Overig
alle pijlers
Wanneer kroop jij door het oog van de naald?
donderdag 11 december 2008 om 16:49
Vannacht heb ik zeer indringend gedroomd dat ik met een slok op achter het stuur, van links naar rechts glijdend over de sneeuw, net niet gepakt werd door de politie, omdat die nét iets belangrijkers te doen had. Het was zo realistisch dat ik echt opgelucht was.
En zo kwam ik op het idee voor dit topic: ben je wel eens ergens echt door het oog van de naald gekropen? Ontzettende bloedmazzel gehad, terwijl het ook heel anders had kunnen aflopen? Ben heel benieuwd naar de verhalen.
En zo kwam ik op het idee voor dit topic: ben je wel eens ergens echt door het oog van de naald gekropen? Ontzettende bloedmazzel gehad, terwijl het ook heel anders had kunnen aflopen? Ben heel benieuwd naar de verhalen.
vrijdag 12 december 2008 om 19:30
Ik heb het pas al ergens in een ander topic opgeschreven. Een jaar of wat geleden was ik op vakantie in Tibet. We trokken met een groep in een aantal landcruisers dwars door het land. Van de auto waar ik in zat is op een gegeven moment onderweg de stuurstang (of zo?) afgebroken waardoor de chauffeur de macht over het stuur verloor en we in de rechterberm terechtkwamen, waar een berghelling ervoor zorgde dat we met auto en al over de kop sloegen en ondersteboven op de weg belandden. We (gids, chauffeur, reisgenoot en ik) kwamen met de schrik en wat lichte verwondingen vrij en konden allemaal uit de auto kruipen. Flinke blauwe plekken, wat glas her in der in lichaamsdelen, de dagen erna flinke spierpijn door het opvangen van de klappen, maar verder hadden we dus geen noemenswaardige verwondingen. Als die stuurstang echter honderd meter eerder of later gebroken zou zijn zouden we in plaats van in de berm in een ravijn terecht gekomen zijn, en dat hadden we echt niet overleefd.
De eerste paar dagen na het ongeluk was ik echt bang onderweg, bij elke hobbel zat mijn hart weer in m'n keel, maar ja, we moesten door. Dat was ook wel mijn redding denk ik, anders had ik misschien nooit meer in een auto durven stappen. Pas toen ik het een paar dagen allemaal van me afgeschreven had (letterlijk; ik heb het hele verhaal bij het Mount Everest basecamp in mijn reisverslag opgeschreven) werd ik weer wat rustiger en kon ik weer een beetje van de reis genieten.
De eerste paar dagen na het ongeluk was ik echt bang onderweg, bij elke hobbel zat mijn hart weer in m'n keel, maar ja, we moesten door. Dat was ook wel mijn redding denk ik, anders had ik misschien nooit meer in een auto durven stappen. Pas toen ik het een paar dagen allemaal van me afgeschreven had (letterlijk; ik heb het hele verhaal bij het Mount Everest basecamp in mijn reisverslag opgeschreven) werd ik weer wat rustiger en kon ik weer een beetje van de reis genieten.
vrijdag 12 december 2008 om 23:55
Omdat er nog niet genoeg autoverhalen zijn, slinger ik er ook maar één in. Het is misschien te betwijfelen of het door het oog van de naald is, een eye-opener was het in ieder geval.
In mijn nog jongere jaren, had ik een vast parcour die ik zo vaak met de auto zo snel mogelijks probeerde af te leggen. Deze voerde mij alleen over plattelands- en boswegen, oversteken van 80km wegen en er zaten een aantal bruggen over de snelweg in verwerkt. Bij veel van die plattelandswegen bevonden zich ook rijen van bomen vlak langs de weg waar soms geeneens twee auto's elkaar konden passeren, erg benauwend dus. Daarnaast mocht je toen nog 80km rijden op die wegen, wat eigenlijk om sommige plaatsen te hard is voor die plaats, maar dus wel legaal was toen. Bovendien waren er veel bochten, zodat het een opkomen en afremmen wisselspel was. Aangezien ik het parcour tot op mijn duimpje kende, was het de uitdaging om het steeds sneller af te leggen. Radio zacht, gezicht praktisch boven het stuur, twee handen op het stuur en blik en aandacht gefocust op de verte, en gassen maar. Bloedlink eigenlijk, omdat je constant naar verbetering zoekt en één fout op sommige plaatsen fataal kan zijn omdat bomen niet zo veerkrachtig zijn als je op dat moment zou willen. Ook fietsers zonder licht zouden je op elk moment kunnen verrassen.
Op één van die avonden ben ik op één rit op drie afzonderlijke plaatsen een hert tegen gekomen, en dat gaf mij toch te denken dat als je tot op zekere hoogte op je eigen vaardigheden kan vertrouwen, je door externe omstandigheden (ligt eraan hoe je het bekijkt, voor de goede orde noem ik het maar extern) toch in een bizarre situatie terecht kan komen. Pas ook bij de derde hert kwam ik goed tot besef dat het een kwestie van tijd zou zijn, dat voorzichtigheid geboden is. Sindsdien vergrijp ik mij niet meer zo vaak om hard te rijden op plattelandswegen.
Note: Ik ben mijzelf ook terdege van bewust dat het niet altijd verantwoord was en zal zoiets ook nooit doen in het bijzijn van een ander.
In mijn nog jongere jaren, had ik een vast parcour die ik zo vaak met de auto zo snel mogelijks probeerde af te leggen. Deze voerde mij alleen over plattelands- en boswegen, oversteken van 80km wegen en er zaten een aantal bruggen over de snelweg in verwerkt. Bij veel van die plattelandswegen bevonden zich ook rijen van bomen vlak langs de weg waar soms geeneens twee auto's elkaar konden passeren, erg benauwend dus. Daarnaast mocht je toen nog 80km rijden op die wegen, wat eigenlijk om sommige plaatsen te hard is voor die plaats, maar dus wel legaal was toen. Bovendien waren er veel bochten, zodat het een opkomen en afremmen wisselspel was. Aangezien ik het parcour tot op mijn duimpje kende, was het de uitdaging om het steeds sneller af te leggen. Radio zacht, gezicht praktisch boven het stuur, twee handen op het stuur en blik en aandacht gefocust op de verte, en gassen maar. Bloedlink eigenlijk, omdat je constant naar verbetering zoekt en één fout op sommige plaatsen fataal kan zijn omdat bomen niet zo veerkrachtig zijn als je op dat moment zou willen. Ook fietsers zonder licht zouden je op elk moment kunnen verrassen.
