Overig
alle pijlers
Schaamteloze acties of uitspraken van bekenden bij ziekte
woensdag 30 december 2020 om 17:45
Ben fan van dit soort topics (nu de variant "in kraamtijd" aan het volgen), en na een aantal reacties doe ik niet eens meer moeite om mijn kaak op te rapen van de grond.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
donderdag 31 december 2020 om 12:30
Ik heb een hersentumor en hersenschade door een bloeding
- 'Kom wel weer goed'
- Door mijn ziekte heb ik diverse klachten zoal vergeetachtig, vermoeidheid enz.
Als ik weer eens iets vergeet kan ik mij best dommig voelen. Mensen
bedoelen het als troost 'ach heb ik ook wel eens'. Maar uh nee wtf dat is niet hetzelfde.
- Ik heb een kennis en daar zijn broer van daar de bakker zijn nichtje die is naar Amerika en die hebben ze genezen. (koste wel 2 miljoen dollar maar echt hij is compleet genezen)
- Dat jij dat kan, dat thuis zitten nu je niet meer werkt. Ik zou dat niet kunnen.
- Verveel je je niet?
- Lijkt me best lekker, met een uitkering thuis
- Je ziet er niks van.
- Ach je bent nog jong, dat komt wel weer goed.
Ik was altijd qua typen en taal best goed. Alles wat ik typ lees ik na voor ik op enter druk. Toch gebeurd het vaak dat als ik het daarna nog eens lees omdat iemand mij quote dat er iets anders staat dan dat ik dacht dat ik getypt had. Mensen vinden het soms énorm geestig als ik weer een taalfout maak, of gaan het verbeteren. Ze weten natuurlijk niet beter, want ik vertel niet Jan en alleman waardoor het komt. Plus dat mensen het als een excuus zien. Maar dat is wel een 'au' moment.
- 'Kom wel weer goed'
- Door mijn ziekte heb ik diverse klachten zoal vergeetachtig, vermoeidheid enz.
Als ik weer eens iets vergeet kan ik mij best dommig voelen. Mensen
bedoelen het als troost 'ach heb ik ook wel eens'. Maar uh nee wtf dat is niet hetzelfde.
- Ik heb een kennis en daar zijn broer van daar de bakker zijn nichtje die is naar Amerika en die hebben ze genezen. (koste wel 2 miljoen dollar maar echt hij is compleet genezen)
- Dat jij dat kan, dat thuis zitten nu je niet meer werkt. Ik zou dat niet kunnen.
- Verveel je je niet?
- Lijkt me best lekker, met een uitkering thuis
- Je ziet er niks van.
- Ach je bent nog jong, dat komt wel weer goed.
Ik was altijd qua typen en taal best goed. Alles wat ik typ lees ik na voor ik op enter druk. Toch gebeurd het vaak dat als ik het daarna nog eens lees omdat iemand mij quote dat er iets anders staat dan dat ik dacht dat ik getypt had. Mensen vinden het soms énorm geestig als ik weer een taalfout maak, of gaan het verbeteren. Ze weten natuurlijk niet beter, want ik vertel niet Jan en alleman waardoor het komt. Plus dat mensen het als een excuus zien. Maar dat is wel een 'au' moment.
vgm1980 wijzigde dit bericht op 31-12-2020 12:33
2.04% gewijzigd
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
donderdag 31 december 2020 om 12:32
yette schreef: ↑30-12-2020 20:44Hij is nu een vrolijke, stoere jongeman van 23
Tot de vwo-brugklas ontwikkelde hij zich bovengemiddeld goed, maar inmiddels heeft hij een flinke beperking. Zijn broertje van 15 is hem vorig jaar voorbij gegroeid. Hij heeft nog steeds dagelijks aanvallen. Soms tientallen. Als het ivm de epilepsie lukt, gaat hij een paar dagen per week naar dagbesteding. En volgende maand verhuist hij toch maar naar een instelling
wat moeilijk lijkt me dat
donderdag 31 december 2020 om 12:33
donderdag 31 december 2020 om 12:58
Maloochem schreef: ↑30-12-2020 22:26
Een heel dierbaar persoon heeft NAH, met zichtbare sporen. Soms kan hij niet goed praten (door wat dan ook in zijn hoofd) dus heeft hij altijd een kaartje bij zich met: "Ik heb geen drugs gebruikt en ik heb geen alcohol op. Ik heb nah.." Er zijn nog steeds mensen die het weigeren te lezen wanneer hij het laat zien als er iets aan de hand is, en denken dat hij gedronken heeft.
