Overig
alle pijlers
Broertje blijkt halfbroertje
dinsdag 7 mei 2019 om 23:29
Goedenavond,
Een tijdje terug had ik een goed gesprek met mijn tante en ben ik erachter gekomen dat mijn broertje en ik niet dezelfde vader hebben. Ik heb me altijd al afgevraagd waarom hij zo anders is als mij en ons jongste broertje, maar dit was natuurlijk niet iets wat ik in gedachten had. Ik heb ook met vrienden van mijn moeder gepraat hierover en ik wist voor 1000% dat als ik er naar haar over zou beginnen ze niet eerlijk zou zijn. Dus ja ik kende deze man nog wel van vroeger toen ik 4 jaar oud was... dus een beetje op facebook gekletst en de dag daarna zat ik met hem rond de tafel, ik wilde alles weten van begin tot eind. Hij wilde mijn broertje heel graag weer eens zien. (Heeft hem de eerste 1,5 jaar mogen zien, daarna niet meer). Ik kan ook geen geheimen voor mijn broertje we vertellen elkaar letterlijk alles! Dus ik nadat ik met zijn vader had gesproken de moed bij elkaar geraapt en naar mijn moeder gestapt. Ik zei tegen haar dat ze twee weken de tijd had te vertellen en zo niet zou ik het doen. Uiteindelijk heeft ze het verteld. Broertje inmiddels al een keer bij zijn vader geweest maar wil dit niet in stand houden zolang mijn vader dit niet weet en hij er met hem over gesproken heeft. Mijn moeder heeft al meerdere malen beloofd het tegen hem te vertellen maar ze doet het gewoon niet, en gaat dit ook nooit doen. Mijn tante en oma zeggen ook ze wacht gewoon af totdat jullie haar klusje weer geklaard hebben. Ik heb tegen mijn broertje gezegt dat als hij het echt graag tegen papa wil zeggen hij dat gewoon moet doen. Tante en ik hebben ook aangeboden mee te gaan dan. Het punt is alleen sinds wij dit weten enzo doet hij zo kortaf logisch er gaat van alles door hem heen! Maar als ik iets vraag aan hem bijv.: “hoe was het op school?” Of “heb je nog met je vader gesproken” krijg ik wel hele rot opmerkingen van:”wat maakt dat uit?, je bent toch mijn echte zus niet!” Of dat hij me verteld heeft dat hij het nooit had willen weten en had gewild dat alles anders was. Ik snap hem ik zou me niet kunnen voorstellen hoe het zou moeten zijn. Maar hij moet ook begrijpen dat ik er altijd als enige voor hem was en dat ook altijd zal blijven. Ik vind het zo moeilijk ermee om te gaan. Ik dacht toen ik het hoorde hij moet dit weten en zo’n geheim kan ik niet voor hem bewaren! Ik dacht dat als hij het zou weten het minder pijn zou doen, maar helaas het is nog steeds zo moeilijk alles komt zo dichtbij. Hij leert zijn vader kennen, krijgt een andere opa en oma, heeft blijkbaar een tiental neefjes en nichtjes. Als het goed uitpakt ben ik zo blij voor hem natuurlijk! Een leuke vader een leuke familie. Maar het voelt alsof ik er niet klaar voor ben hem te ‘verliezen’ aan een andere familie ofzo. Vooral nu hij zo rot doet en me helemaal niks meer verteld weet ik het even niet meer! Ik hoop dat er misschien iemand is die mij kan helpen dit goed te verwerken en me misschien kan helpen. Wellicht heeft iemand zelf zoiets meegemaakt en ben dan benieuwd hoe diegene ermee om is gegaan. Alvast bedankt!
