Abortus na ICSI?

Wat een wondertherapeut die zomaar binnen een uurtje uitvogelt wat er precies scheelt. Echt heel knap.



Falen... ze zouden het op je voorhoofd moeten tatoeëren.



Veel succes met alles, ik ga er geen woorden meer aan vuil maken. Zeker niet omdat de woorden die door jou in mijn hoofd opkomen me een ban zouden kunnen opleveren.

Kun je het kind wat je nu hebt en straks op de wereld gaat zetten (weet je wel wat zo'n behandeling ons als gemeenschap kost??) niet laten adopteren??

quote:Poppy4 schreef op 18 oktober 2016 @ 15:24:

[...]





Ja. Dat is dwingen. Emotioneel chanteren noemen ze dat.



Dat is toch helemaal geen vraag waar je zo even in een paar weken tijd het antwoord op uitvogelt Ik zou het heel wat praktischer gaan benaderen en een realistisch beeld van je zwangerschap en alleenstaande moederschap uit gaan pluizen zoals inkomsten, eventueel verhuizen etc... en je wat minder focussen op het behouden van deze 'geweldige' relatie. Want zo'n warm nest voor je kind is het blijkbaar niet. Ik kan me niet voorstellen dat een kind het prettig vind op te groeien in een huis waarin papa en mama samenziijn, maar ondertussen elkaar vanalles kwalijk nemen. Je hebt geen therapie nodig om daar achter te komen mag ik hopen.



Kleine toevoeging: als je toch langs de abortuskliniek gaat laat je dan gelijk informeren over steriliseren aub. Niet sarcastisch bedoeld.



Dit dus.

Mijn kaak zakt steeds verder naar de grond, onvoorstelbaar dit.

Het komt op mij over als pure lafheid. Je wil volgens mij gewoon geen alleenstaande moeder worden, dat vindt je te lastig. Blijkbaar had je er niet aan gedacht dat die mogelijkheid erin zat. Liever vermoord je je ongeboren kind.



En JAWEL, ik noem het moord als je willens en wetens een embryo in je buik hebt laten plaatsen maar dat vervolgens weer weg laat halen. Dit was geen ongelukje. Je kan het nu zeker niet "maar een klompje cellen" noemen. Weghalen is trouwens een érg mooie term voor het afdrijven, aangezien een zuigcurretage werkt als een staafmixer: het vruchtje wordt dus in stukken gesneden. In een later stadium van de zwangerschap wordt zelfs het hoofdje gekraakt en wordt de baby door de arts in stukken gesneden, de ledematen worden eerst afgesneden en daarna wordt de baby in gedeelten uit de baarmoeder gehaald.



Dat je daartoe in staat bent.. Echt. Jij en je man hebben al gigantisch gefaald. Maar dit kindje laten aborteren is m.i. de meest weerzinwekkende FAAL die jullie nu nog kunnen maken. Maar goed. Je kijkt maar wat jou het beste uitkomt. Ik ben inmiddels oprecht misselijk dus ik blijf voortaan weg uit dit topic.

quote:Janco schreef op 18 oktober 2016 @ 16:14:

Kun je het kind wat je nu hebt en straks op de wereld gaat zetten (weet je wel wat zo'n behandeling ons als gemeenschap kost??) niet laten adopteren??

Het is al eerder gezegd: waarom? Adoptie brengt een kind in de meeste gevallen geestelijke schade toe. In Nederland is het ook heel lastig, want ons systeem is erop gericht om kinderen zoveel mogelijk te laten terug keren bij de biologische ouders.



Ik zie werkelijk het voordeel niet ten opzichte van abortus (tenzij je streng gelovig bent en fel anti-abortus en dat is TO niet).



Ze heeft geen plicht om de zwangerschap uit te dragen. Mensen die dat hier zo fel uitdragen, zijn net zo goed bezig met emotionele chantage. Omdat het 'de gemeenschap' geld heeft gekost, zou zij daar moreel toe verplicht zijn? Houd toch op.



TO, je moet er zelf uit gaan komen. Sterkte hiermee.

Wtf



Je hebt het niet over een paar schoenen die bij nader inzien toch niet zo mooi waren

Een scheiding of opgroeien in een 'gebroken gezin' zoals jij het eerder noemde, is niet het einde van de wereld voor kinderen. Maar de huidige situatie is ook geen warm nest, en dat gaat het ook niet meer worden, ongeacht de beslissing die jullie gaan nemen.

Er is al een kind. Je man is vader en houdt van jullie kind neem ik aan? En ook van zijn andere kind uit een eerdere relatie?



