Overig
alle pijlers
Aardige, sociale, attente acties van je medemens
woensdag 21 maart 2018 om 17:19
Ik ben eigenlijk best wel een misantroop, weinig vertrouwen in de mensheid, maar misschien juist wel daarom word ik altijd enorm blij van mensen die iets goeds of aardigs doen voor een ander.
Zoals bijvoorbeeld dit wat ik vandaag in de krant las (en waar op Actueel ook al een topic over is geopend
)
https://www.ad.nl/amersfoort/wie-gaf-es ... ~a139ef78/
Welke aardige gebaren zijn jou altijd bijgebleven?
Zoals bijvoorbeeld dit wat ik vandaag in de krant las (en waar op Actueel ook al een topic over is geopend
)https://www.ad.nl/amersfoort/wie-gaf-es ... ~a139ef78/
Welke aardige gebaren zijn jou altijd bijgebleven?
vrijdag 23 maart 2018 om 14:46
Soortgelijks meegemaakt.. ik was geloof ik een jaar of 6. Was met mijn ouders op kermis en zag een mega Winnie the Pooh teddybeer. Ik was helemaal enthousiast en wees er naar om het aan mijn moeder te laten zien. Toen ik mijn arm omlaag haalde, raakte mijn elleboog hard de toonbank. Ik heel hard huilen.. plots kwam een jongen (rond de 25 ook) met diezelfde Winnie the Pooh die hij pas heeft gewonnen! Ik super blij natuurlijk 
misschien moet ik ook zo een bericht in AD plaatsen om hem te vinden. Weet alleen absoluut niet meer welke kermis, maar die Winnie the Pooh heb ik nog steeds!
(Ik mocht de Winnie the Pooh dus van hem hebben
)
misschien moet ik ook zo een bericht in AD plaatsen om hem te vinden. Weet alleen absoluut niet meer welke kermis, maar die Winnie the Pooh heb ik nog steeds!(Ik mocht de Winnie the Pooh dus van hem hebben
)
vrijdag 23 maart 2018 om 15:05
Wat prachtig om te lezen dat het je zo goed heeft gedaan.redandwhite schreef: ↑23-03-2018 13:56
Ik was ook zo’n kindje. Mijn ouders zijn ook als vluchteling hier gekomen.
Mijn vader had een collega, oudere man, waar hij het goed mee kon vinden. We gingen op visite en ik zei (3jaar oud) mevrouw. Riep ze: Ben je mal! Ik ben oma, hoor!
Het mooiste vind ik nog dat toen mijn oma uit het buitenland langs kwam, zij en mn Nederlandse oma de beste vriendinnen werden. Ze spraken elkaars taal niet, maar mijn oma uit het buitenland was zo blij dat mijn oma hier zo goed voor ons zorgde. Huilend vielen zij elkaar in de armen, de eerste keer.
Mijn opa en oma hier hadden een groot hart, ik mis ze nog!
De ouders van dat vriendje zijn mijn ouders ook zó dankbaar. Terwijl dat helemaal niet nodig is natuurlijk, het is zo'n heerlijk ventje, die wil je gewoon in je familie erbij hebben.
vrijdag 23 maart 2018 om 15:06
https://www.ad.nl/binnenland/man-stapt- ... ~a9020cf0/
Volgens mij heeft deze meneer op Viva meegelezen. Mooi hoor. Kleine moeite groot gebaar.
Volgens mij heeft deze meneer op Viva meegelezen. Mooi hoor. Kleine moeite groot gebaar.
vrijdag 23 maart 2018 om 15:12
Huilen weer hoor, hier.redandwhite schreef: ↑23-03-2018 13:56
Ik was ook zo’n kindje. Mijn ouders zijn ook als vluchteling hier gekomen.
Mijn vader had een collega, oudere man, waar hij het goed mee kon vinden. We gingen op visite en ik zei (3jaar oud) mevrouw. Riep ze: Ben je mal! Ik ben oma, hoor!
