Psyche
alle pijlers
Afgekeurd, chronisch ziek en toekomst
zondag 16 augustus 2020 om 21:50
Ik realiseer me dat ik steeds somberder word en actie moet ondernemen.
Situatie: 42 jaar, 80-100% afgekeurd, chronisch ziek (meerdere diagnoses want een auto imuunziekte komt vaak niet alleen) met voornaamste klachten pijn op meerdere plekken lichaam, vermoeidheid en daardoor ook psychisch niet altijd in top conditie.
Sinds 6 jaar heb ik de diagnose.
De eerste jaren waren toen gericht op de beste behandeling krijgen, en daarna verwerking en heb zelfs gerevalideerd om er beter mee te leren omgaan.
Nu merk ik dat ik in een volgende fase kom en komt de somberheid en uitzichtloosheid meer naar voren dan ooit (wellicht ook door Corona aangezien ik meer voorzichtigheid in acht moet nemen vanwege medicatie)
Nooit meer werken? Nooit meer meer gaan verdienen? Nooit meer zelfstandig zijn? (Financieel afhankelijk van man)
Ik doe al wel aan vrijwilligerswerk (online coach voor mensen met soortgelijke diagnoses
maar dat voelt nu ook een beetje tegenstrijdig)
Heb drie kinderen en ga binnenkort verhuizen (mede vanwege mijn beperkingen) Druk is het dus wel en heb moeite alle ballen in de lucht te houden en goed voor mezelf en mijn lijf te zorgen. Maar ik mis het niet meer te werken! Niet meer zelfstandig te zijn, wie ben ik nu ik niet meer werk? Stel ik wel wat voor? Kortom, ik moet op zoek naar zingeving, anders dan moeder zijn en zorgen voor. Want zelfs dat doe ik niet naar mijn oude standaarden, en voelt soms als falen.
Welke richting zal ik op: POH, psycholoog, Life coach, Hobby zoeken, meer vrijwilligerswerk, boeken lezen, welke dan?
Iemand ervaring en tips? Alvast heel erg bedankt.
Situatie: 42 jaar, 80-100% afgekeurd, chronisch ziek (meerdere diagnoses want een auto imuunziekte komt vaak niet alleen) met voornaamste klachten pijn op meerdere plekken lichaam, vermoeidheid en daardoor ook psychisch niet altijd in top conditie.
Sinds 6 jaar heb ik de diagnose.
De eerste jaren waren toen gericht op de beste behandeling krijgen, en daarna verwerking en heb zelfs gerevalideerd om er beter mee te leren omgaan.
Nu merk ik dat ik in een volgende fase kom en komt de somberheid en uitzichtloosheid meer naar voren dan ooit (wellicht ook door Corona aangezien ik meer voorzichtigheid in acht moet nemen vanwege medicatie)
Nooit meer werken? Nooit meer meer gaan verdienen? Nooit meer zelfstandig zijn? (Financieel afhankelijk van man)
Ik doe al wel aan vrijwilligerswerk (online coach voor mensen met soortgelijke diagnoses
maar dat voelt nu ook een beetje tegenstrijdig) Heb drie kinderen en ga binnenkort verhuizen (mede vanwege mijn beperkingen) Druk is het dus wel en heb moeite alle ballen in de lucht te houden en goed voor mezelf en mijn lijf te zorgen. Maar ik mis het niet meer te werken! Niet meer zelfstandig te zijn, wie ben ik nu ik niet meer werk? Stel ik wel wat voor? Kortom, ik moet op zoek naar zingeving, anders dan moeder zijn en zorgen voor. Want zelfs dat doe ik niet naar mijn oude standaarden, en voelt soms als falen.
Welke richting zal ik op: POH, psycholoog, Life coach, Hobby zoeken, meer vrijwilligerswerk, boeken lezen, welke dan?
