Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
woensdag 28 april 2010 om 14:53
[/quote]Maar dat verdoofd zijn Hanke, dat noem ik blind/doof en onverschillig zijn. Wat in de praktijk op hetzelfde neerkomt. Dan doe ik het gewoon helemaal fout, continu, zonder dat ik kan ingrijpen lijkt wel
Hup, ligt er weer een dikke drempel kaas op vier witte sesamzaadboterhammen en tomaat op brood is alleen lekker met échte mayonaise er bij. En dat de hele dag door.
Alsof het me niet kan schelen. Nee, erger, het kán me daadwerkelijk ook niet schelen in zulke periodes.
'Mag een gewone Hollandse meid misschien tomaat met mayonaise eten ja?!'
Dat is wat ik dan voel. Alsof ik geen tegenspraak duld. Alsof ik iedereen of elke inwendige stem de strot af zal bijten als ik mijn zin niet krijg. Heel agressief eigenlijk. Tegen mezelf feitelijk want aan wie moet ik nou verantwoording afleggen? Aan mij en ook dan blijkt de aanval de beste verdediging.[/quote]
Dat stukje van je wat ik nu onderstreept heb, daar zit volgens mij de denkfout. Het is niet zo dat je dan alles fout doet. Alles voelt fout op dat moment bij jou. Dat is iets heel anders. En dat gevoel gaat voorbij, zoals alle gevoel komt en gaat. Elk moment kun je weer opnieuw beginnen. Je kunt jezelf vergeven dat je je zo wrokkig voelt en dat je die 4 boterhammen niet superadequaat belegd hebt. Je kunt lief voor jezelf zijn daarmee. En tegelijk streng omdat je bij die tomaat opnieuw mag denken, opnieuw beslissen wel of geen mayo te nemen.
Wat ik vooral lees is dat je weigert van jezelf te houden of dat iig erg moeilijk vindt. Alsof je jezelf kwalijk neemt: ' Waar ben je al die tijd geweest? Ik heb het zo lang alleen moeten doen, met als achtergrondgeluid die superkritische, liefdeloze, op elke slak zout leggende stem.'
Of die mayonaise een uiting is van woede, woede die misschien eerder interpersoonlijk dan intrapersoonlijk is. In hoeverre is je eetgedrag op zo'n moment een gevolg van niet uitgesproken conflicten met je omgeving?
Fijn dat je poes weer veilig terug is. Veel plezier met Fien!
Hup, ligt er weer een dikke drempel kaas op vier witte sesamzaadboterhammen en tomaat op brood is alleen lekker met échte mayonaise er bij. En dat de hele dag door.
Alsof het me niet kan schelen. Nee, erger, het kán me daadwerkelijk ook niet schelen in zulke periodes.
'Mag een gewone Hollandse meid misschien tomaat met mayonaise eten ja?!'
Dat is wat ik dan voel. Alsof ik geen tegenspraak duld. Alsof ik iedereen of elke inwendige stem de strot af zal bijten als ik mijn zin niet krijg. Heel agressief eigenlijk. Tegen mezelf feitelijk want aan wie moet ik nou verantwoording afleggen? Aan mij en ook dan blijkt de aanval de beste verdediging.[/quote]
Dat stukje van je wat ik nu onderstreept heb, daar zit volgens mij de denkfout. Het is niet zo dat je dan alles fout doet. Alles voelt fout op dat moment bij jou. Dat is iets heel anders. En dat gevoel gaat voorbij, zoals alle gevoel komt en gaat. Elk moment kun je weer opnieuw beginnen. Je kunt jezelf vergeven dat je je zo wrokkig voelt en dat je die 4 boterhammen niet superadequaat belegd hebt. Je kunt lief voor jezelf zijn daarmee. En tegelijk streng omdat je bij die tomaat opnieuw mag denken, opnieuw beslissen wel of geen mayo te nemen.
Wat ik vooral lees is dat je weigert van jezelf te houden of dat iig erg moeilijk vindt. Alsof je jezelf kwalijk neemt: ' Waar ben je al die tijd geweest? Ik heb het zo lang alleen moeten doen, met als achtergrondgeluid die superkritische, liefdeloze, op elke slak zout leggende stem.'
Of die mayonaise een uiting is van woede, woede die misschien eerder interpersoonlijk dan intrapersoonlijk is. In hoeverre is je eetgedrag op zo'n moment een gevolg van niet uitgesproken conflicten met je omgeving?
Fijn dat je poes weer veilig terug is. Veel plezier met Fien!
donderdag 29 april 2010 om 09:33
quote:hanke321 schreef op 28 april 2010 @ 14:53:
Dat stukje van je wat ik nu onderstreept heb, daar zit volgens mij de denkfout. Het is niet zo dat je dan alles fout doet. Alles voelt fout op dat moment bij jou. Dat is iets heel anders. En dat gevoel gaat voorbij, zoals alle gevoel komt en gaat. Elk moment kun je weer opnieuw beginnen. Je kunt jezelf vergeven dat je je zo wrokkig voelt en dat je die 4 boterhammen niet superadequaat belegd hebt. Je kunt lief voor jezelf zijn daarmee. En tegelijk streng omdat je bij die tomaat opnieuw mag denken, opnieuw beslissen wel of geen mayo te nemen.
