Overig
alle pijlers
Is er een Angel in da house?
dinsdag 7 juli 2009 om 11:30
Hoi,
Hoe weet je welke angel er aanwezig is voor dringende situaties zoals dat topic hieronder over het leven beeindigen?
Of moet ik ze allemaal maar even mailen voor het geval angel 1 net aan het shoppen of werken is ofzo? En kunnen ze arme TO helpen op enige wijze door het IP adres te achterhalen en een arts er heen te sturen ofzo?
Voor volgende gevallen zou ik dit ook wel willen weten.
groetjes,
bezorgde Zwieber
Hoe weet je welke angel er aanwezig is voor dringende situaties zoals dat topic hieronder over het leven beeindigen?
Of moet ik ze allemaal maar even mailen voor het geval angel 1 net aan het shoppen of werken is ofzo? En kunnen ze arme TO helpen op enige wijze door het IP adres te achterhalen en een arts er heen te sturen ofzo?
Voor volgende gevallen zou ik dit ook wel willen weten.
groetjes,
bezorgde Zwieber
dinsdag 7 juli 2009 om 21:43
quote:shining schreef op 07 juli 2009 @ 11:57:
[...]Iemand die het echt wil doet het wel.Ik zal vast even heel erg mosterd zijn, maar hier wil ik even op reageren.
Het klopt wat je zegt hier Shining, alleen op een andere manier dan jij bedoelt. Je hebt (tot waar ik nu gelezen heb) een paar posts geplaatst met dat iemand die echt zelfmoord wil plegen het niet aankondigt maar het toch wel doet. Je hebt deels gelijk, maar deels berust dit ook op een wijdverspreide grove misinterpretatie.
Het zit zo.
Heel veel mensen hebben wel eens doodgedachten (wetenschappelijke schatting: 1 op de 5 Nederlanders, lifetime period). 'Hoe zou het zijn als....'
Een deel van deze groep heeft doodwensen 'Ik wou dat ik....'.
Een deel van deze laatste groep beschadigt zichzelf in lichtere vorm, een ander deel onderneemt een 'halfzachte' zelfmoordpoging (denk bijv. aan grote hoeveelheden paracemtamol slikken). Van de mensen die een zelfmoordpoging doen, doet het grootste deel dit meerdere keren in zijn leven (!).
Van de mensen die overlijden door zelfmoord heeft verreweg het grootste gedeelte (ruim 90%) eerder een zelfmoordpoging ondernomen.
Wanneer iemand ooit een zelfmoordpoging heeft ondernomen is de kans op een nieuwe zelfmoordpoging heel hoog. Véél hoger dan dat iemand die nooit eerder een zelfmoordpoging ondernomen heeft.
Leg deze feiten bij elkaar en je kunt concluderen dat:
- De meeste mensen die overlijden door zelfmoord hebben eerder een zelfmoordpoging, of meerdere, gedaan.
Een zelfmoordpoging (of aankondiging) doen is dus inderdaad een schreeuw om hulp, maar één die héél serieus genomen moet worden. Deze groep mensen is namelijk een énorme risicogroep om -uiteindelijk, soms na járen- inderdaad een 'geslaagd' zelfmoord te plegen.
Wat ik wil zeggen: je hebt dus gelijk dat het bij de meeste mensen niet direct zo'n vaart loopt (het zijn vaak 'slappe' pogingen, en soms blijft het bij alleen gedachten of wensen), maar je verbindt er een onjuiste conclusie aan door te zeggen 'dat ze het dan wel gewoon zouden doen en niet zouden aankondigen'.
De aankondigers zijn namelijk in grote getalen de doeners van de (soms nabije, soms verre) toekomst.
[...]Iemand die het echt wil doet het wel.Ik zal vast even heel erg mosterd zijn, maar hier wil ik even op reageren.
Het klopt wat je zegt hier Shining, alleen op een andere manier dan jij bedoelt. Je hebt (tot waar ik nu gelezen heb) een paar posts geplaatst met dat iemand die echt zelfmoord wil plegen het niet aankondigt maar het toch wel doet. Je hebt deels gelijk, maar deels berust dit ook op een wijdverspreide grove misinterpretatie.
Het zit zo.
Heel veel mensen hebben wel eens doodgedachten (wetenschappelijke schatting: 1 op de 5 Nederlanders, lifetime period). 'Hoe zou het zijn als....'
Een deel van deze groep heeft doodwensen 'Ik wou dat ik....'.
Een deel van deze laatste groep beschadigt zichzelf in lichtere vorm, een ander deel onderneemt een 'halfzachte' zelfmoordpoging (denk bijv. aan grote hoeveelheden paracemtamol slikken). Van de mensen die een zelfmoordpoging doen, doet het grootste deel dit meerdere keren in zijn leven (!).
Van de mensen die overlijden door zelfmoord heeft verreweg het grootste gedeelte (ruim 90%) eerder een zelfmoordpoging ondernomen.
Wanneer iemand ooit een zelfmoordpoging heeft ondernomen is de kans op een nieuwe zelfmoordpoging heel hoog. Véél hoger dan dat iemand die nooit eerder een zelfmoordpoging ondernomen heeft.
Leg deze feiten bij elkaar en je kunt concluderen dat:
- De meeste mensen die overlijden door zelfmoord hebben eerder een zelfmoordpoging, of meerdere, gedaan.
Een zelfmoordpoging (of aankondiging) doen is dus inderdaad een schreeuw om hulp, maar één die héél serieus genomen moet worden. Deze groep mensen is namelijk een énorme risicogroep om -uiteindelijk, soms na járen- inderdaad een 'geslaagd' zelfmoord te plegen.
Wat ik wil zeggen: je hebt dus gelijk dat het bij de meeste mensen niet direct zo'n vaart loopt (het zijn vaak 'slappe' pogingen, en soms blijft het bij alleen gedachten of wensen), maar je verbindt er een onjuiste conclusie aan door te zeggen 'dat ze het dan wel gewoon zouden doen en niet zouden aankondigen'.
De aankondigers zijn namelijk in grote getalen de doeners van de (soms nabije, soms verre) toekomst.
dinsdag 7 juli 2009 om 22:43
Ik heb het topic wat de aanleiding was niet gelezen, ik weet de toon dus niet. Ik wil toch wel even inhaken op de discussie.
Ook als je echt dood wilt kan je zo'n topic openen. Een jaar geleden had ik ook zo'n topic kunnen openen. Dan denk je; ja maar jij bent er nog. Dat is ook zo. Maar zeggen betekent niet altijd Niet doen.
Een mooi voorbeeld.
Een groepsgenootje van 17 in de instelling waar ik ook zat, sprak ook geregeld over zelfmoord, zij was heel eerlijk, dat vond ik dapper, lef hebben. Omdat ik niet eerlijk was, ik schaamde me dood (leuke woordspeling). Ja, dat had ik ook best willen kunnen, met mensen om mij heen praten. Ik praatte wel op internet, dat is toch anders. Die bezorgdheid om je heen, die mis je dan wel (dat voelde ik, een soort jaloezie). Toch zou het niet helpen want zo diep helpt niets. Dan maar naar de hulpverleners? Ook dat helpt niet, er is geen perspectief, voor mij op die momenten (klinkt kort, duurt lang) niet. Nee dan zie je niets! En anderen ook niet hoor. Ik kan het niet goed uitleggen denk ik.
Wat kan de dokter doen, die kan je in een kamer opsluiten, oja pillen de werking kennen we, en dan, dan wordt het leven weer interessant. Jaja. Niet dus.
