Overig
alle pijlers
Wanneer ben je geen meisje meer maar een vrouw?
maandag 22 juni 2009 om 09:42
Nav eerder commentaar op een eerder topic waarin TO aangaf een meisje van 37 te zijn: wanneer ben je geen meisje meer maar een vrouw?
Kijk kan me voorstellen dat ik moeder ben vanaf het moment van de bevalling van mijn zoon, maar wanneer was ik meisje-af? Ik zie wel een 'meiden' van begin 20 die ik een oude kop vind hebben. Andersom heb je 'frisse' (weet geen betere omschrijving) dertigers die nog steeds dat meisjes-achtige hebben. Ik wordt zelf (35) wordt meestal jonger geschat
Jullie mening graag en als je wilt jullie leeftijd erbij. Dit om een beeld te krijgen vanuit welke leeftijd je andere leeftijden bekijkt.
Kijk kan me voorstellen dat ik moeder ben vanaf het moment van de bevalling van mijn zoon, maar wanneer was ik meisje-af? Ik zie wel een 'meiden' van begin 20 die ik een oude kop vind hebben. Andersom heb je 'frisse' (weet geen betere omschrijving) dertigers die nog steeds dat meisjes-achtige hebben. Ik wordt zelf (35) wordt meestal jonger geschat
Jullie mening graag en als je wilt jullie leeftijd erbij. Dit om een beeld te krijgen vanuit welke leeftijd je andere leeftijden bekijkt.
maandag 22 juni 2009 om 15:57
quote:HoiPippiLangkous schreef op 22 juni 2009 @ 12:42:
Daar heb je weer gelijk in zwieb.
Er zijn denk ik genoeg mensen zonder 'echte' dromen. Die gewoon hun leventje leiden, geen spannende dingen willen, geen extreme verwachtingen hebben en voor wie dat goed is.
Die in jouw ogen genoegen nemen met een 3 terwijl zij daar zelf helemaal niet mee bezig zijn.
Als ik naar mezelf kijk; ik heb niet zo'n spannend leven denk ik. Gewoon gesetteld met de beste man die ik me kan wensen.
We hangen niet aan de kroonluchters,
En ik maar denken dat het er zo aan toeging in Villa Kakelbont!
we doen geen gekke dingen, de passie is soms ook ver te zoeken etc. Op de kids en de hond na zijn we superburgelijk denk ik.
We jagen geen dromen na. Correctie, we zijn nu wel bezig met Mr Nilsson droom. Maar dat doen we hartstikke realistisch.
Ik denk dat realistisch zijn een vereiste is om dromen te realiseren. Het is vaak gewoon keihard werken en inderdaad, vaak komt het past na jaren en jaren en niet meteen aan het begin. Is helemaal niet erg, dan heb je iets om naar uit te kijken.
Het kan zomaar niet doorgaan en daar zijn we dan op voorbereid. Heel erg volwassen en saai dus
Is dat een 2? Een 5? Geen idee. Het zal me jeuken ook, ik doe niet aan cijfers.
Nee maar je doet het toch omdat je denkt dat jij of Mr. Nilsson er gelukkiger van worden? Je hoeft het niet uit te drukken in cijfers (dat was puur voor mij om duidelijk te maken wat ik bedoelde) maar ik neem aan dat dit de achterliggende gedachte is.
Waar ik wel aan doe? Aan accepteren dat het soms nu eenmaal is zoals het is, aan vechten voor de dingen die ik wel belangrijk vind tot het een oeverloos gevecht blijkt. Dan laat ik het los. Dat doe ik soms ook met dromen, loslaten.
Lijkt me verstandig, als je ziet dat het echt niet gaat. Maar je hebt het wel geprobeerd en bent niet gestopt bij de eerste hobbel.
En ik doe aan een relatie die misschien niet altijd even passievol is, maar die ons al wel 17 jaar blij maakt. (en waar anderen altijd jaloers op zijn )
Ik ga voor tevredenheid, blijheid en ook voor geluk, maar ik weet ook dat ik soms genoegen moet nemen met 'slechts' de eerste 2. En ik realiseer me dan dat ik dan ook al spekkoper ben.
Daar heb je weer gelijk in zwieb.
Er zijn denk ik genoeg mensen zonder 'echte' dromen. Die gewoon hun leventje leiden, geen spannende dingen willen, geen extreme verwachtingen hebben en voor wie dat goed is.
Die in jouw ogen genoegen nemen met een 3 terwijl zij daar zelf helemaal niet mee bezig zijn.
Als ik naar mezelf kijk; ik heb niet zo'n spannend leven denk ik. Gewoon gesetteld met de beste man die ik me kan wensen.
We hangen niet aan de kroonluchters,
En ik maar denken dat het er zo aan toeging in Villa Kakelbont!
we doen geen gekke dingen, de passie is soms ook ver te zoeken etc. Op de kids en de hond na zijn we superburgelijk denk ik.
We jagen geen dromen na. Correctie, we zijn nu wel bezig met Mr Nilsson droom. Maar dat doen we hartstikke realistisch.
Ik denk dat realistisch zijn een vereiste is om dromen te realiseren. Het is vaak gewoon keihard werken en inderdaad, vaak komt het past na jaren en jaren en niet meteen aan het begin. Is helemaal niet erg, dan heb je iets om naar uit te kijken.
