Psyche
alle pijlers
Abortus na ICSI?
zaterdag 15 oktober 2016 om 09:49
Mijn man en ik hebben jarenlang besproken of we wel of niet een tweede kind willen hebben. Hij wil het niet, ik wil het wel. Na vele gesprekken, verdriet, een gesprek met een hulpverlener, proberen erbij neer te leggen dat er geen tweede kind komt, hebben we een ICSI poging ondergaan. Omdat ik me geen leven zonder kind voor kon stellen en man geen keihard 'nee' zei. Wij kunnen trouwens enkel kinderen via ICSI krijgen, andere opties zijn er niet. En nu ben ik zwanger en heeft mijn man gezegd uit elkaar te willen gaan.
WAT moet ik in hemelsnaam doen?
- we hebben al een kind van 4,5 jaar
- wel/niet een tweede kind beheerst al 3 jaar ons leven
- ik heb enorm veel, nee ik heb verschrikkelijk idioot veel lopen pushen voor een tweede kind
- ik heb veel te weinig oog gehad voor het feit dat mijn man het niet wil
- mijn man heeft meegeholpen aan de ICSI poging
- mijn man staat op het randje van totaal instorten (en ik ook, denk ik)
Ik heb 2 keuzes, me nu realiserende in wat voor ellende ik zit. Embryo weg laten halen, dit leidt tot heel veel verdriet, een leven lang spijt maar ik kan er wel mijn relatie misschien mee redden. Vraag is dan wel hoe ik de rest van mijn leven ervoor ga zorgen dat ik dit niet nadraag en mijn man dit continue blijf verwijten. En daarmee alsnog in een scheiding terecht kom.
Andere keuze is embryo houden en kind krijgen (ervan uitgaande dat alles goed gaat.). Betekent scheiding, mijn kind gaat in een gebroken gezin opgroeien, hoe ga ik dit redden, wat doe ik mijn man en kind aan.
Ik hoop ondertussen eigenlijk op een miskraam, want dan lost het probleem vanzelf op. Ik heb ook geen idee hoe ik de fertiliteitsarts zou moeten vertellen dat ik abortus zou doen, maar ik neig op dit moment wel iets meer naar abortus. Wil mijn man niet kwijt.
Jullie mogen me voor rotte vis uitmaken (zo voel ik me ook) dat ik het zo ver heb laten komen, maar ik zou heel graag een paar serieuze reacties krijgen wat ik nu moet doen.....
WAT moet ik in hemelsnaam doen?
- we hebben al een kind van 4,5 jaar
- wel/niet een tweede kind beheerst al 3 jaar ons leven
- ik heb enorm veel, nee ik heb verschrikkelijk idioot veel lopen pushen voor een tweede kind
- ik heb veel te weinig oog gehad voor het feit dat mijn man het niet wil
- mijn man heeft meegeholpen aan de ICSI poging
- mijn man staat op het randje van totaal instorten (en ik ook, denk ik)
Ik heb 2 keuzes, me nu realiserende in wat voor ellende ik zit. Embryo weg laten halen, dit leidt tot heel veel verdriet, een leven lang spijt maar ik kan er wel mijn relatie misschien mee redden. Vraag is dan wel hoe ik de rest van mijn leven ervoor ga zorgen dat ik dit niet nadraag en mijn man dit continue blijf verwijten. En daarmee alsnog in een scheiding terecht kom.
Andere keuze is embryo houden en kind krijgen (ervan uitgaande dat alles goed gaat.). Betekent scheiding, mijn kind gaat in een gebroken gezin opgroeien, hoe ga ik dit redden, wat doe ik mijn man en kind aan.
Ik hoop ondertussen eigenlijk op een miskraam, want dan lost het probleem vanzelf op. Ik heb ook geen idee hoe ik de fertiliteitsarts zou moeten vertellen dat ik abortus zou doen, maar ik neig op dit moment wel iets meer naar abortus. Wil mijn man niet kwijt.
Jullie mogen me voor rotte vis uitmaken (zo voel ik me ook) dat ik het zo ver heb laten komen, maar ik zou heel graag een paar serieuze reacties krijgen wat ik nu moet doen.....