Egoïstisch, ach in nood interesseert je dat niet meer hoor. Dan is er maar 1 doel en dan maakt het niets uit. En dan heb je het over mensen die nog enige realiteit zien. Hoeveel mensen zijn er niet psychotisch? En dan je af vragen "waarom op die manier voor de trein?!" dat slaat toch de plank mis bij zo'n persoon dan, die trein was waarschijnlijk nep. Ik dacht in een van mijn psychoses: "deze wereld die is een projectie, deze wereld is er niet. Ik weet dat jullie hier mij hebben geplaatst, ik weet dat de mensen waarvan ik hou bestaan, maar wel op een ándere wereld, ik zoek de poort. Waar is de poort, ik heb het doorgekregen. Ik voel het wel, ik moet hieruit komen, ik moet dood. Ik moet sterven, dan word ik wakker, dan ben ik daar weer, en waarom heb ik deze straf. Het is een straf, ik heb wat fout gedaan. Alles om mij heen was wazig, ik zag de fouten in het programma, de vervloeïngen, ik hoorde de mensen praten, de kanalen stonden open. Alles bewoog, niemand was er. Zo bang was ik. En zelfs bang om dood te gaan, maar dat was de enige manier. Ik weet het, alles is een spel, een moeilijk computerspel, het ziet er goed uit. Maar ik zie de fouten, ik heb het door." En eindeloos. Ik had het echt kunnen doen. Achteraf eng.
Depressie: Ik had ook heel egoïstisch willen zijn, wat was ik kwaad op mezelf, dat ik het lef niet had! Mijn familie daar bleef ik dan voor, gelukkig nu want nu ben ik blij met mijn leven.
Ik heb het zo vaak willen kunnen, alles klaar, niet gedaan, wel geprobeerd, allemaal lafjes, alles geniep. Nee, en dan wanneer ik weer depressief ben, dan ben ik soms in een flits, jaloers op haar, dat zij het wel heeft gedaan. Zij hoeft niet meer te bestaan. Haar bewustzijn is weg. Niet even bewusteloos, dan word je weer wakker, dat helpt ook niet. (En ik kreeg mezelf niet bewusteloos hoe hard ik ook probeerde) Zij dood en egoïstisch, ik slap. Het is ook nooit goed.
Schreeuw om aandacht, dat klinkt zo vervelend, maar dat dekt de lading vaak wel. Een terechte schreeuw, hoe vaak denken mensen achteraf 'waarom zagen we niets'?
Dat lieve meisje schreeuwde ook veel. Zo vaak haar maag leeggepompt, ik heb ook wel eens gedacht, zou ze met opzet iets te weinig slikken? Aandacht ja, 5x aandacht, dat helpt ook niet blijkbaar.
Ach er valt zoveel over te zeggen. Ik kan alle meningen die ik hier lees wel begrijpen eigenlijk.
Ook ik voelde me kwaad, toen ze dood was. Ook ik dacht, waarom zo? Ik wilde zelf ook niet meer. Heel hypocriet, want toen iemand anders ook nog zelfmoord pleegde van onze afdeling, voelde ik me verraden. Verdrietig, jaloers, bang, kapot, boos, en alles door elkaar en nog 10x erger. Hoe tegenstrijdig. Ik was ziek.
Ik kan het niet uitleggen.
Maar uiteindelijk is het gewoon triest dat mensen zelfmoord plegen en dat is leven, hoort erbij. Leven is hard.
Ook als je echt dood wilt kan je zo'n topic openen. Een jaar geleden had ik ook zo'n topic kunnen openen. Dan denk je; ja maar jij bent er nog. Dat is ook zo. Maar zeggen betekent niet altijd Niet doen.
Een mooi voorbeeld.
Een groepsgenootje van 17 in de instelling waar ik ook zat, sprak ook geregeld over zelfmoord, zij was heel eerlijk, dat vond ik dapper, lef hebben. Omdat ik niet eerlijk was, ik schaamde me dood (leuke woordspeling). Ja, dat had ik ook best willen kunnen, met mensen om mij heen praten. Ik praatte wel op internet, dat is toch anders. Die bezorgdheid om je heen, die mis je dan wel (dat voelde ik, een soort jaloezie). Toch zou het niet helpen want zo diep helpt niets. Dan maar naar de hulpverleners? Ook dat helpt niet, er is geen perspectief, voor mij op die momenten (klinkt kort, duurt lang) niet. Nee dan zie je niets! En anderen ook niet hoor. Ik kan het niet goed uitleggen denk ik.
Wat kan de dokter doen, die kan je in een kamer opsluiten, oja pillen de werking kennen we, en dan, dan wordt het leven weer interessant. Jaja. Niet dus.
Egoïstisch, ach in nood interesseert je dat niet meer hoor. Dan is er maar 1 doel en dan maakt het niets uit. En dan heb je het over mensen die nog enige realiteit zien. Hoeveel mensen zijn er niet psychotisch? En dan je af vragen "waarom op die manier voor de trein?!" dat slaat toch de plank mis bij zo'n persoon dan, die trein was waarschijnlijk nep. Ik dacht in een van mijn psychoses: "deze wereld die is een projectie, deze wereld is er niet. Ik weet dat jullie hier mij hebben geplaatst, ik weet dat de mensen waarvan ik hou bestaan, maar wel op een ándere wereld, ik zoek de poort. Waar is de poort, ik heb het doorgekregen. Ik voel het wel, ik moet hieruit komen, ik moet dood. Ik moet sterven, dan word ik wakker, dan ben ik daar weer, en waarom heb ik deze straf. Het is een straf, ik heb wat fout gedaan. Alles om mij heen was wazig, ik zag de fouten in het programma, de vervloeïngen, ik hoorde de mensen praten, de kanalen stonden open. Alles bewoog, niemand was er. Zo bang was ik. En zelfs bang om dood te gaan, maar dat was de enige manier. Ik weet het, alles is een spel, een moeilijk computerspel, het ziet er goed uit. Maar ik zie de fouten, ik heb het door." En eindeloos. Ik had het echt kunnen doen. Achteraf eng.
Depressie: Ik had ook heel egoïstisch willen zijn, wat was ik kwaad op mezelf, dat ik het lef niet had! Mijn familie daar bleef ik dan voor, gelukkig nu want nu ben ik blij met mijn leven.
Ik heb het zo vaak willen kunnen, alles klaar, niet gedaan, wel geprobeerd, allemaal lafjes, alles geniep. Nee, en dan wanneer ik weer depressief ben, dan ben ik soms in een flits, jaloers op haar, dat zij het wel heeft gedaan. Zij hoeft niet meer te bestaan. Haar bewustzijn is weg. Niet even bewusteloos, dan word je weer wakker, dat helpt ook niet. (En ik kreeg mezelf niet bewusteloos hoe hard ik ook probeerde) Zij dood en egoïstisch, ik slap. Het is ook nooit goed.
Schreeuw om aandacht, dat klinkt zo vervelend, maar dat dekt de lading vaak wel. Een terechte schreeuw, hoe vaak denken mensen achteraf 'waarom zagen we niets'?
Dat lieve meisje schreeuwde ook veel. Zo vaak haar maag leeggepompt, ik heb ook wel eens gedacht, zou ze met opzet iets te weinig slikken? Aandacht ja, 5x aandacht, dat helpt ook niet blijkbaar.
Ach er valt zoveel over te zeggen. Ik kan alle meningen die ik hier lees wel begrijpen eigenlijk.
Ook ik voelde me kwaad, toen ze dood was. Ook ik dacht, waarom zo? Ik wilde zelf ook niet meer. Heel hypocriet, want toen iemand anders ook nog zelfmoord pleegde van onze afdeling, voelde ik me verraden. Verdrietig, jaloers, bang, kapot, boos, en alles door elkaar en nog 10x erger. Hoe tegenstrijdig. Ik was ziek.
Ik kan het niet uitleggen.
Maar uiteindelijk is het gewoon triest dat mensen zelfmoord plegen en dat is leven, hoort erbij. Leven is hard.
dinsdag 7 juli 2009 om 22:45
quote:Vinyl schreef op 07 juli 2009 @ 22:42:
Túúrlijk zijn we geen mensen! Ik heb toch zeker niet in het echt ook een kikkerhoofd!
Nee, ik ben écht een kikker met vleugels!
(Dushi weer gelukkig?) He wat een opluchting Vinyl dat je dat zegt. Kan ik vannacht weer rustig op slapen. Kreeg er al dagmerries van
Túúrlijk zijn we geen mensen! Ik heb toch zeker niet in het echt ook een kikkerhoofd!
Nee, ik ben écht een kikker met vleugels!
