Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
dinsdag 4 mei 2010 om 09:02
quote:Viada schreef op 30 april 2010 @ 13:36:
En die 35 kilo is inderdaad ooit begonnen bij 5 kilo teveel aankomen. Vervolgens was dat dan mijn nieuwe standaard en kwam er weer 5 kilo bij, enz. Daarom is het voor mijn gevoel onopgemerkt gegaan. Op een gegeven moment kan je niet meer in de reguliere kledingwinkels je kleding kopen en wijk je uit naar de grote maten winkels. Zelfs dat was voor mij niet het moment waarop ik dacht: "Nu is het genoeg!" Het werkt allemaal heel gek in je hoofd...
Herkenning hoor.
Grote maten winkels, grote maten moeten kopen, niet meer terecht kunnen in de reguliere kledingwinkels, ook voor mij geen reden om mezelf een halt toe te roepen.
Niet dat ik in zo'n winkel graag kleding pas of zo. Ik bekijk met een half oog of het wat is en of het zou passen en reken het zo af, of ik koop via internet.
Laatst was ik met Ginger in een winkel in haar woonplaats waar ik door de verkoopster (en Ginger) gedwongen werd te gaan passen. Wat goed van ze. Maar wat confronterend voor mij.
Ik ben niet meer blij met mijn kleding. Ook als het mooie dingen zijn. Het blijven lappen die ik aan kan trekken, meer niet.
Ik geloof het nooit als mensen zeggen dat ik er mooi uitzie. Niet op een zielige of bozige manier trouwens hoor, dat ik ze niet geloof. Meer dat ik denk 'lief dat je het zegt, wat hartelijk van je, niet waar maar wel erg hartelijk!'
En dat terwijl ik kleding kopen altijd fantastisch vond en uren met mezelf aan het winkelen kon zijn. Nu kies ik links en rechts wat lellen van jurken en elastieken broeken uit en doe daar een paar seizoenen mee. Heel vreugdeloos.
Mijn vader vond mijn dik worden trouwens ook verschrikkelijk. Voorál voor zichzelf. Omdat hij niet meer hoorde dat hij zo'n mooie dochter had. Dat deed hem pijn.
Ik kan hem daarop gaan veroordelen maar eigenlijk kan ik het me wel indenken, al helpt het mij niet als je me af gaat zitten kraken, daar krijg ik persoonlijk geen inspiratie van.
Zijn frustratie maakte dus niet dat er iets veranderde in mijn gedrag, helaas.
En die 35 kilo is inderdaad ooit begonnen bij 5 kilo teveel aankomen. Vervolgens was dat dan mijn nieuwe standaard en kwam er weer 5 kilo bij, enz. Daarom is het voor mijn gevoel onopgemerkt gegaan. Op een gegeven moment kan je niet meer in de reguliere kledingwinkels je kleding kopen en wijk je uit naar de grote maten winkels. Zelfs dat was voor mij niet het moment waarop ik dacht: "Nu is het genoeg!" Het werkt allemaal heel gek in je hoofd...
Herkenning hoor.
Grote maten winkels, grote maten moeten kopen, niet meer terecht kunnen in de reguliere kledingwinkels, ook voor mij geen reden om mezelf een halt toe te roepen.
Niet dat ik in zo'n winkel graag kleding pas of zo. Ik bekijk met een half oog of het wat is en of het zou passen en reken het zo af, of ik koop via internet.
Laatst was ik met Ginger in een winkel in haar woonplaats waar ik door de verkoopster (en Ginger) gedwongen werd te gaan passen. Wat goed van ze. Maar wat confronterend voor mij.
Ik ben niet meer blij met mijn kleding. Ook als het mooie dingen zijn. Het blijven lappen die ik aan kan trekken, meer niet.
Ik geloof het nooit als mensen zeggen dat ik er mooi uitzie. Niet op een zielige of bozige manier trouwens hoor, dat ik ze niet geloof. Meer dat ik denk 'lief dat je het zegt, wat hartelijk van je, niet waar maar wel erg hartelijk!'
En dat terwijl ik kleding kopen altijd fantastisch vond en uren met mezelf aan het winkelen kon zijn. Nu kies ik links en rechts wat lellen van jurken en elastieken broeken uit en doe daar een paar seizoenen mee. Heel vreugdeloos.
Mijn vader vond mijn dik worden trouwens ook verschrikkelijk. Voorál voor zichzelf. Omdat hij niet meer hoorde dat hij zo'n mooie dochter had. Dat deed hem pijn.
Ik kan hem daarop gaan veroordelen maar eigenlijk kan ik het me wel indenken, al helpt het mij niet als je me af gaat zitten kraken, daar krijg ik persoonlijk geen inspiratie van.
Zijn frustratie maakte dus niet dat er iets veranderde in mijn gedrag, helaas.
dinsdag 4 mei 2010 om 09:07
quote:lichtpuntjes schreef op 04 mei 2010 @ 08:38:
Ik verlies gewicht door er niet te veel mee bezig te zijn; dus niet te denken: ik moet dit en ohhh wat ben ik toch dik, dus hang het op de eerste plaats niet aan de grote klok, tegen vrienden, familie etc.
Daarna eet ik gewoon 6 sneetjes brood per dag en zelf uitgeperste sinaasappel en/of grapefruit sap. Ook drink ik alleen maar koffie en thee zonder suiker en melk en water. Af en toe light. Sta mezelf op bezoek of verjaardagen ook wel gewoon een stukje gebak toe. Af en toe een tussendoortje. Als ik dat zo een paar maanden vol houdt, vliegen de kilo's er bij mijn van af! Vergt uiteraard wel veel zelfdiscipline. Als ik het zo terug lees klinkt het heel erg makkelijk, maar pffhh dat valt tegen!
Blijft het er ook af bij jou lieverd?
Of is het toch een soort van dieet wat je volgt en kom je na verloop van tijd weer aan?
Is dit jouw leefwijze of iets wat je jezelf oplegt als je aangekomen bent?
Gewoon benieuwd hoor.
Inmiddels gaat het in dit topic vooral over hoe je überhaupt eet, dus niet alleen op momenten dat je gewicht kwijt moet maar door het leven heen zeg maar en hoe dat eventueel aan te passen.
Ik leer veel van hoe anderen eten, hoe 'gewoon' ze eten en ik zie in dat hoe ik at (tot voor kort) niet 'normaal' is.
Herken jij dat ook en heb je je eetgewoonten aangepast of is eten zoals je hierboven beschrijft een tijdelijke kwestie?
Ik verlies gewicht door er niet te veel mee bezig te zijn; dus niet te denken: ik moet dit en ohhh wat ben ik toch dik, dus hang het op de eerste plaats niet aan de grote klok, tegen vrienden, familie etc.
