Lijf & Lijn
alle pijlers
Afvallen 'na' anorexia
donderdag 14 april 2011 om 15:34
Hey,
Ik kom er even niet uit en durf 't er eigenlijk met niemand uit m'n omgeving over te hebben.. Maar zit er wel echt mee.
Ik heb anorexia gehad, het gaat nu redelijk goed; ik zit op gezond gewicht en ik durf (bijna) alles weer te eten. Heb nog wel een obsessie voor de weegschaal, maar dat ga ik proberen om af te bouwen.
Maar nu is het dus zo dat ik in de kliniek moest aankomen tot bmi 20. Hier zit ik nu al een heel tijd op. Steeds heb ik gedacht dat ik gewoon moet volhouden en moet doorzetten en dat ik dit gewicht dan vanzelf wel ga accepteren. Maar dat gebeurt niet. Ik blijf mezelf echt gewoon veelste dik vinden..
Nu had ik besloten om 5 kg te gaan afvallen, zodat ik op bmi 18,5 zit. Als ik daar dan gewoon op stabiel blijf, dan is het óok nog een gezond gewicht. (Er zijn nogal wat verschillende maatstaven wat gezond gewicht is.. heel irritant)
Alleen meteen ben ik weer zoveel ermee bezig in m'n hoofd. Van niet sporten, ben ik nu naar iedere dag hardlopen gegaan. En ook qua eten 't een en ander meteen maar geschrapt. Maar dat betekend bijvoorbeeld ook dat ik gister met een vriendin samen kon eten, maar dat wilde ik niet, want wilde m'n eigen magere dingetje maken. (& stress, want 't moest wel "op tijd") En nu dus weer stress, want over een tijdje met een vriendin paar dagen naar Terschelling. Hoe ga ik dat óoit doen?!
Ohh, ik weet het écht even niet. Ik wil zó graag gewoon wat afvallen. Alleen dan op een normale manier. En ik denk ook dat de weegobsessie dan juist minder wordt.
Alleen hóe doe ik dat op een normale manier, zonder gelijk te vervallen in allerlei eetgestoorde regeltjes?
Iemand misschien ervaring met gewoon op een normale manier wat afvallen, na een eetstoornis?
Ik kom er even niet uit en durf 't er eigenlijk met niemand uit m'n omgeving over te hebben.. Maar zit er wel echt mee.
Ik heb anorexia gehad, het gaat nu redelijk goed; ik zit op gezond gewicht en ik durf (bijna) alles weer te eten. Heb nog wel een obsessie voor de weegschaal, maar dat ga ik proberen om af te bouwen.
Maar nu is het dus zo dat ik in de kliniek moest aankomen tot bmi 20. Hier zit ik nu al een heel tijd op. Steeds heb ik gedacht dat ik gewoon moet volhouden en moet doorzetten en dat ik dit gewicht dan vanzelf wel ga accepteren. Maar dat gebeurt niet. Ik blijf mezelf echt gewoon veelste dik vinden..
Nu had ik besloten om 5 kg te gaan afvallen, zodat ik op bmi 18,5 zit. Als ik daar dan gewoon op stabiel blijf, dan is het óok nog een gezond gewicht. (Er zijn nogal wat verschillende maatstaven wat gezond gewicht is.. heel irritant)
Alleen meteen ben ik weer zoveel ermee bezig in m'n hoofd. Van niet sporten, ben ik nu naar iedere dag hardlopen gegaan. En ook qua eten 't een en ander meteen maar geschrapt. Maar dat betekend bijvoorbeeld ook dat ik gister met een vriendin samen kon eten, maar dat wilde ik niet, want wilde m'n eigen magere dingetje maken. (& stress, want 't moest wel "op tijd") En nu dus weer stress, want over een tijdje met een vriendin paar dagen naar Terschelling. Hoe ga ik dat óoit doen?!
Ohh, ik weet het écht even niet. Ik wil zó graag gewoon wat afvallen. Alleen dan op een normale manier. En ik denk ook dat de weegobsessie dan juist minder wordt.
Alleen hóe doe ik dat op een normale manier, zonder gelijk te vervallen in allerlei eetgestoorde regeltjes?
Iemand misschien ervaring met gewoon op een normale manier wat afvallen, na een eetstoornis?
maandag 18 april 2011 om 20:37
Zie je? Ze laten je niet voor niets zo'n terugvalplan maken. Terugvallen is bijna onontkoombaar, het gaat er om hoe je er mee omgaat. En dat moet je echt nog leren.
Tuurlijk had jij eerlijker moeten zijn naar haar. Maar zij heeft blijkbaar geen verstand van eetstoornissen. Zij snapt niet dat ze door je te complimenteren je met de rug tegen de muur zet. Jij hebt gespecialiseerde hulp nodig. En gauw ook! Echt hoor, voordat je verder afglijdt.
En weet je wat het is Butterfly? De dingen waarvoor jij nog in therapie moet, zijn leuk om te leren. In therapie terwijl je nog doodziek bent is niet leuk, dat is overleven. Maar nu (nu het nog redelijk met je gaat) is het leuk. Het is leuk om te leren wie je echt bent, wat je echt wilt, wat je triggers zijn om weer rare gedachten te krijgen en wat je daaraan kan doen.
