Lijf & Lijn
alle pijlers
Obesitas...ik snap 't niet....of misschien juist wel?
zaterdag 1 augustus 2009 om 13:26
Ik ken persoonlijk geen 1...en dan bedoel ik ook écht geen 1 persoon met overgewicht die niet te veel en/of ongezond eet. Nu ben ik zelf heel erg mager...ik praat oa daarom regelmatig met dikke mensen over dik en dun zijn...ik zeg steeds ik ben in 1e instantie te dun omdat ik te weinig eet en slecht voor mezelf zorg......maar dikke mensen zeggen allemaal (althans degene met wie ik praat) dat het bij hun ligt aan zaken als bv spijsvertering en/of aanleg. Als ik dan zeg dat je van 1 kilo aardappelen nooit meer dan 1 kilo aan kan komen kappen de meeste het gesprek af en sommige worden gewoon echt boos....een enkeling geeft me gelijk maar gebruikt vervolgens wel weer direct termen als aanleg en Obesitas.
Als ik in het woordenboek of bij Wikipedia of waar dan ook kijk bij het woordje Obesitas dan zie ik bv steeds woorden als 'vetzucht' staan....daar hoor ik nooit iemand over....het is ook nooit iets van gedrag en/of gewenning maar altijd een kwaal of aandoening. Qua oplossingen praat ook niemand (althans de mensen met wie ik sprak) over minder en/of gezonder eten...maar wel over zaken als zware diëeten, medicijnen en maagverkleining.
Geloof me ik weet dat onderwerpen als Obesitas maar bv ook Borderline soms gevoelig liggen....ik wil dan ook duidelijk benadrukken dat ik met dit alles absoluut niemand wil kwetsen....ik wil ook niet generaliseren want uiteraard zijn er altijd uitzonderingen op de regel......maar kan iemand mij uitleggen waarom het steeds meer geaccepteerd word dat iemand, die bv verslaafd is aan (ongezond) eten, Obesitas heeft en geholpen moet worden met oa een maagverkleining?...en waarom bv ik, die verslaafd is aan roken, gewoon een slappeling zonder discipline ben die men eigenlijk 't liefst op een rookvrije brandstapel wil gooien? En stel ik was niet verslaafd aan roken maar ik zou lijden aan "Smokitas" oid....zou men mij dan anders gaan bekijken en behandelen?...en zou dat helpen?
Want wat ik me afvraag.....ondanks alle miljarden en miljarden aan euro's die worden uitgegeven aan aandacht, studies, medicatie, therapieën en medische ingrepen groeit 't aantal mensen met Obesitas (net als met Borderline) heel erg snel...de manier hoe we er nu tegenaan kijken en 'bestrijden' werkt dus gewoon niet. Sterker nog ik vind dat we het in de hand werken door oa de verantwoordelijkheid af te schuiven. Als ik zie dat met welvaart juist zaken als Obesitas en Borderline in opmars zijn dan denk ik dat de kern van deze problemen eerder gedrag en gewenning is....en zolang we het beessie niet gewoon eerlijk bij de naam noemen en onze koppen in 't zand steken zal het aantal alleen maar explosief stijgen...ik vind dat je een probleem ook pas echt kan aanpakken nadat je het (h)erkend....wat vind jij?
Als ik in het woordenboek of bij Wikipedia of waar dan ook kijk bij het woordje Obesitas dan zie ik bv steeds woorden als 'vetzucht' staan....daar hoor ik nooit iemand over....het is ook nooit iets van gedrag en/of gewenning maar altijd een kwaal of aandoening. Qua oplossingen praat ook niemand (althans de mensen met wie ik sprak) over minder en/of gezonder eten...maar wel over zaken als zware diëeten, medicijnen en maagverkleining.
Geloof me ik weet dat onderwerpen als Obesitas maar bv ook Borderline soms gevoelig liggen....ik wil dan ook duidelijk benadrukken dat ik met dit alles absoluut niemand wil kwetsen....ik wil ook niet generaliseren want uiteraard zijn er altijd uitzonderingen op de regel......maar kan iemand mij uitleggen waarom het steeds meer geaccepteerd word dat iemand, die bv verslaafd is aan (ongezond) eten, Obesitas heeft en geholpen moet worden met oa een maagverkleining?...en waarom bv ik, die verslaafd is aan roken, gewoon een slappeling zonder discipline ben die men eigenlijk 't liefst op een rookvrije brandstapel wil gooien? En stel ik was niet verslaafd aan roken maar ik zou lijden aan "Smokitas" oid....zou men mij dan anders gaan bekijken en behandelen?...en zou dat helpen?