Lekker laten waaien.....
maandag 17 oktober 2016 om 00:16
quote:tampontouwtje schreef op 16 oktober 2016 @ 10:10:
[...]
En nu weer met de beide beentjes op de grond.
Als TO zo met haar kinderen omgaat als met haar man, is zij echt geen goede moeder maar een egocentrische brokkenpiloot die dingen die mooi en puur behoren te zijn volledig kapot maakt.Ja mee eens. Maar denk dat to nog niet zover is dat ze zo kan kijken naar haar eigen handelen. Als buitenstaander lees je dit en denk je, wtf echt? Hoe kom je op dit punt samen als stel. Maar zij leeft drie jaar in een modus van kind willen en man wel dan niet dan wel. Tunnelvisie en wanhoop nu, dus ik denk dan, even een wat minder directe benadering om haar te helpen wakker te worden. Ik hoop dat ze gaat inzien dat de denkwijze en keuzes en situatie echt niet normaal meer zijn. Maar wel zelf gecreeerd. En wat er net staat, respectloos naar leven op deze wijze. Heftig allemaal. Maar hoe help je iemand verder de goede kant op, ik denk dat dit forum dan ook best werkt, confronterend, ondersteunend en soms hoor je even keihard een mening, en soms wat subtieler. Ik hoop dat to gauw weer uit dit drie jaar durende hellegat komt, op een respectvolle waardige wijze.
[...]
En nu weer met de beide beentjes op de grond.
Als TO zo met haar kinderen omgaat als met haar man, is zij echt geen goede moeder maar een egocentrische brokkenpiloot die dingen die mooi en puur behoren te zijn volledig kapot maakt.Ja mee eens. Maar denk dat to nog niet zover is dat ze zo kan kijken naar haar eigen handelen. Als buitenstaander lees je dit en denk je, wtf echt? Hoe kom je op dit punt samen als stel. Maar zij leeft drie jaar in een modus van kind willen en man wel dan niet dan wel. Tunnelvisie en wanhoop nu, dus ik denk dan, even een wat minder directe benadering om haar te helpen wakker te worden. Ik hoop dat ze gaat inzien dat de denkwijze en keuzes en situatie echt niet normaal meer zijn. Maar wel zelf gecreeerd. En wat er net staat, respectloos naar leven op deze wijze. Heftig allemaal. Maar hoe help je iemand verder de goede kant op, ik denk dat dit forum dan ook best werkt, confronterend, ondersteunend en soms hoor je even keihard een mening, en soms wat subtieler. Ik hoop dat to gauw weer uit dit drie jaar durende hellegat komt, op een respectvolle waardige wijze.
dinsdag 18 oktober 2016 om 09:11
- wel/niet een tweede kind beheerst al 3 jaar ons leven
- ik heb enorm veel, nee ik heb verschrikkelijk idioot veel lopen pushen voor een tweede kind
- ik heb veel te weinig oog gehad voor het feit dat mijn man het niet wil
Wat geeft jou het recht om een ander dusdanig onder druk te zetten? Ongelofelijk dit.
Heb je jezelf wel een psychisch na laten kijken?
Een abortus lijkt me iig geen optie, alleen al het feit dat je zo'n fertiliteitsarts moet mededelen dat je een abortus wilt van een kind dat er koste wat kost moest komen, echt je zou je toch de ogen uit je kop schamen.
Verder geen tips voor jou, wel voor je vent en dat is WEGWEZEN. Gewoon een goede omgangsregeling afspreken met je ex en heel hard wegrennen.
- ik heb enorm veel, nee ik heb verschrikkelijk idioot veel lopen pushen voor een tweede kind
- ik heb veel te weinig oog gehad voor het feit dat mijn man het niet wil
Wat geeft jou het recht om een ander dusdanig onder druk te zetten? Ongelofelijk dit.
Heb je jezelf wel een psychisch na laten kijken?
Een abortus lijkt me iig geen optie, alleen al het feit dat je zo'n fertiliteitsarts moet mededelen dat je een abortus wilt van een kind dat er koste wat kost moest komen, echt je zou je toch de ogen uit je kop schamen.
