Psyche
alle pijlers
Abortus na ICSI?
zaterdag 15 oktober 2016 om 09:49
Mijn man en ik hebben jarenlang besproken of we wel of niet een tweede kind willen hebben. Hij wil het niet, ik wil het wel. Na vele gesprekken, verdriet, een gesprek met een hulpverlener, proberen erbij neer te leggen dat er geen tweede kind komt, hebben we een ICSI poging ondergaan. Omdat ik me geen leven zonder kind voor kon stellen en man geen keihard 'nee' zei. Wij kunnen trouwens enkel kinderen via ICSI krijgen, andere opties zijn er niet. En nu ben ik zwanger en heeft mijn man gezegd uit elkaar te willen gaan.
WAT moet ik in hemelsnaam doen?
- we hebben al een kind van 4,5 jaar
- wel/niet een tweede kind beheerst al 3 jaar ons leven
- ik heb enorm veel, nee ik heb verschrikkelijk idioot veel lopen pushen voor een tweede kind
- ik heb veel te weinig oog gehad voor het feit dat mijn man het niet wil
- mijn man heeft meegeholpen aan de ICSI poging
- mijn man staat op het randje van totaal instorten (en ik ook, denk ik)
Ik heb 2 keuzes, me nu realiserende in wat voor ellende ik zit. Embryo weg laten halen, dit leidt tot heel veel verdriet, een leven lang spijt maar ik kan er wel mijn relatie misschien mee redden. Vraag is dan wel hoe ik de rest van mijn leven ervoor ga zorgen dat ik dit niet nadraag en mijn man dit continue blijf verwijten. En daarmee alsnog in een scheiding terecht kom.
Andere keuze is embryo houden en kind krijgen (ervan uitgaande dat alles goed gaat.). Betekent scheiding, mijn kind gaat in een gebroken gezin opgroeien, hoe ga ik dit redden, wat doe ik mijn man en kind aan.
Ik hoop ondertussen eigenlijk op een miskraam, want dan lost het probleem vanzelf op. Ik heb ook geen idee hoe ik de fertiliteitsarts zou moeten vertellen dat ik abortus zou doen, maar ik neig op dit moment wel iets meer naar abortus. Wil mijn man niet kwijt.
Jullie mogen me voor rotte vis uitmaken (zo voel ik me ook) dat ik het zo ver heb laten komen, maar ik zou heel graag een paar serieuze reacties krijgen wat ik nu moet doen.....
WAT moet ik in hemelsnaam doen?
- we hebben al een kind van 4,5 jaar
- wel/niet een tweede kind beheerst al 3 jaar ons leven
- ik heb enorm veel, nee ik heb verschrikkelijk idioot veel lopen pushen voor een tweede kind
- ik heb veel te weinig oog gehad voor het feit dat mijn man het niet wil
- mijn man heeft meegeholpen aan de ICSI poging
- mijn man staat op het randje van totaal instorten (en ik ook, denk ik)
Ik heb 2 keuzes, me nu realiserende in wat voor ellende ik zit. Embryo weg laten halen, dit leidt tot heel veel verdriet, een leven lang spijt maar ik kan er wel mijn relatie misschien mee redden. Vraag is dan wel hoe ik de rest van mijn leven ervoor ga zorgen dat ik dit niet nadraag en mijn man dit continue blijf verwijten. En daarmee alsnog in een scheiding terecht kom.
Andere keuze is embryo houden en kind krijgen (ervan uitgaande dat alles goed gaat.). Betekent scheiding, mijn kind gaat in een gebroken gezin opgroeien, hoe ga ik dit redden, wat doe ik mijn man en kind aan.
Ik hoop ondertussen eigenlijk op een miskraam, want dan lost het probleem vanzelf op. Ik heb ook geen idee hoe ik de fertiliteitsarts zou moeten vertellen dat ik abortus zou doen, maar ik neig op dit moment wel iets meer naar abortus. Wil mijn man niet kwijt.
Jullie mogen me voor rotte vis uitmaken (zo voel ik me ook) dat ik het zo ver heb laten komen, maar ik zou heel graag een paar serieuze reacties krijgen wat ik nu moet doen.....
Lekker laten waaien.....
zondag 16 oktober 2016 om 10:04
quote:OmeHenk schreef op 16 oktober 2016 @ 08:30:
[...]
Die man is net zo goed fout. Als hij iets echt niet wil, moet hij het niet doen. Een eerdere poging tot ICSI is hij halverwege uitgestapt.
Hij had daar nooit in mee moeten gaan.
En of ze echt 'gedramd' heeft, weten we ook niet.
Ik ben het wel eens dat het beiden erg onvolwassen personen zijn en daar wat mee moet. Maar de situatie is niet alleen door TO veroorzaakt.Dat zegt ze zelf meerdere keren, ook in andere topics.
[...]
Die man is net zo goed fout. Als hij iets echt niet wil, moet hij het niet doen. Een eerdere poging tot ICSI is hij halverwege uitgestapt.
Hij had daar nooit in mee moeten gaan.
En of ze echt 'gedramd' heeft, weten we ook niet.
Ik ben het wel eens dat het beiden erg onvolwassen personen zijn en daar wat mee moet. Maar de situatie is niet alleen door TO veroorzaakt.Dat zegt ze zelf meerdere keren, ook in andere topics.
zondag 16 oktober 2016 om 10:04
quote:nerdopviva schreef op 15 oktober 2016 @ 10:05:
[...]
Ik denk dat hij heeft meegewerkt om de relatie te redden (ook voor hun dochter). Hij dacht het aan te kunnen en nu blijkt dat hij het toch niet kan.
Wat kan hij dan niet aan? Als je het samen leuk hebt met 1 kind, ga je toch geen abortus plegen bij een tweede?!
Er zal wel meer echt niet goed zijn in dit huwelijk/gezin.
Oh boy wat een ellende.
[...]
Ik denk dat hij heeft meegewerkt om de relatie te redden (ook voor hun dochter). Hij dacht het aan te kunnen en nu blijkt dat hij het toch niet kan.
Wat kan hij dan niet aan? Als je het samen leuk hebt met 1 kind, ga je toch geen abortus plegen bij een tweede?!
Er zal wel meer echt niet goed zijn in dit huwelijk/gezin.
