Overig
alle pijlers
Schaamteloze acties of uitspraken van bekenden bij ziekte
woensdag 30 december 2020 om 17:45
Ben fan van dit soort topics (nu de variant "in kraamtijd" aan het volgen), en na een aantal reacties doe ik niet eens meer moeite om mijn kaak op te rapen van de grond.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
donderdag 31 december 2020 om 15:54
Dat is wel echt k*t. Ik heb wat dat betreft wel geluk gehad met collega’s en teamleider. Had twee dagen na opname al de directeur en zijn vrouw aan het bed staan met een enorme fruitmand. Werd precies op dat moment met een enorme slab om gevoerd door mijn zoonVGM1980 schreef: ↑31-12-2020 15:47O ja, zulke opmerkingen ook wel gehad. Zelfs van mijn eigen werkgever.
Ik heb de hersenbloeding nota bene op mijn werk gehad. Ik kon niets meer daarna, behalve plafonddienst houden. Mijn man heeft alle telefoongesprekken gevoerd de eerste 2 maanden. Daarna kon ik zelf, met hulpmiddelen, af en toe kleine stukjes lopen en korte telefoongesprekken voeren.
Ze is nog nooit bij mij langs gekomen, en ze vroeg aan de telefoon of ik bij haar op kantoor koffie kwam drinken. Ik zei dat dat niet ging lukken, gezien mijn situatie.
Antwoord: ja mijn man brengt en haalt mij momenteel ook naar kantoor, want ik heb mijn duim gebroken.
Ook lag ik met de feestdagen in het ziekenhuis. Ze belde om te vragen hoe het ging. Gaf aan dat het best aardig ging, dat ik het wel jammer vond dat ik niet de feestdagen doorbracht met mijn man en kinderen ( 4 en 2 jaar). Precies zo gezegd. Antwoord: ach volgend jaar weer, toch.
Overigens was het contact voor ik ziek werd met haar altijd goed, heb er 10 jaar gewerkt. Maar vanaf dat ik ziek werd veranderde ze in Cruella.
.
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 31 december 2020 om 16:29
Godskanonnen sommige mensen hebben echt geen filter. Mijn verhaal heeft niets met een ziekte te maken maar met een aangeboren afwijking?!.
Mijn dochter heeft een wijnvlek in haar hals. Bedekt het overgrote gedeelte van de zijkant, maar ik heb hem nooit bedekt oid. Ze draagt haar haar hoog in een staart en ze noemt het zelf haar tattoo (ze is 5).
Ik was op een gegeven moment buiten met de hond en dochter, vroeg een man wat heeft zij in haar nek? Ik zeg een wijnvlekje. Blijft dat zo? Ik denk het wel. Nou gelukkig is het bijna coltruienweer
Mijn dochter heeft een wijnvlek in haar hals. Bedekt het overgrote gedeelte van de zijkant, maar ik heb hem nooit bedekt oid. Ze draagt haar haar hoog in een staart en ze noemt het zelf haar tattoo (ze is 5).
Ik was op een gegeven moment buiten met de hond en dochter, vroeg een man wat heeft zij in haar nek? Ik zeg een wijnvlekje. Blijft dat zo? Ik denk het wel. Nou gelukkig is het bijna coltruienweer
donderdag 31 december 2020 om 17:47
Ik ben onder andere halfzijdig verlamd als gevolg van een hersenbloeding op jonge leeftijd. Mensen hebben weleens gevraagd of ik mee ga schaatsen of mee op wintersport wil gaan. Onhandig, omdat dat niet mogelijk is, maar wel goed bedoeld. Vooral vrienden denken er vaak niet over na en dat vind ik eigenlijk wel fijn. Het leidt vaak tot hilarische momenten en achteraf kunnen we er vaak om lachen, maar soms is het wel pijnlijk.
donderdag 31 december 2020 om 18:18
Oh! Schiet me te binnen:MoaningMyrtle schreef: ↑31-12-2020 09:07Oh ik word best een beetje verdrietig om deze verhalen en had al eerder iets geplaatst. Maar later schoot me nog een opmerking te binnen die ik jullie niet kan onthouden:
Dat jij zolang pijn blijft houden is omdat je niet gelooft. Als je naar de kerk zou gaan en God om hulp zou vragen dan gaat het wel over.