Daarna eet ik gewoon 6 sneetjes brood per dag en zelf uitgeperste sinaasappel en/of grapefruit sap. Ook drink ik alleen maar koffie en thee zonder suiker en melk en water. Af en toe light. Sta mezelf op bezoek of verjaardagen ook wel gewoon een stukje gebak toe. Af en toe een tussendoortje. Als ik dat zo een paar maanden vol houdt, vliegen de kilo's er bij mijn van af! Vergt uiteraard wel veel zelfdiscipline. Als ik het zo terug lees klinkt het heel erg makkelijk, maar pffhh dat valt tegen!
Blijft het er ook af bij jou lieverd?
Of is het toch een soort van dieet wat je volgt en kom je na verloop van tijd weer aan?
Is dit jouw leefwijze of iets wat je jezelf oplegt als je aangekomen bent?
Gewoon benieuwd hoor.
Inmiddels gaat het in dit topic vooral over hoe je überhaupt eet, dus niet alleen op momenten dat je gewicht kwijt moet maar door het leven heen zeg maar en hoe dat eventueel aan te passen.
Ik leer veel van hoe anderen eten, hoe 'gewoon' ze eten en ik zie in dat hoe ik at (tot voor kort) niet 'normaal' is.
Herken jij dat ook en heb je je eetgewoonten aangepast of is eten zoals je hierboven beschrijft een tijdelijke kwestie?
dinsdag 4 mei 2010 om 09:10
Trein, zie jij jouw (nieuwe) manier van eten echt als een levenswijze?
Permiteer je jezelf ook wel eens iets? Of hou je je strikt aan wat er in je eetlijst staat?
Ik vind het zelf nog lastig (af en toe) om te bepalen wanneer iets wel of niet kan, al merk ik dat de vergaderingen die ik met mezelf heb nu niet meer giftig en negatief van toon zijn.
Herken je dat ook?
Is het in jouw (eet)leven nu makkelijker geworden voor je, of juist moeilijker?
Permiteer je jezelf ook wel eens iets? Of hou je je strikt aan wat er in je eetlijst staat?
Ik vind het zelf nog lastig (af en toe) om te bepalen wanneer iets wel of niet kan, al merk ik dat de vergaderingen die ik met mezelf heb nu niet meer giftig en negatief van toon zijn.
Herken je dat ook?
Is het in jouw (eet)leven nu makkelijker geworden voor je, of juist moeilijker?
dinsdag 4 mei 2010 om 09:12
Het stomme is dat ik WEET hoe je normaal moet eten. Ik werk in de zorg, heb onder andere de verantwoordelijkheid voor de gewichten van mijn clienten en hun voeding.....
En zelf heb ik zo af en toe gewoon het fuck it gevoel. Kan mij het ook schelen, ik wil de hele inhoud van de Jamin, én die van Mac D, op 1 dag graag.
En dan ligt het eraan hoe sterk mijn wilskracht is op dat moment of ik eraan toe geef of niet. En ook aan mijn gemoedstoestand.
Is dat dan hetzelfde als iemand die af en toe laveloos wil zijn in een kroeg? Gewoon grenzeloos wil drinken? (ik drink niet, geen idee waarom iemand dat zou willen)
En zelf heb ik zo af en toe gewoon het fuck it gevoel. Kan mij het ook schelen, ik wil de hele inhoud van de Jamin, én die van Mac D, op 1 dag graag.
En dan ligt het eraan hoe sterk mijn wilskracht is op dat moment of ik eraan toe geef of niet. En ook aan mijn gemoedstoestand.
Is dat dan hetzelfde als iemand die af en toe laveloos wil zijn in een kroeg? Gewoon grenzeloos wil drinken? (ik drink niet, geen idee waarom iemand dat zou willen)
dinsdag 4 mei 2010 om 09:13
Nee juist makkelijker. Omdat ik nu veel meer verspreid over de dag eet heb ik juist minder behoefte aan zoetige of hartige dingen, maar je moet jezelf zo nu en dan wel wat toestaan. Ik eet dus echt wel een keer een gebakje of een bakje chips ofzo en daar geniet ik dan ook echt van. En van de dietiste mag ik 1 keer per week iets uit de drie P's Patat, Pizza of Pannenkoek (2 stuks).
dinsdag 4 mei 2010 om 09:15
Miss C. In wat jij schrijft herken ik veel.
Lang heb ik gedacht dat het mijn natuurlijke kapsones was die me niet liet zien dat ik een dikke vrouw was geworden in plaats van de slanke den die nog tussen mijn oren woonde.
Lang ben ik dan ook een dunne vrouw geweest in het verkeerde lichaam.
Ik ging met maat 48 gerust graaien in een koopjesbak tot maat 44. En dan boos en stomverbaasd zijn als ik er niet in paste.
Ook werd ik pissig op de kledingwinkels die niet verder gingen dan maat 44. Belachelijk vond ik dat.
Nu drijf ik langzamerhand over naar de andere kant.
Maat 52 heb ik nu en ik koop veiligerwijze vaak kleding maat 54/56. Dan past het in ieder geval.
Laatst wilde ik een winkel uitlopen met een kledingstuk maat 60. De verkoopster drong er ferm op aan dat ik het zou passen en ze had gelijk, het was me veel te groot en stond met gewoon niet, ómdat het dus veel te groot was en ik er uitzag als een vrouw met een heel luxe tent om het lijf.
Nu overschat ik mijn maat weer, waar ik haar eerst niet serieus nam en onderschatte.
Lang heb ik gedacht dat het mijn natuurlijke kapsones was die me niet liet zien dat ik een dikke vrouw was geworden in plaats van de slanke den die nog tussen mijn oren woonde.
Lang ben ik dan ook een dunne vrouw geweest in het verkeerde lichaam.
Ik ging met maat 48 gerust graaien in een koopjesbak tot maat 44. En dan boos en stomverbaasd zijn als ik er niet in paste.
Ook werd ik pissig op de kledingwinkels die niet verder gingen dan maat 44. Belachelijk vond ik dat.
Nu drijf ik langzamerhand over naar de andere kant.
Maat 52 heb ik nu en ik koop veiligerwijze vaak kleding maat 54/56. Dan past het in ieder geval.
Laatst wilde ik een winkel uitlopen met een kledingstuk maat 60. De verkoopster drong er ferm op aan dat ik het zou passen en ze had gelijk, het was me veel te groot en stond met gewoon niet, ómdat het dus veel te groot was en ik er uitzag als een vrouw met een heel luxe tent om het lijf.