Wat ik vooral lees is dat je weigert van jezelf te houden of dat iig erg moeilijk vindt. Alsof je jezelf kwalijk neemt: ' Waar ben je al die tijd geweest? Ik heb het zo lang alleen moeten doen, met als achtergrondgeluid die superkritische, liefdeloze, op elke slak zout leggende stem.'
Of die mayonaise een uiting is van woede, woede die misschien eerder interpersoonlijk dan intrapersoonlijk is. In hoeverre is je eetgedrag op zo'n moment een gevolg van niet uitgesproken conflicten met je omgeving?
Fijn dat je poes weer veilig terug is. Veel plezier met Fien!
Je hebt helemaal gelijk.
Ik kan iedere dag, ieder moment op nieuw beginnen. Sterker nog, ik kan gewoon de rest van mijn leven kiezen en hoef nergens mee te beginnen of te eindigen, ik hoef alleen te leren (en daar ben ik nu mee bezig, dat voel ik aan alles) dat mezelf 'verwennen' iets anders is dan mijn lichaam doelbewust stukmaken.
Hè vervelend, had een heel mooi stuk met metaforen en zo in het hoofd, krijg ik telefoon, ben ik het kwijt!
Maar het komt er op neer dat ik inderdaad nogal halsstarrig ben in het houden van mij inderdaad.
Dat verbaasd me nog het allermeest weet je dat?
Omdat ik dacht en oprecht ook nog, dat ik heel goed met mezelf door een deur kan.
Maf he?
In wel honderd postings hier op het forum roep ik dat, al jaren en toch is er die zeurstem, precies zoals jij zegt, die kritische en op iedere slak zout leggende stem.
Langzamerhand begin ik me vrijer te voelen. Ik ben er nog niet maar het gaat beter.
Of mayonaise een gemis vervangt.....ik weet het niet, nee denk ik. Bij dingen als vetrijke sauzen heb ik het gevoel iets leuks/fijns/liefs voor mezelf te doen. Omdat ik het zo lekker vind. Vet is echt mijn drug. Dat is het volgens mij meer......
Dat stukje van je wat ik nu onderstreept heb, daar zit volgens mij de denkfout. Het is niet zo dat je dan alles fout doet. Alles voelt fout op dat moment bij jou. Dat is iets heel anders. En dat gevoel gaat voorbij, zoals alle gevoel komt en gaat. Elk moment kun je weer opnieuw beginnen. Je kunt jezelf vergeven dat je je zo wrokkig voelt en dat je die 4 boterhammen niet superadequaat belegd hebt. Je kunt lief voor jezelf zijn daarmee. En tegelijk streng omdat je bij die tomaat opnieuw mag denken, opnieuw beslissen wel of geen mayo te nemen.
Wat ik vooral lees is dat je weigert van jezelf te houden of dat iig erg moeilijk vindt. Alsof je jezelf kwalijk neemt: ' Waar ben je al die tijd geweest? Ik heb het zo lang alleen moeten doen, met als achtergrondgeluid die superkritische, liefdeloze, op elke slak zout leggende stem.'
Of die mayonaise een uiting is van woede, woede die misschien eerder interpersoonlijk dan intrapersoonlijk is. In hoeverre is je eetgedrag op zo'n moment een gevolg van niet uitgesproken conflicten met je omgeving?
Fijn dat je poes weer veilig terug is. Veel plezier met Fien!
Je hebt helemaal gelijk.
Ik kan iedere dag, ieder moment op nieuw beginnen. Sterker nog, ik kan gewoon de rest van mijn leven kiezen en hoef nergens mee te beginnen of te eindigen, ik hoef alleen te leren (en daar ben ik nu mee bezig, dat voel ik aan alles) dat mezelf 'verwennen' iets anders is dan mijn lichaam doelbewust stukmaken.
Hè vervelend, had een heel mooi stuk met metaforen en zo in het hoofd, krijg ik telefoon, ben ik het kwijt!
Maar het komt er op neer dat ik inderdaad nogal halsstarrig ben in het houden van mij inderdaad.
Dat verbaasd me nog het allermeest weet je dat?
Omdat ik dacht en oprecht ook nog, dat ik heel goed met mezelf door een deur kan.
Maf he?
In wel honderd postings hier op het forum roep ik dat, al jaren en toch is er die zeurstem, precies zoals jij zegt, die kritische en op iedere slak zout leggende stem.
Langzamerhand begin ik me vrijer te voelen. Ik ben er nog niet maar het gaat beter.
Of mayonaise een gemis vervangt.....ik weet het niet, nee denk ik. Bij dingen als vetrijke sauzen heb ik het gevoel iets leuks/fijns/liefs voor mezelf te doen. Omdat ik het zo lekker vind. Vet is echt mijn drug. Dat is het volgens mij meer......
donderdag 29 april 2010 om 09:36
quote:lindy schreef op 28 april 2010 @ 20:33:
Lieve Leo
Het is ook goed om je ervan bewust te zijn dat je jezelf op heel veel manieren kan vertroetelen. Met mooie kleding, een lekker geurtje, een massage, een fijne creme, dagje sauna, dat soort dingen. Ook dingen voor je lijf die heel prettig zijn en die je goed laten voelen.
