Lijf & Lijn
alle pijlers
Afvallen 'na' anorexia
donderdag 14 april 2011 om 15:34
Hey,
Ik kom er even niet uit en durf 't er eigenlijk met niemand uit m'n omgeving over te hebben.. Maar zit er wel echt mee.
Ik heb anorexia gehad, het gaat nu redelijk goed; ik zit op gezond gewicht en ik durf (bijna) alles weer te eten. Heb nog wel een obsessie voor de weegschaal, maar dat ga ik proberen om af te bouwen.
Maar nu is het dus zo dat ik in de kliniek moest aankomen tot bmi 20. Hier zit ik nu al een heel tijd op. Steeds heb ik gedacht dat ik gewoon moet volhouden en moet doorzetten en dat ik dit gewicht dan vanzelf wel ga accepteren. Maar dat gebeurt niet. Ik blijf mezelf echt gewoon veelste dik vinden..
Nu had ik besloten om 5 kg te gaan afvallen, zodat ik op bmi 18,5 zit. Als ik daar dan gewoon op stabiel blijf, dan is het óok nog een gezond gewicht. (Er zijn nogal wat verschillende maatstaven wat gezond gewicht is.. heel irritant)
Alleen meteen ben ik weer zoveel ermee bezig in m'n hoofd. Van niet sporten, ben ik nu naar iedere dag hardlopen gegaan. En ook qua eten 't een en ander meteen maar geschrapt. Maar dat betekend bijvoorbeeld ook dat ik gister met een vriendin samen kon eten, maar dat wilde ik niet, want wilde m'n eigen magere dingetje maken. (& stress, want 't moest wel "op tijd") En nu dus weer stress, want over een tijdje met een vriendin paar dagen naar Terschelling. Hoe ga ik dat óoit doen?!
Ohh, ik weet het écht even niet. Ik wil zó graag gewoon wat afvallen. Alleen dan op een normale manier. En ik denk ook dat de weegobsessie dan juist minder wordt.
Alleen hóe doe ik dat op een normale manier, zonder gelijk te vervallen in allerlei eetgestoorde regeltjes?
Iemand misschien ervaring met gewoon op een normale manier wat afvallen, na een eetstoornis?
Ik kom er even niet uit en durf 't er eigenlijk met niemand uit m'n omgeving over te hebben.. Maar zit er wel echt mee.
Ik heb anorexia gehad, het gaat nu redelijk goed; ik zit op gezond gewicht en ik durf (bijna) alles weer te eten. Heb nog wel een obsessie voor de weegschaal, maar dat ga ik proberen om af te bouwen.
Maar nu is het dus zo dat ik in de kliniek moest aankomen tot bmi 20. Hier zit ik nu al een heel tijd op. Steeds heb ik gedacht dat ik gewoon moet volhouden en moet doorzetten en dat ik dit gewicht dan vanzelf wel ga accepteren. Maar dat gebeurt niet. Ik blijf mezelf echt gewoon veelste dik vinden..
Nu had ik besloten om 5 kg te gaan afvallen, zodat ik op bmi 18,5 zit. Als ik daar dan gewoon op stabiel blijf, dan is het óok nog een gezond gewicht. (Er zijn nogal wat verschillende maatstaven wat gezond gewicht is.. heel irritant)
Alleen meteen ben ik weer zoveel ermee bezig in m'n hoofd. Van niet sporten, ben ik nu naar iedere dag hardlopen gegaan. En ook qua eten 't een en ander meteen maar geschrapt. Maar dat betekend bijvoorbeeld ook dat ik gister met een vriendin samen kon eten, maar dat wilde ik niet, want wilde m'n eigen magere dingetje maken. (& stress, want 't moest wel "op tijd") En nu dus weer stress, want over een tijdje met een vriendin paar dagen naar Terschelling. Hoe ga ik dat óoit doen?!
Ohh, ik weet het écht even niet. Ik wil zó graag gewoon wat afvallen. Alleen dan op een normale manier. En ik denk ook dat de weegobsessie dan juist minder wordt.
Alleen hóe doe ik dat op een normale manier, zonder gelijk te vervallen in allerlei eetgestoorde regeltjes?
Iemand misschien ervaring met gewoon op een normale manier wat afvallen, na een eetstoornis?
zaterdag 16 april 2011 om 22:05
zaterdag 16 april 2011 om 22:09
quote:Ste_ schreef op 16 april 2011 @ 22:02:
Je hoeft niet af te vallen om in bikini te kunnen, als ik een BMI van 20 had, dan zou ik in bikini over stráát gaan!
Jullie zijn, en dat meen ik echt, beter dan therapeuten.
Ik heb jarenlang maandelijks met een psycholoog gepraat, maar zoiets zinnigs heb ik haar nooit horen zeggen.
Ik vind het rot voor jou Butterfly, dat je het momenteel zo moeilijk hebt, maar ik ben echt heel blij met dit topic.
De knop was bij mij al een aardig eind om, maar na het lezen van bepaalde reacties hier, heeft ie nog eens een extra zwieper gekregen.
Je hoeft niet af te vallen om in bikini te kunnen, als ik een BMI van 20 had, dan zou ik in bikini over stráát gaan!
Jullie zijn, en dat meen ik echt, beter dan therapeuten.
Ik heb jarenlang maandelijks met een psycholoog gepraat, maar zoiets zinnigs heb ik haar nooit horen zeggen.
Ik vind het rot voor jou Butterfly, dat je het momenteel zo moeilijk hebt, maar ik ben echt heel blij met dit topic.