Een tijdje terug had ik een goed gesprek met mijn tante en ben ik erachter gekomen dat mijn broertje en ik niet dezelfde vader hebben. Ik heb me altijd al afgevraagd waarom hij zo anders is als mij en ons jongste broertje, maar dit was natuurlijk niet iets wat ik in gedachten had. Ik heb ook met vrienden van mijn moeder gepraat hierover en ik wist voor 1000% dat als ik er naar haar over zou beginnen ze niet eerlijk zou zijn. Dus ja ik kende deze man nog wel van vroeger toen ik 4 jaar oud was... dus een beetje op facebook gekletst en de dag daarna zat ik met hem rond de tafel, ik wilde alles weten van begin tot eind. Hij wilde mijn broertje heel graag weer eens zien. (Heeft hem de eerste 1,5 jaar mogen zien, daarna niet meer). Ik kan ook geen geheimen voor mijn broertje we vertellen elkaar letterlijk alles! Dus ik nadat ik met zijn vader had gesproken de moed bij elkaar geraapt en naar mijn moeder gestapt. Ik zei tegen haar dat ze twee weken de tijd had te vertellen en zo niet zou ik het doen. Uiteindelijk heeft ze het verteld. Broertje inmiddels al een keer bij zijn vader geweest maar wil dit niet in stand houden zolang mijn vader dit niet weet en hij er met hem over gesproken heeft. Mijn moeder heeft al meerdere malen beloofd het tegen hem te vertellen maar ze doet het gewoon niet, en gaat dit ook nooit doen. Mijn tante en oma zeggen ook ze wacht gewoon af totdat jullie haar klusje weer geklaard hebben. Ik heb tegen mijn broertje gezegt dat als hij het echt graag tegen papa wil zeggen hij dat gewoon moet doen. Tante en ik hebben ook aangeboden mee te gaan dan. Het punt is alleen sinds wij dit weten enzo doet hij zo kortaf logisch er gaat van alles door hem heen! Maar als ik iets vraag aan hem bijv.: “hoe was het op school?” Of “heb je nog met je vader gesproken” krijg ik wel hele rot opmerkingen van:”wat maakt dat uit?, je bent toch mijn echte zus niet!” Of dat hij me verteld heeft dat hij het nooit had willen weten en had gewild dat alles anders was. Ik snap hem ik zou me niet kunnen voorstellen hoe het zou moeten zijn. Maar hij moet ook begrijpen dat ik er altijd als enige voor hem was en dat ook altijd zal blijven. Ik vind het zo moeilijk ermee om te gaan. Ik dacht toen ik het hoorde hij moet dit weten en zo’n geheim kan ik niet voor hem bewaren! Ik dacht dat als hij het zou weten het minder pijn zou doen, maar helaas het is nog steeds zo moeilijk alles komt zo dichtbij. Hij leert zijn vader kennen, krijgt een andere opa en oma, heeft blijkbaar een tiental neefjes en nichtjes. Als het goed uitpakt ben ik zo blij voor hem natuurlijk! Een leuke vader een leuke familie. Maar het voelt alsof ik er niet klaar voor ben hem te ‘verliezen’ aan een andere familie ofzo. Vooral nu hij zo rot doet en me helemaal niks meer verteld weet ik het even niet meer! Ik hoop dat er misschien iemand is die mij kan helpen dit goed te verwerken en me misschien kan helpen. Wellicht heeft iemand zelf zoiets meegemaakt en ben dan benieuwd hoe diegene ermee om is gegaan. Alvast bedankt!
woensdag 8 mei 2019 om 09:57
Ze zijn al 10 jaar uit elkaar.Maya85 schreef: ↑08-05-2019 09:41Wat een heftige reacties naar TO.
De enige die in dit verhaal echt fout is geweest, is de moeder van TO, die had al veel eerder eerlijk moeten zijn. Het is dom van haar om zoveel mensen in te lichten, maar niet haar eigen man en kinderen. Ze had kunnen weten dat dit eens uit zou komen.
Nu is het aan haar om eindelijk haar verantwoordelijkheid te nemen en dit zelf aan haar man te vertellen. Ik begrijp goed dat TO haar hierover onder druk zet, omdat zij en haar broertje nu in een loyaliteitsconflict zitten en dit een onhoudbare situatie is geworden.
Wat moet die man zich vreselijk rot voelen dat dit alles achter zijn rug om gebeurt. Het zou niet gek zijn als hij hierom het huwelijk opbreekt. Als dat gebeurt is het alsnog alleen de schuld van zijn vrouw. Zij is niet eerlijk geweest, jarenlang. Daar mag ze nu de consequenties van gaan dragen.
woensdag 8 mei 2019 om 09:57
woensdag 8 mei 2019 om 09:57
Ik denk dat het gros van de mensen het best wel snapt, alleen in een andere levensfase zijn en het van daaruit op een andere wijze zien.Pindakaasjes schreef: ↑08-05-2019 09:53TO is zelf ook niet bepaald het toonbeeld van vriendelijkheid.
Begrijpelijk dat ze overstuur is, maar haar wijze van schrijven is zo snauwerig, dat men volgens mij daardoor op dezelfde toon gaat terug reageren.
TO lijkt steeds duidelijk te willen maken dat het gros hier er vooral geen bal van snapt!
Maar waarom dan een topic willen openen??
woensdag 8 mei 2019 om 09:58
ze zit er midden in maar het is niet haar verantwoordelijkheid om broertje in te lichten.
woensdag 8 mei 2019 om 09:58
Tja, de nog zeer jonge TO vraagt nadrukkelijk om tips en ervaringen en wat gebeurt er? Er reageren allerlei mensen die er duidelijk totaal geen ervaring mee hebben en het inderdaad niet snappen.Pindakaasjes schreef: ↑08-05-2019 09:53
TO lijkt steeds duidelijk te willen maken dat het gros hier er vooral geen bal van snapt!
woensdag 8 mei 2019 om 10:02
Ik heb nog wel wat vragen:
Is het wel 100% zeker dat broertje niet van jouw vader is? Ze waren immers nog getrouwd toen hij verwekt werd. Zouden ze geen seks hebben gehad, zou jouw vader toch ook wel bedacht hebben, dat een zwangerschap op zijn minst bijzonder te noemen is? Zou er nog wel een seksleven geweest zijn, is de mogelijkheid dat het kind wél van je vader is, nog helemaal niet uitgesloten?