Nu overschat ik mijn maat weer, waar ik haar eerst niet serieus nam en onderschatte.
dinsdag 4 mei 2010 om 09:22
quote:elleinspe schreef op 03 mei 2010 @ 14:03:
Ik heb voor mijn gevoel ook echt niet het idee dat ik te dik ben, zo raar, maar zie ik mezelf in de spiegel of etalageruit dan denk ik echt .....Tjeez mens, ga eens wat aan jezelf doen (om even later een kop koffie met een gevulde koek te nemen)
Owh, herkenbaar....
ik vind nog steeds dat ik niet veel te dik ben, gewoon net iets te. Maar mijn BMI is ondertussen de 30 gepasserd en om weer op 25 te zitten zou ik geloof ik meer dan 15 kilo moeten afvallen. Dat strookt toch niet helemaal met hoe ik mezelf zie in mijn geestesspiegel. Daar heb ik het gevoel dat er een zak botten overblijft als ik 15 kilo af val.
Tot ik een foto zie, dan schrik me vaak rot, wat een bolle kop heb ik gekregen de laatste drie jaar, en mijn huik is echt wel bol geworden (al speelt daar mijn holle rug wel een rol), en dat ik op mijn 27ste geen rokjes wil dragen boven de knie zou eigenlijk ook de alarmbellen moeten doen rinkelen.... maar toch, zo erg is het toch niet? Ik ben nog lang niet zo erg als sommige andere mensen...
hoezo struisvogel politiek
Ik heb voor mijn gevoel ook echt niet het idee dat ik te dik ben, zo raar, maar zie ik mezelf in de spiegel of etalageruit dan denk ik echt .....Tjeez mens, ga eens wat aan jezelf doen (om even later een kop koffie met een gevulde koek te nemen)
Owh, herkenbaar....
ik vind nog steeds dat ik niet veel te dik ben, gewoon net iets te. Maar mijn BMI is ondertussen de 30 gepasserd en om weer op 25 te zitten zou ik geloof ik meer dan 15 kilo moeten afvallen. Dat strookt toch niet helemaal met hoe ik mezelf zie in mijn geestesspiegel. Daar heb ik het gevoel dat er een zak botten overblijft als ik 15 kilo af val.
Tot ik een foto zie, dan schrik me vaak rot, wat een bolle kop heb ik gekregen de laatste drie jaar, en mijn huik is echt wel bol geworden (al speelt daar mijn holle rug wel een rol), en dat ik op mijn 27ste geen rokjes wil dragen boven de knie zou eigenlijk ook de alarmbellen moeten doen rinkelen.... maar toch, zo erg is het toch niet? Ik ben nog lang niet zo erg als sommige andere mensen...
hoezo struisvogel politiek
dinsdag 4 mei 2010 om 09:23
quote:misschicken schreef op 04 mei 2010 @ 09:12:
Het stomme is dat ik WEET hoe je normaal moet eten. Ik werk in de zorg, heb onder andere de verantwoordelijkheid voor de gewichten van mijn clienten en hun voeding.....
En zelf heb ik zo af en toe gewoon het fuck it gevoel. Kan mij het ook schelen, ik wil de hele inhoud van de Jamin, én die van Mac D, op 1 dag graag.
En dan ligt het eraan hoe sterk mijn wilskracht is op dat moment of ik eraan toe geef of niet. En ook aan mijn gemoedstoestand.
Is dat dan hetzelfde als iemand die af en toe laveloos wil zijn in een kroeg? Gewoon grenzeloos wil drinken? (ik drink niet, geen idee waarom iemand dat zou willen)
Ha!
Haaaaa! Miss C!
Jaahaaa, dat herken ik dus heel erg goed!
Niet alleen bij mezelf maar dus ook bij mijn vriendin Ginger, die óók in de zorg werkt en dus précies weet hoe het zou moeten.
Fuck it.
Dat is waar het misgaat.
Dat negatief geladen 'fuck it'.
Alsof je kwaad bent als je je zin niet krijgt, alsof je récht hebt op je dubbele friet oorlog en je twee saté kroketten met extra satésaus.
Waaróm precies kun je niet beredeneren maar dát je dat recht hebt en dat er fuck it gedacht wordt is een feit.
Maar wie fuck je nou eigenlijk?
Geen vraag aan jou hoor, meer aan mezelf.
Tuurlijk mag je zo nu en dan eten wat je wil.
Maar waarom (in mijn geval) elke dag?
Niet dat ik iedere dag dubbele patatten oorlog eet maar voor elke klodder mayo, of iedere klont boter die ik op mijn voer gooi of er doorheen roer heb ik wel een 'fuck it' gedachte.
Maar fuck wie?
Dát is interessant, want wie heb je er nou mee uiteindelijk?
Alsof je uit meerdere personen bestaat of zo. En alsof er een in zit die weet hoe het moet en waar je je lekker tegen moet verzetten, terwijl je gewoon één geheel bent en de enige die gefuckt wordt je zelf bent (ik dan he, ik praat vooral tegen mezelf, dat jij niet denkt dat dit een donderpreek tegen jou is).
Steeds meer dringt tot me door dat het dat 'fuck it' gevoel is wat mij de das omdoet als het om mijn gezondheid gaat.
Maar dat degene die het hardst gefuckt wordt uiteindelijk ik zelf ben en dat ik mezelf langzaam en met geduld doodmaak. Veel eerder dan ik wil want ik wil 100 worden.
Dat dualisme, daar zit 'm de kneep want ik weet het allemaal best en tóch is het moeilijk.
Het stomme is dat ik WEET hoe je normaal moet eten. Ik werk in de zorg, heb onder andere de verantwoordelijkheid voor de gewichten van mijn clienten en hun voeding.....
En zelf heb ik zo af en toe gewoon het fuck it gevoel. Kan mij het ook schelen, ik wil de hele inhoud van de Jamin, én die van Mac D, op 1 dag graag.
En dan ligt het eraan hoe sterk mijn wilskracht is op dat moment of ik eraan toe geef of niet. En ook aan mijn gemoedstoestand.
Is dat dan hetzelfde als iemand die af en toe laveloos wil zijn in een kroeg? Gewoon grenzeloos wil drinken? (ik drink niet, geen idee waarom iemand dat zou willen)
Ha!
Haaaaa! Miss C!
Jaahaaa, dat herken ik dus heel erg goed!
Niet alleen bij mezelf maar dus ook bij mijn vriendin Ginger, die óók in de zorg werkt en dus précies weet hoe het zou moeten.
Fuck it.
Dat is waar het misgaat.
Dat negatief geladen 'fuck it'.
Alsof je kwaad bent als je je zin niet krijgt, alsof je récht hebt op je dubbele friet oorlog en je twee saté kroketten met extra satésaus.
Waaróm precies kun je niet beredeneren maar dát je dat recht hebt en dat er fuck it gedacht wordt is een feit.
Maar wie fuck je nou eigenlijk?
Geen vraag aan jou hoor, meer aan mezelf.
Tuurlijk mag je zo nu en dan eten wat je wil.
Maar waarom (in mijn geval) elke dag?
