Overig
alle pijlers
Is er een Angel in da house?
dinsdag 7 juli 2009 om 11:30
Hoi,
Hoe weet je welke angel er aanwezig is voor dringende situaties zoals dat topic hieronder over het leven beeindigen?
Of moet ik ze allemaal maar even mailen voor het geval angel 1 net aan het shoppen of werken is ofzo? En kunnen ze arme TO helpen op enige wijze door het IP adres te achterhalen en een arts er heen te sturen ofzo?
Voor volgende gevallen zou ik dit ook wel willen weten.
groetjes,
bezorgde Zwieber
Hoe weet je welke angel er aanwezig is voor dringende situaties zoals dat topic hieronder over het leven beeindigen?
Of moet ik ze allemaal maar even mailen voor het geval angel 1 net aan het shoppen of werken is ofzo? En kunnen ze arme TO helpen op enige wijze door het IP adres te achterhalen en een arts er heen te sturen ofzo?
Voor volgende gevallen zou ik dit ook wel willen weten.
groetjes,
bezorgde Zwieber
dinsdag 7 juli 2009 om 15:12
Als je dan zo primair reageert LFH dan is het misschien verstandiger even na te denken wat je wilt posten? Dan komt het precies zo over als je je teksten bedoelt. En hoeft er niemand gekwetst te worden of aanstoot te nemen. En nog handiger, voel jij je ook niet rot eronder omdat je dingen schrijft die je anders bedoelt.
dinsdag 7 juli 2009 om 15:17
Ik heb in het verleden een destijds heel goede, dierbare vriend een paar keer letterlijk van de straat af moeten trekken (dat kostte me veel moeite, ik was als de dood dat ik fysiek niet sterk genoeg was, ik ging figuurlijk zelf dood van angst) en ben als dank bij het grofvuil gezet. De volgende keer dat hij jankend en jengelend de straat op rent, geef ik hem nog een trap na ook, zodat hij die, door hem begeerde enkele reis, ook echt kan maken. Oetlul.
Je kunt mensen een luisterend oor en een helpende hand bieden, maar als ze eenmaal hun keuze hebben gemaakt, hoef jij je daar niet voor verantwoordelijk te voelen...
Je kunt mensen een luisterend oor en een helpende hand bieden, maar als ze eenmaal hun keuze hebben gemaakt, hoef jij je daar niet voor verantwoordelijk te voelen...
dinsdag 7 juli 2009 om 15:21
quote:Dushi74 schreef op 07 juli 2009 @ 15:12:
Als je dan zo primair reageert LFH dan is het misschien verstandiger even na te denken wat je wilt posten? Dan komt het precies zo over als je je teksten bedoelt. En hoeft er niemand gekwetst te worden of aanstoot te nemen. En nog handiger, voel jij je ook niet rot eronder omdat je dingen schrijft die je anders bedoelt.En daarom reageer ik dus nog even. Dank je wel hoor.
Als je dan zo primair reageert LFH dan is het misschien verstandiger even na te denken wat je wilt posten? Dan komt het precies zo over als je je teksten bedoelt. En hoeft er niemand gekwetst te worden of aanstoot te nemen. En nog handiger, voel jij je ook niet rot eronder omdat je dingen schrijft die je anders bedoelt.En daarom reageer ik dus nog even. Dank je wel hoor.
dinsdag 7 juli 2009 om 15:21
Je kunt een hand aanreiken als je die behoefte hebt. Het is aan de ander om die toegereikte hand in ontvangst te nemen. Beiden zijn op geen enkele manier verplicht naar de ander toe. De enige verplichting die je hebt is naar jezelf toe. Dat het gevoelsmatig anders ligt is dan weer een ander verhaal.
dinsdag 7 juli 2009 om 15:24
quote:mimsey schreef op 07 juli 2009 @ 15:11:
Even over de verantwoordelijkheid en het schuldgevoel die je als betrokkene voelt:
Ik heb een hele dierbare vriend die al zijn hele leven aan het knokken is. Knokken tegen de depressie die hem al vijf van de zes familieleden heeft gekost. Alleen zijn zus leeft nog, ware het niet dat die vaak op de gesloten afdeling zit. Hij houdt zich staande, op wilskracht en veel medicatie. En altijd zei hij; "Nu in de schemering kan ik soms nog de contouren van mooie dingen zien, maar zodra het helemaal donker wordt ben ik hier klaar". Daar kon niemand iets tegenin brengen, daar hoefde niemand zich verantwoordelijk voor te voelen... wij zijn zolang het nog gaat zijn mooie contouren, zijn kleine lichtjes in de duisternis, zijn redenen om nog even te blijven plakken. Geholpen door de belachelijke hoeveelheid medicatie. En wanneer ik op een kwade dag zijn brief in de bus vind, weet ik dat het zo goed genoeg was voor hem en dat ik er vrede mee mag hebben... en toch zal ik me de dag dat ik die brief krijg mezelf verwijten dat ik hem niet twee dagen eerder heb gebeld met een mooi verhaal of grappige anekdote.