Dat je moeder een enorme fout heeft gemaakt door dit (mocht het inderdaad het kind zijn van een andere man) zó lang geheim te houden, staat uiteraard buiten kijf. Dat je tante deze bombshell bij jouw dropt, is net zo min een handige actie. Ik snap heus wel dat je vind dat je hier iets mee moet. Echter, je broertje móet de tijd hebben om aan het idee te wennen, te bedenken wat hij er mee wil en hoe hij er mee om moet gaan. Blijf hem gewoon soms vragen hiernaar, en neem het 'gesnauw' van hem voor lief. Geef dan alleen maar aan dat hij altijd bij je mag komen om het er over te hebben. ZIjn hele leven staat nu even op zijn kop, daar kan je helaas weinig aan veranderen.
Maak voor jezelf een afspraak bij de huisarts, en laat je door verwijzen naar een vertrouwenspersoon of psycholoog om dit zelf een plaats te geven.
Is het wel 100% zeker dat broertje niet van jouw vader is? Ze waren immers nog getrouwd toen hij verwekt werd. Zouden ze geen seks hebben gehad, zou jouw vader toch ook wel bedacht hebben, dat een zwangerschap op zijn minst bijzonder te noemen is? Zou er nog wel een seksleven geweest zijn, is de mogelijkheid dat het kind wél van je vader is, nog helemaal niet uitgesloten?
Dat je moeder een enorme fout heeft gemaakt door dit (mocht het inderdaad het kind zijn van een andere man) zó lang geheim te houden, staat uiteraard buiten kijf. Dat je tante deze bombshell bij jouw dropt, is net zo min een handige actie. Ik snap heus wel dat je vind dat je hier iets mee moet. Echter, je broertje móet de tijd hebben om aan het idee te wennen, te bedenken wat hij er mee wil en hoe hij er mee om moet gaan. Blijf hem gewoon soms vragen hiernaar, en neem het 'gesnauw' van hem voor lief. Geef dan alleen maar aan dat hij altijd bij je mag komen om het er over te hebben. ZIjn hele leven staat nu even op zijn kop, daar kan je helaas weinig aan veranderen.
Maak voor jezelf een afspraak bij de huisarts, en laat je door verwijzen naar een vertrouwenspersoon of psycholoog om dit zelf een plaats te geven.
Your life could depend on this. Don't blink. Don't even blink. Blink and you're dead. They are fast. Faster than you can believe. Don't turn your back, don't look away, and don't blink! Good luck. - The Doctor
woensdag 8 mei 2019 om 10:05
Maar misschien heeft ze haar redenen er wel voor.FleurRx schreef: ↑08-05-2019 09:26Hij is 4? En mijn moeder liegt al 2 jaar tegen iedereen dat ze het hem gaat vertellen. Maar ze doet het gewoon niet! Hij is dan wel pas 13 maar ik ken hem en hij Is ontzettend slim en wijs en kan heel goed zelf inzien of zijn vader goed of slecht is voor hem en of hij er echt bij wilt horen.
En misschien weet je vader het allang al als hij goed naar je broertje kijkt.
Zoveel vragen zoveel antwoorden.
Misschien kan je moeder vader broer en echte vader hulp van buiten af gebruiken om alles te vertellen.
En niet via tante oma en vrienden van je moeder.
woensdag 8 mei 2019 om 10:15
Als iedereen al 13 jaar te beroerd is om het te doen, dan snap ik dat zij het dan maar zelf doet. Het is toch van de zotte dat je een meisje van 17 gaat aanvallen op dat ze in deze dwaze situatie iets heeft gedaan. De volwassenen falen allemaal keihard, zij is de enige die tenminste het goede probeert te doen en niet mee wil doen met die huichelachtige bende.
woensdag 8 mei 2019 om 10:20
Kort maar krachtig en de spijker op zijn kop. TO, laat die volwassenen het alsjeblieft zelf uitzoeken. Jij bent daar niet verantwoordelijk voor. Zorg ervoor dat je broertje bij je terecht kan. Wijs hem er eventueel op waar hij nog meer terecht kan (mentor op school bijvoorbeeld).
woensdag 8 mei 2019 om 10:23
Er is ook nog een jonger broertje aanwezig. Moeder zal de redenen wel hebben.Maya85 schreef: ↑08-05-2019 10:15Als iedereen al 13 jaar te beroerd is om het te doen, dan snap ik dat zij het dan maar zelf doet. Het is toch van de zotte dat je een meisje van 17 gaat aanvallen op dat ze in deze dwaze situatie iets heeft gedaan. De volwassenen falen allemaal keihard, zij is de enige die tenminste het goede probeert te doen en niet mee wil doen met die huichelachtige bende.
woensdag 8 mei 2019 om 10:24
Ik vind je overkomen als een boze, opgefokte puber die - nu ze een stok heeft gevonden om mee te slaan - moeder wel ‘s even een lesje zal leren en de boel op de spits zal drijven. Ten koste van je broertje. Wat dat betreft pas je eigenlijk heel goed bij je moeder, tante en oma. Wàt een vreemd gedrag van het hele stel.