Niet dat ik iedere dag dubbele patatten oorlog eet maar voor elke klodder mayo, of iedere klont boter die ik op mijn voer gooi of er doorheen roer heb ik wel een 'fuck it' gedachte.
Maar fuck wie?
Dát is interessant, want wie heb je er nou mee uiteindelijk?
Alsof je uit meerdere personen bestaat of zo. En alsof er een in zit die weet hoe het moet en waar je je lekker tegen moet verzetten, terwijl je gewoon één geheel bent en de enige die gefuckt wordt je zelf bent (ik dan he, ik praat vooral tegen mezelf, dat jij niet denkt dat dit een donderpreek tegen jou is).
Steeds meer dringt tot me door dat het dat 'fuck it' gevoel is wat mij de das omdoet als het om mijn gezondheid gaat.
Maar dat degene die het hardst gefuckt wordt uiteindelijk ik zelf ben en dat ik mezelf langzaam en met geduld doodmaak. Veel eerder dan ik wil want ik wil 100 worden.
Dat dualisme, daar zit 'm de kneep want ik weet het allemaal best en tóch is het moeilijk.
dinsdag 4 mei 2010 om 09:26
quote:eleonora schreef op 04 mei 2010 @ 09:23:
[...]
Ha!
Haaaaa! Miss C!
Jaahaaa, dat herken ik dus heel erg goed!
Niet alleen bij mezelf maar dus ook bij mijn vriendin Ginger, die óók in de zorg werkt en dus précies weet hoe het zou moeten.
Fuck it.
Dat is waar het misgaat.
Dat negatief geladen 'fuck it'.
Alsof je kwaad bent als je je zin niet krijgt, alsof je récht hebt op je dubbele friet oorlog en je twee saté kroketten met extra satésaus.
Waaróm precies kun je niet beredeneren maar dát je dat recht hebt en dat er fuck it gedacht wordt is een feit.
Maar wie fuck je nou eigenlijk?
Geen vraag aan jou hoor, meer aan mezelf.
Tuurlijk mag je zo nu en dan eten wat je wil.
Maar waarom (in mijn geval) elke dag?
Niet dat ik iedere dag dubbele patatten oorlog eet maar voor elke klodder mayo, of iedere klont boter die ik op mijn voer gooi of er doorheen roer heb ik wel een 'fuck it' gedachte.
Maar fuck wie?
Dát is interessant, want wie heb je er nou mee uiteindelijk?
Alsof je uit meerdere personen bestaat of zo. En alsof er een in zit die weet hoe het moet en waar je je lekker tegen moet verzetten, terwijl je gewoon één geheel bent en de enige die gefuckt wordt je zelf bent (ik dan he, ik praat vooral tegen mezelf, dat jij niet denkt dat dit een donderpreek tegen jou is).
Steeds meer dringt tot me door dat het dat 'fuck it' gevoel is wat mij de das omdoet als het om mijn gezondheid gaat.
Maar dat degene die het hardst gefuckt wordt uiteindelijk ik zelf ben en dat ik mezelf langzaam en met geduld doodmaak. Veel eerder dan ik wil want ik wil 100 worden.
Dat dualisme, daar zit 'm de kneep want ik weet het allemaal best en tóch is het moeilijk.Ik zou het meer een vicieuze cirkel willen noemen, die heel moeilijk te doorbreken is. Mooi voorbeeld van die patat, ik dacht dan altijd, ik neem er ook een loempia speciaal bij. Dat maakt niet uit want ik ben toch al dik. Ben nu 10 kg afgevallen in drie jaar en mijn gewicht is nu stabiel. Zou nog wel graag onder de 90kg willen komen. Zit nu op 93kg
[...]
Ha!
Haaaaa! Miss C!
Jaahaaa, dat herken ik dus heel erg goed!
Niet alleen bij mezelf maar dus ook bij mijn vriendin Ginger, die óók in de zorg werkt en dus précies weet hoe het zou moeten.
Fuck it.
Dat is waar het misgaat.
Dat negatief geladen 'fuck it'.
Alsof je kwaad bent als je je zin niet krijgt, alsof je récht hebt op je dubbele friet oorlog en je twee saté kroketten met extra satésaus.
Waaróm precies kun je niet beredeneren maar dát je dat recht hebt en dat er fuck it gedacht wordt is een feit.
Maar wie fuck je nou eigenlijk?
Geen vraag aan jou hoor, meer aan mezelf.
Tuurlijk mag je zo nu en dan eten wat je wil.
Maar waarom (in mijn geval) elke dag?
Niet dat ik iedere dag dubbele patatten oorlog eet maar voor elke klodder mayo, of iedere klont boter die ik op mijn voer gooi of er doorheen roer heb ik wel een 'fuck it' gedachte.
Maar fuck wie?
Dát is interessant, want wie heb je er nou mee uiteindelijk?
Alsof je uit meerdere personen bestaat of zo. En alsof er een in zit die weet hoe het moet en waar je je lekker tegen moet verzetten, terwijl je gewoon één geheel bent en de enige die gefuckt wordt je zelf bent (ik dan he, ik praat vooral tegen mezelf, dat jij niet denkt dat dit een donderpreek tegen jou is).
Steeds meer dringt tot me door dat het dat 'fuck it' gevoel is wat mij de das omdoet als het om mijn gezondheid gaat.
Maar dat degene die het hardst gefuckt wordt uiteindelijk ik zelf ben en dat ik mezelf langzaam en met geduld doodmaak. Veel eerder dan ik wil want ik wil 100 worden.
Dat dualisme, daar zit 'm de kneep want ik weet het allemaal best en tóch is het moeilijk.Ik zou het meer een vicieuze cirkel willen noemen, die heel moeilijk te doorbreken is. Mooi voorbeeld van die patat, ik dacht dan altijd, ik neem er ook een loempia speciaal bij. Dat maakt niet uit want ik ben toch al dik. Ben nu 10 kg afgevallen in drie jaar en mijn gewicht is nu stabiel. Zou nog wel graag onder de 90kg willen komen. Zit nu op 93kg
dinsdag 4 mei 2010 om 09:30
quote:eleonora schreef op 03 mei 2010 @ 19:09:
Ik eet zó lekker de laatste tijd en dat je je dan ook nog beter voelt lalalalalalalaaaaaaaa!
Wat scheelt dat een slok op een borrel als je nu eens geen beeld voor ogen hebt van dertig kilo in vier maanden kwijt moeten zijn, poeh zeg.
Deze twee vormen voor mij de kern geloof ik.
Ik ben de afgeloen 4 jaar 2 a 3 kleidingmaten aangekomen. In kilo's weet ik het niet precies, maar het zal wel rond de 15 zijn. Ik sportte graag en met veel plezier maar raakte langdurig geblesseerd en dat was voor mij een reden om te gaan eten (want zielig).