Op één van die avonden ben ik op één rit op drie afzonderlijke plaatsen een hert tegen gekomen, en dat gaf mij toch te denken dat als je tot op zekere hoogte op je eigen vaardigheden kan vertrouwen, je door externe omstandigheden (ligt eraan hoe je het bekijkt, voor de goede orde noem ik het maar extern) toch in een bizarre situatie terecht kan komen. Pas ook bij de derde hert kwam ik goed tot besef dat het een kwestie van tijd zou zijn, dat voorzichtigheid geboden is. Sindsdien vergrijp ik mij niet meer zo vaak om hard te rijden op plattelandswegen.
Note: Ik ben mijzelf ook terdege van bewust dat het niet altijd verantwoord was en zal zoiets ook nooit doen in het bijzijn van een ander.
zaterdag 13 december 2008 om 00:04
Ik zou ooit eens met een heel fout vriendje op vakantie gaan. Alle alarmbellen rinkelden eigenlijk al, maar ik was tot misselijkmakend toe verliefd... de avond van vertrek kwam meneer niet opdagen. Later die avond werd ik gebeld door de politie, dat meneer op bureau zat, ivm vervalste nummerplaten.
Achteraf bleek hij nog meer op kerfstok te hebben (allemaal oplichtingspraktijken). Ik kende hem pas 6 weken, en had dus ergens wel door dat er dingen niet klopten (lang leven de intuitie, alleen had ik mss iets sneller moeten luisteren), maar ik heb wel het gevoel dat ik toen door het oog van de naald ben gekropen, hij reed namelijk ook als een gek, en als ik eraan terugdenk... wrs hadden we onderweg ergens innig kennisgemaakt met een boom of een vangrail. Brrrr
(ik heb later nog tegen hem getuigd in rechtzaak en dat maakte een hoop goed!)
Achteraf bleek hij nog meer op kerfstok te hebben (allemaal oplichtingspraktijken). Ik kende hem pas 6 weken, en had dus ergens wel door dat er dingen niet klopten (lang leven de intuitie, alleen had ik mss iets sneller moeten luisteren), maar ik heb wel het gevoel dat ik toen door het oog van de naald ben gekropen, hij reed namelijk ook als een gek, en als ik eraan terugdenk... wrs hadden we onderweg ergens innig kennisgemaakt met een boom of een vangrail. Brrrr
(ik heb later nog tegen hem getuigd in rechtzaak en dat maakte een hoop goed!)
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
zaterdag 13 december 2008 om 00:46
Lekker topic om helemaal door te lezen voor het slapengaan
Wat eng zeg, al die verhalen, brrrr.
Ik heb er ook nog een; op vakantie naar Italie, in de auto, tuf tuf tuf. "Zullen we nog even stoppen om iets lekkers te halen?". "Alweer?". "Ja, ik moet ook even naar de wc". "Nou, oke dan".
Wij bij bezinestation gestopt. Kwartiertje later gaan we de snelweg weer op, en staan meteen weer stil. Dikke file, terwijl het daarvoor nog prima doorreed. Twee uur stilgestaan, en uiteindelijk toen we door konden rijden reden we ca. kilometer verderop langs een gigantische kettingbotsing, een paar personenauto's tussen 2 vrachtauto's.
Wat als we niet even gestopt waren om de zoveelste zak M&M's te halen... soms denk ik echt weleens "als het je tijd nog niet is"...
Wat eng zeg, al die verhalen, brrrr.
Ik heb er ook nog een; op vakantie naar Italie, in de auto, tuf tuf tuf. "Zullen we nog even stoppen om iets lekkers te halen?". "Alweer?". "Ja, ik moet ook even naar de wc". "Nou, oke dan".
Wij bij bezinestation gestopt. Kwartiertje later gaan we de snelweg weer op, en staan meteen weer stil. Dikke file, terwijl het daarvoor nog prima doorreed. Twee uur stilgestaan, en uiteindelijk toen we door konden rijden reden we ca. kilometer verderop langs een gigantische kettingbotsing, een paar personenauto's tussen 2 vrachtauto's.
Wat als we niet even gestopt waren om de zoveelste zak M&M's te halen... soms denk ik echt weleens "als het je tijd nog niet is"...
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
zaterdag 13 december 2008 om 01:43
Hier ook een bijna-verdrinking. Ik was een jaar of 6 en we gingen zwemmen, midden in de stad in een schie, mijn zussen zwommen naar de overkant en mijn broer en ik moesten bij de kant blijven vlak bij mijn ouders, waar je redelijk kon staan.
Mijn zussen kwammen terug en maakten een koprol (zo'n keerpunt rol) ik dacht; da's leuk kan ik ook...duik naar beneden maar had natuurlijk niet in de gaten dat je jezelf klein moet maken en met je armen moet draaien, zat dus accuut met mijn kop in de modder, een hoop getrap en gespartel, maar ik kwam met geen mogenlijkheid meer omhoog, tot mijn vader me aan een enkel omhoog trok...(wat zijn ze eigenlijk stoer al die reddende vaders he!)
En een keer stond ik naast de tramrails naar een vriendin te roepen (als ik daar stond, kon ik boven naar hun raam kijken)
ineens hoor ik die keiharde bel, en van schrik doe ik stap achteruit juist de rails op, een vriendin die naast me stond kon me nog net wegtrekken.
Vorig jaar ben ik ook overvallen, hij wilde mijn tas.
Ik was zo verbaasd, dat ie zo ineens op mijn rug sprong en aan mijn tas begon te rukken en te roepen "ik maak je dood", dat ik als reactie daarop heel erg boos ben geworden, ik heb de tas niet los gelaten en hem voor alles en nog wat uit gemaakt, uiteindelijk liet hij los en rende hij weg.
Toen ik thuis was vroeg ik me eigenlijk af wat hij nou aan het doen was met die rechterhand, leek als of hij me steeds stompte op mijn arm.
Toen ik me jas bekeek bleken daar drie messteken in te zitten.
Gelukkig was het een ruime winterjas en was ik zelf niet gewond op een schrammetje na.
Mijn zussen kwammen terug en maakten een koprol (zo'n keerpunt rol) ik dacht; da's leuk kan ik ook...duik naar beneden maar had natuurlijk niet in de gaten dat je jezelf klein moet maken en met je armen moet draaien, zat dus accuut met mijn kop in de modder, een hoop getrap en gespartel, maar ik kwam met geen mogenlijkheid meer omhoog, tot mijn vader me aan een enkel omhoog trok...(wat zijn ze eigenlijk stoer al die reddende vaders he!)
En een keer stond ik naast de tramrails naar een vriendin te roepen (als ik daar stond, kon ik boven naar hun raam kijken)
ineens hoor ik die keiharde bel, en van schrik doe ik stap achteruit juist de rails op, een vriendin die naast me stond kon me nog net wegtrekken.
Vorig jaar ben ik ook overvallen, hij wilde mijn tas.
Ik was zo verbaasd, dat ie zo ineens op mijn rug sprong en aan mijn tas begon te rukken en te roepen "ik maak je dood", dat ik als reactie daarop heel erg boos ben geworden, ik heb de tas niet los gelaten en hem voor alles en nog wat uit gemaakt, uiteindelijk liet hij los en rende hij weg.
