Overig
alle pijlers
Schaamteloze acties of uitspraken van bekenden bij ziekte
woensdag 30 december 2020 om 17:45
Ben fan van dit soort topics (nu de variant "in kraamtijd" aan het volgen), en na een aantal reacties doe ik niet eens meer moeite om mijn kaak op te rapen van de grond.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
Dus nu een topic voor de schaamteloze acties en uitspraken bij korte of chronisch ziek zijn. Ik hou wel mijn hart wel een beetje vast voor wat er zal komen. Want we weten inmiddels hoe bot en apathisch mensen kunnen zijn.
woensdag 30 december 2020 om 23:35
Het jaar nadat mijn ouders gescheiden waren kreeg mijn moeder darmkanker. De tumor zat er waarschijnlijk al langer, maar dat was toen nog niet bekend. Verschillende mensen verweten mijn vader dat hij mijn moeder in de steek liet toen ze ziek was. Dat deed hem pijn. Kan ik me voorstellen, vals beschuldigd worden. Niet dat hij verder zo onschuldig is, hij heeft wel degelijk gemene dingen gedaan.
woensdag 30 december 2020 om 23:56
Ik zeg dit ook wel eens, maar wat ik bedoel te zeggen is: Ik wil je nog helemaal niet missen en ben blij dat je er nog bent.Merl0t schreef: ↑30-12-2020 20:04Mijn man overleed bijna aan een hartinfarct. Eerste reactie van nabije familie: 'Wil je ons niet meer zo laten schrikken!'
Ja, nee, sorry, hij zal het nooit meer doen!
Wordt trouwens best vaak gezegd door mensen bij onvoorziene ziektebeelden. Alsof je er zelf controle op hebt.
Maar dat voelt op de één of andere manier heel gek om te zeggen. Al lees ik nu hoe gek het is om te zeggen: Wil je me niet meer zo laten schrikken. Ik ga daar dus wel op letten dat ik het niet meer eruit flap ondanks mijn goede bedoelingen.
donderdag 31 december 2020 om 01:00
Ik dacht echt even dit verkeerd gelezen te hebben. Wtf.Ttroeteltje schreef: ↑30-12-2020 18:27Wauw!
Herkenning.
Ik vertelde mijn moeder strak van spanning en emotie dat ik anorexia had en zou starten met intensieve therapie, waaronder ook dagbehandeling, mogelijk opname.
Er volgden enkele vragen gericht aan mij over deze situatie, echter binnen no time maakte zij zichzelf (zoals meestal) onderwerp van gesprek en deelde ze lachend mede dat ze uitgebreid ging uit eten, maar ook een ijscoupe wilde. En dat ik me uiteraard wel kon indenken dat ze niet zou kiezen, maar én én zou doen om erna een vinger in haar keel te stoppen.
Toen ik korte tijd later buiten stond was ik warrig en wankel van hetgeen me kort daarvoor was overkomen.
Ik had zo opgezien tegen dit gesprek, voelde me zo ontzettend kwetsbaar, en vervolgens zo enorm alleen.
Wat rot voor je
donderdag 31 december 2020 om 01:11
donderdag 31 december 2020 om 01:23
Ik had als twintiger een best ernstig ongeluk gehad en lag met een verbrijzeld been op de eerste hulp.
Ze hadden daar gevraagd of ze iemand konden bellen, ik had 'niemand' gezegd maar ze bleven aandringen dus toen mijn moeder.
Mijn moeder kwam zoals verwacht huilend binnen, moest ondersteund worden door een verpleegster en ging uitgebreid vertellen waarom het zo erg voor haar was dat ik een ongeluk had gehad.
Nouja, dat was wat het was, van ander gedrag was ik me waarschijnlijk rotgeschrokken.
Om mezelf af te leiden ging ik luisteren naar wat er achter het gordijntje naast me gebeurde. Daar lag een klein meisje te huilen.
Die ouders waren eerst meelevend maar na een tijdje begon het: okee, nu genoeg gehuild. Klaar nu! Nee stoppen!
Steeds onaardiger.
Er zat een oma bij die nog een extra duit in het zakje deed door het kind heel lelijk na te doen en continu 'ben je een babietje??' te blèren.
Voordeel van de situatie was wel dat het mijn moeder ook afleidde, zodat we gezamenlijk boos zaten te zijn op die mensen.
Mijn moeder was er uiteraard meer mee bezig dan met mij, wilde echt ingrijpen en nog steeds geen woord naar mij maar ach, maar ik was er zelf ook echt pissig over.
