Mama, moet je eens kijken wat een dikke mevrouw!

quote:TjaTja schreef op 06 september 2008 @ 00:06:

Heerlijk kind heb je Poezewoes.



Laat haar lekker zo blijven.Dank je wel, TjaTja, leuk om te horen!

Ik ben ook heel zuinig op haar en op haar onbevangenheid. Nog even en ze gaat veel meer van de wereld begrijpen en dan is het weg....

Jessica, ik spreek misschien even voor mijn beurt (Sorry Tila) maar ik ben er van overtuigd dat Tila haar kinderen dat ook leert. Maar zoals ik al zei, dat is een proces. En voor en tijdens dat proces zeggen kinderen nu eenmaal zulke dingen en kom je dus dit soort situaties tegen in de supermarkt.



Wat Tila denk ik bedoelt, is dat je een kind nog geen nuance kan uitleggen. Dat leren ze gaandeweg als ze ouder worden. Dus dat je als ouder kijkt naar wat je kind nu precies zegt en of dat nu echt zo rampzalig is. Je kunt ze waarnemen moeilijk kwalijk nemen, sterker nog; ik zal Kitty waarnemen nooit kwalijk nemen. In mijn voorbeeld ging het om een regenkapje. Ze ziet dat en benoemt dat. Zelfde met een dikke vrouw. Leg een kind van 5 maar eens uit dat het benoemen van een regenkapje prima is, maar het benoemen van dik zijn niet. Dat komt met de jaren echt wel, maar op die leeftijd nog niet.



Benadrukken dat je niet mag zeggen dat iemand dik is, legt juist de nadruk op het feit dat dik niet goed zou zijn.

quote:tilalia2 schreef op 05 september 2008 @ 18:49:

Mijn dochter zegt ook wel eens heel hard 'Kijk eens wat een gek haar die meneer heeft" of 'Een meneer in een buggy? Waarom zit die in een buggy?" (rolstoel)

Hahaha, die is mij ook wel toegeroepen toen ik vorig jaar niet anders vervoerd kon worden dan in een "buggy". Dan zei ik altijd terug "ja, gekke kinderwagen heb ik hè, met zulke grote wielen". Dan werd er geknikt en was het probleem weer opgelost (en de vraag meestal vergeten).

quote:elninjoo schreef op 05 september 2008 @ 18:56:

[...]



Daar zou ik helemaal niet van gediend zijn als onbekenden mij naar de oorzaak van een hypothetische handicap zouden gaan vragen.



Ik heb een zichtbare handicap (hoortoestellen) en ik ben maar wat blij dat kinderen tenminste wél gewoon durven te vragen wat het is. Als je eens wist hoeveel volwassenen me nagestaard hebben... ze zouden in mijn ogen meer fatsoen getoond hebben als ze óók gewoon even iets gevraagd of gezegd hadden.



Als ik er geen zin in heb, dan volsta ik met de korte uitleg en anders wil ik nog wel eens het hele verhaal vertellen. Maar altijd met een glimlach. Liever oprechte interesse dan dat gestaar en niets durven zeggen.

Jessica, alle ouders hier zeggen toch ook dat ze het hun kids leren? Alleen gaat dat niet in 1 keer, daar gaan wat jaren overheen.

Als jij dé methode denkt te hebben die kids wel leert om na 1 keer vertellen perfect te reageren, dan moet je die te gelde gaan maken. Bel John de Mol anders, voor je het weet ben de Supernanny van NL.

Als je eens wist hoeveel volwassenen me nagestaard hebben... ze zouden in mijn ogen meer fatsoen getoond hebben als ze óók gewoon even iets gevraagd of gezegd hadden.

Dat is dus precies wat ik bedoelde in één van mijn eerdere posts.

quote:Jenneke_1980 schreef op 05 september 2008 @ 19:37:

Ik vind niet dat alleen slank mooi gevonden moet worden. Maar ik vind wel dat een kind op een gegeven moment moet weten dat sommige mensen het niet leuk vinden als je zegt dat iemand lelijk of dik is.



Grappig, dat je dat zelf toch zo op één lijn zet...



