Overig
alle pijlers
Schaamteloze acties of uitspraken van bekenden bij ziekte
woensdag 30 december 2020 om 17:45
Ben fan van dit soort topics (nu de variant "in kraamtijd" aan het volgen), en na een aantal reacties doe ik niet eens meer moeite om mijn kaak op te rapen van de grond.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
woensdag 30 december 2020 om 22:39
Geen sorry zeggen!
Er kunnen misschien veel mensen iets leren van dit topic
Misschien ook fijn om steun aan elkaar te hebben in dit topic
Ben goed in andere dingen, maar spelling en grammatica horen daar niet bij.
woensdag 30 december 2020 om 22:39
Wil je de quote verwijderen? Ze schrijft niet quoten,Phoebe1982 schreef: ↑30-12-2020 22:38Neeeeeeee... hoe krijgt die persoon het zijn strot uit, je kan toch nadenken... (ja blijkbaar niet)
trouwens
woensdag 30 december 2020 om 22:40
Zou wel haar bericht even uit de quote halenPhoebe1982 schreef: ↑30-12-2020 22:38Neeeeeeee... hoe krijgt die persoon het zijn strot uit, je kan toch nadenken... (ja blijkbaar niet)
Nee heb je, ja kun je krijgen
woensdag 30 december 2020 om 22:43
Geeft niks, kan gebeuren.
Rot dat we wel kunnen highfiven.
Had je liever een high five om iets anders gegeven.
woensdag 30 december 2020 om 22:44
Ook een grappige:
Ik heb een heel groot litteken, een soort van enorme smiley, van achter m’n oor voorkant hals naar de andere kant. Beetje Frankenstein like..
Toen ik de operatie net achter de rug had bracht ik kind naar de peuterspeelzaal. Zo’n zaaltje met een tornado aan driewielertjes, loopautootjes en fietsjes.
Ik stond dat zo een beetje te bekijken totdat ik in de gaten had dat ik bekeken werd door een jongetje op een loopfietsje. Dat jochie stak die tornado van rondrijdende peuters door recht op mij af, met zijn grote blauwe kijkers gericht op m’n verse litteken.
Vlak voor m’n voeten stopte hij en toen straight to the point; ‘Hebben ze je hoofd eraf gehakt?’ Waarop ik antwoordde; ‘Ja, maar ze hebben hem er ook weer opgenaaid.’
Hij glimlachte lief en zei; ‘Gelukkig maar!’
En daar ging ie weer.. hup, zo de peuter tornado in. De keren erop kreeg ik elke keer die lieve glimlach.. Nooit geweten of hij er ooit thuis iets over gezegd heeft..
Eerlijk en heerlijk..
Ik heb een heel groot litteken, een soort van enorme smiley, van achter m’n oor voorkant hals naar de andere kant. Beetje Frankenstein like..
Toen ik de operatie net achter de rug had bracht ik kind naar de peuterspeelzaal. Zo’n zaaltje met een tornado aan driewielertjes, loopautootjes en fietsjes.
Ik stond dat zo een beetje te bekijken totdat ik in de gaten had dat ik bekeken werd door een jongetje op een loopfietsje. Dat jochie stak die tornado van rondrijdende peuters door recht op mij af, met zijn grote blauwe kijkers gericht op m’n verse litteken.
Vlak voor m’n voeten stopte hij en toen straight to the point; ‘Hebben ze je hoofd eraf gehakt?’ Waarop ik antwoordde; ‘Ja, maar ze hebben hem er ook weer opgenaaid.’
Hij glimlachte lief en zei; ‘Gelukkig maar!’
En daar ging ie weer.. hup, zo de peuter tornado in. De keren erop kreeg ik elke keer die lieve glimlach.. Nooit geweten of hij er ooit thuis iets over gezegd heeft..
Eerlijk en heerlijk..
Nou ja.. dat dus..
woensdag 30 december 2020 om 22:48
bloosje schreef: ↑30-12-2020 22:44Ook een grappige:
Ik heb een heel groot litteken, een soort van enorme smiley, van achter m’n oor voorkant hals naar de andere kant. Beetje Frankenstein like..