Het kan zomaar niet doorgaan en daar zijn we dan op voorbereid. Heel erg volwassen en saai dus
Is dat een 2? Een 5? Geen idee. Het zal me jeuken ook, ik doe niet aan cijfers.
Nee maar je doet het toch omdat je denkt dat jij of Mr. Nilsson er gelukkiger van worden? Je hoeft het niet uit te drukken in cijfers (dat was puur voor mij om duidelijk te maken wat ik bedoelde) maar ik neem aan dat dit de achterliggende gedachte is.
Waar ik wel aan doe? Aan accepteren dat het soms nu eenmaal is zoals het is, aan vechten voor de dingen die ik wel belangrijk vind tot het een oeverloos gevecht blijkt. Dan laat ik het los. Dat doe ik soms ook met dromen, loslaten.
Lijkt me verstandig, als je ziet dat het echt niet gaat. Maar je hebt het wel geprobeerd en bent niet gestopt bij de eerste hobbel.
En ik doe aan een relatie die misschien niet altijd even passievol is, maar die ons al wel 17 jaar blij maakt. (en waar anderen altijd jaloers op zijn )
Ik ga voor tevredenheid, blijheid en ook voor geluk, maar ik weet ook dat ik soms genoegen moet nemen met 'slechts' de eerste 2. En ik realiseer me dan dat ik dan ook al spekkoper ben.
maandag 22 juni 2009 om 16:00
quote:Thyra schreef op 22 juni 2009 @ 13:05:
Is het niet gewoon dat de 5 van andere mensen door jou beoordeeld wordt als een 2 of 3? Zo klinkt het namelijk. Hoe kun jij nou weten of iemand eigenlijk iets heel anders wil (diep van binnen) en of iemand zijn dromen heeft opgegeven en zich maar tevreden stelt met iets minder?
Het klinkt gewoon alsof jíj bij het opgeven van een droom van 5 naar 2 zou gaan, en dus ga je er maar vanuit dat iemand die altijd riep een wereldreis te willen maken en dat niet doet óók van 5 naar 2 is gegaan, maar wie weet is daar wel iets anders voor in de plaats gekomen en is zijn geluk nog steeds een 5.
Het lijkt me écht dat je íets teveel je eigen wensen/dromen en angsten op andere mensen projecteert. Want zelfs al zéggen mensen dat ze zó graag een wereldreis willen maken, maar dat dat niet kan vanwege de kinderen/de baan/ hypotheek/relatie, dan kan het nóg zo zijn dat ze hun geluk een 5 geven, ondanks dat ze die droom hebben opgegeven.Oh maar dan ben ik het helemaal met je eens, een 5 is een 5, ongeacht hoe je het invult. Maar dan was die droom toch niet essentieel in het vinden van je geluk, als je net zo gelukkig bent zonder? En over projecteren: Hmm, ja, misschien heb je een punt. Zou zomaar kunnen.
Is het niet gewoon dat de 5 van andere mensen door jou beoordeeld wordt als een 2 of 3? Zo klinkt het namelijk. Hoe kun jij nou weten of iemand eigenlijk iets heel anders wil (diep van binnen) en of iemand zijn dromen heeft opgegeven en zich maar tevreden stelt met iets minder?
Het klinkt gewoon alsof jíj bij het opgeven van een droom van 5 naar 2 zou gaan, en dus ga je er maar vanuit dat iemand die altijd riep een wereldreis te willen maken en dat niet doet óók van 5 naar 2 is gegaan, maar wie weet is daar wel iets anders voor in de plaats gekomen en is zijn geluk nog steeds een 5.
Het lijkt me écht dat je íets teveel je eigen wensen/dromen en angsten op andere mensen projecteert. Want zelfs al zéggen mensen dat ze zó graag een wereldreis willen maken, maar dat dat niet kan vanwege de kinderen/de baan/ hypotheek/relatie, dan kan het nóg zo zijn dat ze hun geluk een 5 geven, ondanks dat ze die droom hebben opgegeven.Oh maar dan ben ik het helemaal met je eens, een 5 is een 5, ongeacht hoe je het invult. Maar dan was die droom toch niet essentieel in het vinden van je geluk, als je net zo gelukkig bent zonder? En over projecteren: Hmm, ja, misschien heb je een punt. Zou zomaar kunnen.
maandag 22 juni 2009 om 16:03
quote:Ligeia schreef op 22 juni 2009 @ 13:56:
Ik ben een vrouw, maar voel me nog altijd een ei en dat past dan weer beter bij mijn beeld van 'meisje'.
