Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)

Deel twee alweer, van ons inspirerende, bijna sektarische topic.



Hieronder de OP van het vorige topic, maar eerst.....





Lieve lezeres,



We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.

De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.



Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.

Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.



Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.



Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.



Schroom niet en schrijf met ons mee!







Vorig topic: Eten met je verstand



Recepten van het 'eten met je verstand' topic

quote:Capibara schreef op 24 augustus 2010 @ 19:16:

De stemming is nu aan het omslaan hoor Lé: Thee en Yasmijn zouden eventueel zelfs wel weer hulp willen bieden. Mijn klomp is nu echt gebroken, ik snap er niks meer van.



Kook niet maar het was dus niet terecht, de ophef.

Fijn dan.



Ik zei vanmorgen al dat ik benieuwd was naar haar verhaal, hoor en wederhoor en zo maar goed, ik geloof niet dat we het waarom van de ommekeer zullen horen.

Ik zal mijn eerdere en voorbarige postings over het onderwerp even weghalen.



En, ik leer weer dat ik me met dit soort dingen helemaal niet bezig moet houden. Doorgaans blijf ik een heel eind bij rellen vandaan, dat moet ik blijven doen.

SG, lees even verder, inmiddels is duidelijk dat de betreffende dame niet schuldig is aan oplichting.

Ik ben ook trots op jou Fransje!

Voelde je je tekort gedaan met de wortelbolletjes? Of vond je het écht wel lekker?



Als mijn Wé gaat zitten snacken dan zit ik wel eens te denken en te voelen of ik iets mis. Maar als ik dan bedenk dat ik zelf niet wíl. Gewoon omdat ik het dus niet wíl, dan vind ik het helemaal niet erg meer om iets gezonds te eten of niks te nemen als hij wel snaait.

SG, over tijm; ook voor mij is dat een van mijn favoriete kruiden. Het liefst vers, zachte tijm, of citroentijm, die is minder houtig dan gewone tijm.

Mijn inmiddels welbekende kip met citroen en tijm is een recept wat ik elke week wel een keer wil maken, zó lekker vind ik het. Speciaal door de tijm die er in gaat dus.



Tijm is ook erg lekker om in de thee te doen (wisten jullie dat?). Gewone thee zetten en dan een paar takjes tijm mee laten trekken. Ik word helemaal blij als ik er aan denk!



Het lijkt niet op rozemarijn al is het ook een sterk kruid.

Ben benieuwd naar de uitslag van je test June en hoop dat je snel bij de fysio terecht kunt!

Over wat ik vroeger thuis at heb ik eens een stuk geschreven en op het forum gepost.

Dit stuk:



Hippiejeugd, deel II, voeding



Als ik aan mijn jeugd denk, in samenhang met voedsel, dan dringen beelden van grote, zelfgebakken zuurdesem broden, rozenbottelthee en bergen bruine rijst met 'prutjes' zich onmiddellijk op. Vooral van die prutjes werd ik verdrietig en nog steeds word ik onpasselijk als iemand aangeeft 'iets met rijst en een prutje' te gaan eten. Dank u, geen belangstelling, ik scoor mijn bord voer wel elders, bye bye. Het is maar net welke associatie je als mens hebt bij een bepaald woord en 'prutje' is voor mij een traumatisch woord.



Nu waren mijn ouders niet strict in de leer en stonden er bij ons met grote regelmaat vrij ordinaire dingen op tafel. Mijn moeder wilde nog weleens een blik opendraaien bijvoorbeeld. Iets van doperwten of zo. O gruwel, kon eigenlijk niet maar gemak dient de mens en mijn moeder die zelf wol kaardde, spon, verfde om er vervolgens hele garderobes van te breien, daarbij op volksdansen zat en in het bestuur van het NIVON, wilde ook weleens snel klaar zijn in de keuken, want een ultra sofen maaltijd stond niet zo 1,2,3 op tafel. Daar moest uren voor gepeld, geweekt, gekookt en gestampt worden. Kruiden hoefde daarentegen gelukkig niet of nauwelijks en pesto bestond nog niet in Nederland. Dat scheelde weer tijd.