Toen ik de operatie net achter de rug had bracht ik kind naar de peuterspeelzaal. Zo’n zaaltje met een tornado aan driewielertjes, loopautootjes en fietsjes.
Ik stond dat zo een beetje te bekijken totdat ik in de gaten had dat ik bekeken werd door een jongetje op een loopfietsje. Dat jochie stak die tornado van rondrijdende peuters door recht op mij af, met zijn grote blauwe kijkers gericht op m’n verse litteken.
Vlak voor m’n voeten stopte hij en toen straight to the point; ‘Hebben ze je hoofd eraf gehakt?’ Waarop ik antwoordde; ‘Ja, maar ze hebben hem er ook weer opgenaaid.’
Hij glimlachte lief en zei; ‘Gelukkig maar!’
En daar ging ie weer.. hup, zo de peuter tornado in. De keren erop kreeg ik elke keer die lieve glimlach.. Nooit geweten of hij er ooit thuis iets over gezegd heeft..
Eerlijk en heerlijk..
Echt, veeg me op
Zoveel beter dan volwassenen
woensdag 30 december 2020 om 22:49
Wat lief! Ik merk ook dat kinderen, bruut en eerlijk, vaak in al hun ongeremdheid eigenlijk nog niet een fractie van de grofheid benaderen van volwassenen. Krijg ook vaak tips van kleuters. “Mijn broertje hè...en mijn oma hè...nou die hebben zo’n rekje op wieltjes! Dan kun je niet vallen”. Of zo’n vijfjarige die heel vertrouwelijk tegen je zegt: “Ik vind sommige woorden ook heeeeeel lastig. Zoals weps...weeeeps...w-èèè-sssss-p”bloosje schreef: ↑30-12-2020 22:44Ook een grappige:
Ik heb een heel groot litteken, een soort van enorme smiley, van achter m’n oor voorkant hals naar de andere kant. Beetje Frankenstein like..
Toen ik de operatie net achter de rug had bracht ik kind de peuterspeelzaal. Zo’n zaaltje met een tornado aan driewielertjes, loopautootjes en fietsjes.
Ik stond dat zo een beetje te bekijken totdat ik in de gaten had dat ik bekeken werd door een jongetje op een loopfietsje. Dat jochie stak die tornado van rondrijdende peuters door recht op mij af, met zijn grote blauwe kijkers gericht op m’n verse litteken.
Vlak voor m’n voeten stopte hij en toen straight to the point; ‘Hebben ze je hoofd eraf gehakt?’ Waarop ik antwoordde; ‘Ja, maar ze hebben hem er ook weer opgenaaid.’
Hij glimlachte lief en zei; ‘Gelukkig maar!’
En daar ging ie weer.. hup, zo peuter tornado in. De keren erop kreeg ik elke keer die lieve glimlach.. Nooit geweten of hij er ooit thuis iets over gezegd heeft..
Eerlijk en heerlijk..
Nee heb je, ja kun je krijgen
woensdag 30 december 2020 om 22:50
lemoos2 schreef: ↑30-12-2020 22:49Wat lief! Ik merk ook dat kinderen, bruut en eerlijk, vaak in al hun ongeremdheid eigenlijk nog niet een fractie van de grofheid benaderen van volwassenen. Krijg ook vaak tips van kleuters. “Mijn broertje hè...en mijn oma hè...nou die hebben zo’n rekje op wieltjes! Dan kun je niet vallen”. Of zo’n vijfjarige die heel vertrouwelijk tegen je zegt: “Ik vind sommige woorden ook heeeeeel lastig. Zoals weps...weeeeps...w-èèè-sssss-p”
woensdag 30 december 2020 om 22:53
Toen ik een jaar of 8 was wel eens de vraag van een moeder gekregen of ik het niet heel erg rot vond dat mijn moeder altijd aan het werk was. Maar wij waren niks anders gewend en toen wist ik al dat ik al heel blij moest zijn dat mijn vader nog leefde.