Hou je er ook rekening mee dat jouw vader dit misschien helemaal niet wil weten? Dat het voor hem misschien hé-le-maal niet uitmaakt of hij wel of niet de biologische vader van broertje is? En dat hij wellicht het geroddel er omheen - niet alleen van jou natuurlijk - nog het meest erge van de hele situatie zou vinden? Omdat voor hem zijn zoon gewoon zijn zoon is, ongeacht de bloedband.
En waarom wordt het jonge broertje zo onder druk gezet om hier iets mee te doen? Laat hem dit in zijn eigen tempo allemaal ontdekken.
Ik ben er toen ik 12 was, lang geleden, achtergekomen dat mijn zus mijn halfzus is. Ook een moeder die alles geheim wilde houden en een tante (en een andere oom) die mij aan het opstoken waren om de boel op scherp te zetten. Godzijdank niet aan meegedaan. Ik heb pas jaren later op een rustige manier met halfzus erover gesproken. Weer veel jaren later is de boel weer opgelaaid door bepaalde familie. Wat een wespennest, blij dat ik toen al wat ouder was en er meer van een afstandje naar konden kijken.
Neem alsjeblieft een paar stappen terug. Laat de dingen maar gewoon even gebeuren. Het hóeft niet allemaal nu.
En stap in godsnaam uit het roddelcircuit van tante, oma en weet ik veel wie.
Hou er anders rekening mee dat de hele boel zich ook op jou kan gaan richten. Het is niet gezegd dat dat gebeurd, maar het is mij wel overkomen.
Toen bij ons het stof was neergedaald, begonnen dezelfde stokende personen míj opeens indringende vragen te stellen, of ik mezelf wel vond lijken op m’n vader, en of ik misschien niet ook van een andere man was? Heeft nog best wel moeite gekost om een einde te maken aan dat geklets. En ik heb er trouwens nooit een behoefte aan gehad om erin te duiken. Misschien is een ander wel mijn biologische vader, maar echt, ik heb daar gewoon geen interesse in. Mijn vader is gewoon mijn vader. Zo kunnen mensen er ook in staan, hè.
Hou je er ook rekening mee dat jouw vader dit misschien helemaal niet wil weten? Dat het voor hem misschien hé-le-maal niet uitmaakt of hij wel of niet de biologische vader van broertje is? En dat hij wellicht het geroddel er omheen - niet alleen van jou natuurlijk - nog het meest erge van de hele situatie zou vinden? Omdat voor hem zijn zoon gewoon zijn zoon is, ongeacht de bloedband.
En waarom wordt het jonge broertje zo onder druk gezet om hier iets mee te doen? Laat hem dit in zijn eigen tempo allemaal ontdekken.
Ik ben er toen ik 12 was, lang geleden, achtergekomen dat mijn zus mijn halfzus is. Ook een moeder die alles geheim wilde houden en een tante (en een andere oom) die mij aan het opstoken waren om de boel op scherp te zetten. Godzijdank niet aan meegedaan. Ik heb pas jaren later op een rustige manier met halfzus erover gesproken. Weer veel jaren later is de boel weer opgelaaid door bepaalde familie. Wat een wespennest, blij dat ik toen al wat ouder was en er meer van een afstandje naar konden kijken.
Neem alsjeblieft een paar stappen terug. Laat de dingen maar gewoon even gebeuren. Het hóeft niet allemaal nu.
En stap in godsnaam uit het roddelcircuit van tante, oma en weet ik veel wie.
Hou er anders rekening mee dat de hele boel zich ook op jou kan gaan richten. Het is niet gezegd dat dat gebeurd, maar het is mij wel overkomen.
Toen bij ons het stof was neergedaald, begonnen dezelfde stokende personen míj opeens indringende vragen te stellen, of ik mezelf wel vond lijken op m’n vader, en of ik misschien niet ook van een andere man was? Heeft nog best wel moeite gekost om een einde te maken aan dat geklets. En ik heb er trouwens nooit een behoefte aan gehad om erin te duiken. Misschien is een ander wel mijn biologische vader, maar echt, ik heb daar gewoon geen interesse in. Mijn vader is gewoon mijn vader. Zo kunnen mensen er ook in staan, hè.
woensdag 8 mei 2019 om 10:24
Als ze zo'n groot geheim te horen krijgt, kun je niet verwachten dat ze daarmee rond blijft lopen. Broertje heeft het in ieder geval van moeder gehoord nu.
Op het moment dat moeder besloot het aan broertje te vertellen, was er al geen weg meer terug voor wat betreft vertellen aan de opvoedvader. Ze maakt er echt een potje van. Ook dat ze niet met broer praat hierover.
Wat me wel opvalt is dat zus over broer praat alsof het haar eigen kind is. Hoe komt dit?
TO geef je broertje meer tijd. Ik las dat je bijv vraagt: "Heb je al met je vader gesproken"? Maar dat moet hij doen wanneer het voor hem goed voelt. Laat hem meer op zijn eigen tempo bepalen. Ook qua verwerking.
