Overig
alle pijlers
Schaamteloze acties of uitspraken van bekenden bij ziekte
woensdag 30 december 2020 om 17:45
Ben fan van dit soort topics (nu de variant "in kraamtijd" aan het volgen), en na een aantal reacties doe ik niet eens meer moeite om mijn kaak op te rapen van de grond.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
zondag 3 januari 2021 om 23:29
Kuzu schreef: ↑03-01-2021 19:52Een paar jaar geleden kreeg ik de diagnose MS (later bleek ten onrechte, was 'gewoon' een vitamine B12 tekort). Ik kreeg super zware medicatie waar ik erg beroerd van werd.
Op een dag lag ik als een plank op de bank toen mijn toenmalige schoonmoeder kwam.
Madam was gewend om als koningin behandeld te worden.
Ik kon vrijwel niet bewegen, door die zwaar verdovende medicatie.
Ze vond het belachelijk dat ik niet even een kop thee voor haar maakte.
Zij had ook last van haar arm, waar kon ik nou eenmaal last van hebben, ik was een stuk jonger en lag toch maar op de bank?
Het was een enorme strijd in die periode, zij die continu in steenkolen Nederlands haar klachten vertelde, want madam had altijd wel iets, maar dat ik kruipend door het huis ging omdat ik niet kon lopen...
Moest ik maar water met citroen drinken zei ze, op facebook stond dat dat tegen alles hielp.
Ik vind het nogal wat dat je de diagnose MS kreeg, blijkbaar zonder mri onderzoek. B12 tekort is ook niet 'gewoon', maar dat ze er zomaar MS van hadden gemaakt vind ik zeer slordig.
Rotoorlog, ik zeg NEE tegen deze OORLOG.
maandag 4 januari 2021 om 00:12
Door een verhoogde homocysteïne in het ruggenmergvocht (liquor) kunnen er kleine witte laesies in de hersenen en rug ontstaan. Daardoor kan het lijken op MS. Ik heb die laesies ook. Ze zeiden eerst door hoge bloeddruk maar die had ik nog niet lang.Fleurtje_5 schreef: ↑03-01-2021 23:29Ik vind het nogal wat dat je de diagnose MS kreeg, blijkbaar zonder mri onderzoek. B12 tekort is ook niet 'gewoon', maar dat ze er zomaar MS van hadden gemaakt vind ik zeer slordig.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 4 januari 2021 om 00:27
Schiet me nog te binnen nav hoe je behandeld wordt door zorgverleners:
Na een vlotte thuisbevalling bleef ik maar bloed verliezen dus moest naar het ziekenhuis. Mijn verloskundige had gelukkig altijd een infuus zoutoplossing bij zich (is ook verpleegkundige) en kon gelukkig voor de ambu er was al een infuus aanleggen. Desalniettemin verloor ik toch bijna het bewustzijn. De ambu moest nog een keer aan de kant om mij bij te krijgen.
In het ziekenhuis was de behandeling van de gyn nogal traumatisch (vooral voor mijn toenmalige man en mijn rug) maar vooral heel noodzakelijk. Toen het gevaar geweken was ging een verpleegkundige mijn infuus opnieuw prikken want dat was geen infuusnaald van hen. Ik had in beide handen een infuus maar die moest opnieuw volgens haar. Vervolgens gingen de beide verpleegkundigen om de beurt steeds het infuus controleren waarbij de een hem uit deed, de ander weer aan. Dat ging natuurlijk mis, sowieso omdat die ene opnieuw geprikt was maar ook omdat ie steeds aan/uit/aan/uit ging en daardoor kreeg ik een ontsteking in die vaten. Maar goed. Uiteindelijk mocht ik naar een kamer. Eerst al gemopper wie dat moest doen op de gang en toen werd mijn bed in een kamer gereden en liepen ze zo weer weg.
Nu kwam ik het ziekenhuis binnen met alleen een t-shirt aan (man had wel een tas spullen meegenomen) en ik werd dus zo die kamer ingeklapt, nog liggend op een met bloed doorweekt matras, ik zat zelf van haar tot tenen onder het bloed.
Dus ik vroeg of ik in ieder geval even wat op kon frissen. Nou dat was allemaal maar lastig hoor want het was druk. Maar ik mocht nog niet opstaan en dat wilde ook niet want doordat de gyn zo hard op mijn buik had gedrukt was mijn bekken zwaar gekneusd (maar hé, beter dan dood hè). Mijn man was vlak daarvoor weggestuurd anders had hij nog kunnen helpen. Ik voelde me toen echt zo verdomd alleen. Op mijn later ingediende klacht is nooit gereageerd.
Lag ik ook nog eens naast een vrouw die snurkte als een nijlpaard en zodra haar baby een kick gaf meteen keihard tegen die baby ging praten.
. Die had de volgende ochtend pas door dat ze kamergenoot had gekregen 
Na een vlotte thuisbevalling bleef ik maar bloed verliezen dus moest naar het ziekenhuis. Mijn verloskundige had gelukkig altijd een infuus zoutoplossing bij zich (is ook verpleegkundige) en kon gelukkig voor de ambu er was al een infuus aanleggen. Desalniettemin verloor ik toch bijna het bewustzijn. De ambu moest nog een keer aan de kant om mij bij te krijgen.
