Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
dinsdag 25 mei 2010 om 08:05
O zeker Muis, dat is heel lastig, omdat het 'zondig' voelt...
Volgens mij is het belangrijk om het woord 'dieet' dan ook te schrappen. Tenminste, ik gebruik het niet (meer). Wat ik doe, ik dus, voor mij, is geen dieet waarbij ik van alles niet mag maar een manier van leven.
Nooit gedacht dat ik het woord 'levenswijze' nog eens zou gebruiken want dat vind ik altijd zo mutsig klinken maar toch voelt het nu wel zo.
Mijn voormalige levenswijze van niet gezond, niet prettig voor mijn binnenkant, de organen. Het was hooguit prettig voor mijn geest, verder nergens voor.
Nu ik mijn binnenkant bij mijn manier van eten betrokken heb voelt mijn oude manier van eten niet goed meer.
Ik denk dat je dat dus een levenswijze noemt, een theorie die je aanhangt en naleeft. Het is niet anders, zo heet dat
Nadenken en wennen aan die manier van leven brengt ook met zich mee dat je twijfelt. Tenminste, zo voel ik dat zelf. Het is nog een hoop geberedeneer met jezelf.
Gisteren, bij het wokrestaurant dacht ik pas achteraf na over wat ik gekozen had en was ik trots dat ik de vetrijke spullen gewoon had laten staan en als vanzelf voor de grillvariant van de gerechten (Tepan Yaki) had gekozen.
Volgens mij ga ik wat dat betreft dus de goede kant op. Niet meer over alles nadenken maar als vanzelf de juiste spullen voor je binnenkant uitkiezen.
En dan ben ik zeker aan het dubben over zo'n ijsje, omdat het niet past eigenlijk. Dat zal wel even duren nog, voordat ook dát vanzelf gaat en er zonder enig schuldgevoel genoten kan worden.
Snap je wat ik bedoel?
Volgens mij is het belangrijk om het woord 'dieet' dan ook te schrappen. Tenminste, ik gebruik het niet (meer). Wat ik doe, ik dus, voor mij, is geen dieet waarbij ik van alles niet mag maar een manier van leven.
Nooit gedacht dat ik het woord 'levenswijze' nog eens zou gebruiken want dat vind ik altijd zo mutsig klinken maar toch voelt het nu wel zo.
Mijn voormalige levenswijze van niet gezond, niet prettig voor mijn binnenkant, de organen. Het was hooguit prettig voor mijn geest, verder nergens voor.
Nu ik mijn binnenkant bij mijn manier van eten betrokken heb voelt mijn oude manier van eten niet goed meer.
Ik denk dat je dat dus een levenswijze noemt, een theorie die je aanhangt en naleeft. Het is niet anders, zo heet dat
Nadenken en wennen aan die manier van leven brengt ook met zich mee dat je twijfelt. Tenminste, zo voel ik dat zelf. Het is nog een hoop geberedeneer met jezelf.
Gisteren, bij het wokrestaurant dacht ik pas achteraf na over wat ik gekozen had en was ik trots dat ik de vetrijke spullen gewoon had laten staan en als vanzelf voor de grillvariant van de gerechten (Tepan Yaki) had gekozen.
Volgens mij ga ik wat dat betreft dus de goede kant op. Niet meer over alles nadenken maar als vanzelf de juiste spullen voor je binnenkant uitkiezen.
En dan ben ik zeker aan het dubben over zo'n ijsje, omdat het niet past eigenlijk. Dat zal wel even duren nog, voordat ook dát vanzelf gaat en er zonder enig schuldgevoel genoten kan worden.
Snap je wat ik bedoel?
dinsdag 25 mei 2010 om 10:42
Zo.
Ben ik weer.
Want!
Ik ben zo happy met mezelf......
Echt hoor, ben zo trots.
Jullie hebben de primeur maar voor het eerst, in misschien wel zeven jaar, heb ik vandaag de weekboodschappen (vijf tassen, + zelf rijden, parkeren, betalen voor het parkeren, dus heen en weer naar de betaalautomaat, wagentje halen en terugbrengen + het daadwerkelijke door de supermarkt lopen en alles in de kar doen) alleen gedaan!
En ik zweette niet zo belachelijk als voorheen, ik heb nauwelijks pijn gehad en ik had toen ik thuis kwam energie om meteen de wasmachine te vullen en de kattenbak te verschonen.
Ok, ik moet de boodschappen nog uitpakken en opruimen maar ik hijg niet als een oud karrenpaard en ik voelde me fan-tas-tisch!
Ik danste nog net niet door de winkel, voelde me prachtig en begeerlijk (geen make-up en een te wijd shirt aan zodat ik te veel van mijn BH liet zien bij wilde bewegingen maar toch....) en ik heb de hele winkel door lopen zingen en als een dolle circuschimpansee tegen mensen lopen glimlachen.
Die mensen zagen vast en zeker een dikke vrouw krankzinnig naar ze kijken maar dat kan me niks schelen. Bij mij, van binnen, was het feest!
Ik voel me stoer en dapper, flink en vooral een vrouw met een missie, met een plan met een doel.
Tel daar bij op dat ik alweer een nieuwe filmklus kreeg gisteravond en jullie snappen dat ik even helemaal on top of the world zit!
Hoe is het met jullie?
Ben ik weer.
Want!
Ik ben zo happy met mezelf......
Echt hoor, ben zo trots.
Jullie hebben de primeur maar voor het eerst, in misschien wel zeven jaar, heb ik vandaag de weekboodschappen (vijf tassen, + zelf rijden, parkeren, betalen voor het parkeren, dus heen en weer naar de betaalautomaat, wagentje halen en terugbrengen + het daadwerkelijke door de supermarkt lopen en alles in de kar doen) alleen gedaan!
En ik zweette niet zo belachelijk als voorheen, ik heb nauwelijks pijn gehad en ik had toen ik thuis kwam energie om meteen de wasmachine te vullen en de kattenbak te verschonen.
Ok, ik moet de boodschappen nog uitpakken en opruimen maar ik hijg niet als een oud karrenpaard en ik voelde me fan-tas-tisch!
Ik danste nog net niet door de winkel, voelde me prachtig en begeerlijk (geen make-up en een te wijd shirt aan zodat ik te veel van mijn BH liet zien bij wilde bewegingen maar toch....) en ik heb de hele winkel door lopen zingen en als een dolle circuschimpansee tegen mensen lopen glimlachen.
Die mensen zagen vast en zeker een dikke vrouw krankzinnig naar ze kijken maar dat kan me niks schelen. Bij mij, van binnen, was het feest!
Ik voel me stoer en dapper, flink en vooral een vrouw met een missie, met een plan met een doel.
Tel daar bij op dat ik alweer een nieuwe filmklus kreeg gisteravond en jullie snappen dat ik even helemaal on top of the world zit!
Hoe is het met jullie?
dinsdag 25 mei 2010 om 11:23
Wow Leo, wat geweldig. Ik zie je zo door de winkel huppelen met bupsende borsten, hahaha! Wat heerlijk dat je je zo veel vrijer voelt in je lichaam nu. Dat is toch een cadeautje dat je jezelf hebt gegeven!
Kijk je wel uit dat je het niet gaat overdrijven nu? Niet dat je straks een terugslag krijgt. Je moet dit nieuwe, verbeterde lichaam nog een beetje leren kennen
Dat doel en die missie , dat maakt wel een verschil denk ik. Zeker als het doel niet x kilo afvallen is maar iets positiefs. Iets wat erbij komt, niet iets wat wegmoet.
Heb je allemaal lekkere gezonde dingen ingeslagen?
Kijk je wel uit dat je het niet gaat overdrijven nu? Niet dat je straks een terugslag krijgt. Je moet dit nieuwe, verbeterde lichaam nog een beetje leren kennen
Dat doel en die missie , dat maakt wel een verschil denk ik. Zeker als het doel niet x kilo afvallen is maar iets positiefs. Iets wat erbij komt, niet iets wat wegmoet.
Heb je allemaal lekkere gezonde dingen ingeslagen?
Ga in therapie!
dinsdag 25 mei 2010 om 11:30
Muis, blijkbaar hebben eten en controle nogal wat met elkaar te maken. Een ander kan door eten proberen je onder de duim te houden, maar je kan ook zelf het gevoel hebben controle over je leven te hebben door (te veel/te weinig) te eten. Het is dus niet voor niets dat je de beslissing kan nemen om precies dat te eten wat goed voor je is. Die beslissing kun je waarschijnlijk pas nemen als je controle over je leven en over jezelf hebt.
Met controle bedoel ik dan niet dat alles gaat zoals je wilt, maar wel dat je je niet te snel uit het lood laat slaan door dingen die je overkomen, een goed netwerk dat je opvangt, positieve mensen om je heen, leuke dingen om te doen en plannen om uit te voeren, vertrouwen in jezelf enz.
Zolang je in een foute relatie hebt, mis je die controle en is het dus niet zo gek dat je die controle zoekt in eten.