Jammer dat je dat terugvalplan vergeten was. Maar ja je dacht natuurlijk dat je geen terugval had.
Wil je er over nadenken om, rapido niet over 3 weken, gespecialiseerde hulp te zoeken? Ik weet niet wat een praktijkhuis is, maar daar hebben ze blijkbaar verstand van eetstoornissen? Kan je daar niet terecht?
Tuurlijk had jij eerlijker moeten zijn naar haar. Maar zij heeft blijkbaar geen verstand van eetstoornissen. Zij snapt niet dat ze door je te complimenteren je met de rug tegen de muur zet. Jij hebt gespecialiseerde hulp nodig. En gauw ook! Echt hoor, voordat je verder afglijdt.
En weet je wat het is Butterfly? De dingen waarvoor jij nog in therapie moet, zijn leuk om te leren. In therapie terwijl je nog doodziek bent is niet leuk, dat is overleven. Maar nu (nu het nog redelijk met je gaat) is het leuk. Het is leuk om te leren wie je echt bent, wat je echt wilt, wat je triggers zijn om weer rare gedachten te krijgen en wat je daaraan kan doen.
Jammer dat je dat terugvalplan vergeten was. Maar ja je dacht natuurlijk dat je geen terugval had.
Wil je er over nadenken om, rapido niet over 3 weken, gespecialiseerde hulp te zoeken? Ik weet niet wat een praktijkhuis is, maar daar hebben ze blijkbaar verstand van eetstoornissen? Kan je daar niet terecht?
maandag 18 april 2011 om 20:47
Ja, misschien blijkt daar inderdaad wel uit dat terugvallen onontkoombaar zijn. In ieder gevalt dat het vaak gebeurt, want anders zouden we dat niet gemaakt hebben inderdaad.
Het is inderdaad misschien wel leuk om te leren wie ik echt ben, wat ik echt wil etc, maar dat kan ik opzich ook wel zonder therapie doen, denk ik. Want als het alleen leuk is om te leren, dan betekend dat eigenlijk dat het niet echt 'nodig' is, toch? En dan verdoe ik alleen maar hun tijd. Of bedoel je het niet op deze manier?
Het praktijkhuis is voor mensen met eetstoornissen en er is daar altijd de mogelijkheid om gewoon even langs te komen etc. Had wel gemaild, maar ik vind het echt heel lastig om daarheen te gaan.. heb altijd nog het gevoel dat mensen dan last van mij hebben. Staat wel in m'n planning om woensdag even er langs te gaan, maar nu nog echt doen.
Het is inderdaad misschien wel leuk om te leren wie ik echt ben, wat ik echt wil etc, maar dat kan ik opzich ook wel zonder therapie doen, denk ik. Want als het alleen leuk is om te leren, dan betekend dat eigenlijk dat het niet echt 'nodig' is, toch? En dan verdoe ik alleen maar hun tijd. Of bedoel je het niet op deze manier?
Het praktijkhuis is voor mensen met eetstoornissen en er is daar altijd de mogelijkheid om gewoon even langs te komen etc. Had wel gemaild, maar ik vind het echt heel lastig om daarheen te gaan.. heb altijd nog het gevoel dat mensen dan last van mij hebben. Staat wel in m'n planning om woensdag even er langs te gaan, maar nu nog echt doen.
maandag 18 april 2011 om 20:56
quote:Butterfly1989 schreef op 18 april 2011 @ 20:47:
Het is inderdaad misschien wel leuk om te leren wie ik echt ben, wat ik echt wil etc, maar dat kan ik opzich ook wel zonder therapie doen, denk ik. Want als het alleen leuk is om te leren, dan betekend dat eigenlijk dat het niet echt 'nodig' is, toch? En dan verdoe ik alleen maar hun tijd. Of bedoel je het niet op deze manier?
Het praktijkhuis is voor mensen met eetstoornissen en er is daar altijd de mogelijkheid om gewoon even langs te komen etc. Had wel gemaild, maar ik vind het echt heel lastig om daarheen te gaan.. heb altijd nog het gevoel dat mensen dan last van mij hebben.
Ik weet niet of ik nu moet lachen of moet huilen bij deze opmerkingen van je.
Wat is nu de reden van je terugval? Dat stress hebt en dat je niet weet wat je echt wilt. Waar of niet?
Denk je dan dat het niet nodig is om te leren wie je echt bent en wat het verschil is tussen een dwanggedachte en een wens? Hoe wil je anders in het vervolg terugvallen voorkomen?
Dat het gaande weg ook nog leuk is, is een hele fijne bijkomstigheid.
Als je het ook zonder therapie kan, waarom heb je het dan nog niet gedaa?. Je bent toch begin twintig, tijd zat gehad lijkt me zo.
En als jij, pardon me, zo zielig blijft doen dat je mensen niet wilt lastig vallen, dan ga je er nooit komen. Je blijft daarmee ontkennen dat er wat aan de hand is. Je neemt jezelf niet serieus en, minstens zo erg de mensen om je heen, ook niet. Je beslist voor ze dat ze je lastig vinden. Laat ze dat lekker zelf beslissen.
