na de opnames begon het echte werk pas; ik was nog niet op streefgewicht en had de controle op eten daarbij niet losgelaten. Ik wilde heel graag weer aan het werk, en ben vrij snel gereïntegreerd. Hoewel dit me ergens goed deed, was de dagelijkse strijd enorm. Pas na een jaar of twee ging het beter; dat kwam met name omdat ik geïnspireerd raakte door de boeken van Amber Albarda. Ik wilde beter voor mijn lichaam gaan zorgen, en ben toen erg gezond gaan eten. Ook niet zonder risico overigens, want had behoorlijk wat orthorectische trekjes. Toch hielp dit gezonde eten wel mijn angst voor kcal overwinnen, en ben stukje bij beetje de controle los gaan laten. Inmiddels gaat het sinds een half jaar super goed, ik voel me beter dan ik ooit gedaan heb. Qua eten heb ik een gezonde basis, maar kan op z'n tijd enorm genieten van een stukje taart of wat dan ook. Het mooiste; ik voel me hier geen moment meer schuldig over. Ik ben fit en energiek, geniet van het voor de klas staan, kan weer heerlijk sporten zonder te " moeten". De controle loslaten was het engste en moeilijkste dat ik in mijn leven heb moeten doen, maar ik ben zooooooooo blij dat ik deze sprong heb durven wagen..het is het zo waard! Inmiddels werk ik als ervaringsdeskundige op het gebied van eetstoornissen; op de site van Leontienhuis vind je meer info. Heel veel succes..don't give up the fight!!!
maandag 9 juni 2014 om 13:42
quote:sabbaticalmeds schreef op 09 juni 2014 @ 10:20:
Moet je er wel bijvertellen dat je nu vele uren sport per dag Baukje. Is namelijk ook een vorm van eetgestoord gedrag.
Dus als ik jou mag geloven heeft een ieder die fanatiek sport een eetstoornis. Nu ik dacht van niet hoor. Alleen als je fanatiek sport is voeding een nog belangrijker factor in je leven dan als je niet of nauwelijks sport. Dat zou jij met je krachtsport ervaring toch moeten weten. En als je binnen een bepaalde tak van sport wat wil bereiken moet je er soms hard voor trainen. Bij duursporten gaat er dan automatisch ook meer tijd inzitten.
Ik denk dat bewust met voeding bezig zijn met een anorexia verleden niet altijd zonder gevaren is. Maar juist het feit dat ik dat inmiddels probleemloos kan is voor mezelf het bewijs dat ik die problemen echt definitief achter me heb gelaten. Maar bij mij ligt de periode van ondergewicht dus al ruim twintig jaar achter me. En met sporten en toen inderdaad al vrij snel fanatiek sporten ben ik pas een 8,5 jaar terug begonnen.
Moet je er wel bijvertellen dat je nu vele uren sport per dag Baukje. Is namelijk ook een vorm van eetgestoord gedrag.
Dus als ik jou mag geloven heeft een ieder die fanatiek sport een eetstoornis. Nu ik dacht van niet hoor. Alleen als je fanatiek sport is voeding een nog belangrijker factor in je leven dan als je niet of nauwelijks sport. Dat zou jij met je krachtsport ervaring toch moeten weten. En als je binnen een bepaalde tak van sport wat wil bereiken moet je er soms hard voor trainen. Bij duursporten gaat er dan automatisch ook meer tijd inzitten.
Ik denk dat bewust met voeding bezig zijn met een anorexia verleden niet altijd zonder gevaren is. Maar juist het feit dat ik dat inmiddels probleemloos kan is voor mezelf het bewijs dat ik die problemen echt definitief achter me heb gelaten. Maar bij mij ligt de periode van ondergewicht dus al ruim twintig jaar achter me. En met sporten en toen inderdaad al vrij snel fanatiek sporten ben ik pas een 8,5 jaar terug begonnen.
maandag 9 juni 2014 om 16:11
quote:sabbaticalmeds schreef op 08 juni 2014 @ 21:44:
1,5 uur per dag is natuurlijk ook belachelijk. Breng dat maar terug naar een kwartiertje. Of je moet je voeding opschroeven naar 2700 calorieën.
