Lijf & Lijn
alle pijlers
Mama, moet je eens kijken wat een dikke mevrouw!
vrijdag 5 september 2008 om 18:33
In een winkel:
Meisje: Mama, moet je eens kijken wat een dikke mevrouw!
Moeder: Wat zei je?
Meisje nu nog harder: mama moet je eens kijken wat een dikke mevrouw!!
Moeder: reageert niet en loopt gewoon door.
Hebben jullie dit weleens meegemaakt?
Doen jullie dan iets? Zeg je iets als dikke mevrouw? Of nog belangrijker zeg je dan iets als moeder van zo'n meisje?
Ik maakte dit vandaag mee en is niet leuk. Ik weet dat kinderen erg openhartig zijn. Ik denk dat ik het nog het ergste vind dat die moeder niet op haar kind reageerde om wat ze zei. Ik vind dat je een kind daarin moet corrigeren.
Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden en ervaringen.
Groeten,
Jenneke
Meisje: Mama, moet je eens kijken wat een dikke mevrouw!
Moeder: Wat zei je?
Meisje nu nog harder: mama moet je eens kijken wat een dikke mevrouw!!
Moeder: reageert niet en loopt gewoon door.
Hebben jullie dit weleens meegemaakt?
Doen jullie dan iets? Zeg je iets als dikke mevrouw? Of nog belangrijker zeg je dan iets als moeder van zo'n meisje?
Ik maakte dit vandaag mee en is niet leuk. Ik weet dat kinderen erg openhartig zijn. Ik denk dat ik het nog het ergste vind dat die moeder niet op haar kind reageerde om wat ze zei. Ik vind dat je een kind daarin moet corrigeren.
Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden en ervaringen.
Groeten,
Jenneke
zaterdag 6 september 2008 om 21:08
quote:eileen schreef op 06 september 2008 @ 17:46:
Prima69, jouw dochter van 5 weet niet eens wat N. betekent, en die van 11 schaamt zich rot omdat jij het doet, toch? Vies!
Eileen, mijn dochter van toen bijna 11 schaamde zich niet omdat ik het doe, maar ze schaamde zich omdat haar zusje dergelijke dingen durfde te vragen.
Mijn nichtje van toen 13 jaar(kind van mijn zus) leerde mijn dochter heel wat wijheden, ahum.
Prima69, jouw dochter van 5 weet niet eens wat N. betekent, en die van 11 schaamt zich rot omdat jij het doet, toch? Vies!
Eileen, mijn dochter van toen bijna 11 schaamde zich niet omdat ik het doe, maar ze schaamde zich omdat haar zusje dergelijke dingen durfde te vragen.
Mijn nichtje van toen 13 jaar(kind van mijn zus) leerde mijn dochter heel wat wijheden, ahum.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
zaterdag 6 september 2008 om 21:23
quote:miele schreef op 06 september 2008 @ 10:59:
Wanneer is iemand dik? BMI 28? Meeste atleten hebben een afwijkende BMI. Mt 38? Mijn aziatische ex vond min of meer alles boven de 36 dik (haar referentiekader was anders). Etc. Je moet kijken naar vetpercentages en lichaamstype. Dan kun je pas bepalen of iemand echt dik is.
En aub geen flauwe obesitas voorbeelden.
Ok, ik heb lang genoeg op mijn handen gezeten.
Het is een KIND. Een kind, dat waarschijnlijk nog nooit van de term 'BMI' heeft gehóórd. (Dat hoop ik dan tenminste, anders wordt ie wel heel raar opgevoed.) Een kind heeft geen idéé van maten. Een kind ziet gewoon de wereld, ziet wat min of meer gemiddeld is en noemt die mensen die veel omvangrijker zijn dan dat 'dik' en mensen die veel minder omvangrijk zijn dan dat 'dun'. Dik of dun zijn géén waardeoordeel, dat zijn gewoon feiten die een kind ziet. Lelijk, raar, eng, mooi, lief, stout, dát zijn waardeoordelen. Maar een dikke mevrouw dik noemen is gewoon een constatering van een feit, nogmaals het is een KIND, die denkt niet in nuances.
Ik heb een bril, nu is dat blijkbaar minder dramatisch dan 'dik' zijn (want waarom is het zo erg, die term, blijkbaar omdat de ontvánger er een waardeoordeel aanhangt), maar dat is ook gewoon iets wat kinderen soms benoemen. 'Kijk, die m'vouw heeft bril!' En dan lach ik en dan zeg ik 'ja, dat klopt.' Ook het benoemen van het feit dat ik een bril heb is gewoon een constatering, daar zit geen waardeoordeel aan.