Iemand ervaring en tips? Alvast heel erg bedankt.
zondag 16 augustus 2020 om 22:58
Ja die regelmaat en structuur is ook heel belangrijk en waardevol, ook voor mij. Ik heb er dan alleen nog eens drie (kind nr 3 was er net toen diagnose kwam, heel dubbel) en dat maakt het zeker niet makkelijk. Maar ze Is mijn cadeautje want ze was niet gekomen als ik wist wat ik nu weet.lemoos2 schreef: ↑16-08-2020 22:54Ja ik heb één kind. En twee honden en een kat. Heel suf maar vooral die vaste ritmes van kind en huisdieren houden de dag voor mij ook op de rit. En ik kom nog eens onder de mensen met die twee honden, veel verschillende soorten mensen waarmee ik alleen gemeen heb dat ze ook een hond hebben.
En aanspraak en onder de mensen komen is ook belangrijk, misschien mis ik dat nu ook al extra vanwege de Corona crisis.
zondag 16 augustus 2020 om 23:00
Mooi verhaal, dankjewel!Geronimo2 schreef: ↑16-08-2020 22:55Ik heb in jouw positie gezeten, werk geeft je in de maatschappij een stukje identiteit maar ook alle sociale aspecten, het schouderklopje of je bonus, het draait ook om een stuk erkenning van wat we kunnen en waar we toe in staat zijn.
Als dit alles vervalt is het belangrijk om een stuk voor je zelf op te eisen voor je een veredelde huisvrouw wordt. Vindt jouw mogelijkheden en neem dat serieus. Etsy is een mooi voorbeeld van wat mensen vanuit huis kunnen, van vakmanschap tot creativiteit, je vindt het er allemaal. Misschien heb je altijd poppenhuismeubels willen maken, koop dan die dremel en wat stukjes hout, maak een plek voor jezelf vrij in huis en pak elke dag een (paar) uur om daar goed in te worden. Zeg ook dat je dat wil omdat je een nieuw soort toekomst voor je zelf moet vinden. Degradatie van wie je bent heb je zelf ook nog in de hand, je hebt nu de tijd, je kan vanaf de basis beginnen. Vrijwilligerswerk is leuk maar je bent nog te jong om alleen nog aan anderen te denken en je eigen ontwikkeling stop te zetten. Je hoeft er niet rijk van te worden, je gaat ballonnetjes oplaten en je ziet wel waar je eindigt. Succes, het heeft bij mij jaren geduurd (12 jaar) maar ik kan weer iets waar ik wat geld mee verdien en de weg was eigenlijk best leuk en ik heb geleerd dat ik als werkende echt helemaal op het verkeerde spoor zat.
Ben je nog steeds afgekeurd en werk je daarnaast?
Je slaat de spijker op z’n kop denk ik. Ga ik over nadenken!
zondag 16 augustus 2020 om 23:10
Lees even mee. Geen tips.Jonesboro schreef: ↑16-08-2020 22:18Wat toevallig... we zitten inderdaad in het zelfde schuitje. Wat balen ook voor jou. Ik ben ook niet echt meer boos, qua ziekte en beperkingen ook redelijk geaccepteerd en gezocht naar hoe het beste ermee om te gaan. Maar dat toekomstperspectief dat weg valt, valt me zwaar. Ik huppel ook een beetje aan de zijlijn mee en de dagen gaan heus voorbij maar echt voldoening geven...nee.
Heb jij nu nog hulp?
Zit momenteel zelf op een piste waarbij het lijkt dat ze me volledig zullen afkeuren, en eigenlijk valt het zwaar. Altijd meer gewerkt dan normaal en de gedachte dat ik nu niet meer zou kunnen werken, dat ik geen bijdrage meer lever aan het gezin; het is lastig. Ondertussen ook gemerkt dat huisman zijn, niet mijn ding is, haal er helemaal niets uit om te zorgen dat het huishouden volledig in orde is.
