Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
maandag 24 mei 2010 om 18:36
Haha, ook dáár had ik het met Leo over vanmorgen. Dat er bij de opnamen standaard gefrituurde dingen werden aangerukt en dat dat blijkbaar normaal gevonden wordt. Gezond eten ís normaal, maar cultureel en sociaal gezien is junkfood zo ingeburgerd geraakt dat je soms een uitzondering bent als je gezond wilt eten.
"Hoelang moet ik dat volhouden?" Hopelijk heel lang, denk ik dan, want als je gezond eet zou je wel eens een heel lang leven kunnen hebben
"Hoelang moet ik dat volhouden?" Hopelijk heel lang, denk ik dan, want als je gezond eet zou je wel eens een heel lang leven kunnen hebben
Ga in therapie!
maandag 24 mei 2010 om 18:57
quote:vlammetje schreef op 24 mei 2010 @ 17:55:
[...]
Heel herkenbaar! Ik wil eigenlijk ook zo 'zuiver' mogelijk eten. Als je kijkt wat er in veel potjes, pakjes en andersoortige verpakkingen zit, is dat heel wat aan toevoegingen, veel ervan echt niet gezond! Ik ben zelf een fan van onze biologische supermarkt, maar kan het gewoon niet allemaal betalen. Dus kies in de supermarkt ook vaker biologisch, en probeer zakjes en pakjes te mijden. Maar: als ik moet kiezen tussen pakje/zakje of afhaal, kies ik toch pakje/zakje. Met haast is het toch wel erg makkelijk en toch nog gezonder vaak. Hopelijk kan ik op den duur zonder en heb ik zelf genoeg snelle recepten paraat, maar voor nu kies ik het minst kwade.
Hmm, het enig fatsoenlijke afhaal hier is een Thai en ik zie dan met eigen ogen dat de groenten vers in de wok gaan dus dat is lekker.
Laatst kocht ik een potje gewone bioyoghurt. Mijn moeder nam per ongeluk eentje mee met vruchtjes. In het gewone potje: alleen yoghurt. In de met besjes: yoghurt, besjes, geur/kleur/smaakstoffen, emulgatoren, conserveringsmiddelen etc. Onvoorstelbaar....
[...]
Heel herkenbaar! Ik wil eigenlijk ook zo 'zuiver' mogelijk eten. Als je kijkt wat er in veel potjes, pakjes en andersoortige verpakkingen zit, is dat heel wat aan toevoegingen, veel ervan echt niet gezond! Ik ben zelf een fan van onze biologische supermarkt, maar kan het gewoon niet allemaal betalen. Dus kies in de supermarkt ook vaker biologisch, en probeer zakjes en pakjes te mijden. Maar: als ik moet kiezen tussen pakje/zakje of afhaal, kies ik toch pakje/zakje. Met haast is het toch wel erg makkelijk en toch nog gezonder vaak. Hopelijk kan ik op den duur zonder en heb ik zelf genoeg snelle recepten paraat, maar voor nu kies ik het minst kwade.
Hmm, het enig fatsoenlijke afhaal hier is een Thai en ik zie dan met eigen ogen dat de groenten vers in de wok gaan dus dat is lekker.
Laatst kocht ik een potje gewone bioyoghurt. Mijn moeder nam per ongeluk eentje mee met vruchtjes. In het gewone potje: alleen yoghurt. In de met besjes: yoghurt, besjes, geur/kleur/smaakstoffen, emulgatoren, conserveringsmiddelen etc. Onvoorstelbaar....
maandag 24 mei 2010 om 19:13
quote:dubiootje schreef op 24 mei 2010 @ 18:14:
Leuk dat je meeschrijft Muis (welkomst ). Waardoor ging bij jou de knop om? Was er een aanleiding of was het moment opeens daar? Goed van je dat je van die rommel van de Ikea afgebleven bent. Het is vaak een gewoonte, je staat er niet eens bij stil dat je ongezond voer inslaat. Even dat beslismoment weer invoeren en je kan kiezen om het niet te kopen. Het klinkt zo simpel hè
Weet ik niet. Heb ik zelf over nagedacht, en ik denk dat het een combinatie van factoren is.
1. Mijn rug, heel veel pijn, ineens, echt vlammende scheuten, ik kon nog geen 100 m lopen of ik moest bijhijgen, niet zozeer van mijn gewicht, maar van pijn. En hoewel driekwart van Nederland bij de huisarts zit voor rugpijn weet ik ook wel dat mijn overgewicht niet bepaald meewerkt.
2. Ik werd hier (op een ander topic) geattendeerd op het boek van Cora de Fluiter. Zij gaf oa. aan dat je soms een soort van 'verborgen' suikerziekte kan hebben. Ik zeg het even in mijn eigen bewoording. Dan heb je bij prikken een gewone score, maar net nadat je gegeten hebt een megatorenhoge score.
3. Ik zeilde toevallig Ayla's topic over FM binnen en voila, bingo, wat een feest van herkenning. Afijn, kijk daar maar voor mijn herkenning, want de lijst is erg lang. Dreamer zit er ook
4. Muizelientje. Ik ben net als zij een enorm sprietje geweest, en in de puberteit was het bingo. Daarnaast slikt ze medicijnen waardoor ze vanzelf wel dikker wordt. Het is nu op het niveau van: lekker lijfje - nog allerminist te dik, maar toen ze van de week een knoop niet dichtkreeg dacht ik, dit moet anders. We moeten het samen doen. Ik wil niet dat zij het gezeik krijgt dat ik jarenlang over mij heen gekregen heb. Ik ben verbaal sterk, heel sterk. Ik bek je desnoods wel de afgrond in, maar een autistisch kind kan dat niet goed, deze atlhans niet.
Verder Dubiootje (dank dat je me op dit topic attendeerde! ) herken ik ook van jou: een huwelijk waarin ik steeds meer verpieterde, gekleineerd werd, niet serieus genomen, geschoffeerd, naar een scheiding from hell, waarin ik bedreigd ben en men dreigde mijn kind af te pakken. En tel er dan nog bij op dat ik mishandeld ben door mijn vader....
Ik heb het heel vaak geprobeerd, maar kennelijk was ik er nog niet klaar voor. Nu wel. Al blijft kaas een grote verleiding - die moet nog even uit mijn systeem, maar ja, doe dat maar eens met deze nick
Leuk dat je meeschrijft Muis (welkomst ). Waardoor ging bij jou de knop om? Was er een aanleiding of was het moment opeens daar? Goed van je dat je van die rommel van de Ikea afgebleven bent. Het is vaak een gewoonte, je staat er niet eens bij stil dat je ongezond voer inslaat. Even dat beslismoment weer invoeren en je kan kiezen om het niet te kopen. Het klinkt zo simpel hè
Weet ik niet. Heb ik zelf over nagedacht, en ik denk dat het een combinatie van factoren is.
1. Mijn rug, heel veel pijn, ineens, echt vlammende scheuten, ik kon nog geen 100 m lopen of ik moest bijhijgen, niet zozeer van mijn gewicht, maar van pijn. En hoewel driekwart van Nederland bij de huisarts zit voor rugpijn weet ik ook wel dat mijn overgewicht niet bepaald meewerkt.
2. Ik werd hier (op een ander topic) geattendeerd op het boek van Cora de Fluiter. Zij gaf oa. aan dat je soms een soort van 'verborgen' suikerziekte kan hebben. Ik zeg het even in mijn eigen bewoording. Dan heb je bij prikken een gewone score, maar net nadat je gegeten hebt een megatorenhoge score.