Want wat ik me afvraag.....ondanks alle miljarden en miljarden aan euro's die worden uitgegeven aan aandacht, studies, medicatie, therapieën en medische ingrepen groeit 't aantal mensen met Obesitas (net als met Borderline) heel erg snel...de manier hoe we er nu tegenaan kijken en 'bestrijden' werkt dus gewoon niet. Sterker nog ik vind dat we het in de hand werken door oa de verantwoordelijkheid af te schuiven. Als ik zie dat met welvaart juist zaken als Obesitas en Borderline in opmars zijn dan denk ik dat de kern van deze problemen eerder gedrag en gewenning is....en zolang we het beessie niet gewoon eerlijk bij de naam noemen en onze koppen in 't zand steken zal het aantal alleen maar explosief stijgen...ik vind dat je een probleem ook pas echt kan aanpakken nadat je het (h)erkend....wat vind jij?
zaterdag 1 augustus 2009 om 17:38
zaterdag 1 augustus 2009 om 17:39
Solomio, de drang is aangeboren. De neiging. Je stofwisseling. Ik heb er enorm veel geluk mee, met die genen. Maar met heel veel zaken totaal niet. Iedereen heeft zwaktes. Ik heb overigens een verslaving omgezet naar een collectie messen, omdat ik dat heel mooie voorwerpen vind. Ik denk dat je eerst moet erkennen dat jij het probleem hebt/bent, en niet de verleiding. Een echte ex-alcoholist kan de kroeg in en mensen zien drinken. Snappie? Het is enerzijds toch mooi kut dat je zelf de schuldenaar bent, anderzijds is het fijn: je kunt dus helemaal zelf bepalen wat je ermee aanvangt. Elk nadeel hep ze voordeel, zeg maar.
En als je graag eet, dan kun je dat natuurlijk blijven doen. Word je te dik naar je zin en wil je toch die hoeveelheden blijven eten, dan ga je meer sporten als tegenprestatie. Want het is gewoon echt zo simpel: verbrand je meer dan dat je eet, dan val je af, en vice versa.
En als je graag eet, dan kun je dat natuurlijk blijven doen. Word je te dik naar je zin en wil je toch die hoeveelheden blijven eten, dan ga je meer sporten als tegenprestatie. Want het is gewoon echt zo simpel: verbrand je meer dan dat je eet, dan val je af, en vice versa.
zaterdag 1 augustus 2009 om 17:46
quote:Digitalis schreef op 01 augustus 2009 @ 17:39:
Het is enerzijds toch mooi kut dat je zelf de schuldenaar bent, anderzijds is het fijn: je kunt dus helemaal zelf bepalen wat je ermee aanvangt.
Daar ben ik het niet mee eens.
Ik heb een lijstje van erkende eetstoornissen geplaatst. Als je echt zelf kon beslissen dat je nooit meer te veel zou eten, dan had je geen eetstoornis. Het is een psychische stoornis. Net zoals een alcoholverslaving ook psytchisch is.
Het is enerzijds toch mooi kut dat je zelf de schuldenaar bent, anderzijds is het fijn: je kunt dus helemaal zelf bepalen wat je ermee aanvangt.
Daar ben ik het niet mee eens.
Ik heb een lijstje van erkende eetstoornissen geplaatst. Als je echt zelf kon beslissen dat je nooit meer te veel zou eten, dan had je geen eetstoornis. Het is een psychische stoornis. Net zoals een alcoholverslaving ook psytchisch is.
zaterdag 1 augustus 2009 om 17:48
zaterdag 1 augustus 2009 om 17:49
quote:rosanna08 schreef op 01 augustus 2009 @ 13:47:
ik snap eerlijk gezegd de vergelijking obesitas en borderline nietIk heb 3 uur aan dat stuk gewerkt om het oa zo duidelijk mogelijk te maken....vind 't dan ook best moeilijk om hier op in te gaan want ik weet zo 1,2,3 niet hoe ik 't duidelijker kan maken....maar kort gezegd vind ik dat Obesitas en Borderline allebei grotendeels te wijten is aan gedrag en gewenning....en dat zeg ik niet als iets van beschuldiging...ik zeg 't als mogelijke oplossing.