Wat prachtig. Wat herkenbaar. En de rest van je post is ook zo raak.
LoveHopeFaith, begrijpelijk!
Even over de verantwoordelijkheid en het schuldgevoel die je als betrokkene voelt:
Ik heb een hele dierbare vriend die al zijn hele leven aan het knokken is. Knokken tegen de depressie die hem al vijf van de zes familieleden heeft gekost. Alleen zijn zus leeft nog, ware het niet dat die vaak op de gesloten afdeling zit. Hij houdt zich staande, op wilskracht en veel medicatie. En altijd zei hij; "Nu in de schemering kan ik soms nog de contouren van mooie dingen zien, maar zodra het helemaal donker wordt ben ik hier klaar". Daar kon niemand iets tegenin brengen, daar hoefde niemand zich verantwoordelijk voor te voelen... wij zijn zolang het nog gaat zijn mooie contouren, zijn kleine lichtjes in de duisternis, zijn redenen om nog even te blijven plakken. Geholpen door de belachelijke hoeveelheid medicatie. En wanneer ik op een kwade dag zijn brief in de bus vind, weet ik dat het zo goed genoeg was voor hem en dat ik er vrede mee mag hebben... en toch zal ik me de dag dat ik die brief krijg mezelf verwijten dat ik hem niet twee dagen eerder heb gebeld met een mooi verhaal of grappige anekdote.
Wat prachtig. Wat herkenbaar. En de rest van je post is ook zo raak.
LoveHopeFaith, begrijpelijk!
dinsdag 7 juli 2009 om 15:24
Ja, maar Ligeia, jij bent afgeknapt op deze persoon, met dank aan zijn eigen acties. Maar ik denk dat je, als je nog wel van diegene houdt, je niet makkelijk over jouw (schijn-)verantwoordelijkheid heen stapt. Je wilt immers dat diegene nog leefde, kunt misschien maar moeilijk vrede hebben met zijn dood, en dan is "had ik maar-' een hele logische stap.
"Had ik maar-" is een stap die heel vaak voorkomt in een rouwproces, gevoed door de onvrede die je voelt bij iemands dood. Maar die onvrede, die onmogelijkheid tot acceptatie, kan bij zelfdoding heel lang duren. Het gevoel van onmacht en verantwoordelijkheid daardoor vaak ook.
"Had ik maar-" is een stap die heel vaak voorkomt in een rouwproces, gevoed door de onvrede die je voelt bij iemands dood. Maar die onvrede, die onmogelijkheid tot acceptatie, kan bij zelfdoding heel lang duren. Het gevoel van onmacht en verantwoordelijkheid daardoor vaak ook.
Wat wilde ik nou toch typen?
dinsdag 7 juli 2009 om 15:29
quote:iry schreef op 07 juli 2009 @ 14:46:
Juist diegene die dit in stilte overdenken zijn diegene die er toe in staat zijn denk ik.
Maar het zijn ook vaak periodes in iemand leven.
Soms denk ik wel ,zonde....een paar jaar verder had je wellicht in een hele andere gemoedstoestand gezeten,die kans heeft iemand zich dan ontnomen...in het moment.
En sommige kunnen het leven echt niet aan,nu niet nooit niet.
Exact. Ik ben nu wel sja, hoe zeg je dat zonder al te positief te klinken ( ) blij dat ik er nog ben. Maar: als ik morgen door tram 25 word geschept, dan denk ik niet van 'ah jammer, ik had dit en dat nog willen doen en meemaken'.
Ben ik de enige die het van Leo juist wel had verwacht? Omdat ze zich zo goed kan inleven juist. Juist dan.
Juist diegene die dit in stilte overdenken zijn diegene die er toe in staat zijn denk ik.
Maar het zijn ook vaak periodes in iemand leven.
Soms denk ik wel ,zonde....een paar jaar verder had je wellicht in een hele andere gemoedstoestand gezeten,die kans heeft iemand zich dan ontnomen...in het moment.
En sommige kunnen het leven echt niet aan,nu niet nooit niet.
Exact. Ik ben nu wel sja, hoe zeg je dat zonder al te positief te klinken ( ) blij dat ik er nog ben. Maar: als ik morgen door tram 25 word geschept, dan denk ik niet van 'ah jammer, ik had dit en dat nog willen doen en meemaken'.