Zo, en nu heb ik honger
Met controle bedoel ik dan niet dat alles gaat zoals je wilt, maar wel dat je je niet te snel uit het lood laat slaan door dingen die je overkomen, een goed netwerk dat je opvangt, positieve mensen om je heen, leuke dingen om te doen en plannen om uit te voeren, vertrouwen in jezelf enz.
Zolang je in een foute relatie hebt, mis je die controle en is het dus niet zo gek dat je die controle zoekt in eten.
Zo, en nu heb ik honger
Ga in therapie!
dinsdag 25 mei 2010 om 12:31
Leo wat fantastisch!!
Dames, ik schrik echt als ik lees over jullie ex-relaties.. wow, dat mensen dit elkaar aan kunnen doen Ik ben inderdaad ongezonder gaan eten, toen ik samen ging wonen, maar dat deed ik zelf. Omdat ik geen zin had om dubbel te koken en Elvis bepaalde gerechten alleen lekker vindt uit pakje en niet vers. Bovendien at ik als alleenstaande vaak een maaltijdsalade, gewoon, uit gemak. Elvis lust geen salades.. dat schoot er dus ook al snel bij in.
Doordat dochter en ik nu vegetarisch eten, kook ik automatisch meer vers en gezond voor mij en haar.
Ik heb dus wel heel duidelijk zelf in de hand wat ik eet, zolang ik degene ben die kookt. Ik heb een schat van een vent, maar hij snapt er niets van dat ik vegetarisch wil eten en is niet van plan voor mij dubbel te gaan koken. Dus als hij een keertje kookt (wat hij voorheen wel ongeveer de helft van het aantal keren deed) dan komt er voor dochter en mij óf een snellere maaltijd op tafel (voorgesneden wokgroente en rijst is binnen 15 minuten klaar, vindt dochter niet lekker maar jammer dan) of uit de vriezer.. of patat
Van 't weekend ben ik niet echt gezond bezig geweest.. nu gewoon weer wel, als dat maar kan, dan is het goed, vind ik
Dames, ik schrik echt als ik lees over jullie ex-relaties.. wow, dat mensen dit elkaar aan kunnen doen Ik ben inderdaad ongezonder gaan eten, toen ik samen ging wonen, maar dat deed ik zelf. Omdat ik geen zin had om dubbel te koken en Elvis bepaalde gerechten alleen lekker vindt uit pakje en niet vers. Bovendien at ik als alleenstaande vaak een maaltijdsalade, gewoon, uit gemak. Elvis lust geen salades.. dat schoot er dus ook al snel bij in.
Doordat dochter en ik nu vegetarisch eten, kook ik automatisch meer vers en gezond voor mij en haar.
Ik heb dus wel heel duidelijk zelf in de hand wat ik eet, zolang ik degene ben die kookt. Ik heb een schat van een vent, maar hij snapt er niets van dat ik vegetarisch wil eten en is niet van plan voor mij dubbel te gaan koken. Dus als hij een keertje kookt (wat hij voorheen wel ongeveer de helft van het aantal keren deed) dan komt er voor dochter en mij óf een snellere maaltijd op tafel (voorgesneden wokgroente en rijst is binnen 15 minuten klaar, vindt dochter niet lekker maar jammer dan) of uit de vriezer.. of patat
Van 't weekend ben ik niet echt gezond bezig geweest.. nu gewoon weer wel, als dat maar kan, dan is het goed, vind ik
Later is nu
dinsdag 25 mei 2010 om 13:59
Eleonora, wat een mooie aanvulling op de OP
Ik wilde vanmorgen nog wat reageren, maar inmiddels een tijd later en op andere locatie, ben ik dat alweer vergeten ..
Wel een raar mechanisme las ik: we vinden vaak dat we geen controle hebben over ons eten.. we zijn overgeleverd aan wat we willen, waar we zin in hebben en als we op een feestje zijn, gaat het in de mond stoppen allemaal vanzelf.. zien eten doet eten enz. Maar dan lees ik als reactie op controlerende relaties, dat we meer gaan eten, omdat we nu zelf controle hebben over wát we eten. Ook bij uit huis gaan werkt dat kennelijk.
Dus ómdat je zelf controle hebt (mag hebben), laat je het los en geef je vervolgens aan geen controle te hebben. Totdat het omslagpunt komt, natuurlijk.
8 jaar terug kwam trouwens mijn eerste omslagpunt. Ik had overgewicht na m'n 2e zwangerschap, jongste was 2 en ik riep al 2 jaar dat het gewicht beter moest. Ik zou wel 'even' afvallen. Achteraf weet ik dat ik verkeerd wilde, niet ontbijten, zo min mogelijk eten, om vervolgens om 10 uur alle meegebrachte etenswaren op te hebben en om 12 uur aan de gehaktbal te zitten. Mijn omslagpunt kwam toen ik zomers de nieuwe kleren van 't jaar daarvoor niet meer aankon en ik besefte dat ik zo niet goed bezig was. Door de zwangerschappen en de lichamelijke problemen daarbij + door sowieso altijd een slechte knie, had ik veel te weinig bewogen. Mijn (gebrek aan) lichamelijke conditie was ook dé reden om niet te bewegen.
Ik ben toen naar een dietiste gestapt, leerde dat ik júist moest eten om af te vallen en ben gezonder gaan eten en meer gaan bewegen. Binnen de kortste keren viel ik niet alleen af, de pijn in m'n lichaam werd ook minder.
Pijn in het lichaam werd ook het volgende omslagpunt naar aankomen. Thuis komen zitten met ernstige RSI + oververmoeidheid. Steeds als ik weer gezond probeerde en meer ging bewegen nóg meer pijn, overal, dus terugvallen naar minder bewegen en mezelf 'troosten' of zoiets met ongezond eten. En ondertussen hield ik mezelf voor dat dit natuurlijk tijdelijk was, dat ik zo weer gezonder bezig kon en dat die paar kilo's er wel weer afgingen.
Nu ben ik na een diagnose FM in één jaar 7 kg aangekomen, kon ik ineens weer de nieuwe zomerkleren van vorig jaar niet aan en kijk, dat schijnt bij mij het beste te werken, want ik ben er weer. Ga nu voorzichtiger meer bewegen (zodat ik niet gelijk weer komt te zitten met veel pijn), kies bewuster voor gezond eten en het gaat gelukkig goed.
Ik wilde vanmorgen nog wat reageren, maar inmiddels een tijd later en op andere locatie, ben ik dat alweer vergeten ..
Wel een raar mechanisme las ik: we vinden vaak dat we geen controle hebben over ons eten.. we zijn overgeleverd aan wat we willen, waar we zin in hebben en als we op een feestje zijn, gaat het in de mond stoppen allemaal vanzelf.. zien eten doet eten enz. Maar dan lees ik als reactie op controlerende relaties, dat we meer gaan eten, omdat we nu zelf controle hebben over wát we eten. Ook bij uit huis gaan werkt dat kennelijk.
Dus ómdat je zelf controle hebt (mag hebben), laat je het los en geef je vervolgens aan geen controle te hebben. Totdat het omslagpunt komt, natuurlijk.
8 jaar terug kwam trouwens mijn eerste omslagpunt. Ik had overgewicht na m'n 2e zwangerschap, jongste was 2 en ik riep al 2 jaar dat het gewicht beter moest. Ik zou wel 'even' afvallen. Achteraf weet ik dat ik verkeerd wilde, niet ontbijten, zo min mogelijk eten, om vervolgens om 10 uur alle meegebrachte etenswaren op te hebben en om 12 uur aan de gehaktbal te zitten. Mijn omslagpunt kwam toen ik zomers de nieuwe kleren van 't jaar daarvoor niet meer aankon en ik besefte dat ik zo niet goed bezig was. Door de zwangerschappen en de lichamelijke problemen daarbij + door sowieso altijd een slechte knie, had ik veel te weinig bewogen. Mijn (gebrek aan) lichamelijke conditie was ook dé reden om niet te bewegen.
Ik ben toen naar een dietiste gestapt, leerde dat ik júist moest eten om af te vallen en ben gezonder gaan eten en meer gaan bewegen. Binnen de kortste keren viel ik niet alleen af, de pijn in m'n lichaam werd ook minder.
Pijn in het lichaam werd ook het volgende omslagpunt naar aankomen. Thuis komen zitten met ernstige RSI + oververmoeidheid. Steeds als ik weer gezond probeerde en meer ging bewegen nóg meer pijn, overal, dus terugvallen naar minder bewegen en mezelf 'troosten' of zoiets met ongezond eten. En ondertussen hield ik mezelf voor dat dit natuurlijk tijdelijk was, dat ik zo weer gezonder bezig kon en dat die paar kilo's er wel weer afgingen.
Nu ben ik na een diagnose FM in één jaar 7 kg aangekomen, kon ik ineens weer de nieuwe zomerkleren van vorig jaar niet aan en kijk, dat schijnt bij mij het beste te werken, want ik ben er weer. Ga nu voorzichtiger meer bewegen (zodat ik niet gelijk weer komt te zitten met veel pijn), kies bewuster voor gezond eten en het gaat gelukkig goed.