ik snap eerlijk gezegd de vergelijking obesitas en borderline nietIk heb 3 uur aan dat stuk gewerkt om het oa zo duidelijk mogelijk te maken....vind 't dan ook best moeilijk om hier op in te gaan want ik weet zo 1,2,3 niet hoe ik 't duidelijker kan maken....maar kort gezegd vind ik dat Obesitas en Borderline allebei grotendeels te wijten is aan gedrag en gewenning....en dat zeg ik niet als iets van beschuldiging...ik zeg 't als mogelijke oplossing.
zaterdag 1 augustus 2009 om 17:52
De grootste stap om wat te veranderen ligt bij je gedrag. Maar uit ervaring weet ik dat steun uit je omgeving ook o zo belangrijk is. Toen ik 17 was en flink aan het dieeten sloeg kreeg ik meestal de volgende teksten te horen (ik kom uit een bourgondische lekkerbekken familie met dito vriendenkring): "Goh meid wat ben je ongezellig je neemt toch wel een gebakje?"
" He joh je bent al afgevallen toch? dan kan je toch best een keer zondigen? "
"Ja daag! Je gaat niet op je eigen verjaardag op een wortel kauwen hoor, morgen weer een dag."
Het was vast allemaal goed bedoeld maar het is zooo fout..Hetzelfde als je iemand met een alcoholprobleem toch dat borreltje geeft, het smaakt simpel weg naar meer. Toen ik ouder werd en mezelf beter leerde kennen en de confrontatie met mezelf aanging begreep ik dat ik nog altijd verantwoordelijk ben voor het wel of niet laten opdringen van iet. Als je 17 bent of je bent tussen je oren nog niet zo ver dat je die overweging bewust kan maken dan is het zo moeilijk! Daarom is het fijn dat als je bezig bent met dieeten of je eetpatroon veranderen dat je er open en eerlijk over kan zijn en ook kan aangeven aan je omgeving wat je van hun verwacht. Dat je hoopt op motivatie en begrip en geen handreikingen om zwak te zijn. Het is enorm moeilijk om er over te kunnen praten maar het helpt zo ontzettend als je voor jezelf die schaamte voorbij bent en vooruit kan kijken.
" He joh je bent al afgevallen toch? dan kan je toch best een keer zondigen? "
"Ja daag! Je gaat niet op je eigen verjaardag op een wortel kauwen hoor, morgen weer een dag."
Het was vast allemaal goed bedoeld maar het is zooo fout..Hetzelfde als je iemand met een alcoholprobleem toch dat borreltje geeft, het smaakt simpel weg naar meer. Toen ik ouder werd en mezelf beter leerde kennen en de confrontatie met mezelf aanging begreep ik dat ik nog altijd verantwoordelijk ben voor het wel of niet laten opdringen van iet. Als je 17 bent of je bent tussen je oren nog niet zo ver dat je die overweging bewust kan maken dan is het zo moeilijk! Daarom is het fijn dat als je bezig bent met dieeten of je eetpatroon veranderen dat je er open en eerlijk over kan zijn en ook kan aangeven aan je omgeving wat je van hun verwacht. Dat je hoopt op motivatie en begrip en geen handreikingen om zwak te zijn. Het is enorm moeilijk om er over te kunnen praten maar het helpt zo ontzettend als je voor jezelf die schaamte voorbij bent en vooruit kan kijken.
zaterdag 1 augustus 2009 om 17:53
quote:Funkeken schreef op 01 augustus 2009 @ 17:49:
[...]
Ik heb 3 uur aan dat stuk gewerkt om het oa zo duidelijk mogelijk te maken....vind 't dan ook best moeilijk om hier op in te gaan want ik weet zo 1,2,3 niet hoe ik 't duidelijker kan maken....maar kort gezegd vind ik dat Obesitas en Borderline allebei grotendeels te wijten is aan gedrag en gewenning....en dat zeg ik niet als iets van beschuldiging...ik zeg 't als mogelijke oplossing.borderline te wijten aan gedrag en gewenning?
[...]