De knop was bij mij al een aardig eind om, maar na het lezen van bepaalde reacties hier, heeft ie nog eens een extra zwieper gekregen.
You don't have to fit into the format
zaterdag 16 april 2011 om 22:09
quote:Butterfly1989 schreef op 16 april 2011 @ 21:43:
Nou, dat durf ik eigenlijk niet..
Vorige keer gezegd dat 't heel goed ging etc. en 't is ook bijna 't eind van de gesprekken. En dan mail ik opeens dat 't toch wel wat minder gaat dan ik afgelopen keer zei. Daarbij zou ik ook niet weten wat ik dan in dat mailtje moet zetten en wat de meerwaarde ervan zou zijn.. Ja, dat ik de volgende keer eerlijker erover ben, dat is misschien wel handig.
Dus mail ze, ga niet de vrolijke sjaak uithangen bij het volgende gesprek (daar trappen ze trouwens toch vast niet in). Het is heel goed juist als je aan durft te geven dat het niet goed met je gaat.
Voorbeeld mail:
Hoi...,
Over 3 weken heb ik een afspraak. ik wil jullie nu al even melden dat ik de laatste tijd weer erg nadenk om verder af te vallen. Dit mail ik nu zodat ik bij het gesprek het niet ga verbergen voor jullie. Ik zou graag hulp hebben hoe om te gaan met deze gedachtes.
Groetjes Butterfly
Nou, dat durf ik eigenlijk niet..
Vorige keer gezegd dat 't heel goed ging etc. en 't is ook bijna 't eind van de gesprekken. En dan mail ik opeens dat 't toch wel wat minder gaat dan ik afgelopen keer zei. Daarbij zou ik ook niet weten wat ik dan in dat mailtje moet zetten en wat de meerwaarde ervan zou zijn.. Ja, dat ik de volgende keer eerlijker erover ben, dat is misschien wel handig.
Dus mail ze, ga niet de vrolijke sjaak uithangen bij het volgende gesprek (daar trappen ze trouwens toch vast niet in). Het is heel goed juist als je aan durft te geven dat het niet goed met je gaat.
Voorbeeld mail:
Hoi...,
Over 3 weken heb ik een afspraak. ik wil jullie nu al even melden dat ik de laatste tijd weer erg nadenk om verder af te vallen. Dit mail ik nu zodat ik bij het gesprek het niet ga verbergen voor jullie. Ik zou graag hulp hebben hoe om te gaan met deze gedachtes.
Groetjes Butterfly
zaterdag 16 april 2011 om 22:11
Over acceptatie gesproken.....
In mijn jonge jaren ( ben nu 41 ) was ik mooi slank en zag er best leuk uit. Inmiddels ben ik minder slank en heb ook wat rimpels.
Vooral van dat laatste baalde ik af en toe. Maar op een begeven moment sprak ik mezelf in gedachten streng toe" Who do you think you are ? !!"
Want iedereen krijgt vroeg of laat rimpels dus waarom kopjekoffie niet. Dus even meegaand met jouw gedachte dat je te dik bent, kun je jezelf ook afvragen waarom jij wel perfect zou moeten zijn terwijl werkelijk niemand een perfect lijf heeft. En er zijn zeker weinig vrouwen die 100 % tevreden over hun uiterlijk zijn.
In mijn jonge jaren ( ben nu 41 ) was ik mooi slank en zag er best leuk uit. Inmiddels ben ik minder slank en heb ook wat rimpels.
Vooral van dat laatste baalde ik af en toe. Maar op een begeven moment sprak ik mezelf in gedachten streng toe" Who do you think you are ? !!"
Want iedereen krijgt vroeg of laat rimpels dus waarom kopjekoffie niet. Dus even meegaand met jouw gedachte dat je te dik bent, kun je jezelf ook afvragen waarom jij wel perfect zou moeten zijn terwijl werkelijk niemand een perfect lijf heeft. En er zijn zeker weinig vrouwen die 100 % tevreden over hun uiterlijk zijn.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
zaterdag 16 april 2011 om 23:31
zaterdag 16 april 2011 om 23:33
Lieve meid, ik ben blij dat je dit topic hebt geopend. Waardevolle dingen worden hier geschreven. Ik hoop dat jij dat ook zo ziet.
Door nu een e-mail te sturen waarin je aangeeft hulp nodig te hebben, geef je aan (zowel naar jezelf als naar je omgeving) dat je jezelf waard vind om voor te knokken. Dan neem je juist je verantwoordelijkheid. Daar hoef je je absoluut niet voor te schamen, integendeel zelfs.
Met jezelf telkens maar weer aanpraten dat je alleen maar op een 'normaal' gewicht wil komen, hou je jezelf voor de gek en maak je jezelf kapot. Je bent veel meer waard dan jezelf zo voor te liegen en je lichaam de zoveelste klap toe te dienen.
Knok ervoor, je bent geen aansteller maar een mooi mens die dat van zichzelf (nog of tijdelijk) niet ziet.
Door nu een e-mail te sturen waarin je aangeeft hulp nodig te hebben, geef je aan (zowel naar jezelf als naar je omgeving) dat je jezelf waard vind om voor te knokken. Dan neem je juist je verantwoordelijkheid. Daar hoef je je absoluut niet voor te schamen, integendeel zelfs.
