Overig
alle pijlers
Wanneer ben je geen meisje meer maar een vrouw?
maandag 22 juni 2009 om 09:42
Nav eerder commentaar op een eerder topic waarin TO aangaf een meisje van 37 te zijn: wanneer ben je geen meisje meer maar een vrouw?
Kijk kan me voorstellen dat ik moeder ben vanaf het moment van de bevalling van mijn zoon, maar wanneer was ik meisje-af? Ik zie wel een 'meiden' van begin 20 die ik een oude kop vind hebben. Andersom heb je 'frisse' (weet geen betere omschrijving) dertigers die nog steeds dat meisjes-achtige hebben. Ik wordt zelf (35) wordt meestal jonger geschat
Jullie mening graag en als je wilt jullie leeftijd erbij. Dit om een beeld te krijgen vanuit welke leeftijd je andere leeftijden bekijkt.
Kijk kan me voorstellen dat ik moeder ben vanaf het moment van de bevalling van mijn zoon, maar wanneer was ik meisje-af? Ik zie wel een 'meiden' van begin 20 die ik een oude kop vind hebben. Andersom heb je 'frisse' (weet geen betere omschrijving) dertigers die nog steeds dat meisjes-achtige hebben. Ik wordt zelf (35) wordt meestal jonger geschat
Jullie mening graag en als je wilt jullie leeftijd erbij. Dit om een beeld te krijgen vanuit welke leeftijd je andere leeftijden bekijkt.
maandag 22 juni 2009 om 16:45
Maar Margaretha, ik ben ook halverwege de 20, en ik heb 2 kinderen en een man en een baan (geen koophuis) en ik heb óók geen idee wat ik de komende 5 jaar ga doen, laat staan wat ik ga verdienen de eerstkomende 15 jaar en ik heb het gevoel dat ik nog heel veel te kiezen heb, maar de mate van vrijheid die jij in je hoofd hebt, dat is toch totaal onrealistisch voor 99% van de wereldbevolking?
maandag 22 juni 2009 om 16:46
quote:Thyra schreef op 22 juni 2009 @ 16:31:
Niet iedereen heeft ongelimiteerde keuzevrijheid. Het ligt aan het milieu waar je uit komt. Ik heb tegen een forummer ooit gezegd dat ze vast uit een bevoorrecht gezin komt. Zij antwoorde daar ontkennend op, gewoon een arbeidersgezin, zei ze zelf. Terwijl ik er later achter kwam dat het wel dégelijk een wat hoger opgeleid gezin was uit een wat beter milieu. Het feit dat zij dát zag als een 'normaal arbeiders gezin' was precies wat ik bedoelde. Was een soortgelijke discussie van 'waarom zitten mensen zo vastgeroest'.
En dat gevoel heb ik dus wel altijd gehad. Ongelimiteerde keuzevrijheid. Oke, ik kan waarschijnlijk geen wereldkampioen turnen meer worden, dat snap ik. Maar de ontzettende vrijheid die wij Nederlanders hebben, met ons Nederlandse paspoort waarmee we overal ter wereld kunnen wonen en werken, de ontzettende vrijheid die mijn studie en diploma mij bieden. Het lijkt me helemaal niet fijn om dat niet te hebben.
Postte jij eerst als Eowynn? Want die heeft dat weleens aan mij gevraagd. Toen antwoordde ik ook ontkennend. Ik heb niet gezegd arbeidersgezin, mijn vader heeft bv. wel gestudeerd (eerste van de familie), maar mijn opa was boer, net zoals zoveel mensen in mijn familie nu nog, en de andere timmerman en de oma naaister. Mijn ouders hebben echter wel altijd meegekregen dat alles mogelijk is, dat je een hoop kan bereiken, en hebben dat ook gedaan.
Mij heeft het aan niets ontbroken in mijn jeugd, maar Liselotte uit het Gooi ben ik ook zeker niet, gewoon een dorpsmeisje. Mijn ouders hebben bijvoorbeeld echt geen tweede huis in Spanje en rijden ook geen Audi enzovoort. Wel hebben ze mij meegegeven dat als dat mijn droom zou zijn, ik die ook kan waarmaken (maar ze hebben mij ook meegegeven dat die materiële dingen niet zo belangrijk zijn).
Maargoed, zelfs de vriendin waarin ik eerder refereerde, die op haar 16e wees is geworden, in Spanje (zeg ik erbij omdat de sociale voorzieningen heel wat minder zijn dan in Nederland) en ook geen eigen familie heeft bij wie ze terecht kan, heeft alle mogelijkheden van de wereld en maakt daar gebruik van.
Niet iedereen heeft ongelimiteerde keuzevrijheid. Het ligt aan het milieu waar je uit komt. Ik heb tegen een forummer ooit gezegd dat ze vast uit een bevoorrecht gezin komt. Zij antwoorde daar ontkennend op, gewoon een arbeidersgezin, zei ze zelf. Terwijl ik er later achter kwam dat het wel dégelijk een wat hoger opgeleid gezin was uit een wat beter milieu. Het feit dat zij dát zag als een 'normaal arbeiders gezin' was precies wat ik bedoelde. Was een soortgelijke discussie van 'waarom zitten mensen zo vastgeroest'.
En dat gevoel heb ik dus wel altijd gehad. Ongelimiteerde keuzevrijheid. Oke, ik kan waarschijnlijk geen wereldkampioen turnen meer worden, dat snap ik. Maar de ontzettende vrijheid die wij Nederlanders hebben, met ons Nederlandse paspoort waarmee we overal ter wereld kunnen wonen en werken, de ontzettende vrijheid die mijn studie en diploma mij bieden. Het lijkt me helemaal niet fijn om dat niet te hebben.
