Overig
alle pijlers
Wie gaat er verder met dit verhaal?
donderdag 25 september 2008 om 13:17
Een dag tijdens een wintermorgen
Het was een koude decemberavond in 1944 en de aarde was mooi bedekt door glanzende sneeuw. De bomen buiten hadden zichzelf versiert met kristallen en de zon scheen erdoorheen en verfde het geheel rood. Margaretha en haar zus Wilhelmina zaten te spelen en hun moeder was ermee bezig om het avondeten te koken. Grootvader en grootmoeder waren ook ff langsgekomen om een handje te helpen. Grootvader zat een sigaar te roken en naar de radio te luisteren waarin ze vertelden wanneer er weer aanvallen zouden zijn,een enge gedachte. Grootmoeder was een trui aan het breien want warme kleding was wel heel erg nodig in deze tijden en ze kwamen het gewoon tekort want veel winkels in Rotterdam waren gebombardeerd. Moeder was met haar gedachten heel ergens anders. Ze dacht aan haar gesneuvelde man en kon haar ogen amper droog houden. Pas 2 weken geleden had ze het treurige nieuws via een telegram ontvangen. Haar man werd tijdens een gevecht in zijn buik geschoten. Zijn kameraden probeerden hem nog te helpen maar het mocht niet baten. Ze keek naar de hemel en zucht. Maar goed ze moest verder zonder hem. Het eten was bijna klaar en ze ging de tafel dekken en riep iedereen naar tafel.
Ze wilden net gaan zitten toen het aan deur klopte. Wilhelmina liep naar de deur om hem open te doen. Toen stond hij daar. Het was een Duits soldaat,ongeveer 30 jaar,zijn kleding was bloederig en bedekt door de sneeuw en zijn handen waren blauw gevroren. ‘’Mama’’, riep Wilhelmina, ‘’ er staat een man voor de deur.’’ Moeder kwam kijken en keek heel verbaast. De man maakte een beetje een angstige en verwilderde indruk. Hij legde uit in verbasend goed Nederlands dat hij van zijn groep een groot deel van zijn kameraden had zien omkomen en toen kon er hij er niet meer tegen en was gevlucht. Hij was de hele dag al doellos rondgelopen en vertelde dat hij 50 kilometer had gelopen en dat hij bang was dat ze hem zouden vinden en doodschieten. Hij haatte de oorlog en wilde bij hun gaan schuilen. Of ze water hadden vroeg hij. ‘’Natuurlijk, kom maar binnen.’’, zei moeder en voerde hem naar binnen. Toen grootvader hem zag rolde hij met zijn ogen en zei woedend:’’ Wat doet die mof hier eigenlijk? Ons eten afpakken? Het is tenslotte hun schuld want zij hebben ons in deze ellende gebracht.’’En tegen Wilhelmina en Margaretha: ‘’Dat jullie hem maar geen hand geven want dat doen nette meisjes niet.’’ Grootmoeder probeerde hem nog gerust te stellen door het verhaal van de soldaat te vertellen. Maar grootvader zei dat hij gewoon een spion was en of het nou de bedoeling was dat hij over een paar weken kerst met hun zou gaan vieren,zijn overleden zoon zou zich zeker omdraaien in zijn graaf. Moeder riep:’’Nu is het genoeg. Zie jij dan niet dat hij helemaal op is?Zo te horen heeft hij veel meegemaakt en zegt hij gewoon de waarheid.’’Grootvader zei niets meer. Hij begon zich ontzettend te schamen en dacht over zijn eigen woorden na.
Na al dat gedoe gingen ze eerst met zijn allen aan tafel zitten, moeder,Wilhelmina, grootmoeder,grootvader en de soldaat. Ze begonnen eerst stilzwijgend te eten. Moeder deelde de kom soep uit en zorgde ervoor dat iedereen evenveel kreeg. Er bleef nog een klein restje over en deze schonk ze met een knipoog aan de soldaat.’’ Hoe heet jij trouwens?’’vroeg ze aan hem. ‘’Friedrich’’ antwoorde hij en hij zag er nog goed eruit ook. Hij had in de tussentijd gebruik mogen maken van het bad de familie en zag er wat frisser eruit. Hij had wat kleding gekregen van de overleden man van moeder en ze paste hem. Moeder stelde hem een paar vragen en vroeg waar hij Nederlands had geleerd. Hij had vroeger een Nederlands vriendinnetje gehad toen hij klein was en ook vaak in Nederland geweest. Maar helaas verloren ze elkaar uit het oog en toen moest hij in dienst. Opeens keek hij ernstig en moeder vroeg wat er aan de hand was.’’ Ik weet nog geen eens meer of mijn familie nog leeft en we hebben in Duitsland veel verloren. Als Hitler niet aan de macht was gekomen dan hadden we met zijn allen niet door deze ellende heen gemoeten.’’ Je zag aan hem dat hij het er moeilijk mee had en moeder vertelde dat ze het begreep. Ze was immers ook net haar man verloren. Een naar een bloeiden ze op en gingen ze allemaal met hem praten, zelfs grootvader die zich nog steeds schaamde vanwege zijn woorden en nu inzag dat niet iedereen die Duits was slecht was al was de ellende daar begonnen maar opeens waren er overal problemen. Toen ging de wijnfles rond en de kinderen kregen een glas melk. Je zag dat moeder tot leven opbloeide en gelukkig keek. Het werd steeds gezelliger. Mijn moeder vroeg aan Friedrich of hij kerst met hun door wilde brengen en hij zei ja. Af en toe door het gezellige heen hoorden ze bomben vallen maar gelukkig hadden ze een veilige bunker om te schuilen en het enige wat er voor hun telde was nu dat ze het met elkaar konden vinden. Maar dat naam natuurlijk niet weg dat het buiten erg gevaarlijk kon zijn. De stad Rotterdam was gedeeltelijk een grote puinhoop geworden en je zag de beelden vaak in de krant,een treurig iets en het was helemaal niet zo raar dat Friedrich was gevlucht. Die zat nu tussen heen en lachte. Iedereen had het na zijn zin.
