Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
vrijdag 9 juli 2010 om 15:06
Deel twee alweer, van ons inspirerende, bijna sektarische topic.
Hieronder de OP van het vorige topic, maar eerst.....
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
Hieronder de OP van het vorige topic, maar eerst.....
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
maandag 9 augustus 2010 om 23:11
Wat zijn jullie lief voor elkaar. Ik heb een beetje een waardeloze dag. Brakkig en daardoor weinig aan studie gedaan, nu proberen nog wat op papier te krijgen. Had onwijs behoefte aan vlees, dus heb twee bio tartaartjes gebakken met champignons, tomaat en ui en die op brood gegeten als avondmaaltijd. Hield mezelf voor dat het niet gruwelijk slecht was (niet zo slecht als een diepvriespizza) maar mijn lijf voelt nu helemaal niet lekker en ik voel me een loser omdat ik weinig heb gestudeerd vandaag (moet morgen iets inleveren notabene). Denk dat ik miss maar een tijdje niet moet forummen..
maandag 9 augustus 2010 om 23:22
Ik wil helemaal niet huilen! En ik wil ook helemaal niet emotioneel zijn omdat ik mijn man mis. Sjonge jonge, waar maak ik me druk om? Hij is niet dood, hij is niet naar de andere kant van de wereld, hij is gewoon een nachtje elders omdat hij cursus heeft. Ik ben nota bene vorig jaar zelf een paar weken in m'n eentje in Mali geweest, zonder man! Toen miste ik hem natuurlijk ook wel, maar niet zo dat ik erom moest janken. Ik vind mezelf nu maar een aansteller.
Gelukkig belde hij net, kon ik toch nog even met hem kletsen. Morgen na mijn werk ga ik hem ophalen bij zijn cursusadres en dan rijden we meteen door naar zijn zus. En tot die tijd ga ik gezond eten.
Gelukkig belde hij net, kon ik toch nog even met hem kletsen. Morgen na mijn werk ga ik hem ophalen bij zijn cursusadres en dan rijden we meteen door naar zijn zus. En tot die tijd ga ik gezond eten.
dinsdag 10 augustus 2010 om 01:14
Hoi lieve vrouwen,
Ik ga even een beetje van me afschrijven, al gaat het niet echt over eten.
Ik ben vandaag bezig geweest met het heel bewust anders tegen mezelf praten. Ondersteunende worden, figuurlijk naast mezelf gaan staan. Een arm om mezelf heen slaan, praten tegen mezelf alsof ik mijn beste vriendin ben.
En dat ging oke vandaag, merk wel dat ik mezelf min of meer constant aan het corrigeren ben.
En toen stond ik net, in het pikkedonker met een lekke band engigzins in the middle over nowhere. Naar huis was een uur lopen naar huis, op zich geen probleem, maar dan moest ik langs donkere en stille stukken. Uiteindelijk heb ik mijn buurman, ik wist dat ie nog wakker was, ge'smst. Met de vraag of ik hem kon bellen mocht er onderweg iets zijn. Hij bood aan, als ik me er onprettig bij voelde me op te komen halen (voor hem ongeveer een kwartiertje fietsen). Dan kon ik achterop en zou hij mijn fiets in de hand houden. Dat aanbod heb ik aangenomen en we hebben gewoon heel gezellig gekletst onderweg.
En dan kom ik thuis en 'bam' valt de negativiteit over me heen. Voel ik me ontzettend klein en nietig, lastig, schuldig.
En waarom, ik kan niet eens rationeel een reden bedenken..
Het triggert iets bij me, maar ik weet niet wat.
Het viel letterijk, als een zware denken over me heen, zodra ik mijn voordeur open deed. Heeft ook iets te maken met in een leeg huis thuis komen.
En toen merkte ik gelijk dat die 'negatieve stem' op komt zetten.
Ik ben gaan zitten en heb heel bewust gekeken naar wat er gebeurde. Ik voelde me verdrieitig en ongemakkelijk en dan komt 'die stem' die dingen wilt gaan zeggen in de zin van dat ik alles verkeerd doe en dat ik niks ben en niks word.
En dan heb ik de neiging mezelf uit te gaan putten met allerlei klusjes, om iets goeds te hebben gedaan.
Maar ik dacht aan jullie en aan mijn eigen woorden van vanmiddag.
En besloot dit nu zo op te schrijven en wat ik nu voel te verdragen en met jullie te delen, ipv het weg te maken door mezelf te gaan afmatten en de grond in te boren.
En ik vind dat heel moeilijk, maar ik wil het niet meer, ik wil het anders, ik wil anders met mezelf omgaan.
De tranen staan nu in mijn ogen.
Ben bang dat jullie denken dat ik hartstikke gek ben en/of me liever niet meer hier hebben.
Ik voel me letterlijk en figuurlijk teveel.
Ik denk dat mijn strijd met eten hier ook mee te maken heeft, maar heb daar nog weinig zicht op.
Doet er denk ik voor nu ook niet toe, dit is al heel wat, iig voor mij.
Ik ga even een beetje van me afschrijven, al gaat het niet echt over eten.
Ik ben vandaag bezig geweest met het heel bewust anders tegen mezelf praten. Ondersteunende worden, figuurlijk naast mezelf gaan staan. Een arm om mezelf heen slaan, praten tegen mezelf alsof ik mijn beste vriendin ben.
En dat ging oke vandaag, merk wel dat ik mezelf min of meer constant aan het corrigeren ben.
En toen stond ik net, in het pikkedonker met een lekke band engigzins in the middle over nowhere. Naar huis was een uur lopen naar huis, op zich geen probleem, maar dan moest ik langs donkere en stille stukken. Uiteindelijk heb ik mijn buurman, ik wist dat ie nog wakker was, ge'smst. Met de vraag of ik hem kon bellen mocht er onderweg iets zijn. Hij bood aan, als ik me er onprettig bij voelde me op te komen halen (voor hem ongeveer een kwartiertje fietsen). Dan kon ik achterop en zou hij mijn fiets in de hand houden. Dat aanbod heb ik aangenomen en we hebben gewoon heel gezellig gekletst onderweg.
En dan kom ik thuis en 'bam' valt de negativiteit over me heen. Voel ik me ontzettend klein en nietig, lastig, schuldig.
En waarom, ik kan niet eens rationeel een reden bedenken..
Het triggert iets bij me, maar ik weet niet wat.
Het viel letterijk, als een zware denken over me heen, zodra ik mijn voordeur open deed. Heeft ook iets te maken met in een leeg huis thuis komen.
En toen merkte ik gelijk dat die 'negatieve stem' op komt zetten.