Is zo.
Maar als je in de zogenaamde 'glijdende schaal' of de 'spiraal naar beneden' zit, dan voel je dat niet.
Nu ga ik dat weer voelen een beetje, dat ook dát lief zijn is. Of beter gezegd, dát is lief zijn voor jezelf, te veel vet eten niet.
quote:Wat ik ook wel eens zie bij mensen die (veel) willen afvallen: die kopen geen kleren meer. Want dat doen ze wel als ze op hun gewenste gewicht zijn. Zo zonde! Want misschien kom je daar wel nooit en het is zo fijn om er leuk en verzorgd uit te zien, en het is dan ook zoiets van het jezelf niet gunnen omdat je niet maatje 0 hebt ofzo. En dat is nooit goed, je moet jezelf dat soort dingen altijd gunnen.Waarheid als een koe en inderdaad, ik denk nu inderdaad niet over kleding kopen, ik wil wachten tot ik in de maten zit die beginnen met een 4, terwijl dat nog best lang kan duren voor het zo ver is.
Lieve Leo
Het is ook goed om je ervan bewust te zijn dat je jezelf op heel veel manieren kan vertroetelen. Met mooie kleding, een lekker geurtje, een massage, een fijne creme, dagje sauna, dat soort dingen. Ook dingen voor je lijf die heel prettig zijn en die je goed laten voelen.
Is zo.
Maar als je in de zogenaamde 'glijdende schaal' of de 'spiraal naar beneden' zit, dan voel je dat niet.
Nu ga ik dat weer voelen een beetje, dat ook dát lief zijn is. Of beter gezegd, dát is lief zijn voor jezelf, te veel vet eten niet.
quote:Wat ik ook wel eens zie bij mensen die (veel) willen afvallen: die kopen geen kleren meer. Want dat doen ze wel als ze op hun gewenste gewicht zijn. Zo zonde! Want misschien kom je daar wel nooit en het is zo fijn om er leuk en verzorgd uit te zien, en het is dan ook zoiets van het jezelf niet gunnen omdat je niet maatje 0 hebt ofzo. En dat is nooit goed, je moet jezelf dat soort dingen altijd gunnen.Waarheid als een koe en inderdaad, ik denk nu inderdaad niet over kleding kopen, ik wil wachten tot ik in de maten zit die beginnen met een 4, terwijl dat nog best lang kan duren voor het zo ver is.
donderdag 29 april 2010 om 09:38
Ontbijten, ook dat is een ding.
Eten 's morgens, vind ik al vanaf mijn vroegste jeugd niet fijn, ik kan me er maar moeilijk toe zetten.
Nu heb ik een appel op. Meer niet terwijl ik weet dat ik meer moet eten.
Ik ga het doen maar honger of trek heb ik niet. Totaal niet zelfs.
Zijn er meer mensen die dat hebben?
Eten 's morgens, vind ik al vanaf mijn vroegste jeugd niet fijn, ik kan me er maar moeilijk toe zetten.
Nu heb ik een appel op. Meer niet terwijl ik weet dat ik meer moet eten.
Ik ga het doen maar honger of trek heb ik niet. Totaal niet zelfs.
Zijn er meer mensen die dat hebben?
donderdag 29 april 2010 om 10:26
Weer mooie posts, allemaal.
Ik eet ook niet 's ochtends vroeg. Pas om 10 uur (dat is overigens voor mij nog redelijk 's ochtends vroeg). Ik maak dan een fruitsalade met geraspte kokos van bijvoorbeeld een grote sinaasappel, twee kiwi's en een peertje. Dat is ook mijn fruit voor de dag.
In mij zit overigens nog altijd een verongelijkt klein meisje. Dat voert vaak hele vervelende gesprekken met me. Ze vindt namelijk altijd dat ze van alles tekort komt. Dat is meestal geen eten, maar iets anders.
Ik eet ook niet 's ochtends vroeg. Pas om 10 uur (dat is overigens voor mij nog redelijk 's ochtends vroeg). Ik maak dan een fruitsalade met geraspte kokos van bijvoorbeeld een grote sinaasappel, twee kiwi's en een peertje. Dat is ook mijn fruit voor de dag.
In mij zit overigens nog altijd een verongelijkt klein meisje. Dat voert vaak hele vervelende gesprekken met me. Ze vindt namelijk altijd dat ze van alles tekort komt. Dat is meestal geen eten, maar iets anders.
donderdag 29 april 2010 om 14:00
Ok, fruit is een optie.
Dat deed ik al wel eens een tijd en ook nu kies ik voor een appel als ik écht geen trek in brood heb.
Laat ik dat eens uit gaan breiden en inderdaad, heb ik het fruit voor de dag ook weer achter mijn knopen.
