Overig
alle pijlers
Is 18 nog 18?
zondag 23 juli 2023 om 12:45
Geregeld lees je hier in topics ‘toen ik 18 was deed ik al lang X, Y en Z’ als reactie op dat een kind van een forummer iets nog niet doet of kan. Op mijn werk (onderwijs) merk ik met name sinds corona dat er een kloof lijkt te zijn tussen wat je vroeger van een 17/18 jarige kon verwachten en wat nu realistisch blijkt.
Is 18 nu nog wel hetzelfde als 18 een decennium geleden? Is het erg dat kinderen nu mogelijk minder snel zelfstandig zijn?
Kortom een totaal niet verdelend, heel rustig topic voor op de zondag
Is 18 nu nog wel hetzelfde als 18 een decennium geleden? Is het erg dat kinderen nu mogelijk minder snel zelfstandig zijn?
Kortom een totaal niet verdelend, heel rustig topic voor op de zondag
maandag 24 juli 2023 om 08:59
Ik zal een deel van de rest ook nog even plakken, voor wat extra begrip:
Meest specifiek voor de grote groep chronische aandoeningen is de combinatie van de wisselende belastbaarheid met de onzichtbaarheid ervan. Het ene moment kan er niets aan de hand zijn, terwijl het volgende moment de leerling te moe is om bijvoorbeeld maar een pen vast te houden. Soms slaat de vermoeidheid al op school toe, soms pas thuis. In de grafiek zie je de meest voorkomende gezondheidsgerelateerde klachten in een periode van veertien dagen bij kinderen 4 tot 12 jaar. Zowel chronische vermoeidheid als hoofdpijn spelen een belangrijke rol.
Dit vereist nogal wat van de leerling of student. Vaardigheden als inschatten en plannen, incasserings- en aanpassingsvermogen, acceptatie, hulp kunnen vragen en accepteren, uitleggen hoe je je voelt, je grenzen aan kunnen en durven geven. Van de jongeren tussen de 10 en 25 jaar met een chronische aandoening geeft 47% aan dat ze zich niet begrepen voelen door klas- en studiegenoten, zo blijkt uit hetzelfde onderzoek.
Het vraagt ook wat van de leerkracht, de klasgenoten en de school als geheel. Toch blijkt uit de praktijk dat veel van deze leerlingen al enorm geholpen zijn met begrip over wat de aandoening met zich meebrengt en een bepaalde mate van flexibiliteit van school om de gevolgen van de aandoening zoveel mogelijk op te vangen.
De top drie aan ondersteuningsbehoeften op school, zoals uit ons onderzoek naar voren kwam:
-Flexibiliteit (lesrooster, rustmomenten, verzuim, inhalen, gym, laptop, et cetra).
-Meer kennis, inzicht, begrip en empathie.
-Extra begeleiding of ondersteuning.
Meest specifiek voor de grote groep chronische aandoeningen is de combinatie van de wisselende belastbaarheid met de onzichtbaarheid ervan. Het ene moment kan er niets aan de hand zijn, terwijl het volgende moment de leerling te moe is om bijvoorbeeld maar een pen vast te houden. Soms slaat de vermoeidheid al op school toe, soms pas thuis. In de grafiek zie je de meest voorkomende gezondheidsgerelateerde klachten in een periode van veertien dagen bij kinderen 4 tot 12 jaar. Zowel chronische vermoeidheid als hoofdpijn spelen een belangrijke rol.
Dit vereist nogal wat van de leerling of student. Vaardigheden als inschatten en plannen, incasserings- en aanpassingsvermogen, acceptatie, hulp kunnen vragen en accepteren, uitleggen hoe je je voelt, je grenzen aan kunnen en durven geven. Van de jongeren tussen de 10 en 25 jaar met een chronische aandoening geeft 47% aan dat ze zich niet begrepen voelen door klas- en studiegenoten, zo blijkt uit hetzelfde onderzoek.
Het vraagt ook wat van de leerkracht, de klasgenoten en de school als geheel. Toch blijkt uit de praktijk dat veel van deze leerlingen al enorm geholpen zijn met begrip over wat de aandoening met zich meebrengt en een bepaalde mate van flexibiliteit van school om de gevolgen van de aandoening zoveel mogelijk op te vangen.
De top drie aan ondersteuningsbehoeften op school, zoals uit ons onderzoek naar voren kwam:
-Flexibiliteit (lesrooster, rustmomenten, verzuim, inhalen, gym, laptop, et cetra).