3. Ik zeilde toevallig Ayla's topic over FM binnen en voila, bingo, wat een feest van herkenning. Afijn, kijk daar maar voor mijn herkenning, want de lijst is erg lang. Dreamer zit er ook
4. Muizelientje. Ik ben net als zij een enorm sprietje geweest, en in de puberteit was het bingo. Daarnaast slikt ze medicijnen waardoor ze vanzelf wel dikker wordt. Het is nu op het niveau van: lekker lijfje - nog allerminist te dik, maar toen ze van de week een knoop niet dichtkreeg dacht ik, dit moet anders. We moeten het samen doen. Ik wil niet dat zij het gezeik krijgt dat ik jarenlang over mij heen gekregen heb. Ik ben verbaal sterk, heel sterk. Ik bek je desnoods wel de afgrond in, maar een autistisch kind kan dat niet goed, deze atlhans niet.
Verder Dubiootje (dank dat je me op dit topic attendeerde! ) herken ik ook van jou: een huwelijk waarin ik steeds meer verpieterde, gekleineerd werd, niet serieus genomen, geschoffeerd, naar een scheiding from hell, waarin ik bedreigd ben en men dreigde mijn kind af te pakken. En tel er dan nog bij op dat ik mishandeld ben door mijn vader....
Ik heb het heel vaak geprobeerd, maar kennelijk was ik er nog niet klaar voor. Nu wel. Al blijft kaas een grote verleiding - die moet nog even uit mijn systeem, maar ja, doe dat maar eens met deze nick
maandag 24 mei 2010 om 22:22
quote:vlammetje schreef op 24 mei 2010 @ 18:44:
(Heb trouwens net even gerekend, zit op BMI van 23, dus hoef eigenlijk niets van het voedingscentrum. Maar zelfs zonder officieel overgewicht kun je je wel te dik en ongezond voelen.Dat klopt, en zelfs als je je niet te dik en ongezond voelt, is het ongezond om ongezond te eten
(Heb trouwens net even gerekend, zit op BMI van 23, dus hoef eigenlijk niets van het voedingscentrum. Maar zelfs zonder officieel overgewicht kun je je wel te dik en ongezond voelen.Dat klopt, en zelfs als je je niet te dik en ongezond voelt, is het ongezond om ongezond te eten
Ga in therapie!
maandag 24 mei 2010 om 22:40
quote:Muis66 schreef op 24 mei 2010 @ 19:13:
[...]
Verder Dubiootje (dank dat je me op dit topic attendeerde! ) herken ik ook van jou: een huwelijk waarin ik steeds meer verpieterde, gekleineerd werd, niet serieus genomen, geschoffeerd, naar een scheiding from hell, waarin ik bedreigd ben en men dreigde mijn kind af te pakken. En tel er dan nog bij op dat ik mishandeld ben door mijn vader....
Ik heb het heel vaak geprobeerd, maar kennelijk was ik er nog niet klaar voor. Nu wel. Al blijft kaas een grote verleiding - die moet nog even uit mijn systeem, maar ja, doe dat maar eens met deze nick
Haha, Muis Kaas is een muizenval, zogezegd. Niet intrappen dus (of alleen met de nodige voorzichtigheid). Wat mooi dat je nu het gevoel hebt er klaar voor te zijn. Had jij ook het gevoel dat je eerst wat andere rommel op moest ruimen (ik heb dat ook letterlijk gedaan trouwens, in huis ) voordat je dit kon aanpakken? Ik vind het mooi om te ervaren hoe dat proces gaat, dat je steeds iets anders aanpakt en als dat gedaan is, je weer aan de volgende stap toe bent. Je voelt en ziet jezelf groeien. Alleen in dit geval heb je fysiek precies het tegenovergestelde effect
Er zitten interessante overeenkomsten tussen slecht eten en een slechte relatie. Voor allebei kies je zelf, Van allebei weet je diep in je hart dat ze niet goed voor je zijn. Tegen allebei kun je toch heel moeilijk nee zeggen. Bij allebei is er sprake van een ongezond denk- en gedragspatroon waarbij je steevast bijna automatisch op de verkeerde manier op triggers reageert.
Bij allebei ontken je dat ten stelligste en probeer je jezelf wijs te maken dat hij/eten je echt wel gelukkig maakt. Je denkt dat je hem/het nodig hebt, dat je niet zonder kan. Je bent geestelijk afhankelijk, of je denkt dat te zijn. Je sluit je ogen voor de destructieve gevolgen van je gedrag (oogkleppen). Je voelt je schuldig als je weer hebt toegegeven terwijl je je nog zó had voorgenomen... Dat geeft je een slecht gevoel over jezelf, waardoor je (vermeende) geestelijke afhankelijkheid groeit. Je komt in een vicieuze cirkel terecht waarin dit gevoel en dit patroon versterkt worden.
Net zoals een foute relatie buiten jezelf ligt, liggen eetgewoonten dat ook. Je kunt ze gewoon afschudden, er afscheid van nemen. Ze zitten niet in je, horen niet bij je. Zonder dat gesnoep leef je gewoon door, ga je niet dood, word je niet doodongelukkig of doodziek of doodeenzaam. Dat gevoel zit niet in eten.
Ik zei tegen Leo: wij troostten onszelf met eten. Hoe zouden wij een vriendin troosten die niet goed in haar vel zit? Zouden we haar een zak chips of een bord patat brengen? Nee toch? We zouden bij haar langsgaan, met haar praten, naar haar luisteren, haar een schouder aanbieden, misschien zelfs lekker (gezond) voor haar koken. Waarom zijn we niet zo lief voor onszelf als we dat voor iemand anders zijn?
[...]
Verder Dubiootje (dank dat je me op dit topic attendeerde! ) herken ik ook van jou: een huwelijk waarin ik steeds meer verpieterde, gekleineerd werd, niet serieus genomen, geschoffeerd, naar een scheiding from hell, waarin ik bedreigd ben en men dreigde mijn kind af te pakken. En tel er dan nog bij op dat ik mishandeld ben door mijn vader....
Ik heb het heel vaak geprobeerd, maar kennelijk was ik er nog niet klaar voor. Nu wel. Al blijft kaas een grote verleiding - die moet nog even uit mijn systeem, maar ja, doe dat maar eens met deze nick
Haha, Muis Kaas is een muizenval, zogezegd. Niet intrappen dus (of alleen met de nodige voorzichtigheid). Wat mooi dat je nu het gevoel hebt er klaar voor te zijn. Had jij ook het gevoel dat je eerst wat andere rommel op moest ruimen (ik heb dat ook letterlijk gedaan trouwens, in huis ) voordat je dit kon aanpakken? Ik vind het mooi om te ervaren hoe dat proces gaat, dat je steeds iets anders aanpakt en als dat gedaan is, je weer aan de volgende stap toe bent. Je voelt en ziet jezelf groeien. Alleen in dit geval heb je fysiek precies het tegenovergestelde effect
Er zitten interessante overeenkomsten tussen slecht eten en een slechte relatie. Voor allebei kies je zelf, Van allebei weet je diep in je hart dat ze niet goed voor je zijn. Tegen allebei kun je toch heel moeilijk nee zeggen. Bij allebei is er sprake van een ongezond denk- en gedragspatroon waarbij je steevast bijna automatisch op de verkeerde manier op triggers reageert.
