Lijf & Lijn
alle pijlers
Afvallen 'na' anorexia
donderdag 14 april 2011 om 15:34
Hey,
Ik kom er even niet uit en durf 't er eigenlijk met niemand uit m'n omgeving over te hebben.. Maar zit er wel echt mee.
Ik heb anorexia gehad, het gaat nu redelijk goed; ik zit op gezond gewicht en ik durf (bijna) alles weer te eten. Heb nog wel een obsessie voor de weegschaal, maar dat ga ik proberen om af te bouwen.
Maar nu is het dus zo dat ik in de kliniek moest aankomen tot bmi 20. Hier zit ik nu al een heel tijd op. Steeds heb ik gedacht dat ik gewoon moet volhouden en moet doorzetten en dat ik dit gewicht dan vanzelf wel ga accepteren. Maar dat gebeurt niet. Ik blijf mezelf echt gewoon veelste dik vinden..
Nu had ik besloten om 5 kg te gaan afvallen, zodat ik op bmi 18,5 zit. Als ik daar dan gewoon op stabiel blijf, dan is het óok nog een gezond gewicht. (Er zijn nogal wat verschillende maatstaven wat gezond gewicht is.. heel irritant)
Alleen meteen ben ik weer zoveel ermee bezig in m'n hoofd. Van niet sporten, ben ik nu naar iedere dag hardlopen gegaan. En ook qua eten 't een en ander meteen maar geschrapt. Maar dat betekend bijvoorbeeld ook dat ik gister met een vriendin samen kon eten, maar dat wilde ik niet, want wilde m'n eigen magere dingetje maken. (& stress, want 't moest wel "op tijd") En nu dus weer stress, want over een tijdje met een vriendin paar dagen naar Terschelling. Hoe ga ik dat óoit doen?!
Ohh, ik weet het écht even niet. Ik wil zó graag gewoon wat afvallen. Alleen dan op een normale manier. En ik denk ook dat de weegobsessie dan juist minder wordt.
Alleen hóe doe ik dat op een normale manier, zonder gelijk te vervallen in allerlei eetgestoorde regeltjes?
Iemand misschien ervaring met gewoon op een normale manier wat afvallen, na een eetstoornis?
Ik kom er even niet uit en durf 't er eigenlijk met niemand uit m'n omgeving over te hebben.. Maar zit er wel echt mee.
Ik heb anorexia gehad, het gaat nu redelijk goed; ik zit op gezond gewicht en ik durf (bijna) alles weer te eten. Heb nog wel een obsessie voor de weegschaal, maar dat ga ik proberen om af te bouwen.
Maar nu is het dus zo dat ik in de kliniek moest aankomen tot bmi 20. Hier zit ik nu al een heel tijd op. Steeds heb ik gedacht dat ik gewoon moet volhouden en moet doorzetten en dat ik dit gewicht dan vanzelf wel ga accepteren. Maar dat gebeurt niet. Ik blijf mezelf echt gewoon veelste dik vinden..
Nu had ik besloten om 5 kg te gaan afvallen, zodat ik op bmi 18,5 zit. Als ik daar dan gewoon op stabiel blijf, dan is het óok nog een gezond gewicht. (Er zijn nogal wat verschillende maatstaven wat gezond gewicht is.. heel irritant)
Alleen meteen ben ik weer zoveel ermee bezig in m'n hoofd. Van niet sporten, ben ik nu naar iedere dag hardlopen gegaan. En ook qua eten 't een en ander meteen maar geschrapt. Maar dat betekend bijvoorbeeld ook dat ik gister met een vriendin samen kon eten, maar dat wilde ik niet, want wilde m'n eigen magere dingetje maken. (& stress, want 't moest wel "op tijd") En nu dus weer stress, want over een tijdje met een vriendin paar dagen naar Terschelling. Hoe ga ik dat óoit doen?!
Ohh, ik weet het écht even niet. Ik wil zó graag gewoon wat afvallen. Alleen dan op een normale manier. En ik denk ook dat de weegobsessie dan juist minder wordt.
Alleen hóe doe ik dat op een normale manier, zonder gelijk te vervallen in allerlei eetgestoorde regeltjes?
Iemand misschien ervaring met gewoon op een normale manier wat afvallen, na een eetstoornis?
zondag 17 april 2011 om 21:50
quote:Butterfly1989 schreef op 17 april 2011 @ 20:34:
Ste: niet onzeker door worden, hoor! Bmi 23 is prima en daarmee gelukkig zijn en gewoon genieten is veel meer waard.
Niet boos worden hoor, maar ik moest echt even lachen toen ik dit las. Dit hele topic gaat over het feit dat je jouw BMI van 20 niet kan accepteren, en dan zeg je zoiets tegen Ste_.
Wat helemaal waar is hoor, maar uit jouw mond (of eigenlijk moet ik zeggen: uit jouw toetsenbord) klinkt het dan dus opmerkelijk.
Maar ik herken het heel erg hoor! Het is zo makkelijk om de goede dingen tegen anderen te zeggen, die je ook nog eens uit de grond van je hart meent. Maar om ze op jezelf toe te passen is opeens een heel ander verhaal. Mijn beste vriendin heeft het gewicht wat ik ook zou moeten hebben, en ik vind haar prachtig. Dat zeg ik ook regelmatig tegen haar, en ik meen het. Toch ben ik al meer dan tien jaar bezig om dat gewicht te bereiken, en ik lijk er nooit te komen. Omdat ik het zelf tegenhoud.
Een andere vriendin van me zit momenteel thuis met een burn-out. Ik hoor mezelf de meest fantastische adviezen geven aan haar ('Leg de lat eens wat lager, wees eens wat minder streng voor jezelf'), terwijl ik de lat voor mezelf niet eens kan zíen, zo hoog ligt ie....
We weten het allemaal zo goed hè.
Nu nog even toepassen op onszelf.
Ste: niet onzeker door worden, hoor! Bmi 23 is prima en daarmee gelukkig zijn en gewoon genieten is veel meer waard.
Niet boos worden hoor, maar ik moest echt even lachen toen ik dit las. Dit hele topic gaat over het feit dat je jouw BMI van 20 niet kan accepteren, en dan zeg je zoiets tegen Ste_.
Wat helemaal waar is hoor, maar uit jouw mond (of eigenlijk moet ik zeggen: uit jouw toetsenbord) klinkt het dan dus opmerkelijk.
Maar ik herken het heel erg hoor! Het is zo makkelijk om de goede dingen tegen anderen te zeggen, die je ook nog eens uit de grond van je hart meent. Maar om ze op jezelf toe te passen is opeens een heel ander verhaal. Mijn beste vriendin heeft het gewicht wat ik ook zou moeten hebben, en ik vind haar prachtig. Dat zeg ik ook regelmatig tegen haar, en ik meen het. Toch ben ik al meer dan tien jaar bezig om dat gewicht te bereiken, en ik lijk er nooit te komen. Omdat ik het zelf tegenhoud.
Een andere vriendin van me zit momenteel thuis met een burn-out. Ik hoor mezelf de meest fantastische adviezen geven aan haar ('Leg de lat eens wat lager, wees eens wat minder streng voor jezelf'), terwijl ik de lat voor mezelf niet eens kan zíen, zo hoog ligt ie....
We weten het allemaal zo goed hè.
Nu nog even toepassen op onszelf.
You don't have to fit into the format
zondag 17 april 2011 om 22:29
quote:meds schreef op 17 april 2011 @ 21:44:
Het is een prima graadmeter, alleen mensen die ontevreden zijn voelen de behoefte om de bmi als systematiek aan te vechtenLaat ik nou wel tevreden zijn. Het is een grove graadmeter, misschien is dat beter gezegd. Mensen hechten er echter al snel teveel waarde aan: een gespierde meid dénkt dat ze te zwaar is met een BMI van 23 omdat haar slanke vriendinnetje een BMI van 21 heeft, terwijl die veel minder gespierd is. Dat is waar ik op doel.