Mijn vader is al vanaf mijn 5de 100% afgekeurd door dat hij kanker heeft gehad en zoveel bestralingen en chemotherapie heeft gehad dat zijn lichaam niet meer normaal werkt. ( denk daarbij de 1ste chemo's die beschikbaar waren) . En een overlevingskans van 2%
Mijn vader is al vanaf mijn 5de 100% afgekeurd door dat hij kanker heeft gehad en zoveel bestralingen en chemotherapie heeft gehad dat zijn lichaam niet meer normaal werkt. ( denk daarbij de 1ste chemo's die beschikbaar waren) . En een overlevingskans van 2%
woensdag 30 december 2020 om 22:56
Van je familie moet je het hebben... Ik nooit geklaagd, altijd doorgelopen tot ik niet meer kon. Nu beperkingen. Oa, Cptss.. snel moe en overprikkelt, fybro, nog een ongeluk gehad waardoor ik een lichte beperking heb. Ben nog steeds geen klager maar zeg gewoon als ik ergens te moe voor ben etc
Opmerking van familielid over waarom ik een bepaalde plek ontweek: ΅kind stel je niet aan!'
Ander familielid: Oooh, je bent moe, tja, dat ik niks nieuws... of continue hinten naar dat ik moet gaan werken. Sta op dit moment even stil, en bepaal nu mijn eigen tempo.
Ook een fijne opmerking: Helpt die psycholoog uberhaupt? Eh, ja, 5 jaar gehad, nu klaar en ben 10 keer assertiever.
Voor je omgeving is het vaak moeilijk. Ik was een doorbijter, nooit klagen en nu kom ik voor mijzelf op. Zijn ze niet gewend.
Je hoort me nog steeds niet zeuren, gewoon doorgeven als ik ergens te moe voor ben of iets niet kan. punt.
Opmerking van familielid over waarom ik een bepaalde plek ontweek: ΅kind stel je niet aan!'
Ander familielid: Oooh, je bent moe, tja, dat ik niks nieuws... of continue hinten naar dat ik moet gaan werken. Sta op dit moment even stil, en bepaal nu mijn eigen tempo.
Ook een fijne opmerking: Helpt die psycholoog uberhaupt? Eh, ja, 5 jaar gehad, nu klaar en ben 10 keer assertiever.
Voor je omgeving is het vaak moeilijk. Ik was een doorbijter, nooit klagen en nu kom ik voor mijzelf op. Zijn ze niet gewend.
Je hoort me nog steeds niet zeuren, gewoon doorgeven als ik ergens te moe voor ben of iets niet kan. punt.
woensdag 30 december 2020 om 22:56
C'est la vie..lilaviolet schreef: ↑30-12-2020 22:43Geeft niks, kan gebeuren.
Rot dat we wel kunnen highfiven.
Ik heb er inmiddels mee leren leven gelukkig.
(Pb me gerust hoor als je daar behoefte aan hebt)
anoniem_401860 wijzigde dit bericht op 30-12-2020 23:00
9.93% gewijzigd
woensdag 30 december 2020 om 22:57
bloosje schreef: ↑30-12-2020 22:44Ook een grappige:
Ik heb een heel groot litteken, een soort van enorme smiley, van achter m’n oor voorkant hals naar de andere kant. Beetje Frankenstein like..
Toen ik de operatie net achter de rug had bracht ik kind naar de peuterspeelzaal. Zo’n zaaltje met een tornado aan driewielertjes, loopautootjes en fietsjes.
Ik stond dat zo een beetje te bekijken totdat ik in de gaten had dat ik bekeken werd door een jongetje op een loopfietsje. Dat jochie stak die tornado van rondrijdende peuters door recht op mij af, met zijn grote blauwe kijkers gericht op m’n verse litteken.
Vlak voor m’n voeten stopte hij en toen straight to the point; ‘Hebben ze je hoofd eraf gehakt?’ Waarop ik antwoordde; ‘Ja, maar ze hebben hem er ook weer opgenaaid.’
Hij glimlachte lief en zei; ‘Gelukkig maar!’
En daar ging ie weer.. hup, zo de peuter tornado in. De keren erop kreeg ik elke keer die lieve glimlach.. Nooit geweten of hij er ooit thuis iets over gezegd heeft..
