Overig
alle pijlers
Aardige, sociale, attente acties van je medemens
woensdag 21 maart 2018 om 17:19
Ik ben eigenlijk best wel een misantroop, weinig vertrouwen in de mensheid, maar misschien juist wel daarom word ik altijd enorm blij van mensen die iets goeds of aardigs doen voor een ander.
Zoals bijvoorbeeld dit wat ik vandaag in de krant las (en waar op Actueel ook al een topic over is geopend
)
https://www.ad.nl/amersfoort/wie-gaf-es ... ~a139ef78/
Welke aardige gebaren zijn jou altijd bijgebleven?
Zoals bijvoorbeeld dit wat ik vandaag in de krant las (en waar op Actueel ook al een topic over is geopend
)https://www.ad.nl/amersfoort/wie-gaf-es ... ~a139ef78/
Welke aardige gebaren zijn jou altijd bijgebleven?
donderdag 22 maart 2018 om 22:19
Schattig.Akakia schreef: ↑22-03-2018 22:15Ik hoop niet dat de verhalen al op zijn
Heb er nog klein mooi gebaar bedacht: toen zoon nog klein was, jaar of 6, ging hij voor het eerst alleen op zijn stepje boodschappen doen. In plaats van een kleine zak noten nam hij een grote mee, waardoor hij te weinig geld bij zich had. Het ontbrekende bedrag, een euro of 5, hoefde hij niet te betalen van de groenteboer. Hij kreeg alles mee want, zo zei de groenteboer: ‘jij bent toch mijn vriend?’
Fijn dat iemand zo’n klein kind gewoon helpt! Uiteraard heb ik het verschil later betaald.
donderdag 22 maart 2018 om 22:21
Ik heb ook een hele lieve vader. Hij is 70. Afgelopen vrijdagavond was ik even aangewipt maar ik was moe en het was koud buiten, dus ik liep te chagrijnen over het terugfietsen (een klein kwartiertje). Moeder bood aan me naar huis te brengen, maar ik had de volgende dag mijn fiets weer nodig. Toen stelde mijn vader voor dat ik gewoon in hun auto zou rijden, dan fietste hij er wel achteraan... Pap, je bent 70 en ik ben 40, zullen we dat maar even niet doen??!!
donderdag 22 maart 2018 om 22:22
Leerlingen zijn zo lief, he?Suikerwafel schreef: ↑22-03-2018 14:51Op mijn werk (beroepsonderwijs), zat ik op mijn kantoor in bijna huil modus ivm een flinke aanvaring met een collega. Toen kwam een van mijn studenten langs omdat ze een vraag had, maar zag toen dat er iets was: 'Gaat het wel mevrouw?'. Onprofessioneel als wat kwamen er toen tranen. Meisje zei dat ze de vraag zou bewaren voor later en kwam daarna terug met een kop cappuccino uit de kantine (terwijl docenten gratis koffie kunnen halen, had zij er speciaal een gekocht). Zo lief!
De bloemen van de ing die we kregen thuisgestuurd omdat we een nieuw huis hadden (en een hypotheek daar), vond ik ook sympathiek!
Zelf liep ik ooit stage in het mbo toen ik mijn kat moest laten inslapen. Had dat beest al 15 jaar, dus dat sloeg in.
Ben de hele dag verdrietig geweest en kon mijn verdriet op den duur niet meer inhouden toen ook een meisje in de les aan mij vroeg of het wel ging, en of ik had gehuild. Toen moest ik natuurlijk weer huilen en toen zei een leerling dat ze het helemaal begreep, want ze hadden de hond moeten laten inslapen, een ander ook de kat, enz. Heel lief en begripvol waren ze. Op het laatst zei dat ene meisje: "Wilt u een knuffel?" Echt zo lief! Had het idee dat de band met de klas nog sterker was geworden door deze gebeurtenis.
donderdag 22 maart 2018 om 22:41
Toen ik 14 was veranderde ik van middelbare school. Ik moest daar met de trein en dan een bus heen. Ik was de eerste dag na de zomervakantie echter veel en veels te vroeg uitgestapt en had geen idee waar ik was (pre mobiele tijdperk). Ik vroeg, op de rand van huilen, aan een mevrouw die voorbijfietste met twee kinderen, of zij wist waar ik moest zijn. Stomtoevallig moest zij naar een lagere school die er vlak bij zat. Ik mocht op de fiets van haar kind (ik gok een fiets voor een tienjarige) terwijl zij haar kind achterop nam, en zo ben ik met hun samen naar school gefietst., met mijn knieën tegen mijn kin ongeveer 
Zo lief van die vrouw!!
