Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand III (ook nieuwe mensen blijven welkom!)
donderdag 26 augustus 2010 om 16:41
Deel drie alweer, van ons inspirerende, intussen toch werkelijk sektarische topic.
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
dinsdag 31 augustus 2010 om 21:13
Ik ben inmiddels uitgebraakt, heb zelfs rijst gegeten maar ben wel slap nog.
Tóch ook een heel fijn iets vandaag. Misschien niet te vatten voor diegenen die dit niet kennen maar misschien kunnen ook jullie je iets indenken bij wat ik voelde;
Knieën.
Ik krijg weer knieën. Ik voel en zie mijn knieschijven.
O jongens, ik moet huilen terwijl ik dit post. Het zijn nog niet mijn mooie ronde knieën van weleer maar ze komen zo langzamerhand weer door het vet heen en ik vind het zó fijn!
Tóch ook een heel fijn iets vandaag. Misschien niet te vatten voor diegenen die dit niet kennen maar misschien kunnen ook jullie je iets indenken bij wat ik voelde;
Knieën.
Ik krijg weer knieën. Ik voel en zie mijn knieschijven.
O jongens, ik moet huilen terwijl ik dit post. Het zijn nog niet mijn mooie ronde knieën van weleer maar ze komen zo langzamerhand weer door het vet heen en ik vind het zó fijn!
dinsdag 31 augustus 2010 om 21:42
Leo, mag ik je politiefluitje lenen? Om iedereen bij elkaar te roepen? Want ik denk dat het heel goed zou zijn als iedereen hier dagelijks iets positiefs over zich zelf zou posten.
Waarin je niet kritisch bent op jezelf of bang wat de anderen ervan vinden.
Ik ben trots dat ik hulp ga accepteren.
En ik ben trots op mijn mooie blauwe kijkers
Waarin je niet kritisch bent op jezelf of bang wat de anderen ervan vinden.
Ik ben trots dat ik hulp ga accepteren.
En ik ben trots op mijn mooie blauwe kijkers
dinsdag 31 augustus 2010 om 21:48
quote:Elynn schreef op 31 augustus 2010 @ 21:38:
En dat van die knokige knietjes zeg ik niet om iemand de ogen uit te steken. Dat begrijpen jullie wel, toch? Knokige knietjes zijn niet eens mooi. Ik zou er graag wat vrouwenvlees op zien.Lieverd, er is hier geen oog uitgestoken hoor. Totaal niet zelfs.
En dat van die knokige knietjes zeg ik niet om iemand de ogen uit te steken. Dat begrijpen jullie wel, toch? Knokige knietjes zijn niet eens mooi. Ik zou er graag wat vrouwenvlees op zien.Lieverd, er is hier geen oog uitgestoken hoor. Totaal niet zelfs.
dinsdag 31 augustus 2010 om 21:50
dinsdag 31 augustus 2010 om 21:58
Nou. Phieuw. Mooi zo. Lief dat je het nog even zei, Leo.
Over tot de orde van het topic: Ziem, ik vind dat best een goed plan, dat van waar je trots op bent. Voor wie dat wil dan. Het moet geen verplichting worden, maar ik ben er zeker voor dat we hier kunnen aangeven waar we trots op zijn. Erg kumbaya.
Over tot de orde van het topic: Ziem, ik vind dat best een goed plan, dat van waar je trots op bent. Voor wie dat wil dan. Het moet geen verplichting worden, maar ik ben er zeker voor dat we hier kunnen aangeven waar we trots op zijn. Erg kumbaya.
dinsdag 31 augustus 2010 om 22:00
@ ingmagh: Bij m'n bbz was ik acht weken zwanger en bij deze miskraam 6, dus nog maar kort.
Het schamen gaat eigenlijk niet eens zo zeer over hoe ik eruit zie, maar meer over het feit dat ik mezelf blijkbaar niet onder controle kan houden als het over eten gaat. Maar controle is niet eens het goede woord... Ik zie mezelf dikker worden, maar er gaat blijkbaar steeds geen knop om die zegt; waar ben je mee bezig?? Het lijkt wel of ik compleet in een negeermodus zit. Maar het besef dat het zo erg is en zo diep zit en dat is enorm schrikken.