Het mooiste vind ik nog dat toen mijn oma uit het buitenland langs kwam, zij en mn Nederlandse oma de beste vriendinnen werden. Ze spraken elkaars taal niet, maar mijn oma uit het buitenland was zo blij dat mijn oma hier zo goed voor ons zorgde. Huilend vielen zij elkaar in de armen, de eerste keer.
Mijn opa en oma hier hadden een groot hart, ik mis ze nog!
vrijdag 23 maart 2018 om 15:43
Ik ben hun ook erg dankbaar. Heb ook gesproken op mijn opa’s begrafenis. Ik vind het zo bijzonder dat je je hart kan openstellen naar totale vreemden. Mijn ouders hebben zoveel van ze geleerd. Mijn moeder Nederlands koken, aardappelen vlees en groente. Zo eten ze niet in het moederland van mijn ouders
Mijn opa heeft geholpen bij het verhuizen en als ik een lekke band dan kwam hij gelijk.
vrijdag 23 maart 2018 om 15:44
vrijdag 23 maart 2018 om 15:51
Lief!
vrijdag 23 maart 2018 om 17:25
Ik weet er nog 1 maar die heb ik van horen zeggen.
Toen ik 3 was is mijn vader plotseling overleden en bleef mijn jonge moeder achter met 3 dochters. Ontbijt schoot er vaak bij in en dan kregen we een "hap-slik-weg" broodje van de bakker op weg naar school.
Destijds kon je nog geen belegd brood of broodjes kopen maar na een paar keer heeft de bakker zelf gezonde ontbijtpakketjes gemaakt zodat we de dag toch verantwoord konden beginnen.
Toen ik 3 was is mijn vader plotseling overleden en bleef mijn jonge moeder achter met 3 dochters. Ontbijt schoot er vaak bij in en dan kregen we een "hap-slik-weg" broodje van de bakker op weg naar school.
Destijds kon je nog geen belegd brood of broodjes kopen maar na een paar keer heeft de bakker zelf gezonde ontbijtpakketjes gemaakt zodat we de dag toch verantwoord konden beginnen.
ibiopviva wijzigde dit bericht op 23-03-2018 17:29
0.88% gewijzigd
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 23 maart 2018 om 17:28
Wat een fijn topic is dit!
Afgelopen week stond de moeder van een schoolvriendje van kind voor de deur met een pan eten.
Ik lig ziek op bed en dat wist ze.
Vond ik zo lief van haar!
Jaren geleden fietste ik naar huis, na mijn werk.
Bus is ook een optie, maar waar ik toen woonde was je met de fiets net zo snel.
Wel 'kende' je de chauffeurs een beetje. Je zag elkaar dagelijks.
Ik kreeg een lekke band en liep op het fietspad toen de bus naast me stopte, de deuren opengingen en de chauffeur vroeg ik of een lift wilde.
Aangezien ik bijna bij het huis van mijn ouders was hoefde dat niet maar ik vond het ontzettend sympathiek!
Afgelopen week stond de moeder van een schoolvriendje van kind voor de deur met een pan eten.
Ik lig ziek op bed en dat wist ze.
Vond ik zo lief van haar!
Jaren geleden fietste ik naar huis, na mijn werk.
Bus is ook een optie, maar waar ik toen woonde was je met de fiets net zo snel.
Wel 'kende' je de chauffeurs een beetje. Je zag elkaar dagelijks.
Ik kreeg een lekke band en liep op het fietspad toen de bus naast me stopte, de deuren opengingen en de chauffeur vroeg ik of een lift wilde.
Aangezien ik bijna bij het huis van mijn ouders was hoefde dat niet maar ik vond het ontzettend sympathiek!
vrijdag 23 maart 2018 om 17:28
Ow en toen ik een jaar of 11 was had ik een lekke band. Flink balen natuurlijk maar dan lopend naar huis.
Toen ik bijna thuis was riep een man mij. Of hij die band even voor mij mocht plakken. Zelfs toen ik zei: das lief maar ben al bijna thuis zei hij: nee joh ook fijn voor je ouders als dat gedaan is.
Bleek nog een heel gedoe te zijn dus uiteindelijk heeft hij er een nieuwe binnenband voor mij ingedaan.
