Psyche
alle pijlers
Abortus na ICSI?
zaterdag 15 oktober 2016 om 09:49
Mijn man en ik hebben jarenlang besproken of we wel of niet een tweede kind willen hebben. Hij wil het niet, ik wil het wel. Na vele gesprekken, verdriet, een gesprek met een hulpverlener, proberen erbij neer te leggen dat er geen tweede kind komt, hebben we een ICSI poging ondergaan. Omdat ik me geen leven zonder kind voor kon stellen en man geen keihard 'nee' zei. Wij kunnen trouwens enkel kinderen via ICSI krijgen, andere opties zijn er niet. En nu ben ik zwanger en heeft mijn man gezegd uit elkaar te willen gaan.
WAT moet ik in hemelsnaam doen?
- we hebben al een kind van 4,5 jaar
- wel/niet een tweede kind beheerst al 3 jaar ons leven
- ik heb enorm veel, nee ik heb verschrikkelijk idioot veel lopen pushen voor een tweede kind
- ik heb veel te weinig oog gehad voor het feit dat mijn man het niet wil
- mijn man heeft meegeholpen aan de ICSI poging
- mijn man staat op het randje van totaal instorten (en ik ook, denk ik)
Ik heb 2 keuzes, me nu realiserende in wat voor ellende ik zit. Embryo weg laten halen, dit leidt tot heel veel verdriet, een leven lang spijt maar ik kan er wel mijn relatie misschien mee redden. Vraag is dan wel hoe ik de rest van mijn leven ervoor ga zorgen dat ik dit niet nadraag en mijn man dit continue blijf verwijten. En daarmee alsnog in een scheiding terecht kom.
Andere keuze is embryo houden en kind krijgen (ervan uitgaande dat alles goed gaat.). Betekent scheiding, mijn kind gaat in een gebroken gezin opgroeien, hoe ga ik dit redden, wat doe ik mijn man en kind aan.
Ik hoop ondertussen eigenlijk op een miskraam, want dan lost het probleem vanzelf op. Ik heb ook geen idee hoe ik de fertiliteitsarts zou moeten vertellen dat ik abortus zou doen, maar ik neig op dit moment wel iets meer naar abortus. Wil mijn man niet kwijt.
Jullie mogen me voor rotte vis uitmaken (zo voel ik me ook) dat ik het zo ver heb laten komen, maar ik zou heel graag een paar serieuze reacties krijgen wat ik nu moet doen.....
WAT moet ik in hemelsnaam doen?
- we hebben al een kind van 4,5 jaar
- wel/niet een tweede kind beheerst al 3 jaar ons leven
- ik heb enorm veel, nee ik heb verschrikkelijk idioot veel lopen pushen voor een tweede kind
- ik heb veel te weinig oog gehad voor het feit dat mijn man het niet wil
- mijn man heeft meegeholpen aan de ICSI poging
- mijn man staat op het randje van totaal instorten (en ik ook, denk ik)
Ik heb 2 keuzes, me nu realiserende in wat voor ellende ik zit. Embryo weg laten halen, dit leidt tot heel veel verdriet, een leven lang spijt maar ik kan er wel mijn relatie misschien mee redden. Vraag is dan wel hoe ik de rest van mijn leven ervoor ga zorgen dat ik dit niet nadraag en mijn man dit continue blijf verwijten. En daarmee alsnog in een scheiding terecht kom.
Andere keuze is embryo houden en kind krijgen (ervan uitgaande dat alles goed gaat.). Betekent scheiding, mijn kind gaat in een gebroken gezin opgroeien, hoe ga ik dit redden, wat doe ik mijn man en kind aan.
Ik hoop ondertussen eigenlijk op een miskraam, want dan lost het probleem vanzelf op. Ik heb ook geen idee hoe ik de fertiliteitsarts zou moeten vertellen dat ik abortus zou doen, maar ik neig op dit moment wel iets meer naar abortus. Wil mijn man niet kwijt.
Jullie mogen me voor rotte vis uitmaken (zo voel ik me ook) dat ik het zo ver heb laten komen, maar ik zou heel graag een paar serieuze reacties krijgen wat ik nu moet doen.....
Lekker laten waaien.....
zaterdag 15 oktober 2016 om 19:59
quote:babbertje schreef op 15 oktober 2016 @ 19:44:
Nee never nooit zou ik een abortus doen om mijn relatie te redden.
