Overig
alle pijlers
Schaamteloze acties of uitspraken van bekenden bij ziekte
woensdag 30 december 2020 om 17:45
Ben fan van dit soort topics (nu de variant "in kraamtijd" aan het volgen), en na een aantal reacties doe ik niet eens meer moeite om mijn kaak op te rapen van de grond.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
woensdag 30 december 2020 om 17:51
Ik heb het afgelopen jaar het grootste gedeelte in het ziekenhuis doorgebracht vanwege mijn ondergewicht door anorexia, een 'vriendin' (die dit ook wist) vroeg mij laatst of ik nog tips had om af te vallen/ snel gewicht te verliezen 'omdat ze door de lockdown toch wel een beetje een buikje had gekregen'
Dit schoot bij mij enorm in het verkeerde keelgat en heb het contact ook verbroken hierom.
Dit schoot bij mij enorm in het verkeerde keelgat en heb het contact ook verbroken hierom.
You know what, take off your cranky pants and go take a nap, all right?
woensdag 30 december 2020 om 17:52
Ach nee...
Ik heb zelf hier een keer gelezen dat het vaker voorkomt dat ouders hun (terminaal elof ernstig) zieke kind minder behandelen.
Kleinere of geen kado's bij verjaardagen, geen geld meer aan willen uitgeven.
Onder het mom van 'we weten niet hoe lang je nog plezier hebt van dingen'.
Er was een forumster die daarover had gepost en toen kwamen er meer verhalen. Ik was er een hele dag van van slag.
Was nooit in me opgekomen.
Ik heb zelf hier een keer gelezen dat het vaker voorkomt dat ouders hun (terminaal elof ernstig) zieke kind minder behandelen.
Kleinere of geen kado's bij verjaardagen, geen geld meer aan willen uitgeven.
Onder het mom van 'we weten niet hoe lang je nog plezier hebt van dingen'.
Er was een forumster die daarover had gepost en toen kwamen er meer verhalen. Ik was er een hele dag van van slag.
Was nooit in me opgekomen.
woensdag 30 december 2020 om 17:54
Helaholalala schreef: ↑30-12-2020 17:51Lijkt me een hele normale opmerking voor een 17-jarige die niet weet dat jij aan de meds zit.
Ik zei "grotendeels" hè. Maar als jij ook oo deze manier interesse toont in mensen, dan zou je zo'n persoon kunnen zijn waarover men hier gaat posten.
anoniem_63c7b2baa592d wijzigde dit bericht op 30-12-2020 17:56
0.15% gewijzigd
woensdag 30 december 2020 om 17:55
Wauw. Oké.Raspberrysmoothie schreef: ↑30-12-2020 17:51Ik heb het afgelopen jaar het grootste gedeelte in het ziekenhuis doorgebracht vanwege mijn ondergewicht door anorexia, een 'vriendin' (die dit ook wist) vroeg mij laatst of ik nog tips had om af te vallen/ snel gewicht te verliezen 'omdat ze door de lockdown toch wel een beetje een buikje had gekregen'
Dit schoot bij mij enorm in het verkeerde keelgat en heb het contact ook verbroken hierom.
woensdag 30 december 2020 om 17:56
woensdag 30 december 2020 om 18:00
Ik heb geen ziekte maar wel gehoorbeschadiging (al van jongs af aan) en 1' vriendin' weet dat ook maar gaat dan toch heel zacht praten en dan geirriteerd kijken als ik het niet hoor of zelfs je bent echt doof he zeggen. Tja ik ben ook beetje doof ja praat gewoon wat harder dan
anoniem_646f4912a0d48 wijzigde dit bericht op 30-12-2020 18:01
3.18% gewijzigd
woensdag 30 december 2020 om 18:01
Ik zat zwaar aan de prednison en had zo’n fijne prednisonkop. Kennis had me al een tijdje niet gezien: “Jezus! Wat zie jíj er uit!” 
Man van kennis vroeg me een paar maanden later hoe het met me ging want “zo wil je er toch ook niet uitzien?!”
Euh, ik zou al blij zijn als ik me ietsje beter zou voelen, die kilo’s gaan er later hopelijk wel weer af.
Man van kennis vroeg me een paar maanden later hoe het met me ging want “zo wil je er toch ook niet uitzien?!”
Euh, ik zou al blij zijn als ik me ietsje beter zou voelen, die kilo’s gaan er later hopelijk wel weer af.
~What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?~
woensdag 30 december 2020 om 18:03
‘Je ziet tegenwoordig niet meer dat het een pruik is hè?’
‘Klopt.. ik heb alleen bestralingen ondergaan.. dit is m’n eigen haar’
Ik kon er thuis enorm om lachen, maar het was een behoorlijk awkward moment..
Ben ook op markt bij de broodkar aangesproken door iemand die ik vaag kende.. ‘Hoelang heb je nog?’ .. zonder inleiding of groet.. stond daar met kind in de wandelwagen en kon alleen maar uitbrengen; ‘Hoelang heb jij nog?’ Ben zonder brood thuis gekomen..