Als jullie zin hebben om mee te schrijven...is geen plicht hoor.
maar had er gewoon zin in.Dat verhaal heb ik zelf geschreven.
Het was een koude decemberavond in 1944 en de aarde was mooi bedekt door glanzende sneeuw. De bomen buiten hadden zichzelf versiert met kristallen en de zon scheen erdoorheen en verfde het geheel rood. Margaretha en haar zus Wilhelmina zaten te spelen en hun moeder was ermee bezig om het avondeten te koken. Grootvader en grootmoeder waren ook ff langsgekomen om een handje te helpen. Grootvader zat een sigaar te roken en naar de radio te luisteren waarin ze vertelden wanneer er weer aanvallen zouden zijn,een enge gedachte. Grootmoeder was een trui aan het breien want warme kleding was wel heel erg nodig in deze tijden en ze kwamen het gewoon tekort want veel winkels in Rotterdam waren gebombardeerd. Moeder was met haar gedachten heel ergens anders. Ze dacht aan haar gesneuvelde man en kon haar ogen amper droog houden. Pas 2 weken geleden had ze het treurige nieuws via een telegram ontvangen. Haar man werd tijdens een gevecht in zijn buik geschoten. Zijn kameraden probeerden hem nog te helpen maar het mocht niet baten. Ze keek naar de hemel en zucht. Maar goed ze moest verder zonder hem. Het eten was bijna klaar en ze ging de tafel dekken en riep iedereen naar tafel.
Ze wilden net gaan zitten toen het aan deur klopte. Wilhelmina liep naar de deur om hem open te doen. Toen stond hij daar. Het was een Duits soldaat,ongeveer 30 jaar,zijn kleding was bloederig en bedekt door de sneeuw en zijn handen waren blauw gevroren. ‘’Mama’’, riep Wilhelmina, ‘’ er staat een man voor de deur.’’ Moeder kwam kijken en keek heel verbaast. De man maakte een beetje een angstige en verwilderde indruk. Hij legde uit in verbasend goed Nederlands dat hij van zijn groep een groot deel van zijn kameraden had zien omkomen en toen kon er hij er niet meer tegen en was gevlucht. Hij was de hele dag al doellos rondgelopen en vertelde dat hij 50 kilometer had gelopen en dat hij bang was dat ze hem zouden vinden en doodschieten. Hij haatte de oorlog en wilde bij hun gaan schuilen. Of ze water hadden vroeg hij. ‘’Natuurlijk, kom maar binnen.’’, zei moeder en voerde hem naar binnen. Toen grootvader hem zag rolde hij met zijn ogen en zei woedend:’’ Wat doet die mof hier eigenlijk? Ons eten afpakken? Het is tenslotte hun schuld want zij hebben ons in deze ellende gebracht.’’En tegen Wilhelmina en Margaretha: ‘’Dat jullie hem maar geen hand geven want dat doen nette meisjes niet.’’ Grootmoeder probeerde hem nog gerust te stellen door het verhaal van de soldaat te vertellen. Maar grootvader zei dat hij gewoon een spion was en of het nou de bedoeling was dat hij over een paar weken kerst met hun zou gaan vieren,zijn overleden zoon zou zich zeker omdraaien in zijn graaf. Moeder riep:’’Nu is het genoeg. Zie jij dan niet dat hij helemaal op is?Zo te horen heeft hij veel meegemaakt en zegt hij gewoon de waarheid.’’Grootvader zei niets meer. Hij begon zich ontzettend te schamen en dacht over zijn eigen woorden na.
Na al dat gedoe gingen ze eerst met zijn allen aan tafel zitten, moeder,Wilhelmina, grootmoeder,grootvader en de soldaat. Ze begonnen eerst stilzwijgend te eten. Moeder deelde de kom soep uit en zorgde ervoor dat iedereen evenveel kreeg. Er bleef nog een klein restje over en deze schonk ze met een knipoog aan de soldaat.’’ Hoe heet jij trouwens?’’vroeg ze aan hem. ‘’Friedrich’’ antwoorde hij en hij zag er nog goed eruit ook. Hij had in de tussentijd gebruik mogen maken van het bad de familie en zag er wat frisser eruit. Hij had wat kleding gekregen van de overleden man van moeder en ze paste hem. Moeder stelde hem een paar vragen en vroeg waar hij Nederlands had geleerd. Hij had vroeger een Nederlands vriendinnetje gehad toen hij klein was en ook vaak in Nederland geweest. Maar helaas verloren ze elkaar uit het oog en toen moest hij in dienst. Opeens keek hij ernstig en moeder vroeg wat er aan de hand was.’’ Ik weet nog geen eens meer of mijn familie nog leeft en we hebben in Duitsland veel verloren. Als Hitler niet aan de macht was gekomen dan hadden we met zijn allen niet door deze ellende heen gemoeten.’’ Je zag aan hem dat hij het er moeilijk mee had en moeder vertelde dat ze het begreep. Ze was immers ook net haar man verloren. Een naar een bloeiden ze op en gingen ze allemaal met hem praten, zelfs grootvader die zich nog steeds schaamde vanwege zijn woorden en nu inzag dat niet iedereen die Duits was slecht was al was de ellende daar begonnen maar opeens waren er overal problemen. Toen ging de wijnfles rond en de kinderen kregen een glas melk. Je zag dat moeder tot leven opbloeide en gelukkig keek. Het werd steeds gezelliger. Mijn moeder vroeg aan Friedrich of hij kerst met hun door wilde brengen en hij zei ja. Af en toe door het gezellige heen hoorden ze bomben vallen maar gelukkig hadden ze een veilige bunker om te schuilen en het enige wat er voor hun telde was nu dat ze het met elkaar konden vinden. Maar dat naam natuurlijk niet weg dat het buiten erg gevaarlijk kon zijn. De stad Rotterdam was gedeeltelijk een grote puinhoop geworden en je zag de beelden vaak in de krant,een treurig iets en het was helemaal niet zo raar dat Friedrich was gevlucht. Die zat nu tussen heen en lachte. Iedereen had het na zijn zin.