Gewoon zomaar, hij wilde er niks voor hebben toen ik vroeg op welk nummer (was in een flat) hij woonde zodat mijn moeder hem een bloemetje en geld voor de band kon brengen gaf hij geen antwoord dat wilde hij helemaal niet hebben.
Toen ik bijna thuis was riep een man mij. Of hij die band even voor mij mocht plakken. Zelfs toen ik zei: das lief maar ben al bijna thuis zei hij: nee joh ook fijn voor je ouders als dat gedaan is.
Bleek nog een heel gedoe te zijn dus uiteindelijk heeft hij er een nieuwe binnenband voor mij ingedaan.
Gewoon zomaar, hij wilde er niks voor hebben toen ik vroeg op welk nummer (was in een flat) hij woonde zodat mijn moeder hem een bloemetje en geld voor de band kon brengen gaf hij geen antwoord dat wilde hij helemaal niet hebben.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 23 maart 2018 om 18:49
eens!
Wat een hartverwarmende verhalen zeg, ik hou het soms ook niet droog. Ik herken zoveel in sommige verhalen, ik word er emotioneel, dankbaar en nederig van. Ook best verdrietig omdat ik inmiddels ook de mensen die als ouders voor mij waren allang moet missen. Mijn verhaal lijkt een beetje op het verhaal van Apiejapie. Mss pen ik het nog eens neer. Zulke liefdevolle mensen veranderen echt levens zonder het zelf te beseffen vaak. Want voor zulke mensen is het niet meer dan normaal om je hart en huis open te stellen voor anderen. Wat mij betreft verdienen ze een standbeeld!
vrijdag 23 maart 2018 om 18:55
Mijn hele jeugd was mijn ouder als vrijwilliger betrokken bij vluchtelingen. Het was echter bij tijd en wijle geen heel attente ouder. Tijdens een gesprek met een asielzoekster liet ouder vallen dat ik die dag jarig was (ik zal 17 geworden zijn). "Dan heb je zeker al veel gebakken voor het feest!" Mijn ouder gaf schoorvoetend toe dat dat niet het geval was (vanaf mijn achtste was er zelden taart met verjaardagen). De mevrouw schrok er zichtbaar van. Om 7 uur 's avonds ging de deurbel. Daar stond de mevrouw met een reusachtige taart. Voor mij, want "jarige dochters verdienen een taart"
vrijdag 23 maart 2018 om 19:39
Helemaal eens hoor, ze vinden het zelf heel normaal, niks bijzonders. Maar ik vind ze hun gewicht in goud waard!normandina schreef: ↑23-03-2018 18:49eens!
Hun voorbeeld was iets waar ik me nooit zo van bewust was. Maar ze hebben het toch doorgegeven. Door hun houding dat iedereen altijd (letterlijk áltijd) welkom was, heb ik dat zo onbewust overgenomen.
vrijdag 23 maart 2018 om 20:15
Wat een heerlijk topic.
Toen ik 10 jaar was. In een ander land op vakantie.
Ik had 2,00 om ansichtkaarten te kopen.
Kaarten kostten 0,40. Ik nam er 5.
Bij de kassa moest ik meer dan 2,00 afrekenen.
Ik stond daar te dralen.
De medewerker pakte zijn eigen portemonnee
en legde er nog een muntje bij.
Toen kreeg ik de kaarten mee.
Later vertelden familieleden me dat er altijd nog belasting bij de winkelprijzen kwam.
Ik voelde me wel suf tegenover de verkoper. Ik had natuurlijk gewoon 1 kaart moeten terugleggen en 4 kaarten moeten betalen.
Onlangs bij de supermarkt in Nederland. Een toerist kocht een broodje en fruitsap (als ontbijt) en kwam iets te kort. (€ 0,05 of € 0,10.)
De cassière vroeg me: "Kunt u dat bedrag bijleggen, mevrouw?"
Gedaan.
Toerist zei: "Thank you."
Ik zei: "Pay it forward."
Hij: "I will." Met een grote glimlach.
Toen ik 10 jaar was. In een ander land op vakantie.
Ik had 2,00 om ansichtkaarten te kopen.