Dus: niet meer zwemmen
niet langer wandelen dan een kwartier.
Als je ondergewicht hebt is er niks mis met patat en chips. Ik zie dat je jezelf niks lekkers toe staat. Neem eens een ijsje of een koekje.
Ik zou als ik jou was 's avonds een bak noten opeten. Of studentenhaver. Een plak chocola of dadels met schimmelkaas.
Neem eens een glaasje wijn met een stuk kaas en wat mosterd.
Of doe eens gek en trek een bak Ben en Jerry's open.
Wil je aankomen?
Eens met je Meds!Het zou ook helemaal niet leuk meer zijn om nooit meer iets lekkers te pakken.
Madeliefje,zoals net geschreven sluit ik me bij Meds aan.Ik lees dat je sinds september vorig jaar geen snoep meer hebt gepakt.Je bent
erg streng en hard voor jezelf.Probeer die principes eens los te laten,desnoods met een andere dietiste,en gun jezelf ook maar eens een pizza of een ijsje (zoals meds ook al zei)!Ik kan me
voorstellen dat dit heel erg moeilijk is voor je,ook dat aankomen.Maar aan de andere kant heeft je lichaam een gezond gewicht nodig,ook om goed te kunnen functioneren.Verder heb je 2 kinderen en hebben ze een gezonde moeder nodig die ook een goed voorbeeld moet zijn.Ik heb niet alles gelezen en het zal niet
allemaal 1,2,3 gaan.Ik wil je bij deze een hart onder de riem steken.
Blijf vechten,wees lief voor jezelf!Je verdient het meid.Sterkte!
1,5 uur per dag is natuurlijk ook belachelijk. Breng dat maar terug naar een kwartiertje. Of je moet je voeding opschroeven naar 2700 calorieën.
Dus: niet meer zwemmen
niet langer wandelen dan een kwartier.
Als je ondergewicht hebt is er niks mis met patat en chips. Ik zie dat je jezelf niks lekkers toe staat. Neem eens een ijsje of een koekje.
Ik zou als ik jou was 's avonds een bak noten opeten. Of studentenhaver. Een plak chocola of dadels met schimmelkaas.
Neem eens een glaasje wijn met een stuk kaas en wat mosterd.
Of doe eens gek en trek een bak Ben en Jerry's open.
Wil je aankomen?
Eens met je Meds!Het zou ook helemaal niet leuk meer zijn om nooit meer iets lekkers te pakken.
Madeliefje,zoals net geschreven sluit ik me bij Meds aan.Ik lees dat je sinds september vorig jaar geen snoep meer hebt gepakt.Je bent
erg streng en hard voor jezelf.Probeer die principes eens los te laten,desnoods met een andere dietiste,en gun jezelf ook maar eens een pizza of een ijsje (zoals meds ook al zei)!Ik kan me
voorstellen dat dit heel erg moeilijk is voor je,ook dat aankomen.Maar aan de andere kant heeft je lichaam een gezond gewicht nodig,ook om goed te kunnen functioneren.Verder heb je 2 kinderen en hebben ze een gezonde moeder nodig die ook een goed voorbeeld moet zijn.Ik heb niet alles gelezen en het zal niet
allemaal 1,2,3 gaan.Ik wil je bij deze een hart onder de riem steken.
Blijf vechten,wees lief voor jezelf!Je verdient het meid.Sterkte!
maandag 9 juni 2014 om 16:18
quote:baukje schreef op 09 juni 2014 @ 13:42:
[...]
Dus als ik jou mag geloven heeft een ieder die fanatiek sport een eetstoornis. Nu ik dacht van niet hoor. Alleen als je fanatiek sport is voeding een nog belangrijker factor in je leven dan als je niet of nauwelijks sport. Dat zou jij met je krachtsport ervaring toch moeten weten. En als je binnen een bepaalde tak van sport wat wil bereiken moet je er soms hard voor trainen. Bij duursporten gaat er dan automatisch ook meer tijd inzitten.