Probeer veel te lezen van jullie voorgaande berichten, er staat veel moois en zinvols tussen!
Het schamen gaat eigenlijk niet eens zo zeer over hoe ik eruit zie, maar meer over het feit dat ik mezelf blijkbaar niet onder controle kan houden als het over eten gaat. Maar controle is niet eens het goede woord... Ik zie mezelf dikker worden, maar er gaat blijkbaar steeds geen knop om die zegt; waar ben je mee bezig?? Het lijkt wel of ik compleet in een negeermodus zit. Maar het besef dat het zo erg is en zo diep zit en dat is enorm schrikken.
Probeer veel te lezen van jullie voorgaande berichten, er staat veel moois en zinvols tussen!
dinsdag 31 augustus 2010 om 22:04
Nee, moet zeker geen verplicht item worden. Maar wat ik eigenlijk zeggen wil: we leggen de lat allemaal voor ons zelf heel hoog en denken dat anderen van alles over ons vinden. Zelfs hier... Terwijl we volgens mij die lat alleen hoog voor ons zelf hoog leggen en bijv. de knokkige knieën van Elynn net zo kunnen waarderen als de eerste contouren van Leo. Iets liever voor mezelf zijn zou in mijn geval geen overbodige luxe zijn. Kumbayeee!
dinsdag 31 augustus 2010 om 22:18
quote:Madizon schreef op 31 augustus 2010 @ 22:00:
Het schamen gaat eigenlijk niet eens zo zeer over hoe ik eruit zie, maar meer over het feit dat ik mezelf blijkbaar niet onder controle kan houden als het over eten gaat. Maar controle is niet eens het goede woord... Ik zie mezelf dikker worden, maar er gaat blijkbaar steeds geen knop om die zegt; waar ben je mee bezig?? Het lijkt wel of ik compleet in een negeermodus zit. Maar het besef dat het zo erg is en zo diep zit en dat is enorm schrikken.
Herkenning.
Bij mij en ik weet het van een aantal anderen ook. Die waren net als ik stomverbaasd als ze met zichzelf op een foto of in een spiegel werden geconfronteerd.
Ben ík dat?!
Die vreemde vrouw, bol van het vol, met die wijde kleding aan?
Vandaag was ik ziekig, misselijk, overgeven, slap etc. Vanavond rijst gegeten. Witte rijst met een beetje zout.
Ik at het heel bewust, nadenkend en ik voelde mijn maag zich vullen en terwijl ik at (en het was maar rijst) voelde ik dat ik niet meer dacht. Niet echt. Als ik niet zo heel bewust aan het eten was geweest dan had ik niet nagedacht. Als ik eet dan denk ik niet, dan eet ik.
Omdat ik nu vóóraf nadenk over wát ik eet/ga eten stop ik niet zomaar meer alles in mijn lichaam maar terwijl ik vanavond rijst zat te eten voelde ik inééns welk effect eten op me heeft. Ik kan er mijn zinnen mee verzetten, ben er op gefocust en alleen maar bezig met dat wat er op mijn bord ligt.
Ineens begreep ik beter wat er al die tijd gebeurde als ik maar snaaide en graaide. Ik verdoofde mezelf en op het moment dat ik at was niets belangrijker dan dat voer.
Voor mij was dit heel goed om eens zo te ervaren. Het is voor mij weer iets wat ik kan 'isoleren' net als het 'beslismoment'. Dat moment waar alles mee begint. Het moment dat je er zelf, bewust voor kiest om iets te gaan eten wat je eigenlijk niet zou moeten doen, omdat je het je lichaamsgewijs en gezondheidstechnisch helemaal niet kunt veroorloven. Een mens is dus in staat dat gevoel van zelf kiezen uit te schakelen en zich over te leveren aan een soort oerdrift die er voor zorgt dat je niet meer nadenkt.
Dát is de knop die je moet zien te vinden als je 'm nog niet gevonden hebt. De knop die een soort van alarm in werking stelt als je op het punt staat nodeloos, redeloos en reddeloos overgeleverd te raken aan ongezond eten.
Die zit er, die knop en dan zul je zien dat je al heel snel niet meer denkt; waar ben ik mee bezig? maar dat je denkt; goed bezig!
