Overig
alle pijlers
Schaamteloze acties of uitspraken van bekenden bij ziekte
woensdag 30 december 2020 om 17:45
Ben fan van dit soort topics (nu de variant "in kraamtijd" aan het volgen), en na een aantal reacties doe ik niet eens meer moeite om mijn kaak op te rapen van de grond.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
vrijdag 1 januari 2021 om 16:18
Een mengeling van een psychische handicap (ass) en een ziekte (epilepsie) hier.
Belangrijkste die ik zéér geregeld mag horen "ik zie toch helemaal niets".
Ja nee, doos, dat is net één van de problemen van mijn handicap ... dat ik zo'n beetje standaard een masker draag en een poging doe zo "normaal" mogelijk te lijken. Zeker bij mensen die niet extreem close staan.
Zelfs mijn partner - die van dag 1 wist van mijn autisme - kwam hier na een maand of 2 mee af. Intussen - 15 jaar later - piept ie wel anders
.
Op 2 - als je na jaren je beste vriendin eindelijk een keer vertelt dat je autisme-diagnose bevestigt is - staat "ja maar, ze moeten nu éénmaal tegenwoordig iedereen een stempeltje geven".
Of afgekeurd worden bij mijn ziekteverzekering voor een gedeeltelijke uitkering op basis van een gesprek van 3 minuten, waarbij ze 2,5 minuut met mijn moeder spraken. Die ik meehad als steun, omdat ik zo'n bombardement aan vragen nu éénmaal niet alleen kan.
(Later rechtgezet, maar dat heeft weer takke-veel stress, 3 andere gesprekken, 3 epilepsie-aanvallen, een depressie en de dreiging met een rechtszaak gekost.)
Soms zou ik écht willen dat ik "gewoon" een gebroken been had of in een rolstoel zat. Dat zien mensen tenminste en daar doen ze waarschijnlijk minder idioot over.
Belangrijkste die ik zéér geregeld mag horen "ik zie toch helemaal niets".
Ja nee, doos, dat is net één van de problemen van mijn handicap ... dat ik zo'n beetje standaard een masker draag en een poging doe zo "normaal" mogelijk te lijken. Zeker bij mensen die niet extreem close staan.
Zelfs mijn partner - die van dag 1 wist van mijn autisme - kwam hier na een maand of 2 mee af. Intussen - 15 jaar later - piept ie wel anders
.Op 2 - als je na jaren je beste vriendin eindelijk een keer vertelt dat je autisme-diagnose bevestigt is - staat "ja maar, ze moeten nu éénmaal tegenwoordig iedereen een stempeltje geven".
Of afgekeurd worden bij mijn ziekteverzekering voor een gedeeltelijke uitkering op basis van een gesprek van 3 minuten, waarbij ze 2,5 minuut met mijn moeder spraken. Die ik meehad als steun, omdat ik zo'n bombardement aan vragen nu éénmaal niet alleen kan.
(Later rechtgezet, maar dat heeft weer takke-veel stress, 3 andere gesprekken, 3 epilepsie-aanvallen, een depressie en de dreiging met een rechtszaak gekost.)
Soms zou ik écht willen dat ik "gewoon" een gebroken been had of in een rolstoel zat. Dat zien mensen tenminste en daar doen ze waarschijnlijk minder idioot over.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
vrijdag 1 januari 2021 om 16:52
Chronisch depressief hier.
"Goh, maar je bent altijd zo vrolijk!"
- Ach ja, ik voel me ook wel eens een paar dagen down hoor -
"Weet je wat jij moet doen? Iedere dag lekker een stuk hardlopen, je zult zien dat je er van op knapt"
- Stress? Jij? Wacht maar tot je wat ouder bent, dan weet je wel wat stress is! -
"Als je depressief was geweest had je dat wel eerder gezegd, klinkt nogal als een excuus zo."
"Goh, maar je bent altijd zo vrolijk!"