Ik denk dat bewust met voeding bezig zijn met een anorexia verleden niet altijd zonder gevaren is. Maar juist het feit dat ik dat inmiddels probleemloos kan is voor mezelf het bewijs dat ik die problemen echt definitief achter me heb gelaten. Maar bij mij ligt de periode van ondergewicht dus al ruim twintig jaar achter me. En met sporten en toen inderdaad al vrij snel fanatiek sporten ben ik pas een 8,5 jaar terug begonnen.Verdiep je er maar eens in. Overmatig sporten is een vorm van anorexia. Een hardloopster die naast haar looptraining op dezelfde dag ook nog uren fietst is niet gezond bezig. Maar dat weet je zelf ook best.
[...]
Dus als ik jou mag geloven heeft een ieder die fanatiek sport een eetstoornis. Nu ik dacht van niet hoor. Alleen als je fanatiek sport is voeding een nog belangrijker factor in je leven dan als je niet of nauwelijks sport. Dat zou jij met je krachtsport ervaring toch moeten weten. En als je binnen een bepaalde tak van sport wat wil bereiken moet je er soms hard voor trainen. Bij duursporten gaat er dan automatisch ook meer tijd inzitten.
Ik denk dat bewust met voeding bezig zijn met een anorexia verleden niet altijd zonder gevaren is. Maar juist het feit dat ik dat inmiddels probleemloos kan is voor mezelf het bewijs dat ik die problemen echt definitief achter me heb gelaten. Maar bij mij ligt de periode van ondergewicht dus al ruim twintig jaar achter me. En met sporten en toen inderdaad al vrij snel fanatiek sporten ben ik pas een 8,5 jaar terug begonnen.Verdiep je er maar eens in. Overmatig sporten is een vorm van anorexia. Een hardloopster die naast haar looptraining op dezelfde dag ook nog uren fietst is niet gezond bezig. Maar dat weet je zelf ook best.
maandag 9 juni 2014 om 20:59
Aankomen na een eetstoornis is heel moeilijk. Je moet dit echt zelf willen anders lukt dit niet.
Ik voel een soort wantrouwen richting de diëtist en andere hulpverleners. Zo ga je er niet komen!
Hulp willen is jezelf overgeven aan de hulpverleners en dat lukt je niet binnen een maand. Dit heeft meer tijd nodig.
Geef jezelf (en de hulpverlener/ diëtist) 6 maanden de tijd en kijk dan wat je verbetering is.
Gedragsverandering heeft tijd nodig, dat lukt niet in een paar weken. Minimaal 6 maanden zonder terugval heb je nodig, om te zeggen dat je weer op de goede weg bent.
Probeer minder te focussen op aankomen, maar meer op je gevoel. Voelt het goed om aan te komen of is dit alleen iets wat anderen je vertellen dat goed voor je is? Mocht het laatste het geval zijn, ga dan eerst professionele hulp zoeken op het psychische vlak. Het gaat je zonder niet lukken. Mocht je wel echt zelf willen, geef je dan 6 maanden over aan een diëtist en ga dan pas kijken of het werkt of niet.
Je lichaam is immers gewen geraakt aan een ongezond eetpatroon. De werking van je lichaam is hierdoor anders dan gewoonlijk. Aankomen zal de eerste periode niet makkelijk gaan. Denk hier dus niet te veel bij na, maar concentreer je op gezonde eetgewoontes en laat je lichaam hieraan wennen. Je zult zien dat het aankomen vanzelf komt!
Mocht je vragen hebben dan hoor ik het graag.
Veel succes en sterkte met de strijd tegen je slechte gewoontes!
Ik voel een soort wantrouwen richting de diëtist en andere hulpverleners. Zo ga je er niet komen!
Hulp willen is jezelf overgeven aan de hulpverleners en dat lukt je niet binnen een maand. Dit heeft meer tijd nodig.
