Lijf & Lijn
alle pijlers
Heel veel afvallen
donderdag 7 april 2022 om 10:05
Jarenlang heb ik een hoge dosis Seroquel gebruikt, een middel dat bekend staat om het veroorzaken van overgewicht. Bij mij was dat in wel heel ruime mate het geval, ik woog tegen de 150 kilo.
Nu heb ik de medicatie in overleg met de psychiater afgebouwd tot een lage dosis en sindsdien ben ik in een paar maanden 11 kilo afgevallen. De teller staat op 134 en dat is natuurlijk nog een schrikbarend hoog getal.
Ik ben tot op de tanden gemotiveerd om door te zetten, maar na de eerste euforie heb ik het nu even moeilijk. Wat ga ik voor een monsterproject aan en wanneer gaat het resultaat ergens op lijken? Ik ben gelukkig niet geneigd om op te geven of toe te geven aan eetbuien, maar ik kan steun gebruiken in dit proces.
Ik zou graag schrijven met vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten en heel veel af moeten vallen.
Voor mij betekent dit hoge gewicht bijna alles. Ik word er fysiek door belemmerd, maar ook sociaal. Ik durf bijna niet naar buiten en zie bijna geen mensen. Ik ben me er elke seconde bewust van hoe zwaar ik ben.
Zijn er meer vrouwen die deze worsteling met een heel hoog gewicht kennen en die over hun ervaringen willen schrijven? Het gaat me niet om dieettips of eetlijstjes, maar om het leven met zo’ n hoog gewicht en het omgaan ermee. Het zou fantastisch zijn als we elkaar een hart onder de riem kunnen steken en voor wie daaraan toe is herkenning in het langdurige proces om een gezonder gewicht te bereiken.
Nu heb ik de medicatie in overleg met de psychiater afgebouwd tot een lage dosis en sindsdien ben ik in een paar maanden 11 kilo afgevallen. De teller staat op 134 en dat is natuurlijk nog een schrikbarend hoog getal.
Ik ben tot op de tanden gemotiveerd om door te zetten, maar na de eerste euforie heb ik het nu even moeilijk. Wat ga ik voor een monsterproject aan en wanneer gaat het resultaat ergens op lijken? Ik ben gelukkig niet geneigd om op te geven of toe te geven aan eetbuien, maar ik kan steun gebruiken in dit proces.
Ik zou graag schrijven met vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten en heel veel af moeten vallen.
Voor mij betekent dit hoge gewicht bijna alles. Ik word er fysiek door belemmerd, maar ook sociaal. Ik durf bijna niet naar buiten en zie bijna geen mensen. Ik ben me er elke seconde bewust van hoe zwaar ik ben.
Zijn er meer vrouwen die deze worsteling met een heel hoog gewicht kennen en die over hun ervaringen willen schrijven? Het gaat me niet om dieettips of eetlijstjes, maar om het leven met zo’ n hoog gewicht en het omgaan ermee. Het zou fantastisch zijn als we elkaar een hart onder de riem kunnen steken en voor wie daaraan toe is herkenning in het langdurige proces om een gezonder gewicht te bereiken.
maandag 25 april 2022 om 17:38
Gizmoguppy, ik denk dat je er heel goed aan doet om naar de huisarts te gaan. Zwaar overgewicht vind ik wel degelijk erg genoeg, zeker als er een achtergrond is met eetstoornissen.
Binge eating is ook een eetstoornis, al noem je het zelf geen eetbuien. Dat er geen rem zit op het snoepen, laat zien dat je er geen controle over hebt en dan kun je hulp goed gebruiken. Dat juist de post waarin ik mijn gevoelens over een eetbui beschrijf je zo triggert, vind ik een teken aan de wand. Ik wil je natuurlijk geen diagnose aanpraten, daar zijn professionals voor.
Mij valt vaak op dat eetstoornissen waarbij iemand ondergewicht heeft als veel ernstiger worden gezien dan eetstoornissen die overgewicht tot gevolg hebben. Bij bijna dodelijk ondergewicht is dat natuurlijk begrijpelijk, maar volgens mij zijn er ook veel mensen met een eetstoornis met (licht) ondergewicht en een normaal gewicht. En mensen met (zwaar) overgewicht. Ik vind dat allemaal ernstig, want er zit veel leed achter en het kan een gevaar voor de gezondheid zijn. Ik zou dus niet in de val trappen jezelf te beschouwen als ‘niet serieus genoeg’ en daarom niet om hulp te vragen.
Hopelijk durf je het aan morgen contact op te nemen met de huisarts, het is een enorme stap, zeker als je je eetproblemen meestal voor jezelf houdt, maar wel een heel nuttige.
Binge eating is ook een eetstoornis, al noem je het zelf geen eetbuien. Dat er geen rem zit op het snoepen, laat zien dat je er geen controle over hebt en dan kun je hulp goed gebruiken. Dat juist de post waarin ik mijn gevoelens over een eetbui beschrijf je zo triggert, vind ik een teken aan de wand. Ik wil je natuurlijk geen diagnose aanpraten, daar zijn professionals voor.
Mij valt vaak op dat eetstoornissen waarbij iemand ondergewicht heeft als veel ernstiger worden gezien dan eetstoornissen die overgewicht tot gevolg hebben. Bij bijna dodelijk ondergewicht is dat natuurlijk begrijpelijk, maar volgens mij zijn er ook veel mensen met een eetstoornis met (licht) ondergewicht en een normaal gewicht. En mensen met (zwaar) overgewicht. Ik vind dat allemaal ernstig, want er zit veel leed achter en het kan een gevaar voor de gezondheid zijn. Ik zou dus niet in de val trappen jezelf te beschouwen als ‘niet serieus genoeg’ en daarom niet om hulp te vragen.
Hopelijk durf je het aan morgen contact op te nemen met de huisarts, het is een enorme stap, zeker als je je eetproblemen meestal voor jezelf houdt, maar wel een heel nuttige.
maandag 25 april 2022 om 21:51
Dat besef begint bij mij eigenlijk ook meer te komen nu na jouw post die me zo raakte. Alsof er een knop bij me om ging van hier moet ik wat mee doen. Ik moet mezelf maar eens serieus daarin nemen ja. En niet kleiner maken van dat het misschien wel meevalt.
Ik heb vandaag al twee stappen genomen waardoor er geen weg terug is. Bewust zodat ik niet terugkrabbel. Ik heb het m’n man verteld, die zei trots op me te zijn. Blij dat ik er uit mezelf over begon. Van joh hier schrik ik niet van, dat het onderwerp niet bespreekbaar met me is. Ik word dan zo chagrijnig en kap het altijd af. Ook heb ik het een vriendin verteld waarmee ik maandagavond altijd wandel. Die vind het ook goed dat ik er hulp bij zoek. Dit zijn ook de enige twee mensen in m’n leven die van m’n verleden met eetstoornissen afweten. Maar dat is ook goed zo, niet iedereen hoeft het te weten.
Het is eigenlijk een opluchting voor me. Die knoop doorhakken. Al ben je er natuurlijk nog lang niet. Maar puur de boel open gooien. Dat ik dit wil aanpakken.
Dat word morgenochtend bellen… het voelt nu al iets minder spannend
.
Heb jij er ook ooit hulp bij gehad, of heb je dat nog steeds? Al ervaring mee misschien?
Voelt fijn hier in dit topic meeschrijven zo.
Ik heb vandaag al twee stappen genomen waardoor er geen weg terug is. Bewust zodat ik niet terugkrabbel. Ik heb het m’n man verteld, die zei trots op me te zijn. Blij dat ik er uit mezelf over begon. Van joh hier schrik ik niet van, dat het onderwerp niet bespreekbaar met me is. Ik word dan zo chagrijnig en kap het altijd af. Ook heb ik het een vriendin verteld waarmee ik maandagavond altijd wandel. Die vind het ook goed dat ik er hulp bij zoek. Dit zijn ook de enige twee mensen in m’n leven die van m’n verleden met eetstoornissen afweten. Maar dat is ook goed zo, niet iedereen hoeft het te weten.
Het is eigenlijk een opluchting voor me. Die knoop doorhakken. Al ben je er natuurlijk nog lang niet. Maar puur de boel open gooien. Dat ik dit wil aanpakken.
Dat word morgenochtend bellen… het voelt nu al iets minder spannend
.Heb jij er ook ooit hulp bij gehad, of heb je dat nog steeds? Al ervaring mee misschien?
Voelt fijn hier in dit topic meeschrijven zo
.