En verder veel herkenning hier en toch ook wel de bevestiging dat als je ziek bent/een aandoening hebt/veel pech hebt dat het toch vaak enorm eenzaam is.....
Een vriend van ons is totaal ‘in den Here’ geschoten. Hij kon mijn hoofdpijn wel genezen. Of hij voor en met mij mocht bidden. Ja hoor. Ergens wel heel lief natuurlijk. Dus hand op mijn hoofd en gaan met het gebed (van bijna 3 kwartier). Binnen een maand moest het wel over zijn. Uiteraard was het niet over en toen geloofde ik er niet hard genoeg in.
En mijn ex-schoonmoeder komt uit een heftige geloofsgemeenschap. Met tongenspreken (en absoluut niet op de meditatieve manier). Zij en al haar broers en zussen zijn daardoor psychisch compleet van het padje geraakt. Haar moeder was ziek en bleek kanker te hebben. Vervolgens mocht ze van haar man (vader) niet behandeld worden maar de kinderen moesten elke dag in de gang van het ziekenhuis zitten, mochten moeder niet zien en voor haar bidden de hele dag. Uiteindelijk overleed moeder. Vader stapt de ziekenhuiskamer uit en zegt: “ze is dood en dat komt omdat jullie niet hard genoeg gebeden hebben!” En liep weg.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 31 december 2020 om 18:34
Oh ja deze:
Ik had dus mijn been gebroken, moest daarvoor verschillende keren nog geopereerd dus kon een paar maanden niet naar mijn studie.
Ik had een mentor en die was tevens ook docent van een vak waarbij je 80% aanwezig moest zijn.
Dus ik had contact met die mentor gehouden en hij had gezegd dat die 80% voor mij niet gold, ik moest wel iets vervangend doen.
Dus dat had ik gedaan.
Ik kon weer naar school dus ik belde die man op, hij vond het zo leuk en was zo blij me weer te zien.
Ik zit dus in die les met krukken en in het gips.
De man komt binnen, vraagt ijskoud: 'wat doe je hier, het is hier geen bus waar je even in en uit komt stappen' en vraagt me te vertrekken
Dus ik reageer verbaasd en herinner hem aan het contact dat we eerder hadden.
'heb je nu een doktersbriefje bij je dan?'
Dus ik herinner hem eraan dat hij die al heeft.
'ja als ik mentor ben zit ik in een andere rol als docent, dat onthou ik niet hoor. Je kunt gaan, als je hier dan weer komt aanwaaien moet je wel aantonen hoe of wat'
Hele klas verontwaardigd, ik wees nog op gips maar ik moest toch echt gaan.
Ik had dus mijn been gebroken, moest daarvoor verschillende keren nog geopereerd dus kon een paar maanden niet naar mijn studie.
Ik had een mentor en die was tevens ook docent van een vak waarbij je 80% aanwezig moest zijn.
Dus ik had contact met die mentor gehouden en hij had gezegd dat die 80% voor mij niet gold, ik moest wel iets vervangend doen.
Dus dat had ik gedaan.
Ik kon weer naar school dus ik belde die man op, hij vond het zo leuk en was zo blij me weer te zien.
Ik zit dus in die les met krukken en in het gips.
De man komt binnen, vraagt ijskoud: 'wat doe je hier, het is hier geen bus waar je even in en uit komt stappen' en vraagt me te vertrekken
Dus ik reageer verbaasd en herinner hem aan het contact dat we eerder hadden.
'heb je nu een doktersbriefje bij je dan?'
Dus ik herinner hem eraan dat hij die al heeft.