Het is een prima graadmeter, alleen mensen die ontevreden zijn voelen de behoefte om de bmi als systematiek aan te vechtenLaat ik nou wel tevreden zijn. Het is een grove graadmeter, misschien is dat beter gezegd. Mensen hechten er echter al snel teveel waarde aan: een gespierde meid dénkt dat ze te zwaar is met een BMI van 23 omdat haar slanke vriendinnetje een BMI van 21 heeft, terwijl die veel minder gespierd is. Dat is waar ik op doel.
zondag 17 april 2011 om 22:31
quote:Lotte35 schreef op 17 april 2011 @ 21:50:
[...]
Niet boos worden hoor, maar ik moest echt even lachen toen ik dit las. Dit hele topic gaat over het feit dat je jouw BMI van 20 niet kan accepteren, en dan zeg je zoiets tegen Ste_.
Wat helemaal waar is hoor, maar uit jouw mond (of eigenlijk moet ik zeggen: uit jouw toetsenbord) klinkt het dan dus opmerkelijk.
Maar ik herken het heel erg hoor! Het is zo makkelijk om de goede dingen tegen anderen te zeggen, die je ook nog eens uit de grond van je hart meent. Maar om ze op jezelf toe te passen is opeens een heel ander verhaal. Mijn beste vriendin heeft het gewicht wat ik ook zou moeten hebben, en ik vind haar prachtig. Dat zeg ik ook regelmatig tegen haar, en ik meen het. Toch ben ik al meer dan tien jaar bezig om dat gewicht te bereiken, en ik lijk er nooit te komen. Omdat ik het zelf tegenhoud.
Een andere vriendin van me zit momenteel thuis met een burn-out. Ik hoor mezelf de meest fantastische adviezen geven aan haar ('Leg de lat eens wat lager, wees eens wat minder streng voor jezelf'), terwijl ik de lat voor mezelf niet eens kan zíen, zo hoog ligt ie....
We weten het allemaal zo goed hè.
Nu nog even toepassen op onszelf.
[...]
Niet boos worden hoor, maar ik moest echt even lachen toen ik dit las. Dit hele topic gaat over het feit dat je jouw BMI van 20 niet kan accepteren, en dan zeg je zoiets tegen Ste_.
Wat helemaal waar is hoor, maar uit jouw mond (of eigenlijk moet ik zeggen: uit jouw toetsenbord) klinkt het dan dus opmerkelijk.
Maar ik herken het heel erg hoor! Het is zo makkelijk om de goede dingen tegen anderen te zeggen, die je ook nog eens uit de grond van je hart meent. Maar om ze op jezelf toe te passen is opeens een heel ander verhaal. Mijn beste vriendin heeft het gewicht wat ik ook zou moeten hebben, en ik vind haar prachtig. Dat zeg ik ook regelmatig tegen haar, en ik meen het. Toch ben ik al meer dan tien jaar bezig om dat gewicht te bereiken, en ik lijk er nooit te komen. Omdat ik het zelf tegenhoud.
Een andere vriendin van me zit momenteel thuis met een burn-out. Ik hoor mezelf de meest fantastische adviezen geven aan haar ('Leg de lat eens wat lager, wees eens wat minder streng voor jezelf'), terwijl ik de lat voor mezelf niet eens kan zíen, zo hoog ligt ie....
We weten het allemaal zo goed hè.
Nu nog even toepassen op onszelf.
zondag 17 april 2011 om 23:46
quote:Lotte35 schreef op 17 april 2011 @ 21:50:
[...]
Niet boos worden hoor, maar ik moest echt even lachen toen ik dit las. Dit hele topic gaat over het feit dat je jouw BMI van 20 niet kan accepteren, en dan zeg je zoiets tegen Ste_.
Wat helemaal waar is hoor, maar uit jouw mond (of eigenlijk moet ik zeggen: uit jouw toetsenbord) klinkt het dan dus opmerkelijk.
Maar ik herken het heel erg hoor! Het is zo makkelijk om de goede dingen tegen anderen te zeggen, die je ook nog eens uit de grond van je hart meent.
Ja, en ik weet zelfs niet of ze het wel meent. Doet er ook niet toe, maar ik dacht dat anorexia-patienten er juist genoegen in scheppen als anderen wel eten en zwaarder zijn, zodat het lijkt of ze zelf wel discpline hebben en hartstikke goed bezig zijn.
Was weleens een broodje gaan eten met een vriendin die toen (achteraf gezien) al in haar eetstoornis zat, en ik, veelvraat als ik ben, had na een broodje eigenlijk nog steeds honger. ''Nou, dan neem je er toch nog een!!' zei ze meteen, terwijl ze zelf de dressing van haar (toch al heel magere) broodje af zat te vegen.
Echt Butterfly, ik word alweer ontzettend kwaad en verdrietig als ik daaraan denk, terwijl dat maar 1 voorbeeld is. Kan je nagaan als je dag in dag uit met een anorect moet omgaan, volgens mij zou ik daar zelf psychologische hulp voor nodig hebben.
Onderschat niet wat je anderen met je gedrag aandoet.
[...]
Niet boos worden hoor, maar ik moest echt even lachen toen ik dit las. Dit hele topic gaat over het feit dat je jouw BMI van 20 niet kan accepteren, en dan zeg je zoiets tegen Ste_.
Wat helemaal waar is hoor, maar uit jouw mond (of eigenlijk moet ik zeggen: uit jouw toetsenbord) klinkt het dan dus opmerkelijk.
Maar ik herken het heel erg hoor! Het is zo makkelijk om de goede dingen tegen anderen te zeggen, die je ook nog eens uit de grond van je hart meent.
Ja, en ik weet zelfs niet of ze het wel meent. Doet er ook niet toe, maar ik dacht dat anorexia-patienten er juist genoegen in scheppen als anderen wel eten en zwaarder zijn, zodat het lijkt of ze zelf wel discpline hebben en hartstikke goed bezig zijn.
Was weleens een broodje gaan eten met een vriendin die toen (achteraf gezien) al in haar eetstoornis zat, en ik, veelvraat als ik ben, had na een broodje eigenlijk nog steeds honger. ''Nou, dan neem je er toch nog een!!' zei ze meteen, terwijl ze zelf de dressing van haar (toch al heel magere) broodje af zat te vegen.
Echt Butterfly, ik word alweer ontzettend kwaad en verdrietig als ik daaraan denk, terwijl dat maar 1 voorbeeld is. Kan je nagaan als je dag in dag uit met een anorect moet omgaan, volgens mij zou ik daar zelf psychologische hulp voor nodig hebben.
Onderschat niet wat je anderen met je gedrag aandoet.
zondag 17 april 2011 om 23:58
maandag 18 april 2011 om 00:48
quote:Spijker schreef op 17 april 2011 @ 23:58:
Sorry Ste_ maar nu verwijt je TO wel heel veel dingen. Kennelijk liggen eten en gewicht bij jou ook nogal gevoelig, dat blijkt uit je felle reacties hier. Maar dat dat bij jou gevoelige punten zijn, is niet de schuld van mensen met een eetstoornis.
Wat verwijt ik haar precies dan?
Ja, ik verwijt haar misschien dat ze mensen in haar omgeving pijn doet, maar daar mag ze toch best op gewezen worden?
Voor de rest heb ik haar meerdere malen nuttige (denk ik) adviezen gegeven, en ook duidelijk laten blijken dat ik het beste voor haar wil.