Ik ben gaan zitten en heb heel bewust gekeken naar wat er gebeurde. Ik voelde me verdrieitig en ongemakkelijk en dan komt 'die stem' die dingen wilt gaan zeggen in de zin van dat ik alles verkeerd doe en dat ik niks ben en niks word.
En dan heb ik de neiging mezelf uit te gaan putten met allerlei klusjes, om iets goeds te hebben gedaan.
Maar ik dacht aan jullie en aan mijn eigen woorden van vanmiddag.
En besloot dit nu zo op te schrijven en wat ik nu voel te verdragen en met jullie te delen, ipv het weg te maken door mezelf te gaan afmatten en de grond in te boren.
En ik vind dat heel moeilijk, maar ik wil het niet meer, ik wil het anders, ik wil anders met mezelf omgaan.
De tranen staan nu in mijn ogen.
Ben bang dat jullie denken dat ik hartstikke gek ben en/of me liever niet meer hier hebben.
Ik voel me letterlijk en figuurlijk teveel.
Ik denk dat mijn strijd met eten hier ook mee te maken heeft, maar heb daar nog weinig zicht op.
Doet er denk ik voor nu ook niet toe, dit is al heel wat, iig voor mij.
dinsdag 10 augustus 2010 om 02:18
quote:Bertrade schreef op 09 augustus 2010 @ 16:56:
Over die chocoladereep in 1 keer opeten: wat ik wel merk, heeft misschien ook weer te maken met opvoeding, is dat iets op moet. Je dient geen eten weg te gooien.
Je hoeft de reep toch niet weg te gooien?
Dus als je een afhaalpizza haalt, dan moet die op. Ook als je na driekwart echt al vol zit. Dan maar met tegenzin die laatste stukken ook.
Maar het in jezelf gooien is toch ook een vorm van weggooien? In beide gevallen wordt er niet van genoten, dus waarom zou je jezelf als vuilnisbak gebruiken?
Vraagje: tips voor een hartig iets rond 16:30? Dus voor het avondeten (die is meestal pas om 19:00)? Ik grijp nu meestal naar chips maar dat is niet goed, ik wil van de chips af.
Is dat uit trek of uit gewenning dat je dan iets wilt eten?
In geval van gewenning zou je het kunnen afleren.
In het geval van trek: misschien een soepje? Gewoon bouillon met veel groenten? Of 2 belegde crackers of een boterham?
.
Over die chocoladereep in 1 keer opeten: wat ik wel merk, heeft misschien ook weer te maken met opvoeding, is dat iets op moet. Je dient geen eten weg te gooien.
Je hoeft de reep toch niet weg te gooien?
Dus als je een afhaalpizza haalt, dan moet die op. Ook als je na driekwart echt al vol zit. Dan maar met tegenzin die laatste stukken ook.
Maar het in jezelf gooien is toch ook een vorm van weggooien? In beide gevallen wordt er niet van genoten, dus waarom zou je jezelf als vuilnisbak gebruiken?
Vraagje: tips voor een hartig iets rond 16:30? Dus voor het avondeten (die is meestal pas om 19:00)? Ik grijp nu meestal naar chips maar dat is niet goed, ik wil van de chips af.
Is dat uit trek of uit gewenning dat je dan iets wilt eten?
In geval van gewenning zou je het kunnen afleren.
In het geval van trek: misschien een soepje? Gewoon bouillon met veel groenten? Of 2 belegde crackers of een boterham?
.
dinsdag 10 augustus 2010 om 02:41
[quote]Capibara schreef op 09 augustus 2010 @ 18:55:
[...]
Ik ben onzeker over mezelf, over mijn lichaam. Het eerste wat mensen zien is hoe dik ik ben. Dat ik naast dik misschien ook interessant, lief, intelligent, adrem of grappig ben ontdekken ze pas in tweede of derde instantie.
Maar is dat niet altijd zo? Ik ben zelf niet dik, maar mensen zien altijd eerst je uiterlijk en later pas de eigenschappen die jij noemt.
Ik bedoel niet dat ik je onzekerheid niet serieus neem, maar ik vraag me af in hoeverre het iets is om onzeker over te zijn...dat het misschien iets is wat wel gewoon zo is.
Hmm, merk dat ik het lastig uit te leggen vind wat ik bedoel.
Ik merk het namelijk op een andere manier bij mezelf.
Ik zie er veel jonger uit dan ik ben en mensen hebben daardoor vaak ook een andere indruk.
Maar ik denk dat je daar niet altijd iets aan doet.
Er zijn waarschijnlijk mensen die niet verder kijken dan de buitenkant, en me op grond van mijn gewicht al afschrijven.
Is dit echt zo, of denk je dat? En de mensen die dat doen, wil je daar uberhaupt iets mee?
Ik merk het vaak op mijn werk bijvoorbeeld; ik heb een ondersteunende functie, omdat het niet in mijn aard ligt om leiding te geven of het voortouw te nemen (ook niet voordat ik zo zwaar werd, dus het ligt niet alleen daar aan). Maar ik ben intelligenter dan de meeste van mijn leidinggevenden. Ik merk dat dat mensen verrast, omdat ze dat blijkbaar niet verwachten van zo'n dik mens.
Waaraan merk je dat?
En als het zo is, kan ik me voorstellen dat het mensen niet verrast vanwege je gewicht, maar omdat je niet snel het voortouw neemt.
Dikke mensen zijn dom, dat is toch wel het algemeen heersende vooroordeel. En als dan blijkt dat ik verre van dom ben moeten sommige mensen echt hun mening over mij bijstellen.
Is dat zo...ik weet niet of dat het algemeen heersende voordeel is, of dat jij misschien de verkeerde mensen hebt getroffen. Ik zeg dit niet omdat ik je niet serieus neem, maar het lijkt me heel lastig om met die overtuiging te moeten leven en misschien is ie wel genunaceerder dan jij 'm ervaart.
Ik word onzeker omdat mensen geen vertrouwen in mij hebben, door dit soort vooroordelen. En dat is dan alleen nog maar intellect. Ik vind mezelf niet mooi, of knap, of sexy, dus dat heeft ook grote impact op mijn zelfvertrouwen. Ik weet dat wanneer ik lekker in mijn vel zit, en ik zelf het idee heb dat ik er goed uitzie dat een boost is voor mijn zelfvertrouwen. Als ik mezelf alleen als vetkwab zie dan zou ik me het liefst verstoppen en zo min mogelijk opvallen. Heeft allemaal met zelfvertrouwen te maken.
Als ik dit lees, vraag ik me echt af of hoe jij ervaart dat andere mensen jou zien, niet ook een groot stuk projectie is. Nogmaals, ik weet dat echt niet, maar is wel wat in mij opkomt.