Oh boy wat een ellende.
zondag 16 oktober 2016 om 10:10
quote:swifty schreef op 16 oktober 2016 @ 01:30:
Jeetje, wat een heftige situatie!
Allereerst een grote grote knuf
En nu mijn ongezouten mening.....als dit allemaal waar is dan..
Gefeliciteerd met je lang verwachte zwangerschap, en ik denk dat jij een super leuke lieve moeder zal zijn voor 2 kinderen! En dat je de wijsheid in je draagt om te weten, dit komt goed. Een broertje of zusje erbij, heel erg leuk! En bijzonder ook dat het toch nog gelukt is allemaal, het klinkt als een moeizaam proces om met allemaal vruchtbaarheidsonderzoeken/ trajecten toch nog zwanger te worden. Een wonder eigenlijk.
Je man is al een poosje aan einde van zijn latijn. Grote kans dat hij bijdraait als hij weer zijn batterij heeft opgeladen. Maar dat hij hulp nodig heeft is wel duidelijk. Wel verdrietig dat je man nu niet je partner kan zijn en tijdelijk is weggevallen.
Een zwangerschap alleen nu even doen, is zwaar. En of jij nu wel of niet abortus ondergaat, wie zegt dat hij niet gaat scheiden over poosje als je abortus hebt gepleegd. Misschien zelfs omdat je zo veranderd bent daarna of whatever dan de reden is. Er spreekt weinig liefde nu van hem uit voor jullie. En je kan hem niet beletten van jou te scheiden, dus straks sta je zonder 2e kind en zonder partner.
De toekomst is onzeker, en zijn trouw aan jou staat op losse schroeven, kind erbij of geen kind erbij.
Dus, blijf bij jezelf, en kies voor jezelf en je kinderen, nooit iets weghalen omdat een ander dat van je vraagt onder dwang en ultimatum. Kom op waar jij voor staat in het leven, en dat is je wens om moeder te worden, drie jaar voor gestreden, en iets waar jij voor staat. En voor opkomt. en nu ophouden met ideeen over abortus, om dan af te kopen dat je man bij je blijft. Zo werkt het niet. Je kan niet iemand tegen houden van jouw te scheiden door abortus te ondergaan. dat is toch te gek voor woorden? en dat ben jij niet.
Nu, dat is wat ik dan denk als ik jouw topic lees....
En nu weer met de beide beentjes op de grond.
Als TO zo met haar kinderen omgaat als met haar man, is zij echt geen goede moeder maar een egocentrische brokkenpiloot die dingen die mooi en puur behoren te zijn volledig kapot maakt.
Jeetje, wat een heftige situatie!
Allereerst een grote grote knuf
En nu mijn ongezouten mening.....als dit allemaal waar is dan..
Gefeliciteerd met je lang verwachte zwangerschap, en ik denk dat jij een super leuke lieve moeder zal zijn voor 2 kinderen! En dat je de wijsheid in je draagt om te weten, dit komt goed. Een broertje of zusje erbij, heel erg leuk! En bijzonder ook dat het toch nog gelukt is allemaal, het klinkt als een moeizaam proces om met allemaal vruchtbaarheidsonderzoeken/ trajecten toch nog zwanger te worden. Een wonder eigenlijk.
Je man is al een poosje aan einde van zijn latijn. Grote kans dat hij bijdraait als hij weer zijn batterij heeft opgeladen. Maar dat hij hulp nodig heeft is wel duidelijk. Wel verdrietig dat je man nu niet je partner kan zijn en tijdelijk is weggevallen.
Een zwangerschap alleen nu even doen, is zwaar. En of jij nu wel of niet abortus ondergaat, wie zegt dat hij niet gaat scheiden over poosje als je abortus hebt gepleegd. Misschien zelfs omdat je zo veranderd bent daarna of whatever dan de reden is. Er spreekt weinig liefde nu van hem uit voor jullie. En je kan hem niet beletten van jou te scheiden, dus straks sta je zonder 2e kind en zonder partner.
De toekomst is onzeker, en zijn trouw aan jou staat op losse schroeven, kind erbij of geen kind erbij.
Dus, blijf bij jezelf, en kies voor jezelf en je kinderen, nooit iets weghalen omdat een ander dat van je vraagt onder dwang en ultimatum. Kom op waar jij voor staat in het leven, en dat is je wens om moeder te worden, drie jaar voor gestreden, en iets waar jij voor staat. En voor opkomt. en nu ophouden met ideeen over abortus, om dan af te kopen dat je man bij je blijft. Zo werkt het niet. Je kan niet iemand tegen houden van jouw te scheiden door abortus te ondergaan. dat is toch te gek voor woorden? en dat ben jij niet.
Nu, dat is wat ik dan denk als ik jouw topic lees....
En nu weer met de beide beentjes op de grond.
Als TO zo met haar kinderen omgaat als met haar man, is zij echt geen goede moeder maar een egocentrische brokkenpiloot die dingen die mooi en puur behoren te zijn volledig kapot maakt.
zondag 16 oktober 2016 om 10:13
Ik denk dat je man je toch wel verlaat, wel of geen abortus. Je hebt jaren niet naar hem geluisterd, en dat doe je nu weer/ nog steeds niet (lees nergens dat je hem hebt gevraagd of hij ook abortus wil?!). Kan me zomaar voorstellen dat hij ziedend wordt dat jij dit überhaupt overweegt, zoveel moeite en allemaal voor niks. Dat hij weg wil staat denk ik los van jouw huidige zwangerschap. Echt ga samen leren communiceren. Is ook erg belangrijk tussen ex-partners met gezamenlijk(e) kind(eren).
zondag 16 oktober 2016 om 10:22
quote:winters schreef op 16 oktober 2016 @ 10:11:
En als jij nu abortus laat plegen is je relatie dan gered?
Grote kans dat je relatie daarna alsnog stuk loopt.
Niet vechten over een kind, is nooit goed. Een offer maken in vorm van abortus om iemand aan je te binden, is ook nooit goed.
Je relatie is in de problemen, hoe dan ook. Los van zwangerschap. Dit is iets van langere tijd wat niet goed loopt.
Abortus nu gaat je relatieproblemen niet oplossen. Ook omdat je man zelf actief zijn zaad heeft geleverd voor icsi. Had hij het echt niet gewild, had hij niet meegewerkt.
En als jij nu abortus laat plegen is je relatie dan gered?