Ik vind er nogal een verschil in zitten. Lelijk is een waardeoordeel, dik is de constatering van een feit. Waarom zouden feiten niet door kinderen benoemd mogen worden? Zelfs al zouden ze erbij lachen, omdat het grappig is dat iemand zó afwijkt van gemiddeld: so be it. Het is maar net hoe (on)zeker je je over jezelf voelt, of je je dit aantrekt of niet.



Ik weet niet wat ik bij mijn dochter zou doen, het is nog niet aan de orde. Maar ik kan me voorstellen dat ik "dikke mevrouw" inderdaad niet corrigeer. Je bént toch een dikke mevrouw? Daar is toch niets mis mee? Dan mag het toch gewoon benoemd worden? En bovendien: zo zijn kinderen toch gewoon?



Mijn nichtje vond het niet erg dat mijn ongeboren kind, een meisje, het misschien niet zou redden. Ze hád immers al een nichtje. Tsja. Zo redeneren kinderen nu eenmaal.

Mijn andere nichtje kwam me vertellen dat ze me zóóóó lief vond en zóóóó mooi. Ik had vooral hééél erg mooie dikke borsten, dat kwam ze me keer op keer vertellen. Die vond ze zo lekker zacht om tegenaan te liggen.



Van een dikke mevrouw heb ik ooit gehoord dat een kind in haar omgeving hetzelfde zei: dat ze dik was en dat dat zo lekker zacht was om tegenaan te liggen. Moet je dat dan ook corrigeren?

quote:HoiPippiLangkous schreef op 06 september 2008 @ 01:07:

Als je eens wist hoeveel volwassenen me nagestaard hebben... ze zouden in mijn ogen meer fatsoen getoond hebben als ze óók gewoon even iets gevraagd of gezegd hadden.

Dat is dus precies wat ik bedoelde in één van mijn eerdere posts.Ik las het, was nog niet klaar met bijlezen toen ik het postte.

quote:HoiPippiLangkous schreef op 06 september 2008 @ 01:06:

Jessica, alle ouders hier zeggen toch ook dat ze het hun kids leren? Alleen gaat dat niet in 1 keer, daar gaan wat jaren overheen.

Als jij dé methode denkt te hebben die kids wel leert om na 1 keer vertellen perfect te reageren, dan moet je die te gelde gaan maken. Bel John de Mol anders, voor je het weet ben de Supernanny van NL.Ik WIL niet eens dat Kitty dat in 1 keer kan leren. Want op die manier leert ze nooit wat nuance is.



Nuance is iets waar je feeling voor moet krijgen. Dat leer je niet door regels, dat leer je door ervaren.



HPL, ondanks je kindervrije status vind ik dat jij altijd een heerlijk realistische kijk op kinderen hebt...

kinderen blijven kinderen....



kinderen zeggen hoe zij het zien...

heerlijk toch?...

beter dan het draaien en stilzwijgen en negeren van volwassenen hoor!...

ik ben en blijf recht voor zn raap tot wanhoop van mijn omgeving hehe... waarom zou je je maar constant in allerlei bochten moeten wringen om anderen te plezieren?...



ik heb rood haar jaja... dus als kind was het rooie vuurtoren etc... door de oude mannetjes in de buurt werd ik trouwens ook vuurtorekke genoemd... dus dat is niet iets wat enkel kinderen doen... maargoed... als klein meisje had ik daar hollandse schijt aan!... zei iemand iets over mn haar... keek ik ze aan wapperde mn haar over mn schouder en riep: mooi he!... open bekken en geen last meer... de onschuld van een kind... gewoon zeggen wat je denkt en schijt hebben aan wat anderen zeggen hehe... maar bijv toen ik naar de middelbare ging etc kreeg ik er wel moeite mee om opmerkingen te krijgen... dus jah... aan wie ligt het? het kind of de volwassen wereld?... als kind heb je gewoon iets waardoor je niet nadenkt voor je dingen zegt en veel minder snel iets verkeerd of beledigend of kwetsend oppakt... je groeit op en begint je dingen aan te trekken... dan ineens zijn die grappige dingen kwetsend...



zou de wereld niet beter zijn als we gewoon allemaal kind bleven?*smile*

Ik had eens m'n neefje van toen net 2 voorop de fiets, bij de bakker liep een mevrouw met grijs haar van een jaar of 50. Hoi oma! riep neefje enthousiast, waarop de dame me toesiste: je mag je kind wel eens beter opvoeden, ik ben geen oma. Ik zal het doorgeven aan de moeder, mevrouw...

lange tenen mevrouw?