Je man heeft er zelf aan meegewerkt (Al dan niet na een hoop gezeik).En een man die op totaal instorten staat om het feit dat ie een tweede kind krijgt???
Belachelijk.Ik denk maar zo dat die hele zwangerschap bijzaak is. Ik denk dat er bij hem wat geknakt is rondom zijn gevoel voor TO.
Nee never nooit zou ik een abortus doen om mijn relatie te redden.
Je man heeft er zelf aan meegewerkt (Al dan niet na een hoop gezeik).En een man die op totaal instorten staat om het feit dat ie een tweede kind krijgt???
Belachelijk.Ik denk maar zo dat die hele zwangerschap bijzaak is. Ik denk dat er bij hem wat geknakt is rondom zijn gevoel voor TO.
zaterdag 15 oktober 2016 om 20:12
Vanmorgen voordat ik naar mijn werk ging heb ik de OP gelezen, toen moest ik weg. Heb nu alles gelezen en eigenlijk maakt het me vooral heel verdrietig.
Wat een puinzooi. Arme kindjes.
Wat ik me al helemaal niet voor kan stellen, waarom zou je zo makkelijk afstand doen van datgene dat je het allerliefste op de hele wereld wilde. Dat tweede kindje.
Hoe werkt dat dan? Je doet zoveel moeite voor een tweede. Zoveel tijd, energie, tranen, geld, weet ik veel, stop je er in en dan lukt het. En dan wil je toch maar niet, omdat je man al die tijd eigenlijk al niet wilde? Ik snap het echt niet.
Afschuiven op het geluk van je oudste is nog wel de raarste gedachte. Zij wordt er gelukkiger van als dit kindje niet komt, omdat ze dan twee zulke leuke ouders heeft die samen echt een topstel zijn? Ik denk dat die fase al eeuwen voorbij is en dat komt ook niet zomaar weer terug.
Ik sluit me bij de therapie-adviseurs aan. Hier heb je hulp bij nodig. Ergens gaat iets scheef in je hoofd, al heel lang en dat komt nu tot een hoogtepunt. Dat moet jij nu zelf aanpakken en niet je kinderen de dupe laten worden. Die kunnen er niks aan doen en zijn afhankelijk van die gekke sprongen die jullie maken.
Denk trouwens ook dat die man helemaal niet voor abortus is, maar dat dat de kronkel in het hoofd van TO is. Als dit kind weg is, is alles weer zoals het zou moeten zijn. Dat bestaat volgens mij allang niet meer. Hoe kan een relatie goed blijven als de een alleen nog maar bezig is met zin doordrijven en pushen?
Wat een puinzooi. Arme kindjes.
Wat ik me al helemaal niet voor kan stellen, waarom zou je zo makkelijk afstand doen van datgene dat je het allerliefste op de hele wereld wilde. Dat tweede kindje.
Hoe werkt dat dan? Je doet zoveel moeite voor een tweede. Zoveel tijd, energie, tranen, geld, weet ik veel, stop je er in en dan lukt het. En dan wil je toch maar niet, omdat je man al die tijd eigenlijk al niet wilde? Ik snap het echt niet.
Afschuiven op het geluk van je oudste is nog wel de raarste gedachte. Zij wordt er gelukkiger van als dit kindje niet komt, omdat ze dan twee zulke leuke ouders heeft die samen echt een topstel zijn? Ik denk dat die fase al eeuwen voorbij is en dat komt ook niet zomaar weer terug.
Ik sluit me bij de therapie-adviseurs aan. Hier heb je hulp bij nodig. Ergens gaat iets scheef in je hoofd, al heel lang en dat komt nu tot een hoogtepunt. Dat moet jij nu zelf aanpakken en niet je kinderen de dupe laten worden. Die kunnen er niks aan doen en zijn afhankelijk van die gekke sprongen die jullie maken.
Denk trouwens ook dat die man helemaal niet voor abortus is, maar dat dat de kronkel in het hoofd van TO is. Als dit kind weg is, is alles weer zoals het zou moeten zijn. Dat bestaat volgens mij allang niet meer. Hoe kan een relatie goed blijven als de een alleen nog maar bezig is met zin doordrijven en pushen?
zaterdag 15 oktober 2016 om 20:17
quote:ikbenleaf schreef op 15 oktober 2016 @ 18:00:
Ik begrijp waarom de meesten zeggen 'geen abortus', echt waar, dat was mijn eerste idee ook. Ík begrijp ook écht helemaal niet hoe abortus überhaupt in je opkomt in deze situatie en ik denk inderdaad dat TO daar haar hele leven spijt van zou krijgen.