Gisteren zat ik naast het zwembad, bij allemaal moeders met hun kinderen, die me hartelijk uitnodigden om bij ze te komen zitten.
In het uur dat ik er gezeten heb werden de kinderen volgestopt met snoep, chips, ijs en frisdrank. Het was ze nog niet genoeg maar dan kwam het argument van 'we moeten nog eten straks' van stal.
Van Fien kan ik nog iets leren. Die snoept bijna niet. Heel af en toe wil ze een snoepje en met af en toe bedoel ik letterlijk en zonder overdrijven één keer per week.
Ze lust wel graag een plakje worst, een stukje kaas of een beetje chips maar vaker dan een of twee keer per week komt ook dat niet voor.
Ze drinkt graag thee (zónder suiker, vindt ze vies, haar oma probeert haar te verwennen met thee met suiker en melk, Fien hoeft er niks in, al haar hele leven niet), in de pauze op school wil ze een rijstwafel mee (niet omdat het moet van mij), ze drinkt melk, water, roosvicee en soms een pakje chocomel of Wicky. That's it.
Nu moet ik er wel bij zeggen dat ze avondeten verschrikkelijk vindt. Vlees, vis, warme groenten, rijst, pasta, mondjemaat gaat het er in. Brood, jaaaaaaa, dat wel. Bruin brood, prima, maakt haar niks uit en ze lust er van álles op maar warm eten, brrrrrr, dat vindt ze een crime.
Ze is zó anders dan Wé en ik, onvoorstelbaar. Ik kon niet wachten tot ik chips kreeg, cola mocht (mocht beiden eigenlijk nooit), snoep kon kopen. Mijn ouders zeiden eigenlijk altijd nee tegen wat dan ook, eetgewijs. Tot ik 10 was moest ik mijn sporadische zakje patat (zonder) bijvoorbeeld delen met mijn broer.
Dat, bovenstaande, heb ik lang zielig gevonden voor mezelf. Toen ik het huis uit was begon ik dan ook voortvarend met een inhaalslag die voortduurde tot ik heel veel ouder was dan 18 en nestverlater was.
Ook daar komt een stuk verongelijktheid vandaan denk ik, terwijl mijn ouders, die beiden de oorlog en bewust de hongerwinter meemaakten, me alleen duidelijk wilden maken dat eten wat je maar wilt niet vanzelfsprekend is.
Lang verhaal op niks af misschien maar aangezien ik volop in de zelfanalyse zit kwam ook dit even bovendrijven.
Wie weet zijn er ook anderen die zulke ervaringen hebben.
Dat deed ik al wel eens een tijd en ook nu kies ik voor een appel als ik écht geen trek in brood heb.
Laat ik dat eens uit gaan breiden en inderdaad, heb ik het fruit voor de dag ook weer achter mijn knopen.
Gisteren zat ik naast het zwembad, bij allemaal moeders met hun kinderen, die me hartelijk uitnodigden om bij ze te komen zitten.
In het uur dat ik er gezeten heb werden de kinderen volgestopt met snoep, chips, ijs en frisdrank. Het was ze nog niet genoeg maar dan kwam het argument van 'we moeten nog eten straks' van stal.
Van Fien kan ik nog iets leren. Die snoept bijna niet. Heel af en toe wil ze een snoepje en met af en toe bedoel ik letterlijk en zonder overdrijven één keer per week.
Ze lust wel graag een plakje worst, een stukje kaas of een beetje chips maar vaker dan een of twee keer per week komt ook dat niet voor.
Ze drinkt graag thee (zónder suiker, vindt ze vies, haar oma probeert haar te verwennen met thee met suiker en melk, Fien hoeft er niks in, al haar hele leven niet), in de pauze op school wil ze een rijstwafel mee (niet omdat het moet van mij), ze drinkt melk, water, roosvicee en soms een pakje chocomel of Wicky. That's it.
Nu moet ik er wel bij zeggen dat ze avondeten verschrikkelijk vindt. Vlees, vis, warme groenten, rijst, pasta, mondjemaat gaat het er in. Brood, jaaaaaaa, dat wel. Bruin brood, prima, maakt haar niks uit en ze lust er van álles op maar warm eten, brrrrrr, dat vindt ze een crime.
Ze is zó anders dan Wé en ik, onvoorstelbaar. Ik kon niet wachten tot ik chips kreeg, cola mocht (mocht beiden eigenlijk nooit), snoep kon kopen. Mijn ouders zeiden eigenlijk altijd nee tegen wat dan ook, eetgewijs. Tot ik 10 was moest ik mijn sporadische zakje patat (zonder) bijvoorbeeld delen met mijn broer.
Dat, bovenstaande, heb ik lang zielig gevonden voor mezelf. Toen ik het huis uit was begon ik dan ook voortvarend met een inhaalslag die voortduurde tot ik heel veel ouder was dan 18 en nestverlater was.
Ook daar komt een stuk verongelijktheid vandaan denk ik, terwijl mijn ouders, die beiden de oorlog en bewust de hongerwinter meemaakten, me alleen duidelijk wilden maken dat eten wat je maar wilt niet vanzelfsprekend is.