Ik heb wel vaker gedacht dat het er nu af moest. In januari ben ik een paar keer bij de dietist geweest. Daar heb ik twee dingen geleerd:
- wat er langzaam aan komt mag er ook weer langzaam af. Het is niet erg als er een week iets bijkomt, als het over het algemeen maar zo is dat het wat minder wordt, lange termijn denken en niet elke week resultaat willen zien.
- op een halve appel en een cracker met kipfilet kan ik niet leven. En dus ga ik dan stiekem toch die muffin halen in de kantine, en me dan maar schuldig voelen. Terwijl ik vanochtend yoghurt met bosbessen at, heerlijk! En vanmiddag voor de lunch heb ik brood met houmous en rode puntpaprika. Lekker! Daar kan ik op teren, ik verheug me op die boterham en ga dus niet zitten wachten tot ik weer dingen kan eten die ik zogenaamd ook lekker vind (terwijl het vaak alleen de eerste drie chipjes zijn die ik lekker vind, en niet de rest van de zak).
Ik merk dat het langzaam de goede kant op gaat, er verandert iets in mijn hoofd. Maar ik merk ook dat ik erg gevoelig ben voor fouten, dat ik de handdoek in de ring wil gooien en maar gelijk begin aan die mega "choclate chip cookie". Hoe houden jullie jezelf dan in het gareel?
Ik eet zó lekker de laatste tijd en dat je je dan ook nog beter voelt lalalalalalalaaaaaaaa!
Wat scheelt dat een slok op een borrel als je nu eens geen beeld voor ogen hebt van dertig kilo in vier maanden kwijt moeten zijn, poeh zeg.
Deze twee vormen voor mij de kern geloof ik.
Ik ben de afgeloen 4 jaar 2 a 3 kleidingmaten aangekomen. In kilo's weet ik het niet precies, maar het zal wel rond de 15 zijn. Ik sportte graag en met veel plezier maar raakte langdurig geblesseerd en dat was voor mij een reden om te gaan eten (want zielig).
Ik heb wel vaker gedacht dat het er nu af moest. In januari ben ik een paar keer bij de dietist geweest. Daar heb ik twee dingen geleerd:
- wat er langzaam aan komt mag er ook weer langzaam af. Het is niet erg als er een week iets bijkomt, als het over het algemeen maar zo is dat het wat minder wordt, lange termijn denken en niet elke week resultaat willen zien.
- op een halve appel en een cracker met kipfilet kan ik niet leven. En dus ga ik dan stiekem toch die muffin halen in de kantine, en me dan maar schuldig voelen. Terwijl ik vanochtend yoghurt met bosbessen at, heerlijk! En vanmiddag voor de lunch heb ik brood met houmous en rode puntpaprika. Lekker! Daar kan ik op teren, ik verheug me op die boterham en ga dus niet zitten wachten tot ik weer dingen kan eten die ik zogenaamd ook lekker vind (terwijl het vaak alleen de eerste drie chipjes zijn die ik lekker vind, en niet de rest van de zak).
Ik merk dat het langzaam de goede kant op gaat, er verandert iets in mijn hoofd. Maar ik merk ook dat ik erg gevoelig ben voor fouten, dat ik de handdoek in de ring wil gooien en maar gelijk begin aan die mega "choclate chip cookie". Hoe houden jullie jezelf dan in het gareel?
dinsdag 4 mei 2010 om 09:33
quote:Kaaaaaaaatje schreef op 04 mei 2010 @ 09:22:
[...]
Owh, herkenbaar....
ik vind nog steeds dat ik niet veel te dik ben, gewoon net iets te. Maar mijn BMI is ondertussen de 30 gepasserd en om weer op 25 te zitten zou ik geloof ik meer dan 15 kilo moeten afvallen. Dat strookt toch niet helemaal met hoe ik mezelf zie in mijn geestesspiegel. Daar heb ik het gevoel dat er een zak botten overblijft als ik 15 kilo af val.
Tot ik een foto zie, dan schrik me vaak rot, wat een bolle kop heb ik gekregen de laatste drie jaar, en mijn huik is echt wel bol geworden (al speelt daar mijn holle rug wel een rol), en dat ik op mijn 27ste geen rokjes wil dragen boven de knie zou eigenlijk ook de alarmbellen moeten doen rinkelen.... maar toch, zo erg is het toch niet? Ik ben nog lang niet zo erg als sommige andere mensen...
hoezo struisvogel politiek
Serieuze vraag, iets waar ik zelf ook mee worstel:
Wat moet er gebeuren voor je wél inziet dat je aan de rem moet trekken?
Ik kon me echt het hoofd breken over mijn eigen destructieve gedrag.
Dik zijn, een hoog BMI hebben is niet gezond en mijn (overigens loeisterke) hart protesteerde regelmatig door te bibberen, te trillen en soms een beetje over te slaan.
Foto's vertellen je een hoop, je BMI nog meer eigenlijk, die vertelt hoe je er van binnen aan toe bent.
Heb jij ook moeite met de binnenkant en de buitenkant als één geheel te zien?
Bij mij is het soms alsof mijn binnenkant los staat van mijn buitenkant.
Over de buitenkant (die mij elke dag vertelt dat ik toch echt een dikke vrouw ben) kan ik soms best tevreden zijn.
De binnenkant, die het heel zwaar te verduren heeft, kan ik niet zien en maakt het me zodoende makkelijk die te negeren, terwijl het daar écht een puinhoop is met al dat vet.
[...]
Owh, herkenbaar....
ik vind nog steeds dat ik niet veel te dik ben, gewoon net iets te. Maar mijn BMI is ondertussen de 30 gepasserd en om weer op 25 te zitten zou ik geloof ik meer dan 15 kilo moeten afvallen. Dat strookt toch niet helemaal met hoe ik mezelf zie in mijn geestesspiegel. Daar heb ik het gevoel dat er een zak botten overblijft als ik 15 kilo af val.
Tot ik een foto zie, dan schrik me vaak rot, wat een bolle kop heb ik gekregen de laatste drie jaar, en mijn huik is echt wel bol geworden (al speelt daar mijn holle rug wel een rol), en dat ik op mijn 27ste geen rokjes wil dragen boven de knie zou eigenlijk ook de alarmbellen moeten doen rinkelen.... maar toch, zo erg is het toch niet? Ik ben nog lang niet zo erg als sommige andere mensen...
hoezo struisvogel politiek
Serieuze vraag, iets waar ik zelf ook mee worstel:
Wat moet er gebeuren voor je wél inziet dat je aan de rem moet trekken?
Ik kon me echt het hoofd breken over mijn eigen destructieve gedrag.
Dik zijn, een hoog BMI hebben is niet gezond en mijn (overigens loeisterke) hart protesteerde regelmatig door te bibberen, te trillen en soms een beetje over te slaan.