De verpleging heeft deze mensen weggestuurd en we hoorden een verpleegster 'kom maar lieverd, wat een schrik he' en dat kind heel lief troosten. Was zo'n opluchting.
Het was echt heel erg, wat een nare mensen.
Wat ik zo knap vond was dat de verpleegsters het heel erg druk hadden maar zowel voor mij als dat kleine meisje ook aandacht hadden, omdat het wel duidelijk was dat de familie van weinig nut was.
Ze waren voor mij en mijn moeder ook heel lief.
Ze hadden daar gevraagd of ze iemand konden bellen, ik had 'niemand' gezegd maar ze bleven aandringen dus toen mijn moeder.
Mijn moeder kwam zoals verwacht huilend binnen, moest ondersteund worden door een verpleegster en ging uitgebreid vertellen waarom het zo erg voor haar was dat ik een ongeluk had gehad.
Nouja, dat was wat het was, van ander gedrag was ik me waarschijnlijk rotgeschrokken.
Om mezelf af te leiden ging ik luisteren naar wat er achter het gordijntje naast me gebeurde. Daar lag een klein meisje te huilen.
Die ouders waren eerst meelevend maar na een tijdje begon het: okee, nu genoeg gehuild. Klaar nu! Nee stoppen!
Steeds onaardiger.
Er zat een oma bij die nog een extra duit in het zakje deed door het kind heel lelijk na te doen en continu 'ben je een babietje??' te blèren.
Voordeel van de situatie was wel dat het mijn moeder ook afleidde, zodat we gezamenlijk boos zaten te zijn op die mensen.
Mijn moeder was er uiteraard meer mee bezig dan met mij, wilde echt ingrijpen en nog steeds geen woord naar mij maar ach, maar ik was er zelf ook echt pissig over.
De verpleging heeft deze mensen weggestuurd en we hoorden een verpleegster 'kom maar lieverd, wat een schrik he' en dat kind heel lief troosten. Was zo'n opluchting.
Het was echt heel erg, wat een nare mensen.
Wat ik zo knap vond was dat de verpleegsters het heel erg druk hadden maar zowel voor mij als dat kleine meisje ook aandacht hadden, omdat het wel duidelijk was dat de familie van weinig nut was.
Ze waren voor mij en mijn moeder ook heel lief.
donderdag 31 december 2020 om 01:34
Ik ga al jaren naar een psycholoog. Het onderwerp werd ooit eens besproken terwijl ik met mijn neef en wat vrienden van hem was. Iedereen vond er maar wat van, mensen die naar de psycholoog gaan. Gezien ik heel open ben zei ik dat ik ook nog steeds een psycholoog bezoek. Hij tikte me lachend tussen mijn ogen en zei “Oh jij bent hier niet helemaal goed dus?”
Ik kan er nu om lachen maar ik was toen 17/18 en stond met m’n bek vol tanden.
Ik heb recent (ben nu 22) de diagnose ADD gekregen en hierdoor vallen voor mij veel puzzelstukjes op z’n plaats. Ik slik hier ook methylfenidaat voor, onder streng beleid van de huisarts met om de zoveel weken evaluatie, somatische metingen, etc. Had laatst in goed overleg met de huisarts de ritalin twee dagen niet genomen omdat ik 1 avond een verjaardag met huisgenoten vierde, en de andere een Kerstdiner met twee vriendinnen. En van ritalin verdwijnt al je eetlust, daarnaast word ik er met de minste alcohol katslam van. 1 vriendin: “Jij hebt je ritalin vandaag niet genomen? Nou sorry maar dat vind ik echt heel raar hoor, je zit gewoon een beetje te spelen met je medicatie, weet je wel zeker dat je dan echt ADD hebt? Sowieso krijgt echt iedereen die sticker, ik heb ook wel eens concentratieproblemen, ik denk dat de psycholoog mij ook zo die sticker zou geven hoor”
Ik kan er nu om lachen maar ik was toen 17/18 en stond met m’n bek vol tanden.