Normaal zou ik nu ook tijd hebben voor hobby's maar de onzekerheid van het traject maakt ook dat ik daar geen tijd voor maak.
zondag 16 augustus 2020 om 23:11
Poeh da’s niet mis, drie kinderen.Jonesboro schreef: ↑16-08-2020 22:58Ja die regelmaat en structuur is ook heel belangrijk en waardevol, ook voor mij. Ik heb er dan alleen nog eens drie (kind nr 3 was er net toen diagnose kwam, heel dubbel) en dat maakt het zeker niet makkelijk. Maar ze Is mijn cadeautje want ze was niet gekomen als ik wist wat ik nu weet.
En aanspraak en onder de mensen komen is ook belangrijk, misschien mis ik dat nu ook al extra vanwege de Corona crisis.
Ik vind en vond het allemaal vooral heel k*t voor mijn kind. Wat Geronimo2 schreef, uitkijken voor een ‘veredelde huisvrouw’ worden, zelfs dat ligt buiten mijn mogelijkheden. Mijn man is daar weer heel nuchter in (“Dat was je voor die toestand ook niet gelukt dus daar zie ik geen verschil”).
Ik doe inspiratie op op dit forum voor hobbies en bezigheden. Nu ben ik begonnen met budgetteren, weekmenu’s maken en de tuin. Maar ja, dan zit ik een hele dag te zwoegen op een vierkante meter grond, gooi er veel geld tegenaan qua planten en frutsels en het ziet er nog erger uit dan voordat ik er aan begon. Gezin is daarin wel heel ondersteunend. Dat man zegt: “Ja, als jij dat leuk vindt dan moet je dat gewoon doen! Fijn toch om zo te gaan ontdekken”. En dan denk ik: “Ja, maar ik vond dat werken in de tuin helemaal niet ontspannend. Het gaf mij niet een fijn/nuttig gevoel”.
En ik vind het best lastig, ontdekken wat ik ook nog zou kunnen. Ik weet niet eens wat ik zou willen. Alsof je op pauze staat.
zondag 16 augustus 2020 om 23:14
... ik bedoel... ik werkte al
zondag 16 augustus 2020 om 23:15
Heel herkenbaar. Wat een ellende om jezelf op zo'n gedwongen manier opnieuw uit te moeten vinden hè. Het eerste wat ik dacht toen ik je verhaal las was dat het me slim lijkt als je ander vrijwilligerswerk zoekt. Dit werk is mooi en waardevol en je bent er ongetwijfeld goed in met al je ervaringsdeskundigheid. Maar het ligt wel in het verlengde van je eigen ellende waardoor het je niet de kans geeft iets tegenover de vervelende dingen in je leven te zetten.
Ik rolde bij toeval vrijwilligerswerk in. En daarmee was het ook iets dat heel goed bij me paste en niet eens als werk voelde. Het was even een moment (in het begin nog geen uur in de week en dan moest ik daarna weer zeker twee dagen plat) waarin ik geen patiënt was maar weer 'gewoon' mijn oude ik. Waarin mensen niet met medelijden naar me keken maar met een verwachtingsvolle blik omdat ze iets van me wilden leren. Waarin ik kon lachen en grapjes kon maken en niemand hoefde te vertellen dat ik later die dag huilend in mijn bed zou liggen van de pijn en van het verdriet dat ik zo ontzettend weinig kon.
Door die ervaring, die an sich al heel veel lucht gaf, leerde ik wat ik zelf uit vrijwilligerswerk kon halen. En dat het veel beter is als je veel uit je vrijwilligerswerk kan halen dan wanneer je er (heel nobel) alleen maar heel veel in stopt. Vrijwilligers die veel uit hun vrijwilligerswerk halen blijven bevlogen en blijven komen. Doordat ik leerde wat ik eruit kon halen kon ik veel gerichter zoeken (en later ook uitbreiden) wat ik wilde doen. Op die manier bouwde ik een nieuwe identiteit op, en toen ik die weer had was het feit dat ik geen baan had aanzienlijk makkelijker (maar nog steeds lastig) te dragen.