Ben ik de enige die het van Leo juist wel had verwacht? Omdat ze zich zo goed kan inleven juist. Juist dan.
dinsdag 7 juli 2009 om 15:33
Geen idee of jij de enige bent die het niet vreemd vind van Leo. Je hoeft in mijn ogen niet zelf op het randje te hebben gezeten om een mens te zijn die meeleeft, meedenkt en meevoelt (tot op een zekere hoogte) dat kunnen ook mensen die geen poging tot hebben gedaan. Ik vind het een losstaan van het ander.
dinsdag 7 juli 2009 om 15:36
quote:Digitalis schreef op 07 juli 2009 @ 15:29:
[...]
Exact. Ik ben nu wel sja, hoe zeg je dat zonder al te positief te klinken ( ) blij dat ik er nog ben. Maar: als ik morgen door tram 25 word geschept, dan denk ik niet van 'ah jammer, ik had dit en dat nog willen doen en meemaken'.
Ben ik de enige die het van Leo juist wel had verwacht? Omdat ze zich zo goed kan inleven juist. Juist dan.Verwachten is een groot woord, het enige dat ik verwachtte van Leonora is dat ze wel behoorlijk wat levenservaring heeft. Inleven is volgens mij niet inherent aan dit soort ernstige zaken als zelfdoding. Ik ken genoeg mensen die zich kunnen in- en meeleven en geen verleden hebben waarin ze psychisch in de knoop zaten. Empathie, inleven etc. is voor mij cognitieve ontwikkeling en in principe bij veel mensen mogelijk. Levenservaring daarentegen verschilt heel erg, ligt er ook aan in hoeverre mensen te maken hebben gekregen met cumulatieve life events.
[...]
Exact. Ik ben nu wel sja, hoe zeg je dat zonder al te positief te klinken ( ) blij dat ik er nog ben. Maar: als ik morgen door tram 25 word geschept, dan denk ik niet van 'ah jammer, ik had dit en dat nog willen doen en meemaken'.
Ben ik de enige die het van Leo juist wel had verwacht? Omdat ze zich zo goed kan inleven juist. Juist dan.Verwachten is een groot woord, het enige dat ik verwachtte van Leonora is dat ze wel behoorlijk wat levenservaring heeft. Inleven is volgens mij niet inherent aan dit soort ernstige zaken als zelfdoding. Ik ken genoeg mensen die zich kunnen in- en meeleven en geen verleden hebben waarin ze psychisch in de knoop zaten. Empathie, inleven etc. is voor mij cognitieve ontwikkeling en in principe bij veel mensen mogelijk. Levenservaring daarentegen verschilt heel erg, ligt er ook aan in hoeverre mensen te maken hebben gekregen met cumulatieve life events.
dinsdag 7 juli 2009 om 15:37
quote:Dushi74 schreef op 07 juli 2009 @ 15:33:
Geen idee of jij de enige bent die het niet vreemd vind van Leo. Je hoeft in mijn ogen niet zelf op het randje te hebben gezeten om een mens te zijn die meeleeft, meedenkt en meevoelt (tot op een zekere hoogte) dat kunnen ook mensen die geen poging tot hebben gedaan. Ik vind het een losstaan van het ander.Nu is het officieel: ik ben vandaag echt traag Maar sluit mij hier volledig bij aan, verassend gezien mijn post
Geen idee of jij de enige bent die het niet vreemd vind van Leo. Je hoeft in mijn ogen niet zelf op het randje te hebben gezeten om een mens te zijn die meeleeft, meedenkt en meevoelt (tot op een zekere hoogte) dat kunnen ook mensen die geen poging tot hebben gedaan. Ik vind het een losstaan van het ander.Nu is het officieel: ik ben vandaag echt traag Maar sluit mij hier volledig bij aan, verassend gezien mijn post
dinsdag 7 juli 2009 om 15:43
Mims,ik herken mij heel goed in je post over de contouren.
Wat mooi beschreven.
Gelukkig zie ik nu ook steeds vaker de kleuren erbij..
Nee Digi,ik verbaas mij ook niet over Leo.
Gevoelsmens..Leo...moeilijk....het verbaast mij ook niet.
Leo je bent een lieverd.
LHF,ik vind het erg mooi van je dat je je woorden komt rechtzetten nu je er langer over hebt nagedacht.
Wat mooi beschreven.
Gelukkig zie ik nu ook steeds vaker de kleuren erbij..
Nee Digi,ik verbaas mij ook niet over Leo.
Gevoelsmens..Leo...moeilijk....het verbaast mij ook niet.
Leo je bent een lieverd.