In het ziekenhuis was de behandeling van de gyn nogal traumatisch (vooral voor mijn toenmalige man en mijn rug) maar vooral heel noodzakelijk. Toen het gevaar geweken was ging een verpleegkundige mijn infuus opnieuw prikken want dat was geen infuusnaald van hen. Ik had in beide handen een infuus maar die moest opnieuw volgens haar. Vervolgens gingen de beide verpleegkundigen om de beurt steeds het infuus controleren waarbij de een hem uit deed, de ander weer aan. Dat ging natuurlijk mis, sowieso omdat die ene opnieuw geprikt was maar ook omdat ie steeds aan/uit/aan/uit ging en daardoor kreeg ik een ontsteking in die vaten. Maar goed. Uiteindelijk mocht ik naar een kamer. Eerst al gemopper wie dat moest doen op de gang en toen werd mijn bed in een kamer gereden en liepen ze zo weer weg.
Nu kwam ik het ziekenhuis binnen met alleen een t-shirt aan (man had wel een tas spullen meegenomen) en ik werd dus zo die kamer ingeklapt, nog liggend op een met bloed doorweekt matras, ik zat zelf van haar tot tenen onder het bloed.
Dus ik vroeg of ik in ieder geval even wat op kon frissen. Nou dat was allemaal maar lastig hoor want het was druk. Maar ik mocht nog niet opstaan en dat wilde ook niet want doordat de gyn zo hard op mijn buik had gedrukt was mijn bekken zwaar gekneusd (maar hé, beter dan dood hè). Mijn man was vlak daarvoor weggestuurd anders had hij nog kunnen helpen. Ik voelde me toen echt zo verdomd alleen. Op mijn later ingediende klacht is nooit gereageerd.
Lag ik ook nog eens naast een vrouw die snurkte als een nijlpaard en zodra haar baby een kick gaf meteen keihard tegen die baby ging praten.
. Die had de volgende ochtend pas door dat ze kamergenoot had gekregen 
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 4 januari 2021 om 01:08
Bridge35 schreef: ↑03-01-2021 20:19Ik kwam bij de huisartsenpost vanwege volledig onvermogen tot plassen. Zegt de beste man dat ik dan gewoon niet hoefde
‘s Avonds heeft hij onder luid protest een katheter gezet, blaas zat inmiddels overvol.
Nu negen maanden later kan ik het nog niet en is het permanent.
Meneer had me direct naar de seh moeten sturen want het is een spoedsymptoom bij mensen met een hernia.
Urineretentie kan ook een bijwerking zijn van Tramadol.
Is daar al eens naar gezocht?
Ook hoofdpijn wordt vaak gemeld als bijwerking.
maandag 4 januari 2021 om 07:37
Mbt hulpverleners heb ik er ook nog eentje.
Ik moest mijn implanon laten vervangen. Ik was net twintig en ging met de bus naar het ziekenhuis op de gyneacologiepoli. Hele grote poli, enorm lange gang.
De gyneacoloog had me verdoofd, opengesneden en zat met een tang te wroeten (implantaat kwam moeilijk los) en ik zat heel geinteresseerd te kijken. Opeens werd ik onwel, ik kon nog net zeggen dat ik me niet goed voelen voordat ik half het bewustzijn verloor.
Gyneacoloog heeft het snel afgemaakt terwijl de verpleegkundige een rolstoel ging zoeken. Die kon ze niet vinden dus kwam ze terug met een ziekenhuisbed waar ik op werd gehesen, en zo over die hele poli werd gereden. Vervolgens rijden ze me een leeg kamertje in, zegt de verpleegster; blijf maar even liggen tot je je beter voelt, en gaat vervolgens weg.
Ik heb er nog een half uurtje gelegen, overgegeven in de wasbak ook, maar er kwam niemand meer kijken. Op een gegeven moment ben ik maar opgestaan en teruggelopen over die poli, waarbij ik behoorlijk werd aangestaard door degenen die zaten te wachten. Bij de receptie gevraagd naar eventuele nazorg (ik mocht niet douchen en moest de hechtingen laten verwijderen bij de huisarts, maar dat hadden ze me niet meer kunnen vertellen).
Daarna naar buiten gelopen en in het rookhok gaan zitten. Blijkbaar zag ik er nogal versuft uit, want een oudere vrouw vroeg of het wel ging en even later zaten we beide te lachen over hoe bizar het wel niet was.
Ik moest mijn implanon laten vervangen. Ik was net twintig en ging met de bus naar het ziekenhuis op de gyneacologiepoli. Hele grote poli, enorm lange gang.
De gyneacoloog had me verdoofd, opengesneden en zat met een tang te wroeten (implantaat kwam moeilijk los) en ik zat heel geinteresseerd te kijken. Opeens werd ik onwel, ik kon nog net zeggen dat ik me niet goed voelen voordat ik half het bewustzijn verloor.
Gyneacoloog heeft het snel afgemaakt terwijl de verpleegkundige een rolstoel ging zoeken. Die kon ze niet vinden dus kwam ze terug met een ziekenhuisbed waar ik op werd gehesen, en zo over die hele poli werd gereden. Vervolgens rijden ze me een leeg kamertje in, zegt de verpleegster; blijf maar even liggen tot je je beter voelt, en gaat vervolgens weg.
Ik heb er nog een half uurtje gelegen, overgegeven in de wasbak ook, maar er kwam niemand meer kijken. Op een gegeven moment ben ik maar opgestaan en teruggelopen over die poli, waarbij ik behoorlijk werd aangestaard door degenen die zaten te wachten. Bij de receptie gevraagd naar eventuele nazorg (ik mocht niet douchen en moest de hechtingen laten verwijderen bij de huisarts, maar dat hadden ze me niet meer kunnen vertellen).