Heel veel succes met wat je ook kiest. Ik hoop dat je snel dingen vindt die werken voor je.
Ik rolde bij toeval vrijwilligerswerk in. En daarmee was het ook iets dat heel goed bij me paste en niet eens als werk voelde. Het was even een moment (in het begin nog geen uur in de week en dan moest ik daarna weer zeker twee dagen plat) waarin ik geen patiënt was maar weer 'gewoon' mijn oude ik. Waarin mensen niet met medelijden naar me keken maar met een verwachtingsvolle blik omdat ze iets van me wilden leren. Waarin ik kon lachen en grapjes kon maken en niemand hoefde te vertellen dat ik later die dag huilend in mijn bed zou liggen van de pijn en van het verdriet dat ik zo ontzettend weinig kon.
Door die ervaring, die an sich al heel veel lucht gaf, leerde ik wat ik zelf uit vrijwilligerswerk kon halen. En dat het veel beter is als je veel uit je vrijwilligerswerk kan halen dan wanneer je er (heel nobel) alleen maar heel veel in stopt. Vrijwilligers die veel uit hun vrijwilligerswerk halen blijven bevlogen en blijven komen. Doordat ik leerde wat ik eruit kon halen kon ik veel gerichter zoeken (en later ook uitbreiden) wat ik wilde doen. Op die manier bouwde ik een nieuwe identiteit op, en toen ik die weer had was het feit dat ik geen baan had aanzienlijk makkelijker (maar nog steeds lastig) te dragen.
Heel veel succes met wat je ook kiest. Ik hoop dat je snel dingen vindt die werken voor je.
zondag 16 augustus 2020 om 23:16
Dat is ook een rottijd. Dan sta je nog volop in de belangstelling van artsen, arbo-arts, reïntegratietrajecten en al die tijd weet je niet waar je fysiek, psychisch en financieel aan toe bent. En iedereen maar zeggen: “Zie het als een kans om jezelf te herontdekken/neem de tijd voor wat er echt toe doet”. En intussen lig je nachtenlang wakker en reken je iedere financiële horrorsituatie door.Moirmel schreef: ↑16-08-2020 23:10Lees even mee. Geen tips.
Zit momenteel zelf op een piste waarbij het lijkt dat ze me volledig zullen afkeuren, en eigenlijk valt het zwaar. Altijd meer gewerkt dan normaal en de gedachte dat ik nu niet meer zou kunnen werken, dat ik geen bijdrage meer lever aan het gezin; het is lastig. Ondertussen ook gemerkt dat huisman zijn, niet mijn ding is, haal er helemaal niets uit om te zorgen dat het huishouden volledig in orde is.
Normaal zou ik nu ook tijd hebben voor hobby's maar de onzekerheid van het traject maakt ook dat ik daar geen tijd voor maak.
zondag 16 augustus 2020 om 23:17
Dit vind ik goed beschreven.
Ik voel me niet langer nuttig voor mijn gezin. Met mijn job bracht ik geld binnen en deed ik daarnaast mijn deel in het huishouden, nu doe ik iets in het huishouden maar verder? Soms voel ik me een obstakel.
zondag 16 augustus 2020 om 23:19
Ik ben door die fase gegaan dat ik het heel k&* vond voor mijn kinderen.lemoos2 schreef: ↑16-08-2020 23:11Poeh da’s niet mis, drie kinderen.
Ik vind en vond het allemaal vooral heel k*t voor mijn kind. Wat Geronimo2 schreef, uitkijken voor een ‘veredelde huisvrouw’ worden, zelfs dat ligt buiten mijn mogelijkheden. Mijn man is daar weer heel nuchter in (“Dat was je voor die toestand ook niet gelukt dus daar zie ik geen verschil”).