Eerlijk en heerlijk..
woensdag 30 december 2020 om 22:57
Ik werd geopereerd aan mijn rug, op 6 plekken moest die open om goed bij de plekken te kunnen komen. Uiteraard was ik de tijd na de operatie bont en blauw en vol littekens. Omdat ik niet wilde dat zoon van me schrok hield ik altijd in de gaten dat ik ging douchen zonder dat hij het zag. Helaas op een gegeven moment stond hij toch in de badkamer. Zag mijn rug en zijn reactie: "wow mam, daar wordt zelfs Freek Vonk jaloers op!" (Freek Vonk was net in die periode aangevallen door een haai en zoon was groot fan van Vonk).
Sowieso zijn de opmerkingen van kinderen eigenlijk nooit pijnlijk voor me maar juist leuk. Zoals een meisje wat tegen haar moeder zei terwijl ze naar mijn rolstoel wees: "kijk! Een fiets waar je ìn kunt zitten".
Sowieso zijn de opmerkingen van kinderen eigenlijk nooit pijnlijk voor me maar juist leuk. Zoals een meisje wat tegen haar moeder zei terwijl ze naar mijn rolstoel wees: "kijk! Een fiets waar je ìn kunt zitten".
woensdag 30 december 2020 om 23:04
Ik was zwanger en had bekkeninstabiliteit. Ernstig, ik kon nauwelijks meer lopen en was voor grotere stukken rolstoelafhankelijk.
Op dat punt was ik ook ziekgemeld voor werk. Ik die periode ben ik 1 of 2 keer met man en rolstoel naar de stad geweest om babyspulletjes te kopen. Het kon zijn dat ik dan in een winkel kleine stukjes met kruk liep. Blijkbaar heeft me tien iemand gezien en een anonieme melding gedaan. Ik kon op het matje komen bij mijn baas, pz en de arbodienst. Niks wat ik zei was goed. Vroedvrouw en gynaecoloog waren bevooroordeeld, een beoordeling nu was niet goed want de melding was al ouder. Door wie wanneer en waar wilde ze niet zeggen. Ik moest maar bewijzen dat ik betrouwbaar was. Nooit meer goed gekomen bij die baan.
Op dat punt was ik ook ziekgemeld voor werk. Ik die periode ben ik 1 of 2 keer met man en rolstoel naar de stad geweest om babyspulletjes te kopen. Het kon zijn dat ik dan in een winkel kleine stukjes met kruk liep. Blijkbaar heeft me tien iemand gezien en een anonieme melding gedaan. Ik kon op het matje komen bij mijn baas, pz en de arbodienst. Niks wat ik zei was goed. Vroedvrouw en gynaecoloog waren bevooroordeeld, een beoordeling nu was niet goed want de melding was al ouder. Door wie wanneer en waar wilde ze niet zeggen. Ik moest maar bewijzen dat ik betrouwbaar was. Nooit meer goed gekomen bij die baan.
woensdag 30 december 2020 om 23:05
Ik was 13 en uitgerekend met de buurt-barbecue, waar ik zo naar uitgekeken had, kreeg ik buikgriep. Niks gegeten die avond, Ik zat alleen maar misselijk te zijn, had het koud, buikpijn. Vraagt de buurvrouw ineens zacht: "Ben je toch niet ongesteld geworden, meid?" Ik verbaasd: "Huh wat?" Zij: "Nee laat maar, het is niet zo belangrijk." Ik had het heus wel gehoord en ik was "het" al, maar niet op dat moment. Maar ik vond het genant dat ze dat vroeg omdat ik het geheim wilde houden. Ze had het later die avond nog aan mijn moeder gevraagd. Die zei: "Nee joh, daar krijg je toch geen buikgriep van?"
woensdag 30 december 2020 om 23:09
Op zaal lag tegenover mij, een jonge vrouw van 21 jaar, die preventief haar borsten had laten amputeren. Zegt een andere patient van een jaar of 60 tegen haar, ik zou het nooit gedaan hebben!!! De jonge vrouw zat daarna met tranen in d’r ogen Ik heb voor haar, die fijngevoelige vrouw even lik op stuk gegeven.
woensdag 30 december 2020 om 23:13
Wat naar! Dan voel je je al zo slecht en wat dan nog even een uitje mag worden, wordt een valse beschuldiging. Rot voor je!lisbeth schreef: ↑30-12-2020 23:04Ik was zwanger en had bekkeninstabiliteit. Ernstig, ik kon nauwelijks meer lopen en was voor grotere stukken rolstoelafhankelijk.