Daarna naar buiten gelopen en in het rookhok gaan zitten. Blijkbaar zag ik er nogal versuft uit, want een oudere vrouw vroeg of het wel ging en even later zaten we beide te lachen over hoe bizar het wel niet was.
maandag 4 januari 2021 om 10:00
Dat was inderdaad heel heftig. Mijn wereld stortte zo ongeveer in. Had een onrustig huwelijk, deed alles zo ongeveer alleen, had 2 banen omdat mijn man werkloos thuis zat, toen die diagnose. Dat was heel zwaar.Fleurtje_5 schreef: ↑03-01-2021 23:29Ik vind het nogal wat dat je de diagnose MS kreeg, blijkbaar zonder mri onderzoek. B12 tekort is ook niet 'gewoon', maar dat ze er zomaar MS van hadden gemaakt vind ik zeer slordig.
En dan later een neuroloog die me aankeek en zei 'Jij hebt geen MS, ik ga zorgen dat jij weer lekker aan het werk kan'... en ik dacht alleen maar...ik zou blij zijn als ik gewoon normaal kan staan zonder om te vallen.
Een paar maanden injecties en ik was weer als herboren.
Van die andere neuroloog kreeg ik medicatie die me helemaal verlamde. Dan lag ik op de bank en dacht mijn man dat ik sliep, dus zei tegen onze zoon om zachtjes te doen 'mama slaapt...'.. maar ik was gewoon niet in staat om te bewegen of te antwoorden, gedurende een uur of 2,3.
Toen ik dat aan de neuroloog vertelde keek ze me aan... 'maar..voelde je pijn..?'.. nou nee dat niet, ik voelde niks... 'oke...dan helpt het dus tegen de pijn, dat is wel fijn'..
ze vond het ook vreemd dat ik maar gestopt ben met die pillen.
dinsdag 5 januari 2021 om 12:56
Mijn eerste dochter is geboren na 23 weken zwangerschap en tijdens de bevalling overleden. Ik heb tijdens die bevalling ruim 2,5 liter bloed verloren maar ik mocht geen bloedtransfusie vanwege mijn bloedgroep. Ik moest het maar met ijzertabletten doen.
Toen ik een paar maanden later weer zwanger bleek kwam ik in een ander ziekenhuis onder controle. Hier werd een keizersnede geadviseerd omdat de vorige bevalling enorm traumatisch was. Ik wilde ook graag een KS dus dat kwam goed uit. Toen ik 4 maanden later weer zwanger was mocht ik kiezen voor een KS of een natuurlijke bevalling. Ik heb gekozen voor de KS omdat het risico van het scheuren van de baarmoeder vrij hoog is als je zo kort na een KS weer bevalt.
Na de 3e bevalling ging ik voor mijn gevoel half dood van de naweeën. Na de morfinepomp en morfinepillen ging het nog steeds niet beter en ik kreeg nog een extra ruggenprik om de nacht door te komen en mijn dochter werd meegenomen naar de personeelskamer. Toen ik na de 2e ruggenprik terug kwam op mijn kamer vond mijn kamerbuurvrouw me maar een aansteller want ja, pijn hoort nou eenmaal bij bevallen. Uiteindelijk bleek dat mijn baarmoeder niet snel genoeg kon krimpen door een groot stolsel die er dus uiteindelijk ook nog uit moest.
Tijdens het ontslaggesprek zegt de gyn ook nog dat ze niet had verwacht dat ik mooie kindjes zou krijgen.
Toen ik een paar maanden later weer zwanger bleek kwam ik in een ander ziekenhuis onder controle. Hier werd een keizersnede geadviseerd omdat de vorige bevalling enorm traumatisch was. Ik wilde ook graag een KS dus dat kwam goed uit. Toen ik 4 maanden later weer zwanger was mocht ik kiezen voor een KS of een natuurlijke bevalling. Ik heb gekozen voor de KS omdat het risico van het scheuren van de baarmoeder vrij hoog is als je zo kort na een KS weer bevalt.
Na de 3e bevalling ging ik voor mijn gevoel half dood van de naweeën. Na de morfinepomp en morfinepillen ging het nog steeds niet beter en ik kreeg nog een extra ruggenprik om de nacht door te komen en mijn dochter werd meegenomen naar de personeelskamer. Toen ik na de 2e ruggenprik terug kwam op mijn kamer vond mijn kamerbuurvrouw me maar een aansteller want ja, pijn hoort nou eenmaal bij bevallen. Uiteindelijk bleek dat mijn baarmoeder niet snel genoeg kon krimpen door een groot stolsel die er dus uiteindelijk ook nog uit moest.
Tijdens het ontslaggesprek zegt de gyn ook nog dat ze niet had verwacht dat ik mooie kindjes zou krijgen.
meyana wijzigde dit bericht op 05-01-2021 12:58
Reden: Typo
Reden: Typo
4.09% gewijzigd
"Nee" is ook een antwoord.
dinsdag 5 januari 2021 om 20:32
Wil van alles typen, maar krijg de woorden niet gevonden. Jee wat heftig! Wat zul jij je rot gevoeld hebben op veel momenten.Meyana schreef: ↑05-01-2021 12:56Mijn eerste dochter is geboren na 23 weken zwangerschap en tijdens de bevalling overleden. Ik heb tijdens die bevalling ruim 2,5 liter bloed verloren maar ik mocht geen bloedtransfusie vanwege mijn bloedgroep. Ik moest het maar met ijzertabletten doen.