Toen ik begin twintig was, woonde ik al een poosje samen en leefde het burgerleventje (wonen, werken, slapen) zonder beestje, maar het huisje en boompje waren er wel. Toch vielen partner en ik al stevig buiten de boot, want we waren altijd bezig met het maken van muziek en kunst. Dat kon niet. Wij hadden carriere moeten maken en een auto en huis van de bank moeten hebben (wij huurden en verplaatsten ons per fiets), volgens vele oude vrienden en bekenden. Toch hebben we daar van meet af aan maling aan gehad, want dat soort financiele commitment paste niet onze visie; wij wilden kunnen gaan en staan waar we wilden, zonder vast te zitten aan hypotheken en leningen. Terwijl al die vrienden en bekenden zich in de schulden staken (want die hypotheek is een doodgewone schuld), leefden wij een leven, waarin onze passies vrij baan hadden en waardoor wij flink wat jaren een droom gedeeltelijk hebben kunnen waarmaken. Die droom is wat ons betreft nu voorbij, als in 'afgestreept' van de lijst. En hoewel wij niet die carriere en dat verbouwde huis hebben, hebben we wél mooie dingen meegemaakt op jonge leeftijd en kunnen we nú (nu we mid-dertiger zijn) lekker gaan 'burgerkutten', terwijl de mensen om ons heen nu vrijwel allemaal ongelukkig zijn door sleur, spijtgevoelens en schulden. Nou, dan heb je wat!
Een burgerleven (of het andere uiterste, of alles daartussenin) leiden kan altijd nog, je kansen pakken maar één keer en daar zal ik nooit en te nimmer spijt van hebben...
Ik ben een vrouw, maar voel me nog altijd een ei en dat past dan weer beter bij mijn beeld van 'meisje'.
Toen ik begin twintig was, woonde ik al een poosje samen en leefde het burgerleventje (wonen, werken, slapen) zonder beestje, maar het huisje en boompje waren er wel. Toch vielen partner en ik al stevig buiten de boot, want we waren altijd bezig met het maken van muziek en kunst. Dat kon niet. Wij hadden carriere moeten maken en een auto en huis van de bank moeten hebben (wij huurden en verplaatsten ons per fiets), volgens vele oude vrienden en bekenden. Toch hebben we daar van meet af aan maling aan gehad, want dat soort financiele commitment paste niet onze visie; wij wilden kunnen gaan en staan waar we wilden, zonder vast te zitten aan hypotheken en leningen. Terwijl al die vrienden en bekenden zich in de schulden staken (want die hypotheek is een doodgewone schuld), leefden wij een leven, waarin onze passies vrij baan hadden en waardoor wij flink wat jaren een droom gedeeltelijk hebben kunnen waarmaken. Die droom is wat ons betreft nu voorbij, als in 'afgestreept' van de lijst. En hoewel wij niet die carriere en dat verbouwde huis hebben, hebben we wél mooie dingen meegemaakt op jonge leeftijd en kunnen we nú (nu we mid-dertiger zijn) lekker gaan 'burgerkutten', terwijl de mensen om ons heen nu vrijwel allemaal ongelukkig zijn door sleur, spijtgevoelens en schulden. Nou, dan heb je wat!
Een burgerleven (of het andere uiterste, of alles daartussenin) leiden kan altijd nog, je kansen pakken maar één keer en daar zal ik nooit en te nimmer spijt van hebben...
maandag 22 juni 2009 om 16:05
Ligeia, ik herken dat een klein beetje. Ik ben na de middelbare school een jaar naar midden Amerika gegaan (ik was toen 17) en iedereen verklaarde me voor gek.
Nu zegt iedereen, ik wou dat ik dat ook had gedaan. Ik woon nu in het buitenland, heb op twee universiteiten gestudeerd, heb gereisd naar een paar landen waar je misschien anders niet zo snel komt, heb daar het geluk gehad een kijkje te nemen binnen bedrijven, overheid, universiteiten, enzovoort.
Maar juist dat soort dingen heeft mij ook volwassener gemaakt. Ik heb vriendinnen met wie ik toen ik 16 was op hetzelfde level zat wat betreft alles, die nu niet alleen met de trein naar Amsterdam durven.
Ik voel me echt zeker wel minder 'meisje' dan zij.
Nu zegt iedereen, ik wou dat ik dat ook had gedaan. Ik woon nu in het buitenland, heb op twee universiteiten gestudeerd, heb gereisd naar een paar landen waar je misschien anders niet zo snel komt, heb daar het geluk gehad een kijkje te nemen binnen bedrijven, overheid, universiteiten, enzovoort.
Maar juist dat soort dingen heeft mij ook volwassener gemaakt. Ik heb vriendinnen met wie ik toen ik 16 was op hetzelfde level zat wat betreft alles, die nu niet alleen met de trein naar Amsterdam durven.
Ik voel me echt zeker wel minder 'meisje' dan zij.
maandag 22 juni 2009 om 16:06
quote:Spinster schreef op 22 juni 2009 @ 14:00:
[...]
Ouch, jij zegt het wat rechtstreeks, maar zal ik dan maar voorzichtig toegeven dat ik er precies hetzelfde gevoel van kreeg, Zwieber?Tja, dat kan. Dat je het gevoel er bij kreeg. Ik kan alleen zo weinig met zo'n opmerking behalve het ter kennisgeving aannemen.
[...]