Lang verhaal op niks af misschien maar aangezien ik volop in de zelfanalyse zit kwam ook dit even bovendrijven.
Wie weet zijn er ook anderen die zulke ervaringen hebben.
donderdag 29 april 2010 om 16:47
Oh hier net zo hoor, ben thuis altijd enorm kort gehouden. En ik ging op mijn 17e het huis uit en mocht ineens zelf bepalen wat er gegeten werd...oh hemel!
Ik vond mezelf ook altijd zielig dat ik niet meer mocht dan ik kreeg. Als mijn ouders hun hielen lichtten dan dook ik de kast in op zoek naar wat ik te kort kwam.
Wat ik werkelijk te kort ben gekomen was niet voedsel of lekkernijen, maar liefde. En daar moest ik 38 voor worden voordat dat kwartje eindelijk viel.
En nu....moet ik eerst maar eens leren van mezelf te houden, misschien hoef ik dan ook niet meer te zorgen dat ik niks tekort kom.
Ik vond mezelf ook altijd zielig dat ik niet meer mocht dan ik kreeg. Als mijn ouders hun hielen lichtten dan dook ik de kast in op zoek naar wat ik te kort kwam.
Wat ik werkelijk te kort ben gekomen was niet voedsel of lekkernijen, maar liefde. En daar moest ik 38 voor worden voordat dat kwartje eindelijk viel.
En nu....moet ik eerst maar eens leren van mezelf te houden, misschien hoef ik dan ook niet meer te zorgen dat ik niks tekort kom.
donderdag 29 april 2010 om 18:11
vrijdag 30 april 2010 om 00:02
Ook hier weer herkenning. Mijn ouders waren ook heel erg van het voedzame eten: Geen zoet op brood, geen koekjes en chips in huis, patat is een grote boosdoener, nooit naar de McDonalds geweest al kind zijnde (3x raden waar ik ging werken toen ik 15 was ).
Mijn oma bracht op woensdag altijd een reep chocolade mee voor mijn zusje en mij. Daar mochten we dan 1 stukje van eten. De rest werd 's avonds door mijn vader opgegeten. Op zaterdag kregen we een glas limonade en dat was het.
Toen ik op mezelf woonde, en mijn eigen boodschappen moest doen, is het verkeerd gegaan. Iedere keer als ik in de supermarkt was, had ik het gevoel in de hemel te zijn. Al die lekkere dingen en ik heb het allemaal geprobeerd. Tja...
Mijn oma bracht op woensdag altijd een reep chocolade mee voor mijn zusje en mij. Daar mochten we dan 1 stukje van eten. De rest werd 's avonds door mijn vader opgegeten. Op zaterdag kregen we een glas limonade en dat was het.
Toen ik op mezelf woonde, en mijn eigen boodschappen moest doen, is het verkeerd gegaan. Iedere keer als ik in de supermarkt was, had ik het gevoel in de hemel te zijn. Al die lekkere dingen en ik heb het allemaal geprobeerd. Tja...
vrijdag 30 april 2010 om 10:50
Leo, ik heb 'Waarom Franse vrouwen niet dik worden uit', en ik vond het erg interessant. Misschien kan je anders kijken of het in de bieb ligt? Ik woon in Leiden, dus van mij lenen is misschien wat onhandig.
Ik zat nav dit topic na te denken of ik ook die 'jaloezie' heb tegen 'dunne mensen die wel alles mogen' (zoals mijn zus, die nu 3600 kcal per dag moet eten om aan te komen. Mijn moeder is niet zo goed in kinderen maken denk ik. ) Maar dat heb ik niet volgens mij niet echt.
Wel zit ik me altijd te ergeren aan die dunne sprieten die 5 kilo gaan afvallen ofzo. 'Moet je mijn vet eens lenen?' denk ik dan, 'dan vind je die 5 kilo meteen geen probleem meer.'
Maar toen bedacht ik me: eigenlijk is mijn gewicht ook een kwestie geweest van 'maar 5 kilo aankomen'. Alleen dan niet eenmalig, maar zes keer... Die kwam nogal hard aan.
Ik zat nav dit topic na te denken of ik ook die 'jaloezie' heb tegen 'dunne mensen die wel alles mogen' (zoals mijn zus, die nu 3600 kcal per dag moet eten om aan te komen. Mijn moeder is niet zo goed in kinderen maken denk ik. ) Maar dat heb ik niet volgens mij niet echt.
Wel zit ik me altijd te ergeren aan die dunne sprieten die 5 kilo gaan afvallen ofzo. 'Moet je mijn vet eens lenen?' denk ik dan, 'dan vind je die 5 kilo meteen geen probleem meer.'
Maar toen bedacht ik me: eigenlijk is mijn gewicht ook een kwestie geweest van 'maar 5 kilo aankomen'. Alleen dan niet eenmalig, maar zes keer... Die kwam nogal hard aan.
Liever elitair dan een pauper!
vrijdag 30 april 2010 om 11:47
Ik trek aan de rem als ik een paar kilo aankom. Vijf kilo wordt snel meer, en voor je het weet zit er tien kilo aan.