Ik heb recent (ben nu 22) de diagnose ADD gekregen en hierdoor vallen voor mij veel puzzelstukjes op z’n plaats. Ik slik hier ook methylfenidaat voor, onder streng beleid van de huisarts met om de zoveel weken evaluatie, somatische metingen, etc. Had laatst in goed overleg met de huisarts de ritalin twee dagen niet genomen omdat ik 1 avond een verjaardag met huisgenoten vierde, en de andere een Kerstdiner met twee vriendinnen. En van ritalin verdwijnt al je eetlust, daarnaast word ik er met de minste alcohol katslam van. 1 vriendin: “Jij hebt je ritalin vandaag niet genomen? Nou sorry maar dat vind ik echt heel raar hoor, je zit gewoon een beetje te spelen met je medicatie, weet je wel zeker dat je dan echt ADD hebt? Sowieso krijgt echt iedereen die sticker, ik heb ook wel eens concentratieproblemen, ik denk dat de psycholoog mij ook zo die sticker zou geven hoor”
donderdag 31 december 2020 om 01:50
Mijn toenmalige vriendje, nu echtgenoot, had op zijn werk ineens enorme pijn op de borst gekregen, en was toch door blijven werken. Toen hij naar huis wilde gaan belde hij mij op,ik woonde nog bij mijn ouders, omdat hij toch wel erg benauwd begon te worden.
Ik was eerder aangekomen dan hij, en toen hij zijn huis binnenkwam schrok ik me rot: hij was grijs, nat van het zweet,hijgde, en moest zich aan de muren vasthouden om te lopen. Dus ik bel de huisartsenpost.
Niet veel later waren we in het ziekenhuis, en godzij dank hoefden we niet te wachten. Hij moest zijn shirt uitdoen, en de dokter zag meteen wat er aan de hand was, omdat zijn ribben helemaal uit elkaar stonden aan een kant. Hij had een levensgevaarlijke klaplong waarbij ventiel werking optreed en je dus je borstholte volpomt met lucht als je ademhaalt.
Wij moesten zonder omhaal naar de longafdeling, arts stond al klaar. En die zei: sorry jongen, verdoving duurt te lang, en die ramde dus zonder verdoving een drain tussen zijn ribben! De arts legde uit dat mijn man hooguit nog anderhalf uur te leven had gehad, en waarschijnlijk minder. Dat zijn hart er mee zou zijn gestopt, of zijn andere long ook door de druk zou zijn ingeklapt, en dan had hij niet meer gered kunnen worden, dat hij, als zoiets weer gebeurde, er nooit meer zo lang mee mocht rondlopen, maar naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis moest gaan.
Ik had zijn ouders gebeld, en die kwamen ook. Kijkt zijn vader mij bevreemd aan, en zegt "heb jij hiervoor het ziekenhuis gebeld ?! ". en toen tegen mijn man :" Dit is toch helemaal niet erg, je hebt alleen maar een gaatje in je long!"
Ik voel na al die jaren nog steeds een mengeling van woede en ogeloof als ik eraan terugdenk.
En voor de andere mensen hier een dikke knuffel, wat lopen er toch veel horken op de wereld zeg!
Ik was eerder aangekomen dan hij, en toen hij zijn huis binnenkwam schrok ik me rot: hij was grijs, nat van het zweet,hijgde, en moest zich aan de muren vasthouden om te lopen. Dus ik bel de huisartsenpost.
Niet veel later waren we in het ziekenhuis, en godzij dank hoefden we niet te wachten. Hij moest zijn shirt uitdoen, en de dokter zag meteen wat er aan de hand was, omdat zijn ribben helemaal uit elkaar stonden aan een kant. Hij had een levensgevaarlijke klaplong waarbij ventiel werking optreed en je dus je borstholte volpomt met lucht als je ademhaalt.
Wij moesten zonder omhaal naar de longafdeling, arts stond al klaar. En die zei: sorry jongen, verdoving duurt te lang, en die ramde dus zonder verdoving een drain tussen zijn ribben! De arts legde uit dat mijn man hooguit nog anderhalf uur te leven had gehad, en waarschijnlijk minder. Dat zijn hart er mee zou zijn gestopt, of zijn andere long ook door de druk zou zijn ingeklapt, en dan had hij niet meer gered kunnen worden, dat hij, als zoiets weer gebeurde, er nooit meer zo lang mee mocht rondlopen, maar naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis moest gaan.
Ik had zijn ouders gebeld, en die kwamen ook. Kijkt zijn vader mij bevreemd aan, en zegt "heb jij hiervoor het ziekenhuis gebeld ?! ". en toen tegen mijn man :" Dit is toch helemaal niet erg, je hebt alleen maar een gaatje in je long!"
Ik voel na al die jaren nog steeds een mengeling van woede en ogeloof als ik eraan terugdenk.