Ouch, jij zegt het wat rechtstreeks, maar zal ik dan maar voorzichtig toegeven dat ik er precies hetzelfde gevoel van kreeg, Zwieber?Tja, dat kan. Dat je het gevoel er bij kreeg. Ik kan alleen zo weinig met zo'n opmerking behalve het ter kennisgeving aannemen.
maandag 22 juni 2009 om 16:10
Wat dit topic mij heeft doen realiseren (lijkt me ook een interessante):
a) niet iedereen heeft 'veeleisende dromen"
b) sommige mensen zijn ECHT gelukkig met huisje boompje beestje.
c) Loslaten van dromen hoeft niet per definitie te leiden tot ongelukkig zijn. Dit hangt af per persoon en omstandigheden.
d) iedereen streeft naar geluk en de inhoud hiervan is voor ieder anders.
e) iedereen ziet volwassen zijn anders.
a) niet iedereen heeft 'veeleisende dromen"
b) sommige mensen zijn ECHT gelukkig met huisje boompje beestje.
c) Loslaten van dromen hoeft niet per definitie te leiden tot ongelukkig zijn. Dit hangt af per persoon en omstandigheden.
d) iedereen streeft naar geluk en de inhoud hiervan is voor ieder anders.
e) iedereen ziet volwassen zijn anders.
maandag 22 juni 2009 om 16:17
quote:Ligeia schreef op 22 juni 2009 @ 15:23:
Het heeft ook niks met jong zijn te maken. Mijn droomkans deed zich voor in mijn jongere jaren, toevallig. Sjonge jonge, denk je gewoon je verhaal te vertellen, wordt je neergezet als een of andere eigenheimer. En bedankt, Spinster, ik vind jou ook lief...Chill zelf. En ik vind het van jou helemaal niet zo lief hoe je over je vrienden praat. Er zit een hoop dedain in.
(En nee, ik voel me niet persoonlijk aangesproken, ik woon niet in Vinexwijk etc.)
Het heeft ook niks met jong zijn te maken. Mijn droomkans deed zich voor in mijn jongere jaren, toevallig. Sjonge jonge, denk je gewoon je verhaal te vertellen, wordt je neergezet als een of andere eigenheimer. En bedankt, Spinster, ik vind jou ook lief...Chill zelf. En ik vind het van jou helemaal niet zo lief hoe je over je vrienden praat. Er zit een hoop dedain in.
(En nee, ik voel me niet persoonlijk aangesproken, ik woon niet in Vinexwijk etc.)
maandag 22 juni 2009 om 16:19
maandag 22 juni 2009 om 16:22
quote:Spinster schreef op 22 juni 2009 @ 16:17:
[...]
Chill zelf. En ik vind het van jou helemaal niet zo lief hoe je over je vrienden praat. Er zit een hoop dedain in.
(En nee, ik voel me niet persoonlijk aangesproken, ik woon niet in Vinexwijk etc.)
Ik vat haar wel. En ik denk ook zeker dat het niet denigrerend bedoeld is. Maar misschien heeft zij moeite met hetzelfde feit als ik: namelijk dat het moeilijk is voor te stellen dat sommige mensen er echt voor kiezen gewoon een wat doorsnee leven te leiden en hier gelukkig in zijn. Echter, Thyra heeft hier wel gelijk in: wat geldt voor mij, geldt niet voor een ander. Ik heb alleen moeite ermee me dit voor te stellen. Maar dit topic heeft me er wel bewust van gemaakt. En ja, heel eerlijk, ergens kijk ik er ook op neer. Maar dat heeft dus meer te maken met het feit dat ik het me echt zó moeilijk voor kan stellen dat iemand bewust hiervoor kiest dan dat het echt met opzet is. Nou ja, ik hoop dat je het vat. Het ligt ook echt aan mij in deze want het is mijn gebrek om me dit te kunnen voorstellen dat hiertoe leidt. Niet het gebrek van een ander.
Misschien heeft Ligeia hetzelfde?
[...]
Chill zelf. En ik vind het van jou helemaal niet zo lief hoe je over je vrienden praat. Er zit een hoop dedain in.
(En nee, ik voel me niet persoonlijk aangesproken, ik woon niet in Vinexwijk etc.)
Ik vat haar wel. En ik denk ook zeker dat het niet denigrerend bedoeld is. Maar misschien heeft zij moeite met hetzelfde feit als ik: namelijk dat het moeilijk is voor te stellen dat sommige mensen er echt voor kiezen gewoon een wat doorsnee leven te leiden en hier gelukkig in zijn. Echter, Thyra heeft hier wel gelijk in: wat geldt voor mij, geldt niet voor een ander. Ik heb alleen moeite ermee me dit voor te stellen. Maar dit topic heeft me er wel bewust van gemaakt. En ja, heel eerlijk, ergens kijk ik er ook op neer. Maar dat heeft dus meer te maken met het feit dat ik het me echt zó moeilijk voor kan stellen dat iemand bewust hiervoor kiest dan dat het echt met opzet is. Nou ja, ik hoop dat je het vat. Het ligt ook echt aan mij in deze want het is mijn gebrek om me dit te kunnen voorstellen dat hiertoe leidt. Niet het gebrek van een ander.
Misschien heeft Ligeia hetzelfde?
maandag 22 juni 2009 om 16:25
quote:Zwieber wrote on 22 June 2009 @ 16:10:
[...]
Huh? Waar slaat dit op? Als in: op wie reageer je hier?
Op mij, denk ik..
Ja, ik weet dat ik veel kan en veel in mijn mars heb, maar soms overvalt me het gevoel toch dat ik maar wat aanmodder in een wereld, waarin iedereen precies weet wat hij doet. De gezonde dosis onzekerheid die iedereen wel eens ervaart, is dat wat mij soms een ei doet voelen...
