Overig
alle pijlers
Victim blaming vs eigen verantwoordelijkheid
donderdag 3 oktober 2024 om 12:33
Ik weet dat dit een gevoelig onderwerp is. Het is dan ook helemaal niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen met mijn vraag. Ik wil het graag beter begrijpen.
1. Iemand parkeert zijn/haar fiets in een drukke stad maar zet deze niet op slot. Bij terugkomst is de fiets gestolen.
2. Iemand rookt al meer dan 20 jaar lang elke dag een pakje sigaretten en heeft nu longkanker.
3. Iemand werkt veel over en neemt extra taken op zich wegens personeelstekort en heeft nu een burn-out.
4. Iemand zit een relatie waarin er sprake is van huiselijk geweld.
Tot op welk niveau is het eigen verantwoordelijkheid (fiets op slot zetten, niet roken, grenzen aangeven, weggaan na de eerste klap) en wanneer ben je slachtoffer (persoon die fiets steelt, niet iedereen die rookt krijgt kanker, voldoen aan verwachtingen werkgever, partner die slaat).
Niemand kiest bewust voor bovenstaande situaties. Je wenst het niemand toe. Maar ik heb ook geleerd dat je verantwoordelijk bent voor je eigen keuzes en de gevolgen daarvan. Hoe verhoudt zich dit tot elkaar?
1. Iemand parkeert zijn/haar fiets in een drukke stad maar zet deze niet op slot. Bij terugkomst is de fiets gestolen.
2. Iemand rookt al meer dan 20 jaar lang elke dag een pakje sigaretten en heeft nu longkanker.
3. Iemand werkt veel over en neemt extra taken op zich wegens personeelstekort en heeft nu een burn-out.
4. Iemand zit een relatie waarin er sprake is van huiselijk geweld.
Tot op welk niveau is het eigen verantwoordelijkheid (fiets op slot zetten, niet roken, grenzen aangeven, weggaan na de eerste klap) en wanneer ben je slachtoffer (persoon die fiets steelt, niet iedereen die rookt krijgt kanker, voldoen aan verwachtingen werkgever, partner die slaat).
Niemand kiest bewust voor bovenstaande situaties. Je wenst het niemand toe. Maar ik heb ook geleerd dat je verantwoordelijk bent voor je eigen keuzes en de gevolgen daarvan. Hoe verhoudt zich dit tot elkaar?
donderdag 3 oktober 2024 om 22:45
ik vind het geen rare discussie, ik vind het juist goed dat we hem voeren, zo komen dingen uit het verdomhoekje en wordt het bespreekbaar. Wel ben ik het helemaal met je eens, we lijken als samenleving te vinden dat vrouwen het vaker schuld zijn. We zullen die mannen vast allemaal tot waanzin gedreven hebben zeg maar.okkervil schreef: ↑03-10-2024 22:36Ik vind dit een rare discussie. Bij elke misdaad is er een soort consensus dat als je slachtoffer wordt je er in bepaalde situaties echt alles aan gedaan hebt om het te voorkomen. En wanneer je bijvoorbeeld je vergeten bent om je fiets op slot te zetten je wel een beetje dom bent, maar ze moeten wel van je spullen afblijven.
Behalve als het om seksueel of huiselijk geweld gaat. Dan is het gewoon altijd je eigen schuld, wat je ook deed. Met name daar waar veel vrouwen slachtoffer worden is er altijd victem blaming
donderdag 3 oktober 2024 om 22:45
Maar wie heeft het over schuld ?florence13 schreef: ↑03-10-2024 22:22het maakt uit wie het doet en wat die zegt, empathie kan in harde woorden zitten, maar dan nog is er context. het is knap en dat meen ik, dat je patronen doorbroken hebt want dat is heel moeilijk. Maar dan nog is het niet jouw schuld dat je dit aangedaan is in relaties. daar heb je geen schuld aan, en dat is de schuld van degene die dat gedaan heeft.