Kaarten kostten 0,40. Ik nam er 5.
Bij de kassa moest ik meer dan 2,00 afrekenen.
Ik stond daar te dralen.
De medewerker pakte zijn eigen portemonnee
en legde er nog een muntje bij.
Toen kreeg ik de kaarten mee.
Later vertelden familieleden me dat er altijd nog belasting bij de winkelprijzen kwam.
Ik voelde me wel suf tegenover de verkoper. Ik had natuurlijk gewoon 1 kaart moeten terugleggen en 4 kaarten moeten betalen.
Onlangs bij de supermarkt in Nederland. Een toerist kocht een broodje en fruitsap (als ontbijt) en kwam iets te kort. (€ 0,05 of € 0,10.)
De cassière vroeg me: "Kunt u dat bedrag bijleggen, mevrouw?"
Gedaan.
Toerist zei: "Thank you."
Ik zei: "Pay it forward."
Hij: "I will." Met een grote glimlach.
vrijdag 23 maart 2018 om 21:09
Jaren geleden ging ik iets halen bij een doe-het-zelf winkel.
Een behangtafel o.i.d.
Het was groter dan ik had voorzien. Vervoeren op de fiets ging totaal niet.
Ik ben de winkel weer ingegaan en heb bij de balie gevraagd of er een bus in de buurt stopte. (Dit was vóór het mobiele tijdperk.)
De winkelmedewerkster had een ander voorstel. Met stevig touw dat gevaarte aan mijn fiets vastmaken.
En dat lukte.
De volgende dag ben ik teruggegaan naar de winkel met een doos chocolaatjes.
De medewerker zei: "Melissa werkt vandaag niet. Maar haar dochter Xiomara zit aan kassa 7." Toen heb ik de chocolaatjes aan Xiomara gegeven.
Ik vond het zo lief dat iemand met me mee had gedacht.
Een behangtafel o.i.d.
Het was groter dan ik had voorzien. Vervoeren op de fiets ging totaal niet.
Ik ben de winkel weer ingegaan en heb bij de balie gevraagd of er een bus in de buurt stopte. (Dit was vóór het mobiele tijdperk.)
De winkelmedewerkster had een ander voorstel. Met stevig touw dat gevaarte aan mijn fiets vastmaken.
En dat lukte.
De volgende dag ben ik teruggegaan naar de winkel met een doos chocolaatjes.
De medewerker zei: "Melissa werkt vandaag niet. Maar haar dochter Xiomara zit aan kassa 7." Toen heb ik de chocolaatjes aan Xiomara gegeven.
Ik vond het zo lief dat iemand met me mee had gedacht.
vrijdag 23 maart 2018 om 21:25
Super lief. Zo zie je maar dat je geen woorden nodig hebt om te troosten.Wodkalime9001 schreef: ↑22-03-2018 23:37Mooi topic
Zelf zat ik onlangs in het vliegtuig. We hadden een stopover. Het meisje naast me reisde alleen. Ze werd gebeld en begon te huilen. We spraken elkaars taal niet (mijn Spaans gaat niet verder dan een paar woorden en haar Engels ook). Ze wist me duidelijk te maken dat haar broer was overleden. Zonder verdere woorden heb ik haar geprobeerd te troosten (voor zover dat kan) door een arm over haar heen te slaan. We hebben elkaars hand gedurende de vlucht die nog verder ging vast gehouden en op de luchthaven was haar zus er gelukkig. Hoewel ik even twijfelde leek me dit fijner dan haar enorme verdriet te negeren. Ze vond het heel fijn en ik ben blij dat ik in zo'n situatie waarin je eigenlijk niks kan, toch iets heb kunnen betekenen.
vrijdag 23 maart 2018 om 21:34
vrijdag 23 maart 2018 om 21:35
Ik weet dat er veel gemopperd wordt op het openbaar vervoer, maar ik heb heel goede ervaringen met de mensen die werken op trein en bus.