Het schamen gaat eigenlijk niet eens zo zeer over hoe ik eruit zie, maar meer over het feit dat ik mezelf blijkbaar niet onder controle kan houden als het over eten gaat. Maar controle is niet eens het goede woord... Ik zie mezelf dikker worden, maar er gaat blijkbaar steeds geen knop om die zegt; waar ben je mee bezig?? Het lijkt wel of ik compleet in een negeermodus zit. Maar het besef dat het zo erg is en zo diep zit en dat is enorm schrikken.
Herkenning.
Bij mij en ik weet het van een aantal anderen ook. Die waren net als ik stomverbaasd als ze met zichzelf op een foto of in een spiegel werden geconfronteerd.
Ben ík dat?!
Die vreemde vrouw, bol van het vol, met die wijde kleding aan?
Vandaag was ik ziekig, misselijk, overgeven, slap etc. Vanavond rijst gegeten. Witte rijst met een beetje zout.
Ik at het heel bewust, nadenkend en ik voelde mijn maag zich vullen en terwijl ik at (en het was maar rijst) voelde ik dat ik niet meer dacht. Niet echt. Als ik niet zo heel bewust aan het eten was geweest dan had ik niet nagedacht. Als ik eet dan denk ik niet, dan eet ik.
Omdat ik nu vóóraf nadenk over wát ik eet/ga eten stop ik niet zomaar meer alles in mijn lichaam maar terwijl ik vanavond rijst zat te eten voelde ik inééns welk effect eten op me heeft. Ik kan er mijn zinnen mee verzetten, ben er op gefocust en alleen maar bezig met dat wat er op mijn bord ligt.
Ineens begreep ik beter wat er al die tijd gebeurde als ik maar snaaide en graaide. Ik verdoofde mezelf en op het moment dat ik at was niets belangrijker dan dat voer.
Voor mij was dit heel goed om eens zo te ervaren. Het is voor mij weer iets wat ik kan 'isoleren' net als het 'beslismoment'. Dat moment waar alles mee begint. Het moment dat je er zelf, bewust voor kiest om iets te gaan eten wat je eigenlijk niet zou moeten doen, omdat je het je lichaamsgewijs en gezondheidstechnisch helemaal niet kunt veroorloven. Een mens is dus in staat dat gevoel van zelf kiezen uit te schakelen en zich over te leveren aan een soort oerdrift die er voor zorgt dat je niet meer nadenkt.
Dát is de knop die je moet zien te vinden als je 'm nog niet gevonden hebt. De knop die een soort van alarm in werking stelt als je op het punt staat nodeloos, redeloos en reddeloos overgeleverd te raken aan ongezond eten.
Die zit er, die knop en dan zul je zien dat je al heel snel niet meer denkt; waar ben ik mee bezig? maar dat je denkt; goed bezig!
dinsdag 31 augustus 2010 om 23:12
Weet je, ik was de koningin van de fotovernietiging. Ik heb 1 foto uit mijn dikke periode (en nu spijt), want degene op de foto, dat was ik niet. En dat ik als ik kleding ging kopen (de enkele keer dat het moest) het toch echt aan de maatvoering lag dat ik weer een maat groter had. Hoe bedoel je struisvogel?
dinsdag 31 augustus 2010 om 23:36
Leootje, hoe voel je je?
Fransje, wil je alsjeblieft blijven?
Muis was vandaag op het werk, bijpraten met collega's (ik zit in het onderwijs dus je ziet mekaar dan effe 100 weken niet). Iedereen schrok toch wel van die energieke Muis zo ziek. Zo zie je maar wat een reputatie al niet met je kan doen. Maar iedereen vond wel dat ik er beter uitzag dan voorheen en gaf aan dat ik op mezelf moet passen.
Ik heb besloten dat ik. ondanks de carb-idealogie, voorlopig weer gewoon 'alles' ga eten. Omdat Vitamine D en ijzer voor een deel uit carbjes komen. En dat afvallen - hoezeer ook nodig - nu niet mijn prio is, maaar mijn balans in mineralen en vitaminen wel. Bloedarmoede en vitamineD gebrek hebben is een aanslag. Een virus wat op je gewrichten slaat ook. En dus gaat het niet om afvallen, maar om de balans vinden.
Dat heeft Muis unaniem met zichzelf besloten.