-Meer kennis, inzicht, begrip en empathie.
-Extra begeleiding of ondersteuning.
maandag 24 juli 2023 om 09:05
Ik zie hele colonnes. Dat zijn wel meer dan 3 leerlingen per klas.Cornelia schreef: ↑24-07-2023 08:56Dat jij ze niet ziet wil niet zeggen dat ze er niet zijn.
https://zorgeloosnaarschool.nl/wat-doen ... aandoening
Om een indruk te geven van frequentie van de aandoeningen en de variëteit volgen hier cijfers uit een recent onderzoek van 0- tot 25-jarigen in Nederland. In totaal hebben 870.000 jongeren één of meerdere chronische lichamelijke aandoening(en) dat is 17,4% van alle jongeren. In een klas van 25 zitten dus gemiddeld drie leerlingen of studenten met een chronische lichamelijke aandoening. In de tabel zie je welke aandoeningen het meest voorkomen onder kinderen en jongeren.
maandag 24 juli 2023 om 09:10
Mijn zoons beperkte zicht is onzichtbaar. Hij mag zelfs autorijden later. Maar het kost hem energie om op school te compenseren voor wat hij niet ziet. Daar is geen begrip voor omdat zijn leerkrachten en medeleerlingen vergeten dat hij zo slecht ziet. Je ziet het niet aan hem en hij is slim en komt daardoor goed mee, dus lijken zijn vermoeidheid en zijn onbegrip van de zaken die hij niet gezien heeft op onwil. Zijn juf zet hem ook rustig achterin de klas, omdat ze vergeet dat hij slecht ziet, waardoor de cirkel van vermoeidheid alleen maar erger wordt.
Maar goed, hij mag niet op een elektrische fiets, want dat vind ik te gevaarlijk. Scheelt weer wat nare opmerkingen.
Maar goed, hij mag niet op een elektrische fiets, want dat vind ik te gevaarlijk. Scheelt weer wat nare opmerkingen.
maandag 24 juli 2023 om 09:20
Waarom voel jij je zo aangesproken? Mijn opmerking gaat over gezonde kinderen die zo nodig op een elektrische fiets naar school moeten gaan.Cornelia schreef: ↑24-07-2023 09:10Mijn zoons beperkte zicht is onzichtbaar. Hij mag zelfs autorijden later. Maar het kost hem energie om op school te compenseren voor wat hij niet ziet. Daar is geen begrip voor omdat zijn leerkrachten en medeleerlingen vergeten dat hij zo slecht ziet. Je ziet het niet aan hem en hij is slim en komt daardoor goed mee, dus lijken zijn vermoeidheid en zijn onbegrip van de zaken die hij niet gezien heeft op onwil. Zijn juf zet hem ook rustig achterin de klas, omdat ze vergeet dat hij slecht ziet, waardoor de cirkel van vermoeidheid alleen maar erger wordt.
Maar goed, hij mag niet op een elektrische fiets, want dat vind ik te gevaarlijk. Scheelt weer wat nare opmerkingen.
maandag 24 juli 2023 om 09:25
Nogevendit schreef: ↑24-07-2023 09:20Waarom voel jij je zo aangesproken? Mijn opmerking gaat over gezonde kinderen die zo nodig op een elektrische fiets naar school moeten gaan.
Ik probeer je te vertellen hoe het is om een kind te hebben met een onzichtbare beperking, zoals de ouders van drie kinderen uit iedere schoolklas dat ervaren. En ik probeer duidelijk te maken hoe het onbegrip van de omgeving voor extra verdriet en vermoeidheid zorgt. Maar ik merk dat je liever doorgaat met oordelen.
maandag 24 juli 2023 om 09:28
Heel herkenbaar voor mijn eigen studententijd. Ik leefde volledig van DUO, een bijbaan en ik had nog een klein kind (waarvoor ik ook weer een DUO-toeslag kreeg). Maar niemand in mijn klas deed dat, ze kwamen lekker op hun Vespa's naar de hogeschool (in plaats van 3,5 uur heen en weer met de trein en bus) en snapten niets van mijn leven. En hoezo betaalden mijn ouders niet mee aan de studie? Waren ze dan zulke paupers? Omg!Surebaby schreef: ↑23-07-2023 22:11Het waren hele andere tijden en verwachtingen. Ik was heel jong al zelfstandig, en omdat er geen plek was in de hulpverlening werd ik naar kraakpanden verwezen.
