Overig
alle pijlers
Schaamteloze acties of uitspraken van bekenden bij ziekte
woensdag 30 december 2020 om 17:45
Ben fan van dit soort topics (nu de variant "in kraamtijd" aan het volgen), en na een aantal reacties doe ik niet eens meer moeite om mijn kaak op te rapen van de grond.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
woensdag 30 december 2020 om 19:38
In maart 3 weken heel ziek geweest door corona.
Ik werd een aansteller genoemd door mijn omgeving en van de huisarts moest ik maar 112 bellen als ik niet meer kon adem halen, vooral niet hem.
Laatst sprak ik iemand die pas ook zo ziek is geweest. Dus ik vertel daarna over mijn ervaring, zegt ze: ja maar in maart wist men er nog zo weinig over, dus ik was veel zieker...owkee...
Ik werd een aansteller genoemd door mijn omgeving en van de huisarts moest ik maar 112 bellen als ik niet meer kon adem halen, vooral niet hem.
Laatst sprak ik iemand die pas ook zo ziek is geweest. Dus ik vertel daarna over mijn ervaring, zegt ze: ja maar in maart wist men er nog zo weinig over, dus ik was veel zieker...owkee...
woensdag 30 december 2020 om 19:59
Wauw , sommige verhalen in dit topic vallen nog in de categorie 'onhandig proberen te troosten of relativeren' ('beter zo', 'in land X hebben ze het nog erger) , maar dit is echt een nieuw niveau van klootzakkerigheid. Hoe kun je zo zijn?MoaningMyrtle schreef: ↑30-12-2020 19:03Nadat ik was aangereden moest ik vaak naar het ziekenhuis. Een (inmiddels ex) vriendin zei me dat ik beter kon accepteren dat ik niet meer goed kon lopen en moest stoppen met naar het ziekenhuis gaan. Dit werd namelijk van haar belastinggeld betaald......
(Dit is bijna 4 jaar geleden en ik heb echt de meest walgelijke dingen naar mijn hoofd gekregen, terwijl ik zelf al slachtoffer ben....)
woensdag 30 december 2020 om 20:02
Ik ontwikkelde een ernstige, ongeneeslijke huidziekte, waardoor ik per direct moest stoppen met het werk in de zorg. Het vele handenwassen en handschoenen aan en uit trekken leverde een groot risico op op verergering. Ik vertel het heel omzichtig aan mijn ouders, laat vooral het levensgevaarlijke weg, maar leg uitgebreid uit hoe lang de behandeling gaat duren en dat ik als ik weer wat beter ben, naar ander werk moet gaan zoeken. Vraagt mijn moeder 2 weken later: wordt het nou niet tijd dat je weer gaat werken? Je hebt nu toch wel lang genoeg thuis gezeten?
Jaren daarvoor, toen ik vertelde dat ik vroeger weg moest van even op de koffie, omdat ik een mammogram moest laten maken, reageerde ze heel boos. Ik hield er helemaal geen rekening mee hoe erg het voor een moeder wel niet was dat haar dochter misschien wel kanker had! Geen enkel woord van medeleven met die dochter zelf... Vind je het raar dat ik nooit de (gunstige!) uitslag aan haar verteld heb?
Jaren daarvoor, toen ik vertelde dat ik vroeger weg moest van even op de koffie, omdat ik een mammogram moest laten maken, reageerde ze heel boos. Ik hield er helemaal geen rekening mee hoe erg het voor een moeder wel niet was dat haar dochter misschien wel kanker had! Geen enkel woord van medeleven met die dochter zelf... Vind je het raar dat ik nooit de (gunstige!) uitslag aan haar verteld heb?
woensdag 30 december 2020 om 20:04
Mijn man overleed bijna aan een hartinfarct. Eerste reactie van nabije familie: 'Wil je ons niet meer zo laten schrikken!'
Ja, nee, sorry, hij zal het nooit meer doen!
Wordt trouwens best vaak gezegd door mensen bij onvoorziene ziektebeelden. Alsof je er zelf controle op hebt.
Ja, nee, sorry, hij zal het nooit meer doen!
Wordt trouwens best vaak gezegd door mensen bij onvoorziene ziektebeelden. Alsof je er zelf controle op hebt.