Verder geen tips voor jou, wel voor je vent en dat is WEGWEZEN. Gewoon een goede omgangsregeling afspreken met je ex en heel hard wegrennen.
dinsdag 18 oktober 2016 om 09:23
He verdorie, wat een zooitje. Sorry TO, deze situatie had echt niet mogen zijn.
Dapper dat je dit topic durft te hopen wel, want je weet op voorhand al dat je hier geen fans mee gaat vinden.
Blijft over dat er wel een oplossing moet komen. Doorgaans vind ik dat er te vaak wordt doorverwezen naar een psycholoog of therapeut maar nu zeg ik: ga, alsjeblieft! En neem je arme man mee als het kan.
Vanuit het oogpunt van je andere kind (en deze ) moet je toch proberen er het beste van te maken.
Sterkte.
Dapper dat je dit topic durft te hopen wel, want je weet op voorhand al dat je hier geen fans mee gaat vinden.
Blijft over dat er wel een oplossing moet komen. Doorgaans vind ik dat er te vaak wordt doorverwezen naar een psycholoog of therapeut maar nu zeg ik: ga, alsjeblieft! En neem je arme man mee als het kan.
Vanuit het oogpunt van je andere kind (en deze ) moet je toch proberen er het beste van te maken.
Sterkte.
dinsdag 18 oktober 2016 om 14:50
Nou, daar ben ik weer. Zoals jullie misschien zullen begrijpen is de situatie nogal moeilijk waarmee ik niet heel veel op internet zit. En jullie reageren veel en snel; oprecht, dank hiervoor. Sommige reacties zijn hard, keihard maar ik weet ook zeker dat ik dit verdiend heb. Andere reacties zijn echt heel nuttig en openen mijn ogen, dus dat is goed.
Verder ben ik gister naar een therapeut geweest en ga ik zo weer. Morgen heb ik een afspraak in een abortuskliniek om me voor te laten lichten. Bij die therapeut werd vrij snel duidelijk dat ik 'terug naar de basis moet' - waarom wil ik een tweede kind. Waarmee het al snel duidelijk werd dat ik verschrikkelijk doelgericht ben en het niet halen van een doel als falen zie. Waarmee het niet meer uitmaakt of ik het doel nog wel wil, ik wil het gewoon halen om het halen. Dit kan veroorzaakt worden door dingen in mijn jeugd, maar dat gaat een beetje te ver om dat hier toe te lichten. Heeft in ieder geval met een dominante moeder te maken die ook niet kon falen (oa omdat mijn vader nogal 'slap' was). Dit is geen excuus en verklaart ook niet alles, maar het geeft mij wel een duidelijk perspectief.
Voor alle duidelijkheid: mijn man dwingt mij niet tot een abortus. Hij geeft alleen wel aan dat hij niet met een tweede kind kan leven en dus uit elkaar gaat als dit kind komt. Maar hij benadrukt dat het mijn keuze is en dat ik die moet maken. Ik heb hier een beetje moeite mee, wat is nu wel of niet dwingen tot een abortus? Maar goed, van dwangmatig gedrag weet ik alles af dus ik kan dit mijn man ook niet kwalijk nemen.
Straks ga ik nog een keer praten. En de vraag is dan wat nu falen is. Moet ik het kind laten komen waarmee ik 2 kinderen zonder hun vader laat opgroeien en hun vader deels zijn kinderen afneem? Of moet ik het kind weghalen, daarmee mijn man tegemoetkomen en de toekomst van mijn eerste kind veilig proberen te stellen? Ik merk dat dat laatste (eerste kind groeit op met papa en mama) voor mij heel belangrijk is. Waarbij ik natuurlijk niet weet of de relatie te redden is, maar ik denk het eigenlijk wel. Het zal wel heel veel pijn en moeite kosten, maar de afspraak met een relatietherapeut is ook al gemaakt. Ik worstel nu vooral met de vraag of ik het kan accepteren dat er geen tweede kind komt en heel belangrijk, of ik dat de vader later niet vreselijk kwalijk ga nemen? In dat laatste geval is de relatie sowieso ten einde, dus daar zal ik enorm aan moeten werken.