Postte jij eerst als Eowynn? Want die heeft dat weleens aan mij gevraagd. Toen antwoordde ik ook ontkennend. Ik heb niet gezegd arbeidersgezin, mijn vader heeft bv. wel gestudeerd (eerste van de familie), maar mijn opa was boer, net zoals zoveel mensen in mijn familie nu nog, en de andere timmerman en de oma naaister. Mijn ouders hebben echter wel altijd meegekregen dat alles mogelijk is, dat je een hoop kan bereiken, en hebben dat ook gedaan.
Mij heeft het aan niets ontbroken in mijn jeugd, maar Liselotte uit het Gooi ben ik ook zeker niet, gewoon een dorpsmeisje. Mijn ouders hebben bijvoorbeeld echt geen tweede huis in Spanje en rijden ook geen Audi enzovoort. Wel hebben ze mij meegegeven dat als dat mijn droom zou zijn, ik die ook kan waarmaken (maar ze hebben mij ook meegegeven dat die materiële dingen niet zo belangrijk zijn).
Maargoed, zelfs de vriendin waarin ik eerder refereerde, die op haar 16e wees is geworden, in Spanje (zeg ik erbij omdat de sociale voorzieningen heel wat minder zijn dan in Nederland) en ook geen eigen familie heeft bij wie ze terecht kan, heeft alle mogelijkheden van de wereld en maakt daar gebruik van.
maandag 22 juni 2009 om 16:47
quote:Thyra schreef op 22 juni 2009 @ 16:44:
Ik denk dat de dromen ook verschillen Zwieber. Want als jou altijd is verteld dat doorleren nergens voor nodig is, dat geluk zit in een huis, man en kinderen, als jij dat ook ziet bij je ouders, in je omgeving, of misschien zelfs steeds hoort dat doorleren voor watjes is, dan zullen je dromen waarschijnlijk minder snel gaan over hersenchirurg worden dan bij een gezin waar de nadruk altijd gelegd wordt op hoge doelen stellen, zelfontplooiing, enzovoorts. Dromen zitten niet ingebakken bij je geboorte, die worden gevormd als jij gevormd wordt, op basis van wat jij ziet in je omgeving.Dat is helemaal waar. Maar ik wil benadrukken dat het echt niet per se is dat in sociaal mindere gezinnen, per definitie de dromen 'minder ambitieus' zijn. Juist zo'n sociale achterstand kan ook enorm stimuleren te dromen van een carriere als bijvoorbeeld arts, zodat je je familie kan helpen een beter leven te leiden en je jouw kinderen ooit een betere jeugd kan geven en betere kansen dan je zelf hebt gehad.
Ik denk dat de dromen ook verschillen Zwieber. Want als jou altijd is verteld dat doorleren nergens voor nodig is, dat geluk zit in een huis, man en kinderen, als jij dat ook ziet bij je ouders, in je omgeving, of misschien zelfs steeds hoort dat doorleren voor watjes is, dan zullen je dromen waarschijnlijk minder snel gaan over hersenchirurg worden dan bij een gezin waar de nadruk altijd gelegd wordt op hoge doelen stellen, zelfontplooiing, enzovoorts. Dromen zitten niet ingebakken bij je geboorte, die worden gevormd als jij gevormd wordt, op basis van wat jij ziet in je omgeving.Dat is helemaal waar. Maar ik wil benadrukken dat het echt niet per se is dat in sociaal mindere gezinnen, per definitie de dromen 'minder ambitieus' zijn. Juist zo'n sociale achterstand kan ook enorm stimuleren te dromen van een carriere als bijvoorbeeld arts, zodat je je familie kan helpen een beter leven te leiden en je jouw kinderen ooit een betere jeugd kan geven en betere kansen dan je zelf hebt gehad.
maandag 22 juni 2009 om 16:47
quote:Ligeia schreef op 22 juni 2009 @ 16:33:
En ik vind het nu wel genoeg. Ik ga me potverdorie toch niet verder verantwoorden voor mijn eigen ervaringen en gevoelens daarover, omdat een forummer een post leest door een bevooroordeelde bril en bij die interpretatie blijft? Doehoeg!...
Dat jij het voelt als verantwoorden vind ik opvallend. Je schrijft een post waarin je duidelijk verschil trekt tussen jezelf en je vrienden en waarin je benadrukt dat iedereen het erover eens is dat jij een veel betere keuze hebt gemaakt dan zij.
Dat waag ik te betwijfelen en ik vind het hooghartig, dus ik stel wat vragen en reageer daar op.
Dan blijkt dat je het zo niet bedoeld hebt. Het geheel zou dan ophelderd en klaar zijn wat mij betreft, als je niet vervolgens wéér met dedain zou zijn doorgegaan.
Op het moment dat ik daar dan op in ga 'zijn het je vrienden niet meer' (hoe kon ik dat weten? Ik ga af op wat je vertelt) , heb ik 'een bepaalde bril op bij jouw posts' (maak jezelf niet al te bijzonder) en krijgen is het 'doehoeg' (als je erover op wilt houden prima, dan reageer je zelf niet meer of dan zet je je pc uit maar het staat mij helemaal vrij om er nog wat over te zeggen).
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat niet ik, maar jij het allemaal wat persoonlijk opvat.
En ik vind het nu wel genoeg. Ik ga me potverdorie toch niet verder verantwoorden voor mijn eigen ervaringen en gevoelens daarover, omdat een forummer een post leest door een bevooroordeelde bril en bij die interpretatie blijft? Doehoeg!...
Dat jij het voelt als verantwoorden vind ik opvallend. Je schrijft een post waarin je duidelijk verschil trekt tussen jezelf en je vrienden en waarin je benadrukt dat iedereen het erover eens is dat jij een veel betere keuze hebt gemaakt dan zij.