Grote kans dat je relatie daarna alsnog stuk loopt.
Niet vechten over een kind, is nooit goed. Een offer maken in vorm van abortus om iemand aan je te binden, is ook nooit goed.
Je relatie is in de problemen, hoe dan ook. Los van zwangerschap. Dit is iets van langere tijd wat niet goed loopt.
Abortus nu gaat je relatieproblemen niet oplossen. Ook omdat je man zelf actief zijn zaad heeft geleverd voor icsi. Had hij het echt niet gewild, had hij niet meegewerkt.
zondag 16 oktober 2016 om 10:33
quote:Sophiever schreef op 16 oktober 2016 @ 00:00:
[...]
De link die je geeft heeft weinig met mijn punt te maken, die gelden voor de algemene richtlijn ter adoptie.
De biologische moeder heeft wel bedenktijd, een aantal jaar geleden was het nog een jaar op internet lees ik een paar maanden.Nee dat is dus voordat de adoptie in gang gezet wordt. Dan gaat het kind tijdelijk naar een pleeggezin (meestal het toekomstige gezin, maar niet altijd). Als de adoptie voltooid is, is hij voltooid.
[...]
De link die je geeft heeft weinig met mijn punt te maken, die gelden voor de algemene richtlijn ter adoptie.
De biologische moeder heeft wel bedenktijd, een aantal jaar geleden was het nog een jaar op internet lees ik een paar maanden.Nee dat is dus voordat de adoptie in gang gezet wordt. Dan gaat het kind tijdelijk naar een pleeggezin (meestal het toekomstige gezin, maar niet altijd). Als de adoptie voltooid is, is hij voltooid.
zondag 16 oktober 2016 om 10:41
quote:Enn schreef op 16 oktober 2016 @ 08:33:
[...]
Drie jaar, therapie en alles om een kinderwens terwijl de partner echt geen behoefte heeft? Nou, ik durf te zeggen dat het een vorm van drammen is die uniek in zijn soort te noemen is.
En verder eens maar die man is nu niet zwanger, die is/of gaat weg. Het gaat mij hier niet om gelijk of ongelijk, om schuld of of onschuld. Het gaat mij hier om dat kind. Het gaat er mij om dat hier een mevrouw schrijft die bereid was om haar huwelijk op te offeren voor een kind en nu het kind even zo hard weer opoffert voor het huwelijk. Dat zijn echt haar keuzes in deze geweest en zij is dus nu wel zwanger maar wil het kind gelijk weer laten verwijderen. En volgens sommigen moet wel de moeder van dit kind worden? Want hij gaat toch niet blijven en dus heeft ze dan tenminste nog dit kind? Ik zou het echt niet doen want wedden dat dit kind over twee jaar degene is die haar dus niet gelukkig heeft gemaakt? Die haar man heeft weggejaagd?
Dit vind ik inderdaad het ergste. Griezelig zelfs hoe makkelijk deze TO anderen opoffert voor haar eigen geluk. Zelfs een klein onschuldig levend wezentje in haar buik. Haar KIND!!!!!
Ga in therapie, snel. Om uit te vinden waar dat vergaande egoïstische, kille en gewetenloze vandaan komt. Hoe het komt dat je denkt dat externe factoren (kind aborteren) jouw huwelijk zullen gaan redden. Dat moet JIJ doen!!! Het ligt niet aan het kind dat jouw man weg wil, het ligt aan jou. Dat je partner het kind niet wilde, wist je allang. Jíj wilde dit ten koste van alles. Ongelooflijk dat je ook maar overweegt het nu weer weg te laten halen! Omdat je dit kind erdoorheen hebt "gejast". Die fout wil je gaan herstellen/ongedaan maken door het kind er doodleuk weer uit te "jassen". Zo werkt dat niet. Het is zoals het is en je zal het moeten doen met de omstandigheden die je zelf gecreëerd hebt. Nu probeer je eronder uit te komen en dat is laf.
Dat je zelf niet inziet dat dit pure waanzin is.. Ik hoop dat je dit allemaal in paniek en in een vlaag van verstandsverbijstering zegt, want ik begrijp dat er nu mensen zijn die het totaal onverantwoord vinden om deze baby geboren te laten worden. Bij een moeder die bereid is het leven dat ze zelf willen en wetens middels een ICSI traject gecreëerd heeft te vernietigen "om haar huwelijk te redden" en "voor de bestwil van haar eerste kind". Wat allemaal kant noch wal raakt.
Kom zo snel mogelijk weer bij zinnen en NEEM JE VERANTWOORDELIJKHEID! Ga in therapie samen met je man en kijk of er nog te vechten valt voor je huwelijk. Zo niet, ga je dan voorbereiden op een scheiding. Zoek uit wat je allemaal moet regelen om zelfstandig voor jezelf en je kinderen te kunnen zorgen. Praat in ieder geval met je man en een professional voordat je ook maar iets beslist.
[...]
Drie jaar, therapie en alles om een kinderwens terwijl de partner echt geen behoefte heeft? Nou, ik durf te zeggen dat het een vorm van drammen is die uniek in zijn soort te noemen is.
En verder eens maar die man is nu niet zwanger, die is/of gaat weg. Het gaat mij hier niet om gelijk of ongelijk, om schuld of of onschuld. Het gaat mij hier om dat kind. Het gaat er mij om dat hier een mevrouw schrijft die bereid was om haar huwelijk op te offeren voor een kind en nu het kind even zo hard weer opoffert voor het huwelijk. Dat zijn echt haar keuzes in deze geweest en zij is dus nu wel zwanger maar wil het kind gelijk weer laten verwijderen. En volgens sommigen moet wel de moeder van dit kind worden? Want hij gaat toch niet blijven en dus heeft ze dan tenminste nog dit kind? Ik zou het echt niet doen want wedden dat dit kind over twee jaar degene is die haar dus niet gelukkig heeft gemaakt? Die haar man heeft weggejaagd?
Dit vind ik inderdaad het ergste. Griezelig zelfs hoe makkelijk deze TO anderen opoffert voor haar eigen geluk. Zelfs een klein onschuldig levend wezentje in haar buik. Haar KIND!!!!!
