Lijf & Lijn
alle pijlers
Hoe beoordelen jullie te dikke mensen?
donderdag 4 augustus 2016 om 15:37
Ik denk dat het tussen mijn oren zit. Ik ben 1m70 en ongeveer 15kg te zwaar ten opzichte van een gezonde BMI sinds mijn zwangerschap. 3 jaar geleden ben ik 20kg afgevallen en woog ik 70kg en voelde ik me echt weer aantrekkelijk en kon weer alles aan en heb toen ook deze baan gevonden. Een jaar ging het heel goed maar daarna ben ik het langzaam weer kwijt geraakt en momenteel lukt het me niet om de knop te vinden.
Ik heb een goede representatieve management functie en op de een of andere manier zit het tussen mijn oren dat mensen mij nu minder goed/aardig/leuk vinden met 15kg overgewicht. Rationeel gezien slaat het natuurlijk nergens op want a. ik ben niet onwijs dik (maat 42/44) en ook niet afzichtelijk om te zien, en b. ik ben niet op zoek naar een man/sjans ofzo. Dus waarom zouden mensen mij minder serieus nemen of minder goed vinden in mijn werk?
Ik wil zo graag stoppen met me te schamen voor mijn lichaam, voor nu te accepteren dat ik te zwaar ben en dan vanuit een positief gevoel hopelijk over een tijdje als ik wat beter in mijn vel zit weer vol goede moed met afvallen aan de slag te gaan.
Kunnen jullie mij geruststellen? Of in elk geval delen hoe jullie tegen representatieve, succesvolle vrouwen met 15kg teveel aankijken?
Ik heb een goede representatieve management functie en op de een of andere manier zit het tussen mijn oren dat mensen mij nu minder goed/aardig/leuk vinden met 15kg overgewicht. Rationeel gezien slaat het natuurlijk nergens op want a. ik ben niet onwijs dik (maat 42/44) en ook niet afzichtelijk om te zien, en b. ik ben niet op zoek naar een man/sjans ofzo. Dus waarom zouden mensen mij minder serieus nemen of minder goed vinden in mijn werk?
Ik wil zo graag stoppen met me te schamen voor mijn lichaam, voor nu te accepteren dat ik te zwaar ben en dan vanuit een positief gevoel hopelijk over een tijdje als ik wat beter in mijn vel zit weer vol goede moed met afvallen aan de slag te gaan.
Kunnen jullie mij geruststellen? Of in elk geval delen hoe jullie tegen representatieve, succesvolle vrouwen met 15kg teveel aankijken?
donderdag 11 augustus 2016 om 23:23
quote:S-Meds schreef op 11 augustus 2016 @ 23:20:
[...]
welke algemene problemen bedoel je?Mijn formuleringsfout, had "algemene oorzaken" moeten zijn. Maar blijf het verbazingwekkend vinden dat zo veel mensen hier blijkbaar vinden dat het feit dat de mensen in de afgelopen decennia steeds dikker worden, helemáál niet ligt aan hun eigen levenspatroon, te weinig bewegen, te veel (ongezond) eten, te veel snoepen en snacken, enz.
[...]
welke algemene problemen bedoel je?Mijn formuleringsfout, had "algemene oorzaken" moeten zijn. Maar blijf het verbazingwekkend vinden dat zo veel mensen hier blijkbaar vinden dat het feit dat de mensen in de afgelopen decennia steeds dikker worden, helemáál niet ligt aan hun eigen levenspatroon, te weinig bewegen, te veel (ongezond) eten, te veel snoepen en snacken, enz.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
donderdag 11 augustus 2016 om 23:25
quote:pejeka schreef op 11 augustus 2016 @ 23:23:
[...]
Mijn formuleringsfout, had "algemene oorzaken" moeten zijn. Maar blijf het verbazingwekkend vinden dat zo veel mensen hier blijkbaar vinden dat het feit dat de mensen in de afgelopen decennia steeds dikker worden, helemáál niet ligt aan hun eigen levenspatroon, te weinig bewegen, te veel (ongezond) eten, te veel snoepen en snacken, enz.
Pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffft, ik lees hier allemaal mensen die hun overgewicht aan hun eigen gedrag wijten.
Alleen de vooroordelen die jij erover hebt kloppen lang niet voor iedereen met overgewicht.
[...]
Mijn formuleringsfout, had "algemene oorzaken" moeten zijn. Maar blijf het verbazingwekkend vinden dat zo veel mensen hier blijkbaar vinden dat het feit dat de mensen in de afgelopen decennia steeds dikker worden, helemáál niet ligt aan hun eigen levenspatroon, te weinig bewegen, te veel (ongezond) eten, te veel snoepen en snacken, enz.
Pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffft, ik lees hier allemaal mensen die hun overgewicht aan hun eigen gedrag wijten.
Alleen de vooroordelen die jij erover hebt kloppen lang niet voor iedereen met overgewicht.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 11 augustus 2016 om 23:27
quote:Solomio schreef op 11 augustus 2016 @ 23:25:
[...]
Pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffft, ik lees hier allemaal mensen die hun overgewicht aan hun eigen gedrag wijten.
Alleen de vooroordelen die jij erover hebt kloppen lang niet voor iedereen met overgewicht.Nogmaals, dat heb ik al 10 keer gezegd. Maar het feit dat de samenleving in zijn geheel gemiddeld steeds dikker wordt, heeft daar toch echt wel mee te maken. Tenzij jij bewijzen hebt voor een plotselinge genetische verandering ofzo die zich de afgelopen twintig jaar in het menselijk ras heeft voltrokken, waardoor ze opeens dikker zijn dan voorheen.
[...]
Pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffft, ik lees hier allemaal mensen die hun overgewicht aan hun eigen gedrag wijten.
Alleen de vooroordelen die jij erover hebt kloppen lang niet voor iedereen met overgewicht.Nogmaals, dat heb ik al 10 keer gezegd. Maar het feit dat de samenleving in zijn geheel gemiddeld steeds dikker wordt, heeft daar toch echt wel mee te maken. Tenzij jij bewijzen hebt voor een plotselinge genetische verandering ofzo die zich de afgelopen twintig jaar in het menselijk ras heeft voltrokken, waardoor ze opeens dikker zijn dan voorheen.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
donderdag 11 augustus 2016 om 23:30
quote:pejeka schreef op 11 augustus 2016 @ 23:27:
[...]
Nogmaals, dat heb ik al 10 keer gezegd. Maar het feit dat de samenleving in zijn geheel gemiddeld steeds dikker wordt, heeft daar toch echt wel mee te maken. Tenzij jij bewijzen hebt voor een plotselinge genetische verandering ofzo die zich de afgelopen twintig jaar in het menselijk ras heeft voltrokken, waardoor ze opeens dikker zijn dan voorheen.Maar niemand ontkent hier toch dat we steeds dikker worden?
[...]