Foto's vertellen je een hoop, je BMI nog meer eigenlijk, die vertelt hoe je er van binnen aan toe bent.
Heb jij ook moeite met de binnenkant en de buitenkant als één geheel te zien?
Bij mij is het soms alsof mijn binnenkant los staat van mijn buitenkant.
Over de buitenkant (die mij elke dag vertelt dat ik toch echt een dikke vrouw ben) kan ik soms best tevreden zijn.
De binnenkant, die het heel zwaar te verduren heeft, kan ik niet zien en maakt het me zodoende makkelijk die te negeren, terwijl het daar écht een puinhoop is met al dat vet.
dinsdag 4 mei 2010 om 09:38
Ik kan me weer eens niet losrukken van dit topic. Ik lees zulke (voor mij) belangrijke dingen, te interessant om van weg te gaan, terwijl er 7 kilo wasgoed verwijtend ligt te wachten om opgevouwen te worden, ik in een huiskamer zit die nodig gesopt moet worden en een stapel van 15 script(jes) ligt die ik vóór 19 mei uit mijn hoofd moet kennen!
dinsdag 4 mei 2010 om 09:44
quote:eleonora schreef op 04 mei 2010 @ 09:33:
[...]
Serieuze vraag, iets waar ik zelf ook mee worstel:
Wat moet er gebeuren voor je wél inziet dat je aan de rem moet trekken?
Ik kon me echt het hoofd breken over mijn eigen destructieve gedrag.
Dik zijn, een hoog BMI hebben is niet gezond en mijn (overigens loeisterke) hart protesteerde regelmatig door te bibberen, te trillen en soms een beetje over te slaan.
Foto's vertellen je een hoop, je BMI nog meer eigenlijk, die vertelt hoe je er van binnen aan toe bent.
Heb jij ook moeite met de binnenkant en de buitenkant als één geheel te zien?
Bij mij is het soms alsof mijn binnenkant los staat van mijn buitenkant.
Over de buitenkant (die mij elke dag vertelt dat ik toch echt een dikke vrouw ben) kan ik soms best tevreden zijn.
De binnenkant, die het heel zwaar te verduren heeft, kan ik niet zien en maakt het me zodoende makkelijk die te negeren, terwijl het daar écht een puinhoop is met al dat vet.
Ik merk dat ik de neiging heb om mijn overgewicht te externaliseren. Het is wel over mijn licheem, maar ik praat erover alsof het een losstaand object is. Het gaat over "die extra kilo's", over "de vetjes op mijn buik" en nooit over MIJN vet en MIJN extra kilo's.
Volgens mij praat ik er zo over, omdat ik zo kan doen alsof ik niet ZELF verantwoordelijk ben voor wat mijn lichaam is, maar dat er een externa factor is.
Ik heb zoiets gehad toen mijn enkel 3 jaar geleden heel erg stuk was (en ik er nauwlijks mee kon lopen), na een half jaar had ik een gesprek met een revalidatie psycholoog. Die vertelde me dat het externaliseren van een lichaamsdeel een "copings"mechanisme is. Het is makkelijker te accepteren als je het idee hebt dat het geen onderdeel is van je lichaam en de buitenwereld verantwoordelijk is. Maar het wordt pas beter als je zelf de verantwoordelijkheid neemt.
En dat is wat voor mij nu de verandering is die plaats vind. Ik zie het niet meer als iets dat door externe factoren komt (mijn enkel doet pijn, ik kan niet sporten, logisch dat ik aan kom), maar als iets waar ik zelf de verantwoordelijkheid voor moet nemen (mijn enkel deed pijn, ik kon niet sporten, maar ik kan wel gezond eten en bewegingsvormen zoeken waar ik wel mee uit de voeten kan)
Wat er nu precies verandert is, dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Misschien wel dat ik mijn afstudeerkado er een paar weken geleden nog een keer bij pakte. Daarin vertelden mijn broers, schoonzussen, ouders, schoonouders EN vriendinnen allemaal dat ze blij met me waren. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo blij ben met mezelf. Ik denk dat wel een eye opener was. Ik mag best goed net zo goed voor mezelf zorgen als ik voor andere wil zorgen. En ik blijf worstelen met die "fuck it" gedachten die je eerder omschreef. Voor mij heeft het ook iets te maken met het feit dat ik het moeilijk vind om mezelf fouten te vergeven.
[...]
Serieuze vraag, iets waar ik zelf ook mee worstel:
Wat moet er gebeuren voor je wél inziet dat je aan de rem moet trekken?
Ik kon me echt het hoofd breken over mijn eigen destructieve gedrag.
Dik zijn, een hoog BMI hebben is niet gezond en mijn (overigens loeisterke) hart protesteerde regelmatig door te bibberen, te trillen en soms een beetje over te slaan.
Foto's vertellen je een hoop, je BMI nog meer eigenlijk, die vertelt hoe je er van binnen aan toe bent.
Heb jij ook moeite met de binnenkant en de buitenkant als één geheel te zien?
Bij mij is het soms alsof mijn binnenkant los staat van mijn buitenkant.
Over de buitenkant (die mij elke dag vertelt dat ik toch echt een dikke vrouw ben) kan ik soms best tevreden zijn.
De binnenkant, die het heel zwaar te verduren heeft, kan ik niet zien en maakt het me zodoende makkelijk die te negeren, terwijl het daar écht een puinhoop is met al dat vet.
Ik merk dat ik de neiging heb om mijn overgewicht te externaliseren. Het is wel over mijn licheem, maar ik praat erover alsof het een losstaand object is. Het gaat over "die extra kilo's", over "de vetjes op mijn buik" en nooit over MIJN vet en MIJN extra kilo's.
Volgens mij praat ik er zo over, omdat ik zo kan doen alsof ik niet ZELF verantwoordelijk ben voor wat mijn lichaam is, maar dat er een externa factor is.
Ik heb zoiets gehad toen mijn enkel 3 jaar geleden heel erg stuk was (en ik er nauwlijks mee kon lopen), na een half jaar had ik een gesprek met een revalidatie psycholoog. Die vertelde me dat het externaliseren van een lichaamsdeel een "copings"mechanisme is. Het is makkelijker te accepteren als je het idee hebt dat het geen onderdeel is van je lichaam en de buitenwereld verantwoordelijk is. Maar het wordt pas beter als je zelf de verantwoordelijkheid neemt.