Overigens, voor je denkt dat mijn gedrag alleen terug te voeren is op mijn uiterlijk: ik ben niet assertief. Nooit geweest ook. Dus ook als ik slank zou zijn ben ik nog niet de meest zelfbewuste persoon die je je kunt voorstellen hoor. Ik blijf altijd afwachtend en gereserveerd tegenover mensen die ik niet ken, zal altijd eerst de kat uit de boom kijken en heb, zeker als ik mensen niet ken of in grote groepen, nooit het hoogste woord. Maar door mijn gewicht wordt die teruggetrokken houding wel versterkt; door die schaamte over mezelf wil ik helemaal zo min mogelijk opvallen.
Dat raakt me...dat je je schaamt voor jezelf. Ik herken het, maar de schaamte van puur het dik zijn heb ik ook gehad en dat is heel heel moeilijk. Ik heb er niet zoveel zinnigs op te zeggen maar ik leef met je mee .
Wat ik me af vraag je zegt dat je niet zelfbewust & assertief ed bent, wil je daar ook iets mee doen of vind je dat oke zo?
En in hoeverre kan het zijn dat dat verbonden is met je dik zijn?
Je zegt dat je dik zijn maakt dat je nog minder op valt, in die zin kan je dik zijn een een functie hebben, het geeft je een 'excuus' om nog minder bewust/assertief te zijn.
Begrijp je wat ik bedoel.
Ik hoop niet dat ik bedoel je aan te vallen, ik probeer met je mee te denken, omdat het me ontzettend lastig lijkt.
En ik van mezelf weet dat dit soort dingen heel diep kunnen zitten.
[...]
En ja, dan is een meerjarenplan niet erg, alleen maar heel erg realistisch (al roept er nu een stemmetje binnen in me dat ik het liefst dit jaar al al mijn overgewicht kwijt zou zijn, alleen is dat niet realistisch en als het al mogelijk is dan is het zeker niet verstandig).
Ik denk dat snel afvallen je uiteindelijk je meer jaren gaat kosten dan het zogenaamde 'meer-jaren-plan', omdat snel afvallen je in een circel brengt die jarenlang (levenslang?) duurt.
Ik had eerder moeten stoppen, maar ik kan geen eten weggooien, dat vind ik echt zonde.
Dat kan je wel , je vind het moeilijk, dat is wat anders.
En waarom jezelf als vuilniksbak gebruiken als je er een in je huis hebt?
quote]
[...]
Ik ben onzeker over mezelf, over mijn lichaam. Het eerste wat mensen zien is hoe dik ik ben. Dat ik naast dik misschien ook interessant, lief, intelligent, adrem of grappig ben ontdekken ze pas in tweede of derde instantie.
Maar is dat niet altijd zo? Ik ben zelf niet dik, maar mensen zien altijd eerst je uiterlijk en later pas de eigenschappen die jij noemt.
Ik bedoel niet dat ik je onzekerheid niet serieus neem, maar ik vraag me af in hoeverre het iets is om onzeker over te zijn...dat het misschien iets is wat wel gewoon zo is.
Hmm, merk dat ik het lastig uit te leggen vind wat ik bedoel.
Ik merk het namelijk op een andere manier bij mezelf.
Ik zie er veel jonger uit dan ik ben en mensen hebben daardoor vaak ook een andere indruk.
Maar ik denk dat je daar niet altijd iets aan doet.
Er zijn waarschijnlijk mensen die niet verder kijken dan de buitenkant, en me op grond van mijn gewicht al afschrijven.
Is dit echt zo, of denk je dat? En de mensen die dat doen, wil je daar uberhaupt iets mee?
Ik merk het vaak op mijn werk bijvoorbeeld; ik heb een ondersteunende functie, omdat het niet in mijn aard ligt om leiding te geven of het voortouw te nemen (ook niet voordat ik zo zwaar werd, dus het ligt niet alleen daar aan). Maar ik ben intelligenter dan de meeste van mijn leidinggevenden. Ik merk dat dat mensen verrast, omdat ze dat blijkbaar niet verwachten van zo'n dik mens.
Waaraan merk je dat?
En als het zo is, kan ik me voorstellen dat het mensen niet verrast vanwege je gewicht, maar omdat je niet snel het voortouw neemt.
Dikke mensen zijn dom, dat is toch wel het algemeen heersende vooroordeel. En als dan blijkt dat ik verre van dom ben moeten sommige mensen echt hun mening over mij bijstellen.
Is dat zo...ik weet niet of dat het algemeen heersende voordeel is, of dat jij misschien de verkeerde mensen hebt getroffen. Ik zeg dit niet omdat ik je niet serieus neem, maar het lijkt me heel lastig om met die overtuiging te moeten leven en misschien is ie wel genunaceerder dan jij 'm ervaart.
Ik word onzeker omdat mensen geen vertrouwen in mij hebben, door dit soort vooroordelen. En dat is dan alleen nog maar intellect. Ik vind mezelf niet mooi, of knap, of sexy, dus dat heeft ook grote impact op mijn zelfvertrouwen. Ik weet dat wanneer ik lekker in mijn vel zit, en ik zelf het idee heb dat ik er goed uitzie dat een boost is voor mijn zelfvertrouwen. Als ik mezelf alleen als vetkwab zie dan zou ik me het liefst verstoppen en zo min mogelijk opvallen. Heeft allemaal met zelfvertrouwen te maken.
Als ik dit lees, vraag ik me echt af of hoe jij ervaart dat andere mensen jou zien, niet ook een groot stuk projectie is. Nogmaals, ik weet dat echt niet, maar is wel wat in mij opkomt.
Overigens, voor je denkt dat mijn gedrag alleen terug te voeren is op mijn uiterlijk: ik ben niet assertief. Nooit geweest ook. Dus ook als ik slank zou zijn ben ik nog niet de meest zelfbewuste persoon die je je kunt voorstellen hoor. Ik blijf altijd afwachtend en gereserveerd tegenover mensen die ik niet ken, zal altijd eerst de kat uit de boom kijken en heb, zeker als ik mensen niet ken of in grote groepen, nooit het hoogste woord. Maar door mijn gewicht wordt die teruggetrokken houding wel versterkt; door die schaamte over mezelf wil ik helemaal zo min mogelijk opvallen.
Dat raakt me...dat je je schaamt voor jezelf. Ik herken het, maar de schaamte van puur het dik zijn heb ik ook gehad en dat is heel heel moeilijk. Ik heb er niet zoveel zinnigs op te zeggen maar ik leef met je mee .