Geef jezelf (en de hulpverlener/ diëtist) 6 maanden de tijd en kijk dan wat je verbetering is.
Gedragsverandering heeft tijd nodig, dat lukt niet in een paar weken. Minimaal 6 maanden zonder terugval heb je nodig, om te zeggen dat je weer op de goede weg bent.
Probeer minder te focussen op aankomen, maar meer op je gevoel. Voelt het goed om aan te komen of is dit alleen iets wat anderen je vertellen dat goed voor je is? Mocht het laatste het geval zijn, ga dan eerst professionele hulp zoeken op het psychische vlak. Het gaat je zonder niet lukken. Mocht je wel echt zelf willen, geef je dan 6 maanden over aan een diëtist en ga dan pas kijken of het werkt of niet.
Je lichaam is immers gewen geraakt aan een ongezond eetpatroon. De werking van je lichaam is hierdoor anders dan gewoonlijk. Aankomen zal de eerste periode niet makkelijk gaan. Denk hier dus niet te veel bij na, maar concentreer je op gezonde eetgewoontes en laat je lichaam hieraan wennen. Je zult zien dat het aankomen vanzelf komt!
Mocht je vragen hebben dan hoor ik het graag.
Veel succes en sterkte met de strijd tegen je slechte gewoontes!
maandag 9 juni 2014 om 22:06
quote:heve schreef op 09 juni 2014 @ 20:59:
Aankomen na een eetstoornis is heel moeilijk. Je moet dit echt zelf willen anders lukt dit niet.
Ik voel een soort wantrouwen richting de diëtist en andere hulpverleners. Zo ga je er niet komen!
Hulp willen is jezelf overgeven aan de hulpverleners en dat lukt je niet binnen een maand. Dit heeft meer tijd nodig.
Geef jezelf (en de hulpverlener/ diëtist) 6 maanden de tijd en kijk dan wat je verbetering is.
Gedragsverandering heeft tijd nodig, dat lukt niet in een paar weken. Minimaal 6 maanden zonder terugval heb je nodig, om te zeggen dat je weer op de goede weg bent.
Probeer minder te focussen op aankomen, maar meer op je gevoel. Voelt het goed om aan te komen of is dit alleen iets wat anderen je vertellen dat goed voor je is? Mocht het laatste het geval zijn, ga dan eerst professionele hulp zoeken op het psychische vlak. Het gaat je zonder niet lukken. Mocht je wel echt zelf willen, geef je dan 6 maanden over aan een diëtist en ga dan pas kijken of het werkt of niet.
Je lichaam is immers gewen geraakt aan een ongezond eetpatroon. De werking van je lichaam is hierdoor anders dan gewoonlijk. Aankomen zal de eerste periode niet makkelijk gaan. Denk hier dus niet te veel bij na, maar concentreer je op gezonde eetgewoontes en laat je lichaam hieraan wennen. Je zult zien dat het aankomen vanzelf komt!
Mocht je vragen hebben dan hoor ik het graag.
Veel succes en sterkte met de strijd tegen je slechte gewoontes!
Psychische hulp heb ik al sinds september. Sinds maart loop ik bij de GGZ. En daar heb ik een heel goed gevoel bij.
De diëtist is met mij gestopt, ik niet met de diëtist. Dan wordt het best moeilijk om het met iemand een half jaar vol te houden
Aankomen na een eetstoornis is heel moeilijk. Je moet dit echt zelf willen anders lukt dit niet.
Ik voel een soort wantrouwen richting de diëtist en andere hulpverleners. Zo ga je er niet komen!
Hulp willen is jezelf overgeven aan de hulpverleners en dat lukt je niet binnen een maand. Dit heeft meer tijd nodig.
Geef jezelf (en de hulpverlener/ diëtist) 6 maanden de tijd en kijk dan wat je verbetering is.
Gedragsverandering heeft tijd nodig, dat lukt niet in een paar weken. Minimaal 6 maanden zonder terugval heb je nodig, om te zeggen dat je weer op de goede weg bent.