Give a man a fish and you feed him for a day; teach a man to fish and you feed him for a lifetime
maandag 25 april 2022 om 22:07
Ik weet eigenlijk ook niet goed waarom ik het geen eetbuien noem. Wat in me opkomt misschien omdat ik eten ook gewoon zo onwijs lekker vind. Kan er echt naar uitkijken wat ik allemaal ga eten op een dag. Maar inderdaad als ik los ga is er geen rem of heel moeizaam. Het zijn ook gewoon eetbuien. Om het maar eens even echt zo te noemen…
Give a man a fish and you feed him for a day; teach a man to fish and you feed him for a lifetime
maandag 25 april 2022 om 22:23
Gizmoguppy volgens mij ben je al een heel eind gekomen. Je hebt het braken onder controle en doorziet volgens mij feilloos waar nog wel verbeterpunten liggen. Het lijkt me lastig, om af te vallen terwijl je een historie hebt met een eetstoornis. Goed dat je nu een stap hebt gezet en je man en een vriendin hebt ingelicht van de situatie. Dat is al een hele mooie eerste stap, nu voelt het waarschijnlijk ook minder als een geheim of iets waar je stiekem over hoeft te doen. Ik zou zeker eens met de huisarts gaan praten als ik jou was, wie weet wat voor mogelijkheden er zijn.
In zekere zin heb ik ook een verleden met een eetstoornis, ook al is het op een hele andere manier. Ik ben zelf niet verslavingsgevoelig, absoluut niet eigenlijk. Nooit gerookt, heel matig qua alcohol, geen drugs, of andere genotsmiddelen. Maar ik ben opgegroeid in een gezin dat in mijn pubertijd in het teken stond van de eetstoornis van één van de gezinsleden. Ik zat niet lekker in mijn vel toen en was mijn verdriet aan het wegeten. Hele pakken koekjes en chips gingen er doorheen op een dag. Maar niemand durfde er wat van te zeggen, uit angst dat ook ik door zou slaan de andere kant op. En dat is eigenlijk altijd mijn valkuil gebleven, ik ben een emotie-eter. Voel ik mij kut, dan ga ik op de bank zitten en eten. Dat was vroeger mijn manier om met emoties om te gaan, en kennelijk nu nog steeds. Ook al weet ik dat mijn stemming juist een stuk beter wordt van een wandeling in de buitenlucht en een appel. En ik denk wel dat ik dat op moet lossen, omdat ik anders nooit op gewicht kan blijven. In het verleden blijkt ook steeds dat wanneer alles goed gaat ik prima jaren achtereen een zelfde gewicht kan houden (licht overgewicht), maar zodra het leven wat minder zonnig is ik weer aan kom.
Er is op dit moment iets groots waarmee ik zit in mijn leven, compleet ongerelateerd aan voeding of beweging, maar wel iets dat voor spanning zorgt. En ik probeer het nu als leermoment te gebruiken, om niet weer in mijn gebruikelijke modus te schieten, maar juist meer te bewegen en gezond te eten. En ik voel me er zowaar beter door, vanavond na het eten 5 kilometer gewandeld (ik woon aan het bos), en ik merk dat mijn hoofd weer helemaal leeg is. Toch ben ik er nog lang niet, mijn uitlaatklep die ik toch had in zo’n eetbui is er nu niet. En dat betekent dat ik met de situatie aan de slag moet. En dat vind ik moeilijk, maar het wordt wel tijd, want de situatie verbeterd niet vanzelf heb ik gemerkt.
Qua eten vandaag ging het prima. Ik lunchte buiten de deur en er was niet zoveel keuze maar ik heb de meest gezonde keuze die mogelijk was gemaakt. Als avondeten roerbakgroente en kipfilet met rijst. En zojuist nog een blokje chocolade (heb het heel netjes bij één blokje gehouden).
In zekere zin heb ik ook een verleden met een eetstoornis, ook al is het op een hele andere manier. Ik ben zelf niet verslavingsgevoelig, absoluut niet eigenlijk. Nooit gerookt, heel matig qua alcohol, geen drugs, of andere genotsmiddelen. Maar ik ben opgegroeid in een gezin dat in mijn pubertijd in het teken stond van de eetstoornis van één van de gezinsleden. Ik zat niet lekker in mijn vel toen en was mijn verdriet aan het wegeten. Hele pakken koekjes en chips gingen er doorheen op een dag. Maar niemand durfde er wat van te zeggen, uit angst dat ook ik door zou slaan de andere kant op. En dat is eigenlijk altijd mijn valkuil gebleven, ik ben een emotie-eter. Voel ik mij kut, dan ga ik op de bank zitten en eten. Dat was vroeger mijn manier om met emoties om te gaan, en kennelijk nu nog steeds. Ook al weet ik dat mijn stemming juist een stuk beter wordt van een wandeling in de buitenlucht en een appel. En ik denk wel dat ik dat op moet lossen, omdat ik anders nooit op gewicht kan blijven. In het verleden blijkt ook steeds dat wanneer alles goed gaat ik prima jaren achtereen een zelfde gewicht kan houden (licht overgewicht), maar zodra het leven wat minder zonnig is ik weer aan kom.
Er is op dit moment iets groots waarmee ik zit in mijn leven, compleet ongerelateerd aan voeding of beweging, maar wel iets dat voor spanning zorgt. En ik probeer het nu als leermoment te gebruiken, om niet weer in mijn gebruikelijke modus te schieten, maar juist meer te bewegen en gezond te eten. En ik voel me er zowaar beter door, vanavond na het eten 5 kilometer gewandeld (ik woon aan het bos), en ik merk dat mijn hoofd weer helemaal leeg is. Toch ben ik er nog lang niet, mijn uitlaatklep die ik toch had in zo’n eetbui is er nu niet. En dat betekent dat ik met de situatie aan de slag moet. En dat vind ik moeilijk, maar het wordt wel tijd, want de situatie verbeterd niet vanzelf heb ik gemerkt.
Qua eten vandaag ging het prima. Ik lunchte buiten de deur en er was niet zoveel keuze maar ik heb de meest gezonde keuze die mogelijk was gemaakt. Als avondeten roerbakgroente en kipfilet met rijst. En zojuist nog een blokje chocolade (heb het heel netjes bij één blokje gehouden).
maandag 25 april 2022 om 23:43
Madamecannibale wat sterk dat jij er ook zo mee aan de slag bent gegaan. Lijkt me ook erg moeilijk. Ik hoop voor je dat het met de tijd mee makkelijker gaat worden. En naar dat er iemand in je omgeving was met een eetstoornis. Heeft diegene ook die eetstoornis overwonnen? Ik hoop het wel voor jullie.
Heerlijk dat je aan het bos woont, dat zullen mooie wandelingen zijn.
Naast dat het belangrijk voor mezelf is, vind ik het ook belangrijk voor mijn gezin dat ik het aanpak. Al heb ik het nog niet helemaal opgelost. Gelukkig is het niet de problematiek meer waarbij mijn kind bijvoorbeeld meekrijgt dat ik niet normaal eet. Ik eet normaal met alle maaltijden mee. En dat stuk van snoepen gebeurd altijd buiten zijn zicht. Natuurlijk heb ik wel samen met hem een snoepje genomen bij wijze van spreken. Maar nooit van ik eet even een zak chips voor z’n neus weg zeg maar.
Wel was hij een tijdje terug eerlijk zoals kinderen dat kunnen zijn (hij is 5), mama je hebt een dikke kont 
. Dat was wel de druppel dat ik dacht dit moet anders 
, nu moet het veranderen. Ik heb toen gezegd, nou moet mama dan maar zorgen dat ze een minder dikke kont krijgt? Ja mama. Hij vind het leuk dat ik ben gaan hardlopen. Eerste keer hardlopen gingen mijn man en kind me stiekem volgen op de fiets 
… Ik had het pas ergens halverwege door toen ze naast me kwamen fietsen .
Maar ook voor hem is het belangrijk dat ik het goed oplos voor mezelf. Ik wil hem absoluut niet beschadigen. Ik heb altijd al zo’n schuldgevoel dat ik tot deze start van afvallen de afgelopen jaren die afvalknop niet omkreeg.
Ik ben wel benieuwd wat het me gaat brengen met hulp vragen. Welterusten voor iedereen
Heerlijk dat je aan het bos woont, dat zullen mooie wandelingen zijn
. Naast dat het belangrijk voor mezelf is, vind ik het ook belangrijk voor mijn gezin dat ik het aanpak. Al heb ik het nog niet helemaal opgelost. Gelukkig is het niet de problematiek meer waarbij mijn kind bijvoorbeeld meekrijgt dat ik niet normaal eet. Ik eet normaal met alle maaltijden mee. En dat stuk van snoepen gebeurd altijd buiten zijn zicht. Natuurlijk heb ik wel samen met hem een snoepje genomen bij wijze van spreken. Maar nooit van ik eet even een zak chips voor z’n neus weg zeg maar.
