Overig
alle pijlers
Is er een Angel in da house?
dinsdag 7 juli 2009 om 11:30
Hoi,
Hoe weet je welke angel er aanwezig is voor dringende situaties zoals dat topic hieronder over het leven beeindigen?
Of moet ik ze allemaal maar even mailen voor het geval angel 1 net aan het shoppen of werken is ofzo? En kunnen ze arme TO helpen op enige wijze door het IP adres te achterhalen en een arts er heen te sturen ofzo?
Voor volgende gevallen zou ik dit ook wel willen weten.
groetjes,
bezorgde Zwieber
Hoe weet je welke angel er aanwezig is voor dringende situaties zoals dat topic hieronder over het leven beeindigen?
Of moet ik ze allemaal maar even mailen voor het geval angel 1 net aan het shoppen of werken is ofzo? En kunnen ze arme TO helpen op enige wijze door het IP adres te achterhalen en een arts er heen te sturen ofzo?
Voor volgende gevallen zou ik dit ook wel willen weten.
groetjes,
bezorgde Zwieber
dinsdag 7 juli 2009 om 13:57
Oh, ik had al ge-edit ,het stond te stom.
Ik bedoel er eigenlijk mee, dat ik het me, zoals jij nu uitlegt, wel goed voor kan stellen dat dat een manier is om er mee te dealen. Dan is mijn shock om iets grofs wel iets minder belangrijk, vind ik zelf. (ik moet nu denken aan brandweermannen na 9/11)
Maar tegelijkertijd denk ik dat de overgrote meerderheid die zulke grove dingen zegt, dat 'gewoon' doet zonder bij na te denken. Die ervaren op dát moment last, bijvoorbeeld doordat de trein te laat is, en censureren gedachten niet en vinden het gewoon logisch om alle gedachten direct uit te spreken.
Ik denk dat wanneer dat niet zou gebeuren, het nog steeds wel choquerend zou zijn als er dan een iemand wél zo deed, zoals jij, maar dat men (ik) zich dan sneller zou afvragen 'goh, wat zou er met diegene zijn dat ze zo doet', en zich er minder aan storen.
Het feit dat het voor sommigen een manier is om met hun verdriet om te gaan, maakt het ook voor een ander geen vrijbrief om dan óók maar zo te doen. Zo van, ja, maar haar vader is dood en ze zegt zelf zulke lullige dingen, dan kan ik het best ook doen, dat is dan helemaal niet onbeschoft ofzo.
Nouja, ik hoop dat ik het een beetje uit heb kunnen leggen.
Ik bedoel er eigenlijk mee, dat ik het me, zoals jij nu uitlegt, wel goed voor kan stellen dat dat een manier is om er mee te dealen. Dan is mijn shock om iets grofs wel iets minder belangrijk, vind ik zelf. (ik moet nu denken aan brandweermannen na 9/11)
Maar tegelijkertijd denk ik dat de overgrote meerderheid die zulke grove dingen zegt, dat 'gewoon' doet zonder bij na te denken. Die ervaren op dát moment last, bijvoorbeeld doordat de trein te laat is, en censureren gedachten niet en vinden het gewoon logisch om alle gedachten direct uit te spreken.
Ik denk dat wanneer dat niet zou gebeuren, het nog steeds wel choquerend zou zijn als er dan een iemand wél zo deed, zoals jij, maar dat men (ik) zich dan sneller zou afvragen 'goh, wat zou er met diegene zijn dat ze zo doet', en zich er minder aan storen.
Het feit dat het voor sommigen een manier is om met hun verdriet om te gaan, maakt het ook voor een ander geen vrijbrief om dan óók maar zo te doen. Zo van, ja, maar haar vader is dood en ze zegt zelf zulke lullige dingen, dan kan ik het best ook doen, dat is dan helemaal niet onbeschoft ofzo.