Herkenbaar. Mensen kunnen zelfs soms boos reageren als ik iemand niet begrijp. Als ik dan wil aantonen dat ik hersenletsel heb willen ze niet kijken op mijn kaartje. Lopen ze weg met een wuivend gebaar.
Ook eens bij een supermarkt gehad, dat ik in de rij bij de kassa stond en 1 van de medewerkers met een boormachine aan de gang ging bij zo een poortje, precies naast me. Ik liet onmiddellijk mijn kaartje zien (ik loop sowieso altijd met oordoppen of koptelefoon) en gevraagd of hij even kon stoppen tot ik weg was. ( 2 minuten) Zijn antwoord was 'ik heb ook pijn in mijn rug. ik ga gewoon door'. Kassière heeft daar een stokje voor gestoken, want anders had ik mijn spullen moeten laten staan en gauw weg, maar ik had betaald wilde weglopen en de boor ging gelijk weer aan.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
donderdag 31 december 2020 om 13:17
Ook vaak mee gemaakt. Bij mij komt het door Autisme. Ik heb echt duidelijke uitleg nodig en het duurt ook langer voor iets routine is.
donderdag 31 december 2020 om 13:21
donderdag 31 december 2020 om 13:25
Ik snap wat je bedoeld, heb dat zelf met mijn zoon, hebben beiden Asperger, en met mijn moeder, we hebben ook allebei epilepsie,laatst nog samen best harde grappen over gemaakt. Maar mijn schoonvader maakte helaas geen grapje, hij was bloedserieus.yette schreef: ↑31-12-2020 08:58Botte opmerkingen en sarcasme zijn hier thuis een overlevingsmechanisme. Er bestaan echter ongeschreven regels voor wie wat mag zeggen. Hoewel je als ouder uiteraard ook geraakt wordt door letsel of aandoeningen van je kind en sarcasme voor jou misschien een manier is om met tegenslagen om te gaan, moet je dat niet vergeten. Elke persoon is anders, elk moment is anders. De lijn tussen wat jij wel en niet kan zeggen, is dun.
Sinds ikzelf ook epilepsie heb, kan ik als lotgenoot bepaalde dingen wel tegen mijn zoon zeggen die ik nooit zou hebben gezegd toen ikzelf nog helemaal niet wist hoe het is om epilepsie en nah te hebben. Andersom idem. Alleen als mijn zoon me als ik na een aanval onverstaanbaar mompel, vraagt of ik dronken ben of moppert dat ik nou nog niet zindelijk ben, kan ik daarom lachen. Nou ja, lachen ... bitter grinniken. En ik mag hem op mijn beurt na een aanval best vertellen dat breakdance echt niet meer kan. Dat is zó jaren '80. Tijd voor iets nieuws. Maar mijn man en onze andere kinderen, kunnen dat soort opmerkingen beter achterwege laten. Voor hun is iets als 'Jee, stop daar eens mee!' al op het randje.
Van veel opmerkingen die ik hier lees, zoals van dat gaatje in een long, denk ik dat de opmerking zelf best kan. Het is alleen niet aan die persoon om die opmerking te maken. Ze bedoelen het echter niet lullig. Ze begrijpen gewoon niet dat je dat soort sarcasme over moet laten aan de patiënt zelf.
donderdag 31 december 2020 om 13:38
Als ik al deze verhalen zo lees is het best triest gesteld met de mensheid, wat een hoop gebrek aan gezond verstand, en wat veel oppervlakkigheid komt hier voorbij. Maar als ik de volgende keer weer eens tegen iemand aanloop die iets onvriendelijks of raars zegt denk ik terug aan dit topic, dan weet ik dat ik het me niet persoonlijk hoef aan te trekken. Ik maak door mijn autisme zelf ook wel eens vervelende dingen mee.Net als de mensen met NAH.