Wel was hij een tijdje terug eerlijk zoals kinderen dat kunnen zijn (hij is 5
), mama je hebt een dikke kont 
. Dat was wel de druppel dat ik dacht dit moet anders 
, nu moet het veranderen. Ik heb toen gezegd, nou moet mama dan maar zorgen dat ze een minder dikke kont krijgt? Ja mama. Hij vind het leuk dat ik ben gaan hardlopen. Eerste keer hardlopen gingen mijn man en kind me stiekem volgen op de fiets 
… Ik had het pas ergens halverwege door toen ze naast me kwamen fietsen .Maar ook voor hem is het belangrijk dat ik het goed oplos voor mezelf. Ik wil hem absoluut niet beschadigen. Ik heb altijd al zo’n schuldgevoel dat ik tot deze start van afvallen de afgelopen jaren die afvalknop niet omkreeg.
Ik ben wel benieuwd wat het me gaat brengen met hulp vragen. Welterusten voor iedereen
Give a man a fish and you feed him for a day; teach a man to fish and you feed him for a lifetime
dinsdag 26 april 2022 om 09:10
Gizmoguppy: wat goed dat je met je man en je vriendin hebt gepraat en wat lief dat ze zo achter je staan! Ik moest lachen om je man en je zoontje in de achtervolging bij het hardlopen. Heel veel succes bij de huisarts!
MadameCannibale: wat zwaar om op te groeien met iemand met een eetstoornis. Zeker omdat je daardoor niet geholpen werd met je eigen problemen met eten. Ik denk ook dat het achterliggende probleem van emoties proberen te reguleren met eten aangepakt moet worden zodat je je gewicht stabieler kunt houden. Knap dat je ondanks dat wat er speelt hebt gekozen voor een wandeling, gezond eten en een keurig blokje pure chocola!
Waarschijnlijk (het is nooit gediagnostiseerd) had mijn moeder een eetprobleem. Zij was enorm gefocust op (super)slank, en dan vooral bij mij omdat ik van nature een normaal figuur heb. Ze zag me graag heel erg slank en zette alle zeilen bij om dat te bereiken. Ik kreeg cadeautjes als ik was afgevallen, bij elke hap die ik in mijn mond stopte kwam een positieve of negatieve opmerking en heel veel commentaar op mijn figuur. Voor de beeldvorming: ik had toen totaal geen overgewicht.
Wat ik eraan heb overgehouden tot de dag van vandaag, is het akelige gevoel dat ik viezig en lelijk ben. Dat heb ik bij elk gewicht, maar nu ik fors te zwaar ben helemaal. Toen ik de medicatie kreeg, was het me gelukt, tegen mijn bouw in was ik superslank. Ik kon amper eten, maar ik had het voor elkaar. Daarvoor had ik binnen de marges van een gezond gewicht enorm gejojood.
Dat medicijn was toen vrij nieuw en mij werd verzekerd dat het geen gewichtstoename zou veroorzaken. Dat heb ik geweten! Van Seroquel raakt je verzadigingssysteem verstoord en heb je voortdurend honger. Tegen die honger was ik niet opgewassen en zo ontstonden de heftige eetbuien. De kilo’s kwamen vliegensvlug.
Ik heb ook vaak het idee dat ik de keuze heb of honger en recht op liefde, of eten, maar dan kan niemand van mij houden. Dat gevoel van lelijk en vies zijn maakt me ontzettend ongelukkig. Het is een van de redenen dat ik traumabehandeling (EMDR) krijg. Binnenkort is dit onderwerp aan de beurt, mijn moeder die voortdurend commentaar heeft op mijn eten en op mijn uiterlijk.
Daar zie ik tegenop, want ik vind dat een van de moeilijkste thema’s in mijn leven. Wel wil ik het aangaan, want hier zit voor mij ook de belemmering om naar buiten te gaan, om dingen te durven.
MadameCannibale: wat zwaar om op te groeien met iemand met een eetstoornis. Zeker omdat je daardoor niet geholpen werd met je eigen problemen met eten. Ik denk ook dat het achterliggende probleem van emoties proberen te reguleren met eten aangepakt moet worden zodat je je gewicht stabieler kunt houden. Knap dat je ondanks dat wat er speelt hebt gekozen voor een wandeling, gezond eten en een keurig blokje pure chocola!
Waarschijnlijk (het is nooit gediagnostiseerd) had mijn moeder een eetprobleem. Zij was enorm gefocust op (super)slank, en dan vooral bij mij omdat ik van nature een normaal figuur heb. Ze zag me graag heel erg slank en zette alle zeilen bij om dat te bereiken. Ik kreeg cadeautjes als ik was afgevallen, bij elke hap die ik in mijn mond stopte kwam een positieve of negatieve opmerking en heel veel commentaar op mijn figuur. Voor de beeldvorming: ik had toen totaal geen overgewicht.
Wat ik eraan heb overgehouden tot de dag van vandaag, is het akelige gevoel dat ik viezig en lelijk ben. Dat heb ik bij elk gewicht, maar nu ik fors te zwaar ben helemaal. Toen ik de medicatie kreeg, was het me gelukt, tegen mijn bouw in was ik superslank. Ik kon amper eten, maar ik had het voor elkaar. Daarvoor had ik binnen de marges van een gezond gewicht enorm gejojood.
Dat medicijn was toen vrij nieuw en mij werd verzekerd dat het geen gewichtstoename zou veroorzaken. Dat heb ik geweten! Van Seroquel raakt je verzadigingssysteem verstoord en heb je voortdurend honger. Tegen die honger was ik niet opgewassen en zo ontstonden de heftige eetbuien. De kilo’s kwamen vliegensvlug.
Ik heb ook vaak het idee dat ik de keuze heb of honger en recht op liefde, of eten, maar dan kan niemand van mij houden. Dat gevoel van lelijk en vies zijn maakt me ontzettend ongelukkig. Het is een van de redenen dat ik traumabehandeling (EMDR) krijg. Binnenkort is dit onderwerp aan de beurt, mijn moeder die voortdurend commentaar heeft op mijn eten en op mijn uiterlijk.
Daar zie ik tegenop, want ik vind dat een van de moeilijkste thema’s in mijn leven. Wel wil ik het aangaan, want hier zit voor mij ook de belemmering om naar buiten te gaan, om dingen te durven.
dinsdag 26 april 2022 om 11:03
Ik heb gebeld. En heb volgende week dinsdag een afspraak. Dan kunnen ze er meer tijd voor me uit trekken. Ik heb meteen duidelijk gezegd dat het een hulpvraag voor een eetstoornis is. Geen gedraai eromheen, to the point…
O wat naar wat jij hebt meegemaakt met je moeder Rozenwater. Zo erg dat je moeder zo met je omgesprongen is. Vind het moeilijk om daar de woorden voor te vinden. Ik kan heel slecht tegen ouders die niet goed voor hun kind zijn, kan me daar zo boos om maken. Al zal er waarschijnlijk bepaalde problematiek zijn…
Heb je nog wel contact met je moeder? Is er later nog een signaal vanuit haar gekomen dat ze zich ergens beseft heel fout bezig geweest te zijn?
Ik hoop voor je dat de EMDR therapie gaat helpen. Is je zo gegund dat je je beter gaat voelen over jezelf. Heftig dat dit zo in de weg zit met naar buiten gaan of dingen ondernemen. Hopelijk gaat daar met deze therapie verandering in komen
O wat naar wat jij hebt meegemaakt met je moeder Rozenwater. Zo erg dat je moeder zo met je omgesprongen is. Vind het moeilijk om daar de woorden voor te vinden. Ik kan heel slecht tegen ouders die niet goed voor hun kind zijn, kan me daar zo boos om maken. Al zal er waarschijnlijk bepaalde problematiek zijn…
Heb je nog wel contact met je moeder? Is er later nog een signaal vanuit haar gekomen dat ze zich ergens beseft heel fout bezig geweest te zijn?
Ik hoop voor je dat de EMDR therapie gaat helpen. Is je zo gegund dat je je beter gaat voelen over jezelf. Heftig dat dit zo in de weg zit met naar buiten gaan of dingen ondernemen. Hopelijk gaat daar met deze therapie verandering in komen
Give a man a fish and you feed him for a day; teach a man to fish and you feed him for a lifetime
dinsdag 26 april 2022 om 11:36
Goed om te horen dat je een afspraak hebt en dat er ruim de tijd voor genomen wordt. Ook verstandig om meteen aan te geven waarvoor je komt, ik vind dat heel dapper!