Daar was het redelijk normaal dat ik als 15 jarige met merendeel volwassen mannen leefde, die gewoon heel aardig tegen me waren en hun best deden me als een soort volwassen huisgenoot te laten voelen.
Hulpverlening vond dit een redelijke oplossing en goed van mij dat ik dat zelf had opgelost.
Daarna kreeg ik een plek en ook daar was het normaal dat er allerlei volwassen aardige mensen, al dan niet in dienst, hun best deden je met van alles te helpen. Zo was er een echtpaar die van alles deed, ik herinner me dat ik een keer naar een tentamen ben gebracht achterop de fiets door die man van in de 70 omdat er geen ov was die dag.
Dus je was veel meer gesteund door veel meer mensen buiten het gezin of betaalde krachten, herinner ik me.
Nu is het 'stranger danger' omdat een paar procent van de mensheid zich misdraagt en we ons daarbij hebben neergelegd.
Het leven was daarnaast gewoon betaalbaar. Ik weet nog dat ik begin jaren 90 leerde dat de huur en andere kosten niet hoger mochten zijn dan zoveel procent van het minimum inkomen.
Ik kon dus redelijk leven van wat ik bij elkaar werkte.
Ik was wel een van de weinigen die zo leefden, de meeste klasgenoten leefden nog thuis of werden gesponsord door pa en ma.
Dus het leek wel of ze zelfstandig waren maar de meesten werden, inclusief maaltijden, toelages en de was, gewoon op afstand nog wel erg gepamperd.
Er was bijvoorbeeld NIEMAND in de klas behalve ik die daadwerkelijk leefde van duo. Voor de meesten was het zakgeld, alles werd betaald door vader en moeder, of ze woonden nog thuis.
maandag 24 juli 2023 om 09:31
Ik merk dat je blik nogal beperkt is vwb dit onderwerp. Ze bestaan echt hoor, gezonde kinderen die op een elektrische fiets naar school gaan.Cornelia schreef: ↑24-07-2023 09:25Ik probeer je te vertellen hoe het is om een kind te hebben met een onzichtbare beperking, zoals de ouders van drie kinderen uit iedere schoolklas dat ervaren. En ik probeer duidelijk te maken hoe het onbegrip van de omgeving voor extra verdriet en vermoeidheid zorgt. Maar ik merk dat je liever doorgaat met oordelen.
maandag 24 juli 2023 om 09:34
Nogevendit schreef: ↑24-07-2023 09:31Ik merk dat je blik nogal beperkt is vwb dit onderwerp. Ze bestaan echt hoor, gezonde kinderen die op een elektrische fiets naar school gaan.
En gelukkig zie jij van een afstandje wie dat zijn, zodat je onbeperkte oordeel altijd terecht is.
maandag 24 juli 2023 om 09:36
Dat ontkent ze toch ook niet?Nogevendit schreef: ↑24-07-2023 09:31Ik merk dat je blik nogal beperkt is vwb dit onderwerp. Ze bestaan echt hoor, gezonde kinderen die op een elektrische fiets naar school gaan.
Ik heb mijn zoon overigens ook een elektrische fiets gegeven toen hij naar een school ging 20km (enkele reis) verderop. Hij is geen fietser, haat fietsen en trapt niet lekker door. Ik had liever dat hij zich op zijn huiswerk en toetsen kon richten, dan dat hij elke dag 3 uur kwijt was aan een activiteit die hij haatte.
maandag 24 juli 2023 om 09:47
Nogevendit schreef: ↑24-07-2023 09:20Waarom voel jij je zo aangesproken? Mijn opmerking gaat over gezonde kinderen die zo nodig op een elektrische fiets naar school moeten gaan.
En ook dat mag natuurlijk. Hoewel ik het zelf nooit zou doen, heb ik geen mening over anderen.