Ik ben dan wel autist, maar ik let juist altijd erg op wat ik zeg, en als ik niks weet te zeggen, dan zeg ik dat gewoon.
Nogmaals een knuffel voor iedereen die er een kan gebruiken
Ik ben dan wel autist, maar ik let juist altijd erg op wat ik zeg, en als ik niks weet te zeggen, dan zeg ik dat gewoon.
Nogmaals een knuffel voor iedereen die er een kan gebruiken
donderdag 31 december 2020 om 13:48
Ik lees nu al de tweede keer over zo’n kaartje. Krijg je die via de Hersenstichting? Ik heb alleen zo’n ICE-pasje.VGM1980 schreef: ↑31-12-2020 12:58Herkenbaar. Mensen kunnen zelfs soms boos reageren als ik iemand niet begrijp. Als ik dan wil aantonen dat ik hersenletsel heb willen ze niet kijken op mijn kaartje. Lopen ze weg met een wuivend gebaar.
Ook eens bij een supermarkt gehad, dat ik in de rij bij de kassa stond en 1 van de medewerkers met een boormachine aan de gang ging bij zo een poortje, precies naast me. Ik liet onmiddellijk mijn kaartje zien (ik loop sowieso altijd met oordoppen of koptelefoon) en gevraagd of hij even kon stoppen tot ik weg was. ( 2 minuten) Zijn antwoord was 'ik heb ook pijn in mijn rug. ik ga gewoon door'. Kassière heeft daar een stokje voor gestoken, want anders had ik mijn spullen moeten laten staan en gauw weg, maar ik had betaald wilde weglopen en de boor ging gelijk weer aan.
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 31 december 2020 om 13:49
De titel leent zich er ook niet voor. Als je een topic aanmaakt met ‘grappige momenten of opmerkingen bij ziekte’ dat je dan heel andere reacties krijgt.
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 31 december 2020 om 13:50
donderdag 31 december 2020 om 13:51
Het verschilt inderdaad per organisatie en het was ook de tijdsgeest zo'n 15 jaar terug om zakelijk en resultaatgericht te moeten worden. Zal nu wel anders zijn al heb ik deze zin recentelijk wel gehoord van onze interim 'je hoeft hier niet te werken hoor, als je het hier niet leuk vindt' managerLucieanders schreef: ↑31-12-2020 12:16Ik werk al jaren voor bestuurders en het MT en geef dan steeds het weerwoord: niemand meldt zich zo maar ziek, met hier en daar een uitzondering.
Bij vorige organisatie werd raar gereageerd, maar waar ik nu werk, zijn mensen echt betrokken bij de zieke medewerkers. Heb dat ook benoemd tijdens een MT vergadering waar het verzuim werd besproken. Ik was best onder de indruk van de manier waarop zij omgingen met verzuim.
(niet tegen mij hoor, maar die roept dat soort dingen heel graag. Terwijl het als je haar eenmaal leert kennen een hele aardige dame is)
donderdag 31 december 2020 om 14:03
Pfff. Lekker hoor, hoe reageren de leerlingen meestal?lemoos2 schreef: ↑30-12-2020 22:05Als kind en jonge puber vond ik opmerkingen van volwassenen over mijn brandwond niet leuk (‘Ieeuw wat is dat?’, ‘Dat kun je beter bedekken er lopen hier ook nog kleine kinderen rond’, ‘Ja dat komt ervan als je met vuurwerk speelt’). Maar het is iets dat je buiten het zwembad/strand niet aan mij kunt zien dus de hoeveelheid viel mee.
Herseninfarct:
- moeder, de stroke-unit huilend binnen vallend: ‘Wat doe je mij aan!’