Máár, ik vraag me af of het voor de kinderen de beste keus is dat er nog een kindje komt, ongeacht of dat TO en haar man wel of niet gaan scheiden. Twee labiele ouders... Dat gun ik niet nóg een kind. Ik ben echter bang dat TOs gemoedstoestand ná een abortus ook niet bepaald gunstig zal zijn voor haar 1e kind...
Hoe het nu ook verder gaat, de kinderen zijn al de pineut. Ik hoop dat de TO hier ook over nadenkt.
Ik ben het helemaal met je eens.
Deze situatie is ontstaan door jarenlang verkeerde keuzes te maken. Keuzes hoe je als vrouw je man behandeld en andersom, keuzes om wel/niet bij elkaar te blijven, keuzes om je kinderwens 'over lijken' te laten gaan.
Met als gevolg deze belachelijke uitkomst.
Ik gun alle kinderen een stabiele, liefdevolle omgeving en ik heb zo mijn twijfels of het kindje dat wel gaat krijgen bij deze ouders.
Ik begrijp waarom de meesten zeggen 'geen abortus', echt waar, dat was mijn eerste idee ook. Ík begrijp ook écht helemaal niet hoe abortus überhaupt in je opkomt in deze situatie en ik denk inderdaad dat TO daar haar hele leven spijt van zou krijgen.
Máár, ik vraag me af of het voor de kinderen de beste keus is dat er nog een kindje komt, ongeacht of dat TO en haar man wel of niet gaan scheiden. Twee labiele ouders... Dat gun ik niet nóg een kind. Ik ben echter bang dat TOs gemoedstoestand ná een abortus ook niet bepaald gunstig zal zijn voor haar 1e kind...
Hoe het nu ook verder gaat, de kinderen zijn al de pineut. Ik hoop dat de TO hier ook over nadenkt.
Ik ben het helemaal met je eens.
Deze situatie is ontstaan door jarenlang verkeerde keuzes te maken. Keuzes hoe je als vrouw je man behandeld en andersom, keuzes om wel/niet bij elkaar te blijven, keuzes om je kinderwens 'over lijken' te laten gaan.
Met als gevolg deze belachelijke uitkomst.
Ik gun alle kinderen een stabiele, liefdevolle omgeving en ik heb zo mijn twijfels of het kindje dat wel gaat krijgen bij deze ouders.
zaterdag 15 oktober 2016 om 20:21
Dank voor alle reacties.
Ik heb de halve dag op het strand rond gelopen om mijn hoofd leeg te maken. Zie mijn eigen gezeur en dwangmatigheid nu nog duidelijker in. Ben bezig een therapeut te regelen. Ben ook naar abortus aan het kijken. Ik ben zo onaardig geweest om dat tweede kind erdoor te jassen, dus misschien kan het mijn relatie redden als ik laat blijken dat ik mij toch de wens van mijn man kan respecteren.
Vind het moeilijk en ondankbaar, maar we moeten toch wat nu.
Diepe, diepe ellende en zo'n spijt dat het zo ver heeft kunnen komen.......
Ik heb de halve dag op het strand rond gelopen om mijn hoofd leeg te maken. Zie mijn eigen gezeur en dwangmatigheid nu nog duidelijker in. Ben bezig een therapeut te regelen. Ben ook naar abortus aan het kijken. Ik ben zo onaardig geweest om dat tweede kind erdoor te jassen, dus misschien kan het mijn relatie redden als ik laat blijken dat ik mij toch de wens van mijn man kan respecteren.
Vind het moeilijk en ondankbaar, maar we moeten toch wat nu.
Diepe, diepe ellende en zo'n spijt dat het zo ver heeft kunnen komen.......
Lekker laten waaien.....
zaterdag 15 oktober 2016 om 20:24
Heel héél hard gezegd heb je nu nog 1 week om een medicamenteuze abortus te ondergaan en 7 weken om een redelijk vroege zuigcurretage te ondergaan. Geen nood voor overhaaste beslissingen dus. Eerst, al dan niet samen, naar een therapeut. En dan een weloverwogen beslissing maken.