Ik heb 3 uur aan dat stuk gewerkt om het oa zo duidelijk mogelijk te maken....vind 't dan ook best moeilijk om hier op in te gaan want ik weet zo 1,2,3 niet hoe ik 't duidelijker kan maken....maar kort gezegd vind ik dat Obesitas en Borderline allebei grotendeels te wijten is aan gedrag en gewenning....en dat zeg ik niet als iets van beschuldiging...ik zeg 't als mogelijke oplossing.borderline te wijten aan gedrag en gewenning?
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 1 augustus 2009 om 17:56
quote:shining schreef op 01 augustus 2009 @ 17:47:
Digi, in jouw opinie, kun je dus zelf ook van borderlinde genezen.
Immers, je bent zelf de aanstichter. Maar ook borderline is een ziekte,net als een eetstoornis.Ik weet niet of een eetstoornis op die manier in hetzelfde hokje als borderline valt te plaatsen. Ja, een eetstoornis wordt als psychische aandoening gezien, maar uiteindelijk is het eetgedrag wat je moet veranderen. Bij een eetstoornis speel je zelf als aanstichter wel degelijk een rol, bij borderline denk ik niet.
Digi, in jouw opinie, kun je dus zelf ook van borderlinde genezen.
Immers, je bent zelf de aanstichter. Maar ook borderline is een ziekte,net als een eetstoornis.Ik weet niet of een eetstoornis op die manier in hetzelfde hokje als borderline valt te plaatsen. Ja, een eetstoornis wordt als psychische aandoening gezien, maar uiteindelijk is het eetgedrag wat je moet veranderen. Bij een eetstoornis speel je zelf als aanstichter wel degelijk een rol, bij borderline denk ik niet.
zaterdag 1 augustus 2009 om 17:58
quote:roosies schreef op 01 augustus 2009 @ 17:52:
De grootste stap om wat te veranderen ligt bij je gedrag. Maar uit ervaring weet ik dat steun uit je omgeving ook o zo belangrijk is. Toen ik 17 was en flink aan het dieeten sloeg kreeg ik meestal de volgende teksten te horen (ik kom uit een bourgondische lekkerbekken familie met dito vriendenkring): "Goh meid wat ben je ongezellig je neemt toch wel een gebakje?"
" He joh je bent al afgevallen toch? dan kan je toch best een keer zondigen? "
"Ja daag! Je gaat niet op je eigen verjaardag op een wortel kauwen hoor, morgen weer een dag."
Het was vast allemaal goed bedoeld maar het is zooo fout..Hetzelfde als je iemand met een alcoholprobleem toch dat borreltje geeft, het smaakt simpel weg naar meer. Toen ik ouder werd en mezelf beter leerde kennen en de confrontatie met mezelf aanging begreep ik dat ik nog altijd verantwoordelijk ben voor het wel of niet laten opdringen van iet. Als je 17 bent of je bent tussen je oren nog niet zo ver dat je die overweging bewust kan maken dan is het zo moeilijk! Daarom is het fijn dat als je bezig bent met dieeten of je eetpatroon veranderen dat je er open en eerlijk over kan zijn en ook kan aangeven aan je omgeving wat je van hun verwacht. Dat je hoopt op motivatie en begrip en geen handreikingen om zwak te zijn. Het is enorm moeilijk om er over te kunnen praten maar het helpt zo ontzettend als je voor jezelf die schaamte voorbij bent en vooruit kan kijken.Ben ik het niet mee eens.. Eten moet je! Alcohol heb je niet nodig.. Daarom is een eetverslaving ook een van de moeilijkste verslavingen; je wordt er altijd en overal mee geconfronteerd en eten moet je iedere dag...
De grootste stap om wat te veranderen ligt bij je gedrag. Maar uit ervaring weet ik dat steun uit je omgeving ook o zo belangrijk is. Toen ik 17 was en flink aan het dieeten sloeg kreeg ik meestal de volgende teksten te horen (ik kom uit een bourgondische lekkerbekken familie met dito vriendenkring): "Goh meid wat ben je ongezellig je neemt toch wel een gebakje?"
" He joh je bent al afgevallen toch? dan kan je toch best een keer zondigen? "
"Ja daag! Je gaat niet op je eigen verjaardag op een wortel kauwen hoor, morgen weer een dag."