Bovendien al zou er niets aan de hand zijn, misschien vinden de mensen het wel heel erg leuk en gezellig als jij, Butterfly, langs komt.
Het is inderdaad misschien wel leuk om te leren wie ik echt ben, wat ik echt wil etc, maar dat kan ik opzich ook wel zonder therapie doen, denk ik. Want als het alleen leuk is om te leren, dan betekend dat eigenlijk dat het niet echt 'nodig' is, toch? En dan verdoe ik alleen maar hun tijd. Of bedoel je het niet op deze manier?
Het praktijkhuis is voor mensen met eetstoornissen en er is daar altijd de mogelijkheid om gewoon even langs te komen etc. Had wel gemaild, maar ik vind het echt heel lastig om daarheen te gaan.. heb altijd nog het gevoel dat mensen dan last van mij hebben.
Ik weet niet of ik nu moet lachen of moet huilen bij deze opmerkingen van je.
Wat is nu de reden van je terugval? Dat stress hebt en dat je niet weet wat je echt wilt. Waar of niet?
Denk je dan dat het niet nodig is om te leren wie je echt bent en wat het verschil is tussen een dwanggedachte en een wens? Hoe wil je anders in het vervolg terugvallen voorkomen?
Dat het gaande weg ook nog leuk is, is een hele fijne bijkomstigheid.
Als je het ook zonder therapie kan, waarom heb je het dan nog niet gedaa?. Je bent toch begin twintig, tijd zat gehad lijkt me zo.
En als jij, pardon me, zo zielig blijft doen dat je mensen niet wilt lastig vallen, dan ga je er nooit komen. Je blijft daarmee ontkennen dat er wat aan de hand is. Je neemt jezelf niet serieus en, minstens zo erg de mensen om je heen, ook niet. Je beslist voor ze dat ze je lastig vinden. Laat ze dat lekker zelf beslissen.
Bovendien al zou er niets aan de hand zijn, misschien vinden de mensen het wel heel erg leuk en gezellig als jij, Butterfly, langs komt.
maandag 18 april 2011 om 21:02
Oké, dan had ik het verkeerd opgevat. Sorry.
& ja, je hebt gelijk dat het komt door o.a. stress en dat ik niet weet wat 't verschil is tussen een dwanggedachte/wens, daar heb je gelijk in.
En dus meer als leuk als in bijkomstigheid, ik snap 'm nu.
En ik moet inderdaad niet voor anderen denken wat zij misschien vinden, dat klopt.
& ja, je hebt gelijk dat het komt door o.a. stress en dat ik niet weet wat 't verschil is tussen een dwanggedachte/wens, daar heb je gelijk in.
En dus meer als leuk als in bijkomstigheid, ik snap 'm nu.
En ik moet inderdaad niet voor anderen denken wat zij misschien vinden, dat klopt.
maandag 18 april 2011 om 21:11
Dus nu weer even aan dit idee wennen:
- je hebt echte therapie nodig gespecialiseerd voor mensen die een eetstoornis hebben (gehad)
- je valt mensen niet lastig
- je stelt je niet aan wat betreft je echte problematiek (je stelt je wel aan wat betreft dat je je niet mag aanstellen enzo )
En als je morgen aan dit idee gewend bent ga je in het praktijjkhuis informeren of ze nog een goede therapeut weten.
Deal?
- je hebt echte therapie nodig gespecialiseerd voor mensen die een eetstoornis hebben (gehad)
- je valt mensen niet lastig
- je stelt je niet aan wat betreft je echte problematiek (je stelt je wel aan wat betreft dat je je niet mag aanstellen enzo )
En als je morgen aan dit idee gewend bent ga je in het praktijjkhuis informeren of ze nog een goede therapeut weten.
Deal?
maandag 18 april 2011 om 21:32
He wat goed van je tweede mail! Je verhaal daarin is erg duidelijk. En nogmaals: je bent verre van een aansteller!
En denk niet dat je nu 2 (?) jaar niets aan het herstellen van anorexia hebt gedaan. Je bent op een stabiel en gezond gewicht gebleven!!! Dat is ontzettend knap, zeker terwijl je wel die drang hebt om af te vallen. En nu ben je een stap verder qua inzicht en kun je ook aan de slag om die anorectische gedachtes van afvallen en gewicht controleren proberen te verminderen, zodat het minder invloed gaat hebben op je leven.
En denk niet dat je nu 2 (?) jaar niets aan het herstellen van anorexia hebt gedaan. Je bent op een stabiel en gezond gewicht gebleven!!! Dat is ontzettend knap, zeker terwijl je wel die drang hebt om af te vallen. En nu ben je een stap verder qua inzicht en kun je ook aan de slag om die anorectische gedachtes van afvallen en gewicht controleren proberen te verminderen, zodat het minder invloed gaat hebben op je leven.
maandag 18 april 2011 om 21:50
quote:meds schreef op 18 april 2011 @ 21:38:
wat is er eigenlijk erg aan mensen tot last zijn? Je betaalt voor die therapeut hoor.
Tja, zo simpel als dat klinkt is het helaas niet.