Hips, hopsakee en pierlala.
woensdag 30 december 2020 om 20:04
Dat hoop ik ook voor je. Het is pittig! Hopelijk vindt je ergens steun in je omgeving.Raspberrysmoothie schreef: ↑30-12-2020 19:09Het gaat wel, momenteel een terugval maar ik hoop zelf stappen te kunnen zetten zodat ik weer de goede kant op ga. Dankjewel voor het vragen
Hoe is het met jou? Krijg je behandeling voor je boulimia?
Bij mij is het al een tijdje rustig in de zin dat ik geen eetbuien meer heb of de drang te compenseren door braken. Ik heb een tijdlang geen last gehad omdat ik het losliet. Met als gevolg een paar kilo erbij en te strakke kleding. Vanaf het moment dat ik denk ik ga weer opletten komen de eetstoornisgedachten terug. Gelukkig lukt het me redelijk om niet terug te vallen in het spugen. Maar het zal altijd moeilijk blijven....
woensdag 30 december 2020 om 20:18
Jouw opmerking is minstens net zo kwetsend
. En wat is volgens jou het verschil tussen D2 en ouderdomsdiabetes?
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
woensdag 30 december 2020 om 20:23
Onze oudste kreeg toen hij 5 maanden oud was een epilepsie-syndroom (West).
De prognose was afschuwelijk. Dus we waren ontzettend bezorgd. Bijna alle kinderen met dit syndroom houden er een ontwikkelingsachterstand aan over. In 70% van de gevallen is die verstandelijke beperking ernstig. Daarnaast kunnen er ook lichamelijke beperkingen ontstaan. We moesten er dus ernstig rekening mee houden dat ons -tot dan toe kerngezonde!- zoontje geestelijk en misschien ook lichamelijk gehandicapt zou raken door de aanvallen en misschien zelfs zou overlijden. Bij kinderen met West is de kans op overlijden vóór het 5e levensjaar 5% en die verhoogde kans blijft ook daarna zo (dus ongeveer een kwart van de kinderen met West wordt niet ouder dan 25). Kortom: onze wereld stopte met draaien.
En dan zijn er dus mensen die je vertellen dat je je geen zorgen moet maken. Want epilepsie, daar groeit hij wel overheen
(van kennissen kon ik dat trouwens best hebben. Die vond ik dan gewoon oerdom, maar daar verwachte ik sowieso al niets van. Maar als familie zoiets zei, voelde ik me behoorlijk onbegrepen en alleen)
De prognose was afschuwelijk. Dus we waren ontzettend bezorgd. Bijna alle kinderen met dit syndroom houden er een ontwikkelingsachterstand aan over. In 70% van de gevallen is die verstandelijke beperking ernstig. Daarnaast kunnen er ook lichamelijke beperkingen ontstaan. We moesten er dus ernstig rekening mee houden dat ons -tot dan toe kerngezonde!- zoontje geestelijk en misschien ook lichamelijk gehandicapt zou raken door de aanvallen en misschien zelfs zou overlijden. Bij kinderen met West is de kans op overlijden vóór het 5e levensjaar 5% en die verhoogde kans blijft ook daarna zo (dus ongeveer een kwart van de kinderen met West wordt niet ouder dan 25). Kortom: onze wereld stopte met draaien.
En dan zijn er dus mensen die je vertellen dat je je geen zorgen moet maken. Want epilepsie, daar groeit hij wel overheen
(van kennissen kon ik dat trouwens best hebben. Die vond ik dan gewoon oerdom, maar daar verwachte ik sowieso al niets van. Maar als familie zoiets zei, voelde ik me behoorlijk onbegrepen en alleen)
woensdag 30 december 2020 om 20:26
Hoe gaat het nu met hem? Hoe oud is ie nu?yette schreef: ↑30-12-2020 20:23Onze oudste kreeg toen hij 5 maanden oud was een epilepsie-syndroom (West).
De prognose was afschuwelijk. Dus we waren ontzettend bezorgd. Bijna alle kinderen met dit syndroom houden er een ontwikkelingsachterstand aan over. In 70% van de gevallen is die verstandelijke beperking ernstig. Daarnaast kunnen er ook lichamelijke beperkingen ontstaan. We moesten er dus ernstig rekening mee houden dat ons -tot dan toe kerngezonde!- zoontje geestelijk en misschien ook lichamelijk gehandicapt zou raken door de aanvallen en misschien zelfs zou overlijden. Bij kinderen met West is de kans op overlijden vóór het 5e levensjaar 5% en die verhoogde kans blijft ook daarna zo (dus ongeveer een kwart van de kinderen met West wordt niet ouder dan 25). Kortom: onze wereld stopte met draaien.