Toen ik een paar maanden later weer zwanger bleek kwam ik in een ander ziekenhuis onder controle. Hier werd een keizersnede geadviseerd omdat de vorige bevalling enorm traumatisch was. Ik wilde ook graag een KS dus dat kwam goed uit. Toen ik 4 maanden later weer zwanger was mocht ik kiezen voor een KS of een natuurlijke bevalling. Ik heb gekozen voor de KS omdat het risico van het scheuren van de baarmoeder vrij hoog is als je zo kort na een KS weer bevalt.
Na de 3e bevalling ging ik voor mijn gevoel half dood van de naweeën. Na de morfinepomp en morfinepillen ging het nog steeds niet beter en ik kreeg nog een extra ruggenprik om de nacht door te komen en mijn dochter werd meegenomen naar de personeelskamer. Toen ik na de 2e ruggenprik terug kwam op mijn kamer vond mijn kamerbuurvrouw me maar een aansteller want ja, pijn hoort nou eenmaal bij bevallen. Uiteindelijk bleek dat mijn baarmoeder niet snel genoeg kon krimpen door een groot stolsel die er dus uiteindelijk ook nog uit moest.
Tijdens het ontslaggesprek zegt de gyn ook nog dat ze niet had verwacht dat ik mooie kindjes zou krijgen.
woensdag 6 januari 2021 om 07:47
Bij mijn vorige bevalling ook zoiets raars meegemaakt door de verpleging.
Ik kwam na 3 dagen na dat ik ontslagen was in het ziekenhuis laat in de avond met spoed terug in het ziekenhuis met 41 graden koorts en rugpijn. En verdenking van een rugabces in mijn ruggenmerg op gynaecologie te liggen en een hele bubs met artsen werd opgeroepen.
Begint een verpleegster tegen mijn man van ja is jullie baby al verzekerd want anders mogen wij haar geen fles en schone luier enz geven.
En moet jij bij haar blijven.
En ik moest het halve ziekenhuis door voor scans en onderzoeken.
Dus mijn man zegt nee nog niet niet gedaan maar ze komt in het pakket van mijn vrouw. En jullie kunnen toch zien dat zij goed verzekerd is. Nee dan mag het nog niet.
Dus hij pakt droog de maxi cosi en de tas en en plaats die op de mijn bed en we willen naar de mri, worden we aangehouden bij de deur of mijn man gek was geworden om zoon jonge baby het hele ziekenhuis door te slepen.
En mijn man is de rust zelfde maar die werd toen een party kwaad. Van ik moet wel want jullie willen niet voor haar zorgen terwijl wij gaan uitzoeken wat er speelt ( ik had net 5 min vantevoren gehoord dat als er iets zit ik verlamd kon raken).
Gelukkig liep onze verloskundige een bevalling te begeleiden op de afdeling en die heeft er toen voor gezorgd dat ze de baby voor een paar uur overnamen.
Na een paar uur wisten we ook dat er niks aan de hand was met mijn rug kwa abces, maar niemand weet tot nu toe wat het is geweest.
Volgende dag heeft mijn man gevraagd om de de leidinggevende en die heeft toen echt wel stappen ondernomen samen met de hooft gynaecoloog, want die waren beiden met ons eens dat het wel protocol is bij flesvoeding ( ze hadden de baby op uitzondering op borst kunnen zetten want dan magbhet wel) . Maar dat in deze uitzonderlijke situatie de baby gewoon hadden moeten inschrijven en de volgende dag samen hadden moeten kijken hoe of wat.
Want we hadden al heel veel stress en hun veroorzaakte nog meer stress. Ik de rest van de week die 2 verpleegkundige niet meer gezien nadat ze excuses hebben moeten maken.
Ook de verzekaar stond verbaasd om ons verhaal. Die zeiden ook ze zien dat je niet alleen basis verzekerd bent en wij hebben het protocol dat baby's tot 4 maanden niet gescheiden mogen worden van hun moeder bij opnamen. En dat weet het ziekenhuis.
Ik kwam na 3 dagen na dat ik ontslagen was in het ziekenhuis laat in de avond met spoed terug in het ziekenhuis met 41 graden koorts en rugpijn. En verdenking van een rugabces in mijn ruggenmerg op gynaecologie te liggen en een hele bubs met artsen werd opgeroepen.
Begint een verpleegster tegen mijn man van ja is jullie baby al verzekerd want anders mogen wij haar geen fles en schone luier enz geven.
En moet jij bij haar blijven.
En ik moest het halve ziekenhuis door voor scans en onderzoeken.
Dus mijn man zegt nee nog niet niet gedaan maar ze komt in het pakket van mijn vrouw. En jullie kunnen toch zien dat zij goed verzekerd is. Nee dan mag het nog niet.
Dus hij pakt droog de maxi cosi en de tas en en plaats die op de mijn bed en we willen naar de mri, worden we aangehouden bij de deur of mijn man gek was geworden om zoon jonge baby het hele ziekenhuis door te slepen.
En mijn man is de rust zelfde maar die werd toen een party kwaad. Van ik moet wel want jullie willen niet voor haar zorgen terwijl wij gaan uitzoeken wat er speelt ( ik had net 5 min vantevoren gehoord dat als er iets zit ik verlamd kon raken).