Toen ik thuis was vroeg ik me eigenlijk af wat hij nou aan het doen was met die rechterhand, leek als of hij me steeds stompte op mijn arm.
Toen ik me jas bekeek bleken daar drie messteken in te zitten.
Gelukkig was het een ruime winterjas en was ik zelf niet gewond op een schrammetje na.
zaterdag 13 december 2008 om 02:00
Als imker in Israel. Als je bijenkorven gaat verplaatsen doe je dat 's nachts, want dan zijn alle bijen op nest.
Nu zat ik vrij noordelijk, en sommige populaties stonden ook dicht tegen de Israelisch - Zuid Libanese grens aan.
Op een nacht daar naar toe gegaan, met vrachtwagen en al van de weg af om de korven (kisten eigenlijk) op te gaan halen. Komen er na een even bezig geweest te zijn opeens een aantal militairen tevoorschijn. Bleken ons de hele tijd al op de korrel gehad te hebben, ivm met ratten die daar ook nog wel eens 's nachts de grens over kwamen. Na de schrik om midden in de nacht opeens andere mensen te vinden, wel blij dat ze gedisciplineerd even gekeken hadden wie en wat ze voor zich hadden.
Aan de andere kant was het ook wel weer grappig toen een agent de dag erna perse de lading wilde controleren onder de doeken, gna gna.
Nu zat ik vrij noordelijk, en sommige populaties stonden ook dicht tegen de Israelisch - Zuid Libanese grens aan.
Op een nacht daar naar toe gegaan, met vrachtwagen en al van de weg af om de korven (kisten eigenlijk) op te gaan halen. Komen er na een even bezig geweest te zijn opeens een aantal militairen tevoorschijn. Bleken ons de hele tijd al op de korrel gehad te hebben, ivm met ratten die daar ook nog wel eens 's nachts de grens over kwamen. Na de schrik om midden in de nacht opeens andere mensen te vinden, wel blij dat ze gedisciplineerd even gekeken hadden wie en wat ze voor zich hadden.
Aan de andere kant was het ook wel weer grappig toen een agent de dag erna perse de lading wilde controleren onder de doeken, gna gna.
zaterdag 13 december 2008 om 02:56
Hoop verkeersgevallen dit topic. Blijkt maar weer dat je op de weg je leven niet zeker bent, hoewel ik zelf autorijden heerlijk vind.
Kan me gelukkig niet herinneren maar k ben zeld met 10 mnd bijna verdronken geweest. Gereanimeerd en 3 weken in het ziekenhuis gelegen.
Verder op de weg. Mijn zoontje vierde zijn verjaardagsfeestje en zat dus samen met een vriendin en 5 kinderen in de auto, waarvan 3 kinderen in de gordel.
Ik was op weg naar richting Gorinchem en reed op de een na linkse baan en wou een baan naar rechts. Auto naast me wou juist een baan naar links. Zelf had ik al gekeken maar hij haalde mij met razende snelheid rechts om direct daarna weer na links te gaan. t Scheelde een haartje en dan met kinderen van anderen bij je...
Ook een keer uit de bocht gevlogen vanuit r'kerk naar dordrecht. Was echter op zaterdagochtend vroeg en gelukkig rustig op de weg. 'k Tolde een keer of 3 rond en kwam tegen de vangrail tot stilstand. 3000 euro schade maar zelf niets en kon gewoon weer verder rijden.
Op mijn 14e wel eens geschept door een auto. 'k reed zelf op een voorrangsweg. Automobiliste kwam van rechts maar had mij niet gezien. Fiets behoorlijk in kreukels, zelf alleen wat schaafwonden.
Ook wel eens flink van de trap gevallen op m'n 9e. Linkerkant een leuning, rechterkant open. 'k Viel van bovenaan naar benee, over de rechterkant, vervolgens op kastje in de hal en toen op de grond. Door de klap de lucht uit m'n longen zodat ik de 2 tot 3 minuten met moeite kon ademhalen.
Kan me gelukkig niet herinneren maar k ben zeld met 10 mnd bijna verdronken geweest. Gereanimeerd en 3 weken in het ziekenhuis gelegen.
Verder op de weg. Mijn zoontje vierde zijn verjaardagsfeestje en zat dus samen met een vriendin en 5 kinderen in de auto, waarvan 3 kinderen in de gordel.
Ik was op weg naar richting Gorinchem en reed op de een na linkse baan en wou een baan naar rechts. Auto naast me wou juist een baan naar links. Zelf had ik al gekeken maar hij haalde mij met razende snelheid rechts om direct daarna weer na links te gaan. t Scheelde een haartje en dan met kinderen van anderen bij je...
Ook een keer uit de bocht gevlogen vanuit r'kerk naar dordrecht. Was echter op zaterdagochtend vroeg en gelukkig rustig op de weg. 'k Tolde een keer of 3 rond en kwam tegen de vangrail tot stilstand. 3000 euro schade maar zelf niets en kon gewoon weer verder rijden.
Op mijn 14e wel eens geschept door een auto. 'k reed zelf op een voorrangsweg. Automobiliste kwam van rechts maar had mij niet gezien. Fiets behoorlijk in kreukels, zelf alleen wat schaafwonden.
Ook wel eens flink van de trap gevallen op m'n 9e. Linkerkant een leuning, rechterkant open. 'k Viel van bovenaan naar benee, over de rechterkant, vervolgens op kastje in de hal en toen op de grond. Door de klap de lucht uit m'n longen zodat ik de 2 tot 3 minuten met moeite kon ademhalen.
zondag 14 december 2008 om 12:27
quote:Jida schreef op 13 december 2008 @ 18:52:
Tja lonki, die modder deed je wel goed voor je teint
jij mag met recht je handjes dichtknijpen met al die rare fratsen van je TRUT
Vlak jezelf niet uit met je "we gaan lekker voetje van de vloer spelen" en ik prik mezelf op het hek, weet ik zeker dat ik "van de vloer ben"... En van de wereld ook duidelijk!
Tja lonki, die modder deed je wel goed voor je teint
jij mag met recht je handjes dichtknijpen met al die rare fratsen van je TRUT
Vlak jezelf niet uit met je "we gaan lekker voetje van de vloer spelen" en ik prik mezelf op het hek, weet ik zeker dat ik "van de vloer ben"... En van de wereld ook duidelijk!
zondag 21 december 2008 om 11:37
2 dingen die mij best wel bang hebben gemaakt en de schrik er goed in gejaagd hebben:
Halverwege 2007 reed ik op de snelweg en ging net een bocht in toen ik mijn stuur niet meer kon houden (was nat weer en banden waren niet meer goed bleek achteraf), ik raakte enorm in de slip en knalde zo met 120km per uur tegen de vangrail. Mijn vriend reed in zijn eigen auto achter mij en was ook behoorlijk geschrokken, die zag ineens de koplampen zijn kant opkomen. Bleek dat mijn hele bumper de snelweg was overgevlogen (niets van gemerkt en geluk voor andere bestuurders, stel dat je zo'n ding op je vooruit krijgt). En mijn lief rende met gevaar voor eigen leven de snelweg over om die bumper weg te halen.