Later is nu
dinsdag 25 mei 2010 om 16:50
quote:eleonora schreef op 25 mei 2010 @ 08:05:
O zeker Muis, dat is heel lastig, omdat het 'zondig' voelt...
Volgens mij is het belangrijk om het woord 'dieet' dan ook te schrappen. Tenminste, ik gebruik het niet (meer). Wat ik doe, ik dus, voor mij, is geen dieet waarbij ik van alles niet mag maar een manier van leven.
Nooit gedacht dat ik het woord 'levenswijze' nog eens zou gebruiken want dat vind ik altijd zo mutsig klinken maar toch voelt het nu wel zo.
Mijn voormalige levenswijze van niet gezond, niet prettig voor mijn binnenkant, de organen. Het was hooguit prettig voor mijn geest, verder nergens voor.
Nu ik mijn binnenkant bij mijn manier van eten betrokken heb voelt mijn oude manier van eten niet goed meer.
Ik denk dat je dat dus een levenswijze noemt, een theorie die je aanhangt en naleeft. Het is niet anders, zo heet dat
Nadenken en wennen aan die manier van leven brengt ook met zich mee dat je twijfelt. Tenminste, zo voel ik dat zelf. Het is nog een hoop geberedeneer met jezelf.
Gisteren, bij het wokrestaurant dacht ik pas achteraf na over wat ik gekozen had en was ik trots dat ik de vetrijke spullen gewoon had laten staan en als vanzelf voor de grillvariant van de gerechten (Tepan Yaki) had gekozen.
Volgens mij ga ik wat dat betreft dus de goede kant op. Niet meer over alles nadenken maar als vanzelf de juiste spullen voor je binnenkant uitkiezen.
En dan ben ik zeker aan het dubben over zo'n ijsje, omdat het niet past eigenlijk. Dat zal wel even duren nog, voordat ook dát vanzelf gaat en er zonder enig schuldgevoel genoten kan worden.
Snap je wat ik bedoel?Zeker. Ik snoepte vandaag 1 vruchtenhartje, op het werk staat een grote pot. En ook ik, het was er maar eentje, maar alsof het niet paste, weet je wel.
O zeker Muis, dat is heel lastig, omdat het 'zondig' voelt...
Volgens mij is het belangrijk om het woord 'dieet' dan ook te schrappen. Tenminste, ik gebruik het niet (meer). Wat ik doe, ik dus, voor mij, is geen dieet waarbij ik van alles niet mag maar een manier van leven.
Nooit gedacht dat ik het woord 'levenswijze' nog eens zou gebruiken want dat vind ik altijd zo mutsig klinken maar toch voelt het nu wel zo.
Mijn voormalige levenswijze van niet gezond, niet prettig voor mijn binnenkant, de organen. Het was hooguit prettig voor mijn geest, verder nergens voor.
Nu ik mijn binnenkant bij mijn manier van eten betrokken heb voelt mijn oude manier van eten niet goed meer.
Ik denk dat je dat dus een levenswijze noemt, een theorie die je aanhangt en naleeft. Het is niet anders, zo heet dat
Nadenken en wennen aan die manier van leven brengt ook met zich mee dat je twijfelt. Tenminste, zo voel ik dat zelf. Het is nog een hoop geberedeneer met jezelf.
Gisteren, bij het wokrestaurant dacht ik pas achteraf na over wat ik gekozen had en was ik trots dat ik de vetrijke spullen gewoon had laten staan en als vanzelf voor de grillvariant van de gerechten (Tepan Yaki) had gekozen.
Volgens mij ga ik wat dat betreft dus de goede kant op. Niet meer over alles nadenken maar als vanzelf de juiste spullen voor je binnenkant uitkiezen.
En dan ben ik zeker aan het dubben over zo'n ijsje, omdat het niet past eigenlijk. Dat zal wel even duren nog, voordat ook dát vanzelf gaat en er zonder enig schuldgevoel genoten kan worden.
Snap je wat ik bedoel?Zeker. Ik snoepte vandaag 1 vruchtenhartje, op het werk staat een grote pot. En ook ik, het was er maar eentje, maar alsof het niet paste, weet je wel.
dinsdag 25 mei 2010 om 16:53
quote:eleonora schreef op 25 mei 2010 @ 10:42:
Zo.
Ben ik weer.
Want!
Ik ben zo happy met mezelf......
Echt hoor, ben zo trots.
Jullie hebben de primeur maar voor het eerst, in misschien wel zeven jaar, heb ik vandaag de weekboodschappen (vijf tassen, + zelf rijden, parkeren, betalen voor het parkeren, dus heen en weer naar de betaalautomaat, wagentje halen en terugbrengen + het daadwerkelijke door de supermarkt lopen en alles in de kar doen) alleen gedaan!
En ik zweette niet zo belachelijk als voorheen, ik heb nauwelijks pijn gehad en ik had toen ik thuis kwam energie om meteen de wasmachine te vullen en de kattenbak te verschonen.
Ok, ik moet de boodschappen nog uitpakken en opruimen maar ik hijg niet als een oud karrenpaard en ik voelde me fan-tas-tisch!
Ik danste nog net niet door de winkel, voelde me prachtig en begeerlijk (geen make-up en een te wijd shirt aan zodat ik te veel van mijn BH liet zien bij wilde bewegingen maar toch....) en ik heb de hele winkel door lopen zingen en als een dolle circuschimpansee tegen mensen lopen glimlachen.
Die mensen zagen vast en zeker een dikke vrouw krankzinnig naar ze kijken maar dat kan me niks schelen. Bij mij, van binnen, was het feest!
Ik voel me stoer en dapper, flink en vooral een vrouw met een missie, met een plan met een doel.
Tel daar bij op dat ik alweer een nieuwe filmklus kreeg gisteravond en jullie snappen dat ik even helemaal on top of the world zit!
Hoe is het met jullie?
Klinkt goed, Leo. Ik had sinds januari van die stekende pijnen en kon op een gegeven moment amper 100 meter lopen. Ik werd gekraakt door een dame die aan triggerpoints deed. De dag erna ging ik over het winkelcentrum. Een uurtje, met een tempo van een schildpad, maar het ging. En daar was ik zo blij mee!
Een ander zal denken, waar heb je het over, maar als je verrekt van de pijn en je kan dit ineens, dan gaat er een wereld voor je open.
Zo.
Ben ik weer.
Want!
Ik ben zo happy met mezelf......
Echt hoor, ben zo trots.
Jullie hebben de primeur maar voor het eerst, in misschien wel zeven jaar, heb ik vandaag de weekboodschappen (vijf tassen, + zelf rijden, parkeren, betalen voor het parkeren, dus heen en weer naar de betaalautomaat, wagentje halen en terugbrengen + het daadwerkelijke door de supermarkt lopen en alles in de kar doen) alleen gedaan!
En ik zweette niet zo belachelijk als voorheen, ik heb nauwelijks pijn gehad en ik had toen ik thuis kwam energie om meteen de wasmachine te vullen en de kattenbak te verschonen.
Ok, ik moet de boodschappen nog uitpakken en opruimen maar ik hijg niet als een oud karrenpaard en ik voelde me fan-tas-tisch!
Ik danste nog net niet door de winkel, voelde me prachtig en begeerlijk (geen make-up en een te wijd shirt aan zodat ik te veel van mijn BH liet zien bij wilde bewegingen maar toch....) en ik heb de hele winkel door lopen zingen en als een dolle circuschimpansee tegen mensen lopen glimlachen.
Die mensen zagen vast en zeker een dikke vrouw krankzinnig naar ze kijken maar dat kan me niks schelen. Bij mij, van binnen, was het feest!
Ik voel me stoer en dapper, flink en vooral een vrouw met een missie, met een plan met een doel.
Tel daar bij op dat ik alweer een nieuwe filmklus kreeg gisteravond en jullie snappen dat ik even helemaal on top of the world zit!
Hoe is het met jullie?
Klinkt goed, Leo. Ik had sinds januari van die stekende pijnen en kon op een gegeven moment amper 100 meter lopen. Ik werd gekraakt door een dame die aan triggerpoints deed. De dag erna ging ik over het winkelcentrum. Een uurtje, met een tempo van een schildpad, maar het ging. En daar was ik zo blij mee!
Een ander zal denken, waar heb je het over, maar als je verrekt van de pijn en je kan dit ineens, dan gaat er een wereld voor je open.
dinsdag 25 mei 2010 om 17:11
quote:dreamer schreef op 25 mei 2010 @ 12:31:
Leo wat fantastisch!!