Als een kind zegt 'leeeeelijk!', ja, dan mag je best zeggen dat dat ontzettend onbeleefd is en dat het kind stout is. Maar als een kind puur een feit benoemt is het níet stout, maar gewoon de wereld aan het leren kennen.
Wanneer is iemand dik? BMI 28? Meeste atleten hebben een afwijkende BMI. Mt 38? Mijn aziatische ex vond min of meer alles boven de 36 dik (haar referentiekader was anders). Etc. Je moet kijken naar vetpercentages en lichaamstype. Dan kun je pas bepalen of iemand echt dik is.
En aub geen flauwe obesitas voorbeelden.
Ok, ik heb lang genoeg op mijn handen gezeten.
Het is een KIND. Een kind, dat waarschijnlijk nog nooit van de term 'BMI' heeft gehóórd. (Dat hoop ik dan tenminste, anders wordt ie wel heel raar opgevoed.) Een kind heeft geen idéé van maten. Een kind ziet gewoon de wereld, ziet wat min of meer gemiddeld is en noemt die mensen die veel omvangrijker zijn dan dat 'dik' en mensen die veel minder omvangrijk zijn dan dat 'dun'. Dik of dun zijn géén waardeoordeel, dat zijn gewoon feiten die een kind ziet. Lelijk, raar, eng, mooi, lief, stout, dát zijn waardeoordelen. Maar een dikke mevrouw dik noemen is gewoon een constatering van een feit, nogmaals het is een KIND, die denkt niet in nuances.
Ik heb een bril, nu is dat blijkbaar minder dramatisch dan 'dik' zijn (want waarom is het zo erg, die term, blijkbaar omdat de ontvánger er een waardeoordeel aanhangt), maar dat is ook gewoon iets wat kinderen soms benoemen. 'Kijk, die m'vouw heeft bril!' En dan lach ik en dan zeg ik 'ja, dat klopt.' Ook het benoemen van het feit dat ik een bril heb is gewoon een constatering, daar zit geen waardeoordeel aan.
Als een kind zegt 'leeeeelijk!', ja, dan mag je best zeggen dat dat ontzettend onbeleefd is en dat het kind stout is. Maar als een kind puur een feit benoemt is het níet stout, maar gewoon de wereld aan het leren kennen.
zaterdag 6 september 2008 om 22:25
Hmmm, ben een dagje niet geweest en loop ineens een paar bladzijden achter.
Nog even een reactie op Poezewoes geloof ik. Ik heb echt nergens beweerd dat ik het in één dag aan een kind kon leren, integendeel. Ik heb juist expliciet gezegd dat het langere tijd duurt om kinderen dat soort beleefdheden te leren, maar dat het wél iets is dat je kinderen moet leren. Iemand schreef "maar daar is toch iedereen het over eens?", maar volgens mij is de teneur juist dat de een vindt dat kinderen dat wel mogen zeggen, en de ander vindt van niet. Sorry, geen zin om nu overal de juiste citaten erbij te zoeken.
Nog even een reactie op Poezewoes geloof ik. Ik heb echt nergens beweerd dat ik het in één dag aan een kind kon leren, integendeel. Ik heb juist expliciet gezegd dat het langere tijd duurt om kinderen dat soort beleefdheden te leren, maar dat het wél iets is dat je kinderen moet leren. Iemand schreef "maar daar is toch iedereen het over eens?", maar volgens mij is de teneur juist dat de een vindt dat kinderen dat wel mogen zeggen, en de ander vindt van niet. Sorry, geen zin om nu overal de juiste citaten erbij te zoeken.
zaterdag 6 september 2008 om 22:40
quote:paaltje schreef op 06 september 2008 @ 20:40:
Hahaha kinderen van 5 weten wel wat n$%&&ken is
Ik kan me herinneren dat mijn leeftijsgenoten en ik er vroeger wel van af wisten, alleen oordeel je daar nogal preuts over als je 5 bent :Pnou mijn broertje dacht in groep 8 nog dat kussen neuken was jah dat meisje neukt met alle jongens (zoende met alle jongens)
Hahaha kinderen van 5 weten wel wat n$%&&ken is
Ik kan me herinneren dat mijn leeftijsgenoten en ik er vroeger wel van af wisten, alleen oordeel je daar nogal preuts over als je 5 bent :Pnou mijn broertje dacht in groep 8 nog dat kussen neuken was jah dat meisje neukt met alle jongens (zoende met alle jongens)
zaterdag 6 september 2008 om 22:48
het ligt gewoon aan de manier waarop...