Overigens zou het mij, zoals eerder werd genoemd hier, niks verbazen als je man door het lint gaat als je het kind weg laat halen. Ondanks ongewenst is het OOK zijn kind.
Brr, ik krijg de rillingen van mn eigen post.
Overigens zou het mij, zoals eerder werd genoemd hier, niks verbazen als je man door het lint gaat als je het kind weg laat halen. Ondanks ongewenst is het OOK zijn kind.
Brr, ik krijg de rillingen van mn eigen post.
zaterdag 15 oktober 2016 om 20:28
quote:Cruise2015 schreef op 15 oktober 2016 @ 20:21:
Dank voor alle reacties.
Ik heb de halve dag op het strand rond gelopen om mijn hoofd leeg te maken. Zie mijn eigen gezeur en dwangmatigheid nu nog duidelijker in. Ben bezig een therapeut te regelen. Ben ook naar abortus aan het kijken. Ik ben zo onaardig geweest om dat tweede kind erdoor te jassen, dus misschien kan het mijn relatie redden als ik laat blijken dat ik mij toch de wens van mijn man kan respecteren.
Vind het moeilijk en ondankbaar, maar we moeten toch wat nu.
Diepe, diepe ellende en zo'n spijt dat het zo ver heeft kunnen komen.......
Welnee, natuurlijk niet. Je hebt al minstens drie jaar laten zien dat de wens van je man je een worst zal zijn, en het wordt echt niet ineens koek en ei als je dat kind weg laat halen. Het feit dat je man voor beide kinderen wil zorgen zegt al genoeg: dat kind is zijn probleem niet, het is je gedrag. En dan nog. Dan laat je het weg halen, en dan neemt je man je weer in genade aan, en dan komt er geheid een moment waarop jij hem die abortus kwalijk gaat nemen en dan begint de hele riedel weer van voren af aan.
Nogmaals: een abortus lijkt me een prima oplossing, maar niet voor het probleem wat je nu hebt met je man. Wel voor dat arme kind.
Dank voor alle reacties.
Ik heb de halve dag op het strand rond gelopen om mijn hoofd leeg te maken. Zie mijn eigen gezeur en dwangmatigheid nu nog duidelijker in. Ben bezig een therapeut te regelen. Ben ook naar abortus aan het kijken. Ik ben zo onaardig geweest om dat tweede kind erdoor te jassen, dus misschien kan het mijn relatie redden als ik laat blijken dat ik mij toch de wens van mijn man kan respecteren.
Vind het moeilijk en ondankbaar, maar we moeten toch wat nu.
Diepe, diepe ellende en zo'n spijt dat het zo ver heeft kunnen komen.......
Welnee, natuurlijk niet. Je hebt al minstens drie jaar laten zien dat de wens van je man je een worst zal zijn, en het wordt echt niet ineens koek en ei als je dat kind weg laat halen. Het feit dat je man voor beide kinderen wil zorgen zegt al genoeg: dat kind is zijn probleem niet, het is je gedrag. En dan nog. Dan laat je het weg halen, en dan neemt je man je weer in genade aan, en dan komt er geheid een moment waarop jij hem die abortus kwalijk gaat nemen en dan begint de hele riedel weer van voren af aan.
Nogmaals: een abortus lijkt me een prima oplossing, maar niet voor het probleem wat je nu hebt met je man. Wel voor dat arme kind.
zaterdag 15 oktober 2016 om 20:30
quote:Cruise2015 schreef op 15 oktober 2016 @ 20:21:
Dank voor alle reacties.
Ik heb de halve dag op het strand rond gelopen om mijn hoofd leeg te maken. Zie mijn eigen gezeur en dwangmatigheid nu nog duidelijker in. Ben bezig een therapeut te regelen. Ben ook naar abortus aan het kijken. Ik ben zo onaardig geweest om dat tweede kind erdoor te jassen, dus misschien kan het mijn relatie redden als ik laat blijken dat ik mij toch de wens van mijn man kan respecteren.
Vind het moeilijk en ondankbaar, maar we moeten toch wat nu.
Diepe, diepe ellende en zo'n spijt dat het zo ver heeft kunnen komen.......En als dat niet kan? Als je man gewoon klaar met jou en jouw persoontje is?