Nogmaals, dat heb ik al 10 keer gezegd. Maar het feit dat de samenleving in zijn geheel gemiddeld steeds dikker wordt, heeft daar toch echt wel mee te maken. Tenzij jij bewijzen hebt voor een plotselinge genetische verandering ofzo die zich de afgelopen twintig jaar in het menselijk ras heeft voltrokken, waardoor ze opeens dikker zijn dan voorheen.Maar niemand ontkent hier toch dat we steeds dikker worden?
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 11 augustus 2016 om 23:46
quote:hatsetats schreef op 11 augustus 2016 @ 07:59:
En toch, wanneer iemand aan me vraagt of een broek 'dik maakt', ze een dikke kont heeft etc, dan kan ik ook niet gaan liegen. Ik zeg niet 'dat ligt niet aan die broek' maar wel dat een ander model beter zal staan. En ja, dat haar bilpartij niet die van Doutzen is.
Ik vond het als dikkerd echt vreselijk dat mensen zo opzichtig zaten te liegen. Ben je aan het shoppen, twijfel je over dat ene kledingstuk, dan wil je toch gewoon de waarheid? Je merkt echt wel dat die ander staat te jokken. Met de beste intenties hoor, maar ja je loopt wel voor joker.
Een simpel 'niet jouw model' wat is daar erg aan? Want dan weet je tenminste wel dat wanneer diegene zegt 'ja dat staat je goed' dat ook echt meent. Ben dolblij dat Meneer Tats hier altijd eerlijk over is. Mijn broer ook, gewoon heel straight. (En die zeggen gewoon 'dat ligt niet aan die broek hoor')
Ik paste laatst een jumpsuit aan, zo'n seventies ding met psychedelische print. Geen spiegel in het hokje (heel fijn) dus je mot er toch uit. Ik het gordijntje open, zegt die verkoopster 'eeeeeeeeeeeeeeeeenig!!!. En tegelijk zie ik van drie klanten hun gezicht vertrekken. en toen ik in de spiegel keek vertrok het mijne ook Daar moet je dus geen thundertighs voor hebben, daar helpt geen wasbordje aan LOL
Als een vriendin in een winkel iets past wat onflatteus is bij haar figuur dan heb ik er ook geen moeite mee om eerlijk te zeggen dat het niet haar model is.
Wanneer iemand dolblij is met iets wat ze al heeft gekocht en het past niet bij haar figuur dan zeg ik er niets over, tenzij het me gevraagd wordt. Hetzelfde als een vriendin rechtstreeks vraagt: 'Vind je me dikker geworden?'. Ik wil niemand kwetsen, maar dit gebeurt wel als ik een bevestigend antwoord geef, hoe aardig ik de boodschap ook probeer te verpakken. Ik weet niet goed hoe ik daar op moet reageren. Met een leugentje om bestwil maak ik iemand blij, maar dat voelt dan weer onoprecht.
Soms vind ik het wel een aparte gewaarwording. Ik heb geen ervaring met overgewicht of de neiging tot uitdijen, maar vrijwel elke vrouw die ik ken is min of meer bezig met wat wel/niet te eten ivm met haar figuur en met 'ben ik te dik', of 'ik moet echt afvallen'. Ik verdenk sommige vrouwen er weleens van dat ze het onderwerp aansnijden in de hoop dat anderen dan roepen: nee joh, je bent helemaal niet dik. Wat ik ook vaak zie gebeuren als reactie, terwijl iemand soms echt te dik is. Ik snap dat het leuk is om elkaar blij te maken, maar apart is het wel. Bij de meeste vrouwen heb ik dat gevoel overigens niet hoor, vaak is het gewoon om dingen te delen denk ik.
Hoe gaat jullie om met dat soort vragen en situaties? Leugentje om bestwil, of eerlijk antwoorden, of..?
En toch, wanneer iemand aan me vraagt of een broek 'dik maakt', ze een dikke kont heeft etc, dan kan ik ook niet gaan liegen. Ik zeg niet 'dat ligt niet aan die broek' maar wel dat een ander model beter zal staan. En ja, dat haar bilpartij niet die van Doutzen is.
Ik vond het als dikkerd echt vreselijk dat mensen zo opzichtig zaten te liegen. Ben je aan het shoppen, twijfel je over dat ene kledingstuk, dan wil je toch gewoon de waarheid? Je merkt echt wel dat die ander staat te jokken. Met de beste intenties hoor, maar ja je loopt wel voor joker.
Een simpel 'niet jouw model' wat is daar erg aan? Want dan weet je tenminste wel dat wanneer diegene zegt 'ja dat staat je goed' dat ook echt meent. Ben dolblij dat Meneer Tats hier altijd eerlijk over is. Mijn broer ook, gewoon heel straight. (En die zeggen gewoon 'dat ligt niet aan die broek hoor')
Ik paste laatst een jumpsuit aan, zo'n seventies ding met psychedelische print. Geen spiegel in het hokje (heel fijn) dus je mot er toch uit. Ik het gordijntje open, zegt die verkoopster 'eeeeeeeeeeeeeeeeenig!!!. En tegelijk zie ik van drie klanten hun gezicht vertrekken. en toen ik in de spiegel keek vertrok het mijne ook Daar moet je dus geen thundertighs voor hebben, daar helpt geen wasbordje aan LOL
Als een vriendin in een winkel iets past wat onflatteus is bij haar figuur dan heb ik er ook geen moeite mee om eerlijk te zeggen dat het niet haar model is.
Wanneer iemand dolblij is met iets wat ze al heeft gekocht en het past niet bij haar figuur dan zeg ik er niets over, tenzij het me gevraagd wordt. Hetzelfde als een vriendin rechtstreeks vraagt: 'Vind je me dikker geworden?'. Ik wil niemand kwetsen, maar dit gebeurt wel als ik een bevestigend antwoord geef, hoe aardig ik de boodschap ook probeer te verpakken. Ik weet niet goed hoe ik daar op moet reageren. Met een leugentje om bestwil maak ik iemand blij, maar dat voelt dan weer onoprecht.
Soms vind ik het wel een aparte gewaarwording. Ik heb geen ervaring met overgewicht of de neiging tot uitdijen, maar vrijwel elke vrouw die ik ken is min of meer bezig met wat wel/niet te eten ivm met haar figuur en met 'ben ik te dik', of 'ik moet echt afvallen'. Ik verdenk sommige vrouwen er weleens van dat ze het onderwerp aansnijden in de hoop dat anderen dan roepen: nee joh, je bent helemaal niet dik. Wat ik ook vaak zie gebeuren als reactie, terwijl iemand soms echt te dik is. Ik snap dat het leuk is om elkaar blij te maken, maar apart is het wel. Bij de meeste vrouwen heb ik dat gevoel overigens niet hoor, vaak is het gewoon om dingen te delen denk ik.
Hoe gaat jullie om met dat soort vragen en situaties? Leugentje om bestwil, of eerlijk antwoorden, of..?
donderdag 11 augustus 2016 om 23:47
quote:shalimara schreef op 11 augustus 2016 @ 12:39:
[...]