Ik herken het heel erg, bang zijn dat mensen je een lastpak vinden. Dat krijg je, met een negatief zelfbeeld (want dat hebben mensen met een eetstoornis, en niet zo'n beetje ook).
Ik heb jarenlang geleefd met het idee dat mensen mij niet moesten, omdat ik raar was. Gek genoeg deden ze wel aardig tegen me, maar dat was alleen maar omdat ze me een zielige stumper vonden. Dat was mijn waarheid, waarin ik heilig geloofde.
En dat was dus ècht geen leven!
Maar mijn nieuwe motto is: 'Schijt aan de rest'. Moet bekennen dat het me nog niet altijd lukt ook echt zo te denken, maar het begin is er. En jémig, wat gaat er een wereld voor me open! Mensen gaan niet met mij om omdat ze me een stakker vinden, maar omdat ze me leuk vinden!
En weet je, dat IS ook zo, ik BEN ook leuk!
Jammer dat ik mezelf eerst bijna moest laten verhongeren om tot dat inzicht te komen, maargoed. Het kwartje kan beter laat vallen dan nooit, toch?
Dus Butterfly; je bent niemand tot last.
Jij hebt net zoveel recht op aandacht als ieder ander.
wat is er eigenlijk erg aan mensen tot last zijn? Je betaalt voor die therapeut hoor.
Tja, zo simpel als dat klinkt is het helaas niet.
Ik herken het heel erg, bang zijn dat mensen je een lastpak vinden. Dat krijg je, met een negatief zelfbeeld (want dat hebben mensen met een eetstoornis, en niet zo'n beetje ook).
Ik heb jarenlang geleefd met het idee dat mensen mij niet moesten, omdat ik raar was. Gek genoeg deden ze wel aardig tegen me, maar dat was alleen maar omdat ze me een zielige stumper vonden. Dat was mijn waarheid, waarin ik heilig geloofde.
En dat was dus ècht geen leven!
Maar mijn nieuwe motto is: 'Schijt aan de rest'. Moet bekennen dat het me nog niet altijd lukt ook echt zo te denken, maar het begin is er. En jémig, wat gaat er een wereld voor me open! Mensen gaan niet met mij om omdat ze me een stakker vinden, maar omdat ze me leuk vinden!
En weet je, dat IS ook zo, ik BEN ook leuk!
Jammer dat ik mezelf eerst bijna moest laten verhongeren om tot dat inzicht te komen, maargoed. Het kwartje kan beter laat vallen dan nooit, toch?
Dus Butterfly; je bent niemand tot last.
Jij hebt net zoveel recht op aandacht als ieder ander.
You don't have to fit into the format
maandag 18 april 2011 om 23:08
Hoi butterfly, ik heb niet alles gelezen maar het lijkt me ook echt geen goed idee. Los van dat een bmi van 20 gewoon heel slank is, blijft het een gevoelig punt als je anorexia hebt gehad en je kunt zo weer in je oude patroon vallen. Dat je een bmi van 20 te dik vindt zegt ook iets over je lichaamsbeeld, dat is blijkbaar toch nog niet echt realistisch. "Ik blijf mezelf echt gewoon veelste dik vinden" zeg je. Met een bmi van 20 ben je niet veelste dik, niet een beetje te dik en zelfs niet een beetje mollig.
Ik heb net even mijn bmi opgezocht om een beeld te krijgen en ik blijk zelf een bmi van 20 te hebben en zou echt niet dunner willen zijn. Ik heb door veel stress 8 kilo minder gewogen. Werd niet meer ongesteld, etc. 18,5 zit echt op het randje van ondergewicht. Het klinkt een beetje zweverig maar houd van je lichaam en voed en verzorg haar, je moet er nog je hele leven mee doen!
Meis, trek aan de bel bij een hulpverlener. Goed dat je dit topic hebt geopend en niet meteen aan het lijnen bent geslagen! Hoop dat je er iets aan de reacties van de meiden van dit forum hebt.
Ik heb net even mijn bmi opgezocht om een beeld te krijgen en ik blijk zelf een bmi van 20 te hebben en zou echt niet dunner willen zijn. Ik heb door veel stress 8 kilo minder gewogen. Werd niet meer ongesteld, etc. 18,5 zit echt op het randje van ondergewicht. Het klinkt een beetje zweverig maar houd van je lichaam en voed en verzorg haar, je moet er nog je hele leven mee doen!
Meis, trek aan de bel bij een hulpverlener. Goed dat je dit topic hebt geopend en niet meteen aan het lijnen bent geslagen! Hoop dat je er iets aan de reacties van de meiden van dit forum hebt.
maandag 18 april 2011 om 23:48
Lotte, toch is dat erg paradoxaal bij anorexia patienten, enerzijds behaagziek anderszijds hebben ze wel degelijk schijt aan mensen die het beste met ze voor hebben, door te liegen en te manipuleren. Niet alleen om de "ander te behagen" maar vooral om het primaire doel: niet eten en afvallen te behalen, want dat gaat boven alles ook boven de relatie met familie en vrienden
dinsdag 19 april 2011 om 07:57
Lotte: "Ik heb jarenlang geleefd met het idee dat mensen mij niet moesten, omdat ik raar was. Gek genoeg deden ze wel aardig tegen me, maar dat was alleen maar omdat ze me een zielige stumper vonden. Dat was mijn waarheid, waarin ik heilig geloofde”
Wat herkenbaar, dat! Daarom vond ik het ook echt lastig om daaraan te gaan werken, want het was immers de waarheid.