Bij allebei ontken je dat ten stelligste en probeer je jezelf wijs te maken dat hij/eten je echt wel gelukkig maakt. Je denkt dat je hem/het nodig hebt, dat je niet zonder kan. Je bent geestelijk afhankelijk, of je denkt dat te zijn. Je sluit je ogen voor de destructieve gevolgen van je gedrag (oogkleppen). Je voelt je schuldig als je weer hebt toegegeven terwijl je je nog zó had voorgenomen... Dat geeft je een slecht gevoel over jezelf, waardoor je (vermeende) geestelijke afhankelijkheid groeit. Je komt in een vicieuze cirkel terecht waarin dit gevoel en dit patroon versterkt worden.
Net zoals een foute relatie buiten jezelf ligt, liggen eetgewoonten dat ook. Je kunt ze gewoon afschudden, er afscheid van nemen. Ze zitten niet in je, horen niet bij je. Zonder dat gesnoep leef je gewoon door, ga je niet dood, word je niet doodongelukkig of doodziek of doodeenzaam. Dat gevoel zit niet in eten.
Ik zei tegen Leo: wij troostten onszelf met eten. Hoe zouden wij een vriendin troosten die niet goed in haar vel zit? Zouden we haar een zak chips of een bord patat brengen? Nee toch? We zouden bij haar langsgaan, met haar praten, naar haar luisteren, haar een schouder aanbieden, misschien zelfs lekker (gezond) voor haar koken. Waarom zijn we niet zo lief voor onszelf als we dat voor iemand anders zijn?
Ga in therapie!
maandag 24 mei 2010 om 22:44
quote:eleonora schreef op 24 mei 2010 @ 14:02:
Dubio en ik hebben toevallig vanmorgen de parallel tussen slechte relaties en slecht eten getrokken en het was weer frappant hoe zeer die twee op elkaar lijken, qua gedrag (in ons geval althans).
Hanke (of Spinster) dat ben ik even kwijt, schreef het al; kijk eens naar hoe je je hebt losgeworsteld uit de slechte relatie waar je in zat, zo kun je ook je eten aanpakken.
Bijzondere theorie. Ik herken wel dat ik ook heel braaf ben opgevoed met de schijf van vijf en geen snaai. Ik heb ook relatief lang bij mijn moeder gewoond (lang verhaal) en toen ik bij ex ging wonen kon ik inderdaad ineens kopen wat ik lekker vond. Kon ik dat daarvoor niet?Jawel, maar ik deed het niet omdat er kennelijk voor mij een verschil zat in 'bij je ouders/moeder wonen' en 'samenwonen'. Toen kwam ik al wel weer wat aan.
Na de scheiding heb ik welzeker troostvoedsel genomen. Het rare is, geestelijk nam ik een enorme vogelvlucht; ik was bevrijd van een juk, men vond mij zelfs 'aardiger' dan tijdens mijn huwelijk. Niet dat ik toen niet aardig was, welzeker (gelukkig maar!) maar ik was gewoon aardiger geworden. Maar ook toen: ik kan nu eindelijk doen wat ik wil. En waarom? God dit topic maakt wat bij me los, jongens. Mijn exman bepaalde altijd wat er gegeten werd. Hij hield dan nog net rekening met mijn veggiewensen, maar dat was het. Hij vond bijv. dat hij meer recht had op 'snacks' in de avond omdat hij (a) meer verdiende en (b) naar zijn visie harder werkte. Dus toen we uit elkaar waren, was er niemand die meer zeek over wat ik snackte in de avond. Niemand die het een lor interesseerde of ik 1 danwel 80 zakken chips leegvrat omdat wie dan ook meer of minder had verdiend.
Dubio en ik hebben toevallig vanmorgen de parallel tussen slechte relaties en slecht eten getrokken en het was weer frappant hoe zeer die twee op elkaar lijken, qua gedrag (in ons geval althans).
Hanke (of Spinster) dat ben ik even kwijt, schreef het al; kijk eens naar hoe je je hebt losgeworsteld uit de slechte relatie waar je in zat, zo kun je ook je eten aanpakken.
Bijzondere theorie. Ik herken wel dat ik ook heel braaf ben opgevoed met de schijf van vijf en geen snaai. Ik heb ook relatief lang bij mijn moeder gewoond (lang verhaal) en toen ik bij ex ging wonen kon ik inderdaad ineens kopen wat ik lekker vond. Kon ik dat daarvoor niet?Jawel, maar ik deed het niet omdat er kennelijk voor mij een verschil zat in 'bij je ouders/moeder wonen' en 'samenwonen'. Toen kwam ik al wel weer wat aan.
Na de scheiding heb ik welzeker troostvoedsel genomen. Het rare is, geestelijk nam ik een enorme vogelvlucht; ik was bevrijd van een juk, men vond mij zelfs 'aardiger' dan tijdens mijn huwelijk. Niet dat ik toen niet aardig was, welzeker (gelukkig maar!) maar ik was gewoon aardiger geworden. Maar ook toen: ik kan nu eindelijk doen wat ik wil. En waarom? God dit topic maakt wat bij me los, jongens. Mijn exman bepaalde altijd wat er gegeten werd. Hij hield dan nog net rekening met mijn veggiewensen, maar dat was het. Hij vond bijv. dat hij meer recht had op 'snacks' in de avond omdat hij (a) meer verdiende en (b) naar zijn visie harder werkte. Dus toen we uit elkaar waren, was er niemand die meer zeek over wat ik snackte in de avond. Niemand die het een lor interesseerde of ik 1 danwel 80 zakken chips leegvrat omdat wie dan ook meer of minder had verdiend.
maandag 24 mei 2010 om 22:54
quote:dubiootje schreef op 24 mei 2010 @ 22:40:
[...]
Had jij ook het gevoel dat je eerst wat andere rommel op moest ruimen (ik heb dat ook letterlijk gedaan trouwens, in huis ) voordat je dit kon aanpakken?
Bij allebei ontken je dat ten stelligste en probeer je jezelf wijs te maken dat hij/eten je echt wel gelukkig maakt. Je denkt dat je hem/het nodig hebt, dat je niet zonder kan. Je bent geestelijk afhankelijk, of je denkt dat te zijn. Je sluit je ogen voor de destructieve gevolgen van je gedrag (oogkleppen). Je voelt je schuldig als je weer hebt toegegeven terwijl je je nog zó had voorgenomen... Dat geeft je een slecht gevoel over jezelf, waardoor je (vermeende) geestelijke afhankelijkheid groeit. Je komt in een vicieuze cirkel terecht waarin dit gevoel en dit patroon versterkt worden.
Ha, op je eerste punt, bijna cross post. Maar inderdaad, het rare is, oud en nieuw zei ik tegen twee vriendinnen die bij mij waren dat ik het gevoel had dat 2010 een opruimjaar zou worden. En nou, het enige wat ik op dat moment aan het opruimen was, waren de schaaltjes met toostjes, bakjes chips en de glazen wijn en champagne. Niets wees erop dat ik goede voornemens had in welke zin dan ook. En toch, ik voorspelde het. En het lijkt wel waarheid te worden. Mijn huis, nadenken over de voortgang van mijn eigen bedrijf (terwijl ik niet mag klagen), mijn baan. Ik kom stapje voor stapje steeds verder bij wat ik echt wil, waar mijn hart ligt. Ook in spirituele zin: vertrouwen op mijn gevoel, mijn intuitie.