Ik doe inspiratie op op dit forum voor hobbies en bezigheden. Nu ben ik begonnen met budgetteren, weekmenu’s maken en de tuin. Maar ja, dan zit ik een hele dag te zwoegen op een vierkante meter grond, gooi er veel geld tegenaan qua planten en frutsels en het ziet er nog erger uit dan voordat ik er aan begon. Gezin is daarin wel heel ondersteunend. Dat man zegt: “Ja, als jij dat leuk vindt dan moet je dat gewoon doen! Fijn toch om zo te gaan ontdekken”. En dan denk ik: “Ja, maar ik vond dat werken in de tuin helemaal niet ontspannend. Het gaf mij niet een fijn/nuttig gevoel”.
En ik vind het best lastig, ontdekken wat ik ook nog zou kunnen. Ik weet niet eens wat ik zou willen. Alsof je op pauze staat.
Maar dat is nu wel in rustiger vaarwater gekomen. Ze zijn extra zelfstandig en daar krijgen ze niks van. Vind het wel erg dat ik niet de inspiratie kan zijn van werkende moeder wat ik wel graag had gewild.
Mijn man opperde ook van alles uit te gaan proberen maar daar moet ik nog een beetje aan wennen. Hij steunt me gelukkig wel en mijn eigen gevoel
Komt zeker niet door hem of hoe hij erover denkt. Zelfs niet de financiële afhankelijkheid, dat zit echt in mij.
Mijn probleem is ook nog eens dat ik erg perfectionistisch ben en hard van stapel kan lopen met tig initiatieven en das ook niet een hele handige karaktertrek als je moet opletten niet over je grenzen te gaan. Uit enthousiasme wil ik vaak heel veel.
zondag 16 augustus 2020 om 23:34
Die financiële afhankelijkheid daar heb ik mij deels bij neergelegd. Ik ben ook jaren kostwinner geweest. Man heeft jarenlang maar drie dagen hoeven werken. Dat is voor mij wel overkomelijk.
En ik mag nog werken. Een soort betaalde hobby is het. Max. drie dagdelen, vier uurtjes per werkdag. Daar waren wat mensen fel op tegen maar mijn direct leidinggevende en de UWV verzekeringsarts wilden mij wel die kans geven om het te proberen. Voorheen heb ik altijd fulltime gewerkt.
En ik mag nog werken. Een soort betaalde hobby is het. Max. drie dagdelen, vier uurtjes per werkdag. Daar waren wat mensen fel op tegen maar mijn direct leidinggevende en de UWV verzekeringsarts wilden mij wel die kans geven om het te proberen. Voorheen heb ik altijd fulltime gewerkt.
anoniem_67700891efcbf wijzigde dit bericht op 16-08-2020 23:36
4.47% gewijzigd
zondag 16 augustus 2020 om 23:35
Zijn jouw kinderen nog erg jong?
zondag 16 augustus 2020 om 23:41
Exact. Omgeving zegt dat je dan tijd krijgt, maar eigenlijk wordt dit gefnuikt door de onzekerheid.lemoos2 schreef: ↑16-08-2020 23:16Dat is ook een rottijd. Dan sta je nog volop in de belangstelling van artsen, arbo-arts, reïntegratietrajecten en al die tijd weet je niet waar je fysiek, psychisch en financieel aan toe bent. En iedereen maar zeggen: “Zie het als een kans om jezelf te herontdekken/neem de tijd voor wat er echt toe doet”. En intussen lig je nachtenlang wakker en reken je iedere financiële horrorsituatie door.
@ Jonesboro:
Autisme en dysthymie.
Opvolging via huisarts en psychologe.
maandag 17 augustus 2020 om 00:06
Nadat ik was afgekeurd heb ik me op anderen gestort met alles dat ik voor ze kon betekenen en dat raad ik ten strengste af. Ga eerst eens met jezelf aan de slag en doe je best om je eigen plekje in de wereld te vinden en de vrede te vinden dat hoe dan ook, je ertoe doet, je van het allergrootste belang bent ook al zie je dat zelf nu even niet zo. Ook van deze situatie kan je een waardevol leerproces maken waar je iets uit kunt halen dat je nooit had kunnen bedenken.