(Dushi weer gelukkig?) He wat een opluchting Vinyl dat je dat zegt. Kan ik vannacht weer rustig op slapen. Kreeg er al dagmerries van
dinsdag 7 juli 2009 om 22:48
quote:Spinster schreef op 07 juli 2009 @ 21:43:
[...]
Ik zal vast even heel erg mosterd zijn, maar hier wil ik even op reageren.
Het klopt wat je zegt hier Shining, alleen op een andere manier dan jij bedoelt. Je hebt (tot waar ik nu gelezen heb) een paar posts geplaatst met dat iemand die echt zelfmoord wil plegen het niet aankondigt maar het toch wel doet. Je hebt deels gelijk, maar deels berust dit ook op een wijdverspreide grove misinterpretatie.
Het zit zo.
Heel veel mensen hebben wel eens doodgedachten (wetenschappelijke schatting: 1 op de 5 Nederlanders, lifetime period). 'Hoe zou het zijn als....'
Een deel van deze groep heeft doodwensen 'Ik wou dat ik....'.
Een deel van deze laatste groep beschadigt zichzelf in lichtere vorm, een ander deel onderneemt een 'halfzachte' zelfmoordpoging (denk bijv. aan grote hoeveelheden paracemtamol slikken). Van de mensen die een zelfmoordpoging doen, doet het grootste deel dit meerdere keren in zijn leven (!).
Van de mensen die overlijden door zelfmoord heeft verreweg het grootste gedeelte (ruim 90%) eerder een zelfmoordpoging ondernomen.
Wanneer iemand ooit een zelfmoordpoging heeft ondernomen is de kans op een nieuwe zelfmoordpoging heel hoog. Véél hoger dan dat iemand die nooit eerder een zelfmoordpoging ondernomen heeft.
Leg deze feiten bij elkaar en je kunt concluderen dat:
- De meeste mensen die overlijden door zelfmoord hebben eerder een zelfmoordpoging, of meerdere, gedaan.
Een zelfmoordpoging (of aankondiging) doen is dus inderdaad een schreeuw om hulp, maar één die héél serieus genomen moet worden. Deze groep mensen is namelijk een énorme risicogroep om -uiteindelijk, soms na járen- inderdaad een 'geslaagd' zelfmoord te plegen.
Wat ik wil zeggen: je hebt dus gelijk dat het bij de meeste mensen niet direct zo'n vaart loopt (het zijn vaak 'slappe' pogingen, en soms blijft het bij alleen gedachten of wensen), maar je verbindt er een onjuiste conclusie aan door te zeggen 'dat ze het dan wel gewoon zouden doen en niet zouden aankondigen'.
De aankondigers zijn namelijk in grote getalen de doeners van de (soms nabije, soms verre) toekomst.Heel mooie en terechte post!
[...]
Ik zal vast even heel erg mosterd zijn, maar hier wil ik even op reageren.
Het klopt wat je zegt hier Shining, alleen op een andere manier dan jij bedoelt. Je hebt (tot waar ik nu gelezen heb) een paar posts geplaatst met dat iemand die echt zelfmoord wil plegen het niet aankondigt maar het toch wel doet. Je hebt deels gelijk, maar deels berust dit ook op een wijdverspreide grove misinterpretatie.
Het zit zo.
Heel veel mensen hebben wel eens doodgedachten (wetenschappelijke schatting: 1 op de 5 Nederlanders, lifetime period). 'Hoe zou het zijn als....'
Een deel van deze groep heeft doodwensen 'Ik wou dat ik....'.
Een deel van deze laatste groep beschadigt zichzelf in lichtere vorm, een ander deel onderneemt een 'halfzachte' zelfmoordpoging (denk bijv. aan grote hoeveelheden paracemtamol slikken). Van de mensen die een zelfmoordpoging doen, doet het grootste deel dit meerdere keren in zijn leven (!).
Van de mensen die overlijden door zelfmoord heeft verreweg het grootste gedeelte (ruim 90%) eerder een zelfmoordpoging ondernomen.
Wanneer iemand ooit een zelfmoordpoging heeft ondernomen is de kans op een nieuwe zelfmoordpoging heel hoog. Véél hoger dan dat iemand die nooit eerder een zelfmoordpoging ondernomen heeft.
Leg deze feiten bij elkaar en je kunt concluderen dat:
- De meeste mensen die overlijden door zelfmoord hebben eerder een zelfmoordpoging, of meerdere, gedaan.
Een zelfmoordpoging (of aankondiging) doen is dus inderdaad een schreeuw om hulp, maar één die héél serieus genomen moet worden. Deze groep mensen is namelijk een énorme risicogroep om -uiteindelijk, soms na járen- inderdaad een 'geslaagd' zelfmoord te plegen.
Wat ik wil zeggen: je hebt dus gelijk dat het bij de meeste mensen niet direct zo'n vaart loopt (het zijn vaak 'slappe' pogingen, en soms blijft het bij alleen gedachten of wensen), maar je verbindt er een onjuiste conclusie aan door te zeggen 'dat ze het dan wel gewoon zouden doen en niet zouden aankondigen'.
De aankondigers zijn namelijk in grote getalen de doeners van de (soms nabije, soms verre) toekomst.Heel mooie en terechte post!
dinsdag 7 juli 2009 om 23:43
quote:IrisH schreef op 07 juli 2009 @ 22:43:
Ik heb het topic wat de aanleiding was niet gelezen, ik weet de toon dus niet. Ik wil toch wel even inhaken op de discussie.
Ook als je echt dood wilt kan je zo'n topic openen. Een jaar geleden had ik ook zo'n topic kunnen openen. Dan denk je; ja maar jij bent er nog. Dat is ook zo. Maar zeggen betekent niet altijd Niet doen.
Een mooi voorbeeld.
Een groepsgenootje van 17 in de instelling waar ik ook zat, sprak ook geregeld over zelfmoord, zij was heel eerlijk, dat vond ik dapper, lef hebben. Omdat ik niet eerlijk was, ik schaamde me dood (leuke woordspeling). Ja, dat had ik ook best willen kunnen, met mensen om mij heen praten. Ik praatte wel op internet, dat is toch anders. Die bezorgdheid om je heen, die mis je dan wel (dat voelde ik, een soort jaloezie). Toch zou het niet helpen want zo diep helpt niets. Dan maar naar de hulpverleners? Ook dat helpt niet, er is geen perspectief, voor mij op die momenten (klinkt kort, duurt lang) niet. Nee dan zie je niets! En anderen ook niet hoor. Ik kan het niet goed uitleggen denk ik.
Wat kan de dokter doen, die kan je in een kamer opsluiten, oja pillen de werking kennen we, en dan, dan wordt het leven weer interessant. Jaja. Niet dus.
Egoïstisch, ach in nood interesseert je dat niet meer hoor. Dan is er maar 1 doel en dan maakt het niets uit. En dan heb je het over mensen die nog enige realiteit zien. Hoeveel mensen zijn er niet psychotisch? En dan je af vragen "waarom op die manier voor de trein?!" dat slaat toch de plank mis bij zo'n persoon dan, die trein was waarschijnlijk nep. Ik dacht in een van mijn psychoses: "deze wereld die is een projectie, deze wereld is er niet. Ik weet dat jullie hier mij hebben geplaatst, ik weet dat de mensen waarvan ik hou bestaan, maar wel op een ándere wereld, ik zoek de poort. Waar is de poort, ik heb het doorgekregen. Ik voel het wel, ik moet hieruit komen, ik moet dood. Ik moet sterven, dan word ik wakker, dan ben ik daar weer, en waarom heb ik deze straf. Het is een straf, ik heb wat fout gedaan. Alles om mij heen was wazig, ik zag de fouten in het programma, de vervloeïngen, ik hoorde de mensen praten, de kanalen stonden open. Alles bewoog, niemand was er. Zo bang was ik. En zelfs bang om dood te gaan, maar dat was de enige manier. Ik weet het, alles is een spel, een moeilijk computerspel, het ziet er goed uit. Maar ik zie de fouten, ik heb het door." En eindeloos. Ik had het echt kunnen doen. Achteraf eng.
