Overig
alle pijlers
Broertje blijkt halfbroertje
dinsdag 7 mei 2019 om 23:29
Goedenavond,
Een tijdje terug had ik een goed gesprek met mijn tante en ben ik erachter gekomen dat mijn broertje en ik niet dezelfde vader hebben. Ik heb me altijd al afgevraagd waarom hij zo anders is als mij en ons jongste broertje, maar dit was natuurlijk niet iets wat ik in gedachten had. Ik heb ook met vrienden van mijn moeder gepraat hierover en ik wist voor 1000% dat als ik er naar haar over zou beginnen ze niet eerlijk zou zijn. Dus ja ik kende deze man nog wel van vroeger toen ik 4 jaar oud was... dus een beetje op facebook gekletst en de dag daarna zat ik met hem rond de tafel, ik wilde alles weten van begin tot eind. Hij wilde mijn broertje heel graag weer eens zien. (Heeft hem de eerste 1,5 jaar mogen zien, daarna niet meer). Ik kan ook geen geheimen voor mijn broertje we vertellen elkaar letterlijk alles! Dus ik nadat ik met zijn vader had gesproken de moed bij elkaar geraapt en naar mijn moeder gestapt. Ik zei tegen haar dat ze twee weken de tijd had te vertellen en zo niet zou ik het doen. Uiteindelijk heeft ze het verteld. Broertje inmiddels al een keer bij zijn vader geweest maar wil dit niet in stand houden zolang mijn vader dit niet weet en hij er met hem over gesproken heeft. Mijn moeder heeft al meerdere malen beloofd het tegen hem te vertellen maar ze doet het gewoon niet, en gaat dit ook nooit doen. Mijn tante en oma zeggen ook ze wacht gewoon af totdat jullie haar klusje weer geklaard hebben. Ik heb tegen mijn broertje gezegt dat als hij het echt graag tegen papa wil zeggen hij dat gewoon moet doen. Tante en ik hebben ook aangeboden mee te gaan dan. Het punt is alleen sinds wij dit weten enzo doet hij zo kortaf logisch er gaat van alles door hem heen! Maar als ik iets vraag aan hem bijv.: “hoe was het op school?” Of “heb je nog met je vader gesproken” krijg ik wel hele rot opmerkingen van:”wat maakt dat uit?, je bent toch mijn echte zus niet!” Of dat hij me verteld heeft dat hij het nooit had willen weten en had gewild dat alles anders was. Ik snap hem ik zou me niet kunnen voorstellen hoe het zou moeten zijn. Maar hij moet ook begrijpen dat ik er altijd als enige voor hem was en dat ook altijd zal blijven. Ik vind het zo moeilijk ermee om te gaan. Ik dacht toen ik het hoorde hij moet dit weten en zo’n geheim kan ik niet voor hem bewaren! Ik dacht dat als hij het zou weten het minder pijn zou doen, maar helaas het is nog steeds zo moeilijk alles komt zo dichtbij. Hij leert zijn vader kennen, krijgt een andere opa en oma, heeft blijkbaar een tiental neefjes en nichtjes. Als het goed uitpakt ben ik zo blij voor hem natuurlijk! Een leuke vader een leuke familie. Maar het voelt alsof ik er niet klaar voor ben hem te ‘verliezen’ aan een andere familie ofzo. Vooral nu hij zo rot doet en me helemaal niks meer verteld weet ik het even niet meer! Ik hoop dat er misschien iemand is die mij kan helpen dit goed te verwerken en me misschien kan helpen. Wellicht heeft iemand zelf zoiets meegemaakt en ben dan benieuwd hoe diegene ermee om is gegaan. Alvast bedankt!