Zodra ik begin te voelen dat mijn kleding strakker zit, doe ik het een week of twee rustiger aan met eten.
Ik eet door de week altijd matig, alleen op zaterdag of met een etentje sla ik weleens lekker door.
Zodra ik begin te voelen dat mijn kleding strakker zit, doe ik het een week of twee rustiger aan met eten.
Ik eet door de week altijd matig, alleen op zaterdag of met een etentje sla ik weleens lekker door.
vrijdag 30 april 2010 om 13:24
Ik heb tot nu toe alleen maar meegelezen maar op de vorige reacties wil ik toch even reageren.
Ook mijn ouders hebben heel bewust de hongerwinter meegemaakt en vooral bij mijn moeder heeft dat echt sporen nagelaten, ook in onze "eetopvoeding"
Geen snoep, geen frisdrank, beetje vlees en we mochten niet te dik worden.
Dit werd er bij ons zo ingestampt dat, toen ik alleen ging wonen, helemaal bang was om maar iets te eten wat anders was dan anders.
Ik ken het dus helemaal niet dat ik mezelf zielig vond omdat we niet mochten snoepen, echt eten totdat we verzadigd waren etc, etc dat ik helemaal los ging.
Later zijn er flinke depressies en een periode van Anorexia ontstaan maar dat was 17 jaar na ik uit h
uis was.
Ook mijn ouders hebben heel bewust de hongerwinter meegemaakt en vooral bij mijn moeder heeft dat echt sporen nagelaten, ook in onze "eetopvoeding"
Geen snoep, geen frisdrank, beetje vlees en we mochten niet te dik worden.
Dit werd er bij ons zo ingestampt dat, toen ik alleen ging wonen, helemaal bang was om maar iets te eten wat anders was dan anders.
Ik ken het dus helemaal niet dat ik mezelf zielig vond omdat we niet mochten snoepen, echt eten totdat we verzadigd waren etc, etc dat ik helemaal los ging.
Later zijn er flinke depressies en een periode van Anorexia ontstaan maar dat was 17 jaar na ik uit h
uis was.
vrijdag 30 april 2010 om 13:36
Ik denk dat iedereen anders reageert op zo'n opvoeding. Ik ben 6 jaar geleden uit huis gegaan en 35 kilo aangekomen. Mijn zusje is nu ook een paar jaar uit huis en nog geen gram aangekomen.
Mijn ouders hebben overigens niet de hongerwinter meegemaakt, maar hebben altijd wel een druk op ons uitgeoefend. We moesten er goed uit zien, een goede opleiding afronden, mooi huis kopen, mooie man vinden, alles voor de buitenwereld. En daar ben ik me heel erg tegen gaan afzetten, al vanaf jonge leeftijd. Mijn zusje niet, die kan zich er ook wel in vinden... Dus misschien zit daar ook het verschil?
En die 35 kilo is inderdaad ooit begonnen bij 5 kilo teveel aankomen. Vervolgens was dat dan mijn nieuwe standaard en kwam er weer 5 kilo bij, enz. Daarom is het voor mijn gevoel onopgemerkt gegaan. Op een gegeven moment kan je niet meer in de reguliere kledingwinkels je kleding kopen en wijk je uit naar de grote maten winkels. Zelfs dat was voor mij niet het moment waarop ik dacht: "Nu is het genoeg!" Het werkt allemaal heel gek in je hoofd...
Mijn ouders hebben overigens niet de hongerwinter meegemaakt, maar hebben altijd wel een druk op ons uitgeoefend. We moesten er goed uit zien, een goede opleiding afronden, mooi huis kopen, mooie man vinden, alles voor de buitenwereld. En daar ben ik me heel erg tegen gaan afzetten, al vanaf jonge leeftijd. Mijn zusje niet, die kan zich er ook wel in vinden... Dus misschien zit daar ook het verschil?
En die 35 kilo is inderdaad ooit begonnen bij 5 kilo teveel aankomen. Vervolgens was dat dan mijn nieuwe standaard en kwam er weer 5 kilo bij, enz. Daarom is het voor mijn gevoel onopgemerkt gegaan. Op een gegeven moment kan je niet meer in de reguliere kledingwinkels je kleding kopen en wijk je uit naar de grote maten winkels. Zelfs dat was voor mij niet het moment waarop ik dacht: "Nu is het genoeg!" Het werkt allemaal heel gek in je hoofd...
vrijdag 30 april 2010 om 13:39
vrijdag 30 april 2010 om 13:39
Iedereen beleeft alles weer anders en zoekt een andere uitlaatklep. Mijn 'redding' (en dat bedoel ik vrij ironisch) is/was het feit, dat ik ben gezegend met een heel mooi lijf (ik sport bijvoorbeeld al vanaf mijn zesde, begon met turnen, heb wedstrijdatletiek gedaan e.d.). Dat mooie lichaam gaf natuurlijk wel bepaalde voordelen, en die wilde ik absoluut niet kwijt. Ik zocht het dan ook eerder in roken (sporten heb ik een paar niet gedaan), veel uitgaan, slechte relaties e.d.
vrijdag 30 april 2010 om 21:08
quote:fussie schreef op 30 april 2010 @ 14:25:
Net een boterham met kaas en tomaat op. Eigenlijk heel lekker. Waarom is zoet dan zoveel gemakkelijker om te eten?