Depressie: Ik had ook heel egoïstisch willen zijn, wat was ik kwaad op mezelf, dat ik het lef niet had! Mijn familie daar bleef ik dan voor, gelukkig nu want nu ben ik blij met mijn leven.
Ik heb het zo vaak willen kunnen, alles klaar, niet gedaan, wel geprobeerd, allemaal lafjes, alles geniep. Nee, en dan wanneer ik weer depressief ben, dan ben ik soms in een flits, jaloers op haar, dat zij het wel heeft gedaan. Zij hoeft niet meer te bestaan. Haar bewustzijn is weg. Niet even bewusteloos, dan word je weer wakker, dat helpt ook niet. (En ik kreeg mezelf niet bewusteloos hoe hard ik ook probeerde) Zij dood en egoïstisch, ik slap. Het is ook nooit goed.
Schreeuw om aandacht, dat klinkt zo vervelend, maar dat dekt de lading vaak wel. Een terechte schreeuw, hoe vaak denken mensen achteraf 'waarom zagen we niets'?
Dat lieve meisje schreeuwde ook veel. Zo vaak haar maag leeggepompt, ik heb ook wel eens gedacht, zou ze met opzet iets te weinig slikken? Aandacht ja, 5x aandacht, dat helpt ook niet blijkbaar.
Ach er valt zoveel over te zeggen. Ik kan alle meningen die ik hier lees wel begrijpen eigenlijk.
Ook ik voelde me kwaad, toen ze dood was. Ook ik dacht, waarom zo? Ik wilde zelf ook niet meer. Heel hypocriet, want toen iemand anders ook nog zelfmoord pleegde van onze afdeling, voelde ik me verraden. Verdrietig, jaloers, bang, kapot, boos, en alles door elkaar en nog 10x erger. Hoe tegenstrijdig. Ik was ziek.
Ik kan het niet uitleggen.
Maar uiteindelijk is het gewoon triest dat mensen zelfmoord plegen en dat is leven, hoort erbij. Leven is hard.
Iris: wat heb je dit prachtig beschreven. Ik krijg er tranen van.
Wat een worsteling, wat een mindfuck ook soms.... (f)
Ik ben al vaker depressief geweest en de laatste keren dacht ik aan de dood en aan zelfmoord. Ik wilde het niet, ik wilde leven. Maar ik ben zoooo bang geweest dat ik nog verder af zou glijden en het dan wel zou willen.
Gelukkig is dat niet gebeurd en daar dank ik de kosmos of god of wie dan ook voor op mijn blote knieen. Het is niet mijn verdienste dat het zo ver niet is gekomen maar heel veel geluk. En daarvoor ben ik dankbaar, En al helemaal omdat ik mezelf er vandaag op betrapte dat ik tijdens het werk aan het zingen was!
Ik heb het topic wat de aanleiding was niet gelezen, ik weet de toon dus niet. Ik wil toch wel even inhaken op de discussie.
Ook als je echt dood wilt kan je zo'n topic openen. Een jaar geleden had ik ook zo'n topic kunnen openen. Dan denk je; ja maar jij bent er nog. Dat is ook zo. Maar zeggen betekent niet altijd Niet doen.
Een mooi voorbeeld.
Een groepsgenootje van 17 in de instelling waar ik ook zat, sprak ook geregeld over zelfmoord, zij was heel eerlijk, dat vond ik dapper, lef hebben. Omdat ik niet eerlijk was, ik schaamde me dood (leuke woordspeling). Ja, dat had ik ook best willen kunnen, met mensen om mij heen praten. Ik praatte wel op internet, dat is toch anders. Die bezorgdheid om je heen, die mis je dan wel (dat voelde ik, een soort jaloezie). Toch zou het niet helpen want zo diep helpt niets. Dan maar naar de hulpverleners? Ook dat helpt niet, er is geen perspectief, voor mij op die momenten (klinkt kort, duurt lang) niet. Nee dan zie je niets! En anderen ook niet hoor. Ik kan het niet goed uitleggen denk ik.
Wat kan de dokter doen, die kan je in een kamer opsluiten, oja pillen de werking kennen we, en dan, dan wordt het leven weer interessant. Jaja. Niet dus.
Egoïstisch, ach in nood interesseert je dat niet meer hoor. Dan is er maar 1 doel en dan maakt het niets uit. En dan heb je het over mensen die nog enige realiteit zien. Hoeveel mensen zijn er niet psychotisch? En dan je af vragen "waarom op die manier voor de trein?!" dat slaat toch de plank mis bij zo'n persoon dan, die trein was waarschijnlijk nep. Ik dacht in een van mijn psychoses: "deze wereld die is een projectie, deze wereld is er niet. Ik weet dat jullie hier mij hebben geplaatst, ik weet dat de mensen waarvan ik hou bestaan, maar wel op een ándere wereld, ik zoek de poort. Waar is de poort, ik heb het doorgekregen. Ik voel het wel, ik moet hieruit komen, ik moet dood. Ik moet sterven, dan word ik wakker, dan ben ik daar weer, en waarom heb ik deze straf. Het is een straf, ik heb wat fout gedaan. Alles om mij heen was wazig, ik zag de fouten in het programma, de vervloeïngen, ik hoorde de mensen praten, de kanalen stonden open. Alles bewoog, niemand was er. Zo bang was ik. En zelfs bang om dood te gaan, maar dat was de enige manier. Ik weet het, alles is een spel, een moeilijk computerspel, het ziet er goed uit. Maar ik zie de fouten, ik heb het door." En eindeloos. Ik had het echt kunnen doen. Achteraf eng.
Depressie: Ik had ook heel egoïstisch willen zijn, wat was ik kwaad op mezelf, dat ik het lef niet had! Mijn familie daar bleef ik dan voor, gelukkig nu want nu ben ik blij met mijn leven.
Ik heb het zo vaak willen kunnen, alles klaar, niet gedaan, wel geprobeerd, allemaal lafjes, alles geniep. Nee, en dan wanneer ik weer depressief ben, dan ben ik soms in een flits, jaloers op haar, dat zij het wel heeft gedaan. Zij hoeft niet meer te bestaan. Haar bewustzijn is weg. Niet even bewusteloos, dan word je weer wakker, dat helpt ook niet. (En ik kreeg mezelf niet bewusteloos hoe hard ik ook probeerde) Zij dood en egoïstisch, ik slap. Het is ook nooit goed.
Schreeuw om aandacht, dat klinkt zo vervelend, maar dat dekt de lading vaak wel. Een terechte schreeuw, hoe vaak denken mensen achteraf 'waarom zagen we niets'?
Dat lieve meisje schreeuwde ook veel. Zo vaak haar maag leeggepompt, ik heb ook wel eens gedacht, zou ze met opzet iets te weinig slikken? Aandacht ja, 5x aandacht, dat helpt ook niet blijkbaar.
Ach er valt zoveel over te zeggen. Ik kan alle meningen die ik hier lees wel begrijpen eigenlijk.
Ook ik voelde me kwaad, toen ze dood was. Ook ik dacht, waarom zo? Ik wilde zelf ook niet meer. Heel hypocriet, want toen iemand anders ook nog zelfmoord pleegde van onze afdeling, voelde ik me verraden. Verdrietig, jaloers, bang, kapot, boos, en alles door elkaar en nog 10x erger. Hoe tegenstrijdig. Ik was ziek.
Ik kan het niet uitleggen.
Maar uiteindelijk is het gewoon triest dat mensen zelfmoord plegen en dat is leven, hoort erbij. Leven is hard.
Iris: wat heb je dit prachtig beschreven. Ik krijg er tranen van.
Wat een worsteling, wat een mindfuck ook soms.... (f)
Ik ben al vaker depressief geweest en de laatste keren dacht ik aan de dood en aan zelfmoord. Ik wilde het niet, ik wilde leven. Maar ik ben zoooo bang geweest dat ik nog verder af zou glijden en het dan wel zou willen.