Mijn moeder is vorig jaar juni overleden. Ze was ook heel lief en ik hield veel van haar, maar als het om gewicht ging, was ze voor mij ontzettend moeilijk. Het klinkt akelig, soms is het een opluchting dat ik niet constant meer opmerkingen krijg over mijn gewicht. Echt heel lompe opmerkingen, waar ik veel verdriet van had. Vlak voor haar dood heeft ze aangegeven dat ze soms wel wat liever voor me had kunnen zijn. Dat heeft me erg geraakt en ik heb dat opgevat als het besef bij haar dat ze niet alles handig heeft aangepakt.
Wat bijzonder is: ik vroeg me van het weekend af of het goed was om zo rauw en open op te schrijven wat ik allemaal voel rond eten en gewicht. En nu heeft het jou op het spoor gezet om hulp te zoeken. Die openheid is dus wel degelijk waardevol.
Mijn moeder is vorig jaar juni overleden. Ze was ook heel lief en ik hield veel van haar, maar als het om gewicht ging, was ze voor mij ontzettend moeilijk. Het klinkt akelig, soms is het een opluchting dat ik niet constant meer opmerkingen krijg over mijn gewicht. Echt heel lompe opmerkingen, waar ik veel verdriet van had. Vlak voor haar dood heeft ze aangegeven dat ze soms wel wat liever voor me had kunnen zijn. Dat heeft me erg geraakt en ik heb dat opgevat als het besef bij haar dat ze niet alles handig heeft aangepakt.
Wat bijzonder is: ik vroeg me van het weekend af of het goed was om zo rauw en open op te schrijven wat ik allemaal voel rond eten en gewicht. En nu heeft het jou op het spoor gezet om hulp te zoeken. Die openheid is dus wel degelijk waardevol.
dinsdag 26 april 2022 om 14:43
Fijn om te lezen dat je moeder ook een lieve kant had, en er veel liefde ook tussen jullie was. Het zal voor haarzelf ook wel heel moeilijk zijn geweest, wat vermoedelijk een eetstoornis was. En fijn dat ze er toch nog wat over losgelaten heeft voor haar overlijden.
Ja ik ben blij met jouw openheid van afgelopen weekend. Dat het mij in beweging heeft gezet. Ik denk dat mensen vaak onderschatten hoe belangrijk praten met anderen is. Dat je elkaar zo verder helpen kan.
Al neemt het wel weer een loopje in mijn hoofd hoor. Dat ik weer ga zitten denken, is het echt zo erg. Kan ik het zelf niet oplossen. Dat zit er heel diep in bij me. Maar ik weet het nu diep van binnen wel, dat het een goede stap is. En dat het nodig is.
Na het overlijden van m’n vader was ik op dat gebied ook zo. Ik praatte er het eerste jaar nooit over. En toen begon ik om van alles boos te worden, te ontploffen. M’n man zei toen, je praat er nooit over het lijkt alsof er niks gebeurd is. Toen ervaarde ik door kort bij een psycholoog te lopen ook al dat het wel belangrijk is om met anderen te praten. Met die eetstoornis heb ik precies hetzelfde gedaan besef ik me nu.
Ik heb zelf een wat mindere band met m’n moeder. Niet dat er geen liefde is hoor. Maar ze is niet altijd even makkelijk. Ze heeft op alle gebieden altijd commentaar op hoe ik dingen doe. Begin ik een opleiding, zou je dat wel doen? Ga ik naar een psycholoog, maar die haalt alles overhoop, moet je dat echt doen? En zo loopt die lijn overal doorheen. Overal wel wat over te zeggen, dat zij het anders zou doen. En heel erg gericht op niet de vieze was buiten hangen bij wijze van spreken. Ik denk dat daar bij mezelf wel de kern ooit is ontstaan van niet praten en alles zelf oplossen.
Ik vertel haar ook niet alles meer. Ik heb tot m’n eerste examen niet verteld dat ik met die opleiding begonnen ben. Dat ik nu hulp ga zoeken ga ik voorlopig ook niet vertellen. Ik vind het jammer, maar soms beter voor mezelf. Want soms kan ik dat gezeur over me heen er niet bij gebruiken…
Ja ik ben blij met jouw openheid van afgelopen weekend. Dat het mij in beweging heeft gezet. Ik denk dat mensen vaak onderschatten hoe belangrijk praten met anderen is. Dat je elkaar zo verder helpen kan.
Al neemt het wel weer een loopje in mijn hoofd hoor. Dat ik weer ga zitten denken, is het echt zo erg. Kan ik het zelf niet oplossen. Dat zit er heel diep in bij me. Maar ik weet het nu diep van binnen wel, dat het een goede stap is. En dat het nodig is.
Na het overlijden van m’n vader was ik op dat gebied ook zo. Ik praatte er het eerste jaar nooit over. En toen begon ik om van alles boos te worden, te ontploffen. M’n man zei toen, je praat er nooit over het lijkt alsof er niks gebeurd is. Toen ervaarde ik door kort bij een psycholoog te lopen ook al dat het wel belangrijk is om met anderen te praten. Met die eetstoornis heb ik precies hetzelfde gedaan besef ik me nu.
Ik heb zelf een wat mindere band met m’n moeder. Niet dat er geen liefde is hoor. Maar ze is niet altijd even makkelijk. Ze heeft op alle gebieden altijd commentaar op hoe ik dingen doe. Begin ik een opleiding, zou je dat wel doen? Ga ik naar een psycholoog, maar die haalt alles overhoop, moet je dat echt doen? En zo loopt die lijn overal doorheen. Overal wel wat over te zeggen, dat zij het anders zou doen. En heel erg gericht op niet de vieze was buiten hangen bij wijze van spreken. Ik denk dat daar bij mezelf wel de kern ooit is ontstaan van niet praten en alles zelf oplossen.
Ik vertel haar ook niet alles meer. Ik heb tot m’n eerste examen niet verteld dat ik met die opleiding begonnen ben. Dat ik nu hulp ga zoeken ga ik voorlopig ook niet vertellen. Ik vind het jammer, maar soms beter voor mezelf. Want soms kan ik dat gezeur over me heen er niet bij gebruiken…
Give a man a fish and you feed him for a day; teach a man to fish and you feed him for a lifetime
dinsdag 26 april 2022 om 16:22
Wat spelen de overtuigingen die je van huis meekrijgt toch een grote rol… Wat jammer, Gizmoguppy, dat je je moeder lang niet alles meer vertelt omdat je opziet tegen het commentaar en de tegenwerpingen.
Het klinkt alsof je een lieve, betrokken man hebt die wel de noodzaak ziet van hulp vragen, net als je vriendin.
Het voor jezelf houden van dingen en het zelf willen oplossen van problemen gaat heel ver als je zelfs een jaar lang niet over het overlijden van je vader hebt gepraat. Ik kan me voorstellen dat je op een gegeven moment ontplofte, je kropte zoveel op. Gelukkig dat de sessies bij de psycholoog je hebben doen inzien dat praten en het delen van gevoelens wel degelijk belangrijk zijn en je verder kunnen helpen.
Het klinkt alsof je een lieve, betrokken man hebt die wel de noodzaak ziet van hulp vragen, net als je vriendin.
Het voor jezelf houden van dingen en het zelf willen oplossen van problemen gaat heel ver als je zelfs een jaar lang niet over het overlijden van je vader hebt gepraat. Ik kan me voorstellen dat je op een gegeven moment ontplofte, je kropte zoveel op. Gelukkig dat de sessies bij de psycholoog je hebben doen inzien dat praten en het delen van gevoelens wel degelijk belangrijk zijn en je verder kunnen helpen.
dinsdag 26 april 2022 om 17:09
Ja jammer is het wel. Lijkt me vooral heel vermoeiend voor haarzelf, zo in het leven staan. Een soort bewijsdrang van ik weet het altijd beter. Gelukkig heeft mijn vader ruimschoots het tegendeel meegegeven toen hij nog leefde. Totaal het tegenovergestelde. Heel rustige lieve man met flauwe humor 
.
Een mooi voorbeeld wat ik me herinner. Ik was een keer overspannen ivm pestcultuur op het werk. Dat was wel raar om mee te maken, op een dag was het klaar voor me. Het ging zo ver. Ik zei: ik kan niet eens meer praten. Kon helemaal niet meer uit m’n woorden komen toen het klapte bij me. En toen zat ik een periode thuis. M’n vader kwam al vrij snel langs. Stond onverwachts voor de deur. Hij ging zitten en zei nou praat maar. Daar was hij heel goed in. Luisteren, en geen oordeel. Wel advies maar ook goed advies
. Dat mis ik wel .
Is ook grappig om in onze familie te zien. M’n broertje lijkt op m’n vader, daar heb ik een heel sterke band mee. M’n broer lijkt op m’n moeder, bijna geen contact mee.