LHF,ik vind het erg mooi van je dat je je woorden komt rechtzetten nu je er langer over hebt nagedacht.
dinsdag 7 juli 2009 om 15:45
Ah nee, tuurlijk bedoelde ik het niet zo Dush en Mila. Er zijn ook ontzettend onsympathieke niet-empathische teringlijers die voor de trein springen, maar vaak 'helpt' eigen ervaring (en dit koppelen aan inzicht en empathievermogen) wel. 't Is geen factor op zich, maar een soortement van katalysator. Muuh, leg mezelf niet goed uit, slaapgebrek.
dinsdag 7 juli 2009 om 16:06
Ik begrijp wel wat je bedoelt hoor Digi.
Geen idee of het zo werkt maar ik weet wel dat mijn man, die veel rationeler in elkaar zit, er nooit aan zou beginnen, aan zelfs maar een poging doen bedoel ik.
Het heeft zeker te maken met in hoeverre je je gevoel over wat dan ook mee laat spelen, in je leven. Of de dingen die op je pad komen zó diep bij je naar binnen gaan dat je je er geen raad meer mee weet, of dat je een ander zo diep bij je binnen laat komen, emotioneel, dat hij/zij je kan vernielen (wat bij mij het geval was).
Misschien is dat juist wel heel zwak dus. Dat kan ook.
Hoe dan ook, ik begrijp de woede, het onbegrip, het rotgevoel heel goed. Ervaring leert mij overigens ook dat iemand die het werkelijk niet meer wil, het leven, daar niet van te voren veel over aankondigd, die stapt er uit. Punt.
Geen idee of het zo werkt maar ik weet wel dat mijn man, die veel rationeler in elkaar zit, er nooit aan zou beginnen, aan zelfs maar een poging doen bedoel ik.
Het heeft zeker te maken met in hoeverre je je gevoel over wat dan ook mee laat spelen, in je leven. Of de dingen die op je pad komen zó diep bij je naar binnen gaan dat je je er geen raad meer mee weet, of dat je een ander zo diep bij je binnen laat komen, emotioneel, dat hij/zij je kan vernielen (wat bij mij het geval was).
Misschien is dat juist wel heel zwak dus. Dat kan ook.
Hoe dan ook, ik begrijp de woede, het onbegrip, het rotgevoel heel goed. Ervaring leert mij overigens ook dat iemand die het werkelijk niet meer wil, het leven, daar niet van te voren veel over aankondigd, die stapt er uit. Punt.
dinsdag 7 juli 2009 om 16:08
Eerst over de startonderwerp van het topic: heeft het zin om serieus in te gaan op iemand die ideeen heeft om zichzelf van de kant te maken?
Ik vind van wel. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat het Vivaforum een hulpverleningsforum wordt, maar als er iemand komt, bekend of onbekend (is altijd risky ivm troll) dan kan ik de "paniek" van Zwieber goed voorstellen. Liever een hulpverlener naartoe dan een overlijdens bericht in de krant of "weer vertraging".
En die hulpverlener is er "niet voor niks". Want als iemand zulke gedachten heeft, dan heeft hij/zij hulp nodig.
Iemand die echt niet wilt, die doet het gewoon. Ben ik mee eens. Ik geloof dat de mensen die zulke gevoelens typen hier, echt wanhopig zijn en zich in een diep zwart gat bevinden. Maar ook dat er ergens een straaltje licht is en ze heel goed beseffen dat het niet altijd zo geweest is. Dat straaltje licht is blijkbaar het Vivaforum.
Ik kan me voorstellen dat mensen zich ergeren en het egoistisch vinden als mensen zich voor de trein gooien. Daar kan je namelijk ook flink wat levens verpesten. Niet alleen voor je nabestaanden en de machinist, maar ook voor de mensen die IN de trein zitten of mensen die wachten. Misschien gingen die wel naar een belangrijke afspraak zoals een sollicitatie of naar huis waar op dat moment de vader een beroerte kreeg (ver gezocht, maar HET gebeurd!! Zeker als ik sommige posts lees hier)
Tja, dat kan echt heeeeeel vervelend zijn voor die mensen. Ik, vind het persoonlijk veel erger voor de springer en voor de nabestaanden....
En als het gaat om een einde aan je leven maken, is er nooit een "beste manier" om het te doen. Voor de trein, pillen, verdrinken, ophangen, polsen doorsnijden; geen enkele manier is de goede....Het allerbeste is gewoon doorleven en het beste ervan maken, want een mens is niet geboren om ongelukkig te zijn.
De discussie over of het wel of niet kwetsend is en of iemand het waard is om voor te blijven leven vind ik heel moeilijk. Aan de ene kant, blijkbaar is je liefde niet meer voldoende. Maar aan andere kant (deze mening neig ik meer naar) is het niet ont-zet-tend egoistisch om te verlangen dat iemand in leven blijft voor jou (evt anderen)??? Iemand ziet geen uitweg meer en heeft besloten dat dit hetgeen is waar hij er vrede mee heeft, wie zijn wij dan om te zeggen: nee, doe het niet voor mij??