Ga in therapie, snel. Om uit te vinden waar dat vergaande egoïstische, kille en gewetenloze vandaan komt. Hoe het komt dat je denkt dat externe factoren (kind aborteren) jouw huwelijk zullen gaan redden. Dat moet JIJ doen!!! Het ligt niet aan het kind dat jouw man weg wil, het ligt aan jou. Dat je partner het kind niet wilde, wist je allang. Jíj wilde dit ten koste van alles. Ongelooflijk dat je ook maar overweegt het nu weer weg te laten halen! Omdat je dit kind erdoorheen hebt "gejast". Die fout wil je gaan herstellen/ongedaan maken door het kind er doodleuk weer uit te "jassen". Zo werkt dat niet. Het is zoals het is en je zal het moeten doen met de omstandigheden die je zelf gecreëerd hebt. Nu probeer je eronder uit te komen en dat is laf.
Dat je zelf niet inziet dat dit pure waanzin is.. Ik hoop dat je dit allemaal in paniek en in een vlaag van verstandsverbijstering zegt, want ik begrijp dat er nu mensen zijn die het totaal onverantwoord vinden om deze baby geboren te laten worden. Bij een moeder die bereid is het leven dat ze zelf willen en wetens middels een ICSI traject gecreëerd heeft te vernietigen "om haar huwelijk te redden" en "voor de bestwil van haar eerste kind". Wat allemaal kant noch wal raakt.
Kom zo snel mogelijk weer bij zinnen en NEEM JE VERANTWOORDELIJKHEID! Ga in therapie samen met je man en kijk of er nog te vechten valt voor je huwelijk. Zo niet, ga je dan voorbereiden op een scheiding. Zoek uit wat je allemaal moet regelen om zelfstandig voor jezelf en je kinderen te kunnen zorgen. Praat in ieder geval met je man en een professional voordat je ook maar iets beslist.
zondag 16 oktober 2016 om 10:53
Mijn mond valt open van je verhaal in de OP, en dat gebeurt niet snel.
De keus wel of geen abortus zul je uiteindelijk zelf moeten maken. Ik heb principieel helemaal niets tegen abortus, ik zie het embryo niet als mens maar als hompje cellen. Waar ik wél iets tegen heb is tegen de misbruik die je maakt van ons zorgstelsel en je totaal onverantwoordelijke gedrag. Je dramt jarenlang dat je een tweede kind wil, luistert daarbij niet naar je man en uiteindelijk geeft hij toch maar toe en gaat tegen zijn zin een ICSI traject in. Geen idee hoe duur die trajecten zijn, maar goedkoop zal het niet zijn. Hij realiseert zich vervolgens dat hij het echt niet meer aankan en dat ie bij je weg wil en spontaan laat jij je jarenlange wensen voor een tweede kind vallen, gooit de medische zorg die je hebt gekregen overboord, en overweegt een abortus.
Ik vind dat je überhaupt dit traject niet in had moeten gaan, maar het feit dat je het bent ingegaan geeft aan hoe ontzettend belangrijk een tweede kind voor je blijkbaar is. En nu je deze domme keus hebt gemaakt overweeg je hem maar weer ongedaan te maken in de ijdele hoop je relatie te redden?
Je relatie was al kapot toen je 3 jaar lang niet luisterde naar je man. Toen jullie communicatie ver te zoeken was. Begrijp me niet verkeerd, daar is hij ook bij geweest en ik vind hem ook een slappe zak dat ie eerst toch maar toegeeft en nu zegt 'oh maar dan ga ik wel bij je weg'. Maar van jou vind ik het ook absurd allemaal.
Als je het weg laat halen zul je het hem altijd kwalijk blijven nemen en het feit blíjft staan dat je 3 jaar hebt lopen drammen. Denk je echt dat je je relatie op die manier kan redden? Ofwel jullie blijven bij elkaar in een zieke, verziekte relatie waarin je hem de schuld geeft van jouw gebrek aan 2e kind, ofwel jullie gaan alsnog uit elkaar, waarbij je hem wederom de schuld geeft van jouw gebrek aan 2e kind.
Als je het wel laat komen gaan jullie waarschijnlijk uit elkaar, maar dan heb je tenminste het 2e kind dat je zo graag wilde.
Al met al lijkt mij persoonlijk de keus het kind te laten komen om meerdere reden de meest logische keus, al zijn alle opties natuurlijk waardeloos. Maar ey, daar hebben jullie zelf de afgelopen 3 jaar voor gezorgd.
De keus wel of geen abortus zul je uiteindelijk zelf moeten maken. Ik heb principieel helemaal niets tegen abortus, ik zie het embryo niet als mens maar als hompje cellen. Waar ik wél iets tegen heb is tegen de misbruik die je maakt van ons zorgstelsel en je totaal onverantwoordelijke gedrag. Je dramt jarenlang dat je een tweede kind wil, luistert daarbij niet naar je man en uiteindelijk geeft hij toch maar toe en gaat tegen zijn zin een ICSI traject in. Geen idee hoe duur die trajecten zijn, maar goedkoop zal het niet zijn. Hij realiseert zich vervolgens dat hij het echt niet meer aankan en dat ie bij je weg wil en spontaan laat jij je jarenlange wensen voor een tweede kind vallen, gooit de medische zorg die je hebt gekregen overboord, en overweegt een abortus.
Ik vind dat je überhaupt dit traject niet in had moeten gaan, maar het feit dat je het bent ingegaan geeft aan hoe ontzettend belangrijk een tweede kind voor je blijkbaar is. En nu je deze domme keus hebt gemaakt overweeg je hem maar weer ongedaan te maken in de ijdele hoop je relatie te redden?
Je relatie was al kapot toen je 3 jaar lang niet luisterde naar je man. Toen jullie communicatie ver te zoeken was. Begrijp me niet verkeerd, daar is hij ook bij geweest en ik vind hem ook een slappe zak dat ie eerst toch maar toegeeft en nu zegt 'oh maar dan ga ik wel bij je weg'. Maar van jou vind ik het ook absurd allemaal.
Als je het weg laat halen zul je het hem altijd kwalijk blijven nemen en het feit blíjft staan dat je 3 jaar hebt lopen drammen. Denk je echt dat je je relatie op die manier kan redden? Ofwel jullie blijven bij elkaar in een zieke, verziekte relatie waarin je hem de schuld geeft van jouw gebrek aan 2e kind, ofwel jullie gaan alsnog uit elkaar, waarbij je hem wederom de schuld geeft van jouw gebrek aan 2e kind.