Een tijdje terug had ik een goed gesprek met mijn tante en ben ik erachter gekomen dat mijn broertje en ik niet dezelfde vader hebben. Ik heb me altijd al afgevraagd waarom hij zo anders is als mij en ons jongste broertje, maar dit was natuurlijk niet iets wat ik in gedachten had. Ik heb ook met vrienden van mijn moeder gepraat hierover en ik wist voor 1000% dat als ik er naar haar over zou beginnen ze niet eerlijk zou zijn. Dus ja ik kende deze man nog wel van vroeger toen ik 4 jaar oud was... dus een beetje op facebook gekletst en de dag daarna zat ik met hem rond de tafel, ik wilde alles weten van begin tot eind. Hij wilde mijn broertje heel graag weer eens zien. (Heeft hem de eerste 1,5 jaar mogen zien, daarna niet meer). Ik kan ook geen geheimen voor mijn broertje we vertellen elkaar letterlijk alles! Dus ik nadat ik met zijn vader had gesproken de moed bij elkaar geraapt en naar mijn moeder gestapt. Ik zei tegen haar dat ze twee weken de tijd had te vertellen en zo niet zou ik het doen. Uiteindelijk heeft ze het verteld. Broertje inmiddels al een keer bij zijn vader geweest maar wil dit niet in stand houden zolang mijn vader dit niet weet en hij er met hem over gesproken heeft. Mijn moeder heeft al meerdere malen beloofd het tegen hem te vertellen maar ze doet het gewoon niet, en gaat dit ook nooit doen. Mijn tante en oma zeggen ook ze wacht gewoon af totdat jullie haar klusje weer geklaard hebben. Ik heb tegen mijn broertje gezegt dat als hij het echt graag tegen papa wil zeggen hij dat gewoon moet doen. Tante en ik hebben ook aangeboden mee te gaan dan. Het punt is alleen sinds wij dit weten enzo doet hij zo kortaf logisch er gaat van alles door hem heen! Maar als ik iets vraag aan hem bijv.: “hoe was het op school?” Of “heb je nog met je vader gesproken” krijg ik wel hele rot opmerkingen van:”wat maakt dat uit?, je bent toch mijn echte zus niet!” Of dat hij me verteld heeft dat hij het nooit had willen weten en had gewild dat alles anders was. Ik snap hem ik zou me niet kunnen voorstellen hoe het zou moeten zijn. Maar hij moet ook begrijpen dat ik er altijd als enige voor hem was en dat ook altijd zal blijven. Ik vind het zo moeilijk ermee om te gaan. Ik dacht toen ik het hoorde hij moet dit weten en zo’n geheim kan ik niet voor hem bewaren! Ik dacht dat als hij het zou weten het minder pijn zou doen, maar helaas het is nog steeds zo moeilijk alles komt zo dichtbij. Hij leert zijn vader kennen, krijgt een andere opa en oma, heeft blijkbaar een tiental neefjes en nichtjes. Als het goed uitpakt ben ik zo blij voor hem natuurlijk! Een leuke vader een leuke familie. Maar het voelt alsof ik er niet klaar voor ben hem te ‘verliezen’ aan een andere familie ofzo. Vooral nu hij zo rot doet en me helemaal niks meer verteld weet ik het even niet meer! Ik hoop dat er misschien iemand is die mij kan helpen dit goed te verwerken en me misschien kan helpen. Wellicht heeft iemand zelf zoiets meegemaakt en ben dan benieuwd hoe diegene ermee om is gegaan. Alvast bedankt!
vrijdag 10 mei 2019 om 10:54
@Lemoos2
Ik respecteer het vakgebied en die van je man maar voor mij is het geen feitelijke wetenschap.
Helaas heb ik meer dan 10 jaar met ex en kind in dit ' circuit' rondgedoold en ik heb dat niet ervaren als een verlicht pad.
Té vaak heb ik psychologen gesproken die een diagnose stelden over dezelfde persoon die bijna haaks stond op collega's.
Dan zullen we het gewoon maar niet hebben over de verschillende interpretatie van het DSM handboek.
Ik kan er een boek over schrijven maar je begrijpt dat ik niet in detail kan treden.
Dat gezegd hebbende ben ik het wel met je eens dat een onafhankelijk vertrouwenspersoon een belangrijke rol kan spelen op het pad wat deze jongen gedwongen wordt om te volgen.
Niettemin zou het ook fijn zijn wanneer hij binnen zijn familie een persoon heeft die hem een veilige omgeving kan bieden.
Een psycholoog is prima maar zo'n jongen heeft een plekje nodig binnen zijn familie waar hij in ieder geval enigszins uit de wind wordt gehouden.
Ik heb alleen maar de hoop uitgesproken dat zijn opvoedvader die rol op zich kan nemen.
Buiten die paar uurtjes bij de psycholoog moet hij toch toch zijn weg weten te vinden in een omgeving die zowel vertrouwd als totaal verkloot is voor hem.