Gelukkig liep onze verloskundige een bevalling te begeleiden op de afdeling en die heeft er toen voor gezorgd dat ze de baby voor een paar uur overnamen.
Na een paar uur wisten we ook dat er niks aan de hand was met mijn rug kwa abces, maar niemand weet tot nu toe wat het is geweest.
Volgende dag heeft mijn man gevraagd om de de leidinggevende en die heeft toen echt wel stappen ondernomen samen met de hooft gynaecoloog, want die waren beiden met ons eens dat het wel protocol is bij flesvoeding ( ze hadden de baby op uitzondering op borst kunnen zetten want dan magbhet wel) . Maar dat in deze uitzonderlijke situatie de baby gewoon hadden moeten inschrijven en de volgende dag samen hadden moeten kijken hoe of wat.
Want we hadden al heel veel stress en hun veroorzaakte nog meer stress. Ik de rest van de week die 2 verpleegkundige niet meer gezien nadat ze excuses hebben moeten maken.
Ook de verzekaar stond verbaasd om ons verhaal. Die zeiden ook ze zien dat je niet alleen basis verzekerd bent en wij hebben het protocol dat baby's tot 4 maanden niet gescheiden mogen worden van hun moeder bij opnamen. En dat weet het ziekenhuis.
woensdag 6 januari 2021 om 07:55
GreenLadyFern schreef: ↑04-01-2021 07:37Mbt hulpverleners heb ik er ook nog eentje.
Ik moest mijn implanon laten vervangen. Ik was net twintig en ging met de bus naar het ziekenhuis op de gyneacologiepoli. Hele grote poli, enorm lange gang.
De gyneacoloog had me verdoofd, opengesneden en zat met een tang te wroeten (implantaat kwam moeilijk los) en ik zat heel geinteresseerd te kijken. Opeens werd ik onwel, ik kon nog net zeggen dat ik me niet goed voelen voordat ik half het bewustzijn verloor.
Gyneacoloog heeft het snel afgemaakt terwijl de verpleegkundige een rolstoel ging zoeken. Die kon ze niet vinden dus kwam ze terug met een ziekenhuisbed waar ik op werd gehesen, en zo over die hele poli werd gereden. Vervolgens rijden ze me een leeg kamertje in, zegt de verpleegster; blijf maar even liggen tot je je beter voelt, en gaat vervolgens weg.
Ik heb er nog een half uurtje gelegen, overgegeven in de wasbak ook, maar er kwam niemand meer kijken. Op een gegeven moment ben ik maar opgestaan en teruggelopen over die poli, waarbij ik behoorlijk werd aangestaard door degenen die zaten te wachten. Bij de receptie gevraagd naar eventuele nazorg (ik mocht niet douchen en moest de hechtingen laten verwijderen bij de huisarts, maar dat hadden ze me niet meer kunnen vertellen).
Daarna naar buiten gelopen en in het rookhok gaan zitten. Blijkbaar zag ik er nogal versuft uit, want een oudere vrouw vroeg of het wel ging en even later zaten we beide te lachen over hoe bizar het wel niet was.
Slechte nazorg, zeg. Wat zal jij je ellendig hebben gevoeld.
woensdag 6 januari 2021 om 08:37
Dat zeker en onder invloed van hormonen voelt alles nog eens extra klote. Achteraf gezien had ik veel dingen willen zeggen of doen maar op dat moment kwam het gewoon niet in me op.
"Nee" is ook een antwoord.
woensdag 6 januari 2021 om 23:37
Interessant. En is dat nu verholpen?
Rotoorlog, ik zeg NEE tegen deze OORLOG.
woensdag 6 januari 2021 om 23:42
Kuzu schreef: ↑04-01-2021 10:00Dat was inderdaad heel heftig. Mijn wereld stortte zo ongeveer in. Had een onrustig huwelijk, deed alles zo ongeveer alleen, had 2 banen omdat mijn man werkloos thuis zat, toen die diagnose. Dat was heel zwaar.
En dan later een neuroloog die me aankeek en zei 'Jij hebt geen MS, ik ga zorgen dat jij weer lekker aan het werk kan'... en ik dacht alleen maar...ik zou blij zijn als ik gewoon normaal kan staan zonder om te vallen.
Een paar maanden injecties en ik was weer als herboren.
Van die andere neuroloog kreeg ik medicatie die me helemaal verlamde. Dan lag ik op de bank en dacht mijn man dat ik sliep, dus zei tegen onze zoon om zachtjes te doen 'mama slaapt...'.. maar ik was gewoon niet in staat om te bewegen of te antwoorden, gedurende een uur of 2,3.
Toen ik dat aan de neuroloog vertelde keek ze me aan... 'maar..voelde je pijn..?'.. nou nee dat niet, ik voelde niks... 'oke...dan helpt het dus tegen de pijn, dat is wel fijn'..
O wat een meun die neurologe. Gelukkig dat die volgende neuroloog je echt kon helpen.
Rotoorlog, ik zeg NEE tegen deze OORLOG.
donderdag 7 januari 2021 om 08:53
Ik krijg (geef mezelf) b12 injecties maar laesies gaan niet zomaar weg.