Bij twee was het niet zozeer bewust toegeven, maar vooral onbewust. Kijk, mijn ex heeft twee HBO-opleidingen. Ik deed eerst HBO, daarna WO. Ik ben helemaal niet van: kijk mij slim zijn, want 1 van mijn beste vriendinnnen heeft de middelbare school niet afgemaakt, en 1 van mijn andere beste vriendinnen is doctor, dus je kan bij mij alle kanten uit. Ze zijn mij beiden even lief. Ex noemde mij vaak dom. En dan dacht ik: Ha! Hier zit een dame met een HBO en een WO, gehaald in een periode dat ik parttime werkte, mijn bedrijf opstartte en zorgde voor een autistisch kind. Ik ben niet briljant, ik werk me de blubber, al haal ik dan wel redelijk mooie cijfers, maar dom? Dacht het niet. Wat ik vervolgens deed was het 'negeren'. Want ik vond het te stom om voor de duvel te dansen. Maar, met negeren sta je het ook wel ergens toe. Laat je het onbewust toch wel toe.
[...]
Had jij ook het gevoel dat je eerst wat andere rommel op moest ruimen (ik heb dat ook letterlijk gedaan trouwens, in huis ) voordat je dit kon aanpakken?
Bij allebei ontken je dat ten stelligste en probeer je jezelf wijs te maken dat hij/eten je echt wel gelukkig maakt. Je denkt dat je hem/het nodig hebt, dat je niet zonder kan. Je bent geestelijk afhankelijk, of je denkt dat te zijn. Je sluit je ogen voor de destructieve gevolgen van je gedrag (oogkleppen). Je voelt je schuldig als je weer hebt toegegeven terwijl je je nog zó had voorgenomen... Dat geeft je een slecht gevoel over jezelf, waardoor je (vermeende) geestelijke afhankelijkheid groeit. Je komt in een vicieuze cirkel terecht waarin dit gevoel en dit patroon versterkt worden.
Ha, op je eerste punt, bijna cross post. Maar inderdaad, het rare is, oud en nieuw zei ik tegen twee vriendinnen die bij mij waren dat ik het gevoel had dat 2010 een opruimjaar zou worden. En nou, het enige wat ik op dat moment aan het opruimen was, waren de schaaltjes met toostjes, bakjes chips en de glazen wijn en champagne. Niets wees erop dat ik goede voornemens had in welke zin dan ook. En toch, ik voorspelde het. En het lijkt wel waarheid te worden. Mijn huis, nadenken over de voortgang van mijn eigen bedrijf (terwijl ik niet mag klagen), mijn baan. Ik kom stapje voor stapje steeds verder bij wat ik echt wil, waar mijn hart ligt. Ook in spirituele zin: vertrouwen op mijn gevoel, mijn intuitie.
Bij twee was het niet zozeer bewust toegeven, maar vooral onbewust. Kijk, mijn ex heeft twee HBO-opleidingen. Ik deed eerst HBO, daarna WO. Ik ben helemaal niet van: kijk mij slim zijn, want 1 van mijn beste vriendinnnen heeft de middelbare school niet afgemaakt, en 1 van mijn andere beste vriendinnen is doctor, dus je kan bij mij alle kanten uit. Ze zijn mij beiden even lief. Ex noemde mij vaak dom. En dan dacht ik: Ha! Hier zit een dame met een HBO en een WO, gehaald in een periode dat ik parttime werkte, mijn bedrijf opstartte en zorgde voor een autistisch kind. Ik ben niet briljant, ik werk me de blubber, al haal ik dan wel redelijk mooie cijfers, maar dom? Dacht het niet. Wat ik vervolgens deed was het 'negeren'. Want ik vond het te stom om voor de duvel te dansen. Maar, met negeren sta je het ook wel ergens toe. Laat je het onbewust toch wel toe.
maandag 24 mei 2010 om 23:00
Ah, interessant Muis. Dus jij verdiende na je scheiding die zakken chips? Ook al is het dan junkfood, jij kon het nu zelf bepalen?
Ik heb al lang voor mijn huwelijk uitgebreid gesnaaid en gesnoept (ik pikte al koekjes uit de koektrommel toen ik nog klein was). Ik denk dat veel van mijn vrienden van vroeger mij zo kunnen uittekenen met een zak m&m's. Als ik me voorstel hoeveel m&m's, milkarepen, oreo's en ga zo maar door ik in mijn leven heb gegeten, zou ik me kapotschrikken van de berg, denk ik.
Mijn ex bepaalde niet wat ik at en had er ook geen commentaar op. Wel was hij nogal dwingend met boodschappen doen (hij haalde gerust wat uit het karretje dat ik erin had gegooid). Dat "voorrecht" ontleende hij aan het feit dat hij kookte. Ik verdiende het geld wel, maar dat was blijkbaar minder belangrijk dan het uitbundig kunnen uitgeven. Bio kwam er niet in, dat vond hij onzin. Daar was dan opeens geen geld voor. Toen ik er financieel weer wat beter voorstond, was dat dus een van de eerste keuzes die ik maakte.
Dat zijn toch belangrijke stappen. Bizar eigenlijk dat iemand anders meebeslist over wat jij in je mond stopt. Mijn ex was nogal bezitterig als het op de keuken aankwam. Hij deed er eeuwen over voor het eten op tafel kwam (ver na de bedtijd van de kinderen) en in de tussentijd werd er natuurlijk gesnackt.
Tegen de tijd dat het eten werd opgediend, had niemand echt honger meer (wat dan weer lelijke woorden tegen de kinderen opleverde die te moe en volgesnackt waren om hun bord leeg te eten). Als ik me met het koken probeerde te bemoeien om het proces wat te versnellen (een simpele pasta koken duurde anderhalf tot twee uur) werd ik de keuken uit gebonjourd.
De keuken was zijn domein, want koken was zijn alibi om te kunnen drinken. Als er bezoek was, stond hij urenlang in de keuken met het (uiteraard ook drinkende) mannelijke bezoek, terwijl ik met de vrouwelijke aanhang in de woonkamer of buiten zat. God, wat ben ik blij dat die dagen voorbij zijn! De weekends waren gevuld met dat soort etentjes en barbecues. Alles draaide om eten maar voor de mannen vooral om drinken. Eten was dus een excuus om te drinken
Ik heb al lang voor mijn huwelijk uitgebreid gesnaaid en gesnoept (ik pikte al koekjes uit de koektrommel toen ik nog klein was). Ik denk dat veel van mijn vrienden van vroeger mij zo kunnen uittekenen met een zak m&m's. Als ik me voorstel hoeveel m&m's, milkarepen, oreo's en ga zo maar door ik in mijn leven heb gegeten, zou ik me kapotschrikken van de berg, denk ik.
Mijn ex bepaalde niet wat ik at en had er ook geen commentaar op. Wel was hij nogal dwingend met boodschappen doen (hij haalde gerust wat uit het karretje dat ik erin had gegooid). Dat "voorrecht" ontleende hij aan het feit dat hij kookte. Ik verdiende het geld wel, maar dat was blijkbaar minder belangrijk dan het uitbundig kunnen uitgeven. Bio kwam er niet in, dat vond hij onzin. Daar was dan opeens geen geld voor. Toen ik er financieel weer wat beter voorstond, was dat dus een van de eerste keuzes die ik maakte.