Dames, ik schrik echt als ik lees over jullie ex-relaties.. wow, dat mensen dit elkaar aan kunnen doen
Dubiootje zei het ook al met zoveel woorden en ik heb er ook over nagedacht, maar ik heb altijd wel een soort van bewijsdrang gehad. Ook een vorm van faalangst. Ik dacht dat dat laatste meer iets was van iets wel of niet halen, maar ik heb het dus dat ik gewoon goeie cijfers wil halen. Ik hoef niet cum laude, maar ben er niet eentje van de zesjescultuur. Mijn vader is altijd jaloers geweest op het feit dat ik goed kon leren en strafte mij door mij naar de huishoudschool te willen sturen, terwijl ik VWO advies had. Uiteindelijk werd het Havo, met dank aan de toen nog 11-jarige leerplicht.
Mijn ex ook. Hij kraakte mijn opleidingen altijd af - in de softe sector - en noemde mij dom.
Nu ik hier meelees realiseer ik me dat heel veel van mijn handelen voortgekomen is uit controle. Niet eens zozeer alleen over eten, maar over veel dingen. Het verklaart ook waarom ik mij de ziekte shopte toen ex weg was - ik had hetzelfde nadat mijn vader zijn biezen pakte: niemand die mij meer vertelde hoe ik mijn geld moest uitgeven. Dat was MIJN verantwoording.
Ik merk inderdaad dat ik niet gemakkelijk de controle uit handen geef. Ik moet wel overtuigd zijn dat die ander dat dan goed oppakt....
Leo wat fantastisch!!
Dames, ik schrik echt als ik lees over jullie ex-relaties.. wow, dat mensen dit elkaar aan kunnen doen
Dubiootje zei het ook al met zoveel woorden en ik heb er ook over nagedacht, maar ik heb altijd wel een soort van bewijsdrang gehad. Ook een vorm van faalangst. Ik dacht dat dat laatste meer iets was van iets wel of niet halen, maar ik heb het dus dat ik gewoon goeie cijfers wil halen. Ik hoef niet cum laude, maar ben er niet eentje van de zesjescultuur. Mijn vader is altijd jaloers geweest op het feit dat ik goed kon leren en strafte mij door mij naar de huishoudschool te willen sturen, terwijl ik VWO advies had. Uiteindelijk werd het Havo, met dank aan de toen nog 11-jarige leerplicht.
Mijn ex ook. Hij kraakte mijn opleidingen altijd af - in de softe sector - en noemde mij dom.
Nu ik hier meelees realiseer ik me dat heel veel van mijn handelen voortgekomen is uit controle. Niet eens zozeer alleen over eten, maar over veel dingen. Het verklaart ook waarom ik mij de ziekte shopte toen ex weg was - ik had hetzelfde nadat mijn vader zijn biezen pakte: niemand die mij meer vertelde hoe ik mijn geld moest uitgeven. Dat was MIJN verantwoording.
Ik merk inderdaad dat ik niet gemakkelijk de controle uit handen geef. Ik moet wel overtuigd zijn dat die ander dat dan goed oppakt....
dinsdag 25 mei 2010 om 18:16
Poeh meiden, wat een hoop geschreven de afgelopen dagen. Mijn vader zat in zo´n controlerende relatie. Ik heb gezien hoe mijn moeder dat hem aandeed. Heftig hoor. (hoewel hij zelf ook een mierenjeweetwel van het eerste uur was, met een bijbehorend beroep)
Hem is het niet gelukt om te ´ontsnappen´. Dat jullie dat wel gedaan hebben vind ik zo ontzettend dapper. Pa is door zijn ongezonde en ongelukkige levensstijl niet oud geworden. Dat lot gun ik niemand en ik vind het top dat jullie gaan voor een leven waarin je jezelf kunt zijn.
Ik merk dat zelfzorg, zelf koken, steeds makkelijker wordt. Vandaag een schnitzel (een kleine, met bio broccoli en couscous). Vorig jaar had dat niet gemogen van mezelf omdat dat te vet zou zijn. Vandaag heb ik bedacht dat het prima kan, en bij de natuurslager niet eens het woordje ´fout!!´ bedacht. Koken wordt steeds meer een natuurlijk iets, wat ik mezelf verschuldigd ben omdat ik goed voor mij wil zorgen. Alsof het in een ritme valt dat bij me past. Kan het even niet goed omschrijven.
Vandaag een intake gehad bij een psycholoog voor een laatste restje traumaverwerking. Grappig om zo eigen en trots mijn verhaal te doen, wat een verschil met al die vorige keren. Niet op zoek naar goedkeuring. Nee, `dit is waar ik nog aan wil werken, kun je daar wat mee?` En ja, daar kon psych wel wat mee. De luikjes moeten de komende tijd dus weer even open. Is pittig voor mij, ben benieuwd wat dat foodwise met me gaat doen. Vandaag gaat het vooralsnog prima.
Hem is het niet gelukt om te ´ontsnappen´. Dat jullie dat wel gedaan hebben vind ik zo ontzettend dapper. Pa is door zijn ongezonde en ongelukkige levensstijl niet oud geworden. Dat lot gun ik niemand en ik vind het top dat jullie gaan voor een leven waarin je jezelf kunt zijn.
Ik merk dat zelfzorg, zelf koken, steeds makkelijker wordt. Vandaag een schnitzel (een kleine, met bio broccoli en couscous). Vorig jaar had dat niet gemogen van mezelf omdat dat te vet zou zijn. Vandaag heb ik bedacht dat het prima kan, en bij de natuurslager niet eens het woordje ´fout!!´ bedacht. Koken wordt steeds meer een natuurlijk iets, wat ik mezelf verschuldigd ben omdat ik goed voor mij wil zorgen. Alsof het in een ritme valt dat bij me past. Kan het even niet goed omschrijven.
Vandaag een intake gehad bij een psycholoog voor een laatste restje traumaverwerking. Grappig om zo eigen en trots mijn verhaal te doen, wat een verschil met al die vorige keren. Niet op zoek naar goedkeuring. Nee, `dit is waar ik nog aan wil werken, kun je daar wat mee?` En ja, daar kon psych wel wat mee. De luikjes moeten de komende tijd dus weer even open. Is pittig voor mij, ben benieuwd wat dat foodwise met me gaat doen. Vandaag gaat het vooralsnog prima.
dinsdag 25 mei 2010 om 21:47
Je beschrijft het heel duidelijk, Hanke. Dat is waar ik ook graag naartoe wil: dat gezond eten een automatisme is, zoals snoepen, snacken en snaaien dat nu is. Zoals slecht eten aangeleerd is, kun je het ook afleren en jezelf aanleren goed te eten. Denk ik, hoop ik
Jij hebt ook een lange weg afgelegd als je nu zo zelfverzekerd bij de psycholoog kan zitten. Dat doen niet veel mensen je na. Ik denk dan ook dat het foodwise prima zal gaan. Het past allemaal bij en in elkaar: ook therapie is goed voor jezelf zorgen. Het zal wel betekenen dat er emoties loskomen, maar je doet dat op een gecontroleerde, begeleide manier. Denk er wel ook over na hoe je het thuis gaat opvangen. Ik denk niet dat je zomaar zou terugvallen in je oude patroon, maar je zult misschien wel extra goed op moeten letten en moeten bedenken hoe je dan wel met die emoties omgaat. Heb je daar nu een nieuwe manier voor gevonden?
Wat een verdrietig verhaal van je vader. Ongelofelijk hoe mensen elkaar kapot kunnen maken. En zichzelf daarbij ook kapotmaken. Ik ben inderdaad heel blij dat ik een andere keuze heb kunnen en durven maken. Gek eigenlijk dat dat veel enger lijkt, terwijl je meestal wel weet dat je op je eigen vernietiging afkoerst. Alsof dat niet eng is.
Jij hebt ook een lange weg afgelegd als je nu zo zelfverzekerd bij de psycholoog kan zitten. Dat doen niet veel mensen je na. Ik denk dan ook dat het foodwise prima zal gaan. Het past allemaal bij en in elkaar: ook therapie is goed voor jezelf zorgen. Het zal wel betekenen dat er emoties loskomen, maar je doet dat op een gecontroleerde, begeleide manier. Denk er wel ook over na hoe je het thuis gaat opvangen. Ik denk niet dat je zomaar zou terugvallen in je oude patroon, maar je zult misschien wel extra goed op moeten letten en moeten bedenken hoe je dan wel met die emoties omgaat. Heb je daar nu een nieuwe manier voor gevonden?
Wat een verdrietig verhaal van je vader. Ongelofelijk hoe mensen elkaar kapot kunnen maken. En zichzelf daarbij ook kapotmaken. Ik ben inderdaad heel blij dat ik een andere keuze heb kunnen en durven maken. Gek eigenlijk dat dat veel enger lijkt, terwijl je meestal wel weet dat je op je eigen vernietiging afkoerst. Alsof dat niet eng is.