Dat waag ik te betwijfelen en ik vind het hooghartig, dus ik stel wat vragen en reageer daar op.
Dan blijkt dat je het zo niet bedoeld hebt. Het geheel zou dan ophelderd en klaar zijn wat mij betreft, als je niet vervolgens wéér met dedain zou zijn doorgegaan.
Op het moment dat ik daar dan op in ga 'zijn het je vrienden niet meer' (hoe kon ik dat weten? Ik ga af op wat je vertelt) , heb ik 'een bepaalde bril op bij jouw posts' (maak jezelf niet al te bijzonder) en krijgen is het 'doehoeg' (als je erover op wilt houden prima, dan reageer je zelf niet meer of dan zet je je pc uit maar het staat mij helemaal vrij om er nog wat over te zeggen).
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat niet ik, maar jij het allemaal wat persoonlijk opvat.
maandag 22 juni 2009 om 16:49
Ik moet zeggen dat ik nog steeds geen burgerleven leid als in 'huis-en-auto-van-de-bank en loonslaaf', maar voor mij is dit by far de meest dichtste benadering ervan. Ik freelance.. en ik huur nog steeds, omdat ik de vrijheid wil hebben om volgend jaar in A'dam te wonen of te emigreren naar Noord-Amerika (mijn volgende droom) of een half jaar te logeren in Girona. En ik weet dat velen in mijn omgeving daar helemaal niets in zien. Gelukkig ben ik degene die mijn dromen wil leven en moet iedereen verder lekker doen waar hij/zij zin in heeft. Ik voel me echt een vrouw vandaag...
maandag 22 juni 2009 om 16:49
Weet ik niet Zwieber, misschien dat mensen daar wel van dromen, maar ik denk ook dat maar een héél klein percentage dat waar kan maken. Klinkt een beetje als het Oprah Winfrey verhaal, arm zwart meisje maakt het helemaal enzovoorts. Maar hoe vaak komt dat voor? En hoeveel arme zwarte meisjes staan daar tegenover die het níet gemaakt hebben maar het wel geprobeerd?
maandag 22 juni 2009 om 16:52
quote:Thyra schreef op 22 juni 2009 @ 16:49:
Weet ik niet Zwieber, misschien dat mensen daar wel van dromen, maar ik denk ook dat maar een héél klein percentage dat waar kan maken. Klinkt een beetje als het Oprah Winfrey verhaal, arm zwart meisje maakt het helemaal enzovoorts. Maar hoe vaak komt dat voor? En hoeveel arme zwarte meisjes staan daar tegenover die het níet gemaakt hebben maar het wel geprobeerd?Ik denk dat het meer gebeurd dan je denk. Ik zie met name in allochtone gezinnen van vriendinnen(ik ken gewoon niet zoveel sociaal mindere autochtonen, vandaar dat ik daar even niets over kan zeggen) dat daar enorm gestimuleerd wordt door te leren, te studeren en je kansen te pakken. Maar er zullen er in de grote linie wel meer falen dan slagen, dat wel.
Weet ik niet Zwieber, misschien dat mensen daar wel van dromen, maar ik denk ook dat maar een héél klein percentage dat waar kan maken. Klinkt een beetje als het Oprah Winfrey verhaal, arm zwart meisje maakt het helemaal enzovoorts. Maar hoe vaak komt dat voor? En hoeveel arme zwarte meisjes staan daar tegenover die het níet gemaakt hebben maar het wel geprobeerd?Ik denk dat het meer gebeurd dan je denk. Ik zie met name in allochtone gezinnen van vriendinnen(ik ken gewoon niet zoveel sociaal mindere autochtonen, vandaar dat ik daar even niets over kan zeggen) dat daar enorm gestimuleerd wordt door te leren, te studeren en je kansen te pakken. Maar er zullen er in de grote linie wel meer falen dan slagen, dat wel.
maandag 22 juni 2009 om 16:54
quote:Spinster wrote on 22 June 2009 @ 16:47:
[...]
Dat jij het voelt als verantwoorden vind ik opvallend. Je schrijft een post waarin je duidelijk verschil trekt tussen jezelf en je vrienden en waarin je benadrukt dat iedereen het erover eens is dat jij een veel betere keuze hebt gemaakt dan zij.
Dat waag ik te betwijfelen en ik vind het hooghartig, dus ik stel wat vragen en reageer daar op.
Dan blijkt dat je het zo niet bedoeld hebt. Het geheel zou dan ophelderd en klaar zijn wat mij betreft, als je niet vervolgens wéér met dedain zou zijn doorgegaan.
Op het moment dat ik daar dan op in ga 'zijn het je vrienden niet meer' (hoe kon ik dat weten? Ik ga af op wat je vertelt) , heb ik 'een bepaalde bril op bij jouw posts' (maak jezelf niet al te bijzonder) en krijgen is het 'doehoeg' (als je erover op wilt houden prima, dan reageer je zelf niet meer of dan zet je je pc uit maar het staat mij helemaal vrij om er nog wat over te zeggen).
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat niet ik, maar jij het allemaal wat persoonlijk opvat.You lost me, Spinster. Then again, you never had me in the first place. (Dat laatste is dan weer gelogen, maar het klinkt zo leuk.)...
[...]
Dat jij het voelt als verantwoorden vind ik opvallend. Je schrijft een post waarin je duidelijk verschil trekt tussen jezelf en je vrienden en waarin je benadrukt dat iedereen het erover eens is dat jij een veel betere keuze hebt gemaakt dan zij.
Dat waag ik te betwijfelen en ik vind het hooghartig, dus ik stel wat vragen en reageer daar op.