Wanhopig hebben mijn broer en ik tegen brokken in ondefinieerbare sausjes aan zitten hikken. Ogen dicht, kauwen en aan iets anders denken was het devies. Dat wij het voedsel niet waardeerden vonden mijn ouders uitermate grappig want je mocht je mening uiten, niet dat er iets veranderde maar zeggen wat je dacht, het mocht gewoon! Bij anderen eten, als in bij hipstervrienden was nog veel vreselijker. Van de leukste en lekkerste dingen wisten die mensen nog iets verschrikkelijks te maken. Pannenkoeken moesten met bruin meel gemaakt worden bijvoorbeeld. Niet gare, van ruw gemalen bruin meel gebakken pannenkoeken, weleens gegeten? Niet? Mag ik je feliciteren?



Als de moeders vanachter het met hout gestookte fornuis riepen dat er iets 'speciaal voor de kinderen' gekookt zou worden, moest je op je qui vive zijn, je vooral nergens op verheugen en niet verwachten dat er goudgele frieten, iets van kroketten of knakworsten geserveerd zou gaan worden want dan kwam je bedrogen uit. Hooguit had men zelf tomatensoep gekookt, van tomaten uit de tuin. Zonder balletjes natuurlijk maar wel met rozemarijn, uit de eigen kruidentuin, vanzelfsprekend.



Ik heb alle hoop op een écht lekkere maaltijd ' speciaal voor de kinderen' opgegeven, toen we voor de zoveelste keer de vrolijke en blijmakende mededeling kregen dat er 'speciaal voor de kinderen' iets geserveerd zou gaan worden en er vervolgens een schijf gebakken aubergine met een plak schapenkaas er op voor mijn neus gezet werd. Ik zal een jaar of acht geweest zijn en ik was een illusie armer. Te vaak had ik me zitten verheugen op dingen die ik uiteindelijk zelf nog van het land moest halen of die het niet haalden bij de real deal, zoals de koolrabifrieten van de beste vriendin van mijn ouders, met een saus van half slasaus, half maïzena, het toetje was banaan uit de oven met Marmite. Marmíte!



Voor mij tot op de dag van vandaag geen linzen, bruine rijst, bonen of peulvruchten, wij hadden namelijk een volkstuin en een vriezer en dan weet je het wel. Ben je dan zo'n zeur met eten Leo? Nee hoor, helemaal niet, vind ik zelf. Ik lust best het een en ander niet maar ik ben altijd bereid om alles te proberen, behalve als het om bepaalde dieren gaat want ik ben een salonvegetariër die de vleesconsumptie beperkt tot een aantal (arme) dieren en tegen de consumptie van alle andere dieren is. Een fanatieke vegetariër, behalve tijdens het eten als het ware.



Al demonstrerend tegen van alles en nog wat (we waren van tegen de atoombom t/m tegen zeegasboringen) heb ik nogal tegen het een en ander aan dierenleed geageerd en ik moet zeggen, het waren mijn fanatiekste demontraties, waarbij ik zelfs eens verkleed als zeehond door wijlen Ed van der Elsken (een fotograferende hippieheld) al demonstrerend op de foto ben gezet, samen met mijn broer.



Maar goed, thuis viel het eten nog mee, al behoort doorgeschoten sla en boerenkool waar de vrieskou wel vier keer overheen is geweest nog steeds niet tot mijn favoriete maaltijden. Zelfgemaakte kaas, zelfgebakken brood en zelfgemaakte jam ook niet. Tenminste, niet van de mensen met wie ik mijn jeugd doorbracht, die wisten zelfs de lekkerste dingen nog te verknoeien vonden mijn broer en ik. Geen wonder dat mijn broer nog steeds overal mayonaise overheen gooit. Op het schoolplein van de Montesorrischool was een levendige handel gaande tussen de sofenkinderen en diegenen die wit brood met suiker of kokosbrood mee naar school kregen. Ik deed daar zelf nooit aan mee, had geen handelsgeest maar er waren duidelijk meer kinderen van hippieouders die moeite hadden met het thuis gevoerde eetregime.



Bij elkaar eten was gebeurtenis die een paar keer per week plaatsvond. Oude, uitgewoonde, enorme panden in Amsterdam die nu met gemak een paar miljoen opleveren, waren toentertijd niet zelden een woonhuis voor een alternatieve familie die de boel gewoon gekraakt had en er na verloop van tijd mocht blijven wonen (tegen betaling natuurlijk) of soms niet omdat er een kantoor moest komen en dan ging men op zoek naar een ander verwaarloosd en leegstaand pand. Net zo makkelijk. Of eigenlijk niet net zo makkelijk achteraf maar als kind leek het allemaal zeer eenvoudig. Veel van onze hippe vrienden hadden rijke ouders, zelf veel geld verdiend ooit ergens eens of hadden invloedrijke posities binnen bijvoorbeeld een politieke organisatie en konden lullen als Brugman, wat ook weleens kon helpen.