En dan zijn er dus mensen die je vertellen dat je je geen zorgen moet maken. Want epilepsie, daar groeit hij wel overheen
(van kennissen kon ik dat trouwens best hebben. Die vond ik dan gewoon oerdom, maar daar verwachte ik sowieso al niets van. Maar als familie zoiets zei, voelde ik me behoorlijk onbegrepen en alleen)
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
woensdag 30 december 2020 om 20:41
“Ik heb ook wel eens hoofdpijn/buikpijn/gewrichtspijn (vul maar aan)”
“Ik ben ook wel eens moe”
Veel mensen zeggen dat maar van mijn ex-man (toen nog man) vond ik het het ergst.
“Neem gewoon een paracetamol, dan is het zo wel over”
(Als je kotsend van de hoofdpijn boven een toilet hangt).
“Ach, die stelt zich gewoon aan”
De ene verpleegkundige tegen een ander.
Die heeft nog wel even op haar donder van de arts gekregen.
Mijn arm lag uit de kom en ik stelde me niet eens aan, lag gewoon met lijkbleek gezicht achterover in een kussen met een ademhalingsoefening mijn pijn weg te zuchten, mocht namelijk alleen paracetamol op dat moment ivm zwangerschap.
Een neuroloog: “Er zit niets in uw hoofd dus er is niets aan de hand”.
Een kennis tegen mijn moeder die chemo kreeg: kan je eindelijk mooi haar uitzoeken
.
En een vrouw bij mijn moeder op de afdeling toen mijn moeder en vader uitgezwaaid werden door het voltallig personeel van de afdeling, na een lange opname: “slaat nergens op, mijn kanker is veel erger en ik kreeg alleen maar een hand de vorige keer”. Tsja... jaloezie staat niemand en het is voor iedereen erg om kanker te krijgen, dat maakt de een niet beter dan een ander. Persoonlijkheid wel.
Mijn ouders waren samen gewoon heel lief en ook altijd voor anderen. Mijn moeder was altijd heel bescheiden en wilde niet dat verpleegkundigen zich teveel drukte maakten over haar. Maar goed, leed kan je niet vergelijken.
“Ik ben ook wel eens moe”
Veel mensen zeggen dat maar van mijn ex-man (toen nog man) vond ik het het ergst.
“Neem gewoon een paracetamol, dan is het zo wel over”
(Als je kotsend van de hoofdpijn boven een toilet hangt).
“Ach, die stelt zich gewoon aan”
De ene verpleegkundige tegen een ander.
Die heeft nog wel even op haar donder van de arts gekregen.
Mijn arm lag uit de kom en ik stelde me niet eens aan, lag gewoon met lijkbleek gezicht achterover in een kussen met een ademhalingsoefening mijn pijn weg te zuchten, mocht namelijk alleen paracetamol op dat moment ivm zwangerschap.
Een neuroloog: “Er zit niets in uw hoofd dus er is niets aan de hand”.
Een kennis tegen mijn moeder die chemo kreeg: kan je eindelijk mooi haar uitzoeken
. En een vrouw bij mijn moeder op de afdeling toen mijn moeder en vader uitgezwaaid werden door het voltallig personeel van de afdeling, na een lange opname: “slaat nergens op, mijn kanker is veel erger en ik kreeg alleen maar een hand de vorige keer”. Tsja... jaloezie staat niemand en het is voor iedereen erg om kanker te krijgen, dat maakt de een niet beter dan een ander. Persoonlijkheid wel.