constatering dik, bril, rood, goren, geel, orangje, groot, klein, oud, jong... boeiend... moet natuurlijk niet zo zijn dat ze het bij alles roepen dan word je ook gek als ouder zelf... ja... mooi... neej idd... jaha nu weet ik het wel... jonge kinderen maken niet snel echt kwetsende opmerkingen en natuurlijk moet je ze wel iets bijbrengen dat niet alles kan als ze ouder worden... maar dat is gewoon opvoeding lijkt me...
sommige dingen gaan wel te ver:
jochie (uit groep 4) loopt op het schoolplein naar zn ma
''Wat heb jij een grote bloemkolen bloemkolen!''
die moeder zakte wel door de grond vond ze nie zo leuheuk...
constatering dik, bril, rood, goren, geel, orangje, groot, klein, oud, jong... boeiend... moet natuurlijk niet zo zijn dat ze het bij alles roepen dan word je ook gek als ouder zelf... ja... mooi... neej idd... jaha nu weet ik het wel... jonge kinderen maken niet snel echt kwetsende opmerkingen en natuurlijk moet je ze wel iets bijbrengen dat niet alles kan als ze ouder worden... maar dat is gewoon opvoeding lijkt me...
sommige dingen gaan wel te ver:
jochie (uit groep 4) loopt op het schoolplein naar zn ma
''Wat heb jij een grote bloemkolen bloemkolen!''
die moeder zakte wel door de grond vond ze nie zo leuheuk...
zaterdag 6 september 2008 om 23:04
Mijn zoontje van 4- benoemt inderdaad de hele wereld om die voor hem begrijpelijk te maken. Mama kijk eens een wit hondje. Mama kijk eens een politie-auto. Mama kijk eens die meneer heeft een dikke buik. Mama jij hebt ook een dikke buik. Mama papa is kaal. enz.
Dat benoemen van de wereld is een manier van een kind om de wereld te begrijpen. Ik corrigeer mijn kind daar zeer zeker niet in, ik ga er wel op in. Inderdaad dat is een wit hondje (want hei dat mag hij dan weer wel benoemen, dat is niet kwetsend Als het een zwarte meneer/mevrouw betreft dan weer niet ) Inderdaad die meneer heeft een dikke buik. Ja mama heeft ook een dikke buik (nee hoor niet zwanger, gewoon wat overgewicht) inderdaad papa is kaal. Kind wil niet meer of minder dan bevestiging van mij dat zijn wereldbeeld klopt. Net zo als hij met regelmaat aan mij vraagt of ik zijn mama ben.
Ik zie werkelijk geen enkele reden om met hem een gesprekje aan te gaan dat zoiets niet kan, of dat er meer smaken op de wereld zijn. Ik ga toch verdorie nadat hij onderweg heeft gezegd; mama kijk een wit hondje thuis uitleggen dat wij een bruine hond hebben en de buren een zwarte hond? Kind zou gek van me worden, waarom zou dat bij een constatering van iemands uiterlijk wel moeten zodra dat, in volwassen ogen, kwetsend zou kunnen zijn? Wat voor hem afwijkend is, is gewoon letterlijk verschil tussen zijn uiterlijk, mijn uiterlijk en papa's uiterlijk. Alles wat daarvan afwijkt wordt benoemd.
Dat benoemen van de wereld is een manier van een kind om de wereld te begrijpen. Ik corrigeer mijn kind daar zeer zeker niet in, ik ga er wel op in. Inderdaad dat is een wit hondje (want hei dat mag hij dan weer wel benoemen, dat is niet kwetsend Als het een zwarte meneer/mevrouw betreft dan weer niet ) Inderdaad die meneer heeft een dikke buik. Ja mama heeft ook een dikke buik (nee hoor niet zwanger, gewoon wat overgewicht) inderdaad papa is kaal. Kind wil niet meer of minder dan bevestiging van mij dat zijn wereldbeeld klopt. Net zo als hij met regelmaat aan mij vraagt of ik zijn mama ben.