Met jezelf telkens maar weer aanpraten dat je alleen maar op een 'normaal' gewicht wil komen, hou je jezelf voor de gek en maak je jezelf kapot. Je bent veel meer waard dan jezelf zo voor te liegen en je lichaam de zoveelste klap toe te dienen.
Knok ervoor, je bent geen aansteller maar een mooi mens die dat van zichzelf (nog of tijdelijk) niet ziet.
zondag 17 april 2011 om 08:48
quote:Mariejan schreef op 16 april 2011 @ 20:08:
@ Pelikaan; ik vind het jammer dat je zo geraakt bent door het "eigen verantwoordelijkheid verhaal". Iedereen hier kan lezen dat jij hard gevochten hebt en wel degelijk je verantwoordelijkheid hebt genomen.
Eigen verantwoordelijkheid houdt niet in dat het jouw schuld is als je iets krijgt. Het is niet jouw schuld als je je been breekt. Het is wel jouw verantwoordelijkheid om naar fysiotherapie te gaan en te zorgen dat je weer fatsoenlijk leert lopen. Ook is het jouw verantwoordelijkheid om te kijken wat er mis ging, zodat je de volgende keer niet weer je been breekt. Beetje stom om telkens van het zelfde hekje af te blijven springen als je daarbij je been breekt, toch?
Of om een wat meer gerelateerde ziekte als vergelijking te gebruiken, die ook met stemmetjes in je hoofd werkt: het niet jouw verantwoordelijkheid als je een depressie krijgt. Het is wel jouw verantwoordelijkheid om niet naar de stem in je hoofd te luisteren die zegt dat je dood moet gaan. Ook bij een depressie moet je uitzoeken wat de reden is dat juist jij die depressie kreeg.
De stem is namelijk wel degelijk van jou, ook al lijkt hij volkomen autonoom te werken. Bepaalde dingen van jezelf hoef je niet te accepteren, zo ook niet zelfhaat. Door de stem autonoom te verklaren en neer te sabelen, neem je verantwoordelijkheid. Maar het was wel je eigen stem. Die je terecht het zwijgen op hebt gelegd!Ik denk dat ik het wel begrijp inderdaad. Ik weet niet waarom ik me zo aangevallen voelde. Misschien omdat ik eruit ben gekomen door juist de stem als autonoom te zien, als van iemand anders (het voelt ook echt zo, die stem komt ook nu nog langs en dan voelt het net alsof ik dat niet ben, ik heb er bij wijze van hele dialogen mee). Zo kon ik er tegen vechten. Ik heb me ook heel lang heel, heel erg schuldig gevoeld, om wat ik iedereen aandeed met mijn gekke gedrag. Als iemand dan zegt: het is wel je eigen stem, dan denk ik, ja hallo, maar dan zou het dus weer wel mijn eigen schuld zijn en dat wil ik juist niet. Vandaar dat ik even uit mijn slof schoot. Dank dat je er op terug kwam.
@ Pelikaan; ik vind het jammer dat je zo geraakt bent door het "eigen verantwoordelijkheid verhaal". Iedereen hier kan lezen dat jij hard gevochten hebt en wel degelijk je verantwoordelijkheid hebt genomen.
Eigen verantwoordelijkheid houdt niet in dat het jouw schuld is als je iets krijgt. Het is niet jouw schuld als je je been breekt. Het is wel jouw verantwoordelijkheid om naar fysiotherapie te gaan en te zorgen dat je weer fatsoenlijk leert lopen. Ook is het jouw verantwoordelijkheid om te kijken wat er mis ging, zodat je de volgende keer niet weer je been breekt. Beetje stom om telkens van het zelfde hekje af te blijven springen als je daarbij je been breekt, toch?
Of om een wat meer gerelateerde ziekte als vergelijking te gebruiken, die ook met stemmetjes in je hoofd werkt: het niet jouw verantwoordelijkheid als je een depressie krijgt. Het is wel jouw verantwoordelijkheid om niet naar de stem in je hoofd te luisteren die zegt dat je dood moet gaan. Ook bij een depressie moet je uitzoeken wat de reden is dat juist jij die depressie kreeg.
De stem is namelijk wel degelijk van jou, ook al lijkt hij volkomen autonoom te werken. Bepaalde dingen van jezelf hoef je niet te accepteren, zo ook niet zelfhaat. Door de stem autonoom te verklaren en neer te sabelen, neem je verantwoordelijkheid. Maar het was wel je eigen stem. Die je terecht het zwijgen op hebt gelegd!Ik denk dat ik het wel begrijp inderdaad. Ik weet niet waarom ik me zo aangevallen voelde. Misschien omdat ik eruit ben gekomen door juist de stem als autonoom te zien, als van iemand anders (het voelt ook echt zo, die stem komt ook nu nog langs en dan voelt het net alsof ik dat niet ben, ik heb er bij wijze van hele dialogen mee). Zo kon ik er tegen vechten. Ik heb me ook heel lang heel, heel erg schuldig gevoeld, om wat ik iedereen aandeed met mijn gekke gedrag. Als iemand dan zegt: het is wel je eigen stem, dan denk ik, ja hallo, maar dan zou het dus weer wel mijn eigen schuld zijn en dat wil ik juist niet. Vandaar dat ik even uit mijn slof schoot. Dank dat je er op terug kwam.
zondag 17 april 2011 om 11:52
quote:meds schreef op 16 april 2011 @ 19:30:
klopt, als je jezelf niet goed genoeg vindt met een BMI van 20 dan vind je jezelf ook niet goed met een BMI van 18,5 want jezelf goed genoeg vinden zit niet in BMI's dat is een diepgeworteld gevoel. In plaats van te lijnen zou je moeten kijken waarom je vindt dat je niet voldoet en dingen moeten ondernemen die iets doen voor je gezondheid en zelfvertrouwen in plaats van dingen te doen die jezelf kapot maken. Want dat doe je namelijk, jezelf kapot maken. Net zolang tot er niks meer is, en dan heb je je zin, want je vond jezelf toch al niks
goede opmerking. Knoop dit eens goed in je oren Butterfly.