[...]
Huh? Waar slaat dit op? Als in: op wie reageer je hier?
Op mij, denk ik..
Ja, ik weet dat ik veel kan en veel in mijn mars heb, maar soms overvalt me het gevoel toch dat ik maar wat aanmodder in een wereld, waarin iedereen precies weet wat hij doet. De gezonde dosis onzekerheid die iedereen wel eens ervaart, is dat wat mij soms een ei doet voelen...
maandag 22 juni 2009 om 16:29
quote:Zwieber schreef op 22 juni 2009 @ 16:22:
[...]
Ik vat haar wel. En ik denk ook zeker dat het niet denigrerend bedoeld is. Maar misschien heeft zij moeite met hetzelfde feit als ik: namelijk dat het moeilijk is voor te stellen dat sommige mensen er echt voor kiezen gewoon een wat doorsnee leven te leiden en hier gelukkig in zijn. Echter, Thyra heeft hier wel gelijk in: wat geldt voor mij, geldt niet voor een ander. Ik heb alleen moeite ermee me dit voor te stellen. Maar dit topic heeft me er wel bewust van gemaakt. En ja, heel eerlijk, ergens kijk ik er ook op neer. Maar dat heeft dus meer te maken met het feit dat ik het me echt zó moeilijk voor kan stellen dat iemand bewust hiervoor kiest dan dat het echt met opzet is. Nou ja, ik hoop dat je het vat. Het ligt ook echt aan mij in deze want het is mijn gebrek om me dit te kunnen voorstellen dat hiertoe leidt. Niet het gebrek van een ander.
Misschien heeft Ligeia hetzelfde?Ik begrijp wat je zegt, Zwieb. Ik herken het ergens ver weg ook wel, maar meer van toen ik wat jonger was.
Zou het kunnen dat je er ergens (tegen je wil in) een beetje op neer kijkt, niet omdat je het niet kunt begrijpen (dat is niet echt een verklaring), maar omdat het een bepaalde angst bij je aanwakkert? De angst dat je zelf nooit gelukkig zult zijn van doorsnee... De angst dat als je leven niet 'Himmelhoch jauchzend – zu Tode betrübt' is, dat je dan niet gelukkig zal zijn? En dat je dus daarmee de lat voor jezelf erg hoog legt, en daarmee tevens voor anderen?
[...]
Ik vat haar wel. En ik denk ook zeker dat het niet denigrerend bedoeld is. Maar misschien heeft zij moeite met hetzelfde feit als ik: namelijk dat het moeilijk is voor te stellen dat sommige mensen er echt voor kiezen gewoon een wat doorsnee leven te leiden en hier gelukkig in zijn. Echter, Thyra heeft hier wel gelijk in: wat geldt voor mij, geldt niet voor een ander. Ik heb alleen moeite ermee me dit voor te stellen. Maar dit topic heeft me er wel bewust van gemaakt. En ja, heel eerlijk, ergens kijk ik er ook op neer. Maar dat heeft dus meer te maken met het feit dat ik het me echt zó moeilijk voor kan stellen dat iemand bewust hiervoor kiest dan dat het echt met opzet is. Nou ja, ik hoop dat je het vat. Het ligt ook echt aan mij in deze want het is mijn gebrek om me dit te kunnen voorstellen dat hiertoe leidt. Niet het gebrek van een ander.
Misschien heeft Ligeia hetzelfde?Ik begrijp wat je zegt, Zwieb. Ik herken het ergens ver weg ook wel, maar meer van toen ik wat jonger was.
Zou het kunnen dat je er ergens (tegen je wil in) een beetje op neer kijkt, niet omdat je het niet kunt begrijpen (dat is niet echt een verklaring), maar omdat het een bepaalde angst bij je aanwakkert? De angst dat je zelf nooit gelukkig zult zijn van doorsnee... De angst dat als je leven niet 'Himmelhoch jauchzend – zu Tode betrübt' is, dat je dan niet gelukkig zal zijn? En dat je dus daarmee de lat voor jezelf erg hoog legt, en daarmee tevens voor anderen?
maandag 22 juni 2009 om 16:31
quote:Spinster wrote on 22 June 2009 @ 16:17:
[...]
Chill zelf. En ik vind het van jou helemaal niet zo lief hoe je over je vrienden praat. Er zit een hoop dedain in.
(En nee, ik voel me niet persoonlijk aangesproken, ik woon niet in Vinexwijk etc.)
Die vrienden bedienden zich anders ook van een hoop vooroordelen en hoongelach, omdat ik 'het niet voor elkaar had, want niet eens een serieuze baan of koopwoning en maar proberen die droom te verwezenlijken wat toch nooit ging lukken' en daarom zijn het mijn vrienden ook niet meer. Dan ben ik maar niet lief als ik daarover praat. Ik snap niet waarom jij je daarover druk moet maken. Of keek je toevallig door de verkeerde bril toen je mijn post las?
Enne, ik kijk totaal niet neer op een burgerleven, nooit gedaan ook. Ik leid het nu zelf en ik geniet ervan...
[...]
Chill zelf. En ik vind het van jou helemaal niet zo lief hoe je over je vrienden praat. Er zit een hoop dedain in.