Ga in therapie!
dinsdag 25 mei 2010 om 22:23
Ik herken dat bij mijn moeder. Haar ouders waren ook van die controlfreaks en toen trof ze mijn vader.... ik merk aan haar dat ze dingen nog altijd niet kan loslaten en heeft verwerkt. En dat ze uit boosheid tegen anderen - al dan niet met vermoeidheid - dan soms op mij of Muizelientje afreageert. Omdat ze het niet meer op haar ouders en exman kan afreageren. Daarom is ze ook fel naar mijn exman. Zo jammer. Ik ben ook wel eens in een boze bui, meer Calimero, maar zo erg als bij haar...
woensdag 26 mei 2010 om 08:08
Dat bozige, wat jij hebt Olivia, dat herken ik wel, al heb ik het minder fel dan jij. Ik ben ven de meer relativerende soort, qua mens. Zo heel duidelijk, zo heel boos, kwaad en fel, zoals jij beschrijft, dat zit er bij mij niet in, al heb ik ook wel een deel van mezelf begraven bij mijn vorige 'openbaring' (toen ik het relatieboek ging lezen dat mijn leven veranderde).
Ook met Wé heeft het lang geduurd voor ik hem als partner serieus kon nemen maar toen het zo ver was vroeg ik hem zelf, niet hij mij, ik hem.
Ook vroeg ik hem anderhalf jaar later ten huwelijk, niet hij mij, ik hem.
Volgens mij is het in mijn geval niet zozeer mijn boosheid als mijn gevoel voor humor geweest wat me door mijn leven heen gesleurd heeft (schwere wörter hoor, zo heftig bedoel ik het allemaal niet). Op de een of andere manier vond ik het ook wel surrealistisch en absurdistisch, de situatie waar ik in zat. Ik kon er al snel grapjes over maken, hele harde, wat me hielp bij de verwerking.
Zo te lezen is het bij jou woede geweest die je kracht gaf.
Ik kan me er in de gradaties die jij beschrijft niet veel bij voorstellen maar ben wel blij voor je dat je leven er nu zo veel beter uitziet!
Ook met Wé heeft het lang geduurd voor ik hem als partner serieus kon nemen maar toen het zo ver was vroeg ik hem zelf, niet hij mij, ik hem.
Ook vroeg ik hem anderhalf jaar later ten huwelijk, niet hij mij, ik hem.
Volgens mij is het in mijn geval niet zozeer mijn boosheid als mijn gevoel voor humor geweest wat me door mijn leven heen gesleurd heeft (schwere wörter hoor, zo heftig bedoel ik het allemaal niet). Op de een of andere manier vond ik het ook wel surrealistisch en absurdistisch, de situatie waar ik in zat. Ik kon er al snel grapjes over maken, hele harde, wat me hielp bij de verwerking.
Zo te lezen is het bij jou woede geweest die je kracht gaf.
Ik kan me er in de gradaties die jij beschrijft niet veel bij voorstellen maar ben wel blij voor je dat je leven er nu zo veel beter uitziet!
woensdag 26 mei 2010 om 08:59
Eleonora, je vroeg gisteren hoe het met me was, dank je wel daarvoor! Ben nog niet in de gelegenheid geweest te antwoorden, dus bij deze.
De situatie thuis is op dit moment verschrikkelijk en mijn ex doet heel lullig/kwaad en eerlijk gezegd ken ik hem zo niet meer terug, hoe mensen soms 180 graden veranderen van persoonlijkheid als je uit elkaar gaat snap ik niet. Ik probeer juist al dagen in ieder geval de vrede te bewaren en ik wil niet met ruzie en wrok ed afscheid moeten nemen. Ik zou het verleden willen laten rusten voor wat het is, we hebben al alles gezegd wat er te zeggen valt, tot in den treure besproken en ruzie over gemaakt, wat mij betreft is dat nu klaar. Omdat wij nog een tijdje praktisch gezien met elkaar te maken hebben lijkt het mij beter vriendschappelijk met elkaar om te gaan, maar lijkt wel of hij ineens besloten heeft ontzettend kwaad te zijn en mij overal de "schuld" van te geven.
Hij wil eigenlijk helemaal geen woord meer met me wisselen, en ik begrijp niet waar dat ineens vandaan komt, is vanaf gisteren. Ik kan op dit moment niets meer goed doen of zeggen in zijn ogen, terwijl ik juist nu probeer alles goed te doen om het goed af te sluiten.
Wij hebben 3 jaar een relatie gehad, waarvan 2 jaar samengewoond. De moeilijkheid in onze relatie is altijd mijn depressie (heb diagnose dysthiem gehad, is een chronische depressie) geweest en daarbij behorende klachten zoals vermoeidheid, weinig energie, slecht slapen, veel hoofdpijn en natuurlijk hoe ik hier altijd mee om ben gegaan, mijn eetprobleem. Door te eten kon ik altijd vergeten dat ik me zo slecht in mijn vel voelde, maar ja tegelijkertijd mijn ergste vijand, want het gevolg was dat ik dan 20kg of meer aankwam. Daar voelde ik me dan constant zo slecht over dat ik dan weer op wilskracht de aangekomen kilo's afviel en vervolgens weer opnieuw begon. Zo gaat het al zo'n beetje 20 jaar! Het vele eten duurt eigenlijk nog langer, als ik er over nadenk al vanaf mijn vijftiende of zo, toen ik nog bij mijn ouders woonde, in een ook niet zo'n fijne situatie, liep ik al in huis te zoeken naar eten en nam dat dan vervolgens naar mijn kamertje mee. Het enige was dat ik toen vrij dun was en kon eten wat ik wilde zonder dikker te worden, zag het toen dus ook niet als probleem.
Toen mijn ex en ik elkaar leerden kennen heb ik hem over dit alles gelijk verteld, omdat ik hier in eerdere relaties ook steeds tegenaan liep, dan kon hij in mijn ogen als hij hier niet mee om kon gaan gelijk zeggen dat hij daar geen zin in had.
Hij wilde toch met mij verder en na een jaar zijn we gaan samenwonen, hij had zowiezo ondertussen al een huis gekocht, en hij wilde me helpen. Ik kon minder gaan werken (3 dgn) zodat ik meer tot rust zou komen, hij dacht dat als de omstandigheden voor mij beter waren dan waar ik in zat dat het met mij en ons wel goed zou komen. Vond het wel moeilijk, want voor de eerste keer in mijn leven was ik financieel afhankelijk. Het huis was van hem en omdat ik maar 3 dgn werkte hoefde ik niet mee te betalen in de vaste lasten, alleen mijn persoonlijke kosten en boodschappen.
Helaas voelde ik me toch niet beter, ik voelde me nog steeds depressief, ondanks minder werken, financieel beter, beter huis in een betere buurt ed.
Toen zijn de irritaties en wederzijds onbegrip begonnen, die in de loop der tijd steeds erger werden en uitgroeiden tot vreselijk heftige ruzies. Hij is een vrij sterke persoonlijkheid met een dominant karakter, de manier waarop hij dingen tegen me zei en aanpakte waren niet altijd even leuk. Hij nam het me kwalijk dat hij ondanks dat hij een hoop voor me deed er niets veranderde. Hij heeft zich teveel aangepast aan mij in de loop van de tijd en zich weggecijferd, dat de boosheid daarover er bij hem, nu zeker, in volle heftigheid uit komt.
Aangezien dit zijn huis is zal ik snel iets anders moeten zoeken. Hij gaat voorlopig naar zijn andere huis (toen hij dit huis kocht was zijn andere nog niet verkocht en nog steeds niet). Hij heeft altijd gezegd dat hij me zou helpen, ook financieel met geld lenen ed als het tussen ons fout zou gaan. Nu heeft hij hier de pest in dat hij dat ook nog voor me moet doen, doet hier sinds gisteren, ineens heel lullig over.
Gelukkig kan ik bij mijn werkgever weer fulltime aan de slag, dus dat is wel een opluchting. Heel veel dingen moeten dus nog geregeld worden, terwijl ik eigenlijk op dit moment de hele dag loop te huilen en mijn bed niet meer uit zou willen komen.
Normaal gesproken zou ik in zo'n situatie heel veel gaan eten. Ten eerste wil ik dit niet, heb al eerder aangegeven dat ik ondanks deze situatie goed voor mezelf wil blijven zorgen, want ik weet dat ik me daar uiteindelijk beter bij voel.
Ten tweede kost het, op dit moment, ook niet heel veel moeite. Ben gewoon zo misselijk van deze situatie, dat ik mezelf moet verplichten om wat te eten. Is weer eens wat anders.
Zo, toch nog een hele lap tekst geworden, wel fijn het even van me af te schrijven.
Ik heb trouwens de andere verhalen ook gelezen van de dames hier. Wat een heftige verhalen allemaal. Ik wil jullie in ieder geval complimenteren hoe jullie omgaan met moeilijke situaties en ook het eetgedrag hierin.
Word ik ook weer sterker van als ik dat lees, dus bedankt dames dat jullie je verhaal willen vertellen!