Gaat mij erom dat het dus geen victim blaming is als mensen met je willen praten over je keuzes.
Niets zeggen, in stilte oordelen en weglopen is niet per se beter. Al helemaal niet als dat vanwege angst voor victim blaming zou zijn, want dat is het m.i. niet.
donderdag 3 oktober 2024 om 22:51
ik had het over schuld (x paginas geleden dus)bijtie schreef: ↑03-10-2024 22:45Maar wie heeft het over schuld ?
Gaat mij erom dat het dus geen victim blaming is als mensen met je willen praten over je keuzes.
Niets zeggen, in stilte oordelen en weglopen is niet per se beter. Al helemaal niet als dat vanwege angst voor victim blaming zou zijn, want dat is het m.i. niet.
en ik ben het met je eens, als mensen eerlijk en open willen praten over keuzes, is dat geen victim blaming. Want dat is anders dan 'ja maar je had ook..' of 'ja maar had je nou echt niet kunnen bedenken dat.."
ik ben het ook met je eens dat stilte niet perse beter is, maar soms is genoeg ook genoeg. Dat is geen victim blaming, maar je eigen grenzen trekken.
edit: maar dat ontken je ook helemaal niet, dus dat gaat eigenlijk niet over jouw post, ik bedoel dat algemeen.
donderdag 3 oktober 2024 om 22:53
Helemaal eens hoor. Ik denk dat de meeste mensen helemaal de schuldvraag niet bij de ander willen leggen. En ik (maar dan spreek ik over mijzelf persoonlijk) heb ook weinig op met schuld bij vrouw. Ik denk niet zo in dat soort termen, als daders-slachtoffers /mannen-vrouwen. Voor mij is het onderwerp vele malen universeler en sexelozer.bijtie schreef: ↑03-10-2024 22:45Maar wie heeft het over schuld ?
Gaat mij erom dat het dus geen victim blaming is als mensen met je willen praten over je keuzes.
Niets zeggen, in stilte oordelen en weglopen is niet per se beter. Al helemaal niet als dat vanwege angst voor victim blaming zou zijn, want dat is het m.i. niet.
donderdag 3 oktober 2024 om 23:00
ben ik met je eens, op individueel niveau, maar op samenlevingsniveau ligt dat toch vaak anders. We zijn pas vrij kort gaan vinden dat vrouwen hun man echt niet tot waanzin konden drijven he. Volgens de wet kon je tot 1991 niet verkracht worden binnen je huwelijk en dat is echt heel kort geleden (of ik word oud)NomenNesci0 schreef: ↑03-10-2024 22:53Helemaal eens hoor. Ik denk dat de meeste mensen helemaal de schuldvraag niet bij de ander willen leggen. En ik (maar dan spreek ik over mijzelf persoonlijk) heb ook weinig op met schuld bij vrouw. Ik denk niet zo in dat soort termen, als daders-slachtoffers /mannen-vrouwen. Voor mij is het onderwerp vele malen universeler en sexelozer.
donderdag 3 oktober 2024 om 23:01
Dat is misschien juist iets wat ik deed. Ook met mijn voorbeelden, heel weinig context. Ik deed het juist zodat het te bevatten is. Als x dan altijd y. Omdat het zulke moeilijke materie is hoopte ik het daarmee makkelijker te kunnen begrijpen. Maar je hebt gelijk. Dan kan dus juist niet.NomenNesci0 schreef: ↑03-10-2024 22:37Wat mij tegenstaat in de discussie door het zwart wit te trekken. Ik hou er niet van. Het is niet zwart wit. Soms meer zwart, soms meer wit. Het is noch het een noch het ander en door voorbeelden in het extreme te trekken, ga je voorbij aan de inhoud en ga je discussieren in kampen. Waarom zou je dat willen?
donderdag 3 oktober 2024 om 23:13
Ok dat is wel heftig ja.florence13 schreef: ↑03-10-2024 23:00ben ik met je eens, op individueel niveau, maar op samenlevingsniveau ligt dat toch vaak anders. We zijn pas vrij kort gaan vinden dat vrouwen hun man echt niet tot waanzin konden drijven he. Volgens de wet kon je tot 1991 niet verkracht worden binnen je huwelijk en dat is echt heel kort geleden (of ik word oud)
Het is totaal niet lang geleden in termen van generaties.