Waarom doet hij dan zo krampachtig over dit ongeboren kind? Ok, er zijn best redenen aan te voeren om geen verdere gezinsuitbreiding meer te willen, maar nu het kind al onderweg is (waar hij zeer bewust aan heeft meegewerkt nota bene! Niks geen geile bui.. Oeps condoom geknapt oid maar echt zelf met zijn kwakkie naar de kliniek) nu haakt hij af?



Ik snap dat echt niet. Over falen gesproken zeg... Omdat hij geen verantwoording voor zijn daden wil nemen laat hij het mogelijk gebeuren dat zijn vrouw zijn kind laat aborteren. Ik vind het waanzin.



Het standpunt: "Het kind mag komen maar dan ga ik bij je weg" vind ik ook absurd. Het hele forum valt over TO heen (wat begrijpelijk is) maar ik vind deze kerel ook geen knip voor de neus waard. Als hij echt zo'n moeite met TO heeft dan zet hij een streep door dit huwelijk, wel of geen abortus. Dat zou niks uit moeten mogen maken.



Want wanneer hij besluit wel bij TO te blijven nadat het kind weggemoffeld is.... Dan is alles goed? Man man.. Wat een treurnis.



Jullie zijn allebei gezond en hebben middelen... Vormen een gezin en kunnen dus ook dit nieuwe kind een dak boven het hoofd bieden en het met goede wil en intenties groot laten worden. Waarom dan geen verantwoordelijkheid nemen voor jullie daden?



Het is fijn dat de medische wetenschap er tegenwoordig voor kan zorgen dat er 'ingegrepen' kan worden waar moeder natuur het soms laat afweten.



Maar het verhaal van TO en haar man illustreert hier wel eens te meer dat deze maakbaarheid soms grenzen overgaat. De baby in TO's buik is een wegwerp artikel geworden. Slachtoffer van de grillige en instabiele houding van zijn/haar beide ouders.

Staan jij en man er eigenlijk wel bij stil dat het kindje in jouw buik ook het broertje of zusje is van jullie zoon?

Deze keus overstijgt jullie eigen wensen en bepaald ook of jullie kind alleen moet opgroeien of niet.

Man moet dat ook goed beseffen.

Jij denkt dat je een gelukkig leven tegemoet gaat als je dit kind weg laat halen?

Hahahaha, dream on....

quote:Anouscha schreef op 18 oktober 2016 @ 16:20:

[...]



Het is al eerder gezegd: waarom? Adoptie brengt een kind in de meeste gevallen geestelijke schade toe. In Nederland is het ook heel lastig, want ons systeem is erop gericht om kinderen zoveel mogelijk te laten terug keren bij de biologische ouders.



Ik zie werkelijk het voordeel niet ten opzichte van abortus (tenzij je streng gelovig bent en fel anti-abortus en dat is TO niet).



Ze heeft geen plicht om de zwangerschap uit te dragen. Mensen die dat hier zo fel uitdragen, zijn net zo goed bezig met emotionele chantage. Omdat het 'de gemeenschap' geld heeft gekost, zou zij daar moreel toe verplicht zijn? Houd toch op.



TO, je moet er zelf uit gaan komen. Sterkte hiermee.



Eens.



Wat denk je dat al die therapie kost trouwens? Als we toch gaan zeuren over kosten.



Ik denk echt dat abortus de beste oplossing is. En daarna je relatie eens flink onder de loep nemen.

Het is al geen vrije keuze meer als daar de consequentie naast staat dat hij dan vertrokken is en je dus liefde voor de een (ongeboren kind) in de plaats krijgt ván die van de ander.



Het was iig meer vrije keuze geweest als hij je vóór het zwanger worden voor het blok had gezet.

Dan ging het nog tussen hem en iets hyptothetisch wat iig nog niet bestónd.

Jij hebt net zo goed reden om boos op hem te zijn, eerst zwichten en in meegaan, en nu jij dat zo gewenste kindje al levend ín je draagt is ff een ander verhaal, he.



Nu ga je hem uit schaamte- en schuldgevoel (over dat eerdere gepush en zijn wil niet erkennen) dan maar pleasen, ten koste van niet alleen jouzelf, maar ook dat kind, dat niet meer fictief is inmiddels.



En dat faalverhaal kan wel zo zijn, dat dat verklaart dat je daarom zo hebt doorgedramd/gezet, en doet toch imo niet terzake, dat gaat over de keuze (vooraf) om die behandelingen in gang te zetten.



Nogmaals: ik denk niet dat het wel/niet afbreken de doorslaggevende factor is voor jullie relatie.