JIj bent zoals die vrouwen die denken gelukkiger te zijn na plastische ingreep maar die na de ingreep teleurgesteld zijn: ze voelen zich nog altijd niet gelukkiger. Tevredenheid over jezelf zit hem uiteindelijk niet in je uiterlijk.
klopt, als je jezelf niet goed genoeg vindt met een BMI van 20 dan vind je jezelf ook niet goed met een BMI van 18,5 want jezelf goed genoeg vinden zit niet in BMI's dat is een diepgeworteld gevoel. In plaats van te lijnen zou je moeten kijken waarom je vindt dat je niet voldoet en dingen moeten ondernemen die iets doen voor je gezondheid en zelfvertrouwen in plaats van dingen te doen die jezelf kapot maken. Want dat doe je namelijk, jezelf kapot maken. Net zolang tot er niks meer is, en dan heb je je zin, want je vond jezelf toch al niks
goede opmerking. Knoop dit eens goed in je oren Butterfly.
JIj bent zoals die vrouwen die denken gelukkiger te zijn na plastische ingreep maar die na de ingreep teleurgesteld zijn: ze voelen zich nog altijd niet gelukkiger. Tevredenheid over jezelf zit hem uiteindelijk niet in je uiterlijk.
zondag 17 april 2011 om 11:56
quote:Butterfly1989 schreef op 16 april 2011 @ 19:43:
Oké, nu dus even hoe ik 't momenteel zie.
Als ik nou hetzelfde zou willen; gewoon wat afvallen, terwijl ik op een gezond gewicht zit, maar dat wil omdat ik wat strakker/slanker wil zijn voor de zomer. Gewoon wat kilootjes kwijt raken om weer in bikini te kunnen.
Vergeet niet dat jouw normen afwijken van wat normaal is. JIj ziet jezelf als door een vergroot spiegel. Andere mensen zien dat niet. Wat jij vindt van "straks weer in bikini kunnen" zullen andere mensen denken van "getver, die is veel te mager!"
Verlang niet meer naar afvallen: besef nu eens dat het voor jouw gevoel niets zal uitmaken: ook DAN zul je jezelf te dik voelen.
quote:Butterfly1989 schreef op 16 april 2011 @ 19:43:
En ik zou dus geen eetstoornis gehad hebben.
Dan zou niemand zeggen dat het eraan ligt dat ik mezelf niks waard vind, dan wordt er i.m.o anders gereageerd. Dan wordt het gezien als normaal wat afvallen..
Alleen als ze overgewicht hebben. Maar anders worden ook zij er raar op aangekeken met de gedachte "waar moet zij nou voor afvallen?????"
quote:Butterfly1989 schreef op 16 april 2011 @ 19:43:
Naar mijn idee doe ik het meer daarom, dan dat ik bijvoorbeeld voor m'n gevoel wil vluchten. De gedachte dat ik niks waard ben, is er namelijk de afgelopen tijd niet meer geweest dan anders.Probeer jezelf eens te vergelijken met andere mensen. Zijn zij dan ook niets waard? Waarom mag jij er niet zijn en anderen wel?quote:Butterfly1989 schreef op 16 april 2011 @ 19:43:
En dat ik dan afspraken met bijvoorbeeld vriendinnen afzeg of stress voor een weekendje, dat is niet normaal. Dat weet ik en dat wil ik dus ook niet meer op deze manier doen.
Yep. Anorexia gaat ten koste van sociale contacten. Ten koste van alles eigenlijk. Van je hele leven.
Maar dat is ook een beetje een keuze. De keuze tussen:
- abnormaal mager zijn (wat jij slank vind)
- sociale contacten, kunnen sporten, dingen kunnen doen, m.a.w. een leven hebben.
Waar kies je dan voor?
Denk je dat je de hulpverleners teleurstelt als je toegeeft dat het niet zo goed gaat met je? Ik denk eerder dat ze opgelucht zullen zijn. (gelukkig, ze is tot inzicht gekomen). Hulpverleners hebben meer met dit bijltje gehakt en hun ervaring vertelt hun dat het bijna niet mogelijk is dat jij al zover bent dat het altijd goed zal gaan, dat je nooit een terugval zult hebben. Want zo gemakkelijk is het niet, voor niemand met anorexia.
Oké, nu dus even hoe ik 't momenteel zie.
Als ik nou hetzelfde zou willen; gewoon wat afvallen, terwijl ik op een gezond gewicht zit, maar dat wil omdat ik wat strakker/slanker wil zijn voor de zomer. Gewoon wat kilootjes kwijt raken om weer in bikini te kunnen.
Vergeet niet dat jouw normen afwijken van wat normaal is. JIj ziet jezelf als door een vergroot spiegel. Andere mensen zien dat niet. Wat jij vindt van "straks weer in bikini kunnen" zullen andere mensen denken van "getver, die is veel te mager!"