Wat ik me af vraag je zegt dat je niet zelfbewust & assertief ed bent, wil je daar ook iets mee doen of vind je dat oke zo?
En in hoeverre kan het zijn dat dat verbonden is met je dik zijn?
Je zegt dat je dik zijn maakt dat je nog minder op valt, in die zin kan je dik zijn een een functie hebben, het geeft je een 'excuus' om nog minder bewust/assertief te zijn.
Begrijp je wat ik bedoel.
Ik hoop niet dat ik bedoel je aan te vallen, ik probeer met je mee te denken, omdat het me ontzettend lastig lijkt.
En ik van mezelf weet dat dit soort dingen heel diep kunnen zitten.
[...]
En ja, dan is een meerjarenplan niet erg, alleen maar heel erg realistisch (al roept er nu een stemmetje binnen in me dat ik het liefst dit jaar al al mijn overgewicht kwijt zou zijn, alleen is dat niet realistisch en als het al mogelijk is dan is het zeker niet verstandig).
Ik denk dat snel afvallen je uiteindelijk je meer jaren gaat kosten dan het zogenaamde 'meer-jaren-plan', omdat snel afvallen je in een circel brengt die jarenlang (levenslang?) duurt.
Ik had eerder moeten stoppen, maar ik kan geen eten weggooien, dat vind ik echt zonde.
Dat kan je wel , je vind het moeilijk, dat is wat anders.
En waarom jezelf als vuilniksbak gebruiken als je er een in je huis hebt?
quote]
dinsdag 10 augustus 2010 om 07:32
Ik ga zo terug lezen maar eerst even egoposten.
Ik ben weer in die modus geland. Ik kan het niet, ik ben dik, ik moet op dieet maar ik kan het niet!
Al mijn kleren zitten te strak.
Waarom schuif ik dan toch een groot stuk nougat naarbinnen? Waarom neem ik toch een schaaltje borrelnootjes? (schaaltje, niet de hele zak, dat dan weer wel). Gisteren had ik nog trek. Maar niet een gezonde bruine boterham nemen met jam, wat ook zoetig is, neeeeee, een stuk nougat, fuck-it! Daarna dan wel een banaan en toen dus een schaaltje borrelnootjes. En vanmorgen dan voor de kledingkast tot de ontdekking komen dat bijna al mijn broeken te strak zijn. Dat bodies in mijn huid snijden, dat ik van dat ene truitje, wat vorigjaar zo mooi zat, een rollade-effect krijg..... Ik kan wel janken. Want ik kan het niet zelf. Ik heb een fucking operatie nodig om maat te houden.
En dan: Wat jank je nou? Je hebt toch verdorie wel de ballen om voor gezonde dingen te kiezen? Waarom haal je geen lekkere dingen in huis die goed voor je lijf zijn? Gooi gewoon die zak borrelnootjes in de vuilnisbak...
En nu kom ik hier weer even lezen voor motivatie. Straks sleep ik mijn te dikke kont in broek naar mijn werk, vanmiddag/vanavond ben ik er weer
Ik ben weer in die modus geland. Ik kan het niet, ik ben dik, ik moet op dieet maar ik kan het niet!
Al mijn kleren zitten te strak.
Waarom schuif ik dan toch een groot stuk nougat naarbinnen? Waarom neem ik toch een schaaltje borrelnootjes? (schaaltje, niet de hele zak, dat dan weer wel). Gisteren had ik nog trek. Maar niet een gezonde bruine boterham nemen met jam, wat ook zoetig is, neeeeee, een stuk nougat, fuck-it! Daarna dan wel een banaan en toen dus een schaaltje borrelnootjes. En vanmorgen dan voor de kledingkast tot de ontdekking komen dat bijna al mijn broeken te strak zijn. Dat bodies in mijn huid snijden, dat ik van dat ene truitje, wat vorigjaar zo mooi zat, een rollade-effect krijg..... Ik kan wel janken. Want ik kan het niet zelf. Ik heb een fucking operatie nodig om maat te houden.
En dan: Wat jank je nou? Je hebt toch verdorie wel de ballen om voor gezonde dingen te kiezen? Waarom haal je geen lekkere dingen in huis die goed voor je lijf zijn? Gooi gewoon die zak borrelnootjes in de vuilnisbak...
En nu kom ik hier weer even lezen voor motivatie. Straks sleep ik mijn te dikke kont in broek naar mijn werk, vanmiddag/vanavond ben ik er weer
dinsdag 10 augustus 2010 om 07:37
Ja, Leo, dat ken ik, dat mensen zo weinig weten van eten. En ik schrik er steeds weer van. Probeer altijd aan te geven dat je van te weinig eten dik wordt, dat je beter regelmatig kunt eten. Maar dan zie je ze kijken "jaja..... dat zeg je nou wel, maar..."
Gisteren in de winkel, 2 dames:
dame 1: "nou, gelukkig eet ik dat niet, ik ben op dieet"
dame 2: "ohja, wat doe je dan?"
toen kwam er een verhaal over shakes.. zo makkelijk, slechts 3 per dag, nergens aan denken en afvallen als een trein.
dame 2: "hoe lang ga je dat dan doen?"
dame 1: "nou, niet langer dan een week of 2, want dan krijg je last van het jojo-effect he.."
dame 2: "ja, daar heb je gelijk in, maar afvallen is eigenlijk altijd een jojo-effect...."
Dus..
Ik wilde er wel bovenop springen, er wijsheid instampen, maar dat helpt toch niet. Zeker niet op zo'n moment. Ik weet dat ik zélf af en toe de neiging krijg 'even een weekje' te kiezen voor shakes. En ik weet beter. Hoe krijg ik dan zo snel wijsheid bij die dames erin?
Ik hoop dat jij wat door hebt kunnen dringen, Eleonora, bij je vrienden.
edit: dit was dus een reactie op de vraag of je dat herkent, dat mensen zo weinig van eten weten. ik had neit door nog niet op de laatste blz beland te zijn. Nu snel naar werk.. later meer.
Gisteren in de winkel, 2 dames:
dame 1: "nou, gelukkig eet ik dat niet, ik ben op dieet"
dame 2: "ohja, wat doe je dan?"
toen kwam er een verhaal over shakes.. zo makkelijk, slechts 3 per dag, nergens aan denken en afvallen als een trein.
dame 2: "hoe lang ga je dat dan doen?"
dame 1: "nou, niet langer dan een week of 2, want dan krijg je last van het jojo-effect he.."
dame 2: "ja, daar heb je gelijk in, maar afvallen is eigenlijk altijd een jojo-effect...."
Dus..