Nouja, ik hoop dat ik het een beetje uit heb kunnen leggen.
dinsdag 7 juli 2009 om 13:58
dinsdag 7 juli 2009 om 13:59
quote:Het feit dat het voor sommigen een manier is om met hun verdriet om te gaan, maakt het ook voor een ander geen vrijbrief om dan óók maar zo te doen. Zo van, ja, maar haar vader is dood en ze zegt zelf zulke lullige dingen, dan kan ik het best ook doen, dat is dan helemaal niet onbeschoft ofzo.en da's een waarheid als een koei
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
dinsdag 7 juli 2009 om 14:00
quote:Digitalis schreef op 07 juli 2009 @ 13:20:
Marg, je bent nooit verantwoordelijk. Mensen zijn autonome personen. Bekijk het zo, da's beter voor je (ja weet dat je je nu afsluit). Enkel als iemand door drugs of een psychose ofzo (dus tijdelijke neigingen) zoiets wil doen, schakel instanties in. Voor de rest: luister gewoon, en als het gebeurt, wees verdrietig om het verlies, niet om de daad, want dat was wat diegene verkoos boven al het andere, ergo: zijn grootste wens.
Je bent niet verantwoordelijk, maar laat dat maar eens los.
Toen ex zo raar ging doen met dreigen en ik hem uiteindelijk ook uit een touw heb moeten peuteren, liggend op de trap, is de huisarts geweest om hem medicatie te geven. Veel te weinig, hielp helemaal niets, maar dat was wel het moment dat ik het geprobeerd heb los te laten. Maar je kunt die verantwoordelijkheid niet zomaar wegschuiven, want die voel je nu eenmaal heel sterk. Alsof jij een aandeel zou hebben, als het lukt.
Marg, je bent nooit verantwoordelijk. Mensen zijn autonome personen. Bekijk het zo, da's beter voor je (ja weet dat je je nu afsluit). Enkel als iemand door drugs of een psychose ofzo (dus tijdelijke neigingen) zoiets wil doen, schakel instanties in. Voor de rest: luister gewoon, en als het gebeurt, wees verdrietig om het verlies, niet om de daad, want dat was wat diegene verkoos boven al het andere, ergo: zijn grootste wens.
Je bent niet verantwoordelijk, maar laat dat maar eens los.
Toen ex zo raar ging doen met dreigen en ik hem uiteindelijk ook uit een touw heb moeten peuteren, liggend op de trap, is de huisarts geweest om hem medicatie te geven. Veel te weinig, hielp helemaal niets, maar dat was wel het moment dat ik het geprobeerd heb los te laten. Maar je kunt die verantwoordelijkheid niet zomaar wegschuiven, want die voel je nu eenmaal heel sterk. Alsof jij een aandeel zou hebben, als het lukt.
dinsdag 7 juli 2009 om 14:02
Hmmm, toevallig dat je dat vraagt; ik heb daar vanochtend op "mijn" topic inderdaad over geschreven.
Het is heel tweeslachtig voor mij: aan de ene kant weet ik té goed hoe erg en ondraaglijk geestelijk lijden kan zijn. In mijn familie helaas nogal wat suicidale momenten gekend en ik wéét dat dat niet om niets was, dus wie ben ik om te oordelen?
Aan de andere kant: ja, ik vind het ergens superoneerlijk, dat de één zich een slag in de rondte vecht, tegen de klippen op, door operaties en verminkingen en chemo's heen, om te kunnen blijven leven; terwijl een ander afstand wil doen van juist dat leven.
Ik vind het een heel moeilijk onderwerp maar ook een onderwerp dat me ergens ontzettend aanspreekt, misschien vanwege mijn eigen strijd, misschien vanwege het feit dat ik mijn broer die weg heb zien lopen naar zelfmoord.
Hoe dan ook, tweeslachtig is het en blijft het voor mij wel.
Het is heel tweeslachtig voor mij: aan de ene kant weet ik té goed hoe erg en ondraaglijk geestelijk lijden kan zijn. In mijn familie helaas nogal wat suicidale momenten gekend en ik wéét dat dat niet om niets was, dus wie ben ik om te oordelen?
Aan de andere kant: ja, ik vind het ergens superoneerlijk, dat de één zich een slag in de rondte vecht, tegen de klippen op, door operaties en verminkingen en chemo's heen, om te kunnen blijven leven; terwijl een ander afstand wil doen van juist dat leven.
Ik vind het een heel moeilijk onderwerp maar ook een onderwerp dat me ergens ontzettend aanspreekt, misschien vanwege mijn eigen strijd, misschien vanwege het feit dat ik mijn broer die weg heb zien lopen naar zelfmoord.