Ik vind het wel lastig om het over de samenleving te hebben, omdat ik de indruk heb dat de bril waardoor je kijkt bepalend is voor wat je in de samenleving ziet.
En je bent zelf een product van die samenleving. Ik kan er niet objectief naar kijken dus ben eerder geneigd om het klein en bij mezelf te houden, wat kan ik voor mezelf doen om mijn leven leefbaar te maken en wat zijn mijn eigen mores en intenties. Maar misschien sluit ik daarmee mijn ogen voor een bepaalde dimensie.
donderdag 3 oktober 2024 om 23:36
Kan me ook vinden in wat Bijtie zegt. Mijn samenleving is een andere dan jouw, jouw of jouw samenleving. Ik merk het niet alleen buiten, maar ook op dit (relatief kleine) forum.
Ik probeer niet om je stelling of vraag dood te slaan Bontespecht, want er zit echt wel een goede laag in die zeker het gesprek waard is. Maar in dit topic alleen al merk ik dat er zoveel gevoeligheden zitten, dat er naar mijn idee niet op een beetje neutrale manier over te discussiëren valt.
Een gesprek over de maatschappij vervalt constant in heel persoonlijke emoties. Persoonlijke ervaringsverhalen leiden tot heftige reacties en verwijten. Daarvoor is het voor mezelf niet neutraal genoeg om dit gesprek in veiligheid te kunnen voeren. En als dat niet kan, weet ik niet of het echt wat toevoegt. Voor mijzelf iig niet.
En dat hoeft ook niet. Misschien haalt een groep hier wel veel steun uit door herkenning. Da's ook een mooi doel.
Ik probeer niet om je stelling of vraag dood te slaan Bontespecht, want er zit echt wel een goede laag in die zeker het gesprek waard is. Maar in dit topic alleen al merk ik dat er zoveel gevoeligheden zitten, dat er naar mijn idee niet op een beetje neutrale manier over te discussiëren valt.
Een gesprek over de maatschappij vervalt constant in heel persoonlijke emoties. Persoonlijke ervaringsverhalen leiden tot heftige reacties en verwijten. Daarvoor is het voor mezelf niet neutraal genoeg om dit gesprek in veiligheid te kunnen voeren. En als dat niet kan, weet ik niet of het echt wat toevoegt. Voor mijzelf iig niet.
En dat hoeft ook niet. Misschien haalt een groep hier wel veel steun uit door herkenning. Da's ook een mooi doel.
vrijdag 4 oktober 2024 om 05:20
Hoi, ik heb er ook over na zitten denken.Bonte_specht schreef: ↑03-10-2024 12:33Tot op welk niveau is het eigen verantwoordelijkheid (fiets op slot zetten, niet roken, grenzen aangeven, weggaan na de eerste klap) en wanneer ben je slachtoffer (persoon die fiets steelt, niet iedereen die rookt krijgt kanker, voldoen aan verwachtingen werkgever, partner die slaat).
Niemand kiest bewust voor bovenstaande situaties. Je wenst het niemand toe. Maar ik heb ook geleerd dat je verantwoordelijk bent voor je eigen keuzes en de gevolgen daarvan. Hoe verhoudt zich dit tot elkaar?
Uiteindelijk denk ik dat het te maken heeft met of je je iets bewust wordt.