Ik las dat jij een zus hebt. Heb je nog meer zussen of broers?
. Een mooi voorbeeld wat ik me herinner. Ik was een keer overspannen ivm pestcultuur op het werk. Dat was wel raar om mee te maken, op een dag was het klaar voor me. Het ging zo ver. Ik zei: ik kan niet eens meer praten. Kon helemaal niet meer uit m’n woorden komen toen het klapte bij me. En toen zat ik een periode thuis. M’n vader kwam al vrij snel langs. Stond onverwachts voor de deur. Hij ging zitten en zei nou praat maar. Daar was hij heel goed in. Luisteren, en geen oordeel. Wel advies maar ook goed advies
. Dat mis ik wel .Is ook grappig om in onze familie te zien. M’n broertje lijkt op m’n vader, daar heb ik een heel sterke band mee. M’n broer lijkt op m’n moeder, bijna geen contact mee.
Ik las dat jij een zus hebt. Heb je nog meer zussen of broers?
Give a man a fish and you feed him for a day; teach a man to fish and you feed him for a lifetime
dinsdag 26 april 2022 om 17:35
Wat een lieve vader en wat verdrietig dat je hem moet missen. Gelukkig dat je een broer hebt in wie je veel van hem terugziet. Ik heb ook zo’n lieve vader, vol belangstelling en altijd bereid te helpen.
Ik heb een broer en een zus en met beide heb ik een heel goede band. De vrouw van mijn broer is ook als een zus voor mij.
Ik heb een broer en een zus en met beide heb ik een heel goede band. De vrouw van mijn broer is ook als een zus voor mij.
dinsdag 26 april 2022 om 18:53
Fijn dat jij ook zo’n lieve vader hebt 
. En goede banden met je broer en z’n vrouw en je zus .
Ja m’n vader is erg plotseling overleden. Hij had hartproblemen, er was teveel aan de hand. Tijdens de operatie is hij overleden. Beter voor hem dan er slecht uit komen. Daar was hij niet meer goed uitgekomen. Voor ons hard, voor hem het beste…
. En goede banden met je broer en z’n vrouw en je zus . Ja m’n vader is erg plotseling overleden. Hij had hartproblemen, er was teveel aan de hand. Tijdens de operatie is hij overleden. Beter voor hem dan er slecht uit komen. Daar was hij niet meer goed uitgekomen. Voor ons hard, voor hem het beste
…
Give a man a fish and you feed him for a day; teach a man to fish and you feed him for a lifetime
dinsdag 26 april 2022 om 20:48
Ha Rozenwater ik herken me erg in het verhaal met jouw moeder .. mijn moeder lette ook altijd opmaat ik at “ zou je dat nou wel doen” ? Al was het hagelslag op een boterham …
Heb ook extreem last van dat gevoel dat ik mij dik en lelijk voel en dat dik vies is.. merk het ook met daten, dat mannen afknappen als je niet slank bent of ook nog extra “ ik zoek een slanke” vrouw in hun profiel zetten. Het is inmiddels eenobsessie denk ik en dat ik mezelf daardoor dus ook zo afgewezen voel. Terwijl ik best een leuk mens ben, met een leuke kop .. maar ja ..
het moeilijkst zijn dus die gevoelens die ik mezelf aanpraat. Zag weer een foto van mezelf op het bedrijfsuitje, ik dacht dat ik er best leuk uitzag maar dat wat ik op de foto zag daar walgde ik zo van ..
het houdt mij bezig vanaf moment dat ik wakker wordt tot ik weer ga slapen en het is zo lastig te doorbreken. Ik voel me er erg ongelukkig door. Heb iedere dag ook veel last van m’n eetbuien.
Sorry even geen opbeurende verhalen hier. Ben wel super trots dat je naar de verjaardag van je neefje bent geweest! Top gedaan en nog gewandeld ook
Heb ook extreem last van dat gevoel dat ik mij dik en lelijk voel en dat dik vies is.. merk het ook met daten, dat mannen afknappen als je niet slank bent of ook nog extra “ ik zoek een slanke” vrouw in hun profiel zetten. Het is inmiddels eenobsessie denk ik en dat ik mezelf daardoor dus ook zo afgewezen voel. Terwijl ik best een leuk mens ben, met een leuke kop .. maar ja ..
het moeilijkst zijn dus die gevoelens die ik mezelf aanpraat. Zag weer een foto van mezelf op het bedrijfsuitje, ik dacht dat ik er best leuk uitzag maar dat wat ik op de foto zag daar walgde ik zo van ..
het houdt mij bezig vanaf moment dat ik wakker wordt tot ik weer ga slapen en het is zo lastig te doorbreken. Ik voel me er erg ongelukkig door. Heb iedere dag ook veel last van m’n eetbuien.
Sorry even geen opbeurende verhalen hier. Ben wel super trots dat je naar de verjaardag van je neefje bent geweest! Top gedaan en nog gewandeld ook
dinsdag 26 april 2022 om 21:23
Gizmo: wat een verdrietig verhaal, van je vader…
MaggyMay: Het rare is dat ik bij andere vrouwen die te zwaar zijn vaak denk: ‘ja, maar zij ziet er hartstikke goed uit. Als ik er zo uit zou zien, kon ik er ook veel beter mee leven.’ Ik voel die walging bij mezelf, niet zozeer bij anderen.
Wat je schrijft vind ik allemaal heel herkenbaar, ook wat je over daten schrijft. Dat zou ik absoluut niet durven, nu. Mij valt zo’n zinnetje ‘ik zoek een slanke vrouw’ ook meteen op en ik kan daar echt door van slag zijn.
Aan de andere kant lees ik dan over de lieve man van Gizmoguppy (ik vind dat achterna fietsen bij het hardlopen echt superschattig) en dan zie ik weer dat niet alle mannen gewicht het belangrijkst vinden, al krijg ik soms die indruk.
Net als jij ben ik ook op zoek naar een positievere mindset. Hier nog steeds geen eetbuien, maar het voelt alsof ik ze wel heb. Nog steeds dat gevoel geen controle te hebben.
Ik denk dat zelfs over mijn posts hier, ik zou het graag lekker smeuiig met veel humor beschrijven, maar dat lukt me niet. Daarvoor vind ik het onderwerp te beladen en heb ik er ook te veel verdriet van.
Door het te beschrijven en er open over te zijn, hoop ik iets in werking te zetten. Ik hoop dat het helpt en dat ik me minder rot voel. Ik kan me wel optrekken aan krachtige posts hier. Zo kan het ook en daar kan ik een voorbeeld aan nemen.
MaggyMay: Het rare is dat ik bij andere vrouwen die te zwaar zijn vaak denk: ‘ja, maar zij ziet er hartstikke goed uit. Als ik er zo uit zou zien, kon ik er ook veel beter mee leven.’ Ik voel die walging bij mezelf, niet zozeer bij anderen.
Wat je schrijft vind ik allemaal heel herkenbaar, ook wat je over daten schrijft. Dat zou ik absoluut niet durven, nu. Mij valt zo’n zinnetje ‘ik zoek een slanke vrouw’ ook meteen op en ik kan daar echt door van slag zijn.
Aan de andere kant lees ik dan over de lieve man van Gizmoguppy (ik vind dat achterna fietsen bij het hardlopen echt superschattig) en dan zie ik weer dat niet alle mannen gewicht het belangrijkst vinden, al krijg ik soms die indruk.
Net als jij ben ik ook op zoek naar een positievere mindset. Hier nog steeds geen eetbuien, maar het voelt alsof ik ze wel heb. Nog steeds dat gevoel geen controle te hebben.
Ik denk dat zelfs over mijn posts hier, ik zou het graag lekker smeuiig met veel humor beschrijven, maar dat lukt me niet. Daarvoor vind ik het onderwerp te beladen en heb ik er ook te veel verdriet van.
Door het te beschrijven en er open over te zijn, hoop ik iets in werking te zetten. Ik hoop dat het helpt en dat ik me minder rot voel. Ik kan me wel optrekken aan krachtige posts hier. Zo kan het ook en daar kan ik een voorbeeld aan nemen.
dinsdag 26 april 2022 om 21:51
Mijn moeder benadrukte ook altijd dat ik zoveel mooier zou zijn als ik slanker was, dat was altijd de boodschap. Ik heb het soms ervaren alsof mijn lichaam meer van haar was dan van mij.