Andere was begin dit jaar. Mijn vriend en ik waren op weg naar Duitsland voor een weekendje sneeuw. Ergens midden op een donkere snelweg houdt de auto er mee op. Niks deed het meer, zelfs de electrische ramen en de gevarenlichten niet. Wij stonden dus in de regen en in het donker langs de kant. Stopt er gelukkig net een politiewagen achter ons met de vraag wat we daar stonden te doen. Euhhhh ja ... Nou, die politie zou ons wel even wegslepen. In de 1e instantie was het nog grappig omdat de sleepkabel tot 2 keer toe afbrak (net een film, de politie reed weg en wij stonden daar nog) nou, de 3e keer ging het goed maar toen begon de ellende. Hij begon als een gek te rijden, echt heel hard en dat terwijl wij niks konden zien aangezien het regende, donker was en de ruitenwissers het niet meer deden, niets! We begonnen allebei bijna gillend te huilen zo bang waren we (en geloof me, we zijn echt geen watjes) We dachten echt dat we uit die bocht gingen vliegen of anders tegen de politie op gingen knallen, we zagen echt niets! We hebben de hele weg op de rem getrapt dus die stonk ook behoorlijk. Wat een eikels zeg, ben er nog boos om.
Halverwege 2007 reed ik op de snelweg en ging net een bocht in toen ik mijn stuur niet meer kon houden (was nat weer en banden waren niet meer goed bleek achteraf), ik raakte enorm in de slip en knalde zo met 120km per uur tegen de vangrail. Mijn vriend reed in zijn eigen auto achter mij en was ook behoorlijk geschrokken, die zag ineens de koplampen zijn kant opkomen. Bleek dat mijn hele bumper de snelweg was overgevlogen (niets van gemerkt en geluk voor andere bestuurders, stel dat je zo'n ding op je vooruit krijgt). En mijn lief rende met gevaar voor eigen leven de snelweg over om die bumper weg te halen.
Andere was begin dit jaar. Mijn vriend en ik waren op weg naar Duitsland voor een weekendje sneeuw. Ergens midden op een donkere snelweg houdt de auto er mee op. Niks deed het meer, zelfs de electrische ramen en de gevarenlichten niet. Wij stonden dus in de regen en in het donker langs de kant. Stopt er gelukkig net een politiewagen achter ons met de vraag wat we daar stonden te doen. Euhhhh ja ... Nou, die politie zou ons wel even wegslepen. In de 1e instantie was het nog grappig omdat de sleepkabel tot 2 keer toe afbrak (net een film, de politie reed weg en wij stonden daar nog) nou, de 3e keer ging het goed maar toen begon de ellende. Hij begon als een gek te rijden, echt heel hard en dat terwijl wij niks konden zien aangezien het regende, donker was en de ruitenwissers het niet meer deden, niets! We begonnen allebei bijna gillend te huilen zo bang waren we (en geloof me, we zijn echt geen watjes) We dachten echt dat we uit die bocht gingen vliegen of anders tegen de politie op gingen knallen, we zagen echt niets! We hebben de hele weg op de rem getrapt dus die stonk ook behoorlijk. Wat een eikels zeg, ben er nog boos om.
zondag 21 december 2008 om 11:39
quote:Kate1980 schreef op 21 december 2008 @ 11:37:
2 dingen die mij best wel bang hebben gemaakt en de schrik er goed in gejaagd hebben:
Halverwege 2007 reed ik op de snelweg en ging net een bocht in toen ik mijn stuur niet meer kon houden (was nat weer en banden waren niet meer goed bleek achteraf), ik raakte enorm in de slip en knalde zo met 120km per uur tegen de vangrail. Mijn vriend reed in zijn eigen auto achter mij en was ook behoorlijk geschrokken, die zag ineens de koplampen zijn kant opkomen. Bleek dat mijn hele bumper de snelweg was overgevlogen (niets van gemerkt en geluk voor andere bestuurders, stel dat je zo'n ding op je vooruit krijgt). En mijn lief rende met gevaar voor eigen leven de snelweg over om die bumper weg te halen.
Andere was begin dit jaar. Mijn vriend en ik waren op weg naar Duitsland voor een weekendje sneeuw. Ergens midden op een donkere snelweg houdt de auto er mee op. Niks deed het meer, zelfs de electrische ramen en de gevarenlichten niet. Wij stonden dus in de regen en in het donker langs de kant. Stopt er gelukkig net een politiewagen achter ons met de vraag wat we daar stonden te doen. Euhhhh ja ... Nou, die politie zou ons wel even wegslepen. In de 1e instantie was het nog grappig omdat de sleepkabel tot 2 keer toe afbrak (net een film, de politie reed weg en wij stonden daar nog) nou, de 3e keer ging het goed maar toen begon de ellende. Hij begon als een gek te rijden, echt heel hard en dat terwijl wij niks konden zien aangezien het regende, donker was en de ruitenwissers het niet meer deden, niets! We begonnen allebei bijna gillend te huilen zo bang waren we (en geloof me, we zijn echt geen watjes) We dachten echt dat we uit die bocht gingen vliegen of anders tegen de politie op gingen knallen, we zagen echt niets! We hebben de hele weg op de rem getrapt dus die stonk ook behoorlijk. Wat een eikels zeg, ben er nog boos om.
Dat was me het weekendje wel, plan was om na etenstijd in het hotel te zijn, dat werd tegen de ochtend aangezien de vent die ons met zijn auto ambulance op kwam halen niet wist waar dat 'ie zijn moest en we dus uren door nachtelijk Dortmund hebben gereden. Toen we eindelijk een leenauto hadden moesten we nog 2 uur rijden naar het hotel .... pfffffffffffff en 1 dag later alweer vroeg weg om de eigen auto op te halen.
De angst die ik voelde toen mijn vriend recentelijk door 4 mannen werd overvallen en mishandeld vond ik ook heel erg. Niet dat ik door het oog van de naald ben gekropen maar hij wel en dat doet pijn.
2 dingen die mij best wel bang hebben gemaakt en de schrik er goed in gejaagd hebben:
Halverwege 2007 reed ik op de snelweg en ging net een bocht in toen ik mijn stuur niet meer kon houden (was nat weer en banden waren niet meer goed bleek achteraf), ik raakte enorm in de slip en knalde zo met 120km per uur tegen de vangrail. Mijn vriend reed in zijn eigen auto achter mij en was ook behoorlijk geschrokken, die zag ineens de koplampen zijn kant opkomen. Bleek dat mijn hele bumper de snelweg was overgevlogen (niets van gemerkt en geluk voor andere bestuurders, stel dat je zo'n ding op je vooruit krijgt). En mijn lief rende met gevaar voor eigen leven de snelweg over om die bumper weg te halen.