Courageux, dat is dus ook wat ik bedoel. Neem de kinderen niet hun onschuld af. Ze moeten al zoveel incasseren bij het groter worden, dus wat er nog onschuldig kind is, mag best blijven....



Rood haar, wow! Ik ben jaloers! Dat vind ik zoooo mooi.....

quote:eileen schreef op 06 september 2008 @ 01:48:

Ik had eens m'n neefje van toen net 2 voorop de fiets, bij de bakker liep een mevrouw met grijs haar van een jaar of 50. Hoi oma! riep neefje enthousiast, waarop de dame me toesiste: je mag je kind wel eens beter opvoeden... Ik zal het doorgeven aan de moeder, mevrouw.Vooral de frustratie bij de mevrouw laten. Die heeft issues, niet het kind....

Ik vond het reuze grappig, een vrouw met grijs haar is een oma, toch?

vind ik ook



onderbuurjochie... heerlijk ventje echte schavuit...



komt ie op zn trapfietsje aan (zo'n klein plastic ding)

''ik heb een motor'' *trots kijkend*

''wat een mooie motor zeg die is stoer!''

jochie begint te glimmen

''ik heb een scooter ruilen?''

''nee mijn motor is mooier!''

nu ben ik beledigd enz hahaha



rood haar tjah tis een maar een haarkleur poezewoes haha

val iig niet in de categorie domme blondTjes maar in de categorie rooiuh en valuh zijn donderstraluh hehe... rood haar heeft voor en nadelen maar das bij elke kleur lijkt me... je bent alles wel is zat... heb je het is het gewoon... heb je het niet is het soms mooi... maar hoor een jongen nou nooit zeggen: ''ik val op rooen'' hehe neej ''ik val op blond''... ah arme ik enz... toch weer blij met mn gekke ventje die niks om blond geeft hehe...

quote:eileen schreef op 06 september 2008 @ 01:55:

Ik vond het reuze grappig, een vrouw met grijs haar is een oma, toch?hoef je geen grijs haar voor te hebben mijn moeder heeft een oppaskindje van net 1... en de ene x is ze mama... dan oma... en zelfs opa... ach mijn arme mama

quote:Jessica70 schreef op 06 september 2008 @ 00:23:

[...]



:

[...]

Okee, Jessica, je zou een kind dus kunnen leren dat het aardiger is om bepaalde dingen niet te zeggen. Maar hoe leert een kind dan wat het wel en niet mag zeggen?



Gewoon, al doende. Jeetje, zo moeilijk is het toch niet?Je hoeft er helemaal geen drama van te maken. Een kind leert in de loop der jaren wel een miljoen dingen en het meeste gaat bijna vanzelf, door goed voorbeeld en af en toe een beetje bijsturen. Kinderen kunnen ook leren dat ze jij tegen mama zeggen en u tegen een vreemde mevrouw, dat ze niet vragen om een plakje worst maar wel dank je wel zeggen als ze het krijgen, dat ze op hun eigen kamer wel aan hun plasser mogen zitten maar in gezelschap niet, al dat soort dingen herhaal je een aantal keren en kinderen kunnen het echt leren. Ze kunnen ook leren lezen hoor, en dat is lastiger.





Dat is dus niet geheel waar, dat leren lezen makkelijker is dan nuance aanleren. Kijk maar naar het aantal volwassenen dat de nuance volledig mist.

Lezen is een vaststaand feit, nuance verschilt, per mens en per situatie.

En dat je kinderen alles kunt aanleren. Je slaat namelijk 1 ding over: het feit dat kinderen ook gaan vragen waarom ze iets niet mogen. Dus als ik aan MK zeg dat ze niet mag zeggen dat iemand dik is, vraagt zij waarom dan wel niet. En dan moet ik haar gaan uitleggen dat niet alle mensen die dik zijn dat even leuk vinden en dat het niet goed is en niet gezond en dat het misschien wel hun eigen schuld is en dat ze daarvan balen en misschien is het wel niet hun eigen schuld en daar balen ze ook van en dat zij, lief klein meisje, wel eens op hun gevoelige zieltje zou kunnen stappen door iets hardop te zeggen. Iets wat gewoon waar is. Daar begin ik niet aan. Zolag mijn dochter dit soort uitspraken doet zonder waarde-oordelen en zonder geplaag, zei ik er echt geen kwaad in.