Dank voor alle reacties.
Ik heb de halve dag op het strand rond gelopen om mijn hoofd leeg te maken. Zie mijn eigen gezeur en dwangmatigheid nu nog duidelijker in. Ben bezig een therapeut te regelen. Ben ook naar abortus aan het kijken. Ik ben zo onaardig geweest om dat tweede kind erdoor te jassen, dus misschien kan het mijn relatie redden als ik laat blijken dat ik mij toch de wens van mijn man kan respecteren.
Vind het moeilijk en ondankbaar, maar we moeten toch wat nu.
Diepe, diepe ellende en zo'n spijt dat het zo ver heeft kunnen komen.......En als dat niet kan? Als je man gewoon klaar met jou en jouw persoontje is?
zaterdag 15 oktober 2016 om 20:58
quote:Lady_Voldemort schreef op 15 oktober 2016 @ 20:28:
[...]
Welnee, natuurlijk niet. Je hebt al minstens drie jaar laten zien dat de wens van je man je een worst zal zijn, en het wordt echt niet ineens koek en ei als je dat kind weg laat halen. Het feit dat je man voor beide kinderen wil zorgen zegt al genoeg: dat kind is zijn probleem niet, het is je gedrag. En dan nog. Dan laat je het weg halen, en dan neemt je man je weer in genade aan, en dan komt er geheid een moment waarop jij hem die abortus kwalijk gaat nemen en dan begint de hele riedel weer van voren af aan.
Nogmaals: een abortus lijkt me een prima oplossing, maar niet voor het probleem wat je nu hebt met je man. Wel voor dat arme kind.Dit. Ik snap ook echt niet waar je het vandaan haalt dat het niet geboren worden van dit kind de oplossing gaat zijn van je probleem TO. Ik snap het écht niet.
[...]
Welnee, natuurlijk niet. Je hebt al minstens drie jaar laten zien dat de wens van je man je een worst zal zijn, en het wordt echt niet ineens koek en ei als je dat kind weg laat halen. Het feit dat je man voor beide kinderen wil zorgen zegt al genoeg: dat kind is zijn probleem niet, het is je gedrag. En dan nog. Dan laat je het weg halen, en dan neemt je man je weer in genade aan, en dan komt er geheid een moment waarop jij hem die abortus kwalijk gaat nemen en dan begint de hele riedel weer van voren af aan.
Nogmaals: een abortus lijkt me een prima oplossing, maar niet voor het probleem wat je nu hebt met je man. Wel voor dat arme kind.Dit. Ik snap ook echt niet waar je het vandaan haalt dat het niet geboren worden van dit kind de oplossing gaat zijn van je probleem TO. Ik snap het écht niet.
zaterdag 15 oktober 2016 om 21:00
TO: wat een ellende. Er komen harde reacties hier en misschien is dat ook wel terecht. Aan de ene kant is het goed dat je inziet dat je te ver bent gegaan. Aan de andere kant zie je dat nu alleen maar in, en heb je er spijt van, omdat je man zich zo opstelt. Anders was je alleen maar blij geweest omdat je je zin had. Maar goed: daar is nu niks meer aan te doen.
Enige tip die ik heb: práát met je man. Maar vooral: luister naar hem. Vraag waarom hij wil scheiden. Wanneer heeft hij dit beslist? Al voordat je zwanger was? Is hij het ICSI-traject ingegaan met de gedachte dat hij je dit kind gunt, maar dan niet meer verder wil met je? Of kan hij er nu niet tegen dat hij wordt geacht in jubelstemming te zijn - en jij dit waarschijnlijk direct was na de positieve test - terwijl hij dat gewoon niet is? Heeft hij dat onderschat? Luister naar hem, en zeg dat je spijt hebt, dat je dit niet zo had moeten doen, dat je hem niet kwijt wil, vraag wat er volgens hem moet gebeuren om dit eventueel te lijmen. En vooral: laat het om hém gaan, níet om jou.
Zeg dus vooral niet in dat eerste gesprek dat je wel abortus laat plegen. Dat is niet eerlijk naar hem en ook dan laat je het weer alleen om jóu gaan. Je kruipt ook dan weer in een soort van slachtofferrol en het lijkt alsof je alleen maar wil dat hij zegt: "nee hoor doe dat niet" zodat je later kan zeggen dat je dat toch had geopperd en voor hem over had. Maar ja, dat wilde hij toch niet?