Dat zijn toch belangrijke stappen. Bizar eigenlijk dat iemand anders meebeslist over wat jij in je mond stopt. Mijn ex was nogal bezitterig als het op de keuken aankwam. Hij deed er eeuwen over voor het eten op tafel kwam (ver na de bedtijd van de kinderen) en in de tussentijd werd er natuurlijk gesnackt.
Tegen de tijd dat het eten werd opgediend, had niemand echt honger meer (wat dan weer lelijke woorden tegen de kinderen opleverde die te moe en volgesnackt waren om hun bord leeg te eten). Als ik me met het koken probeerde te bemoeien om het proces wat te versnellen (een simpele pasta koken duurde anderhalf tot twee uur) werd ik de keuken uit gebonjourd.
De keuken was zijn domein, want koken was zijn alibi om te kunnen drinken. Als er bezoek was, stond hij urenlang in de keuken met het (uiteraard ook drinkende) mannelijke bezoek, terwijl ik met de vrouwelijke aanhang in de woonkamer of buiten zat. God, wat ben ik blij dat die dagen voorbij zijn! De weekends waren gevuld met dat soort etentjes en barbecues. Alles draaide om eten maar voor de mannen vooral om drinken. Eten was dus een excuus om te drinken
Ga in therapie!
maandag 24 mei 2010 om 23:04
'Negeren' is inderdaad ook een vorm van toelaten. En het is niet zo dat je er niks bij voelde, want schelden doet wel degelijk pijn. Je liet die pijn van binnen zitten. Ook dat was afval dat je in je lichaam stopte. Een soort van geestelijke vuilnisbak. Hij kon al zijn frustraties bij jou dumpen en jij verwerkte ze wel. Misschien wel door ze weg te eten? Waarmee de vicieuze cirkel weer compleet was.
Ga in therapie!
maandag 24 mei 2010 om 23:05
quote:dubiootje schreef op 24 mei 2010 @ 22:40:
[...]
Ik zei tegen Leo: wij troostten onszelf met eten. Hoe zouden wij een vriendin troosten die niet goed in haar vel zit? Zouden we haar een zak chips of een bord patat brengen? Nee toch? We zouden bij haar langsgaan, met haar praten, naar haar luisteren, haar een schouder aanbieden, misschien zelfs lekker (gezond) voor haar koken. Waarom zijn we niet zo lief voor onszelf als we dat voor iemand anders zijn?Die vind ik echt heel sterk. We geven onszelf minder dan een ander. En juist met onszelf moeten we nog zo lang door. Mooi verwoord
[...]
Ik zei tegen Leo: wij troostten onszelf met eten. Hoe zouden wij een vriendin troosten die niet goed in haar vel zit? Zouden we haar een zak chips of een bord patat brengen? Nee toch? We zouden bij haar langsgaan, met haar praten, naar haar luisteren, haar een schouder aanbieden, misschien zelfs lekker (gezond) voor haar koken. Waarom zijn we niet zo lief voor onszelf als we dat voor iemand anders zijn?Die vind ik echt heel sterk. We geven onszelf minder dan een ander. En juist met onszelf moeten we nog zo lang door. Mooi verwoord
maandag 24 mei 2010 om 23:10
quote:dubiootje schreef op 24 mei 2010 @ 23:00:
Ah, interessant Muis. Dus jij verdiende na je scheiding die zakken chips? Ook al is het dan junkfood, jij kon het nu zelf bepalen?
Precies. Het maakte niet uit wat het was, gezond of junkfood, ik was aan niemand verantwoording schuldig. Niemand die mekkerde dat hij een chippie/knabbeltje/lumpur/chocolaatje meer had verdiend omdat hij er naar eigen zeggen harder voor werkte/meer geld in bracht (duhuh, ik werkte parttime vanwege kind).
Ik heb al lang voor mijn huwelijk uitgebreid gesnaaid en gesnoept (ik pikte al koekjes uit de koektrommel toen ik nog klein was). Ik denk dat veel van mijn vrienden van vroeger mij zo kunnen uittekenen met een zak m&m's. Als ik me voorstel hoeveel m&m's, milkarepen, oreo's en ga zo maar door ik in mijn leven heb gegeten, zou ik me kapotschrikken van de berg, denk ik.
Nee nooit, de vroegere garde kent mij vooral als slanker dan nu, hooguit een 'tikkie' steviger.
Mijn ex bepaalde niet wat ik at en had er ook geen commentaar op. Wel was hij nogal dwingend met boodschappen doen (hij haalde gerust wat uit het karretje dat ik erin had gegooid). Dat "voorrecht" ontleende hij aan het feit dat hij kookte. Ik verdiende het geld wel, maar dat was blijkbaar minder belangrijk dan het uitbundig kunnen uitgeven. Bio kwam er niet in, dat vond hij onzin. Daar was dan opeens geen geld voor. Toen ik er financieel weer wat beter voorstond, was dat dus een van de eerste keuzes die ik maakte.
Nou, zoiets dus. Ex bepaalde dat op grond van het feit dat hij meer verdiende dan ik. Hij is daar financieel ook op afgerekend bij de alimentatie, maar dat is een ander verhaal. Hij deed het met meer dingen; ik moest mij alles ontzeggen in het kader van bezuinigingen (we hadden ruim 10 jaar geleden meer dan 4000 euro samen, dus hoezo, krap?) maar zelf ging hij peperduus op wintersport naast onze zomervakantie en had zelfs de beleefdheid om te melden dat de wintersport (met zijn vrienden) altijd zo prevaleren boven de zomervakantie met zijn vrouw en kind.
Dat zijn toch belangrijke stappen. Bizar eigenlijk dat iemand anders meebeslist over wat jij in je mond stopt. Mijn ex was nogal bezitterig als het op de keuken aankwam. Hij deed er eeuwen over voor het eten op tafel kwam (ver na de bedtijd van de kinderen) en in de tussentijd werd er natuurlijk gesnackt.
Wat ik altijd zo hypocriet vond: bezuinigen tot en met (terwijl er eigenlijk geen reden voor was) maar als ZIJN vrienden kwam, dan donderden we alles in de kar wat maar indruk kon maken:
Ah, interessant Muis. Dus jij verdiende na je scheiding die zakken chips? Ook al is het dan junkfood, jij kon het nu zelf bepalen?
Precies. Het maakte niet uit wat het was, gezond of junkfood, ik was aan niemand verantwoording schuldig. Niemand die mekkerde dat hij een chippie/knabbeltje/lumpur/chocolaatje meer had verdiend omdat hij er naar eigen zeggen harder voor werkte/meer geld in bracht (duhuh, ik werkte parttime vanwege kind).
Ik heb al lang voor mijn huwelijk uitgebreid gesnaaid en gesnoept (ik pikte al koekjes uit de koektrommel toen ik nog klein was). Ik denk dat veel van mijn vrienden van vroeger mij zo kunnen uittekenen met een zak m&m's. Als ik me voorstel hoeveel m&m's, milkarepen, oreo's en ga zo maar door ik in mijn leven heb gegeten, zou ik me kapotschrikken van de berg, denk ik.
Nee nooit, de vroegere garde kent mij vooral als slanker dan nu, hooguit een 'tikkie' steviger.
Mijn ex bepaalde niet wat ik at en had er ook geen commentaar op. Wel was hij nogal dwingend met boodschappen doen (hij haalde gerust wat uit het karretje dat ik erin had gegooid). Dat "voorrecht" ontleende hij aan het feit dat hij kookte. Ik verdiende het geld wel, maar dat was blijkbaar minder belangrijk dan het uitbundig kunnen uitgeven. Bio kwam er niet in, dat vond hij onzin. Daar was dan opeens geen geld voor. Toen ik er financieel weer wat beter voorstond, was dat dus een van de eerste keuzes die ik maakte.