(En nee, ik voel me niet persoonlijk aangesproken, ik woon niet in Vinexwijk etc.)
Die vrienden bedienden zich anders ook van een hoop vooroordelen en hoongelach, omdat ik 'het niet voor elkaar had, want niet eens een serieuze baan of koopwoning en maar proberen die droom te verwezenlijken wat toch nooit ging lukken' en daarom zijn het mijn vrienden ook niet meer. Dan ben ik maar niet lief als ik daarover praat. Ik snap niet waarom jij je daarover druk moet maken. Of keek je toevallig door de verkeerde bril toen je mijn post las?
Enne, ik kijk totaal niet neer op een burgerleven, nooit gedaan ook. Ik leid het nu zelf en ik geniet ervan...
maandag 22 juni 2009 om 16:31
Ik snap nooit zo goed dat bij sommige mensen altijd alles spannend en groot en meeslepend moet. Het leven is gewoon niet spannend en groots en meeslepend. Voor de overgrote meerderheid houdt het leven toch gewoon in dat er brood op de plank moet, dat ze het ondertussen een beetje leuk moeten hebben en dan doodgaan.
Niet iedereen heeft ongelimiteerde keuzevrijheid. Het ligt aan het milieu waar je uit komt. Ik heb tegen een forummer ooit gezegd dat ze vast uit een bevoorrecht gezin komt. Zij antwoorde daar ontkennend op, gewoon een arbeidersgezin, zei ze zelf. Terwijl ik er later achter kwam dat het wel dégelijk een wat hoger opgeleid gezin was uit een wat beter milieu. Het feit dat zij dát zag als een 'normaal arbeiders gezin' was precies wat ik bedoelde. Was een soortgelijke discussie van 'waarom zitten mensen zo vastgeroest'.
Jan Jansen uit Drenthe met een vader die stratenmaker is en een moeder die huisvrouw is en 5 broers en zussen krijgt toch écht een ander pakket aan dromen mee dan Anne-Floor van Beusekom uit Blaricum wiens vader advocaat is en haar moeder iets creatiefs doet op zelfstandige basis en daar geld mee verdient.
Niet iedereen heeft ongelimiteerde keuzevrijheid. Het ligt aan het milieu waar je uit komt. Ik heb tegen een forummer ooit gezegd dat ze vast uit een bevoorrecht gezin komt. Zij antwoorde daar ontkennend op, gewoon een arbeidersgezin, zei ze zelf. Terwijl ik er later achter kwam dat het wel dégelijk een wat hoger opgeleid gezin was uit een wat beter milieu. Het feit dat zij dát zag als een 'normaal arbeiders gezin' was precies wat ik bedoelde. Was een soortgelijke discussie van 'waarom zitten mensen zo vastgeroest'.
Jan Jansen uit Drenthe met een vader die stratenmaker is en een moeder die huisvrouw is en 5 broers en zussen krijgt toch écht een ander pakket aan dromen mee dan Anne-Floor van Beusekom uit Blaricum wiens vader advocaat is en haar moeder iets creatiefs doet op zelfstandige basis en daar geld mee verdient.
maandag 22 juni 2009 om 16:36
quote:Spinster schreef op 22 juni 2009 @ 16:29:
[...]
Ik begrijp wat je zegt, Zwieb. Ik herken het ergens ver weg ook wel, maar meer van toen ik wat jonger was.
Zou het kunnen dat je er ergens (tegen je wil in) een beetje op neer kijkt, niet omdat je het niet kunt begrijpen (dat is niet echt een verklaring), maar omdat het een bepaalde angst bij je aanwakkert? De angst dat je zelf nooit gelukkig zult zijn van doorsnee... De angst dat als je leven niet 'Himmelhoch jauchzend – zu Tode betrübt' is, dat je dan niet gelukkig zal zijn? En dat je dus daarmee de lat voor jezelf erg hoog legt, en daarmee tevens voor anderen?
Oh ik wéét inmiddels dat een doorsnee leven (laat ik het voor het gemak even zo noemen) mij niet gelukkig maakt. Dat weet ik uit ervaring. Het is een lange weg timmeren aan die droom en tot die tijd is het 'even' een beetje doorsnee. En ik HAAT het. Echt oprecht. Verschrikkelijk. Ik ben gek op man en kind maar wat vind ik het erg dat ik niet gelukkig ben, dat ik erachter ben gekomen dat man en kind (en huis enzo) alleen mij echt niet gelukkig maken, dat ik blijkbaar meer nodig heb. Dus ja, beetje midlifecrisis in zekere zin . Maar juist daarom weet ik dat, als ik niet mijn droom achterna ga, het voorzeker niet goed gaat. En juist omdat ik nu in een redelijk doorsnee situatie ongelukkig ben, vraag ik me af: hoe kunnen andere mensen hier wel genoegen mee nemen? En waarom ben ik dan anders dat het blijkbaar voor mij niet 'genoeg' is. (kan nog uren doorzwammen maar dat bespaar ik je)
Maar goed, ik wil niet het topic inpikken dus ik laat het even hierbij wat betreft mijn persoonlijke situatie.
[...]
Ik begrijp wat je zegt, Zwieb. Ik herken het ergens ver weg ook wel, maar meer van toen ik wat jonger was.