Andere was begin dit jaar. Mijn vriend en ik waren op weg naar Duitsland voor een weekendje sneeuw. Ergens midden op een donkere snelweg houdt de auto er mee op. Niks deed het meer, zelfs de electrische ramen en de gevarenlichten niet. Wij stonden dus in de regen en in het donker langs de kant. Stopt er gelukkig net een politiewagen achter ons met de vraag wat we daar stonden te doen. Euhhhh ja ... Nou, die politie zou ons wel even wegslepen. In de 1e instantie was het nog grappig omdat de sleepkabel tot 2 keer toe afbrak (net een film, de politie reed weg en wij stonden daar nog) nou, de 3e keer ging het goed maar toen begon de ellende. Hij begon als een gek te rijden, echt heel hard en dat terwijl wij niks konden zien aangezien het regende, donker was en de ruitenwissers het niet meer deden, niets! We begonnen allebei bijna gillend te huilen zo bang waren we (en geloof me, we zijn echt geen watjes) We dachten echt dat we uit die bocht gingen vliegen of anders tegen de politie op gingen knallen, we zagen echt niets! We hebben de hele weg op de rem getrapt dus die stonk ook behoorlijk. Wat een eikels zeg, ben er nog boos om.
Dat was me het weekendje wel, plan was om na etenstijd in het hotel te zijn, dat werd tegen de ochtend aangezien de vent die ons met zijn auto ambulance op kwam halen niet wist waar dat 'ie zijn moest en we dus uren door nachtelijk Dortmund hebben gereden. Toen we eindelijk een leenauto hadden moesten we nog 2 uur rijden naar het hotel .... pfffffffffffff en 1 dag later alweer vroeg weg om de eigen auto op te halen.
De angst die ik voelde toen mijn vriend recentelijk door 4 mannen werd overvallen en mishandeld vond ik ook heel erg. Niet dat ik door het oog van de naald ben gekropen maar hij wel en dat doet pijn.
zondag 21 december 2008 om 11:49
zondag 21 december 2008 om 11:54
quote:Annepanne1 schreef op 11 december 2008 @ 22:56:
Toen ik door de gladheid terwijl ik achter mijn vriend aanreed met mijn paar uur oude auto zo huppakee een ijskoude sloot in dook en op de kop terecht kwam.
Gelukkig was de sloot ondiep en liep niet alles onder.
Gelukkig heb ik de achterklep kunnen openen via het palletje onder mijn stoel.
Gelukkig had ik -helemaal- niets behalve een sneetje in mijn hand.
Vreselijk dat mijn vriend als een gek in de berm moest stoppen en een omgekeerde auto in de sloot aan trof
Gelukkig dat ik vanuit de auto direct tegen hem kon schreeuwen dat ik ok was.
Voor hem was het zoveel erger dan voor mij. Hij dacht echt dat ik er geweest was.
Heel apart hoe goed je dan eigenlijk reageert, automatisch. 'oh jee dit gaat mis, wat kan ik nog doen, kan er echt niet onder uit, daar gaan we dan, ben ik nergens gewond, kan ik eruit, waar zijn mijn belangrijke spullen (tas), hoe maak ik zo snel mogelijk duidelijk dat alles ok is. En dat alles in ongeveer 1 seconde. Fantastisch, dat lichaam/die geest Ook jullie ervaring?Toen mijn auto in de slip raakte en ik met 120km per uur tegen de vangrail knalde ging ook alles heel snel. Ik had zoiets van "kom op, werk mee!" "nee, werkt niet" "oke, dan was dit het, ik kan niets meer doen, hier ga ik dan"
Toen ik door de gladheid terwijl ik achter mijn vriend aanreed met mijn paar uur oude auto zo huppakee een ijskoude sloot in dook en op de kop terecht kwam.
Gelukkig was de sloot ondiep en liep niet alles onder.
Gelukkig heb ik de achterklep kunnen openen via het palletje onder mijn stoel.
Gelukkig had ik -helemaal- niets behalve een sneetje in mijn hand.
Vreselijk dat mijn vriend als een gek in de berm moest stoppen en een omgekeerde auto in de sloot aan trof
Gelukkig dat ik vanuit de auto direct tegen hem kon schreeuwen dat ik ok was.
Voor hem was het zoveel erger dan voor mij. Hij dacht echt dat ik er geweest was.
Heel apart hoe goed je dan eigenlijk reageert, automatisch. 'oh jee dit gaat mis, wat kan ik nog doen, kan er echt niet onder uit, daar gaan we dan, ben ik nergens gewond, kan ik eruit, waar zijn mijn belangrijke spullen (tas), hoe maak ik zo snel mogelijk duidelijk dat alles ok is. En dat alles in ongeveer 1 seconde. Fantastisch, dat lichaam/die geest Ook jullie ervaring?Toen mijn auto in de slip raakte en ik met 120km per uur tegen de vangrail knalde ging ook alles heel snel. Ik had zoiets van "kom op, werk mee!" "nee, werkt niet" "oke, dan was dit het, ik kan niets meer doen, hier ga ik dan"
zondag 21 december 2008 om 12:27
Geen autoverhaal maar een hardloopverhaal...
Ik was net begonnen met hardlooptraining en wilde niet in de buurt hardlopen, want ik kon nog geen flitsende indruk maken op de buren. Dus ging ik met de auto naar een park waar weinig mensen kwamen, kon ik rustig mijn hardloopoefeningen doen.
Lekker rustig, inderdaad, behalve een jongen op een brommer die me op het fietspad inhaalde, keerde, weer inhaalde, van top tot teen bekeek, weer keerde en weer inhaalde. Mijn nekharen gingen recht overeind staan en ik was echt bang. Ik dacht: fuck it met die training, ik ga naar huis. Dus ik draaide om en ging hardlopen naar mijn autootje. De jongen met de brommer had inmiddels weer gekeerd, haalde me nog een keer in en zette zijn brommer bij de uitgang van het park neer, zette zijn helm af en kwam op me aflopen.
Ik had om een of andere reden alle tijd om te bedenken: dit is het dus, nu word ik in mekaar geslagen en aangerand of weet ik wat allemaal, brrr. En toen werd ik heel boos, en toen dacht ik: gezellig wordt het toch niet, ik pik dit niet. En toen hij vlak bij me was heb ik hem met alle kracht en boosheid in zijn gezicht geslagen. Met een vuist. Hij viel om, ik ging rennen. Trillend in mijn auto naar huis gereden.