Het blijft een raar fenomeen, dat ik makkelijker een koekje pak dan een boterham of een stuk fruit.
Dat zou toch niet uit moeten maken Fussie, een koekje is ook maar ongeveer 80 calorieën, dat zit al gauw ook in een boterham, nog meer als je er ook nog beleg op doet.
Ik heb eens gelezen dat mensen helemaal niet dik worden van ongezond en vet eten, iedereen doet dat op zijn tijd. Mensen worden te zwaar door per dag ongeveer 50 cal te veel te eten. Na één jaar is dt 18000 cal dat is al gauw 4 pondjes te veel. Tel dit een aantal jaren bij elkaar en voilá!
Overigens is die 50 cal te veel ons ook met de paplepel ingegoten, als kind moesten we immers net iets teveel eten omdat we zo in de groei waren. Niet dat ik weet of dat boek gelijk had, maar er zit toch wel iets van logica in, vind ik.
Het probleem zit hem dan verder in het feit, dat wat er jaaaaaren over gedaan heeft om erbij te komen, moet er ineens weer af, liefst vandaag nog, en dan komen de zware dieten op de proppen en alle binges van de weromstuit.
Na zo'n verstandig stukkie, moet me dan wel weer van het hart dat ik weer een half pakje drop soldaat heb gemaakt vandaag (na die gezonde salade en mijn portie fruit) dat dan weer wel@
Net een boterham met kaas en tomaat op. Eigenlijk heel lekker. Waarom is zoet dan zoveel gemakkelijker om te eten?
Het blijft een raar fenomeen, dat ik makkelijker een koekje pak dan een boterham of een stuk fruit.
Dat zou toch niet uit moeten maken Fussie, een koekje is ook maar ongeveer 80 calorieën, dat zit al gauw ook in een boterham, nog meer als je er ook nog beleg op doet.
Ik heb eens gelezen dat mensen helemaal niet dik worden van ongezond en vet eten, iedereen doet dat op zijn tijd. Mensen worden te zwaar door per dag ongeveer 50 cal te veel te eten. Na één jaar is dt 18000 cal dat is al gauw 4 pondjes te veel. Tel dit een aantal jaren bij elkaar en voilá!
Overigens is die 50 cal te veel ons ook met de paplepel ingegoten, als kind moesten we immers net iets teveel eten omdat we zo in de groei waren. Niet dat ik weet of dat boek gelijk had, maar er zit toch wel iets van logica in, vind ik.
Het probleem zit hem dan verder in het feit, dat wat er jaaaaaren over gedaan heeft om erbij te komen, moet er ineens weer af, liefst vandaag nog, en dan komen de zware dieten op de proppen en alle binges van de weromstuit.
Na zo'n verstandig stukkie, moet me dan wel weer van het hart dat ik weer een half pakje drop soldaat heb gemaakt vandaag (na die gezonde salade en mijn portie fruit) dat dan weer wel@
vrijdag 30 april 2010 om 22:04
quote:Tja Kalliope, zo is het natuurlijk wel. Je bent niet opeens 30 kilo zwaarder. Bij mij is 5 kilo dan ook te veel, ik voel het verschil ook. Daar begínt het probleem.
Die eerste 5 kilo kon ik heel makkelijk ontkennen: vocht vasthouden, teveel gegeten waardoor er wat meer darminhoud was, midden op de dag wegen ipv 's ochtends, en zulk soort dingen. Met 10 kilo ging dat al lastiger, want ik geloofte het niet echt meer, maar ik hield er wel aan vast. Met 15 kilo accepteerde ik eindelijk dat ik was aangekomen.
De tweede 15 kilo interesseerden me geen bil.
Geen idee of het kwam doordat ik gister weinig gegeten heb, of omdat ik ongesteld ben, maar vandaag ging niet echt goed. Geen echte vreetbui gehad zoals ik ze normaal gesproken heb, maar misschien wel voor normale maatstaven (geen idee hoe die zijn). Ik zit nog rond het goede aantal kcal, dus daar baal ik niet van.
Ik baal er wel van dat ik er helemaal niet van genoten heb. De afgelopen weken heb ik wel van mijn gezonde voeding genoten. Heb al sinds mijn dertiende vreetbuien die steeds verder uit de hand liepen. Mijn gewone maaltijden 'moesten' hierdoor verdwijnen: eerst verdween lunch, daarna ontbijt, en daarna zelfs het avondeten. Eten was een straf.
Toen ik langzaamaan weer met gewoon eten begon, kon ik daar echt van genieten. En van het eten van vandaag niet. Dus morgen doe ik maar weer normaal.
Die eerste 5 kilo kon ik heel makkelijk ontkennen: vocht vasthouden, teveel gegeten waardoor er wat meer darminhoud was, midden op de dag wegen ipv 's ochtends, en zulk soort dingen. Met 10 kilo ging dat al lastiger, want ik geloofte het niet echt meer, maar ik hield er wel aan vast. Met 15 kilo accepteerde ik eindelijk dat ik was aangekomen.