Liefs
De situatie thuis is op dit moment verschrikkelijk en mijn ex doet heel lullig/kwaad en eerlijk gezegd ken ik hem zo niet meer terug, hoe mensen soms 180 graden veranderen van persoonlijkheid als je uit elkaar gaat snap ik niet. Ik probeer juist al dagen in ieder geval de vrede te bewaren en ik wil niet met ruzie en wrok ed afscheid moeten nemen. Ik zou het verleden willen laten rusten voor wat het is, we hebben al alles gezegd wat er te zeggen valt, tot in den treure besproken en ruzie over gemaakt, wat mij betreft is dat nu klaar. Omdat wij nog een tijdje praktisch gezien met elkaar te maken hebben lijkt het mij beter vriendschappelijk met elkaar om te gaan, maar lijkt wel of hij ineens besloten heeft ontzettend kwaad te zijn en mij overal de "schuld" van te geven.
Hij wil eigenlijk helemaal geen woord meer met me wisselen, en ik begrijp niet waar dat ineens vandaan komt, is vanaf gisteren. Ik kan op dit moment niets meer goed doen of zeggen in zijn ogen, terwijl ik juist nu probeer alles goed te doen om het goed af te sluiten.
Wij hebben 3 jaar een relatie gehad, waarvan 2 jaar samengewoond. De moeilijkheid in onze relatie is altijd mijn depressie (heb diagnose dysthiem gehad, is een chronische depressie) geweest en daarbij behorende klachten zoals vermoeidheid, weinig energie, slecht slapen, veel hoofdpijn en natuurlijk hoe ik hier altijd mee om ben gegaan, mijn eetprobleem. Door te eten kon ik altijd vergeten dat ik me zo slecht in mijn vel voelde, maar ja tegelijkertijd mijn ergste vijand, want het gevolg was dat ik dan 20kg of meer aankwam. Daar voelde ik me dan constant zo slecht over dat ik dan weer op wilskracht de aangekomen kilo's afviel en vervolgens weer opnieuw begon. Zo gaat het al zo'n beetje 20 jaar! Het vele eten duurt eigenlijk nog langer, als ik er over nadenk al vanaf mijn vijftiende of zo, toen ik nog bij mijn ouders woonde, in een ook niet zo'n fijne situatie, liep ik al in huis te zoeken naar eten en nam dat dan vervolgens naar mijn kamertje mee. Het enige was dat ik toen vrij dun was en kon eten wat ik wilde zonder dikker te worden, zag het toen dus ook niet als probleem.
Toen mijn ex en ik elkaar leerden kennen heb ik hem over dit alles gelijk verteld, omdat ik hier in eerdere relaties ook steeds tegenaan liep, dan kon hij in mijn ogen als hij hier niet mee om kon gaan gelijk zeggen dat hij daar geen zin in had.
Hij wilde toch met mij verder en na een jaar zijn we gaan samenwonen, hij had zowiezo ondertussen al een huis gekocht, en hij wilde me helpen. Ik kon minder gaan werken (3 dgn) zodat ik meer tot rust zou komen, hij dacht dat als de omstandigheden voor mij beter waren dan waar ik in zat dat het met mij en ons wel goed zou komen. Vond het wel moeilijk, want voor de eerste keer in mijn leven was ik financieel afhankelijk. Het huis was van hem en omdat ik maar 3 dgn werkte hoefde ik niet mee te betalen in de vaste lasten, alleen mijn persoonlijke kosten en boodschappen.
Helaas voelde ik me toch niet beter, ik voelde me nog steeds depressief, ondanks minder werken, financieel beter, beter huis in een betere buurt ed.
Toen zijn de irritaties en wederzijds onbegrip begonnen, die in de loop der tijd steeds erger werden en uitgroeiden tot vreselijk heftige ruzies. Hij is een vrij sterke persoonlijkheid met een dominant karakter, de manier waarop hij dingen tegen me zei en aanpakte waren niet altijd even leuk. Hij nam het me kwalijk dat hij ondanks dat hij een hoop voor me deed er niets veranderde. Hij heeft zich teveel aangepast aan mij in de loop van de tijd en zich weggecijferd, dat de boosheid daarover er bij hem, nu zeker, in volle heftigheid uit komt.
Aangezien dit zijn huis is zal ik snel iets anders moeten zoeken. Hij gaat voorlopig naar zijn andere huis (toen hij dit huis kocht was zijn andere nog niet verkocht en nog steeds niet). Hij heeft altijd gezegd dat hij me zou helpen, ook financieel met geld lenen ed als het tussen ons fout zou gaan. Nu heeft hij hier de pest in dat hij dat ook nog voor me moet doen, doet hier sinds gisteren, ineens heel lullig over.
Gelukkig kan ik bij mijn werkgever weer fulltime aan de slag, dus dat is wel een opluchting. Heel veel dingen moeten dus nog geregeld worden, terwijl ik eigenlijk op dit moment de hele dag loop te huilen en mijn bed niet meer uit zou willen komen.
Normaal gesproken zou ik in zo'n situatie heel veel gaan eten. Ten eerste wil ik dit niet, heb al eerder aangegeven dat ik ondanks deze situatie goed voor mezelf wil blijven zorgen, want ik weet dat ik me daar uiteindelijk beter bij voel.
Ten tweede kost het, op dit moment, ook niet heel veel moeite. Ben gewoon zo misselijk van deze situatie, dat ik mezelf moet verplichten om wat te eten. Is weer eens wat anders.
Zo, toch nog een hele lap tekst geworden, wel fijn het even van me af te schrijven.
Ik heb trouwens de andere verhalen ook gelezen van de dames hier. Wat een heftige verhalen allemaal. Ik wil jullie in ieder geval complimenteren hoe jullie omgaan met moeilijke situaties en ook het eetgedrag hierin.
Word ik ook weer sterker van als ik dat lees, dus bedankt dames dat jullie je verhaal willen vertellen!
Liefs
woensdag 26 mei 2010 om 12:12
Olivia, jij hebt ook aardig wat "voor je kiezen gekregen" (grappig hoeveel eetuitdrukkingen de Nederlandse taal kent 
). Wat ik me afvraag, hoe kun je lief zijn voor jezelf als je afscheid hebt genomen van "lieve Olivia"? Het klinkt alsof je nog steeds kwaad bent, in hoeverre kun je ook weer lief zijn voor jezelf en de mensen van wie je houdt? Zit er in wie jij bent ook niet een lief deel, of durf je dat nu niet goed meer te laten zien?
Ik ben na mijn scheiding (wat zeg ik, ik ben na 3 1/2 jaar nog steeds niet gescheiden...) ook erg kwaad geweest. Kwaad op mijn ex, kwaad op mezelf, kwaad op gemeenschappelijke vrienden die mijn versie van de feiten niet wilden horen of serieus namen, kwaad op mensen die me aanspraken op mijn aandeel in het verhaal. Die woede heeft een doel gediend en dat was dat ik in actie kwam en dingen ging veranderen. Nadat ik het nodige had veranderd, heb ik de woede grotendeels losgelaten.
Woede kan een constructieve emotie zijn als je ze goed uit (door in actie te komen, voor jezelf op te komen, er energie uit te halen). Als je ze niet goed uit, kun je erin blijven hangen en kan de woede je kapot gaan maken. Hoe ben jij daarmee omgegaan, Olivia, heb je die woede eruitgegooid, is ze nu weg of loop je er nog steeds mee rond?
Goed voor jezelf zorgen omdat je zomaar in een situatie of relatie terecht kan komen waarin jij de enige bent die dat doet. Dat klopt inderdaad, maar ik zie het net een beetje anders. Ook als er wel iemand anders voor je zorgt, moet je het zelf blijven doen. Anders word je afhankelijk van de zorg van de ander en dat is in geen enkele situatie of relatie goed.
Weten dat je altijd voor jezelf kan zorgen (financieel, praktisch, fysiek, emotioneel en geestelijk) geeft in mijn ogen een goede basis voor een relatie met wie dan ook. Je werkgever, vriend(inn)en, collega's, buren, je kinderen of een partner. Afhankelijkheid, ook als die alleen tussen je oren zit, kan leiden tot ongelijkwaardigheid. Zo ging het in ieder geval bij mij.
Afscheid nemen van het schuldgevoel en het idee perfect te moeten zijn (in een relatie maar ook in wat je eet), dat is heel belangrijk, denk ik. Daardoor word je weer meer jezelf. Juist dat soort negatieve gevoelens kan ervoor zorgen dat je dingen gaat doen die tegen je natuur ingaan en die niet goed voor je zijn. Een relatie kan net zo goed gezond of ongezond zijn als eten dat is. En je hebt er precies dezelfde keuzes in te maken, elke dag weer.