maandag 24 juli 2023 om 09:55
Daar begint het zeker op te lijken. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik er pas eentje mag kopen als ik 75 óf slecht ter been ben. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik er ooit voor val. Die dingen zijn loodzwaar, een lichte sportfiets fietst voor mij veel fijner
maandag 24 juli 2023 om 10:24
Hier een ‘gemiddelde tiener op zo’n ding’. Ze mankeert niks. Heeft zelfs fors overgewicht. Wij wonen ‘maar’ 9 km van de stad vandaan waar vrijwel haar hele sociale leven zich afspeelt. Maar door die e-bike stapt ze zonder morren soms 3x per dag op de fiets naar die stad. Het is een behoorlijk uithuizig type, dus is het ook fijn om als ouders niet de hele dag van hot naar her te moeten rijden. Ook naar vriendinnen of familie die verder weg wonen kan ze dus makkelijk zelf toe. 100% zeker dat kind nu véél meer fietst dan ze op een gewone fiets had gedaan. Het geeft haar enorm veel vrijheid en dat vindt ze fijn.Kaascracker schreef: ↑24-07-2023 07:46Altijd die uitzonderingen benoemen … ik zei laatst op een feestje ook iets over tieners op elektrische fietsen en dan krijg je meteen ook van die extremen te horen. Kind 1 moet 21 km enkele reis naar school, kind 2 heeft een hartafwijking, kind 3 traint voor iets olympisch en mag buiten training om weinig doen. Maar 1) er zijn ook zat gemiddelde tieners op zo’n ding. 2) Waar waren dat soort tieners vroeger?
En ja, ik weet dat het niet hetzelfde is, fietsen op een e-bike en een gewone fiets.
maandag 24 juli 2023 om 10:29
Herkenbaar, mijn zoon fietst nu ook vaker dan ooit met zo’n ding. Ideaal voor sommige tieners, zou ik zeggen.Coolbest schreef: ↑24-07-2023 10:24Hier een ‘gemiddelde tiener op zo’n ding’. Ze mankeert niks. Heeft zelfs fors overgewicht. Wij wonen ‘maar’ 9 km van de stad vandaan waar vrijwel haar hele sociale leven zich afspeelt. Maar door die e-bike stapt ze zonder morren soms 3x per dag op de fiets naar die stad. Het is een behoorlijk uithuizig type, dus is het ook fijn om als ouders niet de hele dag van hot naar her te moeten rijden. Ook naar vriendinnen of familie die verder weg wonen kan ze dus makkelijk zelf toe. 100% zeker dat kind nu véél meer fietst dan ze op een gewone fiets had gedaan. Het geeft haar enorm veel vrijheid en dat vindt ze fijn.
En ja, ik weet dat het niet hetzelfde is, fietsen op een e-bike en een gewone fiets.
maandag 24 juli 2023 om 10:41
De andere antwoorden niet gelezen... maar nee 18 is geen 18 meer, en zelfs 25 is geen 25 meer.
Ik zie 25-jarigen die nog steeds met papa en mama mee op vakantie gaan, geheel betaald. Ik ging vanaf mijn 17e al alleen op vakantie met vrienden, met hooguit een vast bedrag extra zakgeld in de zomer. Maar no way dat ik dan naar huis kon bellen als het geld op was, wat ik nu ook veel jeugd zie doen die wél met vrienden weg gaat... en dan hup stort mama weer €200 extra, en een paar dagen later opnieuw want het kind moet toch vooral een leuke vakantie hebben. En overal heen brengen en ophalen, ook last-minute. Ik ging gewoon zelf met m'n vrienden met de trein.
Ik vraag me dan af hoe deze mensen ooit zelfstandig moeten worden en moeten leren omgaan met geld.
Deels komt het natuurlijk ook door de schrikbarend slechte woningmarkt en dus langer thuis gepampered worden. Ook al was de woningmarkt in de steden al slecht toen ik jong was, ik heb zelf op die leeftijd (tot mijn 30e zelfs) ook overbetaald, en heen en weer moeten hoppen van anti-kraak naar huisbewaring en van onderhuur naar de bank van vrienden.
Maar ik heb wel medelijden met de mensen in die documentaire "Eeuwig kind" die al bijna 30 waren en nog steeds thuis woonden, waar mama zich dan bemoeide met de scharrels die ze mee naar huis namen (of uiteindelijk dus maar niet meer meenamen), of dat stel dat zelfs "samenwoonde" in de kinderkamer bij de ouders in huis... op die leeftijd had ik al jaren op mezelf gewoond, de wereld rond gereisd, meerdere banen gehad...