En voor de andere mensen hier een dikke knuffel, wat lopen er toch veel horken op de wereld zeg!
donderdag 31 december 2020 om 02:06
En dan heeft hij het over zijn eigen kind! Wat verschrikkelijk zeg!
donderdag 31 december 2020 om 04:28
cowandchicken schreef: ↑30-12-2020 23:57Wat ik ook heel kwetsend vond was de opmerking: " ziek zijn is een keuze"
Oh wow...
donderdag 31 december 2020 om 05:40
Hij heeft wel vaker gevoelloze opmerkingen gemaakt, maar deze kwam idd wel erg hard binnen.chaoticinternetnerd schreef: ↑31-12-2020 02:06
Een paar jaar later hadden we het nog eens over die gebeurtenis, zei hij weer precies hetzelfde. Mijn man is toen erg boos geworden en heeft hem op zijn plek gezet. Op die dag zelf hadden we daar allebei de puf niet voor.
Het was ook niet voor niets dat hij mij belde, terwijl ik 30 km verderop woonde, en niet zijn ouders, die in hetzelfde dorp woonden.
Maar ik vond het ook gewoon erg vreemd, zijn zoon lag in het ziekenhuis aan een machine om de lucht uit zijn borstkast te blijven halen, en daaraan kon de dokter ook zien of het gat in zijn long zich dichtte, er waren bubbels te zien, luchtbellen zijn uit zijn borstholte kwamen. Hij had pijnstilling, moest een paar dagen blijven, en werd dan nog eens geopereerd, zijn long werd van binnen aan zijn borstkast "geplakt"zodat die niet meer zou kunnen inklappen.Dat werd allemaal uitgelegd, waar zijn ouders bij stonden. De dokter loopt weg, en toen die opmerking!
Ik merk ook echt dat ik gewoon weer boos word zeg.
donderdag 31 december 2020 om 06:40
donderdag 31 december 2020 om 06:50
thinkerbell28 schreef: ↑31-12-2020 06:40Ons kind werd gediagnosticeerd met een ongeneeslijke ziekte en zou waarschijnlijk niet oud worden en zelfs een kans hebben voor het 10e jaar te overlijden; een vriendin die ik er huilend over belde zei ‘ach ja, mijn kinderen kunnen morgen ook onder een bus komen’...
donderdag 31 december 2020 om 07:22
Omg dit meen je toch gewoon niet!!! Wat bezielt mensen! Werkelijk waar!!!lemoos2 schreef: ↑30-12-2020 22:05Als kind en jonge puber vond ik opmerkingen van volwassenen over mijn brandwond niet leuk (‘Ieeuw wat is dat?’, ‘Dat kun je beter bedekken er lopen hier ook nog kleine kinderen rond’, ‘Ja dat komt ervan als je met vuurwerk speelt’). Maar het is iets dat je buiten het zwembad/strand niet aan mij kunt zien dus de hoeveelheid viel mee.
Herseninfarct:
- moeder, de stroke-unit huilend binnen vallend: ‘Wat doe je mij aan!’
- ook moeder, eerste verjaardag na infarct met haar cadeau: ‘Het is het babybotox pakket met fillers. Dat maken ze je gezicht weer symmetrisch en dan ziet niemand er nog iets van’
(In her defence: ze kocht wel matching trainingspakken en is een half jaar lang iedere ochtend langsgekomen om te oefenen met lopen)
- schoolpleinloeder, heeft het gerucht verspreid dat ik een fors alcoholprobleem zou hebben (en dat kwam mijn kind ook te weten)
- Raar wijf van aangrenzend tafeltje op terras waar vriendin en ik gaan zitten na weer een rondje fysiotherapie, vriendin bestelde twee Hugo’s: ‘Ik denk dat u al genoeg heeft gehad’
- zelfbenoemde moeder Theresa die voor zoon op haar knieën gaat zitten en midden in de AH een gesprek met zoon begint: ‘Is jouw mama vaker zo? Waar is jouw papa? Kan ik misschien jouw oma voor je bellen? Zou je het fijn vinden als ik jouw oma voor je zou bellen?’
donderdag 31 december 2020 om 08:21
Maloochem schreef: ↑30-12-2020 21:38Hier word ik zo verdrietig van
Toen ik net op kamers ging had ik een huisgenoot met ook hele erge eczeem. Ze wist soms van wanhoop niet meer wat ze moest doen. Dan liet ze zich op mijn bed vallen en ging ik haar insmeren. Ze vroeg elke keer weer: "Maar vind je het niet vies?" Want zij kreeg ook zovaak van die opmerkingen. En ik dacht alleen maar dat ik het zo erg voor haar vond
Hier kreeg ik echt tranen van. Wat lief.
