Kan te zwaar zijn gewenning worden? bang voor verandering?

Al jaren kamp ik met dit ‘probleem’ en hoezeer ik ook weet hoe het werkt, wat ik fout doe etc..het lukt me niet om het te veranderen. Ik ben 33 jaar en zolang ik me kan herinneren ben ik ongelukkig met mijn gewicht. En ik krijg steeds meer het inzicht dat ik hier aan gewend ben geraakt. Ik ben het zo gewend om dagelijks te denken aan mn te dikke buik, aan het weer ‘beginnen op maandag’, aan het feit dat ik me zoveel prettiger voel als ik slanker ben en serieus…hoe stom het ook klinkt, het lijkt alsof ik niet durf te veranderen. Alsof dit me al jaren houvast geeft, en ik dat zelf in stand houdt aangezien ik het nooit verander.



Al zo vaak heb ik me voorgenomen om mezelf te accepteren, maar dat kan ik niet. Waarom kan ik dan niet gewoon gaan afvallen, meer bewegen etc? Ik kan zo nuchter zijn, is er een probleem dan los je het op. Maar het blijft een strijd.

Ik weet wat gezond eten is, weet hoe je moet afvallen, ben al eens 10 kilo afgevallen met goede hulp en een enorme stok achter de deur. Maar ik val altijd weer in het verkeerde patroon. Ik houd enorm van lekker eten, ik kan veel eten en ik lust alles. Ik ben ook een emotie eter en als ik 1x iets slechts eet is voor mij de dag verpest waardoor de rest vd dag ook van alles naar binnen gaat. IK weet dat het stom is, maar het gebeurd. Ik snaai, ik snoep, maar eet ook teveel brood, te grote porties etc. Bij mij is alle té.



Ik voel me een zwakkeling, want ik weet dondersgoed wat goed voor me is en wat ik zou moeten doen. Maar waar ik mee begon, die verandering lijkt eng te zijn. Ik zie zoveel leuke kleding waarbij ik elke keer zeg ‘als ik afgevallen ben koop ik dat’ omdat het me dan beter staat en ik me er beter in voel…maar dat moment komt nooit. Ik draag veel basic kleding, maar wil me vrouwelijker gaan kleden..kortom, ik verstop me. Make up vind ik overbodig, want de rest van mn lichaam werkt niet mee dus zie ik het nut niet. Ik kan er veel mooier uitzien, ik zie ook wel de mooie kanten van mezelf. Ben niet lang geleden getrouwd, toen zag ik er prachtig uit. En nu laat ik dat weer versloffen, alsof ik nu geen goede reden meer heb om er zo goed uit te zien.



Ik ben overigens 1.82 lang en 99 kilo. Te zwaar dus, maar ik vind me beter voelen en een kleinere kledingmaat belangrijker dan een getal. Met 85 kilo, waarmee ik volgens de boekjes nog te zwaar ben, voel ik me heel goed. En dat laatste wil ik zo graag...me goed voelen en me niet meer verstoppen! Ik heb zelf een psycholoog opgezocht die mij continu vertelde dat ik er mocht zijn, ik helemaal niet dik ben (ik ben niet heel dik ivm mn lengte, het is in verhouding maar toch veel te zwaar) en mezelf moet accepteren. Dat klinkt ook allemaal heel mooi, maar het lukt niet. En hoe vaker ik schrijf ‘het lukt niet’ hoe meer ik denk ‘je moet jezelf een schop onder je kont geven’…en ook dat heb ik al vaak gedaan. En er is niets veranderd. Ik blijf teveel eten en snaaien. Het erge is dat ik jaren op hoog niveau gesport heb, ben nooit slank geweest, maar ik bewoog veel. En ook dat doe ik niet meer, ik kan me er niet toe zetten. Ik wil die teamsport weer doen, maar mn met huidige gewicht voel ik me daar niet prettig bij. Heb pogingen tot hardlopen gedaan, sportschool, afvalprogramma's met shakes, of gewoon op eigen kracht minder eten en gezondere keuzes maken..,maar ik verval altijd weer, altijd. Paar dagen heel enthousiast, en dan laat ik de teugels weer vieren. En waarom?



Misschien een warrig verhaal, ik ben gaan schrijven wat in mn hoofd zat. Fijn om dat eens uit te ‘spreken’. Kan het zijn dat je gewend raakt aan te zwaar zijn? Aan een patroon?

Is dit herkenbaar?

Ik bedoel alleen maar dat ik alert zal zijn of ze later niet te zwaar wordt. Bij mij is daar altijd te weinig op gelet. Dochter eet prima dus niks aan de hand

Oh maar wat ik zeg over m'n dochter wordt nu heel erg uit z'n verband getrokken. Ik snap dat dit met mijn hele topic te maken heeft. Maar geloof me, zo irritant ik met mezelf en eten omga zo relaxt ben ik met m'n dochter. Ze eet alles, ik kook gezond maar ze bepaalt zelf hoeveel ze eet. Ze krijgt ook weleens snoep of patat.

Als ouder heb je toch wel de plicht om erop te Letten dat je kind voldoende voedingsstoffen binnenkrijgt en niet dik wordt?! Ik zit er helemaal niet bovenop, ze is ook pas 3 en ze eet eigenlijk alles. Je kunt ze niets verbieden want dan gaan ze het straks stiekem doen. Als puber bijv was ik al best flink en misschien was het goed geweest als mijn moeder dit weleens bespreekbaar had gemaakt met me..ik weet het niet hoor, dat is achteraf en ik neem niemand iets kwalijk, maar mijn moeder heeft later weleens gezegd dat ze het wel zag dat ik flink was maar nooit heeft beseft dat ik er moeite mee had. Ik was het type kind dat toch altijd vrolijk was.

quote:Geronimo2 schreef op 21 februari 2016 @ 12:36:

Het is heel moeilijk om af te vallen als je omgeving er ook mee worstelt. Zelfs het mislukken van afvallen schept dan een band, sterker nog, de gene die er wel in slaagt hoeft niet op heel veel steun te rekenen omdat je dan de spiegel bent waar ze zelf liever niet in willen kijken. Afgunst om wat een ander heeft of kan voel je pas vaak van je vrienden als iets je zelf lukt. Men kijkt niet naar je inspanning maar enkel naar het resultaat.



Voor jou is denk ik dus heel goed dat je iemand buiten je kring zoekt die je helpt om gemotiveerd te blijven. Ergens moet je een dikke huid ( ) kweken om je niet te laten overhalen door "gezelligheid" wat gepaard gaat met ongezond eten. Kijk ook eens op Pinterest of zo naar gezonde lekkere recepten. De tijd van enkel wortels knagen is al lang voorbij. Met een beetje inspanning zijn jouw hapjes net zo lekker of zelfs lekkerder dan zakken chips of bitterballen.



Mijn zussen bijv hebben eigenlijk hetzelfde net als m'n beste vriendin. En idd het is een onderwerp waar we het vaak over hebben, we balen er allemaal van maar niemand van ons lukt het. En dat creëert een band ja, je weet van elkaar hoe iemand zich voelt en baalt ook allemaal net zo hard dat ze 284e afvalpoging weer niet is gelukt. En zo houden we het samen in stand.



Mijn man ziet ook wel in dat hij net zo goed iets moet veranderen. Hij weet dat ook al langer maar elke keer wel weer een smoes om gezellig iets te pakken. Nu is wederom zijn bloeddruk te hoog en dat zit in zijn familie maar nu is hem gezegd dat zijn eetpatroon ook echt een aandeel kan hebben. Dus tja, nog een extra reden om dit samen op te pakken!