Hoe dan ook, tweeslachtig is het en blijft het voor mij wel.
dinsdag 7 juli 2009 om 14:15
Trouwens, dat denk ik ook wel. Dat het juist voor de achterblijvers een grote vraag gaat blijven, dat diegene er voor gekozen heeft om ook niet meer te willen leven voor zijn familieleden en in het bijzonder voor bijv zijn of haar kinderen.
anoniem_55413 wijzigde dit bericht op 07-07-2009 14:16
Reden: beetje logischer verhaal gefabriceerd
Reden: beetje logischer verhaal gefabriceerd
% gewijzigd
dinsdag 7 juli 2009 om 14:25
dinsdag 7 juli 2009 om 14:32
Het lijkt mij ook vreselijk als je het als achterblijver niet hebt zien aankomen.
Dat jij kennelijk niet vertouwd genoeg was om er samen mee te dealen.
Dat je niet de allerbelangrijkste persoon was om het leven waard te maken...
Aan de andere kant ,waarom zou mijn gevoelsleven belangrijker zijn dat dat van diegene die niet meer wil.
Waarom moet diegene van mij...zijn kennelijk geestelijk lijden dragen omdat ik daar gelukkiger van wordt.
Pff....vreselijk lastig,waar ligt het zwaartepunt.
Ik heb ook tijden gekend dat ik dacht,dit is niet te leven voor mij.
Zeker toen de stemmen in mijn hoofd dat ook vonden en de oplossing maar al te graag mij toe schreeuwde.
Maar gelukkig heb ik altijd mijn kinderen op mijn netvlies gehouden.
De gedachte hoe hun zich zouden moeten voelen,de emoties die ze moesten dragen dan,maakte mij letterlijk misselijk.
Nu ben ik maar al te blij dat ik de stemmen en mijn machteloosheid in het leven het hoofd heb geboden.
Want hoewel mijn leven niet uitblinkt in avontuur en grootheden.
In mijn eigen kleine wereldje is het geluk te vinden in mijn liefsten,mijn prachtige mensen om mij heen,de zon op mijn huid,het vogeltje in de boom,het kastje dat ik zo mooi heb geschilderd...het geluk wat voor mij wel groot is.
Voor de rest ploeter ik maar aan,ach...ik kan het kennelijk.
Neemt niet weg dat ik maar al te goed begrijp dat het licht uit gaat in je hoofd...wat vreselijk.
Dat jij kennelijk niet vertouwd genoeg was om er samen mee te dealen.
Dat je niet de allerbelangrijkste persoon was om het leven waard te maken...
Aan de andere kant ,waarom zou mijn gevoelsleven belangrijker zijn dat dat van diegene die niet meer wil.
Waarom moet diegene van mij...zijn kennelijk geestelijk lijden dragen omdat ik daar gelukkiger van wordt.
Pff....vreselijk lastig,waar ligt het zwaartepunt.
Ik heb ook tijden gekend dat ik dacht,dit is niet te leven voor mij.
Zeker toen de stemmen in mijn hoofd dat ook vonden en de oplossing maar al te graag mij toe schreeuwde.
Maar gelukkig heb ik altijd mijn kinderen op mijn netvlies gehouden.
De gedachte hoe hun zich zouden moeten voelen,de emoties die ze moesten dragen dan,maakte mij letterlijk misselijk.
Nu ben ik maar al te blij dat ik de stemmen en mijn machteloosheid in het leven het hoofd heb geboden.
Want hoewel mijn leven niet uitblinkt in avontuur en grootheden.
In mijn eigen kleine wereldje is het geluk te vinden in mijn liefsten,mijn prachtige mensen om mij heen,de zon op mijn huid,het vogeltje in de boom,het kastje dat ik zo mooi heb geschilderd...het geluk wat voor mij wel groot is.
Voor de rest ploeter ik maar aan,ach...ik kan het kennelijk.
Neemt niet weg dat ik maar al te goed begrijp dat het licht uit gaat in je hoofd...wat vreselijk.
dinsdag 7 juli 2009 om 14:41
quote:Dushi74 schreef op 07 juli 2009 @ 14:27:
Ik kijk hier dus niet van op. En al begrijp ik dat het Zwieb en vele andere forummers de stuipen op het lijf kan jagen. Ik sta daar nuchter in al zal ik dan vast ook een trut zijn.
Je bent alles behalve een trut Duch.
Ik lees even mee met jullie want ik vind het lastig om er iets over te zeggen. Ik heb een paar keer een zelfmoordpoging gedaan en dan zie je pas later in hoezeer je mensen angst hebt aangejaagd, hoe boos ze op je zijn en hoeveel ze van je houden.