Ik wilde er wel bovenop springen, er wijsheid instampen, maar dat helpt toch niet. Zeker niet op zo'n moment. Ik weet dat ik zélf af en toe de neiging krijg 'even een weekje' te kiezen voor shakes. En ik weet beter. Hoe krijg ik dan zo snel wijsheid bij die dames erin?
Ik hoop dat jij wat door hebt kunnen dringen, Eleonora, bij je vrienden.
edit: dit was dus een reactie op de vraag of je dat herkent, dat mensen zo weinig van eten weten. ik had neit door nog niet op de laatste blz beland te zijn. Nu snel naar werk.. later meer.
Later is nu
dinsdag 10 augustus 2010 om 07:57
dinsdag 10 augustus 2010 om 09:11
Enemdé liefie toch je bent nooit te veel. Het is juist goed dat je emoties loskomen.
Capi, je hebt het doorstaan, vanavond kan je Capilief gelukkig weer in je armen sluiten
Fran! Je kan het wél! Je kan het wél! Wil je wel eens ophouden met jezelf naar beneden halen. Stop en kijk naar je goede kanten.
Oké, je had een zak borrelnootjes in huis. Poepoe alsof het een kernbom is: nee dus. Een keertje een schaaltje (hoe doe je dat? *bewondering*) borrelnootjes daar ga je niet dood aan.
Sleep je prachtige lijf naar je werk en wees trots op alles wat je allemaal bereikt heb Je bent een geweldige, sterke, mooie, lieve vrouw die zichzelf weer gezond leert leven.
Lé, ik begin een beetje hogepriesteres van het gezonde eten te worden Dreamer ik herken wat je schrijft: in zulke figuren investeer ik geen tijd. Als iemand nog steeds gelooft in shakes dan praat ik toch tegen een blinde muur. Maar heeft iemand interesse, dan vertel ik er uitgebreid over.
Capi, je hebt het doorstaan, vanavond kan je Capilief gelukkig weer in je armen sluiten
Fran! Je kan het wél! Je kan het wél! Wil je wel eens ophouden met jezelf naar beneden halen. Stop en kijk naar je goede kanten.
Oké, je had een zak borrelnootjes in huis. Poepoe alsof het een kernbom is: nee dus. Een keertje een schaaltje (hoe doe je dat? *bewondering*) borrelnootjes daar ga je niet dood aan.
Sleep je prachtige lijf naar je werk en wees trots op alles wat je allemaal bereikt heb Je bent een geweldige, sterke, mooie, lieve vrouw die zichzelf weer gezond leert leven.
Lé, ik begin een beetje hogepriesteres van het gezonde eten te worden Dreamer ik herken wat je schrijft: in zulke figuren investeer ik geen tijd. Als iemand nog steeds gelooft in shakes dan praat ik toch tegen een blinde muur. Maar heeft iemand interesse, dan vertel ik er uitgebreid over.
dinsdag 10 augustus 2010 om 09:41
Enemdé, ik vind dat je hier heel mooi en goed reageert op iedereen. Ook ik heb hier zeker wat aan. Maar ondanks dat je e.e.a. theoretisch weet, kan de praktijk met je aan de haal gaan, natuurlijk. Vervelend dat je je na je '' avontuur' zo voelde. Hopelijk is het nu beter?
Capi, wat kunnen hormonen je toch beïnvloeden he. Erg stom, eigenlijk.
Vreselijk het Francs, als je kleren te strak zitten. Ik heb dat momenteel ook. Kan eigenlijk geen broek meer aan, zeker niet na de paar kilo's die er in de vakantie bijgekomen zijn. Gelukkig is het nog jurkjesweer Dat je broeken te strak zitten, komt natuurlijk niet door dat stukje noga van gisteren. En door er zo van te balen, maak je een slechtmoment, van wat een genietmoment had moeten zijn. Jammer! Je gaat gewoon nu verder met gezond. En je kan het!
Ik had vanmorgen een andersoort 'fuckit' moment. Had geen zin in fietsen. Merk dat ik dan echt langer over dingen ga doen, zodat ik te laat ben en wel met de auto móet. Zeker zo na de vakantie is het half uur fietsen even weer aanpoten. Maar goed, toch gefietst want eigenlijk is dat fietsen wel lekker en natuurljk heel gezond.
Capi, wat kunnen hormonen je toch beïnvloeden he. Erg stom, eigenlijk.
Vreselijk het Francs, als je kleren te strak zitten. Ik heb dat momenteel ook. Kan eigenlijk geen broek meer aan, zeker niet na de paar kilo's die er in de vakantie bijgekomen zijn. Gelukkig is het nog jurkjesweer Dat je broeken te strak zitten, komt natuurlijk niet door dat stukje noga van gisteren. En door er zo van te balen, maak je een slechtmoment, van wat een genietmoment had moeten zijn. Jammer! Je gaat gewoon nu verder met gezond. En je kan het!
Ik had vanmorgen een andersoort 'fuckit' moment. Had geen zin in fietsen. Merk dat ik dan echt langer over dingen ga doen, zodat ik te laat ben en wel met de auto móet. Zeker zo na de vakantie is het half uur fietsen even weer aanpoten. Maar goed, toch gefietst want eigenlijk is dat fietsen wel lekker en natuurljk heel gezond.
Later is nu
dinsdag 10 augustus 2010 om 10:19
NMD ik vind je bijdrages hier heel waardevol, blijf vooral doorgaan!
Leo hoe gaat het met je schoonvader?
Ik heb net boodschappen gedaan bij de supermarkt en heb lekker flink veel groenten, fruit en noten ingeslagen, heerlijk. De "foute" afdelingen ben ik gewoon met mijn neus in de lucht voorbijgelopen. Op de terugweg besloot ik om te gaan lopen met de fiets aan de hand, dus zo heb ik ook nog mooi meteen wat extra beweging gehad. En ik heb al 2 uur niks gesnaaid, dus dat gaat ook goed.
Leo hoe gaat het met je schoonvader?
Ik heb net boodschappen gedaan bij de supermarkt en heb lekker flink veel groenten, fruit en noten ingeslagen, heerlijk. De "foute" afdelingen ben ik gewoon met mijn neus in de lucht voorbijgelopen. Op de terugweg besloot ik om te gaan lopen met de fiets aan de hand, dus zo heb ik ook nog mooi meteen wat extra beweging gehad. En ik heb al 2 uur niks gesnaaid, dus dat gaat ook goed.