Wat betreft het belang van geld verdienen? Dat vind ik zelf zeer overated en is niet het zaligmakende in het leven. Natuurlijk heb je behoefte aan waardering, maar de mooiste kant waar dat vandaan kan komen is die vanuit jezelf en hoe meer je jezelf waardeert, hoe meer waardering jouw kant op komt van mensen waar je het op dit moment helemaal niet van verwacht.
Probeer een moment per dag stil te zijn, dan komt er vanzelf wel iets in je op dat je kunt gaan doen waar je weer ouderwets gelukkig van wordt.
Wat betreft het belang van geld verdienen? Dat vind ik zelf zeer overated en is niet het zaligmakende in het leven. Natuurlijk heb je behoefte aan waardering, maar de mooiste kant waar dat vandaan kan komen is die vanuit jezelf en hoe meer je jezelf waardeert, hoe meer waardering jouw kant op komt van mensen waar je het op dit moment helemaal niet van verwacht.
Probeer een moment per dag stil te zijn, dan komt er vanzelf wel iets in je op dat je kunt gaan doen waar je weer ouderwets gelukkig van wordt.
maandag 17 augustus 2020 om 08:57
Ik ben nog steeds afgekeurd (helaas een ziekte die niet te genezen is)maar daarnaast werk ik en verdien ik geld dat hoger is dan mijn WAO en dat alleen maakt me al gelukkig. Ik werd in het begin heel zenuwachtig van partner en vrienden die met allerlei suggesties kwamen en bemoedigende woorden, precies de druk die ik niet nodig had. Ik mocht alles doen wat ik wilde en dat leverde weer keuzestress op. Daarnaast wilde ik ook nog dat niemand tot last zijn en werd ons gezamenlijke geld iets waar ik geen aanspraak meer op durfde te doen want ik was voor mezelf ineens een "kostenpost". Allemaal dingen die ik mezelf in mijn hoofd haalde vanuit een vreemd soort schuldgevoel, ik voelde me een "last" en wilde vooral onzichtbaar zijn.
Die houding heeft me niets gebracht behalve dat ik mijn probleem erger maakte. Pak iets op, een droom, een wens of een talent waarvan je denkt dat je die hebt, eigenlijk maakt het niet uit wat het is als je het maar serieus neemt, op die manier neem je ook jezelf weer serieus. Natuurlijk loop je tegen muren, je hebt het geld niet, de ruimte niet, je gebrek of je omgeving die zijn wenkbrauwen optrekt. Leer te zoeken naar alternatieven, google je suf, ga geloven in jezelf en leer commentaren te negeren, je hebt een doel en daar wil je naartoe. Blijkt het niks te worden dan heb je meer vaardigheden opgedaan die je misschien weer kan gebruiken voor een volgend doel. Ik kreeg in het begin veel "achter mijn rug" reacties, ik was zooooo leuk bezig en wat fijn dat ik iets om handen had
Nu jaren later wordt ik wel degelijk serieus genomen en daardoor verdien ik wat geld en heb ik het naar mijn zin. Mooie bijkomstigheid: Doordat ik altijd om mijn beperkingen heen zeil en een blijer mens ben is mijn ziekte ook beter beheersbaar geworden. Ik hoop zo dat je hier wat aan heb want ik heb het me zelf nodeloos moeilijk gemaakt door te lang me nutteloos te voelen en te verdwalen in ideeën en ze weer af te schieten.
maandag 17 augustus 2020 om 16:41
Ik weet sinds maart dat ik volledig ben afgekeurd, krijg nu een IVA-uitkering.
Ik viel 2,5 jaar geleden uit. Vanuit het niets eigenlijk. Hoewel ik al jaren ME heb (overgehouden aan Pfeiffer) kon ik daarmee ‘prima’ werken als docent.