Gelukkig is dat niet gebeurd en daar dank ik de kosmos of god of wie dan ook voor op mijn blote knieen. Het is niet mijn verdienste dat het zo ver niet is gekomen maar heel veel geluk. En daarvoor ben ik dankbaar, En al helemaal omdat ik mezelf er vandaag op betrapte dat ik tijdens het werk aan het zingen was!
woensdag 8 juli 2009 om 09:49
quote:IrisH schreef op 07 juli 2009 @ 22:43:Lieve Iris,
Wat een lef dat je je verhaal hiertussen hebt gezet, zo tussen het gegrap door. Ik vind het echt heel goed opgeschreven en ik denk dat het voor de discussie een goede aanvulling is.
Wat een verdriet en een angst lees ik in je woorden terug. Het lijkt me dat het een heel eenzaam proces is geweest. De verheerlijking van de dood van die anderen geeft goed aan hoe wanhopig je bent op een moment dat je dood wilt. Je zit in gevoelens, waar je zelf echt niet meer lijkt uit te komen (en met een psychose is dat ook vaak zo, dat er écht hulp móét komen om weer rustiger in je hoofd te worden).
Ik hoop heel erg dat je ooit (nu misschien al?) kunt zeggen dat je blij bent dat je er nog bent. Bah, wat een bak ellende vrouw. (f)
Wat een lef dat je je verhaal hiertussen hebt gezet, zo tussen het gegrap door. Ik vind het echt heel goed opgeschreven en ik denk dat het voor de discussie een goede aanvulling is.
Wat een verdriet en een angst lees ik in je woorden terug. Het lijkt me dat het een heel eenzaam proces is geweest. De verheerlijking van de dood van die anderen geeft goed aan hoe wanhopig je bent op een moment dat je dood wilt. Je zit in gevoelens, waar je zelf echt niet meer lijkt uit te komen (en met een psychose is dat ook vaak zo, dat er écht hulp móét komen om weer rustiger in je hoofd te worden).
Ik hoop heel erg dat je ooit (nu misschien al?) kunt zeggen dat je blij bent dat je er nog bent. Bah, wat een bak ellende vrouw. (f)
woensdag 8 juli 2009 om 09:59
Zit al even te twijfelen of ik hier zal reageren, maar na de post van Spinster doe ik het toch. Met name om dit zinnetje:
"Van de mensen die overlijden door zelfmoord heeft verreweg het grootste gedeelte (ruim 90%) eerder een zelfmoordpoging ondernomen."
Ik neem zonder meer aan dat dat waar is. Maar helaas ken ik drie gevallen (uit mijn nabije omgeving) waarbij dat dus niet het geval was. Drie direct geslaagde pogingen zonder eerdere pogingen. Bij alledrie niet zien aankomen (ja, achteraf uiteraard wel) en één daarvan deed ook een aankondiging. Die ene deed die aankondiging aan mij.
Die ene was namelijk mijn ex-vriend waarmee ik nog steeds goed contact had (was pas een paar maanden uit). Hij belde me op een avond op en vertelde me simpelweg dat hij naar zijn oma ging. Voordat ik ook maar iets terug had kunnen zeggen hing hij op. En helaas kon ik weinig doen, want ik zat in Leeuwarden en hij in Amsterdam (was toen 22, nog geen rijbewijs of auto oid). Enige wat ik kon doen was zijn familie bellen. (ik wist dat er problemen in de familie waren) En die konden hem ook niet meer bereiken. En die vroegen aan mij: denk je echt dat hij dat zou kunnen doen?
Tja, wat moest ik daar nou op zeggen.....
Ze gingen niet direct naar hem toe, maar pas een paar dagen later. Het briefje op de deur werd gemist, want het licht in de hal was kapot.... Zijn broer en de vriend van zijn moeder vonden hem, hij had zichzelf opgehangen. En wel op zo'n manier dat het niet kón mislukken, vertelden ze....
Ik heb me jarenlang schuldig gevoeld, omdat ík degene was die een einde aan de relatie had gemaakt, en om wat er stond in zijn afscheidsbrief (hij had er meerdere geschreven): "mijn mooiste jaren waren met L."...... Na onze relatie is het bergafwaarts met hem gegaan (hij gebruikte en dronk en stal van zijn familie). Tijden heb ik gedacht: had ik maar dit of dat. Maar ja, daar kom je dus geen steek mee verder, het is gebeurd, daar doe je niks meer aan. Dus dat schuldgevoel heb ik op een gegeven moment van me afgezet. En ik ben gaan inzien dat het geheel en al zíjn keuze is geweest, en zíjn verantwoordelijkheid. Er werd gezegd dat het een zgn. balanssuicide was. Oftewel: een afweging van de positieve en negatieve dingen in zijn leven, en de weegschaal sloeg daarbij uit naar het negatieve helaas.....
Inmiddels zijn we 17 jaar verder en heb ik het wel achter me gelaten, maar vergeten doe ik hem nooit. Het heeft enorme indruk op me gemaakt en me veranderd als mens.
Ik weet niet precies waarom ik dit schrijf, misschien moet ik het gewoon even kwijt. Tegenwoordig heb ik het er bijna nooit meer over met iemand, maar zo heel af en toe, zoals bij dit topic, komt het weer naar boven. En daarom wilde ik het tóch eventjes kwijt.
"Van de mensen die overlijden door zelfmoord heeft verreweg het grootste gedeelte (ruim 90%) eerder een zelfmoordpoging ondernomen."
Ik neem zonder meer aan dat dat waar is. Maar helaas ken ik drie gevallen (uit mijn nabije omgeving) waarbij dat dus niet het geval was. Drie direct geslaagde pogingen zonder eerdere pogingen. Bij alledrie niet zien aankomen (ja, achteraf uiteraard wel) en één daarvan deed ook een aankondiging. Die ene deed die aankondiging aan mij.
Die ene was namelijk mijn ex-vriend waarmee ik nog steeds goed contact had (was pas een paar maanden uit). Hij belde me op een avond op en vertelde me simpelweg dat hij naar zijn oma ging. Voordat ik ook maar iets terug had kunnen zeggen hing hij op. En helaas kon ik weinig doen, want ik zat in Leeuwarden en hij in Amsterdam (was toen 22, nog geen rijbewijs of auto oid). Enige wat ik kon doen was zijn familie bellen. (ik wist dat er problemen in de familie waren) En die konden hem ook niet meer bereiken. En die vroegen aan mij: denk je echt dat hij dat zou kunnen doen?
Tja, wat moest ik daar nou op zeggen.....
Ze gingen niet direct naar hem toe, maar pas een paar dagen later. Het briefje op de deur werd gemist, want het licht in de hal was kapot.... Zijn broer en de vriend van zijn moeder vonden hem, hij had zichzelf opgehangen. En wel op zo'n manier dat het niet kón mislukken, vertelden ze....
Ik heb me jarenlang schuldig gevoeld, omdat ík degene was die een einde aan de relatie had gemaakt, en om wat er stond in zijn afscheidsbrief (hij had er meerdere geschreven): "mijn mooiste jaren waren met L."...... Na onze relatie is het bergafwaarts met hem gegaan (hij gebruikte en dronk en stal van zijn familie). Tijden heb ik gedacht: had ik maar dit of dat. Maar ja, daar kom je dus geen steek mee verder, het is gebeurd, daar doe je niks meer aan. Dus dat schuldgevoel heb ik op een gegeven moment van me afgezet. En ik ben gaan inzien dat het geheel en al zíjn keuze is geweest, en zíjn verantwoordelijkheid. Er werd gezegd dat het een zgn. balanssuicide was. Oftewel: een afweging van de positieve en negatieve dingen in zijn leven, en de weegschaal sloeg daarbij uit naar het negatieve helaas.....
Inmiddels zijn we 17 jaar verder en heb ik het wel achter me gelaten, maar vergeten doe ik hem nooit. Het heeft enorme indruk op me gemaakt en me veranderd als mens.
Ik weet niet precies waarom ik dit schrijf, misschien moet ik het gewoon even kwijt. Tegenwoordig heb ik het er bijna nooit meer over met iemand, maar zo heel af en toe, zoals bij dit topic, komt het weer naar boven. En daarom wilde ik het tóch eventjes kwijt.
woensdag 8 juli 2009 om 10:26
Dag hiltje en Spinster: bedankt ik wilde het even delen als aanvulling van alle ervaringen die hier staan.