Het was vast allemaal goed bedoeld maar het is zooo fout..Hetzelfde als je iemand met een alcoholprobleem toch dat borreltje geeft, het smaakt simpel weg naar meer. Toen ik ouder werd en mezelf beter leerde kennen en de confrontatie met mezelf aanging begreep ik dat ik nog altijd verantwoordelijk ben voor het wel of niet laten opdringen van iet. Als je 17 bent of je bent tussen je oren nog niet zo ver dat je die overweging bewust kan maken dan is het zo moeilijk! Daarom is het fijn dat als je bezig bent met dieeten of je eetpatroon veranderen dat je er open en eerlijk over kan zijn en ook kan aangeven aan je omgeving wat je van hun verwacht. Dat je hoopt op motivatie en begrip en geen handreikingen om zwak te zijn. Het is enorm moeilijk om er over te kunnen praten maar het helpt zo ontzettend als je voor jezelf die schaamte voorbij bent en vooruit kan kijken.Ben ik het niet mee eens.. Eten moet je! Alcohol heb je niet nodig.. Daarom is een eetverslaving ook een van de moeilijkste verslavingen; je wordt er altijd en overal mee geconfronteerd en eten moet je iedere dag...
zaterdag 1 augustus 2009 om 17:59
Overigens spreek ik uit ervaring, en bij het herstellen van een eetstoornis kwam meer kijken dan alleen eetgedrag, maar ik was wel degene die er voor koos om niet of weinig te eten en uiteindelijk was ik degene, die de beslissing nam om te proberen weer een normaal eetpatroon te krijgen. Ik kon wel degelijk in het hele proces bewuste beslissingen nemen, en tot op zekere hoogte heb ik die eetstoornis mezelf aangedaan, ik speelde er zelf een actieve rol in.
zaterdag 1 augustus 2009 om 17:59
quote:Rollergirl schreef op 01 augustus 2009 @ 17:56:
[...]
Ik weet niet of een eetstoornis op die manier in hetzelfde hokje als borderline valt te plaatsen. Ja, een eetstoornis wordt als psychische aandoening gezien, maar uiteindelijk is het eetgedrag wat je moet veranderen. Bij een eetstoornis speel je zelf als aanstichter wel degelijk een rol, bij borderline denk ik niet.
Een eetstoornis is een psychische stoornis. Net zoals borderline of een maniche depressie.
En daarom is het dus ook geen 'eigen schuld dikke bult'.
Geldt dat voor anorexiapatiënten dan ook? ALs ze 37 kilo wegen? 'Eigen schuld dikke bult?''
[...]
Ik weet niet of een eetstoornis op die manier in hetzelfde hokje als borderline valt te plaatsen. Ja, een eetstoornis wordt als psychische aandoening gezien, maar uiteindelijk is het eetgedrag wat je moet veranderen. Bij een eetstoornis speel je zelf als aanstichter wel degelijk een rol, bij borderline denk ik niet.
Een eetstoornis is een psychische stoornis. Net zoals borderline of een maniche depressie.
En daarom is het dus ook geen 'eigen schuld dikke bult'.
Geldt dat voor anorexiapatiënten dan ook? ALs ze 37 kilo wegen? 'Eigen schuld dikke bult?''
zaterdag 1 augustus 2009 om 18:01
quote:Rollergirl schreef op 01 augustus 2009 @ 17:56:
[...]
Ik weet niet of een eetstoornis op die manier in hetzelfde hokje als borderline valt te plaatsen. Ja, een eetstoornis wordt als psychische aandoening gezien, maar uiteindelijk is het eetgedrag wat je moet veranderen. Bij een eetstoornis speel je zelf als aanstichter wel degelijk een rol, bij borderline denk ik niet.Je kan een eetstoornis zien als een manier om emoties te reguleren (namelijk dmv eten of niet-eten of klooien met eten je emoties onder controle houden), net zoals mensen met BPS manieren hebben ontwikkeld om met hun emoties om te gaan (automutilatie bv). Bij beiden speelt er onderliggend meer dan enkel het symptoom op gedragsniveau (zoals eten of snijden, om bij mijn voorbeeld te blijven).
[...]
Ik weet niet of een eetstoornis op die manier in hetzelfde hokje als borderline valt te plaatsen. Ja, een eetstoornis wordt als psychische aandoening gezien, maar uiteindelijk is het eetgedrag wat je moet veranderen. Bij een eetstoornis speel je zelf als aanstichter wel degelijk een rol, bij borderline denk ik niet.Je kan een eetstoornis zien als een manier om emoties te reguleren (namelijk dmv eten of niet-eten of klooien met eten je emoties onder controle houden), net zoals mensen met BPS manieren hebben ontwikkeld om met hun emoties om te gaan (automutilatie bv). Bij beiden speelt er onderliggend meer dan enkel het symptoom op gedragsniveau (zoals eten of snijden, om bij mijn voorbeeld te blijven).
zaterdag 1 augustus 2009 om 18:03
zaterdag 1 augustus 2009 om 18:04
quote:shining schreef op 01 augustus 2009 @ 17:59:
[...]