Een vriendin van me kreeg in de auto op weg naar een familiefeest een paniekaanval en wilde per direct naar huis toe. We hebben haar naar het busstation gebracht. (Dat wilde ze graag.) De buschauffeur zag in één oogopslag wat er aan de hand was. Hij was zo ongelooflijk vriendelijk en geruststellend. Als een vader die zijn dochter laat instappen. Ik krijg er nog tranen van in mijn ogen.
Toen ik me hondsberoerd voelde: van de treinconducteur een opwaardeerkaartje naar 1e klas gekregen.
En toen iemand die op het station struikelde en zijn arm brak, heeft een conducteur hem fantastisch geholpen. Ik kon die man wel zoenen.
Een vriendin van me kreeg in de auto op weg naar een familiefeest een paniekaanval en wilde per direct naar huis toe. We hebben haar naar het busstation gebracht. (Dat wilde ze graag.) De buschauffeur zag in één oogopslag wat er aan de hand was. Hij was zo ongelooflijk vriendelijk en geruststellend. Als een vader die zijn dochter laat instappen. Ik krijg er nog tranen van in mijn ogen.
Toen ik me hondsberoerd voelde: van de treinconducteur een opwaardeerkaartje naar 1e klas gekregen.
En toen iemand die op het station struikelde en zijn arm brak, heeft een conducteur hem fantastisch geholpen. Ik kon die man wel zoenen.
anoniem_366870 wijzigde dit bericht op 23-03-2018 21:40
0.46% gewijzigd
vrijdag 23 maart 2018 om 21:38
Hier ook, er is altijd een bord en een bed extra, altijd en voor iedereen die dat nodig heeft. Maar dat heb ik ook wel deels van mijn oma die net zo was en van mijn Surinaamse ex schoonfamilie die mij opvingen toen ik 16 was. Ik kook ook altijd teveel, mijn (uitwonende) kinderen die hier vaak zijn nemen vaak vrienden/collega's en mensen mee. Voor de gezelligheid of mensen die moeilijk zitten.apiejapie schreef: ↑23-03-2018 19:39Helemaal eens hoor, ze vinden het zelf heel normaal, niks bijzonders. Maar ik vind ze hun gewicht in goud waard!
Hun voorbeeld was iets waar ik me nooit zo van bewust was. Maar ze hebben het toch doorgegeven. Door hun houding dat iedereen altijd (letterlijk áltijd) welkom was, heb ik dat zo onbewust overgenomen.
Hoeven ze nooit te vragen, soms tref ik iemand pas s morgens aan en hoor ik later van de kinderen dat B even stuk zat, relatie uit en J zo verdrietig was om..Ik heb maar een klein budget en een huis met 3 slaapkamers, geen zolder. Maar mij is geleerd, in woord en daad (door oma, mijn Surinaamse familie, door mijn surrogaatouders en andere mensen in mijn leven); wie een groot hart heeft heeft een groot huis en altijd wat om te delen. En zo is het!
vrijdag 23 maart 2018 om 21:43
Wat ontzettend lief en schrijnend tegelijkertijd. Ik weet de achtergrond natuurlijk niet maar afgaande op jouw verhaal denk ik toch als eerste; hoe kan iemand zo ruimhartig zijn naar vreemden en tegelijkertijd zo blind zijn voor de behoeftes van je eigen kind?vrouwjagersma schreef: ↑23-03-2018 18:55Mijn hele jeugd was mijn ouder als vrijwilliger betrokken bij vluchtelingen. Het was echter bij tijd en wijle geen heel attente ouder. Tijdens een gesprek met een asielzoekster liet ouder vallen dat ik die dag jarig was (ik zal 17 geworden zijn). "Dan heb je zeker al veel gebakken voor het feest!" Mijn ouder gaf schoorvoetend toe dat dat niet het geval was (vanaf mijn achtste was er zelden taart met verjaardagen). De mevrouw schrok er zichtbaar van. Om 7 uur 's avonds ging de deurbel. Daar stond de mevrouw met een reusachtige taart. Voor mij, want "jarige dochters verdienen een taart"
vrijdag 23 maart 2018 om 21:50
Wat een prachtig topic . Hier ook een paar mooie dingen meegemaakt.