Als je ouders uit elkaar zijn gegaan toen je broertje nog zo jong was (en de biologische vader je broer eerst mocht zien en toen ineens niet meer) is er overigens best kans dat je vader al een en ander weet of vermoed. Er kunnen best allerlei dingen spelen waar je geen weet van hebt. Maar het is aan moeder om deze nu het hoofd te bieden.
Dit is geen situatie die lang moet doorgaan, dat is beschadigend voor je broertje. Het loyaliteitsconflict is logisch gevolg.
Probeer dit niet in je eentje op te lossen. Iemand gaf je de tip van de FIOM. Bel hen eens! Ik denk dat het je echt kan helpen als iemand met je mee wil denken.
Wat ik alleen even niet snap is hoe er nog een jonger broertje is van opvoedvader? Of is hij geboren vlak voordat ze uit elkaar gingen?
Op het moment dat moeder besloot het aan broertje te vertellen, was er al geen weg meer terug voor wat betreft vertellen aan de opvoedvader. Ze maakt er echt een potje van. Ook dat ze niet met broer praat hierover.
Wat me wel opvalt is dat zus over broer praat alsof het haar eigen kind is. Hoe komt dit?
TO geef je broertje meer tijd. Ik las dat je bijv vraagt: "Heb je al met je vader gesproken"? Maar dat moet hij doen wanneer het voor hem goed voelt. Laat hem meer op zijn eigen tempo bepalen. Ook qua verwerking.
Als je ouders uit elkaar zijn gegaan toen je broertje nog zo jong was (en de biologische vader je broer eerst mocht zien en toen ineens niet meer) is er overigens best kans dat je vader al een en ander weet of vermoed. Er kunnen best allerlei dingen spelen waar je geen weet van hebt. Maar het is aan moeder om deze nu het hoofd te bieden.
Dit is geen situatie die lang moet doorgaan, dat is beschadigend voor je broertje. Het loyaliteitsconflict is logisch gevolg.
Probeer dit niet in je eentje op te lossen. Iemand gaf je de tip van de FIOM. Bel hen eens! Ik denk dat het je echt kan helpen als iemand met je mee wil denken.
Wat ik alleen even niet snap is hoe er nog een jonger broertje is van opvoedvader? Of is hij geboren vlak voordat ze uit elkaar gingen?
woensdag 8 mei 2019 om 10:27
Ze zal haar redenen wel hebben? Vast wel, alleen die redenen zijn niet erg legitiem. Ze is de boel al jaren aan het bedonderen, tijd dat de waarheid boven tafel komt. En dan denk ik vooral aan haar ex, die altijd in de veronderstelling is geweest dat het zijn zoon was. Heb je enig idee hoe pijnlijk dit voor hem zal zijn om te horen?
Die redenen van de moeder zijn echt van ondergeschikt belang wanneer je denkt aan het leed dat ze iedereen om zich heen heeft aangedaan. Ze heeft niet zo veel meer te willen nu.
woensdag 8 mei 2019 om 10:34
Dus je hebt je zus jarenlang voorgelogen, terwijl jij al wist dat haar vader, haar vader niet was? Ik vind dat nogal wat. Niet per se een goede tip aan TO, om alles maar onder het tapijt te schuiven.Marlouse schreef: ↑08-05-2019 10:24Ik vind je overkomen als een boze, opgefokte puber die - nu ze een stok heeft gevonden om mee te slaan - moeder wel ‘s even een lesje zal leren en de boel op de spits zal drijven. Ten koste van je broertje. Wat dat betreft pas je eigenlijk heel goed bij je moeder, tante en oma. Wàt een vreemd gedrag van het hele stel.
Hou je er ook rekening mee dat jouw vader dit misschien helemaal niet wil weten? Dat het voor hem misschien hé-le-maal niet uitmaakt of hij wel of niet de biologische vader van broertje is? En dat hij wellicht het geroddel er omheen - niet alleen van jou natuurlijk - nog het meest erge van de hele situatie zou vinden? Omdat voor hem zijn zoon gewoon zijn zoon is, ongeacht de bloedband.
En waarom wordt het jonge broertje zo onder druk gezet om hier iets mee te doen? Laat hem dit in zijn eigen tempo allemaal ontdekken.
Ik ben er toen ik 12 was, lang geleden, achtergekomen dat mijn zus mijn halfzus is. Ook een moeder die alles geheim wilde houden en een tante (en een andere oom) die mij aan het opstoken waren om de boel op scherp te zetten. Godzijdank niet aan meegedaan. Ik heb pas jaren later op een rustige manier met halfzus erover gesproken. Weer veel jaren later is de boel weer opgelaaid door bepaalde familie. Wat een wespennest, blij dat ik toen al wat ouder was en er meer van een afstandje naar konden kijken.
Neem alsjeblieft een paar stappen terug. Laat de dingen maar gewoon even gebeuren. Het hóeft niet allemaal nu.
En stap in godsnaam uit het roddelcircuit van tante, oma en weet ik veel wie.
Hou er anders rekening mee dat de hele boel zich ook op jou kan gaan richten. Het is niet gezegd dat dat gebeurd, maar het is mij wel overkomen.