Zo lief van die vrouw!!
donderdag 22 maart 2018 om 22:41
Wat een leuk topic. Mooie verhalen hier.
Ik heb best een goed geheugen, dus veel lieve acties onthouden.
Wat ik erg lief vond. Ik zat in een behoorlijk pittige situatie. Collega wist dat het niet lekker ging, maar wist niet wat er precies aan de hand was. Vanuit mijn werk gingen ze samen ontbijten. Ik ging niet mee, omdat ik grote groepen even niet kon hebben. Collega kwam op werk met een ontbijtbox vol met lekkere dingen voor mij. Wilde het restaurant hem eigenlijk niets meegeven. Toen zei hij, er is ook voor haar betaald. Ze kon er alleen niet bij zijn. Hij stond erop dat hij het mee kreeg. Van mij had het niet gehoeven, het was echt zijn eigen initiatief. Ik vond dat zo lief.
Ik heb ooit ook met pech langs de weg gestaan. Ik stond op een rot gevaarlijk punt stil. Iedereen reed me voorbij. Mensen die naar me gebaarden of ik gek was om daar te staan. Ik was best in paniek dat iemand mij kon aanrijden. Twee vrouwen stopten als enige. 1 van de twee stapte uit en heeft in haar eentje mij geduwd naar de vluchtstrook. In mijn paniek wist ik niet zo goed wat ik moest doen. Ze was nog geduldig om uit te leggen dat ik moest sturen. Ik heb haar nooit echt kunnen bedanken. Dat vond ik wel heel jammer, maar ik vond het zo lief van haar.
Ik heb best een goed geheugen, dus veel lieve acties onthouden.
Wat ik erg lief vond. Ik zat in een behoorlijk pittige situatie. Collega wist dat het niet lekker ging, maar wist niet wat er precies aan de hand was. Vanuit mijn werk gingen ze samen ontbijten. Ik ging niet mee, omdat ik grote groepen even niet kon hebben. Collega kwam op werk met een ontbijtbox vol met lekkere dingen voor mij. Wilde het restaurant hem eigenlijk niets meegeven. Toen zei hij, er is ook voor haar betaald. Ze kon er alleen niet bij zijn. Hij stond erop dat hij het mee kreeg. Van mij had het niet gehoeven, het was echt zijn eigen initiatief. Ik vond dat zo lief.
Ik heb ooit ook met pech langs de weg gestaan. Ik stond op een rot gevaarlijk punt stil. Iedereen reed me voorbij. Mensen die naar me gebaarden of ik gek was om daar te staan. Ik was best in paniek dat iemand mij kon aanrijden. Twee vrouwen stopten als enige. 1 van de twee stapte uit en heeft in haar eentje mij geduwd naar de vluchtstrook. In mijn paniek wist ik niet zo goed wat ik moest doen. Ze was nog geduldig om uit te leggen dat ik moest sturen. Ik heb haar nooit echt kunnen bedanken. Dat vond ik wel heel jammer, maar ik vond het zo lief van haar.
donderdag 22 maart 2018 om 22:42
De man die ik enkel heel vaag online kende die 60 km naar mij toe reed om mijn computer te fixen en daar niks voor wilde.
Die man is een paar jaar later mijn echtgenoot geworden
En toen ik met lekke band op de pechstrook van de snelweg stond stopte er een chauffeur die de band voor me wisselde. Met hem ben ik niet getrouwd, dat had mijn man denk ik niet zo leuk gevonden
Die man is een paar jaar later mijn echtgenoot geworden
En toen ik met lekke band op de pechstrook van de snelweg stond stopte er een chauffeur die de band voor me wisselde. Met hem ben ik niet getrouwd, dat had mijn man denk ik niet zo leuk gevonden
anoniem_284075 wijzigde dit bericht op 22-03-2018 22:44
35.07% gewijzigd
donderdag 22 maart 2018 om 22:43
Aaah dat is zeker lief!Kastanjez schreef: ↑22-03-2018 22:41Toen ik 14 was veranderde ik van middelbare school. Ik moest daar met de trein en dan een bus heen. Ik was de eerste dag na de zomervakantie echter veel en veels te vroeg uitgestapt en had geen idee waar ik was (pre mobiele tijdperk). Ik vroeg, op de rand van huilen, aan een mevrouw die voorbijfietste met twee kinderen, of zij wist waar ik moest zijn. Stomtoevallig moest zij naar een lagere school die er vlak bij zat. Ik mocht op de fiets van haar kind (ik gok een fiets voor een tienjarige) terwijl zij haar kind achterop nam, en zo ben ik met hun samen naar school gefietst., met mijn knieën tegen mijn kin ongeveer
donderdag 22 maart 2018 om 23:37
Mooi topic ♡
* Een lieve vriendin van mij stuurde me onlangs een kaartje dat ze nog steeds aan mij denkt en hoopt dat onze grote wens in vervulling mag gaan (miskraam gehad en daarna niet meer zwanger geworden). Ik was wel ontroerd.