Toch hé, zoals het werkt op een forum bepaal je helemaal zelf. Je hoeft niet per se als een schaap achter het lompe, over gevoelens walsende gros te schuifelen. Wanneer je over dikke mensen schrijft, schrijf je nog altijd over mensen en niet over objecten. Dit is geen wetenschappelijk forum waar je een zo objectief mogelijke benadering t.o.v. van een onderwerp gebruikt, maar een forum dat veelal door vrouwen wordt bezocht die er hun hart uitstorten. Tamelijk gevoelige (lastige) onderwerpen en dus voorzichtigheid en subtiliteit geboden, ongeacht of het nu je vriendin is of een onbekend en afgeschermd persoon achter het spreekgestoelte.
Dit vind ik, hierin hoef je niet mee te gaan.Tuurlijk bepaal je zelf zoals het werkt op een forum. Ik probeer niet lomp of grof te zijn in hoe ik mijn mening uit, maar alles wat je zegt kan desondanks voor iemand ergens op het forum wel kwetsend zijn. De voorzichtigheid en subtiliteit is ook voor jou weleens lastig zoals ik je laatste reacties lees
[...]
Toch hé, zoals het werkt op een forum bepaal je helemaal zelf. Je hoeft niet per se als een schaap achter het lompe, over gevoelens walsende gros te schuifelen. Wanneer je over dikke mensen schrijft, schrijf je nog altijd over mensen en niet over objecten. Dit is geen wetenschappelijk forum waar je een zo objectief mogelijke benadering t.o.v. van een onderwerp gebruikt, maar een forum dat veelal door vrouwen wordt bezocht die er hun hart uitstorten. Tamelijk gevoelige (lastige) onderwerpen en dus voorzichtigheid en subtiliteit geboden, ongeacht of het nu je vriendin is of een onbekend en afgeschermd persoon achter het spreekgestoelte.
Dit vind ik, hierin hoef je niet mee te gaan.Tuurlijk bepaal je zelf zoals het werkt op een forum. Ik probeer niet lomp of grof te zijn in hoe ik mijn mening uit, maar alles wat je zegt kan desondanks voor iemand ergens op het forum wel kwetsend zijn. De voorzichtigheid en subtiliteit is ook voor jou weleens lastig zoals ik je laatste reacties lees
vrijdag 12 augustus 2016 om 00:02
quote:pejeka schreef op 11 augustus 2016 @ 23:27:
[...]
Nogmaals, dat heb ik al 10 keer gezegd. Maar het feit dat de samenleving in zijn geheel gemiddeld steeds dikker wordt, heeft daar toch echt wel mee te maken. Tenzij jij bewijzen hebt voor een plotselinge genetische verandering ofzo die zich de afgelopen twintig jaar in het menselijk ras heeft voltrokken, waardoor ze opeens dikker zijn dan voorheen.
Heeft dat niet gewoon te maken met opvoeding, gecombineerd met welvaart?
Als mijn moeder kookte, hoefden wij niet te vragen ´wat eten we´ maar ´welke dag is het vandaag´. Want dan wist je ook wat we aten. Heel simpel. En eigenlijk altijd aardappelen, vlees, appelmoes, groente. Qua hoeveelheden ook in die volgorde.
Het heeft jaren geduurd eer ik de appelmoes weg kon laten. En ons bord is tegenwoordig gevuld met groente-vlees/vis-aardappelen/rijst/wrap. Maar als ik nu morgen een salade met kip op tafel zet, moet daar gevoelsmatig ook stokbrood bij.
Daarnaast; als ik naar de klassenfoto´s van toen kijk, hadden we bijna allemaal kleren die een maatje te groot of te klein waren, schoenen met afgetrapte neuzen en een slecht kapsel. Dat is tegenwoordig wel anders, de meeste moeders werken. Destijds was er in een gezin niet zoveel geld, dus er werd gegeten wat goedkoop was. Nu iedereen werkt en het gezinsinkomen leuk omhoog is gegaan, eten we allemaal veel makkelijker ook dingen die niet bij het seizoen horen. En nog makkelijker; doordeweeks trek je een blik open (met smaakversterkers, die ervoor zorgen dat je blijft eten), of even snel langs de afhaal (ook heel gezond). Nee, niet hier op het forum, hier kookt iedereen braaf volgens de regels. Maar je moet voor de grap eens kijken hoeveel blikvoer er in de supermarkt bijgevuld moet worden.
Gelukkig heb ik mijn dochter kunnen aanleren: ik bepaal wat er op tafel komt en jij bepaalt zelf wat en hoeveel je daarvan eet. Maar ik moet me echt inhouden om geen commentaar te geven als het bord niet leeg is. Dat zit er echt ingehamerd hoor, mijn tong vertoont rafels van het afbijten. En als ik niet veel tijd heb om te koken, dan kook ik rijst (sneller dan aardappelen), snijd vlees in kleine stukjes (sneller gaar dan dikke blokken), en mik er een zak voorgesneden, maar verse groente bij.
Wij eten ook over het algemeen als we trek hebben. Mijn moeder had dagelijks klokslag vijf het eten op tafel.
En owee als je een halve minuut te laat thuis was...
Afijn. Mams maakt nasi van veel rijst, een zakje kruiden/gedroogde groente en één ui. Het heeft even geduurd eer ik doorhad dat het ook anders kan.
Maar daardoor wordt het alleen gezonder, de calorien worden er niet minder van. En een stokje saté is toch wel erg lekker
[...]
Nogmaals, dat heb ik al 10 keer gezegd. Maar het feit dat de samenleving in zijn geheel gemiddeld steeds dikker wordt, heeft daar toch echt wel mee te maken. Tenzij jij bewijzen hebt voor een plotselinge genetische verandering ofzo die zich de afgelopen twintig jaar in het menselijk ras heeft voltrokken, waardoor ze opeens dikker zijn dan voorheen.
Heeft dat niet gewoon te maken met opvoeding, gecombineerd met welvaart?
Als mijn moeder kookte, hoefden wij niet te vragen ´wat eten we´ maar ´welke dag is het vandaag´. Want dan wist je ook wat we aten. Heel simpel. En eigenlijk altijd aardappelen, vlees, appelmoes, groente. Qua hoeveelheden ook in die volgorde.
Het heeft jaren geduurd eer ik de appelmoes weg kon laten. En ons bord is tegenwoordig gevuld met groente-vlees/vis-aardappelen/rijst/wrap. Maar als ik nu morgen een salade met kip op tafel zet, moet daar gevoelsmatig ook stokbrood bij.