Toen bij ons het stof was neergedaald, begonnen dezelfde stokende personen míj opeens indringende vragen te stellen, of ik mezelf wel vond lijken op m’n vader, en of ik misschien niet ook van een andere man was? Heeft nog best wel moeite gekost om een einde te maken aan dat geklets. En ik heb er trouwens nooit een behoefte aan gehad om erin te duiken. Misschien is een ander wel mijn biologische vader, maar echt, ik heb daar gewoon geen interesse in. Mijn vader is gewoon mijn vader. Zo kunnen mensen er ook in staan, hè.
De meeste vaders vinden het trouwens wel belangrijke informatie. Niet omdat ze dan ineens niet meer van hun niet- biologische kind houden, maar wel omdat het vaak betekent dat ze jarenlang op de ergste manier zijn voorgelogen en bedrogen.
woensdag 8 mei 2019 om 10:40
Maya85 schreef: ↑08-05-2019 10:27Ze zal haar redenen wel hebben? Vast wel, alleen die redenen zijn niet erg legitiem. Ze is de boel al jaren aan het bedonderen, tijd dat de waarheid boven tafel komt. En dan denk ik vooral aan haar ex, die altijd in de veronderstelling is geweest dat het zijn zoon was. Heb je enig idee hoe pijnlijk dit voor hem zal zijn om te horen?
Die redenen van de moeder zijn echt van ondergeschikt belang wanneer je denkt aan het leed dat ze iedereen om zich heen heeft aangedaan. Ze heeft niet zo veel meer te willen nu.
Ja? Dat kan ik nergens uithalen. Misschien hebben ze samen destijds wel besloten niet rond te bazuinen dat moeder er een ander op na hield. Ik zou er niet zomaar vanuit gaan dat de vader van niks weet.
En weet jij de beweegredenen van moeder behalve dat TO zegt dat ze bang is voor de reacties?
Moeder heeft idd niet veel meer te willen nu, dankzij tante die het nodig vond om dit verhaal bij een nog jong nichtje te droppen en daarmee de boel op scherp te zetten.
Dit hele verhaal komt op mij roddelachtig over. Drop maar ergens, dan gaat het wel rollen en kijken wij achterover leunend toe hoe alles instort.
Wat een puinhoop.
There is always something happening, and it's usually right now
woensdag 8 mei 2019 om 10:51
Jeetje zeg,
Waarom dacht je dat het een goed idee was om alle zekerheden bij je broertje onder zijn benen vandaan te slaan?
Hoe denk je dat het voor hem is om al 2 jaar naar zijn 'verzorgende vader' te gaan (even uitgaande van co-ouderschap oid) met dit enorme geheim?
Ik vind echt dat je hem nogal wat aangedaan hebt. Iets wat een kind van 13 niet kan overzien en waar hij niks mee kan. Die jongen moet zo'n ontzettend loyaliteitsconflict hebben nu!
Daarnaast vind ik niet dat altijd de biologische vader de vader is. Zijn 'opvoeder-vader', die hem liefdevol 13 jaar verzorgd heeft (daar ga ik vanuit), is zijn vader. De vader die hij nodig heeft, zeker als je 13 bent, net op het VO zit, gaat puberen etc. ! Die andere had beter even weg kunnen blijven!
Waarom dacht je dat het een goed idee was om alle zekerheden bij je broertje onder zijn benen vandaan te slaan?
Hoe denk je dat het voor hem is om al 2 jaar naar zijn 'verzorgende vader' te gaan (even uitgaande van co-ouderschap oid) met dit enorme geheim?
Ik vind echt dat je hem nogal wat aangedaan hebt. Iets wat een kind van 13 niet kan overzien en waar hij niks mee kan. Die jongen moet zo'n ontzettend loyaliteitsconflict hebben nu!
Daarnaast vind ik niet dat altijd de biologische vader de vader is. Zijn 'opvoeder-vader', die hem liefdevol 13 jaar verzorgd heeft (daar ga ik vanuit), is zijn vader. De vader die hij nodig heeft, zeker als je 13 bent, net op het VO zit, gaat puberen etc. ! Die andere had beter even weg kunnen blijven!
woensdag 8 mei 2019 om 10:57
To, door er heel erg de nadruk op te leggen dat je moeder gelogen heeft en je broertje van een andere vader is zou je hem onbedoeld het gevoel kunnen geven dat hij er niet zo toe doet met al zijn gevoelens.
Probeer daarom rustig en kalm te blijven en je vooral te richten op de band die jullie altijd hadden en misschien zelfs juist wel gewoon te negeren dat hij van een andere vader is.
Misschien heeft je broertje over een jaar de behoefte om er met je over te praten, misschien over 10 jaar pas en misschien wel nooit, maar dat moet je respecteren.
Probeer daarom rustig en kalm te blijven en je vooral te richten op de band die jullie altijd hadden en misschien zelfs juist wel gewoon te negeren dat hij van een andere vader is.