Eerst dacht ik dat ik een burn-out kreeg. Ik wist namen van leerlingen niet meer en toen ik mijn examenklas les aan het geven was kon ik ineens niets meer. Wist niet wat ik wilde uitleggen en kon de simpelste som niet meer maken.
Niet lang daarna viel ik helemaal uit. Vervelend was vooral dat er geen behandeling kwam, daar heb ik een jaar op moeten wachten. En uiteindelijk bleek ik ook niet tegen de behandelingen te kunnen en toen hield het dus op.
Nog een revalidatietraject gevolgd waarin ik ook met oa mindfulness bezig ben geweest.
Ze konden geen enkel beroep meer verzinnen dat ik nog zou kunnen doen en zo volledig afgekeurd.
Nu dacht ik na een maand sippen: wat denk ik dat ik nog wel kan?!
Ik dacht: ik kan vast nog wel iets met leerlingbegeleiding doen. Ik heb scholen aangeschreven dat ik graag vrijwillig leerlingbegeleiding wilde doen. Zo kon ik uit 9 scholen kiezen en ben uiteindelijk vandaag begonnen op een nieuwe school.
Ik krijg daar alle ruimte om rustig aan de slag te zijn, zelf pauzes inruimen (ik moet eigenlijk na elke half uur werken een goede pauze houden (minstens een kwartier, liefst een half uur). Ik ga daar op twee ochtenden aan de slag en ik hoop dat alles goed gaat. Ik ben nu in ieder geval helemaal kapot
.
Ik heb een groot gezin (5 kids).
Ik viel 2,5 jaar geleden uit. Vanuit het niets eigenlijk. Hoewel ik al jaren ME heb (overgehouden aan Pfeiffer) kon ik daarmee ‘prima’ werken als docent.
Eerst dacht ik dat ik een burn-out kreeg. Ik wist namen van leerlingen niet meer en toen ik mijn examenklas les aan het geven was kon ik ineens niets meer. Wist niet wat ik wilde uitleggen en kon de simpelste som niet meer maken.
Niet lang daarna viel ik helemaal uit. Vervelend was vooral dat er geen behandeling kwam, daar heb ik een jaar op moeten wachten. En uiteindelijk bleek ik ook niet tegen de behandelingen te kunnen en toen hield het dus op.
Nog een revalidatietraject gevolgd waarin ik ook met oa mindfulness bezig ben geweest.
Ze konden geen enkel beroep meer verzinnen dat ik nog zou kunnen doen en zo volledig afgekeurd.
Nu dacht ik na een maand sippen: wat denk ik dat ik nog wel kan?!
Ik dacht: ik kan vast nog wel iets met leerlingbegeleiding doen. Ik heb scholen aangeschreven dat ik graag vrijwillig leerlingbegeleiding wilde doen. Zo kon ik uit 9 scholen kiezen en ben uiteindelijk vandaag begonnen op een nieuwe school.
Ik krijg daar alle ruimte om rustig aan de slag te zijn, zelf pauzes inruimen (ik moet eigenlijk na elke half uur werken een goede pauze houden (minstens een kwartier, liefst een half uur). Ik ga daar op twee ochtenden aan de slag en ik hoop dat alles goed gaat. Ik ben nu in ieder geval helemaal kapot
. Ik heb een groot gezin (5 kids).
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 17 augustus 2020 om 21:31
maandag 17 augustus 2020 om 21:33
Mooie post. Inderdaad is mijn vrijwilligerswerk hee erg gekoppeld aan mijn ziekte. Maar ook aan wat ik hiervoor deed, en ergens ook wel wat ik zou willen doen. Maar ben met je eens dat er iets moet bijkomen wat meer energie geeft.sprankelend schreef: ↑16-08-2020 23:15Heel herkenbaar. Wat een ellende om jezelf op zo'n gedwongen manier opnieuw uit te moeten vinden hè. Het eerste wat ik dacht toen ik je verhaal las was dat het me slim lijkt als je ander vrijwilligerswerk zoekt. Dit werk is mooi en waardevol en je bent er ongetwijfeld goed in met al je ervaringsdeskundigheid. Maar het ligt wel in het verlengde van je eigen ellende waardoor het je niet de kans geeft iets tegenover de vervelende dingen in je leven te zetten.