Ik ben ontzettend blij dat ik er ben, ik ben een tevreden mens. En ook denk ik, dat ik ondanks al die gedachten en acties sterk ben geweest, anders had ik het wel goed gedaan.
Dus ergens schaam ik me wat, maar ergens ook niet. Want geestelijk ziek is net zo goed ziek. En ik was ver heen.
Deze manier van denken dat er altijd nog een uitweg was (maar eigenlijk niet) dat heeft me denk ik geholpen, het geeft een bizar stuk 'moed' om nog even door te zetten.
Maar ik zie nu alles in perspectief en dan denk ik 'God wat zonde' en ik voel me sterk. Ik heb wel degelijk gekozen voor het leven ook al was het niet van harte destijds.
En nu, kan ik mijn leven nog meer waarderen. (Vaak zeg ik wel 'voor mij is het allemaal niet meer vanzelfsprekend', alles wat ik had, dat had ik gewoon. Daar denk je niet over. Dat mis ik wel. Ben zo serieus geworden tussen andere studenten)
Ik ben ontzettend blij dat ik er ben, ik ben een tevreden mens. En ook denk ik, dat ik ondanks al die gedachten en acties sterk ben geweest, anders had ik het wel goed gedaan.
Dus ergens schaam ik me wat, maar ergens ook niet. Want geestelijk ziek is net zo goed ziek. En ik was ver heen.
Deze manier van denken dat er altijd nog een uitweg was (maar eigenlijk niet) dat heeft me denk ik geholpen, het geeft een bizar stuk 'moed' om nog even door te zetten.
Maar ik zie nu alles in perspectief en dan denk ik 'God wat zonde' en ik voel me sterk. Ik heb wel degelijk gekozen voor het leven ook al was het niet van harte destijds.
En nu, kan ik mijn leven nog meer waarderen. (Vaak zeg ik wel 'voor mij is het allemaal niet meer vanzelfsprekend', alles wat ik had, dat had ik gewoon. Daar denk je niet over. Dat mis ik wel. Ben zo serieus geworden tussen andere studenten)
woensdag 8 juli 2009 om 10:42
quote:Liv schreef op 08 juli 2009 @ 09:59:Lieve Liv,
Wat een heftige gebeurtenis. Vreselijk. Ik kan me je schuldgevoel heel goed voorstellen. Gelukkig zeg je zelf al dat je er inmiddels ook naar kan kijken dat het niet jouw schuld was.
Ik begrijp dat je dan twijfelt aan de cijfers zoals ik ze noem. Drie keer iets anders meemaken zeg, jemig, dat is heel veel.
Ik zag net in mijn eigen post dat ik iets duidelijker onderscheid had kunnen maken tussen aankondiging en poging. Je hebt natuurlijk de echte aankondiging (zoals jij ook omschrijft van dat telefoontje van je ex-vriend). En je hebt de pogingen die als aankondiging kunnen worden opgevat.
Een poging is namelijk vaak het moment dat de omgeving een flinke alarmbel krijgt dat er een doodswens is (en/of andere onderliggende problematiek).
Een poging die echter van dusdanige zwakke aard is dat deze achteraf verborgen kan worden door de betrokkene is geen aankondiging voor de omgeving. De omgeving weet dan alsnog niks. Echter de eerste poging is gedaan en het risico is vergroot dat er weer een poging gedaan zal worden (die mogelijk dan wel 'slaagt'). Zou het kunnen dat jouw ex-vriend al eerder zo'n verborgen poging had gedaan?
Niet dat ik daar nu een punt van wil maken hoor, meer omdat het wel vaker voorkomt dat een 'geslaagde' zelfdoding voor de omgeving volstrekt uit de lucht komt vallen, terwijl er wel eerder wat geprobeerd is door de betrokkene wat gewoonweg onzichtbaar is gebleven voor de omgeving.
Maar goed, k wil je verhaal geenzins in twijfel trekken. Ik dacht: laat ik het gewoon nog even aanvullen met wat achtergrondinfo .
Wat een heftige gebeurtenis. Vreselijk. Ik kan me je schuldgevoel heel goed voorstellen. Gelukkig zeg je zelf al dat je er inmiddels ook naar kan kijken dat het niet jouw schuld was.
Ik begrijp dat je dan twijfelt aan de cijfers zoals ik ze noem. Drie keer iets anders meemaken zeg, jemig, dat is heel veel.
Ik zag net in mijn eigen post dat ik iets duidelijker onderscheid had kunnen maken tussen aankondiging en poging. Je hebt natuurlijk de echte aankondiging (zoals jij ook omschrijft van dat telefoontje van je ex-vriend). En je hebt de pogingen die als aankondiging kunnen worden opgevat.
Een poging is namelijk vaak het moment dat de omgeving een flinke alarmbel krijgt dat er een doodswens is (en/of andere onderliggende problematiek).
Een poging die echter van dusdanige zwakke aard is dat deze achteraf verborgen kan worden door de betrokkene is geen aankondiging voor de omgeving. De omgeving weet dan alsnog niks. Echter de eerste poging is gedaan en het risico is vergroot dat er weer een poging gedaan zal worden (die mogelijk dan wel 'slaagt'). Zou het kunnen dat jouw ex-vriend al eerder zo'n verborgen poging had gedaan?
Niet dat ik daar nu een punt van wil maken hoor, meer omdat het wel vaker voorkomt dat een 'geslaagde' zelfdoding voor de omgeving volstrekt uit de lucht komt vallen, terwijl er wel eerder wat geprobeerd is door de betrokkene wat gewoonweg onzichtbaar is gebleven voor de omgeving.
Maar goed, k wil je verhaal geenzins in twijfel trekken. Ik dacht: laat ik het gewoon nog even aanvullen met wat achtergrondinfo .
woensdag 8 juli 2009 om 10:46
Wat ontzettend fijn om te lezen Hiltje, dat inmiddels alles gezonken is en je zelfs blij bent dat je er nog bent. Heel knap van je, want het zal een lange en zware weg geweest zijn.
En dat je nu studeert, hartstikke goed, je bent dus buiten dat je je staande houdt, je leven nog aan het opbouwen ook! Heel knap!
En dat je nu studeert, hartstikke goed, je bent dus buiten dat je je staande houdt, je leven nog aan het opbouwen ook! Heel knap!
woensdag 8 juli 2009 om 10:46
quote:Spinster schreef op 07 juli 2009 @ 21:43:
[...]
Ik zal vast even heel erg mosterd zijn, maar hier wil ik even op reageren.
Het klopt wat je zegt hier Shining, alleen op een andere manier dan jij bedoelt. Je hebt (tot waar ik nu gelezen heb) een paar posts geplaatst met dat iemand die echt zelfmoord wil plegen het niet aankondigt maar het toch wel doet. Je hebt deels gelijk, maar deels berust dit ook op een wijdverspreide grove misinterpretatie.
Het zit zo.
Heel veel mensen hebben wel eens doodgedachten (wetenschappelijke schatting: 1 op de 5 Nederlanders, lifetime period). 'Hoe zou het zijn als....'
Een deel van deze groep heeft doodwensen 'Ik wou dat ik....'.
Een deel van deze laatste groep beschadigt zichzelf in lichtere vorm, een ander deel onderneemt een 'halfzachte' zelfmoordpoging (denk bijv. aan grote hoeveelheden paracemtamol slikken). Van de mensen die een zelfmoordpoging doen, doet het grootste deel dit meerdere keren in zijn leven (!).
Van de mensen die overlijden door zelfmoord heeft verreweg het grootste gedeelte (ruim 90%) eerder een zelfmoordpoging ondernomen.
Wanneer iemand ooit een zelfmoordpoging heeft ondernomen is de kans op een nieuwe zelfmoordpoging heel hoog. Véél hoger dan dat iemand die nooit eerder een zelfmoordpoging ondernomen heeft.
Leg deze feiten bij elkaar en je kunt concluderen dat:
- De meeste mensen die overlijden door zelfmoord hebben eerder een zelfmoordpoging, of meerdere, gedaan.