Daarnaast; als ik naar de klassenfoto´s van toen kijk, hadden we bijna allemaal kleren die een maatje te groot of te klein waren, schoenen met afgetrapte neuzen en een slecht kapsel. Dat is tegenwoordig wel anders, de meeste moeders werken. Destijds was er in een gezin niet zoveel geld, dus er werd gegeten wat goedkoop was. Nu iedereen werkt en het gezinsinkomen leuk omhoog is gegaan, eten we allemaal veel makkelijker ook dingen die niet bij het seizoen horen. En nog makkelijker; doordeweeks trek je een blik open (met smaakversterkers, die ervoor zorgen dat je blijft eten), of even snel langs de afhaal (ook heel gezond). Nee, niet hier op het forum, hier kookt iedereen braaf volgens de regels. Maar je moet voor de grap eens kijken hoeveel blikvoer er in de supermarkt bijgevuld moet worden.
Gelukkig heb ik mijn dochter kunnen aanleren: ik bepaal wat er op tafel komt en jij bepaalt zelf wat en hoeveel je daarvan eet. Maar ik moet me echt inhouden om geen commentaar te geven als het bord niet leeg is. Dat zit er echt ingehamerd hoor, mijn tong vertoont rafels van het afbijten. En als ik niet veel tijd heb om te koken, dan kook ik rijst (sneller dan aardappelen), snijd vlees in kleine stukjes (sneller gaar dan dikke blokken), en mik er een zak voorgesneden, maar verse groente bij.
Wij eten ook over het algemeen als we trek hebben. Mijn moeder had dagelijks klokslag vijf het eten op tafel.
En owee als je een halve minuut te laat thuis was...
Afijn. Mams maakt nasi van veel rijst, een zakje kruiden/gedroogde groente en één ui. Het heeft even geduurd eer ik doorhad dat het ook anders kan.
Maar daardoor wordt het alleen gezonder, de calorien worden er niet minder van. En een stokje saté is toch wel erg lekker
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
vrijdag 12 augustus 2016 om 00:22
quote:Ceylon schreef op 12 augustus 2016 @ 00:02:
[...]
Heeft dat niet gewoon te maken met opvoeding, gecombineerd met welvaart?
Als mijn moeder kookte, hoefden wij niet te vragen ´wat eten we´ maar ´welke dag is het vandaag´. Want dan wist je ook wat we aten. Heel simpel. En eigenlijk altijd aardappelen, vlees, appelmoes, groente. Qua hoeveelheden ook in die volgorde.
Het heeft jaren geduurd eer ik de appelmoes weg kon laten. En ons bord is tegenwoordig gevuld met groente-vlees/vis-aardappelen/rijst/wrap. Maar als ik nu morgen een salade met kip op tafel zet, moet daar gevoelsmatig ook stokbrood bij.
Daarnaast; als ik naar de klassenfoto´s van toen kijk, hadden we bijna allemaal kleren die een maatje te groot of te klein waren, schoenen met afgetrapte neuzen en een slecht kapsel. Dat is tegenwoordig wel anders, de meeste moeders werken. Destijds was er in een gezin niet zoveel geld, dus er werd gegeten wat goedkoop was. Nu iedereen werkt en het gezinsinkomen leuk omhoog is gegaan, eten we allemaal veel makkelijker ook dingen die niet bij het seizoen horen. En nog makkelijker; doordeweeks trek je een blik open (met smaakversterkers, die ervoor zorgen dat je blijft eten), of even snel langs de afhaal (ook heel gezond). Nee, niet hier op het forum, hier kookt iedereen braaf volgens de regels. Maar je moet voor de grap eens kijken hoeveel blikvoer er in de supermarkt bijgevuld moet worden.
Gelukkig heb ik mijn dochter kunnen aanleren: ik bepaal wat er op tafel komt en jij bepaalt zelf wat en hoeveel je daarvan eet. Maar ik moet me echt inhouden om geen commentaar te geven als het bord niet leeg is. Dat zit er echt ingehamerd hoor, mijn tong vertoont rafels van het afbijten. En als ik niet veel tijd heb om te koken, dan kook ik rijst (sneller dan aardappelen), snijd vlees in kleine stukjes (sneller gaar dan dikke blokken), en mik er een zak voorgesneden, maar verse groente bij.
Wij eten ook over het algemeen als we trek hebben. Mijn moeder had dagelijks klokslag vijf het eten op tafel.
En owee als je een halve minuut te laat thuis was...
Afijn. Mams maakt nasi van veel rijst, een zakje kruiden/gedroogde groente en één ui. Het heeft even geduurd eer ik doorhad dat het ook anders kan.
Maar daardoor wordt het alleen gezonder, de calorien worden er niet minder van. En een stokje saté is toch wel erg lekker Als ik kijk naar oude klassenfoto's dan was er meestal een kind wat te dik was en de rest was normaal en een paar dun. Tegenwoordig ligt de verhouding op zo'n foto vaak anders. Je ziet het ook op straat of waar dan ook. Ik denk dat het sobere eten van vroeger niet zo verkeerd was om op gewicht te blijven, maar het was wel een stuk saaier.
[...]
Heeft dat niet gewoon te maken met opvoeding, gecombineerd met welvaart?
Als mijn moeder kookte, hoefden wij niet te vragen ´wat eten we´ maar ´welke dag is het vandaag´. Want dan wist je ook wat we aten. Heel simpel. En eigenlijk altijd aardappelen, vlees, appelmoes, groente. Qua hoeveelheden ook in die volgorde.
Het heeft jaren geduurd eer ik de appelmoes weg kon laten. En ons bord is tegenwoordig gevuld met groente-vlees/vis-aardappelen/rijst/wrap. Maar als ik nu morgen een salade met kip op tafel zet, moet daar gevoelsmatig ook stokbrood bij.
Daarnaast; als ik naar de klassenfoto´s van toen kijk, hadden we bijna allemaal kleren die een maatje te groot of te klein waren, schoenen met afgetrapte neuzen en een slecht kapsel. Dat is tegenwoordig wel anders, de meeste moeders werken. Destijds was er in een gezin niet zoveel geld, dus er werd gegeten wat goedkoop was. Nu iedereen werkt en het gezinsinkomen leuk omhoog is gegaan, eten we allemaal veel makkelijker ook dingen die niet bij het seizoen horen. En nog makkelijker; doordeweeks trek je een blik open (met smaakversterkers, die ervoor zorgen dat je blijft eten), of even snel langs de afhaal (ook heel gezond). Nee, niet hier op het forum, hier kookt iedereen braaf volgens de regels. Maar je moet voor de grap eens kijken hoeveel blikvoer er in de supermarkt bijgevuld moet worden.
Gelukkig heb ik mijn dochter kunnen aanleren: ik bepaal wat er op tafel komt en jij bepaalt zelf wat en hoeveel je daarvan eet. Maar ik moet me echt inhouden om geen commentaar te geven als het bord niet leeg is. Dat zit er echt ingehamerd hoor, mijn tong vertoont rafels van het afbijten. En als ik niet veel tijd heb om te koken, dan kook ik rijst (sneller dan aardappelen), snijd vlees in kleine stukjes (sneller gaar dan dikke blokken), en mik er een zak voorgesneden, maar verse groente bij.
Wij eten ook over het algemeen als we trek hebben. Mijn moeder had dagelijks klokslag vijf het eten op tafel.