In het weekend bij opvoedpa die niet persé iets anders van hem wil dan in de afgelopen 13 jaar kan dan net het verschil maken.
Ik heb het dan over de basis die gelegd moet worden, dat er in de toekomst allerlei omstandigheden gaan meespelen is duidelijk.
Voorlopig is er geen enkele basis gelegd want ik lees alleen maar dat opvoedpa nergens vanaf weet, Moeder in Spanje wil gaan wonen en TO bezig is om vervangend moeder te gaan spelen en dit topic gebruikt als uitlaatklep.
Zeg jij maar wie hier allemaal (geestelijke) bijstand nodig hebben.
Ik respecteer het vakgebied en die van je man maar voor mij is het geen feitelijke wetenschap.
Helaas heb ik meer dan 10 jaar met ex en kind in dit ' circuit' rondgedoold en ik heb dat niet ervaren als een verlicht pad.
Té vaak heb ik psychologen gesproken die een diagnose stelden over dezelfde persoon die bijna haaks stond op collega's.
Dan zullen we het gewoon maar niet hebben over de verschillende interpretatie van het DSM handboek.
Ik kan er een boek over schrijven maar je begrijpt dat ik niet in detail kan treden.
Dat gezegd hebbende ben ik het wel met je eens dat een onafhankelijk vertrouwenspersoon een belangrijke rol kan spelen op het pad wat deze jongen gedwongen wordt om te volgen.
Niettemin zou het ook fijn zijn wanneer hij binnen zijn familie een persoon heeft die hem een veilige omgeving kan bieden.
Een psycholoog is prima maar zo'n jongen heeft een plekje nodig binnen zijn familie waar hij in ieder geval enigszins uit de wind wordt gehouden.
Ik heb alleen maar de hoop uitgesproken dat zijn opvoedvader die rol op zich kan nemen.
Buiten die paar uurtjes bij de psycholoog moet hij toch toch zijn weg weten te vinden in een omgeving die zowel vertrouwd als totaal verkloot is voor hem.
In het weekend bij opvoedpa die niet persé iets anders van hem wil dan in de afgelopen 13 jaar kan dan net het verschil maken.
Ik heb het dan over de basis die gelegd moet worden, dat er in de toekomst allerlei omstandigheden gaan meespelen is duidelijk.
Voorlopig is er geen enkele basis gelegd want ik lees alleen maar dat opvoedpa nergens vanaf weet, Moeder in Spanje wil gaan wonen en TO bezig is om vervangend moeder te gaan spelen en dit topic gebruikt als uitlaatklep.
Zeg jij maar wie hier allemaal (geestelijke) bijstand nodig hebben.
vrijdag 10 mei 2019 om 10:59
Terwijl jij en je moeder, de biovader eigen belangetjes of eigen agenda's er op na houden, wordt het niet eens tijd om een serieus gesprek te gaan voeren met jouw vader?FleurRx schreef: ↑09-05-2019 23:31Mensen even een update nog:
Broertje wil wel graag contact met zijn bio vader maar niet zolang mijn vader het nog niet weet. En alsof hij wist dat ik ermee zat, kwam hij gister zelf praten... hij is dus al een keer naar zijn bio vader geweest en appt ook enzo! Telefoon een keer thuis laten liggen en moeder heeft erin gekeken. Blijkt dus dat ze hem daar compleet mee heeft aangevallen op vakantie. ( ik was er niet). Kwam hij dus even vertellen. Mijn moeder wilde binnen een jaar emigreren naar Spanje. (Al een tijdje) broertje heeft in Spanje duidelijk gemaakt dat hij dit niet wilt omdat hij heel hard heeft gewerkt om op zijn middelbareschool te komen (vwo, tweetalig). En kwam dus heel lief aan mij vragen of ik het erg vind als hij dan bij mij wilt blijven of dat ik liever heb dat hij bij papa (niet zijn bio) gaat wonen. Ik heb hem natuurlijk meteen gezegd dat dat geen probleem is en als hij naar papa wilt dat ook altijd kan woont tenslotte twee straten veder. Alleen ik vraag mij af mag mijn broertje bij mij wonen? Ik ben 18 misschien zelfs dan 19 of mag dat pas vanaf 21?