* tijdens onze reis was mijn vriend tijdens het hiken een vest verloren wat hij blijkbaar niet goed aan zijn tas had gebonden. Het waaide nogal in dat gebied dus we dachten dat het kwijt zou zijn. Toch een stuk teruggelopen. Iemand die het had zien liggen had stenen in de zakken gestopt om het te verzwaren zodat het niet weg kon waaien.
* tijdens een congres werd duidelijk dat het code rood zou zijn die dag. Ik reis met het OV maar dat reed niet meer. Een totaal onbekende liet mij meerijden en wilde er niks voor hebben. We hebben een leuk gesprek gehad in de auto. Niet veel later vergelijkbaar maar toen op werk. Een collega die ik alleen ken van hallo zeggen, liet me meerijden.
Zelf zat ik onlangs in het vliegtuig. We hadden een stopover. Het meisje naast me reisde alleen. Ze werd gebeld en begon te huilen. We spraken elkaars taal niet (mijn Spaans gaat niet verder dan een paar woorden en haar Engels ook). Ze wist me duidelijk te maken dat haar broer was overleden. Zonder verdere woorden heb ik haar geprobeerd te troosten (voor zover dat kan) door een arm over haar heen te slaan. We hebben elkaars hand gedurende de vlucht die nog verder ging vast gehouden en op de luchthaven was haar zus er gelukkig. Hoewel ik even twijfelde leek me dit fijner dan haar enorme verdriet te negeren. Ze vond het heel fijn en ik ben blij dat ik in zo'n situatie waarin je eigenlijk niks kan, toch iets heb kunnen betekenen.
* Een lieve vriendin van mij stuurde me onlangs een kaartje dat ze nog steeds aan mij denkt en hoopt dat onze grote wens in vervulling mag gaan (miskraam gehad en daarna niet meer zwanger geworden). Ik was wel ontroerd.
* tijdens onze reis was mijn vriend tijdens het hiken een vest verloren wat hij blijkbaar niet goed aan zijn tas had gebonden. Het waaide nogal in dat gebied dus we dachten dat het kwijt zou zijn. Toch een stuk teruggelopen. Iemand die het had zien liggen had stenen in de zakken gestopt om het te verzwaren zodat het niet weg kon waaien.
* tijdens een congres werd duidelijk dat het code rood zou zijn die dag. Ik reis met het OV maar dat reed niet meer. Een totaal onbekende liet mij meerijden en wilde er niks voor hebben. We hebben een leuk gesprek gehad in de auto. Niet veel later vergelijkbaar maar toen op werk. Een collega die ik alleen ken van hallo zeggen, liet me meerijden.
Zelf zat ik onlangs in het vliegtuig. We hadden een stopover. Het meisje naast me reisde alleen. Ze werd gebeld en begon te huilen. We spraken elkaars taal niet (mijn Spaans gaat niet verder dan een paar woorden en haar Engels ook). Ze wist me duidelijk te maken dat haar broer was overleden. Zonder verdere woorden heb ik haar geprobeerd te troosten (voor zover dat kan) door een arm over haar heen te slaan. We hebben elkaars hand gedurende de vlucht die nog verder ging vast gehouden en op de luchthaven was haar zus er gelukkig. Hoewel ik even twijfelde leek me dit fijner dan haar enorme verdriet te negeren. Ze vond het heel fijn en ik ben blij dat ik in zo'n situatie waarin je eigenlijk niks kan, toch iets heb kunnen betekenen.
donderdag 22 maart 2018 om 23:40
Het lijkt erop dat iedereen medelijden heeft met jonge pubers want ik heb ook eens zoiets gehad. 15km naar middelbare school fietsen, na 10km lekke band.
Mobieltjes bestonden nog niet dus ik belde bij het eerste willekeurige huis aan om te vragen of ik mijn moeder mocht bellen. Er deed een vrouw open met een peuter op de arm, en in de keuken bleek nog een baby te zitten. Ik mocht bellen maar mijn moeder kon niet direct komen want moest nog andere kids naar school brengen. De vrouw stelde voor dat zij mij zou brengen zodra ze klaar waren met ontbijt. Daar zat ik dus bij wildvreemde mensen aan de ontbijttafel, te wachten totdat ze iedereen in kon laden om mij naar school te brengen.