En owee als je een halve minuut te laat thuis was...
Afijn. Mams maakt nasi van veel rijst, een zakje kruiden/gedroogde groente en één ui. Het heeft even geduurd eer ik doorhad dat het ook anders kan.
Maar daardoor wordt het alleen gezonder, de calorien worden er niet minder van. En een stokje saté is toch wel erg lekker Als ik kijk naar oude klassenfoto's dan was er meestal een kind wat te dik was en de rest was normaal en een paar dun. Tegenwoordig ligt de verhouding op zo'n foto vaak anders. Je ziet het ook op straat of waar dan ook. Ik denk dat het sobere eten van vroeger niet zo verkeerd was om op gewicht te blijven, maar het was wel een stuk saaier.
vrijdag 12 augustus 2016 om 00:52
quote:pejeka schreef op 11 augustus 2016 @ 23:23:
[...]
Mijn formuleringsfout, had "algemene oorzaken" moeten zijn. Maar blijf het verbazingwekkend vinden dat zo veel mensen hier blijkbaar vinden dat het feit dat de mensen in de afgelopen decennia steeds dikker worden, helemáál niet ligt aan hun eigen levenspatroon, te weinig bewegen, te veel (ongezond) eten, te veel snoepen en snacken, enz.er zijn ook andere factoren waar je gemakshalve overheenstapt, genetische aanleg, sociale factoren, psychische factoren. het is geen kwestie van doorzettingsvermogen. je kan het niet vergelijken met 38976 keer dezelfde vragen in een topic stellen.
[...]
Mijn formuleringsfout, had "algemene oorzaken" moeten zijn. Maar blijf het verbazingwekkend vinden dat zo veel mensen hier blijkbaar vinden dat het feit dat de mensen in de afgelopen decennia steeds dikker worden, helemáál niet ligt aan hun eigen levenspatroon, te weinig bewegen, te veel (ongezond) eten, te veel snoepen en snacken, enz.er zijn ook andere factoren waar je gemakshalve overheenstapt, genetische aanleg, sociale factoren, psychische factoren. het is geen kwestie van doorzettingsvermogen. je kan het niet vergelijken met 38976 keer dezelfde vragen in een topic stellen.
vrijdag 12 augustus 2016 om 01:15
quote:adnama schreef op 11 augustus 2016 @ 23:46:
[...]
Als een vriendin in een winkel iets past wat onflatteus is bij haar figuur dan heb ik er ook geen moeite mee om eerlijk te zeggen dat het niet haar model is.
Wanneer iemand dolblij is met iets wat ze al heeft gekocht en het past niet bij haar figuur dan zeg ik er niets over, tenzij het me gevraagd wordt. Hetzelfde als een vriendin rechtstreeks vraagt: 'Vind je me dikker geworden?'. Ik wil niemand kwetsen, maar dit gebeurt wel als ik een bevestigend antwoord geef, hoe aardig ik de boodschap ook probeer te verpakken. Ik weet niet goed hoe ik daar op moet reageren. Met een leugentje om bestwil maak ik iemand blij, maar dat voelt dan weer onoprecht.
Soms vind ik het wel een aparte gewaarwording. Ik heb geen ervaring met overgewicht of de neiging tot uitdijen, maar vrijwel elke vrouw die ik ken is min of meer bezig met wat wel/niet te eten ivm met haar figuur en met 'ben ik te dik', of 'ik moet echt afvallen'. Ik verdenk sommige vrouwen er weleens van dat ze het onderwerp aansnijden in de hoop dat anderen dan roepen: nee joh, je bent helemaal niet dik. Wat ik ook vaak zie gebeuren als reactie, terwijl iemand soms echt te dik is. Ik snap dat het leuk is om elkaar blij te maken, maar apart is het wel. Bij de meeste vrouwen heb ik dat gevoel overigens niet hoor, vaak is het gewoon om dingen te delen denk ik.
Hoe gaat jullie om met dat soort vragen en situaties? Leugentje om bestwil, of eerlijk antwoorden, of..?
Als een vriendin de opmerking maakt: denk je dat ik ben aangekomen? Dan hangt het er van af...als het weinig is dan zal ik zeggen: misschien een beetje, maar het viel me eigenlijk niet op en vaak is dat dan ook zo.
Als het veel is dan zeg ik iets als: ja ik dacht al dat je een beetje was aangekomen.
Meestal weten ze het dan zelf heus wel en heeft het geen zin om het er in te gaan wrijven volgens mij.
Een vriendin die ineens erg was aangekomen in zeer korte tijd, en daar zelf ook over klaagde een beetje, zat tegenover mij echt heel erg veel te snoepen en toen heb ik er wat van gezegd in de trant van: zou je dat nou wel doen, dat kan echt niet gezond zijn zo veel te snoepen zo laat op de avond. Dan weet je zeker dat je blijft aankomen.
Volgens mij had ze echt even een reality-check nodig, had ze niet bewust door wat ze naar binnen propte.
Misschien niet leuk om te horen op dat moment, misschien ook niet leuk om te doen, want je wilt haar niet kwetsen, maar je wilt toch een goede vriendin zijn en dan vind ik dat je dat soort dingen beter een beetje op tijd kunt zeggen.
[...]
Als een vriendin in een winkel iets past wat onflatteus is bij haar figuur dan heb ik er ook geen moeite mee om eerlijk te zeggen dat het niet haar model is.
Wanneer iemand dolblij is met iets wat ze al heeft gekocht en het past niet bij haar figuur dan zeg ik er niets over, tenzij het me gevraagd wordt. Hetzelfde als een vriendin rechtstreeks vraagt: 'Vind je me dikker geworden?'. Ik wil niemand kwetsen, maar dit gebeurt wel als ik een bevestigend antwoord geef, hoe aardig ik de boodschap ook probeer te verpakken. Ik weet niet goed hoe ik daar op moet reageren. Met een leugentje om bestwil maak ik iemand blij, maar dat voelt dan weer onoprecht.
Soms vind ik het wel een aparte gewaarwording. Ik heb geen ervaring met overgewicht of de neiging tot uitdijen, maar vrijwel elke vrouw die ik ken is min of meer bezig met wat wel/niet te eten ivm met haar figuur en met 'ben ik te dik', of 'ik moet echt afvallen'. Ik verdenk sommige vrouwen er weleens van dat ze het onderwerp aansnijden in de hoop dat anderen dan roepen: nee joh, je bent helemaal niet dik. Wat ik ook vaak zie gebeuren als reactie, terwijl iemand soms echt te dik is. Ik snap dat het leuk is om elkaar blij te maken, maar apart is het wel. Bij de meeste vrouwen heb ik dat gevoel overigens niet hoor, vaak is het gewoon om dingen te delen denk ik.
Hoe gaat jullie om met dat soort vragen en situaties? Leugentje om bestwil, of eerlijk antwoorden, of..?