Als jullie zin hebben om mee te schrijven...is geen plicht hoor.
maar had er gewoon zin in.Dat verhaal heb ik zelf geschreven.
donderdag 25 september 2008 om 13:25
donderdag 25 september 2008 om 13:35
En wil hier ook niemand mee lastigvallen maar had het gewoon interessant gevonden om samen met degene die willen een verhaal te schrijven en daarbij kan jij je fantasie gebruiken en zelf verdergaan zoals je dat wilt.
Nee,mijn Nederlands is niet perfect maar ik zie niet in om me voor mijn fouten te schaamen dat heb ik al lang genoeg gedaan.
Nee,mijn Nederlands is niet perfect maar ik zie niet in om me voor mijn fouten te schaamen dat heb ik al lang genoeg gedaan.
donderdag 25 september 2008 om 14:24
Het was tijd om naar bed te gaan. Margaretha en Wilhelmina zeiden goedenacht tegen tegen de familie en Friedrich. Ze klommen de smalle trap op en schoten snel in hun warme lange nachthemden. De sokken hielden ze aan, brrr... veel te koud. Moeder kwam nog even boven en schudde de strozakken op, zodat de meisjes zo lekker mogelijk lagen. Een zoen op hun voorhoofden en moeder vertrok weer naar beneden.
'Margaretha', fluisterde Wilhelmina, 'die man lijkt best aardig, hè'. 'Ik ben een beetje bang voor hem' zei Margaretha en schoot snel haar bed in. 'Ik vind dat ie grappig spreekt! Ik denk niet dat je bang voor hem hoeft te zijn, ik denk eerder dat hij bang is voor ons. Jee, hoorde je opa razen?'
'Ik weet het niet. Kom laten we gaan slapen, morgen moeten we op de boerderij van oom Martin helpen. We krijgen vast een flink stuk kaas bij ons brood van tante Tine. Slaap lekker'.
In de verte hoorde je de bommenwerpers aan komen vliegen, een nieuwe nacht.
Alleen even tonen dat ik wel mee wilde doen, maar dat ik er erg onhandig in ben.... ze zitten nu in de bunker, hè?
Leuk intiatief, lastig onderwerp: ik ga fijn meelezen.
'Margaretha', fluisterde Wilhelmina, 'die man lijkt best aardig, hè'. 'Ik ben een beetje bang voor hem' zei Margaretha en schoot snel haar bed in. 'Ik vind dat ie grappig spreekt! Ik denk niet dat je bang voor hem hoeft te zijn, ik denk eerder dat hij bang is voor ons. Jee, hoorde je opa razen?'
'Ik weet het niet. Kom laten we gaan slapen, morgen moeten we op de boerderij van oom Martin helpen. We krijgen vast een flink stuk kaas bij ons brood van tante Tine. Slaap lekker'.
In de verte hoorde je de bommenwerpers aan komen vliegen, een nieuwe nacht.
Alleen even tonen dat ik wel mee wilde doen, maar dat ik er erg onhandig in ben.... ze zitten nu in de bunker, hè?
Leuk intiatief, lastig onderwerp: ik ga fijn meelezen.
Known to cause insanity in laboratory mice
donderdag 25 september 2008 om 15:01
quote:Geraldine schreef op 25 september 2008 @ 13:31:
Bianca,er is niets mis met boeren.Ik moet toch wel wat verzinnen en dat is niet fout.Nee, er is niks met boeren , maar in 1944 denk ik dat ze weinig wijn en melk hadden ..... tenzij het boeren waren die hun eigen wijn maakten .
Bianca,er is niets mis met boeren.Ik moet toch wel wat verzinnen en dat is niet fout.Nee, er is niks met boeren , maar in 1944 denk ik dat ze weinig wijn en melk hadden ..... tenzij het boeren waren die hun eigen wijn maakten .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 25 september 2008 om 15:32
De sfeer die hier geschetst wordt komt totaal niet overeen met de werkelijkheid.
In 1944 was in Rotterdam de honger en schaarste op zijn hoogst. Mensen die daar woonden waren uitgemergeld. Men gingen niet 'gezellig samen eten aan een gedekte tafel', nee als er al eten was dan werd dat opgevreten.
Het is aannemelijker dat men vloeibaar goud dronk dan wijn of melk. Dat was er echt niet. En als er wel een wijn goed bewaard was gebleven dan was die toentertijd echt wel geruild voor iets eetbaars.
Op het platteland had dit scenario nog gekund, maar believe me in Rotterdam niet. De mensen die er nog waren en die niet gevlucht waren naar het platteland, kwamen (bijna) om van de honger.
In 1944 was in Rotterdam de honger en schaarste op zijn hoogst. Mensen die daar woonden waren uitgemergeld. Men gingen niet 'gezellig samen eten aan een gedekte tafel', nee als er al eten was dan werd dat opgevreten.
Het is aannemelijker dat men vloeibaar goud dronk dan wijn of melk. Dat was er echt niet. En als er wel een wijn goed bewaard was gebleven dan was die toentertijd echt wel geruild voor iets eetbaars.
Op het platteland had dit scenario nog gekund, maar believe me in Rotterdam niet. De mensen die er nog waren en die niet gevlucht waren naar het platteland, kwamen (bijna) om van de honger.
(Iranian version)
donderdag 25 september 2008 om 15:40
Aannemende wat ik hier vertel, zal het begrip van mensen in die situatie t.o.v. Duitsers ook niet zo groot en hun houding zo vredelievend zijn geweest als jij het in jouw verhaal vertelt.
Waarschijnlijk zijn er veel familie, vrienden en bekenden van die mensen omgekomen in het bombardement. Elke Duitser is voor dergelijke mensen een belichaming van de vijand.