Dan blijkt dat je het zo niet bedoeld hebt. Het geheel zou dan ophelderd en klaar zijn wat mij betreft, als je niet vervolgens wéér met dedain zou zijn doorgegaan.
Op het moment dat ik daar dan op in ga 'zijn het je vrienden niet meer' (hoe kon ik dat weten? Ik ga af op wat je vertelt) , heb ik 'een bepaalde bril op bij jouw posts' (maak jezelf niet al te bijzonder) en krijgen is het 'doehoeg' (als je erover op wilt houden prima, dan reageer je zelf niet meer of dan zet je je pc uit maar het staat mij helemaal vrij om er nog wat over te zeggen).
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat niet ik, maar jij het allemaal wat persoonlijk opvat.You lost me, Spinster. Then again, you never had me in the first place. (Dat laatste is dan weer gelogen, maar het klinkt zo leuk.)...
maandag 22 juni 2009 om 16:56
Thyra, ja, denk het wel. Als je van buiten de EU / VS / Australië komt en geen opleiding hebt, is het al niet te doen denk ik. Maarja, dat heb ik dus allemaal wel.
Kinderen, man, baan, huis, dat geeft allemaal niets, daardoor zit je niet persé vast. Ik ga wel proberen te kopen als ik dat kan, want ik denk dat dat financieel gezien verstandiger is, maar ik krijg niet het gevoel dat ik dan helemaal vast zit.
Ik heb nu superleuk werk en weet dat ik nog best wel veel kanten uit zal kunnen in de toekomst, ook met de ervaring die ik nu opdoe. Zelfs bv. mijn moeder die lerares is (waarmee ik wil zeggen: een beroep met een behoorlijk strakke functie-omschrijving) heeft die vrijheid en ervaart die zo,
Soms denken ze erover om ergens anders te gaan wonen in Nederland, of om in de stad te gaan wonen, om in het buitenland te gaan wonen, om te gaan reizen, om een tijdje in het buitenland te gaan werken (bv. met uitzending managers, die gepensioneerde vaklui voor een paar maanden uitzendt naar ontwikkelingslanden) enzovoort.
Het is vooral hoe je er zelf instaat. Die vriendin van mij die die keuzes heeft gemaakt hoeft dat niet hoor, die had best veel meer open kunnen houden, maar daar heeft ze gewoon zelf geen behoefte aan.
Ik zit er niet mee. Snap er alleen geen bal van
Kinderen, man, baan, huis, dat geeft allemaal niets, daardoor zit je niet persé vast. Ik ga wel proberen te kopen als ik dat kan, want ik denk dat dat financieel gezien verstandiger is, maar ik krijg niet het gevoel dat ik dan helemaal vast zit.
Ik heb nu superleuk werk en weet dat ik nog best wel veel kanten uit zal kunnen in de toekomst, ook met de ervaring die ik nu opdoe. Zelfs bv. mijn moeder die lerares is (waarmee ik wil zeggen: een beroep met een behoorlijk strakke functie-omschrijving) heeft die vrijheid en ervaart die zo,
Soms denken ze erover om ergens anders te gaan wonen in Nederland, of om in de stad te gaan wonen, om in het buitenland te gaan wonen, om te gaan reizen, om een tijdje in het buitenland te gaan werken (bv. met uitzending managers, die gepensioneerde vaklui voor een paar maanden uitzendt naar ontwikkelingslanden) enzovoort.
Het is vooral hoe je er zelf instaat. Die vriendin van mij die die keuzes heeft gemaakt hoeft dat niet hoor, die had best veel meer open kunnen houden, maar daar heeft ze gewoon zelf geen behoefte aan.
Ik zit er niet mee. Snap er alleen geen bal van
maandag 22 juni 2009 om 16:56
Ik heb altijd geleerd van mijn ouders, en van mijn omgeving, dat ik alles kan worden wat ik wil. The sky is the limit. Maar wat ik zelf heb ervaren is dat ik pas kan vliegen als ik zeker weet dat ik lekker kan landen. En dat ik niet hòef op te stijgen als ik dat niet wil.
En dan mag iedereen mij een burgertrut vinden in mijn rijtjeshuis in Vinexwijk met een man met een auto-van-de-zaak en twee blije blonde kindertjes, maar dat zal me worst wezen. Ik ben geen burgertrut, want ik denk buiten de standaard hokjes. Ik hang mijn levensgeluk niet op aan mijn baan, maar wel aan de mate van basisgeluk die ik heb.
Mediocrity rules
Net als HPL, geloof ik
En dan mag iedereen mij een burgertrut vinden in mijn rijtjeshuis in Vinexwijk met een man met een auto-van-de-zaak en twee blije blonde kindertjes, maar dat zal me worst wezen. Ik ben geen burgertrut, want ik denk buiten de standaard hokjes. Ik hang mijn levensgeluk niet op aan mijn baan, maar wel aan de mate van basisgeluk die ik heb.
Mediocrity rules
Net als HPL, geloof ik
maandag 22 juni 2009 om 16:57
quote:Zwieber schreef op 22 juni 2009 @ 16:36:
[...]