Je kunt heel lang in een bepaald patroon zitten ( lees overlevingsstrategie of op een bepaalde manier jezelf staande houden en dagelijks voort gaan in je leven) en om het voorbeeld te gebruiken van de werker die extra taken op zich neemt vw personeelstekort. Die persoon heeft niet in de gaten dat hij zijn eigen grenzen overgaat. Tot hij in de burn out komt. En wellicht tot het besef komt dat hij teveel op zich heeft genomen. Dan herken je wat er is gebeurt en wordt je je bewust van je eigen gedrag.
En ik denk dat daarmee de verantwoordelijkheid komt.
Zodra iets onbewust zit, kun je er nog niks mee. Zodra je je bewust wordt van je eigen handelen kun je er verder op ingaan mbt toekomstige handelingen.
Want je hebt gezien/ ervaren dat een andere optie je beter doet voelen, of dat de weg die je tot nu toe hebt gekozen je ziek maakt of ongelukkig, of dat een andere optie beter is voor een ander,
De persoon die in huiselijk geweld zit kan, hoe rot ook, geen pro-actieve dingen doen zolang die niet beseft dat de situatie waarin die zit onacceptabel is. Maar kan wel handelen en besluiten dit niet meer te willen ( dus zeg maar verantwoordelijkheid nemen) zodra die dit zich bewust wordt. Dat kan dan wel een tijd duren.
vrijdag 4 oktober 2024 om 07:52
Wat een hoop BS en je vorige posting ook. Wat heeft traumabonding en repeterende patronen nu te maken met victim blamen. Geen idee wat en waarom je vanalles erbij haalt, maar goed, een voorbeeld.NomenNesci0 schreef: ↑03-10-2024 22:02Nogmaals, we leven niet in een oordeelvrije wereld. Je kunt er maar beter aan wennen. Je zult het leven niet doorkomen zonder je wonden te likken. En ook als mensen het niet uitspreken (waarom zou je iemand opzettelijk kwetsen als je weet dat dit niet gewaardeerd wordt, ik heb ook vriendschappen verbroken vanwege het eeuwig repeterende patroon van het slachtoffer en ik er zelf niet meer mee wilde dealen), dan kunnen ze het nog wel denken.
Maar nee, ik zeg het niet nee. Iemand moet er zelf achter komen hoe hij of zij tikt. En soms duurt dat een hele tijd en soms komt de genezing van traumabonding nooit. Dat vind ik niet mijn plaats. Ten minste, niet irl. Voor een forum spreek ik me wel uit.
Als ik met een hersenschudding en een gebroken been in het ziekenhuis lig omdat die doorgesnoven buurman een touwtje heeft gespannen voor mijn deur en jij komt bij mij op bezoek en zegt ‘je weet toch dat je buurman knetter is, waarom heb je dan niet opgelet bij het naar buiten gaan?. Dát is victim blamen en totaal onnodig.
Of ik wel of niet iets had kunnen doen in dit voorbeeld is op dat moment gewoon irrelevant. Op een later moment zou je eventueel samen kunnen reflecteren en dingen kunnen bedenken om te kijken of je de kans op herhalen kunt beperken. Als je dan nog blijft hangen in ‘had je maar niet zo stom moeten zijn en ik had natuurlijk dit en dat gedaan’, dan ben je mijn vriend niet meer.
Verder zijn er echt wel dingen die je zou kunnen doen die risico’s kunnen beperken en daar kun je mensen ook best voor waarschuwen en/of die zaken bezigen. We zijn alleen nogal vaak geneigd om te overschatten in wat we kunnen beperken en/of ook die boodschap aanvallend te brengen. Zie
het voorbeeld van Florence over het OV in de avond. Of het in het donker naar huis fietsen o.i..d.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
vrijdag 4 oktober 2024 om 08:14
Waarom zou het moeilijk zijn om situaties waar een duidelijke dader is, zoals in seksueel misbruik, degene die dit overkomt als slachtoffer te zien? Ik vind dat helemaal niet moeilijk. Integendeel, ik vind het vanzelfsprekend dat degene die zonder instemming aan het lijf van een ander zit de verantwoordelijkheid heeft voor deze daad.