Nederlanders die de oorlog hebben meegemaakt hebben vaak begrip voor de individuele Duitse soldaat, máár vergeet niet dat dit begrip vaak pas later (na de oorlog) is gekomen. Het oorlogstrauma van velen was eerder nog te vers. Sommigen, vooral degene die het heetst van de strijd (vader en public mishandeld en doodgeschoten door lachend Duits legioen, waar iedereen van de oudste officier (55) tot de jongste soldaat (17) met veel plezier aan mee deed) zelf mee hebben gemaakt, hebben er decennia voor nodig gehad om het Duitse volk en elke individuele Duitser te vergeven cq begrijpen
Waarschijnlijk zijn er veel familie, vrienden en bekenden van die mensen omgekomen in het bombardement. Elke Duitser is voor dergelijke mensen een belichaming van de vijand.
Nederlanders die de oorlog hebben meegemaakt hebben vaak begrip voor de individuele Duitse soldaat, máár vergeet niet dat dit begrip vaak pas later (na de oorlog) is gekomen. Het oorlogstrauma van velen was eerder nog te vers. Sommigen, vooral degene die het heetst van de strijd (vader en public mishandeld en doodgeschoten door lachend Duits legioen, waar iedereen van de oudste officier (55) tot de jongste soldaat (17) met veel plezier aan mee deed) zelf mee hebben gemaakt, hebben er decennia voor nodig gehad om het Duitse volk en elke individuele Duitser te vergeven cq begrijpen
donderdag 25 september 2008 om 15:42
Ben eigenlijk altijd een meelezer op dit forum... maar dit vond ik toch wel zo'n onwaarschijnlijk verhaal dat ik wel moet reageren.
Zoals al gezegd is, is het niet erg aannemelijk dat mensen (in de hongerwinter notabene!) gezellig melk en wijn aan het drinken waren, laat staan dat ze eten hadden.
Gezellig naar de radio luisteren deed je ook waarschijnlijk alleen als je een doodswens had, het was namelijk verboden om een radio te hebben, dus opa ging heus niet midden in de woonkamer zitten met de radio aan. Waar die die sigaar vandaan heeft is mij ook een raadsel.
Verder weet ik het niet precies hoor, maar ik geloof niet dat men in '44 nog Rotterdam aan het bombaderen was, dat was aan het begin van de oorlog.
En tenslotte, die vader die dan in het gevecht is overleden... er waren helemaal geen Nederlanders aan het vechten tijdens de tweede wereldoorlog tenzij ze aan de "verkeerde" kant stonden.
Nederlandse mannen werden als dwangarbeiders ingezet maar voor zover ik weet niet als soldaat.
Misschien een idee om eerst eens zelf een boek te gaan lezen over de tweede wereldoorlog voordat je er zelf een verhaal over gaat schrijven... Een verhaal mag dan wel fictief zijn maar dit is mij een beetje teveel fantasie!
Zoals al gezegd is, is het niet erg aannemelijk dat mensen (in de hongerwinter notabene!) gezellig melk en wijn aan het drinken waren, laat staan dat ze eten hadden.
Gezellig naar de radio luisteren deed je ook waarschijnlijk alleen als je een doodswens had, het was namelijk verboden om een radio te hebben, dus opa ging heus niet midden in de woonkamer zitten met de radio aan. Waar die die sigaar vandaan heeft is mij ook een raadsel.
Verder weet ik het niet precies hoor, maar ik geloof niet dat men in '44 nog Rotterdam aan het bombaderen was, dat was aan het begin van de oorlog.
En tenslotte, die vader die dan in het gevecht is overleden... er waren helemaal geen Nederlanders aan het vechten tijdens de tweede wereldoorlog tenzij ze aan de "verkeerde" kant stonden.
Nederlandse mannen werden als dwangarbeiders ingezet maar voor zover ik weet niet als soldaat.
Misschien een idee om eerst eens zelf een boek te gaan lezen over de tweede wereldoorlog voordat je er zelf een verhaal over gaat schrijven... Een verhaal mag dan wel fictief zijn maar dit is mij een beetje teveel fantasie!
donderdag 25 september 2008 om 15:49
Het komt op mij een beetje over als een opstel wat je vroeger op school moest schrijven.
Volgens mij was er toen geen krant meer en was het een hele klus om iemand, zeker een deserterende Duitse soldaat ergens te verstoppen, afgezien van het enorme risico wat dat met zich mee bracht.
Sorry, maar het nodigt mij niet uit om verder mee te schrijven, misschien komt er nog iemand met een andere mening. Lan geleden hadden we een schrijf topic met verbanden naar bekende films, dat was erg grappig om te doen.
Volgens mij was er toen geen krant meer en was het een hele klus om iemand, zeker een deserterende Duitse soldaat ergens te verstoppen, afgezien van het enorme risico wat dat met zich mee bracht.
Sorry, maar het nodigt mij niet uit om verder mee te schrijven, misschien komt er nog iemand met een andere mening. Lan geleden hadden we een schrijf topic met verbanden naar bekende films, dat was erg grappig om te doen.
donderdag 25 september 2008 om 15:49
quote:Beautiful schreef op 25 september 2008 @ 15:32:
Op het platteland had dit scenario nog gekund, maar believe me in Rotterdam niet. De mensen die er nog waren en die niet gevlucht waren naar het platteland, kwamen (bijna) om van de honger.
Het hoeft toch niet de werkelijheid te weerspiegelen? Het is een verhaal en het is fictie. Vind het een beetje flauw om het meteen af te kraken.
Ik vind dat er goede punten in zitten. Er wordt een sfeer neer gezet en een dilemma.
Geraldine, ik zou nog eens naar je stuk kijken en overwegen of je er niet wat zinnen uit wilt halen of bepaalde dingen aan wilt scherpen.
Je schetst heel mooi de situatie waar het gezin zich in verkeerd in het begin. De Duitse soldaat die aan klopt zou voor veel meer consternatie kunnen zorgen. Laat de moeder bijvoorbeeld twijfelen: ze heeft net haar man verloren en krijgt er een Duitser (de moordenaar) voor terug. Het verhaal wordt spannender als je die tweestrijd meer aandacht geeft.
De acceptatie van de Duitser gaat te snel, waardoor het verhaal zijn geloofwaardigheid verliest.