Oh ik wéét inmiddels dat een doorsnee leven (laat ik het voor het gemak even zo noemen) mij niet gelukkig maakt. Dat weet ik uit ervaring. Het is een lange weg timmeren aan die droom en tot die tijd is het 'even' een beetje doorsnee. En ik HAAT het. Echt oprecht. Verschrikkelijk. Ik ben gek op man en kind maar wat vind ik het erg dat ik niet gelukkig ben, dat ik erachter ben gekomen dat man en kind (en huis enzo) alleen mij echt niet gelukkig maken, dat ik blijkbaar meer nodig heb. Dus ja, beetje midlifecrisis in zekere zin . Maar juist daarom weet ik dat, als ik niet mijn droom achterna ga, het voorzeker niet goed gaat. En juist omdat ik nu in een redelijk doorsnee situatie ongelukkig ben, vraag ik me af: hoe kunnen andere mensen hier wel genoegen mee nemen? En waarom ben ik dan anders dat het blijkbaar voor mij niet 'genoeg' is. (kan nog uren doorzwammen maar dat bespaar ik je)
Maar goed, ik wil niet het topic inpikken dus ik laat het even hierbij wat betreft mijn persoonlijke situatie.Ik zal er niet uitgebreid inhoudelijk op reageren omdat je aangeeft dat je dat hier niet wilt.
Ik wil je wel even gewoon zeggen dat ik het rot voor je vind dat je hier mee worstelt en dat ik het wel heel goed kan begrijpen. Dat het zo lastig is dat je er ervaringsgewijs achter bent gekomen, want inderdaad: kind is er nu en van je man houd je ook veel. Bepaalde keuzes zijn al gemaakt en kun je (áls je dat al zou willen) niet zomaar terug draaien. Gelukkig ligt er nog steeds héél veel wél open waar je zelf kansen in kunt zien om blij van te worden.
He, shit, ben ik toch nog inhoudelijk aan het reageren. Dat was niet de bedoeling. Weet je, ik houd het dan gewoon even bij een en bij de tekst dat ik heel erg hoop dat je er uit komt!
[...]
Oh ik wéét inmiddels dat een doorsnee leven (laat ik het voor het gemak even zo noemen) mij niet gelukkig maakt. Dat weet ik uit ervaring. Het is een lange weg timmeren aan die droom en tot die tijd is het 'even' een beetje doorsnee. En ik HAAT het. Echt oprecht. Verschrikkelijk. Ik ben gek op man en kind maar wat vind ik het erg dat ik niet gelukkig ben, dat ik erachter ben gekomen dat man en kind (en huis enzo) alleen mij echt niet gelukkig maken, dat ik blijkbaar meer nodig heb. Dus ja, beetje midlifecrisis in zekere zin . Maar juist daarom weet ik dat, als ik niet mijn droom achterna ga, het voorzeker niet goed gaat. En juist omdat ik nu in een redelijk doorsnee situatie ongelukkig ben, vraag ik me af: hoe kunnen andere mensen hier wel genoegen mee nemen? En waarom ben ik dan anders dat het blijkbaar voor mij niet 'genoeg' is. (kan nog uren doorzwammen maar dat bespaar ik je)
Maar goed, ik wil niet het topic inpikken dus ik laat het even hierbij wat betreft mijn persoonlijke situatie.Ik zal er niet uitgebreid inhoudelijk op reageren omdat je aangeeft dat je dat hier niet wilt.
Ik wil je wel even gewoon zeggen dat ik het rot voor je vind dat je hier mee worstelt en dat ik het wel heel goed kan begrijpen. Dat het zo lastig is dat je er ervaringsgewijs achter bent gekomen, want inderdaad: kind is er nu en van je man houd je ook veel. Bepaalde keuzes zijn al gemaakt en kun je (áls je dat al zou willen) niet zomaar terug draaien. Gelukkig ligt er nog steeds héél veel wél open waar je zelf kansen in kunt zien om blij van te worden.
He, shit, ben ik toch nog inhoudelijk aan het reageren. Dat was niet de bedoeling. Weet je, ik houd het dan gewoon even bij een en bij de tekst dat ik heel erg hoop dat je er uit komt!
maandag 22 juni 2009 om 16:57
quote:Margaretha2 schreef op 22 juni 2009 @ 16:05:
Ligeia, ik herken dat een klein beetje. Ik ben na de middelbare school een jaar naar midden Amerika gegaan (ik was toen 17) en iedereen verklaarde me voor gek.
Nu zegt iedereen, ik wou dat ik dat ook had gedaan. Ik woon nu in het buitenland, heb op twee universiteiten gestudeerd, heb gereisd naar een paar landen waar je misschien anders niet zo snel komt, heb daar het geluk gehad een kijkje te nemen binnen bedrijven, overheid, universiteiten, enzovoort.
Maar juist dat soort dingen heeft mij ook volwassener gemaakt. Ik heb vriendinnen met wie ik toen ik 16 was op hetzelfde level zat wat betreft alles, die nu niet alleen met de trein naar Amsterdam durven.
Ik voel me echt zeker wel minder 'meisje' dan zij.
*haakt in*
Ja, been there. Heb dat ook allemaal gedaan (vier landen gewoond, ergens staat het alsof het een prestatie is maar dat vind ik niet zo), heb toch alles wel gezien en gedaan zo, behalve echt het burgerleven. En juist dat burgerleven (niet denigrerend hoor, ik bedoel het samenwonen, kinderen, vaste baan, gezinswagen) maakt in mijn opinie iemand geen meisje meer. Nou ja, opinie, gevoel. Ik noem mijzelf meisje (vaak onschuldig meisje, nogal gekscherend dus) maar ben gewoon een jonge vrouw natuurlijk. Doe mij niet onvolwassener voor dan dat ik ben, maar heb zeker een hoop kinderachtige trekjes die ik never nooit op ga geven (gek doen, knuffels) en dat deed mijn moeder ook niet. ;k Heb veel meer gezien van de wereld dan mijn ouwe vriendenclub die nu samenwoont, getrouwd is en over kinderen denkt, maar ergens denk ik: had ik dat wel moeten zien? Laat me in die illusie leven...