Ohja ook nog, mijn moeder heeft geen enkele keer met mijn broertje erover gesproken sinds hij het nieuws weet. Als ze er met hem over spreekt is het dus omdat ze boos is etc.
vrijdag 10 mei 2019 om 22:33
De ene helft hier zegt dat ik hem ‘dwing’ dat mijn vader het moet weten, en de andere kijken mij erop neer dat hij het nog niet weet. Er staat duidelijk in de tekst dat hij heel graag wilt dat mijn vader het weet. Mijn moeder zegt alleen telkens dat ze erover gaat praten maar doet het niet. Ze hoopt dus gewoon weer dat wij haar zooi opruimen, ze beseft volgens mij nog niet dat zijn hele 13 jaar om haar heeft gedraaid en dat het nu een keer om hem gaat. Wat hij voelt, wat hij vind en wat hij wilt. Heb tegen hem ook gezegd dat hij moet doen waar hij zich goed bij voelt en als zei het echt niet gaat doen (weten we eigenlijk al, maar toch hoop je dat ze het gaat inzien). Dat hij dat best zelf mag gaan doen evt. Met mij, tante, oma wie hij er ook bij wilt hebben. Vind het persoonlijk zelf niet aan hem, is niet zijn taak, blijf ik bij. Maar zijn gevoel is zijn gevoel en hij moet doen wat goed voor hem voelt en dat zeker niet tegen gaan houden!Tegenlicht schreef: ↑10-05-2019 10:59Terwijl jij en je moeder, de biovader eigen belangetjes of eigen agenda's er op na houden, wordt het niet eens tijd om een serieus gesprek te gaan voeren met jouw vader?
vrijdag 10 mei 2019 om 23:17
Nee een verlicht pad is het zeker niet voor iedereen en ik snap dat je niet in detail wil treden.Tegenlicht schreef: ↑10-05-2019 10:54@Lemoos2
Ik respecteer het vakgebied en die van je man maar voor mij is het geen feitelijke wetenschap.
Helaas heb ik meer dan 10 jaar met ex en kind in dit ' circuit' rondgedoold en ik heb dat niet ervaren als een verlicht pad.
Té vaak heb ik psychologen gesproken die een diagnose stelden over dezelfde persoon die bijna haaks stond op collega's.
Dan zullen we het gewoon maar niet hebben over de verschillende interpretatie van het DSM handboek.
Ik kan er een boek over schrijven maar je begrijpt dat ik niet in detail kan treden.
Dat gezegd hebbende ben ik het wel met je eens dat een onafhankelijk vertrouwenspersoon een belangrijke rol kan spelen op het pad wat deze jongen gedwongen wordt om te volgen.
Niettemin zou het ook fijn zijn wanneer hij binnen zijn familie een persoon heeft die hem een veilige omgeving kan bieden.
Een psycholoog is prima maar zo'n jongen heeft een plekje nodig binnen zijn familie waar hij in ieder geval enigszins uit de wind wordt gehouden.
Ik heb alleen maar de hoop uitgesproken dat zijn opvoedvader die rol op zich kan nemen.
Buiten die paar uurtjes bij de psycholoog moet hij toch toch zijn weg weten te vinden in een omgeving die zowel vertrouwd als totaal verkloot is voor hem.
In het weekend bij opvoedpa die niet persé iets anders van hem wil dan in de afgelopen 13 jaar kan dan net het verschil maken.
Ik heb het dan over de basis die gelegd moet worden, dat er in de toekomst allerlei omstandigheden gaan meespelen is duidelijk.
Voorlopig is er geen enkele basis gelegd want ik lees alleen maar dat opvoedpa nergens vanaf weet, Moeder in Spanje wil gaan wonen en TO bezig is om vervangend moeder te gaan spelen en dit topic gebruikt als uitlaatklep.
Zeg jij maar wie hier allemaal (geestelijke) bijstand nodig hebben.
Het hoeft ook geen psycholoog te zijn. Een stabiele volwassene waar de jongen zich veilig/prettig bij voelt is voldoende. Al is het de voetbaltrainer, moeder van een vriend, mentor uit zijn brugklas, buurvrouw of de POH bij de huisarts. Ik denk ook zeker niet dat iedereen psychologische bijstand nodig heeft als de familieverhoudingen wat ingewikkelder in elkaar zitten dan doorsnee.