Die twintigers en vroege dertigers in de documentaire voelden zich alsof hun hele leven "on hold" stond en dat is denk ik ook zo. https://www.2doc.nl/documentaires/2022/ ... -kind.html
Ik zie 25-jarigen die nog steeds met papa en mama mee op vakantie gaan, geheel betaald. Ik ging vanaf mijn 17e al alleen op vakantie met vrienden, met hooguit een vast bedrag extra zakgeld in de zomer. Maar no way dat ik dan naar huis kon bellen als het geld op was, wat ik nu ook veel jeugd zie doen die wél met vrienden weg gaat... en dan hup stort mama weer €200 extra, en een paar dagen later opnieuw want het kind moet toch vooral een leuke vakantie hebben. En overal heen brengen en ophalen, ook last-minute. Ik ging gewoon zelf met m'n vrienden met de trein.
Ik vraag me dan af hoe deze mensen ooit zelfstandig moeten worden en moeten leren omgaan met geld.
Deels komt het natuurlijk ook door de schrikbarend slechte woningmarkt en dus langer thuis gepampered worden. Ook al was de woningmarkt in de steden al slecht toen ik jong was, ik heb zelf op die leeftijd (tot mijn 30e zelfs) ook overbetaald, en heen en weer moeten hoppen van anti-kraak naar huisbewaring en van onderhuur naar de bank van vrienden.
Maar ik heb wel medelijden met de mensen in die documentaire "Eeuwig kind" die al bijna 30 waren en nog steeds thuis woonden, waar mama zich dan bemoeide met de scharrels die ze mee naar huis namen (of uiteindelijk dus maar niet meer meenamen), of dat stel dat zelfs "samenwoonde" in de kinderkamer bij de ouders in huis... op die leeftijd had ik al jaren op mezelf gewoond, de wereld rond gereisd, meerdere banen gehad...
Die twintigers en vroege dertigers in de documentaire voelden zich alsof hun hele leven "on hold" stond en dat is denk ik ook zo. https://www.2doc.nl/documentaires/2022/ ... -kind.html
You can never have too many hats, gloves and shoes
maandag 24 juli 2023 om 11:16
Dank voor de tip, Patsy-Stone. Ik zit die docu nu te kijken maar verbaas me toch over die mensen, hoor. Tuurlijk, ik weet alles van de woningmarkt, maar tegelijkertijd heb ik werk waar ik elke 3 maanden een hele bups stagiairs heb, die bijvoorbeeld uit Brabant of Limburg komen terwijl we in Amsterdam werken. Die hebben allemaal geen volwaardig salaris (want stagiair) maar hen lukt het ook om in nota bene Amsterdam woonruimte te fixen. Ik hoor dagelijks de verhalen van hoe ze soms 2 weken hier, 3 weken daar wonen totdat ze een definitieve plek hebben, of hoe ze met zijn 3-en de huur van 1600 euro ophoesten.
Ik denk toch ook dat het ook wat te maken heeft met inventiviteit, zelfredzaamheid en lef. De mensen uit de docu komen ook wel wat passief en gemakzuchtig over. Die ene met die goede baan bij de gemeente, die had natuurlijk echt al lang wel ergens een kamer kunnen vinden.
Edit: oh, nu zegt die psycholoog dat ook.
Ik denk toch ook dat het ook wat te maken heeft met inventiviteit, zelfredzaamheid en lef. De mensen uit de docu komen ook wel wat passief en gemakzuchtig over. Die ene met die goede baan bij de gemeente, die had natuurlijk echt al lang wel ergens een kamer kunnen vinden.
Edit: oh, nu zegt die psycholoog dat ook.
Am Yisrael Chai!
maandag 24 juli 2023 om 11:23
Maar zulke personen had je 20 jaar terug ook al. Tijdje in de wijkzorg gewerkt en dan zie je zulke situaties. Het zijn vooral zonen, bijna nooit dochters die op of na hun 30e nog thuis bij hun moeder wonen. Ook kerels van in de 50 die nog bij hun moeder van 80 woonden waarvan moeders nog steeds de was deed en elke avond kookte. Bij dochters was het vaak andersom, dat zij hun vader of moeder in huis namen omdat deze hulpbehoevend werden.
Ik heb nu ook iemand in mijn kennissenkring, een man van 45 die nog steeds bij zijn ouders woont en ook niet van plan is ooit te vertrekken. Heeft nooit een relatie of scharrels gehad. (en dat gaat denk ook niet krijgen) Ouders vinden het gezellig.
Toen ik een jaar of 18 was had ik juist enorm de behoefte aan een eigen plekje. Doen en laten wat ik wilde zonder te hoeven laten weten dat je niet mee eet. Begrijp ook niet dat mensen het lekker vinden om tot hun 30e bij hun ouders te blijven uit eigen wil.