Een zelfmoordpoging (of aankondiging) doen is dus inderdaad een schreeuw om hulp, maar één die héél serieus genomen moet worden. Deze groep mensen is namelijk een énorme risicogroep om -uiteindelijk, soms na járen- inderdaad een 'geslaagd' zelfmoord te plegen.
Wat ik wil zeggen: je hebt dus gelijk dat het bij de meeste mensen niet direct zo'n vaart loopt (het zijn vaak 'slappe' pogingen, en soms blijft het bij alleen gedachten of wensen), maar je verbindt er een onjuiste conclusie aan door te zeggen 'dat ze het dan wel gewoon zouden doen en niet zouden aankondigen'.
De aankondigers zijn namelijk in grote getalen de doeners van de (soms nabije, soms verre) toekomst.
Ik denk dat Shining bedoelde (maar zo heb ik het geinterpreteerd), dat als iemand echt zelfmoord gepland heeft en op het punt van plegen staat, als in daadwerkelijk alles georganiseerd en klaargezet heeft, iemand niet eerst nog, zoals bijvoorbeeld in dit geval, even een nieuwe nick aanmaakt op een forum en daar een bericht plaatst.
De fase van schreeuw om hulp is volgens mij een fase eerder, niet de laatste minuten voor een daadwerkelijke poging tot.
Verder ben ik het absoluut met je eens dat iemand die het aankondigt, het ooit ook zal doen, maar dat je diegene niet of bijna niet kunt behoeden of beschermen of redden. Iemand maakt de keuze voor zichzelf.
En ik denk niet dat de daad van zo iemand meteen volgt op de melding op bijv een forum zoals dit.
Bovendien vind ik dat een melding impliciet de verantwoordelijkheid bij iemand anders legt. Als iemand hier vanuit het niets ineens een melding op het forum zet, zijn er mensen die in een soort van paniek raken, die graag zouden willen helpen. Deelnemers op een forum kunnen never nooit verantwoordelijk zijn voor de acties van mensen.
[...]
Ik zal vast even heel erg mosterd zijn, maar hier wil ik even op reageren.
Het klopt wat je zegt hier Shining, alleen op een andere manier dan jij bedoelt. Je hebt (tot waar ik nu gelezen heb) een paar posts geplaatst met dat iemand die echt zelfmoord wil plegen het niet aankondigt maar het toch wel doet. Je hebt deels gelijk, maar deels berust dit ook op een wijdverspreide grove misinterpretatie.
Het zit zo.
Heel veel mensen hebben wel eens doodgedachten (wetenschappelijke schatting: 1 op de 5 Nederlanders, lifetime period). 'Hoe zou het zijn als....'
Een deel van deze groep heeft doodwensen 'Ik wou dat ik....'.
Een deel van deze laatste groep beschadigt zichzelf in lichtere vorm, een ander deel onderneemt een 'halfzachte' zelfmoordpoging (denk bijv. aan grote hoeveelheden paracemtamol slikken). Van de mensen die een zelfmoordpoging doen, doet het grootste deel dit meerdere keren in zijn leven (!).
Van de mensen die overlijden door zelfmoord heeft verreweg het grootste gedeelte (ruim 90%) eerder een zelfmoordpoging ondernomen.
Wanneer iemand ooit een zelfmoordpoging heeft ondernomen is de kans op een nieuwe zelfmoordpoging heel hoog. Véél hoger dan dat iemand die nooit eerder een zelfmoordpoging ondernomen heeft.
Leg deze feiten bij elkaar en je kunt concluderen dat:
- De meeste mensen die overlijden door zelfmoord hebben eerder een zelfmoordpoging, of meerdere, gedaan.
Een zelfmoordpoging (of aankondiging) doen is dus inderdaad een schreeuw om hulp, maar één die héél serieus genomen moet worden. Deze groep mensen is namelijk een énorme risicogroep om -uiteindelijk, soms na járen- inderdaad een 'geslaagd' zelfmoord te plegen.
Wat ik wil zeggen: je hebt dus gelijk dat het bij de meeste mensen niet direct zo'n vaart loopt (het zijn vaak 'slappe' pogingen, en soms blijft het bij alleen gedachten of wensen), maar je verbindt er een onjuiste conclusie aan door te zeggen 'dat ze het dan wel gewoon zouden doen en niet zouden aankondigen'.
De aankondigers zijn namelijk in grote getalen de doeners van de (soms nabije, soms verre) toekomst.
Ik denk dat Shining bedoelde (maar zo heb ik het geinterpreteerd), dat als iemand echt zelfmoord gepland heeft en op het punt van plegen staat, als in daadwerkelijk alles georganiseerd en klaargezet heeft, iemand niet eerst nog, zoals bijvoorbeeld in dit geval, even een nieuwe nick aanmaakt op een forum en daar een bericht plaatst.
De fase van schreeuw om hulp is volgens mij een fase eerder, niet de laatste minuten voor een daadwerkelijke poging tot.
Verder ben ik het absoluut met je eens dat iemand die het aankondigt, het ooit ook zal doen, maar dat je diegene niet of bijna niet kunt behoeden of beschermen of redden. Iemand maakt de keuze voor zichzelf.
En ik denk niet dat de daad van zo iemand meteen volgt op de melding op bijv een forum zoals dit.
Bovendien vind ik dat een melding impliciet de verantwoordelijkheid bij iemand anders legt. Als iemand hier vanuit het niets ineens een melding op het forum zet, zijn er mensen die in een soort van paniek raken, die graag zouden willen helpen. Deelnemers op een forum kunnen never nooit verantwoordelijk zijn voor de acties van mensen.
woensdag 8 juli 2009 om 11:22
quote:Ine schreef op 08 juli 2009 @ 10:46:
Mensen die een serieuze poging doen staan ook op het punt van plegen. Soms wordt er min of meer bewust net op het randje gelopen (wat Milaatje ook schreef) maar ook vaak denken mensen écht dat hoeveelheid X van medicatie Y fataal zal zijn. Of zijn ze halverwege het nemen van de medicatie al zo versuft, dat de rest blijft liggen, waardoor de dosis uiteindelijk niet fataal is.
Mijn hele punt samengevat is dat je eigenlijk nooit luchtig zou moeten doen over (een aankondiging van) zelfdoding. Soms kunnen de dreigementen en de tientallen nooit serieuze pogingen inderdaad een duidelijk symptoom zijn van een andere stoornis en gaat het om ziektewinst.
Maar het is m.i. nooit aan de omgeving om voor de betrokkene te bepalen wanneer het serieuze dreiging is of niet. Omgeving kan alleen bepalen in hoeverre zij er in mee kunnen gaan wat betreft steun bieden, omdat het héél zwaar is om zo iemand in je omgeving te hebben. Maar of een aankondiging serieus is te nemen is of niet, en of iemand echt dood wil of niet, en wat de motieven erachter zijn: dat zou de omgeving in mijn mening nooit zelf moeten inschatten, maar altijd aan de hulpverlenende instanties moeten overlaten. Het is hun werk om dit in te schatten en zij kunnen de 'verantwoordelijkheid' ook dragen. Zij kunnen trouwens ook heel goed de omgeving raad geven over hoe om te gaan met dit soort dreigingen.
(Ik zet 'verantwoordelijkheid' even tussen aanhalingstekens omdat het natuurlijk de keuze is van de betrokkene zelf, maar omdat ik ook weet dat iemand in nood of met geestesziekte soms dusdanig niet meer voor zichzelf in kan staan en dat het dan belangrijk is dat er wordt opgetreden door mensen die dan vanuit het belang van de betrokkene even de verantwoordelijkheid overnemen voor diens welzijn ----> lees: taak van hulpverlenende instanties).
Ik ben het trouwens volledig met jou eens dat de organisatie van een forum (dus niet forummers zelf) hierin een verantwoordelijkheid heeft maar dat een forum ook zijn beperking kent.
Mensen die een serieuze poging doen staan ook op het punt van plegen. Soms wordt er min of meer bewust net op het randje gelopen (wat Milaatje ook schreef) maar ook vaak denken mensen écht dat hoeveelheid X van medicatie Y fataal zal zijn. Of zijn ze halverwege het nemen van de medicatie al zo versuft, dat de rest blijft liggen, waardoor de dosis uiteindelijk niet fataal is.