Obstacles are those frightful things you see when you take your eyes off your goal.
dinsdag 10 augustus 2010 om 10:21
Frans, dat herken ik ook hoor. Aankleden is heel vaak geen leuk moment van de dag. Zo'n moment waarop je merkt dat je dikker bent dan je zou willen. Met de neus op de feiten. En nog los van wat je dan ziet in de spiegel, kun je het letterlijk voelen, het knelt. Eigenlijk moet je dat een heerlijk goed zittende outfit pakken en jezelf er aan herinneren dat je er dan gewoon weer prachtig uit zite, maar ook ik val in die valkuil en sleep dat rottige gevoel de hele dag mee.
Vanmorgen kinderen naar de opvang gebracht en zelf geen tijd gehad om te ontbijten. Brood was nog bevroren dus ik wilde wat lekkers halen. Op naar de jumbo, waar ik weet dat ze van die driehoekige sandwiches verkopen. Helaas, er lag alleen nog wit brood, daar doe ik niet aan. Ik naar de verse broodjes. Lagen daar en zooi kleffe half-nattige croissants waarvan ik dacht: nou nee, daar ga ik niet van genieten. Nog een rondje in de supermarkt gelopen, maar ik kon niets vinden dat lekker genoeg was om zo op de hand te eten en daarnaast ook nog goed voor me was. Ik ben dus maar weer naar huis gereden en heb daar mijn wasa met geitenkaas gemaakt.
Klinkt goed, is ook een gezonde keuze. De mindere keuze was de weegschaal vanmorgen. Ik val geen grammetje af. Erger nog, de weegschaal gaf aan dat ik nu net boven die 70 zat. En daar baal ik zo van! Ik weet niet meer zo goed wat ik moet doen. Ik wil eigenlijk mijn koolhydraten niet laten staan, dat zie ik als dieet. Ik neem daar al wel kleinere porties van dan voorheen.
Denk dat ik mijn schildklier wel even laat prikken binnenkort. Ik heb een andere pil die invloed kan hebben op mijn medicatie en dus op mijn stofwisseling. maar ik voel me verder wel goed, dus denk niet dat het zoiets is. Toch en schop onder mijn kont en net iets minder genieten dan maar? Toch investeren in een reteduur sportschoolabbonnement? Ik weet het even niet meer...
Vanmorgen kinderen naar de opvang gebracht en zelf geen tijd gehad om te ontbijten. Brood was nog bevroren dus ik wilde wat lekkers halen. Op naar de jumbo, waar ik weet dat ze van die driehoekige sandwiches verkopen. Helaas, er lag alleen nog wit brood, daar doe ik niet aan. Ik naar de verse broodjes. Lagen daar en zooi kleffe half-nattige croissants waarvan ik dacht: nou nee, daar ga ik niet van genieten. Nog een rondje in de supermarkt gelopen, maar ik kon niets vinden dat lekker genoeg was om zo op de hand te eten en daarnaast ook nog goed voor me was. Ik ben dus maar weer naar huis gereden en heb daar mijn wasa met geitenkaas gemaakt.
Klinkt goed, is ook een gezonde keuze. De mindere keuze was de weegschaal vanmorgen. Ik val geen grammetje af. Erger nog, de weegschaal gaf aan dat ik nu net boven die 70 zat. En daar baal ik zo van! Ik weet niet meer zo goed wat ik moet doen. Ik wil eigenlijk mijn koolhydraten niet laten staan, dat zie ik als dieet. Ik neem daar al wel kleinere porties van dan voorheen.
Denk dat ik mijn schildklier wel even laat prikken binnenkort. Ik heb een andere pil die invloed kan hebben op mijn medicatie en dus op mijn stofwisseling. maar ik voel me verder wel goed, dus denk niet dat het zoiets is. Toch en schop onder mijn kont en net iets minder genieten dan maar? Toch investeren in een reteduur sportschoolabbonnement? Ik weet het even niet meer...
...
dinsdag 10 augustus 2010 om 12:02
Hoi lieve vrouwen,
Even een kort berichtje van mij, ben doodmoe.
Ik heb de hele nacht, nauwelijks geslapen. Gebeurd een hoop in mijn leven momenteel, ik kopieer even een stuk wat ik op de pijler 'psyche' heb geschreven:
Ik heb hier een jaar of 2 terug mee geschreven onder een andere Nickname.
Het ging toen erg slecht met me, even in een notendop: een 10-jarige eetstoornis en min of meer opgegeven door de hulpverlening, ongezonde relatie (en later heel veel liefdesverdriet), depressies , veel angsten en enorm veel klachten voortkomend uit mijn jeugd.
Na jarenlang de schijn ophouden (gewoon gestudeerd ed) en doorgaan was ik helemaal opgebrand.
En zakte ik ontzettend diep weg.
Geen werk, geen vrienden, geen sociaal leven/netwerk, geen hobby's, geen passies.
Maar nog veel erger: Geen eigenwaarde, geen toekomstperspectief, geen hoop, geen draagkracht.
Mijn dagen bestonden uit slapen (had een omgekeerd dag en nachtritme) en s'nachts uren schoonmaken en vreten en braken.
Ik was er zowel psychisch als fysiek (door jarenlang te weinig eten en boulimia), maar ook emotioneel ontzettend slecht aan toe.
Ik was een hoopje ellende zonder draagkracht.
En toch is er een ommekeer gekomen (niet vanzelf, heb me er enorm voor ingespannen).
Het is een lang verhaal, maar het is een combinatie geweest van veel dingen: Mezelf recht in de ogen kijken en de confrontatie met mezelf aan gaan, zelf verantwoordelijk nemen, beslissen dat mezelf een een 'hoopje ellende zonder draagkracht' laten zijn een keuze is. Ik had duidelijk 'tough love' nodig, dat is iets anders dan 'een schop onder je kont' (vreselijke term) die had ik namelijk al genoeg gehad en gaf ik mezelf constant.
Wat ik nodig had, en gelukkig ook kreeg, waren mensen die ontzettend eerlijk en straight tegen me waren, duidelijk hun eigen grenzen bewaakte en absoluut niet de intentie hadden mijn problemen op te gaan lossen of mee te gaan in mijn 'het is niks en het wordt niks' overtuiging.
Daarnaast gaven ze me steun en zagen ze wel dat ik niet lui was of mezelf zielig vond, maar mezelf had opgegeven (met de toevoeging dat ik er ook voor kon kiezen dat niet te doen). Ik werd gesteund, kreeg vertrouwen van anderen toen ik het zelf nog niet had.
Was heel goed voor me, nooit op die manier gehad en heel leerzaam. Want ook in die relaties (waren 3 mensen) waren we gewoon mensen. Dus raakten we ook in conflict, waren we het oneens ed (net zoals in elke relatie/contact). Maar juist dat dat allemaal naast elkaar kan staan heeft me vele geleerd.