Misschien heeft je broertje over een jaar de behoefte om er met je over te praten, misschien over 10 jaar pas en misschien wel nooit, maar dat moet je respecteren.
woensdag 8 mei 2019 om 11:07
Ik vind het allesbehalve verstandig om deze bom thuis te droppen en de hele boel op scherp te zetten, maar ik kan dat ergens nog wel begrijpen. Met achttien ben je voor de wet misschien volwassen, maar je bent nog wel ontzettend jong. Toen ik achttien was, was ik ook nog veel ongenuanceerder en impulsiever en veel stelliger. De tante had echt beter moeten weten dan dit bij haar neerleggen.
Als ik TO was zou ik voor nu een stap terugdoen en de zaken niet nog verder op de spits drijven en zeker geen contact meer hebben met de biologische vader van broertje, of het hebben over de familieleden die hij er mogelijk bij krijgt, et cetera. Ook niet bij hem hameren op erover praten. Als hij wil dan komt hij wel.
Als ik TO was zou ik voor nu een stap terugdoen en de zaken niet nog verder op de spits drijven en zeker geen contact meer hebben met de biologische vader van broertje, of het hebben over de familieleden die hij er mogelijk bij krijgt, et cetera. Ook niet bij hem hameren op erover praten. Als hij wil dan komt hij wel.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 8 mei 2019 om 11:08
Ik wel, mijn tante heeft het een paar jaar terug tegen me gezegd over mijn zusje. En dat mijn vader het weet, ze zei zrpfs de naam van 'de' vader.Poppy_del_Rio schreef: ↑08-05-2019 09:58Tja, de nog zeer jonge TO vraagt nadrukkelijk om tips en ervaringen en wat gebeurt er? Er reageren allerlei mensen die er duidelijk totaal geen ervaring mee hebben en het inderdaad niet snappen.
Ik doe net alsof ik van niks weet, ik ga het niet tegen mijn vader zeggen en niet tegen andere familieleden ik zie er niks goed van komen als deze bom nu nog eens gedropt wordt.
Ik voel zeker geen verantwoordelijkheid in deze, geen idee of het waar is maar het zou best eens kunnen.
woensdag 8 mei 2019 om 11:20
Lieve Fleur,
Je hebt je rechtvaardigheidsgevoel laten spreken dat valt je te prijzen.
Ik zou ook niet in een leugenachtige omgeving willen wonen waarin niets lijkt wat het is.
Alleen denk ik dat door je jeugdigheid je niet helemaal de juiste tactiek gebruikt hebt en ook niet de juiste volgorde aangehouden.
Het was beter geweest om je moeder te confronteren en haar te dwingen om met jouw vader te praten of om jou toestemming te geven om met je vader te praten.
Afgezien van de mogelijkheid dat je vader al weet heeft van dit drama, kan hij ook invloed uitoefenen over hoe verder te gaan.
Uiteindelijk is het niet zijn biologische zoon maar beschouwt hij zichzelf wel als de " echte" vader en zo ziet jouw broertje hem toch ook?
Met zijn levenservaring en jouw rechtvaardigheidsgevoel hadden jullie samen kunnen besluiten waar, wanneer en hoe jouw broertje dit te horen zou krijgen.
Misschien had je vader wel gewild om hier een aantal jaren mee te wachten, niet voor zijn gemoedsrust maar voor die van je broertje.
Jij bent met de biologische vader gaan praten en hebt je broertje in de positie gebracht om hem te ontmoeten, dat is echt de verkeerde volgorde.
Waarschijnlijk is dat wat je broertje jou kwalijk neemt, je hebt hem met een loyaliteitsconflict opgezadeld en hij kan er niet met zijn vader over praten.
Ik weet niet hoe de relatie is tussen je broertje en zijn "opvoedvader" maar geloof me dat die vader zijn rolmodel is.
Helaas is het zo gelopen en moet je nu roeien met de riemen de je hebt.
Je moeder heeft enorme fouten gemaakt waar jij niet verantwoordelijk voor bent en in de toekomst zal zij daar rekenschap voor moeten afleggen.
Ik zou niet blij zijn met die tante van jou, ze is laf en heeft jou met een enorm geheim opgezadeld, dat had zij niet mogen doen.
De wereld van je broertje is ingestort en hoe slim hij ook is, het is een enorm drama voor hem wat hij nu met zich mee moet dragen.
Je moet je broertje helpen maar niet meer door je rechtvaardigheidsgevoel te laten spreken, want dat maakt de kwestie alleen maar gecompliceerder.
Ik hoop dat jouw vader de sleutel is tot rust binnen jouw familie.
Dit kan je bereiken door met je moeder te overleggen in plaats van af te dwingen, vraag haar of zij het liever zelf zegt tegen je vader of dat jij met je vader gaat praten.
In ieder geval moet iemand hem zo snel mogelijk gaan betrekken zodat iemand jouw broertje in bescherming kan gaan nemen.
Geloof me, je broertje voelt zich alleen op de wereld op dit moment en je helpt hem niet door hem te pushen naar zijn biologische vader.
Dat is slechts zijn verwekker en niet zijn "echte vader".