Wat super dat je nu anders bent gaan denken!! Echt goed dat je tot dat inzicht bent gekomen en kan me inderdaad voorstellen dat dat veel scheelt. Merk zelf ook wel dat het scheelt, al zijn de gedachtes er ook nog wel, maar wel minder.
Weelassie: Eigenlijk moet ik inderdaad goed voor m'n lichaam zorgen en doe ik dat momenteel niet. Terwijl mijn lichaam gezond is en ik door m'n lichaam van alles kan doen..
Oww, het normale eten stelde ik steeds weer uit. 'nog even proberen of ik morgen wél afgevallen ben'.
Maar ik geloof dat mijn lichaam gewoon écht niet wil afvallen. Vanmorgen aangekomen. Terwijl ik ben gaan sporten en mijn lijstjes qua afvallen voelde als normaal, maar qua kcal eigenlijk een crash-dieet was. Misschien slaat mijn lichaam nu opeens alles op wat ik eet, zoiets?
Ik moet nu echt stoppen, want ik val niet af, maar val wel terug. En mijn lichaam wil dit duidelijk niet. (het lukt mij dus niet eens meer om af te vallen, wanneer ik dat wil.) Dus ik moet nu echt weer het normale eten oppakken. En ga vanmiddag toch maar even langs in 't praktijkhuis.
Wat herkenbaar, dat! Daarom vond ik het ook echt lastig om daaraan te gaan werken, want het was immers de waarheid.
Wat super dat je nu anders bent gaan denken!! Echt goed dat je tot dat inzicht bent gekomen en kan me inderdaad voorstellen dat dat veel scheelt. Merk zelf ook wel dat het scheelt, al zijn de gedachtes er ook nog wel, maar wel minder.
Weelassie: Eigenlijk moet ik inderdaad goed voor m'n lichaam zorgen en doe ik dat momenteel niet. Terwijl mijn lichaam gezond is en ik door m'n lichaam van alles kan doen..
Oww, het normale eten stelde ik steeds weer uit. 'nog even proberen of ik morgen wél afgevallen ben'.
Maar ik geloof dat mijn lichaam gewoon écht niet wil afvallen. Vanmorgen aangekomen. Terwijl ik ben gaan sporten en mijn lijstjes qua afvallen voelde als normaal, maar qua kcal eigenlijk een crash-dieet was. Misschien slaat mijn lichaam nu opeens alles op wat ik eet, zoiets?
Ik moet nu echt stoppen, want ik val niet af, maar val wel terug. En mijn lichaam wil dit duidelijk niet. (het lukt mij dus niet eens meer om af te vallen, wanneer ik dat wil.) Dus ik moet nu echt weer het normale eten oppakken. En ga vanmiddag toch maar even langs in 't praktijkhuis.
dinsdag 19 april 2011 om 08:50
quote:meds schreef op 18 april 2011 @ 23:48:
Lotte, toch is dat erg paradoxaal bij anorexia patienten, enerzijds behaagziek anderszijds hebben ze wel degelijk schijt aan mensen die het beste met ze voor hebben, door te liegen en te manipuleren. Niet alleen om de "ander te behagen" maar vooral om het primaire doel: niet eten en afvallen te behalen, want dat gaat boven alles ook boven de relatie met familie en vrienden
En dat geeft nu exact aan hoe venijnig de ziekte is.
Je hebt geen controle al is dat het idee wat je denkt te hebben door de touwtjes in handen te houden in gewicht en de keuze wel/niet te eten.
Maar feitelijk ben je slaaf van de eetstoornis, die bepaalt.
Om dat te bevechten moet je je gezonde deel sterk maken, dat is het knelpunt.
En dat heeft niets met eten te maken maar alles met eigenwaarde.
Lotte, toch is dat erg paradoxaal bij anorexia patienten, enerzijds behaagziek anderszijds hebben ze wel degelijk schijt aan mensen die het beste met ze voor hebben, door te liegen en te manipuleren. Niet alleen om de "ander te behagen" maar vooral om het primaire doel: niet eten en afvallen te behalen, want dat gaat boven alles ook boven de relatie met familie en vrienden
En dat geeft nu exact aan hoe venijnig de ziekte is.
Je hebt geen controle al is dat het idee wat je denkt te hebben door de touwtjes in handen te houden in gewicht en de keuze wel/niet te eten.
Maar feitelijk ben je slaaf van de eetstoornis, die bepaalt.
Om dat te bevechten moet je je gezonde deel sterk maken, dat is het knelpunt.
En dat heeft niets met eten te maken maar alles met eigenwaarde.
dinsdag 19 april 2011 om 09:07
Butterfly, ik wil eve zeggen dat ik het heel knap van je vindt dat je nu toch mails hebt gestuurd en met alles aan de slag gaat. Dat is vreselijk moeilijk en je doet het toch maar. Zelf heb ik geen eetstoornis en ik ben dan ook een beetje geschrokken door hoeveel ik herken in jouw verhalen over bang zijn dat je je aanstelt, snel zeggen dat het goed gaat, het idee dat je anderen tot last bent en het idee dat je zelf stom bent.