In de zomer was wat er op tafel kwam nog wel te hachelen want dan was er sla (kon weinig mis mee gaan al hou ik nog steeds niet van kaas in mijn sla), er was rauwkost, er werden aardappelen gepoft in zelfgebouwde ovens, buiten, op de grote binnenplaatsen van de oude scholen of kantoren waar gewoond werd. Dan was het dansen, zingen, muziek maken, en de buren kwamen er bij zitten, of leunden over hun balkons om mee te genieten van de gratis voorstellingen. Fruit was er ook altijd wel en zelfgebakken broodjes, waarbij je brooddeeg om een stok wikkelde en net zo lang net boven het vuur hield tot ze lekker bruin en hier en daar zwart kleurden waren prima te eten. Vooral als er eens bloem gebruikt werd en niet meel van de molenaar. Genieten was dat.



Ook was er natuurlijk ijs en zelfgemaakt ijs bestond nog niet omdat men nog niet over vriezers beschikte, thuis, tenminste, niet de mensen die ik veel zag, dus voor ijs zochten wij onze toevlucht, net als ieder ander, bij de Italiaanse ijssalons, Jamins en de sigarenboeren die waterijs verkochten. Geweldig! Kleurstoffen, smaakstoffen, suiker, smaak! Manna uit de hemel was het! Er is een foto van mijn broer die gehurkt zit en terwijl zijn lange, sneeuwwitte haar naar voren is gevallen, zijn gevallen waterijsje (een raket) van de straat eet.



In de winter waren het bonenschotels, linzensoepen en de eeuwige kapucijners die de klok sloegen. Grote pannen kookten onze moeders want je wist nooit wie er aan zou schuiven tenslotte. Meestal wel een aantal vrolijke, magere, langharige vrouwen en baardige mannen die 'toevallig' rond etenstijd in de buurt waren weet je wel.....Mijn moeder haatte dat maar liet niks merken, het hoorde gewoon zo, iedereen deed het, maar niet heus want er waren er natuurlijk bij die altijd met anderen mee snavelden maar zelf nou nooit eens een bruine boon in het zakje deden of een fijn stuk tempeh meenamen. Ze waren principieel vegetarisch maar kippesoep van mijn moeder kon niet worden weerstaan.



Ik haatte het als die baardige mannen soep aten, je wil niet weten wat er allemaal voor rommel in die haren blijft hangen en het was helemaal misselijkmakend als ze na het leeg slurpen van de aardewerken kom de soepresten nog even uit de baard snoepten. Bonenschotels en veel uien bij de kapucijners zorgden voor andere problemen. Gas. Bij kinderen best aandoenlijk maar volwassenen die om de haverklap 'sorry' naar elkaar riepen en dan wapperende gebaren met de handen maakten om de lucht te verspreiden vond ik al heel snel helemaal niet grappig meer. Slapen op grote slaapzalen in jeugdherbergen was dus ook geen onverdeeld genoegen als er weer eens bonen of capu's met uien op het menu hadden gestaan.



Mijn broer en ik sliepen graag bij onze opa en oma. Na het eten naar de Poggebeekstraat in de Rivierenbuurt in Amsterdam-Zuid en dan slapen in het grote bed op zolder. De volgende ochtend was het feest. Tijgerbrood met een zachtgekookt ei en van die chocomel die je wel een jaar buiten de koelkast kon bewaren! Jam en pindakaas van Calvé en soms zelfs kokosbrood en anders gewoon een schep suiker op je met Bona besmeerde boterham. Van het brood thuis was je na één steenhard, bijna niet gerezen zuurdesembroodje wel uitgegeten, bij opa en oma aten we minstens zes boterhammen en na een uur of twee hadden we weer honger en dan kwam de klapper, dan gingen we naar de Ferdinand Bolstraat want daar zat een Wimpy! Jawel. Daarna konden we drie dagen niet poepen, poep je je een paar dagen geitenkeutels of we kregen ter plekke juist enorme buikloop maar die hotdogs namen ze ons niet meer af.



Na zo'n logeerpartijtje konden wij weer een paar weken heel goed tegen de bonen, het harde, grijze brood, de appelen met wurmen er in (natuur lief kind, dat is natúúr!) en de bergen bruine rijst met prutjes!