- Ach ja, ik voel me ook wel eens een paar dagen down hoor -
"Weet je wat jij moet doen? Iedere dag lekker een stuk hardlopen, je zult zien dat je er van op knapt"
- Stress? Jij? Wacht maar tot je wat ouder bent, dan weet je wel wat stress is! -
"Als je depressief was geweest had je dat wel eerder gezegd, klinkt nogal als een excuus zo."
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
vrijdag 1 januari 2021 om 17:32
Van een veel mindere orde maar het heeft mij erg verbaasd:
Mijn zoon had een ongeluk gehad en had een gecompliceerde dubbele beenbreuk en een hele uitwendige installatie om de boel bij elkaar te houden. Zat lange tijd in een rolstoel maar ging weer naar zijn MBO toen hij weer met krukken kon lopen. Een medeleerling probeerde hem meerdere malen te laten struikelen door zijn krukken weg te trekken of zijn voet uit te steken.
Hoe komt je erop om zoiets stoms te doen???? Het was al zo’n zooitje in zijn been, een val had waarschijnlijk blijvende schade aangericht.
Mijn zoon had een ongeluk gehad en had een gecompliceerde dubbele beenbreuk en een hele uitwendige installatie om de boel bij elkaar te houden. Zat lange tijd in een rolstoel maar ging weer naar zijn MBO toen hij weer met krukken kon lopen. Een medeleerling probeerde hem meerdere malen te laten struikelen door zijn krukken weg te trekken of zijn voet uit te steken.
Hoe komt je erop om zoiets stoms te doen???? Het was al zo’n zooitje in zijn been, een val had waarschijnlijk blijvende schade aangericht.
vrijdag 1 januari 2021 om 20:52
Dat is wel fijnlemoos2 schreef: ↑31-12-2020 20:23Ik heb best veel leerlingen wiens (stief)pa/ma/oma/opa hetzelfde hebben gehad. En vanwege de verminderde belastbaarheid heb ik zo’n funrooster voor mijn betaalde hobby. Één uur les, een uur rust. En een eigen lokaal. Dus als ze op hetzelfde moment een tussenuur hebben komen ze altijd even buurten en bijkletsen. Dus die hoge gunfactor speelt ook wel mee.
. Ik geef dan geen les meer maar doe nu leerlingbegeleiding. Met ook een eigen ruimte en kan dus ook mijn eigen werk en pauzes indelen. De school waar ik toen werkte heeft steeds een andere schoolleiding.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
vrijdag 1 januari 2021 om 20:55
Die heb ik ook wel eens gehoord inderdaad... Mijn wia-keuring was in de eerste week van de lockdown in maartlemoos2 schreef: ↑01-01-2021 13:16Schoot mij nog een opmerkelijk iets te binnen, niet in de categorie schaamteloos maar ik vond het destijds best bizar: de keuring bij het UWV.
Het gesprek verliep volgens het boekje, vriendelijke maar kordate keuringsarts. Standaard testjes, dossier doorlopen en gerichte vragen. De man vat de relevante info samen en zegt dan: “Ja we zagen u ook met de handen gespreid naast u lopen om obstakels te vermijden. U liep in de wachtruimte ook twee keer voor kopjes thee omdat u alleen bekers met rechts kunt vasthouden”.
Dat je dus al bekeken wordt bij binnenkomst en in de wachtruimte.
. Lekker thuis aan de telefoon.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
vrijdag 1 januari 2021 om 20:57
Ik snap wel dat je dat zo ervaart en zo denkt. Bij mij is er ook lange tijd niks te zien geweest en heb veel opmerkingen naar me toe geslingerd gekregen. Dacht toen ook vaak 'was er maar wat te zien'. En moet zeggen dat het dat vaak makkelijker maakt. Maar kan je wel uit de droom helpen; ook als ik in mijn rolstoel zit, krijg ik idiote opmerkingen. Heb wel eens in een Facebook groep voor rolstoelgebruikers een post gezet met opmerkelijke vragen/opmerkingen aan mensen. Ruim 500 reacties met de meest bizarre uitspraken van mensen. Soms grappig om te lezen maar ook veel tenenkrommend. Dus ook al zíen mensen iets, wil niet zeggen dat anderen dan altijd begripvol en tactisch zijn. Sommige mensen zijn lomp, dom en zonder greintje empathie. Die zullen we helaas altijd houden....Wissewis schreef: ↑01-01-2021 16:18Een mengeling van een psychische handicap (ass) en een ziekte (epilepsie) hier.