En in lijjn met Yoga van gisteren: als je een besluti neemt, zelfs 'onverstandig' of 'tegen-alles-in' moet je jezelf aan het eind van de avond vergeven. Omdat jij het 'goed' vond.
Het is goed zo!
Fransje, wil je alsjeblieft blijven?
Muis was vandaag op het werk, bijpraten met collega's (ik zit in het onderwijs dus je ziet mekaar dan effe 100 weken niet). Iedereen schrok toch wel van die energieke Muis zo ziek. Zo zie je maar wat een reputatie al niet met je kan doen. Maar iedereen vond wel dat ik er beter uitzag dan voorheen en gaf aan dat ik op mezelf moet passen.
Ik heb besloten dat ik. ondanks de carb-idealogie, voorlopig weer gewoon 'alles' ga eten. Omdat Vitamine D en ijzer voor een deel uit carbjes komen. En dat afvallen - hoezeer ook nodig - nu niet mijn prio is, maaar mijn balans in mineralen en vitaminen wel. Bloedarmoede en vitamineD gebrek hebben is een aanslag. Een virus wat op je gewrichten slaat ook. En dus gaat het niet om afvallen, maar om de balans vinden.
Dat heeft Muis unaniem met zichzelf besloten.
En in lijjn met Yoga van gisteren: als je een besluti neemt, zelfs 'onverstandig' of 'tegen-alles-in' moet je jezelf aan het eind van de avond vergeven. Omdat jij het 'goed' vond.
Het is goed zo!
woensdag 1 september 2010 om 08:16
Jeetje, ik ben een dag niet online en er is meteen weer zoveel geschreven!
Francisca, wat ontzettend jammer dat je niet meer meeschrijft! Ik zal je missen. En je weet ’t he: je bent altijd welkom om weer aan te haken!
Leo, super dat je zo goed merkt dat je lichaam verandert! Het is je gegund!
Zima, spannend! Ik vind het knap van je, ik heb echt bewondering voor je dat je er zo hard voor wilt werken.
Muis, goed dat je hebt besloten om voor gezond te gaan. Dat afvallen komt dan vanzelf wel.
quote:eleonora schreef op 31 augustus 2010 @ 22:18:
Herkenning.
Bij mij en ik weet het van een aantal anderen ook. Die waren net als ik stomverbaasd als ze met zichzelf op een foto of in een spiegel werden geconfronteerd.
Ben ík dat?!
Die vreemde vrouw, bol van het vol, met die wijde kleding aan? Absoluut! Niet echt stomverbaasd, want ik weet natuurlijk wel hoe ik eruit zie, maar toch valt het elke keer tegen als ik mezelf op foto’s of in een spiegelende winkelruit zie. Omdat ik dan pas besef hoe anderen mij zien. En dat is niet hoe ik gezien zou willen worden; die leuke, slanke vrouw die ik zou kunnen zijn zit namelijk verstopt onder een hele lading vet.quote:Ineens begreep ik beter wat er al die tijd gebeurde als ik maar snaaide en graaide. Ik verdoofde mezelf en op het moment dat ik at was niets belangrijker dan dat voer.
Oh, dit is zó herkenbaar! En dit is ook precies hoe mijn dikzijn begonnen is: uit frustratie en verdriet gaan eten, en er zo binnen een jaar veertig kilo bij krijgen. Als ik at stilde ik mijn verdriet. Als ik at hoefde ik niets te voelen, hoefde ik even niet te denken aan het verdriet.
quote:Dát is de knop die je moet zien te vinden als je 'm nog niet gevonden hebt. De knop die een soort van alarm in werking stelt als je op het punt staat nodeloos, redeloos en reddeloos overgeleverd te raken aan ongezond eten.
Die zit er, die knop en dan zul je zien dat je al heel snel niet meer denkt; waar ben ik mee bezig? maar dat je denkt; goed bezig!
Ik weet niet of ik ‘m al gevonden heb. Ik probeer hem te laten werken, denk nu na over elke hap die ik in m’n mond stop. Maar ik weet niet hoe ik reageer als er iets echt flink tegenzit, als ik het echt weer nodig heb om te eten om maar niet te hoeven voelen.