Verlang niet meer naar afvallen: besef nu eens dat het voor jouw gevoel niets zal uitmaken: ook DAN zul je jezelf te dik voelen.
quote:Butterfly1989 schreef op 16 april 2011 @ 19:43:
En ik zou dus geen eetstoornis gehad hebben.
Dan zou niemand zeggen dat het eraan ligt dat ik mezelf niks waard vind, dan wordt er i.m.o anders gereageerd. Dan wordt het gezien als normaal wat afvallen..
Alleen als ze overgewicht hebben. Maar anders worden ook zij er raar op aangekeken met de gedachte "waar moet zij nou voor afvallen?????"
quote:Butterfly1989 schreef op 16 april 2011 @ 19:43:
Naar mijn idee doe ik het meer daarom, dan dat ik bijvoorbeeld voor m'n gevoel wil vluchten. De gedachte dat ik niks waard ben, is er namelijk de afgelopen tijd niet meer geweest dan anders.Probeer jezelf eens te vergelijken met andere mensen. Zijn zij dan ook niets waard? Waarom mag jij er niet zijn en anderen wel?quote:Butterfly1989 schreef op 16 april 2011 @ 19:43:
En dat ik dan afspraken met bijvoorbeeld vriendinnen afzeg of stress voor een weekendje, dat is niet normaal. Dat weet ik en dat wil ik dus ook niet meer op deze manier doen.
Yep. Anorexia gaat ten koste van sociale contacten. Ten koste van alles eigenlijk. Van je hele leven.
Maar dat is ook een beetje een keuze. De keuze tussen:
- abnormaal mager zijn (wat jij slank vind)
- sociale contacten, kunnen sporten, dingen kunnen doen, m.a.w. een leven hebben.
Waar kies je dan voor?
Denk je dat je de hulpverleners teleurstelt als je toegeeft dat het niet zo goed gaat met je? Ik denk eerder dat ze opgelucht zullen zijn. (gelukkig, ze is tot inzicht gekomen). Hulpverleners hebben meer met dit bijltje gehakt en hun ervaring vertelt hun dat het bijna niet mogelijk is dat jij al zover bent dat het altijd goed zal gaan, dat je nooit een terugval zult hebben. Want zo gemakkelijk is het niet, voor niemand met anorexia.
zondag 17 april 2011 om 12:36
Nogmaals bedankt voor al jullie reacties!!
Naar aanleiding van alle reacties er eens serieus voor gaan zitten en veel geschreven in m'n dagboek vanmorgen. (Uhh, eigenlijk moet ik tentamens leren?)
En eigenlijk durf ik nu pas écht eerlijk te zijn naar mezelf. Na de kliniek was het voor mij 'over' en sindsdien ging het steeds nog weer beter. En ik zeg al een heel tijd dat ik echt geen eetstoornis meer heb. Nee, geen restjes eetstoornis en geen terugval/dipjes als het moeilijker gaat. Nee, zélfs de gedachten niet.
Ik wilde dat mezelf erg graag wijsmaken. En ik ben er nog in gaan geloven ook. Ik was er echt van overtuigd en wanneer er dan iets toch niet helemaal 'klopte', kon ik het wel weer zo praatte, waardoor het voor mezelf zo was dat dat niet bij de eetstoornis hoorde, maar gewoon heel normaal was. En tja, dat heb ik mezelf dus wijsgemaakt, maar ik geloofde er wel écht in.
En nu, nu besef ik me dat er dus altijd nog wel restjes eetstoornis zijn gebleven. Dat ik eigenlijk gewoon al die tijd alsnog het achterdeurtje naar de eetstoornis open heb gelaten en het niet écht heb los durven laten.
Want ik denk dat als ik de eetstoornis echt helemaal heb losgelaten én aan het achterliggende hebt gewerkt, dat een terugval ook minder/niet meer op de loer ligt?
Maar nu heb ik steeds het achterdeurtje opengehouden en is het wel erg makkelijk om er weer in te trappen. Door stress van stage/school, schiet ik toch maar weer in die veiligheid en controle. En door sowieso nog iedere dag te wegen had ik nog de veiligheid/controle over m'n gewicht, maar zodra ik dat wil aanpakken, richt ik me maar weer op een nieuwe manier van veiligheid/controle over mijn gewicht.
Jeetje, wat een inzichten op de zondagmorgen.
Ik heb mezelf lekker voor de gek lopen houden de afgelopen jaren, maar eigenlijk heeft dat me niets opgeleverd. Ik had beter eerlijk kunnen zijn.
En durf ik nu ook eerlijker hierover te zijn tegenover anderen? Geen idee, want eigenlijk schaam ik me ervoor. Dat ik altijd heb gezegd dat ik echt helemaal van de eetstoornis af ben, maar ook dat ik dus eigenlijk jaren hiermee heb verpest, terwijl het realistisch gezien zó onbelangrijk is.
Naar aanleiding van alle reacties er eens serieus voor gaan zitten en veel geschreven in m'n dagboek vanmorgen. (Uhh, eigenlijk moet ik tentamens leren?)
En eigenlijk durf ik nu pas écht eerlijk te zijn naar mezelf. Na de kliniek was het voor mij 'over' en sindsdien ging het steeds nog weer beter. En ik zeg al een heel tijd dat ik echt geen eetstoornis meer heb. Nee, geen restjes eetstoornis en geen terugval/dipjes als het moeilijker gaat. Nee, zélfs de gedachten niet.