En laat ook alsjeblieft geen abortus plegen zonder zijn medeweten. Je weet niet of hij dat wil een het voelt als chantage: dit heb ik nu gedaan voor jou, dus nu moet jij blijven...
Misschien oppert hij het wel en dan kan je het alsnog overwegen, alhoewel het me sterk lijkt dat je huwelijk dat overleeft.
Schrijf hem desnoods een brief en neem in ieder geval geen overhaaste beslissingen.
Ik hoor het vaker. Meerdere vriendinnen van mij die een derde kind wilden. Man had meermalen aangegeven dat echt niet te willen, maar ze drammen net zo lang tot hij overstag is gegaan. Ik snap het totaal niet, vind het respectloos. Maar ik heb makkelijk praten, man en ik hebben altijd allebei gezegd dat we een groot gezin willen, liefst meer dan 2 kinderen. Voorlopig blijven we na zes jaar huwelijk steken bij 1, met veel moeite en vruchtbaarheidsbehandelingen (IUI).
Sterkte.
Enige tip die ik heb: práát met je man. Maar vooral: luister naar hem. Vraag waarom hij wil scheiden. Wanneer heeft hij dit beslist? Al voordat je zwanger was? Is hij het ICSI-traject ingegaan met de gedachte dat hij je dit kind gunt, maar dan niet meer verder wil met je? Of kan hij er nu niet tegen dat hij wordt geacht in jubelstemming te zijn - en jij dit waarschijnlijk direct was na de positieve test - terwijl hij dat gewoon niet is? Heeft hij dat onderschat? Luister naar hem, en zeg dat je spijt hebt, dat je dit niet zo had moeten doen, dat je hem niet kwijt wil, vraag wat er volgens hem moet gebeuren om dit eventueel te lijmen. En vooral: laat het om hém gaan, níet om jou.
Zeg dus vooral niet in dat eerste gesprek dat je wel abortus laat plegen. Dat is niet eerlijk naar hem en ook dan laat je het weer alleen om jóu gaan. Je kruipt ook dan weer in een soort van slachtofferrol en het lijkt alsof je alleen maar wil dat hij zegt: "nee hoor doe dat niet" zodat je later kan zeggen dat je dat toch had geopperd en voor hem over had. Maar ja, dat wilde hij toch niet?
En laat ook alsjeblieft geen abortus plegen zonder zijn medeweten. Je weet niet of hij dat wil een het voelt als chantage: dit heb ik nu gedaan voor jou, dus nu moet jij blijven...
Misschien oppert hij het wel en dan kan je het alsnog overwegen, alhoewel het me sterk lijkt dat je huwelijk dat overleeft.
Schrijf hem desnoods een brief en neem in ieder geval geen overhaaste beslissingen.
Ik hoor het vaker. Meerdere vriendinnen van mij die een derde kind wilden. Man had meermalen aangegeven dat echt niet te willen, maar ze drammen net zo lang tot hij overstag is gegaan. Ik snap het totaal niet, vind het respectloos. Maar ik heb makkelijk praten, man en ik hebben altijd allebei gezegd dat we een groot gezin willen, liefst meer dan 2 kinderen. Voorlopig blijven we na zes jaar huwelijk steken bij 1, met veel moeite en vruchtbaarheidsbehandelingen (IUI).
Sterkte.
zaterdag 15 oktober 2016 om 21:10
zaterdag 15 oktober 2016 om 21:12
quote:*petitpois* schreef op 15 oktober 2016 @ 10:15:
Heb even geloept. Ik denk dat jullie relatie sowieso al ten dode was opgeschreven door jouw jarenlange gedram om een kind.
Als je - met jouw obsessie voor een tweede - kiest voor abortus, gaat je dat je leven lang achtervolgen. Die scheiding, daar kom je uiteindelijk wel weer overheen, weet ik uit ervaring.
Het is alleen behoorlijk lullig voor je oudste. Handel je zaakjes met je ex netjes en verstandig af in het belang van je oudste, en zet je zwangerschap door.Eens, goede en nuchtere reactie.
Heb even geloept. Ik denk dat jullie relatie sowieso al ten dode was opgeschreven door jouw jarenlange gedram om een kind.