Op het platteland had dit scenario nog gekund, maar believe me in Rotterdam niet. De mensen die er nog waren en die niet gevlucht waren naar het platteland, kwamen (bijna) om van de honger.
Het hoeft toch niet de werkelijheid te weerspiegelen? Het is een verhaal en het is fictie. Vind het een beetje flauw om het meteen af te kraken.
Ik vind dat er goede punten in zitten. Er wordt een sfeer neer gezet en een dilemma.
Geraldine, ik zou nog eens naar je stuk kijken en overwegen of je er niet wat zinnen uit wilt halen of bepaalde dingen aan wilt scherpen.
Je schetst heel mooi de situatie waar het gezin zich in verkeerd in het begin. De Duitse soldaat die aan klopt zou voor veel meer consternatie kunnen zorgen. Laat de moeder bijvoorbeeld twijfelen: ze heeft net haar man verloren en krijgt er een Duitser (de moordenaar) voor terug. Het verhaal wordt spannender als je die tweestrijd meer aandacht geeft.
De acceptatie van de Duitser gaat te snel, waardoor het verhaal zijn geloofwaardigheid verliest.
donderdag 25 september 2008 om 15:56
quote:Liselotte4 schreef op 25 september 2008 @ 15:49:
[...]
Het hoeft toch niet de werkelijheid te weerspiegelen? Het is een verhaal en het is fictie. Vind het een beetje flauw om het meteen af te kraken.
Ik vind dat er goede punten in zitten. Er wordt een sfeer neer gezet en een dilemma.
Geraldine, ik zou nog eens naar je stuk kijken en overwegen of je er niet wat zinnen uit wilt halen of bepaalde dingen aan wilt scherpen.
Je schetst heel mooi de situatie waar het gezin zich in verkeerd in het begin. De Duitse soldaat die aan klopt zou voor veel meer consternatie kunnen zorgen. Laat de moeder bijvoorbeeld twijfelen: ze heeft net haar man verloren en krijgt er een Duitser (de moordenaar) voor terug. Het verhaal wordt spannender als je die tweestrijd meer aandacht geeft.
De acceptatie van de Duitser gaat te snel, waardoor het verhaal zijn geloofwaardigheid verliest.
Ja maar het verhaal is zo onwaarschijnlijk. Ik vind het disrespectvol naar de mensen toe die in die tijd in Rotterdam hebben gewoond en die de oorlog mee hebben gemaakt.
Hard voorbeeld hoor: Maar je gaat ook geen 'fictief' verhaal schrijven over Hitler die berouw kreeg en en onder het mom van vergeven en vergeten bij een Joodse familie aanschuift. Dat zou ook niet respectvol zijn. De realiteit wordt geweld aangedaan door fictieve verhalen als deze.
Fictief of niet. Het komt niet overeen met hoe het was. Het komt zelfs 'verzachtend' over of het allemaal niet zo erg was.
[...]
Het hoeft toch niet de werkelijheid te weerspiegelen? Het is een verhaal en het is fictie. Vind het een beetje flauw om het meteen af te kraken.
Ik vind dat er goede punten in zitten. Er wordt een sfeer neer gezet en een dilemma.
Geraldine, ik zou nog eens naar je stuk kijken en overwegen of je er niet wat zinnen uit wilt halen of bepaalde dingen aan wilt scherpen.
Je schetst heel mooi de situatie waar het gezin zich in verkeerd in het begin. De Duitse soldaat die aan klopt zou voor veel meer consternatie kunnen zorgen. Laat de moeder bijvoorbeeld twijfelen: ze heeft net haar man verloren en krijgt er een Duitser (de moordenaar) voor terug. Het verhaal wordt spannender als je die tweestrijd meer aandacht geeft.
De acceptatie van de Duitser gaat te snel, waardoor het verhaal zijn geloofwaardigheid verliest.
Ja maar het verhaal is zo onwaarschijnlijk. Ik vind het disrespectvol naar de mensen toe die in die tijd in Rotterdam hebben gewoond en die de oorlog mee hebben gemaakt.
Hard voorbeeld hoor: Maar je gaat ook geen 'fictief' verhaal schrijven over Hitler die berouw kreeg en en onder het mom van vergeven en vergeten bij een Joodse familie aanschuift. Dat zou ook niet respectvol zijn. De realiteit wordt geweld aangedaan door fictieve verhalen als deze.
Fictief of niet. Het komt niet overeen met hoe het was. Het komt zelfs 'verzachtend' over of het allemaal niet zo erg was.
donderdag 25 september 2008 om 16:24
Wat opmerkingen die het verhaal geloofwaardiger makenquote:Geraldine schreef op 25 september 2008 @ 13:17:
Een dag tijdens een wintermorgen Hier wintermorgen
Het was een koude decemberavond en nu weer decemberavond? in 1944 en de aarde was mooi bedekt door glanzende sneeuw. De bomen buiten hadden zichzelf versiert met kristallen en de zon scheen erdoorheen en verfde het geheel rood. Margaretha en haar zus Wilhelmina zaten te spelen en hun moeder was ermee bezig om het avondeten te koken. Grootvader en grootmoeder waren ook ff langsgekomen om een handje te helpen. Grootvader zat een sigaar [fgcolor=#EA2A2A]en waar dacht die beste man een sigaar vandaan te halen in 1944 de hongerwinter en of all places in Rotterdam? te roken en naar de radio Denk het niet daar stond de doodstraf op. Als mensen al radio luisterden dan op zolder of ergen in een kruipruimte te luisteren waarin ze vertelden wanneer er weer aanvallen zouden zijn,een enge gedachte. Grootmoeder was een trui aan het breien want warme kleding was wel heel erg nodig in deze tijden en ze kwamen het gewoon tekort want veel winkels in Rotterdam waren gebombardeerd.( Gebombardeerd of niet, veel winkels zaten sowieso al dicht. Alles ging namelijk op de bon, kleding schoenen eten. En verder, mensen dachten echt niet aan kleren. Eten moesten ze hebben.) Moeder was met haar gedachten heel ergens anders. Ze dacht aan haar gesneuvelde man en kon haar ogen amper droog houden. Pas 2 weken geleden had ze het treurige nieuws via een telegram ontvangen. Haar man werd tijdens een gevecht in zijn buik geschoten. Zijn kameraden probeerden hem nog te helpen maar het mocht niet baten.(Welk gevecht? Er was geen Nederlands leger. Misschien was hij gepakt bij ondergrondse activiteiten? Maar dan nog, dan krijgt ze echt geen telegram hoor. Nee dan brachten de Duitsers even een bezoekje aan de achterblijvende familie om die nog eens onder druk te zetten om nog meer ondergrondse geheimen te verklappen. MOeder verkracht? Kinderen mishandeld? Ze keek naar de hemel en zucht. Maar goed ze moest verder zonder hem. Het eten was bijna klaar en ze ging de tafel dekken en riep iedereen naar tafel.