Als je het wel laat komen gaan jullie waarschijnlijk uit elkaar, maar dan heb je tenminste het 2e kind dat je zo graag wilde.
Al met al lijkt mij persoonlijk de keus het kind te laten komen om meerdere reden de meest logische keus, al zijn alle opties natuurlijk waardeloos. Maar ey, daar hebben jullie zelf de afgelopen 3 jaar voor gezorgd.
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
zondag 16 oktober 2016 om 10:56
Hoi, je ziet nu heel goed in wat er is gebeurt en je eigen aandeel erin.
Ongetwijfeld ga jij door een hel nu en die gevoelens zijn al straf genoeg voor jezelf.
Wat je ook gaat besluiten, je zult jezelf enorm moeten gaan sterken in de keuze die je maakt. Wat het ook wordt. Want alleen vanuit een bepaalde harmonie in jezelf kun je dingen stabiliseren, helen.
En je zegt dat je veel kracht hebt als je keuze eenmaal is gemaakt dus grijp die kracht aan om jezelf volledig te gaan ondersteunen in je besluit. En ook altijd jouw eigen verantwoordelijkheid te dragen (dus in het feit dat je zelf altijd enorm door hebt lopen drammen en pushen voor een 2e kind).
Je moet gaan zorgen dat je geen twijfel meer creeert na je besluit. En dat is een innerlijke job.
Je therapeut zal hier vast samen met je aan kunnen werken.
Alleen zo kun je gaan zorgen dat je dit niet gaat nadragen en je man dit levenslang gaat verwijten.
Of in het andere geval, dat je alsmaar spijt en pijn blijft houden van je gebroken gezin.
Je moet jezelf keisterk gaat maken in je besluit
Ongetwijfeld ga jij door een hel nu en die gevoelens zijn al straf genoeg voor jezelf.
Wat je ook gaat besluiten, je zult jezelf enorm moeten gaan sterken in de keuze die je maakt. Wat het ook wordt. Want alleen vanuit een bepaalde harmonie in jezelf kun je dingen stabiliseren, helen.
En je zegt dat je veel kracht hebt als je keuze eenmaal is gemaakt dus grijp die kracht aan om jezelf volledig te gaan ondersteunen in je besluit. En ook altijd jouw eigen verantwoordelijkheid te dragen (dus in het feit dat je zelf altijd enorm door hebt lopen drammen en pushen voor een 2e kind).
Je moet gaan zorgen dat je geen twijfel meer creeert na je besluit. En dat is een innerlijke job.
Je therapeut zal hier vast samen met je aan kunnen werken.
Alleen zo kun je gaan zorgen dat je dit niet gaat nadragen en je man dit levenslang gaat verwijten.
Of in het andere geval, dat je alsmaar spijt en pijn blijft houden van je gebroken gezin.
Je moet jezelf keisterk gaat maken in je besluit
zondag 16 oktober 2016 om 11:02
Het gros hier zegt dat abortus de relatie niet zal redden. TO wil een abortus.
Ik denk dat het zomaar eens kan zijn dat hier binnenkort vermeld wordt dat de zwangerschap geëindigd is in een miskraam.TO luistert niet, naar haar man niet, naar niemand niet, alleen naar zichzelf. Ik vind het triest, diep triest.
Ik denk dat het zomaar eens kan zijn dat hier binnenkort vermeld wordt dat de zwangerschap geëindigd is in een miskraam.TO luistert niet, naar haar man niet, naar niemand niet, alleen naar zichzelf. Ik vind het triest, diep triest.
zondag 16 oktober 2016 om 11:05
quote:Libra1990 schreef op 16 oktober 2016 @ 10:41:
[...]
Dit vind ik inderdaad het ergste. Griezelig zelfs hoe makkelijk deze TO anderen opoffert voor haar eigen geluk. Zelfs een klein onschuldig levend wezentje in haar buik. Haar KIND!!!!!
Ga in therapie, snel. Om uit te vinden waar dat vergaande egoïstische, kille en gewetenloze vandaan komt. Hoe het komt dat je denkt dat externe factoren (kind aborteren) jouw huwelijk zullen gaan redden. Dat moet JIJ doen!!! Het ligt niet aan het kind dat jouw man weg wil, het ligt aan jou. Dat je partner het kind niet wilde, wist je allang. Jíj wilde dit ten koste van alles. Ongelooflijk dat je ook maar overweegt het nu weer weg te laten halen! Omdat je dit kind erdoorheen hebt "gejast". Die fout wil je gaan herstellen/ongedaan maken door het kind er doodleuk weer uit te "jassen". Zo werkt dat niet. Het is zoals het is en je zal het moeten doen met de omstandigheden die je zelf gecreëerd hebt. Nu probeer je eronder uit te komen en dat is laf.
Dat je zelf niet inziet dat dit pure waanzin is.. Ik hoop dat je dit allemaal in paniek en in een vlaag van verstandsverbijstering zegt, want ik begrijp dat er nu mensen zijn die het totaal onverantwoord vinden om deze baby geboren te laten worden. Bij een moeder die bereid is het leven dat ze zelf willen en wetens middels een ICSI traject gecreëerd heeft te vernietigen "om haar huwelijk te redden" en "voor de bestwil van haar eerste kind". Wat allemaal kant noch wal raakt.
Kom zo snel mogelijk weer bij zinnen en NEEM JE VERANTWOORDELIJKHEID! Ga in therapie samen met je man en kijk of er nog te vechten valt voor je huwelijk. Zo niet, ga je dan voorbereiden op een scheiding. Zoek uit wat je allemaal moet regelen om zelfstandig voor jezelf en je kinderen te kunnen zorgen. Praat in ieder geval met je man en een professional voordat je ook maar iets beslist.Niet overdrijven, het gaat hier om een embryo
[...]
Dit vind ik inderdaad het ergste. Griezelig zelfs hoe makkelijk deze TO anderen opoffert voor haar eigen geluk. Zelfs een klein onschuldig levend wezentje in haar buik. Haar KIND!!!!!