Sorry Ste_ maar nu verwijt je TO wel heel veel dingen. Kennelijk liggen eten en gewicht bij jou ook nogal gevoelig, dat blijkt uit je felle reacties hier. Maar dat dat bij jou gevoelige punten zijn, is niet de schuld van mensen met een eetstoornis.
Wat verwijt ik haar precies dan?
Ja, ik verwijt haar misschien dat ze mensen in haar omgeving pijn doet, maar daar mag ze toch best op gewezen worden?
Voor de rest heb ik haar meerdere malen nuttige (denk ik) adviezen gegeven, en ook duidelijk laten blijken dat ik het beste voor haar wil.
maandag 18 april 2011 om 08:01
quote:Ste_ schreef op 17 april 2011 @ 23:46:
[...]
Ja, en ik weet zelfs niet of ze het wel meent. Doet er ook niet toe, maar ik dacht dat anorexia-patienten er juist genoegen in scheppen als anderen wel eten en zwaarder zijn, zodat het lijkt of ze zelf wel discpline hebben en hartstikke goed bezig zijn.
Was weleens een broodje gaan eten met een vriendin die toen (achteraf gezien) al in haar eetstoornis zat, en ik, veelvraat als ik ben, had na een broodje eigenlijk nog steeds honger. ''Nou, dan neem je er toch nog een!!' zei ze meteen, terwijl ze zelf de dressing van haar (toch al heel magere) broodje af zat te vegen.
Echt Butterfly, ik word alweer ontzettend kwaad en verdrietig als ik daaraan denk, terwijl dat maar 1 voorbeeld is. Kan je nagaan als je dag in dag uit met een anorect moet omgaan, volgens mij zou ik daar zelf psychologische hulp voor nodig hebben.
Onderschat niet wat je anderen met je gedrag aandoet.
Ik ben dag in, dag uit met 'een anorect' omgegaan. Erger nog, ik heb er jaren mee in één huis gewoond: mijn ouders, ik, mijn zus en de anorexia. Ik heb inderdaad therapie nodig gehad om er mee leren om te gaan. Maar niet op de manier die jij hier nu voorstelt. Het verschil is namelijk dat mijn zusje anorexia hád (heeft...), niet anorexia wás. Naast de totale waanzin van de eetstoornis (en soms er diep onder verborgen), was ze ook nog mijn lieve, grappige en getalenteerde kleine zusje. Ik denk dat je mensen groot onrecht aandoet door ze te reduceren tot hun ziekte.
Die opmerking over dat broodje herken ik, zusje haalde ook wel eens dat soort fratsen uit. Maar ik heb mijzelf nooit te dik gevoeld, ik heb mijn lichaam eigenlijk altijd mooi gevonden. Zelfs nu, nu ik objectief gezien te zwaar ben en een lubberbuik en ploftieten heb, kan ik nog in de spiegel kijken en denken 'goh, wat zie ik er vandaag goed uit.' Ik denk dat die opmerkingen mij daarom anders raakten dan jou: ik voelde me boos omdat ik werd gemanipuleerd waar ik bij zat, maar de opmerking deed verder niks met mijn zelfbeeld. Ik realiseerde me namelijk dat ík degene was aan die tafel die gezond bezig was, niet zij, en dat ik er eigenlijk beter uitzag, ondanks (dankzij) mijn rondingen: gezond is immers mooier dan ziek.
Als je je lekker voelt in je lichaam doet je BMI er in zoverre toe dat het verstandig is een gezond gewicht te hebben. Maar verder is het voor mij gewoon een getal, wat ik in de spiegel zie vind ik veel belangrijker. En mijn spiegel is dus best vriendelijk voor me.
Butterfly: wat ontzettend goed dat je hebt gemaild en dat je naar je ouders bent gegaan! Ik vind het heel knap van je dat je naar andere stemmen hebt geluisterd dan naar de stem van je eetstoornis. Die eerste stap is vaak de moeilijkste, nu kun je beginnen weer op te krabbelen. En het is juist heel goed dat je aan de bel trekt voordat het helemaal mis is, immers hoe dieper het dal, hoe hoger je weer moet klimmen. Nu kun je al ingrijpen voordat het misgaat met je stage of met vriendinnen Echt, super goed gedaan meid!
[...]
Ja, en ik weet zelfs niet of ze het wel meent. Doet er ook niet toe, maar ik dacht dat anorexia-patienten er juist genoegen in scheppen als anderen wel eten en zwaarder zijn, zodat het lijkt of ze zelf wel discpline hebben en hartstikke goed bezig zijn.
Was weleens een broodje gaan eten met een vriendin die toen (achteraf gezien) al in haar eetstoornis zat, en ik, veelvraat als ik ben, had na een broodje eigenlijk nog steeds honger. ''Nou, dan neem je er toch nog een!!' zei ze meteen, terwijl ze zelf de dressing van haar (toch al heel magere) broodje af zat te vegen.
Echt Butterfly, ik word alweer ontzettend kwaad en verdrietig als ik daaraan denk, terwijl dat maar 1 voorbeeld is. Kan je nagaan als je dag in dag uit met een anorect moet omgaan, volgens mij zou ik daar zelf psychologische hulp voor nodig hebben.
Onderschat niet wat je anderen met je gedrag aandoet.
Ik ben dag in, dag uit met 'een anorect' omgegaan. Erger nog, ik heb er jaren mee in één huis gewoond: mijn ouders, ik, mijn zus en de anorexia. Ik heb inderdaad therapie nodig gehad om er mee leren om te gaan. Maar niet op de manier die jij hier nu voorstelt. Het verschil is namelijk dat mijn zusje anorexia hád (heeft...), niet anorexia wás. Naast de totale waanzin van de eetstoornis (en soms er diep onder verborgen), was ze ook nog mijn lieve, grappige en getalenteerde kleine zusje. Ik denk dat je mensen groot onrecht aandoet door ze te reduceren tot hun ziekte.
Die opmerking over dat broodje herken ik, zusje haalde ook wel eens dat soort fratsen uit. Maar ik heb mijzelf nooit te dik gevoeld, ik heb mijn lichaam eigenlijk altijd mooi gevonden. Zelfs nu, nu ik objectief gezien te zwaar ben en een lubberbuik en ploftieten heb, kan ik nog in de spiegel kijken en denken 'goh, wat zie ik er vandaag goed uit.' Ik denk dat die opmerkingen mij daarom anders raakten dan jou: ik voelde me boos omdat ik werd gemanipuleerd waar ik bij zat, maar de opmerking deed verder niks met mijn zelfbeeld. Ik realiseerde me namelijk dat ík degene was aan die tafel die gezond bezig was, niet zij, en dat ik er eigenlijk beter uitzag, ondanks (dankzij) mijn rondingen: gezond is immers mooier dan ziek.
Als je je lekker voelt in je lichaam doet je BMI er in zoverre toe dat het verstandig is een gezond gewicht te hebben. Maar verder is het voor mij gewoon een getal, wat ik in de spiegel zie vind ik veel belangrijker. En mijn spiegel is dus best vriendelijk voor me.
Butterfly: wat ontzettend goed dat je hebt gemaild en dat je naar je ouders bent gegaan! Ik vind het heel knap van je dat je naar andere stemmen hebt geluisterd dan naar de stem van je eetstoornis. Die eerste stap is vaak de moeilijkste, nu kun je beginnen weer op te krabbelen. En het is juist heel goed dat je aan de bel trekt voordat het helemaal mis is, immers hoe dieper het dal, hoe hoger je weer moet klimmen. Nu kun je al ingrijpen voordat het misgaat met je stage of met vriendinnen Echt, super goed gedaan meid!
maandag 18 april 2011 om 08:52
Lotte: Haha, ja ik twijfelde ook wel of ik zoiets wel ‘kon/mocht’ zeggen..