Thuis heb ik de politie gebeld om dit te melden, maar die konden er niet veel mee. Kennelijk kunnen ze geen mannen aanhouden die er eng uitzien en zich eng gedragen, dat is geen misdrijf. Ik ben blij dat ik niet heb afgewacht, ik heb geen seconde gedacht dat die jongen me misschien mee uit ging vragen of wilde weten waar ik mijn joggingpak had gekocht. Ik weet zeker dat hij me bang wilde maken en me kwaad wilde doen en ik ben blij dat ik de tegenwoordigheid van geest had om flink uit te halen.
Ik was net begonnen met hardlooptraining en wilde niet in de buurt hardlopen, want ik kon nog geen flitsende indruk maken op de buren. Dus ging ik met de auto naar een park waar weinig mensen kwamen, kon ik rustig mijn hardloopoefeningen doen.
Lekker rustig, inderdaad, behalve een jongen op een brommer die me op het fietspad inhaalde, keerde, weer inhaalde, van top tot teen bekeek, weer keerde en weer inhaalde. Mijn nekharen gingen recht overeind staan en ik was echt bang. Ik dacht: fuck it met die training, ik ga naar huis. Dus ik draaide om en ging hardlopen naar mijn autootje. De jongen met de brommer had inmiddels weer gekeerd, haalde me nog een keer in en zette zijn brommer bij de uitgang van het park neer, zette zijn helm af en kwam op me aflopen.
Ik had om een of andere reden alle tijd om te bedenken: dit is het dus, nu word ik in mekaar geslagen en aangerand of weet ik wat allemaal, brrr. En toen werd ik heel boos, en toen dacht ik: gezellig wordt het toch niet, ik pik dit niet. En toen hij vlak bij me was heb ik hem met alle kracht en boosheid in zijn gezicht geslagen. Met een vuist. Hij viel om, ik ging rennen. Trillend in mijn auto naar huis gereden.
Thuis heb ik de politie gebeld om dit te melden, maar die konden er niet veel mee. Kennelijk kunnen ze geen mannen aanhouden die er eng uitzien en zich eng gedragen, dat is geen misdrijf. Ik ben blij dat ik niet heb afgewacht, ik heb geen seconde gedacht dat die jongen me misschien mee uit ging vragen of wilde weten waar ik mijn joggingpak had gekocht. Ik weet zeker dat hij me bang wilde maken en me kwaad wilde doen en ik ben blij dat ik de tegenwoordigheid van geest had om flink uit te halen.
zondag 21 december 2008 om 13:45
Een keer toen ik 17 was en met een vriendinnetje op vakantie was in Italie. We gingen elke avond naar dezelde discotheek die een speciale buslijn had ingezet om mensen vanaf verschillende hotels op te halen en naar die discotheek te brengen.
Op een avond gingen vriendinnetje en ik weer en we hadden al de hele week dezelfde (toen nog hele grappige) buschauffeur.
We waren onderweg naar het hotel en ik had hele erge honger.
Vriendin wilde terug naar het hotel, want die was vreselijk moe.
De chauffeur moest bij een andere discotheek nog mensen op halen en daar was ook een eettent bij, dus ik ging alleen nog even mee. Tot dusver niets aan de hand, totdat alle mensen in de bus afgezet waren en hij alleen mij nog af moest zetten bij het hotel.
Ik zat dus alleen met hem in de bus en hij begon al een beetje vervelend te worden.
Mijn alarmbellen gingen toen al af en ik was op mijn hoede.
Opeens wilde hij de bus wegzetten op een parkeerterrein en zijn eigen auto halen die daar stond.
Op het parkeerterrein probeerde hij me te zoenen en ik duwde hem weg. Hij liep toen lachend naar zijn auto die gelukkig heel ver weg geparkeerd stond.
Het enige wat ik kon denken was, 'je moet nu maken dat je wegkomt'.
Ik ben met een noodgang van dat grote, donkere parkeerterrrein naar de weg gerend.
Huilend rende ik daar onder een viaduct door, toen er een auto naast me stoppen met een man erin die vroeg wat er aan de hand was en of hij me kon helpen.
Ik gilde in het Engels dat hij op moest rotten. Op dat moment kwam er aan de overkant ook een auto aan en ik zag in een flits dat er een vrouw achter het stuur zat.
Ik rende de weg over en heb mezelf voor die auto gegooid.
Gelukkig zag die vrouw dat ik echt in blinde paniek was en ze zei dat ik moest instappen.
Op het moment dat ik instapte dook de chauffeur weer op en ik kon alleen maar gillen dat ze weg moest rijden.
De chauffeur is nog een tijd lang wild achter ons aangereden.
Die vrouw heeft me heel lief naar mijn hotel gebracht. Toen bleek ook dat ik bijna 10 km van het hotel af was.
Achteraf begrijp ik niet hoe ik zo dom kon zijn om alleen met die chauffeur weg te gaan. Daar kan ik nu 11 jaar later eigenlijk nog niet over uit. Moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren.
Vorig jaar zat ik thuis alleen op de bank (ik woon alleen) lekker van een zwart/ wit knots te genieten. Totdat de knots in zijn geheel van het stokje zo mijn keel in schoot en ik geen adem meer kreeg.
Mijn hele leven ging als een flits voorbij en het enige wat ik kon denken was, 'je gaat dood, hier, nu, helemaal alleen en er is niemand die het weet'. Ik heb mezelf op handen en knieen op de grond gegooid en ben uit alle macht gaan proberen te braken terwijl ik ondertussen allerlei rare bewegingen lag te maken.
Gelukkig kon ik op een gegeven moment die knots uitbraken, gevolgd door een hele flinke huilbui.
Ik heb maanden geen lollie aangeraakt.
Op een avond gingen vriendinnetje en ik weer en we hadden al de hele week dezelfde (toen nog hele grappige) buschauffeur.
We waren onderweg naar het hotel en ik had hele erge honger.
Vriendin wilde terug naar het hotel, want die was vreselijk moe.
De chauffeur moest bij een andere discotheek nog mensen op halen en daar was ook een eettent bij, dus ik ging alleen nog even mee. Tot dusver niets aan de hand, totdat alle mensen in de bus afgezet waren en hij alleen mij nog af moest zetten bij het hotel.
Ik zat dus alleen met hem in de bus en hij begon al een beetje vervelend te worden.
Mijn alarmbellen gingen toen al af en ik was op mijn hoede.
Opeens wilde hij de bus wegzetten op een parkeerterrein en zijn eigen auto halen die daar stond.
Op het parkeerterrein probeerde hij me te zoenen en ik duwde hem weg. Hij liep toen lachend naar zijn auto die gelukkig heel ver weg geparkeerd stond.
Het enige wat ik kon denken was, 'je moet nu maken dat je wegkomt'.
Ik ben met een noodgang van dat grote, donkere parkeerterrrein naar de weg gerend.