Nu hel je helemaal over naar zijn kant, hem tevreden willen stellen en jouw liefde "bewijzen" door evt een offer als dit te brengen. Ik geloof niet dat een sterke, stabiele relatie voortkomt of voortgezet wordt op zo'n (verdrietige/heftige) fundering.

Die 3 jaar maak je daarmee nog niet ongedaan en nu mag jij blij zijn met of-of (of 2 kinderen en hem niet, of 1 kind en hem), terwijl je én-én had gedacht en kunnen krijgen (en hem, én deze 2 kinderen).



Dus of hij had een grote aanpassing moeten doen in hoe hij in het leven staat en eea wil, en ogenschijnlijk deed hij dat, maar toch maar niet.

En nu is zijn wil opeens wet, moet jij die aanpassing dan maar doen, als je van hem houdt?

Omdat jij eerder ook zo redeneerde, maakt de redenatie van zijn kant nu nog niet okay: voor het blok zetten met een levend iets als onderwerp (en als "bewijs van liefde voor je partner) is emotionele chantage (als je van me houdt zou je dit of dat voor me doen, laten of over hebben).

Maar dan wel een egoistisch soort liefde, namelijk eigenbelang, eigen behoefte (of geen behoefte aan).



Soort van koekje van eigen deeg, behalve dat hij zijn eigen kinderen daarin betrekt en ook mee "pakt", zowel die wel geboren is als die niet geboren mag worden.



Ik ben niet iemand van "hadden jullie maar" (eerder moeten bedenken, in therapie voor moeten gaan, enz) en op de meeste keuzes kun je alsnog later terugkomen, maar dit is iets wat onomkeerbaar is bij spijt/nieuw inzicht, of iig niet terug te draaien zonder rigoureuze ingrepen.

Niet een auto die je terugbrengt, maar wat je ook kiest heeft nogal wat impact op het gebied van houden van en liefde, en beslissen over ("mogen") laten leven wat al in jóu leeft.

Dat is ff een stuk minder abstract voor jou dan voor anderen, ook jouw man, die dat zelf niet kent en misschien als een klompje cellen beschouwt, niks bij voelt (en zelfs afweer en afwijzing voelt).

Voor anderen een baby en heel leven in de dop, ook al is dat nog maanden afhankelijk van een ander lichaam: het jouwe, wat zich al voorbereid heeft daarop enz.



Ga niet zomaar die keuze als enige optie zien, ga óók in gesprek wat zijn bezwaren zijn, hoe jij je hierbij voelt, wat jij en hij verwachten dat het gaat als je dit zou afbreken: denkt hij dan dat jullie gewoon weer gezellig samen verder gaan, jij verandert in een tevreden vrouw die hier zonder kleerscheuren overheen stapt, en zoiets jullie (inhoudelijk, qua wat je voor elkaar voelt) nader tot elkaar zal brengen?

Of dat het al goed genoeg is als jullie maar bij elkaar blijven, ongeacht hoe dat eruit gaat zien?

Gaan jullie liefdevoller over en aan elkaar denken, brengt het jullie dichterbij elkaar?



Ik denk dat er heel wat voor nodig is om hoe jullie tegenover elkaar stonden afgelopen jaren en druk op elkaar uitoefenen, weer gezond en fijn te krijgen voor allebei.

Onderschat eea svp niet en neem geen beslissingen uit (onder druk staan van) angst (voor verlating/verlies), schaamte of schuldig voelen (naar man danwel kind(eren) of naar jezelf toe).



Ik hoop dat je (mbv psych én je man) een beslissing neemt uit pure liefde.



(ook al heb je hem eerder ook onder druk gezet, ik vind dat dus van een andere orde als er nog geen zwangerschap ís, en hij voor de keuze stond wel/niet meegaan in een kind "maken", dan wanneer dat al een kindje/mensje "in de maak" is).

Ongeacht wat je gelooft (nog slechts een paar cellen is of een wondertje-minimens-in-wording-zij het dat die nog niet zelfstandig leeft en kan leven), en waar die grens ligt, het ís nogal wat om zelf te beslissen over iets/iemand wat in jou (vooralsnog) lééft!



Hopelijk onderschatten jij en hij de impact dáárvan niet.

Blijf sámen praten over alle emoties die in je op komen, of dat nu ingegeven wordt door liefde of hormonen, of angst voor de toekomst, verlies van zijn liefde enz, en is die liefde er opeens wel (voor jou en bestaande kind) na zijn evt opluchting als deze 2e zwangerschap niet doorgaat?

Wat verwacht hij van jullie relatie, en wat verwacht jij daarvan, als je dit afbreekt?