Toen vond ik dat gewoon aardig, nu ik zelf kinderen heb vind ik het fantastisch dat iemand zomaar heel haar ritme omgooit om een onbekende te helpen. Ik moet er altijd nog aan denken als ik langs dat huis rijd.
Fiets had ik daar laten staan en 's avonds met mijn vader opgehaald. Volgens mij hebben we gewoon bedankt maar verder niets gegeven ofzo. Zou ik zelf anders doen.
Mobieltjes bestonden nog niet dus ik belde bij het eerste willekeurige huis aan om te vragen of ik mijn moeder mocht bellen. Er deed een vrouw open met een peuter op de arm, en in de keuken bleek nog een baby te zitten. Ik mocht bellen maar mijn moeder kon niet direct komen want moest nog andere kids naar school brengen. De vrouw stelde voor dat zij mij zou brengen zodra ze klaar waren met ontbijt. Daar zat ik dus bij wildvreemde mensen aan de ontbijttafel, te wachten totdat ze iedereen in kon laden om mij naar school te brengen.
Toen vond ik dat gewoon aardig, nu ik zelf kinderen heb vind ik het fantastisch dat iemand zomaar heel haar ritme omgooit om een onbekende te helpen. Ik moet er altijd nog aan denken als ik langs dat huis rijd.
Fiets had ik daar laten staan en 's avonds met mijn vader opgehaald. Volgens mij hebben we gewoon bedankt maar verder niets gegeven ofzo. Zou ik zelf anders doen.
donderdag 22 maart 2018 om 23:44
Een verre achternicht stuurde na het overlijden van ons eerste kindje zó'n ontzettend lief kaartje met mooie woorden dat ik er nu na anderhalf jaar nog van vol schiet.
Deze zelfde achternicht stuurde na de geboorte van ons 2e kind een enorm pakket met cadeautjes en speelgoed dat van haar dochter geweest is op. Ik zie haar eigenlijk nooit (de afgelopen 10 jaar een keer of 3) maar ze kan zo goed dingen verwoorden en op papier zetten dat ik nu tot 2x toe tot tranen geroerd ben.
Ongeveer een week na mijn emigratie ben ik knock-out gegaan in de trein. Qua zorgverzekering was nog niet alles geregeld maar ik moest wel naar het ziekenhuis. Eigenlijk zou ik alles dus zelf moeten betalen en ik voelde de bui al hangen en moest stilletjes huilen en zag mijn spaargeld als sneeuw voor de zo'n verdwijnen. Gelukkig was er een hele lieve arts die begrip had voor mijn situatie en mij als "Jane Doe" geregistreerd heeft waardoor de kosten niet op mij persoonlijk verhaald konden worden.
Als laatste, mijn oude huisarts. Ik gebruik medicijnen waarover in het land waar ik nu woon nogal moeilijk gedaan wordt. Ik moet nu ruim van te voren aangeven wanneer ik bijna door mijn voorraad heen ben en dan schrijft hij een nieuw recept uit op mijn moeders naam die hetzelfde medicijn gebruikt. Fraude? Misschien. Scheelt me dit veel pijn en regelmatig (veel te) dure onderzoeken? Ja! (Het gaat om ongeveer 1 doosje per 1,5 jaar, niet een hele apotheek vol)
Deze zelfde achternicht stuurde na de geboorte van ons 2e kind een enorm pakket met cadeautjes en speelgoed dat van haar dochter geweest is op. Ik zie haar eigenlijk nooit (de afgelopen 10 jaar een keer of 3) maar ze kan zo goed dingen verwoorden en op papier zetten dat ik nu tot 2x toe tot tranen geroerd ben.
Ongeveer een week na mijn emigratie ben ik knock-out gegaan in de trein. Qua zorgverzekering was nog niet alles geregeld maar ik moest wel naar het ziekenhuis. Eigenlijk zou ik alles dus zelf moeten betalen en ik voelde de bui al hangen en moest stilletjes huilen en zag mijn spaargeld als sneeuw voor de zo'n verdwijnen. Gelukkig was er een hele lieve arts die begrip had voor mijn situatie en mij als "Jane Doe" geregistreerd heeft waardoor de kosten niet op mij persoonlijk verhaald konden worden.