Ik denk die persoon er heus over nagedacht heeft over de mensen die hij/zij achterlaat en ik kan me niet anders voorstellen dat die persoon er ook verdriet en pijn heeft om hun achter te laten en hun door de daad pijn en verdriet te bezorgen. Maar blijkbaar is de pijn en verdriet onverdraagzaam en is de dood de enige rust.
Over het delen van zelfmoordgevoelens ben ik dubbel over. Aan de ene kant, voel je je verdrietig omdat iemand zoiets niet met je kan/wil delen. Maar misschien KON hij/zij het niet delen; met jou niet, met niemand niet. Wat een zware last lijkt mij dat. Zo'n persoon denkt misschien de pijn en het verdriet te besparen voor de nabestaanden. Wellicht dat het verlies minder pijnlijk is dan de waarheid.
@ Dushi
Geen bout opmerking hoor!! Ik kan me daarbij iets voorstellen. Is het leven zwaar en moeilijk, stop je er toch "gewoon" mee?! Ervoor knokken en doorgaan is vaak erg zwaar.
Denk aan de andere kant dat het ook heeeeeeel moeilijk is om een eind eraan te maken. Want gewoon leven en adem halen is misschien vanzelfsprekend, maar daar een bewust een einde aan maken lijkt me het minst makkelijk. Juist omdat leven zo vanzelfsprekend is.
Als iemand dood is/wil, daar staan de tranen in mijn ogen ervan (nu ook al, alleen al van het typen.....)
Een mooi topic
Ps: Maleficent
Ik vind van wel. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat het Vivaforum een hulpverleningsforum wordt, maar als er iemand komt, bekend of onbekend (is altijd risky ivm troll) dan kan ik de "paniek" van Zwieber goed voorstellen. Liever een hulpverlener naartoe dan een overlijdens bericht in de krant of "weer vertraging".
En die hulpverlener is er "niet voor niks". Want als iemand zulke gedachten heeft, dan heeft hij/zij hulp nodig.
Iemand die echt niet wilt, die doet het gewoon. Ben ik mee eens. Ik geloof dat de mensen die zulke gevoelens typen hier, echt wanhopig zijn en zich in een diep zwart gat bevinden. Maar ook dat er ergens een straaltje licht is en ze heel goed beseffen dat het niet altijd zo geweest is. Dat straaltje licht is blijkbaar het Vivaforum.
Ik kan me voorstellen dat mensen zich ergeren en het egoistisch vinden als mensen zich voor de trein gooien. Daar kan je namelijk ook flink wat levens verpesten. Niet alleen voor je nabestaanden en de machinist, maar ook voor de mensen die IN de trein zitten of mensen die wachten. Misschien gingen die wel naar een belangrijke afspraak zoals een sollicitatie of naar huis waar op dat moment de vader een beroerte kreeg (ver gezocht, maar HET gebeurd!! Zeker als ik sommige posts lees hier)
Tja, dat kan echt heeeeeel vervelend zijn voor die mensen. Ik, vind het persoonlijk veel erger voor de springer en voor de nabestaanden....
En als het gaat om een einde aan je leven maken, is er nooit een "beste manier" om het te doen. Voor de trein, pillen, verdrinken, ophangen, polsen doorsnijden; geen enkele manier is de goede....Het allerbeste is gewoon doorleven en het beste ervan maken, want een mens is niet geboren om ongelukkig te zijn.
De discussie over of het wel of niet kwetsend is en of iemand het waard is om voor te blijven leven vind ik heel moeilijk. Aan de ene kant, blijkbaar is je liefde niet meer voldoende. Maar aan andere kant (deze mening neig ik meer naar) is het niet ont-zet-tend egoistisch om te verlangen dat iemand in leven blijft voor jou (evt anderen)??? Iemand ziet geen uitweg meer en heeft besloten dat dit hetgeen is waar hij er vrede mee heeft, wie zijn wij dan om te zeggen: nee, doe het niet voor mij??
Ik denk die persoon er heus over nagedacht heeft over de mensen die hij/zij achterlaat en ik kan me niet anders voorstellen dat die persoon er ook verdriet en pijn heeft om hun achter te laten en hun door de daad pijn en verdriet te bezorgen. Maar blijkbaar is de pijn en verdriet onverdraagzaam en is de dood de enige rust.
Over het delen van zelfmoordgevoelens ben ik dubbel over. Aan de ene kant, voel je je verdrietig omdat iemand zoiets niet met je kan/wil delen. Maar misschien KON hij/zij het niet delen; met jou niet, met niemand niet. Wat een zware last lijkt mij dat. Zo'n persoon denkt misschien de pijn en het verdriet te besparen voor de nabestaanden. Wellicht dat het verlies minder pijnlijk is dan de waarheid.