‘Klopt.. ik heb alleen bestralingen ondergaan.. dit is m’n eigen haar’
Ik kon er thuis enorm om lachen, maar het was een behoorlijk awkward moment..
Ben ook op markt bij de broodkar aangesproken door iemand die ik vaag kende.. ‘Hoelang heb je nog?’ .. zonder inleiding of groet.. stond daar met kind in de wandelwagen en kon alleen maar uitbrengen; ‘Hoelang heb jij nog?’ Ben zonder brood thuis gekomen..
Nou ja.. dat dus..
woensdag 30 december 2020 om 18:04
Oef! Niet mals zeg wat ik hier lees. Ik had gelukkig een erg tijdelijke ziekte, namelijk een hg-zwangerschap. Ik kon zes weken lang alleen maar liggen en als ik me bewoog moest ik overgeven. Kwamen m’n schoonouders op bezoek, zei m’n schoonmoeder na een uur geïrriteerd: “Hè kom nou toch eens een keertje van die bank af!”
Verder is het een schat hoor, maar ziek zijn door een zwangerschap had ze zelf nooit gehad en kende ze ook niet uit de omgeving.
Verder is het een schat hoor, maar ziek zijn door een zwangerschap had ze zelf nooit gehad en kende ze ook niet uit de omgeving.
woensdag 30 december 2020 om 18:05
Tijdens mijn depressies dat ik maar gewoon moest gaan sporten, dan ga je je van zelf beter voelen. Of probeer je wel positief te zijn, als je alleen maar negatief bent haal je je zelf naar beneden. Als je alleen maar op bed ligt wordt het nooit beter. (Het is uiteindelijk beter geworden en niet door sporten, positiviteit en ook niet door uit bed te komen, dankzij een heel fijn team op de paaz van het plaatselijke ziekenhuis ben ik er boven op gekomen)
Ik heb chronische pijnklachten (fibromyalgie) en er wordt vaak genoeg gevraagd of ik mij niet aanstel want gister had je nergens last van. Of ga sporten, dan gaat het vanzelf weg.
Ik heb chronische pijnklachten (fibromyalgie) en er wordt vaak genoeg gevraagd of ik mij niet aanstel want gister had je nergens last van. Of ga sporten, dan gaat het vanzelf weg.
Ben goed in andere dingen, maar spelling en grammatica horen daar niet bij.
woensdag 30 december 2020 om 18:10
woensdag 30 december 2020 om 18:13
Oh wat schrijnend allemaal... 
Mijn moeder was erg van slag toen buurtgenoten (huis of 3, 4 verderop, geen hechte band) op bezoek kwamen bij mijn terminaal zieke vader. Ze vroegen of mijn moeder in het huis wilde blijven wonen.
Erg brutaal en gevoelloos. Mijn vader zat er gewoon bij en mijn moeder had wel andere dingen aan haar hoofd.
Mijn moeder was erg van slag toen buurtgenoten (huis of 3, 4 verderop, geen hechte band) op bezoek kwamen bij mijn terminaal zieke vader. Ze vroegen of mijn moeder in het huis wilde blijven wonen.
Erg brutaal en gevoelloos. Mijn vader zat er gewoon bij en mijn moeder had wel andere dingen aan haar hoofd.
woensdag 30 december 2020 om 18:14
Mijn kind was opgenomen in het ziekenhuis met diabetes type 1. Een oom die langskwam wist stellig te vertellen dat kind er weer overheen zou groeien. Hij was er totaal niet ontvankelijk voor dat dat toch echt niet het geval is, de artsen hadden geen gelijk! Hij had het zelf gehoord op de radio laatst. Kinderdiabetes. Was het maar waar...
Ik merkte ook best veel onbekendheid met de ziekte: verbijstering dat kind moest spuiten (er waren toch pillen), lachen als ik het eten afwoog alsof ik overbezorgd zou zijn ofzo (de hoeveelheid insuline bereken je op basis van koolhydraten), bij het bij iemand spelen hem fruit geven zonder insuline want ‘fruit is toch heel gezond?!’, schrikken dat het zichtbaar is (met diabetes anno 2020 heb je standaard wat apparatuur op je lichaam), gillen en roepen waar mijn driejarige bij was hoe vreselijk het was dat hij de rest van z’n leven vier spuiten per dag nodig had enz. enz. enz.