En op diemaner heb ik mezelf 'aan m'n haren getrokken en het moeras uitgesleept'
Oe, ik wijk af .
Nu ben ik ruim 1,5 jaar verder en wanneer ik zeg dat mijn leven 365 graden omgekeerd is, is dat een understatement.
Op de eerste plaats eet ik weer goed (en dan bedoel ik ook echt goed dus niet goed volgens de normen van een anorexia patient), heb geen eetbuien meer en braak of compenseer al ruim een jaar niet meer. Dit ben ik min of meer cold turkey gaan doen (met hulp) en houd ik nu al ruim een jaar vol.
Ik heb weer een fijne woonplek, onderneem veel, heb een sociaal leven, werk weer (en binnenkort ook studeren daarnaast, heb al een studie afgerond, maar wil verder studeren).
Ook ben ik weer bezig met de hele 'gewone' dingen: daten, kleding, de kroeg in, sporten, op vakantie gaan etc.
Van binnen is er ook veel veranderd, ik heb weer wat stukjes van mezelf teruggevonden, kan ontzettend plezier hebben, voel weer, kan me openstellen heb toekomstspertectief, meer zelfvertrouwen en zo kan ik nog wel wat dingen noemen.
Vanwaar dan dit topic?
Ik merk nu, nu ik weer stabiel ben (of zoals ik het zelf zie, niet meer vlucht in symptomen en in grote lijnen ben getopt met vermijdingsgedrag) en weer met 2 benen in het leven sta, heb ik het ontzettend moeilijk. Worstel ik, ben in gevecht met mezelf, voel ik veel twijfels en angsten.
Leven is 10000 keer fijner, maar ook moeilijker & enger dan overleven.
Soms weet ik ook niet goed, wat hoort er gewoon bij het leven/mens zijn en wat moet ik echt aanpakken.
De crisis is zeker weg en de problemen veel minder zichtbaar waardoor ik er voor een groot gedeelte alleen voor sta.
Nou vind ik ook niet dat het zichtbaar hoeft te worden (al zou ik wel wat meer moeten delen misschien) en denk ik ook dat juist dit stuk iets is wat ik voor een groot gedeelte zelf moet doen. Dat de verantwoordelijkheid / keuze om verder te gaan dan alleen weer functioneren en een leven hebben bij mij ligt.
Dat geloof ik echt en met momenten voel ik het ook.
Maar vaak zie ik door de bomen het bos niet meer, weet ik niet waar te beginnen.
Ik wil graag autonoom zijn en een leven gaan leven waar ik blij van wordt.
Maar hoe kom je daar achter, waar begin je?
Ik kan er nog meer over schrijven, maar ga eerst dit even posten.
Ik open dit topic, omdat ik me af vraag of er mensen zijn die dit ook hebben meegemaakt en tips, adviezen, wijze woorden of iets dergelijke hebben. Misschien is het niet helemaal duidelijk wat ik uberhaupt bedoel, ik ga het proberen in een volgende post nog wat te verduidelijken.
En nu heb ik bijna de hele nacht wakker gelegen, door spanning en piekeren. Ben doodmoe nu.
Ok, plan: Ik ga een uurtje liggen, half uurtje wandelen en dan lunchen.
Ben ontzettend misselijk van vermoeidheid.
Ik vind het even heel moeilijk allemaal.
Even een kort berichtje van mij, ben doodmoe.
Ik heb de hele nacht, nauwelijks geslapen. Gebeurd een hoop in mijn leven momenteel, ik kopieer even een stuk wat ik op de pijler 'psyche' heb geschreven:
Ik heb hier een jaar of 2 terug mee geschreven onder een andere Nickname.
Het ging toen erg slecht met me, even in een notendop: een 10-jarige eetstoornis en min of meer opgegeven door de hulpverlening, ongezonde relatie (en later heel veel liefdesverdriet), depressies , veel angsten en enorm veel klachten voortkomend uit mijn jeugd.
Na jarenlang de schijn ophouden (gewoon gestudeerd ed) en doorgaan was ik helemaal opgebrand.
En zakte ik ontzettend diep weg.
Geen werk, geen vrienden, geen sociaal leven/netwerk, geen hobby's, geen passies.
Maar nog veel erger: Geen eigenwaarde, geen toekomstperspectief, geen hoop, geen draagkracht.
Mijn dagen bestonden uit slapen (had een omgekeerd dag en nachtritme) en s'nachts uren schoonmaken en vreten en braken.
Ik was er zowel psychisch als fysiek (door jarenlang te weinig eten en boulimia), maar ook emotioneel ontzettend slecht aan toe.
Ik was een hoopje ellende zonder draagkracht.
En toch is er een ommekeer gekomen (niet vanzelf, heb me er enorm voor ingespannen).
Het is een lang verhaal, maar het is een combinatie geweest van veel dingen: Mezelf recht in de ogen kijken en de confrontatie met mezelf aan gaan, zelf verantwoordelijk nemen, beslissen dat mezelf een een 'hoopje ellende zonder draagkracht' laten zijn een keuze is. Ik had duidelijk 'tough love' nodig, dat is iets anders dan 'een schop onder je kont' (vreselijke term) die had ik namelijk al genoeg gehad en gaf ik mezelf constant.
Wat ik nodig had, en gelukkig ook kreeg, waren mensen die ontzettend eerlijk en straight tegen me waren, duidelijk hun eigen grenzen bewaakte en absoluut niet de intentie hadden mijn problemen op te gaan lossen of mee te gaan in mijn 'het is niks en het wordt niks' overtuiging.
Daarnaast gaven ze me steun en zagen ze wel dat ik niet lui was of mezelf zielig vond, maar mezelf had opgegeven (met de toevoeging dat ik er ook voor kon kiezen dat niet te doen). Ik werd gesteund, kreeg vertrouwen van anderen toen ik het zelf nog niet had.
Was heel goed voor me, nooit op die manier gehad en heel leerzaam. Want ook in die relaties (waren 3 mensen) waren we gewoon mensen. Dus raakten we ook in conflict, waren we het oneens ed (net zoals in elke relatie/contact). Maar juist dat dat allemaal naast elkaar kan staan heeft me vele geleerd.
En op diemaner heb ik mezelf 'aan m'n haren getrokken en het moeras uitgesleept'
Oe, ik wijk af .
Nu ben ik ruim 1,5 jaar verder en wanneer ik zeg dat mijn leven 365 graden omgekeerd is, is dat een understatement.