Belangrijkste die ik zéér geregeld mag horen "ik zie toch helemaal niets".
Ja nee, doos, dat is net één van de problemen van mijn handicap ... dat ik zo'n beetje standaard een masker draag en een poging doe zo "normaal" mogelijk te lijken. Zeker bij mensen die niet extreem close staan.
Zelfs mijn partner - die van dag 1 wist van mijn autisme - kwam hier na een maand of 2 mee af. Intussen - 15 jaar later - piept ie wel anders
Op 2 - als je na jaren je beste vriendin eindelijk een keer vertelt dat je autisme-diagnose bevestigt is - staat "ja maar, ze moeten nu éénmaal tegenwoordig iedereen een stempeltje geven".
Of afgekeurd worden bij mijn ziekteverzekering voor een gedeeltelijke uitkering op basis van een gesprek van 3 minuten, waarbij ze 2,5 minuut met mijn moeder spraken. Die ik meehad als steun, omdat ik zo'n bombardement aan vragen nu éénmaal niet alleen kan.
(Later rechtgezet, maar dat heeft weer takke-veel stress, 3 andere gesprekken, 3 epilepsie-aanvallen, een depressie en de dreiging met een rechtszaak gekost.)
Soms zou ik écht willen dat ik "gewoon" een gebroken been had of in een rolstoel zat. Dat zien mensen tenminste en daar doen ze waarschijnlijk minder idioot over.
vrijdag 1 januari 2021 om 21:02
Zo heb ik tijdens revalidatie ook vaak gezeten. Als artsen je niet serieus nemen omdat je er niet ziek uit ziet (ik teken nu eenmaal niet snel) dan had ik liever iets dat wel zichtbaar was.Wissewis schreef: ↑01-01-2021 16:18Een mengeling van een psychische handicap (ass) en een ziekte (epilepsie) hier.
Belangrijkste die ik zéér geregeld mag horen "ik zie toch helemaal niets".
Ja nee, doos, dat is net één van de problemen van mijn handicap ... dat ik zo'n beetje standaard een masker draag en een poging doe zo "normaal" mogelijk te lijken. Zeker bij mensen die niet extreem close staan.
Zelfs mijn partner - die van dag 1 wist van mijn autisme - kwam hier na een maand of 2 mee af. Intussen - 15 jaar later - piept ie wel anders
Op 2 - als je na jaren je beste vriendin eindelijk een keer vertelt dat je autisme-diagnose bevestigt is - staat "ja maar, ze moeten nu éénmaal tegenwoordig iedereen een stempeltje geven".
Of afgekeurd worden bij mijn ziekteverzekering voor een gedeeltelijke uitkering op basis van een gesprek van 3 minuten, waarbij ze 2,5 minuut met mijn moeder spraken. Die ik meehad als steun, omdat ik zo'n bombardement aan vragen nu éénmaal niet alleen kan.
(Later rechtgezet, maar dat heeft weer takke-veel stress, 3 andere gesprekken, 3 epilepsie-aanvallen, een depressie en de dreiging met een rechtszaak gekost.)
Soms zou ik écht willen dat ik "gewoon" een gebroken been had of in een rolstoel zat. Dat zien mensen tenminste en daar doen ze waarschijnlijk minder idioot over.
Of boze blikken in de bus als je niet opstaat voor iemand anders. Ik kan dus niet staan in de bus, dan val ik om
. Of ik word heel misselijk omdat ik heel duizelig word.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
vrijdag 1 januari 2021 om 21:07
Wat mij opvalt dat blijkbaar mensen, bij mensen die aan depressies lijden, dit steeds menen te moeten roepen. Ongevraagd advies, zie het in dit topic echt veel terug komen.AeonOfWinter schreef: ↑01-01-2021 16:52Chronisch depressief hier.