Maar goed, mijn hoge bloeddruk komt door een hoge hersendruk. Bloeddruk is onder controle. Ik had ook altijd juist een hele lage bloeddruk dus daarom was het vreemd dat die ineens zo hoog was. Mijn hoge hersendruk is verre van onder controle. Wel is mijn hoofd veel minder geprikkeld nu ik b12 injecties krijg.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 7 januari 2021 om 12:44
ik heb zelf echt wel eens perongeluk een hele vervelende opmerking tegen iemand gemaakt. Dame in mijn omgeving die zolang ik haar kende morbide obesitas had en bezig was met afvallen. Ik kwam haar tegen nadat ik haar een poos niet gesproken of gezien had. Ze was heel erg afgevallen, dus ik complimenteerde haar dat het haar gelukt was om af te vallen. Ze reageerde nogal vaag en liep weg. Ik begreep later dat ze een onderliggende ernstige ziekte had en daarom zo was afgevallen. Ik schaamde me kapot. Zelfs zo erg dat ik ook geen contact op durfde te nemen om excuses aan te bieden. En voor dat laatste schaam ik me inmiddels ook voor.
Jaren in de gezondheidszorg gewerkt. Daarvaak ook met klapperende oren gestaan over wat partners konden zeggen over hun zieke wederhelft (ging vaak om terminaal zieke mensen). Dingen zoals dat het toch wel heel erg vervelend was dat de vakantie nu afgezegd moest worden.
Jaren in de gezondheidszorg gewerkt. Daarvaak ook met klapperende oren gestaan over wat partners konden zeggen over hun zieke wederhelft (ging vaak om terminaal zieke mensen). Dingen zoals dat het toch wel heel erg vervelend was dat de vakantie nu afgezegd moest worden.
donderdag 7 januari 2021 om 13:58
Ik had jaren terug ( 2010) enorme pijn op mn borst ,kaken en linker arm,en kon helemaal niks meer, volgens mijn man zag ik helemaal grijs in mijn gezicht en was ik zeiknat van het zweet,
Man heeft 112 gebeld en het ambulancepersoneel sloot mij aan op een ecg ? apparaat, daar was niks op te zien en ze zeiden dat het hyperventilatie was en ik me niet moest aanstellen weer rustig moest worden.
Vervolgens zijn ze weggegaan en de pijn zwakte daarna ook echt af, wel bleef ik vermoeid.
2 dagen later, weer pijn op de borst, weer 112 gebeld en nu werd ik wel meegenomen naar het ziekenhuis, weer niks te zien op het ecg en ook niet in het bloed, uren lang hebben ze me daar op de eerste hulp laten liggen aangesloten aan een monitor , want het was heel druk ,ik moest heel nodig plassen maar daar hadden ze geen tijd voor, ik moest het maar ophouden en ze lieten mij weer alleen, ik heb mezelf onder geplast want ik kon het echt niet meer ophouden ,uur later kwamen ze weer binnen en werd ik weer naar huis gestuurd
Volgende dag gebeurde weer hetzelfde ,weer 112 gebeld en toen had ik een doortastende arts die vond dat ik gecatheretiseerd moest worden ,dat gebeurde en wat bleek, ik had een hartinfarct gehad en mijn linkse kransslagader zat voor 98 % dicht, gelijk gedotterd en er werden 2 stends geplaatst.
Ik heb het hele gebeuren nooit echt een plekje kunnen geven.
Ik moest me dus niet zo aanstellen
Man heeft 112 gebeld en het ambulancepersoneel sloot mij aan op een ecg ? apparaat, daar was niks op te zien en ze zeiden dat het hyperventilatie was en ik me niet moest aanstellen weer rustig moest worden.
Vervolgens zijn ze weggegaan en de pijn zwakte daarna ook echt af, wel bleef ik vermoeid.
2 dagen later, weer pijn op de borst, weer 112 gebeld en nu werd ik wel meegenomen naar het ziekenhuis, weer niks te zien op het ecg en ook niet in het bloed, uren lang hebben ze me daar op de eerste hulp laten liggen aangesloten aan een monitor , want het was heel druk ,ik moest heel nodig plassen maar daar hadden ze geen tijd voor, ik moest het maar ophouden en ze lieten mij weer alleen, ik heb mezelf onder geplast want ik kon het echt niet meer ophouden ,uur later kwamen ze weer binnen en werd ik weer naar huis gestuurd
Volgende dag gebeurde weer hetzelfde ,weer 112 gebeld en toen had ik een doortastende arts die vond dat ik gecatheretiseerd moest worden ,dat gebeurde en wat bleek, ik had een hartinfarct gehad en mijn linkse kransslagader zat voor 98 % dicht, gelijk gedotterd en er werden 2 stends geplaatst.
Ik heb het hele gebeuren nooit echt een plekje kunnen geven.
Ik moest me dus niet zo aanstellen
If you don,t like whats,s being said,change the conversation
donderdag 7 januari 2021 om 14:34
Ik denk dat dat vaak ook nog de meeste impact heeft, het niet serieus genomen worden en voor aansteller aangezien worden. Artsen onderschatten dat nogal. Zelf ben ik blijvend invalide omdat ik me ook 'niet zo aan moest stellen en maar harder moest trainen". Totdat ik eindelijk een arts had die me wél serieus nam en dankzij hem is erger voorkomen. Maar de wetenschap dat ik waarschijnlijk niet invalide zou zijn als er wél naar me geluisterd zou zijn en het verdriet van me zo alleen voelen omdat ik als aansteller weggezet ben al die jaren, is me niet in de koude kleren gaan zitten. Dat artsen het soms niet weten neem ik ze totaal niet kwalijk. Maar dat ze niet luisteren maar wél een mening over je vormen, is gewoon écht heel naarcavalier schreef: ↑07-01-2021 13:58Ik had jaren terug ( 2010) enorme pijn op mn borst ,kaken en linker arm,en kon helemaal niks meer, volgens mijn man zag ik helemaal grijs in mijn gezicht en was ik zeiknat van het zweet,
Man heeft 112 gebeld en het ambulancepersoneel sloot mij aan op een ecg ? apparaat, daar was niks op te zien en ze zeiden dat het hyperventilatie was en ik me niet moest aanstellen weer rustig moest worden.