Ik zie vaak genoeg leerlingen met ouders in een vechtscheiding. Voor zo’n kind is het vaak voldoende om af en toe wat stoom af te kunnen blazen bij hun oude mentor, of bij opa en oma of een voormalige buurvrouw als pa en ma afzonderlijk wel veilige ouders zijn. Maar dan heb je het over kinderen waar al een legertje instanties zich mee bezighouden. Moet je ook maar net zin in hebben om dat verhaal voor de 30e keer af te draaien als de voorgaande 29 keer ook niet zo lekker voor je hebben uitgepakt. Of je hebt totaal geen klik met zo’n hulpverlener als puber van dertien die naast ‘de familie’ natuurlijk ook nog de doorsnee puberteitsperikelen doormaakt.
Ik hoop ook dat zijn band met zijn vader een stuk veiliger en stabieler is dan die met zijn moeder. Ik kan mij als ouder ook niet voorstellen dat je na dertien jaar zo’n emotionele band verliest omdat het kind niet jouw vlees en bloed blijkt te zijn. De zorg, aandacht en liefde zit dan al in je systeem. Kan mij ook wel voorstellen dat het ergens steekt als er zo’n biologische verwekker ineens de getapte pa loopt uit te hangen met foto’s van jouw zoon en hem op social media of verhalen over zijn emotionele reactie. De zoon waar jij de eerste jaren van zijn leventje meerdere doorwaakte nachten hebt naast gezeten, waar je tot op de dag van vandaag nog de financiële verantwoording voor draagt, met de ziel onder zijn arm loopt door alle toestanden. En dat allemaal omdat je ex dertien jaar en wat maanden geleden besloten heeft om zich onbeschermd te laten kietelen door zo’n gast en na de geboorte besloot haar waffel te houden omdat dat haar wel beter uitkwam. Zonder te bedenken wat de impact daarvan is voor haar kinderen en jou.
Wie er allemaal bijstand nodig hebben... ik hoop dat de vader fijne vrienden heeft, de jongen ergens met iemand erover kan praten en TO wat vriendinnen heeft. Wat die moeder betreft... ik denk niet dat je ineens verantwoordelijkheidsbesef en verstand erin kunt praten of meppen.
zaterdag 11 mei 2019 om 00:04
Dit.lemoos2 schreef: ↑10-05-2019 23:17Nee een verlicht pad is het zeker niet voor iedereen en ik snap dat je niet in detail wil treden.
Het hoeft ook geen psycholoog te zijn. Een stabiele volwassene waar de jongen zich veilig/prettig bij voelt is voldoende. Al is het de voetbaltrainer, moeder van een vriend, mentor uit zijn brugklas, buurvrouw of de POH bij de huisarts. Ik denk ook zeker niet dat iedereen psychologische bijstand nodig heeft als de familieverhoudingen wat ingewikkelder in elkaar zitten dan doorsnee.
Ik zie vaak genoeg leerlingen met ouders in een vechtscheiding. Voor zo’n kind is het vaak voldoende om af en toe wat stoom af te kunnen blazen bij hun oude mentor, of bij opa en oma of een voormalige buurvrouw als pa en ma afzonderlijk wel veilige ouders zijn. Maar dan heb je het over kinderen waar al een legertje instanties zich mee bezighouden. Moet je ook maar net zin in hebben om dat verhaal voor de 30e keer af te draaien als de voorgaande 29 keer ook niet zo lekker voor je hebben uitgepakt. Of je hebt totaal geen klik met zo’n hulpverlener als puber van dertien die naast ‘de familie’ natuurlijk ook nog de doorsnee puberteitsperikelen doormaakt.
Ik hoop ook dat zijn band met zijn vader een stuk veiliger en stabieler is dan die met zijn moeder. Ik kan mij als ouder ook niet voorstellen dat je na dertien jaar zo’n emotionele band verliest omdat het kind niet jouw vlees en bloed blijkt te zijn. De zorg, aandacht en liefde zit dan al in je systeem. Kan mij ook wel voorstellen dat het ergens steekt als er zo’n biologische verwekker ineens de getapte pa loopt uit te hangen met foto’s van jouw zoon en hem op social media of verhalen over zijn emotionele reactie. De zoon waar jij de eerste jaren van zijn leventje meerdere doorwaakte nachten hebt naast gezeten, waar je tot op de dag van vandaag nog de financiële verantwoording voor draagt, met de ziel onder zijn arm loopt door alle toestanden. En dat allemaal omdat je ex dertien jaar en wat maanden geleden besloten heeft om zich onbeschermd te laten kietelen door zo’n gast en na de geboorte besloot haar waffel te houden omdat dat haar wel beter uitkwam. Zonder te bedenken wat de impact daarvan is voor haar kinderen en jou.