Ik heb zelf ook een huidaandoening en kan me de wanhoop zo goed voorstellen.
donderdag 31 december 2020 om 08:24
Ja, ook al eens gehoord. Of verzuim is een keuze.cowandchicken schreef: ↑30-12-2020 23:57Wat ik ook heel kwetsend vond was de opmerking: " ziek zijn is een keuze"
Veel van de opmerkingen zijn echt wel kwetsend bedoeld ook. Gewoon zichzelf even beter laten voelen of je verdriet/pijn bagitaliseren zodat zij er geen aandacht aan hoeven te geven of zich er minder slecht door voelen.
Maar weinig opmerkingen komen uit een goed hart maar zijn toevallig wat knullig verwoord, helaas.
donderdag 31 december 2020 om 08:52
Kun je nagaan wat een pijn je vriend moet hebben gehad. Niet voor niets dat hij zo ermee doorliep. Ik als buitenstaander verwijt het stiekem die spijkerharde ouders dat het zover is gekomen en zo levensgevaarlijk was.moonpoppy schreef: ↑31-12-2020 05:40Hij heeft wel vaker gevoelloze opmerkingen gemaakt, maar deze kwam idd wel erg hard binnen.
Een paar jaar later hadden we het nog eens over die gebeurtenis, zei hij weer precies hetzelfde. Mijn man is toen erg boos geworden en heeft hem op zijn plek gezet. Op die dag zelf hadden we daar allebei de puf niet voor.
Het was ook niet voor niets dat hij mij belde, terwijl ik 30 km verderop woonde, en niet zijn ouders, die in hetzelfde dorp woonden.
Maar ik vond het ook gewoon erg vreemd, zijn zoon lag in het ziekenhuis aan een machine om de lucht uit zijn borstkast te blijven halen, en daaraan kon de dokter ook zien of het gat in zijn long zich dichtte, er waren bubbels te zien, luchtbellen zijn uit zijn borstholte kwamen. Hij had pijnstilling, moest een paar dagen blijven, en werd dan nog eens geopereerd, zijn long werd van binnen aan zijn borstkast "geplakt"zodat die niet meer zou kunnen inklappen.Dat werd allemaal uitgelegd, waar zijn ouders bij stonden. De dokter loopt weg, en toen die opmerking!
Ik merk ook echt dat ik gewoon weer boos word zeg.
donderdag 31 december 2020 om 08:53
Nee. Nee. Nee.thinkerbell28 schreef: ↑31-12-2020 06:40Ons kind werd gediagnosticeerd met een ongeneeslijke ziekte en zou waarschijnlijk niet oud worden en zelfs een kans hebben voor het 10e jaar te overlijden; een vriendin die ik er huilend over belde zei ‘ach ja, mijn kinderen kunnen morgen ook onder een bus komen’...
Wat is dat nou weer voor opmerking zeg.
En wat naar voor je.
donderdag 31 december 2020 om 08:58
Botte opmerkingen en sarcasme zijn hier thuis een overlevingsmechanisme. Er bestaan echter ongeschreven regels voor wie wat mag zeggen. Hoewel je als ouder uiteraard ook geraakt wordt door letsel of aandoeningen van je kind en sarcasme voor jou misschien een manier is om met tegenslagen om te gaan, moet je dat niet vergeten. Elke persoon is anders, elk moment is anders. De lijn tussen wat jij wel en niet kan zeggen, is dun.chaoticinternetnerd schreef: ↑31-12-2020 02:06
Sinds ikzelf ook epilepsie heb, kan ik als lotgenoot bepaalde dingen wel tegen mijn zoon zeggen die ik nooit zou hebben gezegd toen ikzelf nog helemaal niet wist hoe het is om epilepsie en nah te hebben. Andersom idem. Alleen als mijn zoon me als ik na een aanval onverstaanbaar mompel, vraagt of ik dronken ben of moppert dat ik nou nog niet zindelijk ben, kan ik daarom lachen. Nou ja, lachen ... bitter grinniken. En ik mag hem op mijn beurt na een aanval best vertellen dat breakdance echt niet meer kan. Dat is zó jaren '80. Tijd voor iets nieuws. Maar mijn man en onze andere kinderen, kunnen dat soort opmerkingen beter achterwege laten. Voor hun is iets als 'Jee, stop daar eens mee!' al op het randje.