Als een vriendin de opmerking maakt: denk je dat ik ben aangekomen? Dan hangt het er van af...als het weinig is dan zal ik zeggen: misschien een beetje, maar het viel me eigenlijk niet op en vaak is dat dan ook zo.
Als het veel is dan zeg ik iets als: ja ik dacht al dat je een beetje was aangekomen.
Meestal weten ze het dan zelf heus wel en heeft het geen zin om het er in te gaan wrijven volgens mij.
Een vriendin die ineens erg was aangekomen in zeer korte tijd, en daar zelf ook over klaagde een beetje, zat tegenover mij echt heel erg veel te snoepen en toen heb ik er wat van gezegd in de trant van: zou je dat nou wel doen, dat kan echt niet gezond zijn zo veel te snoepen zo laat op de avond. Dan weet je zeker dat je blijft aankomen.
Volgens mij had ze echt even een reality-check nodig, had ze niet bewust door wat ze naar binnen propte.
Misschien niet leuk om te horen op dat moment, misschien ook niet leuk om te doen, want je wilt haar niet kwetsen, maar je wilt toch een goede vriendin zijn en dan vind ik dat je dat soort dingen beter een beetje op tijd kunt zeggen.
vrijdag 12 augustus 2016 om 02:12
Ik antwoord standaard op die vraag dat mij niets is opgevallen en dat ik het niet zie als er doorgevraagd wordt. Ik zie het vaak ook niet want het maakt me ook niet uit of iemand dik is of niet en het zijn ook altijd dezelfde mensen die jaar in jaar uit lijnen. Het ene moment moet het leven gevierd worden en eten we bitterballen en een week later wordt er water gedronken en een bak sla gegeten. Probeer het onderwerp altijd wel te ontlopen want het is net als gesprekken over kinderen, het zijn altijd wel dezelfde verhalen.
vrijdag 12 augustus 2016 om 06:08
quote:S-Meds schreef op 12 augustus 2016 @ 00:52:
[...]
er zijn ook andere factoren waar je gemakshalve overheenstapt, genetische aanleg, sociale factoren, psychische factoren. het is geen kwestie van doorzettingsvermogen. je kan het niet vergelijken met 38976 keer dezelfde vragen in een topic stellen.
[...]
er zijn ook andere factoren waar je gemakshalve overheenstapt, genetische aanleg, sociale factoren, psychische factoren. het is geen kwestie van doorzettingsvermogen. je kan het niet vergelijken met 38976 keer dezelfde vragen in een topic stellen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
vrijdag 12 augustus 2016 om 07:25
Bij sommige mensen die in hun verleden vanwege hun postuur zijn gepest - en hier nog niet overheen zijn - valt het me op dat ze zelf een grote mond hebben waarmee ze enorm zuigen(uitdagen), maar bij een tegenreactie het slachtoffer uithangen bij de 'autoriteiten'.
Maar dit zal beslist niet voor alle te dikke mensen opgaan, neem ik aan. Dus nee, ik heb geen oordeel over te dikke mensen in het algemeen.
Het valt me verder op dat TO na 3 pagina's niet meer aan haar eigen topic heeft deelgenomen.
Maar dit zal beslist niet voor alle te dikke mensen opgaan, neem ik aan. Dus nee, ik heb geen oordeel over te dikke mensen in het algemeen.
Het valt me verder op dat TO na 3 pagina's niet meer aan haar eigen topic heeft deelgenomen.
vrijdag 12 augustus 2016 om 07:31
quote:adnama schreef op 11 augustus 2016 @ 23:46:
[...]
Als een vriendin in een winkel iets past wat onflatteus is bij haar figuur dan heb ik er ook geen moeite mee om eerlijk te zeggen dat het niet haar model is.
Wanneer iemand dolblij is met iets wat ze al heeft gekocht en het past niet bij haar figuur dan zeg ik er niets over, tenzij het me gevraagd wordt. Hetzelfde als een vriendin rechtstreeks vraagt: 'Vind je me dikker geworden?'. Ik wil niemand kwetsen, maar dit gebeurt wel als ik een bevestigend antwoord geef, hoe aardig ik de boodschap ook probeer te verpakken. Ik weet niet goed hoe ik daar op moet reageren. Met een leugentje om bestwil maak ik iemand blij, maar dat voelt dan weer onoprecht.
Soms vind ik het wel een aparte gewaarwording. Ik heb geen ervaring met overgewicht of de neiging tot uitdijen, maar vrijwel elke vrouw die ik ken is min of meer bezig met wat wel/niet te eten ivm met haar figuur en met 'ben ik te dik', of 'ik moet echt afvallen'. Ik verdenk sommige vrouwen er weleens van dat ze het onderwerp aansnijden in de hoop dat anderen dan roepen: nee joh, je bent helemaal niet dik. Wat ik ook vaak zie gebeuren als reactie, terwijl iemand soms echt te dik is. Ik snap dat het leuk is om elkaar blij te maken, maar apart is het wel. Bij de meeste vrouwen heb ik dat gevoel overigens niet hoor, vaak is het gewoon om dingen te delen denk ik.
Hoe gaat jullie om met dat soort vragen en situaties? Leugentje om bestwil, of eerlijk antwoorden, of..?
Ik ben eerlijk, maar kijk wel wat ik tegen wie zeg. Iemand die ik niet zo goed ken krijgt te horen 'pas eens een ander model' als een kledingstuk niet flatteert. Of 'Ja, je bent wel wat aangekomen'
Tegen mensen die ik goed ken en van wie ik weet dat ze het kunnen hebben, ben ik wel directer. Maar ook dat ligt eraan wie en waar.
Tegen de mannen in het krachthonk ben ik anders dan tegen mijn vriendin die eindelijk weer al haar moed bij elkaar heeft geraapt en is gaan sporten. Zo'n kerel die maanden geeft gecut, superstrak en droog op vakantie is gegaan en na vier weken Ibiza met een pens terugkomt (want als je na zo'n fase opeens weer alles gaat eten dan vliegt het er dus letterlijk aan) die krijgt de opmerkingen wel naar zijn kop hoor. Ook ongevraagd. Zelfde doet ie nl met mij. (Nou Tats, als jij die weddenschap wilt winnen dan is er nog ff werk aan de winkel he, de boel verslapt en ik zie een rolletje!) Om daarna weer lekker verder te sporten, elkaar te helpen en te steunen naar een nieuw doel.
Maar wee degene die ook maar een opmerking over de vetrollen van mijn vriendin durft te maken, die bijt ik wel de strot af Maar op mijn sportschooltje doen ze dat gelukkig niet.
Ik ben echt wel eerlijk ben hoor, tegen haar. En dat gaat veel verder dan alleen die broek die niet staat. Maar over het voorbeeld dat ze haar kids geeft bijvoorbeeld (ja, ik snap wel dat je dochter van 11 zo met haar figuur bezig is, ze ziet jou huilend weegschaal staan)
Meestal reageer ik alleen als het gesprek erop komt, heel soms ongevraagd. Niet 'zou je dat nou wel doen' tegen een willekeurige dikkerd die een stuk taart neemt. Wél wanneer ik weet dat iemand gewoon hel moeilijk nee kan zeggen en dat stuk taart eigenlijk niet wil en het anders al op heeft voor ze het weet. Maar dat gil ik ook niet door de kamer heen voor iedereen te horen.