'ja als ik mentor ben zit ik in een andere rol als docent, dat onthou ik niet hoor. Je kunt gaan, als je hier dan weer komt aanwaaien moet je wel aantonen hoe of wat'
Hele klas verontwaardigd, ik wees nog op gips maar ik moest toch echt gaan.
donderdag 31 december 2020 om 19:50
Ik heb dan geen hersenletsel maar wel een hersenaandoening (te hoge druk waardoor klachten vergelijkbaar zijn met mensen met een hersentumor). Bij onze drogist hebben ze een alarm op de deur en die deur staat bijna 3/5 keer als ik daar ben open. Dan ga ik dus weer weg, ik wordt daar zo naar van. Een kennis gaat er helemaal nooit meer heen met haar zoon met een prikkelverwerkingsstoornis, die is eens helemaal door het lint gegaan daar.VGM1980 schreef: ↑31-12-2020 12:58Herkenbaar. Mensen kunnen zelfs soms boos reageren als ik iemand niet begrijp. Als ik dan wil aantonen dat ik hersenletsel heb willen ze niet kijken op mijn kaartje. Lopen ze weg met een wuivend gebaar.
Ook eens bij een supermarkt gehad, dat ik in de rij bij de kassa stond en 1 van de medewerkers met een boormachine aan de gang ging bij zo een poortje, precies naast me. Ik liet onmiddellijk mijn kaartje zien (ik loop sowieso altijd met oordoppen of koptelefoon) en gevraagd of hij even kon stoppen tot ik weg was. ( 2 minuten) Zijn antwoord was 'ik heb ook pijn in mijn rug. ik ga gewoon door'. Kassière heeft daar een stokje voor gestoken, want anders had ik mijn spullen moeten laten staan en gauw weg, maar ik had betaald wilde weglopen en de boor ging gelijk weer aan.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 31 december 2020 om 20:17
Het is dan ook gewoon duidelijkheid hè.lemoos2 schreef: ↑31-12-2020 15:15Oh die zijn er wel oké mee. Soms denken ze dat ik met opzet niet op een woord kom (als een soort stealth overhoring). Ze weten dat ik niets met links kan aanpakken, ik krijg een rietje bij de koffie/thee en mijn lokaal is het enige lokaal waarbij ze keurig allemaal hun tassen onder het bord mikken ipv overal en nergens over de vloer (want dan ligt geheid mevrouw Lemoos binnen vijf minuten bij je op schoot).
Verder hetzelfde als voorheen, niet liever maar ook niet vervelender. De eerste lichting dacht even dat ik ‘minder scherp’ was geworden maar dat bleek niet zo te zijn
Ik had een (oudere) collega met ook een infarct maar die werd dus echt afgemaakt door leerlingen, echt heel sneu. Maar ja, lesgeven aan techniekjongens vraagt toch veel kordaatheid en daar was hij wat te ‘traag’ voor geworden. Vervolgens is ie bijlessen gaan geven, wat heel goed ging en toen wilde de schoolleiding hem eruit gooien want hij zou teveel kosten.
.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 31 december 2020 om 20:23
Ik heb best veel leerlingen wiens (stief)pa/ma/oma/opa hetzelfde hebben gehad. En vanwege de verminderde belastbaarheid heb ik zo’n funrooster voor mijn betaalde hobby. Één uur les, een uur rust. En een eigen lokaal. Dus als ze op hetzelfde moment een tussenuur hebben komen ze altijd even buurten en bijkletsen. Dus die hoge gunfactor speelt ook wel mee.suzyqfive schreef: ↑31-12-2020 20:17Het is dan ook gewoon duidelijkheid hè.
Ik had een (oudere) collega met ook een infarct maar die werd dus echt afgemaakt door leerlingen, echt heel sneu. Maar ja, lesgeven aan techniekjongens vraagt toch veel kordaatheid en daar was hij wat te ‘traag’ voor geworden. Vervolgens is ie bijlessen gaan geven, wat heel goed ging en toen wilde de schoolleiding hem eruit gooien want hij zou teveel kosten..
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 31 december 2020 om 20:47
suzyqfive schreef: ↑31-12-2020 18:18Oh! Schiet me te binnen:
Een vriend van ons is totaal ‘in den Here’ geschoten. Hij kon mijn hoofdpijn wel genezen. Of hij voor en met mij mocht bidden. Ja hoor. Ergens wel heel lief natuurlijk. Dus hand op mijn hoofd en gaan met het gebed (van bijna 3 kwartier). Binnen een maand moest het wel over zijn. Uiteraard was het niet over en toen geloofde ik er niet hard genoeg in.