Ik heb nu ook iemand in mijn kennissenkring, een man van 45 die nog steeds bij zijn ouders woont en ook niet van plan is ooit te vertrekken. Heeft nooit een relatie of scharrels gehad. (en dat gaat denk ook niet krijgen) Ouders vinden het gezellig.
Toen ik een jaar of 18 was had ik juist enorm de behoefte aan een eigen plekje. Doen en laten wat ik wilde zonder te hoeven laten weten dat je niet mee eet. Begrijp ook niet dat mensen het lekker vinden om tot hun 30e bij hun ouders te blijven uit eigen wil.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
maandag 24 juli 2023 om 11:47
Veel mensen zijn op een bepaalde leeftijd anders, de ene 10-jarige is de andere niet en de ene 30-er is de andere niet. Zo ook 18-jarige.
Natuurlijk is een 18 jarige van nu anders, dan toen ik 18 was, maar dat is dan ook ruim 20 jaar geleden. Maar ik was weer een andere 18-jarige dan mijn ouders, want het was voor hen 30 jaar geleden dat zij 18 waren. De wereld is veranderd.
Bepaalde zaken die nu leven bij de huidige jeugd, komen voort uit wat hun ouders hebben meegekregen. Hoe hoog je de lat legt voor jouw kind, ligt er aan hoe hoog de lat voor jou lag en hoe jij je daar bij voelde.
Een voorbeeld:
Mijn ouders gingen op hun 15/16e werken (en ik weet dat dit niet universeel is voor de naoorlogse generatie, maar in hun omgeving wel) en beiden hadden best wel verder willen leren, maar buiten de huishoudschool/vakschool hadden ze geen verdere opties. Voor hun kinderen wilden ze méér! Wij werden aangemoedigd (en soms wat meer gedwongen) om wel verder te leren en diploma's te halen. Want goed onderwijs en goede diploma's is super belangrijker. Ik vind het dan niet raar dat wij veel waarde hechten aan goede cijfers/diploma's, met het risico dat we iets doorslaan naar onze kinderen. Want wij moesten het helemaal zelf doen en zo'n pretje was dat ook niet altijd, dus dan is het niet raar dat jouw eigen kind graag wil helpen. En misschien daardoor teveel doet.
Aan de andere kant is het wel handig dat een 18-jarige bepaalde basisvaardigheden heeft. Maar welke dan? Bij een kennis van mij kon haar 10-jarige al strijken. Mijn moeder vond strijken geen taak voor kinderen, dus dat hoefde ik niet te leren als kind/jongere. En, oké, ik was nogal verstrooid, dus zij was altijd bang dat ik het strijkijzer zou vergeten. Idem voor koken.
Mijn idee van: de minimale vaardigheden die je onder de knie moet hebben als 18-jarige zijn gebaseerd op wat ik kon en wat ik vind. Maar vooral wat ik zelf al kon. De vraag is of het terecht is.
Natuurlijk is een 18 jarige van nu anders, dan toen ik 18 was, maar dat is dan ook ruim 20 jaar geleden. Maar ik was weer een andere 18-jarige dan mijn ouders, want het was voor hen 30 jaar geleden dat zij 18 waren. De wereld is veranderd.
Bepaalde zaken die nu leven bij de huidige jeugd, komen voort uit wat hun ouders hebben meegekregen. Hoe hoog je de lat legt voor jouw kind, ligt er aan hoe hoog de lat voor jou lag en hoe jij je daar bij voelde.
Een voorbeeld:
Mijn ouders gingen op hun 15/16e werken (en ik weet dat dit niet universeel is voor de naoorlogse generatie, maar in hun omgeving wel) en beiden hadden best wel verder willen leren, maar buiten de huishoudschool/vakschool hadden ze geen verdere opties. Voor hun kinderen wilden ze méér! Wij werden aangemoedigd (en soms wat meer gedwongen) om wel verder te leren en diploma's te halen. Want goed onderwijs en goede diploma's is super belangrijker. Ik vind het dan niet raar dat wij veel waarde hechten aan goede cijfers/diploma's, met het risico dat we iets doorslaan naar onze kinderen. Want wij moesten het helemaal zelf doen en zo'n pretje was dat ook niet altijd, dus dan is het niet raar dat jouw eigen kind graag wil helpen. En misschien daardoor teveel doet.