Als laatste, mijn oude huisarts. Ik gebruik medicijnen waarover in het land waar ik nu woon nogal moeilijk gedaan wordt. Ik moet nu ruim van te voren aangeven wanneer ik bijna door mijn voorraad heen ben en dan schrijft hij een nieuw recept uit op mijn moeders naam die hetzelfde medicijn gebruikt. Fraude? Misschien. Scheelt me dit veel pijn en regelmatig (veel te) dure onderzoeken? Ja! (Het gaat om ongeveer 1 doosje per 1,5 jaar, niet een hele apotheek vol)
"Nee" is ook een antwoord.
donderdag 22 maart 2018 om 23:47
donderdag 22 maart 2018 om 23:51
Ik woonde in het buitenland in de tijd dat áls ik naar huis wilde bellen, ik dat collect vanuit een telefooncel moest doen (even voor het beeld).
Jong en wild gingen we halve en hele nachten stappen en desnoods liftend naar huis. Toen de man van de taxi centrale dát hoorde (we zaten al gniffelend achterin te vertellen dat we dat regelmatig deden) heeft ie ons dringend verzocht dat nooit meer te doen.
We kregen zijn privé telefoonnummer met de mededeling dat we hem ten alle tijden konden bellen als we ergens gestrand waren en dat ie ons dan kwam halen.
Maar of we hem alsjeblieft wilden beloven om nooit, maar dan ook nooit meer te gaan liften.
Jong en wild gingen we halve en hele nachten stappen en desnoods liftend naar huis. Toen de man van de taxi centrale dát hoorde (we zaten al gniffelend achterin te vertellen dat we dat regelmatig deden) heeft ie ons dringend verzocht dat nooit meer te doen.
We kregen zijn privé telefoonnummer met de mededeling dat we hem ten alle tijden konden bellen als we ergens gestrand waren en dat ie ons dan kwam halen.
Maar of we hem alsjeblieft wilden beloven om nooit, maar dan ook nooit meer te gaan liften.
vrijdag 23 maart 2018 om 00:01
Ach ja, niet alles is eerlijk. Lief is het wel....Meyana schreef: ↑22-03-2018 23:44
Als laatste, mijn oude huisarts. Ik gebruik medicijnen waarover in het land waar ik nu woon nogal moeilijk gedaan wordt. Ik moet nu ruim van te voren aangeven wanneer ik bijna door mijn voorraad heen ben en dan schrijft hij een nieuw recept uit op mijn moeders naam die hetzelfde medicijn gebruikt. Fraude? Misschien. Scheelt me dit veel pijn en regelmatig (veel te) dure onderzoeken? Ja! (Het gaat om ongeveer 1 doosje per 1,5 jaar, niet een hele apotheek vol)
Ik kocht ooit een televisie van een groot merk. Binnen een jaar kon ik al een monteur laten komen. Kosteloos gerepareerd, want het viel binnen garantie termijn.
Drie maanden nadat mijn garantie verliep, had ik weer exact hetzelfde. Alleen zou de monteur mij dit keer gekd kosten. Vond ik zuur voor mezelf, want echt een deugdelijk product had ik blijkbaar niet gekocht (wat ik wel mocht verwachten van zo een groot en bekend merk).
De monteur kwam, herkende mij nog van de eerste keer. Hij liet mij de afspraak afbellen, zodat ik de kosten niet hoefde te betalen. Ook hij vond het zuur, drie maanden buiten garantie en het werd ook nog eens veroorzaakt door fabrieksfout. Echt eerlijk was dit niet, maar vond ik het lief? Absoluut!
vrijdag 23 maart 2018 om 00:10
Jaren geleden ging ik uit, in mijn eentje (doe ik nog steeds, is best leuk!). Alles leuk en aardig tot ik terug moest om 1 uur 's nachts: er was iemand voor de trein gesprongen waardoor ik al mijn aansluitingen zou missen. Uiteindelijk strandde ik met behulp van NS-bussen in Uitgeest, waar niets meer reed, en moest ik op een taxi wachten. Helaas was er ook een probleem met files (ik weet de details niet meer) en duurde het uren voordat de taxi kwam.
Waar ik dus blij van werd was dat de NS-medewerkers zó hun best deden, het was koud en er was geen wachthok, dus ze kwamen met warmtedekens en thee aan, en wat broodjes. Ze wachtten samen met mij en een aantal andere gestrande reizigers op de taxi, belden meerdere keren om zeker te weten dat de taxi ook echt kwam, en ik weet dat het de regel is dat NS de taxi betaalt maar toen ik bijna thuis was en rond de 230 euro op de teller van die taxi zag staan... oef, wat ben ik blij dat ik dat niet heb hoeven betalen!
Ik klaag vaak over NS, maar als het écht mis gaat helpen zij me wel mooi weer thuis te komen.