Ik zie werkelijk geen enkele reden om met hem een gesprekje aan te gaan dat zoiets niet kan, of dat er meer smaken op de wereld zijn. Ik ga toch verdorie nadat hij onderweg heeft gezegd; mama kijk een wit hondje thuis uitleggen dat wij een bruine hond hebben en de buren een zwarte hond? Kind zou gek van me worden, waarom zou dat bij een constatering van iemands uiterlijk wel moeten zodra dat, in volwassen ogen, kwetsend zou kunnen zijn? Wat voor hem afwijkend is, is gewoon letterlijk verschil tussen zijn uiterlijk, mijn uiterlijk en papa's uiterlijk. Alles wat daarvan afwijkt wordt benoemd.
anoniem_72305 wijzigde dit bericht op 06-09-2008 23:05
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
zondag 7 september 2008 om 12:37
Ik ben een dikke mevrouw.
En als een kind over mij zegt "kijk, een dikke mevrouw" dan geef ik dat kind volmondig gelijk.
Het is nl een correcte constatering.
Kinderen (kleine althans) hechten er geen waardeoordeel aan. Dat ouders zich ongemakkelijk voelen door de opmerking gemaakt door hun kind komt omdat ouders er wel een waarde oordeel aan hechten.
Hetzelfde geldt voor de dikke mevrouw in kwestie.
En als een kind over mij zegt "kijk, een dikke mevrouw" dan geef ik dat kind volmondig gelijk.
Het is nl een correcte constatering.
Kinderen (kleine althans) hechten er geen waardeoordeel aan. Dat ouders zich ongemakkelijk voelen door de opmerking gemaakt door hun kind komt omdat ouders er wel een waarde oordeel aan hechten.
Hetzelfde geldt voor de dikke mevrouw in kwestie.
zondag 7 september 2008 om 17:53
quote:courageux schreef op 06 september 2008 @ 22:40:
[...]
nou mijn broertje dacht in groep 8 nog dat kussen neuken was jah dat meisje neukt met alle jongens (zoende met alle jongens)
Hahahhaahahaha!
Ik wist zelf trouwens tot groep 6 niet eens wat kut betekende.
Ik wist veel, maar er waren gewoon woorden die ik nog nooit gehoord had.
Kut werd thuis niet gebruikt, mijn beste vriendinnetjes mochten geen scheldwoorden gebruiken en de eerste keer dat ik het woord hoorde was dus op school.
Ik zat thuis en ik dacht: ´ Laat ik eens KUT zeggen...´
Mijn ouders keken me met grote ogen aan!
Ik snapte echt niet waarom ze zo reageerden.
[...]
nou mijn broertje dacht in groep 8 nog dat kussen neuken was jah dat meisje neukt met alle jongens (zoende met alle jongens)
Hahahhaahahaha!
Ik wist zelf trouwens tot groep 6 niet eens wat kut betekende.
Ik wist veel, maar er waren gewoon woorden die ik nog nooit gehoord had.
Kut werd thuis niet gebruikt, mijn beste vriendinnetjes mochten geen scheldwoorden gebruiken en de eerste keer dat ik het woord hoorde was dus op school.
Ik zat thuis en ik dacht: ´ Laat ik eens KUT zeggen...´
Mijn ouders keken me met grote ogen aan!
Ik snapte echt niet waarom ze zo reageerden.
dinsdag 9 september 2008 om 21:14
Hihihi dat vloeken is herkenbaar. Mijn broer had toen 'ie 4 was door dat een bepaald woord dat als graffiti op de muur stond héél stout was, maar hij wilde het toch zeggen.
'Spel het maar,' zei mijn vader.
'L U L' zei broerlief.
'Goed zo', zei mijn moeder 'wat staat er dan?'
Het antwoord was een heel triomfantelijk: 'luul'.
Ouders die daarop compleet onder de tafel schoten van het lachen en mijn broer en ik die met grote ogen naar hen keken.
Luul is nog steeds een vaste uitdrukking bij ons thuis
'Spel het maar,' zei mijn vader.
'L U L' zei broerlief.
'Goed zo', zei mijn moeder 'wat staat er dan?'
Het antwoord was een heel triomfantelijk: 'luul'.
Ouders die daarop compleet onder de tafel schoten van het lachen en mijn broer en ik die met grote ogen naar hen keken.
Luul is nog steeds een vaste uitdrukking bij ons thuis