Huilend rende ik daar onder een viaduct door, toen er een auto naast me stoppen met een man erin die vroeg wat er aan de hand was en of hij me kon helpen.
Ik gilde in het Engels dat hij op moest rotten. Op dat moment kwam er aan de overkant ook een auto aan en ik zag in een flits dat er een vrouw achter het stuur zat.
Ik rende de weg over en heb mezelf voor die auto gegooid.
Gelukkig zag die vrouw dat ik echt in blinde paniek was en ze zei dat ik moest instappen.
Op het moment dat ik instapte dook de chauffeur weer op en ik kon alleen maar gillen dat ze weg moest rijden.
De chauffeur is nog een tijd lang wild achter ons aangereden.
Die vrouw heeft me heel lief naar mijn hotel gebracht. Toen bleek ook dat ik bijna 10 km van het hotel af was.
Achteraf begrijp ik niet hoe ik zo dom kon zijn om alleen met die chauffeur weg te gaan. Daar kan ik nu 11 jaar later eigenlijk nog niet over uit. Moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren.
Vorig jaar zat ik thuis alleen op de bank (ik woon alleen) lekker van een zwart/ wit knots te genieten. Totdat de knots in zijn geheel van het stokje zo mijn keel in schoot en ik geen adem meer kreeg.
Mijn hele leven ging als een flits voorbij en het enige wat ik kon denken was, 'je gaat dood, hier, nu, helemaal alleen en er is niemand die het weet'. Ik heb mezelf op handen en knieen op de grond gegooid en ben uit alle macht gaan proberen te braken terwijl ik ondertussen allerlei rare bewegingen lag te maken.
Gelukkig kon ik op een gegeven moment die knots uitbraken, gevolgd door een hele flinke huilbui.
Ik heb maanden geen lollie aangeraakt.
zondag 21 december 2008 om 14:43
Ik krijg er rillingen van al deze verhalen! Zelf heb ik ook al aardig wat keren door het oog van de naald gekropen. En dat terwijl ik pas 21 ben.
Op vakantie met een vriendin en haar ouders. Vriendin en ik besloten te gaan skaten en gingen de bergen in. Nogal adrenalinejunkies dus we besloten om een berg op te skaten en er aan de andere kant weer vanaf te racen. Ging hartstikke hard. Maar op een gegeven moment werd de weg hobbeliger en kwam er een scherpe bocht aan waarbij er geen hek oid voor de rand van de weg stond. Vlak voor die bocht wilde ik afremmen maar toen raakte ik uit balans en begon te slingeren. Ik reed in plaats van met de bocht mee zo rechtdoor en ik wist gewoon 'ik rij recht dat ravijn in en zal het waarschijnlijk niet overleven'. Ik viel zo'n 20 meter naar beneden, kreeg flinke klappen van voorbijkomende stenen en kwam precies op een uitstekende rots terecht. Mijn vriendin moest helemaal de heuvel afrijden omdat ze te hard ging om te stoppen. Ze is daarna in paniek weer omhoog geskate en zag mij 20 meter lager op die rots liggen. Ik durfde niet te bewegen omdat ik bang was verder naar beneden te vallen. Uiteindelijk ben ik met een helicopter daar weg gehaald. Bizar genoeg had ik niks gebroken maar wel flinke vleeswonden, kneuzingen en hersenschudding.
Ook een keer op vakantie was ik een aardig stukje de zee in gezwommen en een beetje naar beneden aan het duiken toen een sterke onderstroming me te pakken kreeg. Ik werd dieper de zee in getrokken en kon niet meer boven water komen. Doodsbang was ik en overtuigd dat ik dood zou gaan. Ik begon zwarte vlekken te zien en te schokken toen opeens een hand mijn enkel greep en omhoog trok. Een surfer had mijn lichaam onder zijn plank door zien tuimelen en is met gevaar voor eigen leven achter me aan gezwommen. Hij heeft me over zijn plank gelegd en naar het strand gebracht.
Op vakantie met een vriendin en haar ouders. Vriendin en ik besloten te gaan skaten en gingen de bergen in. Nogal adrenalinejunkies dus we besloten om een berg op te skaten en er aan de andere kant weer vanaf te racen. Ging hartstikke hard. Maar op een gegeven moment werd de weg hobbeliger en kwam er een scherpe bocht aan waarbij er geen hek oid voor de rand van de weg stond. Vlak voor die bocht wilde ik afremmen maar toen raakte ik uit balans en begon te slingeren. Ik reed in plaats van met de bocht mee zo rechtdoor en ik wist gewoon 'ik rij recht dat ravijn in en zal het waarschijnlijk niet overleven'. Ik viel zo'n 20 meter naar beneden, kreeg flinke klappen van voorbijkomende stenen en kwam precies op een uitstekende rots terecht. Mijn vriendin moest helemaal de heuvel afrijden omdat ze te hard ging om te stoppen. Ze is daarna in paniek weer omhoog geskate en zag mij 20 meter lager op die rots liggen. Ik durfde niet te bewegen omdat ik bang was verder naar beneden te vallen. Uiteindelijk ben ik met een helicopter daar weg gehaald. Bizar genoeg had ik niks gebroken maar wel flinke vleeswonden, kneuzingen en hersenschudding.
Ook een keer op vakantie was ik een aardig stukje de zee in gezwommen en een beetje naar beneden aan het duiken toen een sterke onderstroming me te pakken kreeg. Ik werd dieper de zee in getrokken en kon niet meer boven water komen. Doodsbang was ik en overtuigd dat ik dood zou gaan. Ik begon zwarte vlekken te zien en te schokken toen opeens een hand mijn enkel greep en omhoog trok. Een surfer had mijn lichaam onder zijn plank door zien tuimelen en is met gevaar voor eigen leven achter me aan gezwommen. Hij heeft me over zijn plank gelegd en naar het strand gebracht.
zondag 21 december 2008 om 15:26
ik was 15 en op vakantie ging ik met mijn broertje tennissen. broertje sloeg een bal heel hard en ik moest die bal ophalen dus keerde me om en sprintte hard naar achteren. het was een tennisbaan midden een groot veld en de bal lag in het gras. door de weerkaatsing vd zon in mijn bril zag ik niet dat er een ijzeren draad hing op keelhoogte. werklui waren bezig geweest een soort stoffen gaas te spannen om de tennisbaan heen en hadden alvast een ijzerdraad opgehangen. Ik ben met volle snelheid tegen die draad aangerend en sloeg met mn hoofd achterover op de tennisbaan. ik had een gat in mn hoofd was gehecht is en m'n hals zat helemaal vol krassen en bloeduitstortingen. als die draad echter gespannen was geweest, had ik mezelf onthoofd.
zondag 21 december 2008 om 16:14
3 jaar geleden had het eind november ineens heel hard gesneeuwd. Heel nederland stond in de file en om thuis te komen deed ik ruim 3 uur over 50 km.
de volgende ochtend zou ik met mijn zusje gaan winkelen en ondanks dat alle sneeuw zo goed als weg was bleek het toch erg glad op de wegen.