Gisteren was ik alles zat. Ik was jankerig, zat er helemaal doorheen. Het was keurig gegaan hoor, met eten, maar ik baalde gewoon van alles. Ik ben inmiddels 11 kilo afgevallen met alleen maar gezond eten, dus dat gaat als een trein (veel te snel eigenlijk, maar ik eet toch echt genoeg). Alleen ziet niemand het. Ik heb zoveel overgewicht dat zelfs elf kilo meer of minder niet meer uitmaken. En daar baalde ik van. Stom natuurlijk om me daar druk over te maken, het gaat er tenslotte om hoe ik me voel en dat ik gezond bezig ben, maar ik kon niet meer rationeel denken. Ik begon Capilief verwijten te maken, omdat hij de dag ervoor een dubbele hoeveelheid chocolade voor me had gepakt om bij de thee op te eten (hij wist dat ik twee stukjes wilde, alleen was dit een reep met grotere stukjes, dus daar wilde ik er maar 1 van; ik heb de helft ook gewoon teruggelegd, dus er was niet eens echt wat aan de hand). Ik beschuldigde hem ervan dat hij niet wilde dat ik zou afvallen.
Achteraf voel ik me echt vreselijk omdat ik zo naar heb gedaan tegen hem. Het is zo’n lieverd, en hij steunt me echt waar hij maar kan. Alleen gisteren was het helemaal mis. En dan baal ik meteen weer van mezelf, dat ik nooit eens tevreden kan zijn. Ik mag verdorie blij zijn dat ik nu zo gemakkelijk afval! Ik vrees ook met grote vrezen de dag dat ik niet meer zo snel afval, of stabiel blijf, ondanks het gezonde eten (en sporten binnenkort), omdat dat natuurlijk helemaal funest is voor mijn motivatie. Mijn hoofddoel is en blijft gezond eten, maar ik zou het heel ‘gemeen’ vinden als ik daar niet mee zou afvallen. Ik ontzeg mezelf tenslotte van alles, daar moet dan wel wat tegenover staan! ‘Gemeen’ van mijn eigen lichaam denk ik, alsof ik daar ook maar iets mee opschiet. Nou ja, veel onredelijke gedachten, veel janken. Uiteindelijk wel een heel goed gesprek met lief gehad. Daarna was ik kapot, en ben ik op de bank in slaap gevallen. Pas drie uur later, toen we naar bed gingen, werd ik weer wakker.
Francisca, wat ontzettend jammer dat je niet meer meeschrijft! Ik zal je missen. En je weet ’t he: je bent altijd welkom om weer aan te haken!
Leo, super dat je zo goed merkt dat je lichaam verandert! Het is je gegund!
Zima, spannend! Ik vind het knap van je, ik heb echt bewondering voor je dat je er zo hard voor wilt werken.
Muis, goed dat je hebt besloten om voor gezond te gaan. Dat afvallen komt dan vanzelf wel.
quote:eleonora schreef op 31 augustus 2010 @ 22:18:
Herkenning.
Bij mij en ik weet het van een aantal anderen ook. Die waren net als ik stomverbaasd als ze met zichzelf op een foto of in een spiegel werden geconfronteerd.
Ben ík dat?!
Die vreemde vrouw, bol van het vol, met die wijde kleding aan? Absoluut! Niet echt stomverbaasd, want ik weet natuurlijk wel hoe ik eruit zie, maar toch valt het elke keer tegen als ik mezelf op foto’s of in een spiegelende winkelruit zie. Omdat ik dan pas besef hoe anderen mij zien. En dat is niet hoe ik gezien zou willen worden; die leuke, slanke vrouw die ik zou kunnen zijn zit namelijk verstopt onder een hele lading vet.quote:Ineens begreep ik beter wat er al die tijd gebeurde als ik maar snaaide en graaide. Ik verdoofde mezelf en op het moment dat ik at was niets belangrijker dan dat voer.
Oh, dit is zó herkenbaar! En dit is ook precies hoe mijn dikzijn begonnen is: uit frustratie en verdriet gaan eten, en er zo binnen een jaar veertig kilo bij krijgen. Als ik at stilde ik mijn verdriet. Als ik at hoefde ik niets te voelen, hoefde ik even niet te denken aan het verdriet.
quote:Dát is de knop die je moet zien te vinden als je 'm nog niet gevonden hebt. De knop die een soort van alarm in werking stelt als je op het punt staat nodeloos, redeloos en reddeloos overgeleverd te raken aan ongezond eten.