Maar inderdaad weet ik het voor anderen wel, maar op mezelf toepassen is echt héel anders.. En al lijkt het dan misschien dat ik het niet meen (‘want je doet het zelf ook niet’), voor anderen meen ik het wel echt.
Lastig hé.. tussen het menen voor een ander, is toch weer heel anders dan het ook geloven voor jezelf.
Ste: Sorry, maar zo was het écht niet bedoeld. Ik twijfelde inderdaad of ik er wel iets over ‘mocht’ zeggen, want immers schrijf ik zelf ook dat ik wil afvallen etc. Maar ik wilde er wel op reageren en het is ook dat ik het echt meen. Alleen vind ik het lastig om het ook naar mezelf toe te menen en het zelf ook te geloven.
En dat is dus echt niet, zodat ik er genoegen uit haal dat anderen eten en zwaarder zijn (zoals jij ’t typt). Ik herken het wel van een tijd terug, dan maakte ik ook wel ’s lekkere dingen voor m’n ouders en dan vond ik het ook fijn dat ik de discipline had om het niet te eten. Maar naast dat, deed het me ook verdriet dat ik zelf niet mee durfde te doen. Dat ik niet gewoon mee deed en ervan genoot, zonder me zo druk te maken over calorieën en afvallen.
Madieken: Ja, dat is inderdaad een belangrijk verschil.. Ik denk dat dat verschil soms nog niet voldoende wordt gezien.
Ik kan me voorstellen hoe moeilijk het is om een zusje met anorexia te hebben. Maar ik heb echt het idee dat jij er, ondanks dat jij het er ook echt moeilijk mee hebt, wel heel begripvol en steunend bent naar je zusje. Ik denk dat het voor haar echt wel heel fijn is hoe jij ermee omgaat.
Mijn zus vond het ook moeilijk, maar ze probeerde mij eigenlijk ook niet te begrijpen (dat gevoel had ik in ieder geval). Ik denk dat zij mij ook niet meer echt zag als butterfly mét de anorexia. Alles wat ik zei of deed, dat was de eetstoornis. (En daarmee verwijt ik haar niks, want ik snap echt wel dat het ook moeilijk was voor haar, maar dat verschil valt me gewoon op.)
Maar inderdaad weet ik het voor anderen wel, maar op mezelf toepassen is echt héel anders.. En al lijkt het dan misschien dat ik het niet meen (‘want je doet het zelf ook niet’), voor anderen meen ik het wel echt.
Lastig hé.. tussen het menen voor een ander, is toch weer heel anders dan het ook geloven voor jezelf.
Ste: Sorry, maar zo was het écht niet bedoeld. Ik twijfelde inderdaad of ik er wel iets over ‘mocht’ zeggen, want immers schrijf ik zelf ook dat ik wil afvallen etc. Maar ik wilde er wel op reageren en het is ook dat ik het echt meen. Alleen vind ik het lastig om het ook naar mezelf toe te menen en het zelf ook te geloven.
En dat is dus echt niet, zodat ik er genoegen uit haal dat anderen eten en zwaarder zijn (zoals jij ’t typt). Ik herken het wel van een tijd terug, dan maakte ik ook wel ’s lekkere dingen voor m’n ouders en dan vond ik het ook fijn dat ik de discipline had om het niet te eten. Maar naast dat, deed het me ook verdriet dat ik zelf niet mee durfde te doen. Dat ik niet gewoon mee deed en ervan genoot, zonder me zo druk te maken over calorieën en afvallen.
Madieken: Ja, dat is inderdaad een belangrijk verschil.. Ik denk dat dat verschil soms nog niet voldoende wordt gezien.
Ik kan me voorstellen hoe moeilijk het is om een zusje met anorexia te hebben. Maar ik heb echt het idee dat jij er, ondanks dat jij het er ook echt moeilijk mee hebt, wel heel begripvol en steunend bent naar je zusje. Ik denk dat het voor haar echt wel heel fijn is hoe jij ermee omgaat.
Mijn zus vond het ook moeilijk, maar ze probeerde mij eigenlijk ook niet te begrijpen (dat gevoel had ik in ieder geval). Ik denk dat zij mij ook niet meer echt zag als butterfly mét de anorexia. Alles wat ik zei of deed, dat was de eetstoornis. (En daarmee verwijt ik haar niks, want ik snap echt wel dat het ook moeilijk was voor haar, maar dat verschil valt me gewoon op.)
maandag 18 april 2011 om 10:31
quote:Madieken schreef op 18 april 2011 @ 08:01:
Ik realiseerde me namelijk dat ík degene was aan die tafel die gezond bezig was, niet zij, en dat ik er eigenlijk beter uitzag, ondanks (dankzij) mijn rondingen: gezond is immers mooier dan ziek.
Wauw....
Wat een goeie woorden.
Dat laatste zinnetje prent ik even goed in m'n gedachten.
Ik realiseerde me namelijk dat ík degene was aan die tafel die gezond bezig was, niet zij, en dat ik er eigenlijk beter uitzag, ondanks (dankzij) mijn rondingen: gezond is immers mooier dan ziek.
Wauw....
Wat een goeie woorden.
Dat laatste zinnetje prent ik even goed in m'n gedachten.
You don't have to fit into the format
maandag 18 april 2011 om 11:22
Er is hier geloof ik een misverstand gaande! Waar reduceer ik iemand tot zijn ziekte? Komt het door mijn woordkeus 'anorect'? Sorry als dat verkeerd viel.
Mijn voorbeeld over hoe mensen met anorexia zich naar anderen kunnen gedragen was meer in het algemeen bedoeld, en zeker niet omdat ik me op een of andere manier 'gekwetst' voel door Butterfly over mijn zelfbeeld ofzo.
Butterfly, je hoeft dus ook echt nergens sorry voor te zeggen hoor!
Mijn voorbeeld over hoe mensen met anorexia zich naar anderen kunnen gedragen was meer in het algemeen bedoeld, en zeker niet omdat ik me op een of andere manier 'gekwetst' voel door Butterfly over mijn zelfbeeld ofzo.
Butterfly, je hoeft dus ook echt nergens sorry voor te zeggen hoor!
maandag 18 april 2011 om 11:26
maandag 18 april 2011 om 11:56
quote:Butterfly1989 schreef op 17 april 2011 @ 20:34:
Thnx voor de reacties.
Heb al een heel fijn mailtje terug en ga 't er binnenkort even met haar over hebben. Dus eigenlijk is het goed dat ik 't gemaild heb en viel haar reactie echt alles mee.
Blij dat ik het toch gedaan heb.
En ook doordat ik wel naar m'n ouders ben gegaan, maar ook nu weer merkte hoe de verkeerde gedachtes trokken. Nee, die gedachtes kon ik niet meer ompraten tot 'normaal'. Maar ik heb wel meegegeten en uiteindelijk was het lekker en gezellig.
Punt voor jou! JE bent jezelf ontstegen, je hebt dit gevecht overwonnen. Helaas zul je vaker met jezelf in gevecht moeten gaan, want dit zal zeker je laatste niet zijn.
MAar elk gevecht dat je wint, maakt het gemakkelijker voor het volgende gevecht om te winnen. Elk gevecht dat je verliest, maakt dat een volgend gevecht moeilijker wordt om te winnen.
Probeer daaraan te denken als je weer met jezelf in strijd bent.
Ik ben blij te lezen dat je ook naar je ouders bent gegaan en meegegeten hebt. Ik denk dat dit je ouders ook blij heeft gemaakt.
Thnx voor de reacties.
Heb al een heel fijn mailtje terug en ga 't er binnenkort even met haar over hebben. Dus eigenlijk is het goed dat ik 't gemaild heb en viel haar reactie echt alles mee.
Blij dat ik het toch gedaan heb.