Probeer minder te focussen op aankomen, maar meer op je gevoel. Voelt het goed om aan te komen of is dit alleen iets wat anderen je vertellen dat goed voor je is? Mocht het laatste het geval zijn, ga dan eerst professionele hulp zoeken op het psychische vlak. Het gaat je zonder niet lukken. Mocht je wel echt zelf willen, geef je dan 6 maanden over aan een diëtist en ga dan pas kijken of het werkt of niet.
Je lichaam is immers gewen geraakt aan een ongezond eetpatroon. De werking van je lichaam is hierdoor anders dan gewoonlijk. Aankomen zal de eerste periode niet makkelijk gaan. Denk hier dus niet te veel bij na, maar concentreer je op gezonde eetgewoontes en laat je lichaam hieraan wennen. Je zult zien dat het aankomen vanzelf komt!
Mocht je vragen hebben dan hoor ik het graag.
Veel succes en sterkte met de strijd tegen je slechte gewoontes!
Psychische hulp heb ik al sinds september. Sinds maart loop ik bij de GGZ. En daar heb ik een heel goed gevoel bij.
De diëtist is met mij gestopt, ik niet met de diëtist. Dan wordt het best moeilijk om het met iemand een half jaar vol te houden
dinsdag 10 juni 2014 om 00:34
quote:madelief_je schreef op 08 juni 2014 @ 21:30:
[...]
Eten:
Ochtend:
2 volkoren boterhammen met boter en vleeswaren en een kop koffie
9.30: sinaasappel, peer (soms banaan)
bak havermout (30 gram havermout, 200 ml havermelk)
10.30
koffie met een volkoren boterham met appelstroop
middag
150 ml halfvolle melk en 40 gram allbran
200 gram kwark
3 boterhammen, 1 keer appelstroop, 1 keer pindakaas, 1 keer nutella
avond:
normaal bord avondeten (ook in ogen van mijn vriend normaal)
200 gram volle yoghurt met 15 gram cruesli
pakje evergreenIk ben zelf ook aan de magere kant en wil graag aankomen, maar zoveel voedsel krijg ik nooit binnen.
[...]
Eten:
Ochtend:
2 volkoren boterhammen met boter en vleeswaren en een kop koffie
9.30: sinaasappel, peer (soms banaan)
bak havermout (30 gram havermout, 200 ml havermelk)
10.30
koffie met een volkoren boterham met appelstroop
middag
150 ml halfvolle melk en 40 gram allbran
200 gram kwark
3 boterhammen, 1 keer appelstroop, 1 keer pindakaas, 1 keer nutella
avond:
normaal bord avondeten (ook in ogen van mijn vriend normaal)
200 gram volle yoghurt met 15 gram cruesli
pakje evergreenIk ben zelf ook aan de magere kant en wil graag aankomen, maar zoveel voedsel krijg ik nooit binnen.
Leef je leven alsof het je laatste dag is
dinsdag 10 juni 2014 om 07:57
quote:depressief schreef op 10 juni 2014 @ 00:34:
[...]
Ik ben zelf ook aan de magere kant en wil graag aankomen, maar zoveel voedsel krijg ik nooit binnen.Dit is dus écht geen helpende reactie. Ten eerste is het een normale lijst (in de buurt van een basislijst) en ten tweede kan jij dat ook wel naar binnen krijgen als je echt zou willen aankomen. Je bent er zo aan gewend, aan meer eten.
[...]
Ik ben zelf ook aan de magere kant en wil graag aankomen, maar zoveel voedsel krijg ik nooit binnen.Dit is dus écht geen helpende reactie. Ten eerste is het een normale lijst (in de buurt van een basislijst) en ten tweede kan jij dat ook wel naar binnen krijgen als je echt zou willen aankomen. Je bent er zo aan gewend, aan meer eten.
maandag 16 juni 2014 om 22:40
Zoals beloofd zou ik schrijven hoe het gaat. Vorige week met goede moed begonnen met dingen toe te voegen aan mijn lijstje. Dat gaat een paar dagen heel goed, maar dan heb ik het gevoel dat ik kilo's aankom en dan zakt het toch weer af. In de tussentijd ook ongesteld geworden en dan voel ik me altijd al een stuk dikker.