"Weet je wat jij moet doen? Iedere dag lekker een stuk hardlopen, je zult zien dat je er van op knapt"
Komt op mij ook over dat je 'gewoon effe beter je best' moet doen.. Gaat voor m'n gevoel verder dan een onbezonnen opmerking.. maar dat de geloofwaardigheid in twijfel getrokken wordt. Lijkt me énorm kut..
Nou ja.. dat dus..
vrijdag 1 januari 2021 om 22:35
Ik weet het niet hoor. Waarschijnlijk krijg je met een zichtbare beperking veel vaker te maken met mensen die je anders behandelen omdat ze zien dat je iets mankeert. Ik vind het wel fijn dat ik zelf kan kiezen of ik vertel dat ik nah en epilepsie heb.Wissewis schreef: ↑01-01-2021 16:18Een mengeling van een psychische handicap (ass) en een ziekte (epilepsie) hier.
Belangrijkste die ik zéér geregeld mag horen "ik zie toch helemaal niets".
Ja nee, doos, dat is net één van de problemen van mijn handicap ... dat ik zo'n beetje standaard een masker draag en een poging doe zo "normaal" mogelijk te lijken. Zeker bij mensen die niet extreem close staan.
Zelfs mijn partner - die van dag 1 wist van mijn autisme - kwam hier na een maand of 2 mee af. Intussen - 15 jaar later - piept ie wel anders
Op 2 - als je na jaren je beste vriendin eindelijk een keer vertelt dat je autisme-diagnose bevestigt is - staat "ja maar, ze moeten nu éénmaal tegenwoordig iedereen een stempeltje geven".
Of afgekeurd worden bij mijn ziekteverzekering voor een gedeeltelijke uitkering op basis van een gesprek van 3 minuten, waarbij ze 2,5 minuut met mijn moeder spraken. Die ik meehad als steun, omdat ik zo'n bombardement aan vragen nu éénmaal niet alleen kan.
(Later rechtgezet, maar dat heeft weer takke-veel stress, 3 andere gesprekken, 3 epilepsie-aanvallen, een depressie en de dreiging met een rechtszaak gekost.)
Soms zou ik écht willen dat ik "gewoon" een gebroken been had of in een rolstoel zat. Dat zien mensen tenminste en daar doen ze waarschijnlijk minder idioot over.
Maar je loopt met onzichtbare aandoeningen inderdaad het risico dat je fout wordt ingeschat en dat kan heel vervelend zijn.
vrijdag 1 januari 2021 om 23:03
Mijn moeder lag op de ic in zeer kritieke toestand. Dit alles gebeurde tijdens de zomervakantie. Schoonouders hebben we op de hoogte gehouden van het verloop en situatie. Na de vakantie deden schoonouders nogal afstandelijk en kortaf. Wat bleek? Ze waren zeer verontwaardigd dat we geen vakantiekaartje hadden gestuurd naar ze.
Als puber en twintiger had ik epilepsie. Moeder van toenmalig vriendje: “zou je nu wel met haar omgaan, epilepsie zit wel in haar hersens hé dus ze zal echt niet helemaal goed zijn”
Oudste moest na haar geboorte nog enkele weken in ziekenhuis blijven. Verschillende reacties gekregen dat ik nu tenminste heerlijk de nachten door kon slapen. Op zich niet hele rotte opmerkingen (denk ik) maar ze deden toen wel pijn aangezien ik zorgen genoeg had en niets liever wilde dat oudste gewoon, gezond en wel, thuis was.
Toen binnen een half jaar tijd zowel mijn beste vriendin als goede vriend op jonge leeftijd overleden kwam een kennis van mijn ouders langs. Kennis was ouderling in een kerk en wist me op het hart te drukken dat ik niet goed geloofde
want anders zou ik niet zoveel last hebben van het verdriet.