Mijn ouders waren samen gewoon heel lief en ook altijd voor anderen. Mijn moeder was altijd heel bescheiden en wilde niet dat verpleegkundigen zich teveel drukte maakten over haar. Maar goed, leed kan je niet vergelijken.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
woensdag 30 december 2020 om 20:44
Hij is nu een vrolijke, stoere jongeman van 23
Tot de vwo-brugklas ontwikkelde hij zich bovengemiddeld goed, maar inmiddels heeft hij een flinke beperking. Zijn broertje van 15 is hem vorig jaar voorbij gegroeid. Hij heeft nog steeds dagelijks aanvallen. Soms tientallen. Als het ivm de epilepsie lukt, gaat hij een paar dagen per week naar dagbesteding. En volgende maand verhuist hij toch maar naar een instelling
woensdag 30 december 2020 om 20:54
Zo ga je lekker?! Misschien moet je je zelf eens een beetje beter gaan inlezen voor je mensen zo veroordeelt zeg. Ten eerste is ouderdomsdiabetes een term die gebruikt werd om type 2 aan te duiden. Ten tweede lijken overgewicht en leeftijd een rol te spelen bij diabetes type 2 maar is dit ook in veel gevallen niet zo. Mijn zoon (onder de tien nog hebben we het over) heeft diabetes type 2. Geen overgewicht en geen gebrek aan lichaamsbeweging. Helaas is een dieet bij hem niet voldoende. Maar gelukkig heb jij DE oplossing, hij moet gewoon minder vreten. Echt top, dat jij deze -totaal niet kortzichtige- wijsheid gewoon in pacht heb! Ik denk dat ik zijn volgende afspraak bij diabeter maar afbel en vraag of ze jou wijsheden even in een foldertje willen drukken en aan alle ouders willen rondsturen. Al dat gedoe, we hongeren ze gewoon uit en als we dat grondig genoeg doen zullen ze inderdaad geen last meer hebben van hun ziekte!
woensdag 30 december 2020 om 21:11
Ook een keer gehad, toen was het nota bene de huisarts die dit zei. Ik had longontsteking. Al een keer eerder gehad, dus ik herkende deze keer de signalen vroeg. Ik ging naar de huisarts en zei dat ik dacht dat ik weer longontsteking had. Hij zei: nou, dat zal wel meevallen, dan had je er niet zo goed uit gezien.
Wtf?
Ontstekingswaarden zijn ter plaatse bepaald en waren hartstikke hoog.... huisarts: ja, ik denk dat je longontsteking hebt... Ik: joh.
woensdag 30 december 2020 om 21:22
boontje89 schreef: ↑30-12-2020 20:54Zo ga je lekker?! Misschien moet je je zelf eens een beetje beter gaan inlezen voor je mensen zo veroordeelt zeg. Ten eerste is ouderdomsdiabetes een term die gebruikt werd om type 2 aan te duiden. Ten tweede lijken overgewicht en leeftijd een rol te spelen bij diabetes type 2 maar is dit ook in veel gevallen niet zo. Mijn zoon (onder de tien nog hebben we het over) heeft diabetes type 2. Geen overgewicht en geen gebrek aan lichaamsbeweging. Helaas is een dieet bij hem niet voldoende. Maar gelukkig heb jij DE oplossing, hij moet gewoon minder vreten. Echt top, dat jij deze -totaal niet kortzichtige- wijsheid gewoon in pacht heb! Ik denk dat ik zijn volgende afspraak bij diabeter maar afbel en vraag of ze jou wijsheden even in een foldertje willen drukken en aan alle ouders willen rondsturen. Al dat gedoe, we hongeren ze gewoon uit en als we dat grondig genoeg doen zullen ze inderdaad geen last meer hebben van hun ziekte!
Pfff, je zou denken dat mensen die zelf te maken hebben met vooroordelen en schaamteloze opmerkingen zelf oppassen niet hetzelfde te doen.. zo jammer dit.
woensdag 30 december 2020 om 21:26
Oh ik heb ook migraine, en als ik op school of werk een aanval kreeg dan hoorde ik om mij heen, oh begint ze weer. Was een aansteller want iedereen heeft wel eens hoofdpijn.
En heel erge eczeem, ben erg allergisch voor van alles nog wat. Vanaf mijn jonge jaren tot letterlijk nu nog (half 20) krijg ik vieze gezichten, de vraag of het besmettelijk is of ze zeggen dat is echt smerig.
Met gym moesten we met korte mouwen gymmen en vanwege m’n eczeem droeg ik nooit korte mouwen. En ik had echt een vreselijke gymleraar en die zei elke les wel een keer hoe smerig hij m’n eczeem vond.
Aan het einde van het school jaar had ik gewoon paniekaanvallen voor de les.
Toen ik in de detailhandel werkte en klanten zagen mijn eczeem (toen niet meer zo ernstig) wilde ze geen geld aangeven of aannemen en werden handen terug getrokken of werd geld half op de toonbank gesmeten.
Uiteraard niet zo erg als kanker of een andere ziekte of aandoening. Maar pijn doet het wel
En heel erge eczeem, ben erg allergisch voor van alles nog wat. Vanaf mijn jonge jaren tot letterlijk nu nog (half 20) krijg ik vieze gezichten, de vraag of het besmettelijk is of ze zeggen dat is echt smerig.