En dat is wat voor mij nu de verandering is die plaats vind. Ik zie het niet meer als iets dat door externe factoren komt (mijn enkel doet pijn, ik kan niet sporten, logisch dat ik aan kom), maar als iets waar ik zelf de verantwoordelijkheid voor moet nemen (mijn enkel deed pijn, ik kon niet sporten, maar ik kan wel gezond eten en bewegingsvormen zoeken waar ik wel mee uit de voeten kan)
Wat er nu precies verandert is, dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Misschien wel dat ik mijn afstudeerkado er een paar weken geleden nog een keer bij pakte. Daarin vertelden mijn broers, schoonzussen, ouders, schoonouders EN vriendinnen allemaal dat ze blij met me waren. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo blij ben met mezelf. Ik denk dat wel een eye opener was. Ik mag best goed net zo goed voor mezelf zorgen als ik voor andere wil zorgen. En ik blijf worstelen met die "fuck it" gedachten die je eerder omschreef. Voor mij heeft het ook iets te maken met het feit dat ik het moeilijk vind om mezelf fouten te vergeven.
kaaaaaaaatje wijzigde dit bericht op 04-05-2010 09:53
Reden: aanvulling laatste alinea
Reden: aanvulling laatste alinea
% gewijzigd
dinsdag 4 mei 2010 om 09:56
quote:lindy schreef op 04 mei 2010 @ 09:39:
Ik vind de BMI een heel goede graadmeter. Ik heb nog nooit boven een ongezond BMI gewicht gezeten, not even close. De rest is allemaal esthetisch. Daar wil ik wél op letten, voor de mooi, en voor je prettig voelen, maar qua gezondheid zal ik het er nooit op aan laten komen. Dat is echt wel een rem.
En dat is het bijzondere van mensen die die ingebouwde rem dus niet hebben.
Ik weet het, ik zie het, ik ben niet dom, ik kan nadenken en 1 + 1 optellen maar die rem, die heb ik dus niet. Niet ingebouwd in ieder geval.
De fuck it factor komt op een bepaald moment tóch weer om de hoek kijken en dan kan het me letterlijk niet schelen.
Dat is dan ook het gevoel waar ik vanaf wil.
Ik wil, net als jij, dat het me wél kan schelen wat er met me gebeurt en wat verkeerd eten met me doet.
Snap je wat ik bedoel?
Maar het ís er niet, van nature, en ik moet het dus vinden, zoeken en vinden en plaatsen en inprenten en er naar leven.
Het is een soort extra accessoire, wat je er los bij moet kopen, die rem, die bij een ander van nature aanwezig is.
Ik vind de BMI een heel goede graadmeter. Ik heb nog nooit boven een ongezond BMI gewicht gezeten, not even close. De rest is allemaal esthetisch. Daar wil ik wél op letten, voor de mooi, en voor je prettig voelen, maar qua gezondheid zal ik het er nooit op aan laten komen. Dat is echt wel een rem.
En dat is het bijzondere van mensen die die ingebouwde rem dus niet hebben.
Ik weet het, ik zie het, ik ben niet dom, ik kan nadenken en 1 + 1 optellen maar die rem, die heb ik dus niet. Niet ingebouwd in ieder geval.
De fuck it factor komt op een bepaald moment tóch weer om de hoek kijken en dan kan het me letterlijk niet schelen.
Dat is dan ook het gevoel waar ik vanaf wil.
Ik wil, net als jij, dat het me wél kan schelen wat er met me gebeurt en wat verkeerd eten met me doet.
Snap je wat ik bedoel?
Maar het ís er niet, van nature, en ik moet het dus vinden, zoeken en vinden en plaatsen en inprenten en er naar leven.
Het is een soort extra accessoire, wat je er los bij moet kopen, die rem, die bij een ander van nature aanwezig is.
dinsdag 4 mei 2010 om 09:58
quote:Kaaaaaaaatje schreef op 04 mei 2010 @ 09:44:
[...]
Ik merk dat ik de neiging heb om mijn overgewicht te externaliseren. Het is wel over mijn licheem, maar ik praat erover alsof het een losstaand object is. Het gaat over "die extra kilo's", over "de vetjes op mijn buik" en nooit over MIJN vet en MIJN extra kilo's.
Volgens mij praat ik er zo over, omdat ik zo kan doen alsof ik niet ZELF verantwoordelijk ben voor wat mijn lichaam is, maar dat er een externa factor is.
Ik heb zoiets gehad toen mijn enkel 3 jaar geleden heel erg stuk was (en ik er nauwlijks mee kon lopen), na een half jaar had ik een gesprek met een revalidatie psycholoog. Die vertelde me dat het externaliseren van een lichaamsdeel een "copings"mechanisme is. Het is makkelijker te accepteren als je het idee hebt dat het geen onderdeel is van je lichaam en de buitenwereld verantwoordelijk is. Maar het wordt pas beter als je zelf de verantwoordelijkheid neemt.
En dat is wat voor mij nu de verandering is die plaats vind. Ik zie het niet meer als iets dat door externe factoren komt (mijn enkel doet pijn, ik kan niet sporten, logisch dat ik aan kom), maar als iets waar ik zelf de verantwoordelijkheid voor moet nemen (mijn enkel deed pijn, ik kon niet sporten, maar ik kan wel gezond eten en bewegingsvormen zoeken waar ik wel mee uit de voeten kan)
Wat er nu precies verandert is, dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Misschien wel dat ik mijn afstudeerkado er een paar weken geleden nog een keer bij pakte. Daarin vertelden mijn broers, schoonzussen, ouders, schoonouders EN vriendinnen allemaal dat ze blij met me waren. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo blij ben met mezelf. Ik denk dat wel een eye opener was. Ik mag best goed net zo goed voor mezelf zorgen als ik voor andere wil zorgen. En ik blijf worstelen met die "fuck it" gedachten die je eerder omschreef. Voor mij heeft het ook iets te maken met het feit dat ik het moeilijk vind om mezelf fouten te vergeven.Ja..........helemaal te begrijpen, ik had het zelf kunnen schrijven. Voorál dat dikgedrukte stuk.
[...]
Ik merk dat ik de neiging heb om mijn overgewicht te externaliseren. Het is wel over mijn licheem, maar ik praat erover alsof het een losstaand object is. Het gaat over "die extra kilo's", over "de vetjes op mijn buik" en nooit over MIJN vet en MIJN extra kilo's.
Volgens mij praat ik er zo over, omdat ik zo kan doen alsof ik niet ZELF verantwoordelijk ben voor wat mijn lichaam is, maar dat er een externa factor is.
Ik heb zoiets gehad toen mijn enkel 3 jaar geleden heel erg stuk was (en ik er nauwlijks mee kon lopen), na een half jaar had ik een gesprek met een revalidatie psycholoog. Die vertelde me dat het externaliseren van een lichaamsdeel een "copings"mechanisme is. Het is makkelijker te accepteren als je het idee hebt dat het geen onderdeel is van je lichaam en de buitenwereld verantwoordelijk is. Maar het wordt pas beter als je zelf de verantwoordelijkheid neemt.