Zou het kunnen dat je er ergens (tegen je wil in) een beetje op neer kijkt, niet omdat je het niet kunt begrijpen (dat is niet echt een verklaring), maar omdat het een bepaalde angst bij je aanwakkert? De angst dat je zelf nooit gelukkig zult zijn van doorsnee... De angst dat als je leven niet 'Himmelhoch jauchzend – zu Tode betrübt' is, dat je dan niet gelukkig zal zijn? En dat je dus daarmee de lat voor jezelf erg hoog legt, en daarmee tevens voor anderen?
Oh ik wéét inmiddels dat een doorsnee leven (laat ik het voor het gemak even zo noemen) mij niet gelukkig maakt. Dat weet ik uit ervaring. Het is een lange weg timmeren aan die droom en tot die tijd is het 'even' een beetje doorsnee. En ik HAAT het. Echt oprecht. Verschrikkelijk. Ik ben gek op man en kind maar wat vind ik het erg dat ik niet gelukkig ben, dat ik erachter ben gekomen dat man en kind (en huis enzo) alleen mij echt niet gelukkig maken, dat ik blijkbaar meer nodig heb. Dus ja, beetje midlifecrisis in zekere zin . Maar juist daarom weet ik dat, als ik niet mijn droom achterna ga, het voorzeker niet goed gaat. En juist omdat ik nu in een redelijk doorsnee situatie ongelukkig ben, vraag ik me af: hoe kunnen andere mensen hier wel genoegen mee nemen? En waarom ben ik dan anders dat het blijkbaar voor mij niet 'genoeg' is. (kan nog uren doorzwammen maar dat bespaar ik je)
Maar goed, ik wil niet het topic inpikken dus ik laat het even hierbij wat betreft mijn persoonlijke situatie.
maandag 22 juni 2009 om 16:37
Het is gewoon maar net in welke kringen je verkeert. In mijn vriendenkring zijn wij weer ubersuf, want huurhuis, kinderen, baan, enzovoorts. Maar in onze familie's zijn wij weer heel alternatief, want dingen ondernemen in het weekend, rare vrienden, geen koophuis, oude auto, niet zo gericht op materiele zaken.
In onze vriendenkring zitten voornamelijk mensen die zo halverwege de 20/tegen de 30 zijn en nog niet gesetteld zijn, geen koophuizen (wat zeg ik, meestal gewoon antikraak) meestal iets kunstzinnigs doen of eindeloos studeren, soms net beginnen aan hun 1e baan, geen vaste relatie hebben of onlangs gewisseld zijn van vaste relatie, bijzonderen reizen maken en veel uitgaan.
In onze familie zitten mensen die op hun 25e totaal gesetteld zijn, vaste baan, koophuis, niet meer uit, getrouwd of samenwonend, geen hoge opleiding, al jaren werkend enzovoorts.
Zo'n verschil van wereld, van beleving en van dromen....
In onze vriendenkring zitten voornamelijk mensen die zo halverwege de 20/tegen de 30 zijn en nog niet gesetteld zijn, geen koophuizen (wat zeg ik, meestal gewoon antikraak) meestal iets kunstzinnigs doen of eindeloos studeren, soms net beginnen aan hun 1e baan, geen vaste relatie hebben of onlangs gewisseld zijn van vaste relatie, bijzonderen reizen maken en veel uitgaan.
In onze familie zitten mensen die op hun 25e totaal gesetteld zijn, vaste baan, koophuis, niet meer uit, getrouwd of samenwonend, geen hoge opleiding, al jaren werkend enzovoorts.
Zo'n verschil van wereld, van beleving en van dromen....
maandag 22 juni 2009 om 16:38
quote:Thyra schreef op 22 juni 2009 @ 16:31:
Ik snap nooit zo goed dat bij sommige mensen altijd alles spannend en groot en meeslepend moet. Het leven is gewoon niet spannend en groots en meeslepend. Voor de overgrote meerderheid houdt het leven toch gewoon in dat er brood op de plank moet, dat ze het ondertussen een beetje leuk moeten hebben en dan doodgaan.
Niet iedereen heeft ongelimiteerde keuzevrijheid. Het ligt aan het milieu waar je uit komt. Ik heb tegen een forummer ooit gezegd dat ze vast uit een bevoorrecht gezin komt. Zij antwoorde daar ontkennend op, gewoon een arbeidersgezin, zei ze zelf. Terwijl ik er later achter kwam dat het wel dégelijk een wat hoger opgeleid gezin was uit een wat beter milieu. Het feit dat zij dát zag als een 'normaal arbeiders gezin' was precies wat ik bedoelde. Was een soortgelijke discussie van 'waarom zitten mensen zo vastgeroest'.
Jan Jansen uit Drenthe met een vader die stratenmaker is en een moeder die huisvrouw is en 5 broers en zussen krijgt toch écht een ander pakket aan dromen mee dan Anne-Floor van Beusekom uit Blaricum wiens vader advocaat is en haar moeder iets creatiefs doet op zelfstandige basis en daar geld mee verdient.Ik weet niet of het juist is. Verschillen de dromen of verschillen de feitelijke kansen die de kinderen in kwestie krijgen? Ik denk dat het eerder aan het laatste ligt.
