Overig
alle pijlers
Momenten waarop je beseft dat je ouder wordt
donderdag 5 november 2020 om 11:57
Soms heb ik wel eens van die momenten, waarop ik opeens besef dat ik een bepaalde levensfase ontgroeid ben of aan het ontgroeien ben. Dat vind ik dan vaak vreemde / grappige momenten. Omdat ik er nooit echt bij heb stil gestaan, en dan opeens merk dat ik ergens heel anders tegenaan kijk. Of dat ik een bepaalde groepering/(leeftijds) categorie van mensen altijd zag als de categorie waar ik zélf toe behoor, maar dit nu opeens anders voel. Dat is dan gewoon onbewust / vanzelf gegaan, maar opeens, is het daar. Ik weet niet of en in hoeverre jullie dit herkennen, maar het lijkt me wel leuk om van die momenten met elkaar uit te wisselen.
Een paar van mijn eigen:
- Vorige zomer toen we nog naar festivals konden, stond ik in de bomvolle rij om vanaf het station met bussen richting het festivalterrein vervoerd te worden. Ik stond al een minuut of 30 in de rij, toen het opeens uit het niets tot me doordrong : al die mensen om mij heen zijn ergens begin twintig. Ik ben net dertig. Qua uiterlijk maar ook qua gedrag, viel me opeens op dat ik ze ineens zag als opgeschoten, drukke jongelui, met wie ik mezelf niet meer helemaal kon identificeren. En vanaf toen begon ik me ook af te vragen : wat doe ik hier eigenlijk. (Dat hangt natuurlijk af van welk festival);
- Begin dit jaar moest ik op de universiteit zijn waar ik heb gestudeerd. Ik ben er nog ''maar'' vijf jaar vanaf, en toen ik opeens al die jonge koppies zag die er rondliepen, besefte ik dat ik de raakvlakken de doelgroep ''student'' nu toch echt wel helemaal kwijt ben geraakt;
- Tijdens mijn vakantie van eind 2019 in Australië, toen ik dacht nog wel prima op mijn plek te zijn in een typisch backpackershostel met ''free pancake night'' en ''karaoke night''. Immers : de keer daarvoor dat ik in australie was (2010), vond ik dat ook hartstikke leuk. Kennelijk toch niet voldoende beseffende dat ik ondertussen ook alweer bijna tien jaar ouder was. Ik dacht opeens : jezus wat een jonge mensen lopen hier rond. Net kinderen. En wat zijn ze eigenlijk druk, wat drinken ze veel en wat zijn ze schreeuwerig. En waarom zei er iemand ''U'' tegen me vanochtend? ''Wij'' waren tien jaar geleden echt niet zo druk en dronken niet zo veel. Of wacht : misschien ben ik gewoon ouder geworden en herken ik me hier niet meer in, maar waren wij precies hetzelfde.
Lijkt me wel leuk om jullie ervaringen te horen. En natuurlijk is alles relatief : voor de een is iemand van 30 oud, voor de ander is iemand van 55 nog jong. Het is maar net wat de achterliggende boodschap en het eigen perspectief is...
Een paar van mijn eigen:
- Vorige zomer toen we nog naar festivals konden, stond ik in de bomvolle rij om vanaf het station met bussen richting het festivalterrein vervoerd te worden. Ik stond al een minuut of 30 in de rij, toen het opeens uit het niets tot me doordrong : al die mensen om mij heen zijn ergens begin twintig. Ik ben net dertig. Qua uiterlijk maar ook qua gedrag, viel me opeens op dat ik ze ineens zag als opgeschoten, drukke jongelui, met wie ik mezelf niet meer helemaal kon identificeren. En vanaf toen begon ik me ook af te vragen : wat doe ik hier eigenlijk. (Dat hangt natuurlijk af van welk festival);
- Begin dit jaar moest ik op de universiteit zijn waar ik heb gestudeerd. Ik ben er nog ''maar'' vijf jaar vanaf, en toen ik opeens al die jonge koppies zag die er rondliepen, besefte ik dat ik de raakvlakken de doelgroep ''student'' nu toch echt wel helemaal kwijt ben geraakt;
- Tijdens mijn vakantie van eind 2019 in Australië, toen ik dacht nog wel prima op mijn plek te zijn in een typisch backpackershostel met ''free pancake night'' en ''karaoke night''. Immers : de keer daarvoor dat ik in australie was (2010), vond ik dat ook hartstikke leuk. Kennelijk toch niet voldoende beseffende dat ik ondertussen ook alweer bijna tien jaar ouder was. Ik dacht opeens : jezus wat een jonge mensen lopen hier rond. Net kinderen. En wat zijn ze eigenlijk druk, wat drinken ze veel en wat zijn ze schreeuwerig. En waarom zei er iemand ''U'' tegen me vanochtend? ''Wij'' waren tien jaar geleden echt niet zo druk en dronken niet zo veel. Of wacht : misschien ben ik gewoon ouder geworden en herken ik me hier niet meer in, maar waren wij precies hetzelfde.