Ze wilden net gaan zitten toen het aan deur klopte. Wilhelmina liep naar de deur om hem open te doen. Toen stond hij daar. Het was een Duits soldaat,ongeveer 30 jaar,zijn kleding was bloederig en bedekt door de sneeuw en zijn handen waren blauw gevroren. ‘’Mama’’, riep Wilhelmina, ‘’ er staat een man voor de deur.’’ Moeder kwam kijken en keek heel verbaast. De man maakte een beetje een angstige en verwilderde indruk. Hij legde uit in verbasend goed Nederlands dat hij van zijn groep een groot deel van zijn kameraden had zien omkomen en toen kon er hij er niet meer tegen en was gevlucht. Hij was de hele dag al doellos rondgelopen en vertelde dat hij 50 kilometer had gelopen en dat hij bang was dat ze hem zouden vinden en doodschieten. Hij haatte de oorlog en wilde bij hun gaan schuilen. Of ze water hadden vroeg hij. ‘’Natuurlijk, kom maar binnen.’’, zei moeder en voerde hem naar binnen. Toen grootvader hem zag rolde hij met zijn ogen en zei woedend:’’ Wat doet die mof hier eigenlijk? Ons eten afpakken? ( Welk eten? de geroosterde tulpenbollen?)Het is tenslotte hun schuld want zij hebben ons in deze ellende gebracht.’’En tegen Wilhelmina en Margaretha: ‘’Dat jullie hem maar geen hand geven want dat doen nette meisjes niet.’’ Grootmoeder probeerde hem nog gerust te stellen door het verhaal van de soldaat te vertellen. Maar grootvader zei dat hij gewoon een spion was (huh spion, die gewone mensen bespioneerd?)en of het nou de bedoeling was dat hij over een paar weken kerst met hun zou gaan vieren,zijn overleden zoon zou zich zeker omdraaien in zijn graaf. Moeder riep:’’Nu is het genoeg. Zie jij dan niet dat hij helemaal op is?Zo te horen heeft hij veel meegemaakt en zegt hij gewoon de waarheid.’’Grootvader zei niets meer. Hij begon zich ontzettend te schamen en dacht over zijn eigen woorden na. Niet waarschijnlijk zie eerder bericht)
Na al dat gedoe gingen ze eerst met zijn allen aan tafel zitten, moeder,Wilhelmina, grootmoeder,grootvader en de soldaat. Ze begonnen eerst stilzwijgend te eten. Moeder deelde de kom soep (waarvan? van tulpenbollen. Niet van soepvlees denk ik zo) uit en zorgde ervoor dat iedereen evenveel kreeg. Er bleef nog een klein restje over en deze schonk ze met een knipoog aan de soldaat.’’ Hoe heet jij trouwens?’’vroeg ze aan hem. ‘’Friedrich’’ antwoorde hij en hij zag er nog goed eruit ook. Hij had in de tussentijd gebruik mogen maken van het bad (?? Bad?, ze zaten toch in een bunker? Niet in een bungalow van Centerparcs? En veel mensen hadden toentertijd ook geen bad hoor) de familie en zag er wat frisser eruit. Hij had wat kleding gekregen van de overleden man van moeder en ze paste hem. Moeder stelde hem een paar vragen en vroeg waar hij Nederlands had geleerd. Hij had vroeger een Nederlands vriendinnetje gehad toen hij klein was en ook vaak in Nederland geweest. Maar helaas verloren ze elkaar uit het oog en toen moest hij in dienst. Opeens keek hij ernstig en moeder vroeg wat er aan de hand was.’’ Ik weet nog geen eens meer of mijn familie nog leeft en we hebben in Duitsland veel verloren.( Waar kwam hij vandaan? Duitsers op het platteland hebben geprofiteerd van Hitlersmachtsperiode. De infrastructuur werd massaal verbeterd, de werkeloosheid kelderde als een gek enz. Mensen op het platteland van Duitsland zijn ook na de oorlog nog lang pro-Hitler geweest. Als hij uit Berlijn komt is het verhaal al weer anders) Als Hitler niet aan de macht was gekomen dan hadden we met zijn allen niet door deze ellende heen gemoeten.’’ Je zag aan hem dat hij het er moeilijk mee had en moeder vertelde dat ze het begreep. Ze was immers ook net haar man verloren. Een naar een bloeiden ze op en gingen ze allemaal met hem praten, zelfs grootvader die zich nog steeds schaamde vanwege zijn woorden en nu inzag dat niet iedereen die Duits was slecht was al was de ellende daar begonnen maar opeens waren er overal problemen. Toen ging de wijnfles rond en de kinderen kregen een glas melk.(Absoluut niet geloofwaardig. Het is waarschijnlijker dat mensen vloeibaar goud dronken dan wijn of melk) Je zag dat moeder tot leven opbloeide en gelukkig keek. Het werd steeds gezelliger. Mijn moeder vroeg aan Friedrich of hij kerst met hun door wilde brengen en hij zei ja. Af en toe door het gezellige heen hoorden ze in de verte bomben vallen maar gelukkig hadden ze een veilige bunker om te schuilen en het enige wat er voor hun telde was nu dat ze het met elkaar konden vinden. Maar dat naam natuurlijk niet weg dat het buiten erg gevaarlijk kon zijn. De stad Rotterdam was gedeeltelijk een grote puinhoop geworden en je zag de beelden vaak in de krant,een treurig iets en het was helemaal niet zo raar dat Friedrich was gevlucht. Die zat nu tussen heen en lachte. Iedereen had het na zijn zin.