Ik probeerde mezelf ook mooi te vinden met iets meer vormen dan heel erg slank, maar ze kon dat me een blik teniet doen. Het maakte me ook boos en opstandig en dat lokte dan weer eetbuien uit. Mijn broer, zus en vader hebben het zien gebeuren, die constante stroom aan opmerkingen, maar zoals dat vaak gaat in gezinnen merkten ze het wel op en deden er verder niks mee. Het was zoals het ging bij ons, mijn moeder zat me het eten uit de mond te kijken tenzij het een tomaat of een stukje komkommer was. Ze begrijpen wel wat het met mij heeft gedaan en steunen me nu waar ze kunnen. Ik neem ze dan ook niks kwalijk.
Dit ligt allemaal zo pijnlijk aan de oppervlakte, nu ik de eetbuien niet kan inzetten om die gevoelens te dempen. Maar ja, ook als er wel eetbuien zijn is zoiets een open wond.
Ik probeerde mezelf ook mooi te vinden met iets meer vormen dan heel erg slank, maar ze kon dat me een blik teniet doen. Het maakte me ook boos en opstandig en dat lokte dan weer eetbuien uit. Mijn broer, zus en vader hebben het zien gebeuren, die constante stroom aan opmerkingen, maar zoals dat vaak gaat in gezinnen merkten ze het wel op en deden er verder niks mee. Het was zoals het ging bij ons, mijn moeder zat me het eten uit de mond te kijken tenzij het een tomaat of een stukje komkommer was. Ze begrijpen wel wat het met mij heeft gedaan en steunen me nu waar ze kunnen. Ik neem ze dan ook niks kwalijk.
Dit ligt allemaal zo pijnlijk aan de oppervlakte, nu ik de eetbuien niet kan inzetten om die gevoelens te dempen. Maar ja, ook als er wel eetbuien zijn is zoiets een open wond.
dinsdag 26 april 2022 om 22:46
@MaggyMay
Denk niet dat het topic er alleen voor succesverhalen is hè. Als ik voor mezelf spreek, ik ben er ook nog lang niet. Zal ook met vallen en opstaan gaan vanaf nu. Maar het hoeft niet perfect te zijn, dat is niemand. Juist fijn om jezelf te kunnen zijn op een plek als deze. Ieder huisje heeft uiteindelijk wel z’n kruisje. Als je bijvoorbeeld naar social media alleen al kijkt. Het is bijna altijd perfect, leuk en vrolijk. Geen weerspiegeling van de werkelijkheid. En zo zal dat bij mensen die we allemaal ook maar om ons heen hebben ook zo zijn. De leuke dingen hoor je vaak, de minder leuke dingen vaak niet. Of je hebt een goede band met elkaar dat er openheid in is.
En de hoeveelheid posten, maakt ook niet uit vind ik. Gewoon aansluiten wanneer jij wilt, zin hebt en er energie voor hebt. Ik sta al te kijken dat ik me überhaupt bij een topic aangesloten heb. Ik vind het meestal zo overweldigend. Al die mensen die met elkaar praten als een topic hard gaat. Het gevoel hebben op iedereen te moeten reageren, en als er dan veel meeschrijven is dat veel energie erin steken (zo voelt dat voor mij dan). Op de een of andere manier voel ik een klik met dit topic, leuk. Maar tegen nieuwe, laat je daar vooral niet door tegenhouden om aan te sluiten hoor . Ik moet mezelf vooral dan voorhouden dat je niet altijd overal op kan reageren .
Wat vervelend dat je ook nog zo’n last van eetbuien hebt. En ook zo’n achtergrond als Rozenwater hebt
.
@ Rozenwater
Vervelend dat zelfbeeld, dat herken ik van mezelf ook wel hoor. Dat ik anderen er beter uit vind zien met overgewicht dan bij mezelf. Ik heb momenteel ook een hekel aan foto’s van mezelf…
En posts smeuig en met humor. Dat hoeft toch helemaal niet. Vooral schrijven zoals je je voelt en zelf wilt. Niemand hoeft zich leuker voor te doen bij wijze van spreken vind ik dan. Al moet ik wel zeggen dat ik je als een leuke lieve vrouw vind klinken door je posts heen.
Ja ze bestaan zulke mannen. Ik ken er ook wel meer dan mijn eigen man. Meerdere vrouwen met veel overgewicht. Met een leuke kerel die gelukkig samen met diegene is en z’n vrouw neemt zoals ze is. Al zal ook daar iedereen z’n kruisje hebben. Ook bij ons is niet altijd alles perfect, ook wij hebben periodes van meer op elkaar vitten. Maar dat hoort er ook bij door de tijd heen. Het leven is niet alleen leuk.
Wel ben ik heel blij in zijn houding naar mij toe omtrent m’n gewicht. Hij is nog net zo gek op me met meer gewicht als met minder gewicht. Het gaat om mij als persoon. Tuurlijk begint hij er wel eens over, wat ik erg moeilijk vind. Maar vooral omdat hij ziet hoe rot ik me er zelf door voel. Dat hij me graag weer gelukkiger met mezelf ziet, en weer domme selfies maak van mezelf zoals hij zegt. En dat ik die dan trots zo af en toe op social media plaats … Ja dat moet wel terug komen met de tijd mee, beter als het er weer zo voor staat in de toekomst …
Denk niet dat het topic er alleen voor succesverhalen is hè
. Als ik voor mezelf spreek, ik ben er ook nog lang niet. Zal ook met vallen en opstaan gaan vanaf nu. Maar het hoeft niet perfect te zijn, dat is niemand. Juist fijn om jezelf te kunnen zijn op een plek als deze. Ieder huisje heeft uiteindelijk wel z’n kruisje. Als je bijvoorbeeld naar social media alleen al kijkt. Het is bijna altijd perfect, leuk en vrolijk. Geen weerspiegeling van de werkelijkheid. En zo zal dat bij mensen die we allemaal ook maar om ons heen hebben ook zo zijn. De leuke dingen hoor je vaak, de minder leuke dingen vaak niet. Of je hebt een goede band met elkaar dat er openheid in is. En de hoeveelheid posten, maakt ook niet uit vind ik. Gewoon aansluiten wanneer jij wilt, zin hebt en er energie voor hebt. Ik sta al te kijken dat ik me überhaupt bij een topic aangesloten heb. Ik vind het meestal zo overweldigend. Al die mensen die met elkaar praten als een topic hard gaat. Het gevoel hebben op iedereen te moeten reageren, en als er dan veel meeschrijven is dat veel energie erin steken (zo voelt dat voor mij dan). Op de een of andere manier voel ik een klik met dit topic, leuk
. Maar tegen nieuwe, laat je daar vooral niet door tegenhouden om aan te sluiten hoor . Ik moet mezelf vooral dan voorhouden dat je niet altijd overal op kan reageren . Wat vervelend dat je ook nog zo’n last van eetbuien hebt. En ook zo’n achtergrond als Rozenwater hebt
.@ Rozenwater
Vervelend dat zelfbeeld, dat herken ik van mezelf ook wel hoor. Dat ik anderen er beter uit vind zien met overgewicht dan bij mezelf. Ik heb momenteel ook een hekel aan foto’s van mezelf…
En posts smeuig en met humor. Dat hoeft toch helemaal niet. Vooral schrijven zoals je je voelt en zelf wilt. Niemand hoeft zich leuker voor te doen bij wijze van spreken vind ik dan. Al moet ik wel zeggen dat ik je als een leuke lieve vrouw vind klinken door je posts heen
.Ja ze bestaan zulke mannen. Ik ken er ook wel meer dan mijn eigen man. Meerdere vrouwen met veel overgewicht. Met een leuke kerel die gelukkig samen met diegene is en z’n vrouw neemt zoals ze is. Al zal ook daar iedereen z’n kruisje hebben. Ook bij ons is niet altijd alles perfect, ook wij hebben periodes van meer op elkaar vitten. Maar dat hoort er ook bij door de tijd heen. Het leven is niet alleen leuk.
Wel ben ik heel blij in zijn houding naar mij toe omtrent m’n gewicht. Hij is nog net zo gek op me met meer gewicht als met minder gewicht. Het gaat om mij als persoon. Tuurlijk begint hij er wel eens over, wat ik erg moeilijk vind. Maar vooral omdat hij ziet hoe rot ik me er zelf door voel. Dat hij me graag weer gelukkiger met mezelf ziet, en weer domme selfies maak van mezelf zoals hij zegt
. En dat ik die dan trots zo af en toe op social media plaats … Ja dat moet wel terug komen met de tijd mee, beter als het er weer zo voor staat in de toekomst …
Give a man a fish and you feed him for a day; teach a man to fish and you feed him for a lifetime
dinsdag 26 april 2022 om 23:06
Welterusten
. Ja dinsdag is altijd mijn late werkavond. Dan ben ik meestal tussen 22.00-23.00 uur thuis. Dan heb je sneller late posts . Gelukkig morgen vrij 
…
Give a man a fish and you feed him for a day; teach a man to fish and you feed him for a lifetime
woensdag 27 april 2022 om 19:49
Hoi Rozenwater en iedereen die hier schrijft.