Wie er allemaal bijstand nodig hebben... ik hoop dat de vader fijne vrienden heeft, de jongen ergens met iemand erover kan praten en TO wat vriendinnen heeft. Wat die moeder betreft... ik denk niet dat je ineens verantwoordelijkheidsbesef en verstand erin kunt praten of meppen.
In deze familie laat men blijkbaar graag bommetjes vallen zonder over de (emotionele) gevolgen na te denken.
Ik heb te doen met de jongen maar ook met de man.
zaterdag 11 mei 2019 om 00:41
Dit dus.. jongen en vader zijn slachtoffer..Tegenlicht schreef: ↑11-05-2019 00:04Dit.
In deze familie laat men blijkbaar graag bommetjes vallen zonder over de (emotionele) gevolgen na te denken.
Ik heb te doen met de jongen maar ook met de man.
zaterdag 11 mei 2019 om 14:41
Nee, ze zeggen hier allemaal hetzelfde, door eerst met iedereen te praten behalve je vader kijkt de helft je erop aan en de andere helft zegt jou zo snel mogelijk met je vader te praten.FleurRx schreef: ↑10-05-2019 22:33De ene helft hier zegt dat ik hem ‘dwing’ dat mijn vader het moet weten, en de andere kijken mij erop neer dat hij het nog niet weet. Er staat duidelijk in de tekst dat hij heel graag wilt dat mijn vader het weet. Mijn moeder zegt alleen telkens dat ze erover gaat praten maar doet het niet. Ze hoopt dus gewoon weer dat wij haar zooi opruimen, ze beseft volgens mij nog niet dat zijn hele 13 jaar om haar heeft gedraaid en dat het nu een keer om hem gaat. Wat hij voelt, wat hij vind en wat hij wilt. Heb tegen hem ook gezegd dat hij moet doen waar hij zich goed bij voelt en als zei het echt niet gaat doen (weten we eigenlijk al, maar toch hoop je dat ze het gaat inzien). Dat hij dat best zelf mag gaan doen evt. Met mij, tante, oma wie hij er ook bij wilt hebben. Vind het persoonlijk zelf niet aan hem, is niet zijn taak, blijf ik bij. Maar zijn gevoel is zijn gevoel en hij moet doen wat goed voor hem voelt en dat zeker niet tegen gaan houden!
Dat je moeder jouw vader niet onder ogen wil komen is natuurlijk geen verrassing, ze heeft een geheim 13 jaar lang zorgvuldig voor hem bewaard en nu dwing jij haar om binnen 2 weken even ' uit de kast te komen'.
Hoe rechtvaardig jou dat ook in de oren klinkt, het is chantage en nu zul jij dus inderdaad moeten gaan doen waar jij mee chanteert, de waarheid vertellen.
Je broertje het zelf laten vertellen met jou of andere familie erbij is echt het slechtst denkbare wat je verzinnen kunt.
Hoe zie je dat voor je?? Papa, ik moet je even iets serieus vertellen..... je bent NIET mijn echte vader?
Werkelijk??
Begin nou eens wat verder te denken dan de eerste actie!!!
In mijn ogen kan maar 1 persoon jouw vader inlichten en dat ben jij, zonder familie, broertje of wat dan ook.
Je hebt je moeder ermee geconfronteerd en nu ben je dus ook verplicht je vader te vertellen wat er gebeurt is en hoe dit allemaal ' op straat is komen te liggen' .
Zo langzamerhand ben ik om en denk ik, zoals Lemoos 2 hier al geschreven heeft, dat je een vertrouwenspersoon moet gaan zoeken, mogelijk via de huisarts.
Dit groeit jou boven het hoofd en je moet echt gaan oppassen dat er geen brokken van komen die niet meer te lijmen zijn.