Lijkt me wel leuk om jullie ervaringen te horen. En natuurlijk is alles relatief : voor de een is iemand van 30 oud, voor de ander is iemand van 55 nog jong. Het is maar net wat de achterliggende boodschap en het eigen perspectief is...
zondag 8 november 2020 om 20:14
Ik moest lachen om je reactie zie mezelf nu ineens zitten met een dekentje, pantoffels en een huispak.
Moet er niet aan denken dat hij dan bij wijze van nu bedenkt om even gezellig naar de kroeg te gaan.
De gang naar boven naar de douche, mezelf in een strakke jurk hijsen, panty en hakken aan..zit net zo gezellig de herhaling van rail away te kijken
Moet er niet aan denken dat hij dan bij wijze van nu bedenkt om even gezellig naar de kroeg te gaan.
De gang naar boven naar de douche, mezelf in een strakke jurk hijsen, panty en hakken aan..zit net zo gezellig de herhaling van rail away te kijken
zondag 8 november 2020 om 22:01
Ik weet er nog een. Op onverwachte foto’s of foto’s waar je heel geconcentreerd bezig bent zie je er ineens uit als een oud mens. Normaal gesproken kan ik er nog best fleurig uit zien. Kin omhoog, beetje aanspannen, niet fronsen of heel erg uitgesproken lachen, dan ben ik vrijwel rimpelloos. Maar als er dan een puppy op je schoot ligt en je kijkt naar beneden, en dat je kind daar dan een foto van maakt.
Schrikken wel, dat is dus hoe mensen mij zien als ik er niet op bedacht ben.
Schrikken wel, dat is dus hoe mensen mij zien als ik er niet op bedacht ben.
maandag 9 november 2020 om 02:18
Mijn hoofd blijft er langer slaperig uitzien s ochtends en heel soms heb ik zo'n lelijke slaapkreukel in mijn gezicht, die niet meer zo snel lijkt weg te trekken. Ben blij dat ik een lange reistijd heb, tegen die tijd dat ik aankom is mijn hoofd wel weer toonbaar voor het werk. En oja, de eerste grijze haren ontdekt 
maandag 9 november 2020 om 06:30
Oh, heb ik net andersom. Vroeger zei ik altijd gekscherend:
Tot 30 zijn het jongens.
Van 30-40 zijn het mannen.
Van 40-50 zijn het echte mannen.
Na 50 zijn het oude mannen (waar soms appetijtelijke exemplaren tussen zitten)
Toen ik eind 20 was, viel ik op ruime 40-ers. Nu ben ik zelf 45 en doe ik dat nog steeds.
maandag 9 november 2020 om 07:27
mafalda schreef: ↑08-11-2020 20:14Ik moest lachen om je reactie zie mezelf nu ineens zitten met een dekentje, pantoffels en een huispak.
Moet er niet aan denken dat hij dan bij wijze van nu bedenkt om even gezellig naar de kroeg te gaan.
De gang naar boven naar de douche, mezelf in een strakke jurk hijsen, panty en hakken aan..zit net zo gezellig de herhaling van rail away te kijken
Rail away ook.....
maandag 9 november 2020 om 07:43
glitglam schreef: ↑05-11-2020 12:01Nou, eigenlijk heb ik dat dus NU, met jouw OP
Vooral met het eerste voorbeeld; jij bent net 30 en kijkt naar mensen begin 20, waarbij je je oud voelt.
Toen dacht ik gelijk; Man, waar heeft ze het over, want ze is zelf nog piepjong!