Die zit er, die knop en dan zul je zien dat je al heel snel niet meer denkt; waar ben ik mee bezig? maar dat je denkt; goed bezig!
Ik weet niet of ik ‘m al gevonden heb. Ik probeer hem te laten werken, denk nu na over elke hap die ik in m’n mond stop. Maar ik weet niet hoe ik reageer als er iets echt flink tegenzit, als ik het echt weer nodig heb om te eten om maar niet te hoeven voelen.
Gisteren was ik alles zat. Ik was jankerig, zat er helemaal doorheen. Het was keurig gegaan hoor, met eten, maar ik baalde gewoon van alles. Ik ben inmiddels 11 kilo afgevallen met alleen maar gezond eten, dus dat gaat als een trein (veel te snel eigenlijk, maar ik eet toch echt genoeg). Alleen ziet niemand het. Ik heb zoveel overgewicht dat zelfs elf kilo meer of minder niet meer uitmaken. En daar baalde ik van. Stom natuurlijk om me daar druk over te maken, het gaat er tenslotte om hoe ik me voel en dat ik gezond bezig ben, maar ik kon niet meer rationeel denken. Ik begon Capilief verwijten te maken, omdat hij de dag ervoor een dubbele hoeveelheid chocolade voor me had gepakt om bij de thee op te eten (hij wist dat ik twee stukjes wilde, alleen was dit een reep met grotere stukjes, dus daar wilde ik er maar 1 van; ik heb de helft ook gewoon teruggelegd, dus er was niet eens echt wat aan de hand). Ik beschuldigde hem ervan dat hij niet wilde dat ik zou afvallen.
Achteraf voel ik me echt vreselijk omdat ik zo naar heb gedaan tegen hem. Het is zo’n lieverd, en hij steunt me echt waar hij maar kan. Alleen gisteren was het helemaal mis. En dan baal ik meteen weer van mezelf, dat ik nooit eens tevreden kan zijn. Ik mag verdorie blij zijn dat ik nu zo gemakkelijk afval! Ik vrees ook met grote vrezen de dag dat ik niet meer zo snel afval, of stabiel blijf, ondanks het gezonde eten (en sporten binnenkort), omdat dat natuurlijk helemaal funest is voor mijn motivatie. Mijn hoofddoel is en blijft gezond eten, maar ik zou het heel ‘gemeen’ vinden als ik daar niet mee zou afvallen. Ik ontzeg mezelf tenslotte van alles, daar moet dan wel wat tegenover staan! ‘Gemeen’ van mijn eigen lichaam denk ik, alsof ik daar ook maar iets mee opschiet. Nou ja, veel onredelijke gedachten, veel janken. Uiteindelijk wel een heel goed gesprek met lief gehad. Daarna was ik kapot, en ben ik op de bank in slaap gevallen. Pas drie uur later, toen we naar bed gingen, werd ik weer wakker.
woensdag 1 september 2010 om 08:25
quote:eleonora schreef op 31 augustus 2010 @ 21:13:
Tóch ook een heel fijn iets vandaag. Misschien niet te vatten voor diegenen die dit niet kennen maar misschien kunnen ook jullie je iets indenken bij wat ik voelde;
Knieën.
Ik krijg weer knieën. Ik voel en zie mijn knieschijven.
O jongens, ik moet huilen terwijl ik dit post. Het zijn nog niet mijn mooie ronde knieën van weleer maar ze komen zo langzamerhand weer door het vet heen en ik vind het zó fijn!Ik ben nog niet helemaal bijgelezen, maar man, wat moet dat goed voelen! Ik kan niet wachten tot ik weer mijn oude knokkels terugkrijg, en weer een geultje tussen mijn sleutelbeen zie, en ik op mijn zij lig en mijn knieën tegen elkaar voel in plaats van dat er kussentjes tussen zitten. Dus ja, ik begrijp je heel goed! Wat ontzettend goed dat het zo snel gaat dan he! Voelen je knieën en andere gewrichten ook al beter, aangezien je daar ook veel pijn aan hebt / had?