Met gym moesten we met korte mouwen gymmen en vanwege m’n eczeem droeg ik nooit korte mouwen. En ik had echt een vreselijke gymleraar en die zei elke les wel een keer hoe smerig hij m’n eczeem vond.
Aan het einde van het school jaar had ik gewoon paniekaanvallen voor de les.
Toen ik in de detailhandel werkte en klanten zagen mijn eczeem (toen niet meer zo ernstig) wilde ze geen geld aangeven of aannemen en werden handen terug getrokken of werd geld half op de toonbank gesmeten.
Uiteraard niet zo erg als kanker of een andere ziekte of aandoening. Maar pijn doet het wel
Ben goed in andere dingen, maar spelling en grammatica horen daar niet bij.
woensdag 30 december 2020 om 21:28
Helemaal eens, ik heb wel diabetes type 2, insulinepomp en Freestyle libre sensors. Maar ik heb wel overgewicht en kan door chronische pijn amper lopen.boontje89 schreef: ↑30-12-2020 20:54Zo ga je lekker?! Misschien moet je je zelf eens een beetje beter gaan inlezen voor je mensen zo veroordeelt zeg. Ten eerste is ouderdomsdiabetes een term die gebruikt werd om type 2 aan te duiden. Ten tweede lijken overgewicht en leeftijd een rol te spelen bij diabetes type 2 maar is dit ook in veel gevallen niet zo. Mijn zoon (onder de tien nog hebben we het over) heeft diabetes type 2. Geen overgewicht en geen gebrek aan lichaamsbeweging. Helaas is een dieet bij hem niet voldoende. Maar gelukkig heb jij DE oplossing, hij moet gewoon minder vreten. Echt top, dat jij deze -totaal niet kortzichtige- wijsheid gewoon in pacht heb! Ik denk dat ik zijn volgende afspraak bij diabeter maar afbel en vraag of ze jou wijsheden even in een foldertje willen drukken en aan alle ouders willen rondsturen. Al dat gedoe, we hongeren ze gewoon uit en als we dat grondig genoeg doen zullen ze inderdaad geen last meer hebben van hun ziekte!
MijnPOH zei ook steeds af allen en bewegen en eventueel een maagverkleining
woensdag 30 december 2020 om 21:38
3_14pac schreef: ↑30-12-2020 21:26Oh ik heb ook migraine, en als ik op school of werk een aanval kreeg dan hoorde ik om mij heen, oh begint ze weer. Was een aansteller want iedereen heeft wel eens hoofdpijn.
En heel erge eczeem, ben erg allergisch voor van alles nog wat. Vanaf mijn jonge jaren tot letterlijk nu nog (half 20) krijg ik vieze gezichten, de vraag of het besmettelijk is of ze zeggen dat is echt smerig.
Met gym moesten we met korte mouwen gymmen en vanwege m’n eczeem droeg ik nooit korte mouwen. En ik had echt een vreselijke gymleraar en die zei elke les wel een keer hoe smerig hij m’n eczeem vond.
Aan het einde van het school jaar had ik gewoon paniekaanvallen voor de les.
Toen ik in de detailhandel werkte en klanten zagen mijn eczeem (toen niet meer zo ernstig) wilde ze geen geld aangeven of aannemen en werden handen terug getrokken of werd geld half op de toonbank gesmeten.
Uiteraard niet zo erg als kanker of een andere ziekte of aandoening. Maar pijn doet het wel
Hier word ik zo verdrietig van
Toen ik net op kamers ging had ik een huisgenoot met ook hele erge eczeem. Ze wist soms van wanhoop niet meer wat ze moest doen. Dan liet ze zich op mijn bed vallen en ging ik haar insmeren. Ze vroeg elke keer weer: "Maar vind je het niet vies?" Want zij kreeg ook zovaak van die opmerkingen. En ik dacht alleen maar dat ik het zo erg voor haar vond
woensdag 30 december 2020 om 21:41
Ook héél herkenbaar. Juist als ik naar buiten ga om er eventjes uit te zijn, wil ik er niet 'ziek' uitzien. Maar blijkbaar moet je er heel ziek uitzien voordat mensen je serieus nemen. Gelukkig hangt tegenwoordig mijn zelfvertrouwen niet meer aan de mening van zo'n mensen vast, en laat ik ze juist liever links liggen.