Ik schrijf dit en hoop dat jouw vader een goede relatie heeft met je broertje.
Je hebt je rechtvaardigheidsgevoel laten spreken dat valt je te prijzen.
Ik zou ook niet in een leugenachtige omgeving willen wonen waarin niets lijkt wat het is.
Alleen denk ik dat door je jeugdigheid je niet helemaal de juiste tactiek gebruikt hebt en ook niet de juiste volgorde aangehouden.
Het was beter geweest om je moeder te confronteren en haar te dwingen om met jouw vader te praten of om jou toestemming te geven om met je vader te praten.
Afgezien van de mogelijkheid dat je vader al weet heeft van dit drama, kan hij ook invloed uitoefenen over hoe verder te gaan.
Uiteindelijk is het niet zijn biologische zoon maar beschouwt hij zichzelf wel als de " echte" vader en zo ziet jouw broertje hem toch ook?
Met zijn levenservaring en jouw rechtvaardigheidsgevoel hadden jullie samen kunnen besluiten waar, wanneer en hoe jouw broertje dit te horen zou krijgen.
Misschien had je vader wel gewild om hier een aantal jaren mee te wachten, niet voor zijn gemoedsrust maar voor die van je broertje.
Jij bent met de biologische vader gaan praten en hebt je broertje in de positie gebracht om hem te ontmoeten, dat is echt de verkeerde volgorde.
Waarschijnlijk is dat wat je broertje jou kwalijk neemt, je hebt hem met een loyaliteitsconflict opgezadeld en hij kan er niet met zijn vader over praten.
Ik weet niet hoe de relatie is tussen je broertje en zijn "opvoedvader" maar geloof me dat die vader zijn rolmodel is.
Helaas is het zo gelopen en moet je nu roeien met de riemen de je hebt.
Je moeder heeft enorme fouten gemaakt waar jij niet verantwoordelijk voor bent en in de toekomst zal zij daar rekenschap voor moeten afleggen.
Ik zou niet blij zijn met die tante van jou, ze is laf en heeft jou met een enorm geheim opgezadeld, dat had zij niet mogen doen.
De wereld van je broertje is ingestort en hoe slim hij ook is, het is een enorm drama voor hem wat hij nu met zich mee moet dragen.
Je moet je broertje helpen maar niet meer door je rechtvaardigheidsgevoel te laten spreken, want dat maakt de kwestie alleen maar gecompliceerder.
Ik hoop dat jouw vader de sleutel is tot rust binnen jouw familie.
Dit kan je bereiken door met je moeder te overleggen in plaats van af te dwingen, vraag haar of zij het liever zelf zegt tegen je vader of dat jij met je vader gaat praten.
In ieder geval moet iemand hem zo snel mogelijk gaan betrekken zodat iemand jouw broertje in bescherming kan gaan nemen.
Geloof me, je broertje voelt zich alleen op de wereld op dit moment en je helpt hem niet door hem te pushen naar zijn biologische vader.
Dat is slechts zijn verwekker en niet zijn "echte vader".
Ik schrijf dit en hoop dat jouw vader een goede relatie heeft met je broertje.
woensdag 8 mei 2019 om 11:22
En daarom heeft TO het haar moeder laten vertellen: de enige verantwoordelijke. Die al twee jaar aan alle familieleden loopt te beloven dat ze het eindelijk eens aan zoon gaat vertellen.
Zoon heeft het nieuws (voor zo ver dat kan) goed opgepakt en is meteen met zijn biologische vader gaan afspreken. Het enige opstakel is dat zijn verzorgvader (die al 10 jaar gescheiden is van moeder) het nog niet weet.
TO vraagt alleen maar hulp bij de verwerking van de gevoelens die bij dit levensveranderende nieuws komen kijken.
woensdag 8 mei 2019 om 11:30
Ik heb heel veel moeite met deze zin uit de OP:
Maar hij moet ook begrijpen dat ik er altijd als enige voor hem was en dat ook altijd zal blijven.
Neem een gezondere afstand, alsjeblieft!
Maar hij moet ook begrijpen dat ik er altijd als enige voor hem was en dat ook altijd zal blijven.
Neem een gezondere afstand, alsjeblieft!
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 8 mei 2019 om 11:35
het enige zinnig advies is dat zij buiten deze situatie moet blijven. Het is aan moeder en de vaders. Verder denk ik dat dit gezin professionele hulp nodig heeft en TO ookJava schreef: ↑08-05-2019 11:22En daarom heeft TO het haar moeder laten vertellen: de enige verantwoordelijke. Die al twee jaar aan alle familieleden loopt te beloven dat ze het eindelijk eens aan zoon gaat vertellen.
Zoon heeft het nieuws (voor zo ver dat kan) goed opgepakt en is meteen met zijn biologische vader gaan afspreken. Het enige opstakel is dat zijn verzorgvader (die al 10 jaar gescheiden is van moeder) het nog niet weet.
TO vraagt alleen maar hulp bij de verwerking van de gevoelens die bij dit levensveranderende nieuws komen kijken.