Verder ben ik gister naar een therapeut geweest en ga ik zo weer. Morgen heb ik een afspraak in een abortuskliniek om me voor te laten lichten. Bij die therapeut werd vrij snel duidelijk dat ik 'terug naar de basis moet' - waarom wil ik een tweede kind. Waarmee het al snel duidelijk werd dat ik verschrikkelijk doelgericht ben en het niet halen van een doel als falen zie. Waarmee het niet meer uitmaakt of ik het doel nog wel wil, ik wil het gewoon halen om het halen. Dit kan veroorzaakt worden door dingen in mijn jeugd, maar dat gaat een beetje te ver om dat hier toe te lichten. Heeft in ieder geval met een dominante moeder te maken die ook niet kon falen (oa omdat mijn vader nogal 'slap' was). Dit is geen excuus en verklaart ook niet alles, maar het geeft mij wel een duidelijk perspectief.
Voor alle duidelijkheid: mijn man dwingt mij niet tot een abortus. Hij geeft alleen wel aan dat hij niet met een tweede kind kan leven en dus uit elkaar gaat als dit kind komt. Maar hij benadrukt dat het mijn keuze is en dat ik die moet maken. Ik heb hier een beetje moeite mee, wat is nu wel of niet dwingen tot een abortus? Maar goed, van dwangmatig gedrag weet ik alles af dus ik kan dit mijn man ook niet kwalijk nemen.
Straks ga ik nog een keer praten. En de vraag is dan wat nu falen is. Moet ik het kind laten komen waarmee ik 2 kinderen zonder hun vader laat opgroeien en hun vader deels zijn kinderen afneem? Of moet ik het kind weghalen, daarmee mijn man tegemoetkomen en de toekomst van mijn eerste kind veilig proberen te stellen? Ik merk dat dat laatste (eerste kind groeit op met papa en mama) voor mij heel belangrijk is. Waarbij ik natuurlijk niet weet of de relatie te redden is, maar ik denk het eigenlijk wel. Het zal wel heel veel pijn en moeite kosten, maar de afspraak met een relatietherapeut is ook al gemaakt. Ik worstel nu vooral met de vraag of ik het kan accepteren dat er geen tweede kind komt en heel belangrijk, of ik dat de vader later niet vreselijk kwalijk ga nemen? In dat laatste geval is de relatie sowieso ten einde, dus daar zal ik enorm aan moeten werken.
Lekker laten waaien.....
dinsdag 18 oktober 2016 om 15:09
Jij was met man en 1 kind ook niet gelukkig anders was je toen wel gestopt met drammen.
Ik vind t echt werkelijk waar ongelooflijk om te lezen dat je je baby uit je baarmoeder wil laten trekken terwijl
je daar jaren om hebt lopen zeuren en aan niks anders kon denken. Als je man onder de bus komt gooi je je eerste kind dan ook van de brug omdat je t niet alleen wil doen? Bah, jij bent t niet waard om moeder genoemd te worden. en die vent van jou is ook om te kotsen, medisch traject ingaan en dan vervolgens geen kind willen
Ik vind t echt werkelijk waar ongelooflijk om te lezen dat je je baby uit je baarmoeder wil laten trekken terwijl
je daar jaren om hebt lopen zeuren en aan niks anders kon denken. Als je man onder de bus komt gooi je je eerste kind dan ook van de brug omdat je t niet alleen wil doen? Bah, jij bent t niet waard om moeder genoemd te worden. en die vent van jou is ook om te kotsen, medisch traject ingaan en dan vervolgens geen kind willen
The most exciting, challenging and significant relationship is the one with yourself. And if you can find someone to love the you you love that’s fabulous
dinsdag 18 oktober 2016 om 15:24
quote:Cruise2015 schreef op 18 oktober 2016 @ 14:50:
Voor alle duidelijkheid: mijn man dwingt mij niet tot een abortus. Hij geeft alleen wel aan dat hij niet met een tweede kind kan leven en dus uit elkaar gaat als dit kind komt. Maar hij benadrukt dat het mijn keuze is en dat ik die moet maken. Ik heb hier een beetje moeite mee, wat is nu wel of niet dwingen tot een abortus?
Ik worstel nu vooral met de vraag of ik het kan accepteren dat er geen tweede kind komt en heel belangrijk, of ik dat de vader later niet vreselijk kwalijk ga nemen?
Ja. Dat is dwingen. Emotioneel chanteren noemen ze dat.