Als je - met jouw obsessie voor een tweede - kiest voor abortus, gaat je dat je leven lang achtervolgen. Die scheiding, daar kom je uiteindelijk wel weer overheen, weet ik uit ervaring.
Het is alleen behoorlijk lullig voor je oudste. Handel je zaakjes met je ex netjes en verstandig af in het belang van je oudste, en zet je zwangerschap door.Eens, goede en nuchtere reactie.
zaterdag 15 oktober 2016 om 21:33
quote:-Sense- schreef op 15 oktober 2016 @ 21:12:
[...]
Eens, goede en nuchtere reactie.Voor haar misschien beter: maar het gaat wat mij betreft niet primair om waar zij wel en niet overheen komt, maar om de kinderen. Ze zijn het verplicht om er alles aan te doen om voor hun huwelijk te vechten zodat de kinderen niet opgroeien in een gebroken gezin.
[...]
Eens, goede en nuchtere reactie.Voor haar misschien beter: maar het gaat wat mij betreft niet primair om waar zij wel en niet overheen komt, maar om de kinderen. Ze zijn het verplicht om er alles aan te doen om voor hun huwelijk te vechten zodat de kinderen niet opgroeien in een gebroken gezin.
zaterdag 15 oktober 2016 om 21:47
quote:Marietje81 schreef op 15 oktober 2016 @ 21:00:
TO: wat een ellende. Er komen harde reacties hier en misschien is dat ook wel terecht. Aan de ene kant is het goed dat je inziet dat je te ver bent gegaan. Aan de andere kant zie je dat nu alleen maar in, en heb je er spijt van, omdat je man zich zo opstelt. Anders was je alleen maar blij geweest omdat je je zin had. Maar goed: daar is nu niks meer aan te doen.
Enige tip die ik heb: práát met je man. Maar vooral: luister naar hem. Vraag waarom hij wil scheiden. Wanneer heeft hij dit beslist? Al voordat je zwanger was? Is hij het ICSI-traject ingegaan met de gedachte dat hij je dit kind gunt, maar dan niet meer verder wil met je? Of kan hij er nu niet tegen dat hij wordt geacht in jubelstemming te zijn - en jij dit waarschijnlijk direct was na de positieve test - terwijl hij dat gewoon niet is? Heeft hij dat onderschat? Luister naar hem, en zeg dat je spijt hebt, dat je dit niet zo had moeten doen, dat je hem niet kwijt wil, vraag wat er volgens hem moet gebeuren om dit eventueel te lijmen. En vooral: laat het om hém gaan, níet om jou.
Zeg dus vooral niet in dat eerste gesprek dat je wel abortus laat plegen. Dat is niet eerlijk naar hem en ook dan laat je het weer alleen om jóu gaan. Je kruipt ook dan weer in een soort van slachtofferrol en het lijkt alsof je alleen maar wil dat hij zegt: "nee hoor doe dat niet" zodat je later kan zeggen dat je dat toch had geopperd en voor hem over had. Maar ja, dat wilde hij toch niet?
En laat ook alsjeblieft geen abortus plegen zonder zijn medeweten. Je weet niet of hij dat wil een het voelt als chantage: dit heb ik nu gedaan voor jou, dus nu moet jij blijven...
Misschien oppert hij het wel en dan kan je het alsnog overwegen, alhoewel het me sterk lijkt dat je huwelijk dat overleeft.
Schrijf hem desnoods een brief en neem in ieder geval geen overhaaste beslissingen.
Ik hoor het vaker. Meerdere vriendinnen van mij die een derde kind wilden. Man had meermalen aangegeven dat echt niet te willen, maar ze drammen net zo lang tot hij overstag is gegaan. Ik snap het totaal niet, vind het respectloos. Maar ik heb makkelijk praten, man en ik hebben altijd allebei gezegd dat we een groot gezin willen, liefst meer dan 2 kinderen. Voorlopig blijven we na zes jaar huwelijk steken bij 1, met veel moeite en vruchtbaarheidsbehandelingen (IUI).
Sterkte.Beste post in dit topic. Helemaal mee eens.
TO: wat een ellende. Er komen harde reacties hier en misschien is dat ook wel terecht. Aan de ene kant is het goed dat je inziet dat je te ver bent gegaan. Aan de andere kant zie je dat nu alleen maar in, en heb je er spijt van, omdat je man zich zo opstelt. Anders was je alleen maar blij geweest omdat je je zin had. Maar goed: daar is nu niks meer aan te doen.