- ook moeder, eerste verjaardag na infarct met haar cadeau: ‘Het is het babybotox pakket met fillers. Dat maken ze je gezicht weer symmetrisch en dan ziet niemand er nog iets van’
(In her defence: ze kocht wel matching trainingspakken en is een half jaar lang iedere ochtend langsgekomen om te oefenen met lopen)
- schoolpleinloeder, heeft het gerucht verspreid dat ik een fors alcoholprobleem zou hebben (en dat kwam mijn kind ook te weten)
- Raar wijf van aangrenzend tafeltje op terras waar vriendin en ik gaan zitten na weer een rondje fysiotherapie, vriendin bestelde twee Hugo’s: ‘Ik denk dat u al genoeg heeft gehad’
- zelfbenoemde moeder Theresa die voor zoon op haar knieën gaat zitten en midden in de AH een gesprek met zoon begint: ‘Is jouw mama vaker zo? Waar is jouw papa? Kan ik misschien jouw oma voor je bellen? Zou je het fijn vinden als ik jouw oma voor je zou bellen?’
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 31 december 2020 om 14:26
donderdag 31 december 2020 om 15:02
Wat zou zo'n vader daar nou mee willen bereiken? Ik snap best dat hij even over zijn slechte nachtrust wilde mopperen. Dat is ook rot. En zelf vind ik ook dat je best mag mopperen over iets minder ergst tegen mensen die het moeilijker hebben dan jij. Mits in proportie natuurlijk. Dat vind ik persoonlijk beter dan die keren dat bekenden niet tegenover mij wilden klagen omdat ze vonden dat hun leed in het niet valt bij het mijne. Ik wil wel weten wat ze bezig houdt. Dus zo'n man kan wat mij betreft prima even mopperen over zijn gebroken nacht. Zolang hij het maar bij zichzelf houdt en er geen wedstrijdje van maakt. Zo iemand erkent niet dat iedereen z'n eigen sores heeft en dat hij daar niet over heeft te oordelen. Ik snap echt helemaal niks van dat vergelijken. Alsof iemand alleen recht heeft op aandacht als hij/zij het wedstrijdje (al dan niet terecht) wint.Maleficent schreef: ↑31-12-2020 10:58Mijn oudste zoon is medisch een zorgenkind. Toen hij zo rond de 5 jaar oud was werd hij opgenomen voor een onderzoek in een epilepsiekliniek. Doel was onderzoek of hij geschikt was voor epilepsiechirurgie. Dat zijn niet de leukste onderzoeken. Kind moest een week lang, 24 uur pd gemonitord worden, middels een EEG. Zijn hoofd zat vol met elektroden en die was met een lange draad verbonden aan een computer. Ik had die week ook echt pech met de medepatiënten in de ruimte. Mijn zoon kan doordat hij eigenlijk altijd aanvallen in zijn hoofd heeft, zich niet ontwikkelen. Hij kon destijds niet praten (nu nog niet trouwens) en is niet zindelijk (nu ook nog niet).
1 patiënt wist me meerdere keren te vertellen dat het onzin was dat hij niet praten kon 'iedereen met een tong kan praten' owkeee. Die was gewoon echt heel dom dus dat liet ik dan wel een beetje van me af glijden. Maar het is wel kak dat je zelf ook 24 pd met zo iemand opgescheept zit. De andere ouders met een zoon daar, daarvan ging de man zich bij mij beklagen. Hij had zo slecht geslapen. Want zijn zoon had 3 keer moeten plassen. En dan moest hij helpen. Pff wat zwaar allemaal. Het was toch wel heel makkelijk hoor, dat mijn kind niet zindelijk was. Ik dacht echt GAST je snapt toch hopelijk wel dat het niet normaal is dat een kind van 5 totaal niet zindelijk is. Manman.
Maar goed, ik kan wel een hele waslijst maken van mensen die het niet begrepen, als je kind er aan de buitenkant heel normaal uit ziet dan krijg je echt vaak kutopmerkingen. De ergste vond ik nog ons contactpersoon van MEE, die er juist voor ons zou moeten zijn. De zorg thuis werd te zwaar en vroeg een dagje extra aan op het medisch KDV. Ze zei letterlijk: Nounou dat ga ik niet aanvragen hoor dit valt toch wel mee, wees maar blij dat je kind geen Down heeft ofzo, dat is pas erg.(ze keek echt teveel naar de buitenkant en overschatte hem daardoor).