@ Dushi
Geen bout opmerking hoor!! Ik kan me daarbij iets voorstellen. Is het leven zwaar en moeilijk, stop je er toch "gewoon" mee?! Ervoor knokken en doorgaan is vaak erg zwaar.
Denk aan de andere kant dat het ook heeeeeeel moeilijk is om een eind eraan te maken. Want gewoon leven en adem halen is misschien vanzelfsprekend, maar daar een bewust een einde aan maken lijkt me het minst makkelijk. Juist omdat leven zo vanzelfsprekend is.
Als iemand dood is/wil, daar staan de tranen in mijn ogen ervan (nu ook al, alleen al van het typen.....)
Een mooi topic
Ps: Maleficent
dinsdag 7 juli 2009 om 16:14
quote:Digitalis schreef op 07 juli 2009 @ 15:45:
Ah nee, tuurlijk bedoelde ik het niet zo Dush en Mila. Er zijn ook ontzettend onsympathieke niet-empathische teringlijers die voor de trein springen, maar vaak 'helpt' eigen ervaring (en dit koppelen aan inzicht en empathievermogen) wel. 't Is geen factor op zich, maar een soortement van katalysator. Muuh, leg mezelf niet goed uit, slaapgebrek.Ik begrijp je Digi en snap je punt. Bedenk me nu dat jij een naar onderzoek hebt gehad, ik ga straks even naar je topic. Alvast een
Ah nee, tuurlijk bedoelde ik het niet zo Dush en Mila. Er zijn ook ontzettend onsympathieke niet-empathische teringlijers die voor de trein springen, maar vaak 'helpt' eigen ervaring (en dit koppelen aan inzicht en empathievermogen) wel. 't Is geen factor op zich, maar een soortement van katalysator. Muuh, leg mezelf niet goed uit, slaapgebrek.Ik begrijp je Digi en snap je punt. Bedenk me nu dat jij een naar onderzoek hebt gehad, ik ga straks even naar je topic. Alvast een
dinsdag 7 juli 2009 om 16:25
quote:eleonora schreef op 07 juli 2009 @ 16:06:
was).
Misschien is dat juist wel heel zwak dus. Dat kan ook.
Hoe dan ook, ik begrijp de woede, het onbegrip, het rotgevoel heel goed. Ervaring leert mij overigens ook dat iemand die het werkelijk niet meer wil, het leven, daar niet van te voren veel over aankondigd, die stapt er uit. Punt.
Ik vind zwak niet het juiste woord, maar ik snap je wel. Ik denk ook dat de meeste mensen met een doodswens, en daar zijn ook voorbeelden van breed uitgemeten in de media, het inderdaad niet zal aankondigen. Maar mijn lieve, lieve zusje heeft na het heel vaak te hebben aangekondigd (en wij maar denken puberteit, theatraal) uiteindlijk zichzelf om het leven gebracht. Ik denk nog steeds dat het nooit haar bedoeling is geweest en niet zover wilde gaan, ik weet ook niet precies waarom. Maar ja...we krijgen haar niet meer terug, en ik en mijn familie zal moeten leven met de grote leegte dat zo'n klein mensje op deze grote boze wereld achterliet. Onvoorstelbaar.
Bah, wat een naar onderwerp. Maar ook wel weer mooi hoe ieder vanuit zijn eigen perspectieven woorden geeft aan zoiets heftigs.
was).
Misschien is dat juist wel heel zwak dus. Dat kan ook.
Hoe dan ook, ik begrijp de woede, het onbegrip, het rotgevoel heel goed. Ervaring leert mij overigens ook dat iemand die het werkelijk niet meer wil, het leven, daar niet van te voren veel over aankondigd, die stapt er uit. Punt.
Ik vind zwak niet het juiste woord, maar ik snap je wel. Ik denk ook dat de meeste mensen met een doodswens, en daar zijn ook voorbeelden van breed uitgemeten in de media, het inderdaad niet zal aankondigen. Maar mijn lieve, lieve zusje heeft na het heel vaak te hebben aangekondigd (en wij maar denken puberteit, theatraal) uiteindlijk zichzelf om het leven gebracht. Ik denk nog steeds dat het nooit haar bedoeling is geweest en niet zover wilde gaan, ik weet ook niet precies waarom. Maar ja...we krijgen haar niet meer terug, en ik en mijn familie zal moeten leven met de grote leegte dat zo'n klein mensje op deze grote boze wereld achterliet. Onvoorstelbaar.
Bah, wat een naar onderwerp. Maar ook wel weer mooi hoe ieder vanuit zijn eigen perspectieven woorden geeft aan zoiets heftigs.
dinsdag 7 juli 2009 om 16:26
Ik lees de hele dag al mee met dit topic en heb heel de tijd zitten twijfelen of ik reactie zou geven of niet.