En ook doordat ik wel naar m'n ouders ben gegaan, maar ook nu weer merkte hoe de verkeerde gedachtes trokken. Nee, die gedachtes kon ik niet meer ompraten tot 'normaal'. Maar ik heb wel meegegeten en uiteindelijk was het lekker en gezellig.
Punt voor jou! JE bent jezelf ontstegen, je hebt dit gevecht overwonnen. Helaas zul je vaker met jezelf in gevecht moeten gaan, want dit zal zeker je laatste niet zijn.
MAar elk gevecht dat je wint, maakt het gemakkelijker voor het volgende gevecht om te winnen. Elk gevecht dat je verliest, maakt dat een volgend gevecht moeilijker wordt om te winnen.
Probeer daaraan te denken als je weer met jezelf in strijd bent.
Ik ben blij te lezen dat je ook naar je ouders bent gegaan en meegegeten hebt. Ik denk dat dit je ouders ook blij heeft gemaakt.
maandag 18 april 2011 om 12:13
quote:Lotte35 schreef op 18 april 2011 @ 11:26:
[...]
Nergens.
Zo is het in je posting op mij in ieder geval ook niet over gekomen.Op mij ook niet. Ik snap je reactie wel. Misschien is het goed om te weten dat de perceptie van een anorect echt verstoord is. Zij ziet zichzelf als veel dikker dan wie dan ook. Dat ze zegt dat jij nog best een broodje kunt nemen, dat meent ze waarschijnlijk ook echt. En al zou ze het niet oprecht menen, dan nogmoet jij het je niet persoonlijk aantrekken. Het is de ziekte die spreekt.
[...]
Nergens.
Zo is het in je posting op mij in ieder geval ook niet over gekomen.Op mij ook niet. Ik snap je reactie wel. Misschien is het goed om te weten dat de perceptie van een anorect echt verstoord is. Zij ziet zichzelf als veel dikker dan wie dan ook. Dat ze zegt dat jij nog best een broodje kunt nemen, dat meent ze waarschijnlijk ook echt. En al zou ze het niet oprecht menen, dan nogmoet jij het je niet persoonlijk aantrekken. Het is de ziekte die spreekt.
maandag 18 april 2011 om 12:25
Ik heb ooit naar een programma op tv gekeken over anorexia. Een aantal anorexiapatienten waren opgenomen in zo'n speciale kliniek.
Ze zaten in een kring en hadden ieder 2 touwtjes. De opdracht was om van het eerste touwtje een lus te maken in de wijdte waarvan zij dachte dat hun middel was. Zo geschiedde.
Vervolgens was de opdracht met het 2e touwtje om het middel heen te halen en aan te geven hoe het WERKELIJK was.
Het eerste touwtje bleek dus veel wijder te zijn dan het tweede touwtje. En zo lieten ze aan de patient het verschil zien tussen de werkelijkheid en hoe ze naar zichzelf keken. Heel confronterend.
Ze zaten in een kring en hadden ieder 2 touwtjes. De opdracht was om van het eerste touwtje een lus te maken in de wijdte waarvan zij dachte dat hun middel was. Zo geschiedde.
Vervolgens was de opdracht met het 2e touwtje om het middel heen te halen en aan te geven hoe het WERKELIJK was.
Het eerste touwtje bleek dus veel wijder te zijn dan het tweede touwtje. En zo lieten ze aan de patient het verschil zien tussen de werkelijkheid en hoe ze naar zichzelf keken. Heel confronterend.
maandag 18 april 2011 om 17:33
Ow en ik heb net dus diegene gemaild met wie ik over 3 weken een gesprek heb, met erin dat ik het nu vast wilde zeggen, omdat ik er anders toch weer niet eerlijk over durf te zijn etc. Maar nu kreeg ik een kort mailtje terug met dat ze hoopte dat ’t zou helpen om het er volgende keer makkelijker over te hebben. Opzich prima, maar nu ben ik toch bang dat ze het stom/overdreven vond dat ik mailde. (maar misschien ligt dat wel aan mij)
(& voel me ook zoo lullig, want heb steeds gezegd dat ik geen eetstoornis meer heb en dan benadrukte zij steeds weer dat ik ook van de eetstoornis af ben, dus dat dat me ook wel zal lukken etc. En dat het zo knap was etc. En dan mail ik dit ineens.)
Maar wat ik me nu dus afvraag..
Ik heb mezelf dus eigenlijk al een lange tijd voorgehouden dat ik van de eetstoornis af was en het echt goed ging en ik het helemaal los had durven laten. Maar nu besefte ik me dus dat ik nog wel dingen vasthoud en de gedachtes er ook nog zijn en dat ik eigenlijk dát ook nog los wil laten..
Maar nu begin ik te twijfelen. Is dat niet onrealistisch? Of is dat niet overdreven om me daar nog weer mee bezig te houden?
Maar dan dus vanuit ’n paar weken terug kijkend, hé. Dus dan durfde ik bijvoorbeeld wel pizza te eten, maar lag ik 's avonds wel kcal te tellen. En keek in de winkel nog wel vaak naar kcal, maar nam wel 's op een verjaardag een gebakje, maar erbij altijd alleen cola light of thee.
Maar kan ik wel verwachten dat het nog anders wordt dan dit? Dit voelde toen dus al als ‘van de eetstoornis af’, maar nu ging ik me beseffen dat ik dat niet nog járen wil, maar aan de andere kant ben ik bang dat dit onmogelijk is en ik me dus aanstel als ik daar nog aan wil werken?
Hoe zien jullie ‘van een eetstoornis af zijn’? Sowieso dus wel met dat je er gevoelig voor blijft, maar in hoeverre is het verder dan nog aanwezig?
(& voel me ook zoo lullig, want heb steeds gezegd dat ik geen eetstoornis meer heb en dan benadrukte zij steeds weer dat ik ook van de eetstoornis af ben, dus dat dat me ook wel zal lukken etc. En dat het zo knap was etc. En dan mail ik dit ineens.)
Maar wat ik me nu dus afvraag..
Ik heb mezelf dus eigenlijk al een lange tijd voorgehouden dat ik van de eetstoornis af was en het echt goed ging en ik het helemaal los had durven laten. Maar nu besefte ik me dus dat ik nog wel dingen vasthoud en de gedachtes er ook nog zijn en dat ik eigenlijk dát ook nog los wil laten..
Maar nu begin ik te twijfelen. Is dat niet onrealistisch? Of is dat niet overdreven om me daar nog weer mee bezig te houden?
Maar dan dus vanuit ’n paar weken terug kijkend, hé. Dus dan durfde ik bijvoorbeeld wel pizza te eten, maar lag ik 's avonds wel kcal te tellen. En keek in de winkel nog wel vaak naar kcal, maar nam wel 's op een verjaardag een gebakje, maar erbij altijd alleen cola light of thee.
Maar kan ik wel verwachten dat het nog anders wordt dan dit? Dit voelde toen dus al als ‘van de eetstoornis af’, maar nu ging ik me beseffen dat ik dat niet nog járen wil, maar aan de andere kant ben ik bang dat dit onmogelijk is en ik me dus aanstel als ik daar nog aan wil werken?
Hoe zien jullie ‘van een eetstoornis af zijn’? Sowieso dus wel met dat je er gevoelig voor blijft, maar in hoeverre is het verder dan nog aanwezig?
maandag 18 april 2011 om 18:44
Ten eerste: het is nooit overdreven om aan iets te werken, als je dat zelf wilt. (wat een ander daarvan denkt, is volkomen onbelangrijk)
En verder: ik denk dat er een hele glijdende schaal is van een zeer ernstige eetstoornis, met alle bijhorende gedachten en gedrag, tot aan volkomen gezond denken en doen. Daartussen zit een heel groot grijs gebied. Uiteraard streef je ernaar om zo dicht mogelijk bij de gezond functionerende kant uit te komen. Misschien wel zo gezond, dat jij jezelf als genezen beschouwt. Misschien blijft er een restje over, dat niet perse storend hoeft te zijn. Jij en jij alleen kan voor jezelf beoordelen wanneer je 'gezond genoeg' bent.