Op de eerste plaats eet ik weer goed (en dan bedoel ik ook echt goed dus niet goed volgens de normen van een anorexia patient), heb geen eetbuien meer en braak of compenseer al ruim een jaar niet meer. Dit ben ik min of meer cold turkey gaan doen (met hulp) en houd ik nu al ruim een jaar vol.
Ik heb weer een fijne woonplek, onderneem veel, heb een sociaal leven, werk weer (en binnenkort ook studeren daarnaast, heb al een studie afgerond, maar wil verder studeren).
Ook ben ik weer bezig met de hele 'gewone' dingen: daten, kleding, de kroeg in, sporten, op vakantie gaan etc.
Van binnen is er ook veel veranderd, ik heb weer wat stukjes van mezelf teruggevonden, kan ontzettend plezier hebben, voel weer, kan me openstellen heb toekomstspertectief, meer zelfvertrouwen en zo kan ik nog wel wat dingen noemen.
Vanwaar dan dit topic?
Ik merk nu, nu ik weer stabiel ben (of zoals ik het zelf zie, niet meer vlucht in symptomen en in grote lijnen ben getopt met vermijdingsgedrag) en weer met 2 benen in het leven sta, heb ik het ontzettend moeilijk. Worstel ik, ben in gevecht met mezelf, voel ik veel twijfels en angsten.
Leven is 10000 keer fijner, maar ook moeilijker & enger dan overleven.
Soms weet ik ook niet goed, wat hoort er gewoon bij het leven/mens zijn en wat moet ik echt aanpakken.
De crisis is zeker weg en de problemen veel minder zichtbaar waardoor ik er voor een groot gedeelte alleen voor sta.
Nou vind ik ook niet dat het zichtbaar hoeft te worden (al zou ik wel wat meer moeten delen misschien) en denk ik ook dat juist dit stuk iets is wat ik voor een groot gedeelte zelf moet doen. Dat de verantwoordelijkheid / keuze om verder te gaan dan alleen weer functioneren en een leven hebben bij mij ligt.
Dat geloof ik echt en met momenten voel ik het ook.
Maar vaak zie ik door de bomen het bos niet meer, weet ik niet waar te beginnen.
Ik wil graag autonoom zijn en een leven gaan leven waar ik blij van wordt.
Maar hoe kom je daar achter, waar begin je?
Ik kan er nog meer over schrijven, maar ga eerst dit even posten.
Ik open dit topic, omdat ik me af vraag of er mensen zijn die dit ook hebben meegemaakt en tips, adviezen, wijze woorden of iets dergelijke hebben. Misschien is het niet helemaal duidelijk wat ik uberhaupt bedoel, ik ga het proberen in een volgende post nog wat te verduidelijken.
En nu heb ik bijna de hele nacht wakker gelegen, door spanning en piekeren. Ben doodmoe nu.
Ok, plan: Ik ga een uurtje liggen, half uurtje wandelen en dan lunchen.
Ben ontzettend misselijk van vermoeidheid.
Ik vind het even heel moeilijk allemaal.
dinsdag 10 augustus 2010 om 12:28
NMD, wat een zwaar, moedig en goed onder woorden gebracht verhaal. Voel me wel wat lomp dat m'n blije postvakantiebericht er zo luchtig boven staat.
Ik snap dat je vooruit wilt, liefst met een duidelijk plan en doel, maar neem je ook tijd en aandacht om stil te staan bij wat je in relatief korte tijd voor elkaar hebt gekregen? Ik vind het namelijk nogal wat. Bewonderenswaardig. Petje af.
Ik weet zo even niet hoe ik de kluwen die jij ervaart kan ontwarren. Ik denk dat het, zoals Hermes al zegt, raadzaam is om samen met een professional helder te krijgen wat je wilt en hoe je dat stapsgewijs kunt aanpakken.
Ik wil je in elk geval een heel dikke geven.
Ik snap dat je vooruit wilt, liefst met een duidelijk plan en doel, maar neem je ook tijd en aandacht om stil te staan bij wat je in relatief korte tijd voor elkaar hebt gekregen? Ik vind het namelijk nogal wat. Bewonderenswaardig. Petje af.
Ik weet zo even niet hoe ik de kluwen die jij ervaart kan ontwarren. Ik denk dat het, zoals Hermes al zegt, raadzaam is om samen met een professional helder te krijgen wat je wilt en hoe je dat stapsgewijs kunt aanpakken.
Ik wil je in elk geval een heel dikke geven.
dinsdag 10 augustus 2010 om 12:54
quote:Badeendtje schreef op 10 augustus 2010 @ 00:10:
Vraagje he,
welke soort kaas is het beste voor de lijn? En dan bedoel ik voor op brood. Normaal heb ik altijd jonge kaas 48+ of belegen geloof ik (de groene verpakking van de Ah lol)
Het is hier erg druk Badeend en de emoties vierden even hoogtij, dan slipt een kaasvraag er doorheen.
Zelf eet ik gewoon kaas die ik lekker vind. Dat zullen zowel Enemdé als Hermes je ook vertellen neem ik aan. Ik eet gewoon niet iedere dag kaas. Niet vaker dan twee keer per week eet ik er een of twee crackers mee, meer niet.
Ik hou niet van kaas onder de 48+, behalve Leidse kaas, die vind ik magerder ook wel te eten.
Smeerkaas en dingen als hüttenkäse lust ik helemaal niet.
Voor mij dus liever geen kaas dan magere kaas maar dat is uitermate persoonlijk.
Volgens mij kun je kaaswise gewoon beter kiezen voor minder kaas per dag/week dan kaas eten die je eigenlijk niet lust. Voor mij werkt dat in ieder geval niet.
Vraagje he,
welke soort kaas is het beste voor de lijn? En dan bedoel ik voor op brood. Normaal heb ik altijd jonge kaas 48+ of belegen geloof ik (de groene verpakking van de Ah lol)
Het is hier erg druk Badeend en de emoties vierden even hoogtij, dan slipt een kaasvraag er doorheen.
Zelf eet ik gewoon kaas die ik lekker vind. Dat zullen zowel Enemdé als Hermes je ook vertellen neem ik aan. Ik eet gewoon niet iedere dag kaas. Niet vaker dan twee keer per week eet ik er een of twee crackers mee, meer niet.
Ik hou niet van kaas onder de 48+, behalve Leidse kaas, die vind ik magerder ook wel te eten.
Smeerkaas en dingen als hüttenkäse lust ik helemaal niet.
Voor mij dus liever geen kaas dan magere kaas maar dat is uitermate persoonlijk.
Volgens mij kun je kaaswise gewoon beter kiezen voor minder kaas per dag/week dan kaas eten die je eigenlijk niet lust. Voor mij werkt dat in ieder geval niet.