Wow ik ben zelf gelovig maar zou dit nooit accepteren! Wat een debiel zeg. Dat tweede verhaal ook. That's not how it works, that's not how any of this work
donderdag 31 december 2020 om 22:21
Zo kan ik het ook, in een maand gaan de meeste kwalen wel oversuzyqfive schreef: ↑31-12-2020 18:18Oh! Schiet me te binnen:
Een vriend van ons is totaal ‘in den Here’ geschoten. Hij kon mijn hoofdpijn wel genezen. Of hij voor en met mij mocht bidden. Ja hoor. Ergens wel heel lief natuurlijk. Dus hand op mijn hoofd en gaan met het gebed (van bijna 3 kwartier). Binnen een maand moest het wel over zijn. Uiteraard was het niet over en toen geloofde ik er niet hard genoeg in.
.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 1 januari 2021 om 01:11
Hij had ook een gespleten persoonlijkheid?Surebaby schreef: ↑31-12-2020 18:34Oh ja deze:
Ik had dus mijn been gebroken, moest daarvoor verschillende keren nog geopereerd dus kon een paar maanden niet naar mijn studie.
Ik had een mentor en die was tevens ook docent van een vak waarbij je 80% aanwezig moest zijn.
Dus ik had contact met die mentor gehouden en hij had gezegd dat die 80% voor mij niet gold, ik moest wel iets vervangend doen.
Dus dat had ik gedaan.
Ik kon weer naar school dus ik belde die man op, hij vond het zo leuk en was zo blij me weer te zien.
Ik zit dus in die les met krukken en in het gips.
De man komt binnen, vraagt ijskoud: 'wat doe je hier, het is hier geen bus waar je even in en uit komt stappen' en vraagt me te vertrekken
Dus ik reageer verbaasd en herinner hem aan het contact dat we eerder hadden.
'heb je nu een doktersbriefje bij je dan?'
Dus ik herinner hem eraan dat hij die al heeft.
'ja als ik mentor ben zit ik in een andere rol als docent, dat onthou ik niet hoor. Je kunt gaan, als je hier dan weer komt aanwaaien moet je wel aantonen hoe of wat'
Hele klas verontwaardigd, ik wees nog op gips maar ik moest toch echt gaan.
vrijdag 1 januari 2021 om 10:54
Ik heb zelf onnadenkend een schaamteloze actie gedaan.
Ik had mijn kennissen een standaard nieuwjaarsappje gestuurd, met een tekstje over afgelopen coronajaar en dat 2021 vast een beter jaar wordt, positief etc..
Echter één van de kennissen is een oudere persoon die kanker heeft en mogelijk dat dit niet goed komt. Diens blik op 2021 is dus niet dat het beter zal worden, eerder zorgelijk.
Ik heb gauw een persoonlijk berichtje gestuurd met gepastere wensen.
Maar ik zal geen punten hebben gescoord denk ik.
Al zal ik voortaan zo'n fout nooit meer maken, dat dan weer wel.
Ik had mijn kennissen een standaard nieuwjaarsappje gestuurd, met een tekstje over afgelopen coronajaar en dat 2021 vast een beter jaar wordt, positief etc..
Echter één van de kennissen is een oudere persoon die kanker heeft en mogelijk dat dit niet goed komt. Diens blik op 2021 is dus niet dat het beter zal worden, eerder zorgelijk.
Ik heb gauw een persoonlijk berichtje gestuurd met gepastere wensen.
Maar ik zal geen punten hebben gescoord denk ik.
Al zal ik voortaan zo'n fout nooit meer maken, dat dan weer wel.
vrijdag 1 januari 2021 om 12:08
Ik heb verschillende aandoeningen die bij elkaar horen en elkaar dus meestal ook versterken. Dit is pas tijdens mijn zwangerschappen echt tot uiting gekomen hoewel ik altijd al aan het kwakkelen was.
Ik moet heel secuur mijn energie verdelen. Als er iets heel groots op de planning staat moet ik de dagen ervoor en erna dus zoveel mogelijk vrijhouden en uitrusten.