Kijk svp verder in de tijd ook, niet naar alleen het nu en dit probleem, wat het zal doen met jouw en zijn liefde, met het hele gezin, enz.

Ik ben ongewenst kinderloos en pro-keuze. Ik vind het een groot goed dat wij in alle gevallen kunnen kiezen. Ook in dit geval.



Mijn advies? Man de deur uit kind houden. Deze relatie is niet meer te redden. Het feit dat hij 1. meegaat in een icsi poging terwijl hij niet wil, geeft aan hoe onverantwoordelijk en licht hij over het leven denkt. En jij met je gedram trouwens ook. 2. hij gebruikt emotionele chantage. Dat moet je nooit accepteren.



dat ik kinderloos werd is iets dat me overkwam, dat ik kinderloos bleef, was een beslissing: ik heb namelijk geen behandelingen ondergaan. Terugkijkende was dat de verstandige, goede en juiste beslissing. echter, deze beslissing stoomwalst over mijn diepste, innige gevoelens en verlangens heen. daarom zou ik je adviseren om dit kind te houden. Een man is tijdelijk in je leven. Er is altijd ergens een betere. Dit kind, dit unieke wezentje blijft (als je het goed doet) altijd een deel van je.



Echter. Het gaat niet om jou. Het gaat niet om je man. Het gaat niet eens om jullie relatie. Of je nou drammend "door de pil heen " zwanger bent geworden of drammend "met icsi" zwanger bent geworden.Het gaat om wat het beste is voor je kind. Is dat het opgroeien in een eenouder gezin met een moeder die waanzinnig veel van hem/haar houdt? Is dat het opgroeien in een eenouder gezin waar de moeder op zijn minst ambivalent in haar keuze staat en een half afwezige vader die het liever ziet gaan dan komen? Is dat het afstaan van dit kind zodat het opgroeit in een (pleeg) gezin en zich altijd zal afvragen: waarom mijn broers en zussen wel en ik niet? Is dat het opgroeien bij een echtpaar dat elkaar (non) verbaal verwijten maakt (als jullie bij elkaar blijven)? Is dat het opgroeien in een eenouder gezin met een broertje/zusje en half broertje/zusje die van hem houden en misschien ooit een vaderfiguur die het steunt? (indien jouw man zich aan de zorg van kind 2 onttrekt)



Je kind is van jou afhankelijk. Al jouw beslissingen staan in het teken van het laten opgroeien van dit kind tot een emotioneel stabiele volwassene en in al jouw beslissigen moet het welzijn van dit kind voorop staan.



dus ben ik pro keuze. Ook als dat betekent dat je ondanks de icsi kiest voor abortus.



Persoonlijk zou ik zeggen in alle gevallen: man de deur uit, kind houden. Niet omdat ik vind dat je de gevolgen van je aktie moet dragen. Niet omdat ik vind dat je faalt als je het kind laat weghalen. Maar omdat ik uit eigen ervaring weet dat als ik het nog een keer mocht overdoen, ik absoluut en zonder aarzelen zou kiezen voor de behandeling. Want een leven zonder kind valt me toch veel zwaarder dan ik had ik kunnen schatten. En een leven als alleenstaande ouder, zonder man? mwoh....



ik wens je veel sterkte in je keuze.

Ik snap het trouwens niet helemaal, man wil wel de zorg voor beide kinderen op zich nemen als jullie uit elkaar gaan, maar hij wil gewoon niet met jou en twee kinderen meer door? Kortom hij is klaar met jou, niet met de kinderen?

Je gaat nu analyseren waarom jij je doelen (een kind is een doel?) perse moet halen maar ik denk dat je ook moet analyseren wat een relatie voor je betekent. Wat is gelijkwaardigheid en respect bijv. Hoe belangrijk vind je dat in een relatie.

quote:Star schreef op 18 oktober 2016 @ 17:10:

Ik snap het trouwens niet helemaal, man wil wel de zorg voor beide kinderen op zich nemen als jullie uit elkaar gaan, maar hij wil gewoon niet met jou en twee kinderen meer door? Kortom hij is klaar met jou, niet met de kinderen?Ja dit

quote:Star schreef op 18 oktober 2016 @ 17:10:

Ik snap het trouwens niet helemaal, man wil wel de zorg voor beide kinderen op zich nemen als jullie uit elkaar gaan, maar hij wil gewoon niet met jou en twee kinderen meer door? Kortom hij is klaar met jou, niet met de kinderen?



Dat is inderdaad vreemd. Je moet voor straf een abortus omdat je teveel hebt gezeurd dus.

Dat verdient geen schoonheidsprijs.