Dat is toch helemaal geen vraag waar je zo even in een paar weken tijd het antwoord op uitvogelt Ik zou het heel wat praktischer gaan benaderen en een realistisch beeld van je zwangerschap en alleenstaande moederschap uit gaan pluizen zoals inkomsten, eventueel verhuizen etc... en je wat minder focussen op het behouden van deze 'geweldige' relatie. Want zo'n warm nest voor je kind is het blijkbaar niet. Ik kan me niet voorstellen dat een kind het prettig vind op te groeien in een huis waarin papa en mama samenziijn, maar ondertussen elkaar vanalles kwalijk nemen. Je hebt geen therapie nodig om daar achter te komen mag ik hopen.
Kleine toevoeging: als je toch langs de abortuskliniek gaat laat je dan gelijk informeren over steriliseren aub. Niet sarcastisch bedoeld.
Voor alle duidelijkheid: mijn man dwingt mij niet tot een abortus. Hij geeft alleen wel aan dat hij niet met een tweede kind kan leven en dus uit elkaar gaat als dit kind komt. Maar hij benadrukt dat het mijn keuze is en dat ik die moet maken. Ik heb hier een beetje moeite mee, wat is nu wel of niet dwingen tot een abortus?
Ik worstel nu vooral met de vraag of ik het kan accepteren dat er geen tweede kind komt en heel belangrijk, of ik dat de vader later niet vreselijk kwalijk ga nemen?
Ja. Dat is dwingen. Emotioneel chanteren noemen ze dat.
Dat is toch helemaal geen vraag waar je zo even in een paar weken tijd het antwoord op uitvogelt Ik zou het heel wat praktischer gaan benaderen en een realistisch beeld van je zwangerschap en alleenstaande moederschap uit gaan pluizen zoals inkomsten, eventueel verhuizen etc... en je wat minder focussen op het behouden van deze 'geweldige' relatie. Want zo'n warm nest voor je kind is het blijkbaar niet. Ik kan me niet voorstellen dat een kind het prettig vind op te groeien in een huis waarin papa en mama samenziijn, maar ondertussen elkaar vanalles kwalijk nemen. Je hebt geen therapie nodig om daar achter te komen mag ik hopen.
Kleine toevoeging: als je toch langs de abortuskliniek gaat laat je dan gelijk informeren over steriliseren aub. Niet sarcastisch bedoeld.
Well, that didn't work.
~An Autobiography~
~An Autobiography~
dinsdag 18 oktober 2016 om 15:28
Normaal reageer ik nooit op topics, en lees ik enkel wat mee.
Voor jou maak ik een uitzondering. Ik sta werkelijk perplex en kan deze hele situatie absoluut niet bevatten.
Ik begrijp niet dat je een abortus ook maar kàn overwegen, niet na ICSI.
Volgens mij ben jij geestelijk niet in orde, en heb je dringend nood aan psychische hulp.
Ik vind dat je dit kind NIET mag weghalen. Desnoods sta je het kind af voor adoptie na de geboorte, en geef je jouw kind een kans op stabiele ouders en een gelukkig gezin.
Voor jou maak ik een uitzondering. Ik sta werkelijk perplex en kan deze hele situatie absoluut niet bevatten.
Ik begrijp niet dat je een abortus ook maar kàn overwegen, niet na ICSI.
Volgens mij ben jij geestelijk niet in orde, en heb je dringend nood aan psychische hulp.
Ik vind dat je dit kind NIET mag weghalen. Desnoods sta je het kind af voor adoptie na de geboorte, en geef je jouw kind een kans op stabiele ouders en een gelukkig gezin.
dinsdag 18 oktober 2016 om 15:31
Goed dat je hulp gezocht hebt.
Het lijkt me goed als jullie dingen op een rijtje zetten:
1. Waarom heeft jouw man ingestemd met ICSI? Wilde hij misschien toch wel een tweede kind, of deed hij het puur om van jouw gedram af te zijn?
2. Ga inderdaad na of jouw wens om een tweede te krijgen nog wel klopte.
3. Zo ja, bedenk heel goed of na een abortus de wens voor een tweede kindje weg zal zijn. Als dit niet zo is, dan zul jij je daar bij neer moeten leggen, eventueel m.b.v. therapie.