(melancholische bui)
Ligeia, ik herken dat een klein beetje. Ik ben na de middelbare school een jaar naar midden Amerika gegaan (ik was toen 17) en iedereen verklaarde me voor gek.
Nu zegt iedereen, ik wou dat ik dat ook had gedaan. Ik woon nu in het buitenland, heb op twee universiteiten gestudeerd, heb gereisd naar een paar landen waar je misschien anders niet zo snel komt, heb daar het geluk gehad een kijkje te nemen binnen bedrijven, overheid, universiteiten, enzovoort.
Maar juist dat soort dingen heeft mij ook volwassener gemaakt. Ik heb vriendinnen met wie ik toen ik 16 was op hetzelfde level zat wat betreft alles, die nu niet alleen met de trein naar Amsterdam durven.
Ik voel me echt zeker wel minder 'meisje' dan zij.
*haakt in*
Ja, been there. Heb dat ook allemaal gedaan (vier landen gewoond, ergens staat het alsof het een prestatie is maar dat vind ik niet zo), heb toch alles wel gezien en gedaan zo, behalve echt het burgerleven. En juist dat burgerleven (niet denigrerend hoor, ik bedoel het samenwonen, kinderen, vaste baan, gezinswagen) maakt in mijn opinie iemand geen meisje meer. Nou ja, opinie, gevoel. Ik noem mijzelf meisje (vaak onschuldig meisje, nogal gekscherend dus) maar ben gewoon een jonge vrouw natuurlijk. Doe mij niet onvolwassener voor dan dat ik ben, maar heb zeker een hoop kinderachtige trekjes die ik never nooit op ga geven (gek doen, knuffels) en dat deed mijn moeder ook niet. ;k Heb veel meer gezien van de wereld dan mijn ouwe vriendenclub die nu samenwoont, getrouwd is en over kinderen denkt, maar ergens denk ik: had ik dat wel moeten zien? Laat me in die illusie leven...
(melancholische bui)
maandag 22 juni 2009 om 16:58
maandag 22 juni 2009 om 16:58
quote:shining schreef op 22 juni 2009 @ 16:55:
Jullie gaan een béétje offtopic.....;)Geheel on-topic dan: ik vind volwassen vrouwen die zichzelf "meisje" noemen over het algemeen vooral een beetje zielig. Een beetje van hetzelfde niveau als mannen die met hun 45 ineens een motor kopen en leren jas gaan dragen.
Jullie gaan een béétje offtopic.....;)Geheel on-topic dan: ik vind volwassen vrouwen die zichzelf "meisje" noemen over het algemeen vooral een beetje zielig. Een beetje van hetzelfde niveau als mannen die met hun 45 ineens een motor kopen en leren jas gaan dragen.
maandag 22 juni 2009 om 17:00
Zwieber, maar die mensen worden wél gestimuleerd. En dát is volgens mij de clou. Als je nooit te horen krijgt dat er andere opties zijn dan ook stratenmaker worden of huisvrouw, je op een dorpsschooltje zit waar ook al niet bijster veel ambitie te vinden is, dan zijn er maar weinig mensen die wél veel ambitie ontwikkelen. Je milieu is bepalend, maar de houding van je ouders nog véél bepalender. Is 'studeren is niet voor ons soort mensen' en 'voel je je soms beter dan de rest van ons' de grondhouding, dan kom je niet ver.
Is in hetzelfde gezin de grondhouding 'haal het beste eruit, zorg dat je doet wat je wilt doen en wij steunen je' dan acht ik de kans veel groter dat mensen daadwerkelijk doorleren.
En ja, er zíjn ook mensen die het zonder welke steun vanuit huis ook prima redden en toch hun dromen waarmaken en níet eindigen in een rijtjeshuis in een arbeidersbuurt net als de rest van het gezin, maar ik acht de kans bijzonder klein.
Is in hetzelfde gezin de grondhouding 'haal het beste eruit, zorg dat je doet wat je wilt doen en wij steunen je' dan acht ik de kans veel groter dat mensen daadwerkelijk doorleren.
En ja, er zíjn ook mensen die het zonder welke steun vanuit huis ook prima redden en toch hun dromen waarmaken en níet eindigen in een rijtjeshuis in een arbeidersbuurt net als de rest van het gezin, maar ik acht de kans bijzonder klein.
maandag 22 juni 2009 om 17:00
quote:rider schreef op 22 juni 2009 @ 16:58:
[...]
Geheel on-topic dan: ik vind volwassen vrouwen die zichzelf "meisje" noemen over het algemeen vooral een beetje zielig. Een beetje van hetzelfde niveau als mannen die met hun 45 ineens een motor kopen en leren jas gaan dragen.Dus als iemand van 18 zichzelf een meisje noemt is dat dus zielig? Alles boven de 18 is een vrouw?
[...]
Geheel on-topic dan: ik vind volwassen vrouwen die zichzelf "meisje" noemen over het algemeen vooral een beetje zielig. Een beetje van hetzelfde niveau als mannen die met hun 45 ineens een motor kopen en leren jas gaan dragen.Dus als iemand van 18 zichzelf een meisje noemt is dat dus zielig? Alles boven de 18 is een vrouw?
maandag 22 juni 2009 om 17:00
quote:Spinster schreef op 22 juni 2009 @ 16:57:
[...]
Ik zal er niet uitgebreid inhoudelijk op reageren omdat je aangeeft dat je dat hier niet wilt.
Ik wil je wel even gewoon zeggen dat ik het rot voor je vind dat je hier mee worstelt en dat ik het wel heel goed kan begrijpen. Dat het zo lastig is dat je er ervaringsgewijs achter bent gekomen, want inderdaad: kind is er nu en van je man houd je ook veel. Bepaalde keuzes zijn al gemaakt en kun je (áls je dat al zou willen) niet zomaar terug draaien. Gelukkig ligt er nog steeds héél veel wél open waar je zelf kansen in kunt zien om blij van te worden.