Rozenwater ik heb gelezen wat je doormaakt. Leef zo met je mee. En ik hoop echt dat je steun uit dit topic krijgt om je gewenste doel te behalen.
Mag ik met jullie meeschrijven?
Veel herkenning hier op het topic.
Ik worstel al 19 jaar met mijn gewicht. Waarvan de laatste 15 jaar obesitas.
Ik jojo enorm. Eetbuien en emotie eten.
Ik ben de afgelopen 15 jaar ongeveer 4 keer tussen de 20 en 28 kg afgevallen. Resultaat dat ik na elke afvalpoging 3 tot 5 kg zwaarder werd bij het aankomen.
Momenteel volg ik thenewfood. Dit ivm mijn Diabetes.Dat is tot nu toe de enige leefstijl wat mij van mijn eetbuien heeft afgeholpen. Het is een programma koolhydraatarm eten met week menu's
Ik volg het programma nu 3.5 week en ben 5.3 kwijtgeraakt.
Ik maak mij zorgen of het dit keer blijvend is. Ik ben zo vaak afgevallen en altijd weer aangekomen.
Zou fijn zijn als ik hier ervaringen met jullie kan delen.
Ik woog 123.5 en nu 118.2
Rozenwater ik heb gelezen wat je doormaakt. Leef zo met je mee. En ik hoop echt dat je steun uit dit topic krijgt om je gewenste doel te behalen.
Mag ik met jullie meeschrijven?
Veel herkenning hier op het topic.
Ik worstel al 19 jaar met mijn gewicht. Waarvan de laatste 15 jaar obesitas.
Ik jojo enorm. Eetbuien en emotie eten.
Ik ben de afgelopen 15 jaar ongeveer 4 keer tussen de 20 en 28 kg afgevallen. Resultaat dat ik na elke afvalpoging 3 tot 5 kg zwaarder werd bij het aankomen.
Momenteel volg ik thenewfood. Dit ivm mijn Diabetes.Dat is tot nu toe de enige leefstijl wat mij van mijn eetbuien heeft afgeholpen. Het is een programma koolhydraatarm eten met week menu's
Ik volg het programma nu 3.5 week en ben 5.3 kwijtgeraakt.
Ik maak mij zorgen of het dit keer blijvend is. Ik ben zo vaak afgevallen en altijd weer aangekomen.
Zou fijn zijn als ik hier ervaringen met jullie kan delen.
Ik woog 123.5 en nu 118.2
woensdag 27 april 2022 om 20:13
Hallo Lampenkap, tuurlijk ben je welkom . Vervelend dat jij ook last hebt van eetbuien en emotie eten door de tijd heen. Maakt het allemaal maar moeilijk hè.
Ik denk persoonlijk dat een dieet wat koolhydraatarm is het dichtst in de buurt komt van een blijvende veranderde levensstijl wat houdbaar is. Mijn ervaring is dat je binnen dat dieet ook nog kan eten wat je lekker vind. Ik ben het ook langzaamaan die kant weer op aan het aanpassen.
Ik ben daar 4 jaar terug ongeveer ook tussen de 20 á 25 kilo mee afgevallen. Toen at ik volledig volgens een koolhydraatarm dieet via een dietiste. Maar toen liet ik het los en viel ik weer terug in oude gewoontes. En kwam ik weer aan helaas.
Ik denk dat het het beste is als je die eetstijl eenmaal volgt en beheerst, dat je dat dan ook tot een blijvende levensstijl maakt. En als je dan je doel heb behaald, dat je daar af en toe van afwijkt maar weer op terug kan pakken om aan vast te houden qua eetgewoontes. Ik vond het een erg fijn dieet.
Ik moet het ook maar eens meer doorvoeren. Tot nu toe heb ik het puur op gevoel gedaan van niet proberen eetbuien te hebben, geen snoepen en van alles wat minder. En daarnaast dan hardlopen en zoveel mogelijk fietsen/wandelen.
Fijn zo al de eerste kilo’s eraf
. Welkom
. Vervelend dat jij ook last hebt van eetbuien en emotie eten door de tijd heen. Maakt het allemaal maar moeilijk hè.Ik denk persoonlijk dat een dieet wat koolhydraatarm is het dichtst in de buurt komt van een blijvende veranderde levensstijl wat houdbaar is. Mijn ervaring is dat je binnen dat dieet ook nog kan eten wat je lekker vind. Ik ben het ook langzaamaan die kant weer op aan het aanpassen.
Ik ben daar 4 jaar terug ongeveer ook tussen de 20 á 25 kilo mee afgevallen. Toen at ik volledig volgens een koolhydraatarm dieet via een dietiste. Maar toen liet ik het los en viel ik weer terug in oude gewoontes. En kwam ik weer aan helaas.
Ik denk dat het het beste is als je die eetstijl eenmaal volgt en beheerst, dat je dat dan ook tot een blijvende levensstijl maakt. En als je dan je doel heb behaald, dat je daar af en toe van afwijkt maar weer op terug kan pakken om aan vast te houden qua eetgewoontes
. Ik vond het een erg fijn dieet. Ik moet het ook maar eens meer doorvoeren. Tot nu toe heb ik het puur op gevoel gedaan van niet proberen eetbuien te hebben, geen snoepen en van alles wat minder. En daarnaast dan hardlopen en zoveel mogelijk fietsen/wandelen
.Fijn zo al de eerste kilo’s eraf
. Welkom
Give a man a fish and you feed him for a day; teach a man to fish and you feed him for a lifetime
woensdag 27 april 2022 om 20:19
Welkom lampenkap. Herkenbaar wat je schrijft over de zorgen of het verlies dit keer wel blijvend is. Wat goed dat je iets hebt gevonden dat bij je past en je van je eetbuien af heeft geholpen. Ik hoop dat je hier in het topic wat steun vind.
Hebben jullie allemaal een leuke koningsdag gehad?
Mijn dag was leuk, ik ben in de ochtend bij familie langs geweest. En in de middag wezen borrelen en uit eten.
Vorige keer vertelde ik over het probleem dat ik ga eten vanuit emotie, en dat lastig onder controle krijg. Er is nog een ander probleem dat meespeelt wat vandaag weer pijnlijk duidelijk werd. Ik ging met mijn partner koffie drinken bij familie. Die hadden oranjetompoucen gehaald die ik vriendelijk afsloeg (22 punten in mijn ww dieet, dat is meer dan de helft van mijn dagpunten
) daarop kreeg ik eerst het verwijt dat er dan eentje over was en wat ze daar dan mee moesten doen. Daarna een hele preek over dat ik niet te streng moest doen maar ook nog gewoon “normale” dingen als een tompouce moest eten. Uitgelegd dat ik dat de afgelopen 3 jaar “normaal” heb gegeten en dat dus niet werkt, dat ik nu voor mijn gezondheid echt af wil vallen en dan geen taart ga eten. Ook even uitgelegd dat ze het komende jaar dus geen taart voor mij hoeven te kopen, dan blijven ze er ook niet mee zitten. Vervolgens bij de borrel het verwijt dat ik geen alcohol dronk. Bij het eten dat ik geen voor en nagerecht wilde. En zo kan ik nog even doorgaan. Net even met mijn moeder gebeld (schat van een mens) die nog even herhaalde dat ze liever niet had dat ik alleen op de fiets door het bos rijd.
Zoals ik al vertelde groeide ik op met iemand met een eetstoornis en durfde daarom nooit iemand tegen mij te zeggen dat ik wat minder moest eten. Maar ik besefte me vandaag dat het nu eigenlijk nog net zo is. Alleen nu is het mijn familie én mijn partners familie die geen kans onbenut laten om mij te vertellen dat ik toch echt niet te streng moet diëten. Aan de andere kant heb ik op mijn werk nu een aantal collega’s die intermittent fasten en maar één maaltijd per dag eten. Het is haast een soort evangelie want bijna elk gesprek gaat er over en ze zijn druk bezig mij over te halen dit ook te doen. Ik heb ze al uitgelegd dat ik zonder normaal ontbijt en lunch niet scherp ben op mijn werk, en al helemaal niet 30km heen en weer terug kan fietsen. Maar ook zij schijnen Oost-Indisch doof te zijn. Gelukkig word ik alleen maar vasthoudender van het gezeik van iedereen.
Ik ben nu bezig mijn dag voor morgen te plannen, morgen is een kantoordag dus dat betekent ongeveer 60 km fietsen (ebike).