4. Wat hebben jullie een tweede kindje te bieden? Je neemt geen kind puur omdat je er graag een wilt, jouw taak is om het zo goed mogelijk te begeleiden naar volwassenheid. Zou je dit als alleenstaande moeder kunnen? Of valt het ouderschap jullie nu (met 1 kind) al zwaar?
Tenslotte er zijn meer mensen die een ICSI traject ingaan en pas bij een gelukte poging beseffen dat er in hun leven (na al die jaren van pogingen) geen kindje meer past. Dat kan gebeuren. Dan is de zwangerschap afbreken een optie. Maar dan moet je hier ook volledig achter (blijven) staan.
Het lijkt me goed als jullie dingen op een rijtje zetten:
1. Waarom heeft jouw man ingestemd met ICSI? Wilde hij misschien toch wel een tweede kind, of deed hij het puur om van jouw gedram af te zijn?
2. Ga inderdaad na of jouw wens om een tweede te krijgen nog wel klopte.
3. Zo ja, bedenk heel goed of na een abortus de wens voor een tweede kindje weg zal zijn. Als dit niet zo is, dan zul jij je daar bij neer moeten leggen, eventueel m.b.v. therapie.
4. Wat hebben jullie een tweede kindje te bieden? Je neemt geen kind puur omdat je er graag een wilt, jouw taak is om het zo goed mogelijk te begeleiden naar volwassenheid. Zou je dit als alleenstaande moeder kunnen? Of valt het ouderschap jullie nu (met 1 kind) al zwaar?
Tenslotte er zijn meer mensen die een ICSI traject ingaan en pas bij een gelukte poging beseffen dat er in hun leven (na al die jaren van pogingen) geen kindje meer past. Dat kan gebeuren. Dan is de zwangerschap afbreken een optie. Maar dan moet je hier ook volledig achter (blijven) staan.
dinsdag 18 oktober 2016 om 15:33
Echt werkelijk geen woorden voor dit topic en dat is nog een understatement. Al jaren verschrikkelijk drammen en zeuren om een tweede kind (voor man 3e) en daarnaast in je openingspost durven schrijven "Omdat ik me geen leven zonder kind voor kon stellen" terwijl er al 1 (voor man 2) kind was! Echt, zoveel egoisme heb ik nog nooit gelezen.
Nu in therapie gaan en er achter komen dat je 'terug naar de basis' moet? Was in die 2 jaar dramtijd hulp gaan zoeken, wat valt er nu nog 'terug naar de basis' te gaan, je bent zwanger
Arme arme arme kinderen
Nu in therapie gaan en er achter komen dat je 'terug naar de basis' moet? Was in die 2 jaar dramtijd hulp gaan zoeken, wat valt er nu nog 'terug naar de basis' te gaan, je bent zwanger
Arme arme arme kinderen
dinsdag 18 oktober 2016 om 15:37
dinsdag 18 oktober 2016 om 15:38
quote:carrie-bradshaw schreef op 18 oktober 2016 @ 15:09:
Jij was met man en 1 kind ook niet gelukkig anders was je toen wel gestopt met drammen.
Ik vind t echt werkelijk waar ongelooflijk om te lezen dat je je baby uit je baarmoeder wil laten trekken terwijl
je daar jaren om hebt lopen zeuren en aan niks anders kon denken. Als je man onder de bus komt gooi je je eerste kind dan ook van de brug omdat je t niet alleen wil doen? Bah, jij bent t niet waard om moeder genoemd te worden. en die vent van jou is ook om te kotsen, medisch traject ingaan en dan vervolgens geen kind willen
Keihard, maar wel waar.
Ik begrijp werkelijk helemaal niets van je, To. 'Hun vader deels z'n kinderen afnemen', hoe kom je er bij zeg? Scheiden betekend niet dat je kinderen hun vader af neemt. Gefaald heb je overigens al.
Wat je ook doet, het zal me verder een zorg zijn, ondanks het feit dat jij met geen woord rept over de kosten die je gemaakt hebt, ook op kosten van ons allemaal, maar ik hoop 1 ding; dat je in ieder geval niet meer in aanmerking komt voor een medische behandeling om zwanger te worden. Die kans heb je gehad.