). Wat ik me afvraag, hoe kun je lief zijn voor jezelf als je afscheid hebt genomen van "lieve Olivia"? Het klinkt alsof je nog steeds kwaad bent, in hoeverre kun je ook weer lief zijn voor jezelf en de mensen van wie je houdt? Zit er in wie jij bent ook niet een lief deel, of durf je dat nu niet goed meer te laten zien? Ik ben na mijn scheiding (wat zeg ik, ik ben na 3 1/2 jaar nog steeds niet gescheiden...) ook erg kwaad geweest. Kwaad op mijn ex, kwaad op mezelf, kwaad op gemeenschappelijke vrienden die mijn versie van de feiten niet wilden horen of serieus namen, kwaad op mensen die me aanspraken op mijn aandeel in het verhaal. Die woede heeft een doel gediend en dat was dat ik in actie kwam en dingen ging veranderen. Nadat ik het nodige had veranderd, heb ik de woede grotendeels losgelaten.
Woede kan een constructieve emotie zijn als je ze goed uit (door in actie te komen, voor jezelf op te komen, er energie uit te halen). Als je ze niet goed uit, kun je erin blijven hangen en kan de woede je kapot gaan maken. Hoe ben jij daarmee omgegaan, Olivia, heb je die woede eruitgegooid, is ze nu weg of loop je er nog steeds mee rond?
Goed voor jezelf zorgen omdat je zomaar in een situatie of relatie terecht kan komen waarin jij de enige bent die dat doet. Dat klopt inderdaad, maar ik zie het net een beetje anders. Ook als er wel iemand anders voor je zorgt, moet je het zelf blijven doen. Anders word je afhankelijk van de zorg van de ander en dat is in geen enkele situatie of relatie goed.
Weten dat je altijd voor jezelf kan zorgen (financieel, praktisch, fysiek, emotioneel en geestelijk) geeft in mijn ogen een goede basis voor een relatie met wie dan ook. Je werkgever, vriend(inn)en, collega's, buren, je kinderen of een partner. Afhankelijkheid, ook als die alleen tussen je oren zit, kan leiden tot ongelijkwaardigheid. Zo ging het in ieder geval bij mij.
Afscheid nemen van het schuldgevoel en het idee perfect te moeten zijn (in een relatie maar ook in wat je eet), dat is heel belangrijk, denk ik. Daardoor word je weer meer jezelf. Juist dat soort negatieve gevoelens kan ervoor zorgen dat je dingen gaat doen die tegen je natuur ingaan en die niet goed voor je zijn. Een relatie kan net zo goed gezond of ongezond zijn als eten dat is. En je hebt er precies dezelfde keuzes in te maken, elke dag weer.
anoniem_13400 wijzigde dit bericht op 26-05-2010 12:13
Reden: quote weggehaald
Reden: quote weggehaald
% gewijzigd
Ga in therapie!
woensdag 26 mei 2010 om 12:43
Goh Roosmarijn, wat een ellendige situatie waar je nu in zit.
Goed dat je toch na blijft denken over je eten. Vind ik ontzettend knap van je! *steekt veer in Roosmarijn*
Als ik je een tip mag geven; hou op met je best doen voor je ex.
Het heeft geen zin. Hij heeft zich blijkbaar voorgenomen om lelijk te doen tegen je, daar verander je niks aan, het is over en klaar en je kunt je energie het beste maar zoveel mogelijk in jouzelf stoppen nu.
Kijk of je zo snel mogelijk ergens terecht kunt, al is het maar tijdelijk. Op deze manier blijven samenleven is niet te doen en het zal er alleen maar onaangenamer op worden, dat weet ik uit ervaring.
Het lijkt me lastig om chronisch depressief te zijn. Hoe uit zich dat bij jou? Buiten eten dan? Ben je ook moeilijk te bereiken, heb je verdriet, dat soort dingen?
Ik roep nu makkelijk dat je zo snel mogelijk weg moet gaan, ik kan me indenken dat je denkt dat ik makkelijk lullen heb. Dat is natuurlijk ook zo, vanachter een computer in een comfortabel huis is het makkelijk roepen wat een ander moet doen. Toch blijf ik bij wat ik zei, niet omdat ik makkelijk wil lullen maar omdat ik werkelijk weet hoe naar het wordt als je blijft. De liefde is op, voorbij, passé en jij, met je depressie kan misschien nog beter tijdelijk bij familie of vrienden een plek zoeken dan in een liefdeloze omgeving waarin je nu verkeert.
Heb je opties in die richting?
Geef je lichaam zo veel mogelijk gezond spul te eten, om kracht te hebben en te houden. Granaatappelen en zo, spinazie, eieren, avocado's dat werk. Krachtvoer. Mocht je dan eens ongezond eten dan kan je lijf ook dát weer beter aan.
Eten is nu heel belangrijk. Goed eten dus. Hopelijk lukt je dat.
Ik overleefde letterlijk omdat de vriendin bij wie ik in huis ging wonen zorgde dat ik iedere dag at voor ik de deur uit ging en weer ging eten als ik thuiskwam. Deed ze dat niet dan at ik niks maar daar wordt je alleen maar slap van.
Dingen als zoetigheid en vet maken je nu moe en misschien nog wel depressiever. Vandaar mijn tip om vooral goed op je eten te letten.
Goh meisje, wat vervelend allemaal wat je meemaakt. Er komt een eind aan maar niet nu meteen helaas. Ik hoop dat je wat steun van ons ondervindt.
Goed dat je toch na blijft denken over je eten. Vind ik ontzettend knap van je! *steekt veer in Roosmarijn*
Als ik je een tip mag geven; hou op met je best doen voor je ex.
Het heeft geen zin. Hij heeft zich blijkbaar voorgenomen om lelijk te doen tegen je, daar verander je niks aan, het is over en klaar en je kunt je energie het beste maar zoveel mogelijk in jouzelf stoppen nu.
Kijk of je zo snel mogelijk ergens terecht kunt, al is het maar tijdelijk. Op deze manier blijven samenleven is niet te doen en het zal er alleen maar onaangenamer op worden, dat weet ik uit ervaring.
Het lijkt me lastig om chronisch depressief te zijn. Hoe uit zich dat bij jou? Buiten eten dan? Ben je ook moeilijk te bereiken, heb je verdriet, dat soort dingen?
Ik roep nu makkelijk dat je zo snel mogelijk weg moet gaan, ik kan me indenken dat je denkt dat ik makkelijk lullen heb. Dat is natuurlijk ook zo, vanachter een computer in een comfortabel huis is het makkelijk roepen wat een ander moet doen. Toch blijf ik bij wat ik zei, niet omdat ik makkelijk wil lullen maar omdat ik werkelijk weet hoe naar het wordt als je blijft. De liefde is op, voorbij, passé en jij, met je depressie kan misschien nog beter tijdelijk bij familie of vrienden een plek zoeken dan in een liefdeloze omgeving waarin je nu verkeert.
Heb je opties in die richting?
Geef je lichaam zo veel mogelijk gezond spul te eten, om kracht te hebben en te houden. Granaatappelen en zo, spinazie, eieren, avocado's dat werk. Krachtvoer. Mocht je dan eens ongezond eten dan kan je lijf ook dát weer beter aan.
Eten is nu heel belangrijk. Goed eten dus. Hopelijk lukt je dat.
Ik overleefde letterlijk omdat de vriendin bij wie ik in huis ging wonen zorgde dat ik iedere dag at voor ik de deur uit ging en weer ging eten als ik thuiskwam. Deed ze dat niet dan at ik niks maar daar wordt je alleen maar slap van.
Dingen als zoetigheid en vet maken je nu moe en misschien nog wel depressiever. Vandaar mijn tip om vooral goed op je eten te letten.
Goh meisje, wat vervelend allemaal wat je meemaakt. Er komt een eind aan maar niet nu meteen helaas. Ik hoop dat je wat steun van ons ondervindt.
woensdag 26 mei 2010 om 14:04
Dit las ik net op Nu.nl het gaat over de iceman, die een uur of langer in het ijs gaat zitten, normaal zou dit dodelijk zijn......maar hij kan de temperatuur van zijn lichaam toch op 37 graden houden.
Ze gaan nu onderzoeken hoe hij dit kan.
Als we dit allemaal zouden kunnen, zouden we ook zelf onze verbranding een graadje hoger kunnen zetten en dan automatisch ons vet verbranden.
zie hier een stukje uit Nu.nl
Temperatuur
De meetgegevens hebben uitgewezen, dat de lichaamstemperatuur van the Iceman constant op 37 graden Celsius blijft, terwijl hij in het ijs zit. Ook blijft zijn hartslag laag en zijn bloeddruk normaal. Zijn metabolisme stijgt binnen enkele minuten, nadat hij in het ijs is gezakt, met 300 procent.
''Hof kan kennelijk zijn kachel wel drie keer zo hoog opstoken. Hij rilt en bibbert ook niet, wat het lichaam normaal gesproken doet om warm te worden.
We begrijpen niet hoe dat kan'', aldus Hopman, die ook bekend is door haar onderzoek naar de fysiologie van Vierdaagselopers en hardlopers.
Ze gaan nu onderzoeken hoe hij dit kan.