En dus voelde ik me door die gedachte oud
Ik dacht precies hetzelfde als jij.
Ik heb een rotrelatie gehad van een paar jaar. Op een gegeven moment zag ik (42) moeders met kleine kinderen naar school lopen en bedacht mij ineens dat mijn verdriet al langer duurder dan de leeftijd van deze kinderen was. Die kwam toen wel even binnen en dacht waar de f*** ben ik mee bezig.
Dat gevoel van ontgroeid zijn of een bepaalde afstand die je voelt kreeg ik vooral na mijn 47 e. Ik kwam werkeloos thuis te zitten (wegbezuinigd) en dacht ik heb zo weer ander werk.
Ik werk al vanaf midden jaren 80. Nou dat viel zwaar tegen, afwijzing op afwijzing tot iemand zei: ja je hebt ook nog eens je leeftijd tegen want werkelozen tegen de 50 en daarboven komen moeilijker aan een nieuwe baan. Toen kwam het besef dat ik oud ben.
Vervolgens naderde einde overgang (niet meer ongesteld) en toen ik er achter kwam dat ik de grote haarclips kon vervangen voor steeds een maat kleiner omdat mijn haar steeds dunner werd (en er bij de kapper steeds meer afging richting een kort model) toen werd het gevoel van je bent een fase verder nog groter. Ook veel kleding weg gedaan want voelde gewoon niet meer goed.
Op dit moment lijkt het wel of mijn hersens ook niet meer op volle kracht draaien, mijn geheugen laat mij vaak in de steek want ik vergeet alles, focussen op iets vind ik moeilijk en mijn concentratie is 0,0. Kan moeilijk op woorden komen.
Oja en een bril, in een jaar tijd van van + 1,5 naar + 2
Sinds 2 jaar weer een baan maar heb nog nooit zoveel negatieve bagger van een LG gehad als bij dit bedrijf.
Ik vond het nooit erger om oud te worden maar de laatste 5 jaar vind ik het helemaal niet leuk, zeker niet met alles dat erbij komt.
maandag 9 november 2020 om 08:59
SanneH01 schreef: ↑09-11-2020 02:18Mijn hoofd blijft er langer slaperig uitzien s ochtends en heel soms heb ik zo'n lelijke slaapkreukel in mijn gezicht, die niet meer zo snel lijkt weg te trekken. Ben blij dat ik een lange reistijd heb, tegen die tijd dat ik aankom is mijn hoofd wel weer toonbaar voor het werk. En oja, de eerste grijze haren ontdekt
Jaaaa, die slaap-kreukel!!
Die heb ik dus ook sinds een tijdje, omdat ik vaak frons in mijn slaap, en dan zit ie 'smorgens echt een tijdje zichtbaar op mijn voorhoofd
En mijn gezicht heeft nu langer de tijd nodig om wakker te worden/er weer fris uit te zien.
maandag 9 november 2020 om 09:34
En vergeet de ingewikkelde standjes niet tijdens de sex, waar hij nog helemaal wild van word, terwijl bij jou je heup uit de kom schiet.pejeka schreef: ↑08-11-2020 20:03Die fysieke aantrekkingskracht, OK. Maar zou er voor een relatie niet aan moeten denken iemand om me heen te hebben die qua levenservaring en inzichten en levensfase 25 jaar op me achterloopt. Kan hij er nog zo leuk uitzien, maar denk dat er in het doordeweekse samenleving weinig aan is. Dat hij met zijn uitgaanskleding binnen komt op zaterdagavond en jij net met je dekentje op de bank ligt om een film te gaan kijken...
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
maandag 9 november 2020 om 09:35
KamilleT schreef: ↑08-11-2020 22:01Ik weet er nog een. Op onverwachte foto’s of foto’s waar je heel geconcentreerd bezig bent zie je er ineens uit als een oud mens. Normaal gesproken kan ik er nog best fleurig uit zien. Kin omhoog, beetje aanspannen, niet fronsen of heel erg uitgesproken lachen, dan ben ik vrijwel rimpelloos. Maar als er dan een puppy op je schoot ligt en je kijkt naar beneden, en dat je kind daar dan een foto van maakt.