Daar wil ik maar mee zeggen: je bent echt niet de enige en je doet het heel erg goed en ik vind het super van je dat je hulp gaat vragen, daar heb ik echt bewondering voor.
Zelf heb ik ook wat ervaring met therapeuten en de ene is de andere niet. Het lijkt mij dat jij nu op zoek moet naar een therapeut die wél gespecialiseerd is in eetstoornissen, die zal ook veel eerder zien of je een terugval hebt zonder dat je dat zelf specifiek zegt. Neem niet de eerste de beste maar beslis pas na een of twee gesprekken of iemand echt bij je past.
Heel veel succes met alles!
Daar wil ik maar mee zeggen: je bent echt niet de enige en je doet het heel erg goed en ik vind het super van je dat je hulp gaat vragen, daar heb ik echt bewondering voor.
Zelf heb ik ook wat ervaring met therapeuten en de ene is de andere niet. Het lijkt mij dat jij nu op zoek moet naar een therapeut die wél gespecialiseerd is in eetstoornissen, die zal ook veel eerder zien of je een terugval hebt zonder dat je dat zelf specifiek zegt. Neem niet de eerste de beste maar beslis pas na een of twee gesprekken of iemand echt bij je past.
Heel veel succes met alles!
Het is zoals het is
dinsdag 19 april 2011 om 10:11
Butterfly, ik heb gepost in het andere topic hoe ik het op dit moment zie. Ik denk dat jij echt veel te veel nadenkt hierover, je denkt ook in cirkeltjes en je denkt voor anderen. Waarom denk je dat dat praktijkhuis er is? Zodat de mensen die er werken en vrijwilligerswerk doen zich lastig kunnen laten vallen door vervelende aanstellers zoals jij? Dat klinkt toch gek? Waarom ben jij zelf naar het praktijkhuis gegaan voor die gastlessen? Omdat je zo graag lastig gevallen wilde worden door al die mensen met eetstoornissen die zich zo erg aanstellen? Natuurlijk niet!! Maar goed, ik weet dat jij dit weer tot iets irrationeels gaat draaien, dus laten we er niet een al te lang verhaal van maken
Weet je wat het is, je kan nu kiezen om verantwoordelijkheid te nemen voor je leven of om je te verstoppen in al dat gedoe rondom eten en gewicht. De keuze is uit eindelijk aan jou en je hebt alleen jezelf ermee. Bij het beter worden horen ook periodes waarin je terugvalt in eetgestoorde gedachten, dat is niet per se erg, wel is het zaak om steeds bewust te kiezen voor jezelf, voor het echte leven. Zoveel nadenken erover is ook gewoon vluchten, je weet wat je moet eten om gezond te blijven, je weet dat je een normaal gewicht hebt, dus eigenlijk moet je al die gedachten rondom eten en afvallen gewoon afkappen. Het eetgestoorde deel van jou wil alleen dat je daarmee bezig bent, want dan kan je er weer lekker veilig in vluchten, kan je weer lekker ziek zijn ("ohjee, ik val terug, wat erg, wat vervelend...." maar eigenlijk voelt het stiekem toch wel lekker...of niet?)
Weet je wat het is, je kan nu kiezen om verantwoordelijkheid te nemen voor je leven of om je te verstoppen in al dat gedoe rondom eten en gewicht. De keuze is uit eindelijk aan jou en je hebt alleen jezelf ermee. Bij het beter worden horen ook periodes waarin je terugvalt in eetgestoorde gedachten, dat is niet per se erg, wel is het zaak om steeds bewust te kiezen voor jezelf, voor het echte leven. Zoveel nadenken erover is ook gewoon vluchten, je weet wat je moet eten om gezond te blijven, je weet dat je een normaal gewicht hebt, dus eigenlijk moet je al die gedachten rondom eten en afvallen gewoon afkappen. Het eetgestoorde deel van jou wil alleen dat je daarmee bezig bent, want dan kan je er weer lekker veilig in vluchten, kan je weer lekker ziek zijn ("ohjee, ik val terug, wat erg, wat vervelend...." maar eigenlijk voelt het stiekem toch wel lekker...of niet?)
dinsdag 19 april 2011 om 10:41
quote:meds schreef op 18 april 2011 @ 23:48:
Lotte, toch is dat erg paradoxaal bij anorexia patienten, enerzijds behaagziek anderszijds hebben ze wel degelijk schijt aan mensen die het beste met ze voor hebben, door te liegen en te manipuleren. Niet alleen om de "ander te behagen" maar vooral om het primaire doel: niet eten en afvallen te behalen, want dat gaat boven alles ook boven de relatie met familie en vrienden
Klopt wel.
Toch had ik niet helemaal schijt aan de mensen om me heen. Er is een tijd geweest dat ik eigenlijk geen zin meer had om te vechten. Ik wist dat mijn gewicht kritiek was, en dat ik nog maar een kléin beetje af hoefde te vallen om voorgoed te verdwijnen.