Ga in therapie, snel. Om uit te vinden waar dat vergaande egoïstische, kille en gewetenloze vandaan komt. Hoe het komt dat je denkt dat externe factoren (kind aborteren) jouw huwelijk zullen gaan redden. Dat moet JIJ doen!!! Het ligt niet aan het kind dat jouw man weg wil, het ligt aan jou. Dat je partner het kind niet wilde, wist je allang. Jíj wilde dit ten koste van alles. Ongelooflijk dat je ook maar overweegt het nu weer weg te laten halen! Omdat je dit kind erdoorheen hebt "gejast". Die fout wil je gaan herstellen/ongedaan maken door het kind er doodleuk weer uit te "jassen". Zo werkt dat niet. Het is zoals het is en je zal het moeten doen met de omstandigheden die je zelf gecreëerd hebt. Nu probeer je eronder uit te komen en dat is laf.
Dat je zelf niet inziet dat dit pure waanzin is.. Ik hoop dat je dit allemaal in paniek en in een vlaag van verstandsverbijstering zegt, want ik begrijp dat er nu mensen zijn die het totaal onverantwoord vinden om deze baby geboren te laten worden. Bij een moeder die bereid is het leven dat ze zelf willen en wetens middels een ICSI traject gecreëerd heeft te vernietigen "om haar huwelijk te redden" en "voor de bestwil van haar eerste kind". Wat allemaal kant noch wal raakt.
Kom zo snel mogelijk weer bij zinnen en NEEM JE VERANTWOORDELIJKHEID! Ga in therapie samen met je man en kijk of er nog te vechten valt voor je huwelijk. Zo niet, ga je dan voorbereiden op een scheiding. Zoek uit wat je allemaal moet regelen om zelfstandig voor jezelf en je kinderen te kunnen zorgen. Praat in ieder geval met je man en een professional voordat je ook maar iets beslist.Niet overdrijven, het gaat hier om een embryo
zondag 16 oktober 2016 om 11:32
quote:cookie84 schreef op 15 oktober 2016 @ 20:44:
[...]
TO lijkt me een type die de beslissing voor n abortus neemt zonder medeweten van haar man.
Dat zou ik echt een ranzige actie vinden, bovenop alles wat er al gebeurd (is). En het dan brengen als spontaan verlies zeker.
Alsof er al niet veel te veel kapot is om nog op een normale manier verder te kunnen.
[...]
TO lijkt me een type die de beslissing voor n abortus neemt zonder medeweten van haar man.
Dat zou ik echt een ranzige actie vinden, bovenop alles wat er al gebeurd (is). En het dan brengen als spontaan verlies zeker.
Alsof er al niet veel te veel kapot is om nog op een normale manier verder te kunnen.
zondag 16 oktober 2016 om 11:52
quote:Gamayun schreef op 16 oktober 2016 @ 10:53:
Mijn mond valt open van je verhaal in de OP, en dat gebeurt niet snel.
De keus wel of geen abortus zul je uiteindelijk zelf moeten maken. Ik heb principieel helemaal niets tegen abortus, ik zie het embryo niet als mens maar als hompje cellen. Waar ik wél iets tegen heb is tegen de misbruik die je maakt van ons zorgstelsel en je totaal onverantwoordelijke gedrag. Je dramt jarenlang dat je een tweede kind wil, luistert daarbij niet naar je man en uiteindelijk geeft hij toch maar toe en gaat tegen zijn zin een ICSI traject in. Geen idee hoe duur die trajecten zijn, maar goedkoop zal het niet zijn. Hij realiseert zich vervolgens dat hij het echt niet meer aankan en dat ie bij je weg wil en spontaan laat jij je jarenlange wensen voor een tweede kind vallen, gooit de medische zorg die je hebt gekregen overboord, en overweegt een abortus.
Ik vind dat je überhaupt dit traject niet in had moeten gaan, maar het feit dat je het bent ingegaan geeft aan hoe ontzettend belangrijk een tweede kind voor je blijkbaar is. En nu je deze domme keus hebt gemaakt overweeg je hem maar weer ongedaan te maken in de ijdele hoop je relatie te redden?
Je relatie was al kapot toen je 3 jaar lang niet luisterde naar je man. Toen jullie communicatie ver te zoeken was. Begrijp me niet verkeerd, daar is hij ook bij geweest en ik vind hem ook een slappe zak dat ie eerst toch maar toegeeft en nu zegt 'oh maar dan ga ik wel bij je weg'. Maar van jou vind ik het ook absurd allemaal.
Als je het weg laat halen zul je het hem altijd kwalijk blijven nemen en het feit blíjft staan dat je 3 jaar hebt lopen drammen. Denk je echt dat je je relatie op die manier kan redden? Ofwel jullie blijven bij elkaar in een zieke, verziekte relatie waarin je hem de schuld geeft van jouw gebrek aan 2e kind, ofwel jullie gaan alsnog uit elkaar, waarbij je hem wederom de schuld geeft van jouw gebrek aan 2e kind.
Als je het wel laat komen gaan jullie waarschijnlijk uit elkaar, maar dan heb je tenminste het 2e kind dat je zo graag wilde.
Al met al lijkt mij persoonlijk de keus het kind te laten komen om meerdere reden de meest logische keus, al zijn alle opties natuurlijk waardeloos. Maar ey, daar hebben jullie zelf de afgelopen 3 jaar voor gezorgd.Dit. Ik had het niet beter kunnen verwoorden.
Mijn mond valt open van je verhaal in de OP, en dat gebeurt niet snel.
De keus wel of geen abortus zul je uiteindelijk zelf moeten maken. Ik heb principieel helemaal niets tegen abortus, ik zie het embryo niet als mens maar als hompje cellen. Waar ik wél iets tegen heb is tegen de misbruik die je maakt van ons zorgstelsel en je totaal onverantwoordelijke gedrag. Je dramt jarenlang dat je een tweede kind wil, luistert daarbij niet naar je man en uiteindelijk geeft hij toch maar toe en gaat tegen zijn zin een ICSI traject in. Geen idee hoe duur die trajecten zijn, maar goedkoop zal het niet zijn. Hij realiseert zich vervolgens dat hij het echt niet meer aankan en dat ie bij je weg wil en spontaan laat jij je jarenlange wensen voor een tweede kind vallen, gooit de medische zorg die je hebt gekregen overboord, en overweegt een abortus.
Ik vind dat je überhaupt dit traject niet in had moeten gaan, maar het feit dat je het bent ingegaan geeft aan hoe ontzettend belangrijk een tweede kind voor je blijkbaar is. En nu je deze domme keus hebt gemaakt overweeg je hem maar weer ongedaan te maken in de ijdele hoop je relatie te redden?