vrijdag 4 oktober 2024 om 08:35
zo zou het moeten zijn. De praktijk wijst toch anders uitCatalina schreef: ↑04-10-2024 08:14Waarom zou het moeilijk zijn om situaties waar een duidelijke dader is, zoals in seksueel misbruik, degene die dit overkomt als slachtoffer te zien? Ik vind dat helemaal niet moeilijk. Integendeel, ik vind het vanzelfsprekend dat degene die zonder instemming aan het lijf van een ander zit de verantwoordelijkheid heeft voor deze daad.
vrijdag 4 oktober 2024 om 08:46
opvallende is, dat als een man in elkaar gemept wordt, hij als slachtoffer wordt gezienCatalina schreef: ↑04-10-2024 08:14Waarom zou het moeilijk zijn om situaties waar een duidelijke dader is, zoals in seksueel misbruik, degene die dit overkomt als slachtoffer te zien? Ik vind dat helemaal niet moeilijk. Integendeel, ik vind het vanzelfsprekend dat degene die zonder instemming aan het lijf van een ander zit de verantwoordelijkheid heeft voor deze daad.
als een vrouw te maken krijgt met (sexueel)geweld, komen altijd de vragen: Wat deed je daar zo laat? Je kent hem toch? was ook niet zo handig? etc
vrijdag 4 oktober 2024 om 09:24
Dat zie ik inderdaad ook in de op, daarom bekritiseer ik dat.
vrijdag 4 oktober 2024 om 09:38
Hoe ouder ik word, hoe duidelijker het me wordt dat de grens tussen ´niet willen´ en ´niet kunnen´ heel moeilijk te bepalen is.Bonte_specht schreef: ↑03-10-2024 23:01Dat is misschien juist iets wat ik deed. Ook met mijn voorbeelden, heel weinig context. Ik deed het juist zodat het te bevatten is. Als x dan altijd y. Omdat het zulke moeilijke materie is hoopte ik het daarmee makkelijker te kunnen begrijpen. Maar je hebt gelijk. Dan kan dus juist niet.
IEDEREEN heeft wel 1 of meerdere aspecten in zijn leven die hij graag anders zou zien, maar waar het maar niet lukt.
´Kon ik maar een dieet volgen en vermageren´, ´had ik maar de discipline om te sporten/studeren´, ´kon ik maar ´nee´ leren zeggen´....
Bij iedereen is het anders.
De plichtsgetrouwe harde werker worstelt met zijn gewicht. De gedisciplineerde sporter lukt het niet te studeren. De lieve betrokken vader kan niet stoppen met roken.
Dat is niet raar, maar gewoon menselijk.
Zogauw je dat beseft, ga je milder voor jezelf zijn én voor de andere.
Mensen zijn zoveel meer dan die ene ´zwakte´ of ´fout´.
Ook jij bent zoveel meer dan je burnout.
vrijdag 4 oktober 2024 om 09:40
Nou, er zijn genoeg mensen die daar heel veel moeite mee hebben. Michael P. (de moordenaar van Anne Faber) werd bij zijn arrestatie bedreigd en mishandeld door het arrestatieteam om zo snel mogelijk te ontdekken wat hij met haar gedaan had. Tegen de wet en tegen de regels van de politie. Is zeggen dat hij dit aan zichzelf te danken had dan ook victim blaming?Catalina schreef: ↑04-10-2024 08:14Waarom zou het moeilijk zijn om situaties waar een duidelijke dader is, zoals in seksueel misbruik, degene die dit overkomt als slachtoffer te zien? Ik vind dat helemaal niet moeilijk. Integendeel, ik vind het vanzelfsprekend dat degene die zonder instemming aan het lijf van een ander zit de verantwoordelijkheid heeft voor deze daad.