Toen ik 14 was verloor ik mijn zomerjas, omdat hij niet goed onder m'n snelbinders zat. Een paar medewerkers van de provincie zagen de jas waaien, en zijn net zo lang in tegengestelde richting langs de weg gereden tot ze iemand zagen fietsen om te kijken of die jas toevallig van die fietser was. En ik was die fietser zo blij om m'n jas terug te hebben, ik had 'm nog niet eens gemist.
Toen ik voor het eerst alleen thuis bleef in de zomervakantie (ouders en broer zaten op een uur of 14 rijden) overleed plots een familielid. Een vriendinnetje van me is toen 14 kilometer komen fietsen om me op te halen (we hadden allemaal geen rijbewijs want minderjarig, en haar ouders hadden geen auto), want ze vond dat ik niet alleen moest zijn, en ik ben bij haar en haar ouders gebleven tot mijn ouders me konden halen. En ze hebben het, ondanks de maffe situatie en dat ik heel verdrietig was, tot een hele fijne tijd gemaakt. Superbijzonder.
Last but not least: toen mijn vader (plots) overleed hebben de buren van m'n moeder met elkaar afgesproken om om en om te koken, zodat wij elke avond vers te eten zouden hebben, maar ons er niet druk over hoefden maken. Dus wij hebben tot en met de dag van de begrafenis telkens rond zessen een kratje met avondmaaltijd gekregen, zonder dat we ergens om hoefden vragen. Kleine moeite, maar zo fijn dat ze het deden, het scheelde ons zoveel tijd en denkruimte - die we beter konden gebruiken op dat moment!
. Hier ook een paar mooie dingen meegemaakt.Toen ik 14 was verloor ik mijn zomerjas, omdat hij niet goed onder m'n snelbinders zat. Een paar medewerkers van de provincie zagen de jas waaien, en zijn net zo lang in tegengestelde richting langs de weg gereden tot ze iemand zagen fietsen om te kijken of die jas toevallig van die fietser was. En ik was die fietser
zo blij om m'n jas terug te hebben, ik had 'm nog niet eens gemist. Toen ik voor het eerst alleen thuis bleef in de zomervakantie (ouders en broer zaten op een uur of 14 rijden) overleed plots een familielid. Een vriendinnetje van me is toen 14 kilometer komen fietsen om me op te halen (we hadden allemaal geen rijbewijs want minderjarig, en haar ouders hadden geen auto), want ze vond dat ik niet alleen moest zijn, en ik ben bij haar en haar ouders gebleven tot mijn ouders me konden halen. En ze hebben het, ondanks de maffe situatie en dat ik heel verdrietig was, tot een hele fijne tijd gemaakt. Superbijzonder.
Last but not least: toen mijn vader (plots) overleed hebben de buren van m'n moeder met elkaar afgesproken om om en om te koken, zodat wij elke avond vers te eten zouden hebben, maar ons er niet druk over hoefden maken. Dus wij hebben tot en met de dag van de begrafenis telkens rond zessen een kratje met avondmaaltijd gekregen, zonder dat we ergens om hoefden vragen. Kleine moeite, maar zo fijn dat ze het deden, het scheelde ons zoveel tijd en denkruimte - die we beter konden gebruiken op dat moment!
vrijdag 23 maart 2018 om 21:58
Ik ging verhuizen en had geen auto. Voor de verhuizing fietste ik er dagelijks heen met allerlei spullen, schoonmaakspul, stofzuiger etc. Een buurvrouw bood spontaan aan om mij met de auto te brengen. Lief. Niet aangenomen trouwens, want ik wilde mezelf redden. Nu denk ik: wat deed ik moeilijk.
Tijdens de dag van de verhuizing kwamen er spontaan een aantal buren helpen om dozen te sjouwen. Heel bijzonder en lief.
Een andere buurvrouw zorgde voor koffie, hapjes etc. Zo lief!
Tijdens de dag van de verhuizing kwamen er spontaan een aantal buren helpen om dozen te sjouwen. Heel bijzonder en lief.
Een andere buurvrouw zorgde voor koffie, hapjes etc. Zo lief!