De opmerking over mijn leeftijd (28) terwijl ik me gedraag als 82. Op goede dagen kan ik de hele wereld aan maar op slechte dagen kan het zijn dat je me op krukken treft. Ik heb nog mijn krukken van toen ik 15 was (ze zijn knalroze) en ik opnieuw moest leren lopen na een verlamming en ik krijg regelmatig te horen dat ik alleen maar aandacht wil trekken met roze krukken. Nou nee, ze zijn nog goed. Waarom zou ik veel geld uitgeven aan nieuwe terwijl deze nog goed zijn?
Op mijn slechte dagen lig ik voornamelijk op de bank en doe de dagelijkse zorg voor mijn kinderen. Dat is dan ook meer dan genoeg. Nu zijn er een aantal familieleden die menen daar een mening over te moeten hebben. Ik stel me maar aan want XYZ (met een hele andere aandoening) loopt nog een halve marathon in Aalbesbladerenkrotgedrocht.
Sowieso merk ik dat veel mensen vinden dat je je aanstelt als je jong bent en wat mankeert.
Toen ik op mijn 15e verlamd was door een ernstig vitamine B12 tekort heb ik ook zoveel lullige opmerkingen naar mijn hoofd gehad. Ik zou alles maar faken en zoiets zou nooit door een B12 tekort kunnen komen. Nu was er tot die tijd inderdaad maar weinig over bekend en was ik de 2e of 3e persoon ooit bij wie er zo heftige symptomen optraden maar ik heb me als 15 jarige zó alleen gevoeld. Het zou allemaal maar tussen mijn oren zitten en ik moest maar opgenomen worden op een gesloten afdeling. 1 week voor de opname kwam het tekort uit de bloedtest en zijn we begonnen met spuiten. De opname is afgeblazen.
Ik moet heel secuur mijn energie verdelen. Als er iets heel groots op de planning staat moet ik de dagen ervoor en erna dus zoveel mogelijk vrijhouden en uitrusten.
De opmerking over mijn leeftijd (28) terwijl ik me gedraag als 82. Op goede dagen kan ik de hele wereld aan maar op slechte dagen kan het zijn dat je me op krukken treft. Ik heb nog mijn krukken van toen ik 15 was (ze zijn knalroze) en ik opnieuw moest leren lopen na een verlamming en ik krijg regelmatig te horen dat ik alleen maar aandacht wil trekken met roze krukken. Nou nee, ze zijn nog goed. Waarom zou ik veel geld uitgeven aan nieuwe terwijl deze nog goed zijn?
Op mijn slechte dagen lig ik voornamelijk op de bank en doe de dagelijkse zorg voor mijn kinderen. Dat is dan ook meer dan genoeg. Nu zijn er een aantal familieleden die menen daar een mening over te moeten hebben. Ik stel me maar aan want XYZ (met een hele andere aandoening) loopt nog een halve marathon in Aalbesbladerenkrotgedrocht.
Sowieso merk ik dat veel mensen vinden dat je je aanstelt als je jong bent en wat mankeert.
Toen ik op mijn 15e verlamd was door een ernstig vitamine B12 tekort heb ik ook zoveel lullige opmerkingen naar mijn hoofd gehad. Ik zou alles maar faken en zoiets zou nooit door een B12 tekort kunnen komen. Nu was er tot die tijd inderdaad maar weinig over bekend en was ik de 2e of 3e persoon ooit bij wie er zo heftige symptomen optraden maar ik heb me als 15 jarige zó alleen gevoeld. Het zou allemaal maar tussen mijn oren zitten en ik moest maar opgenomen worden op een gesloten afdeling. 1 week voor de opname kwam het tekort uit de bloedtest en zijn we begonnen met spuiten. De opname is afgeblazen.
"Nee" is ook een antwoord.
vrijdag 1 januari 2021 om 13:04
Dat lijkt mij ook heel moeilijk Meyana, het hebben van een zeldzame aandoening. Steeds dat moeten uitleggen wat het is en wat het met je doet. Zeker als er ‘aan de buitenkant’ niets te zien is.
Ik heb het ‘geluk’ dat mijn vermoeidheid gelijk te zien is zelfs voor leken, mensen zien bij mij het licht qua energie uitgaan doordat mijn hele gezicht scheef gaat hangen en mijn hele linkerkant er als dood hout bij hangt.