Ik wilde dat mezelf erg graag wijsmaken. En ik ben er nog in gaan geloven ook. Ik was er echt van overtuigd en wanneer er dan iets toch niet helemaal 'klopte', kon ik het wel weer zo praatte, waardoor het voor mezelf zo was dat dat niet bij de eetstoornis hoorde, maar gewoon heel normaal was. En tja, dat heb ik mezelf dus wijsgemaakt, maar ik geloofde er wel écht in.
En nu, nu besef ik me dat er dus altijd nog wel restjes eetstoornis zijn gebleven. Dat ik eigenlijk gewoon al die tijd alsnog het achterdeurtje naar de eetstoornis open heb gelaten en het niet écht heb los durven laten.
Want ik denk dat als ik de eetstoornis echt helemaal heb losgelaten én aan het achterliggende hebt gewerkt, dat een terugval ook minder/niet meer op de loer ligt?
Maar nu heb ik steeds het achterdeurtje opengehouden en is het wel erg makkelijk om er weer in te trappen. Door stress van stage/school, schiet ik toch maar weer in die veiligheid en controle. En door sowieso nog iedere dag te wegen had ik nog de veiligheid/controle over m'n gewicht, maar zodra ik dat wil aanpakken, richt ik me maar weer op een nieuwe manier van veiligheid/controle over mijn gewicht.
Jeetje, wat een inzichten op de zondagmorgen.
Ik heb mezelf lekker voor de gek lopen houden de afgelopen jaren, maar eigenlijk heeft dat me niets opgeleverd. Ik had beter eerlijk kunnen zijn.
En durf ik nu ook eerlijker hierover te zijn tegenover anderen? Geen idee, want eigenlijk schaam ik me ervoor. Dat ik altijd heb gezegd dat ik echt helemaal van de eetstoornis af ben, maar ook dat ik dus eigenlijk jaren hiermee heb verpest, terwijl het realistisch gezien zó onbelangrijk is.
zondag 17 april 2011 om 12:50
Wow Butterfly, ik heb dit hele topic meegelezen maar vond niet dat ik iets verstandigs of zinnigs toe te voegen had. Nu echter wel. Als jouw laatste post écht oprecht is en het zelfinzicht heeft gebracht wat je beweert (en hopelijk niet alleen geschreven om mensen hier 'te plezieren') dan vind ik dat heel knap maar vooral HEEL fijn voor je!
Ga je dan nu ook nog die mail naar je hulpverlener schrijven?
Volgens mij mag je trots op jezelf zijn!!
Ga je dan nu ook nog die mail naar je hulpverlener schrijven?
Volgens mij mag je trots op jezelf zijn!!
zondag 17 april 2011 om 13:09
Net als Kastanjez heb ik ook dit hele topic meegelezen maar niet gereageerd. Maar nu wil ik wel even reageren op je laatste post.
Je hebt zojuist een hele grote stap gezet door te erkennen dat je eetstoornis nog niet over is, en hij altijd op de achtergrond aanwezig zal zijn. Ook zeg je iets belangrijks namelijk dat je door stress weer terug wil schieten in je oude gedrag. Misschien dat je hierdoor in kan zien dat jouw gevoel over jezelf niets te maken heeft met je BMI. Doordat je nu stress hebt verlang je terug naar de controle die je over jezelf had tijdens de eetstoornis. Realiseer je wel dat je de afgelopen jaren misschien nog wel veel meer controle had over jezelf dan tijdens de hoogtijdagen van je anorexia. Je bent namelijk tegen je ziekte ingegaan en hebt een gezond gewicht vast kunnen houden. En in de voorgaande jaren was je waarschijnlijk ook niet superblij met je spiegelbeeld maar heb je jezelf toch kunnen verzetten tegen een nieuwe lijnpoging. Dat je nu toch weer af wil gaan vallen heeft dan ook niets te maken met je BMI (dat is immers nog hetzelfde) maar met je eigen gevoel en je eigenwaarde.
Ik hoop dat je binnenkort eerlijk aan je begeleiders durft te vertellen dat het wat minder met je gaat. Zij zullen je echt geen slappeling of een aansteller vinden, dat ben je namelijk niet. Een eetstoornis is eigenlijk niet te overwinnen zonder professionele hulp. En als jij die hulp durft te vragen dan laat je zien dat je sterke vrouw bent die erkent wanneer het wat minder met haar gaat en op tijd om hulp durft te vragen.
Je hebt zojuist een hele grote stap gezet door te erkennen dat je eetstoornis nog niet over is, en hij altijd op de achtergrond aanwezig zal zijn. Ook zeg je iets belangrijks namelijk dat je door stress weer terug wil schieten in je oude gedrag. Misschien dat je hierdoor in kan zien dat jouw gevoel over jezelf niets te maken heeft met je BMI. Doordat je nu stress hebt verlang je terug naar de controle die je over jezelf had tijdens de eetstoornis. Realiseer je wel dat je de afgelopen jaren misschien nog wel veel meer controle had over jezelf dan tijdens de hoogtijdagen van je anorexia. Je bent namelijk tegen je ziekte ingegaan en hebt een gezond gewicht vast kunnen houden. En in de voorgaande jaren was je waarschijnlijk ook niet superblij met je spiegelbeeld maar heb je jezelf toch kunnen verzetten tegen een nieuwe lijnpoging. Dat je nu toch weer af wil gaan vallen heeft dan ook niets te maken met je BMI (dat is immers nog hetzelfde) maar met je eigen gevoel en je eigenwaarde.