Als puber en twintiger had ik epilepsie. Moeder van toenmalig vriendje: “zou je nu wel met haar omgaan, epilepsie zit wel in haar hersens hé dus ze zal echt niet helemaal goed zijn”
Oudste moest na haar geboorte nog enkele weken in ziekenhuis blijven. Verschillende reacties gekregen dat ik nu tenminste heerlijk de nachten door kon slapen. Op zich niet hele rotte opmerkingen (denk ik) maar ze deden toen wel pijn aangezien ik zorgen genoeg had en niets liever wilde dat oudste gewoon, gezond en wel, thuis was.
Toen binnen een half jaar tijd zowel mijn beste vriendin als goede vriend op jonge leeftijd overleden kwam een kennis van mijn ouders langs. Kennis was ouderling in een kerk en wist me op het hart te drukken dat ik niet goed geloofde
want anders zou ik niet zoveel last hebben van het verdriet.
zaterdag 2 januari 2021 om 00:32
Mijn zusje had het syndroom van Down. De moeder van mijn vriend (nu man) hoorde dat en vroeg mijn vriend of hij wel eens naar mijn tenen had gekeken. Ik heb nl een wat grotere opening tussen mijn grote teen en de teen ernaast. Ik had er vast ook een tik van meegekregen en dat kon nooit goed zijn.
Ik hoorde pas veel later wat zij gezegd had en moest er vreselijk om lachen. Later leerde ik dat ze vreselijk direkt was, ze kon onbewust heel bot zijn maar dat deed ze op een manier dat nooit iemand boos op haar kon zijn.
Ik hoorde pas veel later wat zij gezegd had en moest er vreselijk om lachen. Later leerde ik dat ze vreselijk direkt was, ze kon onbewust heel bot zijn maar dat deed ze op een manier dat nooit iemand boos op haar kon zijn.
zaterdag 2 januari 2021 om 04:48
Heel herkenbaar wat je zegt over je autisme. Er is zelfs een boek met de titel "maar je ziet er helemaal niet autistich uit". Het is een bekend probleem. Het lullige vind ik dat je idd heel hard je best doet om niet raar over te komen, en als dank geloven mensen niet dat je echt autistich bent. Denk er wel eens over om er gewoon mee op te houden, dat aanpassen. Maar dan worden mensen bang, denk ik, want dan zou ik op straat hardop met mezelf praten, heen en weer wiegen, en geen oogcontact meer maken, en dat vind men natuurlijk bedreigend, al doe ik geen vlieg kwaadWissewis schreef: ↑01-01-2021 16:18Een mengeling van een psychische handicap (ass) en een ziekte (epilepsie) hier.
Belangrijkste die ik zéér geregeld mag horen "ik zie toch helemaal niets".
Ja nee, doos, dat is net één van de problemen van mijn handicap ... dat ik zo'n beetje standaard een masker draag en een poging doe zo "normaal" mogelijk te lijken. Zeker bij mensen die niet extreem close staan.
Zelfs mijn partner - die van dag 1 wist van mijn autisme - kwam hier na een maand of 2 mee af. Intussen - 15 jaar later - piept ie wel anders
Op 2 - als je na jaren je beste vriendin eindelijk een keer vertelt dat je autisme-diagnose bevestigt is - staat "ja maar, ze moeten nu éénmaal tegenwoordig iedereen een stempeltje geven".
Of afgekeurd worden bij mijn ziekteverzekering voor een gedeeltelijke uitkering op basis van een gesprek van 3 minuten, waarbij ze 2,5 minuut met mijn moeder spraken. Die ik meehad als steun, omdat ik zo'n bombardement aan vragen nu éénmaal niet alleen kan.
(Later rechtgezet, maar dat heeft weer takke-veel stress, 3 andere gesprekken, 3 epilepsie-aanvallen, een depressie en de dreiging met een rechtszaak gekost.)
Soms zou ik écht willen dat ik "gewoon" een gebroken been had of in een rolstoel zat. Dat zien mensen tenminste en daar doen ze waarschijnlijk minder idioot over.
zaterdag 2 januari 2021 om 09:26
wat vreselijk!