Aan de andere kant is het wel handig dat een 18-jarige bepaalde basisvaardigheden heeft. Maar welke dan? Bij een kennis van mij kon haar 10-jarige al strijken. Mijn moeder vond strijken geen taak voor kinderen, dus dat hoefde ik niet te leren als kind/jongere. En, oké, ik was nogal verstrooid, dus zij was altijd bang dat ik het strijkijzer zou vergeten. Idem voor koken.
Mijn idee van: de minimale vaardigheden die je onder de knie moet hebben als 18-jarige zijn gebaseerd op wat ik kon en wat ik vind. Maar vooral wat ik zelf al kon. De vraag is of het terecht is.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 24 juli 2023 om 13:08
@Fashionvictim, ja dat ben ik wel met je eens. Zoals ik al zei was "in mijn tijd" 20-30 jaar geleden de woningmarkt ook al drama, met veel oplichters en absurde prijzen voor stinkende kleine hokken. Maar daar deed je het dan maar mee. Ik ben toen in 6 jaar 8 keer verhuisd. Alles om maar niet meer bij mijn ouders te hoeven wonen. En als je dan eenmaal wel in je stad naar wens woont (ook al is het overbetaald in een stinkhok) dan krijg je vanzelf een netwerk wat je helpt om wat beters te vinden.
Ik moet ook steeds denken aan dat fragment van een vrouw van ergens begin 20 met Hugo de Jonge. Hugo de Jonge werd belachelijk gemaakt omdat hij vroeg of ze er al aan had gedacht om een rijke vriend te zoeken. Een belachelijke opmerking inderdaad. Maar net zo belachelijk was de klaagzang van die vrouw, dat zij als (pas net) werkende "niet eens een appartement kon kopen in Amsterdam". Duhhh, dat was in de jaren '90 al net zo hoor! Toen begon je ook met een overbetaalde huurkamer of -studio, echt niet met een koophuis voor jezelf alleen. Een beetje een realistisch wereldbeeld is ook ver te zoeken bij "de jeugd van tegenwoordig". Maar dat kan denk ik wel komen door de opvoeding waarin alles altijd voor ze werd opgelost.
@VGM1980, ja ik denk dat je gelijk hebt en dat ik zelf in een andere bubble zat waarin het heel normaal was om rond je 18e - 20e uit huis te gaan. Maar dat was destijds misschien ook niet voor iedereen zo gebruikelijk.
@dianaf, haha die basisvaardigheden... ik vond het wel jammer dat ik thuis nooit heb leren koken, we werden dan juist altijd weggestuurd ook als we wilden meekijken. Jammer want m'n vader kookte heerlijk Indonesisch eten. Schoonmaken en strijken moesten we wel.
Bij m'n toenmalige vriendje thuis hoefden de jongens geen klap uit te voeren en de meisjes moesten met alles helpen.
Toch deed hij wel veel hoor, als we samen op vakantie waren.
Ik moet ook steeds denken aan dat fragment van een vrouw van ergens begin 20 met Hugo de Jonge. Hugo de Jonge werd belachelijk gemaakt omdat hij vroeg of ze er al aan had gedacht om een rijke vriend te zoeken. Een belachelijke opmerking inderdaad. Maar net zo belachelijk was de klaagzang van die vrouw, dat zij als (pas net) werkende "niet eens een appartement kon kopen in Amsterdam". Duhhh, dat was in de jaren '90 al net zo hoor! Toen begon je ook met een overbetaalde huurkamer of -studio, echt niet met een koophuis voor jezelf alleen. Een beetje een realistisch wereldbeeld is ook ver te zoeken bij "de jeugd van tegenwoordig". Maar dat kan denk ik wel komen door de opvoeding waarin alles altijd voor ze werd opgelost.
@VGM1980, ja ik denk dat je gelijk hebt en dat ik zelf in een andere bubble zat waarin het heel normaal was om rond je 18e - 20e uit huis te gaan. Maar dat was destijds misschien ook niet voor iedereen zo gebruikelijk.
@dianaf, haha die basisvaardigheden... ik vond het wel jammer dat ik thuis nooit heb leren koken, we werden dan juist altijd weggestuurd ook als we wilden meekijken. Jammer want m'n vader kookte heerlijk Indonesisch eten. Schoonmaken en strijken moesten we wel.
Bij m'n toenmalige vriendje thuis hoefden de jongens geen klap uit te voeren en de meisjes moesten met alles helpen.
Toch deed hij wel veel hoor, als we samen op vakantie waren.