Een eetstoornis is een psychische stoornis. Net zoals borderline of een maniche depressie.
En daarom is het dus ook geen 'eigen schuld dikke bult'.
Geldt dat voor anorexiapatiënten dan ook? ALs ze 37 kilo wegen? 'Eigen schuld dikke bult?''
Zoals ik het al heb uitgelegd, zie ik dit absoluut niet zo. Ik vind echt dat je zelf een actieve rol speelt bij een eetstoornis, en dat zie ik niet zo bij borderline of manische depressie.
Tot op zekere hoogte geef ik mezelf de schuld van mijn eetstoornis vroeger, maar erken dat er complexe psychische oorzaken aan ten grondslag lagen, die ik niet zo makkelijk zelf kon oplossen. De reden dat ik nu geen eetstoornis (meer) heb, is omdat ik bewust ervoor kies om niet meer die weg op te gaan en andere manieren moet vinden om met mezelf om te gaan. Dus ja, je bent zelf aanstichter in het geheel en daarbij zeg ik weer: tot op zekere hoogte. Als jij dat het kort door de bocht wilt vertalen naar: eigen schuld dikke bult, nou ja, dan noem je het zo.
[...]
Een eetstoornis is een psychische stoornis. Net zoals borderline of een maniche depressie.
En daarom is het dus ook geen 'eigen schuld dikke bult'.
Geldt dat voor anorexiapatiënten dan ook? ALs ze 37 kilo wegen? 'Eigen schuld dikke bult?''
Zoals ik het al heb uitgelegd, zie ik dit absoluut niet zo. Ik vind echt dat je zelf een actieve rol speelt bij een eetstoornis, en dat zie ik niet zo bij borderline of manische depressie.
Tot op zekere hoogte geef ik mezelf de schuld van mijn eetstoornis vroeger, maar erken dat er complexe psychische oorzaken aan ten grondslag lagen, die ik niet zo makkelijk zelf kon oplossen. De reden dat ik nu geen eetstoornis (meer) heb, is omdat ik bewust ervoor kies om niet meer die weg op te gaan en andere manieren moet vinden om met mezelf om te gaan. Dus ja, je bent zelf aanstichter in het geheel en daarbij zeg ik weer: tot op zekere hoogte. Als jij dat het kort door de bocht wilt vertalen naar: eigen schuld dikke bult, nou ja, dan noem je het zo.
zaterdag 1 augustus 2009 om 18:06
quote:shining schreef op 01 augustus 2009 @ 18:00:
O en ik verzin zelf niet dat het een psychische stoornis is trouwens.tjeesusfuckingchrist, zeg ik ergens dat je het verzint? NEE! Maar ik vind dat je een eetstoornis niet kunt vergelijken met borderline of schizofrenie in termen van je eigen rol, die je daarin speelt.
O en ik verzin zelf niet dat het een psychische stoornis is trouwens.tjeesusfuckingchrist, zeg ik ergens dat je het verzint? NEE! Maar ik vind dat je een eetstoornis niet kunt vergelijken met borderline of schizofrenie in termen van je eigen rol, die je daarin speelt.
zaterdag 1 augustus 2009 om 18:09
quote:Rollergirl schreef op 01 augustus 2009 @ 18:04:
[...]
Zoals ik het al heb uitgelegd, zie ik dit absoluut niet zo. Ik vind echt dat je zelf een actieve rol speelt bij een eetstoornis, en dat zie ik niet zo bij borderline of manische depressie.
Dat 'eigen schuld dikke bult'' is iets wat mensen vaak zeggen tegen dikke mensen. Ik bedoelde niet dat jij dat zei.
Ik heb begrepen dat jij het geen psychische stoornis vindt. Maar dat is het wel.
Anorexiapatiënten hebben een ziekte waardoor ze nauwelijks nog eten. En het genzingsproces kost heel veel tijd.