Van de week mezelf op de muur getekend (moest toch geverfd worden) zoals ik dacht dat ik eruitzag. Daarna tegen de muur gaan staan en mijn vriend mijn contouren laten tekenen. Dat was schrikken. Ik had mijn taille 8 cm breder getekend en mijn heupen wel 10. Ik werd eerst nog wat boos, omdat ik dacht dat hij mij expres dun getekend had, maar dat bleek niet zo te zijn. Dat kwam wel binnen dus.
Deze week krijg ik een diëtist van de GGZ. Gespecialiseerd in eetstoornissen. Ik ben van plan me helemaal aan haar over te geven en gewoon te doen wat zij van mij wil (qua beweging en qua eten). Ik ben nu lang genoeg zelf bezig geweest en het is duidelijk dat dat dus geen succes is. Ik heb mijn kans gehad, dus nu luisteren naar degene die er echt verstand van heeft.
Van de week mezelf op de muur getekend (moest toch geverfd worden) zoals ik dacht dat ik eruitzag. Daarna tegen de muur gaan staan en mijn vriend mijn contouren laten tekenen. Dat was schrikken. Ik had mijn taille 8 cm breder getekend en mijn heupen wel 10. Ik werd eerst nog wat boos, omdat ik dacht dat hij mij expres dun getekend had, maar dat bleek niet zo te zijn. Dat kwam wel binnen dus.
Deze week krijg ik een diëtist van de GGZ. Gespecialiseerd in eetstoornissen. Ik ben van plan me helemaal aan haar over te geven en gewoon te doen wat zij van mij wil (qua beweging en qua eten). Ik ben nu lang genoeg zelf bezig geweest en het is duidelijk dat dat dus geen succes is. Ik heb mijn kans gehad, dus nu luisteren naar degene die er echt verstand van heeft.
zondag 22 juni 2014 om 18:24
En weer sluit ik me bij Meds aan.Een eetstoornispatient schat
zichzelf altijd dikker in dan hij/zij in werkelijkheid is.
Madeliefje,door jezelf te tekenen heb je gezien hoe vertekend je
zelfbeeld is.Dat is behoorlijk heftig.Ik wil je veel sterkte wensen en
blijf vechten tegen je eetstoornis.
Doloris,ik las ergens een paar pagina's erder dat je een bmi van 23
hebt.Ik vind dat je beter aan zelfacceptatie kunt gaan werken dan
af te gaan vallen tot een bmi van 19 (als ik het goed onthouden heb).Al heb je een bmi van 19 je angst om dikker te worden wordt alleen maar erger.Ook tegen jou wil ik zeggen,blijf vechten!
zichzelf altijd dikker in dan hij/zij in werkelijkheid is.
Madeliefje,door jezelf te tekenen heb je gezien hoe vertekend je
zelfbeeld is.Dat is behoorlijk heftig.Ik wil je veel sterkte wensen en
blijf vechten tegen je eetstoornis.
Doloris,ik las ergens een paar pagina's erder dat je een bmi van 23
hebt.Ik vind dat je beter aan zelfacceptatie kunt gaan werken dan
af te gaan vallen tot een bmi van 19 (als ik het goed onthouden heb).Al heb je een bmi van 19 je angst om dikker te worden wordt alleen maar erger.Ook tegen jou wil ik zeggen,blijf vechten!
dinsdag 1 juli 2014 om 22:00
Hier nog een ervaringsdeskundige. Rot dat je in deze situatie zit, het is een heel proces. Het aankomen heeft mij geholpen om die gedachten over eten, controle en dik vs dun zijn te doorbreken. Zo lang ik me tegen het aankomen verzette, kon ik juist ook die gedachten niet veranderen. Nu weet ik dat die gedachten verreweg veel erger waren dan het 'dik' zijn zelf.
Succes!
Succes!