Als we dit allemaal zouden kunnen, zouden we ook zelf onze verbranding een graadje hoger kunnen zetten en dan automatisch ons vet verbranden.
zie hier een stukje uit Nu.nl
Temperatuur
De meetgegevens hebben uitgewezen, dat de lichaamstemperatuur van the Iceman constant op 37 graden Celsius blijft, terwijl hij in het ijs zit. Ook blijft zijn hartslag laag en zijn bloeddruk normaal. Zijn metabolisme stijgt binnen enkele minuten, nadat hij in het ijs is gezakt, met 300 procent.
''Hof kan kennelijk zijn kachel wel drie keer zo hoog opstoken. Hij rilt en bibbert ook niet, wat het lichaam normaal gesproken doet om warm te worden.
We begrijpen niet hoe dat kan'', aldus Hopman, die ook bekend is door haar onderzoek naar de fysiologie van Vierdaagselopers en hardlopers.
woensdag 26 mei 2010 om 17:46
Roosmarijn, ik wil eerst even zeggen dat ik het ongelofelijk knap van je vind dat je in deze omstandigheden blijft vasthouden aan je voornemen om goed voor jezelf te zorgen. Het is op zulke momenten zo verleidelijk om de pijn te verdoven met junkfood. En ook al gebeurt dat eens, dat doet er niets aan af dat jij hebt besloten gezond te eten.
Ik heb het idee dat je vriend en jij al niet echt op een goede basis zijn begonnen. Jij liet zien wie je was en vroeg hem je zo te accepteren. Hij kwam meteen met allerlei goedbedoelde maatregelen om jou te veranderen of te "genezen". Die maatregelen hadden tot gevolg dat jij van hem afhankelijk werd en dat je een 'schuld' bij hem had openstaan. Hij investeerde immers in jouw gezondheid en wilde op termijn ook graag een rendement op die investering zien. Heeft hij jou mét je eetprobleem en depressie wel ooit geaccepteerd, denk je?
Waarom vindt hij dat hij zichzelf wegcijferde? Hij besloot zelf om al die stappen te nemen en er hing voor jou een prijskaartje aan (afhankelijkheid en de verwachting dat je zou genezen). Hij plaatste zichzelf ook in een machtspositie daarmee, het zijn argumenten waarmee je elke discussie kan doodslaan. Dat is niet bevorderlijk voor de communicatie en zeker niet voor de gelijkwaardigheid. Was het idee dat hij zichzelf voor jou wegcijferde ook iets wat in discussies terugkwam of komt dat nu pas ter sprake?
Waarom wil jij de zaak graag goed afsluiten? Alles is toch al gezegd, dan zijn jullie toch klaar? Jullie hebben geen kinderen of andere zaken die jullie aan elkaar blijven binden (toch?), dus het is niet nodig om vriendschappelijk met elkaar om te blijven gaan. Zoals Leo zegt, is het voor jouw gezondheid waarschijnlijk beter om zo snel mogelijk fysiek uit elkaar te gaan, zodat je de confrontatie met hem niet meer aan hoeft te gaan. Je hoeft niet redelijk te zijn als jullie vanaf nu exen zijn, alleen nog beleefd. Bovendien werkt het waarschijnlijk juist averechts en zal hij alleen maar meer geïrriteerd raken naarmate jij beter je best doet.
Ik denk dat fulltime werken je goed zal doen: het houdt je bezig en het betekent dat je weer financieel onafhankelijk wordt. Als ik jou was, zou ik me daarop focussen en niet op geldleningen van je ex. Dat zal heel waarschijnlijk alleen maar problemen geven en het moeilijker maken hem los te laten.
Ik heb het idee dat je vriend en jij al niet echt op een goede basis zijn begonnen. Jij liet zien wie je was en vroeg hem je zo te accepteren. Hij kwam meteen met allerlei goedbedoelde maatregelen om jou te veranderen of te "genezen". Die maatregelen hadden tot gevolg dat jij van hem afhankelijk werd en dat je een 'schuld' bij hem had openstaan. Hij investeerde immers in jouw gezondheid en wilde op termijn ook graag een rendement op die investering zien. Heeft hij jou mét je eetprobleem en depressie wel ooit geaccepteerd, denk je?
Waarom vindt hij dat hij zichzelf wegcijferde? Hij besloot zelf om al die stappen te nemen en er hing voor jou een prijskaartje aan (afhankelijkheid en de verwachting dat je zou genezen). Hij plaatste zichzelf ook in een machtspositie daarmee, het zijn argumenten waarmee je elke discussie kan doodslaan. Dat is niet bevorderlijk voor de communicatie en zeker niet voor de gelijkwaardigheid. Was het idee dat hij zichzelf voor jou wegcijferde ook iets wat in discussies terugkwam of komt dat nu pas ter sprake?
Waarom wil jij de zaak graag goed afsluiten? Alles is toch al gezegd, dan zijn jullie toch klaar? Jullie hebben geen kinderen of andere zaken die jullie aan elkaar blijven binden (toch?), dus het is niet nodig om vriendschappelijk met elkaar om te blijven gaan. Zoals Leo zegt, is het voor jouw gezondheid waarschijnlijk beter om zo snel mogelijk fysiek uit elkaar te gaan, zodat je de confrontatie met hem niet meer aan hoeft te gaan. Je hoeft niet redelijk te zijn als jullie vanaf nu exen zijn, alleen nog beleefd. Bovendien werkt het waarschijnlijk juist averechts en zal hij alleen maar meer geïrriteerd raken naarmate jij beter je best doet.
Ik denk dat fulltime werken je goed zal doen: het houdt je bezig en het betekent dat je weer financieel onafhankelijk wordt. Als ik jou was, zou ik me daarop focussen en niet op geldleningen van je ex. Dat zal heel waarschijnlijk alleen maar problemen geven en het moeilijker maken hem los te laten.
Ga in therapie!
woensdag 26 mei 2010 om 18:29
Leo, mooie nieuwe OP! Hoe gaat het met jou, foodwise (leuke uitdrukking )? Met mij redelijk, ik heb wel erg zin in tussendoortjes. Gisteravond heb ik me vergrepen aan de toastjes met zalmsalade, ik had echt verschrikkelijke zin in iets snackerigs. Avondeten was, op verzoek van de kinderen, pannenkoeken. Ik heb er 2 1/2 op in plaats van de gebruikelijke 4 en de stroop/suiker heb ik vervangen door agavesiroop (wat een vondst!).
Ik was ook flink chagrijnig om de een of andere reden. Wel heb ik me ertoe gezet om toch een halfuur (14 km) op de hometrainer te gaan zitten, chagrijnig en wel. Daar ben ik toch wel trots op en daar ga ik mezelf ook voor op een cadeautje trakteren, heb ik besloten!
Vanmiddag had ik een werklunch in het à la carte-restaurant op mijn werk. Ik heb een heerlijke haute-cuisine-minimale-portie tong met groentensaus genomen met salade, en een geweldige fruitsalade toe. Geen wijn genomen en iedereen zat aan de heerlijkste chocoladetoetjes, wat normaal een grote zwakte van mij is. Die ga ik echt ook nog wel eens nemen, maar dan niet op een doordeweekse tussen-de-middag maar als ik uit eten ga bijvoorbeeld.
Morgen komen mijn ouders voor een paar dagen, die normaliter beladen komen met allerlei heerlijks (Zeeuwse bolussen en zo), maar ik heb ze gevraagd dat dit keer achterwege te laten. Ik ben benieuwd hoe dat gaat, want meestal ga ik dan makkelijk mee in de koffie-met-koekje(s)-routine zes keer per dag. En aardappels met jus, bloemkool met een papje en dat werk. Gelukkig zijn mijn ouders wel heel lief en zorgzaam, dus ik hoef niet bang te zijn dat ik van de stress ga eten
Ik was ook flink chagrijnig om de een of andere reden. Wel heb ik me ertoe gezet om toch een halfuur (14 km) op de hometrainer te gaan zitten, chagrijnig en wel. Daar ben ik toch wel trots op en daar ga ik mezelf ook voor op een cadeautje trakteren, heb ik besloten!
Vanmiddag had ik een werklunch in het à la carte-restaurant op mijn werk. Ik heb een heerlijke haute-cuisine-minimale-portie tong met groentensaus genomen met salade, en een geweldige fruitsalade toe. Geen wijn genomen en iedereen zat aan de heerlijkste chocoladetoetjes, wat normaal een grote zwakte van mij is. Die ga ik echt ook nog wel eens nemen, maar dan niet op een doordeweekse tussen-de-middag maar als ik uit eten ga bijvoorbeeld.
Morgen komen mijn ouders voor een paar dagen, die normaliter beladen komen met allerlei heerlijks (Zeeuwse bolussen en zo), maar ik heb ze gevraagd dat dit keer achterwege te laten. Ik ben benieuwd hoe dat gaat, want meestal ga ik dan makkelijk mee in de koffie-met-koekje(s)-routine zes keer per dag. En aardappels met jus, bloemkool met een papje en dat werk. Gelukkig zijn mijn ouders wel heel lief en zorgzaam, dus ik hoef niet bang te zijn dat ik van de stress ga eten
Ga in therapie!