Van veel opmerkingen die ik hier lees, zoals van dat gaatje in een long, denk ik dat de opmerking zelf best kan. Het is alleen niet aan die persoon om die opmerking te maken. Ze bedoelen het echter niet lullig. Ze begrijpen gewoon niet dat je dat soort sarcasme over moet laten aan de patiënt zelf.
donderdag 31 december 2020 om 09:00
Dus er mag geen advies gegeven worden wat voor 80% van de gevallen die jij omschrijft helpt? Wat mag wel? Medelijden en meepraten? Of beter geen reactie? Waarom komt zoiets dan te praten?3_14pac schreef: ↑30-12-2020 18:05Tijdens mijn depressies dat ik maar gewoon moest gaan sporten, dan ga je je van zelf beter voelen. Of probeer je wel positief te zijn, als je alleen maar negatief bent haal je je zelf naar beneden. Als je alleen maar op bed ligt wordt het nooit beter. (Het is uiteindelijk beter geworden en niet door sporten, positiviteit en ook niet door uit bed te komen, dankzij een heel fijn team op de paaz van het plaatselijke ziekenhuis ben ik er boven op gekomen)
Klaar mee
donderdag 31 december 2020 om 09:05
Als oud manager vele trainingen over verzuim gehad met als motto:cowandchicken schreef: ↑30-12-2020 23:57Wat ik ook heel kwetsend vond was de opmerking: " ziek zijn is een keuze"
Ziek zijn overkomt je, je ziek melden is een keuze.
Dat is een soort geaccepteerde slogan.
Ik vind het nogal idioot, vooral omdat ik in het welzijn werkte en ik werd geacht dat mensen toe te blaten van achter mijn bureau die zelf met lastige doelgroepen aan de slag moesten.
'Ja Fatima, die griep overkomt je, maar dat je nu in bed wil liggen ipv dagbesteding aan kwetsbare mensen te geven die nu in de sneeuw buiten moeten lopen en dan ook geen lunch krijgen, dat is een keuze...'
(ik werd ook geacht ze een schuldgevoel aan te praten over hun asociale keuzes.' je kunt een werknemer die vaak ziek is rustig vertellen wat het kost, of hoe je de collega's ermee belast en wat het voor effect op de klant heeft'
Binnen het welzijn werken namelijk allemaal berekenende types die alles voor hun riante salaris doen en nooit aan de cliënt denken, dat is algemeen bekend)
donderdag 31 december 2020 om 09:07
Oh ik word best een beetje verdrietig om deze verhalen en had al eerder iets geplaatst. Maar later schoot me nog een opmerking te binnen die ik jullie niet kan onthouden:
Dat jij zolang pijn blijft houden is omdat je niet gelooft. Als je naar de kerk zou gaan en God om hulp zou vragen dan gaat het wel over.
En verder veel herkenning hier en toch ook wel de bevestiging dat als je ziek bent/een aandoening hebt/veel pech hebt dat het toch vaak enorm eenzaam is.....
Dat jij zolang pijn blijft houden is omdat je niet gelooft. Als je naar de kerk zou gaan en God om hulp zou vragen dan gaat het wel over.
En verder veel herkenning hier en toch ook wel de bevestiging dat als je ziek bent/een aandoening hebt/veel pech hebt dat het toch vaak enorm eenzaam is.....
donderdag 31 december 2020 om 09:12
Dan zul je ongetwijfeld ook geleerd hebben dat ziek zijn niet per se betekent dat je arbeidsongeschikt bent. Want dat is natuurlijk waar het over gaat als het om arbeidverzuim gaat
donderdag 31 december 2020 om 09:28
het zijn clichésoplossingen, meestal van mensen die zelf geen idee hebben wat een depressie hebben inhoud en vaak zonder dat je er om hebt gevraagd. En nee, meepraten en medelijden hoeft zeker niet, maar een beetje begrip en gewoon je kop houden als je er geen verstand van hebt, lijkt me niet te veel gevraagd.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 31 december 2020 om 09:34
GreenLadyFern schreef: ↑30-12-2020 23:35
Qua kinderen ligt hier ook gevoelig. Heb al meerdere malen de volgende opmerking gekregen: "neem een baby, je zit toch thuis!"
Van mensen die weten dat ik veel medicatie slik, regelmatig opgenomen ben en al heel trots moet zijn als ik twee keer per dag mijn tanden poets.
Dat één persoon in staat is om zo iets te zeggen.. maar meerdere??!! Ik hoop dat zulke figuren zelf geen kinderen krijgen.