Nou, zoiets dus. Ex bepaalde dat op grond van het feit dat hij meer verdiende dan ik. Hij is daar financieel ook op afgerekend bij de alimentatie, maar dat is een ander verhaal. Hij deed het met meer dingen; ik moest mij alles ontzeggen in het kader van bezuinigingen (we hadden ruim 10 jaar geleden meer dan 4000 euro samen, dus hoezo, krap?) maar zelf ging hij peperduus op wintersport naast onze zomervakantie en had zelfs de beleefdheid om te melden dat de wintersport (met zijn vrienden) altijd zo prevaleren boven de zomervakantie met zijn vrouw en kind.
Dat zijn toch belangrijke stappen. Bizar eigenlijk dat iemand anders meebeslist over wat jij in je mond stopt. Mijn ex was nogal bezitterig als het op de keuken aankwam. Hij deed er eeuwen over voor het eten op tafel kwam (ver na de bedtijd van de kinderen) en in de tussentijd werd er natuurlijk gesnackt.
Wat ik altijd zo hypocriet vond: bezuinigen tot en met (terwijl er eigenlijk geen reden voor was) maar als ZIJN vrienden kwam, dan donderden we alles in de kar wat maar indruk kon maken:
maandag 24 mei 2010 om 23:12
quote:dubiootje schreef op 24 mei 2010 @ 23:04:
'Negeren' is inderdaad ook een vorm van toelaten. En het is niet zo dat je er niks bij voelde, want schelden doet wel degelijk pijn. Je liet die pijn van binnen zitten. Ook dat was afval dat je in je lichaam stopte. Een soort van geestelijke vuilnisbak. Hij kon al zijn frustraties bij jou dumpen en jij verwerkte ze wel. Misschien wel door ze weg te eten? Waarmee de vicieuze cirkel weer compleet was.Misschien niet zozeer wegeten, maar wel de controle houden. Over wat ik ZELF verkoos te ETEN. Goed of slecht, gezond of niet. Denk dat dat lang niet voor mij donderde. Als ik maar zelf bepaalde wat ik in mijn kar flikkerde.
'Negeren' is inderdaad ook een vorm van toelaten. En het is niet zo dat je er niks bij voelde, want schelden doet wel degelijk pijn. Je liet die pijn van binnen zitten. Ook dat was afval dat je in je lichaam stopte. Een soort van geestelijke vuilnisbak. Hij kon al zijn frustraties bij jou dumpen en jij verwerkte ze wel. Misschien wel door ze weg te eten? Waarmee de vicieuze cirkel weer compleet was.Misschien niet zozeer wegeten, maar wel de controle houden. Over wat ik ZELF verkoos te ETEN. Goed of slecht, gezond of niet. Denk dat dat lang niet voor mij donderde. Als ik maar zelf bepaalde wat ik in mijn kar flikkerde.
maandag 24 mei 2010 om 23:18
Hij bezuinigde meer op jou dan op zichzelf, zo te horen, Muis. Jij was het blijkbaar niet waard om mooie, dure producten voor te kopen. Hij en zijn vrienden wel. Maar goed, feitelijk krijg je dus de boodschap dat jij alleen maar junk waard bent. Na een tijdje ga je dat zelf geloven en ga je er ook naar eten.
Als je nou niet had gewerkt en geen kind had gehad, had hij dan wel gelijk gehad? Het klinkt alsof je jezelf nog steeds moet verdedigen tegen zijn argumenten.
Als je nou niet had gewerkt en geen kind had gehad, had hij dan wel gelijk gehad? Het klinkt alsof je jezelf nog steeds moet verdedigen tegen zijn argumenten.
Ga in therapie!
maandag 24 mei 2010 om 23:18
Over bio, veggie en gezond eten: ex had een cholestrol van ruim 8 toen ik hem leerde kennen. Ik had, en heb nog steeds een 4,2. Ex ging naar een 6 toen wij samen gingen wonen.
Na de scheiding vertrok hij naar zijn broer en schoonzus, nogal liefhebbers van veel vet vlees, snacks etc. Daar kreeg hij, naar eigen zeggen, eindelijk eens een 'fatsoenlijke maaltijd' voorgeschoteld (familie is nogal traditioneel, vrouw is er voor het zorg en huishoudeljk gebeuren, ik was een vreemde snuiter met mijn gevoel voor blijven werken en studeren). Resultaat: zijn cholestrol knalde in drie maanden van die 6 naar een 8,5! Hoger dan dat hij ooit had gehad.
Ik heb nog wel wat geroepen over de relatie eten en cholestrol, maar geloof niet dat het aankwam.
Nu, zes jaar later ben ik nog altijd gezond als een vis, met helaas veel overgewicht. Ex heeft een cholestrol van inmiddels 9, slikt zich te barsten aan bloeddrukverlagers én plaspillen, traint 5 keer per week en komt alleen maar aan.......
Na de scheiding vertrok hij naar zijn broer en schoonzus, nogal liefhebbers van veel vet vlees, snacks etc. Daar kreeg hij, naar eigen zeggen, eindelijk eens een 'fatsoenlijke maaltijd' voorgeschoteld (familie is nogal traditioneel, vrouw is er voor het zorg en huishoudeljk gebeuren, ik was een vreemde snuiter met mijn gevoel voor blijven werken en studeren). Resultaat: zijn cholestrol knalde in drie maanden van die 6 naar een 8,5! Hoger dan dat hij ooit had gehad.
Ik heb nog wel wat geroepen over de relatie eten en cholestrol, maar geloof niet dat het aankwam.
Nu, zes jaar later ben ik nog altijd gezond als een vis, met helaas veel overgewicht. Ex heeft een cholestrol van inmiddels 9, slikt zich te barsten aan bloeddrukverlagers én plaspillen, traint 5 keer per week en komt alleen maar aan.......
maandag 24 mei 2010 om 23:31
quote:dubiootje schreef op 24 mei 2010 @ 23:18:
Hij bezuinigde meer op jou dan op zichzelf, zo te horen, Muis. Jij was het blijkbaar niet waard om mooie, dure producten voor te kopen. Hij en zijn vrienden wel. Maar goed, feitelijk krijg je dus de boodschap dat jij alleen maar junk waard bent. Na een tijdje ga je dat zelf geloven en ga je er ook naar eten.
Klopt. Ik verdiende in die tijd amper 600 euro netto per maand en hij het vijfvoudige, waar ik mijn eigen verzekeringen van betaalde, en mijn collegegeld aan de univ - iets van 250 euro. Een dure jas, die ik toch niet elk jaar kocht, moest van zijn rekening. Hij haatte het echt, en dat meen ik, hij haatte het echt om iets voor mij te betalen.
Als je hem gevraagd had, zo op het moment dat we gingen scheiden, wat mijn favo luchtje was, hij had het je niet kunnen vertellen, zelfs al had zjin leven ervan af gehangen.
Niet voor niets slooft hij zich nu zo hard voor mij uit dat je zou denken dat hij mij terug wil. En, voor the record: meerdere mensen hebben gezegd dat ik daar verdacht weinig voor zou hoeven doen, zelfs ondanks het feit dat hij hertrouwd is. Hij zou zó weer van mij kunnen zijn, als ik dat wil (niet, dus).