Er zaten kinderen met Down bij hem in de groep die het veel beter deden dan hij.... dat heeft mij wel echt gekwetst. Nou ja, we hebben het toen via het medisch KDV aangevraagd en het was geen enkel probleem met zijn diagnose om extra hulp te krijgen.
(geen idee trouwens hoe mosterd deze reactie is, ik kom er net achter dat ik 'm vanmorgen niet af had geschreven
)
donderdag 31 december 2020 om 15:08
Ik moet dat proces ook nog in, ik krijg er gelukkig wel positieve reacties op tot dusver. Ik leg ook meteen uit waarom, maar ik word over een half jaar 40, bijna twee keer zo oud als die vrouw.Megyg schreef: ↑30-12-2020 23:09Op zaal lag tegenover mij, een jonge vrouw van 21 jaar, die preventief haar borsten had laten amputeren. Zegt een andere patient van een jaar of 60 tegen haar, ik zou het nooit gedaan hebben!!! De jonge vrouw zat daarna met tranen in d’r ogen Ik heb voor haar, die fijngevoelige vrouw even lik op stuk gegeven.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 31 december 2020 om 15:15
Oh die zijn er wel oké mee. Soms denken ze dat ik met opzet niet op een woord kom (als een soort stealth overhoring)
. Ze weten dat ik niets met links kan aanpakken, ik krijg een rietje bij de koffie/thee en mijn lokaal is het enige lokaal waarbij ze keurig allemaal hun tassen onder het bord mikken ipv overal en nergens over de vloer (want dan ligt geheid mevrouw Lemoos binnen vijf minuten bij je op schoot). Verder hetzelfde als voorheen, niet liever maar ook niet vervelender. De eerste lichting dacht even dat ik ‘minder scherp’ was geworden maar dat bleek niet zo te zijn
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 31 december 2020 om 15:18
Revalidatie voor de restverschijnselen van Corona?naamloosjes schreef: ↑30-12-2020 23:16Ja heel herkenbaar. Nu opname voor revalidatie en dan is de reactie het is een kwestie van mindset of misschien heb je een burnout. Gelukkig neemt de longarts me wel serieus.
Wat mij wel een beetje ‘pijn’ doet is dat ex-coronapatiënten uit de basisverzekering iets van 70 fysiobehandelingen vergoed gaan krijgen terwijl ik oa na een andere virusinfectie met uiteindelijk dezelfde klachten en inmiddels een hersenaandoening en hypermobiliteit al jaren voor fysio een dure verzekering moet aanschaffen.
. Ik gun het iedereen die het nodig heeft hoor, begrijp me niet verkeerd, maar ik vind het gewoon sneu voor iedereen die al jaren zelf moet betalen daarvoor incluis mijzelf 
.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 31 december 2020 om 15:21
Mijn moeder was ongeneeslijk ziek, overal uitgezaaide kanker. Toen zei een vriendin van haar tegen mij ‘ach wat erg dat je moeder zo ziek is, ik weet hoe het is, ik heb het ook zo zwaar, mijn netelroos is heel heftig op het moment’. Ik kon haar wel wurgen en was wel blij dat ze deze oliedomme rotopmerking tegen mij maakte en niet tegen mijn moeder.
donderdag 31 december 2020 om 15:42
hanke321 schreef: ↑31-12-2020 10:34Zit met moeder en haar partner in de auto. Radio aan, nieuwsitem over Dutroux.
Partner is een voormalig werkgever van haar, hebben trouwplannen. Haar eerste werkgever - niet die in de auto - heeft me jarenlang seksueel misbruikt en ik had dat haar dat vrij recent verteld. Ik ben op dat moment ambulant in behandeling bij een voorloper van een top referent trauma centrum en moet daar wekelijks 400 km voor reizen.
Nieuwsitem is afgelopen en moeder reageert "Naam parter, niet te klef doen naar Hanke hoor anders gaan ze incest roepen. Hahaha incestje spelen."