Schrikken wel, dat is dus hoe mensen mij zien als ik er niet op bedacht ben.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
maandag 9 november 2020 om 09:54
Voor mijn gezin van vroeger sprekend, wij (moeder) hadden dat geld écht niet. Dus de Efteling, dat deed je 1 keer. Mijn kinderen zijn er beiden al zeker wel 4 a 5 keer geweest. Met ons, met clubs, met een vriend, nog weer met een andere club.NYC schreef: ↑08-11-2020 09:38Tilburg denk ik. Maar inderdaad, zo leuk en bijzonder! En toch vraag ik me dan wel af hoor, in deze tijd waarin alles toch (ook verhoudingsgewijs) duurder is geworden, hoe het kan dat mensen zoveel meer/vaker dingen lijken te doen. Of lijkt het maar zo? Of zou het mede komen door allerlei (spaar)acties en dergelijke?
Natuurlijk zijn er nog steeds kinderen voor wie geldt dat ze helaas buiten de boot vallen en nooit een uitstapje kunnen maken maar zou het " bij het gros" vooral een financiële of mentale verandering zijn? Dat mensen het anno 1980 misschien ook best wel konden betalen, zoveel vakanties en uitstapjes, maar het gewoon niet deden, omdat het niet de mentaliteit van toen was? Vraag ik mij wel eens af. Of hebben gezinnen het tegenwoordig daadwerkelijk zoveel makkelijker?
En volgens mij hadden andere ouders ook niet veel geld voor dat soort extra's. Het basisleven, daar hadden de meeste mensen wel geld genoeg voor, maar alles maar nieuw kopen als het je smaak niet was (nieuwe keuken) of regelmatig kort of lang op vakantie of weekendjes weg, nee hoor, dat was voor de meesten onbetaalbaar. De mentaliteit was ook niet van het uitgeven, maar van het sparen. Al helemaal als het niet nodig was. Dus je smeerde zelf brood als je iets ging doen en niet lunchen buiten de deur.
maandag 9 november 2020 om 11:11
Ik zie bij leeftijdgenoten als ze een diep decolleté hebben dat er rimpels en kreukels daar zitten. Heb ik nog niet, dus smeer nu standaard naast mijn gezicht ook mijn decolleté in met dagcreme. Ik zie wel als ik een tijd op mijn zij heb geslapen dat er een paar zitten. 0-o
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
maandag 9 november 2020 om 11:46
Die rimpels zitten er echt van de ene op de andere dag. Ik was altijd blij dat ik ze niet had, net als zo’n ‘kippennekje’ midden onder je kin. En ongemerkt op een dag, daar waren ze... Ik smeer al sinds mijn 15e, kom niet vaak in de zon (maar rook wel, dus dan zal het daardoor komen).VGM1980 schreef: ↑09-11-2020 11:11Ik zie bij leeftijdgenoten als ze een diep decolleté hebben dat er rimpels en kreukels daar zitten. Heb ik nog niet, dus smeer nu standaard naast mijn gezicht ook mijn decolleté in met dagcreme. Ik zie wel als ik een tijd op mijn zij heb geslapen dat er een paar zitten. 0-o
maandag 9 november 2020 om 12:08
En wat dacht je van die billen die steeds platter worden, verdwijnende taille, de vleugeltjes onder mijn armen...1 grote doffe ellende.
Ik begrijp niet dat er vrouwen zijn die zelfverzekerder worden naarmate ze ouder worden.
Ik ben nooit onzeker geweest maar ben het nu toch wel een beetje..
En het is natuurlijk maar een uiterlijk je moet blij zijn dat je het leven hebt en dat relativeert natuurlijk maar toch kan ik heel weemoedig naar oude foto's kijken.
Mijn ene zoon lijkt heel erg op mijn man en als ik hem soms zie kan ik dezelfde verliefde gevoelens krijgen ik zie mijn man weer maar dan de jonge frissere versie precies zoals hij vroeger was ♡
Wat ik ook merk is dat ik bij de jonkies niet meer kan inschatten of dat de kleding die ze dragen nou juist ontzettend hip is of dat het uit de klei getrokken pubers uit het boerendorp zijn.
Allemaal zo oversized en veel ribcord. Zoon kocht van de week een te grote ribcord blouse ik vond het hopeloos ouderwets dat vond hij van mij
Ik begrijp niet dat er vrouwen zijn die zelfverzekerder worden naarmate ze ouder worden.