Don't cry, buy a bag and move on.
zaterdag 2 januari 2021 om 12:27
Iemand die ik goed ken heeft dat ook meegemaakt.
Stressed is just desserts spelled backwards
zaterdag 2 januari 2021 om 13:50
veensteker schreef: ↑01-01-2021 17:32Van een veel mindere orde maar het heeft mij erg verbaasd:
Mijn zoon had een ongeluk gehad en had een gecompliceerde dubbele beenbreuk en een hele uitwendige installatie om de boel bij elkaar te houden. Zat lange tijd in een rolstoel maar ging weer naar zijn MBO toen hij weer met krukken kon lopen. Een medeleerling probeerde hem meerdere malen te laten struikelen door zijn krukken weg te trekken of zijn voet uit te steken.
Hoe komt je erop om zoiets stoms te doen???? Het was al zo’n zooitje in zijn been, een val had waarschijnlijk blijvende schade aangericht.
Volkomen achterlijk, maar ik heb vroeger iemand gekend die vanwege polio ook moeilijk liep, en dan pootje gelicht werd door een of ander rotjochie.
Onvolgroeide hersenen en denken dat je grappig bent. Grrrr.
zaterdag 2 januari 2021 om 13:51
Over mijn man en zoon met ASS en ADHD wordt ook weleens gezegd ‘maar hij ziet er heel gewoon uit’. Ja duh! Niet iedereen zit als rain man heen en weer te wiegen...moonpoppy schreef: ↑02-01-2021 04:48Heel herkenbaar wat je zegt over je autisme. Er is zelfs een boek met de titel "maar je ziet er helemaal niet autistich uit". Het is een bekend probleem. Het lullige vind ik dat je idd heel hard je best doet om niet raar over te komen, en als dank geloven mensen niet dat je echt autistich bent. Denk er wel eens over om er gewoon mee op te houden, dat aanpassen. Maar dan worden mensen bang, denk ik, want dan zou ik op straat hardop met mezelf praten, heen en weer wiegen, en geen oogcontact meer maken, en dat vind men natuurlijk bedreigend, al doe ik geen vlieg kwaad
zaterdag 2 januari 2021 om 17:38
Thanks Daenerys79 en Maleficent. Het gaat gelukkig nu heel goed met me maar zoiets vergeet je nooit meer. Mijn verhaal staat helaas niet op zichzelf, ik ken veel mensen die soortgelijke dingen hebben meegemaakt. Onverdoofd hechten na zelfbeschadiging bijvoorbeeld, want ‘je houdt toch zo van pijn’ of iemand urenlang laten wachten op de eerste hulp omdat het je eigen schuld is en dus eerst ‘echte patiënten’ geholpen worden (met soms als gevolg dat het al te laat is om te hechten). Je vraagt je toch af waarom zulke harteloze mensen in de zorg zijn gaan werken. 
zaterdag 2 januari 2021 om 23:30
Ik zit "as we speak"heen en weer te wiegenLente19251003 schreef: ↑02-01-2021 13:51Over mijn man en zoon met ASS en ADHD wordt ook weleens gezegd ‘maar hij ziet er heel gewoon uit’. Ja duh! Niet iedereen zit als rain man heen en weer te wiegen...
Maar als ik in gezelschap ben houd ik mij "netjes"in.
Ik snap ook wel dat als ik dat in gezeldschap doe ik overkom alsof ik ze niet op een rijtje heb, terwijl er met mijn verstand niets mis is.