Mijn hele punt samengevat is dat je eigenlijk nooit luchtig zou moeten doen over (een aankondiging van) zelfdoding. Soms kunnen de dreigementen en de tientallen nooit serieuze pogingen inderdaad een duidelijk symptoom zijn van een andere stoornis en gaat het om ziektewinst.
Maar het is m.i. nooit aan de omgeving om voor de betrokkene te bepalen wanneer het serieuze dreiging is of niet. Omgeving kan alleen bepalen in hoeverre zij er in mee kunnen gaan wat betreft steun bieden, omdat het héél zwaar is om zo iemand in je omgeving te hebben. Maar of een aankondiging serieus is te nemen is of niet, en of iemand echt dood wil of niet, en wat de motieven erachter zijn: dat zou de omgeving in mijn mening nooit zelf moeten inschatten, maar altijd aan de hulpverlenende instanties moeten overlaten. Het is hun werk om dit in te schatten en zij kunnen de 'verantwoordelijkheid' ook dragen. Zij kunnen trouwens ook heel goed de omgeving raad geven over hoe om te gaan met dit soort dreigingen.
(Ik zet 'verantwoordelijkheid' even tussen aanhalingstekens omdat het natuurlijk de keuze is van de betrokkene zelf, maar omdat ik ook weet dat iemand in nood of met geestesziekte soms dusdanig niet meer voor zichzelf in kan staan en dat het dan belangrijk is dat er wordt opgetreden door mensen die dan vanuit het belang van de betrokkene even de verantwoordelijkheid overnemen voor diens welzijn ----> lees: taak van hulpverlenende instanties).
Ik ben het trouwens volledig met jou eens dat de organisatie van een forum (dus niet forummers zelf) hierin een verantwoordelijkheid heeft maar dat een forum ook zijn beperking kent.
woensdag 8 juli 2009 om 11:58
quote:Spinster schreef op 08 juli 2009 @ 10:42:
[...]
Ik begrijp dat je dan twijfelt aan de cijfers zoals ik ze noem. Drie keer iets anders meemaken zeg, jemig, dat is heel veel.
Nou, ik geloof best de cijfers, alleen heb ik inderdaad wat andere ervaringen. Eén was een jongen die bij mij in de klas zat. Altijd vrolijk, geen enkel probleem (althans, niet dat wij wisten natuurlijk). Zijn vriendin verbreekt de relatie en bam! Zichzelf opgehangen. Geen briefje, geen aankondiging niks.
Andere was het broertje van de vrouw van mijn neef (goed contact mee, ik kende hem). Daarvan weet ik niet helemaal precies wat er allemaal aan vooraf gegaan is (maar naar mijn weten ook geen eerdere pogingen), maar wel dat ook dat heel onverwachts gebeurde. (hij had wel problemen met het overlijden van zijn vader, dat wel)
Cijfers geloof ik dus best wel, alleen ze zeggen zo verdomde weinig als je andere dingen meemaakt.
Een poging die echter van dusdanige zwakke aard is dat deze achteraf verborgen kan worden door de betrokkene is geen aankondiging voor de omgeving. De omgeving weet dan alsnog niks. Echter de eerste poging is gedaan en het risico is vergroot dat er weer een poging gedaan zal worden (die mogelijk dan wel 'slaagt'). Zou het kunnen dat jouw ex-vriend al eerder zo'n verborgen poging had gedaan?
Nou, dat weet ik natuurlijk niet 100% zeker, maar voor zover ik kan nagaan niet. Hij zat ook niet in de hulpverlening oid, was niet depressief of zo. Alleen wel een kutjeugd gehad..... (en zijn soort van lijfspreuk was: "over honderd jaar zijn we allemaal dood".
Maar goed, k wil je verhaal geenzins in twijfel trekken. Ik dacht: laat ik het gewoon nog even aanvullen met wat achtergrondinfo .Snap ik, is ook prima toch? Zelfmoord is toch iets onbegrijpelijks, moeilijks en ongrijpbaars. Er kunnen zoveel oorzaken en verklaringen voor zijn. Maar als iemand echt wil, dan denk ik dat je diegene toch niet tegen kunt houden. (weet niet precies waarom ik dit zeg eigenlijk)
[...]
Ik begrijp dat je dan twijfelt aan de cijfers zoals ik ze noem. Drie keer iets anders meemaken zeg, jemig, dat is heel veel.
Nou, ik geloof best de cijfers, alleen heb ik inderdaad wat andere ervaringen. Eén was een jongen die bij mij in de klas zat. Altijd vrolijk, geen enkel probleem (althans, niet dat wij wisten natuurlijk). Zijn vriendin verbreekt de relatie en bam! Zichzelf opgehangen. Geen briefje, geen aankondiging niks.
Andere was het broertje van de vrouw van mijn neef (goed contact mee, ik kende hem). Daarvan weet ik niet helemaal precies wat er allemaal aan vooraf gegaan is (maar naar mijn weten ook geen eerdere pogingen), maar wel dat ook dat heel onverwachts gebeurde. (hij had wel problemen met het overlijden van zijn vader, dat wel)
Cijfers geloof ik dus best wel, alleen ze zeggen zo verdomde weinig als je andere dingen meemaakt.
Een poging die echter van dusdanige zwakke aard is dat deze achteraf verborgen kan worden door de betrokkene is geen aankondiging voor de omgeving. De omgeving weet dan alsnog niks. Echter de eerste poging is gedaan en het risico is vergroot dat er weer een poging gedaan zal worden (die mogelijk dan wel 'slaagt'). Zou het kunnen dat jouw ex-vriend al eerder zo'n verborgen poging had gedaan?
Nou, dat weet ik natuurlijk niet 100% zeker, maar voor zover ik kan nagaan niet. Hij zat ook niet in de hulpverlening oid, was niet depressief of zo. Alleen wel een kutjeugd gehad..... (en zijn soort van lijfspreuk was: "over honderd jaar zijn we allemaal dood".
Maar goed, k wil je verhaal geenzins in twijfel trekken. Ik dacht: laat ik het gewoon nog even aanvullen met wat achtergrondinfo .Snap ik, is ook prima toch? Zelfmoord is toch iets onbegrijpelijks, moeilijks en ongrijpbaars. Er kunnen zoveel oorzaken en verklaringen voor zijn. Maar als iemand echt wil, dan denk ik dat je diegene toch niet tegen kunt houden. (weet niet precies waarom ik dit zeg eigenlijk)
woensdag 8 juli 2009 om 19:02
quote:Spinster schreef op 08 juli 2009 @ 10:46:
Wat ontzettend fijn om te lezen Hiltje, dat inmiddels alles gezonken is en je zelfs blij bent dat je er nog bent. Heel knap van je, want het zal een lange en zware weg geweest zijn.
En dat je nu studeert, hartstikke goed, je bent dus buiten dat je je staande houdt, je leven nog aan het opbouwen ook! Heel knap!
Ik denk dat je Iris bedoeld.
Maar ik was ook blij dat te lezen!
Wat ontzettend fijn om te lezen Hiltje, dat inmiddels alles gezonken is en je zelfs blij bent dat je er nog bent. Heel knap van je, want het zal een lange en zware weg geweest zijn.
En dat je nu studeert, hartstikke goed, je bent dus buiten dat je je staande houdt, je leven nog aan het opbouwen ook! Heel knap!
Ik denk dat je Iris bedoeld.
Maar ik was ook blij dat te lezen!
donderdag 9 juli 2009 om 23:05
Wat ik bedoelde Spinster is, dat als iemand zegt zelfmoord te gaan plegen, ik niet snap dat iemand dat op een forum komt melden of waar dan ook op een andere plek.
Iemand die dat meldt, wil m.i. helemaal niet dood, maar hulp, waarom zou je het anders melden? Iemand die echt dood wil meldt het niet, maar doet het gewoon.
Iemand die dat meldt, wil m.i. helemaal niet dood, maar hulp, waarom zou je het anders melden? Iemand die echt dood wil meldt het niet, maar doet het gewoon.