You can never have too many hats, gloves and shoes
dinsdag 25 juli 2023 om 10:18
Ja dat ook inderdaad, ze hebben het over een huis kopen en dat dat godsonmogelijk is. Dat was het 25 jaar geleden ook al, en als je ingeschreven stond bij de woningbouw duurde het ook wel minimaal 5 tot 10 jaar eer je een piepklein oud appartementje 6 hoog achter in een pauperbuurt had. Dat was dan ook mijn 1e woning en ik was er maar wat blij mee. Krijg ook wel het idee dat een hoop in lala-land leven en denken gelijk iets te kunnen kopen of een villa te kunnen huren voor 300 euro pm.
Mijn moeder had een hekel aan strijken, ze streek nooit dus nooit geleerd. Maar in mijn bijbaantje (thuiszorg) stond er wel vaker een strijkbout met een stapel was klaar, zo heb ik het geleerd. En mijn kinderen zullen het van mij ook niet gaan leren want ik strijk nooit. Ik heb niet eens een strijkijzer. Mijn man is er ook zo 1 waarbij zijn zussen wel moesten helpen in het huishouden en hij niet. En dan is hij geboren in de jaren 80 en niet jaren 50
Hij heeft dan wel weer de hersenen om te bedenken dat ik niet alles alleen ga doen en je hoeft ook geen universiteit gedaan te hebben om te weten hoe een wasmachine/vaatwasser/stofzuiger werkt. Koken heeft ie zichzelf aangeleerd met kookboeken en google.
Mijn moeder had een hekel aan strijken, ze streek nooit dus nooit geleerd. Maar in mijn bijbaantje (thuiszorg) stond er wel vaker een strijkbout met een stapel was klaar, zo heb ik het geleerd. En mijn kinderen zullen het van mij ook niet gaan leren want ik strijk nooit. Ik heb niet eens een strijkijzer. Mijn man is er ook zo 1 waarbij zijn zussen wel moesten helpen in het huishouden en hij niet. En dan is hij geboren in de jaren 80 en niet jaren 50
Hij heeft dan wel weer de hersenen om te bedenken dat ik niet alles alleen ga doen en je hoeft ook geen universiteit gedaan te hebben om te weten hoe een wasmachine/vaatwasser/stofzuiger werkt. Koken heeft ie zichzelf aangeleerd met kookboeken en google.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
dinsdag 25 juli 2023 om 12:49
Ja precies. Zo had ik een achternichtje dat stage ging lopen in Amsterdam en ze zocht een kamer in de Jordaan of in de Pijp, ergens anders wilde ze niet wonen.VGM1980 schreef: ↑25-07-2023 10:18Ja dat ook inderdaad, ze hebben het over een huis kopen en dat dat godsonmogelijk is. Dat was het 25 jaar geleden ook al, en als je ingeschreven stond bij de woningbouw duurde het ook wel minimaal 5 tot 10 jaar eer je een piepklein oud appartementje 6 hoog achter in een pauperbuurt had. Dat was dan ook mijn 1e woning en ik was er maar wat blij mee. Krijg ook wel het idee dat een hoop in lala-land leven en denken gelijk iets te kunnen kopen of een villa te kunnen huren voor 300 euro pm.
Het is haar nog gelukt ook maar wel voor 3x zoveel geld als ze eerst had bedacht. Ik was na die 8x verhuizen hartstikke blij met mijn eerste legale eigen huurhuisje (toen ik al 28/29 jaar oud was ofzo) van 36m2, ondanks de muizen, geen balkon, bruine plafonds, gehorigheid, douche van 50x50 cm, wc met je knieën tegen de deur, gaskachel ipv CV, en ondanks het feit dat de verhuurder bij de wisseling meteen 30% bovenop de huurprijs had gegooid (ik nam het over van een kennis dus ik wist wat zij had betaald).
Qua werk hoor ik hetzelfde soort verhalen. Laatst vertelde een vriendin dat ze een stagiaire op sollicitatie kreeg (in de zorg) maar die jongedame had een hele lijst aan eisen, bijvoorbeeld handelingen die ze niet wilde uitvoeren (billen wassen bijvoorbeeld) en tijden waarop ze niet wilde werken. Nou succes met zoeken meid, want hier ga jij geen stage lopen. Maar die jongedame gaat er érgens waarschijnlijk nog mee wegkomen ook, omdat de nood zo hoog is in de zorg.
You can never have too many hats, gloves and shoes
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