He, shit, ben ik toch nog inhoudelijk aan het reageren. Dat was niet de bedoeling. Weet je, ik houd het dan gewoon even bij een en bij de tekst dat ik heel erg hoop dat je er uit komt!Dank je Spinster. Ik moet gewoon heel veel verplicht nadenken nu deze dagen, ook over mijn baan, maar ik begin er langzaam maar zeker uit te komen. En zo'n topic als dit helpt dan wel weer dingen helder te krijgen.
[...]
Ik zal er niet uitgebreid inhoudelijk op reageren omdat je aangeeft dat je dat hier niet wilt.
Ik wil je wel even gewoon zeggen dat ik het rot voor je vind dat je hier mee worstelt en dat ik het wel heel goed kan begrijpen. Dat het zo lastig is dat je er ervaringsgewijs achter bent gekomen, want inderdaad: kind is er nu en van je man houd je ook veel. Bepaalde keuzes zijn al gemaakt en kun je (áls je dat al zou willen) niet zomaar terug draaien. Gelukkig ligt er nog steeds héél veel wél open waar je zelf kansen in kunt zien om blij van te worden.
He, shit, ben ik toch nog inhoudelijk aan het reageren. Dat was niet de bedoeling. Weet je, ik houd het dan gewoon even bij een en bij de tekst dat ik heel erg hoop dat je er uit komt!Dank je Spinster. Ik moet gewoon heel veel verplicht nadenken nu deze dagen, ook over mijn baan, maar ik begin er langzaam maar zeker uit te komen. En zo'n topic als dit helpt dan wel weer dingen helder te krijgen.
maandag 22 juni 2009 om 17:00
quote:Zwieber schreef op 22 juni 2009 @ 16:52:
[...]
Ik denk dat het meer gebeurd dan je denk. Ik zie met name in allochtone gezinnen van vriendinnen(ik ken gewoon niet zoveel sociaal mindere autochtonen, vandaar dat ik daar even niets over kan zeggen) dat daar enorm gestimuleerd wordt door te leren, te studeren en je kansen te pakken. Maar er zullen er in de grote linie wel meer falen dan slagen, dat wel.
Dat denk ik niet. Als je in Nederland de hersens hebt om door te studeren, dan kan dat, met geld van de staat. Als je in Nederland het talent hebt om je toe te leggen op kunst, dan kan dat, met geld van de staat.
In de VS is het wat anders denk ik.
Niet iedereen wordt Oprah Winfrey natuurlijk, maar eentje is het toch maar mooi geworden. Weer anderen doen vanalles anders op de tweede linie (net onder Oprah zullen we maar zeggen).
Een droom als 'Oprah Winfrey worden' is natuurlijk moeilijker te realiseren, dan een droom als 'arts / advocaat' worden, vooropgesteld dat je wel het talent hebt. Er is maar één Oprah Winfrey, maar er zijn miljoenen artsen en advocaten.
[...]
Ik denk dat het meer gebeurd dan je denk. Ik zie met name in allochtone gezinnen van vriendinnen(ik ken gewoon niet zoveel sociaal mindere autochtonen, vandaar dat ik daar even niets over kan zeggen) dat daar enorm gestimuleerd wordt door te leren, te studeren en je kansen te pakken. Maar er zullen er in de grote linie wel meer falen dan slagen, dat wel.
Dat denk ik niet. Als je in Nederland de hersens hebt om door te studeren, dan kan dat, met geld van de staat. Als je in Nederland het talent hebt om je toe te leggen op kunst, dan kan dat, met geld van de staat.
In de VS is het wat anders denk ik.
Niet iedereen wordt Oprah Winfrey natuurlijk, maar eentje is het toch maar mooi geworden. Weer anderen doen vanalles anders op de tweede linie (net onder Oprah zullen we maar zeggen).
Een droom als 'Oprah Winfrey worden' is natuurlijk moeilijker te realiseren, dan een droom als 'arts / advocaat' worden, vooropgesteld dat je wel het talent hebt. Er is maar één Oprah Winfrey, maar er zijn miljoenen artsen en advocaten.
maandag 22 juni 2009 om 17:01
quote:Thyra schreef op 22 juni 2009 @ 17:00:
Zwieber, maar die mensen worden wél gestimuleerd. En dát is volgens mij de clou. Als je nooit te horen krijgt dat er andere opties zijn dan ook stratenmaker worden of huisvrouw, je op een dorpsschooltje zit waar ook al niet bijster veel ambitie te vinden is, dan zijn er maar weinig mensen die wél veel ambitie ontwikkelen. Je milieu is bepalend, maar de houding van je ouders nog véél bepalender. Is 'studeren is niet voor ons soort mensen' en 'voel je je soms beter dan de rest van ons' de grondhouding, dan kom je niet ver.
Is in hetzelfde gezin de grondhouding 'haal het beste eruit, zorg dat je doet wat je wilt doen en wij steunen je' dan acht ik de kans veel groter dat mensen daadwerkelijk doorleren.
En ja, er zíjn ook mensen die het zonder welke steun vanuit huis ook prima redden en toch hun dromen waarmaken en níet eindigen in een rijtjeshuis in een arbeidersbuurt net als de rest van het gezin, maar ik acht de kans bijzonder klein.Eensch!