Ik ben nooit onzeker geweest maar ben het nu toch wel een beetje..
En het is natuurlijk maar een uiterlijk je moet blij zijn dat je het leven hebt en dat relativeert natuurlijk maar toch kan ik heel weemoedig naar oude foto's kijken.
Mijn ene zoon lijkt heel erg op mijn man en als ik hem soms zie kan ik dezelfde verliefde gevoelens krijgen ik zie mijn man weer maar dan de jonge frissere versie precies zoals hij vroeger was ♡
Wat ik ook merk is dat ik bij de jonkies niet meer kan inschatten of dat de kleding die ze dragen nou juist ontzettend hip is of dat het uit de klei getrokken pubers uit het boerendorp zijn.
Allemaal zo oversized en veel ribcord. Zoon kocht van de week een te grote ribcord blouse ik vond het hopeloos ouderwets dat vond hij van mij
maandag 9 november 2020 om 12:35
Ribcord; dat je je nog herinnerde hoe je benen tegen elkaar wreven en zo al het ribcord aan de binnenkant van je broek verdween. Of dat ik - zo gaf een collega aan - altijd hoorbaar was als ik eraan kwam. Mijn benen maakte een geluid. Ribbroeken daarna dus nooit meer!
Everything you see I owe to spaghetti!
maandag 9 november 2020 om 12:50
KamilleT schreef: ↑09-11-2020 11:46Die rimpels zitten er echt van de ene op de andere dag. Ik was altijd blij dat ik ze niet had, net als zo’n ‘kippennekje’ midden onder je kin. En ongemerkt op een dag, daar waren ze... Ik smeer al sinds mijn 15e, kom niet vaak in de zon (maar rook wel, dus dan zal het daardoor komen).
Jaaaa inderdaad, zo een kippen/kalkoennek!
Lekker vooruitzicht
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
maandag 9 november 2020 om 12:55
Dat klinkt ook alsof je van het een in het ander bent gerold en dat je het allemaal helemaal niet leuk vindt kan ik me dan ook goed voorstellen.Renee* schreef: ↑09-11-2020 07:43Ik dacht precies hetzelfde als jij.
Ik heb een rotrelatie gehad van een paar jaar. Op een gegeven moment zag ik (42) moeders met kleine kinderen naar school lopen en bedacht mij ineens dat mijn verdriet al langer duurder dan de leeftijd van deze kinderen was. Die kwam toen wel even binnen en dacht waar de f*** ben ik mee bezig.
Dat gevoel van ontgroeid zijn of een bepaalde afstand die je voelt kreeg ik vooral na mijn 47 e. Ik kwam werkeloos thuis te zitten (wegbezuinigd) en dacht ik heb zo weer ander werk.
Ik werk al vanaf midden jaren 80. Nou dat viel zwaar tegen, afwijzing op afwijzing tot iemand zei: ja je hebt ook nog eens je leeftijd tegen want werkelozen tegen de 50 en daarboven komen moeilijker aan een nieuwe baan. Toen kwam het besef dat ik oud ben.
Vervolgens naderde einde overgang (niet meer ongesteld) en toen ik er achter kwam dat ik de grote haarclips kon vervangen voor steeds een maat kleiner omdat mijn haar steeds dunner werd (en er bij de kapper steeds meer afging richting een kort model) toen werd het gevoel van je bent een fase verder nog groter. Ook veel kleding weg gedaan want voelde gewoon niet meer goed.
Op dit moment lijkt het wel of mijn hersens ook niet meer op volle kracht draaien, mijn geheugen laat mij vaak in de steek want ik vergeet alles, focussen op iets vind ik moeilijk en mijn concentratie is 0,0. Kan moeilijk op woorden komen.
Oja en een bril, in een jaar tijd van van + 1,5 naar + 2
Sinds 2 jaar weer een baan maar heb nog nooit zoveel negatieve bagger van een LG gehad als bij dit bedrijf.
Ik vond het nooit erger om oud te worden maar de laatste 5 jaar vind ik het helemaal niet leuk, zeker niet met alles dat erbij komt.
De onzekerheid herken ik.
Heb je wel fijne dingen die er tegenover staan?
Zo was ik altijd een fanatiek sporter. Begin dit jaar zware longontsteking en eind augustus geopereerd aan long.