NB dit is mishandeling en geen seksueel misbruik, maar de gedachtengang is vergelijkbaar.
vrijdag 4 oktober 2024 om 09:47
Oh, leuk, we gaan vacuumdiscussies voeren om een vreemd punt te bewijzen.
Sealioning: https://en.wikipedia.org/wiki/Sealioning
Klaar maar weer, wat mij betreft.
Sealioning: https://en.wikipedia.org/wiki/Sealioning
Klaar maar weer, wat mij betreft.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
vrijdag 4 oktober 2024 om 09:50
Wát een rare vergelijking in dit topic over victim blamen.AgentMetTrek schreef: ↑04-10-2024 09:40Nou, er zijn genoeg mensen die daar heel veel moeite mee hebben. Michael P. (de moordenaar van Anne Faber) werd bij zijn arrestatie bedreigd en mishandeld door het arrestatieteam om zo snel mogelijk te ontdekken wat hij met haar gedaan had. Tegen de wet en tegen de regels van de politie. Is zeggen dat hij dit aan zichzelf te danken had dan ook victim blaming?
NB dit is mishandeling en geen seksueel misbruik, maar de gedachtengang is vergelijkbaar.
Was hij dan een slachtoffer waarbij zomaar uit het niets een stel agenten op hem sprong? Nee toch?
Hij is vermeende dader. En er was iemand vermist. Agenten hebben de escalatieladder super snel beklommen, om wellicht nog een leven te kunnen redden. De belangen van de agenten lagen bij het vinden en redden van een leven. Niet bij het zoveel mogelijk letsel toebrengen aan een weerloos persoon.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 4 oktober 2024 om 09:54
Maar een escalatieladder beklim je toch binnen de regels?Doreia* schreef: ↑04-10-2024 09:50Wát een rare vergelijking in dit topic over victim blamen.
Was hij dan een slachtoffer waarbij zomaar uit het niets een stel agenten op hem sprong? Nee toch?
Hij is vermeende dader. En er was iemand vermist. Agenten hebben de escalatieladder super snel beklommen, om wellicht nog een leven te kunnen redden. De belangen van de agenten lagen bij het vinden en redden van een leven. Niet bij het zoveel mogelijk letsel toebrengen aan een weerloos persoon.
Ik las toen online dat hij gewoon mishandeld en bedreigd is en dat de rechtbank het daar uiteindelijk ook mee eens was. Het was dus gewoon mishandeling en daarom zijn die agenten gestraft en heeft hij minder straf gekregen. Ik heb geen problemen met zo'n aanpak, maar helemaal zuiver vind ik dat niet, ook niet van mezelf. Een dader is soms ook een slachtoffer en die scheidslijnen worden door de wet bepaald.
vrijdag 4 oktober 2024 om 09:58
Dit topic gaat over victim blaming.
De schuld van wat iemand is overkomen neerleggen bij het slachtoffer.
Wat zou jij tegen Michael P zeggen dat voor hem opgevat kan worden als het beschuldigen van hem als slachtoffer voor wat hem is overkomen?
De schuld van wat iemand is overkomen neerleggen bij het slachtoffer.
Wat zou jij tegen Michael P zeggen dat voor hem opgevat kan worden als het beschuldigen van hem als slachtoffer voor wat hem is overkomen?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 4 oktober 2024 om 10:02
Ja dat is denk ik wel lastig, als je daartegen zou zeggen "je hebt die mishandeling aan jezelf te danken" dan kan hem dat waarschijnlijk weinig schelen, want hij heeft waarschijnlijk het gevoel van een bosmarmot (maar ik ken hem niet).