De reden dat ik dat niet gedaan heb, is dat ik het mijn moeder niet aan kon doen. Het idee dat zij me zou vinden, of een telefoontje zou krijgen dat ik door deze k**** ziekte was verslagen, kon ik echt niet verdragen.
In feite heeft zíj me dus gered.
Door lief voor me te blijven, terwijl ik zo liep aan te kloten in het leven. Tegen haar loog ik trouwens niet, dat was niet nodig. Ze prikte feilloos door me heen, en veroordeelde me niet om de idiote keuzes die ik maakte.
Met 'Schijt aan de rest' bedoel ik tegenwoordig trouwens wel iets anders. Vroeger had ik geen schijt aan de rest. Het deed me echt wel wat, als ze bezorgd waren, maar ik kón gewoon niet anders. De anorexia was de poppenspeler, ik de marionet. Juist omdat ik zo behaagziek was, had ik de mensen om me heen het liefste gelukkig willen maken door beter te worden, maar dat kon ik echt niet.
'Schijt aan de rest' betekent nu voor mij, dat ik niet meer afhankelijk wil zijn van de waardering van anderen. Ik wil mezelf leuk vinden, ongeacht hoe een ander over me denkt.
MOEILIJK!!!!!
Maar ik ben inmiddels een stukje op weg, en moet zeggen dat het me beter bevalt dan ik had verwacht.
Lotte, toch is dat erg paradoxaal bij anorexia patienten, enerzijds behaagziek anderszijds hebben ze wel degelijk schijt aan mensen die het beste met ze voor hebben, door te liegen en te manipuleren. Niet alleen om de "ander te behagen" maar vooral om het primaire doel: niet eten en afvallen te behalen, want dat gaat boven alles ook boven de relatie met familie en vrienden
Klopt wel.
Toch had ik niet helemaal schijt aan de mensen om me heen. Er is een tijd geweest dat ik eigenlijk geen zin meer had om te vechten. Ik wist dat mijn gewicht kritiek was, en dat ik nog maar een kléin beetje af hoefde te vallen om voorgoed te verdwijnen.
De reden dat ik dat niet gedaan heb, is dat ik het mijn moeder niet aan kon doen. Het idee dat zij me zou vinden, of een telefoontje zou krijgen dat ik door deze k**** ziekte was verslagen, kon ik echt niet verdragen.
In feite heeft zíj me dus gered.
Door lief voor me te blijven, terwijl ik zo liep aan te kloten in het leven. Tegen haar loog ik trouwens niet, dat was niet nodig. Ze prikte feilloos door me heen, en veroordeelde me niet om de idiote keuzes die ik maakte.
Met 'Schijt aan de rest' bedoel ik tegenwoordig trouwens wel iets anders. Vroeger had ik geen schijt aan de rest. Het deed me echt wel wat, als ze bezorgd waren, maar ik kón gewoon niet anders. De anorexia was de poppenspeler, ik de marionet. Juist omdat ik zo behaagziek was, had ik de mensen om me heen het liefste gelukkig willen maken door beter te worden, maar dat kon ik echt niet.
'Schijt aan de rest' betekent nu voor mij, dat ik niet meer afhankelijk wil zijn van de waardering van anderen. Ik wil mezelf leuk vinden, ongeacht hoe een ander over me denkt.
MOEILIJK!!!!!
Maar ik ben inmiddels een stukje op weg, en moet zeggen dat het me beter bevalt dan ik had verwacht.
You don't have to fit into the format
dinsdag 19 april 2011 om 11:08
Heel goed verwoord Lotte.
Ik heb ook nooit ervaren dat ik schijt had aan mijn omgeving.
Integendeel, zij waren de personen waarvoor ik het gevecht bleef aangaan, terwijl ik eigenlijk allang moegestreden was.
Mijn omgeving maakte dat ik het schuldgevoel als een zware last op mijn schouders droeg.Ik wilde zo graag beter zijn anderen geen verdriet doen, geen zorgen om mij. Feit was alleen dat ik mijn eigen verdriet niet kon dragen zonder de eetstoornis en bleef het verscheurd voelen tussen hun verdriet en mijn verdriet en de gulden middenweg bestond niet.
De periode waarin ik mijn eetstoornis ook verstopte en daarmee ook mijn omgeving voorloog was puur om geen zorgen te hebben om mij, maar wel mijn ellende in het eetstoornisvat te stoppen zodat het draaglijk bleef.
Uiteindelijk werkt dat natuurlijk niet, als was ik er toen van overtuigd dat het de beste dan wel enige manier was.
Nu heb ik nog steeds een eetstoornis en nog steeds geen schijt aan de rest.
Alleen kan ik het nu beter reguleren. Dat wil zeggen ik luister beter naar mijn omgeving en geef de eetstoornis minder ruimte.
Het gevecht blijft, dan wel meer met mijn emotie's.
Ik heb ook nooit ervaren dat ik schijt had aan mijn omgeving.
Integendeel, zij waren de personen waarvoor ik het gevecht bleef aangaan, terwijl ik eigenlijk allang moegestreden was.