Sinds kort sport ik weer onder begeleiding longfysio.
Het valt me niet mee, maar mentaal merk ik wel dat het me weer goed doet.
Dan heb je al dat ouder worden en dan zit je wb je gezondheid ook niet lekker.. Ik had er oprecht sombere gevoelens van en dat herkende ik totaal niet in mezelf.
Nu ik weer fysiek aan de slag kan geeft me dat mentaal ook weer positiviteit.
maandag 9 november 2020 om 12:57
Hahaha
Ken je de ouwe wijven rug? Werd ik zo'n anderhalf jaar geleden mee geconfronteerd op zo'n foto waar je je dus niet bewust van bent dat die werd gemaakt.
Schrok me de gruwel. Direct mijn trainingsprogramma laten aanpassen op verminderen van de ouwe wijven rug.
maandag 9 november 2020 om 13:02
Nee, wat is dat?! Dat je vel gaat hangen vanaf de schouderbladen? Dat voorkom je door niet te mager te worden, en dat gaat dan weer moeiteloos na je 40e.Peertjes schreef: ↑09-11-2020 12:57Hahaha
Ken je de ouwe wijven rug? Werd ik zo'n anderhalf jaar geleden mee geconfronteerd op zo'n foto waar je je dus niet bewust van bent dat die werd gemaakt.
Schrok me de gruwel. Direct mijn trainingsprogramma laten aanpassen op verminderen van de ouwe wijven rug.
maandag 9 november 2020 om 13:07
Nou, tis moeilijk te beschrijven. Jammer ik geen plaatjes kan plakken.
Ook al sport je veel het is toch een soort van combinatie in het geheel van armen, schouders en rug.
Ik had vroeger (jaja) altijd mooie schouderbladen vond ik zelf en ineens zag ik ze op een foto en vond ze zo lelijk.
Overigens zie ik het bij mannen ook.
maandag 9 november 2020 om 13:24
Ik ben sinds enkele maanden dertig, en ik vind dit wel een vreemde leeftijd. Ben ook een beetje bezig om mezelf opnieuw te ''kalibreren'' zo lijkt het.
Het voelt heel erg alsof ik met één been al heel dicht bij het gezinsleven sta (huisje. boompje, beestje, kindje). En met het andere been echt nog helemaal in het festival leven, op stap gaan, en in wezen nog helemaal niet zo heel anders dan toen ik 20 was.
Op tinder merk ik dit ook. Ik heb matches met meiden van rond de 23 enerzijds, en matches met vrouwen van eind dertig/begin 40 anderzijds. Bij beiden denk ik : tja het zou opzich wel kunnen, maar ik weet niet of het nog/al wel ''past''. Het ligt ook wel heel ver uit elkaar : daten met een dame die nog studeert, nog stage moet lopen en nog in een soort studentenhuis woont. Of met een dame die al twee kinderen uit een vorige relatie heeft, die al bijna naar de middelbare school gaan.
Het voelt heel erg alsof ik met één been al heel dicht bij het gezinsleven sta (huisje. boompje, beestje, kindje). En met het andere been echt nog helemaal in het festival leven, op stap gaan, en in wezen nog helemaal niet zo heel anders dan toen ik 20 was.
Op tinder merk ik dit ook. Ik heb matches met meiden van rond de 23 enerzijds, en matches met vrouwen van eind dertig/begin 40 anderzijds. Bij beiden denk ik : tja het zou opzich wel kunnen, maar ik weet niet of het nog/al wel ''past''. Het ligt ook wel heel ver uit elkaar : daten met een dame die nog studeert, nog stage moet lopen en nog in een soort studentenhuis woont. Of met een dame die al twee kinderen uit een vorige relatie heeft, die al bijna naar de middelbare school gaan.
maandag 9 november 2020 om 14:05
Peertjes schreef: ↑09-11-2020 13:07
Nou, tis moeilijk te beschrijven. Jammer ik geen plaatjes kan plakken.
Ook al sport je veel het is toch een soort van combinatie in het geheel van armen, schouders en rug.
Ik had vroeger (jaja) altijd mooie schouderbladen vond ik zelf en ineens zag ik ze op een foto en vond ze zo lelijk.
Overigens zie ik het bij mannen ook.
Alles gaat hangen behalve je tandvlees
wij slapen nooit.