Als je nou niet had gewerkt en geen kind had gehad, had hij dan wel gelijk gehad? Het klinkt alsof je jezelf nog steeds moet verdedigen tegen zijn argumenten.
Nee, geen gelijk maar hij had nooit de scheiding ingezet, want ik had voldaan aan zijn ideaalbeeld van een echtgenote: huishoudelijk, maaltijdjeklaar als hij thuis kwam. Natuurlijk, ik 'mocht' wel werken, maar het mocht niet storen in de huishoudeljke taken. En van het geld was het wel de bedoeling dat ik hem trakteerde op weekendjes weg. En niet kapper of nagelstyliste voor mijzelf. Stel je voor...
En ik ben van het kaliber, vechten en doorgaan. Dus of ik het ooit had gedaan, weet ik niet. Nu zeg ik: ja, maar dat is iets te makkelijk, ik kan het zonder hem, (wat hij mij altijd verweet - ik kon niets zonder hem, maar de realiteit is vooral andersom, zeker bij zaken voor Muizelientje).
Dat verdedigen ken ik. Het rare is, ex stapte op, maar ik ben door zoveel mensen uitgekotst, voora zijn vrienden, die niet inzagen wat mijn rol in het geheel was. Ik denk dat dat ook voor jou geldt, Dubiootje. En nog. Mijn moeder past veel op, daar maak ik mij zorgen over, maar wat moet ik anders? Ik heb een kind dat ik vanwege autisme niet zondermeer aan de eerste beste idioot kan overlaten. Bij mijn moeder zeiken ze ook over die wijven die zo nodig moeten werken. Die zeikerds zijn dan vrouwen die hun hele leven in de watten zijn gelegd, is het niet door hun man, dan is het nu wel door hun kinderen.
Ik probeer mijn eigen broek op te houden. Ik werk, heb een eigen bedrijfje, studeer, alleen maar opdat ik het ooit zo goed ga krijgen dat ik niet meer van de alimentatie van mijn exman afhankelijk ben, en mijn kind, dat mede door autisme alleen al een kluit met geld en tijd kost (niet onaardig bedoeld, realiteit) kan onderhouden.
Ik moet inderdaad wel mijn keuzes verdedigen. Mogelijk omdat ik het ondanks alle tegenslagen WEL red om een goede baan te hebben, een eigen bedrijf, kind met autisme op te voeden inclusief alle ellende van artsen bezoeken, en nu een tweede Univstudie te doen, en gevraagd (!!!) te zijn om te gaan promoveren.
Volgens mij doe ik het nog niet zo beroerd.
Hij bezuinigde meer op jou dan op zichzelf, zo te horen, Muis. Jij was het blijkbaar niet waard om mooie, dure producten voor te kopen. Hij en zijn vrienden wel. Maar goed, feitelijk krijg je dus de boodschap dat jij alleen maar junk waard bent. Na een tijdje ga je dat zelf geloven en ga je er ook naar eten.
Klopt. Ik verdiende in die tijd amper 600 euro netto per maand en hij het vijfvoudige, waar ik mijn eigen verzekeringen van betaalde, en mijn collegegeld aan de univ - iets van 250 euro. Een dure jas, die ik toch niet elk jaar kocht, moest van zijn rekening. Hij haatte het echt, en dat meen ik, hij haatte het echt om iets voor mij te betalen.
Als je hem gevraagd had, zo op het moment dat we gingen scheiden, wat mijn favo luchtje was, hij had het je niet kunnen vertellen, zelfs al had zjin leven ervan af gehangen.
Niet voor niets slooft hij zich nu zo hard voor mij uit dat je zou denken dat hij mij terug wil. En, voor the record: meerdere mensen hebben gezegd dat ik daar verdacht weinig voor zou hoeven doen, zelfs ondanks het feit dat hij hertrouwd is. Hij zou zó weer van mij kunnen zijn, als ik dat wil (niet, dus).
Als je nou niet had gewerkt en geen kind had gehad, had hij dan wel gelijk gehad? Het klinkt alsof je jezelf nog steeds moet verdedigen tegen zijn argumenten.
Nee, geen gelijk maar hij had nooit de scheiding ingezet, want ik had voldaan aan zijn ideaalbeeld van een echtgenote: huishoudelijk, maaltijdjeklaar als hij thuis kwam. Natuurlijk, ik 'mocht' wel werken, maar het mocht niet storen in de huishoudeljke taken. En van het geld was het wel de bedoeling dat ik hem trakteerde op weekendjes weg. En niet kapper of nagelstyliste voor mijzelf. Stel je voor...
En ik ben van het kaliber, vechten en doorgaan. Dus of ik het ooit had gedaan, weet ik niet. Nu zeg ik: ja, maar dat is iets te makkelijk, ik kan het zonder hem, (wat hij mij altijd verweet - ik kon niets zonder hem, maar de realiteit is vooral andersom, zeker bij zaken voor Muizelientje).
Dat verdedigen ken ik. Het rare is, ex stapte op, maar ik ben door zoveel mensen uitgekotst, voora zijn vrienden, die niet inzagen wat mijn rol in het geheel was. Ik denk dat dat ook voor jou geldt, Dubiootje. En nog. Mijn moeder past veel op, daar maak ik mij zorgen over, maar wat moet ik anders? Ik heb een kind dat ik vanwege autisme niet zondermeer aan de eerste beste idioot kan overlaten. Bij mijn moeder zeiken ze ook over die wijven die zo nodig moeten werken. Die zeikerds zijn dan vrouwen die hun hele leven in de watten zijn gelegd, is het niet door hun man, dan is het nu wel door hun kinderen.
Ik probeer mijn eigen broek op te houden. Ik werk, heb een eigen bedrijfje, studeer, alleen maar opdat ik het ooit zo goed ga krijgen dat ik niet meer van de alimentatie van mijn exman afhankelijk ben, en mijn kind, dat mede door autisme alleen al een kluit met geld en tijd kost (niet onaardig bedoeld, realiteit) kan onderhouden.
Ik moet inderdaad wel mijn keuzes verdedigen. Mogelijk omdat ik het ondanks alle tegenslagen WEL red om een goede baan te hebben, een eigen bedrijf, kind met autisme op te voeden inclusief alle ellende van artsen bezoeken, en nu een tweede Univstudie te doen, en gevraagd (!!!) te zijn om te gaan promoveren.
Volgens mij doe ik het nog niet zo beroerd.
anoniem_63408 wijzigde dit bericht op 24-05-2010 23:44
Reden: emo en grammatica gaan nog minder samen dan wijn en grammatica
Reden: emo en grammatica gaan nog minder samen dan wijn en grammatica
% gewijzigd
maandag 24 mei 2010 om 23:34
Jij had dus blijkbaar wel meer te zeggen over wat er op tafel kwam? Dat is op zich een voordeel als het gaat om Muizelientje. Die heeft dan waarschijnlijk wel geleerd om gezonde maaltijden te eten.
Mijn ex heeft, naast het drinken, niet erg goede eetgewoonten. Veel cola, koffie en andere verslavende dranken, regelmatig junkfood. De kinderen komen op zondagavond meestal thuis met een ijsje in hun hand (terwijl ik het eten klaar heb). Ik maak daar verder geen praat over en leer ze gewoon wat ik gezond eten vind. Ik ben heel blij dat mijn meiden alles eten wat los en vast zit. De "raarste" smaken (asperges, zeevruchten, olijven, kappertjes). Ze vinden het niet altijd even lekker (veel ook wel) maar eten het toch op. Ik pas me bij het koken dan ook niet erg aan hun smaak aan, zodat ze aan veel smaken wennen.