Op dat punt was ik ook ziekgemeld voor werk. Ik die periode ben ik 1 of 2 keer met man en rolstoel naar de stad geweest om babyspulletjes te kopen. Het kon zijn dat ik dan in een winkel kleine stukjes met kruk liep. Blijkbaar heeft me tien iemand gezien en een anonieme melding gedaan. Ik kon op het matje komen bij mijn baas, pz en de arbodienst. Niks wat ik zei was goed. Vroedvrouw en gynaecoloog waren bevooroordeeld, een beoordeling nu was niet goed want de melding was al ouder. Door wie wanneer en waar wilde ze niet zeggen. Ik moest maar bewijzen dat ik betrouwbaar was. Nooit meer goed gekomen bij die baan.
Mensen kunnen sowieso vaak niet bevatten dat je ook kunt staan of lopen als je een rolstoel hebt. Ik ben buitenshuis grotendeels gebonden aan mijn rolstoel. Maar als ik een bijv bij de supermarkt ga staan om iets uit het schap te pakken wat hoog staat, dan roept dat regelmatig vragende blikken op. Tegenwoordig maakt me dat weinig meer uit, maar het heeft me in het begin wel wat tegengehouden om mezelf te kunnen zijn.
Waar ik me over blijf verbazen is de nieuwsgierigheid van mensen. Hoe vaak mensen al niet naar me toegekomen zijn om te vragen waarom ik in een rolstoel zit. Nu ben ik over het algemeen een open boek. En in een warm gesprek met mensen (of dat nou bekenden of vreemden zijn) wil ik best vertellen hoe en wat. Maar het overvalt me zo als mensen zomaar naar me toe komen om te vragen wat er aan de hand is. Wat willen mensen met deze info? Ik vraag anderen toch ook niet naar hun medisch dossier? Nogmaals, in een gesprek vind ik dat geen raar onderwerp, zo'n rolstoel is nou niet echt onopvallend. Maar waarom willen mensen zo graag hun nieuwsgierigheid stillen?
woensdag 30 december 2020 om 23:13
Niet quoten aub, dan kan ik het rvt nog aanpassen
Zal nu maar echt aftrappen (wil niet te herkenbaar zijn): ben chronisch ziek en heb verschillende dingen waar ik last van heb.
-Aan het begin van de corona-crisis overlegd met mijn arts die aangaf dat er steeds meer bekend is over het virus en ik toch voorzichtiger moet zijn dan ik nu al ben. Dit overlegd met directe collega, zegt ze: "Stel je niet zo aan."
-Wijkverpleegkundige weer voor een periode ingeschakeld toen het minder ging zodat ze het injecteren even kon overnemen. Zij vroeg wat dingen, en ik vertelde dat ik erg moe zou zijn na een dag werken en daarna ook nog iets leuks doen. Zegt ze: "Pff, ja ik ook." (Zij refereerde hier naar werken en uitgaan etc).
-Toen ik net ziek was heb ik maandenlang onderzoeken gehad en toen kwam de diagnose. Mijn zus met wie ik dagelijks contact had had niet veel interesse. Op een dag opeens wel en ze vroeg een aantal dingen. Ik daar in eerste instantie verrast, daarna "blij" antwoorden geven. Zegt ze:"Hmmm, ik denk dat ik dit ook heb. Ben ook altijd zo moe en heb daar en daar pijn." (Voor de duidelijkheid, dit heeft zij niet).
-Toen ik in het ziekenhuis lag, goed ziek en verzwakt, en ik eindelijk weer een beetje kon lopen, zegt een verpleegster:"Wat loop je raar. Je lijkt wel bang om te bewegen". In die periode zijn er meer nare dingen gezegd maar die heb ik niet meegekregen. De vrouw die tegenover mij lag kwam regelmatig voor mij op maar ik weet er niks meer van
-Een studiegenootje met wie ik veel optrok: we stonden wat te kletsen met anderen en toen kwam het onderwerp kinderen ter sprake. Ik zei dat ik niet zeker wist of ik kinderen wilde. Zegt ze lachend:" Jij kinderen? Jij komt zelf amper je bed uit."