Nu toch besloten wat te vertellen over mijn ervaringen rondom suïcide.
Mijn moeder was jaren lang depressief. Toen ik 17 was was ze weer eens opgenomen in een psychiatrische instelling. We hadden een gesprek daar met het gezin en daar werd verteld dat mijn moeder besloten had om suïcide te plegen wanneer ik 18 werd. Haar taak zat er dan op.
Nou wist ik wel dat ze suïcidaal was, maar dit viel wel rauw op mijn dak. Ik heb mijn 18de verjaardag niet gevierd en leefde in angst.
Ik ben nooit boos op haar geworden wel ben ik verdrietig geweest en heb ik geprobeerd duidelijk te maken dat ik haar ook nodig was als ik 18 was, maar ook 19, 20 of 66.
Uiteindelijk is mijn moeder overleden aan een hartstilstand. Terwijl ze weer opgenomen was bij een instelling. Ik was toen 20.
Een paar jaar erna ben ikzelf depressief geworden. Ik zat elke dag in de bus te hopen dat de chauffeur een fout zou maken wanneer het rustig was.
Het gevoel dat ik mijn naasten tot last was werd steeds sterker. Ik wist dat ze gelukkiger zouden zijn zonder mij dan met mij. Ik wilde niet alleen mezelf verlossen met rust, maar ook hun. Vooral hun eigenlijk.
Ik ben in behandeling gegaan voordat de suïcidale gedachte zo sterk waren. Ik heb ze ook nooit uitgesproken naar iemand toe en niemand merkte hier wat van.
Op een zondag werd het te erg. Ik slikte al anti-depressiva en slaapmedicatie. Ik ben het gaan tellen, maar kwam tot de conclusie dat het genoeg was om een serieuze poging te zijn (met alle gevolgen van dien) maar te weinig om zekerheid te hebben. Ik heb besloten dat ik het risico niet kon nemen dat het mis ging. Dat konden mijn nabestaanden echt niet aan.
De volgende dag was ik nog erg geschrokken van mezelf. Ik ging naar therapie toe en aan het einde van het eerste blok heb ik om een extra gesprek gevraagd met mijn mentor. Ik heb verteld wat er door mij heen ging (ik zag mezelf brieven schrijven, op de deur een briefje plakken dat ik suicide gepleegd had, waar ik lag en dat de politie gebeld moest worden om mijn vriend te ontlasten van de schok enz enz.) Ik kon geen non suïcide contract tekenen. Er werd ineens over crisis gesproken enzo. Ik wist niet wat me overkwam. Ik had verwacht dat ik een extra gesprek met mijn psychiater zou krijgen. Mijn mentor vertelde mij dat ze nog nooit iemand ontmoet had die zo moeilijk te doorgronden was en zo in zichzelf was wat gevoelens en gedachtes betreft. Dat het zo niet verder kon. Ik kon kiezen uit een vrijwillige opname bij deze instelling of dat ze naar de rechter zouden gaan en een gedwongen opname of zouden dwingen. Ik heb voor het eerste gekozen.
Ik werd opgenomen op de plek waar mijn moeder verbleef toen zij overleed.
Op moest natuurlijk vertellen aan nabestaanden waarvoor ik opgenomen was. Niemand had dit zien aan komen. Logisch want ik liet niks merken.
Ik ben 3 weken opgenomen geweest. Heb nieuwe medicatie gekregen die de stemmen die ik had (dwanggedachtes aan de dood en hoe ik mijn naasten het aan kon doen om te blijven bestaan) te verminderen. Dit, samen met de openheid en rust hebben mij goed geholpen. Ik ben er nog niet. Ik slik heel veel medicatie, heb diverse hulpverleners en zal waarschijnlijk niet meer mijn opleiding af kunnen maken en mijn werk (psychiatrisch begeleider) op kunnen pakken op dezelfde vorm die ik deed.
Maar ik heb nu niet meer de hele diepe dalen en hoop zelfs ooit weer pieken te gaan voelen.
Het is denk ik een lang verhaal geworden en wellicht off-topic, maar ik voelde ineens de behoefte om dit stuk te schrijven en te posten.
Nu toch besloten wat te vertellen over mijn ervaringen rondom suïcide.
Mijn moeder was jaren lang depressief. Toen ik 17 was was ze weer eens opgenomen in een psychiatrische instelling. We hadden een gesprek daar met het gezin en daar werd verteld dat mijn moeder besloten had om suïcide te plegen wanneer ik 18 werd. Haar taak zat er dan op.
Nou wist ik wel dat ze suïcidaal was, maar dit viel wel rauw op mijn dak. Ik heb mijn 18de verjaardag niet gevierd en leefde in angst.