Aan de andere kant, is het victim blaming als je dat zegt tegen b.v. een zedendelinquent die in de gevangenis in elkaar wordt geslagen, of door een broer van het slachtoffer na einde van zijn straf?
vrijdag 4 oktober 2024 om 10:05
Dus omdat jij een extravagant voorbeeld kan verzinnen waarbij mensen een andere mening zullen hebben kun je nooit weten wie de dader en het slachtoffer is?AgentMetTrek schreef: ↑04-10-2024 09:40Nou, er zijn genoeg mensen die daar heel veel moeite mee hebben. Michael P. (de moordenaar van Anne Faber) werd bij zijn arrestatie bedreigd en mishandeld door het arrestatieteam om zo snel mogelijk te ontdekken wat hij met haar gedaan had. Tegen de wet en tegen de regels van de politie. Is zeggen dat hij dit aan zichzelf te danken had dan ook victim blaming?
NB dit is mishandeling en geen seksueel misbruik, maar de gedachtengang is vergelijkbaar.
Ik pakte gistermiddag nog een oude vrouw bij haar heupen in de trein omdat ze omviel bij het remmen en ik vind mezelf geen dader van seksuele intimidatie. (vrouw heeft me zelfs bedankt dus ik denk zij ook niet) Doet niets af aan de duidelijkheid van wie de dader is en wie het slachtoffer bij seksueel geweld.
vrijdag 4 oktober 2024 om 10:05
Het gaat volgens mij over victim blaming vs. eigen verantwoordelijkheid, dus over situaties waarin je niet zomaar uit het niets iets overkomen is, maar een buitenstaander had dit redelijkerwijs kunnen zien aankomen. Zoals de voorbeelden met roken, fiets niet op slot zetten, in een gewelddadige relatie blijven.
Michael P. voorbeeld vind ik wel interessant in dat opzicht.
bijtie wijzigde dit bericht op 04-10-2024 10:06
0.36% gewijzigd
vrijdag 4 oktober 2024 om 10:05
Victim blaming is wanneer iemand niets heeft gedaan in beginsel om datgene wat hem is overkomen te kunnen verwijten.AgentMetTrek schreef: ↑04-10-2024 10:02Ja dat is denk ik wel lastig, als je daartegen zou zeggen "je hebt die mishandeling aan jezelf te danken" dan kan hem dat waarschijnlijk weinig schelen, want hij heeft waarschijnlijk het gevoel van een bosmarmot (maar ik ken hem niet).
Aan de andere kant, is het victim blaming als je dat zegt tegen b.v. een zedendelinquent die in de gevangenis in elkaar wordt geslagen, of door een broer van het slachtoffer na einde van zijn straf?
Wat zou jij zeggen tegen de zedendelinquent wat hij zou kunnen opvatten als schuld krijgen terwijl hij slachtoffer is?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 4 oktober 2024 om 10:18
Ja dat bedoel ik toch niet. Zeker bij seksueel geweld is dat denk ik altijd duidelijk, kan in ieder geval geen voorbeeld verzinnen waarbij dat anders is.Catalina schreef: ↑04-10-2024 10:05Dus omdat jij een extravagant voorbeeld kan verzinnen waarbij mensen een andere mening zullen hebben kun je nooit weten wie de dader en het slachtoffer is?
Ik pakte gistermiddag nog een oude vrouw bij haar heupen in de trein omdat ze omviel bij het remmen en ik vind mezelf geen dader van seksuele intimidatie. (vrouw heeft me zelfs bedankt dus ik denk zij ook niet) Doet niets af aan de duidelijkheid van wie de dader is en wie het slachtoffer bij seksueel geweld.
Bij mishandeling e.d. kan dat veel ingewikkelder liggen. In een zaak uit de jaren '90 (slachtoffer heette Mijndert?) ging het latere slachtoffer in zijn eentje nogal stevig een groepje boze dronken mannen aanspreken. Er ontstond een vechtpartij en dat overleefde hij niet. In hoeverre mag je daarvan zeggen dat het niet verstandig is om 'snachts in je eentje op ruzieachtige toon tegen een groepje dronken mannen te beginnen?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