Vervolgens zijn ze weggegaan en de pijn zwakte daarna ook echt af, wel bleef ik vermoeid.
2 dagen later, weer pijn op de borst, weer 112 gebeld en nu werd ik wel meegenomen naar het ziekenhuis, weer niks te zien op het ecg en ook niet in het bloed, uren lang hebben ze me daar op de eerste hulp laten liggen aangesloten aan een monitor , want het was heel druk ,ik moest heel nodig plassen maar daar hadden ze geen tijd voor, ik moest het maar ophouden en ze lieten mij weer alleen, ik heb mezelf onder geplast want ik kon het echt niet meer ophouden ,uur later kwamen ze weer binnen en werd ik weer naar huis gestuurd
Volgende dag gebeurde weer hetzelfde ,weer 112 gebeld en toen had ik een doortastende arts die vond dat ik gecatheretiseerd moest worden ,dat gebeurde en wat bleek, ik had een hartinfarct gehad en mijn linkse kransslagader zat voor 98 % dicht, gelijk gedotterd en er werden 2 stends geplaatst.
Ik heb het hele gebeuren nooit echt een plekje kunnen geven.
Ik moest me dus niet zo aanstellen
donderdag 7 januari 2021 om 14:37
Dit verhaal hoorde ik van een vriendin, mijn mond viel ervan open. Ze had borstkanker en raakte in de supermarkt aan de praat met een buurvrouw of een kennis, die wist van haar diagnose. Kennis vroeg hoe het ging, vriendin vertelde over de behandeling en hoorde toen van kennis: 'Ik had een schoonzus met dezelfde diagnose als jij. Die is nu dus dood.'
En bedankt.
En bedankt.
Wat eten we vanavond?
donderdag 7 januari 2021 om 15:04
Manlief had de operatie gehad die niet gelukt was, mocht na 2 dagen mee naar huis en op dag 3 na zijn operatie krijg ik een miskraam met 11 weken (na 6 jaar proberen, o.a. met medische hulp en uiteindelijk toch spontaan zwanger).
We zaten op dag 4 in zak en as vanwege de miskraam en de mislukte operatie. Staan mijn ouders in een keer voor de deur. Hebben gelijk al commentaar op het feit dat wij midden op de dag nog alle rolluiken dicht hadden zitten. Vervolgens zegt mijn moeder binnen 5 minuten na binnenkomst dat het voor hen ook erg is, omdat ze nu geen opa en oma meer worden.
Hulpverleners:
Diëtist die maar tegen mijn man (met vochtbeperking en slecht functionerend hart) blijft zeggen dat hij bij een honger gevoel maar een paar glazen water moet drinken, of moet gaan wandelen (alles meer dan inspanning om voor jezelf te zorgen, was uitdrukkelijk door behandelend artsen verboden).
Erge was, dat de diëtist zichzelf aanprijst als gespecialiseerd diëtist voor hartpatiënten.
Dermatoloog die mij van top tot teen opneemt en zegt dat ik wel in korte tijd veel ben aangekomen en daarmee moet oppassen. Als ie de moeite had genomen even mijn dossier voor de afspraak aan door te nemen, had ie gezien dat ik dagelijks een hele hoge dosering prednisolon in nam.
Gynaecoloog die ook opmerkt dat er een paar kilo af moet omdat ik wat aan de zware kant ben.
Ja duh, mijn normale medicatie kon ik niet nemen (zou schadelijk zijn voor een vruchtje/baby) dus was al 1,5 jaar aan die kut-prednisolon. Door dat spul ook 33 kilo zwaarder dan normaal. Stond ook met koeienletters in mijn dossier.
Ben overigens na het stoppen met dat spul ook binnen een jaar weer 40 kilo kwijt geraakt.
Op vakantie in buitenland heel ongelukkig gevallen en kon niet meer op mijn enkel staan. Daar naar een ziekenhuis geweest voor foto's enz. Door de zwelling was er niets te zien, dus moest bij thuiskomst na vakantie ook maar weer naar de dokter gaan. Kreeg er daar wel een plastieken laars met luchtkussens om heen en krukken, zodat mijn enkel rust had en ik kon er mee in het vliegtuig.
Bij thuiskomst door huisarts doorverwezen naar SEH voor foto's. Hele dag daar gezeten en uiteindelijk naar huis gestuurd door co-assistent met de mededeling dat er op de foto's niets te zien was. Ik moest de laars maar af doen en er gewoon op gaan lopen, want ik was mijn enkel aan het verwennen.
Halverwege de dag daarna belt er een arts. Hopelijk had ik nog niet zoveel op mijn enkel gelopen want hij was wel degelijk gebroken. Moest toen uiteindelijk nog 5 weken die laars omhouden voordat het geheeld was.