Wordt een abortus eigenlijk vergoed?
Succes met het fixen van je huwelijk, dat ga je nodig hebben.
Jij was met man en 1 kind ook niet gelukkig anders was je toen wel gestopt met drammen.
Ik vind t echt werkelijk waar ongelooflijk om te lezen dat je je baby uit je baarmoeder wil laten trekken terwijl
je daar jaren om hebt lopen zeuren en aan niks anders kon denken. Als je man onder de bus komt gooi je je eerste kind dan ook van de brug omdat je t niet alleen wil doen? Bah, jij bent t niet waard om moeder genoemd te worden. en die vent van jou is ook om te kotsen, medisch traject ingaan en dan vervolgens geen kind willen
Keihard, maar wel waar.
Ik begrijp werkelijk helemaal niets van je, To. 'Hun vader deels z'n kinderen afnemen', hoe kom je er bij zeg? Scheiden betekend niet dat je kinderen hun vader af neemt. Gefaald heb je overigens al.
Wat je ook doet, het zal me verder een zorg zijn, ondanks het feit dat jij met geen woord rept over de kosten die je gemaakt hebt, ook op kosten van ons allemaal, maar ik hoop 1 ding; dat je in ieder geval niet meer in aanmerking komt voor een medische behandeling om zwanger te worden. Die kans heb je gehad.
Wordt een abortus eigenlijk vergoed?
Succes met het fixen van je huwelijk, dat ga je nodig hebben.
dinsdag 18 oktober 2016 om 15:44
Leuk dat je je nu realiseert dat je alleen een tweede kind wil om niet te falen maar daar ben je nu een beetje laat mee, denk je niet? Het tweede kind (in wording) zit namelijk al in je buik. Of vind je dat een goede reden om het dan maar weg te halen?
Ik begrijp niks van jullie beiden. Jij die na jaren drammen dat je geen leven had zonder tweede kind nu dat zo gewenste kind nu weg laat halen en je man dat hij instemde met de behandeling. En dat jullie werkelijk denken dat jullie na een abortus nog lang en gelukkig samen leven. Ja ik weet dat jij daar zelf ook aan twijfelt maar waarom je dan nog steeds een abortus overweegt?
Ik begrijp niks van jullie beiden. Jij die na jaren drammen dat je geen leven had zonder tweede kind nu dat zo gewenste kind nu weg laat halen en je man dat hij instemde met de behandeling. En dat jullie werkelijk denken dat jullie na een abortus nog lang en gelukkig samen leven. Ja ik weet dat jij daar zelf ook aan twijfelt maar waarom je dan nog steeds een abortus overweegt?
dinsdag 18 oktober 2016 om 15:47
quote:carrie-bradshaw schreef op 18 oktober 2016 @ 15:09:
Jij was met man en 1 kind ook niet gelukkig anders was je toen wel gestopt met drammen.
Ik vind t echt werkelijk waar ongelooflijk om te lezen dat je je baby uit je baarmoeder wil laten trekken terwijl je daar jaren om hebt lopen zeuren en aan niks anders kon denken. Als je man onder de bus komt gooi je je eerste kind dan ook van de brug omdat je t niet alleen wil doen? Bah, jij bent t niet waard om moeder genoemd te worden. en die vent van jou is ook om te kotsen, medisch traject ingaan en dan vervolgens geen kind willen
+1000000000000
Echt. Niet te bevatten. Zelden zo'n ziek topic voorbij zien komen.
Jij was met man en 1 kind ook niet gelukkig anders was je toen wel gestopt met drammen.
Ik vind t echt werkelijk waar ongelooflijk om te lezen dat je je baby uit je baarmoeder wil laten trekken terwijl je daar jaren om hebt lopen zeuren en aan niks anders kon denken. Als je man onder de bus komt gooi je je eerste kind dan ook van de brug omdat je t niet alleen wil doen? Bah, jij bent t niet waard om moeder genoemd te worden. en die vent van jou is ook om te kotsen, medisch traject ingaan en dan vervolgens geen kind willen
+1000000000000
Echt. Niet te bevatten. Zelden zo'n ziek topic voorbij zien komen.