Maar als ik alleen ben,of alleen met mijn gezin...dan wieg ik als ik daar behoefte aan heb, zijn ze hier wel gewend
Maar wat mensen niet begrijpen is hoeveel moeite er alleen al in een gesprek zit, ik ben zo bang om iets stoms te zeggen dat ik vaak gesprekken naloop in mijn hoofd om te kijken of ik het wel goed gedaan heb. Zij zien de aangepaste versie en denken dat het mij makkelijk afgaat.
zaterdag 2 januari 2021 om 23:34
wow, wat erg zeg! ik kan dit echt niet begrijpen... Waarom kies je zo’n baan dan? dat doe je toch omdat je mensen wil helpen ongeacht hoe ze het letsel hebben opgelopen?!Drackie schreef: ↑02-01-2021 17:38Thanks Daenerys79 en Maleficent. Het gaat gelukkig nu heel goed met me maar zoiets vergeet je nooit meer. Mijn verhaal staat helaas niet op zichzelf, ik ken veel mensen die soortgelijke dingen hebben meegemaakt. Onverdoofd hechten na zelfbeschadiging bijvoorbeeld, want ‘je houdt toch zo van pijn’ of iemand urenlang laten wachten op de eerste hulp omdat het je eigen schuld is en dus eerst ‘echte patiënten’ geholpen worden (met soms als gevolg dat het al te laat is om te hechten). Je vraagt je toch af waarom zulke harteloze mensen in de zorg zijn gaan werken.
Don't cry, buy a bag and move on.
zaterdag 2 januari 2021 om 23:36
Wat grof. Dat zelfs hulpverleners niet begrijpen dat je er erg aan toe moet zijn om niet meer te willen leven, en dat dat het dus eigenlijk juist nog verdrietiger maakt allemaal! Het lijkt er op dat als er iets mis is met je psyche, dat niet als een legitieme aandoening word gezien, maar als een keuze.Drackie schreef: ↑02-01-2021 17:38Thanks Daenerys79 en Maleficent. Het gaat gelukkig nu heel goed met me maar zoiets vergeet je nooit meer. Mijn verhaal staat helaas niet op zichzelf, ik ken veel mensen die soortgelijke dingen hebben meegemaakt. Onverdoofd hechten na zelfbeschadiging bijvoorbeeld, want ‘je houdt toch zo van pijn’ of iemand urenlang laten wachten op de eerste hulp omdat het je eigen schuld is en dus eerst ‘echte patiënten’ geholpen worden (met soms als gevolg dat het al te laat is om te hechten). Je vraagt je toch af waarom zulke harteloze mensen in de zorg zijn gaan werken.
zondag 3 januari 2021 om 00:23
Ja, zo is het echt. Je leest dat in dit topic ook van mensen die depressief zijn of zijn geweest: ga naar buiten, daar knap je van op! Dat impliceert ook al dat het een keuze is om je zo te voelen.moonpoppy schreef: ↑02-01-2021 23:36Wat grof. Dat zelfs hulpverleners niet begrijpen dat je er erg aan toe moet zijn om niet meer te willen leven, en dat dat het dus eigenlijk juist nog verdrietiger maakt allemaal! Het lijkt er op dat als er iets mis is met je psyche, dat niet als een legitieme aandoening word gezien, maar als een keuze.
zondag 3 januari 2021 om 02:25
Dit doet mij terugdenken aan de tijd dat ik een ernstige angststoornis had, mijn moeder bleef maar zeggen : je moet gewoon niet zo bang zijn!
Tja, dat was dus net mijn probleem,dat dat dus niet zo werkte.
Ik vond het toen vreselijk, achteraf vind ik het zo knullig dat ik er wel om kan lachen, maar toen...
zondag 3 januari 2021 om 08:46
moonpoppy schreef: ↑02-01-2021 23:36Wat grof. Dat zelfs hulpverleners niet begrijpen dat je er erg aan toe moet zijn om niet meer te willen leven, en dat dat het dus eigenlijk juist nog verdrietiger maakt allemaal! Het lijkt er op dat als er iets mis is met je psyche, dat niet als een legitieme aandoening word gezien, maar als een keuze.
Dit vind ik zo schokkend inderdaad. Terwijl je volgens mij juist éxtra lief moet zijn tegen die mensen. Ik kan er echt niet bij met mijn hoofd.
anoniem_63c7b2baa592d wijzigde dit bericht op 03-01-2021 09:57
44.30% gewijzigd