Ze drinken het liefst water: cola of fanta is echt een bijzonderheid. Maar boterhammen worden (werden) wel veel met zoetigheid gegeten en tussendoortjes zijn niet altijd gezond. Ik ben dat nu ook aan het veranderen, koop meer keuze aan gezond beleg en combineer dat bv. met een fruitsalade, wat ze heerlijk vinden. Ook als tussendoortje geef ik ze nu vaak fruit of bv. stukjes komkommer of paprika. Ze eten het net zo lief als snoep!
Het is fijn dat ik nu zelf ook leef naar wat ik hun probeer te leren
Mijn ex heeft, naast het drinken, niet erg goede eetgewoonten. Veel cola, koffie en andere verslavende dranken, regelmatig junkfood. De kinderen komen op zondagavond meestal thuis met een ijsje in hun hand (terwijl ik het eten klaar heb). Ik maak daar verder geen praat over en leer ze gewoon wat ik gezond eten vind. Ik ben heel blij dat mijn meiden alles eten wat los en vast zit. De "raarste" smaken (asperges, zeevruchten, olijven, kappertjes). Ze vinden het niet altijd even lekker (veel ook wel) maar eten het toch op. Ik pas me bij het koken dan ook niet erg aan hun smaak aan, zodat ze aan veel smaken wennen.
Ze drinken het liefst water: cola of fanta is echt een bijzonderheid. Maar boterhammen worden (werden) wel veel met zoetigheid gegeten en tussendoortjes zijn niet altijd gezond. Ik ben dat nu ook aan het veranderen, koop meer keuze aan gezond beleg en combineer dat bv. met een fruitsalade, wat ze heerlijk vinden. Ook als tussendoortje geef ik ze nu vaak fruit of bv. stukjes komkommer of paprika. Ze eten het net zo lief als snoep!
Het is fijn dat ik nu zelf ook leef naar wat ik hun probeer te leren
Ga in therapie!
maandag 24 mei 2010 om 23:39
Het grappige is, van het weekend had ik mexicaanse wraps gemaakt en die vond Muizelientje zelfs lekkerder dan de McDonalds. Dat is een understatement, geloof me.
Qua eten, tsja, tijdens ons huwelijk was hij blij dat zijn cholestrol meer dan twee punten daalde maar hij was nog niet weg of mijn kookkunst deugde voor geen meter en hij verkaste naar broerlief waar het eten hem een stijging van 3 punten in minder dan 3 maanden opleverde: en hij krijgt het nog altijd niet omlaag.
Wat vooral lastig is, is zijn acceptatie van het feit dat Muizelientje MCDD heeft. Hij kan het niet accepteren. Als hij haar medicijnen vergeet mee te nemen (Muizelientje denkt er ook niet aan - kan ze gewoon niet) dan zal hij echt niet het kwartiertje omrijden....
Qua eten, tsja, tijdens ons huwelijk was hij blij dat zijn cholestrol meer dan twee punten daalde maar hij was nog niet weg of mijn kookkunst deugde voor geen meter en hij verkaste naar broerlief waar het eten hem een stijging van 3 punten in minder dan 3 maanden opleverde: en hij krijgt het nog altijd niet omlaag.
Wat vooral lastig is, is zijn acceptatie van het feit dat Muizelientje MCDD heeft. Hij kan het niet accepteren. Als hij haar medicijnen vergeet mee te nemen (Muizelientje denkt er ook niet aan - kan ze gewoon niet) dan zal hij echt niet het kwartiertje omrijden....
dinsdag 25 mei 2010 om 06:55
Ik had gevraagd of de engel er de oude titel tussen haakjes achter wilde zetten maar dat is helaas niet gehonoreerd.
Nou ja, whatever, er is maar een topic door mij geopend op deze pijler dus ik neem aan dat men het wel zal vinden.
Gisteren ging het weer goed.
IJsje gegeten, dat wel, erg van genoten en we zijn uit eten geweest maar ik heb alleen sushi en vis van de grill gegeten bij de wokkende Chinees, dus ik ben heel tevreden.
Gisteren wel weer even een eye-opener gehad door jullie hier.
Het feit dat ik mezelf meteen weer af ging branden omdat het eten niet was gegaan zoals ik hoopte dat het zou gaan en daar vervolgens jullie lovende reacties juist daarop. Goed om te zien dat ook dat een gewoonte is. Lelijk doen, ook al deed je eigenlijk best je best om je te houden aan wat je je voorgenomen had.
Raar dat ik zo ontzettend kritisch ben op mezelf terwijl anderen mijn zegeningen zitten te tellen hahahahahaha!
Nah ja, weer wat geleerd.
Roosmarijn, hoe is het met je meid?
Nou ja, whatever, er is maar een topic door mij geopend op deze pijler dus ik neem aan dat men het wel zal vinden.
Gisteren ging het weer goed.
IJsje gegeten, dat wel, erg van genoten en we zijn uit eten geweest maar ik heb alleen sushi en vis van de grill gegeten bij de wokkende Chinees, dus ik ben heel tevreden.
Gisteren wel weer even een eye-opener gehad door jullie hier.
Het feit dat ik mezelf meteen weer af ging branden omdat het eten niet was gegaan zoals ik hoopte dat het zou gaan en daar vervolgens jullie lovende reacties juist daarop. Goed om te zien dat ook dat een gewoonte is. Lelijk doen, ook al deed je eigenlijk best je best om je te houden aan wat je je voorgenomen had.
Raar dat ik zo ontzettend kritisch ben op mezelf terwijl anderen mijn zegeningen zitten te tellen hahahahahaha!
Nah ja, weer wat geleerd.
Roosmarijn, hoe is het met je meid?
dinsdag 25 mei 2010 om 07:46
quote:dubiootje schreef op 24 mei 2010 @ 23:49:
Slaap lekker! We hebben weer veel 'food for thought'
Wat heet!Maar het heeft me echt aan het denken gezet. Dat van de controle houden over mijn eten - ongeacht goed of slecht - na het verbreken van de relatie was toch wel een eyeopener.
Leo, is het mogelijk dat als we de knop hebben omgezet dat we het in het begin moeilijk vinden om een keertje 'uit de band te springen', en ons dan schuldig voelen over een ijsje, of een keertje lekkere dingen pakken op een feestje? Dat we nog moeten aanvaarden dat als we de hele week goed aan ons dieet hebben gehouden, heel goed is, in plaats van onszelf afbranden op 1 keertje 'slecht' gaan?
Slaap lekker! We hebben weer veel 'food for thought'
Wat heet!Maar het heeft me echt aan het denken gezet. Dat van de controle houden over mijn eten - ongeacht goed of slecht - na het verbreken van de relatie was toch wel een eyeopener.
Leo, is het mogelijk dat als we de knop hebben omgezet dat we het in het begin moeilijk vinden om een keertje 'uit de band te springen', en ons dan schuldig voelen over een ijsje, of een keertje lekkere dingen pakken op een feestje? Dat we nog moeten aanvaarden dat als we de hele week goed aan ons dieet hebben gehouden, heel goed is, in plaats van onszelf afbranden op 1 keertje 'slecht' gaan?