Misschien is het ook zo dat je pas na verloop van tijd kan zeggen: ja, toen was ik nog ziek. En vanaf dta moment ging het iets beter. Later had ik een dal, waar ik met veel/enige/weinig moeite uitgekrabbeld ben. En eigenlijk ben ik vanaf .... weer gezond.
Je kunt dat terugkijkend beter beoordelen dan terwijl je erin zit. En vooruitkijken, zoals jij probeert ('wat nou als ...') heeft al helemaal geen zin.
Zo zie ik het. En jij?
En verder: ik denk dat er een hele glijdende schaal is van een zeer ernstige eetstoornis, met alle bijhorende gedachten en gedrag, tot aan volkomen gezond denken en doen. Daartussen zit een heel groot grijs gebied. Uiteraard streef je ernaar om zo dicht mogelijk bij de gezond functionerende kant uit te komen. Misschien wel zo gezond, dat jij jezelf als genezen beschouwt. Misschien blijft er een restje over, dat niet perse storend hoeft te zijn. Jij en jij alleen kan voor jezelf beoordelen wanneer je 'gezond genoeg' bent.
Misschien is het ook zo dat je pas na verloop van tijd kan zeggen: ja, toen was ik nog ziek. En vanaf dta moment ging het iets beter. Later had ik een dal, waar ik met veel/enige/weinig moeite uitgekrabbeld ben. En eigenlijk ben ik vanaf .... weer gezond.
Je kunt dat terugkijkend beter beoordelen dan terwijl je erin zit. En vooruitkijken, zoals jij probeert ('wat nou als ...') heeft al helemaal geen zin.
Zo zie ik het. En jij?
maandag 18 april 2011 om 19:07
quote:Butterfly1989 schreef op 18 april 2011 @ 17:33:
Maar nu begin ik te twijfelen. Is dat niet onrealistisch? Of is dat niet overdreven om me daar nog weer mee bezig te houden?
Ik begrijp zó goed wat je bedoelt.....
Eerst nog even zeggen dat ik het súper vind, dat je dat mailtje gestuurd hebt. Ga daar nou niet weer aan twijfelen. En ga ook niet denken voor degene die jou dat korte berichtje heeft teruggestuurd. Als zij echt verstand heeft van eetstoornissen, vindt ze jouw mailtje niet stom of overdreven. Dan heeft ze juist bewondering voor je, omdat je zo eerlijk bent geweest.
Maargoed, over die twijfel dus, of het niet onrealistisch is om nog verder beter te willen worden. Dat is echt een hele lastige. Jij hebt een tijd lang gedacht dat je echt van de anorexia af was. En het ging ook best goed, dus zo raar was die gedachte niet.
Toch merkte je af en toe dat er nog iets zat. Je beschrijft bijvoorbeeld zelf dat je na het eten van een pizza wel calorieën lag te tellen in bed, of dat je bij een gebakje alleen thee of cola light wilde. Vooral dat laatse is heel herkenbaar voor me. Gebak bevat calorieën, dus dan mag het drinken erbij niet óók nog eens calorieën bevatten. Zo dacht je daarover, toch?
Zolang je dat soort dingen blijft denken, terwijl je wel een gezond gewicht hebt, ben je dus nog eetgestoord bezig. Maar dat zijn misschien wel dingen die altijd zullen blijven. Ik ken iemand die anorexia heeft gehad, en daar echt van is genezen. Dat wil zeggen; ze heeft een gezond gewicht, heeft twee kinderen gekregen (nu al pubers), en heeft daarnaast ook nog eens een behoorlijke carrière opgebouwd. En toch.... Tóch blijven er eetgestoorde gedachten. Zo vertelde ze me eens, dat als ze uit eten gaat, ze nóóit een toetje neemt. Ook niet als ze daar nog heel veel trek in heeft. Dat kan ze gewoon niet.
Dus wanneer ben je er helemaal vanaf....?
En wat kun je van jezelf verwachten?
Weet je, in jouw geval heb je gewoon een hele goede keuze gemaakt, door nu aan de bel te trekken. Daarmee voorkom je dat je weer terugzakt. Dát is de reden dat je weer eventjes extra begeleiding nodig hebt. Je wilde gaan afvallen, en hopelijk kom je nu tot het inzicht dat dat niet verstandig is. Dat je veel beter dit gewicht kunt vasthouden.
Niet twijfelen over de stappen die je nu hebt genomen.
Niet nadenken over wat je uiteindelijk moet kunnen eten om 'genezen' te zijn.
Alleen maar zeker weten dat nu gaan afvallen de slechtste optie is die je maar kunt kiezen.
Je bent nu slank.
En slank is véél mooier dan mager.
Zo!
Maar nu begin ik te twijfelen. Is dat niet onrealistisch? Of is dat niet overdreven om me daar nog weer mee bezig te houden?
Ik begrijp zó goed wat je bedoelt.....
Eerst nog even zeggen dat ik het súper vind, dat je dat mailtje gestuurd hebt. Ga daar nou niet weer aan twijfelen. En ga ook niet denken voor degene die jou dat korte berichtje heeft teruggestuurd. Als zij echt verstand heeft van eetstoornissen, vindt ze jouw mailtje niet stom of overdreven. Dan heeft ze juist bewondering voor je, omdat je zo eerlijk bent geweest.
Maargoed, over die twijfel dus, of het niet onrealistisch is om nog verder beter te willen worden. Dat is echt een hele lastige. Jij hebt een tijd lang gedacht dat je echt van de anorexia af was. En het ging ook best goed, dus zo raar was die gedachte niet.
Toch merkte je af en toe dat er nog iets zat. Je beschrijft bijvoorbeeld zelf dat je na het eten van een pizza wel calorieën lag te tellen in bed, of dat je bij een gebakje alleen thee of cola light wilde. Vooral dat laatse is heel herkenbaar voor me. Gebak bevat calorieën, dus dan mag het drinken erbij niet óók nog eens calorieën bevatten. Zo dacht je daarover, toch?
Zolang je dat soort dingen blijft denken, terwijl je wel een gezond gewicht hebt, ben je dus nog eetgestoord bezig. Maar dat zijn misschien wel dingen die altijd zullen blijven. Ik ken iemand die anorexia heeft gehad, en daar echt van is genezen. Dat wil zeggen; ze heeft een gezond gewicht, heeft twee kinderen gekregen (nu al pubers), en heeft daarnaast ook nog eens een behoorlijke carrière opgebouwd. En toch.... Tóch blijven er eetgestoorde gedachten. Zo vertelde ze me eens, dat als ze uit eten gaat, ze nóóit een toetje neemt. Ook niet als ze daar nog heel veel trek in heeft. Dat kan ze gewoon niet.
Dus wanneer ben je er helemaal vanaf....?
En wat kun je van jezelf verwachten?
Weet je, in jouw geval heb je gewoon een hele goede keuze gemaakt, door nu aan de bel te trekken. Daarmee voorkom je dat je weer terugzakt. Dát is de reden dat je weer eventjes extra begeleiding nodig hebt. Je wilde gaan afvallen, en hopelijk kom je nu tot het inzicht dat dat niet verstandig is. Dat je veel beter dit gewicht kunt vasthouden.
Niet twijfelen over de stappen die je nu hebt genomen.
Niet nadenken over wat je uiteindelijk moet kunnen eten om 'genezen' te zijn.