Als jullie zin hebben om mee te schrijven...is geen plicht hoor maar had er gewoon zin in.Dat verhaal heb ik zelf geschreven.
Een dag tijdens een wintermorgen Hier wintermorgen
Het was een koude decemberavond en nu weer decemberavond? in 1944 en de aarde was mooi bedekt door glanzende sneeuw. De bomen buiten hadden zichzelf versiert met kristallen en de zon scheen erdoorheen en verfde het geheel rood. Margaretha en haar zus Wilhelmina zaten te spelen en hun moeder was ermee bezig om het avondeten te koken. Grootvader en grootmoeder waren ook ff langsgekomen om een handje te helpen. Grootvader zat een sigaar [fgcolor=#EA2A2A]en waar dacht die beste man een sigaar vandaan te halen in 1944 de hongerwinter en of all places in Rotterdam? te roken en naar de radio Denk het niet daar stond de doodstraf op. Als mensen al radio luisterden dan op zolder of ergen in een kruipruimte te luisteren waarin ze vertelden wanneer er weer aanvallen zouden zijn,een enge gedachte. Grootmoeder was een trui aan het breien want warme kleding was wel heel erg nodig in deze tijden en ze kwamen het gewoon tekort want veel winkels in Rotterdam waren gebombardeerd.( Gebombardeerd of niet, veel winkels zaten sowieso al dicht. Alles ging namelijk op de bon, kleding schoenen eten. En verder, mensen dachten echt niet aan kleren. Eten moesten ze hebben.) Moeder was met haar gedachten heel ergens anders. Ze dacht aan haar gesneuvelde man en kon haar ogen amper droog houden. Pas 2 weken geleden had ze het treurige nieuws via een telegram ontvangen. Haar man werd tijdens een gevecht in zijn buik geschoten. Zijn kameraden probeerden hem nog te helpen maar het mocht niet baten.(Welk gevecht? Er was geen Nederlands leger. Misschien was hij gepakt bij ondergrondse activiteiten? Maar dan nog, dan krijgt ze echt geen telegram hoor. Nee dan brachten de Duitsers even een bezoekje aan de achterblijvende familie om die nog eens onder druk te zetten om nog meer ondergrondse geheimen te verklappen. MOeder verkracht? Kinderen mishandeld? Ze keek naar de hemel en zucht. Maar goed ze moest verder zonder hem. Het eten was bijna klaar en ze ging de tafel dekken en riep iedereen naar tafel.
Ze wilden net gaan zitten toen het aan deur klopte. Wilhelmina liep naar de deur om hem open te doen. Toen stond hij daar. Het was een Duits soldaat,ongeveer 30 jaar,zijn kleding was bloederig en bedekt door de sneeuw en zijn handen waren blauw gevroren. ‘’Mama’’, riep Wilhelmina, ‘’ er staat een man voor de deur.’’ Moeder kwam kijken en keek heel verbaast. De man maakte een beetje een angstige en verwilderde indruk. Hij legde uit in verbasend goed Nederlands dat hij van zijn groep een groot deel van zijn kameraden had zien omkomen en toen kon er hij er niet meer tegen en was gevlucht. Hij was de hele dag al doellos rondgelopen en vertelde dat hij 50 kilometer had gelopen en dat hij bang was dat ze hem zouden vinden en doodschieten. Hij haatte de oorlog en wilde bij hun gaan schuilen. Of ze water hadden vroeg hij. ‘’Natuurlijk, kom maar binnen.’’, zei moeder en voerde hem naar binnen. Toen grootvader hem zag rolde hij met zijn ogen en zei woedend:’’ Wat doet die mof hier eigenlijk? Ons eten afpakken? ( Welk eten? de geroosterde tulpenbollen?)Het is tenslotte hun schuld want zij hebben ons in deze ellende gebracht.’’En tegen Wilhelmina en Margaretha: ‘’Dat jullie hem maar geen hand geven want dat doen nette meisjes niet.’’ Grootmoeder probeerde hem nog gerust te stellen door het verhaal van de soldaat te vertellen. Maar grootvader zei dat hij gewoon een spion was (huh spion, die gewone mensen bespioneerd?)en of het nou de bedoeling was dat hij over een paar weken kerst met hun zou gaan vieren,zijn overleden zoon zou zich zeker omdraaien in zijn graaf. Moeder riep:’’Nu is het genoeg. Zie jij dan niet dat hij helemaal op is?Zo te horen heeft hij veel meegemaakt en zegt hij gewoon de waarheid.’’Grootvader zei niets meer. Hij begon zich ontzettend te schamen en dacht over zijn eigen woorden na. Niet waarschijnlijk zie eerder bericht)
Na al dat gedoe gingen ze eerst met zijn allen aan tafel zitten, moeder,Wilhelmina, grootmoeder,grootvader en de soldaat. Ze begonnen eerst stilzwijgend te eten. Moeder deelde de kom soep (waarvan? van tulpenbollen. Niet van soepvlees denk ik zo) uit en zorgde ervoor dat iedereen evenveel kreeg. Er bleef nog een klein restje over en deze schonk ze met een knipoog aan de soldaat.’’ Hoe heet jij trouwens?’’vroeg ze aan hem. ‘’Friedrich’’ antwoorde hij en hij zag er nog goed eruit ook. Hij had in de tussentijd gebruik mogen maken van het bad (?? Bad?, ze zaten toch in een bunker? Niet in een bungalow van Centerparcs? En veel mensen hadden toentertijd ook geen bad hoor) de familie en zag er wat frisser eruit. Hij had wat kleding gekregen van de overleden man van moeder en ze paste hem. Moeder stelde hem een paar vragen en vroeg waar hij Nederlands had geleerd. Hij had vroeger een Nederlands vriendinnetje gehad toen hij klein was en ook vaak in Nederland geweest. Maar helaas verloren ze elkaar uit het oog en toen moest hij in dienst. Opeens keek hij ernstig en moeder vroeg wat er aan de hand was.’’ Ik weet nog geen eens meer of mijn familie nog leeft en we hebben in Duitsland veel verloren.( Waar kwam hij vandaan? Duitsers op het platteland hebben geprofiteerd van Hitlersmachtsperiode. De infrastructuur werd massaal verbeterd, de werkeloosheid kelderde als een gek enz. Mensen op het platteland van Duitsland zijn ook na de oorlog nog lang pro-Hitler geweest. Als hij uit Berlijn komt is het verhaal al weer anders) Als Hitler niet aan de macht was gekomen dan hadden we met zijn allen niet door deze ellende heen gemoeten.’’ Je zag aan hem dat hij het er moeilijk mee had en moeder vertelde dat ze het begreep. Ze was immers ook net haar man verloren. Een naar een bloeiden ze op en gingen ze allemaal met hem praten, zelfs grootvader die zich nog steeds schaamde vanwege zijn woorden en nu inzag dat niet iedereen die Duits was slecht was al was de ellende daar begonnen maar opeens waren er overal problemen. Toen ging de wijnfles rond en de kinderen kregen een glas melk.(Absoluut niet geloofwaardig. Het is waarschijnlijker dat mensen vloeibaar goud dronken dan wijn of melk) Je zag dat moeder tot leven opbloeide en gelukkig keek. Het werd steeds gezelliger. Mijn moeder vroeg aan Friedrich of hij kerst met hun door wilde brengen en hij zei ja. Af en toe door het gezellige heen hoorden ze in de verte bomben vallen maar gelukkig hadden ze een veilige bunker om te schuilen en het enige wat er voor hun telde was nu dat ze het met elkaar konden vinden. Maar dat naam natuurlijk niet weg dat het buiten erg gevaarlijk kon zijn. De stad Rotterdam was gedeeltelijk een grote puinhoop geworden en je zag de beelden vaak in de krant,een treurig iets en het was helemaal niet zo raar dat Friedrich was gevlucht. Die zat nu tussen heen en lachte. Iedereen had het na zijn zin.
Als jullie zin hebben om mee te schrijven...is geen plicht hoor maar had er gewoon zin in.Dat verhaal heb ik zelf geschreven.
donderdag 25 september 2008 om 16:32
donderdag 25 september 2008 om 16:46
quote:Beautiful schreef op 25 september 2008 @ 15:56:
[...]
Ja maar het verhaal is zo onwaarschijnlijk. Ik vind het disrespectvol naar de mensen toe die in die tijd in Rotterdam hebben gewoond en die de oorlog mee hebben gemaakt.
Hard voorbeeld hoor: Maar je gaat ook geen 'fictief' verhaal schrijven over Hitler die berouw kreeg en en onder het mom van vergeven en vergeten bij een Joodse familie aanschuift. Dat zou ook niet respectvol zijn. De realiteit wordt geweld aangedaan door fictieve verhalen als deze.
Fictief of niet. Het komt niet overeen met hoe het was. Het komt zelfs 'verzachtend' over of het allemaal niet zo erg was.
Ik zou dit wel mooi vinden. Een spannend thema over wat mensen aan kunnen qua vergiffenis. Met vragen als waarom krijgt Hitler berouw? En ligt het in het vermogen van mensen om zulke gruwelijke daden te vergeven? Slachtoffers zijn dan opeens de gene met macht. Zij kunnen namelijk vergifenis schenken of juist niet.
Zij laat de mensen in het verhaal wel in hun waarden, dus disrespectvol vind ik het niet. Wel vind ik het jammer dat haar initiatieven meteen met de grond gelijk worden gemaakt. Je kan feedback toch ook aardig brengen?
ipv: je verhaal is totaal niet realistisch etc.
Jouw verhaal kan geloofwaardiger te worden door de historische feiten beter neer te zetten, zoals het feit dat.....
[...]
Ja maar het verhaal is zo onwaarschijnlijk. Ik vind het disrespectvol naar de mensen toe die in die tijd in Rotterdam hebben gewoond en die de oorlog mee hebben gemaakt.
Hard voorbeeld hoor: Maar je gaat ook geen 'fictief' verhaal schrijven over Hitler die berouw kreeg en en onder het mom van vergeven en vergeten bij een Joodse familie aanschuift. Dat zou ook niet respectvol zijn. De realiteit wordt geweld aangedaan door fictieve verhalen als deze.
Fictief of niet. Het komt niet overeen met hoe het was. Het komt zelfs 'verzachtend' over of het allemaal niet zo erg was.
Ik zou dit wel mooi vinden. Een spannend thema over wat mensen aan kunnen qua vergiffenis. Met vragen als waarom krijgt Hitler berouw? En ligt het in het vermogen van mensen om zulke gruwelijke daden te vergeven? Slachtoffers zijn dan opeens de gene met macht. Zij kunnen namelijk vergifenis schenken of juist niet.
Zij laat de mensen in het verhaal wel in hun waarden, dus disrespectvol vind ik het niet. Wel vind ik het jammer dat haar initiatieven meteen met de grond gelijk worden gemaakt. Je kan feedback toch ook aardig brengen?
ipv: je verhaal is totaal niet realistisch etc.
Jouw verhaal kan geloofwaardiger te worden door de historische feiten beter neer te zetten, zoals het feit dat.....
donderdag 25 september 2008 om 21:29
Ik laat het topic sluiten...bedankt voor jullie reacties!Het ging mij gewoon om een verzonnen verhaal en meer niet en ik had gewoon zin een verhaal te schrijven.Maar zie nu in dat dit geen goed idee is.Mijn excuses vanwege mijn spelfouten!Ik heb mijn best geprobeerd om perfect te schrijven maar het was niet goed genoeg.Ik wou dat ik nooit fouten maakte.Maar dom ben ik daarom alsnog niet.