Echt bizar!
donderdag 31 december 2020 om 15:43
Wow ... bizar!lemoos2 schreef: ↑30-12-2020 22:05Als kind en jonge puber vond ik opmerkingen van volwassenen over mijn brandwond niet leuk (‘Ieeuw wat is dat?’, ‘Dat kun je beter bedekken er lopen hier ook nog kleine kinderen rond’, ‘Ja dat komt ervan als je met vuurwerk speelt’). Maar het is iets dat je buiten het zwembad/strand niet aan mij kunt zien dus de hoeveelheid viel mee.
Herseninfarct:
- moeder, de stroke-unit huilend binnen vallend: ‘Wat doe je mij aan!’
- ook moeder, eerste verjaardag na infarct met haar cadeau: ‘Het is het babybotox pakket met fillers. Dat maken ze je gezicht weer symmetrisch en dan ziet niemand er nog iets van’
(In her defence: ze kocht wel matching trainingspakken en is een half jaar lang iedere ochtend langsgekomen om te oefenen met lopen)
- schoolpleinloeder, heeft het gerucht verspreid dat ik een fors alcoholprobleem zou hebben (en dat kwam mijn kind ook te weten)
- Raar wijf van aangrenzend tafeltje op terras waar vriendin en ik gaan zitten na weer een rondje fysiotherapie, vriendin bestelde twee Hugo’s: ‘Ik denk dat u al genoeg heeft gehad’
- zelfbenoemde moeder Theresa die voor zoon op haar knieën gaat zitten en midden in de AH een gesprek met zoon begint: ‘Is jouw mama vaker zo? Waar is jouw papa? Kan ik misschien jouw oma voor je bellen? Zou je het fijn vinden als ik jouw oma voor je zou bellen?’
donderdag 31 december 2020 om 15:47
O ja, zulke opmerkingen ook wel gehad. Zelfs van mijn eigen werkgever.
Ik heb de hersenbloeding nota bene op mijn werk gehad. Ik kon niets meer daarna, behalve plafonddienst houden. Mijn man heeft alle telefoongesprekken gevoerd de eerste 2 maanden. Daarna kon ik zelf, met hulpmiddelen, af en toe kleine stukjes lopen en korte telefoongesprekken voeren.
Ze is nog nooit bij mij langs gekomen, en ze vroeg aan de telefoon of ik bij haar op kantoor koffie kwam drinken. Ik zei dat dat niet ging lukken, gezien mijn situatie.
Antwoord: ja mijn man brengt en haalt mij momenteel ook naar kantoor, want ik heb mijn duim gebroken.
Ook lag ik met de feestdagen in het ziekenhuis. Ze belde om te vragen hoe het ging. Gaf aan dat het best aardig ging, dat ik het wel jammer vond dat ik niet de feestdagen doorbracht met mijn man en kinderen ( 4 en 2 jaar). Precies zo gezegd. Antwoord: ach volgend jaar weer, toch.
Overigens was het contact voor ik ziek werd met haar altijd goed, heb er 10 jaar gewerkt. Maar vanaf dat ik ziek werd veranderde ze in Cruella.
Ik heb de hersenbloeding nota bene op mijn werk gehad. Ik kon niets meer daarna, behalve plafonddienst houden. Mijn man heeft alle telefoongesprekken gevoerd de eerste 2 maanden. Daarna kon ik zelf, met hulpmiddelen, af en toe kleine stukjes lopen en korte telefoongesprekken voeren.
Ze is nog nooit bij mij langs gekomen, en ze vroeg aan de telefoon of ik bij haar op kantoor koffie kwam drinken. Ik zei dat dat niet ging lukken, gezien mijn situatie.
Antwoord: ja mijn man brengt en haalt mij momenteel ook naar kantoor, want ik heb mijn duim gebroken.
Ook lag ik met de feestdagen in het ziekenhuis. Ze belde om te vragen hoe het ging. Gaf aan dat het best aardig ging, dat ik het wel jammer vond dat ik niet de feestdagen doorbracht met mijn man en kinderen ( 4 en 2 jaar). Precies zo gezegd. Antwoord: ach volgend jaar weer, toch.
Overigens was het contact voor ik ziek werd met haar altijd goed, heb er 10 jaar gewerkt. Maar vanaf dat ik ziek werd veranderde ze in Cruella.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