[een en ander weer verwijderd ivm herkenbaarheid]
We zaten op dag 4 in zak en as vanwege de miskraam en de mislukte operatie. Staan mijn ouders in een keer voor de deur. Hebben gelijk al commentaar op het feit dat wij midden op de dag nog alle rolluiken dicht hadden zitten. Vervolgens zegt mijn moeder binnen 5 minuten na binnenkomst dat het voor hen ook erg is, omdat ze nu geen opa en oma meer worden.
Hulpverleners:
Diëtist die maar tegen mijn man (met vochtbeperking en slecht functionerend hart) blijft zeggen dat hij bij een honger gevoel maar een paar glazen water moet drinken, of moet gaan wandelen (alles meer dan inspanning om voor jezelf te zorgen, was uitdrukkelijk door behandelend artsen verboden).
Erge was, dat de diëtist zichzelf aanprijst als gespecialiseerd diëtist voor hartpatiënten.
Dermatoloog die mij van top tot teen opneemt en zegt dat ik wel in korte tijd veel ben aangekomen en daarmee moet oppassen. Als ie de moeite had genomen even mijn dossier voor de afspraak aan door te nemen, had ie gezien dat ik dagelijks een hele hoge dosering prednisolon in nam.
Gynaecoloog die ook opmerkt dat er een paar kilo af moet omdat ik wat aan de zware kant ben.
Ja duh, mijn normale medicatie kon ik niet nemen (zou schadelijk zijn voor een vruchtje/baby) dus was al 1,5 jaar aan die kut-prednisolon. Door dat spul ook 33 kilo zwaarder dan normaal. Stond ook met koeienletters in mijn dossier.
Ben overigens na het stoppen met dat spul ook binnen een jaar weer 40 kilo kwijt geraakt.
Op vakantie in buitenland heel ongelukkig gevallen en kon niet meer op mijn enkel staan. Daar naar een ziekenhuis geweest voor foto's enz. Door de zwelling was er niets te zien, dus moest bij thuiskomst na vakantie ook maar weer naar de dokter gaan. Kreeg er daar wel een plastieken laars met luchtkussens om heen en krukken, zodat mijn enkel rust had en ik kon er mee in het vliegtuig.
Bij thuiskomst door huisarts doorverwezen naar SEH voor foto's. Hele dag daar gezeten en uiteindelijk naar huis gestuurd door co-assistent met de mededeling dat er op de foto's niets te zien was. Ik moest de laars maar af doen en er gewoon op gaan lopen, want ik was mijn enkel aan het verwennen.
Halverwege de dag daarna belt er een arts. Hopelijk had ik nog niet zoveel op mijn enkel gelopen want hij was wel degelijk gebroken. Moest toen uiteindelijk nog 5 weken die laars omhouden voordat het geheeld was.
[een en ander weer verwijderd ivm herkenbaarheid]
groenebroek wijzigde dit bericht op 08-01-2021 14:49
49.23% gewijzigd
donderdag 7 januari 2021 om 15:16
Ook verschrikkelijk! Echt veel mensen denken absoluut niet na bij wat ze zeggen.makreel schreef: ↑07-01-2021 14:37Dit verhaal hoorde ik van een vriendin, mijn mond viel ervan open. Ze had borstkanker en raakte in de supermarkt aan de praat met een buurvrouw of een kennis, die wist van haar diagnose. Kennis vroeg hoe het ging, vriendin vertelde over de behandeling en hoorde toen van kennis: 'Ik had een schoonzus met dezelfde diagnose als jij. Die is nu dus dood.'
En bedankt.
donderdag 7 januari 2021 om 15:31
Ook al zo,n vreselijk verhaal, invalide door zo,n kl.....arts, dikke knuffel voor jouapiejapie schreef: ↑07-01-2021 14:34Ik denk dat dat vaak ook nog de meeste impact heeft, het niet serieus genomen worden en voor aansteller aangezien worden. Artsen onderschatten dat nogal. Zelf ben ik blijvend invalide omdat ik me ook 'niet zo aan moest stellen en maar harder moest trainen". Totdat ik eindelijk een arts had die me wél serieus nam en dankzij hem is erger voorkomen. Maar de wetenschap dat ik waarschijnlijk niet invalide zou zijn als er wél naar me geluisterd zou zijn en het verdriet van me zo alleen voelen omdat ik als aansteller weggezet ben al die jaren, is me niet in de koude kleren gaan zitten. Dat artsen het soms niet weten neem ik ze totaal niet kwalijk. Maar dat ze niet luisteren maar wél een mening over je vormen, is gewoon écht heel naar
Ik ben tot op heden nog steeds bang voor pijn op de borst, raak ik niet meer kwijt denk ik.
Bij het UWV werd ik ook al niet geloofd na mn hartinfarct en een zware nekoperatie in het zelfde jaar. Daar vonden ze me een aansteller en leugenaar ondanks alle bewijzen van de artsen.
Heb 7 jaar lang gevochten tegen het UWV en uiteindelijk alles met terug werkende kracht gewonnen bij de hoge raad, alwaar het UWV ongenadigd op hun flikker kreeg en ik alsnog 100 procent ben afgekeurd.
Helaas vorig jaar weer aan mijn nek geopereerd.
If you don,t like whats,s being said,change the conversation
donderdag 7 januari 2021 om 15:33
Ik hoop het ookgroenebroek schreef: ↑07-01-2021 15:14Jeetje Cavelier wat heftig!
Dat gevoel dat je niet serieus genomen wordt is verschrikkelijk. Net of je je alles dan maar aan het inbeelden bent.
Hopelijk kun je het toch ooit een plekje geven.
If you don,t like whats,s being said,change the conversation