Ik heb het ‘geluk’ dat mijn vermoeidheid gelijk te zien is zelfs voor leken, mensen zien bij mij het licht qua energie uitgaan doordat mijn hele gezicht scheef gaat hangen en mijn hele linkerkant er als dood hout bij hangt.
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 1 januari 2021 om 13:16
Schoot mij nog een opmerkelijk iets te binnen, niet in de categorie schaamteloos maar ik vond het destijds best bizar: de keuring bij het UWV.
Het gesprek verliep volgens het boekje, vriendelijke maar kordate keuringsarts. Standaard testjes, dossier doorlopen en gerichte vragen. De man vat de relevante info samen en zegt dan: “Ja we zagen u ook met de handen gespreid naast u lopen om obstakels te vermijden. U liep in de wachtruimte ook twee keer voor kopjes thee omdat u alleen bekers met rechts kunt vasthouden”.
Dat je dus al bekeken wordt bij binnenkomst en in de wachtruimte.
Het gesprek verliep volgens het boekje, vriendelijke maar kordate keuringsarts. Standaard testjes, dossier doorlopen en gerichte vragen. De man vat de relevante info samen en zegt dan: “Ja we zagen u ook met de handen gespreid naast u lopen om obstakels te vermijden. U liep in de wachtruimte ook twee keer voor kopjes thee omdat u alleen bekers met rechts kunt vasthouden”.
Dat je dus al bekeken wordt bij binnenkomst en in de wachtruimte.
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 1 januari 2021 om 13:39
Het is hooguit opmerkelijk dat die man het ronduit zei, niet dat het gebeurt. Mensen kijken altijd of je je consistent gedraagt.
Bij sollicitatietips wordt ook altijd gewaarschuwd dat je vanaf binnenkomst professioneel moet zijn, onbeleefdheid tegenover de portier kan je kansen al verknallen.
Als ik ergens ben waar men een oordeel over mij moet vellen, ga ik er altijd vanuit dat dat proces al begint in de hal of wachtkamer, niet pas in de spreekkamer.
vrijdag 1 januari 2021 om 13:44
Ja dat wist ik wel, dat ze al op je letten hoe je je gedraagt in de wachtruimte. Deden ze bij mij inderdaad ook.
Een leek zou niets aan mij zien of merken, mij hooguit raar vinden. Vind ik ook wel weer fijn, want door sommige mensen word je gelijk behandeld of je niet helemaal tof bent als ze weten wat je mankeert.
Overigens had ik ook al een tijd klachten en dat werd afgedaan met stress. Zelfs toen er iets in mijn hoofd knapte zei het ambulancepersoneel dat het tussen mn oren zat. Bleek het ook te zitten. Letterlijk. Gelukkig maakten ze ' voor de zekerheid' een scan.
Een leek zou niets aan mij zien of merken, mij hooguit raar vinden. Vind ik ook wel weer fijn, want door sommige mensen word je gelijk behandeld of je niet helemaal tof bent als ze weten wat je mankeert.
Overigens had ik ook al een tijd klachten en dat werd afgedaan met stress. Zelfs toen er iets in mijn hoofd knapte zei het ambulancepersoneel dat het tussen mn oren zat. Bleek het ook te zitten. Letterlijk. Gelukkig maakten ze ' voor de zekerheid' een scan.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
vrijdag 1 januari 2021 om 13:47
Ja dat mensen kijken wist ik wel. Ik wist alleen niet dat er ook echt camera’s hangen en dat iemand dus vijf minuten gaat kijken via een camera (die wachtruimte lag apart, daar had een receptioniste geen zicht op).Fluithaas schreef: ↑01-01-2021 13:39Het is hooguit opmerkelijk dat die man het ronduit zei, niet dat het gebeurt. Mensen kijken altijd of je je consistent gedraagt.
Bij sollicitatietips wordt ook altijd gewaarschuwd dat je vanaf binnenkomst professioneel moet zijn, onbeleefdheid tegenover de portier kan je kansen al verknallen.
Als ik ergens ben waar men een oordeel over mij moet vellen, ga ik er altijd vanuit dat dat proces al begint in de hal of wachtkamer, niet pas in de spreekkamer.