Niet schokkend, maar wel pijnlijk. Zeker omdat de meeste van bovenstaande plaats hebben gevonden kort nadat mijn leven op de kop stond en ik nog super jong was.
Zal nu maar echt aftrappen (wil niet te herkenbaar zijn): ben chronisch ziek en heb verschillende dingen waar ik last van heb.
-Aan het begin van de corona-crisis overlegd met mijn arts die aangaf dat er steeds meer bekend is over het virus en ik toch voorzichtiger moet zijn dan ik nu al ben. Dit overlegd met directe collega, zegt ze: "Stel je niet zo aan."
-Wijkverpleegkundige weer voor een periode ingeschakeld toen het minder ging zodat ze het injecteren even kon overnemen. Zij vroeg wat dingen, en ik vertelde dat ik erg moe zou zijn na een dag werken en daarna ook nog iets leuks doen. Zegt ze: "Pff, ja ik ook." (Zij refereerde hier naar werken en uitgaan etc).
-Toen ik net ziek was heb ik maandenlang onderzoeken gehad en toen kwam de diagnose. Mijn zus met wie ik dagelijks contact had had niet veel interesse. Op een dag opeens wel en ze vroeg een aantal dingen. Ik daar in eerste instantie verrast, daarna "blij" antwoorden geven. Zegt ze:"Hmmm, ik denk dat ik dit ook heb. Ben ook altijd zo moe en heb daar en daar pijn." (Voor de duidelijkheid, dit heeft zij niet).
-Toen ik in het ziekenhuis lag, goed ziek en verzwakt, en ik eindelijk weer een beetje kon lopen, zegt een verpleegster:"Wat loop je raar. Je lijkt wel bang om te bewegen". In die periode zijn er meer nare dingen gezegd maar die heb ik niet meegekregen. De vrouw die tegenover mij lag kwam regelmatig voor mij op maar ik weet er niks meer van
-Een studiegenootje met wie ik veel optrok: we stonden wat te kletsen met anderen en toen kwam het onderwerp kinderen ter sprake. Ik zei dat ik niet zeker wist of ik kinderen wilde. Zegt ze lachend:" Jij kinderen? Jij komt zelf amper je bed uit."
Niet schokkend, maar wel pijnlijk. Zeker omdat de meeste van bovenstaande plaats hebben gevonden kort nadat mijn leven op de kop stond en ik nog super jong was.
woensdag 30 december 2020 om 23:16
Ja heel herkenbaar. Nu opname voor revalidatie en dan is de reactie het is een kwestie van mindset of misschien heb je een burnout. Gelukkig neemt de longarts me wel serieus.Mevrouw_SpuitElf schreef: ↑30-12-2020 18:57Ik heb corona gehad, en ben daar best ziek van geweest. Balen, maar bijzonder waren de mensen die me bleven vertellen dat het maar een griepje is. Heb ze maar elke geantwoord dat ik bij eerdere griepjes in ieder geval nog goed adem kon halen en in één keer naar de wc lopen zonder pauze, dus dat er voor mijn gevoel wel enig verschil in zit. 'oh ja.. joh was het zo vervelend? Ooh...'
woensdag 30 december 2020 om 23:27
Nou meer verbaasd over de enorme stupiditeit die uit je post blijkt. Oprechte vraag: waarom denk je dat iedereen met diabetes type 2 moet stoppen met vreten omdat het dan misschien overgaat? Vindt je dat niet enorm generaliserend? Die term ook... vreten. Alsof het hun eigen schuld is ofzo, maar bij de mensen uit jou kring met type 1 is het veel erger? Ik snap het gewoon werkelijk waar niet.
woensdag 30 december 2020 om 23:27
Wens je een goede revalidatie toe. Hopelijk knap je goed op. En in de tussentijd: veel sterkte gewenst. Hopelijk heb je lieve mensen om je heen die jou steunen, want revalideren kan enorm zwaar zijn. Beterschap gewenst!naamloosjes schreef: ↑30-12-2020 23:16Ja heel herkenbaar. Nu opname voor revalidatie en dan is de reactie het is een kwestie van mindset of misschien heb je een burnout. Gelukkig neemt de longarts me wel serieus.
woensdag 30 december 2020 om 23:35
voor iedereen