Ik merkte ook best veel onbekendheid met de ziekte: verbijstering dat kind moest spuiten (er waren toch pillen), lachen als ik het eten afwoog alsof ik overbezorgd zou zijn ofzo (de hoeveelheid insuline bereken je op basis van koolhydraten), bij het bij iemand spelen hem fruit geven zonder insuline want ‘fruit is toch heel gezond?!’, schrikken dat het zichtbaar is (met diabetes anno 2020 heb je standaard wat apparatuur op je lichaam), gillen en roepen waar mijn driejarige bij was hoe vreselijk het was dat hij de rest van z’n leven vier spuiten per dag nodig had enz. enz. enz.
anoniem_400771 wijzigde dit bericht op 30-12-2020 18:17
0.65% gewijzigd
woensdag 30 december 2020 om 18:20
Dat snap ik. Buitengewoon bot en gevoelloos.Raspberrysmoothie schreef: ↑30-12-2020 17:51Ik heb het afgelopen jaar het grootste gedeelte in het ziekenhuis doorgebracht vanwege mijn ondergewicht door anorexia, een 'vriendin' (die dit ook wist) vroeg mij laatst of ik nog tips had om af te vallen/ snel gewicht te verliezen 'omdat ze door de lockdown toch wel een beetje een buikje had gekregen'
Dit schoot bij mij enorm in het verkeerde keelgat en heb het contact ook verbroken hierom.
woensdag 30 december 2020 om 18:21
Wat erg.Dopperfles schreef: ↑30-12-2020 18:17Diagnose kanker met uitzaaiingen. Baarmoeder, eierstokken, steunweefsel, lymfklieren etc allemaal verwijderd.
Zus: “Ach gelukkig heb je je haar nog”.
Heb je tegen je zus gezegd hoe kwetsend dat voor je was?
woensdag 30 december 2020 om 18:24
Hoewel heel spaarzaam met de mededeling dat ik in een fertiliteitstraject zat, heeft iemand wel eens gevraagd aan wie het dan lag.
Op mijn antwoord dat het niet bekend was geworden wat er mis was: 'Nou gelukkig, dan kun je dus gewoon kinderen krijgen.'
Niet beseffende dat als de oorzaak niet bekend is, dat dat dan niet betekent dat er geen oorzaak is.
Op mijn antwoord dat het niet bekend was geworden wat er mis was: 'Nou gelukkig, dan kun je dus gewoon kinderen krijgen.'
Niet beseffende dat als de oorzaak niet bekend is, dat dat dan niet betekent dat er geen oorzaak is.
woensdag 30 december 2020 om 18:26
Jaren geleden een vriendin verloren aan kanker. Ze is maar 36 jaar geworden. Ik was vreselijk verdrietig in die tijd en toegegeven, dingen vielen makkelijk verkeerd bij mij in die tijd.
Paar opmerkingen die ik onthouden heb en erg misplaatst en/of pijnlijk vond:
- twee vriendinnen onderling (niet tegen haar, maar tegen elkaar): die gaat het echt niet halen, dat komt niet goed. Was ook zo, maar toch.
- kennis van mij, die haar niet goed kende, wilde aangeven hoe erg ze het vond. Lief, tot ze zei: welke was zij ook al weer?
- ik vervloekte iedereen die zei dat het 'beter was zo'. Non. De. Ju!!! Het is helemaal niet beter zo!
Paar opmerkingen die ik onthouden heb en erg misplaatst en/of pijnlijk vond:
- twee vriendinnen onderling (niet tegen haar, maar tegen elkaar): die gaat het echt niet halen, dat komt niet goed. Was ook zo, maar toch.
- kennis van mij, die haar niet goed kende, wilde aangeven hoe erg ze het vond. Lief, tot ze zei: welke was zij ook al weer?
- ik vervloekte iedereen die zei dat het 'beter was zo'. Non. De. Ju!!! Het is helemaal niet beter zo!
woensdag 30 december 2020 om 18:27
Wauw!Raspberrysmoothie schreef: ↑30-12-2020 17:51Ik heb het afgelopen jaar het grootste gedeelte in het ziekenhuis doorgebracht vanwege mijn ondergewicht door anorexia, een 'vriendin' (die dit ook wist) vroeg mij laatst of ik nog tips had om af te vallen/ snel gewicht te verliezen 'omdat ze door de lockdown toch wel een beetje een buikje had gekregen'
Dit schoot bij mij enorm in het verkeerde keelgat en heb het contact ook verbroken hierom.
Herkenning.
Ik vertelde mijn moeder strak van spanning en emotie dat ik anorexia had en zou starten met intensieve therapie, waaronder ook dagbehandeling, mogelijk opname.
Er volgden enkele vragen gericht aan mij over deze situatie, echter binnen no time maakte zij zichzelf (zoals meestal) onderwerp van gesprek en deelde ze lachend mede dat ze uitgebreid ging uit eten, maar ook een ijscoupe wilde. En dat ik me uiteraard wel kon indenken dat ze niet zou kiezen, maar én én zou doen om erna een vinger in haar keel te stoppen.
Toen ik korte tijd later buiten stond was ik warrig en wankel van hetgeen me kort daarvoor was overkomen.
Ik had zo opgezien tegen dit gesprek, voelde me zo ontzettend kwetsbaar, en vervolgens zo enorm alleen.
anoniem_63b6a03408332 wijzigde dit bericht op 30-12-2020 18:37
4.77% gewijzigd