Ik hoop dat je binnenkort eerlijk aan je begeleiders durft te vertellen dat het wat minder met je gaat. Zij zullen je echt geen slappeling of een aansteller vinden, dat ben je namelijk niet. Een eetstoornis is eigenlijk niet te overwinnen zonder professionele hulp. En als jij die hulp durft te vragen dan laat je zien dat je sterke vrouw bent die erkent wanneer het wat minder met haar gaat en op tijd om hulp durft te vragen.
zondag 17 april 2011 om 13:43
Goed inzicht, hoewel ik je nog wat voorzichtig vindt. Je hebt geen restjes eettoornis, je hebt gewoon een eetstoornis. Punt. Nu je dat weet wordt het hoog tijd om op te houden met liegen en manipuleren van je omgeving, die het beste met jou voorheeft. vertel het tegen je ouders, overweeg ook of je niet (tijdelijk) weer thuis moet wonen en kaart het aan bij je hulpverlener. Zolang je dit niet doet neem je de situatie volstrekt niet serieus
zondag 17 april 2011 om 13:51
Openheid en inzicht in jezelf zijn twee heel belangrijke dingen. Ik vond dat ontzettend moeilijk, maar ik heb op een gegeven moment geprobeerd om hardop te zeggen wat ik dacht en voelde en wat het met me deed en dat ik "gekke dingen" uit wilde halen. Dat is doodeng en het neemt ook je gevoel van controle weg (wat overigens schijncontrole is), maar het helpt je wel vooruit. Ik heb tijdenlang samen met mensen gegeten, wie er ook maar voor handen was. Dan moest ik wel.
zondag 17 april 2011 om 14:11
zondag 17 april 2011 om 14:27
Oww, dit is echt stom. Ik dacht het net allemaal op ’n rijtje te hebben, lees ik weer wat reacties en nu snap ik mezelf weer niet meer. Ik zeg inderdaad dat het willen afvallen is uit controle/veiligheid, terwijl ik óok het gevoel heb dat het is uit ‘gewoon’ wat willen afvallen. Dat ik gewoon wat slanker wil zijn en dat daar niks mis mee zou zijn, zolang ik het binnen ’t normale zou houden. Hooo jemig, ik snap mezelf echt niet.
Nouja, de inzichten zijn goed, maar soms zit ’t allemaal zo door elkaar en snap ik niks meer van mezelf. Als ik voor mezelf weet dat ik het doe uit controle/veiligheid, dan zou ik er toch gewoon mee moeten stoppen? Maar waarom vind ik dan toch dat het wel oké is, zolang ik er niet in doorsla? Misschien is het een combinatie ofzo; wil ik gewoon wat afvallen, maar voelt het tegelijkertijd ook wel goed om de controle & veiligheid weer te hebben.
Ik klop geloof ik gewoon niet..haha.
Nouja, de inzichten zijn goed, maar soms zit ’t allemaal zo door elkaar en snap ik niks meer van mezelf. Als ik voor mezelf weet dat ik het doe uit controle/veiligheid, dan zou ik er toch gewoon mee moeten stoppen? Maar waarom vind ik dan toch dat het wel oké is, zolang ik er niet in doorsla? Misschien is het een combinatie ofzo; wil ik gewoon wat afvallen, maar voelt het tegelijkertijd ook wel goed om de controle & veiligheid weer te hebben.
Ik klop geloof ik gewoon niet..haha.
zondag 17 april 2011 om 14:39
Had toch weer besloten dat ik vanavond niet bij m'n ouders zou gaan eten, maar de volgende keer dat ik naar huis ga, is het idd denk ik wel goed om 't er even over te hebben..
& over een mailtje moet ik nog even nadenken. Het lijkt me wel goed om eerlijker te zijn over hoe 't gaat met eten/gewicht-gedachtes. Alleen nu opeens mailen vind ik wel lastig, want ik mail eigenlijk nooit zoiets, alleen om 'n afspraak af te zeggen bijvoorbeeld. (En gesprek is over 3 weken, dus nu al mailen is wel erg vroeg.)
En misschien past het intussen inderdaad niet echt meer op lijf & lijn.
& over een mailtje moet ik nog even nadenken. Het lijkt me wel goed om eerlijker te zijn over hoe 't gaat met eten/gewicht-gedachtes. Alleen nu opeens mailen vind ik wel lastig, want ik mail eigenlijk nooit zoiets, alleen om 'n afspraak af te zeggen bijvoorbeeld. (En gesprek is over 3 weken, dus nu al mailen is wel erg vroeg.)
En misschien past het intussen inderdaad niet echt meer op lijf & lijn.
zondag 17 april 2011 om 14:46
Nou, en nu mail je een keer wel. Dat is toch niet erg? Ze zitten daar voor jou hoor, jij betaalt ze! Daarbij denken die mensen niet zo, ze denken niet: gunst, daar heb je butterfly, die mailt anders nooit, wat irritant! Eerder denken ze: wat goed dat ze zelf voelt dat het de verkeerde kant uitgaat, hop, we zetten alles op alles om haar de goede kant weer op te helpen!
Meid, als er één ding is wat ik geleerd heb: je kunt niet voor anderen denken. Voor jezelf denken kost al genoeg energie. Stop je kop niet in het zand en mail ze nu per direct dat je niet lekker gaat. Hoe eerder je erbij bent, hoe beter. Er zijn hier al goede voorbeeldmailtjes gegeven. Ik snap wel dat je dit liever niet doet, want je wilt zelf in controle blijven en als je niet toegeeft dat je weer de verkeerde kant uit gaat, krijg je het gevoel dat je niet terugkunt en dat je niet meer kunt blijven hangen in je eetgestoorde gedachten. Maar wees stoer, geef toe...je redt jezelf ermee!! Mailen!!