Ik rolde bij toeval vrijwilligerswerk in. En daarmee was het ook iets dat heel goed bij me paste en niet eens als werk voelde. Het was even een moment (in het begin nog geen uur in de week en dan moest ik daarna weer zeker twee dagen plat) waarin ik geen patiënt was maar weer 'gewoon' mijn oude ik. Waarin mensen niet met medelijden naar me keken maar met een verwachtingsvolle blik omdat ze iets van me wilden leren. Waarin ik kon lachen en grapjes kon maken en niemand hoefde te vertellen dat ik later die dag huilend in mijn bed zou liggen van de pijn en van het verdriet dat ik zo ontzettend weinig kon.
Door die ervaring, die an sich al heel veel lucht gaf, leerde ik wat ik zelf uit vrijwilligerswerk kon halen. En dat het veel beter is als je veel uit je vrijwilligerswerk kan halen dan wanneer je er (heel nobel) alleen maar heel veel in stopt. Vrijwilligers die veel uit hun vrijwilligerswerk halen blijven bevlogen en blijven komen. Doordat ik leerde wat ik eruit kon halen kon ik veel gerichter zoeken (en later ook uitbreiden) wat ik wilde doen. Op die manier bouwde ik een nieuwe identiteit op, en toen ik die weer had was het feit dat ik geen baan had aanzienlijk makkelijker (maar nog steeds lastig) te dragen.
Heel veel succes met wat je ook kiest. Ik hoop dat je snel dingen vindt die werken voor je.
maandag 17 augustus 2020 om 21:34
En je werkt dus ook? Hoe gaat dat? Hoe vind je dat?lemoos2 schreef: ↑16-08-2020 23:34Die financiële afhankelijkheid daar heb ik mij deels bij neergelegd. Ik ben ook jaren kostwinner geweest. Man heeft jarenlang maar drie dagen hoeven werken. Dat is voor mij wel overkomelijk.
En ik mag nog werken. Een soort betaalde hobby is het. Max. drie dagdelen, vier uurtjes per werkdag. Daar waren wat mensen fel op tegen maar mijn direct leidinggevende en de UWV verzekeringsarts wilden mij wel die kans geven om het te proberen. Voorheen heb ik altijd fulltime gewerkt.
maandag 17 augustus 2020 om 21:35
Ja had me al voorgenomen meer aan mindfulness te gaan doen. Hopen dat het pad wat duidelijker wordt. Dat leerproces is er al zeker geweest maar dat exitentiele zoekende gevoel van voldoening blijft.Cateautje schreef: ↑17-08-2020 00:06Nadat ik was afgekeurd heb ik me op anderen gestort met alles dat ik voor ze kon betekenen en dat raad ik ten strengste af. Ga eerst eens met jezelf aan de slag en doe je best om je eigen plekje in de wereld te vinden en de vrede te vinden dat hoe dan ook, je ertoe doet, je van het allergrootste belang bent ook al zie je dat zelf nu even niet zo. Ook van deze situatie kan je een waardevol leerproces maken waar je iets uit kunt halen dat je nooit had kunnen bedenken.
Wat betreft het belang van geld verdienen? Dat vind ik zelf zeer overated en is niet het zaligmakende in het leven. Natuurlijk heb je behoefte aan waardering, maar de mooiste kant waar dat vandaan kan komen is die vanuit jezelf en hoe meer je jezelf waardeert, hoe meer waardering jouw kant op komt van mensen waar je het op dit moment helemaal niet van verwacht.
Probeer een moment per dag stil te zijn, dan komt er vanzelf wel iets in je op dat je kunt gaan doen waar je weer ouderwets gelukkig van wordt.