Waar ik dus blij van werd was dat de NS-medewerkers zó hun best deden, het was koud en er was geen wachthok, dus ze kwamen met warmtedekens en thee aan, en wat broodjes. Ze wachtten samen met mij en een aantal andere gestrande reizigers op de taxi, belden meerdere keren om zeker te weten dat de taxi ook echt kwam, en ik weet dat het de regel is dat NS de taxi betaalt maar toen ik bijna thuis was en rond de 230 euro op de teller van die taxi zag staan... oef, wat ben ik blij dat ik dat niet heb hoeven betalen!
Ik klaag vaak over NS, maar als het écht mis gaat helpen zij me wel mooi weer thuis te komen.
vrijdag 23 maart 2018 om 00:30
Oh, toen ik nog op de basisschool zat en het had gesneeuwd wilde ik een héle grote sneeuwbal maken. Helaas was ik niet zo groot (nog steeds niet ) dus de sneeuwbal werd niet groter dan een meter doorsnee, daarna was hij te groot en te zwaar voor mij om hem in mijn eentje verder te rollen. Een meneer en zijn kind zagen hoe ik tevergeefs de sneeuwbal verder probeerde te rollen en besloten te helpen zodat de sneeuwbal nog groter werd. Vond ik lief.
) dus de sneeuwbal werd niet groter dan een meter doorsnee, daarna was hij te groot en te zwaar voor mij om hem in mijn eentje verder te rollen. Een meneer en zijn kind zagen hoe ik tevergeefs de sneeuwbal verder probeerde te rollen en besloten te helpen zodat de sneeuwbal nog groter werd. Vond ik lief.
vrijdag 23 maart 2018 om 01:45
Een goede vriendin van mij stuurt altijd lieve kaartjes als ik erdoorheen zit met wat dan ook, dat doet me erg goed!
Ik ben wel eens keihard onderuit gegaan met de fiets toen ik met mijn voorwiel in iemands achterwiel terecht kwam omdat hij zijn hand niet uitstak en zomaar afsloeg. Er kwamen meteen mensen op me afgerend en zelfs een vrouw die haar winkel even verliet om mij overeind te helpen. Dat vond ik zo lief, heb ook uitgebreid bedankt daarvoor.
Ben ook eens op het terras keihard onderuit gegaan toen ik struikelde over een drempel - gelukkig zonder dienblad - en een echtpaar was bezorgd om me, omdat ik zo’n harde smak maakte. Ze gaven me daarna ook nog een dikke fooi en vonden het geweldig dat ik alsnog met een glimlach service verleende. (Ook al deed het verdomd veel pijn)
Ik ben wel eens keihard onderuit gegaan met de fiets toen ik met mijn voorwiel in iemands achterwiel terecht kwam omdat hij zijn hand niet uitstak en zomaar afsloeg. Er kwamen meteen mensen op me afgerend en zelfs een vrouw die haar winkel even verliet om mij overeind te helpen. Dat vond ik zo lief, heb ook uitgebreid bedankt daarvoor.
Ben ook eens op het terras keihard onderuit gegaan toen ik struikelde over een drempel - gelukkig zonder dienblad - en een echtpaar was bezorgd om me, omdat ik zo’n harde smak maakte. Ze gaven me daarna ook nog een dikke fooi en vonden het geweldig dat ik alsnog met een glimlach service verleende. (Ook al deed het verdomd veel pijn)
vrijdag 23 maart 2018 om 01:59
Ik herinner me dat ik een paar jaar geleden mijn auto had geparkeerd en bij de betaalautomaat van de parkeerplaats stond. Een meisje van mijn leeftijd toen - een jaar of 23 - wist niet hoe het werkte, zo'n machine. En waar je dat kaartje dan moest laten? Misschien was het de eerste keer dat ze haar auto betaald parkeerde. In ieder geval, ik heb het geduldig uitgelegd en daarna gaf ze me opgelucht een hele dikke knuffel. Zo lief vond ik dat!
vrijdag 23 maart 2018 om 02:26
Vandaag (2 uur 's nachts) lop de A7 lek gereden, ik bij eerstvolgende tankstation eraf, daar staan nog 6 autos met stoere mannen met lekke banden, en 2 anwb autos. Stap uit, en hoor die mannen zeggen help alsjeblieft eerst die dame, want ze hoort hier niet zo alleen op een tankstation te staan. Dat vond ik toch ook wel heel erg lief
En de keer dat ik psychisch enorm in de war was en een jongen bij me bleef, me gerust bleef stellen en ervoor zorgde dat er de juiste hulp kwam. Want hij had toen ook met een enorme boog om me heen kunnen lopen. Enorm blij met die jongen
En de keer dat ik psychisch enorm in de war was en een jongen bij me bleef, me gerust bleef stellen en ervoor zorgde dat er de juiste hulp kwam. Want hij had toen ook met een enorme boog om me heen kunnen lopen. Enorm blij met die jongen
vrijdag 23 maart 2018 om 02:49
Ohja nog eentje;
Na een avondje stappen liepen we terug over het station. Op het station werd een meisje lastig gevallen. Mijn vriend is er toen op afgegaan en heeft net gedaan of hij bij haar hoorde. Heeft meegelopen met haar naar de bus en gewacht totdat ie er was. En ze er veilig in zat.