Enige tip die ik heb: práát met je man. Maar vooral: luister naar hem. Vraag waarom hij wil scheiden. Wanneer heeft hij dit beslist? Al voordat je zwanger was? Is hij het ICSI-traject ingegaan met de gedachte dat hij je dit kind gunt, maar dan niet meer verder wil met je? Of kan hij er nu niet tegen dat hij wordt geacht in jubelstemming te zijn - en jij dit waarschijnlijk direct was na de positieve test - terwijl hij dat gewoon niet is? Heeft hij dat onderschat? Luister naar hem, en zeg dat je spijt hebt, dat je dit niet zo had moeten doen, dat je hem niet kwijt wil, vraag wat er volgens hem moet gebeuren om dit eventueel te lijmen. En vooral: laat het om hém gaan, níet om jou.
Zeg dus vooral niet in dat eerste gesprek dat je wel abortus laat plegen. Dat is niet eerlijk naar hem en ook dan laat je het weer alleen om jóu gaan. Je kruipt ook dan weer in een soort van slachtofferrol en het lijkt alsof je alleen maar wil dat hij zegt: "nee hoor doe dat niet" zodat je later kan zeggen dat je dat toch had geopperd en voor hem over had. Maar ja, dat wilde hij toch niet?
En laat ook alsjeblieft geen abortus plegen zonder zijn medeweten. Je weet niet of hij dat wil een het voelt als chantage: dit heb ik nu gedaan voor jou, dus nu moet jij blijven...
Misschien oppert hij het wel en dan kan je het alsnog overwegen, alhoewel het me sterk lijkt dat je huwelijk dat overleeft.
Schrijf hem desnoods een brief en neem in ieder geval geen overhaaste beslissingen.
Ik hoor het vaker. Meerdere vriendinnen van mij die een derde kind wilden. Man had meermalen aangegeven dat echt niet te willen, maar ze drammen net zo lang tot hij overstag is gegaan. Ik snap het totaal niet, vind het respectloos. Maar ik heb makkelijk praten, man en ik hebben altijd allebei gezegd dat we een groot gezin willen, liefst meer dan 2 kinderen. Voorlopig blijven we na zes jaar huwelijk steken bij 1, met veel moeite en vruchtbaarheidsbehandelingen (IUI).
Sterkte.Beste post in dit topic. Helemaal mee eens.
zaterdag 15 oktober 2016 om 22:02
zaterdag 15 oktober 2016 om 22:14
quote:Sophiever schreef op 15 oktober 2016 @ 22:11:
Geen abortus doen natuurlijk. Het s bespottelijk dat je man je nu onder druk zet omdat hij van gedachten is veranderd. Hij heeft er zelf mee ingestemd met de behandeling.Haar man stelt geen abortus voor, hij heeft tegen TO gezegd dat hij de zorg voor de 2e ook op zich neemt maar van haar wil scheiden. TO denkt zelf dat als ze een abortus doet dat dan alles vergeven en vergeten is.
Geen abortus doen natuurlijk. Het s bespottelijk dat je man je nu onder druk zet omdat hij van gedachten is veranderd. Hij heeft er zelf mee ingestemd met de behandeling.Haar man stelt geen abortus voor, hij heeft tegen TO gezegd dat hij de zorg voor de 2e ook op zich neemt maar van haar wil scheiden. TO denkt zelf dat als ze een abortus doet dat dan alles vergeven en vergeten is.
zaterdag 15 oktober 2016 om 22:16
quote:GateKeeper schreef op 15 oktober 2016 @ 22:14:
[...]
Haar man stelt geen abortus voor, hij heeft tegen TO gezegd dat hij de zorg voor de 2e ook op zich neemt maar van haar wil scheiden. TO denkt zelf dat als ze een abortus doet dat dan alles vergeven en vergeten is.In dat geval geldt alleen de opmerking geen abortus.
[...]
Haar man stelt geen abortus voor, hij heeft tegen TO gezegd dat hij de zorg voor de 2e ook op zich neemt maar van haar wil scheiden. TO denkt zelf dat als ze een abortus doet dat dan alles vergeven en vergeten is.In dat geval geldt alleen de opmerking geen abortus.