Alleen maar zeker weten dat nu gaan afvallen de slechtste optie is die je maar kunt kiezen.
Je bent nu slank.
En slank is véél mooier dan mager.
Zo!
You don't have to fit into the format
maandag 18 april 2011 om 19:32
1001nacht: Waarschijnlijk is het inderdaad zo dat ik als ik erop terug kijk ‘t pas kan beoordelen. En het is inderdaad een hele glijdende schaal, maar alleen weet ik dan nu niet echt waar ik momenteel zit. Maar misschien moet ik inderdaad niet teveel vooruit kijken. En stappen zetten kan natuurlijk altijd, dan zie ik vanzelf wel waar ik uitkom..
Lotte: Dankjewel.
Ja, inderdaad; gebakje is calorieën, dus ernaast niet ook nog calorieën. Maar eigenlijk geldt dat sowieso wel; iets anders dan thee en cola light drink ik sowieso niet. Alleen als er dus op een verjaardag geen cola light is en het is niet echt meer de tijd voor thee, dan drink ik gerust een hele avond niets. Zulk soort dingen.. (En sowieso, de weegschaal bepaalt ’s morgens ook of ik wel/geen gebakje mag van mezelf)
En dan ben ik inderdaad nog wel eetgestoord bezig en ik vind het jammer dat dat dus nog best wel bepalend is. Dat noem ik dan eigenlijk niet dat ik er echt vanaf ben. Zoals ook diegene die jij noemt, opzich klinkt het positief, maar ze laat haar leven er soms nog wel door bepalen.. Ik vind dat zo jammer, ik wil het hélemaal niet meer, maar misschien is dat gewoon niet mogelijk.
En ik heb inderdaad ook gemaild omdat het nu minder gaat en het is goed dat ik daar eerlijk over ben geweest, maar aan de andere kant heb ik nu júist het gevoel dat ik mezelf moet bewijzen. Dat ik moet laten zien dat ik wel kan afvallen, zoiets. 'anders vinden mensen me écht een aansteller.' En ik weet wel dat het niet klopt, maar het voelt wel even zo.
Lotte: Dankjewel.
Ja, inderdaad; gebakje is calorieën, dus ernaast niet ook nog calorieën. Maar eigenlijk geldt dat sowieso wel; iets anders dan thee en cola light drink ik sowieso niet. Alleen als er dus op een verjaardag geen cola light is en het is niet echt meer de tijd voor thee, dan drink ik gerust een hele avond niets. Zulk soort dingen.. (En sowieso, de weegschaal bepaalt ’s morgens ook of ik wel/geen gebakje mag van mezelf)
En dan ben ik inderdaad nog wel eetgestoord bezig en ik vind het jammer dat dat dus nog best wel bepalend is. Dat noem ik dan eigenlijk niet dat ik er echt vanaf ben. Zoals ook diegene die jij noemt, opzich klinkt het positief, maar ze laat haar leven er soms nog wel door bepalen.. Ik vind dat zo jammer, ik wil het hélemaal niet meer, maar misschien is dat gewoon niet mogelijk.
En ik heb inderdaad ook gemaild omdat het nu minder gaat en het is goed dat ik daar eerlijk over ben geweest, maar aan de andere kant heb ik nu júist het gevoel dat ik mezelf moet bewijzen. Dat ik moet laten zien dat ik wel kan afvallen, zoiets. 'anders vinden mensen me écht een aansteller.' En ik weet wel dat het niet klopt, maar het voelt wel even zo.
maandag 18 april 2011 om 20:04
Even, hoor, maar wat vinden jullie van dit mailtje? Ben nu toch wel heel bang dat het een stom/raar mailtje is en ik verkeerde dingen heb getypt etc..
Wat is jullie éerlijke mening hierover?
Het is misschien een beetje raar dat ik nu opeens mail, maar ik wilde dit even mailen, want anders durf ik dat volgende keer toch weer niet te zeggen.
De laatste weken merk ik dat de gedachtes over afvallen er weer steeds sterker zijn en dat ik ook weer steeds meer toegeef aan die gedachtes. Hierdoor ben ik er voor mezelf eerlijk over gaan nadenken en besefte ik me dat ik mezelf al zo’n 2 jaar voor de gek loop te houden, door tegen mezelf (en anderen) te zeggen dat ik de eetstoornis helemaal los heb durven laten. Terwijl de gedachtes er eigenlijk altijd nog zijn geweest en ik ook nog veel dingen vasthoud om toch nog die controle/veiligheid te houden. Ik vond het lastig om dat voor mezelf toe te geven, maar eigenlijk wil ik dit ook niet nóg weer jaren op deze manier vasthouden.. Dus daarom moet ik eerst maar eens stoppen met het steeds verbergen en er eerlijk over gaan zijn en dat is zo over de mail wat minder moeilijk.
Wat is jullie éerlijke mening hierover?
Het is misschien een beetje raar dat ik nu opeens mail, maar ik wilde dit even mailen, want anders durf ik dat volgende keer toch weer niet te zeggen.
De laatste weken merk ik dat de gedachtes over afvallen er weer steeds sterker zijn en dat ik ook weer steeds meer toegeef aan die gedachtes. Hierdoor ben ik er voor mezelf eerlijk over gaan nadenken en besefte ik me dat ik mezelf al zo’n 2 jaar voor de gek loop te houden, door tegen mezelf (en anderen) te zeggen dat ik de eetstoornis helemaal los heb durven laten. Terwijl de gedachtes er eigenlijk altijd nog zijn geweest en ik ook nog veel dingen vasthoud om toch nog die controle/veiligheid te houden. Ik vond het lastig om dat voor mezelf toe te geven, maar eigenlijk wil ik dit ook niet nóg weer jaren op deze manier vasthouden.. Dus daarom moet ik eerst maar eens stoppen met het steeds verbergen en er eerlijk over gaan zijn en dat is zo over de mail wat minder moeilijk.
maandag 18 april 2011 om 20:19
Ik vind het een hele goede mail en ik vind haar reactie dan ook erg kort en bijzonder. Wat voor soort therapeut is het? Is ze wel gespecialiseerd in eetstoornissen?
Wat mij namelijk opvalt is dat ze met je mee ging in dat je eetstoornis over was en dat je daar in complimenteerde en beaamde. Een van de kenmerken van een anorect is dat ze heel competatief en perfectionistisch zijn en heel bang zijn om te falen. Door je zo ontzettend te complimenteren geeft ze je geen ruimte om aan te geven dat het minder gaat. Je kan als het ware niet eens meer aangeven dat het minder gaat, want dan heb je het gevoel dat je faalt.
Je hebt een hele ernstige ziekte Butterfly, eentje waarbij de kans op een terugval af en toe heel normaal is. Bijvoorbeeld in tijden van stress en verwarring. Dat is heel normaal en geen enkele reden om je voor te schamen. Als je er maar wat aan doet.
Of je er ooit helemaal van af komt, dat is moeilijk te zeggen. Wat je wel kan leren is om een dreigende terugval heel snel te herkennen en korte metten mee te maken. Dat zou je volgens mij juist moeten leren in een nazorg traject. Net zo als dat je in een nazorg traject zou moeten leren wat je echte wensen en gevoelens zijn.
Ik begin mij serieus af te vragen of je wel de juiste nazorg krijgt.
Wat mij namelijk opvalt is dat ze met je mee ging in dat je eetstoornis over was en dat je daar in complimenteerde en beaamde. Een van de kenmerken van een anorect is dat ze heel competatief en perfectionistisch zijn en heel bang zijn om te falen. Door je zo ontzettend te complimenteren geeft ze je geen ruimte om aan te geven dat het minder gaat. Je kan als het ware niet eens meer aangeven dat het minder gaat, want dan heb je het gevoel dat je faalt.