De tweede 15 kilo interesseerden me geen bil.
Geen idee of het kwam doordat ik gister weinig gegeten heb, of omdat ik ongesteld ben, maar vandaag ging niet echt goed. Geen echte vreetbui gehad zoals ik ze normaal gesproken heb, maar misschien wel voor normale maatstaven (geen idee hoe die zijn). Ik zit nog rond het goede aantal kcal, dus daar baal ik niet van.
Ik baal er wel van dat ik er helemaal niet van genoten heb. De afgelopen weken heb ik wel van mijn gezonde voeding genoten. Heb al sinds mijn dertiende vreetbuien die steeds verder uit de hand liepen. Mijn gewone maaltijden 'moesten' hierdoor verdwijnen: eerst verdween lunch, daarna ontbijt, en daarna zelfs het avondeten. Eten was een straf.
Toen ik langzaamaan weer met gewoon eten begon, kon ik daar echt van genieten. En van het eten van vandaag niet. Dus morgen doe ik maar weer normaal.
Liever elitair dan een pauper!
zaterdag 1 mei 2010 om 18:41
Ik probeer al een uur een bericht te posten maar mijn eigen laptop doet het op de een of andere manier niet, dus maar even op die van de man melden dat het hier heel goed gaat.
Morgen ga ik overal op reageren, ben afgepeigerd van veel autorijden, over de markt zwalken en naar tuincentra e.d.
Tot morgen!
Morgen ga ik overal op reageren, ben afgepeigerd van veel autorijden, over de markt zwalken en naar tuincentra e.d.
Tot morgen!
zondag 2 mei 2010 om 21:22
Nog steeds geen laptop, dus nu even wederom op die van de man.
Wé is al de hele dag aan het repareren maar het schiet niet op en de mail doet het al helemaal niet!
Goed, vandaag ook al geen reactie van mij dus, morgen maar weer hoop ik.
Zijn jullie er nog?
Vandaag drong het echt tot me door; ik ben niet op dieet. Ik eet anders. En dat is niet tot ik op gewicht ben, dat is gewoon vanaf nu zoals het gaat en als ik er lekker bij afval is dat mooi meegenomen.
Mén, dat voelde goed.....
Zo veel mensen die dat al eens zeiden;'je moet niet op dieet gaan, je moet je eetgewoonten veranderen...'
Jah, dacht ik dan. Tot je afgevallen bent. Dan ga je weer 'gewoon' eten.
Alleen at ik niet gewoon. Ik at raar. Nu eet ik gewoon. Raar he, dat ik dat nooit begreep, dat van die eetgewoonten veranderen? Ik hoorde het wel, ik snapte het ook wel maar ik vóelde het niet. Nu wel en op de een of andere manier geeft dat veel rust.
Ik voel ook écht resultaat, aan mezelf, aan mijn body.
Het kost me bijvoorbeeld (sorry als ik jullie shockeer) geen moeite meer om mijn eigen kont te wassen.
Dat kon ik altijd (nog) wel maar het was wel even om een hoekje soppen zeg maar, alsof je arm te kort is. Nu gaat dat gewoon makkelijk.
Ik weeg me niet, ik voel. En ik voel wel degelijk dat er iets gebeurt.
Morgen kom ik terug op de andere postings hoor, met ouders en zo, vind ik reuze interessant namelijk!
Wé is al de hele dag aan het repareren maar het schiet niet op en de mail doet het al helemaal niet!
Goed, vandaag ook al geen reactie van mij dus, morgen maar weer hoop ik.
Zijn jullie er nog?
Vandaag drong het echt tot me door; ik ben niet op dieet. Ik eet anders. En dat is niet tot ik op gewicht ben, dat is gewoon vanaf nu zoals het gaat en als ik er lekker bij afval is dat mooi meegenomen.
Mén, dat voelde goed.....
Zo veel mensen die dat al eens zeiden;'je moet niet op dieet gaan, je moet je eetgewoonten veranderen...'
Jah, dacht ik dan. Tot je afgevallen bent. Dan ga je weer 'gewoon' eten.
Alleen at ik niet gewoon. Ik at raar. Nu eet ik gewoon. Raar he, dat ik dat nooit begreep, dat van die eetgewoonten veranderen? Ik hoorde het wel, ik snapte het ook wel maar ik vóelde het niet. Nu wel en op de een of andere manier geeft dat veel rust.
Ik voel ook écht resultaat, aan mezelf, aan mijn body.
Het kost me bijvoorbeeld (sorry als ik jullie shockeer) geen moeite meer om mijn eigen kont te wassen.
Dat kon ik altijd (nog) wel maar het was wel even om een hoekje soppen zeg maar, alsof je arm te kort is. Nu gaat dat gewoon makkelijk.
Ik weeg me niet, ik voel. En ik voel wel degelijk dat er iets gebeurt.
Morgen kom ik terug op de andere postings hoor, met ouders en zo, vind ik reuze interessant namelijk!