En hij heeft toch echt zelf materiaal aangeleverd voor de behandeling.

Man moet zichzelf ook goed achter de oren krabben.

quote:Star schreef op 18 oktober 2016 @ 17:10:

Ik snap het trouwens niet helemaal, man wil wel de zorg voor beide kinderen op zich nemen als jullie uit elkaar gaan, maar hij wil gewoon niet met jou en twee kinderen meer door? Kortom hij is klaar met jou, niet met de kinderen?Dat snap ik dus ook niet.

Natuurlijk in geen geval abortus! Ik ben daar niet tegen maar dan hangt het af van de situatie.

In dit geval dan zou ik er geen seconde over piekeren om je baby'tje weg te laten halen.

Je hebt al een kindje, je neemt ook het zusje /broertje weg van dit kind.

En stel dat je het weg laat halen ( zou ik nooit doen ) wie zegt dat je man over een half jaar niet weer zegt ik ga weg als je dit of dat niet doe.

Alleenstaande moeder zijn zal niet makkelijk zijn, maar dat ga jij redden.

Dit is geen ongelukje, jullie hebben er bewust voor gekozen, dan kan je niet nu zeggen ik laat het weg halen. Het is geen pak suiker , het is een leventje in je buik.

Wat een drama trouwens, en wat erg dat je man zo reageert, en wat erg dat je er over denkt om abortus te plegen.

Kom op, ga voor je kinderen en trouwens gefeliciteerd met je zwangerschap ! Wat mooi dat het je nog een keer gegeven is!!!!!! een geschenk.

quote:Star schreef op 18 oktober 2016 @ 17:10:

Ik snap het trouwens niet helemaal, man wil wel de zorg voor beide kinderen op zich nemen als jullie uit elkaar gaan, maar hij wil gewoon niet met jou en twee kinderen meer door? Kortom hij is klaar met jou, niet met de kinderen?



Pcies.



En wat een pechvogel ook, die man. Eerst gaat ie akkoord met een ICSI-poging, want die lukt vast toch niet en dan stelt ie abortus voor want dat doet zijn vrouw vast toch niet... en zie hier het droevige resultaat. Ik zou niet op paarden gaan wedden als ik hem was.

Nog even, ik sta hier gewoon met tranen in mijn ogen.

Ik heb zelf twee geadopteerde dochters en ik vind dit heel erg. Heb zelf in de medische molen gezeten maar het is niet gelukt. Wel gelukkig met mijn twee meiden.

Dus kom op, ga voor je kindje en knok ervoor !!!! je kan het.

quote:zusanne1968 schreef op 18 oktober 2016 @ 17:26:

Nog even, ik sta hier gewoon met tranen in mijn ogen.

Ik heb zelf twee geadopteerde dochters en ik vind dit heel erg. Heb zelf in de medische molen gezeten maar het is niet gelukt. Wel gelukkig met mijn twee meiden.

Dus kom op, ga voor je kindje en knok ervoor !!!! je kan het.Ja kom op; willens en wetens dat kind op de wereld zetten terwijl de toekomst onzeker is. Je kan het!

quote:Lady_Voldemort schreef op 18 oktober 2016 @ 17:25:

[...]





Pcies.



En wat een pechvogel ook, die man. Eerst gaat ie akkoord met een ICSI-poging, want die lukt vast toch niet en dan stelt ie abortus voor want dat doet zijn vrouw vast toch niet... en zie hier het droevige resultaat. Ik zou niet op paarden gaan wedden als ik hem was.



Triest hoeveel inschattingsfouten er gemaakt worden in die relatie.

En idd., gokken is geen goed idee voor deze man.

quote:Star schreef op 18 oktober 2016 @ 17:10:

Ik snap het trouwens niet helemaal, man wil wel de zorg voor beide kinderen op zich nemen als jullie uit elkaar gaan, maar hij wil gewoon niet met jou en twee kinderen meer door? Kortom hij is klaar met jou, niet met de kinderen?

Oh fijn, ik was dus niet de enige die dit vreemd vind.



Ik had de conclusie al getrokken en ging met kind in mijn buik het huis uit.

quote:Star schreef op 18 oktober 2016 @ 17:31:

[...]





Ja kom op; willens en wetens dat kind op de wereld zetten terwijl de toekomst onzeker is. Je kan het!



Ik snap die reacties wel. Moet onverteerbaar zijn als je zelf in zo'n molen zit en het wil maar niet lukken en vervolgens lees je zoiets.

Maar dat zou voor TO niet iets moeten zijn om rekening mee te houden, daar heb je wel gelijk in (hoewel ik zelf niks van TO en manlief begrijp).