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 1 januari 2021 om 14:09
Oke, dat is wel echt bizar. Wat mij is opgevallen is de vraag: "En hoe ben je hier gekomen?" Op het meest vriendelijke toon wordt dat dus gesteld, maar dat is voor hun weer cruciale info.
(Mijn eigen ervaring toen ik ooit langs het Uwv moest, en ook mijn ervaring toen ik wel eens met iemand mee ging).
vrijdag 1 januari 2021 om 15:32
Pff wat een heftige uitspraken maken jullie mee 
Vergeleken met jullie wel wat minder heftigs hier, maar ik stond wel even zo te kijken:
Ik begon bij mijn werkgever (eerste baan na mijn studie) en de secundaire arbeidsvoorwaarden waren best goed. Dit is gebruikelijk in mijn branche, maar natuurlijk krijg je dit niet voor niks. Een vriendin van mij zat altijd te klagen dat ik zoveel kreeg en mijn salaris zo hoog was (nooit over gehad dus hoe weet je dat) en dat van haar zo laag, dat zij daarom zo zielig was en ik wel geld kon missen als we ergens een uitje hadden o.i.d.
Na een half jaar kreeg ik op het werk een epileptische aanval. Nooit gehad, dus erg schrikken. Ik moest met een ambulance naar de SEH, daarna nog diverse onderzoeken om van alles uit te sluiten. Uiteindelijk niks gevonden en leek het een eenmalig iets.
Die eerdergenoemde vriendin had moeite om een baan te vinden, ze had een studie gedaan waarbij de banen niet voor het oprapen lagen. Na een paar maanden zei ze ineens: nou, ik heb liever geen werk dan werk waar ik epileptische aanvallen van krijg.
Ik stond met mijn mond vol tanden en volgens mij heb ik haar ook alleen maar met open mond aangekeken en verder niet gereageerd.
Zelfde vriendin heeft ook altijd een verhaal over iemand die hetzelfde heeft meegemaakt en dat is altijd erger. Zelfs toen de neuroloog iets tegen mij had gezegd, wist zij het wel weer beter want de zus van een tante had het ook ooit een keer gehad en die mocht toch echt bepaalde dingen niet doen. Zo is het met alle ‘kwalen’ of dingen die anderen mee maken.
Op een of andere manier moet ze altijd de aandacht afleiden naar haar eigen verhaal. Bijzonder soort bewijsdrang ofzo.
Vergeleken met jullie wel wat minder heftigs hier, maar ik stond wel even zo te kijken:
Ik begon bij mijn werkgever (eerste baan na mijn studie) en de secundaire arbeidsvoorwaarden waren best goed. Dit is gebruikelijk in mijn branche, maar natuurlijk krijg je dit niet voor niks. Een vriendin van mij zat altijd te klagen dat ik zoveel kreeg en mijn salaris zo hoog was (nooit over gehad dus hoe weet je dat) en dat van haar zo laag, dat zij daarom zo zielig was en ik wel geld kon missen als we ergens een uitje hadden o.i.d.
Na een half jaar kreeg ik op het werk een epileptische aanval. Nooit gehad, dus erg schrikken. Ik moest met een ambulance naar de SEH, daarna nog diverse onderzoeken om van alles uit te sluiten. Uiteindelijk niks gevonden en leek het een eenmalig iets.
Die eerdergenoemde vriendin had moeite om een baan te vinden, ze had een studie gedaan waarbij de banen niet voor het oprapen lagen. Na een paar maanden zei ze ineens: nou, ik heb liever geen werk dan werk waar ik epileptische aanvallen van krijg.
Ik stond met mijn mond vol tanden en volgens mij heb ik haar ook alleen maar met open mond aangekeken en verder niet gereageerd.
Zelfde vriendin heeft ook altijd een verhaal over iemand die hetzelfde heeft meegemaakt en dat is altijd erger. Zelfs toen de neuroloog iets tegen mij had gezegd, wist zij het wel weer beter want de zus van een tante had het ook ooit een keer gehad en die mocht toch echt bepaalde dingen niet doen. Zo is het met alle ‘kwalen’ of dingen die anderen mee maken.
Op een of andere manier moet ze altijd de aandacht afleiden naar haar eigen verhaal. Bijzonder soort bewijsdrang ofzo.