Meid, als er één ding is wat ik geleerd heb: je kunt niet voor anderen denken. Voor jezelf denken kost al genoeg energie. Stop je kop niet in het zand en mail ze nu per direct dat je niet lekker gaat. Hoe eerder je erbij bent, hoe beter. Er zijn hier al goede voorbeeldmailtjes gegeven. Ik snap wel dat je dit liever niet doet, want je wilt zelf in controle blijven en als je niet toegeeft dat je weer de verkeerde kant uit gaat, krijg je het gevoel dat je niet terugkunt en dat je niet meer kunt blijven hangen in je eetgestoorde gedachten. Maar wees stoer, geef toe...je redt jezelf ermee!! Mailen!!
zondag 17 april 2011 om 14:57
Wat fijn dat je zelf het inzicht krijgt dat het niet gaat om bikinistrak (wat al overbodig is met een BMI van 20) te worden, maar dat je de controle en veiligheid zoekt. En het is natuurlijk helemaal niet fijn om in te moeten zien dat je zo graag die controle wil hebben, maar het inzicht helpt je wel te realiseren dat je eetprobleem er nog steeds is. Ondanks dat je nu een veilig, gezond gewicht hebt, zitten de denkpatronen nog in je hoofd. En dat is niet vreemd: dat is het allermoeilijkste deel van een eetstoornis.
Om je hulpverleners hierover nu al te mailen is helemaal niet te vroeg. Juist nu doen, nu je nog niet echt aan het afvallen bent en je gedachte-cirkels sterker worden.
En ik snap heel goed dat het nu veiliger voelt om niet die enge stap te nemen om te melden dat je weer anorexia-gedachten hebt, dan is het echt zo uitgesproken en zo echt. Maar het is ook echt hoe je nu denkt. Dus schaam je er niet voor, maar laat zien dat je juist een sterk persoon bent die echt van die eetstoornis af wil en stuur een mail.
Om je hulpverleners hierover nu al te mailen is helemaal niet te vroeg. Juist nu doen, nu je nog niet echt aan het afvallen bent en je gedachte-cirkels sterker worden.
En ik snap heel goed dat het nu veiliger voelt om niet die enge stap te nemen om te melden dat je weer anorexia-gedachten hebt, dan is het echt zo uitgesproken en zo echt. Maar het is ook echt hoe je nu denkt. Dus schaam je er niet voor, maar laat zien dat je juist een sterk persoon bent die echt van die eetstoornis af wil en stuur een mail.
zondag 17 april 2011 om 14:58
Twijfels, maar toen ik er écht eerlijk erover nadacht, kwam ik op de controle/veiligheid door stage. Dat is misschien realistischer dan de gedachtes die weer kwamen tijdens het eten; namelijk dat 't best oké is om gewoon wat minder/gezonder te eten.
De twijfels blijven, maar dan blijf ik inderdaad misschien maar in kringetjes draaien.. niet erg handig.
Oww, ik denk dat ik dan maar even ga mailen. Jemig, het voelt wel alsof ik me aanstel, alsof ik eigenlijk pas kan mailen als ik onder de 18,5 zit en bijna niet eet. Maar ik moet me maar even voorhouden dat het daar niet om gaat... Praat mezelf maar even in dat 't ook gaat om gedachtes en dat ik júist niet pas moet mailen als ik er alweer helemaal in zit. Oké.
En er staan idd al goede voorbeeldmailtjes, dat is wel fijn.
Ik ga wel 's naar een praktijkhuis voor mensen met 'n eetstoornis, maar dan met als doel dat ik gastlessen wilde gaan geven enzo. (Want ik ben er immers helemaal vanaf.
) Maar ik ga daar eventjes heen mailen. Heb wel 's eerder een fijn gesprek gehad daar en heb wel het gevoel dat ik daar heen mag en kan mailen. Kan ik daar misschien ook 's heen om zelf nog aan wat dingen te werken ipv ook daar altijd maar te doen alsof alles zo super gaat...
Ja, dat ga ik doen!
De twijfels blijven, maar dan blijf ik inderdaad misschien maar in kringetjes draaien.. niet erg handig.
Oww, ik denk dat ik dan maar even ga mailen. Jemig, het voelt wel alsof ik me aanstel, alsof ik eigenlijk pas kan mailen als ik onder de 18,5 zit en bijna niet eet. Maar ik moet me maar even voorhouden dat het daar niet om gaat... Praat mezelf maar even in dat 't ook gaat om gedachtes en dat ik júist niet pas moet mailen als ik er alweer helemaal in zit. Oké.
En er staan idd al goede voorbeeldmailtjes, dat is wel fijn.
Ik ga wel 's naar een praktijkhuis voor mensen met 'n eetstoornis, maar dan met als doel dat ik gastlessen wilde gaan geven enzo. (Want ik ben er immers helemaal vanaf.
) Maar ik ga daar eventjes heen mailen. Heb wel 's eerder een fijn gesprek gehad daar en heb wel het gevoel dat ik daar heen mag en kan mailen. Kan ik daar misschien ook 's heen om zelf nog aan wat dingen te werken ipv ook daar altijd maar te doen alsof alles zo super gaat...Ja, dat ga ik doen!