Je hebt een hele ernstige ziekte Butterfly, eentje waarbij de kans op een terugval af en toe heel normaal is. Bijvoorbeeld in tijden van stress en verwarring. Dat is heel normaal en geen enkele reden om je voor te schamen. Als je er maar wat aan doet.
Of je er ooit helemaal van af komt, dat is moeilijk te zeggen. Wat je wel kan leren is om een dreigende terugval heel snel te herkennen en korte metten mee te maken. Dat zou je volgens mij juist moeten leren in een nazorg traject. Net zo als dat je in een nazorg traject zou moeten leren wat je echte wensen en gevoelens zijn.
Ik begin mij serieus af te vragen of je wel de juiste nazorg krijgt.
maandag 18 april 2011 om 20:29
Dankjewel voor je reactie. Fijn om te horen dat je het wel een goede mail vind, want begon er steeds onzekerder over te worden..
Nee, ze is niet gespecialiseerd in eetstoornissen. Het was namelijk zo dat ik een jaar opgenomen ben geweest, toen in deeltijd ben gegaan, maar toen eigenlijk nogal snel ben gestopt. Toen dus een tijd niets, maar toen weer hulp gezocht, omdat ik nog wel heel veel zat met de gedachte dat ik stom/slecht ben en dat m'n studie nogal beinvloedde. Maar het was in eerste instantie eigenlijk emdr, maar dat lukte niet echt, dus toen gewoon gesprekken bij haar blijven houden.
Dat gevoel heb ik inderdaad wel, maar ik had zelf ook eerlijker moeten zijn. Op de een of andere manier blijf ik dat lastig vinden, ik zeg heel snel dat het heel goed gaat etc, terwijl ik daar natuurlijk veel minder mee opschiet..
In de kliniek heb ik een terugvalplan gemaakt, daar had ik pas ook in gekeken en toen viel me nog wel weer meer op dat 't niet klopt hoe ik momenteel bezig ben. Over echte wensen/gevoelens heb ik het nooit gehad, merk wel dat het iets is wat ik best lastig vind.
Nee, ze is niet gespecialiseerd in eetstoornissen. Het was namelijk zo dat ik een jaar opgenomen ben geweest, toen in deeltijd ben gegaan, maar toen eigenlijk nogal snel ben gestopt. Toen dus een tijd niets, maar toen weer hulp gezocht, omdat ik nog wel heel veel zat met de gedachte dat ik stom/slecht ben en dat m'n studie nogal beinvloedde. Maar het was in eerste instantie eigenlijk emdr, maar dat lukte niet echt, dus toen gewoon gesprekken bij haar blijven houden.
Dat gevoel heb ik inderdaad wel, maar ik had zelf ook eerlijker moeten zijn. Op de een of andere manier blijf ik dat lastig vinden, ik zeg heel snel dat het heel goed gaat etc, terwijl ik daar natuurlijk veel minder mee opschiet..
In de kliniek heb ik een terugvalplan gemaakt, daar had ik pas ook in gekeken en toen viel me nog wel weer meer op dat 't niet klopt hoe ik momenteel bezig ben. Over echte wensen/gevoelens heb ik het nooit gehad, merk wel dat het iets is wat ik best lastig vind.
maandag 18 april 2011 om 20:30
quote:Mariejan schreef op 18 april 2011 @ 20:19:
Wat mij namelijk opvalt is dat ze met je mee ging in dat je eetstoornis over was en dat je daar in complimenteerde en beaamde. Een van de kenmerken van een anorect is dat ze heel competatief en perfectionistisch zijn en heel bang zijn om te falen. Door je zo ontzettend te complimenteren geeft ze je geen ruimte om aan te geven dat het minder gaat. Je kan als het ware niet eens meer aangeven dat het minder gaat, want dan heb je het gevoel dat je faalt.
Scherp opgemerkt!
Ik ben het met je eens.
En Butterfly, ik vind het een héle goeie mail!
Daar hoef je werkelijk geen seconde meer over te piekeren.
Eerlijkheid is zo belangrijk, en je mag trots zijn op jezelf dat je dat bent.
Ik heb door de anorexia een tijd niet kunnen werken. Nu ben ik sinds anderhalf jaar weer aan het werk, en heb een paar weken geleden ook moeten toegeven dat ik weer aan het afvallen was, en dat de anorexia weer meer vat op me begon te krijgen.
Terwijl iedereen dacht dat het eigenlijk steeds beter met me ging, omdat ik in m'n werk gewoon heel goed functioneer.
En weet je, sinds ik het heb gezegd, gaat het alweer beter met me. Omdat ik de schijn niet meer op hoef te houden, van 'Oh, wat gaat het toch allemaal fantastisch'. Het is geen schande om af en toe een mindere periode te hebben. Je bent pas slecht bezig als je het voor jezelf houdt, en daardoor de anorexia de kans geeft je weer helemaal gek te maken.
Niet meer twijfelen nu, je neemt de juiste stappen.
Wat mij namelijk opvalt is dat ze met je mee ging in dat je eetstoornis over was en dat je daar in complimenteerde en beaamde. Een van de kenmerken van een anorect is dat ze heel competatief en perfectionistisch zijn en heel bang zijn om te falen. Door je zo ontzettend te complimenteren geeft ze je geen ruimte om aan te geven dat het minder gaat. Je kan als het ware niet eens meer aangeven dat het minder gaat, want dan heb je het gevoel dat je faalt.
Scherp opgemerkt!
Ik ben het met je eens.
En Butterfly, ik vind het een héle goeie mail!
Daar hoef je werkelijk geen seconde meer over te piekeren.
Eerlijkheid is zo belangrijk, en je mag trots zijn op jezelf dat je dat bent.
Ik heb door de anorexia een tijd niet kunnen werken. Nu ben ik sinds anderhalf jaar weer aan het werk, en heb een paar weken geleden ook moeten toegeven dat ik weer aan het afvallen was, en dat de anorexia weer meer vat op me begon te krijgen.
Terwijl iedereen dacht dat het eigenlijk steeds beter met me ging, omdat ik in m'n werk gewoon heel goed functioneer.
En weet je, sinds ik het heb gezegd, gaat het alweer beter met me. Omdat ik de schijn niet meer op hoef te houden, van 'Oh, wat gaat het toch allemaal fantastisch'. Het is geen schande om af en toe een mindere periode te hebben. Je bent pas slecht bezig als je het voor jezelf houdt, en daardoor de anorexia de kans geeft je weer helemaal gek te maken.
Niet meer twijfelen nu, je neemt de juiste stappen.
You don't have to fit into the format
maandag 18 april 2011 om 20:36
Lotte: Oké, dankjewel! Moet ik nu inderdaad proberen er niet meer zo over te piekeren, jullie hebben iig wat onzekerheid mbt de mail weggenomen.
Rot dat de anorexia ook weer meer vat op je ging krijgen! Maar echt goed dat je hebt aangegeven op je werk! Dat dat op je werk durft toe te geven vind ik helemaal heel knap, vooral omdat het je ook helpt als je de schijn niet meer op hoeft te houden.
Herken het inderdaad wel, want heb soms ook echt het gevoel dat ik tegenover iedereen de schijn loop op te houden en het is misschien ook wel fijn als dat niet meer overal hoeft.
Voor jou ook;
Rot dat de anorexia ook weer meer vat op je ging krijgen! Maar echt goed dat je hebt aangegeven op je werk! Dat dat op je werk durft toe te geven vind ik helemaal heel knap, vooral omdat het je ook helpt als je de schijn niet meer op hoeft te houden.
Herken het inderdaad wel, want heb soms ook echt het gevoel dat ik tegenover iedereen de schijn loop op te houden en het is misschien ook wel fijn als dat niet meer overal hoeft.
Voor jou ook;