Je relatie was al kapot toen je 3 jaar lang niet luisterde naar je man. Toen jullie communicatie ver te zoeken was. Begrijp me niet verkeerd, daar is hij ook bij geweest en ik vind hem ook een slappe zak dat ie eerst toch maar toegeeft en nu zegt 'oh maar dan ga ik wel bij je weg'. Maar van jou vind ik het ook absurd allemaal.
Als je het weg laat halen zul je het hem altijd kwalijk blijven nemen en het feit blíjft staan dat je 3 jaar hebt lopen drammen. Denk je echt dat je je relatie op die manier kan redden? Ofwel jullie blijven bij elkaar in een zieke, verziekte relatie waarin je hem de schuld geeft van jouw gebrek aan 2e kind, ofwel jullie gaan alsnog uit elkaar, waarbij je hem wederom de schuld geeft van jouw gebrek aan 2e kind.
Als je het wel laat komen gaan jullie waarschijnlijk uit elkaar, maar dan heb je tenminste het 2e kind dat je zo graag wilde.
Al met al lijkt mij persoonlijk de keus het kind te laten komen om meerdere reden de meest logische keus, al zijn alle opties natuurlijk waardeloos. Maar ey, daar hebben jullie zelf de afgelopen 3 jaar voor gezorgd.Dit. Ik had het niet beter kunnen verwoorden.
zondag 16 oktober 2016 om 12:56
quote:Cruise2015 schreef op 15 oktober 2016 @ 20:21:
Dank voor alle reacties.
Ik heb de halve dag op het strand rond gelopen om mijn hoofd leeg te maken. Zie mijn eigen gezeur en dwangmatigheid nu nog duidelijker in. Ben bezig een therapeut te regelen. Ben ook naar abortus aan het kijken. Ik ben zo onaardig geweest om dat tweede kind erdoor te jassen, dus misschien kan het mijn relatie redden als ik laat blijken dat ik mij toch de wens van mijn man kan respecteren.
Vind het moeilijk en ondankbaar, maar we moeten toch wat nu.
Diepe, diepe ellende en zo'n spijt dat het zo ver heeft kunnen komen.......Je man geeft aan de zorg voor beide kinderen op zich te nemen maar toch te willen scheiden. Ga als de donder een therapeut zoeken om samen te praten. Heb je hem überhaupt gevraagd wat hij van abortus vindt? Ik kan me ergens namelijk ook voorstellen dat hij zich dan juist genaaid voelt. Je hebt jaren lopen zeuren en drammen wat de sfeer en de relatie flink onder druk gezet heeft en nu heb je je zin en zou je het laten weghalen, dan waren al die jaren zeuren, drammen, eindeloos discussiëren en alle verdriet helemaal voor niets he! Je hebt zijn wensen jaren lang genegeerd omdat jouw wens voor ging. Die jaren en wat het met jullie (relatie) gedaan heeft wis je niet uit met een abortus. Juist omdat hij aangeeft wel voor de kinderen te willen zorgen zou ik heel snel een therapeut zoeken om het over jullie relatie te hebben en hoe en vooral of hij nog een toekomst ziet met jou. Het lijkt me verstandig als je ook alleen met iemand gaat praten over hoe verder. Want wat je ook beslist dit heeft grote gevolgen voor de toekomst, er is geen mogelijkheid dit allemaal terug te draaien dus je zal er mee verder moeten. Het lijkt me goed om met iemand die er buiten staat te bespreken wat je opties zijn en hoe dat eruit gaat zien. Want als je het kind houd dan is de kans groot dat je straks alleenstaand bent met een hoop verdriet over de relatie en het gezin dat kapot is. Maar als je het weg laat halen is het ook maar de vraag of het ooit nog goedkomt tussen je man en jou en dan ben je straks misschien alsnog alleenstaande moeder en moet je ook nog de abortus van een heel gewenst kind verwerken. Tenzij je man ineens omslaat nadat hij jaren geen derde (ja zijn derde niet tweede!) te willen zal je flink aan de bak moeten de ontstane ellende weer recht te trekken.
Dank voor alle reacties.
Ik heb de halve dag op het strand rond gelopen om mijn hoofd leeg te maken. Zie mijn eigen gezeur en dwangmatigheid nu nog duidelijker in. Ben bezig een therapeut te regelen. Ben ook naar abortus aan het kijken. Ik ben zo onaardig geweest om dat tweede kind erdoor te jassen, dus misschien kan het mijn relatie redden als ik laat blijken dat ik mij toch de wens van mijn man kan respecteren.
Vind het moeilijk en ondankbaar, maar we moeten toch wat nu.
Diepe, diepe ellende en zo'n spijt dat het zo ver heeft kunnen komen.......Je man geeft aan de zorg voor beide kinderen op zich te nemen maar toch te willen scheiden. Ga als de donder een therapeut zoeken om samen te praten. Heb je hem überhaupt gevraagd wat hij van abortus vindt? Ik kan me ergens namelijk ook voorstellen dat hij zich dan juist genaaid voelt. Je hebt jaren lopen zeuren en drammen wat de sfeer en de relatie flink onder druk gezet heeft en nu heb je je zin en zou je het laten weghalen, dan waren al die jaren zeuren, drammen, eindeloos discussiëren en alle verdriet helemaal voor niets he! Je hebt zijn wensen jaren lang genegeerd omdat jouw wens voor ging. Die jaren en wat het met jullie (relatie) gedaan heeft wis je niet uit met een abortus. Juist omdat hij aangeeft wel voor de kinderen te willen zorgen zou ik heel snel een therapeut zoeken om het over jullie relatie te hebben en hoe en vooral of hij nog een toekomst ziet met jou. Het lijkt me verstandig als je ook alleen met iemand gaat praten over hoe verder. Want wat je ook beslist dit heeft grote gevolgen voor de toekomst, er is geen mogelijkheid dit allemaal terug te draaien dus je zal er mee verder moeten. Het lijkt me goed om met iemand die er buiten staat te bespreken wat je opties zijn en hoe dat eruit gaat zien. Want als je het kind houd dan is de kans groot dat je straks alleenstaand bent met een hoop verdriet over de relatie en het gezin dat kapot is. Maar als je het weg laat halen is het ook maar de vraag of het ooit nog goedkomt tussen je man en jou en dan ben je straks misschien alsnog alleenstaande moeder en moet je ook nog de abortus van een heel gewenst kind verwerken. Tenzij je man ineens omslaat nadat hij jaren geen derde (ja zijn derde niet tweede!) te willen zal je flink aan de bak moeten de ontstane ellende weer recht te trekken.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
zondag 16 oktober 2016 om 13:57
quote:MwTheelepel schreef op 16 oktober 2016 @ 12:56:
[...]