Op mijn laatste werkdag voor mijn verlof kwamen er ineens collega's met kadootjes. Deze zou ik nooit allemaal mee hebben kunnen nemen. Toen bood mijn vervangster (die ik net een week kende) om mij naar huis te brengen.
Nog een;
Tijdens mijn studie studeerde in AMS en woonde in de buurt van Utrecht. Werd helemaal niet goed op school. Alles draaide en werd de hele tijd zwart voor mijn ogen. Toen is een studiegenootje, die de totaal andere kant op moest, mee gegaan en heeft me op de bus gezet in Utrecht. Ondertussen mijn vriend opgebeld om te zorgen dat hij me bij de bushalte kon ophalen. Nog steeds heel lief.
Ohja; en tijdens mijn andere studie was ik op zoek naar een stage, wilde niet echt lukken. Een andere studiegenootje had al een adres en werd toen bij een ander bedrijf uitgenodigd. Omdat hij al een plek had heeft hij hun mijn gegevens gegeven. Ik heb uiteindelijk daar nog drie jaar gewerkt tijdens/na mijn studie.
Als ik er zo over nadenk heb ik toch nog wel wat voorbeelden.
Eigenlijk zouden sommige dingen die in dit topic staan gebruikelijk moeten zijn, maar zijn we het ergens verloren. Laten we hopen dat het weer wat meer terug komt!
Na een avondje stappen liepen we terug over het station. Op het station werd een meisje lastig gevallen. Mijn vriend is er toen op afgegaan en heeft net gedaan of hij bij haar hoorde. Heeft meegelopen met haar naar de bus en gewacht totdat ie er was. En ze er veilig in zat.
Op mijn laatste werkdag voor mijn verlof kwamen er ineens collega's met kadootjes. Deze zou ik nooit allemaal mee hebben kunnen nemen. Toen bood mijn vervangster (die ik net een week kende) om mij naar huis te brengen.
Nog een;
Tijdens mijn studie studeerde in AMS en woonde in de buurt van Utrecht. Werd helemaal niet goed op school. Alles draaide en werd de hele tijd zwart voor mijn ogen. Toen is een studiegenootje, die de totaal andere kant op moest, mee gegaan en heeft me op de bus gezet in Utrecht. Ondertussen mijn vriend opgebeld om te zorgen dat hij me bij de bushalte kon ophalen. Nog steeds heel lief.
Ohja; en tijdens mijn andere studie was ik op zoek naar een stage, wilde niet echt lukken. Een andere studiegenootje had al een adres en werd toen bij een ander bedrijf uitgenodigd. Omdat hij al een plek had heeft hij hun mijn gegevens gegeven. Ik heb uiteindelijk daar nog drie jaar gewerkt tijdens/na mijn studie.
Als ik er zo over nadenk heb ik toch nog wel wat voorbeelden.
Eigenlijk zouden sommige dingen die in dit topic staan gebruikelijk moeten zijn, maar zijn we het ergens verloren. Laten we hopen dat het weer wat meer terug komt!
vrijdag 23 maart 2018 om 07:41
Er schiet me nog een recenter verhaal te binnen. Ruim een jaar geleden werd ik van mijn sokken gereden - ik was op de fiets -door de bestuurder van een geparkeerde auto die zijn portier opende zonder uit te kijken. Ik was hard op mijn hoofd beland, wilde in een reflex meteen weer opstaan, maar ging zo ongeveer van mijn stokje. Gelukkig waren en meteen allemaal aardige mensen om me heen die me naar de kant van de weg hielpen waar ik heb gewacht op de ambulance voor de EH (inmiddels bleek dat ik een flink bloedende hoofdwond had). Eén van de mensen die de hele tijd bij me bleef was een jonge vrouw met 2 kleine kinderen, die vlak voor het ongeluk gebeurde nog voor me fietste. Het duurde best wel een tijdje voor de ambulance er was, maar al die tijd bleef ze bij me, ze heeft ook nog mijn afspraak afgebeld waar ik naar op weg was. Volgens mij heeft ze ook nog mijn fiets weggezet en zorgde dat die goed op slot stond. Zo ontzettend lief! Intussen moest ze ook nog op naar 2 kleine kinderen letten, dus de situatie was voor haar ook gewoon onhandig.