Zwieber, maar die mensen worden wél gestimuleerd. En dát is volgens mij de clou. Als je nooit te horen krijgt dat er andere opties zijn dan ook stratenmaker worden of huisvrouw, je op een dorpsschooltje zit waar ook al niet bijster veel ambitie te vinden is, dan zijn er maar weinig mensen die wél veel ambitie ontwikkelen. Je milieu is bepalend, maar de houding van je ouders nog véél bepalender. Is 'studeren is niet voor ons soort mensen' en 'voel je je soms beter dan de rest van ons' de grondhouding, dan kom je niet ver.
Is in hetzelfde gezin de grondhouding 'haal het beste eruit, zorg dat je doet wat je wilt doen en wij steunen je' dan acht ik de kans veel groter dat mensen daadwerkelijk doorleren.
En ja, er zíjn ook mensen die het zonder welke steun vanuit huis ook prima redden en toch hun dromen waarmaken en níet eindigen in een rijtjeshuis in een arbeidersbuurt net als de rest van het gezin, maar ik acht de kans bijzonder klein.Eensch!
maandag 22 juni 2009 om 17:01
quote:Zwieber schreef op 22 juni 2009 @ 16:36:
[...]
Oh ik wéét inmiddels dat een doorsnee leven (laat ik het voor het gemak even zo noemen) mij niet gelukkig maakt. Dat weet ik uit ervaring. Het is een lange weg timmeren aan die droom en tot die tijd is het 'even' een beetje doorsnee. En ik HAAT het. Echt oprecht. Verschrikkelijk. Ik ben gek op man en kind maar wat vind ik het erg dat ik niet gelukkig ben, dat ik erachter ben gekomen dat man en kind (en huis enzo) alleen mij echt niet gelukkig maken, dat ik blijkbaar meer nodig heb. Dus ja, beetje midlifecrisis in zekere zin . Maar juist daarom weet ik dat, als ik niet mijn droom achterna ga, het voorzeker niet goed gaat. En juist omdat ik nu in een redelijk doorsnee situatie ongelukkig ben, vraag ik me af: hoe kunnen andere mensen hier wel genoegen mee nemen? En waarom ben ik dan anders dat het blijkbaar voor mij niet 'genoeg' is. (kan nog uren doorzwammen maar dat bespaar ik je)
Maar goed, ik wil niet het topic inpikken dus ik laat het even hierbij wat betreft mijn persoonlijke situatie. Ik snap je, hoor, ook al heb ik die man en kind niet. Ik ben (was!) gezond, ben mooi, intelligent en ik heb genoeg armoe in andere landen gezien dat ik blij mag zijn dat ik in het westen geboren ben, maar ja...Zwieb, soms is er een innerlijke onrust die gestild moet worden en dat doen anderen niet voor je, dus neem het jezelf niet kwalijk dat je je niet gelukkig voelt door die anderen. Kun je niet iets out of the ordinary doen (ha, een cursus paaldansen, je vliegbrevet of skydivebrevet halen, of jezelf beloven als je kind wat groter is een halfjaar naar het buitenland te gaan) om dat wat onrustige deel te stillen? 'k Noem maar iets hoor, don't shoot the messenger
[...]
Oh ik wéét inmiddels dat een doorsnee leven (laat ik het voor het gemak even zo noemen) mij niet gelukkig maakt. Dat weet ik uit ervaring. Het is een lange weg timmeren aan die droom en tot die tijd is het 'even' een beetje doorsnee. En ik HAAT het. Echt oprecht. Verschrikkelijk. Ik ben gek op man en kind maar wat vind ik het erg dat ik niet gelukkig ben, dat ik erachter ben gekomen dat man en kind (en huis enzo) alleen mij echt niet gelukkig maken, dat ik blijkbaar meer nodig heb. Dus ja, beetje midlifecrisis in zekere zin . Maar juist daarom weet ik dat, als ik niet mijn droom achterna ga, het voorzeker niet goed gaat. En juist omdat ik nu in een redelijk doorsnee situatie ongelukkig ben, vraag ik me af: hoe kunnen andere mensen hier wel genoegen mee nemen? En waarom ben ik dan anders dat het blijkbaar voor mij niet 'genoeg' is. (kan nog uren doorzwammen maar dat bespaar ik je)
Maar goed, ik wil niet het topic inpikken dus ik laat het even hierbij wat betreft mijn persoonlijke situatie. Ik snap je, hoor, ook al heb ik die man en kind niet. Ik ben (was!) gezond, ben mooi, intelligent en ik heb genoeg armoe in andere landen gezien dat ik blij mag zijn dat ik in het westen geboren ben, maar ja...Zwieb, soms is er een innerlijke onrust die gestild moet worden en dat doen anderen niet voor je, dus neem het jezelf niet kwalijk dat je je niet gelukkig voelt door die anderen. Kun je niet iets out of the ordinary doen (ha, een cursus paaldansen, je vliegbrevet of skydivebrevet halen, of jezelf beloven als je kind wat groter is een halfjaar naar het buitenland te gaan) om dat wat onrustige deel te stillen? 'k Noem maar iets hoor, don't shoot the messenger
maandag 22 juni 2009 om 17:02
Voor mij is het vrij eenvoudig:
- iedereen die jonger is dan ik, is een meisje.
- iedereen die ouder is dan ik, is een vrouw.
- iedereen die behoudender is dan ik, is een mevrouw.
Als ik tegen iemand opkijk, vanwege intelligentie, levenservaring, werkervaring of goede manieren, dan is iemand wat eerder 'vrouw', bij wijze van eretitel.
- iedereen die jonger is dan ik, is een meisje.
- iedereen die ouder is dan ik, is een vrouw.
- iedereen die behoudender is dan ik, is een mevrouw.
Als ik tegen iemand opkijk, vanwege intelligentie, levenservaring, werkervaring of goede manieren, dan is iemand wat eerder 'vrouw', bij wijze van eretitel.