Mijn omgeving maakte dat ik het schuldgevoel als een zware last op mijn schouders droeg.Ik wilde zo graag beter zijn anderen geen verdriet doen, geen zorgen om mij. Feit was alleen dat ik mijn eigen verdriet niet kon dragen zonder de eetstoornis en bleef het verscheurd voelen tussen hun verdriet en mijn verdriet en de gulden middenweg bestond niet.
De periode waarin ik mijn eetstoornis ook verstopte en daarmee ook mijn omgeving voorloog was puur om geen zorgen te hebben om mij, maar wel mijn ellende in het eetstoornisvat te stoppen zodat het draaglijk bleef.
Uiteindelijk werkt dat natuurlijk niet, als was ik er toen van overtuigd dat het de beste dan wel enige manier was.
Nu heb ik nog steeds een eetstoornis en nog steeds geen schijt aan de rest.
Alleen kan ik het nu beter reguleren. Dat wil zeggen ik luister beter naar mijn omgeving en geef de eetstoornis minder ruimte.
Het gevecht blijft, dan wel meer met mijn emotie's.
dinsdag 19 april 2011 om 13:31
Indigoblue; Ja, over 't praktijkhuis, daar heb je wel gelijk in inderdaad.
& ik moet inderdaad minder gaan nadenken en piekeren. Ben ook wel beetje van het uitstellen, denk ik. En natuurlijk voelt bezig zijn met eten/gewicht ook veilig en vertrouwd, maar het heeft ook nadelen. Dus nouja, ik moet nu eigenlijk stoppen met nadenken en gaan doen. Maar dat was het algemene punt ook al wel in 't andere topic.
& ik moet inderdaad minder gaan nadenken en piekeren. Ben ook wel beetje van het uitstellen, denk ik. En natuurlijk voelt bezig zijn met eten/gewicht ook veilig en vertrouwd, maar het heeft ook nadelen. Dus nouja, ik moet nu eigenlijk stoppen met nadenken en gaan doen. Maar dat was het algemene punt ook al wel in 't andere topic.
donderdag 21 april 2011 om 09:09
Lief dat jullie er nog weer even naar vragen.
Ja, ben dinsdag naar praktijkhuis gegaan! (Hoezo studie ontwijkend gedrag..haha) En heb het er even over gehad en het hielp ook wel om daar gewoon te zijn, om in te zien dat ik níet terug wil en me er dus tegen moet verzetten.
& ik heb gister echt best wel een grote stap genomen; de weegschaal weg gedaan!! Dat stomme ding bepaalt al jaren m'n dagen en dat wil ik niet nóg weer jaren. Het voelt momenteel echt heel vrij, maarja, dit is pas dag 1.
Ben wel bang voor veel paniek/angst de komende dagen, helemaal doordat ik ook nog 2 verjaardagen heb, paasbrunch, bbq etc. Maar ga me er proberen niet te druk over te maken en maar zien hoe 't loopt.
Ja, ben dinsdag naar praktijkhuis gegaan! (Hoezo studie ontwijkend gedrag..haha) En heb het er even over gehad en het hielp ook wel om daar gewoon te zijn, om in te zien dat ik níet terug wil en me er dus tegen moet verzetten.
& ik heb gister echt best wel een grote stap genomen; de weegschaal weg gedaan!! Dat stomme ding bepaalt al jaren m'n dagen en dat wil ik niet nóg weer jaren. Het voelt momenteel echt heel vrij, maarja, dit is pas dag 1.
Ben wel bang voor veel paniek/angst de komende dagen, helemaal doordat ik ook nog 2 verjaardagen heb, paasbrunch, bbq etc. Maar ga me er proberen niet te druk over te maken en maar zien hoe 't loopt.
donderdag 21 april 2011 om 09:20
Hé fijn dat je een up-date komt schrijven en je bent echt goed bezig.
Heel veel succes de komende dagen.
Ik wou je nog een tip geven. Ik heb eerder nogal last gehad van emotionela buien en faalangst enzo. (nogsteeds wel) Ik heb daar voor RET-therapie gehad. Het scheelt voor mij nu een hoop stress. Ik ga bijvoorbeeld niet meer automatisch er vanuit dat een boze bui van een ander altijd mijn schuld is en dat ik het altijd fout gedaan heb. Soms is het nog wel moeilijk maar ik heb een strategie achter de hand die me dan kan helpen.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Rationeel- ... e_therapie
Misschien ken je het al of wil je er nu niets mee doen maar ik wou het je toch even zeggen.
Succes Butterfly, je kan het!
Heel veel succes de komende dagen.
Ik wou je nog een tip geven. Ik heb eerder nogal last gehad van emotionela buien en faalangst enzo. (nogsteeds wel) Ik heb daar voor RET-therapie gehad. Het scheelt voor mij nu een hoop stress. Ik ga bijvoorbeeld niet meer automatisch er vanuit dat een boze bui van een ander altijd mijn schuld is en dat ik het altijd fout gedaan heb. Soms is het nog wel moeilijk maar ik heb een strategie achter de hand die me dan kan helpen.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Rationeel- ... e_therapie
Misschien ken je het al of wil je er nu niets mee doen maar ik wou het je toch even zeggen.
Succes Butterfly, je kan het!
donderdag 21 april 2011 om 18:19