Ik snap nooit zo goed dat bij sommige mensen altijd alles spannend en groot en meeslepend moet. Het leven is gewoon niet spannend en groots en meeslepend. Voor de overgrote meerderheid houdt het leven toch gewoon in dat er brood op de plank moet, dat ze het ondertussen een beetje leuk moeten hebben en dan doodgaan.
Niet iedereen heeft ongelimiteerde keuzevrijheid. Het ligt aan het milieu waar je uit komt. Ik heb tegen een forummer ooit gezegd dat ze vast uit een bevoorrecht gezin komt. Zij antwoorde daar ontkennend op, gewoon een arbeidersgezin, zei ze zelf. Terwijl ik er later achter kwam dat het wel dégelijk een wat hoger opgeleid gezin was uit een wat beter milieu. Het feit dat zij dát zag als een 'normaal arbeiders gezin' was precies wat ik bedoelde. Was een soortgelijke discussie van 'waarom zitten mensen zo vastgeroest'.
Jan Jansen uit Drenthe met een vader die stratenmaker is en een moeder die huisvrouw is en 5 broers en zussen krijgt toch écht een ander pakket aan dromen mee dan Anne-Floor van Beusekom uit Blaricum wiens vader advocaat is en haar moeder iets creatiefs doet op zelfstandige basis en daar geld mee verdient.Ik weet niet of het juist is. Verschillen de dromen of verschillen de feitelijke kansen die de kinderen in kwestie krijgen? Ik denk dat het eerder aan het laatste ligt.
maandag 22 juni 2009 om 16:39
Ik begrijp dat wel. Ikzelf heb geen moeite me voor te stellen dat mensen keuzes maken die mij niets lijken, maar wat ik me echt maar héél moeilijk voor kan stellen is dat mensen van mijn leeftijd zich nu al helemaal vastleggen.
Het mooie vind ik juist dat ik het gevoel heb van, over vijf jaar? Nou, misschien woon ik dan wel in Johannesburg / New York / Singapore? Misschien woon ik wel op een eilandje en lig ik elke dag in mijn hangmat! Misschien woon ik wel weer in Nederland en ga lekker naar koek en zopie!
Over tien jaar? Misschien ben ik dan al wel binnen!!! Misschien ben ik dan een eigen bedrijf begonnen! Misschien ben ik wel bekend geworden in mijn vakgebied!
Ikzelf wil heel graag huisje, boompje, beestje, maar dat heeft niets te maken met deze 'de wereld ligt aan mijn voeten' gedachte, want volgens mij kan dat ook prima met kinderen en ook prima in overleg met een partner (in de zin van: ik beslis niet alleen waar ik ga wonen).
Ik heb vriendinnen, of eigenlijk maar één, die hebben een huis gekocht met een dure hypotheek, berekend op de verwachtte salarisstijging die ze elk jaar zullen hebben. Dat greep me opeens effe heel erg naar de keel toen ze dat vertelde.
Dat je voorin de twintig bent, en al weet, okee, de komende 30 jaar ga ik dit verdienen, dit is het meeste wat ik ooit zal verdienen, als ik zo ver kom als maar kan in mijn vakgebied en dat is deze baan.
Yaiks!
Het mooie vind ik juist dat ik het gevoel heb van, over vijf jaar? Nou, misschien woon ik dan wel in Johannesburg / New York / Singapore? Misschien woon ik wel op een eilandje en lig ik elke dag in mijn hangmat! Misschien woon ik wel weer in Nederland en ga lekker naar koek en zopie!
Over tien jaar? Misschien ben ik dan al wel binnen!!! Misschien ben ik dan een eigen bedrijf begonnen! Misschien ben ik wel bekend geworden in mijn vakgebied!
Ikzelf wil heel graag huisje, boompje, beestje, maar dat heeft niets te maken met deze 'de wereld ligt aan mijn voeten' gedachte, want volgens mij kan dat ook prima met kinderen en ook prima in overleg met een partner (in de zin van: ik beslis niet alleen waar ik ga wonen).
Ik heb vriendinnen, of eigenlijk maar één, die hebben een huis gekocht met een dure hypotheek, berekend op de verwachtte salarisstijging die ze elk jaar zullen hebben. Dat greep me opeens effe heel erg naar de keel toen ze dat vertelde.
Dat je voorin de twintig bent, en al weet, okee, de komende 30 jaar ga ik dit verdienen, dit is het meeste wat ik ooit zal verdienen, als ik zo ver kom als maar kan in mijn vakgebied en dat is deze baan.
Yaiks!
maandag 22 juni 2009 om 16:44
Ik denk dat de dromen ook verschillen Zwieber. Want als jou altijd is verteld dat doorleren nergens voor nodig is, dat geluk zit in een huis, man en kinderen, als jij dat ook ziet bij je ouders, in je omgeving, of misschien zelfs steeds hoort dat doorleren voor watjes is, dan zullen je dromen waarschijnlijk minder snel gaan over hersenchirurg worden dan bij een gezin waar de nadruk altijd gelegd wordt op hoge doelen stellen, zelfontplooiing, enzovoorts. Dromen zitten niet ingebakken bij je geboorte, die worden gevormd als jij gevormd wordt, op basis van wat jij ziet in je omgeving.