Je man geeft aan de zorg voor beide kinderen op zich te nemen maar toch te willen scheiden. Ga als de donder een therapeut zoeken om samen te praten. Heb je hem überhaupt gevraagd wat hij van abortus vindt? Ik kan me ergens namelijk ook voorstellen dat hij zich dan juist genaaid voelt. Je hebt jaren lopen zeuren en drammen wat de sfeer en de relatie flink onder druk gezet heeft en nu heb je je zin en zou je het laten weghalen, dan waren al die jaren zeuren, drammen, eindeloos discussiëren en alle verdriet helemaal voor niets he! Je hebt zijn wensen jaren lang genegeerd omdat jouw wens voor ging. Die jaren en wat het met jullie (relatie) gedaan heeft wis je niet uit met een abortus. Juist omdat hij aangeeft wel voor de kinderen te willen zorgen zou ik heel snel een therapeut zoeken om het over jullie relatie te hebben en hoe en vooral of hij nog een toekomst ziet met jou. Het lijkt me verstandig als je ook alleen met iemand gaat praten over hoe verder. Want wat je ook beslist dit heeft grote gevolgen voor de toekomst, er is geen mogelijkheid dit allemaal terug te draaien dus je zal er mee verder moeten. Het lijkt me goed om met iemand die er buiten staat te bespreken wat je opties zijn en hoe dat eruit gaat zien. Want als je het kind houd dan is de kans groot dat je straks alleenstaand bent met een hoop verdriet over de relatie en het gezin dat kapot is. Maar als je het weg laat halen is het ook maar de vraag of het ooit nog goedkomt tussen je man en jou en dan ben je straks misschien alsnog alleenstaande moeder en moet je ook nog de abortus van een heel gewenst kind verwerken. Tenzij je man ineens omslaat nadat hij jaren geen derde (ja zijn derde niet tweede!) te willen zal je flink aan de bak moeten de ontstane ellende weer recht te trekken.
Hoezo flink zal TO flink de bak moeten??
Je schrijft zelf dat haar man zegt te willen scheiden. Respecteer dat. Laat hem los. Ze heeft al genoeg er doorheen gejast. Neem hem voor de verandering eens serieus.
Als hij dan zelf tot het inzicht komt het nog een kans te willen geven, dan heeft ze geluk en heeft het meer kans van slagen dan door het af te dwingen.
[...]
Je man geeft aan de zorg voor beide kinderen op zich te nemen maar toch te willen scheiden. Ga als de donder een therapeut zoeken om samen te praten. Heb je hem überhaupt gevraagd wat hij van abortus vindt? Ik kan me ergens namelijk ook voorstellen dat hij zich dan juist genaaid voelt. Je hebt jaren lopen zeuren en drammen wat de sfeer en de relatie flink onder druk gezet heeft en nu heb je je zin en zou je het laten weghalen, dan waren al die jaren zeuren, drammen, eindeloos discussiëren en alle verdriet helemaal voor niets he! Je hebt zijn wensen jaren lang genegeerd omdat jouw wens voor ging. Die jaren en wat het met jullie (relatie) gedaan heeft wis je niet uit met een abortus. Juist omdat hij aangeeft wel voor de kinderen te willen zorgen zou ik heel snel een therapeut zoeken om het over jullie relatie te hebben en hoe en vooral of hij nog een toekomst ziet met jou. Het lijkt me verstandig als je ook alleen met iemand gaat praten over hoe verder. Want wat je ook beslist dit heeft grote gevolgen voor de toekomst, er is geen mogelijkheid dit allemaal terug te draaien dus je zal er mee verder moeten. Het lijkt me goed om met iemand die er buiten staat te bespreken wat je opties zijn en hoe dat eruit gaat zien. Want als je het kind houd dan is de kans groot dat je straks alleenstaand bent met een hoop verdriet over de relatie en het gezin dat kapot is. Maar als je het weg laat halen is het ook maar de vraag of het ooit nog goedkomt tussen je man en jou en dan ben je straks misschien alsnog alleenstaande moeder en moet je ook nog de abortus van een heel gewenst kind verwerken. Tenzij je man ineens omslaat nadat hij jaren geen derde (ja zijn derde niet tweede!) te willen zal je flink aan de bak moeten de ontstane ellende weer recht te trekken.
Hoezo flink zal TO flink de bak moeten??
Je schrijft zelf dat haar man zegt te willen scheiden. Respecteer dat. Laat hem los. Ze heeft al genoeg er doorheen gejast. Neem hem voor de verandering eens serieus.
Als hij dan zelf tot het inzicht komt het nog een kans te willen geven, dan heeft ze geluk en heeft het meer kans van slagen dan door het af te dwingen.
zondag 16 oktober 2016 om 14:00
quote:tampontouwtje schreef op 16 oktober 2016 @ 13:57:
[...]
Hoezo flink zal TO flink de bak moeten??
Je schrijft zelf dat haar man zegt te willen scheiden. Respecteer dat. Laat hem los. Ze heeft al genoeg er doorheen gejast. Neem hem voor de verandering eens serieus.
Als hij dan zelf tot het inzicht komt het nog een kans te willen geven, dan heeft ze geluk en heeft het meer kans van slagen dan door het af te dwingen.Een leven alleen opbouwen met een of twee kinderen lijkt me ook flink aan de bak moeten om je leven op orden te krijgen..
[...]
Hoezo flink zal TO flink de bak moeten??
Je schrijft zelf dat haar man zegt te willen scheiden. Respecteer dat. Laat hem los. Ze heeft al genoeg er doorheen gejast. Neem hem voor de verandering eens serieus.
Als hij dan zelf tot het inzicht komt het nog een kans te willen geven, dan heeft ze geluk en heeft het meer kans van slagen dan door het af te dwingen.Een leven alleen opbouwen met een of twee kinderen lijkt me ook flink aan de bak moeten om je leven op orden te krijgen..
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