Ik baalde er echt van dat ik haar nooit heb kunnen bedanken, want van het ene op het andere moment lag ik in de ambulance en was het al te laat.
Maar wie weet leest ze hier wel mee (zou zomaar een forumtype kunnen zijn ) dus als dat zo is; alsnog dankjewel 
!!
Ik baalde er echt van dat ik haar nooit heb kunnen bedanken, want van het ene op het andere moment lag ik in de ambulance en was het al te laat.
Maar wie weet leest ze hier wel mee (zou zomaar een forumtype kunnen zijn
) dus als dat zo is; alsnog dankjewel !!
Nothing happens for a reason
vrijdag 23 maart 2018 om 07:49
Lovely_Meghan schreef: ↑23-03-2018 02:49Ohja nog eentje;
Na een avondje stappen liepen we terug over het station. Op het station werd een meisje lastig gevallen. Mijn vriend is er toen op afgegaan en heeft net gedaan of hij bij haar hoorde. Heeft meegelopen met haar naar de bus en gewacht totdat ie er was. En ze er veilig in zat.
Op mijn laatste werkdag voor mijn verlof kwamen er ineens collega's met kadootjes. Deze zou ik nooit allemaal mee hebben kunnen nemen. Toen bood mijn vervangster (die ik net een week kende) om mij naar huis te brengen.
Nog een;
Tijdens mijn studie studeerde in AMS en woonde in de buurt van Utrecht. Werd helemaal niet goed op school. Alles draaide en werd de hele tijd zwart voor mijn ogen. Toen is een studiegenootje, die de totaal andere kant op moest, mee gegaan en heeft me op de bus gezet in Utrecht. Ondertussen mijn vriend opgebeld om te zorgen dat hij me bij de bushalte kon ophalen. Nog steeds heel lief.
Ohja; en tijdens mijn andere studie was ik op zoek naar een stage, wilde niet echt lukken. Een andere studiegenootje had al een adres en werd toen bij een ander bedrijf uitgenodigd. Omdat hij al een plek had heeft hij hun mijn gegevens gegeven. Ik heb uiteindelijk daar nog drie jaar gewerkt tijdens/na mijn studie.
Als ik er zo over nadenk heb ik toch nog wel wat voorbeelden.
Eigenlijk zouden sommige dingen die in dit topic staan gebruikelijk moeten zijn, maar zijn we het ergens verloren. Laten we hopen dat het weer wat meer terug komt!
Alleen is het als het gebruikelijk wordt niet meer speciaal natuurlijk.
Veritas vos liberabit
vrijdag 23 maart 2018 om 08:13
Wat een leuk topic.
Heel lang geleden ik was nog erg jong en net aan het werk, is mijn opa overleden. Ik werd toen opgehaald zodat mijn fiets bij het werk bleef staan. Later ging ik met de bus mijn fiets ophalen, en in de bus kwam een man naast mij die begon te praten. Was heel belangstellend en heel erg lief toen ter sprake kwam waarom ik in de bus zat. Ik weet het nog steeds.
Andere keer was toen ik werkloos was en contact met het uwv moest hebben. Door beeindiging relatie was mijn situatie nogal vervelend. Zij was heel erg lief en heel begripvol. Dat deed mij zó goed! Dus dank je wel UWV medewerker.
Heel lang geleden ik was nog erg jong en net aan het werk, is mijn opa overleden. Ik werd toen opgehaald zodat mijn fiets bij het werk bleef staan. Later ging ik met de bus mijn fiets ophalen, en in de bus kwam een man naast mij die begon te praten. Was heel belangstellend en heel erg lief toen ter sprake kwam waarom ik in de bus zat. Ik weet het nog steeds.
Andere keer was toen ik werkloos was en contact met het uwv moest hebben. Door beeindiging relatie was mijn situatie nogal vervelend. Zij was heel erg lief en heel begripvol. Dat deed mij zó goed! Dus dank je wel UWV medewerker.
vrijdag 23 maart 2018 om 08:15
Ik was pas in de regen met duowagen met 2 kleintjes onderweg naar de bus en kwam de vorige bus nog tegen die te laat was. De halte kon ik nooit meer op tijd halen, maar stak voor de zekerheid toch mijn hand op toen ze langs reed. En ze stopte voor ons. Vond ik wel heel fijn. Uiteraard heb ik bedankt bij het in- en uitstappen.