En waarom zou je als ouder je schoonheidsideaal (slank) aan een kind opdringen, om het maar weer on topic te houden?



Wie heeft het over een schoonheidsideaal opdringen? Ikke niet. Dat haal jij er bij. Je kunt een kind gewoon leren niet hardop commentaar te leveren op hoe andere mensen er uit zien. Het draadje begon met de opmerking "kijk eens wat een dikke mevrouw!". Als een kind zou zeggen "kijk eens wat een zwarte mevrouw" en je zou je kind leren dat het niet zo aardig is om hardop commentaar te leveren, dan is dat toch ook niet dat je blank zijn idealiseert?

Waarom zou mijn kind de kleur van iemands huid niet mogen benoemen? Niet dat ze dat nou zo opmerkelijk vindt, huidskleur, want ze ziet meer huidskleur dan dikke mensen, eerlijk gezegd, maar waarom zou ze dat niet mogen benoemen?



Enneh: op het moment dat jij het genant vindt dat je kind iemand met een andere kleur benoemt, dan ligt dat , heel eerlijk gezegd aan jou. Je moet er geen issue van maken als het er niet is.



Huidskleur is net zoiets als haarkleur. Iets wat ons onderscheid, mooier, maar eigenlijk niet anders maakt. Net als konijntjes: dichter ziet witte, zwarte, grijze, bruine en gele konijntjes, en allemaal zijn ze knuffelzachte konijntjes.



Het is ook helemaal niet iets wat een kind in één dag moet leren, het hoort gewoon bij het socialiseren. Eten met mes en vork, niet in je neus peuteren, en geen commentaar op hoe anderen er uit zien. Na een jaartje of wat hebben ze het heus wel onder de knie.

Als je zegt dat kinderen niet mogen zeggen wat ze zien, ontneem je ze ook de mogelijkheid om andere mensen te becomplimenteren. En da's nou heel erg jammer, want van complimentjes wordt een mens blij.

Kinderen praten ook vaak hun ouders na. Tussen ons en de overburen botert het niet al te best. Op een gegeven moment kom ik haar met zoontje tegen en zoontje zegt: is dat die dikke zeug mama?

Viel mama effe door de mand..... Het was me weer geheel duidelijk hoe er daar over me gesproken werd. (niet dat me dat ook maar een seconde raakt)

Pas maar op dan, straks zegt jouw kind iets over 'die gratenkut' als de buuf weer eens langsloopt

Ze hebben mijn toestemming

tsja, mijn moeder zei altijd: kinderen en gekken spreken de waarheid.......zou je ook zo boos erover zijn als het kind had gezegd Kijk die mevrouw heeft blond/zwart haar?



Zelf ben ik een keer in deze kuil gevallen toen mijn dochter, destijds 5, wees op een man met een dikke buik "Mama, kijk die man krijgt een baby" en ik"... Nee, joh, mannen krijgen geen babies, die is gewoon dik!

[quote]qwertu schreef op 06 september 2008 @ 01:18:

[...]





Grappig, dat je dat zelf toch zo op één lijn zet...



Ik vind er nogal een verschil in zitten. Lelijk is een waardeoordeel, dik is de constatering van een feit.



Dik is niet per se een constatering van een feit. Maat 42 was nog niet zo heel lang geleden gewoon slank. Het verschil tussen iemand met maat 36 en maat 42 zou je als feit kunnen zien.



Ik kan mij voorstellen dat een kind zoiets zegt en dan zou ik hem of haar erop aanspreken. En eea uitleggen.

Gezellig zo'n buuf

Miele, wil jij je kinderen lastig vallen met de definitie van slank, mager, niet slank, mollig, dik, obees, etc, terwijl de 'wereld' die standaarden de hele tijd aanpast?



Ik niet.



Hoe wil je zoiets uitleggen?