Ik voel erg mee met iemand als Zombie, die blijkbaar niet weet hoe nu verder en daarvan konde doet, maar ik kan me ook voorstellen dat het mensen razend maakt.
Ik kijk hier dus niet van op. En al begrijp ik dat het Zwieb en vele andere forummers de stuipen op het lijf kan jagen. Ik sta daar nuchter in al zal ik dan vast ook een trut zijn.
Je bent alles behalve een trut Duch.
Ik lees even mee met jullie want ik vind het lastig om er iets over te zeggen. Ik heb een paar keer een zelfmoordpoging gedaan en dan zie je pas later in hoezeer je mensen angst hebt aangejaagd, hoe boos ze op je zijn en hoeveel ze van je houden.
Ik voel erg mee met iemand als Zombie, die blijkbaar niet weet hoe nu verder en daarvan konde doet, maar ik kan me ook voorstellen dat het mensen razend maakt.
dinsdag 7 juli 2009 om 14:41
Voor achterblijvers zijn er altijd vragen, het waarom, het had ik het maar kunnen voorkomen. Maar dat moet je echt op een of andere manier loslaten. Want: diegene die zelfmoord pleegt wil er echt uitstappen. Die wil niet gered worden, die wil niet dat het mislukt, die wil niet dat iemand het voorkomt dat het niet gebeurd! En laat daarom de omgeving/ geliefden of wie dan ook niets weten. Er zijn er zelfs die in hun gedrag expres ervoor zorgen dat ze niet opvallen.
dinsdag 7 juli 2009 om 14:45
Dat is lief van je Leo, ik moet eerlijk zeggen juist doordat ik het zovaak mee heb gemaakt ben ik er nuchter in geworden.
Voor de mensen die het gelukt is denk ik: je hebt nu rust, het leven was je te zwaar anders had je nog wel geleefd en geknokt.
Voor die mensen die een poging doen: heb ik op den duur dingen gezegd die ik maar niet zal herhalen. Want dat kan hier voor anderen die zich rot voelen/ of verdrietig zijn niet gepast zijn.
De eerste keer dat iemand zelfmoord wilde plegen heb ik ook gered, actie ondernomen zodat die persoon geholpen werd, naar het ziekenhuis werd vervoerd enzovoorts. Maar de keren erna schrik je gewoon niet meer. Je handelt/ of niet... en that's it. Meer ook niet bij mij. Daarom ben ik vast ook zo nuchter eronder.
Voor de mensen die het gelukt is denk ik: je hebt nu rust, het leven was je te zwaar anders had je nog wel geleefd en geknokt.
Voor die mensen die een poging doen: heb ik op den duur dingen gezegd die ik maar niet zal herhalen. Want dat kan hier voor anderen die zich rot voelen/ of verdrietig zijn niet gepast zijn.
De eerste keer dat iemand zelfmoord wilde plegen heb ik ook gered, actie ondernomen zodat die persoon geholpen werd, naar het ziekenhuis werd vervoerd enzovoorts. Maar de keren erna schrik je gewoon niet meer. Je handelt/ of niet... en that's it. Meer ook niet bij mij. Daarom ben ik vast ook zo nuchter eronder.
dinsdag 7 juli 2009 om 14:46
Juist diegene die dit in stilte overdenken zijn diegene die er toe in staat zijn denk ik.
Maar het zijn ook vaak periodes in iemand leven.
Soms denk ik wel ,zonde....een paar jaar verder had je wellicht in een hele andere gemoedstoestand gezeten,die kans heeft iemand zich dan ontnomen...in het moment.
En sommige kunnen het leven echt niet aan,nu niet nooit niet.
Maar het zijn ook vaak periodes in iemand leven.
Soms denk ik wel ,zonde....een paar jaar verder had je wellicht in een hele andere gemoedstoestand gezeten,die kans heeft iemand zich dan ontnomen...in het moment.
En sommige kunnen het leven echt niet aan,nu niet nooit niet.
dinsdag 7 juli 2009 om 14:46
Weet je Leo van jou had ik het niet verwacht. Maar dat komt omdat ik je zo sterk vind. Maar misschien is dat juist jouw valkuil (geweest) omdat je zo sterk bent, dat je dan geen uitweg voor je eigen shit zag en daarom die stap op den duur hebt willen maken. (vul ik even totaal in voor je hoor. dus heb ik het mis kop hem in)