O: 2 crackers met hutenkase en 2 crackers met rosbief
T: kwark met een peer
L: 3 boterhammen. Even kijken wat voor beleg maar waarschijnlijk iets van ham, 30+ kaas en groente (tomaatjes, komkommer, sla)
T: gekookt ei en iets van fruit
D: tilapia filet, wokgroenten en zilvervliesrijst
Als jullie trouwens liever geen eet lijstjes hier willen, laat het gerust weten en ik haal het weer weg.
Hebben jullie allemaal een leuke koningsdag gehad?
Mijn dag was leuk, ik ben in de ochtend bij familie langs geweest. En in de middag wezen borrelen en uit eten.
Vorige keer vertelde ik over het probleem dat ik ga eten vanuit emotie, en dat lastig onder controle krijg. Er is nog een ander probleem dat meespeelt wat vandaag weer pijnlijk duidelijk werd. Ik ging met mijn partner koffie drinken bij familie. Die hadden oranjetompoucen gehaald die ik vriendelijk afsloeg (22 punten in mijn ww dieet, dat is meer dan de helft van mijn dagpunten
) daarop kreeg ik eerst het verwijt dat er dan eentje over was en wat ze daar dan mee moesten doen. Daarna een hele preek over dat ik niet te streng moest doen maar ook nog gewoon “normale” dingen als een tompouce moest eten. Uitgelegd dat ik dat de afgelopen 3 jaar “normaal” heb gegeten en dat dus niet werkt, dat ik nu voor mijn gezondheid echt af wil vallen en dan geen taart ga eten. Ook even uitgelegd dat ze het komende jaar dus geen taart voor mij hoeven te kopen, dan blijven ze er ook niet mee zitten. Vervolgens bij de borrel het verwijt dat ik geen alcohol dronk. Bij het eten dat ik geen voor en nagerecht wilde. En zo kan ik nog even doorgaan. Net even met mijn moeder gebeld (schat van een mens) die nog even herhaalde dat ze liever niet had dat ik alleen op de fiets door het bos rijd.Zoals ik al vertelde groeide ik op met iemand met een eetstoornis en durfde daarom nooit iemand tegen mij te zeggen dat ik wat minder moest eten. Maar ik besefte me vandaag dat het nu eigenlijk nog net zo is. Alleen nu is het mijn familie én mijn partners familie die geen kans onbenut laten om mij te vertellen dat ik toch echt niet te streng moet diëten. Aan de andere kant heb ik op mijn werk nu een aantal collega’s die intermittent fasten en maar één maaltijd per dag eten. Het is haast een soort evangelie want bijna elk gesprek gaat er over en ze zijn druk bezig mij over te halen dit ook te doen. Ik heb ze al uitgelegd dat ik zonder normaal ontbijt en lunch niet scherp ben op mijn werk, en al helemaal niet 30km heen en weer terug kan fietsen. Maar ook zij schijnen Oost-Indisch doof te zijn. Gelukkig word ik alleen maar vasthoudender van het gezeik van iedereen.
Ik ben nu bezig mijn dag voor morgen te plannen, morgen is een kantoordag dus dat betekent ongeveer 60 km fietsen (ebike).
O: 2 crackers met hutenkase en 2 crackers met rosbief
T: kwark met een peer
L: 3 boterhammen. Even kijken wat voor beleg maar waarschijnlijk iets van ham, 30+ kaas en groente (tomaatjes, komkommer, sla)
T: gekookt ei en iets van fruit
D: tilapia filet, wokgroenten en zilvervliesrijst
Als jullie trouwens liever geen eet lijstjes hier willen, laat het gerust weten en ik haal het weer weg.
woensdag 27 april 2022 om 20:41
@Madamecannibale
Die eetlijstjes vind ik eigenlijk wel leuk. Wie weet staat er af en toe wat tussen waarvan ik denk je dat wil ik er ook wel even bij toevoegen.
O wat vervelend zeg, al dat commentaar. En zo herkenbaar. Ik krijg dat vanuit mijn familie ook vaak over me heen. M’n broertje hoe lief ik hem ook vind, die een extra groot stuk taart geeft bijvoorbeeld. Onder mom van maar af en toe moet je ook genieten. M’n man heeft het ook wel eens gepresteerd een doos Leonidas in het weekend te geven, onder mom van trots te zijn. Dat ik ook wel even genieten mag. Zoiets gaat er bij mij in hooguit twee dagen maximaal doorheen . Zou hij nu niet meer durven hoor nu hij de problematiek er meer achter weet . Maar zoals ik al eerder in dit topic zei, zo irritant want de kans op terugval is zo groot. Ik heb een hele duidelijke boodschap daarin dat ik dat zelf wil beslissen. En dat anderen absoluut niet voor mij moeten bepalen wat ik wel en niet moet. Juist vanwege m’n achtergrond. Maar sowieso het is altijd irritant dat mee bemoeien. Ik probeer van me af te laten glijden, reageer er zo kort mogelijk op. Tenzij de situaties dat ik het in m’n handen geduwd krijg. Dan moet het toch echt een dikke nee zijn. Anders blijven mensen het doen… En creëren anderen meer uitzonderingen en dus meer terugval gevaar voor je.
Vervelend dat ook je collega’s nog eens moeilijk zijn daarin. Is toch ook helemaal niet gezond maar 1 maaltijd op een dag. Daar zou ik me ook niet lekker bij voelen…
Leuk ik heb ook een ebike. Heerlijk zo fietsen. Wel beweging maar met een duwtje in je rug.
Die eetlijstjes vind ik eigenlijk wel leuk. Wie weet staat er af en toe wat tussen waarvan ik denk je dat wil ik er ook wel even bij toevoegen
. O wat vervelend zeg, al dat commentaar. En zo herkenbaar. Ik krijg dat vanuit mijn familie ook vaak over me heen
. M’n broertje hoe lief ik hem ook vind, die een extra groot stuk taart geeft bijvoorbeeld. Onder mom van maar af en toe moet je ook genieten. M’n man heeft het ook wel eens gepresteerd een doos Leonidas in het weekend te geven, onder mom van trots te zijn. Dat ik ook wel even genieten mag. Zoiets gaat er bij mij in hooguit twee dagen maximaal doorheen . Zou hij nu niet meer durven hoor nu hij de problematiek er meer achter weet . Maar zoals ik al eerder in dit topic zei, zo irritant want de kans op terugval is zo groot. Ik heb een hele duidelijke boodschap daarin dat ik dat zelf wil beslissen. En dat anderen absoluut niet voor mij moeten bepalen wat ik wel en niet moet. Juist vanwege m’n achtergrond. Maar sowieso het is altijd irritant dat mee bemoeien. Ik probeer van me af te laten glijden, reageer er zo kort mogelijk op. Tenzij de situaties dat ik het in m’n handen geduwd krijg. Dan moet het toch echt een dikke nee zijn. Anders blijven mensen het doen… En creëren anderen meer uitzonderingen en dus meer terugval gevaar voor je.Vervelend dat ook je collega’s nog eens moeilijk zijn daarin. Is toch ook helemaal niet gezond maar 1 maaltijd op een dag. Daar zou ik me ook niet lekker bij voelen…
Leuk ik heb ook een ebike. Heerlijk zo fietsen. Wel beweging maar met een duwtje in je rug
.
Give a man a fish and you feed him for a day; teach a man to fish and you feed him for a lifetime
woensdag 27 april 2022 om 20:47
Ik heb een leuke Koningsdag gehad. We zijn even naar de rommelmarkt geweest.
Wel de eerste echte hartverzakking als moeder gehad. We liepen er net een paar seconden. Stonden een paar seconden bij een kleedje te kijken. En zoef zoontje weg. Dan heb je het niet meer in die menigte
. Gelukkig waren er oplettende mensen die hem in een stoeltje bij zich hadden gezet, en uitkeken naar zoekende ouders . Ik viel het eerste op 
. Mijn man was er heel rustig eronder, maar ik … Zoontje wilde ook graag het handje vasthouden daarna, die was ook goed onder de indruk .
Verder erg leuk er even geweest te zijn. Wat leuke leesboekjes gekocht voor m’n zoontje.
Wel de eerste echte hartverzakking als moeder gehad. We liepen er net een paar seconden. Stonden een paar seconden bij een kleedje te kijken. En zoef zoontje weg. Dan heb je het niet meer in die menigte
. Gelukkig waren er oplettende mensen die hem in een stoeltje bij zich hadden gezet, en uitkeken naar zoekende ouders . Ik viel het eerste op 
. Mijn man was er heel rustig eronder, maar ik … Zoontje wilde ook graag het handje vasthouden daarna, die was ook goed onder de indruk .Verder erg leuk er even geweest te zijn. Wat leuke leesboekjes gekocht voor m’n zoontje
.
Give a man a fish and you feed him for a day; teach a man to fish and you feed him for a lifetime
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