En ongevraagd, ja doe ik ook weleens bij de pashokjes hoor. Niet alleen bij dikkerds btw, soms staat een kleur iemand gewoon echt niet of een model. Dan vraag ik of ik me ermee mag bemoeien (dus zo ongevraagd is het ook niet
)
[...]
Als een vriendin in een winkel iets past wat onflatteus is bij haar figuur dan heb ik er ook geen moeite mee om eerlijk te zeggen dat het niet haar model is.
Wanneer iemand dolblij is met iets wat ze al heeft gekocht en het past niet bij haar figuur dan zeg ik er niets over, tenzij het me gevraagd wordt. Hetzelfde als een vriendin rechtstreeks vraagt: 'Vind je me dikker geworden?'. Ik wil niemand kwetsen, maar dit gebeurt wel als ik een bevestigend antwoord geef, hoe aardig ik de boodschap ook probeer te verpakken. Ik weet niet goed hoe ik daar op moet reageren. Met een leugentje om bestwil maak ik iemand blij, maar dat voelt dan weer onoprecht.
Soms vind ik het wel een aparte gewaarwording. Ik heb geen ervaring met overgewicht of de neiging tot uitdijen, maar vrijwel elke vrouw die ik ken is min of meer bezig met wat wel/niet te eten ivm met haar figuur en met 'ben ik te dik', of 'ik moet echt afvallen'. Ik verdenk sommige vrouwen er weleens van dat ze het onderwerp aansnijden in de hoop dat anderen dan roepen: nee joh, je bent helemaal niet dik. Wat ik ook vaak zie gebeuren als reactie, terwijl iemand soms echt te dik is. Ik snap dat het leuk is om elkaar blij te maken, maar apart is het wel. Bij de meeste vrouwen heb ik dat gevoel overigens niet hoor, vaak is het gewoon om dingen te delen denk ik.
Hoe gaat jullie om met dat soort vragen en situaties? Leugentje om bestwil, of eerlijk antwoorden, of..?
Ik ben eerlijk, maar kijk wel wat ik tegen wie zeg. Iemand die ik niet zo goed ken krijgt te horen 'pas eens een ander model' als een kledingstuk niet flatteert. Of 'Ja, je bent wel wat aangekomen'
Tegen mensen die ik goed ken en van wie ik weet dat ze het kunnen hebben, ben ik wel directer. Maar ook dat ligt eraan wie en waar.
Tegen de mannen in het krachthonk ben ik anders dan tegen mijn vriendin die eindelijk weer al haar moed bij elkaar heeft geraapt en is gaan sporten. Zo'n kerel die maanden geeft gecut, superstrak en droog op vakantie is gegaan en na vier weken Ibiza met een pens terugkomt (want als je na zo'n fase opeens weer alles gaat eten dan vliegt het er dus letterlijk aan) die krijgt de opmerkingen wel naar zijn kop hoor. Ook ongevraagd. Zelfde doet ie nl met mij. (Nou Tats, als jij die weddenschap wilt winnen dan is er nog ff werk aan de winkel he, de boel verslapt en ik zie een rolletje!) Om daarna weer lekker verder te sporten, elkaar te helpen en te steunen naar een nieuw doel.
Maar wee degene die ook maar een opmerking over de vetrollen van mijn vriendin durft te maken, die bijt ik wel de strot af Maar op mijn sportschooltje doen ze dat gelukkig niet.
Ik ben echt wel eerlijk ben hoor, tegen haar. En dat gaat veel verder dan alleen die broek die niet staat. Maar over het voorbeeld dat ze haar kids geeft bijvoorbeeld (ja, ik snap wel dat je dochter van 11 zo met haar figuur bezig is, ze ziet jou huilend weegschaal staan)
Meestal reageer ik alleen als het gesprek erop komt, heel soms ongevraagd. Niet 'zou je dat nou wel doen' tegen een willekeurige dikkerd die een stuk taart neemt. Wél wanneer ik weet dat iemand gewoon hel moeilijk nee kan zeggen en dat stuk taart eigenlijk niet wil en het anders al op heeft voor ze het weet. Maar dat gil ik ook niet door de kamer heen voor iedereen te horen.
En ongevraagd, ja doe ik ook weleens bij de pashokjes hoor. Niet alleen bij dikkerds btw, soms staat een kleur iemand gewoon echt niet of een model. Dan vraag ik of ik me ermee mag bemoeien (dus zo ongevraagd is het ook niet
)
AFSCHEID NEMEN BESTAAT PIET
vrijdag 12 augustus 2016 om 07:56
O en tegen Meneer Tats doe ik weer anders Bij hem moet het subtiel, anders gaat ie in de contramine. Met alles En ik maak me soms echt wel zorgen om hem. Veel stress, hard werken (eigen zaak) weinig tot geen beweging. Dronk voorheen dagelijks een biertje en vrat daar een bakje chips bij. Een keer in de week snacken. Zijn ouders zijn allebei bekend met hart- en vaatziekten. Waarbij schoonmama heel erg mager is en schoonpa heel erg dik.
Hij lijkt op zijn pa, krijgt nu ook een klein buikje. Maar dat vind ik het minst erge, hij kreeg klachten. Veel hoofdpijn, duf. Laatst deed ie een klus in huis waarbij hij steeds moest gaan staan / zitten en kon niet lopen van de spierpijn daarna.
Als ik daar heel direct in ben, gaat ie in de contramine. En hij luistert wel naar me wanneer ik zeg dat ik me zorgen maak, maar ook die duurde ff.
En ik merk wel dat de resultaten die ik heb geboekt voor hem ook een eye opener zijn. Niet dat ie nu met ijzer gaat smijten en quinoa gaat eten, maar hij drinkt bv alleen nog maar in het weekend een biertje. En dan ook echt eentje. Neemt een handje olijven ipv chips. Snackt nog steeds een keer per week. Denkt er steeds vaker over na om tóch maar een abonnementje op de sportschool te nemen zodat ie wat meer cardio kan gaan doen.
Hij lijkt op zijn pa, krijgt nu ook een klein buikje. Maar dat vind ik het minst erge, hij kreeg klachten. Veel hoofdpijn, duf. Laatst deed ie een klus in huis waarbij hij steeds moest gaan staan / zitten en kon niet lopen van de spierpijn daarna.
Als ik daar heel direct in ben, gaat ie in de contramine. En hij luistert wel naar me wanneer ik zeg dat ik me zorgen maak, maar ook die duurde ff.