Tóch ook een heel fijn iets vandaag. Misschien niet te vatten voor diegenen die dit niet kennen maar misschien kunnen ook jullie je iets indenken bij wat ik voelde;
Knieën.
Ik krijg weer knieën. Ik voel en zie mijn knieschijven.
O jongens, ik moet huilen terwijl ik dit post. Het zijn nog niet mijn mooie ronde knieën van weleer maar ze komen zo langzamerhand weer door het vet heen en ik vind het zó fijn!Ik ben nog niet helemaal bijgelezen, maar man, wat moet dat goed voelen! Ik kan niet wachten tot ik weer mijn oude knokkels terugkrijg, en weer een geultje tussen mijn sleutelbeen zie, en ik op mijn zij lig en mijn knieën tegen elkaar voel in plaats van dat er kussentjes tussen zitten. Dus ja, ik begrijp je heel goed! Wat ontzettend goed dat het zo snel gaat dan he! Voelen je knieën en andere gewrichten ook al beter, aangezien je daar ook veel pijn aan hebt / had?
woensdag 1 september 2010 om 08:35
Frans, niet gaan! Of nou, jawel, wel gaan, als je het niet fijn vindt hier. Maar kom vooral terug als het weer beter voelt.
Leo, voor je knieën! Hartstikke goed. En wat goed dat je weer een ervaring rijker bent op eet-gebied. Kan weer mooi in Het Boek! Ben je weer helemaal opgeknapt?
Zima, wat heftig. Ik ben ook trots op jou omdat je hulp accepteert! (en van die mooie blauwe kijkers geloof ik zo )
Muis, je gezondheid is belangrijk. Goed van je (unaniem besloten met jezelf ) dat je daar eerst voor gaat.
Capi, 11 kilo al, wat veul! voor je rotdag van gisteren. En snauwen tegen je man is niet aardig nee, maar dat gebeurt wel eens. Ik ben blij te lezen dat jullie een goed gesprek hebben gehad. In voor- en tegenspoed, toch?
Wat voor sport ga je doen?
En verder denk ik aan iedereen, maar weet even niet waar op te reageren.
Met mij gaat het goed. Ik ben tot de conclusie gekomen dat de conclusie van afgelopen weekend te vroeg was. Blijkbaar te vroeg getest. De nieuwe conclusie is dat ik (als alles goed gaat) de komende maanden héél dik ga worden en dat ik dat helemaal niet erg vind.
Leo, voor je knieën! Hartstikke goed. En wat goed dat je weer een ervaring rijker bent op eet-gebied. Kan weer mooi in Het Boek! Ben je weer helemaal opgeknapt?
Zima, wat heftig. Ik ben ook trots op jou omdat je hulp accepteert! (en van die mooie blauwe kijkers geloof ik zo )
Muis, je gezondheid is belangrijk. Goed van je (unaniem besloten met jezelf ) dat je daar eerst voor gaat.
Capi, 11 kilo al, wat veul! voor je rotdag van gisteren. En snauwen tegen je man is niet aardig nee, maar dat gebeurt wel eens. Ik ben blij te lezen dat jullie een goed gesprek hebben gehad. In voor- en tegenspoed, toch?
Wat voor sport ga je doen?
En verder denk ik aan iedereen, maar weet even niet waar op te reageren.
Met mij gaat het goed. Ik ben tot de conclusie gekomen dat de conclusie van afgelopen weekend te vroeg was. Blijkbaar te vroeg getest. De nieuwe conclusie is dat ik (als alles goed gaat) de komende maanden héél dik ga worden en dat ik dat helemaal niet erg vind.
woensdag 1 september 2010 om 08:44
Heee, Profoon, wat een geweldig nieuws! Gefeliciteerd!!!
Ik begin eind deze maand met pilates, heb me opgegeven voor elf lessen (met daarna, als ik het leuk vind, vanaf januari eventueel nog elf lessen). En als ik morgen al mijn moed bij elkaar kan schrapen wil ik ook weer gaan aquarobbiccen, 1x per week.
Ik begin eind deze maand met pilates, heb me opgegeven voor elf lessen (met daarna, als ik het leuk vind, vanaf januari eventueel nog elf lessen). En als ik morgen al mijn moed bij elkaar kan schrapen wil ik ook weer gaan aquarobbiccen, 1x per week.