En dat is wat voor mij nu de verandering is die plaats vind. Ik zie het niet meer als iets dat door externe factoren komt (mijn enkel doet pijn, ik kan niet sporten, logisch dat ik aan kom), maar als iets waar ik zelf de verantwoordelijkheid voor moet nemen (mijn enkel deed pijn, ik kon niet sporten, maar ik kan wel gezond eten en bewegingsvormen zoeken waar ik wel mee uit de voeten kan)
Wat er nu precies verandert is, dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Misschien wel dat ik mijn afstudeerkado er een paar weken geleden nog een keer bij pakte. Daarin vertelden mijn broers, schoonzussen, ouders, schoonouders EN vriendinnen allemaal dat ze blij met me waren. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo blij ben met mezelf. Ik denk dat wel een eye opener was. Ik mag best goed net zo goed voor mezelf zorgen als ik voor andere wil zorgen. En ik blijf worstelen met die "fuck it" gedachten die je eerder omschreef. Voor mij heeft het ook iets te maken met het feit dat ik het moeilijk vind om mezelf fouten te vergeven.Ja..........helemaal te begrijpen, ik had het zelf kunnen schrijven. Voorál dat dikgedrukte stuk.
dinsdag 4 mei 2010 om 09:58
quote:eleonora schreef op 04 mei 2010 @ 09:33:
[...]
Serieuze vraag, iets waar ik zelf ook mee worstel:
Wat moet er gebeuren voor je wél inziet dat je aan de rem moet trekken?
De knop ging om toen mij verteld werd dat, als ik niet iets aan mijn overgewicht deed, ik grote kans had binnen vijf jaar diabetes te ontwikkelen. Foto's deden me niet zoveel. Ja, ik vond het wel vervelend dat ik er zo lelijk op stond, maar nam het verder voor kennisgeving aan.
[...]
Serieuze vraag, iets waar ik zelf ook mee worstel:
Wat moet er gebeuren voor je wél inziet dat je aan de rem moet trekken?
De knop ging om toen mij verteld werd dat, als ik niet iets aan mijn overgewicht deed, ik grote kans had binnen vijf jaar diabetes te ontwikkelen. Foto's deden me niet zoveel. Ja, ik vond het wel vervelend dat ik er zo lelijk op stond, maar nam het verder voor kennisgeving aan.
dinsdag 4 mei 2010 om 10:07
quote:lindy schreef op 04 mei 2010 @ 09:46:
En mensen, qua lekker troostvoer ben ik altijd heel erg van de soepjes. Zelfgemaakte noedelsoepjes enzo met veel paksoy en tauge en volkorennoedels zo erin. Daar kan je echt even op vooruit, en al eet je er een hele pan van, maakt niet uit.
Lin, helemaal waar.
En daar komt 'ie weer..... 'maar' ( ) ik vind soep met paksoy geen troostvoer.
Sterker nog, ik word driftig van soep met paksoy (bij wijze van spreken dan). Soep met paksoy en volkorennoedels, een deel van mij proest het uit als ik het alleen al lees. En dan weet jij wel dat ik jou niet uitlach, het is gewoon die destructieve kant aan mij die soepen en groenten niet als iets lekkers waar je een tijd mee vooruit kunt kan zien.
Mijn ratio knikt en geeft je groot gelijk. Soep, lekker, paksoy er in, zalig. Er is jammer genoeg ook die andere kant, die heel sterk is, die frikandellen eist, broodjes kroket en klodders vetrijke saus over van alles en nog wat heen.
Bij troostvoer denk ik aan saucijzenbroodjes, koppen warme Nutricia chocomel en een zak minimarsjes.
Dat is het eerste wat door mijn kop gaat als ik aan 'troost' denk.
En dát denkpatroon wil ik aanpakken, pak ik aan, zodat de soepen met paksoy post gaan vatten als iets waar ik aan denk bij wijze van troost.
Het lijkt me heerlijk als je dat gevecht met jezelf niet hebt. Dat je niet verdoofd raakt, blind en razend van verongelijktheid als je oog in oog staat met verleidingen die je lijf kapot maken en je gezondheid schaden.
Want wat is er nou zo lekker aan een geperste staaf afvalvlees met zout en kruiden, overgoten met weer andere smaakmakers?
Juist het feit dat het slecht is trekt me aan. Niet omdat het nu zo culinair hoogstaand is of dat het een smaaksensatie veroorzaakt die z'n weerga niet kent. Helemaal niet zelfs. Je voelt je (ik dan) zelfs viezig als je het er in hebt zitten.
Daarom denk ik ook echt dat het een verslaving is. Vet. Verkeerde voeding. Een verdomd hardnekkige verslaving die bij de een wel en bij de ander niet postvat.
En mensen, qua lekker troostvoer ben ik altijd heel erg van de soepjes. Zelfgemaakte noedelsoepjes enzo met veel paksoy en tauge en volkorennoedels zo erin. Daar kan je echt even op vooruit, en al eet je er een hele pan van, maakt niet uit.
Lin, helemaal waar.
En daar komt 'ie weer..... 'maar' ( ) ik vind soep met paksoy geen troostvoer.
Sterker nog, ik word driftig van soep met paksoy (bij wijze van spreken dan). Soep met paksoy en volkorennoedels, een deel van mij proest het uit als ik het alleen al lees. En dan weet jij wel dat ik jou niet uitlach, het is gewoon die destructieve kant aan mij die soepen en groenten niet als iets lekkers waar je een tijd mee vooruit kunt kan zien.
Mijn ratio knikt en geeft je groot gelijk. Soep, lekker, paksoy er in, zalig. Er is jammer genoeg ook die andere kant, die heel sterk is, die frikandellen eist, broodjes kroket en klodders vetrijke saus over van alles en nog wat heen.
Bij troostvoer denk ik aan saucijzenbroodjes, koppen warme Nutricia chocomel en een zak minimarsjes.
Dat is het eerste wat door mijn kop gaat als ik aan 'troost' denk.
En dát denkpatroon wil ik aanpakken, pak ik aan, zodat de soepen met paksoy post gaan vatten als iets waar ik aan denk bij wijze van troost.
Het lijkt me heerlijk als je dat gevecht met jezelf niet hebt. Dat je niet verdoofd raakt, blind en razend van verongelijktheid als je oog in oog staat met verleidingen die je lijf kapot maken en je gezondheid schaden.
Want wat is er nou zo lekker aan een geperste staaf afvalvlees met zout en kruiden, overgoten met weer andere smaakmakers?
Juist het feit dat het slecht is trekt me aan. Niet omdat het nu zo culinair hoogstaand is of dat het een smaaksensatie veroorzaakt die z'n weerga niet kent. Helemaal niet zelfs. Je voelt je (ik dan) zelfs viezig als je het er in hebt zitten.
Daarom denk ik ook echt dat het een verslaving is. Vet. Verkeerde voeding. Een verdomd hardnekkige verslaving die bij de een wel en bij de ander niet postvat.