Ik ben nooit boos op haar geworden wel ben ik verdrietig geweest en heb ik geprobeerd duidelijk te maken dat ik haar ook nodig was als ik 18 was, maar ook 19, 20 of 66.
Uiteindelijk is mijn moeder overleden aan een hartstilstand. Terwijl ze weer opgenomen was bij een instelling. Ik was toen 20.
Een paar jaar erna ben ikzelf depressief geworden. Ik zat elke dag in de bus te hopen dat de chauffeur een fout zou maken wanneer het rustig was.
Het gevoel dat ik mijn naasten tot last was werd steeds sterker. Ik wist dat ze gelukkiger zouden zijn zonder mij dan met mij. Ik wilde niet alleen mezelf verlossen met rust, maar ook hun. Vooral hun eigenlijk.
Ik ben in behandeling gegaan voordat de suïcidale gedachte zo sterk waren. Ik heb ze ook nooit uitgesproken naar iemand toe en niemand merkte hier wat van.
Op een zondag werd het te erg. Ik slikte al anti-depressiva en slaapmedicatie. Ik ben het gaan tellen, maar kwam tot de conclusie dat het genoeg was om een serieuze poging te zijn (met alle gevolgen van dien) maar te weinig om zekerheid te hebben. Ik heb besloten dat ik het risico niet kon nemen dat het mis ging. Dat konden mijn nabestaanden echt niet aan.
De volgende dag was ik nog erg geschrokken van mezelf. Ik ging naar therapie toe en aan het einde van het eerste blok heb ik om een extra gesprek gevraagd met mijn mentor. Ik heb verteld wat er door mij heen ging (ik zag mezelf brieven schrijven, op de deur een briefje plakken dat ik suicide gepleegd had, waar ik lag en dat de politie gebeld moest worden om mijn vriend te ontlasten van de schok enz enz.) Ik kon geen non suïcide contract tekenen. Er werd ineens over crisis gesproken enzo. Ik wist niet wat me overkwam. Ik had verwacht dat ik een extra gesprek met mijn psychiater zou krijgen. Mijn mentor vertelde mij dat ze nog nooit iemand ontmoet had die zo moeilijk te doorgronden was en zo in zichzelf was wat gevoelens en gedachtes betreft. Dat het zo niet verder kon. Ik kon kiezen uit een vrijwillige opname bij deze instelling of dat ze naar de rechter zouden gaan en een gedwongen opname of zouden dwingen. Ik heb voor het eerste gekozen.
Ik werd opgenomen op de plek waar mijn moeder verbleef toen zij overleed.
Op moest natuurlijk vertellen aan nabestaanden waarvoor ik opgenomen was. Niemand had dit zien aan komen. Logisch want ik liet niks merken.
Ik ben 3 weken opgenomen geweest. Heb nieuwe medicatie gekregen die de stemmen die ik had (dwanggedachtes aan de dood en hoe ik mijn naasten het aan kon doen om te blijven bestaan) te verminderen. Dit, samen met de openheid en rust hebben mij goed geholpen. Ik ben er nog niet. Ik slik heel veel medicatie, heb diverse hulpverleners en zal waarschijnlijk niet meer mijn opleiding af kunnen maken en mijn werk (psychiatrisch begeleider) op kunnen pakken op dezelfde vorm die ik deed.
Maar ik heb nu niet meer de hele diepe dalen en hoop zelfs ooit weer pieken te gaan voelen.
Het is denk ik een lang verhaal geworden en wellicht off-topic, maar ik voelde ineens de behoefte om dit stuk te schrijven en te posten.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
dinsdag 7 juli 2009 om 16:32
dinsdag 7 juli 2009 om 16:32
Nou...ik vind het fijn dat je de behoefte hier neer mag/kan gooien ikbenik.
Want het si toch een beladen onderwerp waar je niet zo maar met de deur mee binnen komt vallen.
Hier kan dat wel.
Ik herken dat in jezelf gekeerd zijn,niet over spreken etc.
Voorla deed ik dat ook nooit omdat ik dat te belastend vond voor mijn omgeving,wilde ze geen zorgen en paniek bezorgen.
Hoe krom eigenlijk als het onderwep van je gedachte..ik weet niet meer of ik het leven volhoudt is.
Want het si toch een beladen onderwerp waar je niet zo maar met de deur mee binnen komt vallen.
Hier kan dat wel.
Ik herken dat in jezelf gekeerd zijn,niet over spreken etc.
Voorla deed ik dat ook nooit omdat ik dat te belastend vond voor mijn omgeving,wilde ze geen zorgen en paniek bezorgen.
Hoe krom eigenlijk als het onderwep van je gedachte..ik weet niet meer of ik het leven volhoudt is.
dinsdag 7 juli 2009 om 16:34