Als het zo was dat je er op wat voor manier dan ook zelf voor koos, dan kun je ook zeggen 'Vanaf nu heb ik geen anorexia meer, ik ga normaal eten'. Maar zo simpel werkt het helaas niet.
Mensen denken te vaak dat mensen met obesitas geen beheersing hebben.Maar ik probeer duidelijk te maken, dat obesitas in bepaalde gevallen dus geen eigen schuld is. Maar nogmaals, een psychische stoornis.
[...]
Zoals ik het al heb uitgelegd, zie ik dit absoluut niet zo. Ik vind echt dat je zelf een actieve rol speelt bij een eetstoornis, en dat zie ik niet zo bij borderline of manische depressie.
Dat 'eigen schuld dikke bult'' is iets wat mensen vaak zeggen tegen dikke mensen. Ik bedoelde niet dat jij dat zei.
Ik heb begrepen dat jij het geen psychische stoornis vindt. Maar dat is het wel.
Anorexiapatiënten hebben een ziekte waardoor ze nauwelijks nog eten. En het genzingsproces kost heel veel tijd.
Als het zo was dat je er op wat voor manier dan ook zelf voor koos, dan kun je ook zeggen 'Vanaf nu heb ik geen anorexia meer, ik ga normaal eten'. Maar zo simpel werkt het helaas niet.
Mensen denken te vaak dat mensen met obesitas geen beheersing hebben.Maar ik probeer duidelijk te maken, dat obesitas in bepaalde gevallen dus geen eigen schuld is. Maar nogmaals, een psychische stoornis.
zaterdag 1 augustus 2009 om 18:09
Ik heb pertinent geen obesitas. Maar ben wel een beetje te zwaar. Ik ben categorie stevige of vollere vrouw, maar nog altijd in verhouding en nergens kwabben ofzo.
Hoe dan ook, veel maakt het ook niet uit voor deze discussie en ik zal denk ik ook altijd vinden dat men gewicht voor 90% zelf bepaalt. Althans, of het erg uit de hand loopt of niet. Maar geloof wel in dingen als aanleg. Simpelweg om de simpele reden dat mijn man (type spijker) alles kan eten wat hij wil en dat ook zeker doet en daar geen gram van aankomt. Hij blijft gewoon een spijker. Als ik voor mijn gevoel de helft eet van zijn hoeveelheden, moet ik oppassen dat ik niet aankom. Laat staan als ik evenveel eet als hem. Dan groei ik gewoon dicht.
Dus ik moet daar gewoon rekening mee houden en minder eten en meer bewegen verhoudingsgewijs. Ik denk echt dat ik een tragere stofwisseling heb dan hem. Maar goed, ik vind het nog steeds mijn eigen schuld als ik uitdij. Dan moet ik gewoon snel wat aanpassen in mijn manier van leven (meer bewegen vooral) en dan kan ik het weer bijsturen.
Maar helemaal eerlijk vind ik het niet, want ik lust net zo graag lekkere dingen als hij en moet constant bedenken of dat wel kan. Maar wat is uitiendelijk wel eerljk haha? Hij zou juist weer graag meer spek hebben, dus...
Hoe dan ook, veel maakt het ook niet uit voor deze discussie en ik zal denk ik ook altijd vinden dat men gewicht voor 90% zelf bepaalt. Althans, of het erg uit de hand loopt of niet. Maar geloof wel in dingen als aanleg. Simpelweg om de simpele reden dat mijn man (type spijker) alles kan eten wat hij wil en dat ook zeker doet en daar geen gram van aankomt. Hij blijft gewoon een spijker. Als ik voor mijn gevoel de helft eet van zijn hoeveelheden, moet ik oppassen dat ik niet aankom. Laat staan als ik evenveel eet als hem. Dan groei ik gewoon dicht.
Dus ik moet daar gewoon rekening mee houden en minder eten en meer bewegen verhoudingsgewijs. Ik denk echt dat ik een tragere stofwisseling heb dan hem. Maar goed, ik vind het nog steeds mijn eigen schuld als ik uitdij. Dan moet ik gewoon snel wat aanpassen in mijn manier van leven (meer bewegen vooral) en dan kan ik het weer bijsturen.
Maar helemaal eerlijk vind ik het niet, want ik lust net zo graag lekkere dingen als hij en moet constant bedenken of dat wel kan. Maar wat is uitiendelijk wel eerljk haha? Hij zou juist weer graag meer spek hebben, dus...