Ik nam een afrit die in een bocht de bebouwde kom in gaat en de auto voor me raakt door de gladheid in een slip en gaat vol in de ankers. Hierdoor moest ik ook vol in de ankers en door de gladheid ga ik 3 keer rond en eindig dwars op de weg met mijn voorwielen 20 cm van de berm af die 45 graden schuin naar beneden weg loopt.
wonder boven wonder kwamen er geen andere auto`s aan, die hadden me zeker geramd en dan was ik wel van de weg afgereden en had het echt heel anders afgelopen!
en idd de gedachtegangen die je dan hebt... t enige wat ik de hele tijd dacht was, niet tegensturen, niet tegensturen... sturen in de richting die je op wilt gaan... ( en dat terwijl ik niet eens een slipcursus heb gehad!!)
de volgende ochtend zou ik met mijn zusje gaan winkelen en ondanks dat alle sneeuw zo goed als weg was bleek het toch erg glad op de wegen.
Ik nam een afrit die in een bocht de bebouwde kom in gaat en de auto voor me raakt door de gladheid in een slip en gaat vol in de ankers. Hierdoor moest ik ook vol in de ankers en door de gladheid ga ik 3 keer rond en eindig dwars op de weg met mijn voorwielen 20 cm van de berm af die 45 graden schuin naar beneden weg loopt.
wonder boven wonder kwamen er geen andere auto`s aan, die hadden me zeker geramd en dan was ik wel van de weg afgereden en had het echt heel anders afgelopen!
en idd de gedachtegangen die je dan hebt... t enige wat ik de hele tijd dacht was, niet tegensturen, niet tegensturen... sturen in de richting die je op wilt gaan... ( en dat terwijl ik niet eens een slipcursus heb gehad!!)
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
zondag 21 december 2008 om 19:07
quote:Kate1980 schreef op 21 december 2008 @ 11:49:
Oh ja 1 keer toen ik frietjes at; bleef er opeens een frietje dwars in mijn keel zitten. Dat was echt eng. Ik kon niets meer dan rare geluiden maken en heel mijn ogen begonnen enorm te tranen, ik zag niets meer. Er was ook niemand bij verder. Toen dacht ik echt dat mijn laatste uur geslagen had.
Ik had dus zo een verhaal van een vrouw wiens zus dus overleden is door (terwijl ze echt goed verkouden was) gewoon in haar eigen keuken een glaasje water aan het drinken was....ze is gestikt door het water...vind het nog steeds apart als ik me dat bedenk.
En dan nu ook 2x "oog door het naald" verhaal van mij.
1e keer was op de terugweg van Polen naar Nederland, in me Puntootje, broer naast me, dochter van 3 op de achterbank in haar zitje. Op een soort rijksweg aldaar reed ik denkelijk iets van 100 (jaja 20kmpu te hard I know :-S ). En kwamen onderweg wat grotere kruispunten tegen. De eerste ging prima, wij hadden groen bleef groen dus lekker doorgereden. De 2e kruispunt, daar deden de lichten het niet maar we zaten op de hoofdweg, iedereen van links stond stil, alles van rechts stond stil dus lekker doorgereden.....totdat op het allerlaatse ogenblik een een wat uit de kluiten gewassen soort Vito met aanhanger besloot om alsnog over te steken. Eerste gedachte: KUT KUT KUT dat gaan we niet halen, rem rem rem, gierende banden, geur van banden op het asfalt. In mijn ooghoek zie ik mijn broer zijn armen voor zijn hoofd kruisen en zijn knieeen optrekken, klaar voor de impact. Dochter achterin kreeg niks mee. Ik hoor nog andere mensen om ons heen toeteren, trek mijn stuur, al remmend naar links in de hoop er nog langs te kunnen zonder kleerscheuren wat op het nippertje ook lukte (gelukkig dat er niemand op de linkerbaan reed!).
Gelijk de eerste de beste tankstation banden nagekeken en de stoel van mijn dochter weer vastgemaakt. Bleek dat die door het abrupte bewegen van toen ik aan mijn stuur trok ook losgeslingerd was....bah nu nog heb ik soms benauwd als mijn vriend voor mijn gevoel wat laat remt.
Oh de 2e moet ik even uitstellen....wordt vervolgd
Oh ja 1 keer toen ik frietjes at; bleef er opeens een frietje dwars in mijn keel zitten. Dat was echt eng. Ik kon niets meer dan rare geluiden maken en heel mijn ogen begonnen enorm te tranen, ik zag niets meer. Er was ook niemand bij verder. Toen dacht ik echt dat mijn laatste uur geslagen had.
Ik had dus zo een verhaal van een vrouw wiens zus dus overleden is door (terwijl ze echt goed verkouden was) gewoon in haar eigen keuken een glaasje water aan het drinken was....ze is gestikt door het water...vind het nog steeds apart als ik me dat bedenk.
En dan nu ook 2x "oog door het naald" verhaal van mij.
1e keer was op de terugweg van Polen naar Nederland, in me Puntootje, broer naast me, dochter van 3 op de achterbank in haar zitje. Op een soort rijksweg aldaar reed ik denkelijk iets van 100 (jaja 20kmpu te hard I know :-S ). En kwamen onderweg wat grotere kruispunten tegen. De eerste ging prima, wij hadden groen bleef groen dus lekker doorgereden. De 2e kruispunt, daar deden de lichten het niet maar we zaten op de hoofdweg, iedereen van links stond stil, alles van rechts stond stil dus lekker doorgereden.....totdat op het allerlaatse ogenblik een een wat uit de kluiten gewassen soort Vito met aanhanger besloot om alsnog over te steken. Eerste gedachte: KUT KUT KUT dat gaan we niet halen, rem rem rem, gierende banden, geur van banden op het asfalt. In mijn ooghoek zie ik mijn broer zijn armen voor zijn hoofd kruisen en zijn knieeen optrekken, klaar voor de impact. Dochter achterin kreeg niks mee. Ik hoor nog andere mensen om ons heen toeteren, trek mijn stuur, al remmend naar links in de hoop er nog langs te kunnen zonder kleerscheuren wat op het nippertje ook lukte (gelukkig dat er niemand op de linkerbaan reed!).
Gelijk de eerste de beste tankstation banden nagekeken en de stoel van mijn dochter weer vastgemaakt. Bleek dat die door het abrupte bewegen van toen ik aan mijn stuur trok ook losgeslingerd was....bah nu nog heb ik soms benauwd als mijn vriend voor mijn gevoel wat laat remt.
Oh de 2e moet ik even uitstellen....wordt vervolgd