En ik merk wel dat de resultaten die ik heb geboekt voor hem ook een eye opener zijn. Niet dat ie nu met ijzer gaat smijten en quinoa gaat eten, maar hij drinkt bv alleen nog maar in het weekend een biertje. En dan ook echt eentje. Neemt een handje olijven ipv chips. Snackt nog steeds een keer per week. Denkt er steeds vaker over na om tóch maar een abonnementje op de sportschool te nemen zodat ie wat meer cardio kan gaan doen.
AFSCHEID NEMEN BESTAAT PIET
vrijdag 12 augustus 2016 om 08:09
quote:S-Meds schreef op 12 augustus 2016 @ 00:52:
[...]
er zijn ook andere factoren waar je gemakshalve overheenstapt, genetische aanleg, sociale factoren, psychische factoren. het is geen kwestie van doorzettingsvermogen. je kan het niet vergelijken met 38976 keer dezelfde vragen in een topic stellen.
[...]
er zijn ook andere factoren waar je gemakshalve overheenstapt, genetische aanleg, sociale factoren, psychische factoren. het is geen kwestie van doorzettingsvermogen. je kan het niet vergelijken met 38976 keer dezelfde vragen in een topic stellen.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
vrijdag 12 augustus 2016 om 08:31
Pejeka, kijk nou.. een artikel over te dikke kinderen: https://www.nd.nl/nieuws/ ... f-vaker-dik.1982291.lynkx
Er blijkt een verband tussen overgewicht bij ouders en bij kinderen (joh!). Wat zal het zijn; nature of nurture? Het is niet onderzocht, maar mijn onderbuik zegt: verkeerde eet- en leefgewoontes aangeleerd.
Er blijkt een verband tussen overgewicht bij ouders en bij kinderen (joh!). Wat zal het zijn; nature of nurture? Het is niet onderzocht, maar mijn onderbuik zegt: verkeerde eet- en leefgewoontes aangeleerd.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
vrijdag 12 augustus 2016 om 08:51
quote:pejeka schreef op 11 augustus 2016 @ 23:23:
[...]
Mijn formuleringsfout, had "algemene oorzaken" moeten zijn. Maar blijf het verbazingwekkend vinden dat zo veel mensen hier blijkbaar vinden dat het feit dat de mensen in de afgelopen decennia steeds dikker worden, helemáál niet ligt aan hun eigen levenspatroon, te weinig bewegen, te veel (ongezond) eten, te veel snoepen en snacken, enz.Als ik op de scholen waar ik regelmatig kom kijk, zie ik vooral kinderen en pubers van allochtone afkomst met overgewicht. Dit zou de veranderingen van de laatste decennia kunnen verklaren.
[...]
Mijn formuleringsfout, had "algemene oorzaken" moeten zijn. Maar blijf het verbazingwekkend vinden dat zo veel mensen hier blijkbaar vinden dat het feit dat de mensen in de afgelopen decennia steeds dikker worden, helemáál niet ligt aan hun eigen levenspatroon, te weinig bewegen, te veel (ongezond) eten, te veel snoepen en snacken, enz.Als ik op de scholen waar ik regelmatig kom kijk, zie ik vooral kinderen en pubers van allochtone afkomst met overgewicht. Dit zou de veranderingen van de laatste decennia kunnen verklaren.
2e nick na 16 jaar
vrijdag 12 augustus 2016 om 09:05
quote:Doornroosje75 schreef op 12 augustus 2016 @ 08:31:
Pejeka, kijk nou.. een artikel over te dikke kinderen: https://www.nd.nl/nieuws/ ... f-vaker-dik.1982291.lynkx
Er blijkt een verband tussen overgewicht bij ouders en bij kinderen (joh!). Wat zal het zijn; nature of nurture? Het is niet onderzocht, maar mijn onderbuik zegt: verkeerde eet- en leefgewoontes aangeleerd.
Dat is heel duidelijk bij een gezin waar ik goed contact meeheb.
Een dochter van hen krijgt dus ook de naarste scheldwoorden over haar figuur naar haar kop en via app.
Vorig jaar was ze volgens mij flink wat afgevallen wat ik becomplimenteerde. Helaas is het voornamelijk de frituur wat daar aanstaat en dan niet één frikandel, maar minstens drie en nog andere snacks naast een bord vol friet en saus.
Moeder zei onlangs dat dochter maat 36 had, want een stretchbroek maat 38 zakte van haar kont af.
Ik durfde niet te zeggen dat dat mede kwam doordat de taille veel te breed was en daardoor zou een 36 evengoed bij afzakken.
Maar heb toen wel gezegt van ik heb maat 38/40 en wie is er slanker. (met excuses richting dochter, maar dat haar moeder nogal een verkeerd beeld heeft w.b. kledingmaten.
Ik snap heel goed waarom ze vaak frituren, moeder werkt hard en runt het hele gezin eigenlijk in haar eentje. Ze heeft veel beweging, maar zit wel tegen de 140 kilo aan. Ze vind haar lichaam ook vreselijk om aan te zien dus mijdt alle spiegels.
Ben wel blij dat dochter zich kleedt zoals zij zelf wil en zich dus niet van top tot teen bedekt. Ze heeft er ook een heel leuk gezicht opstaan.
Maar de mensen zijn hard en gemeen.
Pejeka, kijk nou.. een artikel over te dikke kinderen: https://www.nd.nl/nieuws/ ... f-vaker-dik.1982291.lynkx
Er blijkt een verband tussen overgewicht bij ouders en bij kinderen (joh!). Wat zal het zijn; nature of nurture? Het is niet onderzocht, maar mijn onderbuik zegt: verkeerde eet- en leefgewoontes aangeleerd.
Dat is heel duidelijk bij een gezin waar ik goed contact meeheb.
Een dochter van hen krijgt dus ook de naarste scheldwoorden over haar figuur naar haar kop en via app.
Vorig jaar was ze volgens mij flink wat afgevallen wat ik becomplimenteerde. Helaas is het voornamelijk de frituur wat daar aanstaat en dan niet één frikandel, maar minstens drie en nog andere snacks naast een bord vol friet en saus.
Moeder zei onlangs dat dochter maat 36 had, want een stretchbroek maat 38 zakte van haar kont af.
Ik durfde niet te zeggen dat dat mede kwam doordat de taille veel te breed was en daardoor zou een 36 evengoed bij afzakken.
Maar heb toen wel gezegt van ik heb maat 38/40 en wie is er slanker. (met excuses richting dochter, maar dat haar moeder nogal een verkeerd beeld heeft w.b. kledingmaten.
Ik snap heel goed waarom ze vaak frituren, moeder werkt hard en runt het hele gezin eigenlijk in haar eentje. Ze heeft veel beweging, maar zit wel tegen de 140 kilo aan. Ze vind haar lichaam ook vreselijk om aan te zien dus mijdt alle spiegels.
Ben wel blij dat dochter zich kleedt zoals zij zelf wil en zich dus niet van top tot teen bedekt. Ze heeft er ook een heel leuk gezicht opstaan.
Maar de mensen zijn hard en gemeen.
